Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 8 maja 2025 12:58
Data zakończenia: 8 maja 2025 13:17

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jeśli długość boku kwadratu zmierzonego w terenie wynosi 10 m, to pole powierzchni tego kwadratu na mapie w skali 1:1000 wynosi

A. 1,0 cm2

B. 100,0 cm2

C. 10,0 cm2

D. 0,1 cm2

W wielu przypadkach błędne odpowiedzi mogą wynikać z nieprawidłowego zrozumienia pojęcia skali oraz związanych z tym przeliczeń. Na przykład, odpowiedzi 0,1 cm² oraz 10,0 cm² mogą sugerować, że respondent nie zrozumiał, jak skala wpływa na przeliczenie jednostek. W skali 1:1000, każdy 1 metr w terenie odpowiada 1 centymetrowi na mapie, co oznacza, że pole powierzchni musi być obliczone w kontekście długości boków w centymetrach. Użytkownik, który wybrał 0,1 cm², mógł zaniżyć pole przez zastosowanie niewłaściwej konwersji lub błędnego wzoru, myląc przeliczenia jednostek. Odpowiedź 10,0 cm² może wskazywać na nieprawidłowe zrozumienie proporcji, gdzie respondent mógł obliczyć pole w centymetrach, ale nie wziął pod uwagę konieczności przekształcenia wyniku z jednostek obszaru w kontekście mapy. W praktyce geodezyjnej i kartograficznej kluczowe jest zrozumienie, że skala wpływa na każdy wymiar, a nie tylko na długości. Dlatego też, aby uniknąć błędów, należy zawsze upewnić się, że w obliczeniach stosuje się jednostki zgodne z przyjętą skalą mapy. Właściwe podejście do obliczeń powierzchni w kontekście skali oraz zrozumienie, jak przeliczać te wartości, jest niezbędne do prawidłowego interpretowania map i ich danych.

Pytanie 2

Błąd w osi celowej niwelatora o charakterze niepoziomym zalicza się do kategorii błędów

A. pozornych

B. przypadkowych

C. średnich

D. systematycznych

Odpowiedzi średnie, pozorne oraz przypadkowe są typami błędów, które różnią się od błędów systematycznych w swoim charakterze i źródłach. Błąd średni, na przykład, odnosi się do różnic w pomiarach, które mogą być spowodowane nieprzewidywalnymi okolicznościami, takimi jak zmiany warunków atmosferycznych czy wpływ zakłóceń zewnętrznych. W praktyce oznacza to, że takie błędy mogą się kumulować lub rozpraszać w czasie, co czyni je trudniejszymi do zidentyfikowania i skorygowania. Z kolei błąd pozorny to błędny wynik pomiaru, który powstaje na skutek nieprawidłowej interpretacji danych, co może prowadzić do mylnych wniosków. W kontekście pomiarów geodezyjnych, błędy pozorne mogą być wynikiem błędów ludzkich, takich jak niewłaściwe odczytywanie wyników lub błędne założenia dotyczące użytych parametrów. Natomiast błąd przypadkowy, który ma losowy charakter, jest zwykle spowodowany nieprzewidywalnymi czynnikami, co sprawia, że nie można go łatwo skorygować ani przewidzieć. W geodezji, każdy z tych błędów wymaga innego podejścia do analizy i korekcji, co podkreśla znaczenie zrozumienia ich różnorodności oraz systematycznego podejścia do pomiarów, aby osiągnąć jak najwyższą dokładność i wiarygodność wyników.

Pytanie 3

Jakiego dokumentu wymaga geodeta, aby powiadomić ODGiK o wykonanych pracach geodezyjnych?

A. Zgłoszenie pracy geodezyjnej

B. Raport techniczny

C. Wniosek o uzgodnienie dokumentacji i projektowej

D. Podanie o dostęp do danych ewidencyjnych

Zgłoszenie pracy geodezyjnej jest kluczowym dokumentem, który geodeta musi sporządzić i złożyć w organie odpowiedzialnym za geodezję, czyli w Ośrodku Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej (ODGiK). Dokument ten informuje ODGiK o rozpoczęciu prac geodezyjnych, które mają na celu zbieranie danych dotyczących terenu, pomiarów oraz innych działań geodezyjnych. Przykładowo, gdy geodeta przystępuje do przeprowadzenia pomiarów granicznych, musi złożyć takie zgłoszenie, aby organy mogły monitorować realizację prac oraz zapewnić zgodność z obowiązującymi przepisami i standardami. W ramach praktyki, zgłoszenie to musi zawierać szczegóły dotyczące lokalizacji, rodzaju prac oraz planowanego terminu ich zakończenia. Taki proces jest zgodny z ustawą Prawo geodezyjne i kartograficzne, która nakłada obowiązek informacyjny na wykonawców takich prac. Zgłoszenie pracy geodezyjnej przyczynia się do transparentności działań geodezyjnych i umożliwia lepszą koordynację między różnymi podmiotami zaangażowanymi w proces geodezyjny.

Pytanie 4

Na podstawie danych zamieszczonych w tabeli, oblicz wartość współczynnika kierunkowego cosA_A-B linii pomiarowej A-B, który jest stosowany do obliczenia współrzędnych punktu pomierzonego metodą ortogonalną.

ΔX_A-B = 216,11 m

ΔY_A-B = 432,73 m

d_A-B = 483,69 m

A. cosAA-B = 0,4994

B. cosAA-B = 2,0024

C. cosAA-B = 2,2382

D. cosAA-B = 0,4468

Wartość współczynnika kierunkowego cosAA-B = 0,4468 jest prawidłowa, ponieważ odpowiada stosunkowi przyrostu współrzędnych w osi X do długości linii pomiarowej A-B. W praktyce, współczynnik ten jest kluczowy w metodzie ortogonalnej, która jest szeroko stosowana w geodezji oraz inżynierii lądowej. Metoda ortogonalna polega na precyzyjnym pomiarze współrzędnych punktów, co jest istotne dla zapewnienia dokładności w planowaniu i realizacji projektów budowlanych. Użycie prawidłowego współczynnika kierunkowego jest fundamentem dla dalszych obliczeń, takich jak określenie położenia punktów w przestrzeni. Dobrze wykonane obliczenia pozwalają na uniknięcie błędów, które mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w realizacji projektów. Standardy takie jak PN-EN ISO 17123-1:2010 określają metody pomiarowe, które powinny być przestrzegane, aby uzyskać wiarygodne wyniki. Dlatego znajomość i umiejętność obliczania współczynnika kierunkowego jest niezbędna dla profesjonalistów w tej dziedzinie.

Pytanie 5

Jakie jest pole powierzchni działki o wymiarach 20,00 m x 40,00 m na mapie zasadniczej wykonanej w skali 1:500?

A. 32,00 cm2

B. 0,32 cm2

C. 320,00 cm2

D. 3,20 cm2

Wybór błędnych odpowiedzi wynika głównie z nieprawidłowej interpretacji skali oraz prostej omyłki w obliczeniach. Na przykład, odpowiedź 3,20 cm² sugeruje znacząco zaniżoną wartość wyniku, co może wynikać z niepoprawnego przeliczenia wymiarów działki z jednostek metrycznych na centymetrowe jednostki mapy. Działka o wymiarach 20,00 m x 40,00 m ma pole 800,00 m² w rzeczywistości, co w skali 1:500 przelicza się na 32,00 cm². Odpowiedzi takie jak 0,32 cm² są także wynikiem błędów w przeliczeniach, gdzie dwukrotnie pominięto proces przeliczenia długości działania na mapie, co prowadzi do znacznie zaniżonej wartości wyniku. Niezrozumienie zasad skali może prowadzić do błędnych oszacowań, które są krytyczne w projektach budowlanych i urbanistycznych. Ponadto, odpowiedzi takie jak 320,00 cm² mogą powstać w wyniku pomyłki przy mnożeniu, co jest typowym błędem w obliczeniach geometrycznych. Dlatego istotne jest, aby zrozumieć podstawy konwersji jednostek oraz właściwe przeliczanie wymiarów działki na mapie, aby uniknąć takich pomyłek w praktycznych zastosowaniach zawodowych.

Pytanie 6

W której ćwiartce geodezyjnego układu współrzędnych prostokątnych ma miejsce azymut o wartości 375^g55^c60^cc?

A. I

B. II

C. IV

D. III

Azymut o wartości 375°55'60'' oznacza kąt mierzony w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara od północy. Aby określić, w której ćwiartce geodezyjnego układu współrzędnych prostokątnych znajduje się ten azymut, należy zauważyć, że wartości azymutu powyżej 360° są często interpretowane poprzez odjęcie 360°. W naszym przypadku 375°55'60'' - 360° = 15°55'60''. Kąt ten jest zatem mierzony w kierunku wschodnim, co wskazuje na to, że znajduje się w pierwszej ćwiartce. Jednakże, z uwagi, że oszacowaliśmy to już na podstawie wartości kątowej i zrozumienia ćwiartek, 375°57'60'' przywraca nas do wartości, która jest w IV ćwiartce. Dlatego prawidłowa odpowiedź to IV. W praktyce azymut jest kluczowym elementem w nawigacji, geodezji oraz kartografii, gdzie precyzyjne określenie kierunku ma fundamentalne znaczenie dla dokładności pomiarów i analiz przestrzennych. Standardy takie jak ISO 19111 definiują metody pomiaru i reprezentacji azymutów w kontekście systemów informacji geograficznej.

Pytanie 7

Jakiego zestawu sprzętu należy użyć do przeprowadzenia pomiaru różnic wysokości metodą niwelacji geometrycznej?

A. Niwelator techniczny, statyw, łata niwelacyjna

B. Tachimetr elektroniczny, statyw, tyczka z lustrem

C. Teodolit optyczny, statyw, łata niwelacyjna

D. Niwelator precyzyjny, statyw, tyczka z lustrem

Niwelator techniczny to kluczowe narzędzie do wykonywania dokładnych pomiarów różnic wysokości, które są niezbędne w wielu dziedzinach, takich jak budownictwo, inżynieria lądowa i geodezja. Użycie niwelatora w połączeniu z odpowiednim statywem i łata niwelacyjną zapewnia wysoką precyzję i powtarzalność pomiarów. Niwelator techniczny działa na zasadzie emisji promieni świetlnych, które umożliwiają precyzyjne określenie różnicy wysokości pomiędzy punktami. W praktyce, operator ustawia niwelator na statywie w punkcie odniesienia, a następnie korzysta z łaty niwelacyjnej umieszczonej na punkcie, którego wysokość chcemy zmierzyć. Różnice wysokości odczytuje się z podziałki na łacie, co pozwala na uzyskanie dokładnych wartości. Stosowanie takich narzędzi nie tylko spełnia normy branżowe, ale również zapewnia zgodność z wymaganiami projektów budowlanych, gdzie precyzja jest kluczowa dla sukcesu realizacji. Warto również zaznaczyć, że metody niwelacji geometrycznej są powszechnie stosowane w praktyce do różnorodnych zastosowań, w tym do projektowania i budowy infrastruktury, co czyni je istotnym elementem edukacji technicznej.

Pytanie 8

Jakie metody powinny być wykorzystane do przeprowadzenia pomiaru tachimetrycznego?

A. Ortogonalną oraz niwelacji geometrycznej

B. Ortogonalną oraz niwelacji trygonometrycznej

C. Biegunową oraz niwelacji trygonometrycznej

D. Biegunową oraz niwelacji geometrycznej

Pomiar tachimetryczny to kluczowy element w geodezji, który polega na jednoczesnym pomiarze kątów i odległości w celu uzyskania dokładnych danych o położeniu punktów w terenie. Odpowiedzią, która wskazuje na prawidłowe metody, jest kombinacja biegunowej i niwelacji trygonometrycznej. Metoda biegunowa polega na pomiarze kątów poziomych i pionowych, co pozwala na dokładne określenie pozycji obiektu. Z kolei niwelacja trygonometryczna wykorzystuje pomiar kątów i odległości, aby obliczyć różnice wysokości pomiędzy punktami. Te dwie metody są zgodne z dobrymi praktykami w geodezji, które zalecają łączenie różnych technik pomiarowych dla zwiększenia dokładności i wiarygodności wyników. W praktyce, zastosowanie tej kombinacji pozwala na efektywne i precyzyjne ustalanie wysokości punktów terenowych, co jest szczególnie istotne w budownictwie, infrastrukturze oraz podczas realizacji projektów geodezyjnych. Dodatkowo, standardy takie jak ISO 17123 określają wymagania dotyczące techniki pomiarowej, co zapewnia zgodność z międzynarodowymi normami.

Pytanie 9

Który z dokumentów jest konieczny do zlokalizowania w terenie punktu osnowy geodezyjnej?

A. Szkic polowy osnowy

B. Dziennik pomiaru kątów osnowy

C. Opis topograficzny punktu

D. Dziennik pomiaru długości boków osnowy

Szkic polowy osnowy, dziennik pomiaru długości boków osnowy oraz dziennik pomiaru kątów osnowy są dokumentami, które mogą być użyteczne w różnych aspektach pracy geodezyjnej, jednak nie są one wystarczające do bezpośredniego odnalezienia punktu osnowy w terenie. Szkic polowy osnowy zazwyczaj przedstawia układ punktów oraz relacje między nimi, jednak nie dostarcza precyzyjnych informacji o ich lokalizacji, co czyni go niewystarczającym narzędziem w kontekście poszukiwania konkretnego punktu. Dzienniki pomiarowe, zarówno długości, jak i kątów, są narzędziami do rejestrowania wyników pomiarów, a nie do ich lokalizacji. Z założenia mają one na celu zbieranie danych, które następnie są wykorzystywane do obliczeń i tworzenia map, ale nie zawierają informacji, które pomogłyby w odnalezieniu punktów w rzeczywistości. Typowe błędy w myśleniu polegają na myleniu dokumentacji pomiarowej z dokumentacją lokalizacyjną, co prowadzi do nieporozumień w zakresie tego, co jest naprawdę potrzebne w terenie. W praktyce geodezyjnej kluczowe jest zrozumienie, że skuteczna lokalizacja punktu osnowy wymaga szczegółowych opisów, a nie tylko zapisu przeprowadzonych pomiarów.

Pytanie 10

Jakiego urządzenia należy użyć do określenia wysokości punktów osnowy realizacyjnej?

A. Niwelatora i łaty

B. Dalmierza i łaty

C. Taśmy i tyczki

D. Teodolitu i tyczki

Niwelator i łata to podstawowe narzędzia wykorzystywane do pomiaru wysokości punktów osnowy realizacyjnej, które są kluczowe w pracach geodezyjnych. Niwelator, jako instrument optyczny, pozwala na precyzyjne określenie różnic wysokości między różnymi punktami terenu. Użycie łaty, która jest długą, prostą miarą, umożliwia odczytanie wysokości w miejscach, gdzie niwelator jest ustawiony. W praktyce, aby zmierzyć wysokość danego punktu, geodeta ustawia niwelator na stabilnym statywie, a następnie mierzy wysokość za pomocą łaty, która jest umieszczana w odpowiednich miejscach. Zastosowanie tej metody jest zgodne z normami i najlepszymi praktykami w dziedzinie geodezji, co zapewnia wysoką precyzję pomiarów. Warto również podkreślić, że niwelacja jest używana w wielu dziedzinach, od budownictwa po inżynierię lądową, co czyni te narzędzia niezwykle uniwersalnymi.

Pytanie 11

Jaką metodą powinno się ustalić wysokość stanowiska instrumentu w niwelacji punktów rozrzuconych?

A. Biegunową

B. Niwelacji reperów

C. Niwelacji siatkowej

D. Ortogonalną

Niwelacja reperów to metoda, która pozwala na precyzyjne wyznaczenie wysokości stanowiska instrumentu niwelacyjnego w kontekście pomiarów punktów rozproszonych. Ta technika polega na pomiarze różnic wysokości pomiędzy reperami, które są wcześniej ustalone w terenie i mają znaną wysokość. Dzięki temu, operator instrumentu może łatwo określić wysokość punktów, do których będą odniesione inne pomiary. Praktycznym przykładem zastosowania tej metody jest budowa infrastruktury, gdzie precyzyjne ustalenie poziomu terenu jest kluczowe dla dalszych prac budowlanych. W branży inżynieryjnej i geodezyjnej, zgodnie z normami ISO 17123, niwelacja reperów jest uznawana za jedno z podstawowych narzędzi do zapewnienia dokładności pomiarów. Dobre praktyki wskazują na konieczność regularnej kalibracji instrumentów oraz stosowanie sprawdzonych reperów, co podnosi wiarygodność wyników pomiarów.

Pytanie 12

Na kopii mapy powinny być zaznaczone wyniki wywiadu terenowego przeprowadzonego podczas geodezyjnych prac związanych z pomiarami sytuacyjnymi oraz wysokościowymi?

A. sozologicznej

B. klasyfikacyjnej

C. zasadniczej

D. topograficznej

Zaznaczenie wyników wywiadu terenowego na mapie sozologicznej lub klasyfikacyjnej jest koncepcją, która opiera się na mylnym zrozumieniu funkcji tych map. Mapa sozologiczna skupia się na aspektach ochrony środowiska, przedstawiając dane dotyczące zagrożeń ekologicznych oraz obszarów wymagających szczególnej ochrony. Nie jest to odpowiednia platforma do wizualizacji wyników pomiarów geodezyjnych, które dotyczą ukształtowania terenu i infrastruktury. Z kolei mapa klasyfikacyjna, która służy do klasyfikacji gruntów i ich przeznaczenia, również nie jest miejscem, gdzie powinny być zaznaczane wyniki wywiadu terenowego związane z pomiarami wysokościowymi i sytuacyjnymi. Wprowadzanie danych geodezyjnych do tych map mogłoby prowadzić do nieprawidłowej interpretacji informacji i nieefektywnego wykorzystania danych, co jest sprzeczne z dobrymi praktykami w branży geodezyjnej. Błędem jest także założenie, że wyniki pomiarów geodezyjnych można w dowolny sposób przenosić na różne typy map, bez uwzględnienia ich specyficznych celów oraz standardów. W kontekście pomiarów geodezyjnych, istotne jest, aby wyniki były przedstawiane w formie, która najlepiej odzwierciedla ich rzeczywiste znaczenie oraz zastosowanie w praktyce, co podkreśla znaczenie mapy zasadniczej jako podstawowego dokumentu w tym procesie.

Pytanie 13

Jakim południkiem osiowym posługuje się odwzorowanie Gaussa-Krügera w systemie współrzędnych PL-2000?

A. 19º

B. 22º

C. 20º

D. 21º

Odpowiedź 21º jest poprawna, ponieważ w układzie współrzędnych PL-2000 południkom osiowym odwzorowania Gaussa-Krügera przypisane są specyficzne wartości, które odpowiadają określonym strefom. Południk 21º jest kluczowy dla strefy 3 tego odwzorowania, która obejmuje centralną część Polski. W praktyce, wiedza o południkach osiowych jest niezbędna przy tworzeniu map oraz w systemach informacji geograficznej (GIS), gdzie precyzyjne określenie lokalizacji jest kluczowe. Standardy kartograficzne, takie jak PN-EN ISO 19111, podkreślają znaczenie dokładnych odwzorowań i stosownych współrzędnych w procesie mapowania, co sprawia, że umiejętność ich wykorzystania jest niezbędna w pracy geodetów i kartografów. Ponadto, w kontekście planowania przestrzennego i analizy danych geograficznych, znajomość stref odwzorowania pozwala na lepsze zrozumienie i analizę zjawisk przestrzennych.

Pytanie 14

Jaką literą geodeta oznaczył na szkicu studzienkę wodociągową po dokonaniu jej pomiaru?

A. w

B. z

C. k

D. s

Wybór liter 'k', 's' czy 'z' pokazuje, że coś poszło nie tak z rozumieniem zasad geodezyjskiego oznaczania. Litera 'k' zazwyczaj odnosi się do kabli, więc w przypadku studzienek wodociągowych to nie ma sensu. A 's' to studzienki kanalizacyjne, więc to jeszcze większy błąd, bo studzienki wodociągowe i kanalizacyjne to różne rzeczy. Co do 'z', to zwykle dotyczy innych obiektów, jak zasoby, więc też nie pasuje. W praktyce ważne jest, żeby oznaczenia były jasne i zgodne z obowiązującymi standardami, bo błędne oznaczenia mogą wypaść fatalnie, na przykład przy konserwacji czy potrzebnych naprawach. To wszystko może prowadzić do większych problemów, jak awarie czy brak wody. Dlatego warto, żeby geodeci dokładnie znali te zasady i się ich trzymali.

Pytanie 15

Topograficzny opis punktu osnowy pomiarowej nie zawiera

A. numeru punktu osnowy, który jest opisywany

B. skali przygotowania opisu

C. nazwiska geodety, który sporządził opis

D. miar umożliwiających lokalizację znaku

Zauważyłem, że w innych odpowiedziach były ważne rzeczy, które są potrzebne do dobrego opisu topograficznego punktu osnowy. Każdy punkt musi mieć swój numer identyfikacyjny, bo to dzięki niemu można go łatwo zlokalizować i znaleźć w terenie. To jest naprawdę kluczowe w geodezji. Oprócz tego, potrzebne są też miary, żeby określić, jak się dotrzeć do znaku - mogą to być odległości czy kierunki do pobliskich punktów. W trudnych warunkach terenowych jasne wskazanie lokalizacji jest mega ważne. No i nie zapominaj, że dobrze jest podać nazwisko geodety, który opisał ten punkt, bo to gwarantuje odpowiedzialność i rzetelność dokumentów. Powinno się sprawdzić każdy opis przez odpowiedzialnego geodetę. Takie podejście zapewnia, że wszystko jest zgodne z normami. Zrozumienie, jak te wszystkie elementy się do siebie odnoszą, jest ważne dla sprawnego działania systemu osnowy geodezyjnej oraz jakości danych pomiarowych.

Pytanie 16

Który dokument jest podstawą do włączenia dokumentacji dostarczonej przez wykonawcę robót do rejestru geodezyjnego?

A. Protokół końcowy kontroli sporządzony przez inspektora nadzoru

B. Wniosek złożony przez geodetę z adnotacją o pozytywnym wyniku kontroli

C. Wniosek złożony przez inwestora

D. Protokół końcowy kontroli sporządzony przez wykonawcę robót geodezyjnych

Protokół kontroli końcowej sporządzony przez wykonawcę prac geodezyjnych, choć może zawierać istotne informacje, nie stanowi wystarczającego dokumentu do włączenia dokumentacji do zasobu geodezyjnego. Wykonawca, będący stroną odpowiedzialną za realizację robót, ma naturalny interes w przedstawieniu wyników swojej pracy w jak najlepszym świetle, co może prowadzić do potencjalnych konfliktów interesów. Dlatego niezbędne jest, aby niezależna strona, takim jak inspektor nadzoru, dokonała oceny i weryfikacji wykonania prac geodezyjnych. W przypadku protokołu kontroli sporządzonego przez inspektora nadzoru, chociaż jego rola jest kluczowa, dokument ten sam w sobie nie zawiera formalnego wniosku o włączenie danych do zasobów geodezyjnych, co jest wymagane. Wniosek złożony przez inwestora, mimo że może odzwierciedlać ich zadowolenie z wykonanych prac, również nie jest formalnym dokumentem wymaganym w procesie włączenia, ponieważ nie potwierdza on zgodności wykonanych prac z obowiązującymi normami. Kluczowe jest zrozumienie, że proces włączenia dokumentacji do zasobu geodezyjnego musi opierać się na obiektywnych ocenach i wnioskach, które są potwierdzone odpowiednimi autorytetami, a nie tylko na wrażeniach czy subiektywnych ocenach wykonawcy czy inwestora.

Pytanie 17

Gdy geodeta zmierzył kąt poziomy w jednej serii, co to oznacza w kontekście prac geodezyjnych?

A. wykonał średnią arytmetyczną z dwóch pomiarów.

B. zmierzył kąt w dwóch ustawieniach lunety.

C. zmierzył kąt w jednym ustawieniu lunety.

D. wykonał średnią arytmetyczną z dwóch odczytów.

Pomiar kąta w jednym położeniu lunety sugeruje, że geodeta wykonał pomiar bez zmiany ustawienia instrumentu, co prowadzi do niepełnych lub nieprecyzyjnych wyników. Zastosowanie jednego położenia lunety nie uwzględnia potencjalnych błędów, które mogą wyniknąć zarówno z warunków atmosferycznych, jak i z ewentualnych niedoskonałości w konstrukcji instrumentu. W geodezji kluczowe jest dążenie do minimalizacji błędów, a pomiar tylko jeden raz nie zapewnia tego. Ponadto, odpowiedź sugerująca obliczanie średniej arytmetycznej z dwóch pomiarów (co może wydawać się logiczne), w rzeczywistości odnosi się do sytuacji, w której pomiary te są wykonane w różnych położeniach lunety. Zbieranie danych w dwóch różnych położeniach nie tylko pozwala na detekcję błędów systematycznych, ale również umożliwia ich kompensację. Użycie tylko jednego pomiaru może prowadzić do błędów i nieprawidłowych wniosków, co jest szczególnie problematyczne w ważnych projektach budowlanych lub inżynieryjnych, gdzie precyzja pomiarów jest kluczowa. Dlatego też, stosowanie pomiarów w dwóch położeniach lunety jest nie tylko standardem, ale również wymogiem dla uzyskania wiarygodnych wyników. Pomiar w jednym położeniu lunety, a następnie obliczanie średniej z jednego pomiaru jest nieprawidłowe, ponieważ nie dostarcza całkowitego obrazu sytuacji, co jest nieakceptowalne w profesjonalnych praktykach geodezyjnych.

Pytanie 18

W jakim rodzaju ciągu niwelacyjnym zakłada się, że teoretyczna suma różnic wysokości pomiędzy punktem startowym a końcowym wynosi 0 mm?

A. Zawieszonym

B. Zamkniętym

C. Otwarty

D. Obliczeniowym

Ciąg niwelacyjny zamknięty to taki, w którym pomiar wysokości rozpoczyna się w punkcie, a po wykonaniu pomiarów wraca się do punktu początkowego. Teoretyczna suma różnic wysokości między punktem początkowym i końcowym wynosi 0 mm, co oznacza, że w idealnych warunkach nie występują błędy pomiarowe ani różnice w terenie, które mogłyby wpłynąć na wyniki. Praktyczne zastosowanie ciągów zamkniętych jest szczególnie widoczne w inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne pomiary wysokości są kluczowe dla projektów budowlanych i infrastrukturalnych. Wykonywanie niwelacji w cyklu zamkniętym pozwala na wykrycie błędów systematycznych, które mogą wystąpić w trakcie pomiarów, a także na ich korekcję, co jest zgodne z zasadami obowiązującymi w normach takich jak PN-EN ISO 17123. Ważnym aspektem jest również to, że stosowanie ciągów zamkniętych zwiększa wiarygodność uzyskanych wyników, co jest niezbędne w pracach geodezyjnych i w kontekście odpowiedzialności zawodowej geodetów.

Pytanie 19

W niwelacji trygonometrycznej przewyższeniem określamy różnicę wysokości między

A. reperami a punktem celowania

B. punktem celowania a horyzontem instrumentu

C. sąsiednimi reperami

D. punktem celowania a stanowiskiem instrumentu

W przypadku niwelacji trygonometrycznej nie każdy pomiar różnicy wysokości pomiędzy różnymi punktami jest traktowany jako przewyższenie. Odpowiedzi, które wskazują na różnice pomiędzy reperami a punktem celowania, pomiędzy punktem celowania a stanowiskiem instrumentu czy sąsiednimi reperami, wprowadzają w błąd, ponieważ nie oddają istoty tego, co oznacza przewyższenie. Repery są punktami o znanej wysokości, które służą jako odniesienie w pomiarach. Chociaż ważne jest określenie różnicy wysokości pomiędzy nimi, to w kontekście przewyższenia istotny jest pomiar w odniesieniu do poziomu horyzontu instrumentu. Często popełnianym błędem jest mylenie różnych punktów odniesienia, co prowadzi do nieprawidłowej interpretacji wyników pomiarów. W geodezji kluczowe jest ścisłe przestrzeganie definicji oraz terminologii, aby unikać nieporozumień, które mogą skutkować poważnymi konsekwencjami w realizowanych projektach. Zrozumienie różnicy między różnicą wysokości a przewyższeniem jest fundamentalne dla każdego geodety oraz inżyniera, który zajmuje się pomiarami terenu oraz projektowaniem, dlatego tak istotne jest przyswojenie właściwych koncepcji i pojęć. Dobre praktyki w branży zalecają ciągłe szkolenie i aktualizację wiedzy w tym zakresie.

Pytanie 20

Jakie jest nachylenie linii łączącej dwa punkty, które znajdują się na sąsiednich warstwicach oddalonych o 50 m, jeśli wysokość cięcia warstwicowego wynosi 0,5 m?

A. 0,5%

B. 10%

C. 5%

D. 1%

Wiele osób może mieć trudności z poprawnym obliczeniem nachylenia, co często prowadzi do nieporozumień. Przykładowo, niektórzy mogą błędnie przyjąć, że pochylenie oblicza się jako wartość bezpośrednio proporcjonalną do zmiany wysokości, co jest niezgodne z definicją. Użycie wartości cięcia warstwicowego w mniejszym kontekście, jak na przykład 0,5 m, bez uwzględnienia stosunku do poziomej odległości 50 m, może prowadzić do mylnych wniosków. Odpowiedzi takie jak 10%, 5% czy 0,5% mogą wynikać z błędnych obliczeń lub nieporozumień w interpretacji danych. Na przykład, obliczenie 10% mogłoby powstać z błędnego założenia, że różnica wysokości jest większa lub że odległość jest krótsza, co jest typowym błędem myślowym. W inżynierii, precyzyjne obliczenia są kluczowe, dlatego ważne jest, aby rozumieć zarówno stosunek wysokości do odległości, jak i interpretację wyników jako wartości procentowej. Warto pamiętać, że takie obliczenia są podstawą w przygotowywaniu projektów budowlanych czy inżynieryjnych, gdzie prawidłowe zrozumienie i obliczenie nachyleń jest niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa i funkcjonalności budowli. Zastosowanie standardowych metod obliczeniowych i dokładnych pomiarów jest kluczowe w praktyce inżynieryjnej.

Pytanie 21

W terenie zmierzono odcinek AB o długości D_AB = 33,00 m. Na mapie odległość pomiędzy punktami AB wynosi d_AB = 66,00 mm. Jaką skalę ma mapa?

A. 1:2000

B. 1:500

C. 1:250

D. 1:1000

Nieprawidłowe odpowiedzi wynikają z błędnych założeń dotyczących proporcji oraz jednostek miar. W przypadku skali 1:250, obliczenia pokazują, że rzeczywista długość w terenie byłaby znacznie mniejsza w stosunku do długości na mapie, co jest niezgodne z danymi. Skala 1:250 sugerowałaby, że 33 m w terenie odpowiadałoby tylko 8,25 m na mapie (33 m x 250 mm = 8250 mm), co jest oczywiście niepoprawne. Podobnie, skala 1:1000 oznaczałaby, że 33 m w terenie byłoby reprezentowane przez 33 m x 1000 mm = 33000 mm, co również nie zgadza się z podaną odległością na mapie, a skala 1:2000 implikuje jeszcze mniejsze proporcje, co czyni te odpowiedzi błędnymi. Typowymi błędami prowadzącymi do takich nieporozumień są nieprawidłowe przeliczenia jednostek oraz niezrozumienie, jak skala wpływa na odwzorowanie rzeczywistości. Właściwe zrozumienie skali jest kluczowe w pracach geodezyjnych, kartograficznych i urbanistycznych, gdzie precyzyjne odwzorowanie jest niezbędne do podejmowania właściwych decyzji związanych z planowaniem przestrzennym.

Pytanie 22

Punkty kontrolne, które są używane w trakcie analizy przemieszczeń obiektów budowlanych, powinny być rozmieszczane

A. jak najbliżej punktów odniesienia dotyczących badanego obiektu

B. bezpośrednio na analizowanym obiekcie

C. jak najdalej od analizowanego obiektu

D. w bezpośredniej bliskości analizowanego obiektu

Umieszczanie punktów kontrolnych jak najbliżej punktów odniesienia, jak również jak najdalej od badanego obiektu, jest koncepcją, która w praktyce prowadzi do poważnych błędów w pomiarach. Bliskie umiejscowienie punktów odniesienia może wpłynąć na ich stabilność, natomiast umiejscowienie z dala od obiektu ogranicza zdolność do precyzyjnego monitorowania jego przemieszczeń. Takie podejście może prowadzić do błędów pomiarowych, które są trudne do zidentyfikowania. W praktyce, kluczowe jest, aby punkty kontrolne były umieszczone w miejscach, które najlepiej oddają rzeczywiste przemieszczenia obiektu, a nie w ich pobliżu, co bywa mylone z dokładnością. Z kolei umieszczanie punktów kontrolnych na badanym obiekcie pozwala na dokładną lokalizację przemieszczeń i umożliwia ich efektywne monitorowanie. Użytkownicy często popełniają błąd, myśląc, że oddalenie punktów kontrolnych od obiektu zwiększa ich niezawodność, co jest nieprawdziwe, gdyż taka praktyka może prowadzić do utraty krytycznych danych o stanie konstrukcji. Również umieszczanie punktów kontrolnych w bezpośredniej bliskości obiektu, ale nie na nim, może prowadzić do nieadekwatnych odczytów w sytuacji, gdy obiekt ulega deformacji w sposób nierównomierny. W związku z tym, przestrzeganie standardów oraz dobrych praktyk branżowych jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości pomiarów i monitorowania obiektów budowlanych.

Pytanie 23

Jakie jest pole powierzchni kwadratowej działki na mapie w skali 1:2000, jeżeli na mapie w skali 1:500 wynosi ono 4,00 cm²?

A. 25 mm2

B. 50 mm2

C. 5 mm2

D. 10 mm2

Aby obliczyć pole powierzchni działki na mapie w innej skali, należy najpierw zrozumieć, jak zmienia się pole w zależności od skali. W przypadku mapy w skali 1:500, pole powierzchni wynosi 4,00 cm². Przeliczając to pole na mm², otrzymujemy 400 mm² (ponieważ 1 cm² to 100 mm²). Gdy zmieniamy skalę na 1:2000, wartość skali zmienia się w stosunku do oryginalnej. W przypadku skali 1:2000, rzeczywista powierzchnia działki jest czterokrotnie większa, co oznacza, że powiększa się stosunek powierzchni w skali kwadratowej: (2000/500)² = 16. Dlatego, aby obliczyć pole powierzchni w nowej skali, dzielimy oryginalne pole powierzchni przez 16, co daje 400 mm² / 16 = 25 mm². To obliczenie jest kluczowe w planowaniu przestrzennym oraz w inżynierii, gdzie precyzyjne pomiary i ich przeliczenia są niezbędne do dokładnych analiz i projektów.

Pytanie 24

Do projekcji prostokątnej wyznaczonych punktów na linię wykorzystuje się

A. dalmiarze elektromagnetyczne

B. węgielnice pryzmatyczne

C. łaty niwelacyjne

D. piony optyczne

Dalmierze elektromagnetyczne, choć są użyteczne w pomiarach odległości, nie służą do rzutowania punktów na prostą. Ich głównym zastosowaniem jest pomiar dystansów z wykorzystaniem sygnałów elektromagnetycznych, co może być przydatne w różnych dziedzinach, ale nie zastępuje węgielnic pryzmatycznych w kontekście rzutowania. Łaty niwelacyjne, z kolei, służą do odczytywania różnic wysokości i są kluczowe w procesach niwelacji terenu. Nie są one zaprojektowane do rzutowania punktów na prostą, a ich główną funkcją jest pomiar i przeniesienie różnic wysokości. Piony optyczne, choć przydatne w ustalaniu pionu w budownictwie, nie mają zastosowania w rzutowaniu punktów na prostą, gdyż ich zadaniem jest jedynie pomoc w wyznaczaniu linii pionowej. Błędem myślowym jest założenie, że narzędzia te mogą pełnić funkcje węgielnic pryzmatycznych, podczas gdy każde z nich ma swoje specyficzne zastosowanie i ograniczenia. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi narzędziami jest kluczowe dla efektywnego planowania prac geodezyjnych i budowlanych.

Pytanie 25

Który wzór powinien być użyty do obliczenia łącznej sumy kątów wewnętrznych w zamkniętym wielokącie?

A. [β] = (n−2)∙200g

B. [β] = Ak − Ap + n∙200g

C. [β] = Ap − Ak + n∙200g

D. [β] = (n+2)∙200g

Poprawna odpowiedź to wzór [β] = (n−2)∙200g, który służy do obliczania sumy kątów wewnętrznych w poligonie zamkniętym. Wzór ten opiera się na podstawowej zasadzie geometrii, zgodnie z którą suma kątów wewnętrznych w n-kącie (poligonie o n bokach) wynosi (n−2) razy 180 stopni. W praktyce, aby dostosować jednostki do typowego zapisu w geodezji, wprowadza się przelicznik 200g, co odpowiada 180 stopniom (200g = 180°). W związku z tym, dla trójkąta (n=3) suma kątów wynosi (3−2)∙200g = 200g, co jest zgodne z klasycznym wynikiem 180°. Dla czworokąta (n=4) mamy (4−2)∙200g = 400g, co odpowiada 360°. Taki sposób obliczeń jest powszechnie stosowany w inżynierii i architekturze, gdzie precyzyjne określenie kątów jest kluczowe do prawidłowego projektowania i realizacji budowli. Wiedza ta jest także istotna w kontekście standardów geodezyjnych oraz przy tworzeniu map i projektów przestrzennych.

Pytanie 26

Działanie, mające na celu zwiększenie dokładności kartometrycznej mapy poprzez eliminację deformacji z analogowego podkładu oraz błędów podczas skanowania, określamy jako

A. wektoryzacją

B. kalibracją

C. digitalizacją

D. transformacją

Wprowadzenie do procesu przekształcania danych przestrzennych często prowadzi do nieporozumień dotyczących terminologii związanej z geoinformacją. W przypadku wektoryzacji, termin ten odnosi się do procesu konwersji danych rastrowych (np. obrazów skanowanych) na dane wektorowe, co oznacza, że przekształcamy obraz w punkt, linię i poligon. Wektoryzacja nie eliminuje jednak błędów skanowania ani deformacji mapy, lecz jedynie zmienia format danych. Z kolei digitalizacja dotyczy tworzenia cyfrowych reprezentacji danych analogowych, co również nie odnosi się do naprawy istniejących błędów, a raczej do ich przechwytywania. Proces ten zazwyczaj wymaga późniejszej kalibracji, aby upewnić się, że nowe dane są dokładne i prawidłowo odwzorowują rzeczywistość. Transformacja zaś może odnosić się do zmiany układu współrzędnych lub przekształceń geometrii, co również nie koncentruje się na usuwaniu błędów skanowania. Kluczowym błędem myślowym jest więc utożsamienie wszystkich tych procesów z kalibracją, która ma na celu naprawę i poprawę precyzji kartometrycznej, a nie jedynie zmianę formatu czy systemu współrzędnych. Wiedza na temat różnicy między tymi pojęciami jest istotna, aby poprawnie stosować narzędzia geograficzne i analizować dane przestrzenne.

Pytanie 27

Jaką kategorię szczegółów terenowych, biorąc pod uwagę wymagania precyzyjności pomiaru, reprezentują budynki mieszkalne?

A. III grupy

B. I grupy

C. II grupy

D. IV grupy

Budynki mieszkalne to ważny element w I grupie szczegółów terenowych. To zgodne z tym, co mówią różne normy i standardy w branży. W sumie, te obiekty mają naprawdę spore znaczenie dla planowania przestrzennego, architektury, no i inżynierii lądowej. Kluczowe jest, żeby dokładnie wiedzieć, gdzie te budynki stoją i jakie mają wymiary. To wpływa na to, jak projektujemy infrastrukturę i urbanizację. Na przykład, jak bierzesz pozwolenie na budowę, to wymiary i lokalizacja muszą być zgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Często w takich sytuacjach korzysta się z technologii GPS lub pomiarów geodezyjnych. Dodatkowo, by spełnić standardy budowlane, precyzyjne pomiary to podstawa, żeby wszystko było okej z ochroną środowiska i bezpieczeństwem budowli. Wiedza na temat klasyfikacji tych terenowych szczegółów, w tym budynków mieszkalnych, to naprawdę kluczowa sprawa dla każdego, kto chce pracować w geodezji czy urbanistyce.

Pytanie 28

Długość odcinka zmierzonego na mapie o skali 1:2000 wynosi 11,1 cm. Jaką długość ma ten odcinek w rzeczywistości?

A. 55,50 m

B. 22,20 m

C. 2,22 m

D. 5,55 m

Wszystkie błędne odpowiedzi wynikają z niepoprawnych obliczeń lub zrozumienia skali. Dla odpowiedzi, które sugerują długości takie jak 5,55 m czy 2,22 m, podstawowym błędem jest zignorowanie pełnej skali 1:2000, co prowadzi do znacznego zaniżenia wartości. W rzeczywistości, jeśli przyjmiemy, że 1 cm na mapie odpowiada 2000 cm w rzeczywistości, to pomniejszanie tej wartości przez jakikolwiek czynnik, np. 100, jest niewłaściwym podejściem. Tego rodzaju interpretacja może wynikać z mylnego skojarzenia skali z milimetrami lub innymi jednostkami. Inną konsekwencją błędnego myślenia jest nieprzemyślane stosowanie proporcji, które nie uwzględniają konwersji jednostek na odpowiednie metry. W każdym przypadku, przy pomiarze na mapie, kluczowe jest zrozumienie, że skala ma znaczenie proporcjonalne. Każda pomyłka w skali prowadzi do błędów w planowaniu i realizacji projektów, co może mieć poważne konsekwencje w branży budowlanej czy geodezyjnej. Użytkownicy powinni zwrócić szczególną uwagę na to, jak interpretują mapy oraz jakie jednostki stosują w obliczeniach, aby uniknąć kosztownych pomyłek.

Pytanie 29

Wysokości elementów infrastruktury terenu na mapach geodezyjnych podaje się z dokładnością

A. 0,1 m

B. 0,01 m

C. 0,5 m

D. 0,05 m

Podawanie wysokości elementów naziemnych uzbrojenia terenu z mniejszą dokładnością, jak 0,1 m, 0,5 m, czy 0,05 m, jest niewłaściwe w kontekście standardów geodezyjnych. Użycie takich wartości prowadzi do znacznych błędów w dokumentacji oraz w realizacji terenowych przedsięwzięć. Na przykład, przy budowie dróg, różnice rzędu 0,1 m mogą skutkować niewłaściwym odwodnieniem, co z kolei prowadzi do erozji gruntów lub zalewania nawierzchni. W praktyce, projektanci i inżynierowie opierają się na danych o dokładności 0,01 m, aby mieć pewność, że ich prace będą dostosowane do rzeczywistych warunków terenowych. Niestety, nieprecyzyjne wartości mogą również wpływać na oceny geotechniczne i analizy ryzyka, co może prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych w przypadku, gdy inwestycja nie spełnia wymogów budowlanych. Ponadto, stosowanie nieodpowiednich wartości dokładności może wprowadzać zamieszanie w komunikacji między różnymi podmiotami zaangażowanymi w projekt, co może prowadzić do konfliktów i dodatkowych kosztów. W kontekście geodezji, kluczowe jest przestrzeganie uznanych standardów, aby zapewnić rzetelność i profesjonalizm w procesach pomiarowych.

Pytanie 30

Gdy różnice współrzędnych między początkiem a końcem boku AB wynoszą Δx_AB = 0, Δy_AB > 0, to jaki jest azymut Az_AB boku AB?

A. 200g

B. 400g

C. 100g

D. 300g

Poprawna odpowiedź to 100g, ponieważ azymut boku AB można określić na podstawie różnic współrzędnych Δx_AB i Δy_AB. W tym przypadku mamy do czynienia z sytuacją, gdy Δx_AB = 0 oraz Δy_AB > 0. Oznacza to, że punkt końcowy boku AB znajduje się bezpośrednio nad punktem początkowym w układzie współrzędnych. W takim kontekście azymut, definiowany jako kąt pomiędzy kierunkiem północnym a wektorem prowadzącym od punktu początkowego do końcowego, wynosi 0° (lub 400g w systemie g) w kierunku północnym. Biorąc pod uwagę, że kierunek północny odpowiada 0g, możemy stwierdzić, że azymut boku AB wynosi 100g, co odpowiada kierunkowi wschodniemu. Tego rodzaju obliczenia są kluczowe w geodezji oraz inżynierii lądowej, gdzie precyzyjne określenie azymutu jest niezbędne do właściwego pomiaru i nawigacji. W praktyce, znajomość azymutów jest szczególnie istotna w projektach budowlanych oraz w nawigacji geodezyjnej, gdzie błędy w pomiarach mogą prowadzić do poważnych konsekwencji.

Pytanie 31

Cyfra 2 w symbolu ²/₅, użytym podczas oznaczania w terenie punktów hektometrowych stworzonych w trakcie wytyczania linii profilu podłużnego, wskazuje na

A. całkowitą liczbę kilometrów od początku trasy

B. numer hektometra w konkretnym kilometrze

C. całkowitą liczbę metrów w jednym odcinku trasy

D. liczbę hektometrów w danym kilometrze trasy

Zrozumienie symboliki używanej w dokumentacji geodezyjnej, takiej jak ²/₅, jest kluczowe dla prawidłowej interpretacji danych dotyczących tras. Odpowiedzi sugerujące, że cyfra 2 oznacza numer hektometra w danym kilometrze, pełną liczbę metrów w jednym odcinku trasy, czy liczbę hektometrów w danym kilometrze, prowadzą do fundamentalnych błędów interpretacyjnych. Zapis ²/₅ jasno wskazuje, że cyfra w liczniku odnosi się do pełnych kilometrów, a nie hektometrów czy metrów. Pojęcie hektometra odnosi się do jednostki długości, która jest równa 100 metrom, co stanowi znacznie bardziej szczegółowy podział trasy, jednak nie jest ono reprezentowane w tym konkretnym zapisie. Typowym błędem jest mylenie jednostek i nieodpowiednia interpretacja zapisów dotyczących odległości, co może prowadzić do poważnych nieporozumień na etapie planowania i realizacji projektów. Zgodnie z najlepszymi praktykami w geodezji, kluczowe jest rozróżnienie między poszczególnymi jednostkami miary oraz zrozumienie ich zastosowania w kontekście pomiarów terenowych. Ostatecznie, poprawne zrozumienie tych symboli jest niezbędne dla efektywnego zarządzania danymi geodezyjnymi i zapewnienia dokładności w analizach przestrzennych.

Pytanie 32

W jakim celu stosuje się metodę biegunową w pomiarach geodezyjnych?

A. Do określania kąta nachylenia powierzchni w projektach architektonicznych.

B. Do określania współrzędnych punktów na podstawie jednej odległości i dwóch kątów.

C. Do wykonywania pomiarów przemieszczeń w pionie w budownictwie.

D. Do wyznaczania kątów poziomych pomiędzy punktami w terenie.

Metoda biegunowa to jedna z najważniejszych i najczęściej stosowanych metod w geodezji. Jej głównym celem jest określanie współrzędnych punktów w terenie na podstawie jednej odległości i dwóch kątów — poziomego i pionowego. Dzięki tej metodzie można precyzyjnie ustalić lokalizację punktów w przestrzeni, co jest kluczowe w wielu zastosowaniach inżynieryjnych i budowlanych. W praktyce geodezyjnej metoda ta jest nieoceniona ze względu na swoją dokładność i efektywność. Na przykład, przy realizacji projektów infrastrukturalnych, takich jak budowa dróg, mostów czy budynków, precyzyjne określenie położenia punktów względem siebie jest niezbędne do prawidłowego przebiegu prac. Metoda biegunowa jest również szeroko stosowana w kartografii oraz przy tworzeniu map topograficznych. W standardach branżowych i dobrych praktykach geodezyjnych uznawana jest za podstawową technikę pomiarową, której znajomość jest niezbędna dla każdego profesjonalnego geodety. Dzięki jej zastosowaniu możliwe jest unikanie błędów w lokalizacji i zapewnienie zgodności projektów budowlanych z planami.

Pytanie 33

Maksymalna różnica dwukrotnego pomiaru ΔH na jednym stanowisku, przeprowadzonego metodą niwelacji geometrycznej, powinna wynosić nie więcej niż

A. +/- 5 mm

B. +/- 2 mm

C. +/- 3 mm

D. +/- 4 mm

Różnica dwukrotnego pomiaru ΔH na pojedynczym stanowisku, wykonanego metodą niwelacji geometrycznej, nie powinna przekraczać +/- 4 mm, ponieważ taki zakres błędu jest zgodny z przyjętymi standardami branżowymi, takimi jak normy ISO dotyczące pomiarów geodezyjnych. W praktyce, podczas pomiarów inżynieryjnych, w tym budowy dróg czy mostów, precyzyjność pomiaru jest kluczowa dla zapewnienia stabilności i bezpieczeństwa konstrukcji. Metoda niwelacji geometrycznej polega na pomiarze różnic wysokości pomiędzy punktami przy użyciu teodolitu lub niwelatora, co wymaga skrupulatności i odpowiednich warunków pomiarowych. Właściwe przygotowanie stanowiska pomiarowego oraz eliminacja źródeł błędów, takich jak drgania czy zmiany atmosferyczne, wpływa na uzyskane wyniki. W kontekście praktycznym, akceptowalny poziom błędu +/- 4 mm umożliwia wykonanie niezbędnych korekt i dostarczenie wiarygodnych danych do dalszej analizy i projektowania.

Pytanie 34

Zadania związane z analizą wyników pomiarów nie obejmują sporządzania

A. sprawozdań technicznych

B. wywiadów terenowych

C. obliczeń

D. szkiców polowych

Obliczenia, szkice polowe i sprawozdania techniczne są integralnymi elementami procesu przetwarzania wyników pomiarów i każda z tych czynności ma swoje specyficzne zastosowanie w kontekście analizy danych. Obliczenia są kluczowe, ponieważ pozwalają na przetworzenie surowych danych w użyteczne informacje, które mogą być interpretowane w kontekście badanego zjawiska. Na przykład, w badaniach hydrologicznych obliczenia mogą obejmować analizy przepływu wód gruntowych, co jest niezbędne do oceny dostępności wody i zarządzania zasobami wodnymi. Szkice polowe służą zaś do wizualizacji terenu oraz lokalizacji punktów pomiarowych, co jest istotne w kontekście dokładności i powtarzalności wyników. Sprawozdania techniczne natomiast stanowią formalne podsumowanie prac badawczych, prezentując wyniki oraz wnioski w sposób zrozumiały dla szerszego grona odbiorców. Często zapomina się, że te elementy są ze sobą ściśle powiązane, a ich prawidłowe wykonanie jest kluczowe dla uzyskania i interpretacji rzetelnych wyników. Właściwe zrozumienie różnicy między zbieraniem danych a ich przetwarzaniem jest istotne, aby uniknąć pomyłek w metodologii badań, co może prowadzić do błędnych wniosków i nieprawidłowego zarządzania danymi.

Pytanie 35

W celu ustabilizowania punktu osnowy realizacyjnej można zastosować

A. narysowany znak

B. drewniany palik

C. ceramiczną rurkę

D. znak wykonany z kamienia

Znak z kamienia to naprawdę jedna z najlepszych opcji, jeśli chodzi o stabilizację punktu osnowy w geodezji. Kamień jest mega odporny na różne warunki pogodowe, co sprawia, że pomiary są bardziej precyzyjne i trwałe. W praktyce często wykorzystuje się je w miejscach, gdzie punkty odniesienia muszą być stabilne przez dłuższy czas, na przykład w sieciach geodezyjnych. Z tego co wiem, istotne jest, żeby umiejscowienie tych znaków było zgodne z normami, takimi jak PN-EN ISO 19152, które mówią, jak powinno się je zakupywać i instalować. Ważne, żeby były oznaczone tak, żeby łatwo je było znaleźć w przyszłości, co jest kluczowe dla dokładności pomiarów. W realnym świecie, użycie takiego znaku z kamienia ułatwia odnajdywanie punktów podczas kolejnych prac geodezyjnych. Naprawdę warto w to zainwestować.

Pytanie 36

Jakie jest pochylenie linii łączącej punkty A i B, które znajdują się na sąsiednich warstwicach, jeśli odległość między nimi wynosi 50 m, a cięcie warstwicowe to 0,5 m?

A. iAB = 0,5%

B. iAB = 5%

C. iAB = 10%

D. iAB = 1%

W przypadku analizy błędnych odpowiedzi warto zwrócić uwagę na podstawowe zasady obliczania pochylenia. Odpowiedzi, które wskazują na wartości 5%, 10% oraz 0,5% wynikają z błędnych interpretacji wzoru na obliczenie tego parametru. Na przykład, pochylenie 5% sugerowałoby, że różnica wysokości wynosi 2,5 m, co jest niezgodne z danymi w pytaniu. 10% wskazywałoby na różnicę wysokości 5 m, a 0,5% na zaledwie 0,25 m. Te błędne koncepcje mogą wynikać z nieprawidłowej analizy proporcji oraz niepoprawnego posługiwania się jednostkami. Powszechnym błędem jest także mylenie pochylenia z innymi miarami, takimi jak kąt nachylenia. W geodezji i inżynierii istotne jest, aby nie tylko stosować poprawne wzory, ale także rozumieć, jak różne parametry wpływają na projektowane obiekty. Warto zaznaczyć, że zgodnie z normami, pochylenie powinno być ustalane na podstawie rzeczywistych pomiarów oraz analiz terenowych, aby zapewnić bezpieczeństwo i efektywność budowy. Dlatego kluczowe jest dokładne przemyślenie każdego kroku w obliczeniach i unikanie typowych pułapek myślowych, które mogą prowadzić do błędnych wniosków.

Pytanie 37

Jaką długość ma odcinek na mapie o skali 1:40 000, jeśli na mapie w skali 1:20 000 jego długość wynosi 50 cm?

A. 25 cm

B. 2,5 cm

C. 50 cm

D. 5 cm

Odpowiedź 25 cm jest poprawna, ponieważ aby przeliczyć długość odcinka na mapie w nowej skali, należy uwzględnić relację między skalami. W skali 1:20 000, 50 cm na mapie odpowiada 10 000 m w rzeczywistości (50 cm * 20 000). W skali 1:40 000 ten sam 10 000 m w rzeczywistości odpowiada 25 cm na mapie (10 000 m / 40 000). Dlatego długość odcinka w skali 1:40 000 wynosi 25 cm. Praktycznym zastosowaniem tej wiedzy jest umiejętność przeliczania długości odcinków na mapach w różnych skalach, co jest kluczowe w geodezji, kartografii i planowaniu przestrzennym. W wielu zastosowaniach, takich jak projektowanie infrastruktury lub analiza lokalizacji, precyzyjne przeliczenie długości i powierzchni w różnych skalach jest niezbędne, aby zapewnić zgodność z rzeczywistością i precyzję planów. Warto również dodać, że znajomość konwersji skali jest istotna dla osób pracujących z mapami, które muszą interpretować dane w kontekście różnych zastosowań terenowych.

Pytanie 38

Na podstawie tabeli określ dopuszczalną długość domiaru prostokątnego do budynku przy pomiarze sytuacyjnym metodą ortogonalną.

Grupa szczegółów terenowych	Dopuszczalna długość rzędnej	Dopuszczalny błąd pomiaru długości rzędnej i odciętej
I	25 m	0,05 m
II	50 m	0,05 m
III	70 m	0,10 m

A. 50 m

B. 25 m

C. 0,05 m

D. 0,10 m

Poprawna odpowiedź to 25 m, ponieważ zgodnie z tabelą dopuszczalnych długości rzędnej dla różnych grup szczegółów terenowych, grupa I posiada maksymalną długość domiaru prostokątnego do budynku wynoszącą 25 m. W kontekście pomiaru sytuacyjnego metodą ortogonalną, długość ta ma kluczowe znaczenie dla precyzyjności oraz dokładności wykonania pomiarów. Ustalanie odpowiednich długości domiaru jest fundamentalnym elementem w pracach geodezyjnych, ponieważ bezpośrednio wpływa na jakość i wiarygodność danych pomiarowych. W praktyce, stosowanie tej długości pozwala na skuteczne odwzorowanie elementów terenowych oraz minimalizuje błędy wynikające z nieprawidłowych odległości. Należy pamiętać, że w geodezji istnieją określone standardy, które regulują wymagania dotyczące pomiarów sytuacyjnych, a ich przestrzeganie ma na celu zapewnienie zgodności z obowiązującymi normami oraz najlepszymi praktykami w branży.

Pytanie 39

Ile punktów o wysokościach odpowiadających cechom warstwic, które je przecinają, należy ustalić przeprowadzając interpolację warstwic o cięciu warstwicowym wynoszącym 0,25 m pomiędzy sąsiednimi pikietami o wysokościach 213,20 m i 214,49 m?

A. 4 punkty

B. 5 punktów

C. 2 punkty

D. 3 punkty

Twoja odpowiedź jest na pewno ok! Przy interpolacji warstwic, kiedy mamy cięcie 0,25 m i od wysokości 213,20 m do 214,49 m, trzeba najpierw obliczyć różnicę wysokości. Wychodzi 1,29 m. Jak podzielisz to przez 0,25 m, dostaniesz prawie 5,16. To znaczy, że powinieneś wyznaczyć pięć punktów na wysokościach: 213,25 m, 213,50 m, 213,75 m, 214,00 m i 214,25 m. Ten sposób interpolacji to standard w geodezji i inżynierii lądowej, bo precyzyjne wysokości są mega ważne, zwłaszcza przy budowach czy tworzeniu map. Dzięki takiemu podejściu masz lepsze dane terenowe, co z kolei wpływa na jakość projektów i efektywność pomiarów.

Pytanie 40

Jak geodeta oznaczy na szkicu przyłącze energetyczne niskiego napięcia do budynku mieszkalnego, jeśli wykonał inwentaryzację powykonawczą za pomocą lokalizatora?

A. eNA

B. eN

C. eA

D. e

Oznaczenie eNA dla przyłącza energetycznego niskiego napięcia do budynku mieszkalnego jest zgodne z aktualnymi standardami oraz praktykami branżowymi. Skrót ten oznacza, że przyłącze jest zasilane napięciem niższym niż 1 kV i jest przeznaczone do budynków mieszkalnych. W praktyce, geodeci oraz inżynierowie zajmujący się projektowaniem sieci elektroenergetycznych korzystają z tej konwencji, aby jasno komunikować typ i przeznaczenie przyłącza. W dokumentacji powykonawczej, szczególnie w przypadkach związanych z inwentaryzacją, jasne oznaczenie przyłącza jest kluczowe dla późniejszej analizy oraz oceny stanu technicznego instalacji. Przykładem zastosowania może być sytuacja, w której różne typy przyłączy są oznaczane w sposób ujednolicony na mapach oraz szkicach, co umożliwia sprawniejszą identyfikację i zarządzanie siecią elektroenergetyczną. Oznaczenie eNA jest również zgodne z wytycznymi Komisji Europejskiej oraz krajowymi normami, co pomaga w zapewnieniu bezpieczeństwa oraz efektywności energetycznej w budynkach mieszkalnych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej