Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 19 maja 2025 08:49
Data zakończenia: 19 maja 2025 09:14

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Podopieczny wykazuje zmniejszoną sprawność zarówno w motoryce małej, jak i dużej. U niego występują zakłócenia w obszarze

A. psychicznej

B. fizycznej

C. duchowej

D. społecznej

Odpowiedź 'fizycznej' jest poprawna, ponieważ obniżona sprawność w zakresie motoryki małej i dużej odnosi się bezpośrednio do umiejętności ruchowych, które są kluczowym aspektem fizycznej sfery funkcjonowania każdego człowieka. Motoryka mała obejmuje precyzyjne ruchy, takie jak chwytanie, pisanie czy manipulowanie przedmiotami, podczas gdy motoryka duża dotyczy większych grup mięśniowych, co przejawia się w takich aktywnościach jak bieganie, skakanie czy wspinanie się. Zaburzenia w tych obszarach mogą prowadzić do ograniczeń w codziennym funkcjonowaniu, co wpływa na niezależność osoby oraz jej jakość życia. Przykładowo, dzieci z obniżoną sprawnością motoryczną mogą mieć trudności w uczestnictwie w grach zespołowych, co może wpływać na ich rozwój społeczny i emocjonalny. Dlatego w terapii i rehabilitacji istotne jest wdrażanie ćwiczeń wspierających rozwój motoryki, zgodnie z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i fizjoterapii, gdzie kluczowym celem jest poprawa funkcji fizycznych, co w konsekwencji przyczynia się do polepszenia jakości życia pacjenta.

Pytanie 2

Pacjent skarży się na intensywne pragnienie oraz suchość w jamie ustnej jako efekt uboczny stosowanych leków przeciwdepresyjnych. Jaką potrzebę według Maslowa powinno się zaspokoić jako pierwszą?

A. Samorealizacji.

B. Fizjologiczną.

C. Bezpieczeństwa.

D. Przynależności.

Wybór innych odpowiedzi, takich jak potrzeba przynależności, samorealizacji czy bezpieczeństwa, w kontekście zgłaszanych dolegliwości pacjenta, nie odnosi się do kluczowych aspektów hierarchii potrzeb Maslowa. Przyjęcie potrzeby przynależności jako priorytetowej może prowadzić do ignorowania podstawowych potrzeb fizjologicznych, które są fundamentem zdrowia. Właściwe zaspokojenie potrzeb fizjologicznych to kluczowy krok w procesie terapeutycznym, a pominięcie tej kwestii może zniweczyć inne wysiłki zmierzające do wsparcia pacjenta. Z kolei potrzeba samorealizacji jest związana z osiąganiem osobistych celów i rozwijaniem potencjału, co staje się możliwe dopiero po zaspokojeniu podstawowych potrzeb. Przykładem jest sytuacja, w której pacjent zmagający się z sukcesją potrzeb wyżej wymienionych nie jest w stanie skupić się na rozwoju osobistym, ponieważ jego podstawowe potrzeby zdrowotne pozostają niezaspokojone. Potrzeba bezpieczeństwa, choć również istotna, w tym przypadku nie powinna być priorytetem, ponieważ zagrożenia dla zdrowia fizycznego mogą prowadzić do sytuacji kryzysowych, które wykluczają realne zaspokajanie innych potrzeb. Ignorowanie hierarchii tych potrzeb może prowadzić do nieskutecznych interwencji, które nie przyniosą zamierzonych rezultatów i mogą pogorszyć stan pacjenta. Dlatego zrozumienie i prawidłowe stosowanie teorii Maslowa w pracy z pacjentami jest kluczowe dla efektywnego podejścia terapeutycznego.

Pytanie 3

Specjalista, pracując z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną, zwraca uwagę na potrzebę bezpośredniego poznawania świata za pomocą zmysłów, stosując zasadę

A. powtarzalności

B. systematyczności

C. działalności

D. poglądowości

Podejścia związane z aktywnością, powtarzalnością oraz systematycznością, choć mogą być użyteczne w różnych kontekstach terapeutycznych, nie są adekwatne w sytuacjach wymagających bezpośredniego zmysłowego poznawania rzeczywistości. Aktywność, rozumiana jako zaangażowanie dziecka w różne formy działalności, może prowadzić do efektywnego uczenia się, jednak bez konkretnego odniesienia do zmysłowego odkrywania otoczenia, nie wspiera ona w pełni procesów poznawczych. Powtarzalność, mimo iż jest kluczowa w utrwalaniu umiejętności i wiedzy, nie odnosi się bezpośrednio do zasady polegającej na doświadczaniu i poznawaniu świata poprzez zmysły. W kontekście dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi, zrozumienie i przyswajanie informacji są często najskuteczniejsze w sytuacjach, gdzie dzieci mogą bezpośrednio oddziaływać z przedmiotami, co jest pomijane w przypadku nacisku na powtarzalność. Systematyczność, z kolei, odnosi się do organizacji procesu terapeutycznego i może pomóc w budowaniu rutyny, ale nie zastępuje potrzeby zmysłowego doświadczenia. W terapii dzieci z niepełnosprawnościami intelektualnymi kluczowe jest, aby metody były dostosowane do ich specyficznych potrzeb, a zasada poglądowości staje się wówczas fundamentem, na którym można budować inne aspekty nauki i rozwoju.

Pytanie 4

Pacjentka z urazowym uszkodzeniem mózgu ma problemy z przypominaniem sobie zdarzeń po wypadku. Taki typ zaburzeń to amnezja

A. globalna

B. psychogenna

C. wsteczna

D. następcza

Amnezja wsteczna odnosi się do niemożności przypomnienia sobie wydarzeń, które miały miejsce przed urazem, a nie po nim. W przypadku pacjentki z pourazowym uszkodzeniem mózgu, która ma trudności z zapamiętywaniem zdarzeń po urazie, amnezja wsteczna nie jest właściwym terminem. Użytkownicy często mylą amnezję następczą z wsteczną, co może prowadzić do poważnych konsekwencji w diagnozowaniu i leczeniu pacjentów. Amnezja globalna, z kolei, to nagła i przemijająca utrata pamięci, niewłaściwie interpretowana w kontekście tego konkretnego przypadku, ponieważ nie dotyczy ona wyłącznie wydarzeń po urazie, ale całego okresu życia w danym momencie. Psychogenna amnezja odnosi się do utraty pamięci spowodowanej czynnikami psychologicznymi, a nie fizycznymi uszkodzeniami mózgu. Dlatego klasyfikując rodzaje amnezji, istotne jest, aby zrozumieć, że każdy typ ma różne przyczyny i objawy. Ignorowanie tych różnic może prowadzić do błędnej diagnozy i niewłaściwego leczenia, co podkreśla znaczenie precyzyjnej wiedzy na temat zaburzeń pamięci oraz ich klasyfikacji w kontekście klinicznym.

Pytanie 5

Warsztat, w którym będą wykonywane witraże metodą Tiffaniego, musi być zaopatrzony w poniższy zestaw narzędzi:

A. nożyce do blachy, szczypce, młotek, klepadła, modelatory

B. dłuta, ścisk żelazny, kątownik, wiertarkę, przyrżnie

C. dziurkacze obrotowe, kostkę ołowianą, szydła, przycinaki, modelarki

D. szlifierkę, lutownicę, noże olejowe, taśmę miedzianą, topnik

Wybór szlifierki, lutownicy, noży olejowych, taśmy miedzianej oraz topnika jako zestawu sprzętów do pracowni witraży techniką Tiffaniego jest właściwy z kilku powodów. Szlifierka jest niezbędna do precyzyjnego wygładzania krawędzi szklanych elementów, co zapewnia ich idealne dopasowanie oraz estetyczny wygląd. Lutownica jest kluczowym narzędziem, które umożliwia trwałe łączenie miedzianych taśm, na które nakładane są szklane płytki. Taśma miedziana odgrywa fundamentalną rolę w technice Tiffaniego, gdyż jest używana do obklejania krawędzi szklanych elementów przed lutowaniem, a topnik jest niezbędny do zapewnienia dobrego przewodnictwa i trwałości lutowania. Noże olejowe natomiast służą do precyzyjnego cięcia miedzianych taśm. Wykorzystanie tych narzędzi zgodnie z obowiązującymi standardami branżowymi zapewnia nie tylko wysoką jakość finalnych produktów, ale też bezpieczeństwo pracy. Przykładem zastosowania tej technologii może być tworzenie witraży o skomplikowanych wzorach, gdzie precyzyjne cięcie i łączenie elementów jest kluczowe dla końcowego efektu wizualnego.

Pytanie 6

W pracy z osobą po urazie mózgu, terapeuta zajęciowy powinien przede wszystkim skupić się na

A. nauczaniu nowych języków

B. zwiększaniu masy mięśniowej

C. przywracaniu zdolności do samodzielnego wykonywania codziennych czynności

D. planowaniu dalekich podróży

W pracy z osobą po urazie mózgu terapeuta zajęciowy koncentruje się na przywracaniu zdolności do samodzielnego wykonywania codziennych czynności. To podejście jest kluczowe w terapii zajęciowej, ponieważ celem jest maksymalne zwiększenie niezależności pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta pracuje nad umiejętnościami, które umożliwiają pacjentowi wykonywanie takich czynności jak jedzenie, ubieranie się, higiena osobista czy zarządzanie domem. Terapia zajęciowa jest zorientowana funkcjonalnie, co oznacza, że terapeuta dostosowuje ćwiczenia i aktywności do potrzeb i możliwości pacjenta, jednocześnie dbając o to, by były one praktyczne i związane z codziennym życiem. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują na to, że terapeuci powinni stosować podejście holistyczne, uwzględniające zarówno fizyczne, jak i psychiczne aspekty zdrowia pacjenta. Przykładowo, mogą wprowadzać techniki kompensacyjne, jeśli pełne przywrócenie funkcji nie jest możliwe, co również wpisuje się w standardy branżowe. Takie podejście nie tylko zwiększa szanse na sukces terapeutyczny, ale także poprawia jakość życia pacjenta, dając mu większą kontrolę nad własnym życiem.

Pytanie 7

Osoba, która doznała urazu w wyniku wypadku drogowego, uczy się poruszać na wózku inwalidzkim. Jaką grupę przeszkód powinno się najpierw usunąć z jej otoczenia, aby zapewnić jej niezależność w działaniach związanych z samoobsługą?

A. Architektonicznych

B. Kulturowych

C. Edukacyjnych

D. Społecznych

Wybór grupy barier architektonicznych jako pierwszej do usunięcia jest kluczowy dla zapewnienia osobom poruszającym się na wózkach inwalidzkich samodzielności w codziennych czynnościach. Barierami architektonicznymi są wszelkie przeszkody w budynkach i przestrzeniach publicznych, które utrudniają lub uniemożliwiają dostęp do tych miejsc. Przykłady obejmują schody, wąskie drzwi, brak podjazdów czy niewłaściwe oznakowanie przestrzeni. Usunięcie tych barier jest zgodne z zasadami projektowania uniwersalnego, które promuje dostępność dla wszystkich użytkowników, niezależnie od ich potrzeb. W praktyce, wprowadzenie takich udogodnień jak rampy, windy i odpowiednio szerokie przejścia znacząco poprawia komfort życia osób z niepełnosprawnościami. Standardy budowlane w wielu krajach, w tym normy dostępności, wskazują na konieczność eliminacji barier architektonicznych, co jest nie tylko wymogiem prawnym, ale także moralnym, aby zapewnić równość w dostępie do przestrzeni publicznych. W związku z tym, koncentrując się na usuwaniu barier architektonicznych, możemy znacznie przyczynić się do poprawy jakości życia osób z ograniczeniami mobilności.

Pytanie 8

Aby poprawić umiejętności istotne w relacjach międzyludzkich, terapeuta zajęciowy powinien przeprowadzić trening w zakresie

A. umiejętności interpersonalnych

B. budżetowym

C. lekowym

D. umiejętności wychowawczych

Umiejętności interpersonalne są kluczowym elementem w pracy terapeuty zajęciowego z podopiecznymi, szczególnie tymi z zaburzeniami psychicznymi. Terapeuta powinien dążyć do rozwijania umiejętności komunikacji, empatii i współpracy, co umożliwia mieszkańcom skuteczniejsze interakcje z innymi. Trening umiejętności interpersonalnych obejmuje różnorodne techniki, takie jak odgrywanie ról, ćwiczenia w grupach oraz symulacje sytuacji codziennych, co wspiera rozwój społeczny i emocjonalny uczestników. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta organizuje sesje grupowe, gdzie podopieczni uczą się wyrażania swoich uczuć i myśli w bezpiecznym środowisku. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest niezbędne dla poprawy jakości życia osób z zaburzeniami psychicznymi. Takie podejście nie tylko poprawia ich zdolności do nawiązywania relacji, ale także zwiększa ich niezależność oraz integrację społeczną.

Pytanie 9

Które z poniższych zajęć najlepiej wspierają rozwój umiejętności społecznych u osób z autyzmem?

A. Kursy informatyczne

B. Indywidualne lekcje matematyki

C. Zajęcia grupowe z komunikacji

D. Szkolenia zawodowe

Zajęcia grupowe z komunikacji są kluczowe dla wspierania rozwoju umiejętności społecznych u osób z autyzmem. W kontekście terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest niezwykle istotne, ponieważ pozwala na lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie. Zajęcia grupowe umożliwiają uczestnikom praktyczne ćwiczenie interakcji z innymi, co jest nieocenione w kontekście rozumienia i interpretowania mowy ciała, tonu głosu oraz innych niewerbalnych sygnałów. Takie zajęcia często obejmują symulacje codziennych sytuacji, co pozwala na naukę poprzez doświadczenie. Osoby z autyzmem mogą również pracować nad rozwijaniem empatii, co jest kluczowym elementem efektywnej komunikacji. Dodatkowo, grupowe środowisko sprzyja nawiązywaniu relacji, co może być wyzwaniem dla osób z tego spektrum. Poprzez uczestnictwo w zajęciach grupowych, osoby z autyzmem mogą stopniowo budować pewność siebie w interakcjach społecznych, co jest ważnym krokiem ku większej samodzielności i integracji społecznej.

Pytanie 10

26-letnia Ewa, która ma umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną, jest w dużej mierze zależna od pomocy rodziców, którzy są nadopiekuńczy. Jakiego rodzaju zajęcia terapeutyczne powinien zaproponować jej terapeuta, aby poprawić jej samodzielność w codziennym życiu?

A. Muzykoterapię receptywną

B. Zajęcia w pracowni wikliniarskiej

C. Biblioterapię aktywną

D. Zajęcia w pracowni kulinarnej

Zajęcia w pracowni kulinarnej są idealnym rozwiązaniem dla pani Ewy, ponieważ skupiają się na rozwijaniu umiejętności praktycznych, które są kluczowe dla zwiększenia samodzielności w codziennym życiu. Pracownia kulinarna pozwala uczestnikom na naukę przygotowywania prostych posiłków, co nie tylko wpływa na poprawę umiejętności życiowych, ale także na wzrost pewności siebie. W tym kontekście, zajęcia te mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pani Ewy, co jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie personalizacji w podejściu do pacjenta. Dodatkowo, wykonywanie prostych zadań kulinarnych, takich jak krojenie warzyw czy mieszanie składników, może być przyjemną formą terapii, sprzyjającą integracji społecznej i rozwijaniu umiejętności współpracy. W literaturze przedmiotu można znaleźć liczne badania, które potwierdzają efektywność kulinarnych zajęć terapeutycznych w pracy z osobami z niepełnosprawnościami, co pokazuje ich znaczenie w kontekście rozwoju osobistego oraz samodzielności.

Pytanie 11

Jakie z wymienionych potrzeb uznaje się za potrzeby niższego rzędu?

A. Miłości, odpoczynku

B. Snu, wypoczynku

C. Odżywiania, szacunku

D. Przyjaźni, wiedzy

Wybór odpowiedzi dotyczącej potrzeb takich jak przyjaźń, wiedza, miłość czy szacunek wskazuje na nieporozumienie związane z hierarchią potrzeb. Przyjaźń i miłość należą do kategorii potrzeb społecznych, które są ważne dla budowania relacji międzyludzkich, ale nie są fundamentalne dla fizycznego przetrwania. Wiedza natomiast jest związana z potrzebami poznawczymi, które rozwijają się dopiero po zaspokojeniu potrzeb podstawowych. Szacunek, z kolei, jest potrzebą wyższego rzędu, która odzwierciedla pragnienie uznania i wartości ze strony innych. Przyjęcie, że potrzeby te są na tym samym poziomie co potrzeby fizjologiczne, prowadzi do ignorowania podstawowych zasad funkcjonowania ludzi. W praktyce, osoby, które nie mają zapewnionych podstawowych warunków życiowych, takich jak sen i odżywianie, nie będą w stanie skutecznie dbać o relacje międzyludzkie czy rozwijać się intelektualnie. Dlatego kluczowe jest, aby w procesie uczenia się i rozwoju osobistego pamiętać o hierarchii potrzeb, która wskazuje, że najpierw należy zaspokoić potrzeby podstawowe, zanim przejdziemy do bardziej złożonych aspektów życia społecznego i emocjonalnego.

Pytanie 12

Jakie kroki podjął terapeuta, aby uzyskać dane od respondenta na podstawie przygotowanego kwestionariusza?

A. Przeprowadził obserwację

B. Dokonał analizy dokumentacji medycznej

C. Zrealizował wywiad

D. Wykonał eksperyment

Przeprowadzenie wywiadu jest kluczowym krokiem w procesie terapeutycznym, ponieważ pozwala terapeucie uzyskać szczegółowe i zindywidualizowane informacje o pacjencie. Wywiad to strukturalna rozmowa, która pozwala terapeutom na analizę historycznych i aktualnych problemów pacjenta, ich emocji oraz zachowań. Terapeuci mogą stosować różne techniki wywiadu, takie jak pytania otwarte, aby zachęcić respondenta do dzielenia się swoimi doświadczeniami, co z kolei pozwala na lepsze zrozumienie sytuacji jednostki. Przykładem zastosowania wywiadu w praktyce może być wstępna ocena pacjenta w terapii poznawczo-behawioralnej, gdzie terapeuta może pytać o myśli i uczucia związane z konkretnymi sytuacjami, co pozwala na identyfikację wzorców myślowych oraz na późniejsze wprowadzenie skutecznych interwencji. Wywiad jest zgodny z najlepszymi praktykami w psychoterapii, które podkreślają znaczenie nawiązywania relacji terapeutycznej oraz uzyskiwania informacji w sposób empatyczny i wspierający.

Pytanie 13

Jaką metodę aktywnego słuchania zastosował terapeuta zajęciowy, mówiąc do podopiecznej: "Rozumiem, co Pani czuje, sam także bym się tak poczuł na Pani miejscu. Zgadza się Pani i całkowicie podzielam Pani zdanie."?

A. Klarowanie

B. Parafrazowanie

C. Odzwierciedlenie

D. Streszczenie

Techniki aktywnego słuchania, takie jak podsumowanie, parafrazowanie i klaryfikowanie, mają swoje specyficzne zastosowania, które różnią się od odzwierciedlenia. Podsumowanie polega na zebraniu i skrótowym przedstawieniu najważniejszych punktów rozmowy, co pomaga w organizacji myśli, ale nie koncentruje się na emocjach. W przypadku podsumowania terapeuta mógłby skupić się na faktach z rozmowy, co nie oddaje głębi emocjonalnej, jaką wyraża odzwierciedlenie. Parafrazowanie z kolei polega na powtórzeniu wypowiedzi mówcy własnymi słowami, ale niekoniecznie zawiera odczucia emocjonalne, co również jest kluczowe w tym kontekście. Klaryfikowanie zdefiniowane jest jako proces wyjaśniania niejasności lub szczegółów, co wprowadza dodatkowy poziom analizy, ale znów nie angażuje się w emocje mówcy. Te podejścia mogą prowadzić do błędnego wrażenia, że terapeuta nie rozumie rzeczywistych odczuć podopiecznego, co może sabotować budowanie relacji terapeutycznej. Kluczowym aspektem aktywnego słuchania jest empatyczne podejście do przeżyć mówcy, co jest podstawą skutecznej komunikacji w terapii zajęciowej.

Pytanie 14

Według kolejnych etapów procesu terapeutycznego, pierwszą czynnością, jaką powinien wykonać terapeuta rozpoczynający usprawnianie pacjenta po udarze mózgu, jest

A. sporządzenie diagnozy terapeutycznej

B. ustalenie celów działań terapeutycznych

C. realizacja terapii zgodnie z przygotowanym planem

D. wybór form, metod oraz technik terapii zajęciowej

Przygotowanie diagnozy terapeutycznej to naprawdę ważny krok w rehabilitacji po udarze mózgu. W skrócie, chodzi o to, żeby zebrać i przeanalizować różne informacje o pacjencie, jego potrzebach i możliwościach. Na podstawie tej diagnozy terapeuta może stworzyć indywidualny plan terapii, który będzie dostosowany do konkretnych problemów pacjenta. W praktyce, to oznacza, że trzeba przeprowadzić szczegółowy wywiad i ocenić, jak pacjent radzi sobie z rzeczami, takimi jak ruch, myślenie czy emocje. Z tego, co pamiętam, normy rehabilitacyjne, np. te od American Heart Association, podkreślają, jak ważna jest dokładna diagnoza, żeby terapie były skuteczne. Na przykład, jeśli pacjent ma osłabienie jednej strony ciała po udarze, diagnoza pomoże określić, jak poważne jest to osłabienie i czy są inne problemy, np. z mową czy równowagą. To wszystko jest kluczowe, żeby dobrać odpowiednie metody terapeutyczne.

Pytanie 15

Terapeuta zajęciowy, który w trakcie rozmowy z podopiecznym oraz jego bliskimi stara się unikać oceniania, wydawania poleceń i nie narzuca swojego punktu widzenia, posługuje się stylem komunikacji

A. allocentryczny

B. niepartnerski

C. partnerski

D. egocentryczny

Wybór niewłaściwego stylu komunikacji może prowadzić do licznych problemów w pracy terapeutycznej. Na przykład, allocentryczny styl komunikacji, w którym terapeuta koncentruje się głównie na potrzebach innych, może prowadzić do zaniedbania własnych potrzeb pacjenta. Taki styl może wytwarzać presję na podopiecznego, aby spełniał oczekiwania zewnętrzne, co nie sprzyja jego samodzielności i rozwojowi. Niepartnerski styl, w którym terapeuta dominującą rolę przypisuje sobie i narzuca swoje zdanie, może z kolei zniechęcać pacjenta do wyrażania własnych opinii. Taka komunikacja bywa nieefektywna, ponieważ pacjent może czuć się niedoceniany i niechciany, co ogranicza jego chęć do współpracy. Egocentryczny styl, który zakłada, że terapeuta stawia własne potrzeby na pierwszym miejscu, sprawia, że pacjent nie otrzymuje odpowiedniego wsparcia. Tego rodzaju podejście jest sprzeczne z zasadami etyki w terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie indywidualizacji procesu terapeutycznego. Kluczowe jest, aby terapeuta był świadomy nie tylko swojego stanowiska, ale także potrzeb i punktów widzenia swoich pacjentów, co jest podstawą skutecznej terapii. Dlatego ważne jest, aby unikać stylów, które mogą zniekształcać relację terapeutyczną i hamować rozwój pacjenta.

Pytanie 16

Rehabilitant zasugerował pacjentowi po urazie mózgu ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, tj. prawa dłoń do lewego ucha i odwrotnie. Mają one na celu głównie rozwijanie oraz wzmacnianie

A. współpracy półkul mózgowych

B. ogólnej wydolności fizycznej

C. poczucia równowagi

D. zmysłu propriocepcji

Ruchy naprzemienne z przekroczeniem osi długiej ciała, takie jak przesuwanie prawej dłoni do lewego ucha, są istotnym elementem rehabilitacji neurologicznej, szczególnie po urazach mózgu. Tego typu ćwiczenia mają na celu rozwijanie współpracy między półkulami mózgowymi, co jest kluczowe dla poprawy funkcji motorycznych i kognitywnych. Przekraczanie osi ciała stymuluje połączenia nerwowe oraz integrację sensoryczno-motoryczną, co przyczynia się do lepszego przetwarzania informacji w mózgu. Przykładowo, podczas takich ćwiczeń pacjent musi koordynować ruchy obu rąk, co angażuje obie półkule mózgowe – lewa półkula odpowiada za ruchy prawostronne, a prawa za lewostronne. To zjawisko jest zgodne z teorią lateralizacji mózgu, która podkreśla różnice w funkcjonowaniu obu półkul. Regularne wykonywanie tego typu ćwiczeń może przynieść znaczące korzyści w rehabilitacji, prowadząc do lepszej koordynacji, równowagi oraz zdolności wykonywania codziennych czynności.

Pytanie 17

W obszarze terapii problemów z pamięcią u pacjenta we wczesnym etapie choroby Alzheimera, warto zasugerować

A. chromoterapię

B. nordic walking

C. hortiterapię

D. rozwiązywanie krzyżówek

Rozwiązywanie krzyżówek jest doskonałym sposobem wspierania pacjentów w pierwszej fazie choroby Alzheimera, ponieważ angażuje ich umysł w sposób, który stymuluje pamięć i myślenie krytyczne. Umożliwia to nie tylko ćwiczenie zdolności poznawczych, ale także poprawia funkcje pamięciowe poprzez przypomnienie sobie faktów, słów i pojęć. W terapii zajęciowej często używa się takich form aktywności, aby zachęcić pacjentów do interakcji społecznych i wspólnego spędzania czasu, co przekłada się na ich samopoczucie i jakość życia. Praktyczne zastosowanie tego podejścia obejmuje organizację grupowych sesji rozwiązywania krzyżówek, co może prowadzić do zwiększenia motywacji pacjentów oraz ich chęci do aktywności. Dodatkowo, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi wsparcia osób z chorobą Alzheimera, aktywności umysłowe są kluczowe w spowolnieniu postępu choroby, a regularne ćwiczenie pamięci może prowadzić do długoterminowych korzyści. Warto podkreślić, że rozwiązywanie krzyżówek łączy w sobie elementy zabawy i nauki, co sprawia, że jest to efektywna forma terapii w kontekście zaburzeń poznawczych.

Pytanie 18

Terapeuta, aby pobudzić podopiecznego do aktywnego uczestnictwa w zajęciach, wykorzystuje metodę pozytywnych wzmocnień, stosując zasadę, że

A. wzmocnienie powinno przede wszystkim obejmować dobra materialne i konsumpcyjne

B. należy nagradzać tylko konkretne wyniki działań, a nie intencje i wysiłki

C. wzmocnienie powinno być opóźnione w czasie jako cel długofalowy

D. zachowania powinny być wzmacniane natychmiast po ich wystąpieniu

Zastosowanie wzmocnień pozytywnych w terapii jest kluczowym elementem motywowania podopiecznych do uczestnictwa w zajęciach. Właściwa zasada mówi, że zachowania powinny być wzmacniane bezpośrednio po ich wystąpieniu, co zwiększa prawdopodobieństwo ich powtórzenia. Taki natychmiastowy feedback pozwala na szybsze skojarzenie pozytywnego efektu z konkretnym działaniem, co jest fundamentalne w procesie uczenia się. Przykładowo, terapeuta może nagrodzić dziecko za aktywne uczestnictwo w zajęciach od razu po wykonaniu zadania, co nie tylko zwiększa motywację, ale także wzmacnia poczucie własnej wartości. Warto pamiętać, że zgodnie z teorią wzmocnień, im szybciej nagroda następuje po wystąpieniu pożądanego zachowania, tym silniej jest ono utrwalane. Dobre praktyki w terapii zalecają także, aby stosować różnorodne formy wzmocnień, które mogą obejmować nie tylko nagrody materialne, ale również pochwały czy dodatkowy czas na ulubione aktywności.

Pytanie 19

W ośrodku terapii zajęciowej, osoba z łagodnym stopniem niepełnosprawności intelektualnej wykazuje zainteresowanie zajęciami związanymi z komputerami. Jakie zajęcia powinien zasugerować terapeuta zajęciowy, aby wspierać jego społeczną integrację?

A. Rozwiązywanie puzzli w trybie online

B. Obejrzenie ulubionego serialu fabularnego na serwisie telewizyjnym

C. Ćwiczenia utrzymujące umiejętności czytania i pisania w trybie online

D. Tworzenie profilu na platformie społecznościowej

Prowadzenie profilu na portalu społecznościowym jest odpowiednim zajęciem dla uczestnika z lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej, ponieważ sprzyja integracji społecznej oraz rozwija umiejętności komunikacyjne. Uczestnik angażuje się w interakcję z innymi, co jest kluczowe dla budowania relacji oraz poczucia przynależności do społeczności. Zajęcia te pozwalają na naukę wyrażania swoich myśli i emocji, co jest istotnym elementem rozwoju osobistego. W praktyce, terapeuta może pobudzić uczestnika do aktywnego uczestnictwa w grupach tematycznych, komentowania postów innych osób lub publikowania własnych treści. Takie działania wspierają rozwój umiejętności cyfrowych, które są niezbędne w dzisiejszym społeczeństwie. Dodatkowo, angażując się w społeczności online, uczestnik może nawiązywać nowe znajomości, co może przełożyć się na realne relacje w życiu codziennym. W kontekście standardów terapii zajęciowej, takie podejście wspiera rozwój umiejętności społecznych zgodnie z wytycznymi Programu Rozwoju Osób z Niepełnosprawnościami.

Pytanie 20

Osobie, która z powodu urazu czaszkowo-mózgowego ma problemy z zapamiętywaniem i przywoływaniem informacji, powinno się zorganizować udział w treningu

A. uwagi

B. pamięci

C. myślenia

D. mowy

Udział w treningu pamięci jest kluczowy dla podopiecznego, który doświadcza trudności w przechowywaniu i odtwarzaniu informacji w wyniku urazu czaszkowo-mózgowego. Trening pamięci ma na celu poprawę zdolności zapamiętywania, co jest niezbędne w codziennym funkcjonowaniu oraz w rehabilitacji. W praktyce, techniki takie jak mnemotechniki, ćwiczenia związane z przypominaniem sobie informacji oraz strategie organizacyjne (np. tworzenie list, używanie kalendarzy) mogą znacząco wspierać procesy pamięciowe. Dobre praktyki w terapii pamięci obejmują również dostosowanie ćwiczeń do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz systematyczne monitorowanie postępów. W kontekście neurorehabilitacji, istotne jest również włączenie elementów multisensorycznych, co może zwiększać zaangażowanie pacjenta oraz efektywność treningu. Warto również podkreślić, że wiele badań wskazuje na pozytywne efekty neuroplastyczności w treningu pamięci, co oznacza, że odpowiednie podejście może prowadzić do rzeczywistych zmian w strukturze i funkcji mózgu.

Pytanie 21

W jaki sposób terapeuta zajęciowy może wspierać osoby z chorobą Parkinsona?

A. Poprzez włączanie umiarkowanej aktywności fizycznej, dostosowanej do możliwości pacjenta

B. Stosując diety odchudzające

C. Poprzez ćwiczenia poprawiające koordynację i równowagę

D. Ucząc technik relaksacyjnych, takich jak joga

Chociaż dieta ma znaczenie w ogólnym zdrowiu i samopoczuciu, skupienie się wyłącznie na dietach odchudzających w kontekście terapii zajęciowej dla osób z chorobą Parkinsona jest błędem. Osoby z tą chorobą mogą potrzebować specjalistycznej diety wspomagającej zdrowie układu nerwowego, ale to zadanie zazwyczaj leży w gestii dietetyków i lekarzy. Z kolei joga, choć może stanowić element terapii zajęciowej, zwłaszcza w kontekście technik relaksacyjnych i ćwiczeń oddechowych, nie jest głównym celem terapii zajęciowej dla osób z Parkinsonem. Terapeuci zajęciowi mogą wykorzystywać elementy jogi, ale ich głównym celem jest poprawa funkcji motorycznych i zdolności do wykonywania codziennych czynności. Intensywne biegi i maratony są niewłaściwe dla większości pacjentów z chorobą Parkinsona ze względu na ich ograniczone możliwości fizyczne i ryzyko upadków. Terapeuci zajęciowi powinni raczej dążyć do włączania umiarkowanej aktywności fizycznej, która jest dostosowana do indywidualnych możliwości pacjenta. Umiarkowana aktywność może pomóc w poprawie ogólnej sprawności fizycznej i samopoczucia, nie obciążając nadmiernie organizmu. Dostosowanie intensywności ćwiczeń do stanu zdrowia pacjenta jest kluczowe, aby uniknąć kontuzji i pogorszenia stanu zdrowia, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 22

Podczas prowadzenia treningu czynności samoobsługowych z pacjentem po udarze mózgu, terapeuta powinien

A. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli niedowładną ręką na rękę sprawną

B. motywować pacjenta do korzystania ze sprawnej ręki, przez czasowe unieruchomienie ręki niedowładnej

C. zachęcać pacjenta do używania niesprawnej ręki, podchodząc do niego z boku sprawnej ręki

D. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli sprawną ręką na rękę niedowładną

Podejmowanie prób skłaniania pacjenta do używania niesprawnej ręki poprzez podchodzenie od strony sprawnej jest podejściem, które może prowadzić do braku skuteczności terapii. Taka strategia nie uwzględnia fundamentalnych zasad rehabilitacji, które podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania pacjenta w proces leczenia. Użycie niedowładnej ręki w sposób, który nie angażuje jej w bezpośrednią interakcję z otoczeniem, może prowadzić do pogłębienia deficytów i frustracji pacjenta. Co więcej, unieruchomienie ręki niedowładnej, aby skłonić do używania sprawnej, jest niezgodne z zasadami rehabilitacji, gdzie zaleca się aktywizację wszystkich dostępnych zasobów pacjenta. Takie podejście może prowadzić do dalszego osłabienia funkcji niedowładnej ręki, co jest sprzeczne z celami terapii. Należy również zauważyć, że wskazywanie pacjentowi na zakładanie koszuli niedowładną ręką na rękę sprawną może skutkować brakiem rozumienia kontekstu, co prowadzi do błędnych schematów ruchowych. Kluczowe w terapii jest dostosowywanie działań do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz angażowanie go w sposób, który sprzyja aktywnej rehabilitacji i zwiększa jego samodzielność.

Pytanie 23

Z jakim specjalistą terapeuta zajęciowy powinien podjąć współpracę, aby rozszerzyć sieć wsparcia społecznego uczestnika środowiskowego domu samopomocy oraz ułatwić mu samodzielne załatwianie spraw urzędowych?

A. Z logopedą

B. Z pedagogiem specjalnym

C. Z fizjoterapeutą

D. Z pracownikiem socjalnym

Współpraca terapeuty zajęciowego z pracownikiem socjalnym jest kluczowa, ponieważ obydwie te profesje mają na celu wspieranie osób w ich codziennym funkcjonowaniu oraz w procesie usamodzielnienia się. Pracownik socjalny dysponuje wiedzą na temat dostępnych zasobów społecznych, programów wsparcia i instytucji, które mogą pomóc uczestnikom w załatwianiu spraw urzędowych. Na przykład, pracownik socjalny może pomóc w uzyskaniu zasiłków, mieszkań czy pomocy w sytuacjach kryzysowych, co jest niezwykle ważne dla osób korzystających z usług środowiskowego domu samopomocy. Dzięki współpracy terapeuta może zyskać dostęp do istotnych informacji oraz narzędzi, które ułatwią uczestnikom budowanie ich własnej sieci wsparcia społecznego. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami holistycznego wsparcia, gdzie uwzględnia się różne aspekty życia klienta i dąży do jego pełnej integracji w społeczności lokalnej. Dobrą praktyką jest także organizowanie wspólnych spotkań i warsztatów, które umożliwiają wymianę doświadczeń i lepsze zrozumienie potrzeb uczestników.

Pytanie 24

W kontekście zajęć terapii zajęciowej, na liście potrzebnych materiałów i narzędzi do pracy z techniką wikliny papierowej, w celu ułatwienia działań terapeuta powinien uwzględnić

A. dłuto stolarskie

B. igłę do haftu

C. drut dziewiarski

D. pilnik do drewna

Drut dziewiarski jest kluczowym narzędziem w technice wikliny papierowej, ponieważ pozwala na precyzyjne formowanie i łączenie witek wykonanych z papieru. W terapii zajęciowej drut może być wykorzystany do stabilizacji elementów konstrukcyjnych, co jest istotne dla utrzymania struktury finalnego wytworu. Przykładowo, podczas tworzenia koszyków, drut dziewiarski umożliwia bezpieczne mocowanie witek, co zwiększa trwałość i estetykę wyrobu. W terapii zajęciowej ważne jest także, aby do zajęć wykorzystywać materiały, które są przystosowane do umiejętności osób uczestniczących w terapii. Drut dziewiarski jest dostępny w różnych grubościach, co pozwala na dopasowanie go do poziomu sprawności manualnej pacjenta. Standardy pracy w terapii zajęciowej zalecają stosowanie narzędzi, które są bezpieczne i łatwe w obsłudze, co drut dziewiarski spełnia, ułatwiając jednocześnie rozwijanie motoryki małej oraz kreatywności uczestników.

Pytanie 25

Aby wspierać terapię mowy u osoby po udarze mózgu, zaleca się stosowanie

A. hilaroterapii

B. biblioterapii

C. estetoterapii

D. silwoterapii

Biblioterapia, jako forma wspomagania terapii mowy, polega na wykorzystaniu literatury i tekstów pisanych w celu poprawy zdolności komunikacyjnych pacjentów. U osób po udarze mózgu, które często doświadczają zaburzeń mowy i języka, biblioterapia może okazać się nieocenionym narzędziem. W ramach tej metody, terapeuta może dobierać odpowiednie książki, opowiadania czy wiersze, które są dostosowane do poziomu umiejętności pacjenta. Przykłady zastosowania obejmują wspólne czytanie i omawianie treści, co sprzyja nie tylko poprawie artykulacji, ale także rozwijaniu słownictwa oraz zdolności rozumienia tekstu. Biblioterapia wspiera również aspekt emocjonalny, oferując pacjentom możliwość identyfikacji z bohaterami literackimi, co może prowadzić do zwiększenia ich motywacji do terapii. W kontekście rehabilitacji neurologicznej, podejście to zyskuje uznanie w literaturze fachowej jako skuteczna forma wsparcia, zgodna z zaleceniami standardów terapii logopedycznej, które podkreślają potrzebę holistycznego podejścia do pacjenta.

Pytanie 26

Która z wypowiedzi terapeuty stanowi przykład konstruktywnej informacji zwrotnej w odniesieniu do podopiecznego, który używa wulgaryzmów wobec innych?

A. Obraża Pan innych ludzi, uważam, że to negatywnie wpływa na atmosferę zajęć. Proszę zaprzestać używania wulgarnych wyrażeń.

B. Pan ciągle przeklina, co denerwuje pozostałych uczestników zajęć. Dlaczego Pan tak się zachowuje?

C. Proszę nie używać brzydkich słów. Jeśli nie zmieni Pan swojego zachowania, nie zapraszam na kolejne zajęcia.

D. Jest Pan niegrzeczny wobec innych i przeszkadza Pan w prowadzeniu zajęć. Proszę więcej nie przychodzić.

Wypowiedź "Obraża Pan inne osoby, uważam, że to psuje atmosferę na zajęciach. Proszę przestać używać wulgarnych słów." spełnia warunki konstruktywnej informacji zwrotnej, ponieważ jasno wskazuje na problem, którym jest używanie wulgarnych słów, oraz jego negatywne konsekwencje dla grupy. Zastosowanie zwrotu "uważam, że to psuje atmosferę" dodaje osobistego wymiaru do feedbacku, co może zwiększyć empatię i zrozumienie sytuacji przez podopiecznego. Ważne jest, aby terapeuta nie tylko wskazywał na negatywne zachowania, ale także opisywał ich wpływ na innych, co jest kluczowym elementem budowania samoświadomości u osoby z problemami behawioralnymi. Przykładem zastosowania dobrych praktyk w interwencjach terapeutycznych jest technika „ja” komunikacji, która polega na formułowaniu zdań zaczynających się od „ja”, co minimalizuje defensywność odbiorcy i zachęca do refleksji nad własnym zachowaniem. Tego typu konstruktywna informacja zwrotna jest kluczowa w pracy z osobami, które mogą mieć trudności w rozumieniu społecznych norm i oczekiwań.

Pytanie 27

Jakie szkolenie powinno być przeprowadzone dla pacjenta z chorobą wieńcową, który doświadcza dużego stresu i towarzyszącego mu napięcia emocjonalnego?

A. aktywnego słuchania

B. asertywności

C. kompetencji interpersonalnych

D. relaksacyjny

Odpowiedź "relaksacyjny" jest prawidłowa, ponieważ osoby z chorobą wieńcową, które przeżywają silny stres, znajdują się w sytuacji, gdzie ich zdrowie fizyczne jest bezpośrednio zagrożone przez czynniki psychiczne. Stres może prowadzić do zwiększonego ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych, dlatego techniki relaksacyjne są niezwykle istotne. Przykłady takich technik obejmują medytację, głębokie oddychanie oraz trening autogenny. Wdrożenie programu relaksacyjnego w codziennej rutynie pacjenta może pomóc w redukcji objawów lękowych oraz poprawie ogólnego samopoczucia. Standardy opieki zdrowotnej, takie jak wytyczne American Heart Association, wskazują na znaczenie holistycznego podejścia do leczenia chorób serca, które obejmuje nie tylko interwencje medyczne, ale także elementy psychologiczne. W praktyce, wprowadzenie sesji relaksacyjnych do terapii pacjentów z chorobą wieńcową może również zwiększyć ich zaangażowanie w proces rehabilitacji kardiologicznej, co prowadzi do lepszych wyników zdrowotnych.

Pytanie 28

Czterdziestoletni pacjent z ograniczeniem intelektualnym nauczył się samodzielnie podpisywać swoje imię i nazwisko po wzorze. Co to może oznaczać dla jego rozwoju?

A. synergia

B. korekta

C. progresja

D. regresja

Progresja w kontekście nabywania umiejętności oznacza pozytywny rozwój zdolności, co w przypadku 40-letniego podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną oznacza, że osiągnął on nowy poziom umiejętności poprzez samodzielne podpisywanie się imieniem i nazwiskiem po śladzie. Taki postęp może być wynikiem systematycznej pracy, rehabilitacji lub terapii artystycznej, w której klient uczy się poprzez naśladowanie oraz ćwiczenie. Progresja jest kluczowym elementem procesu terapeutycznego i edukacyjnego, ponieważ wskazuje na poprawę, adaptację i rozwój umiejętności, co jest zgodne z zasadami indywidualizacji terapii oraz dostosowywania metod do możliwości i potrzeb pacjenta. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być terapia zajęciowa, w której pacjenci są zachęcani do samodzielnego wykonywania codziennych czynności, co buduje ich pewność siebie i samodzielność.

Pytanie 29

Jakie elementy wchodzą w skład dokumentacji rehabilitacyjno-terapeutycznej uczestnika warsztatów terapii zajęciowej?

A. dziennik zajęć, dane osobowe, sposób transportu uczestnika.

B. wywiad środowiskowy, rejestr zużycia materiałów, plan zajęć.

C. wniosek o przyjęcie, orzeczenie o niepełnosprawności, lista uczestników.

D. indywidualny plan terapii, dane osobowe uczestnika, sposoby kontaktu z opiekunami.

Indywidualny plan terapii, dane osobowe uczestnika oraz formy kontaktu z opiekunami stanowią kluczowe elementy dokumentacji rehabilitacyjno-terapeutycznej. Indywidualny plan terapii jest fundamentalnym narzędziem w pracy z osobami niepełnosprawnymi, ponieważ jest dostosowany do specyficznych potrzeb i celów danego uczestnika. W ramach tego dokumentu określa się cele terapeutyczne, metody pracy oraz sposób monitorowania postępów. Przykładowo, w przypadku pacjenta z ograniczeniami ruchowymi, plan może zawierać szczegółowe zadania mające na celu poprawę motoryki i samodzielności. Dane osobowe uczestnika są niezbędne do prawidłowej identyfikacji i zapewnienia odpowiedniej opieki, a formy kontaktu z opiekunami są niezbędne, aby zapewnić ciągłość terapii i wsparcie w domu. W praktyce, zgodnie z wytycznymi Ministerstwa Zdrowia oraz organizacji zajmujących się rehabilitacją, dokumentacja powinna być regularnie aktualizowana, aby odzwierciedlała zmiany w stanie uczestnika oraz jego postępy.

Pytanie 30

Mieszkanka domu opieki społecznej cierpiąca na chorobę Alzheimera ma zaburzony rytm snu. Czy to wskazuje na zakłócenie potrzeb?

A. bezpieczeństwa

B. samorealizacji

C. prestżu i uznania

D. fizjologicznych

Wybór odpowiedzi związanych z samorealizacją, bezpieczeństwem oraz prestiżem i uznaniem wskazuje na mylenie pojęć dotyczących hierarchii potrzeb. Samorealizacja odnosi się do realizacji osobistych aspiracji i potencjału, co w przypadku osób z demencją jest znacznie ograniczone. Takie osoby nie są w stanie dążyć do samorealizacji w tradycyjnym sensie, ponieważ ich zdolności poznawcze i społeczne są osłabione. Bezpieczeństwo, które odnosi się do stabilności oraz braku zagrożeń, może być istotne, ale w kontekście omawianego problemu zaburzeń snu w chorobie Alzheimera, nie dotyczy podstawowych potrzeb fizjologicznych, które są priorytetowe. Bezpieczeństwo emocjonalne i fizyczne są ważne, ale w sytuacji zaburzonego snu, najpierw należy zająć się potrzebami związanymi z odpoczynkiem i regeneracją organizmu. Prestiż i uznanie są również zbyt wysokimi potrzebami, które są drugorzędne w porównaniu z fizjologicznymi aspektami życia. Osoby z demencją doświadczają głównie problemów z pamięcią i orientacją, co utrudnia im dążenie do uznania w społeczeństwie. Zrozumienie, że podstawowe potrzeby fizjologiczne muszą być zaspokajane w pierwszej kolejności, jest kluczowe w pracy z pacjentami z zaburzeniami neurologicznymi.

Pytanie 31

Jaką metodę aktywnego słuchania zastosował terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego pytanie: Co masz na myśli, gdy mówisz, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Odzwierciedlenie

B. Klaryfikację

C. Podsumowanie

D. Parafrazę

Odpowiedzi takie jak 'odzwierciedlenie', 'parafraza' czy 'podsumowanie' są często mylone z klaryfikacją, jednak każda z tych technik ma swoje unikalne cele i zastosowania. Odzwierciedlenie polega na naśladowaniu lub powtarzaniu emocji i znaczenia wypowiedzi rozmówcy, co może być pomocne w budowaniu relacji, ale niekoniecznie przyczynia się do głębszego zrozumienia intencji czy myśli rozmówcy. Parafraza z kolei jest techniką, która polega na przekształceniu wypowiedzi rozmówcy w inne słowa, co może pomóc w potwierdzeniu, że terapeuta zrozumiał przekaz, ale nie zawsze prowadzi do uzyskania dodatkowych informacji o intencjach mówcy. W przypadku podsumowania, terapeuta zestawia kluczowe elementy rozmowy w jeden spójny kontekst, co może być użyteczne na zakończenie sesji, lecz nie skupia się na wyjaśnianiu niejasności w trakcie rozmowy. Te techniki, choć istotne w kontekście aktywnego słuchania, nie spełniają funkcji klaryfikacji, która ma na celu wyjaśnienie i zrozumienie specyficznych treści wypowiedzi. Właściwe stosowanie tych technik w praktyce terapeutycznej wymaga umiejętności ich rozróżniania oraz zrozumienia, kiedy zastosować każdą z nich, co jest kluczowe dla efektywności komunikacji w terapii.

Pytanie 32

Terapeuta zajęciowy, organizując serię warsztatów o zdrowym stylu życia, na początku każdego spotkania krótko podsumowuje treść wcześniejszych zajęć i sprawdza, czy uczestnicy zapamiętali kluczowe zagadnienia. W tej sytuacji terapeuta kieruje się zasadą

A. praktyczności

B. łatwości zrozumienia

C. ilustracyjności

D. systematyczności

Odpowiedzi takie jak 'poglądowość', 'przystępność' czy 'użyteczność' wskazują na różne aspekty metodologii edukacyjnej, ale nie odnoszą się bezpośrednio do systematyczności, która jest kluczowa dla efektywnego przyswajania wiedzy. Poglądowość odnosi się do wykorzystania zasobów wizualnych w celu ilustrowania informacji, co może wspierać naukę, ale samodzielnie nie zapewnia struktury ani regularności w procesie edukacyjnym. O ile jest to ważny element, to bez systematyczności uczestnicy mogą mieć trudności z utrwaleniem wiedzy. Przystępność z kolei bada, jak łatwo materiały są zrozumiałe dla uczestników; jednak nawet najbardziej przystępna informacja wymaga regularnego przeglądania i powtarzania, aby zbudować trwałe zrozumienie. Użyteczność natomiast odnosi się do praktycznego zastosowania zdobytej wiedzy, ale bez systematycznego przeglądu tematu, uczestnicy mogą nie być w stanie efektywnie wprowadzać nabytych informacji w życie. Brak systematyczności może prowadzić do powierzchownego przyswajania wiedzy, co z kolei ogranicza zdolność do jej późniejszego zastosowania w codziennym życiu, co jest kluczowe w kontekście zdrowego trybu życia. Edukacja i terapie oparte na solidnych fundamentach systematycznych są bardziej skuteczne w długoterminowej perspektywie.

Pytanie 33

Podczas udzielania informacji zwrotnej podopiecznemu, który narusza zasady funkcjonowania pracowni, terapeuta zajęciowy powinien w pierwszej kolejności

A. w sposób ogólny formułować swoje uwagi, nie koncentrując się na szczegółach, ale zaznaczyć możliwość usunięcia podopiecznego z zajęć

B. ocenić niewłaściwe zachowanie w kontekście regulaminu pracowni i określić swoje oczekiwania dotyczące zmian

C. jednoznacznie ocenić podopiecznego oraz określić jego możliwości do modyfikacji zachowania

D. podawać przykłady negatywnych zachowań podopiecznego z przeszłości i skoncentrować się na potencjalnych zagrożeniach wynikających z łamania zasad pracowni

Odpowiedź wskazująca na ocenę zachowania niezgodnego z regulaminem pracowni oraz na określenie oczekiwań wobec zmiany jest prawidłowa, ponieważ opiera się na zasadach konstruktywnej informacji zwrotnej. Terapeuta zajęciowy powinien w sposób jasny i precyzyjny ocenić, jakie zachowania są nieakceptowalne, aby podopieczny miał pełną świadomość ich wpływu na środowisko pracowni oraz na innych uczestników zajęć. Warto podkreślić, że konkretne wskazanie oczekiwań dotyczących zmiany zachowania pozwala na stworzenie jasnych ram, w których podopieczny może się poruszać. Na przykład, jeśli zachowanie polega na nieprzestrzeganiu zasad współpracy, terapeuta powinien wyraźnie przedstawić, jakie konkretne działania są pożądane, takie jak aktywne słuchanie czy przestrzeganie zasad komunikacji. Tego typu podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, które koncentrują się na wspieraniu rozwoju kompetencji społecznych i emocjonalnych, a także na budowaniu odpowiedzialności za własne zachowanie.

Pytanie 34

Podczas komunikacji z pacjentem w zaawansowanym stadium choroby Alzheimera, terapeutę należy

A. wykorzystać metodę Blissa

B. nawiązywać do wspomnień z młodości pacjenta

C. formułować krótkie i jasne zdania

D. gestykulować jak najwięcej oraz mówić głośno

Właściwe komunikowanie się z podopiecznym w zaawansowanym stadium choroby Alzheimera polega na używaniu krótkich i jednoznacznych zdań. Osoby z tą chorobą często mają trudności ze zrozumieniem skomplikowanych struktur językowych oraz nadmiaru informacji. Używając prostego i klarownego języka, terapeuta ułatwia podopiecznemu zrozumienie przekazu, co jest kluczowe dla wzmocnienia poczucia bezpieczeństwa i komfortu. Przykładem może być stwierdzenie "Chodźmy na spacer" zamiast "Czy chciałbyś wyjść na świeżym powietrzu i popatrzeć na drzewa?". Takie podejście jest zgodne z zaleceniami Stowarzyszenia Alzheimer’s Association, które sugeruje stosowanie prostego języka oraz unikanie wielokrotnych pytań. Dodatkowo, terapeuci powinni być cierpliwi, dając podopiecznemu czas na zrozumienie i odpowiedź, co wspiera jego samodzielność i aktywność.

Pytanie 35

Kynoterapia to technika, która zwiększa skuteczność rehabilitacji, w której motywacją jest odpowiednio wyszkolony i dobrany

A. koń

B. kot

C. pies

D. królik

Wybór innego zwierzęcia jako terapeuty w kynoterapii można traktować jako konsekwencję niepełnego zrozumienia roli, jaką odgrywa pies w tym procesie. Koń, kot czy królik, mimo że mogą być użyte w innych formach terapii, nie mają tych samych właściwości, co psy. Psy są zwierzętami społecznymi, które są naturalnie skorelowane z ludźmi i potrafią nawiązywać silne więzi emocjonalne. To właśnie te cechy sprawiają, że są one najczęściej wykorzystywane w pracy terapeutycznej. Na przykład, w kontekście rehabilitacji osób z problemami emocjonalnymi, psy potrafią zrozumieć ludzkie sygnały, co pozwala na lepszą interakcję i wsparcie. Z kolei konie, mimo że mogą być wykorzystywane w terapii, w dużej mierze zależą od umiejętności jeździeckich terapeuty oraz pacjenta, co może ograniczać ich zastosowanie. Koty i króliki z kolei nie są zwierzętami, które potrafią w taki sposób reagować na potrzeby i emocje ludzi. Niezrozumienie specyfiki psów w terapii i ich unikalnych możliwości może prowadzić do mylnych przekonań o zastosowaniu innych zwierząt w kynoterapii. Kluczowe jest zrozumienie, że skuteczność terapii polega na przekroczeniu barier komunikacyjnych i emocjonalnych, co jest znacznie łatwiejsze z psem niż z jakimkolwiek innym zwierzęciem.

Pytanie 36

Przygotowując zestawienie problemów pacjenta po udarze mózgu o charakterze niedokrwiennym, terapeuta zajęciowy zauważył zespół zaniedbywania połowiczego, który odnosi się do

A. nadmiernego napięcia mięśni po stronie dotkniętej porażeniem

B. lekceważenia porażonej części ciała

C. utraty czucia po jednej stronie ciała

D. braku możliwości wykonywania zamierzonych ruchów kończyną niedowładną

Zespół zaniedbywania połowiczego (ang. hemispatial neglect) jest deficytem poznawczym, który polega na ignorowaniu bodźców po stronie ciała przeciwnej do uszkodzenia mózgu, najczęściej występującego po udarze mózgu w obszarze prawym. Pacjenci z tym zespołem nie tylko nie zauważają obiektów znajdujących się po stronie porażonej, ale również mają trudności z dotykaniem, patrzeniem czy wykonaniem ruchów w tym kierunku. W praktyce terapeutycznej, zrozumienie tego zjawiska jest kluczowe, aby skutecznie planować rehabilitację. Przykładowo, terapeuci zajęciowi mogą wprowadzać ćwiczenia, które zwiększają świadomość ciała po stronie porażonej, takie jak wykorzystanie luster do stymulacji percepcji tej strony. Ponadto, zastosowanie strategii redystrybucji uwagi, takich jak techniki skanowania wzrokowego, może pomóc pacjentom w lepszym dostrzeganiu i angażowaniu się w otoczenie, co jest zgodne z najlepszymi praktykami rehabilitacyjnymi oraz standardami opieki neurologicznej.

Pytanie 37

Mieszkanka domu pomocy społecznej stwierdziła: Nie chcę jechać na tę wycieczkę, ponieważ ostatnio nie jestem w stanie tak dużo chodzić. Która z wypowiedzi terapeuty stanowi parafrazę komunikatu tej mieszkanki?

A. Dlaczego Pani narzeka? Z Panią kondycją nie jest źle, a aktywność fizyczna jest korzystna

B. Proszę się nie martwić, w trakcie tej wycieczki nie będzie potrzeby dużo chodzić

C. Proszę mi powiedzieć, jakie dokładnie trudności odczuwa Pani podczas chodzenia

D. Rozumiem, że nie chce Pani brać udziału w tej wycieczce z powodu obniżonej kondycji

Odpowiedź "Rozumiem, że nie chce Pani jechać na wycieczkę z powodu spadku kondycji" jest poprawna, ponieważ w sposób dokładny parafrazuje obawy wyrażone przez podopieczną. Terapeuta w tej sytuacji potwierdza uczucia podopiecznej oraz uznaje jej ograniczenia fizyczne. Takie podejście jest zgodne z zasadami aktywnego słuchania, które są kluczowe w pracy z osobami w potrzebie. Praktyczne zastosowanie takiej umiejętności pozwala na budowanie zaufania i empatycznej relacji, co jest istotne w kontekście terapii i wsparcia. Dzięki parafrazowaniu, terapeutka nie tylko pokazuje zrozumienie sytuacji, ale również otwiera przestrzeń do dalszej rozmowy o ewentualnych obawach związanych z kondycją fizyczną, co może być istotne w planowaniu aktywności. W kontekście standardów pracy z osobami starszymi, ważne jest, aby terapeuci uznawali indywidualne ograniczenia swoich podopiecznych i dostosowywali programy do ich potrzeb.

Pytanie 38

Dokumentacja działań związanych z terapią zajęciową ma na celu

A. spełnienie oczekiwań rodziców

B. ocenę umiejętności terapeuty

C. śledzenie procesu terapeutycznego

D. identyfikację zainteresowań podopiecznego

Dokumentowanie działań z zakresu terapii zajęciowej jest kluczowym elementem monitorowania procesu terapeutycznego. Regularne zapisywanie postępów, interwencji oraz reakcji podopiecznego pozwala terapeucie na bieżąco oceniać efektywność podejmowanych działań. Taki dokument może zawierać szczegółowe informacje o zastosowanych technikach, wykorzystanych materiałach oraz zachowaniach pacjenta podczas sesji. Praktyczne zastosowanie dokumentacji obejmuje także identyfikowanie zmian w zachowaniu i umiejętnościach podopiecznego, co daje możliwość dostosowania strategii terapeutycznej do ich indywidualnych potrzeb. Dobre praktyki w tym zakresie wskazują na konieczność prowadzenia dokumentacji zgodnie z obowiązującymi standardami, w tym zgodności z RODO, co zabezpiecza dane osobowe podopiecznych. Współczesne standardy pracy w terapii zajęciowej akcentują również znaczenie współpracy interdyscyplinarnej, gdzie dokumentowanie działań może być cennym źródłem informacji dla innych specjalistów zaangażowanych w proces rehabilitacji.

Pytanie 39

Zdolność interpretacji komunikatów niewerbalnych u pacjenta jest kluczowa dla

A. ustalenia etapu choroby

B. identyfikacji stanu emocjonalnego

C. nawiązania interakcji wzrokowej

D. postawienia diagnozy

Umiejętność odczytywania komunikatów niewerbalnych jest kluczowa w kontekście rozpoznawania stanu emocjonalnego podopiecznego, ponieważ większość naszego wyrażania emocji odbywa się poprzez gesty, mimikę i postawę ciała. Niewerbalne sygnały, takie jak sposób, w jaki osoba trzyma ciało, jej wyraz twarzy czy kontakt wzrokowy, mogą dostarczyć nieocenionych informacji na temat jej samopoczucia. Na przykład, osoba z opuszczonymi ramionami i smutną mimiką może doświadczać depresji, podczas gdy osoba z energicznym krokiem i uśmiechem może być radosna. W praktyce, obserwacja tych sygnałów pozwala specjalistom na szybką ocenę stanu psychicznego podopiecznego, co jest niezbędne w opiece zdrowotnej, psychologii czy terapii. Standardy opieki zdrowotnej, takie jak te określone przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne, podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta, w którym uwzględnia się zarówno aspekty werbalne, jak i niewerbalne komunikacji. Wiedza ta jest szczególnie ważna w kontekście osób, które mogą mieć trudności w wyrażaniu swoich emocji słowami, co jest częste w przypadku dzieci, osób starszych lub pacjentów z zaburzeniami psychicznymi.

Pytanie 40

Zwolnienie aktywności ruchowej, chodzenie szurając małymi krokami, pochylona postawa ciała, drżenie w spoczynku, są to symptomy świadczące o występowaniu jakiej choroby?

A. zwyrodnieniowej stawów

B. Parkinsona

C. niedokrwiennej serca

D. Alzheimera

Objawy takie jak spowolnienie ruchowe, chód szurający drobnymi kroczkami, pochylenie sylwetki ku przodowi oraz drżenie spoczynkowe są typowe dla choroby Parkinsona. Choroba ta jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które wpływa na układ ruchowy, a jej przyczyną jest degeneracja komórek nerwowych w obszarze mózgu odpowiedzialnym za kontrolę ruchów. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wczesne rozpoznanie objawów Parkinsona, co może prowadzić do szybszego wdrożenia terapii, w tym farmakologicznej oraz rehabilitacyjnej. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), wczesna interwencja ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia pacjentów. Dodatkowo, aktualne badania wskazują na korzyści z terapii zajęciowej, która może pomóc w radzeniu sobie z codziennymi wyzwaniami, jakie stawia ta choroba. Dlatego znajomość symptomów jest fundamentalna dla każdego, kto zajmuje się opieką nad osobami starszymi lub z chorobami neurodegeneracyjnymi.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej