Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 14 maja 2025 16:40
Data zakończenia: 14 maja 2025 16:59

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Pacjent na oddziale psychiatrycznym od dwóch tygodni codziennie informuje terapeutę o odczuwaniu ulatniającego się gazu. W budynku nie ma żadnej instalacji gazowej. U pacjenta występuje zaburzenie o charakterze

A. amnezji

B. urojeń

C. halucynacji

D. konfabulacji

Amnezja, konfabulacja i urojenia to stany psychiczne, które różnią się od halucynacji, a zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwej diagnozy i terapii. Amnezja to utrata pamięci, która może być spowodowana urazami, stresem lub innymi czynnikami. W przypadku pacjenta nie ma mowy o utracie pamięci, ponieważ zgłasza on konkretne odczucia, a nie brak pamięci na temat tego, co się wydarzyło. Konfabulacja to proces, w którym osoba tworzy fałszywe wspomnienia, wypełniając luki w pamięci. Osoba konfabulująca nie jest świadoma, że to, co mówi, nie jest prawdą, a jej problemy dotyczą bardziej pamięci niż zmysłów. Z kolei urojenia to fałszywe przekonania, które są mocno zakorzenione i niezależne od rzeczywistości, na przykład przekonanie, że ktoś jest śledzony. W przypadku pacjenta zgłaszającego zapach gazu, nie mamy do czynienia z wytworzeniem fikcyjnych przekonań, lecz z doświadczaniem zjawiska percepcyjnego, które jest typowe dla halucynacji. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe w pracy z pacjentami z zaburzeniami psychicznymi, ponieważ wpływa na wybór odpowiednich metod terapeutycznych oraz na interpretację zachowań pacjenta. Wybór niewłaściwej terminologii może prowadzić do błędnej diagnozy, co z kolei może negatywnie wpłynąć na efektywność leczenia.

Pytanie 2

Warsztaty terapii zajęciowej powinny być realizowane w oparciu o indywidualny program rehabilitacji oraz terapii, który jest przygotowywany dla każdego uczestnika przez

A. terapeutę zajęciowego

B. fizjoterapeutę

C. radę plenarną

D. radę programową

Wybór odpowiedzi, które nie wskazują na radę programową, często wynika z niepełnego zrozumienia struktury organizacyjnej warsztatów terapii zajęciowej oraz roli poszczególnych członków zespołu terapeutycznego. Rada plenarna z reguły zajmuje się ogólnymi kwestiami administracyjnymi oraz strategicznymi w instytucji, ale nie ma bezpośredniego wpływu na indywidualne programy rehabilitacji. Decyzje o programach terapii powinny być podejmowane na podstawie szczegółowych analiz potrzeb uczestników, co wymaga wielodyscyplinarnego podejścia, jakie zapewnia rada programowa. Fizjoterapeuta, choć jest kluczowym członkiem zespołu, koncentruje się głównie na aspektach fizycznych rehabilitacji i nie jest odpowiedzialny za całościowe planowanie programów zajęciowych. Terapeuta zajęciowy, z kolei, odgrywa istotną rolę w realizacji programu, jednak to nie on samodzielnie przygotowuje całość planu terapeutycznego, lecz współpracuje z radą programową. W praktyce, nieprawidłowe przypisanie roli fizjoterapeuty czy terapeuty zajęciowego jako głównych autorów programów może prowadzić do braku holistycznego podejścia, a tym samym zmniejszenia efektywności terapii. Uczestnicy potrzebują kompleksowego wsparcia, które tylko rada programowa, złożona z różnych specjalistów, może zapewnić, dostosowując programy do zróżnicowanych potrzeb każdej osoby.

Pytanie 3

Aby ocenić postępy podopiecznego na podstawie standaryzowanej obserwacji, terapeuta powinien skorzystać z narzędzia, którym jest

A. zeszytu obserwacyjnego

B. arkusza obserwacyjnego

C. formularza obserwacyjnego

D. plan obserwacyjny

Stosowanie planu obserwacji, dzienniczka obserwacyjnego czy karty obserwacyjnej może wydawać się użyteczne, jednak każdy z tych dokumentów ma swoje ograniczenia, które mogą negatywnie wpłynąć na jakość oceny postępów podopiecznego. Plan obserwacji często przyjmuje formę ogólnego zarysu działań, co może prowadzić do subiektywnej interpretacji sytuacji, a tym samym do zniekształcenia wyników. Dzienniczek obserwacyjny, chociaż przydatny w codziennym rejestrowaniu działań, nie zapewnia standaryzacji, co w efekcie może skutkować niespójnością w rejestrowaniu postępów. Karta obserwacyjna również może być ograniczona w kontekście szczegółowości i elastyczności potrzebnej do dokładnego uchwycenia zmieniających się dynamik w terapiach. Te narzędzia nie uwzględniają również aspektu analizy danych w szerszym kontekście, co jest kluczowe w profesjonalnej ocenie postępów. Właściwe podejście do dokumentacji i oceny postępów powinno opierać się na narzędziach, które są przeznaczone do tego celu, jak arkusze obserwacyjne, które promują obiektywność i systematyczność w gromadzeniu i analizowaniu danych terapeutycznych.

Pytanie 4

W dziennym oddziale psychiatrycznym przebywa podopieczna, która ma problem z nadwagą oraz nie zwraca uwagi na swój wygląd zewnętrzny. Jakie zajęcia powinien z nią przeprowadzić terapeuta?

A. lekowe i higieniczne

B. ruchowe i umiejętności społeczne

C. ruchowe i higieniczne

D. lekowe i umiejętności praktyczne

Odpowiedź "ruchowych i higienicznych" jest prawidłowa, ponieważ w przypadku pacjentki z nadwagą, która nie dba o swój wygląd zewnętrzny, kluczowe jest wprowadzenie zajęć, które łączą elementy aktywności fizycznej oraz higieny osobistej. Treningi ruchowe pomagają w poprawie ogólnej kondycji fizycznej, co może przyczynić się do redukcji masy ciała oraz zwiększenia poczucia własnej wartości. Regularna aktywność fizyczna, dopasowana do możliwości pacjentki, może obejmować ćwiczenia aerobowe, siłowe oraz ćwiczenia rozciągające. Z drugiej strony, edukacja dotycząca higieny osobistej jest niezbędna, aby poprawić samopoczucie psychiczne i fizyczne pacjentki. W kontekście terapii należy stosować holistyczne podejście, które uwzględnia zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w psychiatrii. Przykłady zastosowania obejmują organizację grupowych zajęć ruchowych, które nie tylko poprawią kondycję, ale także będą sprzyjały nawiązywaniu relacji międzyludzkich, co jest istotne w procesie terapeutycznym.

Pytanie 5

Cechą skutecznego planu terapii zajęciowej, która wskazuje, że poszczególne jego elementy oraz etapy są zharmonizowane pod względem miejsca, czasu, terminów oraz potrzeb uczestnika, jest

A. terminowość realizacji

B. wewnętrzna zgodność

C. elastyczność

D. realność

Elastyczność w planowaniu terapii jest często postrzegana jako kluczowa cecha, jednak sama w sobie nie zapewnia pełnej harmonii pomiędzy poszczególnymi elementami planu. Choć elastyczność pozwala na dostosowywanie działań do zmieniających się potrzeb uczestników, nie gwarantuje, że wszystkie aspekty planu będą ze sobą współdziałały w sposób zorganizowany i przemyślany. Terminy realizacji, które są ważne dla procesu terapeutycznego, powinny być zintegrowane z innymi komponentami planu, takimi jak czas trwania sesji czy miejsce prowadzenia działań. Realność planu, chociaż istotna, skupia się na możliwościach realizacji celów, ale nie odnosi się do tego, czy różne elementy są ze sobą skoordynowane. W przypadku terapii zajęciowej, niedostateczna wewnętrzna zgodność może prowadzić do sytuacji, w której różne etapy terapii są w konflikcie z sobą, co może skutkować zmniejszeniem efektywności leczenia. Na przykład, jeśli sesje są planowane w sposób elastyczny, ale bez uwzględnienia spójności z już ustalonymi terminami lub miejscami, uczestnik może czuć się zagubiony i zniechęcony. Dlatego kluczowe jest, aby wszystkie elementy planu były ze sobą zharmonizowane, co zapewni lepsze wyniki terapeutyczne i satysfakcję uczestnika.

Pytanie 6

Mieszkanka, która od 3 miesięcy przebywa w miejscu pomocy społecznej, odsuwa się od innych mieszkańców. Unika dużych grup ludzi, czuje się przerażona i zagubiona. Opisane postawy mogą sugerować, że podopieczna ma niezaspokojoną potrzebę

A. bezpieczeństwa

B. miłości

C. odżywiania

D. wypoczynku

Odpowiedź wskazująca na niezaspokojenie potrzeby bezpieczeństwa jest prawidłowa, ponieważ opisane zachowania podopiecznej jasno wskazują na jej lęk i niepewność w nowym środowisku. Potrzeba bezpieczeństwa, według piramidy Maslowa, znajduje się w podstawowej hierarchii potrzeb człowieka. Osoby przebywające w nowych, nieznanych im sytuacjach, takich jak dom pomocy społecznej, mogą doświadczać silnego stresu, co manifestuje się w izolacji i unikaniu kontaktów z innymi. Praktyczne podejście do wsparcia takich osób powinno obejmować tworzenie atmosfery zaufania oraz zapewnienie stabilnych, bezpiecznych warunków życia, które pomogą im poczuć się komfortowo i zaakceptowanymi. Warto także wprowadzić działania, które umożliwią stopniowe nawiązywanie relacji z innymi mieszkańcami oraz pracownikami placówki, co może przyczynić się do poprawy ich samopoczucia i integracji społecznej. Dobre praktyki w pracy z osobami w trudnych sytuacjach życiowych polegają również na systematycznym monitorowaniu ich stanu psychicznego oraz dostosowywaniu interwencji do indywidualnych potrzeb.

Pytanie 7

Podczas pracy nad pamięcią oraz poczuciem tożsamości u osoby na początku choroby Alzheimera, terapeuta powinien przede wszystkim wykorzystać

A. pisanie dziennika oraz oglądanie ulubionych filmów z młodzieńczych lat

B. przypominanie imienia, przeglądanie fotografii oraz pamiątek osobistych

C. przeglądanie gazet, czytanie książek i publikacji naukowych

D. oglądanie programów informacyjnych i codziennych wydarzeń

Odpowiedź dotycząca przypominania imienia, oglądania zdjęć i pamiątek osobistych jest szczególnie trafna w kontekście terapii osób w pierwszym stadium choroby Alzheimera. W tym okresie pacjenci często borykają się z problemami z pamięcią, ale ich zdolności do przypominania sobie emocjonalnych doświadczeń, nazwisk bliskich oraz wspomnień związanych z osobistymi przedmiotami mogą być zachowane. Prowadzenie działań, które angażują pacjentów do przypominania swoich bliskich, ich imion oraz związanych z nimi wspomnień, może znacząco wpłynąć na ich poczucie tożsamości i komfort psychiczny. W praktyce terapeuci często wykorzystują fotografie rodzinne oraz pamiątki, aby wywołać wspomnienia, co zwiększa zaangażowanie pacjentów i pobudza ich pamięć autobiograficzną. Umożliwienie pacjentom dzielenia się swoimi historiami wzmacnia ich relacje z otoczeniem oraz wspiera utrzymanie ich tożsamości osobistej, co jest kluczowe w terapii osób z demencją. Takie metody są zgodne z zaleceniami w zakresie terapii zajęciowej oraz rehabilitacji w chorobach neurodegeneracyjnych.

Pytanie 8

Terapeuta w dziennym ośrodku wsparcia dla osób starszych zauważył u jednego z pensjonariuszy postępujące drżenie rąk w spoczynku, mikrografię oraz ogólne opóźnienie w ruchach, które są typowymi objawami dla

A. postępującej dystrofii mięśniowej

B. zaawansowanego stadium reumatoidalnego zapalenia stawów

C. choroby Parkinsona

D. udaru krwotocznego w trakcie

Choroba Parkinsona to schorzenie neurodegeneracyjne, które charakteryzuje się specyficznymi objawami, takimi jak drżenie spoczynkowe, mikrografia (czyli pisanie drobnymi literami) oraz ogólne spowolnienie ruchowe. Drżenie spoczynkowe występuje, gdy kończyny są w spoczynku, co różni się od drżenia posturalnego czy intencyjnego, które występuje podczas ruchu. Mikrografia jest wynikiem zaburzeń w kontroli motorycznej, a spowolnienie ruchowe, znane jako bradykinezja, jest kluczowym objawem. W praktyce terapeuta w dziennym domu pomocy społecznej powinien być w stanie zauważyć te objawy i zarekomendować dalszą diagnostykę oraz wsparcie, takie jak terapia zajęciowa czy kinezyterapia. Warto również zwrócić uwagę na znaczenie wczesnego rozpoznania choroby Parkinsona, co pozwala na lepsze zarządzanie objawami oraz poprawę jakości życia pacjenta, zgodnie z najlepszymi praktykami w opiece nad osobami starszymi.

Pytanie 9

W terapii zajęciowej zaplanowanej dla uczestnika z osłabieniem w kończynach górnych oraz problemami związanymi z odczuwaniem bólu, terapeuta nie powinien rekomendować

A. klejenia przy pomocy pistoletu na gorąco

B. tkactwa dywanu na krośnie

C. malowania przy wykorzystaniu farb akrylowych

D. formowania mas ceramicznych

Klejenie z użyciem pistoletu na gorąco jest niewłaściwym wyborem w przypadku uczestnika z niedowładem kończyn górnych oraz zaburzeniami odczuwania bólu. Osoby z takimi ograniczeniami mogą mieć trudności z precyzyjnym chwytaniem i manipulowaniem narzędziami, co zwiększa ryzyko przypadkowych oparzeń oraz kontuzji. Pistolet na gorąco generuje wysoką temperaturę, co czyni go niebezpiecznym dla osoby, która nie jest w stanie w pełni odczuwać bólu. W terapii zajęciowej istotne jest dostosowanie aktywności do możliwości uczestnika, a także zapewnienie mu bezpieczeństwa. W przypadku takich pacjentów lepszym rozwiązaniem mogą być alternatywne techniki, takie jak tkanie dywanu na krośnie, malowanie farbami akrylowymi czy modelowanie mas ceramicznych, które nie wymagają użycia narzędzi wydzielających wysoką temperaturę ani nie wiążą się z ryzykiem skaleczenia. Standardy terapii zajęciowej kładą duży nacisk na adaptację działań do indywidualnych potrzeb i ograniczeń pacjenta, co zapewnia efektywność oraz bezpieczeństwo terapii.

Pytanie 10

Które materiały oraz narzędzia sugerują, że terapeuta przygotował zajęcia o charakterze terapii reminiscencyjnej?

A. Sprzęt wspierający, taki jak ławeczka do wanny lub krzesło prysznicowe, miska pneumatyczna do mycia włosów, nasadka toaletowa, chwytaki, szczotka z grubym trzonkiem

B. Aparat fotograficzny, komputer przenośny, papier fotograficzny, oprogramowanie do cyfrowej edycji zdjęć, tło na statywie, oświetlenie studyjne

C. Stare zdjęcia, nagrania muzyczne oraz filmy z przeszłości, przedmioty używane w dawnych czasach, filmy i nagrania muzyczne z okresu młodości podopiecznego

D. Fragmenty tkanin, drewna, ilustracje z gazet, reprodukcje, zdjęcia, podłoże takie jak płótno, papier, farby lub markery

Odpowiedź, która wskazuje na przygotowanie sesji terapii reminiscencyjnej, obejmuje stare fotografie, nagrania muzyczne i filmy z minionych lat oraz dawniej używane przedmioty. Terapia reminiscencyjna koncentruje się na przywoływaniu wspomnień z przeszłości, co jest szczególnie korzystne dla osób starszych lub cierpiących na demencję. Dzięki wykorzystaniu materiałów, które mają znaczenie emocjonalne dla podopiecznych, terapeuci mogą pobudzić ich pamięć, wywołać pozytywne emocje oraz sprzyjać interakcji społecznej. Na przykład, pokazanie zdjęć z dzieciństwa może wywołać wspomnienia i rozpocząć rozmowę o przeszłości, co wzmacnia poczucie tożsamości i przynależności. Stosowanie takich materiałów zgodne jest z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, gdzie kluczowe jest dostosowanie działań do indywidualnych potrzeb uczestników oraz angażowanie ich w aktywności, które mają dla nich osobiste znaczenie. Ponadto, wykorzystanie różnych mediów, takich jak muzyka czy filmy, może sprzyjać lepszemu przyswajaniu wspomnień i poprawie ogólnego samopoczucia podopiecznych.

Pytanie 11

Jakiego rodzaju barierą komunikacyjną jest stwierdzenie: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili"?

A. Aprobowanie

B. Ocenianie

C. Rozkazywanie

D. Ignorowanie

Odpowiedź "Ocenianie" jest prawidłowa, ponieważ wypowiedź: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili" wyraża subiektywną ocenę zachowania drugiej osoby. W kontekście komunikacji interpersonalnej, ocenianie to forma wydawania sądów na temat innych, co może prowadzić do defensywności oraz konfliktów w relacjach. Warto zauważyć, że konstruktywna komunikacja powinna opierać się na obiektywnej obserwacji zachowań zamiast wartościowania ich. Przykładem bardziej konstruktywnego podejścia byłoby stwierdzenie: "Zauważyłem, że w ostatnim czasie nie nawiązujesz kontaktu z innymi". Tego rodzaju sformułowanie unika oskarżeń i pozwala skupić się na konkretnej sytuacji, co jest kluczową strategią w budowaniu efektywnej komunikacji. W praktyce, świadomość tych barier i ich unikanie jest istotna w kontekście budowania trwałych i zdrowych relacji interpersonalnych, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji w środowisku zawodowym i prywatnym.

Pytanie 12

Rozpoczynając zajęcia z kulinarnego treningu, terapeuta powinien najpierw

A. sporządzić listę niezbędnych produktów spożywczych

B. nauczyć uczestników korzystania ze sprzętu gospodarstwa domowego

C. zapoznać uczestników z zasadami funkcjonowania pracowni kulinarnej

D. opracować wraz z uczestnikami jadłospis oraz harmonogram dyżurów porządkowych

Rozpoczęcie zajęć z zakresu treningu kulinarnego od zapoznania grupy z regulaminem pracowni kulinarnej jest kluczowym krokiem w zapewnieniu bezpieczeństwa, organizacji oraz efektywności zajęć. Regulamin definiuje zasady korzystania z urządzeń, procedury bezpieczeństwa oraz oczekiwania dotyczące zachowania uczestników. Na przykład, zaznajomienie grupy z zasadami użycia noży czy sprzętu elektronicznego, jak piekarniki, minimalizuje ryzyko kontuzji oraz wypadków. Ponadto dobrym praktykom w zakresie edukacji kulinarnej przypisuje się również znaczenie ścisłego przestrzegania norm sanitarnych, co powinno być zawarte w regulaminie. Wprowadzenie do zasad porządku i organizacji pracy sprzyja stworzeniu atmosfery współpracy i zaufania, co z kolei zwiększa efektywność nauki i praktykowania umiejętności kulinarnych. Warto również podkreślić, że zgodność z regulaminem powinna być monitorowana przez terapeutę, co zapewnia uczniom poczucie odpowiedzialności za wspólne przestrzenie i sprzęty oraz wpływa na rozwijanie umiejętności organizacyjnych. W kontekście terapii kulinarnej, przestrzeganie zasad jest nie tylko kwestią praktyczną, ale również podstawą budowania zdrowych nawyków.

Pytanie 13

Jakie dokumenty prowadzone przez terapeutę zajęciowego ukazują przebieg zajęć terapeutycznych?

A. Projekt działań.

B. Scenariusz.

C. Plan pracy.

D. Harmonogram pracy.

Plan pracy, harmonogram pracy oraz projekt działań to dokumenty, które różnią się od scenariusza zajęć, mimo że mogą być używane w terapii zajęciowej. Plan pracy to bardziej ogólny dokument, który definiuje cele i strategie na dłuższy okres, zazwyczaj na podstawie analizy potrzeb pacjentów. Obejmuje on szerszy kontekst działań terapeutycznych, ale nie wchodzi w szczegóły konkretnych aktywności czy ich przebiegu. Harmonogram pracy z kolei skupia się na czasie i organizacji zajęć, ukazując, kiedy i jakie działania będą realizowane, ale nie dostarcza informacji na temat metod czy celów poszczególnych sesji. Może prowadzić do mylenia terminów, ponieważ nie każda sesja musi mieć ustalony z góry scenariusz, a jedynie ogólny plan. Projekt działań, z drugiej strony, wskazuje na zamysł wykonywania określonych aktywności, ale nie precyzuje ich konkretnego przebiegu. Uczestnicy mogą przypuszczać, że te dokumenty są wystarczające do prowadzenia zajęć terapeutycznych, jednak ich brak szczegółowości w opisie może prowadzić do chaosu programowego i utrudnienia w realizacji celów terapeutycznych. W praktyce, zaniedbanie scenariuszy zajęć może skutkować brakiem zaangażowania uczestników, co negatywnie wpływa na efektywność terapii.

Pytanie 14

Głównym celem terapii zajęciowej dla osoby z niepełnosprawnością sprzężoną, w tym mózgowym porażeniem dziecięcym oraz znaczną niepełnosprawnością intelektualną i niedosłuchem, jest

A. przygotowanie do pracy w warunkach chronionych

B. rozwijanie umiejętności organizacji czasu wolnego w sposób aktywny

C. zwiększenie wydolności oddechowej oraz poprawa kondycji fizycznej

D. nabycie umiejętności wykonywania podstawowych czynności życiowych, takich jak jedzenie

Terapia zajęciowa dla podopiecznych z niepełnosprawnością sprzężoną, w tym mózgowym porażeniem dziecięcym oraz niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym, koncentruje się głównie na opanowaniu podstawowych czynności życia codziennego. Umiejętności takie jak jedzenie, ubieranie się czy higiena osobista są kluczowe dla samodzielności i jakości życia tych osób. Terapeuci zajęciowi wykorzystują różnorodne metody, takie jak zadania oparte na codziennych czynnościach, w celu wspierania pacjentów w nabywaniu umiejętności niezbędnych do prowadzenia niezależnego życia. Na przykład, dzięki zastosowaniu technik adaptacyjnych i pomocy ortopedycznych, terapeuta może pomóc osobie z mózgowym porażeniem dziecięcym w nauce samodzielnego jedzenia przy użyciu specjalnie przystosowanych narzędzi. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które kładą nacisk na zwiększanie samodzielności pacjentów oraz poprawę ich jakości życia. Celem jest nie tylko nauka umiejętności, ale także budowanie pewności siebie i poczucia własnej wartości.

Pytanie 15

Które zajęcia mogą być pomocne w redukcji stresu u pacjentów w terapii zajęciowej?

A. Medycyna sztuką

B. Intensywne zajęcia sportowe

C. Dietetyka i kontrola wagi

D. Zaawansowana matematyka

Medycyna sztuką, znana również jako arteterapia, jest uznawana za skuteczne narzędzie w redukcji stresu w terapii zajęciowej. To forma terapii, która wykorzystuje różne dziedziny sztuki, takie jak malarstwo, rysunek, czy rzeźba, jako narzędzie do wyrażania emocji i wspierania zdrowia psychicznego. Uczestnictwo w takich zajęciach pozwala pacjentom na odkrycie i wyrażenie swoich uczuć w sposób kreatywny, co często prowadzi do obniżenia poziomu stresu i poprawy samopoczucia. Arteterapia pomaga również w budowaniu lepszej samoświadomości oraz w rozwijaniu zdolności komunikacyjnych, co jest niezwykle ważne w procesie zdrowienia. Praktyczne zastosowanie tej metody można zauważyć w wielu placówkach zdrowotnych, gdzie pacjenci korzystają z różnych form sztuki, aby radzić sobie z trudnymi emocjami. Dobre praktyki branżowe zalecają włączenie arteterapii jako części kompleksowego podejścia do terapii pacjentów zmagających się ze stresem, ponieważ jest to metoda nieinwazyjna i dostępna dla szerokiej grupy pacjentów. Z mojego doświadczenia, zajęcia z medycyny sztuką są nie tylko efektywne, ale również bardzo lubiane przez pacjentów.

Pytanie 16

Planując treningi dotyczące codziennych czynności dla osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów, terapeuta powinien mieć na uwadze, że jego rolą jest przede wszystkim nauczenie pacjenta

A. nowych umiejętności zawodowych

B. utrzymywania prawidłowej wagi ciała

C. modyfikacji chwytów

D. alternatywnych form komunikacji

Modyfikacja chwytów to kluczowy element rehabilitacji osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów, ponieważ choroba ta prowadzi do bólu, sztywności oraz ograniczenia ruchomości stawów, co negatywnie wpływa na codzienne życie pacjentów. Terapeuta powinien nauczyć pacjenta technik dostosowania chwytów, aby zminimalizować dyskomfort oraz ryzyko uszkodzenia stawów. Przykładem może być nauka chwytania przedmiotów dużymi stawami (np. łokciem) lub stosowanie narzędzi ergonomicznych, co pozwala zredukować obciążenie rąk. Zastosowanie technik takich jak adaptacja chwytów w codziennych czynnościach, jak pisanie czy gotowanie, może znacząco poprawić jakość życia pacjenta. Zgodnie z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej, ważne jest, aby podejścia były oparte na indywidualnych potrzebach pacjenta, co podkreśla znaczenie modyfikacji chwytów w kontekście reumatoidalnego zapalenia stawów.

Pytanie 17

Który z podopiecznychnie potrzebuje wsparcia przy zakupach?

A. Podopieczny z chorobą Alzheimera

B. Podopieczny, u którego stwierdzono nerwicę wegetatywną

C. Podopieczny z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym

D. Podopieczny cierpiący na demencję starczą

Podopieczny, u którego stwierdzono nerwicę wegetatywną, nie wymaga pomocy przy robieniu zakupów, ponieważ ta jednostka najczęściej nie wykazuje poważnych deficytów w zakresie zdolności poznawczych ani motorycznych. Nerwica wegetatywna to zaburzenie, które może manifestować się w postaci objawów somatycznych, takich jak bóle głowy, problemy z układem trawiennym czy nadmierna potliwość, jednak nie wpływa to na zdolności do podejmowania decyzji i realizacji codziennych zadań. Praktycznie, osoba z nerwicą wegetatywną może być w pełni zdolna do zarządzania finansami, planowania zakupów czy podejmowania decyzji konsumenckich, co czyni ją samodzielną w tym zakresie. W przypadku osób z niepełnosprawnością intelektualną, chorobą Alzheimera czy demencją starczą zdolności te są znacznie ograniczone, co sprawia, że wymagają wsparcia ze strony innych osób. Warto również zwrócić uwagę na standardy dotyczące wsparcia osób z różnorodnymi schorzeniami, które wskazują na potrzebę indywidualizacji podejścia do każdego podopiecznego, uwzględniając ich specyfikę i zdolności.

Pytanie 18

Pacjent przebywający na dziennym oddziale psychiatrycznym nieustannie obawia się, że może zachorować na poważną chorobę. Zdecydowanie zwiększył częstotliwość mycia dłoni, co na krótko daje mu poczucie kontroli i zmniejsza lęk. Z biegiem czasu czynność ta stała się przymusowa. Pacjent przejawia objawy

A. osobowości dyssocjalnej

B. zespołu Aspergera

C. zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych

D. choroby afektywnej dwubiegunowej

Pacjent wykazuje objawy zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych (OCD), co jest zgodne z opisanymi symptomami. Zaburzenia te charakteryzują się obecnością obsesji, czyli niechcianych, natrętnych myśli, które wywołują lęk oraz kompulsji, czyli przymusowych czynności, które osoba wykonuje, aby złagodzić ten lęk. W tym przypadku pacjent obawia się zakażenia poważną chorobą, co prowadzi do wzmożonej potrzeby mycia rąk. Mycie rąk staje się czynnością przymusową, co jest typową cechą OCD. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje identyfikację i leczenie pacjentów z OCD, co najczęściej polega na terapii poznawczo-behawioralnej, która skupia się na modyfikacji myślenia oraz zachowań. Terapia ta jest uznawana za skuteczną w redukcji objawów OCD. Dodatkowo, leki, takie jak selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, mogą być stosowane w celu zmniejszenia objawów. Zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe dla pracy z pacjentami cierpiącymi na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne.

Pytanie 19

Czterdziestoletni pacjent z ograniczeniem intelektualnym nauczył się samodzielnie podpisywać swoje imię i nazwisko po wzorze. Co to może oznaczać dla jego rozwoju?

A. progresja

B. korekta

C. synergia

D. regresja

Progresja w kontekście nabywania umiejętności oznacza pozytywny rozwój zdolności, co w przypadku 40-letniego podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną oznacza, że osiągnął on nowy poziom umiejętności poprzez samodzielne podpisywanie się imieniem i nazwiskiem po śladzie. Taki postęp może być wynikiem systematycznej pracy, rehabilitacji lub terapii artystycznej, w której klient uczy się poprzez naśladowanie oraz ćwiczenie. Progresja jest kluczowym elementem procesu terapeutycznego i edukacyjnego, ponieważ wskazuje na poprawę, adaptację i rozwój umiejętności, co jest zgodne z zasadami indywidualizacji terapii oraz dostosowywania metod do możliwości i potrzeb pacjenta. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być terapia zajęciowa, w której pacjenci są zachęcani do samodzielnego wykonywania codziennych czynności, co buduje ich pewność siebie i samodzielność.

Pytanie 20

Do realizacji terapii wobec pacjenta należy dobrać sztalugę z elektrycznym mechanizmem oraz pędzle wyposażone w uchwyty do trzymania ustami

A. z metaplazją

B. z dysplazją

C. z tetraplegią

D. z hemiparezą

Sztaluga z mechanizmem elektrycznym oraz pędzle z uchwytami do trzymania ustami są niezbędne w terapii pacjentów z tetraplegią, ponieważ ta grupa osób boryka się z poważnymi ograniczeniami ruchowymi w kończynach górnych i dolnych. Tetraplegia, wynikająca zazwyczaj z urazów rdzenia kręgowego, powoduje całkowitą lub częściową utratę funkcji ruchowych, co znacząco wpływa na zdolności manualne. Zastosowanie sztalugi z elektrycznym mechanizmem umożliwia pacjentowi łatwiejszą kontrolę nad narzędziami artystycznymi, co wspiera proces rehabilitacji poprzez aktywne uczestnictwo w twórczości. Użycie pędzli z uchwytami do trzymania ustami pozwala na dalsze zwiększenie niezależności i możliwości ekspresji artystycznej, co może być nie tylko formą terapii zajęciowej, ale również sposobem na poprawę samopoczucia psychicznego pacjenta. W terapii zajęciowej dąży się do włączenia pacjenta w różnorodne aktywności, które są dostosowane do jego indywidualnych potrzeb i możliwości, co jest zgodne z aktualnymi standardami rehabilitacyjnymi.

Pytanie 21

Według kolejnych etapów procesu terapeutycznego, pierwszą czynnością, jaką powinien wykonać terapeuta rozpoczynający usprawnianie pacjenta po udarze mózgu, jest

A. ustalenie celów działań terapeutycznych

B. wybór form, metod oraz technik terapii zajęciowej

C. realizacja terapii zgodnie z przygotowanym planem

D. sporządzenie diagnozy terapeutycznej

Przygotowanie diagnozy terapeutycznej to naprawdę ważny krok w rehabilitacji po udarze mózgu. W skrócie, chodzi o to, żeby zebrać i przeanalizować różne informacje o pacjencie, jego potrzebach i możliwościach. Na podstawie tej diagnozy terapeuta może stworzyć indywidualny plan terapii, który będzie dostosowany do konkretnych problemów pacjenta. W praktyce, to oznacza, że trzeba przeprowadzić szczegółowy wywiad i ocenić, jak pacjent radzi sobie z rzeczami, takimi jak ruch, myślenie czy emocje. Z tego, co pamiętam, normy rehabilitacyjne, np. te od American Heart Association, podkreślają, jak ważna jest dokładna diagnoza, żeby terapie były skuteczne. Na przykład, jeśli pacjent ma osłabienie jednej strony ciała po udarze, diagnoza pomoże określić, jak poważne jest to osłabienie i czy są inne problemy, np. z mową czy równowagą. To wszystko jest kluczowe, żeby dobrać odpowiednie metody terapeutyczne.

Pytanie 22

W terapii skierowanej na poprawę koordynacji wzrokowo-ruchowej siedmioletniej dziewczynki z MPD powinno się uwzględnić

A. napełnianie balonów, puszczanie baniek mydlanych, udział w grach drużynowych

B. wyjścia do kina, teatru oraz filharmonii

C. malarstwo palcami, używanie pędzelka, wypełnianie konturów

D. spacery po parku, biegi oraz skoki

Malowanie palcami, pędzelkiem oraz wypełnianie konturów to działania, które angażują zarówno wzrok, jak i ruchy precyzyjne rąk, co jest kluczowe w terapii koordynacji wzrokowo-ruchowej, szczególnie u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD). Te aktywności pozwalają na rozwijanie umiejętności manualnych, zwiększają świadomość ciała oraz pomagają w rozwoju percepcyjno-motorycznym. Umożliwiają także dziecku wyrażanie emocji i kreatywności, co jest istotne dla jego ogólnego rozwoju psychicznego i społecznego. W terapii zaleca się wykorzystywanie różnorodnych technik arteterapeutycznych, które nie tylko wspierają rozwój motoriki małej, ale również przynoszą radość i satysfakcję z twórczej aktywności. Przykłady zastosowania to organizowanie warsztatów malarskich, w których dzieci mogą eksperymentować z różnorodnymi materiałami i technikami, co sprzyja ich wszechstronnemu rozwojowi, zgodnie z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej.

Pytanie 23

Dla osoby z niepełnosprawnością intelektualną, która wykazuje znaczne zdolności w naśladowaniu mimiki i ruchów, terapeuta w pierwszej kolejności powinien zaplanować uczestnictwo w zajęciach

A. z choreoterapii

B. z teatroterapii

C. z meloterapii

D. z ludoterapii

Choreoterapia, meloterapia i ludoterapia, mimo że są wartościowymi metodami terapeutycznymi, nie są najbardziej adekwatnymi wyborami dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną, który przejawia wyraźne umiejętności naśladowania mimiki i gestów. Choreoterapia skupia się na ruchu i tańcu jako formie ekspresji emocji, co może nie w pełni wykorzystać zdolności naśladowcze tego podopiecznego. Brak elementów teatralnych może ograniczyć możliwości interakcji i wyrażania siebie w sposób, który jest dla niego naturalny. Z kolei meloterapia polega na wykorzystaniu muzyki w terapii, a jej głównym celem jest stymulowanie emocji oraz pamięci, co również może być mniej efektywne w kontekście umiejętności naśladowania, które wymagają aktorskiego podejścia. Ludoterapia, z drugiej strony, koncentruje się na zabawie i interakcji w grupie, co jest korzystne, jednak nie dostarcza tak silnych narzędzi do wyrażania emocji i rozwijania umiejętności społecznych jak teatroterapia. Takie błędne wnioski mogą wynikać z niedostatecznego zrozumienia specyfiki różnych form terapii i ich zastosowania w kontekście indywidualnych potrzeb podopiecznych.

Pytanie 24

Ataksja móżdżkowa jest wskazaniem do rezygnacji z uczestnictwa w zajęciach

A. modelowania masy solnej

B. wykonania witrażu z użyciem szlifierki

C. malowania palcami

D. kształtowania gliny ręcznie metodą wężyków

Ataksja móżdżkowa to zaburzenie koordynacji ruchowej, które wynika z dysfunkcji móżdżku, odpowiedzialnego za precyzyjne ruchy i utrzymanie równowagi. W przypadku wykonywania witrażu z użyciem szlifierki, wymagana jest wysoka precyzja oraz kontrola ruchów, co może być trudne dla osób z ataksją móżdżkową. Użytkowanie szlifierki wiąże się z obsługą narzędzi, które mogą generować niebezpieczeństwo przy niestabilnych ruchach. Natomiast aktywności takie jak malowanie palcami, kształtowanie gliny czy modelowanie masy solnej są bardziej elastyczne, umożliwiając większą swobodę ruchów bez narażania uczestnika na niebezpieczeństwo. W kontekście witraży istotne jest przestrzeganie norm bezpieczeństwa i zdrowia w pracy z narzędziami, co wyklucza osoby z zaburzeniami koordynacji. Warto zwrócić uwagę na to, jakie umiejętności są wymagane do bezpiecznego i efektywnego wykonywania danej czynności, co jest kluczowe w edukacji artystycznej.

Pytanie 25

Jaką metodę komunikacji alternatywnej może wykorzystać terapeuta zajęciowy, aby porozumieć się z dzieckiem, które nie mówi i ma zdiagnozowany autyzm wczesnodziecięcy?

A. Fonogesty

B. Znaki daktylograficzne

C. Piktogramy

D. Alfabet Lorma

Znaki daktylograficzne, fonogesty oraz alfabet Lorma to techniki komunikacyjne, które, choć mogą być użyteczne w określonych kontekstach, nie są optymalnymi narzędziami dla dzieci z autyzmem wczesnodziecięcym, które nie mówią. Znaki daktylograficzne opierają się na systemie literowym, co może być zbyt skomplikowane dla dzieci, które dopiero uczą się podstaw komunikacji. W sytuacji, gdy dziecko nie ma jeszcze rozwiniętych umiejętności manualnych lub nie potrafi jeszcze czytać, takie podejście może prowadzić do frustracji. Fonogesty, będące połączeniem gestów i dźwięków, również mogą nie być wystarczająco intuicyjne dla dzieci, które zmagają się z prostą ekspresją emocji czy potrzeb. Z kolei alfabet Lorma, który wykorzystuje dotyk do komunikacji, może być zbyt abstrakcyjny i wymaga znajomości specyficznych gestów, co może być wyzwaniem dla dziecka z autyzmem. W kontekście terapii zajęciowej najważniejszym celem jest stworzenie skutecznego i dostosowanego do potrzeb dziecka systemu komunikacyjnego, a piktogramy zapewniają wizualne wsparcie, które jest bardziej zrozumiałe i przystępne dla dzieci z autyzmem. Dlatego kluczowe jest unikanie technik, które mogą wprowadzać dodatkowe trudności w komunikacji, a zamiast tego skoncentrować się na metodach, które wspierają zrozumienie i wyrażenie siebie.

Pytanie 26

Grawerowanie, inkrustacja, lutowanie oraz nitowanie stanowią zestaw działań realizowanych podczas pracy w warsztacie

A. kaletniczej

B. stolarskiej

C. krawieckiej

D. metaloplastycznej

Wybór odpowiedzi wskazujących na pracownie stolarską, kaletniczą czy krawiecką sugeruje pewne niezrozumienie specyfiki poszczególnych rzemiosł. Pracownia stolarska koncentruje się na obróbce drewna, gdzie techniki takie jak cięcie, szlifowanie czy łączenie elementów drewnianych są powszechnie stosowane. Grawerowanie i inkrustowanie mogą być wykorzystywane, ale głównie w kontekście zdobień na drewnie, a nie jako kluczowe techniki jak w metaloplastyce. Pracownia kaletnicza zajmuje się tworzeniem przedmiotów z materiałów skórzanych, co wyklucza lutowanie i nitowanie w kontekście łączenia metalowych elementów. Krawiectwo koncentruje się na tkaninach i materiałach tekstylnych, gdzie techniki takie jak szycie i wykończenie są dominujące, lecz nie obejmują wymienionych procesów związanych z metalami. Każda z wymienionych pracowni ma swoją odrębną specyfikę i zastosowanie, które nie pokrywają się z technikami metaloplastycznymi. W odpowiedziach błędnych można zauważyć typowy błąd polegający na myleniu materiałów oraz technik rzemieślniczych, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków na temat obróbki metali i ich zastosowań w różnych dziedzinach sztuki i rzemiosła.

Pytanie 27

Afonia to brak

A. dźwięczności głosu.

B. napięcia mięśniowego.

C. celowości ruchów.

D. umiejętności mówienia.

Afonia to stan charakteryzujący się całkowitą utratą dźwięczności głosu, co może być wynikiem różnych czynników, takich jak infekcje, nadmierne napięcie strun głosowych, alergie czy urazy. Jest to istotny problem, który może znacząco wpłynąć na jakość życia pacjenta, w szczególności w kontekście codziennych interakcji i komunikacji. W przypadku osób pracujących w zawodach wymagających intensywnego użycia głosu, takich jak nauczyciele, aktorzy czy śpiewacy, a także w sytuacjach zawodowych, gdzie komunikacja ustna jest kluczowa, afonia może prowadzić do poważnych trudności. W takiej sytuacji zaleca się konsultację z laryngologiem oraz specjalistą od terapii mowy, którzy mogą pomóc w diagnostyce i wdrożeniu odpowiedniego leczenia. Ważne jest również, aby stosować techniki ochrony głosu, takie jak unikanie krzyku, dbanie o odpowiednie nawilżenie i unikanie substancji drażniących. W kontekście rehabilitacji głosu, terapie logopedyczne mogą okazać się niezbędne do przywrócenia dźwięczności i funkcji mowy.

Pytanie 28

Osoba z chorobą Parkinsona ma trudności z przełykaniem jedzenia. Często zdarza jej się dławić i krztusić. Jakie potrzeby są u niej zaburzone?

A. Fizjologiczne i bezpieczeństwa

B. Afiliacji i uznania

C. Afiliacji i bezpieczeństwa

D. Fizjologiczne i samorealizacji

Podopieczny z chorobą Parkinsona, który ma trudności w połykaniu pokarmów, cierpi na zaburzenia związane z potrzebami fizjologicznymi i bezpieczeństwa. Potrzeby fizjologiczne obejmują podstawowe funkcje życiowe, takie jak prawidłowe odżywianie i zdolność do połykania. Dławienie się i krztuszenie przy jedzeniu wskazują na zaburzenia w tym zakresie, co może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, takich jak niedożywienie czy aspiracja pokarmów do dróg oddechowych. Potrzeba bezpieczeństwa natomiast dotyczy poczucia braku zagrożenia i stabilności. Osoba z trudnościami w połykaniu może doświadczać lęku i niepokoju związanych z jedzeniem, co potęguje uczucie zagrożenia. W kontekście opieki nad osobami z chorobą Parkinsona, kluczowe jest stosowanie strategii, które zwiększają bezpieczeństwo podczas posiłków, takie jak: podawanie pokarmów w odpowiedniej konsystencji, odpowiednia pozycja ciała podczas jedzenia i zapewnienie wsparcia psychologicznego. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi opieki nad pacjentami neurologicznymi, ważne jest ciągłe monitorowanie zdolności pacjenta do połykani i dostosowywanie diety do jego możliwości.

Pytanie 29

W pierwszej kolejności dokumentacja działań w zakresie terapii zajęciowej w warsztacie terapii zajęciowej ma na celu

A. przygotowanie informacji zwrotnej dla osób bliskich uczestnika procesu terapeutycznego

B. ocenę kompetencji terapeutów zajęciowych

C. prowadzenie działań kontrolnych dotyczących realizacji programu ośrodka

D. przygotowanie informacji zwrotnej dla uczestnika procesu terapeutycznego

Dokumentowanie działań w ramach terapii zajęciowej ma na celu przede wszystkim zapewnienie uczestnikom procesu terapeutycznego informacji zwrotnej, która jest kluczowa dla ich postępów i motywacji. Uczestnicy potrzebują regularnych i konstruktywnych informacji na temat swoich osiągnięć, co pozwala im zrozumieć, jakie umiejętności rozwijają, jakie cele osiągają oraz jakie obszary wymagają dalszej pracy. Na przykład, terapeuta może wykorzystać dokumentację, aby przedstawić uczestnikowi konkretne przykłady jego postępów, takie jak poprawa w zakresie umiejętności manualnych lub lepsze radzenie sobie w sytuacjach społecznych. Tego rodzaju feedback opiera się na zasadach terapii zorientowanej na klienta, gdzie uczestnik jest aktywnym podmiotem swojego procesu terapeutycznego. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują regularne spotkania, na których omawia się wyniki pracy, a także plany na przyszłość, co sprzyja budowaniu zaufania i zaangażowania w terapię.

Pytanie 30

Terapeuta, który powiedział do podopiecznego: Rozumiem, że według ciebie organizacja wystawy prac to świetny pomysł, użył metody aktywnego słuchania zwanej

A. reprezentowaniem

B. docenieniem

C. motywacją

D. parafrazą

Wybór odpowiedzi sugerującej dowartościowanie, zachętę lub odzwierciedlenie, nie oddaje dokładnie natury technik aktywnego słuchania. Dowartościowanie polega na wzmacnianiu pozytywnych aspektów wypowiedzi rozmówcy, co może prowadzić do zniekształcenia pierwotnej treści oraz pomijania kluczowych emocji wyrażanych przez pacjenta. Zachęta natomiast to bardziej ogólne wsparcie, które może niekoniecznie skupiać się na precyzyjnym zrozumieniu myśli rozmówcy, a raczej na motywowaniu go do działania. Z kolei odzwierciedlenie, choć zbliżone do parafrazowania, oznacza przekazanie emocji i uczuć rozmówcy z użyciem podobnych słów lub tonu, a nie ich przekształcanie. Te podejścia, mimo że mogą być pomocne w komunikacji, nie są idealnymi technikami w kontekście aktywnego słuchania, ponieważ mogą nie sprzyjać pełnemu zrozumieniu intencji i emocji pacjenta. Często prowadzi to do błędnych wniosków, gdy terapeuta nie uchwyci pełni kontekstu wypowiedzi, co z kolei może osłabić relację terapeutyczną oraz efektywność pomocy udzielanej pacjentowi. W praktyce terapeutycznej kluczowe jest stosowanie odpowiednich technik, takich jak parafrazowanie, aby zbudować silne i zaufane relacje z klientami.

Pytanie 31

Gdy terapeuta zajęciowy zauważy, że jego podopieczny z cyklofrenią afektywną dwubiegunową nie ma już leków, powinien nawiązać kontakt z

A. coachem

B. psychologiem

C. opiekunem medycznym

D. psychiatrą

Odpowiedź 'z psychiatrą' jest prawidłowa, ponieważ psychiatrzy są lekarzami specjalizującymi się w diagnostyce i leczeniu zaburzeń psychicznych, w tym cyklofrenii afektywnej dwubiegunowej. W przypadku pacjenta, który nie ma dostępu do leków, bardzo ważne jest, aby szybko skontaktować go z psychiatrą, który oceni stan zdrowia psychicznego podopiecznego oraz podejmie decyzję o dalszym leczeniu. Przykładem może być sytuacja, w której pacjent nie tylko potrzebuje recepty na leki, ale także może potrzebować dostosowania dawkowania lub zmiany leków w zależności od jego aktualnego stanu. Psychiatrzy często współpracują z terapeutami zajęciowymi, psychologami oraz innymi profesjonalistami, aby zapewnić kompleksową opiekę. Ponadto zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) dotyczącymi opieki zdrowotnej w przypadku zaburzeń psychicznych, kluczowe jest, aby pacjenci mieli stały dostęp do specjalistycznej opieki medycznej, co w tym przypadku oznacza kontakt z psychiatrą.

Pytanie 32

Aby wspierać samodzielność podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym, terapeuta powinien skupić się na

A. treningu umiejętności codziennych

B. poznawaniu języków obcych

C. udoskonalaniu umiejętności artystycznych

D. nauczaniu zaawansowanej matematyki

Trening umiejętności codziennych dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym jest kluczowy w terapii zajęciowej, ponieważ wspiera rozwój niezależności i umiejętności samodzielnego funkcjonowania. Skupienie się na takich umiejętnościach jak gotowanie, sprzątanie, zarządzanie pieniędzmi czy korzystanie z transportu publicznego, umożliwia osobom z niepełnosprawnościami lepsze zrozumienie codziennych czynności i większą swobodę w życiu codziennym. W praktyce oznacza to, że osoba może lepiej zintegrować się ze społeczeństwem, mieć większe poczucie własnej wartości i satysfakcję z życia. Z mojego doświadczenia, warto również wprowadzać elementy interakcji społecznych, takie jak nauka prowadzenia rozmów czy radzenia sobie w trudnych sytuacjach społecznych, co dodatkowo wspiera samodzielność i integrację społeczną. Kluczowe jest także indywidualne podejście do każdego podopiecznego i dostosowywanie treningu do jego indywidualnych potrzeb i zdolności, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 33

W której z poniższych sytuacji terapeuta zajęciowy użył komunikacji pionowej skierowanej w dół?

A. Zbierając sugestie od podopiecznych dotyczące planowanej wycieczki

B. Informując podopiecznych o zasadach obowiązujących w pracowni

C. Słuchając relacji podopiecznych na temat wakacji

D. Rozmawiając z uczestnikami podczas integracyjnego pikniku

Poprawna odpowiedź to informowanie podopiecznych o regulaminie pracowni, co ilustruje podejście komunikacji pionowej skierowanej w dół. W tym przypadku terapeuta zajęciowy, przyjmując rolę lidera, przekazuje ważne informacje dotyczące zasad i norm panujących w danym środowisku. Tego rodzaju komunikacja jest niezbędna do zapewnienia bezpieczeństwa oraz efektywności działań w pracowni. Na przykład, podczas informowania o regulaminie terapeuta może wskazać na zasady korzystania z narzędzi, co bezpośrednio wpływa na bezpieczeństwo podopiecznych, a także na organizację pracy. W sytuacjach, gdzie regulacje są kluczowe, jak w pracowniach terapeutycznych, komunikacja w dół jest kluczowa, ponieważ pozwala na jednoznaczne ustalenie oczekiwań oraz norm postępowania. Standardy w obszarze terapii zajęciowej nakładają na terapeutów obowiązek jasnego i zrozumiałego komunikowania zasad, aby zapewnić komfort i bezpieczeństwo podopiecznych oraz skuteczność prowadzonych działań.

Pytanie 34

W domu samopomocowym, który skupia się na środowisku, oceny wyników realizacji terapii w kontekście podopiecznych przeprowadza

A. zespół terapeutyczno-leczniczy

B. zespół wspierająco-aktywizujący

C. zespół terapeutyczno-opiekuńczy

D. rada programowa

Oceny osiągniętych rezultatów postępowania terapeutycznego w środowiskowych domach samopomocy mogą być mylnie przypisywane zespołom terapeutyczno-opiekuńczym, terapeutyczno-leczniczym lub radzie programowej. Zespół terapeutyczno-opiekuńczy skupia się na zapewnieniu wsparcia i opieki, ale nie jest odpowiedzialny za systematyczną ocenę efektów działań terapeutycznych. Ich rola koncentruje się raczej na codziennym funkcjonowaniu podopiecznych, co może prowadzić do błędnego wnioskowania, że są odpowiedzialni za monitorowanie postępów. Zespół terapeutyczno-leczniczy, mimo iż zajmuje się terapią, zazwyczaj skupia się na aspektach medycznych i leczeniu zaburzeń, co również nie odpowiada na potrzebę holistycznej oceny efektywności terapii w kontekście rozwoju osobistego podopiecznych. Rada programowa, z kolei, ma na celu nadzorowanie i planowanie działań instytucji, co nie zapewnia bezpośredniego wglądu w postępy indywidualnych osób. Powszechnym błędem w rozumieniu roli tych zespołów jest mylenie ich funkcji z bezpośrednią odpowiedzialnością za wyniki terapeutyczne. Skuteczna ocena wymaga bowiem złożonego podejścia, które integruje różne aspekty, w tym indywidualne doświadczenia i postawy podopiecznych, co najlepiej realizuje zespół wspierająco-aktywizujący.

Pytanie 35

Mieszkanka domu pomocy społecznej stwierdziła: Nie chcę jechać na tę wycieczkę, ponieważ ostatnio nie jestem w stanie tak dużo chodzić. Która z wypowiedzi terapeuty stanowi parafrazę komunikatu tej mieszkanki?

A. Proszę się nie martwić, w trakcie tej wycieczki nie będzie potrzeby dużo chodzić

B. Proszę mi powiedzieć, jakie dokładnie trudności odczuwa Pani podczas chodzenia

C. Rozumiem, że nie chce Pani brać udziału w tej wycieczce z powodu obniżonej kondycji

D. Dlaczego Pani narzeka? Z Panią kondycją nie jest źle, a aktywność fizyczna jest korzystna

Odpowiedź "Rozumiem, że nie chce Pani jechać na wycieczkę z powodu spadku kondycji" jest poprawna, ponieważ w sposób dokładny parafrazuje obawy wyrażone przez podopieczną. Terapeuta w tej sytuacji potwierdza uczucia podopiecznej oraz uznaje jej ograniczenia fizyczne. Takie podejście jest zgodne z zasadami aktywnego słuchania, które są kluczowe w pracy z osobami w potrzebie. Praktyczne zastosowanie takiej umiejętności pozwala na budowanie zaufania i empatycznej relacji, co jest istotne w kontekście terapii i wsparcia. Dzięki parafrazowaniu, terapeutka nie tylko pokazuje zrozumienie sytuacji, ale również otwiera przestrzeń do dalszej rozmowy o ewentualnych obawach związanych z kondycją fizyczną, co może być istotne w planowaniu aktywności. W kontekście standardów pracy z osobami starszymi, ważne jest, aby terapeuci uznawali indywidualne ograniczenia swoich podopiecznych i dostosowywali programy do ich potrzeb.

Pytanie 36

Osoba biorąca udział w warsztatach dotyczących zarządzania finansami i planowania zakupów uczestniczy w zajęciach

A. poznawczym

B. przedsiębiorczości

C. ekonomicznym

D. oszczędzania

Odpowiedź "ekonomicznym" jest poprawna, ponieważ uczestnik warsztatu, który uczy się gospodarowania pieniędzmi i planowania zakupów, zdobywa wiedzę z zakresu ekonomii, która obejmuje zasady zarządzania zasobami finansowymi. Gospodarowanie pieniędzmi to kluczowy element zarządzania osobistymi finansami, obejmujący umiejętność efektywnego planowania wydatków, oszczędzania oraz inwestowania. Współczesne podejście do ekonomii zakłada nie tylko teoretyczne zrozumienie zasad rynkowych, ale także umiejętności praktyczne, takie jak tworzenie budżetu domowego, analiza ofert i podejmowanie świadomych decyzji zakupowych. Na przykład, uczestnicy mogą nauczyć się, jak obliczyć całkowity koszt zakupu, uwzględniając nie tylko cenę, ale również dodatkowe opłaty, co pozwoli im unikać nieprzewidzianych wydatków. W kontekście standardów branżowych, kursy z zakresu ekonomii i finansów osobistych powinny być zgodne z najlepszymi praktykami, takimi jak te opracowane przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Edukacji Ekonomicznej (IAEE), które podkreślają znaczenie praktycznych umiejętności w edukacji finansowej.

Pytanie 37

Jakie aktywności mogą przyczynić się do zwiększenia zdolności manualnych dziecka niewidomego w wieku przedszkolnym?

A. Szkolenie w zakresie używania laski.

B. Tworzenie frywolitek.

C. Wypełnianie konturów plasteliną.

D. Jazda na rowerze tandem.

Trening posługiwania się laską, wykonywanie frywolitek oraz jazda na rowerze tandem to zajęcia, które choć mogą mieć swoje zalety, nie są optymalnymi metodami wsparcia w zakresie poprawy sprawności manualnej dziecka niewidomego. Trening posługiwania się laską ma na celu przede wszystkim rozwijanie umiejętności orientacji w przestrzeni i nie angażuje bezpośrednio zdolności manualnych. W przypadku dzieci niewidomych, takie umiejętności są niezwykle istotne, ale nie wpływają na precyzyjność ruchów rąk czy koordynację. Wykonywanie frywolitek, jako technika szycia, wymaga wzrokowego odczytywania wzorów i detali, co czyni ją niewłaściwą dla dzieci, które nie mają dostępu do informacji wizualnej. Z kolei jazda na rowerze tandem, mimo że może być przyjemną aktywnością, nie skupia się na rozwijaniu sprawności manualnej, a raczej na współpracy z inną osobą. Takie błędne podejścia mogą prowadzić do nieefektywnego wykorzystania czasu terapeutycznego, gdyż nie odnoszą się bezpośrednio do potrzeb rozwojowych dzieci niewidomych. Kluczowym błędem jest zatem skupienie się na aktywnościach, które nie rozwijają umiejętności manualnych, co powinno być priorytetem w przypadku dzieci w wieku przedszkolnym.

Pytanie 38

Rozwijanie zdolności do samodzielnego pełnienia ról odpowiednich do wieku osoby z niepełnosprawnością, dostosowanie się do trudniejszych okoliczności życiowych, wynikających z niepełnosprawności oraz integracja poprzez uczestnictwo w różnych aspektach życia publicznego, stanowią cele usprawniania

A. społecznego

B. fizycznego

C. psychicznego

D. zawodowego

Odpowiedź "społecznego" jest właściwa, ponieważ kształtowanie umiejętności związanych z samodzielnym pełnieniem ról adekwatnych do wieku osoby z niepełnosprawnością oraz integracja w różne sfery życia publicznego są kluczowymi elementami usprawniania społecznego. Proces ten ma na celu nie tylko poprawę jakości życia osób z niepełnosprawnościami, ale także ich aktywne uczestnictwo w społeczeństwie. Przykłady takich działań to organizowanie warsztatów, które uczą umiejętności życiowych, jak zarządzanie czasem czy komunikacja interpersonalna. Takie podejście znajduje odzwierciedlenie w standardach międzynarodowych, takich jak Konwencja ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami, która podkreśla znaczenie integracji społecznej. Poprzez działania na rzecz integracji, osoby te mogą lepiej adaptować się do wyzwań życia codziennego i rozwijać swoje umiejętności w kontekście zawodowym oraz społecznym, co w efekcie prowadzi do zwiększenia ich niezależności oraz polepszenia jakości życia.

Pytanie 39

Zadaniem zespołu jest stworzenie i wdrożenie indywidualnego planu wsparcia dla mieszkańca placówki pomocy społecznej

A. leczniczo-usprawniającego

B. terapeutyczno-opiekuńczego

C. wspierająco-aktywizującego

D. rehabilitacyjno-pielęgnacyjnego

Odpowiedź terapeutyczno-opiekuńcze jest prawidłowa, ponieważ zespół terapeutyczno-opiekuńczy w domach pomocy społecznej odpowiada za opracowanie i realizację indywidualnych planów wsparcia dla mieszkańców. Plan ten powinien być dostosowany do specyficznych potrzeb i możliwości każdego mieszkańca, uwzględniając zarówno aspekty zdrowotne, jak i społeczne. Dobre praktyki wskazują, że efektywność takich planów opiera się na ścisłej współpracy z mieszkańcem oraz jego rodziną, a także na regularnym monitorowaniu i ewaluacji postępów. Na przykład, w ramach takiego planu mogą być zorganizowane terapie zajęciowe, które nie tylko wspierają rehabilitację fizyczną, ale także poprawiają samopoczucie psychiczne mieszkańców. Celem jest nie tylko opieka, ale również aktywizacja mieszkańców, co prowadzi do poprawy jakości ich życia oraz integracji społecznej.

Pytanie 40

W trakcie diagnozowania identyfikacja problemów, potrzeb oraz możliwości podopiecznego wynikających ze skutków mózgowego porażenia dziecięcego to czynność, która

A. odbywa się bezpośrednio po etapie zbierania danych z wywiadów, obserwacji i analizy dokumentacji

B. wyprzedza nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

C. następuje po ustaleniu celów terapeutycznych

D. ma miejsce przed etapem zbierania danych z wywiadów, obserwacji i analizy dokumentacji

W procesie diagnozowania mózgowego porażenia dziecięcego kluczowe jest zrozumienie, że diagnoza nie może być przeprowadzona przed zebraniem istotnych danych. Wybór odpowiedzi, że diagnoza poprzedza zbieranie danych, jest mylny, ponieważ wprowadza w błąd co do kolejności kluczowych działań diagnostycznych. Zbieranie danych z wywiadów, obserwacji i analizy dokumentacji jest fundamentem, na którym opiera się cała diagnostyka. Bez rzetelnych danych terapeuta nie może właściwie ocenić potrzeb podopiecznego ani rozwijać odpowiednich interwencji. Dodatkowo, pojawiające się w tej odpowiedzi nieporozumienie co do etapów procesu diagnostycznego może prowadzić do znaczących błędów w praktyce klinicznej. Ignorowanie etapu zbierania informacji może skutkować niepełnym zrozumieniem sytuacji dziecka, co w konsekwencji może prowadzić do nieodpowiedniego planowania terapii. Takie podejście jest niezgodne z zaleceniami zawartymi w standardach etiologicznych, które podkreślają znaczenie dokładnej diagnostyki opartej na dowodach. Ważne jest, aby pamiętać, że skuteczna diagnoza wymaga staranności, analizy i zrozumienia wpływów zarówno medycznych, jak i psychospołecznych na rozwój dziecka, co w przypadku zaniechania może prowadzić do długofalowych negatywnych skutków w rehabilitacji.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej