Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 24 maja 2025 22:50
Data zakończenia: 24 maja 2025 23:17

Egzamin zdany!

Wynik: 27/40 punktów (67,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Pacjent przebywający na dziennym oddziale psychiatrycznym nieustannie obawia się, że może zachorować na poważną chorobę. Zdecydowanie zwiększył częstotliwość mycia dłoni, co na krótko daje mu poczucie kontroli i zmniejsza lęk. Z biegiem czasu czynność ta stała się przymusowa. Pacjent przejawia objawy

A. zespołu Aspergera

B. choroby afektywnej dwubiegunowej

C. osobowości dyssocjalnej

D. zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych

Pacjent wykazuje objawy zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych (OCD), co jest zgodne z opisanymi symptomami. Zaburzenia te charakteryzują się obecnością obsesji, czyli niechcianych, natrętnych myśli, które wywołują lęk oraz kompulsji, czyli przymusowych czynności, które osoba wykonuje, aby złagodzić ten lęk. W tym przypadku pacjent obawia się zakażenia poważną chorobą, co prowadzi do wzmożonej potrzeby mycia rąk. Mycie rąk staje się czynnością przymusową, co jest typową cechą OCD. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje identyfikację i leczenie pacjentów z OCD, co najczęściej polega na terapii poznawczo-behawioralnej, która skupia się na modyfikacji myślenia oraz zachowań. Terapia ta jest uznawana za skuteczną w redukcji objawów OCD. Dodatkowo, leki, takie jak selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, mogą być stosowane w celu zmniejszenia objawów. Zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe dla pracy z pacjentami cierpiącymi na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne.

Pytanie 2

Aby wspierać podopiecznego środowiskowego domu samopomocy w rozwijaniu zainteresowań literackich oraz internetowych, terapeuta powinien zaplanować serię treningów

A. zdolności interpersonalnych

B. funkcjonowania w życiu codziennym

C. umiejętności organizacji czasu wolnego

D. radzenia sobie w trudnych okolicznościach

Odpowiedzi takie jak umiejętności interpersonalnych, funkcjonowanie w życiu codziennym oraz radzenie sobie w sytuacjach trudnych, mogą wydawać się na pierwszy rzut oka uzasadnione, jednak koncentrują się na aspektach, które nie są kluczowe dla rozwijania konkretnych zainteresowań, jak literatura i internet. Umiejętności interpersonalne, choć istotne, dotyczą przede wszystkim zdolności do komunikacji i nawiązywania relacji, a nie związane są bezpośrednio z organizowaniem czasu na realizację pasji. Z kolei umiejętności funkcjonowania w życiu codziennym są szerszym pojęciem, które obejmuje różnorodne aspekty codziennego życia, ale niekoniecznie wspiera konkretne zainteresowania. Radzenie sobie w sytuacjach trudnych również nie odnosi się do tematu organizacji czasu wolnego, gdyż skupia się na zarządzaniu stresami i problemami, które mogą się pojawić w obliczu nieprzewidywalnych wyzwań, a nie na konstruktywnym wykorzystaniu czasu. Te odpowiedzi mogą wynikać z błędnego zrozumienia celu treningów, które powinny być skoncentrowane na wspieraniu pasji i rozwijaniu umiejętności samodzielnego organizowania czasu, co jest kluczowe dla osiągnięcia satysfakcji życiowej oraz osobistego rozwoju.

Pytanie 3

Która z wymienionych metod wsparcia dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi polega na inicjowaniu odruchów pełzania przez uciskanie określonych punktów na ciele?

A. Vojty

B. Kabata

C. Domana

D. Peto

Odpowiedź Vojty jest prawidłowa, ponieważ metoda Vojty, znana również jako terapia Vojty, koncentruje się na wyzwalaniu odruchów pełzania poprzez stymulację określonych punktów na ciele pacjenta. Ta technika, opracowana przez czeskiego neurologa Václava Vojtę, jest szeroko stosowana w rehabilitacji dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi, takimi jak porażenie mózgowe czy opóźnienia w rozwoju motorycznym. W praktyce terapeuta wykorzystuje delikatny ucisk na wybrane miejsca ciała, co aktywuje naturalne mechanizmy ruchu i pozwala na rozwój umiejętności motorycznych w sposób zorganizowany i kontrolowany. Dzięki temu dzieci mogą uczyć się pełzania, raczkowania oraz innych form aktywności, które są kluczowe dla ich dalszego rozwoju. Metoda Vojty jest zgodna z najlepszymi praktykami w terapii neurologicznej i rehabilitacyjnej, a jej efektywność potwierdzają liczne badania kliniczne. Warto zauważyć, że terapia ta nie tylko poprawia funkcjonalność dzieci, ale również wspiera ich rozwój emocjonalny i społeczny, co jest niezwykle istotne w całościowym podejściu do terapeutycznego wsparcia.

Pytanie 4

Aby wspierać terapię mowy u osoby po udarze mózgu, zaleca się stosowanie

A. estetoterapii

B. biblioterapii

C. hilaroterapii

D. silwoterapii

Biblioterapia, jako forma wspomagania terapii mowy, polega na wykorzystaniu literatury i tekstów pisanych w celu poprawy zdolności komunikacyjnych pacjentów. U osób po udarze mózgu, które często doświadczają zaburzeń mowy i języka, biblioterapia może okazać się nieocenionym narzędziem. W ramach tej metody, terapeuta może dobierać odpowiednie książki, opowiadania czy wiersze, które są dostosowane do poziomu umiejętności pacjenta. Przykłady zastosowania obejmują wspólne czytanie i omawianie treści, co sprzyja nie tylko poprawie artykulacji, ale także rozwijaniu słownictwa oraz zdolności rozumienia tekstu. Biblioterapia wspiera również aspekt emocjonalny, oferując pacjentom możliwość identyfikacji z bohaterami literackimi, co może prowadzić do zwiększenia ich motywacji do terapii. W kontekście rehabilitacji neurologicznej, podejście to zyskuje uznanie w literaturze fachowej jako skuteczna forma wsparcia, zgodna z zaleceniami standardów terapii logopedycznej, które podkreślają potrzebę holistycznego podejścia do pacjenta.

Pytanie 5

W trakcie terapii zajęciowej realizowanej z osobą dotkniętą reumatoidalnym zapaleniem stawów, wybór zajęć dla podopiecznego zależy głównie od

A. stopnia zaawansowania choroby i pasji podopiecznego

B. etapu choroby i miejsca zamieszkania podopiecznego

C. etapu choroby i wykonywanego przez podopiecznego zawodu

D. zdolności podopiecznego i możliwości finansowych terapeuty

Wybór odpowiednich zajęć w terapii zajęciowej dla podopiecznych z reumatoidalnym zapaleniem stawów powinien być uzależniony od zaawansowania choroby oraz indywidualnych zainteresowań pacjenta. Zaawansowanie choroby ma kluczowe znaczenie, ponieważ różne etapy reumatoidalnego zapalenia stawów wiążą się z różnym poziomem sprawności fizycznej i zdolności do wykonywania codziennych aktywności. Na przykład, w początkowej fazie choroby pacjenci mogą bardziej angażować się w aktywności wymagające większej sprawności, natomiast w późniejszych etapach, kiedy ból i sztywność stawów są bardziej nasilone, zajęcia muszą być dostosowane do ich ograniczeń. Zainteresowania podopiecznego również odgrywają znaczącą rolę, ponieważ terapia, która jest zgodna z ich pasjami, zwiększa motywację i zaangażowanie. Przykładem może być organizacja warsztatów plastycznych dla osób, które czerpią radość z malowania, co może także przynieść ulgę w bólu poprzez zachętę do ruchu i poprawę nastroju. W praktyce terapeuci zajęciowi stosują zindywidualizowane plany działania, które uwzględniają profile funkcjonalne pacjentów oraz ich życiowe cele, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji.

Pytanie 6

W terapii stosuje się następujące sekwencje etapów:

A. diagnoza, ocena efektów realizacji, opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania

B. opracowanie planu działania, diagnoza, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji

C. opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji, diagnoza

D. diagnoza, opracowanie planu działania, wdrożenie planu działania, ocena efektów realizacji

Prawidłowa odpowiedź to kolejność: diagnozę, opracowanie planu pracy, realizację planu pracy oraz ocenę efektów pracy. Taki układ odpowiada standardowym praktykom terapeutycznym, w których kluczowe jest najpierw zrozumienie potrzeb pacjenta poprzez diagnozę, co pozwala na właściwe zaplanowanie dalszych działań. Diagnoza, która jest pierwszym krokiem, polega na dokładnej ocenie stanu zdrowia i potrzeb pacjenta oraz sformułowaniu hipotez dotyczących przyczyn ewentualnych problemów. Następnie, na podstawie uzyskanych informacji, opracowuje się plan pracy, który powinien być dostosowany do indywidualnych potrzeb i celów terapeutycznych. Realizacja planu pracy to proces, w którym terapeuta i pacjent współpracują, aby osiągnąć ustalone cele. Ostatnim etapem jest ocena efektów pracy, która pozwala na monitorowanie postępów i wprowadzenie ewentualnych modyfikacji w terapii. Przykładowo, w terapii behawioralnej, diagnoza może obejmować obserwację zachowań pacjenta, co prowadzi do stworzenia planu interwencyjnego. Regularna ocena efektów pozwala na adaptację strategii, co zwiększa skuteczność terapii.

Pytanie 7

Najlepszym sposobem na naukę asertywności oraz umiejętności radzenia sobie w sytuacjach konfliktowych jest prowadzenie ich podczas treningu

A. budżetowego

B. interpersonalnego

C. higienicznego

D. kulinarnego

Nauka asertywności oraz umiejętności rozwiązywania sytuacji konfliktowych najlepiej odbywa się w ramach treningu interpersonalnego, ponieważ koncentruje się na interakcjach między ludźmi. W kontekście asertywności istotne jest, aby uczestnicy praktykowali wyrażanie swoich potrzeb, opinii i emocji w sposób, który szanuje zarówno siebie, jak i innych. Trening interpersonalny pozwala na symulację rzeczywistych sytuacji, w których mogą wystąpić konflikty. Przykładowo, uczestnicy mogą ćwiczyć techniki aktywnego słuchania, rozwiązywania problemów oraz techniki negocjacyjne. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują zastosowanie ról odgrywanych (role-playing), które umożliwiają uczestnikom doświadczenie różnych perspektyw. Taki trening wspiera rozwój umiejętności emocjonalnych, co jest zgodne ze standardami rozwoju osobistego i profesjonalnego. Wspieranie umiejętności interpersonalnych jest kluczowe w każdej branży, gdyż umiejętność efektywnej komunikacji i zarządzania konfliktami przekłada się na lepszą współpracę i efektywność zespołów.

Pytanie 8

Jakie jest główne zastosowanie programu komputerowego Canva?

A. odtwarzania plików audio podczas zajęć muzykoterapii

B. analizowania wyników skal diagnostycznych oraz opisywania przypadków w indywidualnej dokumentacji terapeutycznej pacjenta

C. przygotowywania plakatów, zaproszeń oraz dyplomów na wydarzenia organizowane przez terapeutę zajęciowego

D. przygotowywania przez terapeutę kalkulacji wydatków na wyposażenie pracowni

Choć odpowiedzi dotyczące kalkulacji kosztów, opracowywania dokumentacji terapeutycznej oraz odtwarzania plików dźwiękowych mogą wydawać się związane z pracą terapeuty zajęciowego, każda z nich nie oddaje kluczowej roli, jaką odgrywa Canva w procesie tworzenia materiałów wizualnych. Kalkulacje kosztów wymagają użycia narzędzi arkuszowych, które umożliwiają precyzyjne obliczenia i analizy finansowe, co nie jest funkcją Canva. Użytkownicy mogą mieć tendencję do mylenia narzędzi graficznych z narzędziami do zarządzania finansami, co prowadzi do błędnych wniosków. Opracowywanie wyników skal diagnostycznych i dokumentacji terapeutycznej wymaga zastosowania bardziej wyspecjalizowanego oprogramowania, które umożliwia analizy statystyczne oraz odpowiednie formatowanie danych. Canva nie jest zaprojektowana do takich zastosowań, co może prowadzić do niedostatecznego zrozumienia jej podstawowych funkcji. Z kolei odtwarzanie plików dźwiękowych w kontekście muzykoterapii należy do obszaru zarządzania multimediami, które wymagają specjalistycznych programów audio, a nie narzędzi do projektowania graficznego. W rezultacie, brak świadomości dotyczącej funkcji specjalistycznych narzędzi oraz ich właściwego zastosowania może prowadzić do nieprecyzyjnego wykorzystania oprogramowania, co w konsekwencji wpływa na jakość pracy terapeuty.

Pytanie 9

Pacjent przebywający na oddziale psychiatrycznym jest przekonany, że inni wpływają na niego za pomocą Internetu. U niego występują zaburzenia

A. uwagi

B. pamięci

C. spostrzegania

D. myślenia

Zaburzenia uwagi, pamięci oraz spostrzegania nie odpowiadają na przedstawiony w pytaniu przypadek pacjenta. Problemy z uwagą mogą prowadzić do trudności w koncentracji i skupieniu się na określonych zadaniach, co jest typowe dla takich schorzeń jak ADHD czy zaburzenia lękowe. W tym kontekście, pacjent mógłby mieć trudności w przetwarzaniu informacji, jednak nie wskazywałoby to na jego przekonania o zewnętrznych oddziaływaniach. Z kolei zaburzenia pamięci, które mogą występować w wyniku różnych czynników, w tym uszkodzeń neurologicznych czy depresji, również nie są odpowiednie, ponieważ pacjent nie wykazuje objawów amnezji ani zaburzeń w przywoływaniu informacji. Co więcej, spostrzeganie odnosi się do percepcji otaczającego świata, co w przypadku pacjenta nie manifestuje się w zaburzeniach sensorycznych czy iluzji zmysłowych, a raczej w fałszywych przekonaniach. W rzeczywistości zaburzenia myślenia są bardziej specyficzne w opisywaniu stanu psychicznego tego pacjenta, ponieważ dotyczą jakości i treści myśli, co jest kluczowe w diagnostyce psychiatrycznej. Typowe błędy myślowe mogą prowadzić do pomylenia różnych rodzajów zaburzeń, co podkreśla znaczenie dokładnej analizy objawów i ich kontekstu w rozpoznawaniu problemów psychicznych.

Pytanie 10

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić w swoim wyposażeniu terapeuta, który organizuje zajęcia z techniki patchwork?

A. Maszynę do szycia, kawałki tkanin, wykrój

B. Cynę, szlifierkę, fragmenty kolorowego szkła

C. Medium do spękań, klej wikolowy, farbę akrylową

D. Wosk ceramiczny, zaprawiacz, angoby

Wybór odpowiedzi, która obejmuje maszynę do szycia, kawałki tkanin oraz wykrój, jest jak najbardziej trafny w kontekście przygotowania pracowni terapeutycznej do zajęć z techniki patchwork. Technika ta, polegająca na łączeniu różnych kawałków materiałów w celu stworzenia nowego, estetycznego dzieła, wymaga odpowiednich narzędzi, które umożliwiają precyzyjne szycie. Maszyna do szycia jest podstawowym narzędziem w tym procesie, umożliwiającym szybkie i efektywne łączenie tkanin. Kawałki tkanin są niezbędne, jako że to właśnie z nich powstaje finalny projekt, a ich różnorodność kolorystyczna i teksturalna wpływa na ostateczny efekt wizualny. Wykrój, z kolei, stanowi plan działania, który ułatwia precyzyjne cięcie i szycie, co jest kluczowe dla uzyskania pożądanych wymiarów i kształtów. Na zajęciach terapeutycznych, wykorzystanie techniki patchwork może wspierać rozwój umiejętności manualnych, kreatywności oraz koordynacji ruchowej uczestników, co jest zgodne z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej. Przykładowe zastosowanie tej techniki to tworzenie poduszek, narzut czy torebek, które nie tylko pełnią funkcję użytkową, ale także są nośnikami emocji i osobistych historii ich twórców.

Pytanie 11

Pacjent skarży się na intensywne pragnienie oraz suchość w jamie ustnej jako efekt uboczny stosowanych leków przeciwdepresyjnych. Jaką potrzebę według Maslowa powinno się zaspokoić jako pierwszą?

A. Fizjologiczną.

B. Bezpieczeństwa.

C. Samorealizacji.

D. Przynależności.

Wybór odpowiedzi 'Fizjologiczną' jest trafny, ponieważ w modelu hierarchii potrzeb Maslowa potrzeby fizjologiczne stanowią fundament, na którym opierają się wszystkie inne potrzeby. W przypadku podopiecznego zgłaszającego wzmożone pragnienie i suchość w ustach jako skutki uboczne przyjmowanych leków przeciwdepresyjnych, zaspokojenie tych podstawowych potrzeb jest kluczowe dla jego dobrostanu. Przykładowo, jeśli pragnienie nie zostanie zaspokojone, może to prowadzić do odwodnienia, co negatywnie wpłynie na funkcjonowanie organizmu i zdrowie psychiczne. W praktyce, jako opiekun lub terapeuta, należy zapewnić podopiecznemu dostęp do wody i odpowiedniego nawodnienia, co może poprawić jego samopoczucie oraz przyczynić się do lepszego radzenia sobie z objawami depresji. Warto także monitorować i dokumentować jego potrzeby fizjologiczne, aby dostosować dalsze wsparcie w oparciu o jego indywidualne potrzeby. Optymalizacja warunków fizycznych jest zgodna z dobrymi praktykami w opiece nad pacjentem, ponieważ zdrowie fizyczne jest ściśle związane z psychicznym, co potwierdzają liczne badania.

Pytanie 12

Aktywna muzykoterapia jest niewskazana

A. w terapii nerwic.

B. w zaburzeniach psychosomatycznych.

C. w ostrych epizodach psychotycznych.

D. w przypadkach depresyjnych.

Muzykoterapia jest unikalną formą terapii, która wykorzystuje muzykę jako narzędzie do leczenia różnych zaburzeń psychicznych i emocjonalnych. W przypadku nerwic oraz zaburzeń psychosomatycznych, aktywna muzykoterapia może być skuteczna, gdyż pozwala pacjentom na wyrażanie emocji, które mogą nie być dostępne w tradycyjnych formach terapii. Elementy takie jak improwizacja muzyczna czy wspólne muzykowanie mogą stworzyć przestrzeń do zajęcia się problemami i traumy w sposób kreatywny. Natomiast w stanie depresyjnym muzykoterapia może przyczynić się do poprawy nastroju i redukcji objawów depresyjnych poprzez stymulację pozytywnych emocji. Należy jednak pamiętać, że w każdym przypadku kluczowe jest prawidłowe zrozumienie i ocena stanu pacjenta przez terapeutę. Zastosowanie muzykoterapii bez odpowiedniej analizy może prowadzić do sytuacji, gdzie pacjent nie jest w stanie w pełni skorzystać z terapii, co może wywołać rozczarowanie lub nawet pogorszenie ich stanu. Nieprawidłowe założenie, że muzykoterapia aktywna jest przeciwwskazana w leczeniu nerwic, depresji czy zaburzeń psychosomatycznych, może prowadzić do pominięcia skutecznej metody wsparcia dla pacjenta, co w praktyce może ograniczać możliwości terapeutyczne. Ważne jest, aby terapeuci byli odpowiednio przeszkoleni w ocenie, które formy terapii będą najbardziej odpowiednie dla konkretnego pacjenta, z uwzględnieniem jego indywidualnych potrzeb i stanu zdrowia.

Pytanie 13

Zidentyfikowanie problemów, potrzeb, możliwości oraz preferencji osoby wspieranej stanowi etap diagnozy, który

A. następuje po ustaleniu celów terapeutycznych dla osoby wspieranej

B. wyprzedza ustalanie celów terapeutycznych dla osoby wspieranej

C. ma miejsce jednocześnie z nawiązywaniem kontaktu terapeutycznego z osobą wspieraną

D. wyprzedza przeanalizowanie dostępnej dokumentacji oraz zrealizowanych obserwacji i wywiadów

Chociaż niektóre z przedstawionych odpowiedzi mogą wydawać się logiczne, wszystkie one zniekształcają rzeczywisty proces diagnozowania. Na przykład, podejście, które zakłada, że określenie problemów podopiecznego następuje równocześnie z nawiązaniem kontaktu terapeutycznego, pomija kluczową rolę, jaką odgrywa wstępna analiza i zrozumienie sytuacji podopiecznego. W rzeczywistości nawiązanie kontaktu powinno być zbudowane na solidnych podstawach diagnostycznych, które obejmują zbieranie informacji na temat problemów i potrzeb. Równocześnie, twierdzenie, że określenie tych aspektów następuje po wyznaczeniu celów terapeutycznych, jest mylące. Bez pełnego zrozumienia problemów i preferencji, cele nie mogą być adekwatne ani dostosowane do rzeczywistych potrzeb podopiecznego. Kolejnym błędem jest założenie, że analiza dokumentacji oraz przeprowadzone obserwacje mogą precedować zbieranie informacji o podopiecznym. Takie podejście prowadzi do ryzyka zjawiska tzw. "diagnostyki z góry", gdzie terapeuta może opierać się na założeniach, zamiast skupić się na indywidualnych potrzebach. Właściwy proces diagnostyczny powinien być zawsze skoncentrowany na podopiecznym i jego specyficznych problemach, a nie na zewnętrznych dokumentach czy ogólnych wytycznych.

Pytanie 14

Uczestnik przyjęty do dziennego ośrodka wsparcia boryka się z trudnościami w zapamiętywaniu imion nowych znajomych. W indywidualnym planie terapii powinno się uwzględnić

A. wspólne oglądanie filmu, który został wybrany podczas dyskusji

B. gry integracyjne z wykorzystaniem mnemotechniki

C. zajęcia teatralne z wprowadzeniem elementów choreoterapii

D. grupowe muzykowanie na specjalne okazje

Gry integracyjne z mnemotechniką to świetny sposób, żeby pomóc w zapamiętywaniu imion nowych znajomych. Mnemotechnika polega na używaniu różnych technik zapamiętywania, jak skojarzenia czy wizualizacje, co naprawdę ułatwia przyswajanie informacji. Na przykład w czasie gry można wymyślać rymy albo historie związane z imionami, co znacznie pomaga je zapamiętać. To, co mi się podoba, to że takie metody są zgodne z tym, co zwykle się robi w terapii, gdzie ważne jest, żeby uczestniczyć aktywnie i współdziałać. Dzięki tym grom nie tylko poprawia się pamięć, ale też buduje się relacje między ludźmi, co jest mega ważne dla wsparcia psychologicznego. Mnemotechnika w grach rozwija umiejętności społeczne i wspiera procesy myślowe, więc te zajęcia mogą być naprawdę skuteczne w indywidualnym planie terapeutycznym.

Pytanie 15

Planając zajęcia z muzykoterapii aktywnej dla pacjenta z chorobą Parkinsona, terapeuta powinien wybrać płytę

A. z przyrodniczymi dźwiękami

B. z muzyką o charakterze rytmicznym

C. z muzyką do relaksacji

D. z nagraniem audiobooka

Wybór dźwięków natury, audiobooków czy muzyki relaksacyjnej nie stanowi optymalnego podejścia do muzykoterapii w kontekście choroby Parkinsona. Dźwięki natury, chociaż mogą być relaksujące, nie oferują odpowiedniego rytmu, który jest kluczowy dla synchronizacji ruchów pacjenta. Muzyka relaksacyjna, podobnie, ma tendencję do wywoływania stanu spokoju, co może prowadzić do spowolnienia reakcji i nie jest dostosowane do aktywizacji ruchowej. Audiobooki, mimo że mogą stymulować umysł, nie angażują ciała w taki sposób, jak muzyka rytmiczna, co może skutkować brakiem postępów w rehabilitacji motorycznej. Osoby z chorobą Parkinsona często zmagają się z problemami takimi jak sztywność mięśni oraz trudności w koordynacji, co wymaga zastosowania strategii terapeutycznych, które stymulują ruch. Muzyka rytmiczna jest w tym kontekście niezbędna, ponieważ kluczowa jest synchronizacja ruchów z rytmem muzyki, co może znacząco poprawić chód i ogólną funkcję motoryczną. Dlatego też, wybór niewłaściwych form muzycznych, takich jak te wymienione, prowadzi do ograniczenia efektywności terapii oraz nie wykorzystuje możliwości, jakie daje muzykoterapia w rehabilitacji pacjentów z chorobą Parkinsona.

Pytanie 16

Powrót, zazwyczaj pod wpływem stresu, do zachowań typowych dla wcześniejszego etapu rozwojowego, określa się mianem

A. regresją

B. infantylizmem

C. progresją

D. autoagresją

Regresja to pojęcie psychologiczne, które odnosi się do powrotu jednostki do wcześniejszych, bardziej prymitywnych lub dziecięcych zachowań pod wpływem stresu lub innych trudnych sytuacji życiowych. Zjawisko to jest często obserwowane w terapii psychologicznej, gdzie pacjenci mogą przejawiać zachowania przypominające te z ich dzieciństwa, takie jak płacz, złość czy skłonność do szukania poczucia bezpieczeństwa w osobach dorosłych. Regresja może być mechanizmem obronnym, który pozwala na chwilowe złagodzenie stresu poprzez ucieczkę do prostszych, bardziej znanych emocji i sposobów reagowania. W praktyce, terapeuci mogą spotkać się z regresją u osób przeżywających kryzysy życiowe, takie jak rozwody, utraty bliskich czy poważne zmiany zawodowe. W takich przypadkach ważne jest, aby terapeuta potrafił zrozumieć i uznać te zachowania, jednocześnie pomagając pacjentowi w powrocie do bardziej adaptacyjnych strategii radzenia sobie. Warto również zaznaczyć, że regresja nie jest zawsze negatywna; w pewnych kontekstach może być naturalnym i zdrowym sposobem na poradzić sobie z trudnościami.

Pytanie 17

Osobie, która z powodu urazu czaszkowo-mózgowego ma problemy z zapamiętywaniem i przywoływaniem informacji, powinno się zorganizować udział w treningu

A. pamięci

B. myślenia

C. uwagi

D. mowy

Udział w treningu pamięci jest kluczowy dla podopiecznego, który doświadcza trudności w przechowywaniu i odtwarzaniu informacji w wyniku urazu czaszkowo-mózgowego. Trening pamięci ma na celu poprawę zdolności zapamiętywania, co jest niezbędne w codziennym funkcjonowaniu oraz w rehabilitacji. W praktyce, techniki takie jak mnemotechniki, ćwiczenia związane z przypominaniem sobie informacji oraz strategie organizacyjne (np. tworzenie list, używanie kalendarzy) mogą znacząco wspierać procesy pamięciowe. Dobre praktyki w terapii pamięci obejmują również dostosowanie ćwiczeń do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz systematyczne monitorowanie postępów. W kontekście neurorehabilitacji, istotne jest również włączenie elementów multisensorycznych, co może zwiększać zaangażowanie pacjenta oraz efektywność treningu. Warto również podkreślić, że wiele badań wskazuje na pozytywne efekty neuroplastyczności w treningu pamięci, co oznacza, że odpowiednie podejście może prowadzić do rzeczywistych zmian w strukturze i funkcji mózgu.

Pytanie 18

Wybierając zabawki do realizacji programu terapii zajęciowej dla dziecka z mózgowym porażeniem dziecięcym, warto pamiętać, że powinny one pełnić rolę

A. usprawniającą i kształcącą

B. uspokajającą i towarzyską

C. relaksującą i wyciszającą

D. inspirującą i edukacyjną

Wybór zabawek spełniających funkcję usprawniającą i kształcącą jest kluczowy w terapii zajęciowej dla dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Takie zabawki nie tylko pomagają w rozwijaniu umiejętności motorycznych, ale także wspierają procesy poznawcze i społeczne. Przykłady takich zabawek to układanki, klocki czy gry wymagające współpracy. Zabawki te stymulują rozwój zarówno u dzieci z ograniczeniami ruchowymi, jak i ich rówieśników, co sprzyja integracji społecznej i budowaniu relacji. Zgodnie z wytycznymi American Occupational Therapy Association (AOTA), zabawki powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka, aby maksymalizować ich efektywność w terapii. Usprawniające i kształcące zabawki pomagają również w rozwijaniu umiejętności rozwiązywania problemów, co jest niezbędne dla ich ogólnego rozwoju.

Pytanie 19

Głównym celem terapii zajęciowej dla osób niewidomych jest

A. łagodzenie dolegliwości fizycznych oraz redukcja stresu psychicznego

B. podtrzymanie aktywności funkcjonujących analizatorów

C. utrzymanie sprawności rąk przez jak najdłuższy czas

D. nawiązywanie relacji, prowadzenie rozmów oraz utrzymywanie kontaktów

Podtrzymanie aktywności sprawnych analizatorów to kluczowy cel terapii zajęciowej dla osób niewidomych, ponieważ ich zdolności percepcyjne w innych obszarach, takich jak dotyk, słuch czy węch, mogą być znacząco rozwijane. Dzięki odpowiednio zaplanowanej terapii, osoby niewidome mogą skutecznie wykorzystywać te zmysły, co przyczynia się do ich samodzielności i jakości życia. Przykłady zastosowania obejmują treningi sensoryczne, gdzie pacjenci uczą się rozpoznawania obiektów przez dotyk lub dźwięki. Istotnym elementem jest także włączanie technologii wspierających, jak aplikacje mobilne, które mogą poprawić orientację przestrzenną. Standardy terapii zajęciowej uwzględniają indywidualne podejście do potrzeb pacjenta, a dobre praktyki podkreślają znaczenie integracji różnych strategii terapeutycznych. W ten sposób terapia zajęciowa staje się nie tylko formą leczenia, ale także sposobem na wzmacnianie poczucia niezależności i samodzielności.

Pytanie 20

Podczas oceny potrzeb opiekuńczych pacjenta, terapeuta powinien wykorzystać skalę

A. Glasgow

B. Barthel

C. Tinetti

D. Becka

Skala Barthel jest powszechnie stosowanym narzędziem oceny poziomu niezależności w codziennych czynnościach u osób starszych oraz osób z niepełnosprawnościami. Jej celem jest ocena zdolności pacjenta do wykonywania podstawowych czynności życiowych, takich jak jedzenie, ubieranie się, czy korzystanie z toalety. Przykładowo, terapia przy użyciu skali Barthel może być wykorzystywana w procesie rehabilitacji pacjentów po udarze mózgu, aby ocenić postępy w odzyskiwaniu sprawności. Zastosowanie tej skali pozwala terapeutom na dostosowanie programu terapeutycznego do indywidualnych potrzeb podopiecznego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie opieki zdrowotnej. Dodatkowo, skala Barthel może być pomocna w dokumentacji medycznej, a także w planowaniu dalszej opieki, co jest istotne dla kompleksowego zarządzania zdrowiem pacjenta.

Pytanie 21

Przygotowując zajęcia dla osoby słabo widzącej, głównie należy pamiętać

A. o zapewnieniu siedzenia z komfortowym oparciem

B. o wsparciu pod przedramię

C. o wyższym blacie stołu

D. o odpowiednim oświetleniu miejsca pracy

Właściwe oświetlenie stanowiska pracy jest kluczowe dla osób słabo widzących, ponieważ odpowiednie natężenie i kierunek światła wpływają na zdolność do dostrzegania detali oraz kontrastów. W przypadku osób z ograniczoną widocznością, wykorzystanie jasnego, rozproszonego oświetlenia, które minimalizuje cienie, jest niezmiernie ważne. Przykładowo, lampy LED o wysokiej mocy lub oświetlenie z regulacją jasności mogą być stosowane, aby dostosować warunki pracy do indywidualnych potrzeb podopiecznego. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę na barwę światła; światło o cieplejszej temperaturze (około 3000 K) może być bardziej komfortowe, podczas gdy chłodniejsze (około 5000 K) może pomóc w bardziej szczegółowych zadaniach. Zgodnie z rekomendacjami Polskiego Standardu Oświetlenia, miejsca pracy powinny być dostosowane tak, aby umożliwić komfortowe wykonywanie zadań bez nadmiernego obciążenia wzroku. Poza tym, warto również zainwestować w pomocne akcesoria, takie jak lupa z podświetleniem, co może dodatkowo ułatwić pracę.

Pytanie 22

Osoba z lekką niepełnosprawnością intelektualną, ze względu na swoje zdolności w obszarze myślenia i podejmowania decyzji

A. korzysta jedynie z systemu edukacji specjalnej

B. jest niezdolna do samodzielnego życia

C. może zamieszkiwać samodzielnie tylko w systemie mieszkań chronionych

D. jest w stanie znaleźć zatrudnienie na otwartym rynku pracy

Osoba z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim ma zazwyczaj zdolności do samodzielnego funkcjonowania i podejmowania decyzji w codziennym życiu, co umożliwia jej pracę na otwartym rynku pracy. Osoby te są często w stanie zdobyć kwalifikacje i umiejętności, które pozwalają im na aktywność zawodową, co jest zgodne z zasadami integracji społecznej oraz polityką zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami. Przykłady udanych integracji obejmują zatrudnienie w sektorze gastronomicznym, usługowym czy w handlu, gdzie mogą wykazać się swoimi umiejętnościami i przyczynić się do wartościowych wyników dla pracodawcy. Dobrą praktyką jest stosowanie dostosowań w miejscu pracy oraz programów wsparcia, które ułatwiają adaptację i integrację. Wiele organizacji stosuje model zatrudnienia wspieranego, który skupia się na indywidualnych potrzebach pracowników, co dodatkowo potwierdza, że osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim mogą i powinny być aktywne zawodowo.

Pytanie 23

Osobie, która ma reakcje alergiczne na różne typy farb i klejów, można zaproponować udział w zajęciach terapeutycznych z użyciem

A. kolażu

B. ebru

C. dekupażu

D. origami

Odpowiedź „origami” jest poprawna, ponieważ ta forma sztuki papierniczej opiera się na gięciu papieru, co eliminuje konieczność użycia farb, klejów czy innych materiałów mogących wywoływać reakcje alergiczne. Origami jest nie tylko bezpieczne dla osób z alergiami, ale także wspiera rozwój motoryki małej, kreatywności oraz umiejętności koncentracji. Przykłady zastosowania origami w terapii to zajęcia poprawiające koordynację ręka-oko, które są korzystne w rehabilitacji osób z dysfunkcjami ruchowymi. Standardy w terapii zajęciowej zalecają wykorzystywanie technik, które są dostępne oraz zgodne z potrzebami uczestników, co czyni origami idealnym wyborem. Dodatkowo, praktyki terapeutyczne w origami sprzyjają integracji społecznej oraz budowaniu relacji w grupie, co jest niezwykle ważne w pracy z osobami z problemami emocjonalnymi czy społecznymi.

Pytanie 24

Podczas prowadzenia treningu czynności samoobsługowych z pacjentem po udarze mózgu, terapeuta powinien

A. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli sprawną ręką na rękę niedowładną

B. informować pacjenta o rozpoczęciu zakładania koszuli niedowładną ręką na rękę sprawną

C. motywować pacjenta do korzystania ze sprawnej ręki, przez czasowe unieruchomienie ręki niedowładnej

D. zachęcać pacjenta do używania niesprawnej ręki, podchodząc do niego z boku sprawnej ręki

Podejmowanie prób skłaniania pacjenta do używania niesprawnej ręki poprzez podchodzenie od strony sprawnej jest podejściem, które może prowadzić do braku skuteczności terapii. Taka strategia nie uwzględnia fundamentalnych zasad rehabilitacji, które podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania pacjenta w proces leczenia. Użycie niedowładnej ręki w sposób, który nie angażuje jej w bezpośrednią interakcję z otoczeniem, może prowadzić do pogłębienia deficytów i frustracji pacjenta. Co więcej, unieruchomienie ręki niedowładnej, aby skłonić do używania sprawnej, jest niezgodne z zasadami rehabilitacji, gdzie zaleca się aktywizację wszystkich dostępnych zasobów pacjenta. Takie podejście może prowadzić do dalszego osłabienia funkcji niedowładnej ręki, co jest sprzeczne z celami terapii. Należy również zauważyć, że wskazywanie pacjentowi na zakładanie koszuli niedowładną ręką na rękę sprawną może skutkować brakiem rozumienia kontekstu, co prowadzi do błędnych schematów ruchowych. Kluczowe w terapii jest dostosowywanie działań do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz angażowanie go w sposób, który sprzyja aktywnej rehabilitacji i zwiększa jego samodzielność.

Pytanie 25

Osoba przebywająca w domu pomocy społecznej posiada zaburzenie wymowy, które objawia się nieprawidłową artykulacją niektórych dźwięków. Podopieczny jest w stanie zrozumieć przekazywane mu informacje, aczkolwiek ma trudności z ich wyrażeniem. Przyczyną tego stanu jest brak zębów, co wymaga pomocy protetyka. Opis ten sugeruje

A. echolalię

B. dyzartrię

C. mutyzm

D. afazję

Afazja to zaburzenie mowy, które powoduje trudności w artykulacji i wyrażaniu myśli, mimo że osoba dotknięta tym zaburzeniem rozumie wypowiedzi innych. W przypadku opisanego mieszkańca domu pomocy społecznej, należy zwrócić uwagę na to, że brak uzębienia wpływa na zdolność do prawidłowej produkcji dźwięków, co może prowadzić do trudności w mówieniu. Afazja często wynika z uszkodzeń w obrębie ośrodków mowy w mózgu, ale w tym przypadku przyczyna jest związana z fizycznymi ograniczeniami, które również mogą prowadzić do zaburzeń komunikacyjnych. Przykładem zastosowania wiedzy o afazji jest prowadzenie terapii, która może obejmować ćwiczenia artykulacyjne, co jest przydatne w rehabilitacji osób z tego rodzaju trudnościami. Specjaliści, tacy jak logopedzi, mogą stworzyć program terapeutyczny dostosowany do indywidualnych potrzeb pacjenta, co zwiększa efektywność procesu leczenia.

Pytanie 26

Który z programów komputerowych będzie użyty przez terapeutę do sporządzenia pisemnego podsumowania półrocznej oceny postępów podopiecznego?

A. Movie Maker

B. Excel

C. Word

D. Power Point

Wybór Excel, Movie Maker oraz Power Point jako narzędzi do pisemnego opracowania półrocznego sprawozdania jest nietrafiony z kilku kluczowych powodów. Excel, będąc arkuszem kalkulacyjnym, jest narzędziem głównie przeznaczonym do analizy danych, tworzenia obliczeń oraz wizualizacji informacji w formie wykresów. Choć można tam sporządzić prosty tekst, nie jest to jego główne zastosowanie. W kontekście terapeutycznym, gdzie priorytetem jest klarowność i struktura dokumentu, Excel nie spełnia tych wymagań. Movie Maker z kolei jest programem do edycji wideo, co sprawia, że nie nadaje się do pisemnego sprawozdania z postępów. Jego funkcje skupiają się na montażu filmów i dodawaniu efektów wizualnych, co jest dalekie od potrzeb formalnej dokumentacji. Power Point, mimo że jest aplikacją do tworzenia prezentacji, również nie jest najlepszym wyborem do pisemnych raportów. Chociaż umożliwia tworzenie slajdów z tekstem i grafiką, nie oferuje zaawansowanych narzędzi formatowania dokumentów, jak ma to miejsce w Wordzie. Użytkownicy często popełniają błąd, myśląc, że wszystkie te programy są równoważne w kontekście pisania dokumentów. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że każde z tych narzędzi ma swoje specyficzne przeznaczenie i wybór niewłaściwego programu może prowadzić do nieefektywności oraz trudności w prezentacji wyników pracy terapeutycznej.

Pytanie 27

Jakie podejście powinien wybrać terapeuta zajęciowy, pracując z osobą z zaawansowaną chorobą Alzheimera?

A. Planować ambitne cele długoterminowe

B. Skupić się na nauce nowych umiejętności

C. Zastosować techniki reminiscencyjne

D. Wprowadzać skomplikowane procedury

Techniki reminiscencyjne są skuteczne i często stosowane w pracy z osobami cierpiącymi na zaawansowaną chorobę Alzheimera. Polegają one na stymulacji pamięci poprzez przywoływanie wspomnień z przeszłości. To podejście wykorzystuje zachowane wspomnienia, które mogą być bardziej dostępne niż świeże informacje, co z kolei wspiera komunikację i interakcje społeczne. Stosowanie reminiscencji pomaga również w budowaniu poczucia tożsamości i wartości osobistej pacjenta, co pozytywnie wpływa na jego samopoczucie. W praktyce terapeuta zajęciowy może używać zdjęć, muzyki czy przedmiotów związanych z przeszłością pacjenta, aby wywołać pozytywne emocje i wspomnienia. Takie podejście sprzyja również redukcji niepokoju i dezorientacji, które często towarzyszą chorobie Alzheimera. Moim zdaniem, techniki reminiscencyjne są kluczowe, ponieważ koncentrują się na zasobach pacjenta, a nie na jego ograniczeniach, co jest zgodne z podejściem skoncentrowanym na osobie. Dobre praktyki wskazują na ich wysoką efektywność w poprawie jakości życia pacjentów z otępieniem.

Pytanie 28

Fundacja Radosny człowiek, która organizuje warsztat terapii zajęciowej, jest zobowiązana do prowadzenia dokumentacji dotyczącej swojej działalności rehabilitacyjnej, w zgodzie

A. z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego

B. z ustawą o fundacjach

C. z rozporządzeniem w sprawie domów pomocy społecznej

D. z rozporządzeniem w sprawie warsztatów terapii zajęciowej

Odpowiedź wskazująca na rozporządzenie w sprawie warsztatów terapii zajęciowej jest poprawna, ponieważ to właśnie to rozporządzenie określa szczegółowe zasady funkcjonowania warsztatów terapii zajęciowej oraz wymogi dotyczące prowadzenia dokumentacji rehabilitacyjnej. W kontekście jednostek świadczących usługi rehabilitacyjne, kluczowe jest przestrzeganie przepisów, które regulują organizację i działalność takich warsztatów. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być konieczność regularnego dokumentowania postępów uczestników terapii, co jest nie tylko wymogiem prawnym, ale również praktyką pozwalającą na skuteczną ocenę efektywności terapii. Odpowiednia dokumentacja powinna zawierać informacje o celach, metodach oraz wynikach terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie rehabilitacji. Wdrażając te standardy, fundacje takie jak Radosny człowiek mogą zapewnić wysoką jakość świadczonych usług oraz efektywność swoich działań, co przekłada się na lepsze wyniki w rehabilitacji ich podopiecznych.

Pytanie 29

Które zajęcia są najbardziej odpowiednie dla osób z przewlekłą chorobą psychiczną, aby poprawić ich samopoczucie?

A. Arteterapia

B. Zajęcia z ekonomii

C. Intensywne zajęcia sportowe

D. Zaawansowane kursy komputerowe

Arteterapia jest jedną z najskuteczniejszych form terapii zajęciowej, szczególnie dla osób zmagających się z przewlekłymi chorobami psychicznymi. Praktyka ta polega na wykorzystaniu sztuki jako środka wyrazu, co pozwala pacjentom na eksplorację swoich emocji w sposób, który może być mniej konfrontacyjny niż rozmowa. Dzięki arteterapii osoby z zaburzeniami psychicznymi mogą zyskać większą świadomość siebie i swoich emocji, co jest kluczowe dla poprawy samopoczucia. Dodatkowo, tworzenie sztuki może być formą relaksacji, co jest niezwykle ważne w kontekście redukcji stresu. W arteterapii nie chodzi o tworzenie dzieł sztuki, które będą oceniane czy sprzedawane, ale raczej o proces twórczy, który pomaga w wyrażaniu tego, co trudno jest ująć w słowa. Terapia ta jest również wspierana przez wiele badań, które wskazują na jej pozytywny wpływ na zdrowie psychiczne. Dla wielu pacjentów ta forma terapii staje się kluczowym elementem ich ścieżki do zdrowia psychicznego.

Pytanie 30

Które z poniższych działań jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem?

A. Unikanie wszelkich bodźców sensorycznych

B. Utrzymywanie wyłącznie indywidualnych sesji bez interakcji z rówieśnikami

C. Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska

D. Zmuszanie do uczestnictwa w zajęciach grupowych

Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem, ponieważ dzieci te często mają trudności z przystosowaniem się do zmian i nieznanych sytuacji. Zapewnienie bezpiecznej przestrzeni, w której dziecko czuje się komfortowo, jest fundamentem efektywnej terapii. W takim środowisku dzieci z autyzmem mogą lepiej się rozwijać, nawiązywać relacje i uczyć się nowych umiejętności. Przewidywalność daje im poczucie kontroli nad otoczeniem, co redukuje stres i lęk, umożliwiając większą koncentrację na zadaniach terapeutycznych. Terapeuci zajęciowi powinni dążyć do stworzenia stabilnego harmonogramu zajęć, który jest regularnie komunikowany dzieciom. Przykładem może być użycie wizualnych harmonogramów, które pomagają dzieciom zrozumieć i przewidzieć, co się wydarzy. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i wspiera holistyczny rozwój dziecka, umożliwiając mu stopniowe wprowadzanie nowych elementów do swojego codziennego życia.

Pytanie 31

Czterdziestoletni pacjent z ograniczeniem intelektualnym nauczył się samodzielnie podpisywać swoje imię i nazwisko po wzorze. Co to może oznaczać dla jego rozwoju?

A. regresja

B. korekta

C. synergia

D. progresja

Wybór synergia, regresja czy korekta jako odpowiedzi na pytanie dotyczące nabywania umiejętności podpisywania się, świadczy o nieporozumieniu w zrozumieniu podstawowych pojęć związanych z rozwojem umiejętności. Synergia odnosi się do współdziałania różnych elementów, które, działając razem, przynoszą lepsze rezultaty niż każdy z nich osobno. W kontekście niepełnosprawności intelektualnej, synergia mogłaby odnosić się do współpracy różnych form wsparcia, ale nie opisuje bezpośrednio progresji umiejętności. Regresja natomiast oznacza powrót do wcześniejszego, mniej zaawansowanego stanu, co w przypadku podpisywania się po śladzie jest sprzeczne z osiągniętym postępem. Regresja jest często mylona z trudnościami, które mogą występować w procesie uczenia się, ale nie jest odpowiednia w omawianym przypadku, w którym podopieczny rozwija nowe umiejętności. Korekta z kolei odnosi się do poprawy błędów lub dostosowywania podejścia w trakcie nauki, co w praktyce nie odzwierciedla sytuacji, w której pacjent nabywa umiejętności. Warto zwrócić uwagę, że zrozumienie tych terminów jest kluczowe w pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną, gdyż umożliwia dostosowanie metod pracy i interwencji do indywidualnych potrzeb i postępów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii i edukacji specjalnej.

Pytanie 32

Osobie z środowiskowego domu samopomocy, która samodzielnie dojeżdża do ośrodka i wykazuje wysoki poziom niezależności w codziennych czynnościach, powinno się umożliwić korzystanie z różnych form wsparcia przez

A. przeniesienie do innej pracowni terapeutycznej

B. kształtowanie nawyków efektywnej aktywności

C. odpowiednie formy rehabilitacji zawodowej

D. zastosowanie nowatorskich technik terapii zajęciowej

Wybór innych form wsparcia, takich jak kształtowanie nawyków celowej aktywności, innowacyjne techniki terapii zajęciowej czy przeniesienie do innej pracowni terapeutycznej, może być mylny w kontekście osób, które osiągnęły wysoki poziom samodzielności. Kształtowanie nawyków celowej aktywności koncentruje się głównie na zwiększaniu motywacji i świadomości uczestnika, jednak nie dostarcza mu konkretnych umiejętności niezbędnych do funkcjonowania na rynku pracy. Takie podejście może prowadzić do stagnacji, gdyż uczestnik nie będzie miał możliwości rozwijania kompetencji zawodowych, co jest kluczowe w dążeniu do większej samodzielności. Innowacyjne techniki terapii zajęciowej są bez wątpienia wartościowe, ale ich zastosowanie powinno być ściśle powiązane z celami zawodowymi uczestnika i nie zastępuje rzeczywistej rehabilitacji zawodowej. Natomiast przeniesienie do innej pracowni terapeutycznej, choć może być korzystne w niektórych przypadkach, niekoniecznie przyczynia się do rozwoju umiejętności zawodowych, które są kluczowe dla dalszej samodzielności. W praktyce, wszystkie te podejścia mogą prowadzić do błędnego rozumienia potrzeby wsparcia, które powinno być ukierunkowane na konkretne cele zawodowe, a nie jedynie na ogólny rozwój osobisty czy terapeutyczny.

Pytanie 33

Jaki okres od dnia przyjęcia osoby do domu pomocy społecznej jest wymagany do opracowania indywidualnego planu wsparcia?

A. 3 miesiące

B. 6 miesięcy

C. 9 miesięcy

D. 12 miesięcy

Przygotowanie indywidualnego planu wsparcia dla mieszkańca domu pomocy społecznej w terminie 6 miesięcy od jego przyjęcia jest zgodne z ogólnymi wytycznymi i standardami branżowymi. Taki plan ma na celu dostosowanie formy i zakresu wsparcia do indywidualnych potrzeb i możliwości osoby. W praktyce oznacza to, że personel powinien przeprowadzić szczegółowe diagnozy oraz zidentyfikować zasoby i ograniczenia mieszkańca, co pozwoli na opracowanie spersonalizowanego podejścia. Dobre praktyki zakładają, że w tym czasie personel powinien również zaangażować mieszkańca oraz jego rodzinę w proces planowania wsparcia, co sprzyja większej efektywności działań. Ponadto, zgodnie z standardami jakości opieki, taki plan powinien być regularnie aktualizowany, aby uwzględnić zmieniające się potrzeby mieszkańca, co z kolei wymaga stałego monitorowania i ewaluacji. Wdrożenie takiego systemu wsparcia nie tylko zwiększa komfort życia mieszkańca, ale także wspiera jego samodzielność i aktywne uczestnictwo w życiu społecznym.

Pytanie 34

Które z wymienionych twierdzeń poprawnie definiuje warunek dotyczący pozytywnego wzmocnienia stosowanego w celu zachęcania podopiecznego do aktywnego udziału w terapiach?

A. Rodzaj wzmocnienia powinien mieć postać materialną

B. Rodzaj wzmocnienia powinien być ustalony z podopiecznym

C. Wzmocnienie powinno być zastosowane jak najszybciej po wystąpieniu pożądanego zachowania

D. Wzmocnienie powinno być przyznane jedynie w przypadku wielokrotnego powtórzenia oczekiwanych zachowań

Próba zrozumienia wzmocnienia pozytywnego w kontekście motywowania podopiecznych często prowadzi do błędnych wniosków, które mogą ograniczać efektywność terapeutyczną. Sugestia, że forma wzmocnienia powinna być uzgodniona z podopiecznym, choć wydaje się sensowna, nie uwzględnia kluczowego elementu jakim jest czas reakcji. Rzeczywiście, personalizacja wzmocnienia jest ważna, ale najważniejsze jest, aby wzmocnienie było natychmiastowe, co pozwala na silniejsze skojarzenie działania z efektem. Wzmocnienia o charakterze materialnym mogą być skuteczne, ale nie są jedyną formą, a ich użycie nie powinno być traktowane jako warunek sine qua non skutecznego wzmocnienia. Istotne jest także, aby wzmocnienia były stosowane regularnie, a nie tylko w przypadku powtarzania zachowań wielokrotnie. Takie podejście nie tylko nie zwiększy efektywności terapii, ale także może prowadzić do zniechęcenia podopiecznego, który może poczuć, że jego wysiłek nie jest doceniany. Terapia powinna opierać się na zaufaniu i natychmiastowej reakcji na pozytywne zachowanie, co jest fundamentalne w pracy z podopiecznymi. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że wzmocnienia muszą być stosowane w odpowiednim czasie i w odpowiedniej formie, aby były skuteczne.

Pytanie 35

Jakie materiały i narzędzia tworzą podstawowe wyposażenie warsztatu kaletniczego?

A. Przędze, skóra, wiertarka, tamborki, igły

B. Mulina, igły, filc, imadła, nożyczki

C. Skóra, młotki, dziurkacze, przycinaki, szydła

D. Blacha, kanwa, szydła, naparstki, owerlok

Wybór skóry, młotków, dziurkaczy, przycinka i szydeł jako podstawowego wyposażenia pracowni kaletniczej jest trafny, ponieważ te narzędzia i materiały są fundamentalne w procesie tworzenia wyrobów skórzanych. Skóra stanowi najważniejszy materiał, z którego wykonuje się torby, portfele czy obuwie. Młotki są używane do formowania skóry oraz osadzania elementów metalowych, co jest kluczowe w kaletnictwie. Dziurkacze pozwalają na precyzyjne wykonywanie otworów, co jest niezbędne do szycia i mocowania różnych komponentów. Przycinaki służą do precyzyjnego cięcia materiału, zapewniając wysoką jakość wykończenia. Szydła są narzędziami do dziurkowania, które umożliwiają tworzenie otworów do szycia i łączenia różnych kawałków skóry. W kontekście standardów branżowych, te narzędzia są uznawane za niezbędne w każdej profesjonalnej pracowni kaletniczej, co zapewnia wysoką jakość i trwałość produktów. Przykłady zastosowania obejmują produkcję galanterii skórzanej, gdzie każdy z wymienionych elementów odgrywa kluczową rolę w realizacji projektu, od fazy planowania po efektywne wykończenie wyrobu.

Pytanie 36

Które materiały są potrzebne w technice makramy?

A. Puszki szmerowe, dzwonki melodyczne

B. Sznurki, nici, mulina, koraliki

C. Arkusze szarego papieru, flamastry, kolorowa kreda

D. Klej, drut, bejca

W technice makramy kluczowymi elementami są sznurki, nici, mulina oraz koraliki, które służą do tworzenia różnorodnych wzorów i projektów. Sznurki, najczęściej bawełniane lub syntetyczne, stanowią podstawowy materiał, z którego powstają różnorodne sploty i węzły. Nici i mulina mogą być używane do bardziej skomplikowanych detali i wykończeń, dodając estetyczne akcenty do projektów. Koraliki z kolei są wykorzystywane do ozdabiania, co pozwala na stworzenie unikalnych i efektownych prac. Makrama, jako technika rękodzielnicza, ma długą historię i jest stosowana do tworzenia ozdób do wnętrz, biżuterii oraz akcesoriów. Zastosowanie właściwych materiałów jest kluczowe dla trwałości i estetyki końcowego produktu. Warto również przestrzegać dobrych praktyk, takich jak dobór odpowiedniej grubości sznurków do planowanego projektu oraz testowanie różnych węzłów w celu osiągnięcia zamierzonego efektu wizualnego.

Pytanie 37

Osoba ta bierze udział w zajęciach skoncentrowanych na realizacji złożonych, ale opanowanych 1 rutynowych czynności ruchowych, które wymagają zapamiętania prostych umiejętności oraz kolejności ich wykonania, takich jak zakładanie odzieży. Terapeuta powinien zorganizować te zajęcia w kontekście problemu

A. atoni

B. aleksji

C. afazji

D. apraksji

Apraksja to zaburzenie, które dotyczy zdolności do wykonywania zaplanowanych, złożonych ruchów, mimo że nie ma problemów z siłą czy koordynacją. Osoby z apraksją mogą mieć trudności w wykonywaniu codziennych czynności, takich jak ubieranie się, co wymaga pamięci o sekwencji działań. Zajęcia ukierunkowane na naukę i utrwalanie prostych umiejętności oraz ich kolejności są kluczowe w rehabilitacji osób z tym zaburzeniem. Terapeuta powinien zastosować techniki, takie jak modelowanie, powtarzanie oraz użycie wizualnych wskazówek, aby wspierać pacjenta w nauce. Przykładowo, wykorzystanie obrazków przedstawiających poszczególne etapy ubierania się może pomóc w ułatwieniu zapamiętywania kolejności czynności. Ważne jest również dostosowanie ćwiczeń do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest zgodne z zasadami person-centered therapy, które zakładają, że terapie powinny być skrojone na miarę potrzeb i możliwości pacjenta.

Pytanie 38

Grawerowanie, inkrustacja, lutowanie oraz nitowanie stanowią zestaw działań realizowanych podczas pracy w warsztacie

A. metaloplastycznej

B. krawieckiej

C. kaletniczej

D. stolarskiej

Grawerowanie, inkrustowanie, lutowanie i nitowanie to techniki charakterystyczne dla pracowni metaloplastycznej, w której obróbka metali zajmuje centralne miejsce. Grawerowanie polega na wycinaniu lub ryciu wzorów na powierzchni metalu, co umożliwia tworzenie dekoracyjnych elementów, takich jak biżuteria czy elementy użytkowe. Inkrustowanie to technika wkładania innych materiałów, np. kamieni szlachetnych, w powierzchnię metalu w celu uzyskania efektownego wzoru. Lutowanie jest procesem łączenia metali za pomocą stopu o niższej temperaturze topnienia, co jest niezbędne w produkcji skomplikowanych konstrukcji metalowych. Nitowanie to metoda trwałego łączenia dwóch lub więcej elementów poprzez wprowadzenie nitu, co znajduje zastosowanie w budownictwie, motoryzacji oraz w produkcji sprzętu. Te umiejętności są kluczowe wśród metaloplastyków, a ich znajomość pozwala na realizację złożonych projektów zgodnych z normami jakości branżowej, takimi jak ISO 9001, co zapewnia wysoką jakość wykonania i trwałość końcowych produktów.

Pytanie 39

Jakie aktywności mogą przyczynić się do zwiększenia zdolności manualnych dziecka niewidomego w wieku przedszkolnym?

A. Wypełnianie konturów plasteliną.

B. Szkolenie w zakresie używania laski.

C. Jazda na rowerze tandem.

D. Tworzenie frywolitek.

Trening posługiwania się laską, wykonywanie frywolitek oraz jazda na rowerze tandem to zajęcia, które choć mogą mieć swoje zalety, nie są optymalnymi metodami wsparcia w zakresie poprawy sprawności manualnej dziecka niewidomego. Trening posługiwania się laską ma na celu przede wszystkim rozwijanie umiejętności orientacji w przestrzeni i nie angażuje bezpośrednio zdolności manualnych. W przypadku dzieci niewidomych, takie umiejętności są niezwykle istotne, ale nie wpływają na precyzyjność ruchów rąk czy koordynację. Wykonywanie frywolitek, jako technika szycia, wymaga wzrokowego odczytywania wzorów i detali, co czyni ją niewłaściwą dla dzieci, które nie mają dostępu do informacji wizualnej. Z kolei jazda na rowerze tandem, mimo że może być przyjemną aktywnością, nie skupia się na rozwijaniu sprawności manualnej, a raczej na współpracy z inną osobą. Takie błędne podejścia mogą prowadzić do nieefektywnego wykorzystania czasu terapeutycznego, gdyż nie odnoszą się bezpośrednio do potrzeb rozwojowych dzieci niewidomych. Kluczowym błędem jest zatem skupienie się na aktywnościach, które nie rozwijają umiejętności manualnych, co powinno być priorytetem w przypadku dzieci w wieku przedszkolnym.

Pytanie 40

Przy planowaniu indywidualnej terapii zajęciowej dla pacjenta po udarze mózgu, terapeuta zajęciowy powinien na początku uwzględnić w projekcie

A. czas i lokalizację zajęć

B. diagnozę terapeutyczną

C. zwyczaje oraz zainteresowania podopiecznego

D. metody terapeutyczne

Czas i miejsce odbywania zajęć są ważnymi elementami organizacyjnymi, ale nie mogą stanowić podstawowego kryterium planowania terapii. Wiele osób myśli, że jedynie dostosowanie harmonogramu zajęć jest kluczowe, co może prowadzić do zaniedbania bardziej istotnych aspektów, takich jak diagnoza terapeutyczna. Kolejnym błędnym podejściem jest skupienie się na technikach terapii, które powinny być jedynie narzędziem wspierającym cel terapeutyczny, a nie punktem wyjścia. Techniki terapii muszą być dobierane na podstawie wyników diagnozy, a nie stosowane w oderwaniu od realnych potrzeb pacjenta. Zwyczaje i hobby podopiecznego również mają swoje miejsce w procesie terapii, jednak powinny być uwzględnione po ustaleniu diagnozy terapeutycznej, która wyznacza priorytety działań. Ignorowanie diagnozy na rzecz technicznych aspektów, takich jak metody czy preferencje pacjenta, może prowadzić do nieefektywnej terapii. Właściwa diagnostyka pozwala na ukierunkowanie działań terapeutycznych w sposób, który odpowiada na rzeczywiste wyzwania pacjenta, a nie jedynie na jego zainteresowania, co może prowadzić do rozczarowujących wyników i marnowania zasobów terapeutycznych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej