Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 8 maja 2025 12:59
Data zakończenia: 8 maja 2025 13:13

Egzamin zdany!

Wynik: 30/40 punktów (75,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakie jest pochylenie linii łączącej punkty A i B, które znajdują się na sąsiednich warstwicach, jeśli odległość między nimi wynosi 50 m, a cięcie warstwicowe to 0,5 m?

A. iAB = 5%

B. iAB = 1%

C. iAB = 10%

D. iAB = 0,5%

Prawidłowa odpowiedź to iAB = 1%. Aby obliczyć pochylenie linii łączącej dwa punkty A i B na podstawie odległości międzywarstwicowej oraz różnicy wysokości, stosujemy wzór na pochylenie, które wyraża się jako stosunek różnicy wysokości do poziomej odległości między punktami. W tym przypadku różnica wysokości wynosi 0,5 m, a pozioma odległość wynosi 50 m. Zatem pochylenie wyliczamy według wzoru: iAB = (wysokość / odległość) * 100%. Czyli: iAB = (0,5 m / 50 m) * 100% = 1%. Pochylenie to istotny parametr w geodezji, inżynierii lądowej oraz w planowaniu przestrzennym, ponieważ wpływa na projektowanie dróg, infrastruktury oraz systemów odwodnienia. Przykład praktycznego zastosowania można znaleźć w projektowaniu dróg, gdzie odpowiednie pochylenie zapewnia bezpieczną jazdę i efektywne odprowadzanie wody opadowej. Ponadto, znajomość pochylenia warstwic jest kluczowa w ocenie stabilności gruntów i w budownictwie. W kontekście standardów, pochylenia powinny być zgodne z wytycznymi zawartymi w normach geodezyjnych oraz budowlanych.

Pytanie 2

W trakcie stabilizacji punktu poziomej osnowy 1 klasy, w jego otoczeniu oraz jako jego ochrona, utworzono cztery punkty

A. poboczniki

B. kierunkowe

C. przeniesienia

D. podcentra

Poboczniki to dodatkowe punkty pomiarowe, które są zakładane w pobliżu punktu osnowy, aby zapewnić stabilność i precyzję w pomiarach geodezyjnych. Wszechstronność poboczników jest szczególnie ważna podczas stabilizacji punktów osnowy 1 klasy, gdzie kluczowe znaczenie ma dokładność i niezawodność danych. W praktyce, poboczniki mogą być używane do weryfikacji i korekty błędów pomiarowych, a także do minimalizowania wpływu zjawisk atmosferycznych, które mogą zakłócać wyniki. Na przykład, w przypadku pomiarów w trudnych warunkach terenowych, takie jak obszary górzyste, użycie poboczników pozwala na uzyskanie dodatkowych danych, które mogą być wykorzystane do kalibracji głównych punktów osnowy. W branży geodezyjnej standardy takie jak norma PN-EN ISO 17123-1 określają wytyczne dotyczące zakładania i użytkowania poboczników, co czyni je niezbędnym elementem w realizacji zadań geodezyjnych.

Pytanie 3

Jaką wartość ma azymut przeciwny do azymutu wynoszącego 327^g12^c35^cc?

A. 127g12c35cc

B. 227g12c35cc

C. 527g12c35cc

D. 27g12c35cc

Wartość azymutu odwrotnego do azymutu wynoszącego 327°12'35'' można obliczyć poprzez dodanie 180° do pierwotnego azymutu. W przypadku azymutów, które są wyrażane w stopniach, minutach i sekundach, dodanie 180° często wymaga konwersji, jeśli suma przekracza 360°. W tym przypadku dodajemy 180° do 327°, co daje 507°. Następnie, musimy odjąć 360°, aby uzyskać wynik w odpowiednim zakresie: 507° - 360° = 147°. Teraz pozostaje nam dodać pozostałe wartości minut i sekund. Ostatecznie zatem uzyskujemy azymut 127°12'35''. W kontekście nawigacji i geodezji, umiejętność obliczania azymutów odwrotnych jest kluczowa, ponieważ pozwala na dokładne śledzenie kierunków i nawigację w terenie. Takie umiejętności są niezbędne w różnych dziedzinach, od turystyki po inżynierię i architekturę.

Pytanie 4

Kontrolę tyczenia, polegającą na weryfikacji długości boków oraz przekątnych pojedynczych prostokątów, kwadratów lub ich zestawień, wykonuje się w trakcie prac niwelacyjnych

A. profili

B. siatkową

C. tras

D. punktów rozproszonych

Odpowiedź 'siatkową' jest poprawna, ponieważ kontrola tyczenia w kontekście niwelacji polega na weryfikacji dokładności wymiarów prostokątów i kwadratów, które tworzą siatkę geodezyjną. Siatkę geodezyjną stosuje się w pracach budowlanych oraz inżynieryjnych, aby zapewnić, że wszystkie elementy budowli są prawidłowo umiejscowione w przestrzeni. Kontrola boków i przekątnych pozwala na wykrycie ewentualnych błędów w geometrii, co jest kluczowe dla stabilności konstrukcji. W praktyce, inżynierowie i geodeci najczęściej wykorzystują instrumenty jak teodolity oraz niwelatory do precyzyjnego pomiaru. W standardach branżowych, takich jak norma PN-EN 1990, podkreśla się znaczenie precyzyjnego niwelowania w kontekście zapewnienia bezpieczeństwa obiektów budowlanych. Wprowadzenie jakościowych kontroli w postaci tyczenia siatek geodezyjnych jest zatem kluczowym elementem procesu budowlanego, który minimalizuje ryzyko błędów konstrukcyjnych i poprawia efektywność realizacji projektów.

Pytanie 5

Aby zaktualizować część mapy zasadniczej, geodeta powinien uzyskać informacje

A. z ewidencji gruntów oraz budynków

B. z urzędu miasta

C. z urzędu wojewódzkiego

D. z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego

Odpowiedź "z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego" jest prawidłowa, ponieważ to właśnie ten zasób stanowi kompleksowe źródło aktualnych i wiarygodnych danych geodezyjnych i kartograficznych, które są niezbędne do aktualizacji mapy zasadniczej. W Polsce państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny jest gromadzony i udostępniany przez Główny Urząd Geodezji i Kartografii (GUGiK), a jego zawartość obejmuje m.in. dane o granicach nieruchomości, infrastrukturze oraz elementach zagospodarowania przestrzennego. Przykładowo, przy aktualizacji mapy zasadniczej, geodeta powinien korzystać z ortofotomap oraz modelu 3D, które są dostępne w ramach tego zasobu. Warto też zaznaczyć, że korzystanie z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego jest zgodne z obowiązującymi przepisami prawa, w tym Ustawą z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne, co zapewnia rzetelność i aktualność pozyskiwanych danych, co jest kluczowe dla precyzyjnego odwzorowania rzeczywistości na mapach.

Pytanie 6

Na nakładce U mapy zasadniczej zaznacza się kolorem żółtym przewód sieciowy

A. wodociągowej

B. gazowej

C. telekomunikacyjnej

D. kanalizacyjnej

Odpowiedź 'gazowej' jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z obowiązującymi normami, przewody sieci gazowej na mapach zasadniczych oznaczone są kolorem żółtym. Oznaczenie to jest istotne nie tylko dla celów inwentaryzacyjnych, ale także dla zapewnienia bezpieczeństwa. Przewody gazowe są szczególnie wrażliwe na uszkodzenia, co może prowadzić do poważnych zagrożeń, takich jak wybuchy czy pożary. W praktyce, przed rozpoczęciem jakichkolwiek prac ziemnych, zaleca się dokonanie szczegółowej analizy mapy zasadniczej oraz wyznaczenie stref ochronnych wokół tych instalacji. Dodatkowo, zgodnie z przepisami prawa budowlanego, wykonawcy są zobowiązani do przestrzegania zasad bezpieczeństwa przy pracach w pobliżu sieci gazowych. Zrozumienie systemu oznaczeń na mapach zasadniczych jest kluczowe dla inżynierów, projektantów oraz wszystkich osób zaangażowanych w budownictwo i infrastrukturę, aby skutecznie uniknąć niebezpiecznych sytuacji oraz zapewnić prawidłowe funkcjonowanie sieci. Warto również zwrócić uwagę na konieczność regularnych przeglądów oraz konserwacji infrastruktury gazowej.

Pytanie 7

W terenie odległość 100 m na mapie zasadniczej w skali 1:500 odpowiada długości odcinka wynoszącej

A. 50 cm

B. 20 mm

C. 20 cm

D. 50 mm

Odpowiedź '20 cm' jest jak najbardziej ok, bo w skali 1:500 to znaczy, że każdy 1 cm na mapie to 500 cm w rzeczywistości, czyli 5 metrów. Jak przeliczymy 100 metrów, to dzielimy przez 5, co daje 20 cm. Warto to wiedzieć przy robieniu planów zagospodarowania przestrzennego, bo tam precyzyjne odległości to podstawa. Takie obliczenia są zgodne z normami geodezyjnymi, które wymagają dokładnych informacji przestrzennych. Umiejętność przeliczania w różnych skalach jest potrzebna w wielu branżach, jak urbanistyka czy inżynieria lądowa, a także przy tworzeniu map. Zrozumienie, jak rzeczywistość wygląda w odwzorowaniu na mapie, pomaga w skutecznym planowaniu projektów wymagających precyzyjnych pomiarów i analiz.

Pytanie 8

Na podstawie przedstawionych w ramce wyników z czterokrotnego pomiaru kąta, z jednakową dokładnością, określ najbardziej prawdopodobną wartość tego kąta.

a₁ = 76° 56' 21''

a₁ = 76° 56' 15''

a₁ = 76° 56' 14''

a₁ = 76° 56' 18''

A. 76° 56' 18''

B. 76° 56' 14''

C. 76° 56' 17''

D. 76° 56' 19''

Odpowiedź 76g 56c 17cc jest tą, która najlepiej pasuje do średniej arytmetycznej tych pomiarów. W pomiarach kątów to obliczenie średniej jest dość ważne, bo daje nam najwiarygodniejszy wynik. W inżynierii czy architekturze, gdzie musimy być pewni pomiarów, precyzja kątów jest mega istotna. Jak na przykład w budownictwie, źle policzone kąty mogą naprawde narobić kłopotów podczas stawiania konstruktów. Dlatego mamy różne normy, jak ISO 17123, które mówią, że najlepiej jest liczyć średnią, żeby zminimalizować błędy w pomiarach. W analizach statystycznych z pomiarami kątów, wyliczenie średniej to podstawowy krok, który pokazuje, jak ważna jest ta technika w różnych dziedzinach nauki.

Pytanie 9

W celu ustabilizowania punktu osnowy realizacyjnej można zastosować

A. narysowany znak

B. ceramiczną rurkę

C. drewniany palik

D. znak wykonany z kamienia

Znak z kamienia to naprawdę jedna z najlepszych opcji, jeśli chodzi o stabilizację punktu osnowy w geodezji. Kamień jest mega odporny na różne warunki pogodowe, co sprawia, że pomiary są bardziej precyzyjne i trwałe. W praktyce często wykorzystuje się je w miejscach, gdzie punkty odniesienia muszą być stabilne przez dłuższy czas, na przykład w sieciach geodezyjnych. Z tego co wiem, istotne jest, żeby umiejscowienie tych znaków było zgodne z normami, takimi jak PN-EN ISO 19152, które mówią, jak powinno się je zakupywać i instalować. Ważne, żeby były oznaczone tak, żeby łatwo je było znaleźć w przyszłości, co jest kluczowe dla dokładności pomiarów. W realnym świecie, użycie takiego znaku z kamienia ułatwia odnajdywanie punktów podczas kolejnych prac geodezyjnych. Naprawdę warto w to zainwestować.

Pytanie 10

Nieosiągnięcie warunku, który mówi o prostopadłości osi obrotu lunety "h" do pionowej osi obrotu instrumentu "v", określane jest jako błąd

A. libeli rurkowej

B. kolimacji

C. inklinacji

D. libeli pudełkowej

Wybór błędnych odpowiedzi wynika z nieporozumienia dotyczącego pojęć związanych z błędami pomiarowymi. Libela pudełkowa oraz libela rurkowa to narzędzia służące do poziomowania, jednak nie są one związane z błędem inklinacji. Libela pudełkowa jest narzędziem wykorzystywanym do sprawdzania poziomości powierzchni, polegającym na umieszczeniu poziomnicy w płaszczyźnie poziomej, podczas gdy libela rurkowa, zawierająca ciecz, służy do oceny poziomu w dłuższych odcinkach. Żadne z tych narzędzi nie odnoszą się do konkretnego błędu pomiarowego dotyczącego prostopadłości osi obrotu lunety do osi obrotu instrumentu. Z kolei kolimacja to termin odnoszący się do ustawienia optyki w taki sposób, aby oś optyczna instrumentu była zgodna z osią mechaniczną. To pojęcie może prowadzić do błędnej interpretacji, gdyż choć kolimacja jest kluczowym elementem precyzyjnych pomiarów, nie obejmuje problemu inklinacji. Użycie niewłaściwych terminów może prowadzić do nieścisłości w analizach oraz wnioskach, dlatego istotne jest, aby stosować precyzyjne definicje i zrozumienie różnych typów błędów pomiarowych.

Pytanie 11

Na mapie w skali 1:2000 zmierzono odcinek o długości 145,4 mm. Jakiemu odcinkowi w rzeczywistości odpowiada ta długość?

A. 29,08 m

B. 14,54 m

C. 290,80 m

D. 145,40 m

Odpowiedź 290,80 m jest prawidłowa, ponieważ skala mapy 1:2000 oznacza, że 1 mm na mapie odpowiada 2000 mm w terenie. Aby przeliczyć długość odcinka zmierzonego na mapie na rzeczywistą długość w terenie, należy pomnożyć długość mierzonego odcinka przez współczynnik skali. W tym przypadku mamy 145,4 mm, więc przeliczenie przedstawia się następująco: 145,4 mm * 2000 mm/mm = 290800 mm, co po przeliczeniu na metry daje 290,80 m. Tego rodzaju obliczenia są niezwykle istotne w geodezji, planowaniu przestrzennym oraz w inżynierii, gdzie precyzyjne pomiary mają kluczowe znaczenie. Standardy branżowe, takie jak normy geodezyjne, nakładają na specjalistów obowiązek dokładności w przeliczaniu skali, co zapewnia właściwe wykonanie projektów budowlanych i infrastrukturalnych. Umiejętność przeliczania jednostek oraz rozumienie zasad skali ma także zastosowanie w analizach geograficznych i tworzeniu map tematycznych.

Pytanie 12

Jaką kategorię szczegółów terenowych, biorąc pod uwagę wymagania precyzyjności pomiaru, reprezentują budynki mieszkalne?

A. III grupy

B. IV grupy

C. II grupy

D. I grupy

Budynki mieszkalne to ważny element w I grupie szczegółów terenowych. To zgodne z tym, co mówią różne normy i standardy w branży. W sumie, te obiekty mają naprawdę spore znaczenie dla planowania przestrzennego, architektury, no i inżynierii lądowej. Kluczowe jest, żeby dokładnie wiedzieć, gdzie te budynki stoją i jakie mają wymiary. To wpływa na to, jak projektujemy infrastrukturę i urbanizację. Na przykład, jak bierzesz pozwolenie na budowę, to wymiary i lokalizacja muszą być zgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Często w takich sytuacjach korzysta się z technologii GPS lub pomiarów geodezyjnych. Dodatkowo, by spełnić standardy budowlane, precyzyjne pomiary to podstawa, żeby wszystko było okej z ochroną środowiska i bezpieczeństwem budowli. Wiedza na temat klasyfikacji tych terenowych szczegółów, w tym budynków mieszkalnych, to naprawdę kluczowa sprawa dla każdego, kto chce pracować w geodezji czy urbanistyce.

Pytanie 13

W niwelacji geometrycznej podczas pomiarów przyjmuje się, że wagi są

A. wprost proporcjonalne do długości ciągów

B. odwrotnie proporcjonalne do różnic wysokości ciągów

C. wprost proporcjonalne do różnic wysokości ciągów

D. odwrotnie proporcjonalne do długości ciągów

Wagi stosowane w niwelacji geometrycznej nie są wprost proporcjonalne do różnic wysokości ciągów ani długości ciągów. Założenie, że wagi powinny być wprost proporcjonalne do różnic wysokości, prowadzi do nieporozumienia w kontekście pomiarów geodezyjnych. W rzeczywistości różnice wysokości są jedynie jednym z czynników wpływających na dokładność pomiaru, a ich wpływ nie jest bezpośrednio proporcjonalny do długości ciągu. Dłuższe ciągi mogą generować większe błędy systematyczne z powodu wpływu warunków atmosferycznych oraz nierówności terenu, co sprawia, że ich waga musi być mniejsza, aby zrekompensować potencjalne błędy. Ponadto, waga wprost proporcjonalna do długości ciągów wprowadzałaby niepotrzebne złożoności w obliczeniach, co mogłoby prowadzić do błędnych wyników. Należy pamiętać, że zasady stosowane w niwelacji geometrycznej mają na celu zapewnienie wysokiej precyzji i dokładności pomiarów, co jest kluczowe w praktyce inżynieryjnej i geodezyjnej. Kluczowe jest, aby stosować odpowiednie metody i normy branżowe, które uwzględniają wszystkie istotne czynniki, a nie tylko różnice wysokości czy długości ciągów, co pozwala na precyzyjne i wiarygodne wyniki.

Pytanie 14

Maksymalna różnica dwukrotnego pomiaru ΔH na jednym stanowisku, przeprowadzonego metodą niwelacji geometrycznej, powinna wynosić nie więcej niż

A. +/- 4 mm

B. +/- 3 mm

C. +/- 2 mm

D. +/- 5 mm

Różnica dwukrotnego pomiaru ΔH na pojedynczym stanowisku, wykonanego metodą niwelacji geometrycznej, nie powinna przekraczać +/- 4 mm, ponieważ taki zakres błędu jest zgodny z przyjętymi standardami branżowymi, takimi jak normy ISO dotyczące pomiarów geodezyjnych. W praktyce, podczas pomiarów inżynieryjnych, w tym budowy dróg czy mostów, precyzyjność pomiaru jest kluczowa dla zapewnienia stabilności i bezpieczeństwa konstrukcji. Metoda niwelacji geometrycznej polega na pomiarze różnic wysokości pomiędzy punktami przy użyciu teodolitu lub niwelatora, co wymaga skrupulatności i odpowiednich warunków pomiarowych. Właściwe przygotowanie stanowiska pomiarowego oraz eliminacja źródeł błędów, takich jak drgania czy zmiany atmosferyczne, wpływa na uzyskane wyniki. W kontekście praktycznym, akceptowalny poziom błędu +/- 4 mm umożliwia wykonanie niezbędnych korekt i dostarczenie wiarygodnych danych do dalszej analizy i projektowania.

Pytanie 15

Jakie elementy powinno zawierać sprawozdanie techniczne z przeprowadzonej pracy geodezyjnej?

A. spis współrzędnych punktów

B. mapę z analizy terenowej

C. wykaz zastosowanych metod pomiarowych

D. rysunek z pomiaru sytuacyjnego

Choć każdy z wymienionych elementów może być istotny w kontekście pracy geodezyjnej, nie są one kluczowe dla sprawozdania technicznego w takim samym stopniu jak wykaz zastosowanych metod pomiarowych. Mapa z wywiadu terenowego, mimo że może dostarczyć kontekstu przestrzennego, nie jest obligatoryjna w sprawozdaniu technicznym, które powinno się koncentrować na technikach pomiarowych oraz uzyskanych danych. Szkic z pomiaru sytuacyjnego również nie stanowi głównej osi dokumentacji technicznej, ponieważ jego istnienie nie gwarantuje zrozumienia metodyki pomiarowej, a bardziej ilustruje wyniki. Wykaz współrzędnych punktów, chociaż ważny, nie oddaje pełnego obrazu procesu pomiarowego, a jedynie rezultaty. Praktyka pokazuje, że nagromadzenie danych bez kontekstu metodycznego prowadzi do mylnych interpretacji i nieprawidłowych wniosków. Nieodpowiednia analiza lub brak opisu zastosowanych metod może skutkować poważnymi błędami w dalszym wykorzystaniu danych, co jest szczególnie niebezpieczne w projektach inżynieryjnych, gdzie precyzja jest kluczowa. Warto również zauważyć, że zachowanie przejrzystości w dokumentacji nie tylko wspiera rzetelność badań, ale także umożliwia wykonanie audytów i weryfikacji przez inne osoby w branży.

Pytanie 16

Jakie informacje nie są umieszczane na szkicu polowym podczas pomiaru szczegółów terenowych z zastosowaniem metody ortogonalnej?

A. Numery obiektów budowlanych

B. Szczegóły terenowe sytuacyjne

C. Domiary prostokątne

D. Wysokości punktów terenu

Poprawną odpowiedzią jest stwierdzenie, że na szkicu polowym z pomiaru szczegółów terenowych metodą ortogonalną nie zamieszcza się wysokości punktów terenu. Szkic polowy służy do przedstawienia szczegółów sytuacyjnych, takich jak numery budynków czy tereny użytkowe, które są kluczowe dla analizy zagospodarowania przestrzennego. W przypadku pomiaru ortogonalnego skupiamy się na odwzorowaniu kształtów i układów w pionie i poziomie, co ułatwia późniejsze prace geodezyjne i kartograficzne. Wysokości punktów terenu, które są istotne w kontekście modelowania terenu, są zazwyczaj rejestrowane osobno, w ramach pomiarów wysokościowych, a następnie łączone z danymi sytuacyjnymi w procesie tworzenia map. Takie podejście jest zgodne z normami geodezyjnymi, które promują precyzję i efektywność w zbieraniu danych.

Pytanie 17

Na precyzję pomiarów niwelacyjnych nie wpływa

A. poziomowanie libelli niwelacyjnej

B. odległość między niwelatorem a łatami

C. kolejność dokonywanych pomiarów

D. wyważenie łat niwelacyjnych

Kolejność wykonywanych odczytów w niwelacji nie ma wpływu na dokładność pomiarów, ponieważ kluczowe są inne aspekty techniczne, takie jak poziomowanie i spionizowanie instrumentu oraz prawidłowe ustawienie łat. W praktyce niwelacyjnym, jeżeli wszystkie pomiary są wykonywane zgodnie z wymaganiami i standardami, to niezależnie od kolejności odczytów wynik końcowy będzie taki sam, pod warunkiem, że nie popełniono błędów w innych etapach procesu. Standardy takie jak PN-EN 17123-1:2018 określają procedury, które minimalizują błędy pomiarowe. Przykładowo, jeżeli niwelator jest starannie spoziomowany, a łatka jest poprawnie ustawiona w pionie, uzyskane wyniki będą wiarygodne niezależnie od tego, w jakiej kolejności zrealizujemy pomiary. To podejście może być stosowane w różnych projektach budowlanych i inżynieryjnych, co podkreśla znaczenie rzetelności technicznej nad subiektywną interpretacją kolejności działań.

Pytanie 18

Czym jest metoda wcięcia kątowego w geodezji?

A. Metodą określania nachylenia terenu, co odbywa się najczęściej przy użyciu niwelatora.

B. Metodą wyznaczania powierzchni terenu, co jest realizowane innymi technikami, takimi jak metoda poligonizacji.

C. Metodą pomiaru długości za pomocą taśmy mierniczej, co jest stosowane w mniej precyzyjnych pomiarach terenowych.

D. Metodą określania pozycji punktu poprzez pomiary kątów z dwóch znanych punktów.

Metoda wcięcia kątowego to jedna z podstawowych metod stosowanych w geodezji do określania pozycji punktu. Polega ona na wyznaczeniu położenia nieznanego punktu na podstawie pomiaru kątów z dwóch znanych punktów. Jest to szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy nie można bezpośrednio zmierzyć odległości do punktu docelowego, na przykład z powodu przeszkód terenowych. W praktyce metoda ta stosowana jest często w terenach trudno dostępnych, gdzie klasyczne metody pomiarowe, takie jak wcięcie liniowe, są trudne do zastosowania. Wcięcie kątowe znajduje zastosowanie w tworzeniu sieci geodezyjnych i jest kluczowe w pracach inżynierskich, zwłaszcza tam, gdzie wymagana jest wysoka precyzja pomiaru. Z mojego doświadczenia, stosowanie tej metody jest nie tylko efektywne, ale również pozwala na uzyskanie precyzyjnych wyników przy minimalnym nakładzie pracy w terenie. Warto zaznaczyć, że dokładność uzyskanych wyników zależy od jakości instrumentów pomiarowych oraz precyzji wykonania pomiarów kątowych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 19

Jaką maksymalną długość rzędnej można stosować przy pomiarze sytuacyjnym obrysów budynków metodą prostokątnych domiarów?

A. 30 m

B. 25 m

C. 20 m

D. 15 m

Dopuszczalna długość rzędnej wynosząca 25 m w pomiarach sytuacyjnych konturów budynków przy zastosowaniu metody domiarów prostokątnych jest zgodna z zaleceniami norm i standardów pomiarowych. Taka długość pozwala na efektywne wykonywanie pomiarów, minimalizując jednocześnie błędy związane z nieprawidłowym przenoszeniem wymiarów. Przykładowo, przy pomiarach na większych dystansach, błędy kumulacyjne mogą znacząco wpłynąć na dokładność wyników. Dlatego stosowanie rzędnych o długości 25 m jest praktycznym rozwiązaniem, które zapewnia równocześnie wysoką precyzję i efektywność pracy. W praktyce, taki wymiar pozwala na zastosowanie odpowiednich narzędzi pomiarowych, takich jak dalmierze optyczne, które są zoptymalizowane do pracy w takich odległościach. Dobrą praktyką jest także regularne kalibrowanie sprzętu, co dodatkowo zwiększa dokładność pomiarów. W kontekście przepisów budowlanych oraz norm geodezyjnych, długość rzędnej powinna być dostosowana do specyfiki terenu oraz rodzaju budowli, co czyni znajomość tego zagadnienia niezwykle istotnym elementem pracy geodety.

Pytanie 20

Pomiar odległości wynoszącej 100,00 m zawiera błąd średni ±5 cm. Jaka jest wartość błędu względnego tej odległości?

A. 1/1000

B. 1/5000

C. 1/500

D. 1/2000

Błąd względny jest miarą niepewności pomiaru w stosunku do wartości zmierzonej i oblicza się go jako stosunek błędu absolutnego (w tym przypadku ±5 cm) do wartości zmierzonej (100,00 m). Aby obliczyć błąd względny, możemy skorzystać z wzoru: błąd względny = błąd absolutny / wartość zmierzona. Podstawiając nasze wartości, mamy: błąd względny = 0,05 m / 100 m = 0,0005. Przekształcając tę wartość do postaci ułamka, otrzymujemy 1/2000. W praktyce, obliczanie błędu względnego jest kluczowe w wielu dziedzinach, takich jak inżynieria, nauki przyrodnicze czy metrologia, gdzie precyzyjne pomiary są niezbędne. Standardy metrologiczne, takie jak ISO 5725, wskazują na znaczenie analizy niepewności pomiarowej, co pozwala na lepsze zrozumienie dokładności wyników oraz ich zastosowanie w praktyce. Właściwe określenie błędu względnego umożliwia również porównywanie wyników pomiarów z różnych źródeł oraz ocenę ich dokładności.

Pytanie 21

Określ wartość poziomu odniesienia profilu podłużnego, jeśli maksymalna wysokość zaznaczonego na tym profilu punktu wynosi 225,85 m, a minimalna 185,20 m?

A. 225,00 m

B. 230,00 m

C. 180,00 m

D. 200,00 m

Wartość poziomu porównawczego profilu podłużnego oblicza się na podstawie różnicy pomiędzy najwyższą a najniższą wysokością punktów. W tym przypadku najwyższa wysokość wynosi 225,85 m, a najniższa 185,20 m. Aby określić poziom porównawczy, należy wziąć pod uwagę dolne granice terenu, które są istotne w kontekście inżynierii lądowej i budowlanej. Poziom porównawczy powinien znajdować się poniżej najwyższej wartości, ale bliżej dolnej wartości, aby uwzględnić zmiany w terenie i ułatwić dalsze prace projektowe. Odpowiedzią 180,00 m ustalamy wartość, która zapewnia nie tylko wygodę w operacjach inżynieryjnych, ale również odpowiada praktycznym wymaganiom budowlanym, takim jak odwodnienie i wznoszenie konstrukcji. W ogólnej praktyce, ustalanie odpowiedniego poziomu porównawczego jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i efektywności projektów budowlanych, co podkreślają standardy związane z projektowaniem infrastruktury. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być projektowanie dróg, gdzie poziom porównawczy musi uwzględniać różnice w wysokościach, aby zapobiec problemom z odprowadzaniem wód opadowych oraz zapewnić stabilność konstrukcji.

Pytanie 22

Na podstawie tabeli określ dopuszczalną długość domiaru prostokątnego do budynku przy pomiarze sytuacyjnym metodą ortogonalną.

Grupa szczegółów terenowych	Dopuszczalna długość rzędnej	Dopuszczalny błąd pomiaru długości rzędnej i odciętej
I	25 m	0,05 m
II	50 m	0,05 m
III	70 m	0,10 m

A. 50 m

B. 0,05 m

C. 0,10 m

D. 25 m

Poprawna odpowiedź to 25 m, ponieważ zgodnie z tabelą dopuszczalnych długości rzędnej dla różnych grup szczegółów terenowych, grupa I posiada maksymalną długość domiaru prostokątnego do budynku wynoszącą 25 m. W kontekście pomiaru sytuacyjnego metodą ortogonalną, długość ta ma kluczowe znaczenie dla precyzyjności oraz dokładności wykonania pomiarów. Ustalanie odpowiednich długości domiaru jest fundamentalnym elementem w pracach geodezyjnych, ponieważ bezpośrednio wpływa na jakość i wiarygodność danych pomiarowych. W praktyce, stosowanie tej długości pozwala na skuteczne odwzorowanie elementów terenowych oraz minimalizuje błędy wynikające z nieprawidłowych odległości. Należy pamiętać, że w geodezji istnieją określone standardy, które regulują wymagania dotyczące pomiarów sytuacyjnych, a ich przestrzeganie ma na celu zapewnienie zgodności z obowiązującymi normami oraz najlepszymi praktykami w branży.

Pytanie 23

Mapa zasadnicza to rodzaj map

A. sozologicznych

B. fizjologicznych

C. społecznych

D. gospodarczych

Wybór map sozologicznych, społecznych czy fizjologicznych to rzeczywiście nie jest najlepszy pomysł. Mapy sozologiczne są bardziej nastawione na ochronę środowiska i zasoby naturalne, a nie na pokazanie cech terenu w ujęciu ekonomicznym. Właściwie, one nie dostarczają informacji o infrastrukturze gospodarczej, więc nie mogą być w zasadzie uznawane za mapę zasadniczą. Mapy społeczne, no, one mówią o demografii i podziale ludności, a więc też są zupełnie gdzie indziej. A co do map fizjologicznych – takie coś w kartografii w ogóle nie istnieje! Fajnie jest znać te pojęcia, ale trzeba je dobrze rozróżniać, bo nie mają one wiele wspólnego z funkcją mapy zasadniczej. Warto po prostu zrozumieć, jakie są różnice między tymi rodzajami map, żeby nie wprowadzać się w błąd.

Pytanie 24

Który z wymienionych elementów terenowych, przy realizacji pomiarów sytuacyjnych metodą ortogonalną, dopuszcza domiar prostokątny nieprzekraczający 25 m?

A. Pomnik

B. Tama

C. Skwer

D. Grobla

Pomnik jest obiektem, który w kontekście pomiarów sytuacyjnych przy zastosowaniu metody ortogonalnej, może mieć domiar prostokątny nieprzekraczający 25 m. Tego rodzaju wytyczne są zgodne z ogólnymi standardami w geodezji, które zalecają, aby przy pomiarach terenowych związanych z obiektami o ograniczonej powierzchni, takich jak pomniki, ograniczać domiar do wartości, które są łatwe do uchwycenia i które nie wprowadzają znaczących błędów pomiarowych. W praktyce oznacza to, że pomiary dotyczące pomników, które często są zlokalizowane w przestrzeni miejskiej, powinny być wykonywane z należytą starannością, aby zapewnić rzetelność danych geodezyjnych. Przykładowo, w przypadku pomiaru lokalizacji pomnika w parku, ważne jest, aby odległości między pomnikiem a innymi obiektami były dokładnie określone, co może mieć znaczenie dla przyszłych prac konserwatorskich lub urbanistycznych. Dodatkowo, zgodnie z zaleceniami norm geodezyjnych, takie podejście pozwala na efektywniejsze zarządzanie informacjami o przestrzeni publicznej, co jest istotne w kontekście planowania przestrzennego.

Pytanie 25

Która z metod nie jest przeznaczona do realizacji geodezyjnych sytuacyjnych pomiarów w terenie?

A. Domiarów prostokątnych

B. Punktów rozproszonych

C. Biegunowa

D. Wcięć kątowych

Wybór metod wcięć kątowych, biegunowej oraz domiarów prostokątnych może być mylący, ponieważ każda z tych technik ma swoje unikalne zastosowanie w geodezji, jednak w kontekście pomiarów sytuacyjnych przyczyniają się do precyzyjnego zbierania danych o terenie. Metoda wcięć kątowych polega na pomiarze kątów i odległości z jednego punktu do wielu innych punktów, co jest szczególne przy tworzeniu planów sytuacyjnych. Pozwala to na dokładne odwzorowanie układów przestrzennych, co jest kluczowe w geodezyjnych analizach. Z kolei metoda biegunowa, poprzez pomiary kątów i długości, może być wykorzystana do tworzenia rysunków sytuacyjnych w różnych typach terenu, a domiary prostokątne są używane do uzyskania współrzędnych punktów w układzie prostokątnym, co jest niezwykle pomocne w obszarach o regularnej zabudowie. W kontekście tych metod, nieprawidłowe odczytywanie ich zastosowania w geodezji może prowadzić do niewłaściwych wniosków na temat ich funkcjonalności. Kluczowym błędem jest mylenie zakresu zastosowań poszczególnych metod oraz ich skuteczności w kontekście geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych. Dlatego ważne jest zrozumienie, że każda z wymienionych metod ma swoje miejsce i zastosowanie w geodezji, ale tylko w przypadku geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych techniki takie jak wcięcia kątowe, biegunowa i domiary prostokątne faktycznie odgrywają istotną rolę.

Pytanie 26

W teodolicie, okrąg lub ring z zaznaczonym podziałem kątowym określa się jako

A. alidadą

B. celownikiem

C. limbusem

D. spodarką

Często dochodzi do mylenia pojęć związanych z teodolitami oraz ich elementami. Celownik w teodolicie to nie podziałka kątowa, lecz urządzenie optyczne, które pozwala na precyzyjne celowanie w określony punkt. W związku z tym, funkcja celownika różni się od limbusa, który, jak wcześniej wspomniano, jest odpowiedzialny za pomiar kątów. Spodarka, z kolei, to element teodolitu służący do przechylania instrumentu w płaszczyźnie poziomej, co również nie ma związku z podziałką kątową. Alida to zespół elementów umożliwiających ustawienie i stabilizację teodolitu, ale nie jest bezpośrednio związana z mierzeniem kątów. Mylenie tych terminów może prowadzić do błędów w pomiarach i interpretacji wyników, co podkreśla znaczenie dokładnego zrozumienia funkcji poszczególnych elementów teodolitu. Wiedza na temat limbusa oraz jego zastosowania jest kluczowa dla geodetów, którzy muszą być świadomi, że nie tylko sama pomiarowa technika, ale również znajomość wszystkich komponentów i ich właściwości wpływa na jakość dokonywanych pomiarów.

Pytanie 27

Wysokości elementów infrastruktury terenu na mapach geodezyjnych podaje się z dokładnością

A. 0,01 m

B. 0,1 m

C. 0,5 m

D. 0,05 m

Wysokości elementów naziemnych uzbrojenia terenu na mapach zasadniczych podawane są z dokładnością do 0,01 m, co wynika z potrzeby zachowania precyzji w dokumentacji geodezyjnej. Taka dokładność jest szczególnie istotna w kontekście prac budowlanych, inżynieryjnych oraz planowania przestrzennego. Umożliwia to nie tylko dokładne odwzorowanie terenu, ale także wspiera podejmowanie decyzji na podstawie precyzyjnych danych. Na przykład, w przypadku budowy infrastruktury, umiejętność dokładnego określenia wysokości elementów terenu ma kluczowe znaczenie dla projektowania systemów odwodnienia czy układania dróg. Stosowanie się do tej normy jest zgodne z wytycznymi określonymi w Polskiej Normie PN-EN ISO 19100, która dotyczy geoinformatyki. Praktyka ta również podnosi jakość usług geodezyjnych, co jest kluczowe w kontekście zaufania do dokumentacji oraz jej wykorzystania w późniejszych etapach inwestycji.

Pytanie 28

Wysokość anteny odbiorczej przed oraz po zakończeniu sesji pomiarowej przy użyciu metody precyzyjnego pozycjonowania z zastosowaniem GNSS powinna być określona z dokładnością wynoszącą

A. 0,02 m

B. 0,001 m

C. 0,004 m

D. 0,01 m

Wybór innych wartości, takich jak 0,02 m, 0,001 m czy 0,004 m, wskazuje na brak zrozumienia wymagań dotyczących precyzyjnego pozycjonowania w kontekście technologii GNSS. W przypadku 0,02 m, chociaż może to wydawać się akceptowalnym poziomem dokładności, w rzeczywistości jest to zbyt duży błąd, który może prowadzić do poważnych nieścisłości w pomiarach, zwłaszcza w geodezji, gdzie standardy w zakresie dokładności są szczególnie surowe. Przykłady zastosowań, gdzie dokładność jest kluczowa, obejmują monitoring deformacji gruntu czy precyzyjne pomiary w inżynierii lądowej. Zastosowanie 0,001 m jako wymaganej dokładności również jest niepraktyczne, ponieważ w rzeczywistości osiągnięcie tak wysokiej precyzji w warunkach terenowych jest niezwykle trudne i kosztowne. Wreszcie, wybór 0,004 m również nie odpowiada rzeczywistym potrzebom, ponieważ nie zapewnia odpowiedniego marginesu bezpieczeństwa w kontekście pomiarów, które mogą być narażone na różne źródła błędów, takie jak interferencje atmosferyczne czy multipath. W związku z tym, dla zastosowań wymagających precyzji, ustalanie wysokości anteny odbiornika z dokładnością 0,01 m jest najbardziej odpowiednim rozwiązaniem, które nie tylko spełnia standardy branżowe, ale również odpowiada rzeczywistym wymaganiom projektowym.

Pytanie 29

Z jaką precyzją podaje się wysokości elementów naziemnych uzbrojenia terenu na mapach zasadniczych?

A. 0,5 m

B. 0,01 m

C. 0,1 m

D. 0,05 m

Wysokości elementów naziemnych uzbrojenia terenu na mapach zasadniczych podaje się z dokładnością do 0,01 m, co jest zgodne z wymaganiami standardów geodezyjnych. Taka precyzja jest niezbędna w kontekście planowania przestrzennego oraz inżynierii lądowej, gdzie drobne różnice w wysokości mogą mieć istotny wpływ na projektowane konstrukcje oraz zarządzanie wodami opadowymi. Na przykład, w przypadku budowy infrastruktury, jak drogi czy mosty, dokładność pomiaru jest kluczowa dla zapewnienia odpowiedniego spadku, co zapobiega gromadzeniu się wody na nawierzchni. W praktyce geodeci wykorzystują zaawansowane technologie, takie jak GPS o wysokiej precyzji oraz tachimetry, aby osiągnąć taką dokładność. Dobrą praktyką jest również stosowanie w terenie punktów osnowy geodezyjnej, które pozwalają na weryfikację pomiarów. Dodatkowo, precyzyjne pomiary wysokości są kluczowe w kontekście ochrony środowiska oraz projektowania obiektów w obszarach o skomplikowanej topografii, gdzie niewielkie różnice w wysokości mogą wpływać na ekosystemy.

Pytanie 30

Który dokument jest podstawą do włączenia dokumentacji dostarczonej przez wykonawcę robót do rejestru geodezyjnego?

A. Wniosek złożony przez geodetę z adnotacją o pozytywnym wyniku kontroli

B. Protokół końcowy kontroli sporządzony przez inspektora nadzoru

C. Wniosek złożony przez inwestora

D. Protokół końcowy kontroli sporządzony przez wykonawcę robót geodezyjnych

Wniosek złożony przez geodetę z adnotacją o pozytywnym wyniku kontroli stanowi kluczowy dokument, który umożliwia włączenie dokumentacji geodezyjnej do zasobu geodezyjnego. Zgodnie z obowiązującymi standardami, dokumentacja geodezyjna, w tym mapy i inne opracowania, musi być poddana szczegółowej kontroli przed jej archiwizacją. Wniosek geodety, który zawiera adnotację o pozytywnym wyniku kontroli, potwierdza, że prace wykonano zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz normami technicznymi. Przykładowo, w przypadku inwestycji budowlanych, takie kontrole są niezbędne do zapewnienia, że dokumentacja odzwierciedla rzeczywisty stan prawny i techniczny terenu. Z perspektywy dobrych praktyk, włączenie dokumentacji do zasobu geodezyjnego bez odpowiedniego wniosku mogłoby prowadzić do niezgodności, które mogłyby skutkować problemami prawnymi lub technicznymi w przyszłości. W związku z tym, prawidłowy obieg dokumentów oraz odpowiednie kontrole są niezbędne dla zapewnienia jakości i rzetelności bazy danych geodezyjnych.

Pytanie 31

Jeśli długość odcinka na mapie w skali 1:500 wynosi 20 cm, to jaka jest rzeczywista długość tego odcinka w terenie?

A. 100 m

B. 50 m

C. 1000m

D. 500 m

Odpowiedzi 1000 m, 50 m oraz 500 m są błędne, ponieważ nie uwzględniają prawidłowych zasad przeliczania długości z mapy na rzeczywiste odległości. W przypadku skali 1:500, każdy centymetr na mapie odpowiada 500 centymetrom w terenie, co oznacza, że mylenie jednostek lub niesłuszna interpretacja wartości skali prowadzi do niepoprawnych obliczeń. Osoby, które uznały odpowiedź 1000 m, mogły błędnie przyjąć, że długość na mapie jest przeliczana wprost na metry, zapominając, że 20 cm na mapie to zaledwie 10 m (20 cm x 50 = 1000 cm = 10 m), co jest dalekie od rzeczywistego przeliczenia. Odpowiedź 50 m może wynikać z pomyłki w odniesieniu do mniejszej skali, co pokazuje brak pełnego zrozumienia zasad przy obliczaniu długości. Z kolei 500 m może być wynikiem nadinterpretacji skali, gdzie użytkownik nie uwzględnił faktu, że przeliczając 20 cm na mapie przez 500 cm, uzyskałby 100 m, a nie 500 m. Takie sytuacje wskazują na powszechne problemy z interpretacją skal, które są kluczowe w geodezji i kartografii. Dlatego tak istotne jest, aby zrozumieć, jak działają skale oraz jak prawidłowo przeliczać długości, co jest podstawą nie tylko w naukach o ziemi, ale również w wielu dziedzinach inżynieryjnych i architektonicznych.

Pytanie 32

Na jakiej nakładce tematycznej mapy zasadniczej powinien być zaznaczony włąz studzienki kanalizacyjnej?

A. Topograficznej

B. Wysokościowej

C. Sytuacyjnej

D. Ewidencyjnej

Wybór błędnych nakładek tematycznych do przedstawienia włązu studzienki kanalizacyjnej na mapie zasadniczej może wynikać z niepełnego zrozumienia ich funkcji oraz przeznaczenia. Nakładka ewidencyjna, która jest często mylona z sytuacyjną, ma na celu dokumentowanie i ewidencjonowanie obiektów w kontekście prawnym oraz administracyjnym. Nie zawiera jednak szczegółowych informacji o lokalizacji i funkcjonowaniu infrastruktury technicznej, co czyni ją nieodpowiednią do przedstawienia elementów takich jak studzienki kanalizacyjne. Nakładka wysokościowa jest stworzona do przedstawiania poziomów terenu i obiektów w kontekście wysokościowym; nie dostarcza informacji dotyczących układu infrastruktury podziemnej. Z kolei nakładka topograficzna, koncentrująca się na ogólnych ukształtowaniach terenu, również nie uwzględnia szczegółowych informacji na temat obiektów, które są kluczowe dla zarządzania infrastrukturą, takich jak studzienki. Zastosowanie niewłaściwej nakładki może prowadzić do nieefektywnego zarządzania infrastrukturą oraz utrudnienia w przeprowadzaniu niezbędnych prac konserwacyjnych, co w dłuższej perspektywie może prowadzić do poważnych problemów związanych z funkcjonowaniem systemów kanalizacyjnych. Dlatego ważne jest, aby stosować odpowiednie nakładki tematyczne zgodnie z ich przeznaczeniem, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie zarządzania danymi przestrzennymi.

Pytanie 33

Jak geodeta oznaczy na szkicu przyłącze energetyczne niskiego napięcia do budynku mieszkalnego, jeśli wykonał inwentaryzację powykonawczą za pomocą lokalizatora?

A. eN

B. e

C. eNA

D. eA

Oznaczenie eNA dla przyłącza energetycznego niskiego napięcia do budynku mieszkalnego jest zgodne z aktualnymi standardami oraz praktykami branżowymi. Skrót ten oznacza, że przyłącze jest zasilane napięciem niższym niż 1 kV i jest przeznaczone do budynków mieszkalnych. W praktyce, geodeci oraz inżynierowie zajmujący się projektowaniem sieci elektroenergetycznych korzystają z tej konwencji, aby jasno komunikować typ i przeznaczenie przyłącza. W dokumentacji powykonawczej, szczególnie w przypadkach związanych z inwentaryzacją, jasne oznaczenie przyłącza jest kluczowe dla późniejszej analizy oraz oceny stanu technicznego instalacji. Przykładem zastosowania może być sytuacja, w której różne typy przyłączy są oznaczane w sposób ujednolicony na mapach oraz szkicach, co umożliwia sprawniejszą identyfikację i zarządzanie siecią elektroenergetyczną. Oznaczenie eNA jest również zgodne z wytycznymi Komisji Europejskiej oraz krajowymi normami, co pomaga w zapewnieniu bezpieczeństwa oraz efektywności energetycznej w budynkach mieszkalnych.

Pytanie 34

Jakie są dozwolone długości rzędnych w trakcie pomiarów szczegółów sytuacyjnych I grupy?

A. 50 m

B. 80 m

C. 25 m

D. 75 m

Odpowiedź 25 m jest na pewno dobra. W geodezji i kartografii mamy określone normy, które mówią, że dla pomiarów szczegółów sytuacyjnych I grupy maksymalna długość rzędnej to właśnie 25 m. To ważne, bo dzięki temu możemy mieć większą pewność, że pomiary będą dokładne. Na przykład, gdy mierzysz granice działek czy punkty osnowy, trzymanie się tej długości pomaga uniknąć błędów, które mogą się pojawić z powodu różnych zakłóceń, takich jak drgania czy sam sprzęt. A według normy PN-EN ISO 19130, precyzyjność pomiarów jest kluczowa, więc warto się tego trzymać, żeby mieć wiarygodne dane na później.

Pytanie 35

Która z poniższych aktywności nie wchodzi w zakres działań Powiatowego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej?

A. Przyjmowanie oraz rejestrowanie zgłoszeń prac geodezyjnych i kartograficznych

B. Wydawanie instrukcji do przeprowadzenia zgłoszonych prac

C. Rejestrowanie dokumentów przyjętych do zasobu geodezyjnego

D. Realizacja pomiarów w celu ustalenia współrzędnych oraz wysokości punktów osnowy

Wykonywanie pomiarów w celu określenia współrzędnych i wysokości punktów osnowy jest zadaniem, które nie należy do kompetencji Powiatowego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej (PODGiK). Główne zadania tego ośrodka koncentrują się na ewidencjonowaniu, zarządzaniu oraz udostępnianiu danych geodezyjnych i kartograficznych, a nie na samodzielnym przeprowadzaniu pomiarów. Punkty osnowy geodezyjnej są zazwyczaj określane przez wyspecjalizowane jednostki, takie jak przedsiębiorstwa geodezyjne, które realizują pomiary zgodnie z obowiązującymi normami, na przykład PN-EN ISO 19111 dotyczących systemów odniesienia i pomiarów. Ośrodki te koncentrują się na tworzeniu i utrzymywaniu zasobów geodezyjnych, co jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania planowania przestrzennego oraz wielu innych dziedzin, takich jak budownictwo, infrastruktura czy ochrona środowiska. Przykładem praktycznego zastosowania wiedzy w tym zakresie może być współpraca PODGiK z lokalnymi samorządami, które polegają na dostępie do dokładnych i aktualnych map oraz danych geodezyjnych do celów planistycznych.

Pytanie 36

Jakie kryterium musi zostać zrealizowane dla poprawek po wyrównaniu zmierzonych wartości o różnej dokładności, przy założeniu, że v to poprawka, a p to waga zmierzonej wartości?

A. [pvv] = max

B. [pvv] = min

C. [pv] = max

D. [pv] = min

Odpowiedź [pvv] = min. jest prawidłowa, ponieważ przy wyrównywaniu pomierzonych wielkości, które różnią się dokładnością, kluczowym celem jest minimalizacja błędów pomiarowych. Poprawki, oznaczane jako v, powinny być takie, aby całkowita suma ważonych błędów była jak najmniejsza. W praktyce oznacza to, że dla pomiarów o różnych wagach (p), suma ważonych poprawek powinna dążyć do minimum, co pozwala na uzyskanie najbardziej wiarygodnych i precyzyjnych wyników. Na przykład, w laboratoryjnych pomiarach chemicznych, gdzie dokładność pomiarów jest kluczowa, stosuje się metody statystyczne, takie jak metoda najmniejszych kwadratów. Standardy ISO 5725-1 podkreślają znaczenie tego podejścia w ocenie dokładności pomiarów. W sytuacjach, gdy pomiary są obarczone różnymi stopniami niepewności, stosowanie takich poprawek pozwala na lepsze uśrednienie wyników, co jest szczególnie korzystne w badaniach naukowych oraz w procesach przemysłowych, gdzie precyzja ma kluczowe znaczenie dla uzyskania wysokiej jakości produktów.

Pytanie 37

Na mapach terenowych nie uwzględnia się obiektów budowlanych

A. murowanych gospodarczych w stanie surowym

B. drewnianych, które nie są zamieszkałe

C. drewnianych przeznaczonych do wyburzenia

D. murowanych mieszkalnych w etapie projektowania

Odpowiedź 'murowanych mieszkalnych w fazie projektu' jest poprawna, ponieważ na szkicach polowych, które służą do przedstawiania istniejących warunków i elementów zagospodarowania przestrzennego, nie zaznacza się budynków, które są jedynie na etapie planowania. Budynki znajdujące się w fazie projektu nie mają jeszcze fizycznej obecności, co oznacza, że nie powinny być uwzględniane w dokumentacji przedstawiającej aktualny stan terenu. W praktyce architektonicznej i urbanistycznej, zgodnie z wytycznymi i standardami dotyczącymi prowadzenia dokumentacji, należy odzwierciedlać jedynie te obiekty, które są już zrealizowane lub w trakcie realizacji. Taka zasada pozwala na zachowanie przejrzystości i wiarygodności dokumentów, co jest kluczowe w procesie planowania przestrzennego oraz w analizach dotyczących zagospodarowania terenu. Przykładem zastosowania tej zasady jest przygotowanie raportów dotyczących uwarunkowań środowiskowych, gdzie zazwyczaj ujmuje się jedynie obiekty istniejące oraz infrastrukturę, a nie plany przyszłych inwestycji.

Pytanie 38

Cyfra 2 w symbolu ²/₅, użytym podczas oznaczania w terenie punktów hektometrowych stworzonych w trakcie wytyczania linii profilu podłużnego, wskazuje na

A. całkowitą liczbę kilometrów od początku trasy

B. numer hektometra w konkretnym kilometrze

C. całkowitą liczbę metrów w jednym odcinku trasy

D. liczbę hektometrów w danym kilometrze trasy

Odpowiedź wskazująca, że cyfra 2 w symbolu ²/₅ oznacza pełną liczbę kilometrów od początku trasy, jest prawidłowa. W kontekście wytyczenia linii profilu podłużnego, ten format graficzny jest powszechnie stosowany w inżynierii lądowej i geodezji. Cyfry w takim zapisie odpowiadają segmentom trasy, przy czym licznik (2) wskazuje na liczbę pełnych kilometrów. Oznacza to, że pomiar dotyczy odległości od punktu startowego trasy, co jest kluczowe dla poprawnej interpretacji danych geodezyjnych. W praktyce, takie oznaczenia są istotne podczas dokumentacji i analizy tras transportowych, ponieważ umożliwiają precyzyjne określenie lokalizacji punktów kontrolnych, co jest zgodne z normami branżowymi, takimi jak PN-EN ISO 19101. Na przykład, w projektach budowlanych czy inżynieryjnych, znajomość i poprawne odczytywanie tych symboli jest niezbędne do planowania i koordynacji prac budowlanych, co wpływa na efektywność realizacji zadań.

Pytanie 39

Jakie jest wartość azymutu odcinka AB, jeśli współrzędne punktów A i B to: Y_A = 100,00; X_A = 100,00; Y_B = 150,00; X_B = 50,00?

A. 315°

B. 225°

C. 45°

D. 135°

Azymut to kąt między kierunkiem północnym a linią łączącą dwa punkty, mierzony w stopniach w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. Aby obliczyć azymut prostej AB, wykorzystujemy wzór na azymut: Az = arctan((Y_B - Y_A) / (X_B - X_A)). W przypadku podanych współrzędnych A(100, 100) i B(50, 150) obliczamy różnice: Y_B - Y_A = 150 - 100 = 50 oraz X_B - X_A = 50 - 100 = -50. Wstawiając wartości do wzoru, otrzymujemy: Az = arctan(50 / -50). Obliczenie daje nam wartość -45°, co po dodaniu 360° daje nam 315°. Jednak, aby uzyskać azymut w kontekście kierunku z A do B, musimy skorygować nasz wynik. Kierunek z A do B wskazuje, że poruszamy się w dół i w lewo, co implikuje, że azymut wynosi 135°. Dodatkowo w praktyce geodezyjnej azymut jest niezwykle istotny dla orientacji w terenie, planowania tras oraz w inżynierii, gdzie precyzyjne określenie kierunków jest kluczowe dla prawidłowego wykonania projektów.

Pytanie 40

Osnowy geodezyjne klasyfikuje się na różne grupy na podstawie ich precyzji oraz metody zakładania, jakich używa się do ich tworzenia?

A. podstawowe fundamentalne, podstawowe bazowe, szczegółowe

B. poziome bazowe, podstawowe wysokościowe, sytuacyjne

C. podstawowe, podstawowe bazowe, pomiarowe

D. fundamentalne, podstawowe bazowe, sytuacyjne

Wybór odpowiedzi, która nie uwzględnia klasyfikacji podstawowych fundamentalnych oraz szczegółowych osnow geodezyjnych, wskazuje na niezrozumienie różnic pomiędzy poszczególnymi typami sieci oraz ich zastosowań. Osnowy fundamentalne są kluczowe w tworzeniu systemów geodezyjnych, gdyż zapewniają stabilne punkty odniesienia, które są niezbędne do precyzyjnego mapowania. Odpowiedzi sugerujące podziały na grupy, takie jak 'poziome bazowe, podstawowe wysokościowe, sytuacyjne' czy 'fundamentalne, podstawowe bazowe, sytuacyjne', mylą kategorie pojęciowe oraz ich funkcje. Poziome i wysokościowe odniesienia są jedynie różnymi wymiarami tej samej osnowy i nie stanowią odrębnych grup. Klasyfikując osnowy według kryterium dokładności, istotne jest, aby zrozumieć, że każda z nich ma określone przeznaczenie oraz różne poziomy precyzji. Typowe błędy myślowe w tej kwestii obejmują pomijanie roli osnowy fundamentalnej jako podstawy dla wszystkich innych pomiarów oraz nieumiejętność rozróżnienia między osnowami służącymi do ogólnych pomiarów a tymi dedykowanymi do bardziej szczegółowych zastosowań. W praktyce, stosowanie nieodpowiednich osnow w projektach geodezyjnych prowadzi do błędów pomiarowych, co może mieć poważne konsekwencje w inżynierii i budownictwie.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej