Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 17 maja 2025 15:57
Data zakończenia: 17 maja 2025 16:06

Egzamin niezdany

Wynik: 2/40 punktów (5,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakim południkiem osiowym posługuje się odwzorowanie Gaussa-Krügera w systemie współrzędnych PL-2000?

A. 21º

B. 20º

C. 19º

D. 22º

Wybór innych południków, takich jak 20º, 19º czy 22º, jest nieprawidłowy, ponieważ każdy z tych południków przypisany jest do innej strefy odwzorowania Gaussa-Krügera w układzie PL-2000. Południki te są zbyt oddalone od centralnego południka strefy 3, co sprawia, że położone na nich obszary nie są odpowiednio odwzorowane. Na przykład, południk 20º przypisany jest do strefy 2, co może prowadzić do znacznych błędów w analizie geodezyjnej i kartograficznej, gdyż dane geograficzne przetwarzane w niewłaściwej strefie mogą wprowadzać zniekształcenia. Typowe błędy myślowe związane z tymi odpowiedziami często wynikają z mylnego przeświadczenia, że wszystkie południki są w równym stopniu użyteczne dla danego obszaru. W rzeczywistości, Precyzyjne zrozumienie systemu strefowego odwzorowania jest kluczowe, gdyż każde odwzorowanie ma swoje charakterystyki i zastosowania, co jest szczególnie ważne w kontekście prac geodezyjnych, gdzie precyzja jest nieodzownym wymogiem. Nieprawidłowe przypisanie południka do strefy prowadzi do błędnych wyników pomiarów, co może mieć niekorzystne konsekwencje przy podejmowaniu decyzji opartych na danych geograficznych.

Pytanie 2

Która z metod niwelacji opiera się na określaniu różnic w wysokości pomiędzy punktami terenu za pomocą zmierzonych kątów pionowych oraz odległości poziomych między tymi punktami?

A. Punktów rozproszonych

B. Trygonometryczna

C. Reperów

D. Geometryczna

Niwelacja geometryczna jest metodą, która polega na bezpośrednim pomiarze różnic wysokości pomiędzy punktami za pomocą poziomicy i łaty. W przeciwieństwie do niwelacji trygonometrycznej, która wykorzystuje kąt i dystans do obliczeń, niwelacja geometryczna nie opiera się na zasadach trygonometrii, co może ograniczać jej zastosowanie w terenie o złożonej topografii. W przypadku niwelacji punktów rozproszonych, chodzi o pomiar różnic wysokości z wykorzystaniem pomiarów wykonanych w różnych punktach, ale bez wyraźnego odniesienia do kątów lub odległości, co nie jest zgodne z definicją metody trygonometrycznej. Repery to stałe punkty odniesienia, które są wykorzystywane w różnych metodach niwelacji jako bazowe poziomy, ale same w sobie nie definiują metody pomiaru. Typowe błędy w myśleniu o tych metodach mogą obejmować mylenie ich celów i zastosowań. Warto zauważyć, że skuteczność każdej z tych metod zależy od kontekstu i wymagań pomiarowych, dlatego zrozumienie różnic między nimi jest kluczowe dla właściwego doboru techniki pomiarowej. W praktyce, zastosowanie nieodpowiedniej metody może prowadzić do błędnych wyników, co ma poważne konsekwencje w procesie projektowym i budowlanym. Dlatego, przy wyborze metody niwelacji, należy zawsze brać pod uwagę specyfikę danego projektu oraz wymagania dotyczące precyzji i dokładności pomiarów.

Pytanie 3

Najwyższy dozwolony średni błąd lokalizacji punktów pomiarowych osnowy sytuacyjnej w odniesieniu do najbliższych punktów poziomej osnowy geodezyjnej wynosi

A. 0,05 m

B. 0,15 m

C. 0,10 m

D. 0,20 m

Wybór wartości błędu, takich jak 0,05 m, 0,20 m czy 0,15 m, może być wynikiem pewnych nieporozumień. Czasem myśli się, że 0,05 m to super precyzyjna wartość, ale to nie jest to, czego potrzebujemy w przypadku osnowy sytuacyjnej. Zbyt dokładne wymagania mogą po prostu opóźnić projekt i podnieść jego koszty. Z kolei 0,20 m czy 0,15 m też nie są dobre, bo nie odpowiadają normom, które jasno wskazują, jakie błędy są dopuszczalne. Takie wybory mogą wynikać z niepełnego zrozumienia, jak działa geodezja, co prowadzi do błędnych decyzji przy planowaniu. Na przykład, ekipa może źle ulokować budynki, używając nieprawidłowych danych, co później może skończyć się problemami, jak konieczność ich przesuwania. Więc naprawdę warto znać te normy, żeby prace geodezyjne były na dobrym poziomie.

Pytanie 4

Cechą charakterystyczną wskazującą na lokalizację przebiegu instalacji wodociągowej, której położenie jest zdefiniowane w państwowym systemie odniesień przestrzennych przy użyciu współrzędnych prostokątnych płaskich oraz wysokości, jest

A. poligon

B. bagnet

C. pikieta

D. reper

Jeśli wybrałeś coś innego niż pikieta, to pewnie wynika to z pewnych nieporozumień dotyczących terminologii w inżynierii lądowej. Bagnet to narzędzie w geodezji, ale nie oznacza punktu na terenie. Ma bardziej techniczne zastosowanie. Z kolei reper to punkt odniesienia, ale raczej do sytuacji, gdzie liczy się poziom, a nie konkretne przewody wodociągowe. Poligon to z kolei zamknięta figura używana do pomiarów, więc też nie ma związku z lokalizacją tych elementów. W takich odpowiedziach często myli się funkcje tych terminów, co prowadzi do nieprecyzyjnych wniosków. Według mnie, zrozumienie różnic między tymi pojęciami jest kluczowe, żeby skutecznie korzystać z tej wiedzy w praktyce inżynieryjnej.

Pytanie 5

W niwelacji trygonometrycznej przewyższeniem określamy różnicę wysokości między

A. reperami a punktem celowania

B. sąsiednimi reperami

C. punktem celowania a horyzontem instrumentu

D. punktem celowania a stanowiskiem instrumentu

W przypadku niwelacji trygonometrycznej nie każdy pomiar różnicy wysokości pomiędzy różnymi punktami jest traktowany jako przewyższenie. Odpowiedzi, które wskazują na różnice pomiędzy reperami a punktem celowania, pomiędzy punktem celowania a stanowiskiem instrumentu czy sąsiednimi reperami, wprowadzają w błąd, ponieważ nie oddają istoty tego, co oznacza przewyższenie. Repery są punktami o znanej wysokości, które służą jako odniesienie w pomiarach. Chociaż ważne jest określenie różnicy wysokości pomiędzy nimi, to w kontekście przewyższenia istotny jest pomiar w odniesieniu do poziomu horyzontu instrumentu. Często popełnianym błędem jest mylenie różnych punktów odniesienia, co prowadzi do nieprawidłowej interpretacji wyników pomiarów. W geodezji kluczowe jest ścisłe przestrzeganie definicji oraz terminologii, aby unikać nieporozumień, które mogą skutkować poważnymi konsekwencjami w realizowanych projektach. Zrozumienie różnicy między różnicą wysokości a przewyższeniem jest fundamentalne dla każdego geodety oraz inżyniera, który zajmuje się pomiarami terenu oraz projektowaniem, dlatego tak istotne jest przyswojenie właściwych koncepcji i pojęć. Dobre praktyki w branży zalecają ciągłe szkolenie i aktualizację wiedzy w tym zakresie.

Pytanie 6

Jaki rodzaj mapy stosuje się do przedstawienia ukształtowania terenu miasta?

A. Mapa topograficzna

B. Mapa klimatyczna

C. Mapa katastralna

D. Mapa hydrogeologiczna

Mapa topograficzna jest nieocenionym narzędziem w geodezji i urbanistyce, ponieważ szczegółowo przedstawia ukształtowanie terenu. Dzięki niej można zobaczyć, jak kształtują się różnice wysokości w terenie, co jest kluczowe przy planowaniu infrastruktury miejskiej, budowy dróg czy projektowaniu nowych osiedli. Takie mapy wykorzystują poziomice do pokazania wysokości nad poziomem morza, co pozwala na wizualne zrozumienie krajobrazu. Poziomice są izoliniami, które łączą punkty o tej samej wysokości, co pozwala na łatwe zinterpretowanie nachyleń i różnic wysokości. W praktyce, podczas projektowania systemów odwadniających czy planowania zieleni miejskiej, zrozumienie topografii terenu jest kluczowe. Mapa topograficzna dostarcza także informacji o naturalnych i sztucznych obiektach, co jest nieocenione podczas planowania przestrzennego. Z mojego doświadczenia, korzystanie z map topograficznych pozwala uniknąć wielu problemów, które mogą pojawić się w trakcie realizacji projektów budowlanych.

Pytanie 7

Jakiej z wymienionych zasad nie wolno zastosować podczas sporządzania szkicu terenu przy pomiarze sytuacyjnym metodą ortogonalną?

A. Podania domiarów biegunowych (α, d) punktów, które są zdejmowane

B. Podania miary bieżącej (0,00) przy początkowym punkcie linii pomiarowej

C. Wpisania rzędnych punktów zdejmowanych równolegle do prostokątnej linii domiaru

D. Wpisania miar bieżących zdejmowanych punktów prostopadle do linii pomiarowej

Podanie domiarów biegunowych (α, d) zdejmowanych punktów nie jest zasadą stosowaną w metodzie ortogonalnej, ponieważ ta metoda opiera się na pomiarze prostopadłym do linii podstawowej oraz na określeniu odległości w kierunkach prostopadłych do tej linii. Przy pomiarach ortogonalnych kluczowe jest zachowanie prostokątności, co umożliwia precyzyjne wyznaczenie położenia punktów w przestrzeni. W praktyce, jeśli chcemy zmierzyć odległości i kąty, stosuje się metody, które umożliwiają dokładne określenie pozycji w oparciu o rzędne i odległości w kierunkach prostokątnych. Znajomość zasad stosowanych w różnych metodach pomiarowych jest istotna dla uzyskania dokładnych i wiarygodnych wyników, co jest kluczowe w geodezji i kartografii. Na przykład, w terenie, gdzie niemożliwe jest stosowanie domiarów biegunowych, możemy skupić się na pomiarach ortogonalnych przy pomocy teodolitu lub tachimetru, co zapewnia wysoką precyzję.

Pytanie 8

W kluczowej części państwowego zbioru danych geodezyjnych i kartograficznych zgromadzone są bazy danych, które dotyczą

A. geodezyjnej ewidencji infrastruktury terenowej

B. państwowego rejestru podstawowych osnów geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych

C. rejestru cen oraz wartości nieruchomości

D. ewidencji gruntów i budynków (katastru nieruchomości)

Niepoprawne odpowiedzi nawiązuą do różnych aspektów zarządzania danymi geodezyjnymi, jednak żadna z nich nie odnosi się bezpośrednio do centralnego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w kontekście podstawowych osnów geodezyjnych. Rejestr cen i wartości nieruchomości, choć istotny w obszarze wyceny i obrotu nieruchomościami, nie jest związany bezpośrednio z fundamentami geodezji, a tym samym nie odzwierciedla kluczowych danych potrzebnych do precyzyjnych pomiarów przestrzennych. Ewidencja gruntów i budynków, znana również jako kataster, koncentruje się na dokumentacji własności i użytkowania gruntów, co jest ważne, ale nie obejmuje danych geodezyjnych dotyczących osnów. Geodezyjna ewidencja sieci uzbrojenia terenu natomiast dotyczy infrastruktury podziemnej, takiej jak wodociągi czy sieci elektryczne, a nie zasadniczych punktów odniesienia. Każda z tych pomyłek wynika z błędnego rozumienia roli centralnego zasobu geodezyjnego oraz jego znaczenia w kontekście precyzyjnego pomiaru i lokalizacji obiektów. Aby uniknąć takich nieporozumień, istotne jest zrozumienie, że ustalenie osnów geodezyjnych jest fundamentem dla wszystkich innych danych geodezyjnych i kartograficznych, na których opierają się analizy przestrzenne i planowanie.

Pytanie 9

Jakiego skrótu należy użyć na mapie zasadniczej w przypadku opisu drogi, która nie ma swojej nazwy?

A. pl.

B. al.

C. ul.

D. dr.

Wybór skrótów do opisu dróg na mapach zasadniczych wymaga zrozumienia ich znaczenia oraz kontekstu, w którym są stosowane. Skrót "pl." oznacza "plac" i odnosi się do przestrzeni otwartej, często z zielenią, a nie do dróg, co czyni go nieodpowiednim w przypadku opisu drogi. Z kolei "al." to skrót od "aleja", który wskazuje na typ drogi zazwyczaj szerszej, zazwyczaj z drzewami po bokach, a jego użycie w kontekście drogi bez nazwy również byłoby błędne, ponieważ nie oddaje rzeczywistego charakteru trasy. Natomiast "ul." oznacza "ulicę" i pomimo że odnosi się do dróg w miastach, jego stosowanie w przypadku drogi, która nie posiada nazwy, może wprowadzać w błąd, sugerując, że jest to ulica o charakterze miejskim. Niepoprawne interpretacje tych skrótów mogą prowadzić do poważnych nieporozumień w dokumentacji oraz w planowaniu przestrzennym. Właściwe przyporządkowanie skrótów do określonych elementów infrastruktury drogowej jest fundamentalnym aspektem w geodezji i kartografii. Właściwa identyfikacja dróg przyczynia się do efektywności w zarządzaniu infrastrukturą, a także w zakresie bezpieczeństwa i logistyki. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że każdy skrót ma swoje specyficzne znaczenie i zastosowanie, co wpływa na klarowność komunikacji w dokumentach oraz na mapach. Zastosowanie niewłaściwych skrótów może prowadzić do chaosu informacyjnego, co jest niepożądane i może skutkować nieefektywnym zarządzaniem przestrzenią.

Pytanie 10

Wyniki geodezyjnego opracowania projektu zagospodarowania działki należy przenieść na szkic

A. dokumentacyjny

B. pomiarowy

C. polowy

D. tyczenia

Wybór odpowiedzi tyczenia, polowy czy pomiarowy wskazuje na pewne nieporozumienia w zakresie terminologii geodezyjnej. Tyczenie odnosi się do procesu przenoszenia punktów geodezyjnych na teren budowy, co ma miejsce po zakończeniu opracowania dokumentacji. Tyczenie jest zatem czynnością wykonywaną na podstawie wcześniej przygotowanych dokumentów, a nie ich bezpośrednim wynikiem. Odpowiedź polowy sugeruje, że wyniki pomiarów są jeszcze na etapie pracy w terenie, co jest nieprawidłowe, ponieważ po zebraniu danych geodezyjnych ich analiza oraz opracowanie odbywa się już w biurze, a nie na polu. Z kolei pomiarowy może kojarzyć się z etapem zbierania danych, jednak nie jest on odpowiedni w kontekście dokumentacji projektowej. Dlatego można zauważyć, że wybór tych terminów często wynika z mylenia różnych etapów pracy geodezyjnej. Właściwe zrozumienie, kiedy i jakie dokumenty są potrzebne w procesie inwestycyjnym, jest kluczowe dla każdej osoby zaangażowanej w planowanie i realizację projektów budowlanych.

Pytanie 11

Spostrzeżenia bezpośrednieniejednakowo precyzyjne występują, gdy są realizowane

A. tym samym urządzeniem

B. różnymi instrumentami

C. przez tego samego badacza

D. tą samą techniką pomiaru

Wybór odpowiedzi, że spostrzeżenia są wykonywane przez tego samego obserwatora, nie jest poprawny. Choć istotne jest, aby jeden obserwator był odpowiedzialny za pomiary w określonym czasie, to nie eliminuje to problemu różnic w dokładności wyników, które mogą wynikać z używanych metod lub przyrządów. W przypadku pomiarów, subiektywne postrzeganie i interpretacja danych przez obserwatora mogą prowadzić do błędów systematycznych. Z kolei uznanie, że użycie tej samej metody pomiaru gwarantuje spójność wyników, jest mylne, ponieważ metody te mogą różnić się w precyzji, a nawet dokładności, w zależności od ich zastosowania. Na przykład, wykorzystanie dwóch różnych metod pomiaru wagi, takich jak waga mechaniczna i elektroniczna, może prowadzić do różnych wyników. Również twierdzenie, że pomiar tym samym przyrządem zapewnia identyczne wyniki, pomija fakt, że każdy przyrząd ma swoje ograniczenia, a nawet drobne zmiany w warunkach otoczenia mogą wpłynąć na wyniki pomiaru. Takie podejście może prowadzić do nieprawidłowych wniosków i w rezultacie do błędnej interpretacji danych. W analizach naukowych kluczowe jest stosowanie zróżnicowanych technik i narzędzi, a także wielokrotnych pomiarów, aby uzyskać wiarygodne i obiektywne dane.

Pytanie 12

Jakie kryterium musi zostać zrealizowane dla poprawek po wyrównaniu zmierzonych wartości o różnej dokładności, przy założeniu, że v to poprawka, a p to waga zmierzonej wartości?

A. [pvv] = max

B. [pvv] = min

C. [pv] = min

D. [pv] = max

Wybór odpowiedzi [pv] = min. sugeruje zrozumienie pojęcia wag pomiarowych, jednak jest to nieprawidłowe podejście. W kontekście wyrównania pomiarów, minimalizacja wartości wag pomiarowych prowadziłaby do zniekształcenia rzeczywistego obrazu danych, co jest niepożądane. Waga pomiaru (p) odnosi się do poziomu zaufania do danego pomiaru, a nie do jego wartości. W przypadku gdy różne pomiary mają różne stopnie dokładności, ich wpływ na wyniki powinien być uwzględniony w sposób, który odzwierciedla rzeczywistą precyzję tych pomiarów. Zastosowanie zasady minimum dla wag pomiarowych mogłoby prowadzić do nadmiernej redukcji wpływu wartości bardziej wiarygodnych, co jest sprzeczne z zasadami statystyki oraz analizą błędów. Wartości [pvv] = max. oraz [pv] = max. również są mylące. Maksymalizacja wag pomiarowych nie jest zgodna z potrzebą otrzymania najbardziej trafnych i precyzyjnych wyników. Dlatego kluczowym elementem jest zrozumienie, że minimalizowanie błędów wymaga zastosowania odpowiednich poprawek, a nie minimalizacji wag, co jest fundamentem dla każdego analityka danych oraz specjalisty zajmującego się pomiarami, który dąży do uzyskania rzetelnych wyników w swojej pracy.

Pytanie 13

Na mapie w skali 1:2000 zmierzono odcinek o długości 145,4 mm. Jakiemu odcinkowi w rzeczywistości odpowiada ta długość?

A. 14,54 m

B. 29,08 m

C. 145,40 m

D. 290,80 m

Błędne odpowiedzi wynikają z nieprawidłowego zrozumienia przeliczenia skali mapy. Często spotykanym błędem jest mylenie jednostek miary lub nieprawidłowe mnożenie przez współczynnik skali. Na przykład odpowiedź 145,40 m sugeruje, że użytkownik pomnożył długość odcinka na mapie przez 1, co jest całkowicie błędne. Ponadto, gdy ktoś odpowiada 29,08 m, może to sugerować, że podzielił długość odcinka przez 10, co również nie ma sensu w kontekście skali. Odpowiedź 14,54 m może wynikać ze zrozumienia, że najpierw przeliczono jednostki na centymetry, a następnie podzielono przez 100, co jest nieprawidłowym podejściem. Typowe błędy myślowe w takich przypadkach wynikają z nieznajomości zasad przeliczania jednostek czy też błędnego założenia o proporcjach. Aby uniknąć tych pułapek, ważne jest, aby zawsze pamiętać o zasadzie, że w przypadku skali, wartości są mnożone, a nie dzielone. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe nie tylko w kontekście nauki o geodezji, ale również w wielu innych dziedzinach, jak architektura czy inżynieria lądowa.

Pytanie 14

Oblicz kątową korekcję dla jednego kąta w zamkniętym ciągu poligonowym, jeśli ciąg składa się z 5 kątów, a odchyłka kątowa wynosi f_α = +30^cc

A. Vkt = +6cc

B. Vkt = -5cc

C. Vkt = +5cc

D. Vkt = -6cc

Obliczanie poprawki kątowej może nastręczać trudności, zwłaszcza gdy nie uwzględnia się zasady, że suma wszystkich kątów w poligonie zamkniętym powinna odpowiadać konkretnej wartości w zależności od liczby wierzchołków. W przypadku niektórych odpowiedzi można zauważyć, że użytkownicy mogą mylnie zakładać, że poprawka kątowa powinna być dodatnia, co jest błędne w kontekście naszego zadania. Zrozumienie, że odchyłka kątowa f_α = +30^cc wskazuje na nadmiar, który należy skorygować, jest kluczowe. W rzeczywistości, dla obliczeń zawsze bierze się pod uwagę jakość pomiarów oraz możliwe błędy, które mogą wystąpić w całym procesie pomiarowym. Odpowiedzi takie jak +5cc lub +6cc sugerują, że użytkownik nie zrozumiał znaczenia odchyłki kątowej, myląc konieczność skorygowania kątów z ich dopełnieniem. Ponadto, błędne podejście może wynikać z nieznajomości metodyki obliczeń dla poligonów zamkniętych, co prowadzi do nietrafnych wniosków dotyczących kierunku poprawek. Dlatego ważne jest, aby pracować w oparciu o rzetelne źródła, jak normy geodezyjne oraz dobre praktyki w pomiarach, aby unikać takich pomyłek.

Pytanie 15

Na podstawie zamieszczonych w tabeli wyników pomiarów punktów kontrolowanych, oblicz przemieszczenie pionowe punktu nr 3.

Nr punktu	Pomiar pierwotny H_p [m]	Pomiar wtórny H_w [m]
1	521,2578	521,2480
2	521,2521	521,2410
3	521,2610	521,2554
4	521,2586	521,2533
5	521,2567	521,2458
6	521,2505	521,2412

A. +5,6 mm

B. -5,6 mm

C. -56 mm

D. +56 mm

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź -5,6 mm jest rzeczywiście trafna, bo dokładnie pokazuje, że punkt nr 3 przesunął się w dół o 5,6 mm. To dość istotne w geodezji i inżynierii, bo takie pomiary mówią nam, czy konstrukcje są stabilne i czy coś się zmienia w terenie. Żeby obliczyć to przemieszczenie, porównujemy pomiary z początku i po zmianach. W tym wypadku, pierwotna wartość punktu nr 3 została zmniejszona o 5,6 mm. To przydaje się w praktyce, na przykład przy analizie osiadań budynków, bo musimy wiedzieć, czy się nie zapadają. W branży używa się różnych metod, jak tachimetria czy GNSS, żeby mieć pewność co do dokładności danych o przemieszczeniach. Przepisy, takie jak Eurokod 7, wymagają regularnego sprawdzania tych wartości, by zapewnić bezpieczeństwo naszych budowli.

Pytanie 16

Konstrukcja przestrzennego wcięcia w przód opiera się na połączeniu kątowego wcięcia w przód z techniką

A. biegunową

B. tachimetryczną

C. niwelacji trygonometrycznej

D. niwelacji geometrycznej

Wielu ludzi może mieć problem z różnicowaniem metod niwelacji, co czasami prowadzi do złych wyborów. Metoda biegunowa, która opiera się na pomiarze kątów i odległości z jednego punktu, nie bierze pod uwagę kilku ważnych spraw przy przestrzennym wcięciu w przód. Moim zdaniem, trochę mylące jest też myślenie, że metoda tachimetryczna, mimo swojego zaawansowania, dotyczy tylko pomiaru kątów i odległości, a to jakoś nie wystarcza do dokładnych obliczeń wysokości. A jeśli chodzi o niwelację geometryczną, to chociaż działa w pomiarze różnic wysokości, to nie wykorzystuje kątów w taki sposób, żeby skutecznie zastosować wcięcie w przód. Często też mylą się pojęcia związane z tymi metodami, co prowadzi do pomyłek i źle dobranych technik w pracy geodezyjnej. Ważne jest, żeby zrozumieć, że każda z tych metod ma swoje plusy i minusy, a niwelacja trygonometryczna to tylko jedno z wielu narzędzi, które umożliwiają precyzyjne pomiary w terenie. Dobrze zrozumiane podstawy tych metod i ich odpowiednie zastosowanie są kluczowe dla każdego geodety.

Pytanie 17

Zbiór danych o skrócie BDOT500, który służy do tworzenia mapy zasadniczej, oznacza bazę danych

A. obiektów topograficznych

B. ewidencji gruntów i budynków

C. szczegółowych osnów geodezyjnych

D. geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
BDOT500, czyli Baza Danych Obiektów Topograficznych 500, jest kluczowym zbiorem danych, który gromadzi informacje o obiektach topograficznych na terenie Polski. Zawiera ona m.in. dane dotyczące rzek, jezior, gór, budynków i innych istotnych elementów krajobrazu. Użycie BDOT500 jest niezbędne w wielu dziedzinach, takich jak planowanie przestrzenne, ochrona środowiska, a także w geodezji i kartografii. Przykładowo, podczas tworzenia map topograficznych, BDOT500 dostarcza rzetelnych i aktualnych informacji, co jest zgodne z normami określonymi w Polskiej Normie PN-EN ISO 19115, dotyczącej metadanych geograficznych. Dzięki temu użytkownicy mogą podejmować decyzje na podstawie wiarygodnych danych. Przy pracy z systemami GIS, wiedza o strukturze i zawartości BDOT500 umożliwia efektywne włączanie tych danych do różnych analiz przestrzennych, co przyczynia się do lepszego zarządzania zasobami oraz ochrony środowiska.

Pytanie 18

W jakim rodzaju niwelacji teoretyczna całkowita różnica wysokości pomiędzy punktem startowym a końcowym wynosi 0 mm?

A. Wiszącym

B. Zamkniętym

C. Otwartym

D. Wyliczeniowym

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Ciąg niwelacyjny zamknięty charakteryzuje się tym, że jego teoretyczna suma różnic wysokości między punktem końcowym a początkowym wynosi 0 mm. Oznacza to, że w takim ciągu, po wykonaniu pomiarów na zamkniętej pętli, wysokości wszystkich punktów są wyważone i nie wykazują różnicy, co jest istotne w kontekście dokładności pomiarów niwelacyjnych. Zastosowanie ciągów zamkniętych jest kluczowe w inżynierii budowlanej oraz geodezji, gdzie precyzyjne wyznaczanie wysokości ma fundamentalne znaczenie. W przypadku pomiarów niwelacyjnych, idea zamkniętej pętli pozwala na skompensowanie błędów systematycznych i losowych, co zwiększa wiarygodność wyników. Standardy takie jak PN-EN ISO 17123-2 zalecają stosowanie takich ciągów w procesach weryfikacji i kalibracji instrumentów geodezyjnych. Przykładem praktycznego zastosowania może być budowa mostów, gdzie dokładność pomiarów wysokościowych jest kluczowa dla stabilności konstrukcji.

Pytanie 19

Jaką metodą powinno się ustalić wysokość stanowiska instrumentu w niwelacji punktów rozrzuconych?

A. Niwelacji siatkowej

B. Ortogonalną

C. Niwelacji reperów

D. Biegunową

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Niwelacja reperów to metoda, która pozwala na precyzyjne wyznaczenie wysokości stanowiska instrumentu niwelacyjnego w kontekście pomiarów punktów rozproszonych. Ta technika polega na pomiarze różnic wysokości pomiędzy reperami, które są wcześniej ustalone w terenie i mają znaną wysokość. Dzięki temu, operator instrumentu może łatwo określić wysokość punktów, do których będą odniesione inne pomiary. Praktycznym przykładem zastosowania tej metody jest budowa infrastruktury, gdzie precyzyjne ustalenie poziomu terenu jest kluczowe dla dalszych prac budowlanych. W branży inżynieryjnej i geodezyjnej, zgodnie z normami ISO 17123, niwelacja reperów jest uznawana za jedno z podstawowych narzędzi do zapewnienia dokładności pomiarów. Dobre praktyki wskazują na konieczność regularnej kalibracji instrumentów oraz stosowanie sprawdzonych reperów, co podnosi wiarygodność wyników pomiarów.

Pytanie 20

Co wpływa na wysokości opisów w mapie głównej?

A. Od wartości skalarnej mapy

B. Od opisywanej treści i skali mapy

C. Od typu i stylu pisma

D. Od metody wykonania opisu

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wysokości opisów na mapie zasadniczej zależą w pierwszej kolejności od opisywanej treści oraz skali mapy. Skala mapy definiuje, w jakim stopniu rzeczywista powierzchnia została odwzorowana na mapie, co wpływa na sposób przedstawiania informacji. W praktyce oznacza to, że w przypadku map o dużej skali, które reprezentują mały obszar, opisy mogą być bardziej szczegółowe i tym samym wyższe, aby oddać specyfikę terenu. Na przykład, w mapie, która przedstawia obszar miejski, opisy budynków, ulic czy parków będą miały większą wysokość, aby były czytelne i zrozumiałe dla użytkowników. Dodatkowo, treść opisu, jak np. nazwy ulic czy obiektów, również ma wpływ na ich wysokość, gdyż dłuższe nazwy wymagają więcej miejsca. W branży kartograficznej ważne jest przestrzeganie standardów, takich jak Ustawodawstwo o geoinformacji oraz normy ISO, które określają zasady projektowania map, w tym sposoby przedstawiania opisów. Właściwe zrozumienie tych zasad pozwala tworzyć czytelne i funkcjonalne mapy.

Pytanie 21

Jakie znaczenie ma oznaczenie mz1 1 na mapie zasadniczej?

A. Dom w zabudowie szeregowej

B. Budynek mieszkalny.

C. Wieżowiec.

D. Jednorodzinny dom.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zapis 'mz1 1' na mapie zasadniczej oznacza wieżowiec i jest zgodny z obowiązującymi standardami klasyfikacji obiektów budowlanych. Wieżowce to budynki, które przekraczają określoną wysokość, co czyni je dominującymi elementami w krajobrazie urbanistycznym. W praktyce, wieżowce są projektowane w sposób umożliwiający maksymalne wykorzystanie przestrzeni, co jest istotne w gęsto zabudowanych obszarach miejskich. Często pełnią funkcje mieszkalne, biurowe lub komercyjne. W kontekście planowania przestrzennego, zrozumienie tej klasyfikacji jest kluczowe dla urbanistów i architektów, ponieważ wpływa na decyzje dotyczące zagospodarowania terenu oraz wytycznych budowlanych. Przykładowo, przy planowaniu nowego osiedla w obrębie miasta, wiedza o tym, jak klasyfikować budynki, pozwala na lepsze dostosowanie infrastruktury do potrzeb mieszkańców oraz na utrzymanie harmonii w krajobrazie miejskim. Obiekty te często wymagają również specjalnych rozwiązań inżynieryjnych, takich jak systemy przeciwpożarowe i windy o dużej wydajności, co może wpływać na koszty budowy i późniejszej eksploatacji.

Pytanie 22

Jakie prace geodezyjno-kartograficzne nie wymagają zgłoszenia ani przekazania dokumentacji do Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego?

A. Odniesione do pomiarów sytuacyjno-wysokościowych

B. Powiązane z inwentaryzacją powykonawczą budynków

C. Realizowane w celu określenia objętości mas ziemnych

D. Dotyczące aktualizacji mapy w celach projektowych

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź o pracach geodezyjno-kartograficznych, które mają na celu ustalenie objętości mas ziemnych, jest absolutnie trafna. Takie działania zazwyczaj nie wymagają żadnych formalności, jak zgłoszenia czy przekazywania dokumentacji do Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego. W praktyce te prace często są częścią różnych procesów budowlanych, na przykład przy ocenie, ile ziemi musimy wykopać albo nasypać. Myślę, że ustalanie objętości tych mas to naprawdę istotne zadanie, które można robić na podstawie prostych pomiarów w terenie i obliczeń matematycznych. Przy większych projektach budowlanych korzysta się też z nowoczesnych technologii, jak skanowanie 3D czy fotogrametria, co znacznie poprawia dokładność wyników. Dodatkowo, wszystkie te prace są zgodne z aktualnymi normami branżowymi, co zapewnia ich jakość i zgodność z przepisami. Co więcej, ustalanie objętości mas ziemnych jest ważne nie tylko w budownictwie, ale też w gospodarce przestrzennej oraz w ochronie środowiska, gdzie zarządzanie odpadami ziemnymi jest bardzo istotne.

Pytanie 23

Jakiej z poniższych czynności nie przeprowadza się podczas wywiadu terenowego?

A. Stabilizacji znaków punktów osnowy geodezyjnej

B. Rozpoznania w terenie punktów osnowy geodezyjnej

C. Zestawienia treści materiałów PZG i K ze stanem rzeczywistym

D. Uzyskania informacji o terenie, który ma być poddany pomiarom

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 'Stabilizacji znaków punktów osnowy geodezyjnej' jest prawidłowa, ponieważ stabilizacja znaków odbywa się w ramach prac geodezyjnych, które są realizowane po przeprowadzeniu wywiadu terenowego. Wywiad terenowy ma na celu zebranie niezbędnych informacji o terenie, a nie bezpośrednią stabilizację punktów. Stabilizacja znaków polega na ich odpowiednim umiejscowieniu oraz zapewnieniu długotrwałej, niezmiennej lokalizacji, co jest kluczowe dla późniejszych pomiarów i obliczeń. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest sytuacja, gdy na obszarze planowanej budowy konieczne jest ustalenie punktów osnowy geodezyjnej, aby zapewnić dokładne pomiary i dokumentację geodezyjną. Takie działania są zgodne z normami i standardami, które określają procedury związane z geodezyjnym pozyskiwaniem danych i ich weryfikacją w terenie. W praktyce, po przeprowadzeniu wywiadu, geodeci mogą planować stabilizację punktów, co pozwala na długoterminowe i precyzyjne monitorowanie zmian w terenie.

Pytanie 24

Wykonano pomiary niwelacyjne w celu utworzenia punktu szczegółowego osnowy wysokościowej. Jaka jest maksymalna długość tego ciągu, jeśli składa się z 4 stanowisk i nie zostały przekroczone dozwolone długości celowych?

A. 150 m

B. 600 m

C. 400 m

D. 250 m

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Maksymalna długość ciągu niwelacyjnego wynosząca 400 m jest zgodna z powszechnie przyjętymi normami w geodezji, które określają dopuszczalne długości dla różnych technik niwelacji. Przy niwelacji precyzyjnej, długość jednego stanowiska nie powinna przekraczać 200 m, co oznacza, że w przypadku czterech stanowisk maksymalna długość ciągu wynosi 4 x 100 m = 400 m. Taki układ zapewnia wystarczającą dokładność pomiarów, umożliwiając redukcję błędów systematycznych i losowych. W praktyce, długość ta jest również dostosowywana do warunków terenowych, rodzaju używanego sprzętu niwelacyjnego oraz wymagań projektu. Standardy, takie jak PN-EN 28720, podkreślają znaczenie dokładności w niwelacji, co ma kluczowe znaczenie w budownictwie, tworzeniu map czy projektowaniu infrastruktury. Dodatkowo, planując pomiary, warto uwzględnić warunki atmosferyczne oraz potencjalne przeszkody, co może mieć wpływ na jakość pomiarów. 400 m to optymalna długość, która przy odpowiednich technikach pomiarowych zapewnia precyzyjne wyniki.

Pytanie 25

Jaką kategorię szczegółów terenowych, biorąc pod uwagę wymagania precyzyjności pomiaru, reprezentują budynki mieszkalne?

A. III grupy

B. I grupy

C. IV grupy

D. II grupy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Budynki mieszkalne to ważny element w I grupie szczegółów terenowych. To zgodne z tym, co mówią różne normy i standardy w branży. W sumie, te obiekty mają naprawdę spore znaczenie dla planowania przestrzennego, architektury, no i inżynierii lądowej. Kluczowe jest, żeby dokładnie wiedzieć, gdzie te budynki stoją i jakie mają wymiary. To wpływa na to, jak projektujemy infrastrukturę i urbanizację. Na przykład, jak bierzesz pozwolenie na budowę, to wymiary i lokalizacja muszą być zgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Często w takich sytuacjach korzysta się z technologii GPS lub pomiarów geodezyjnych. Dodatkowo, by spełnić standardy budowlane, precyzyjne pomiary to podstawa, żeby wszystko było okej z ochroną środowiska i bezpieczeństwem budowli. Wiedza na temat klasyfikacji tych terenowych szczegółów, w tym budynków mieszkalnych, to naprawdę kluczowa sprawa dla każdego, kto chce pracować w geodezji czy urbanistyce.

Pytanie 26

Do oznaczania lokalizacji punktów sytuacyjnej osnowy geodezyjnej na twardych nawierzchniach dróg i chodników należy użyć

A. słup granitowy

B. palik drewniany

C. bolec żelazny

D. słup betonowy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Bolec żelazny jest właściwym rozwiązaniem do oznakowania położenia punktów sytuacyjnej osnowy pomiarowej na utwardzonych nawierzchniach jezdni i chodników z kilku istotnych powodów. Przede wszystkim, jego solidna konstrukcja zapewnia trwałość oraz stabilność, co jest kluczowe w kontekście długotrwałych pomiarów geodezyjnych. Dzięki swojej metalowej formie, bolec żelazny jest odporny na warunki atmosferyczne oraz uszkodzenia mechaniczne, co czyni go idealnym narzędziem w terenie. Przykładowo, w praktyce geodezyjnej, bolece żelazne są często stosowane do wyznaczania punktów kontrolnych, które są niezbędne podczas budowy dróg oraz innych obiektów infrastrukturalnych. Zgodnie z zasadami dobrych praktyk, zaleca się, aby punkty te były dobrze widoczne i łatwo dostępne, co w przypadku bolców żelaznych jest zapewnione poprzez ich odpowiednią wysokość i umiejscowienie. Dodatkowo, ich instalacja nie wymaga skomplikowanych procedur, co przyspiesza proces oznakowania i umożliwia szybkie przystąpienie do dalszych prac pomiarowych.

Pytanie 27

Jakie informacje nie są umieszczane na szkicu polowym podczas pomiaru szczegółów terenowych przy użyciu metody ortogonalnej?

A. Sytuacyjne szczegóły terenowe

B. Wysokości punktów terenu

C. Numery obiektów budowlanych

D. Domiary prostokątne

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wysokości punktów terenu nie są zamieszczane na szkicu polowym z pomiaru szczegółów terenowych metodą ortogonalną, ponieważ ten rodzaj szkicu koncentruje się głównie na przedstawieniu szczegółów sytuacyjnych oraz relacji przestrzennych między obiektami. W praktyce, szkic polowy ma na celu odwzorowanie układu budynków, dróg oraz innych istotnych elementów terenu, co pozwala na ich identyfikację i późniejsze odtworzenie w dokumentacji technicznej. Przykładem zastosowania szkicu ortogonalnego może być sporządzanie planów zagospodarowania przestrzennego, gdzie kluczowe jest przedstawienie układu funkcjonalnego terenu, a nie jego wysokości. Dodatkowo, w standardach geodezyjnych, takich jak Zasady Techniki Geodezyjnej (PTG), wskazuje się, że szkice polowe powinny być zwięzłe i zawierać tylko najistotniejsze informacje, co wyklucza konieczność umieszczania danych o wysokościach."

Pytanie 28

Długości boków działki o kształcie kwadratu, którego powierzchnia wynosi 1 hektar, zmierzono z przeciętnym błędem ±0,10 m. Jaką wartość ma średni błąd w obliczaniu powierzchni tej działki?

A. ±100 m2

B. ±20 m2

C. ±200 m2

D. ±10 m2

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Aby obliczyć średni błąd wyznaczenia powierzchni działki w kształcie kwadratu, należy najpierw zrozumieć, że powierzchnia kwadratu obliczana jest jako A = a², gdzie a to długość boku. W przypadku, gdy błąd pomiaru długości boku wynosi ±0,10 m, będziemy mieć wpływ na obliczenie powierzchni. Błąd w obliczeniu powierzchni można wyrazić matematycznie jako: ΔA = 2aΔa, gdzie Δa to błąd pomiarowy długości boku. Dla kwadratu o powierzchni 1 hektara, czyli 10 000 m², długość boku wynosi a = √10 000 m² = 100 m. Podstawiając do wzoru, mamy ΔA = 2 * 100 m * 0,10 m = 20 m². W praktyce oznacza to, że każdy pomiar długości boku działki z takim błędem średnim wpływa na wyznaczoną powierzchnię, co jest istotne w kontekście planowania przestrzennego i obliczeń dla celów podatkowych czy inwestycyjnych. W branży geodezyjnej kluczowe jest zrozumienie, jak błędy pomiarowe mogą wpłynąć na końcowe wyniki, co pozwala na podjęcie odpowiednich działań w celu ich minimalizacji.

Pytanie 29

Jeśli pomiar na łacie niwelacyjnej w kierunku wstecznym wyniósł 3549, a na łacie w kierunku przednim 0506, jaka jest różnica wysokości na pozycji niwelatora?

A. -4,055 m

B. +3,043 m

C. +4,055 m

D. -3,043 m

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź +3,043 m jest poprawna, ponieważ obliczenie różnicy wysokości na stanowisku niwelatora opiera się na zasadzie, że różnica ta jest równa odczytowi na łacie wstecz minus odczytowi na łacie w przód. W tym przypadku, mamy 3549 mm (odczyt wstecz) minus 0506 mm (odczyt w przód). Wykonując to obliczenie: 3549 - 506 = 3043 mm. Przekształcając milimetry na metry, otrzymujemy 3,043 m, co oznacza, że niwelator znajdował się na wyższej wysokości względem łaty w przód. W praktyce, takie obliczenia są kluczowe w geodezji i budownictwie, gdyż pozwalają na precyzyjne ustalanie różnic wysokości, co jest niezbędne przy wyznaczaniu poziomów budynków, dróg czy innych konstrukcji. Zgodnie z zaleceniami branżowymi, ważne jest również, aby przed przystąpieniem do pomiarów sprawdzić kalibrację sprzętu, aby zapewnić dokładność wyników pomiarów.

Pytanie 30

Rezultaty pomiarów kątów i kierunków dotyczące geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych oraz wysokościowych zapisuje się z dokładnością

A. 0,0010g

B. 0,0001g

C. 0,1000g

D. 0,0100g

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Pomiar kierunków i kątów w geodezyjnych pomiarach sytuacyjnych i wysokościowych wymaga bardzo wysokiej precyzji, co znajduje odzwierciedlenie w poprawnej odpowiedzi 0,0001g. Taka dokładność jest niezbędna w wielu zastosowaniach geodezyjnych, szczególnie w projektach wymagających precyzyjnego określenia pozycji i wysokości. Standardy takie jak ISO 17123 określają metody oraz wymagania dla pomiarów geodezyjnych, w tym dokładność sprzętu pomiarowego. Przykładem zastosowania precyzyjnych pomiarów jest budownictwo, gdzie nawet najmniejsze odchylenia mogą prowadzić do poważnych błędów w konstrukcji. Geodeci często używają poziomów optycznych i tachimetrów, które umożliwiają uzyskanie wyników z dokładnością do dziesiątych części milimetry. W praktyce, inwestycje w sprzęt o wysokiej precyzji oraz stosowanie normatywnych procedur pomiarowych zwiększa jakość i niezawodność danych geodezyjnych, co jest kluczowe dla sukcesu projektów budowlanych oraz inżynieryjnych.

Pytanie 31

Jakie jest wartość błędu względnego pomiaru długości odcinka wynoszącego 120 m, przy średnim błędzie pomiaru równym ±2 cm?

A. 1:2000

B. 1:4000

C. 1:8000

D. 1:6000

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Błąd względny pomiaru to stosunek błędu pomiaru do wartości rzeczywistej, co można wyrazić wzorem: błąd względny = (błąd pomiaru / wartość rzeczywista). W przypadku podanego odcinka o długości 120 m i błędzie pomiaru wynoszącym ±2 cm, najpierw musimy zamienić długość odcinka na centymetry, co daje 12000 cm. Następnie obliczamy błąd względny: ±2 cm / 12000 cm = 0,0001667. Przekształcając ten wynik na postać ułamka dziesiętnego, otrzymujemy 1:6000. Takie obliczenia są kluczowe w pomiarach inżynieryjnych, gdzie precyzja jest niezwykle ważna. W praktyce, wiedza o błędach względnych pozwala inżynierom ocenić jakość pomiarów oraz wdrożyć odpowiednie procedury, które mogą zmniejszyć te błędy. Warto też zaznaczyć, że błąd względny powinien zawsze być analizowany w kontekście standardów pomiarowych i jakości, takich jak ISO 9001, które podkreślają znaczenie dokładności i powtarzalności pomiarów.

Pytanie 32

Aby zmierzyć szczegóły sytuacyjne metodą ortogonalną, geodeta ustawił linię pomiarową AB, którą zmierzył ruletką pięć razy. Jeśli otrzymał następujące wyniki: 160,10 m; 160,12 m; 180,12 m; 160,11 m; 160,13 m, to długość boku AB jest obarczona błędem

A. przypadkowym

B. systematycznym

C. grubym

D. pozornym

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Pomiar długości boku AB obarczony jest błędem grubym, ponieważ w dostarczonych wynikach pomiarów zauważalna jest jedna wartość znacznie odbiegająca od pozostałych. Wynik 180,12 m jest doskonale widocznym wyjątkiem, co sugeruje, że mógł być wynikiem pomyłki, na przykład błędnego odczytu, błędnego ustawienia ruletki, czy też nieprawidłowego pomiaru. W praktyce geodezyjnej, błędy grubym są najczęściej eliminowane przez powtarzanie pomiaru i porównywanie wyników, co może podnieść jakość danych. W takich przypadkach stosuje się również średnią arytmetyczną pozostałych pomiarów, aby uzyskać bardziej wiarygodny wynik. Ważne jest, by geodeci byli świadomi takich anomalii, ponieważ mogą one znacząco wpłynąć na późniejsze analizy geodezyjne i projektowe. Dobrą praktyką jest również stosowanie metod statystycznych do identyfikacji i eliminacji błędów grubych, co jest zgodne z normami ISO 17123 dotyczącymi pomiarów geodezyjnych.

Pytanie 33

Kontrolę numeracji pikiet na szkicu oraz w dzienniku pomiarowym wykonuje się podczas pomiarów terenowych, aby zapewnić

A. poprawność prowadzenia dziennika pomiarowego

B. poprawność prowadzenia szkicu polowego

C. zgodność prowadzenia szkicu polowego i dziennika pomiarowego

D. poprawność przy kartowaniu pikiet na mapę

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zgodność prowadzenia szkicu polowego i dziennika pomiarowego jest kluczowym aspektem w procesie pomiarów terenowych, ponieważ obie te formy dokumentacji muszą odzwierciedlać te same dane pomiarowe i ich układ w terenie. Utrzymanie spójności między szkicem a dziennikiem pomiarowym pozwala na skuteczne śledzenie postępu prac oraz zapewnia, że późniejsza analiza danych będzie oparta na rzetelnych informacjach. Przykładowo, w przypadku wykrycia błędów w jednej z form dokumentacji, ich identyfikacja i korekta będą znacznie łatwiejsze, gdy obie dokumentacje będą ze sobą zgodne. W branży geodezyjnej istnieją ustalone standardy, które nakładają obowiązek prowadzenia takich dokumentów w sposób ułatwiający ich wzajemne weryfikowanie. W praktyce, podczas realizacji pomiarów, geodeta powinien regularnie sprawdzać, czy numery pikiet w szkicu odpowiadają tym wpisanym w dzienniku, co minimalizuje ryzyko błędów oraz ułatwia dalsze etapy pracy, takie jak kartowanie czy przygotowanie mapy. Właściwe utrzymanie zgodności dokumentacji jest nie tylko kwestią organizacyjną, ale również wpływa na jakość końcowych rezultatów pracy geodezyjnej.

Pytanie 34

Kiedy oznaczenia geodezyjne uległy zniszczeniu, rekonstruowanie punktów szczegółowej osnowy poziomej należy przeprowadzić na podstawie zarejestrowanych w opisie topograficznym zmierzonych odległości do

A. najbliższych elementów terenu

B. elementów terenowych z I kategorii dokładnościowej

C. punktów określanych jako poboczniki

D. sąsiednich funkcjonujących punktów osnowy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź "punkty zwane pobocznikami" jest prawidłowa, ponieważ w geodezji poboczniki odgrywają kluczową rolę w procesie odtwarzania zniszczonych punktów osnowy. Poboczniki, jako znane punkty geodezyjne, mogą być używane jako odniesienie podczas rekonstrukcji siatki punktów osnowy. W praktyce, w przypadku zniszczenia znaków geodezyjnych, geodeta powinien najpierw zidentyfikować i wykorzystać dostępne poboczniki, które były wcześniej pomierzone i opisane w dokumentacji topograficznej. Przykładowo, gdy istniejące punkty osnowy są usunięte, poboczniki mogą zapewnić niezbędne odniesienie do precyzyjnego przywrócenia punktów osnowy. Zgodnie z obowiązującymi regulacjami geodezyjnymi, przy odtwarzaniu punktów osnowy poziomej niezbędne jest zachowanie wysokiej dokładności, co można osiągnąć właśnie poprzez odniesienie do stabilnych punktów, takich jak poboczniki. Dobrą praktyką jest regularne aktualizowanie i weryfikowanie stanu poboczników, aby zapewnić ich wiarygodność jako odniesienia w procesach geodezyjnych.

Pytanie 35

W jakim zakresie znajduje się wartość azymutu boku AB, gdy różnice współrzędnych między punktem początkowym a końcowym boku AB wynoszą ΔX_AB < 0 oraz ΔY_AB < 0?

A. 200÷300g

B. 100÷200g

C. 0÷100g

D. 300÷400g

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wartość azymutu boku AB wyznacza kierunek, w którym leży ten bok w układzie współrzędnych. Różnice współrzędnych ΔX_AB < 0 oraz ΔY_AB < 0 oznaczają, że zarówno współrzędna X, jak i Y punktu końcowego boku AB są mniejsze niż współrzędne punktu początkowego. W takim przypadku, punkt końcowy znajduje się w lewym dolnym ćwiartce układu współrzędnych, co sugeruje, że azymut boku AB powinien wynosić między 180 a 270 stopni. Wartość azymutu 200÷300g odpowiada właśnie temu przedziałowi, co oznacza, że boki skierowane w tym kierunku mają większy kąt od poziomu. Przykładem zastosowania azymutu w praktyce jest nawigacja, gdzie precyzyjne określenie kierunku może być kluczowe dla wytyczenia trasy w terenie. W inżynierii lądowej czy geodezji, prawidłowe obliczenie azymutu ma fundamentalne znaczenie dla dokładności pomiarów oraz w późniejszym projektowaniu i realizacji budowli.

Pytanie 36

Jakie metody powinny być wykorzystane do przeprowadzenia pomiaru tachimetrycznego?

A. Biegunową oraz niwelacji trygonometrycznej

B. Ortogonalną oraz niwelacji geometrycznej

C. Biegunową oraz niwelacji geometrycznej

D. Ortogonalną oraz niwelacji trygonometrycznej

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Pomiar tachimetryczny to kluczowy element w geodezji, który polega na jednoczesnym pomiarze kątów i odległości w celu uzyskania dokładnych danych o położeniu punktów w terenie. Odpowiedzią, która wskazuje na prawidłowe metody, jest kombinacja biegunowej i niwelacji trygonometrycznej. Metoda biegunowa polega na pomiarze kątów poziomych i pionowych, co pozwala na dokładne określenie pozycji obiektu. Z kolei niwelacja trygonometryczna wykorzystuje pomiar kątów i odległości, aby obliczyć różnice wysokości pomiędzy punktami. Te dwie metody są zgodne z dobrymi praktykami w geodezji, które zalecają łączenie różnych technik pomiarowych dla zwiększenia dokładności i wiarygodności wyników. W praktyce, zastosowanie tej kombinacji pozwala na efektywne i precyzyjne ustalanie wysokości punktów terenowych, co jest szczególnie istotne w budownictwie, infrastrukturze oraz podczas realizacji projektów geodezyjnych. Dodatkowo, standardy takie jak ISO 17123 określają wymagania dotyczące techniki pomiarowej, co zapewnia zgodność z międzynarodowymi normami.

Pytanie 37

Jaką maksymalną długość rzędnej można stosować przy pomiarze sytuacyjnym obrysów budynków metodą prostokątnych domiarów?

A. 20 m

B. 30 m

C. 15 m

D. 25 m

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Dopuszczalna długość rzędnej wynosząca 25 m w pomiarach sytuacyjnych konturów budynków przy zastosowaniu metody domiarów prostokątnych jest zgodna z zaleceniami norm i standardów pomiarowych. Taka długość pozwala na efektywne wykonywanie pomiarów, minimalizując jednocześnie błędy związane z nieprawidłowym przenoszeniem wymiarów. Przykładowo, przy pomiarach na większych dystansach, błędy kumulacyjne mogą znacząco wpłynąć na dokładność wyników. Dlatego stosowanie rzędnych o długości 25 m jest praktycznym rozwiązaniem, które zapewnia równocześnie wysoką precyzję i efektywność pracy. W praktyce, taki wymiar pozwala na zastosowanie odpowiednich narzędzi pomiarowych, takich jak dalmierze optyczne, które są zoptymalizowane do pracy w takich odległościach. Dobrą praktyką jest także regularne kalibrowanie sprzętu, co dodatkowo zwiększa dokładność pomiarów. W kontekście przepisów budowlanych oraz norm geodezyjnych, długość rzędnej powinna być dostosowana do specyfiki terenu oraz rodzaju budowli, co czyni znajomość tego zagadnienia niezwykle istotnym elementem pracy geodety.

Pytanie 38

Zasięg terenowy sieci osnowy geodezyjnej w danym powiecie był niesymetryczny. W związku z tym geodeta otrzymał zadanie utworzenia nowej sieci szczegółowej osnowy geodezyjnej. Kto powinien zatwierdzić projekt tej osnowy?

A. Geodeta Powiatowy

B. Starosta

C. Marszałek Województwa

D. Geodeta uprawniony

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zatwierdzenie projektu sieci szczegółowej osnowy geodezyjnej przez starostę jest zgodne z przepisami prawa geodezyjnego i kartograficznego. Starosta, jako przedstawiciel lokalnych władz, ma odpowiedzialność za zagospodarowanie przestrzenne oraz planowanie w swoim powiecie. Proces zatwierdzania projektu osnowy geodezyjnej jest kluczowy, ponieważ wpływa na jakość danych geodezyjnych, które będą wykorzystywane w różnych zastosowaniach, takich jak planowanie inwestycji czy ochrona środowiska. W praktyce, po przygotowaniu projektu przez geodetę, dokumentacja zostaje przedstawiona staroście, który ocenia jego zgodność z obowiązującymi normami oraz celami rozwoju powiatu. Na przykład, w przypadku przewidywanej budowy infrastruktury, starosta może zlecić dodatkowe analizy dotyczące wpływu nowej osnowy na istniejące zasoby geodezyjne. Dobrą praktyką jest również współpraca starosty z geodetami uprawnionymi, aby zapewnić, że projekt jest zgodny z lokalnymi regulacjami i standardami branżowymi.

Pytanie 39

Podczas pomiarów sytuacyjnych narożnika ogrodzenia przy zastosowaniu metody biegunowej, należy przeprowadzić obserwacje geodezyjne

A. kąta pionowego i odległości skośnej

B. kąta poziomego i odległości poziomej

C. kąta poziomego i odległości skośnej

D. kąta pionowego i odległości poziomej

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wybór kąta poziomego oraz odległości poziomej podczas pomiaru narożnika ogrodzenia metodą biegunową jest zgodny z praktycznymi zasadami geodezji. Obserwacja kąta poziomego pozwala na precyzyjne określenie kierunku, w którym znajduje się punkt, co jest kluczowe dla określenia granic działek i lokalizacji obiektów. Z kolei pomiar odległości poziomej jest istotny, ponieważ pozwala na dokładne wyznaczenie dystansu pomiędzy punktami w poziomie, co ma bezpośrednie zastosowanie w geodezyjnych mapach i planach. Zastosowanie tej metody jest szczególnie ważne w przypadku działek o nieregularnym kształcie, gdzie dokładność pomiarów wpływa na późniejsze decyzje dotyczące zagospodarowania przestrzennego. Warto również zauważyć, że zgodnie z normami ISO oraz krajowymi standardami geodezyjnymi, wykorzystanie pomiarów poziomych jest preferowane w wielu przypadkach, co podkreśla ich znaczenie w praktyce geodezyjnej.

Pytanie 40

Długość odcinka zmierzonego na mapie o skali 1:500 wynosi 11,1 cm. Jaka jest rzeczywista długość tego odcinka w terenie?

A. 5,55 m

B. 2,22 m

C. 55,50 m

D. 22,20 m

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 55,50 m to dobry wybór. Jeśli popatrzysz na scale 1:500, to każdy centymetr na mapie oznacza 500 centymetrów w rzeczywistości. Czyli, żeby znaleźć długość w terenie, wystarczy pomnożyć długość na mapie, czyli 11,1 cm przez 500. Jak to zrobimy, to wychodzi 11,1 cm * 500 = 5550 cm, co daje nam 55,50 m. Rozumienie, jak działa skala, jest mega ważne w geodezji i kartografii, bo precyzyjne pomiary to podstawa przy wszelkich projektach budowlanych czy drogowych. Na przykład, przy projektowaniu jakiejś infrastruktury miejskiej, znajomość skali mapy pozwala lepiej przenieść to, co zaplanowaliśmy na rzeczywistość. To ma spore znaczenie, żeby wszystko było zgodne z planami zagospodarowania i innymi standardami, jak normy geodezyjne. Generalnie, umiejętność przeliczania wymiarów z map na rzeczywiste odległości to coś, co powinien umieć każdy inżynier czy geodeta.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej