Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Asystent osoby niepełnosprawnej
Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Data rozpoczęcia: 14 maja 2025 22:25
Data zakończenia: 14 maja 2025 22:55

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Starsza kobieta w wieku 75 lat, cierpiąca na cukrzycę typu 2 oraz chorobę Parkinsona, planuje spędzić święta pod opieką swojej młodszej siostry. Aby zapewnić podopiecznej odpowiednie bezpieczeństwo zdrowotne, asystent powinien przeprowadzić szkolenie siostry w zakresie używania jakiego urządzenia?

A. pulsometru

B. glukometru

C. pulsoksymetru

D. ciśnieniomierza

Glukometr to urządzenie kluczowe w monitorowaniu poziomu glukozy we krwi, co jest szczególnie istotne w przypadku pacjentów chorych na cukrzycę typu 2. Umożliwia on szybkie i precyzyjne pomiary, które są niezbędne do oceny stanu zdrowia pacjenta oraz podejmowania decyzji dotyczących leczenia. Edukacja siostry w zakresie obsługi glukometru pozwoli jej na skuteczne monitorowanie poziomu glukozy, co jest kluczowe w zarządzaniu cukrzycą. W sytuacji, gdy poziom glukozy jest zbyt niski lub zbyt wysoki, odpowiednia interwencja może zapobiec poważnym powikłaniom, takim jak hipoglikemia czy hiperglikemia. Ważne jest, aby siostra była w stanie samodzielnie przeprowadzać pomiary, interpretować wyniki oraz wiedzieć, jakie kroki podjąć w przypadku odchyleń od normy. Dodatkowo, znajomość zasad dotyczących higieny przy pobieraniu próbek krwi i bezpiecznego użytkowania sprzętu medycznego jest niezbędna, aby zapewnić bezpieczeństwo zarówno pacjenta, jak i osoby opiekującej się nim. Standardy opieki nad pacjentami z cukrzycą wyraźnie wskazują na znaczenie regularnego monitorowania glukozy, co potwierdza zasadność edukacji siostry w tym zakresie.

Pytanie 2

Jakie są typowe objawy obejmujące zwiększone napięcie mięśni, wolniejsze ruchy, drżenie w stanie spoczynku oraz monotonna i niewyraźna mowa?

A. choroby Parkinsona

B. zapalenia opon mózgowych

C. choroby Alzheimera

D. stwardnienia rozsianego

Choroba Parkinsona to schorzenie neurologiczne charakteryzujące się postępującą degeneracją neuronów dopaminergicznych w substancji czarnej mózgu. Objawy, takie jak wzmożone napięcie mięśniowe (rigidność), spowolnienie ruchowe (bradykinezja), drżenie spoczynkowe oraz zmiany w mowie, są kluczowe dla diagnostyki tej choroby. Wzmożone napięcie mięśniowe prowadzi do trudności w wykonywaniu codziennych czynności, a drżenie spoczynkowe objawia się najczęściej w rękach oraz w nogach, co może znacznie obniżać jakość życia pacjentów. Monotonna mowa, nazywana też mową hipokineticzną, jest wynikiem osłabienia mięśni odpowiedzialnych za artykulację. W diagnostyce choroby Parkinsona wykorzystuje się również skale oceny, takie jak skala UPDRS (Unified Parkinson's Disease Rating Scale), która umożliwia ocenę nasilenia i rodzaju objawów. Wczesne rozpoznanie i wdrożenie odpowiedniej terapii, w tym farmakologicznej oraz rehabilitacyjnej, są niezwykle istotne, by poprawić funkcjonowanie pacjentów i ich jakość życia.

Pytanie 3

Które z wymienionych pojęć charakteryzuje się takimi objawami jak: nadmierna pewność siebie, ignorowanie niebezpieczeństw, szybkie tempo myślenia, brak odczuwania zmęczenia oraz nadmierna gadatliwość?

A. stanów depresyjnych

B. manii

C. zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych

D. katatonicznej schizofrenii

Odpowiedzi dotyczące nerwicy natręctw i zespołu depresyjnego nie mają związku z opisywanymi objawami. Nerwica natręctw, znana także jako zaburzenie obsesyjno-kompulsywne, wiąże się głównie z obecnością natrętnych myśli (obsesji) oraz powtarzających się zachowań (kompulsyjnych), których celem jest redukcja niepokoju. Osoby z nerwicą natręctw często doświadczają lęku i niepokoju, co jest sprzeczne z objawami maniakalnymi, które charakteryzują się euforią i wysoką energią. Z kolei zespół depresyjny manifestuje się obniżonym nastrojem, brakiem energii, apatią i pesymizmem, co również jest diametralnie różne od symptomów manii. Ostatnia z odpowiedzi, schizofrenia katatoniczna, odnosi się do szczególnego podtypu schizofrenii, gdzie dominują objawy katatoniczne, takie jak sztywność mięśniowa czy poczucie obojętności. Schizofrenia nie jest związana z podwyższonym nastrojem ani nadmierną aktywnością, co wyraźnie różni ją od zespołu maniakalnego. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do wybierania niepoprawnych odpowiedzi, obejmują mylenie objawów afektywnych z lękowymi lub psychotycznymi, co może wynikać z braku znajomości specyfiki poszczególnych zaburzeń oraz ich symptomatologii. Zrozumienie różnic między tymi zaburzeniami jest kluczowe dla ich skutecznej diagnozy oraz leczenia.

Pytanie 4

Jakie symptomy mogą wskazywać na hipoglikemię u osoby z cukrzycą?

A. Wzdęcia, bóle w nadbrzuszu

B. Drżenie, ból głowy, pobudzenie

C. Zaczerwieniona skóra, intensywne pocenie

D. Silne pocenie się, nagły głód, senność

Obfite pocenie, napad głodu i senność to klasyczne objawy hipoglikemii, czyli stanu, w którym poziom glukozy we krwi spada poniżej normy. W przypadku pacjentów z cukrzycą, szczególnie tych przyjmujących insulinę lub leki doustne zwiększające produkcję insuliny, hipoglikemia może wystąpić w wyniku zbyt dużej dawki leku, pominięcia posiłku lub intensywnej aktywności fizycznej. Obfite pocenie jest reakcją organizmu na stres, który towarzyszy hipoglikemii, a napad głodu jest sygnałem wysyłanym przez mózg, który wykrywa niski poziom cukru we krwi i stara się skłonić osobę do jedzenia. Senność jest objawem neurologicznym, który może wynikać z niedoboru glukozy, kluczowego źródła energii dla mózgu. W praktyce, dla osób z cukrzycą ważne jest, aby były świadome tych objawów, aby mogły szybko podjąć działania, takie jak spożycie glukozy w postaci cukru, soków owocowych lub tabletek glukozowych, co jest zgodne z zaleceniami towarzystw diabetologicznych.

Pytanie 5

Czym uzupełnia się mydło w pielęgnacji skóry w okolicy stomii?

A. wodą

B. wyciągiem z szałwii

C. wyciągiem z rumianku

D. fizjologicznym roztworem soli

Użycie wody do pielęgnacji skóry wokół stomii jest zgodne z zaleceniami wielu specjalistów w dziedzinie pielęgniarstwa i opieki nad pacjentami z stomią. Woda jest neutralnym środkiem, który nie wprowadza dodatkowych substancji chemicznych, co jest kluczowe w przypadku skóry wrażliwej i narażonej na podrażnienia. Woda ma doskonałe właściwości oczyszczające, pozwalając na usunięcie zanieczyszczeń oraz nadmiaru wydzielin. Przy myciu okolicy stomii warto stosować letnią wodę, co minimalizuje ryzyko szoku termicznego dla delikatnej skóry. W praktyce, po umyciu woda powinna być osuchana delikatnym ręcznikiem, a następnie można zastosować odpowiednie preparaty pielęgnacyjne. Regularne nawilżenie skóry jest istotne, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia odparzeń i podrażnień, co jest szczególnie ważne w kontekście długotrwałej opieki. Ponadto, woda stanowi doskonałą bazę do rozcieńczania innych preparatów, co może być wykorzystane w bardziej zaawansowanej pielęgnacji. Warto również pamiętać, że stosowanie czystej wody jest zgodne z międzynarodowymi standardami dotyczącymi pielęgnacji pacjentów z stomią, które zalecają minimalizowanie stosowania substancji chemicznych w codziennej pielęgnacji.

Pytanie 6

Która instytucja jako pierwsza decyduje o niepełnosprawności lub jej stopniu?

A. Powiatowy lub Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności

B. Zakład Ubezpieczeń Społecznych

C. Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności

D. Rejonowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

Powiatowy lub Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności to właściwy organ odpowiedzialny za wydawanie orzeczeń dotyczących niepełnosprawności i stopnia niepełnosprawności. Zespoły te oceniają stan zdrowia oraz możliwości funkcjonowania osób ubiegających się o orzeczenie, co ma kluczowe znaczenie w kontekście przyznawania różnych form wsparcia, takich jak renty, zasiłki czy usługi rehabilitacyjne. W praktyce, orzeczenia te są podstawą do ubiegania się o świadczenia z zakresu pomocy społecznej oraz dostosowania warunków pracy czy edukacji do potrzeb osób z niepełnosprawnościami. Działalność tych zespołów opiera się na przepisach prawa, w tym Ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych, co zapewnia spójność i rzetelność w podejmowanych decyzjach. Dzięki temu osoby z niepełnosprawnościami mogą liczyć na odpowiednie wsparcie, które pozwala im na aktywne uczestnictwo w życiu społecznym oraz zawodowym.

Pytanie 7

Które z poniższych należą do środków ochrony osobistej używanych przez asystenta osoby niepełnosprawnej?

A. jednorazowe rękawiczki

B. preparaty na odleżyny

C. pieluchy dla dorosłych

D. urządzenia ortopedyczne

Rękawiczki jednorazowe są kluczowym elementem środków ochrony indywidualnej (ŚOI) w pracy asystenta osoby niepełnosprawnej, ponieważ zapewniają ochronę zarówno asystenta, jak i osoby podopiecznej. Ich stosowanie jest niezbędne w sytuacjach, gdy istnieje ryzyko kontaktu z płynami ustrojowymi, co może prowadzić do zakażeń. Rękawiczki jednorazowe minimalizują ryzyko przenoszenia patogenów oraz chronią skórę przed szkodliwymi substancjami. W kontekście pracy z osobami niepełnosprawnymi, które mogą wymagać pomocy w codziennych czynnościach, takich jak higiena osobista, ich zastosowanie staje się jeszcze bardziej istotne. W wielu placówkach medycznych oraz domach opieki stosowanie rękawiczek jednorazowych jest standardem, co potwierdzają wytyczne dotyczące zapobiegania zakażeniom. Dodatkowo, zwracanie uwagi na odpowiedni dobór rękawiczek, zarówno pod względem materiału, jak i rozmiaru, ma kluczowe znaczenie dla skuteczności ochrony. Praktyczne przykłady zastosowania obejmują pomoc w zmianie pieluch, codziennej toalecie pacjentów, a także w sytuacjach, które mogą wiązać się z ryzykiem kontaktu z potencjalnie niebezpiecznymi substancjami, co potwierdza znaczenie tych środków w zapewnieniu bezpieczeństwa zarówno asystentów, jak i osób, którym pomagają.

Pytanie 8

Do jakiej instytucji asystent powinien skierować podopieczną w celu uzyskania dofinansowania na turnus rehabilitacyjny?

A. Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

B. powiatowego centrum pomocy rodzinie

C. Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń

D. Narodowego Funduszu Zdrowia

Poprawna odpowiedź to powiatowe centrum pomocy rodzinie, ponieważ to właśnie ta instytucja odpowiada za realizację programów wsparcia dla osób wymagających rehabilitacji. Wniosek o dofinansowanie do uczestnictwa w turnusie rehabilitacyjnym powinien być składany w odpowiednim czasie, aby móc skorzystać z dostępnych świadczeń. Praktyka pokazuje, że asystenci, którzy dobrze znają procedury związane z dofinansowaniem, mogą efektywnie wspierać swoje podopieczne w procesie ubiegania się o fundusze. Powiatowe centra pomocy rodzinie są odpowiedzialne za przyjmowanie wniosków oraz udzielanie informacji na temat wymaganych dokumentów i kryteriów kwalifikacyjnych. Warto również zaznaczyć, że w przypadku, gdy osoba wymaga wsparcia, może sięgnąć po dodatkowe usługi doradcze oferowane przez te centra, co pozytywnie wpływa na jakość życia osób z niepełnosprawnościami. Oprócz rekreacji, turnusy rehabilitacyjne mają na celu poprawę ogólnego stanu zdrowia i samopoczucia uczestników, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze rehabilitacji społecznej.

Pytanie 9

Osoba z niepełnosprawnością rozpoczęła uczestnictwo w zajęciach w centrum wsparcia. Odczuwając zagubienie, nie podejmuje rozmów z innymi uczestnikami i nie bierze udziału w aktywnościach ośrodka. Jaka potrzeba najprawdopodobniej nie została spełniona u tej osoby?

A. pewności

B. akceptacji

C. bezpieczeństwa

D. samorozwoju

Odpowiedzi "stabilności", "uznania" oraz "rozwoju osobistego" nie oddają właściwie sytuacji osoby z niepełnosprawnością w kontekście jej doświadczeń w ośrodku wsparcia. Stabilność, jako potrzeba, odnosi się do pragnienia przewidywalności i rutyny w życiu, co może być ważne, ale w tym przypadku nie wyjaśnia przyczyn unikania interakcji. Potrzeba uznania, związana z chęcią otrzymywania pozytywnego feedbacku i akceptacji od innych, również nie jest kluczowa w sytuacji, gdy osoba ta w ogóle nie podejmuje prób nawiązywania kontaktu. Z kolei potrzeba rozwoju osobistego koncentruje się na dążeniu do nauki i samorozwoju, co wymaga pewnego poziomu komfortu i zaufania, które mogą być trudne do osiągnięcia w warunkach braku bezpieczeństwa. W praktyce, osoba czująca się zagubiona i niepewna nie będzie w stanie skoncentrować się na rozwoju osobistym, gdyż jej priorytetem staje się przede wszystkim zaspokojenie podstawowej potrzeby bezpieczeństwa emocjonalnego. Ignorowanie tego aspektu może prowadzić do błędnych wniosków i nieefektywnych strategii wsparcia, co jest sprzeczne z zasadami zindywidualizowanego podejścia w pracy z osobami z niepełnosprawnościami.

Pytanie 10

Włączenie osoby z niepełnosprawnością w działalność lokalnej grupy wolontariuszy, to przykład metody pracy?

A. indywidualnego przypadku

B. w środowisku

C. z rodziną

D. zespołowej

Zaangażowanie osoby z niepełnosprawnością w działania lokalnego wolontariatu stanowi przykład metody pracy środowiskowej, ponieważ odnosi się do interakcji tej osoby z otoczeniem, czyli z lokalną społecznością. Metoda ta koncentruje się na analizie i wzmacnianiu zasobów środowiskowych, które mogą wspierać osoby z niepełnosprawnościami w ich codziennym życiu. W praktyce oznacza to, że poprzez wolontariat osoby te nie tylko rozwijają swoje umiejętności społeczne i zawodowe, ale również przyczyniają się do integracji społecznej oraz zwiększenia dostępności różnych form aktywności w swoim otoczeniu. Na przykład, osoba z niepełnosprawnością, angażując się w wolontariat, może współpracować z innymi wolontariuszami, co pozwala na wymianę doświadczeń oraz budowanie relacji. Taki model działania jest zgodny z zasadami społecznej integracji i aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym, co jest kluczowe w kontekście standardów takich jak Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, która podkreśla znaczenie pełnego uczestnictwa osób z niepełnosprawnościami w życiu społecznym.

Pytanie 11

Asystent przygotował samodzielne wyjście niewidomej osoby podopiecznej do kina na seans z audiodeskrypcją. Co może stanowić istotną przeszkodę w dotarciu podopiecznej do kina?

A. Schody do sali kinowej.

B. Przejście przez jezdnię bez sygnalizatora dźwiękowego.

C. Krawężniki na przejściach dla pieszych.

D. Wąskie wejście do sali kinowej.

Przejście przez jezdnię bez sygnalizacji dźwiękowej stanowi poważną barierę dla osoby niewidomej, ponieważ brak sygnalizacji dźwiękowej uniemożliwia prawidłowe oszacowanie momentu, w którym można bezpiecznie przejść na drugą stronę ulicy. Osoby niewidome polegają na dźwiękach otoczenia, aby zrozumieć, kiedy i jak przejść przez jezdnię. W miejscach, gdzie sygnalizacja świetlna nie jest wsparta dźwiękiem, mogą czuć się zagubione i narażone na niebezpieczeństwo. W praktyce, aby poprawić dostępność dla osób z niepełnosprawnością wzrokową, powinno się stosować dźwiękowe sygnalizatory przejść, co jest zgodne z normami dotyczącymi dostępności, takimi jak WCAG (Web Content Accessibility Guidelines) i standardami budowlanymi. Przykładem zastosowania są sygnalizatory, które emitują dźwięk ostrzegawczy w momencie, gdy sygnał świetlny zmienia się na zielony, co pozwala osobom niewidomym bezpiecznie przejść przez ulicę. Zrozumienie takich barier jest kluczowe dla tworzenia przyjaznych i dostępnych przestrzeni publicznych.

Pytanie 12

Jaką formę aktywności powinien zaproponować asystent, aby osoba 45-letnia z niepełnosprawnością ruchową, która przed wypadkiem cieszyła się towarzystwem przyjaciół, grami planszowymi, szachami i łamigłówkami, mogła nawiązać kontakty, być aktywna i zorganizować swój wolny czas?

A. uczestnictwo w zajęciach w środowiskowym domu samopomocy

B. uczestnictwo w zajęciach w dziennym domu pomocy społecznej

C. uczestnictwo w spotkaniach z psychologiem społecznym

D. uczestnictwo w klubie osiedlowym dla seniorów

Udział w zajęciach w dziennym domu pomocy społecznej jest właściwym rozwiązaniem dla osoby z niepełnosprawnością ruchową, która pragnie nawiązać kontakty towarzyskie oraz aktywnie spędzać czas. Dzienny dom pomocy społecznej oferuje szereg różnorodnych zajęć, które są dostosowane do potrzeb i możliwości osób z ograniczeniami ruchowymi, co sprzyja integracji społecznej. Przykłady takich zajęć to gry planszowe, warsztaty plastyczne czy zajęcia muzyczne, które są idealne dla osób o zróżnicowanych zainteresowaniach. Osoby uczestniczące w takich programach mogą budować więzi, co jest kluczowe dla ich dobrostanu psychicznego oraz fizycznego. Ponadto, w dziennych domach pomocy społecznej pracują wykwalifikowani specjaliści, którzy potrafią dostosować formy wsparcia do indywidualnych potrzeb podopiecznych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie wsparcia osób z niepełnosprawnościami. Tego typu placówki mają na celu nie tylko pomoc w codziennych obowiązkach, ale również stworzenie przestrzeni do rozwoju osobistego i społecznego, co czyni je idealnym miejscem dla osób szukających aktywności i kontaktów społecznych."

Pytanie 13

Jakie naczynie najlepiej użyć do podawania napojów 15-latkowi z mózgowym porażeniem dziecięcym w postaci dyskinetycznej?

A. z butelką wyposażoną w smoczek

B. z niewielką filiżanką

C. z kubkiem posiadającym dziubek

D. z kubkiem mającym duże ucho

Wybór kubka z dziubkiem jako najlepszego sposobu podawania napojów 15-letniemu podopiecznemu z dyskinetyczną postacią mózgowego porażenia dziecięcego ma swoje solidne uzasadnienie. Kubki z dziubkiem są projektowane z myślą o osobach z trudnościami w piciu, co często występuje u dzieci z tym schorzeniem. Dzięki swojemu kształtowi, umożliwiają one kontrolowane wlewanie płynów do ust, co może pomóc w uniknięciu zadławienia oraz nadmiernego rozlewania napojów. Dodatkowo, kubki te mogą być używane z różnymi rodzajami napojów, w tym z soczkami czy wodą, co czyni je uniwersalnym rozwiązaniem. Warto zauważyć, że takie kubki wspierają także rozwój umiejętności samodzielnego picia, co jest istotne dla niezależności pacjenta. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi opieki nad dziećmi z niepełnosprawnościami, stosowanie kubków z dziubkiem jest rekomendowane przez specjalistów w zakresie rehabilitacji oraz dietetyki, co podkreśla ich rolę w poprawie jakości życia pacjentów.

Pytanie 14

Jaka forma ćwiczeń fizycznych jest rekomendowana dla pacjentki z diagnozą osteoporozy?

A. aerobik wodny

B. kolarstwo

C. bieg na krótkich dystansach

D. narciarstwo

Aerobik w wodzie jest zalecanym rodzajem aktywności fizycznej dla osób z osteoporozą, ponieważ umożliwia wykonywanie ćwiczeń w bezpieczny sposób, zmniejszając ryzyko kontuzji i urazów. Woda wspiera ciało, co znacznie redukuje obciążenie stawów, a jednocześnie pozwala na poprawę siły mięśniowej i wytrzymałości. Zajęcia aerobiku w wodzie angażują głównie mięśnie, co przyczynia się do zwiększenia gęstości mineralnej kości poprzez stymulację ich wzrostu. Dodatkowo, regularne ćwiczenia w wodzie sprzyjają poprawie równowagi i koordynacji, co jest niezwykle ważne dla osób z osteoporozą, gdyż zmniejsza ryzyko upadków. Warto również zaznaczyć, że ćwiczenia w wodzie mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, co sprawia, że są dostępne praktycznie dla każdego, niezależnie od poziomu sprawności fizycznej. Ponadto, wprowadzenie ćwiczeń aerobowych w wodzie do regularnego planu aktywności fizycznej może przyczynić się do poprawy ogólnego samopoczucia oraz jakości życia.

Pytanie 15

W której z poniższych instytucji osoba z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności może zdobyć umiejętności zawodowe?

A. w placówce pracy chronionej

B. w placówce aktywności zawodowej

C. w dowolnym miejscu pracy

D. w pracy w spółdzielni

Zakład pracy chronionej to fajna opcja dla osób z niepełnosprawnościami, zwłaszcza tych, które mają większe trudności w funkcjonowaniu. Takie miejsca oferują różne programy wsparcia, które pomagają zdobywać umiejętności w dostosowanym środowisku. To nie tylko poprawia ich szanse na rynku pracy, ale również daje możliwość, żeby się zintegrować z innymi. W zakładach pracy chronionej często organizowane są kursy, na przykład z krawiectwa czy stolarstwa, które pozwalają nauczyć się czegoś konkretnego. Z mojego doświadczenia, takie podejście działa świetnie, bo osoby zdobywają kwalifikacje, które mogą im pomóc w przyszłości. Ważne jest, żeby dostosowywać środowisko pracy do potrzeb pracowników i zapewniać im wsparcie psychologiczne, co naprawdę może zrobić różnicę.

Pytanie 16

Podopieczny z problemami z pamięcią często przebywa sam w domu. Jaką pomoc asystent powinien zalecić, aby podopieczny regularnie zażywał przepisane mu leki?

A. odczytywanie informacji umieszczonych na opakowaniach leków

B. korzystanie z pisemnej listy dawek leków

C. używanie codziennego dozownika leków z funkcją alarmu

D. ustawienie alarmu w budziku

Wybór dziennego dozownika leków z alarmem jako metody przypominającej o przyjmowaniu leków jest najlepszym rozwiązaniem dla podopiecznych cierpiących na zaburzenia w sferze pamięci. Tego rodzaju dozowniki pozwalają na podział leków na poszczególne dawki, co nie tylko ułatwia organizację, ale także minimalizuje ryzyko pomyłek. Alarm w dozowniku przypomina podopiecznemu o porze przyjęcia leku, co jest kluczowe w kontekście ich regularności. Takie rozwiązanie wspiera pacjentów w samodzielności i zwiększa ich bezpieczeństwo. Ponadto, zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) i innymi standardami opieki zdrowotnej, systematyczne przyjmowanie leków jest istotnym elementem terapii, a odpowiednie wsparcie w tym zakresie jest niezbędne dla efektywności leczenia. Przykładem zastosowania mogą być pacjenci z demencją, gdzie technologia dozowników z alarmami znacząco poprawia jakość życia i zdrowia, redukując ryzyko nieprzyjmowania leków lub ich przedawkowania.

Pytanie 17

Jakie są kluczowe postawy w relacji terapeuty z pacjentem?

A. akceptacja, współczucie

B. szczerość, współczucie

C. autentyczność, litość

D. akceptacja, empatia

Akceptacja i empatia są kluczowymi postawami w kontakcie terapeutycznym, ponieważ tworzą fundament bezpieczeństwa i zaufania w relacji z podopiecznym. Akceptacja oznacza przyjęcie klienta takim, jakim jest, bez osądzania i krytyki, co pozwala na otwarte wyrażanie myśli i emocji. Z kolei empatia, czyli zdolność wczuwania się w emocje i sytuację drugiej osoby, umożliwia terapeucie lepsze zrozumienie jego perspektywy oraz doświadczeń. Przykładowo, w praktyce terapeutycznej, gdy klient dzieli się trudnymi przeżyciami, terapeuta stosujący empatię potrafi odpowiednio zareagować, co może zredukować uczucie osamotnienia klienta. Takie podejście jest zgodne z zasadami podejścia humanistycznego w psychoterapii, które kładzie nacisk na relację i autentyczność. W literaturze przedmiotu, Carl Rogers, jeden z pionierów terapii humanistycznej, podkreśla znaczenie akceptacji i empatii jako kluczowych elementów skutecznej terapii. Wspierają one proces leczenia, przyspieszają rozwój osobisty oraz wpływają na poprawę relacji interpersonalnych.

Pytanie 18

Jakie środki powinien zastosować opiekun osoby z paraplegią, korzystającej z wózka inwalidzkiego, aby zapobiec powstawaniu odleżyn?

A. poduszkę przeciwodleżynową na siedzisku wózka inwalidzkiego oraz utrzymywanie codziennej higieny okolic pośladków

B. materac przeciwodleżynowy i oklepywanie okolic pleców

C. poduszkę przeciwodleżynową oraz zmianę pozycji ciała co dwie godziny w łóżku

D. materac przeciwdziałający odleżynom oraz podnoszenie pacjenta na wózku inwalidzkim co dwie godziny

Wybrałeś opcję, która mówi o poduszce przeciwodleżynowej i zmianie pozycji w łóżku co dwie godziny, ale to nie jest całkiem w porządku. Zmiana pozycji jest istotna dla osób leżących, ale jak chodzi o pacjentów na wózkach, to ważniejsze jest, żeby utrzymać dobrą pozycję ciała w siedzeniu, aby uniknąć odleżyn. Co prawda materac przeciwodleżynowy ma swoje miejsce, ale w kontekście osób, które długo siedzą na wózkach, to nie do końca działa. Odpowiedzi o unoszeniu podopiecznego co dwie godziny i oklepywaniu pleców są też dość kontrowersyjne i mogą prowadzić do bólu i urazów. Unoszenie może być ryzykowne zarówno dla pacjenta, jak i opiekuna, a oklepywanie pleców nie ma naprawdę sensu, jeśli chodzi o zapobieganie odleżynom. Czasami takie pomysły wynikają z braku wiedzy o tym, jak powstają odleżyny i co można zrobić, żeby ich uniknąć. Dobre podejście to takie, które łączy wiedzę pielęgniarską z edukowaniem opiekunów, co na pewno pomoże w zapobieganiu odleżynom.

Pytanie 19

Co asystent powinien przygotować oprócz środków ochrony indywidualnej, przygotowując mycie głowy pacjenta leżącego w łóżku, wraz z miską pneumatyczną, dwoma wiadrami, szamponem i suszarką?

A. jeden ręcznik, folię, dzbanek

B. dwa ręczniki, dzbanek

C. dwa ręczniki, folię, dwa dzbanki, grzebień

D. jeden ręcznik, dwa dzbanki, grzebień

Poprawną odpowiedzią jest zestaw składający się z dwóch ręczników, folii, dwóch dzbanków i grzebienia, co odpowiada standardowym praktykom przy udzielaniu pomocy osobom leżącym. Dwa ręczniki są niezbędne, aby zapewnić odpowiednią higienę oraz komfort pacjenta, jeden służy do osuchania, a drugi do zabezpieczenia okolicy szyi przed wodą i szamponem. Folia jest przydatna do ochrony pościeli i łóżka przed wilgocią, co jest istotne, aby zachować czystość i komfort pacjenta. Dwa dzbanki umożliwiają sprawne mycie włosów, jeden może być użyty do nalewania czystej wody, a drugi do spłukiwania szamponu. Grzebień pozwala na ułatwienie ułożenia włosów po ich umyciu. Przygotowanie pełnego zestawu zgodnego z tymi standardami zapewnia zarówno efektywność, jak i bezpieczeństwo w trakcie przeprowadzania zabiegu pielęgnacyjnego, co jest kluczowe w pracy z osobami leżącymi.

Pytanie 20

Pacjent z cukrzycą osłabł podczas spaceru, a jego objawy to drżenie rąk, potliwość i mdłości. Tętno wynosiło 92 uderzenia na minutę. Co mogą oznaczać te objawy?

A. wysoki poziom cukru we krwi

B. szok septyczny

C. niski poziom cukru we krwi

D. szok anafilaktyczny

Objawy opisane w pytaniu, takie jak drżenie rąk, poty, nudności, a także tętno wynoszące 92/minutę, są typowe dla hipoglikemii, czyli stanu obniżonego poziomu glukozy we krwi. U osób chorych na cukrzycę, którzy stosują leki obniżające poziom cukru, hipoglikemia może wystąpić, gdy nie spożyją one wystarczającej ilości węglowodanów lub po intensywnym wysiłku fizycznym. W takich sytuacjach organizm reaguje poprzez wydzielanie adrenaliny, co prowadzi do objawów takich jak drżenie, pocenie się i uczucie niepokoju. W przypadku wystąpienia hipoglikemii, kluczowe jest szybkie dostarczenie glukozy, na przykład w postaci słodkich napojów lub żeli glukozowych, aby szybko podnieść poziom cukru we krwi. W praktyce ważne jest, aby osoby z cukrzycą były świadome objawów hipoglikemii i umiały odpowiednio reagować, aby uniknąć poważniejszych powikłań, takich jak utrata przytomności.

Pytanie 21

Gdzie można znaleźć dane dotyczące sytuacji rodzinnej osoby z niepełnosprawnością?

A. w dokumencie o stopniu niepełnosprawności

B. w formularzu wywiadu środowiskowego

C. w dokumentach z zatrudnienia

D. w dokumentacji medycznej

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego jest narzędziem, które ma na celu zbieranie szczegółowych informacji o sytuacji życiowej osoby z niepełnosprawnością, w tym także o jej sytuacji rodzinnej. Tego rodzaju wywiad jest kluczowy w procesie oceny potrzeb i zasobów osoby, ponieważ pozwala na zrozumienie kontekstu, w jakim żyje ona oraz jej rodzina. W praktyce, dane z wywiadu pomagają specjalistom, takim jak pracownicy socjalni czy terapeuci, w tworzeniu zindywidualizowanych planów wsparcia. Dobrym przykładem zastosowania kwestionariusza jest sytuacja, gdy pracownik socjalny zbiera informacje o dostępności zasobów w rodzinie, co pozwala na skuteczniejsze dostosowanie interwencji. Ponadto, zgodnie z najlepszymi praktykami w dziedzinie wsparcia osób z niepełnosprawnościami, wywiady środowiskowe są standardem w procesie diagnostycznym oraz w planowaniu usług, co podkreśla ich fundamentalne znaczenie w pracy z osobami z niepełnosprawnościami.

Pytanie 22

Jak asystent powinien reagować w sytuacji, gdy podopieczny jest zdezorientowany i zagubiony?

A. Pozostawić podopiecznego samego, aby się uspokoił

B. Zwrócić się o pomoc do innych bez próby rozwiązania problemu

C. Zapewnić spokojne otoczenie i cierpliwie wyjaśnić sytuację

D. Zignorować sytuację i przejść do następnych zadań

W sytuacji, gdy podopieczny jest zdezorientowany i zagubiony, najważniejsze jest stworzenie spokojnego i bezpiecznego otoczenia. Asystent powinien przede wszystkim zachować spokój, co pozwoli na uspokojenie osoby potrzebującej pomocy. Cierpliwe wyjaśnienie sytuacji i zapewnienie, że wszystko jest pod kontrolą, pomaga zredukować stres i niepokój. Ważne jest, aby komunikować się w sposób jasny i zrozumiały, dostosowując język do poziomu zrozumienia podopiecznego. Dobrym przykładem może być wzięcie podopiecznego za rękę, jeśli jest to odpowiednie, i spokojne tłumaczenie, co się dzieje, co pozwala na odzyskanie orientacji i pewności siebie. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w opiece nad osobami niepełnosprawnymi, gdzie kluczowe znaczenie ma empatia, zrozumienie i odpowiednia komunikacja. W ten sposób asystent przyczynia się do budowania zaufania i poczucia bezpieczeństwa u podopiecznego, co jest fundamentem skutecznej opieki.

Pytanie 23

Kiedy wydaje się orzeczenie o niepełnosprawności, które nie określa stopnia?

A. dziecku z niepełnosprawnością poniżej 16 lat, niezależnie od rodzaju niepełnosprawności

B. osobie z niepełnosprawnością, która posiada już orzeczoną kategorię inwalidztwa

C. dziecku z niepełnosprawnością intelektualną poniżej 14 lat, dla którego zaleca się zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze

D. dla dorosłej osoby z niepełnosprawnością intelektualną, która wymaga całodobowej opieki

Wybranie odpowiedzi, która sugeruje, że orzeczenie o niepełnosprawności bez stopnia odnosi się do dorosłych z niepełnosprawnością intelektualną, jest po prostu błędne. W praktyce takie orzeczenie najczęściej dotyczy dzieci, co ma sens, bo w młodym wieku wsparcie w rozwoju i edukacji jest najważniejsze. Gdy patrzymy na regulacje prawne, to osoby dorosłe, które już mają ustalony stopień niepełnosprawności, korzystają z przywilejów wynikających z wydanego orzeczenia, więc ta odpowiedź jest trochę nieaktualna. Poza tym, twierdzenie, że ktoś z grupą inwalidzką może otrzymać nowe orzeczenie bez stopnia, jest mylne, bo one już mają określony status. Inny problem to stwierdzenie, że dziecko z niepełnosprawnością intelektualną do 14 roku życia, które potrzebuje rewalidacji, powinno dostawać takie orzeczenie. W praktyce decyzje te są robione w oparciu o indywidualne potrzeby oraz możliwości terapeutyczne. Tak więc warto wiedzieć, że orzeczenie o niepełnosprawności bez stopnia ma swoje konkretne ramy i zastosowania, które zależą od wieku oraz rodzaju niepełnosprawności, co wpływa na dostępność różnorodnego wsparcia i usług dla dzieci z tym orzeczeniem.

Pytanie 24

Jakie działania powinny być podjęte przez asystenta, gdy podopieczny agresywnie reaguje na sytuację stresową?

A. Ignorowanie zachowania i kontynuowanie pracy, co może prowadzić do eskalacji problemu

B. Natychmiastowe wezwanie policji, co jest ostatecznością i może nie być adekwatne do sytuacji

C. Podniesienie głosu, aby przywrócić porządek, co może tylko pogorszyć sytuację

D. Utrzymanie spokoju i deeskalacja sytuacji

Reakcje agresywne podopiecznych w sytuacjach stresowych są zrozumiałe, ale wymagają odpowiedniej reakcji ze strony asystenta. Kluczowym działaniem w takiej sytuacji jest utrzymanie spokoju i próba deeskalacji sytuacji. Dzięki temu asystent może pomóc podopiecznemu w opanowaniu emocji i uniknięciu eskalacji konfliktu. W praktyce może to oznaczać zastosowanie technik komunikacyjnych, takich jak aktywne słuchanie, używanie uspokajającego tonu głosu czy unikanie konfrontacyjnego języka ciała. Ważne jest, aby asystent wykazał się empatią, zrozumieniem i cierpliwością, co pozwoli podopiecznemu poczuć się bezpiecznie i zrozumianym. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w pracy z osobami niepełnosprawnymi, które często doświadczają wyzwań emocjonalnych. Warto również pamiętać, że odpowiednie szkolenie i przygotowanie asystenta do radzenia sobie z takimi sytuacjami jest kluczowe w zapewnieniu skutecznego wsparcia.

Pytanie 25

Gdzie może się kształcić osoba z głębokim stopniem niepełnosprawności intelektualnej?

A. w szkole specjalistycznej

B. w dowolnej placówce wybranej przez opiekuna

C. w zwykłej szkole

D. w publicznej szkole zawodowej

Osoba z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim powinna uczęszczać do szkoły specjalnej, co jest zgodne z przepisami prawa oświatowego oraz zaleceniami dotyczącymi kształcenia specjalnego. Szkoły specjalne są dostosowane do indywidualnych potrzeb uczniów, co sprawia, że oferują odpowiednie wsparcie pedagogiczne, terapeutyczne i psychologiczne. W takich placówkach pracują nauczyciele przeszkoleni w zakresie pracy z dziećmi z różnymi rodzajami niepełnosprawności, co pozwala na skuteczne dostosowanie programów nauczania. Uczniowie z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim wymagają szczególnego podejścia, które uwzględnia ich możliwości poznawcze oraz potrzeby emocjonalne. Przykładowo, w szkole specjalnej uczniowie mogą uczestniczyć w zajęciach z zakresu terapii zajęciowej oraz rehabilitacji, co sprzyja ich rozwojowi osobistemu i społecznemu. Ponadto, szkoły te współpracują z rodzinami, co pozwala na stworzenie spójnego systemu wsparcia dla ucznia, zarówno w szkole, jak i w domu.

Pytanie 26

Jakie zadanie ma osoba z niepełnosprawnością wobec wolontariusza, który jej pomaga?

A. zapewnić mu bezpieczne i higieniczne warunki pracy

B. zatroszczyć się o jego wyżywienie podczas pomocy

C. udzielić mu informacji o swojej sytuacji rodzinnej

D. przekazać mu dane o swoich dochodach

Zapewnienie wolontariuszowi bezpiecznych i higienicznych warunków do wykonywania świadczeń jest kluczowym obowiązkiem osoby z niepełnosprawnością. Tego rodzaju odpowiedzialność wynika z zasady wzajemnego poszanowania i dbałości o dobrostan wszystkich uczestników procesu wsparcia. Zgodnie z wytycznymi organizacji zajmujących się pomocą osobom z niepełnosprawnościami, w tym z ramowymi standardami świadczonej pomocy, takie jak Krajowe Standardy Wspierania Osób z Niepełnosprawnościami, bezpieczeństwo i higiena pracy są fundamentem efektywnej współpracy. Przykładowo, wolontariusze muszą mieć zapewnione odpowiednie warunki pracy, takie jak brak zagrożeń zdrowotnych oraz dostęp do niezbędnych zasobów, co z kolei pozwala na skuteczne i komfortowe wykonywanie zadań. W przeciwnym razie, niewłaściwe warunki mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, które zaszkodzą zarówno wolontariuszowi, jak i osobie korzystającej z pomocy. Warto także dodać, że odpowiednie przygotowanie miejsca, w którym odbywa się świadczenie pomocy, jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania organizacjami non-profit.

Pytanie 27

Jakie przybory kuchenne można polecić osobie niewidomej, aby ułatwić jej samodzielne przygotowywanie jedzenia?

A. Sztućce z grubymi uchwytami, ogrzewany talerz

B. Głęboka miska, antypoślizgowa taca, ostry nóż

C. Czujnik poziomu cieczy, maszynkę do krojenia warzyw, separator do żółtek

D. Kubek z dwoma uszami, talerz z osłoną

Czujnik poziomu cieczy, maszynka do krojenia warzyw oraz separator do żółtka to przybory kuchenne, które znacząco ułatwiają ociemniałej podopiecznej samodzielne przygotowanie posiłków. Czujnik poziomu cieczy jest niezwykle przydatnym narzędziem, które informuje użytkownika o ilości płynu w garnku lub szklance, co eliminuje ryzyko przelania i związanych z tym niebezpieczeństw. Maszynka do krojenia warzyw, dzięki ergonomicznemu designowi, pozwala na bezpieczne i precyzyjne krojenie warzyw bez konieczności używania noża, co minimalizuje ryzyko skaleczeń. Separator do żółtka z kolei umożliwia łatwe oddzielanie białka od żółtka bez potrzeby manualnego manipulowania jajkami, co może być trudne dla osób z ograniczonym wzrokiem. Standardy dotyczące bezpieczeństwa w kuchni podkreślają znaczenie użycia narzędzi, które wspierają samodzielność osób z niepełnosprawnościami, co czyni te akcesoria idealnym wyborem dla ociemniałych użytkowników.

Pytanie 28

Jaki rodzaj wsparcia jest kluczowy dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w codziennych czynnościach?

A. Wsparcie w zarządzaniu finansami

B. Wsparcie w obsłudze sprzętu komputerowego

C. Wsparcie w komunikacji i rozwiązywaniu problemów

D. Wsparcie w nauce języków obcych

Osoby z niepełnosprawnością intelektualną często napotykają trudności w codziennej komunikacji oraz w rozwiązywaniu problemów. Wsparcie w tym zakresie jest kluczowe, ponieważ umożliwia im lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie. Komunikacja to nie tylko wymiana informacji, ale również zdolność do wyrażania potrzeb, emocji i uczuć. Dobre wsparcie w komunikacji pomaga w budowaniu relacji interpersonalnych, co jest istotne dla jakości życia. Ponadto, umiejętność rozwiązywania problemów jest niezbędna do samodzielnego radzenia sobie z codziennymi wyzwaniami. Przykładowo, osoba z niepełnosprawnością intelektualną może potrzebować pomocy w zrozumieniu instrukcji lub w znalezieniu alternatywnych rozwiązań w sytuacjach konfliktowych. Ważne jest, aby wsparcie było dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości osoby, uwzględniając jej stopień niepełnosprawności oraz specyficzne trudności. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują zastosowanie prostego języka, wizualne wsparcie oraz użycie technologii wspomagających komunikację.

Pytanie 29

W jaki sposób asystent powinien oklepywać plecy pacjenta leżącego w łóżku, wykonując zabieg na klatce piersiowej?

A. od szczytów płuc, pionowo w dół do podstawy klatki piersiowej

B. od kręgosłupa, poziomo w stronę boków klatki piersiowej

C. od kręgosłupa, wzdłuż żeber w kierunku mostka

D. od podstawy klatki piersiowej, wzdłuż żeber ku szczytom płuc

Prawidłowa odpowiedź wskazuje, że oklepywanie powinno odbywać się od podstawy klatki piersiowej wzdłuż żeber do szczytów płuc. Metoda ta jest zgodna z zaleceniami dotyczącymi technik drenażu oskrzelowego, które mają na celu efektywne usuwanie wydzielin z dróg oddechowych. Oklepywanie powinno być wykonywane w taki sposób, aby umożliwić przemieszczenie flegmy ku górze, co ułatwia jej wykrztuszanie. Umożliwienie pacjentowi leżącemu w łóżku przyjęcia pozycji, w której ich klatka piersiowa jest nieznacznie obniżona, wspomaga ten proces. W praktyce, asystent powinien stosować dłonie w kształcie miseczki, co zapewni skuteczność uderzeń i minimalizację dyskomfortu. Dobrą praktyką jest także prowadzenie takich zabiegów w połączeniu z odpowiednimi ćwiczeniami oddechowymi, co ma na celu zwiększenie efektywności wentylacji płuc, a tym samym poprawę wydolności oddechowej pacjenta. Ta technika jest szczególnie istotna w opiece nad pacjentami z chorobami płuc, takimi jak mukowiscydoza czy przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP).

Pytanie 30

Jaką aktywność rekomenduje się w integracji społecznej osób z porażeniem mózgowym?

A. Indywidualna psychoterapia

B. Udział w turnusie rehabilitacyjnym

C. Zatrudnienie w zakładzie pracy chronionej

D. Schultza trening autogenny

Wyjazd na turnus rehabilitacyjny jest istotnym elementem rehabilitacji społecznej osób z porażeniem mózgowym. Tego rodzaju turnusy oferują nie tylko fizyczną rehabilitację, ale także wsparcie psychospołeczne oraz integrację z rówieśnikami, co jest kluczowe dla poprawy jakości życia. Uczestnictwo w grupowych zajęciach oraz terapiach pozwala na rozwijanie umiejętności interpersonalnych, co sprzyja lepszemu przystosowaniu się do życia w społeczeństwie. Przykładowo, turnusy często zawierają programy terapeutyczne dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, co zwiększa efektywność rehabilitacji. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi WHO, które podkreślają znaczenie rehabilitacji jako procesu wspierającego powrót do aktywności społecznej oraz zawodowej. Praktyka pokazuje, że osoby po turnusach rehabilitacyjnych wykazują większą motywację do dalszej rehabilitacji oraz lepsze wyniki w zakresie samodzielności i funkcjonowania w codziennym życiu.

Pytanie 31

Która z poniższych działań aktywizuje społeczność do wspierania osób z niepełnosprawnościami?

A. wsparcie w załatwianiu formalności urzędowych

B. organizacja wolontariatu

C. poszukiwanie ofert zatrudnienia

D. składanie wniosków o wsparcie z opieki społecznej

Organizowanie wolontariatu jest kluczowym elementem aktywizowania środowiska społecznego do działań na rzecz osób z niepełnosprawnością. Wolontariat nie tylko wspiera osoby z niepełnosprawnością w codziennych zadaniach, ale również buduje mosty między różnymi grupami społecznymi. Dzięki wolontariuszom, osoby te mogą uzyskać wsparcie, które nie tylko zwiększa ich niezależność, ale także poprawia jakość ich życia. Przykładem może być organizowanie szkoleń, warsztatów artystycznych lub sportowych, które angażują zarówno osoby z niepełnosprawnościami, jak i wolontariuszy, co sprzyja integracji i zrozumieniu. Standardy branżowe, takie jak te opracowane przez Polską Federację Ruchu na Rzecz Osób z Niepełnosprawnością czy międzynarodowe wytyczne dotyczące pracy z wolontariuszami, podkreślają znaczenie takiej aktywności. Wspierając wolontariat, społeczeństwo staje się bardziej wrażliwe na potrzeby osób z niepełnosprawnościami, co w dłuższej perspektywie przekłada się na większą akceptację i integrację.

Pytanie 32

Pacjent po endoprotezoplastyce stawu kolanowego korzysta z jednej kuli łokciowej podczas wchodzenia po schodach. Jakiej wskazówki powinien udzielić asystent, dotyczącej strony, po której pacjent powinien trzymać kulę?

A. niezabiegowej

B. lewej

C. prawej

D. operowanej

Poprawna odpowiedź to 'operowanej', ponieważ trzymanie kuli łokciowej po stronie operowanej kończyny podczas wchodzenia po schodach jest zgodne z zasadami biomechaniki i rehabilitacji. Umożliwia to skuteczniejsze wsparcie i równocześnie zmniejsza ryzyko upadków oraz obciążenia stawów. Kula łokciowa działa jako dodatkowe wsparcie, co jest szczególnie istotne w przypadku pacjentów po wszczepieniu endoprotezy stawu kolanowego, którzy mogą mieć ograniczoną stabilność oraz siłę kończyny operowanej. Podczas wchodzenia po schodach zaleca się, aby pacjent najpierw postawił zdrową nogę na stopniu, a następnie przesuwał kulę łokciową na wyższy stopień, co zapewnia lepszą kontrolę ruchu i równowagę. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi rehabilitacji ortopedycznej, pacjenci powinni unikać przenoszenia ciężaru na stronę zdrową, co mogłoby prowadzić do dysbalansu mięśniowego oraz przeciążenia. Dlatego ważne jest, aby osoba asystująca instruowała podopiecznego w taki sposób, aby wspierać go w odzyskiwaniu pełnej funkcji kończyny operowanej.

Pytanie 33

Podopieczna, która miała miesiąc temu zabieg wszczepienia endoprotezy biodra, powinna stosować się do jakiego z poniższych zachowań?

A. Zakładanie nogi na nogę podczas siedzenia

B. Siedzenie na niskich stołkach

C. Korzystanie z prysznica

D. Przechylanie się na strony

Przechylanie się na boki, siadanie z nogą założoną na nogę oraz siadanie na niskich krzesłach to zachowania, które mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji po zabiegu wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego. Te aktywności mogą wywołać niepożądane napięcia, destabilizację stawu oraz zwiększenie ryzyka upadków. Przechylanie się na boki może powodować nadmierne obciążenie stawu biodrowego, co w przypadku nowo wszczepionej endoprotezy jest bardzo niebezpieczne. W pierwszym okresie po operacji staw jest wrażliwy i niestabilny, a każde nieostrożne przechylenie może prowadzić do nieprzewidzianych kontuzji. Siadanie z nogą założoną na nogę, co może być naturalnym odruchem, jest również niewskazane, ponieważ zwiększa ryzyko przemieszczenia endoprotezy, co może prowadzić do poważnych komplikacji. Siadanie na niskich krzesłach dodatkowo obciąża staw biodrowy i utrudnia wstawanie, co może skutkować upadkiem. W rehabilitacji pooperacyjnej istotnym jest, by pacjenci trzymali się zaleceń dotyczących unikania takich pozycji, które mogą powodować dyskomfort oraz ryzyko urazów. Utrzymywanie stabilności oraz bezpieczeństwa podczas wykonywania codziennych czynności jest kluczowe dla efektywnego powrotu do zdrowia oraz pełnej funkcji stawu.

Pytanie 34

Podczas jedzenia osoba się zadławiła i nie jest w stanie wykrztusić kawałka jedzenia. Ratownik pierwszej pomocy bezskutecznie próbował oklepać jej plecy. Co powinien zrobić w kolejnym kroku?

A. Metoda Sellicka

B. Technika Rauteka

C. Metoda Esmarcha

D. Manewr Heimlicha

Chwyt Heimlicha jest uznawany za najskuteczniejszą metodę usuwania ciała obcego z dróg oddechowych u osób dorosłych oraz dzieci powyżej 1. roku życia. Działa na zasadzie wytworzenia ciśnienia w jamie brzusznej, co przyczynia się do wypchnięcia uwięzionego przedmiotu w górę, a tym samym odblokowania dróg oddechowych. W sytuacji, gdy osoba się dławi i nie jest w stanie odkrztusić kęsa pokarmowego, najpierw należy wykonać kilka prób oklepania pleców, ale jeśli te są nieskuteczne, kolejny krok to właśnie chwyt Heimlicha. Przykładowo, aby go wykonać, asystent staje za osobą duszącą się, obejmuje ją ramionami w talii, a następnie wykonuje energiczne, w górę i do wnętrza, uciski. Ważne jest, aby znać tę technikę, ponieważ w przypadkach duszenia czas jest kluczowy, a szybka interwencja może uratować życie. Warto również zapoznać się z lokalnymi wytycznymi dotyczącymi udzielania pierwszej pomocy, aby być przygotowanym na takie sytuacje w przyszłości.

Pytanie 35

Co powinien doradzić asystent przy aranżowaniu przestrzeni dla osoby z astmą?

A. codzienne usuwanie kurzu na sucho i zakup pościeli z wełny naturalnej

B. regularne zamiatanie podłóg i używanie perfumowanych odświeżaczy powietrza

C. unikać wykładzin i często wietrzyć pokoje

D. utrzymywanie wilgotności i temperatury w pomieszczeniach powyżej 25 stopni Celsjusza

Rezygnacja z dywanów oraz częste wietrzenie pomieszczeń to kluczowe działania, które mogą znacząco wpłynąć na jakość życia osób cierpiących na astmę. Dywany mogą gromadzić kurz, alergeny oraz roztocza, co może prowadzić do zaostrzenia objawów astmy. Zastosowanie twardych powierzchni podłogowych, takich jak płytki czy podłogi drewniane, ułatwia utrzymanie czystości i zmniejsza ryzyko wystąpienia reakcji alergicznych. Regularne wietrzenie pomieszczeń jest istotne, ponieważ pozwala na cyrkulację świeżego powietrza, co pomaga w redukcji stężenia alergenów i zanieczyszczeń wewnętrznych. Powinno się dążyć do utrzymywania wilgotności w pomieszczeniach na poziomie 30-50%, co znacznie zmniejsza ryzyko rozwoju pleśni i roztoczy. To podejście jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz standardami branżowymi dotyczącymi zdrowego środowiska mieszkalnego, które podkreślają znaczenie czystości i wentylacji w przestrzeni życiowej osób z problemami oddechowymi.

Pytanie 36

Jak nazywa się skala używana do oceny ryzyka odleżyn u pacjenta leżącego w łóżku?

A. Norton

B. Barthel

C. Lawtona

D. Katza

Skala Norton jest uznawana za jedną z najważniejszych narzędzi w ocenie ryzyka powstawania odleżyn u pacjentów leżących w łóżku. Została opracowana w 1962 roku i od tego czasu zyskała szerokie uznanie w praktyce klinicznej. Obejmuje pięć kluczowych czynników: stan fizyczny, stan psychiczny, aktywność, mobilność oraz incontinencję. Każdy z tych czynników jest oceniany w skali punktowej, co pozwala na obliczenie ogólnego wyniku. Wyższy wynik wskazuje na niższe ryzyko rozwoju odleżyn, natomiast niższy sygnalizuje potrzebę interwencji. W praktyce, stosując skalę Norton, personel medyczny może w sposób systematyczny monitorować pacjentów, identyfikując te osoby, które są najbardziej narażone na rozwój odleżyn. Warto również podkreślić, że włączenie tej skali do rutynowych procedur oceny stanu pacjenta jest zgodne z wytycznymi World Health Organization (WHO) oraz zaleceniami Europejskiego Towarzystwa Leczenia Ran (EWMA). Dzięki temu można skuteczniej wdrażać działania prewencyjne, takie jak zmiany pozycji pacjenta, stosowanie odpowiednich materacy czy też zapewnienie optymalnych warunków pielęgnacyjnych.

Pytanie 37

Podczas wizyty opiekun zaobserwował u pacjenta nagłe osłabienie siły mięśni po prawej stronie, opadnięcie kącika ust oraz niewyraźną mowę. Zauważono także trudności z połykaniem, a pacjent dusił się. Co mogą sugerować te objawy?

A. atak serca

B. zapalanie opon mózgowo-rdzeniowych

C. chorobę Parkinsona

D. udar mózgu

Udar mózgu, znany również jako udar niedokrwienny lub krwotoczny, to stan nagły, w którym dochodzi do uszkodzenia tkanki mózgowej na skutek zaburzeń krążenia krwi. Objawy zaobserwowane u podopiecznego, takie jak osłabienie siły kończyn po prawej stronie, opadanie kącika ust i bełkotliwa mowa, są klasycznymi symptomami udaru, wskazującymi na uszkodzenie lewej półkuli mózgu, odpowiedzialnej za funkcje motoryczne i językowe po prawej stronie ciała. Problemy z połykaniem i krztuszenie się sugerują zaangażowanie mechanizmów neurologicznych odpowiedzialnych za kontrolę mięśni, co jest również charakterystyczne dla udarów. W praktyce, kluczowe jest szybkie rozpoznanie udaru, aby umożliwić podanie leczenia trombolitycznego w ciągu pierwszych godzin od wystąpienia objawów, co może znacznie poprawić rokowanie pacjenta. Dobre praktyki w opiece nad osobami starszymi obejmują regularne monitorowanie ich stanu zdrowia oraz edukację w zakresie objawów udaru, co umożliwia szybką interwencję.

Pytanie 38

Pacjent z niepełnosprawnością korzystający z opieki zdrowotnej powinien wiedzieć, że skierowanie do lekarza specjalisty zachowuje ważność jak długo?

A. tak długo, jak istnieje wskazanie medyczne

B. aż do końca bieżącego roku kalendarzowego

C. przez 60 dni roboczych

D. przez pełny rok kalendarzowy

Odpowiedź, że skierowanie lekarskie do poradni specjalistycznej jest ważne dopóki istnieje wskazanie medyczne, jest zgodna z zasadami ubezpieczenia zdrowotnego w Polsce. W praktyce oznacza to, że pacjent ma prawo korzystać z usług specjalistycznych tak długo, jak wynika to z jego stanu zdrowia i zaleceń lekarza. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ), który podkreśla, że skierowanie nie ma sztywnego terminu ważności, gdyż jego celem jest umożliwienie ciągłości opieki medycznej. W przypadku pacjentów z przewlekłymi schorzeniami lub potrzebujących długoterminowej terapii, posiadanie aktualnego skierowania jest kluczowe dla zapewnienia odpowiedniego dostępu do specjalistów. Przykładem może być pacjent z chorobą autoimmunologiczną, który wymaga regularnych wizyt u immunologa; w takim przypadku skierowanie będzie ważne tak długo, jak zaleca to lekarz prowadzący, a nie na podstawie sztucznych ograniczeń czasowych.

Pytanie 39

Czy każda osoba z niepełnosprawnością ma prawo do kompleksowej rehabilitacji, specjalistycznej pomocy oraz zatrudnienia na otwartym rynku pracy zgodnie z jakim dokumentem?

A. z Ustawą o ochronie zdrowia

B. z Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności

C. z Ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych

D. z Kartą praw osób niepełnosprawnych

Odpowiedzi odnoszące się do Ustawy o ochronie zdrowia, Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, mimo że są istotnymi aktami prawnymi, nie dostarczają pełnego obrazu praw osób z niepełnosprawnościami w kontekście ich praw do rehabilitacji, pomocy specjalistycznej i zatrudnienia. Ustawa o ochronie zdrowia reguluje kwestie związane z dostępem do świadczeń zdrowotnych, ale nie koncentruje się na specyficznych prawach osób z niepełnosprawnościami w zakresie rehabilitacji i wsparcia w pracy. Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, choć dotyczy ogólnych praw człowieka, nie odnosi się bezpośrednio do szczególnych potrzeb osób z niepełnosprawnościami, ani nie definiuje ich praw w kontekście wszechstronnej rehabilitacji. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych również nie precyzuje praw osób z niepełnosprawnościami, a raczej reguluje kwestie zabezpieczeń finansowych. Wybór tych odpowiedzi może wynikać z błędnego rozumienia ich zakresu i celu. Należy pamiętać, że Karta praw osób niepełnosprawnych ma pierwszorzędne znaczenie w kontekście integracji społecznej i zawodowej, a inne dokumenty, choć ważne, nie zastępują jej specyfiki i celów.

Pytanie 40

Jakie są ryzykowne zachowania i ścieżki przenoszenia wirusa HIV?

A. używanie wspólnej pościeli, kontakt z krwią

B. stosunki seksualne, kontakt z krwią, mleko matki

C. całowanie się, stosunki seksualne

D. korzystanie z tej samej toalety, sztućców

Odpowiedź "kontakty seksualne, krew, pokarm matki" jest prawidłowa, ponieważ wszystkie te drogi są potwierdzonymi sposobami transmisji wirusa HIV. Kontakty seksualne, zarówno vaginalne, analne, jak i oralne, niosą ze sobą ryzyko zakażenia, zwłaszcza gdy nie stosuje się zabezpieczeń takich jak prezerwatywy. Krew osoby zakażonej HIV zawiera wirusa w dużym stężeniu, przez co transfuzja krwi, używanie wspólnych igieł lub kontakt z ranami zwiększa ryzyko zakażenia. Pokarm matki może również przenosić wirusa HIV na noworodki, co jest szczególnie istotnym zagadnieniem podczas karmienia piersią. W kontekście ochrony zdrowia publicznego, znajomość tych dróg transmisji jest kluczowa dla kształtowania skutecznych programów profilaktycznych oraz edukacji w zakresie HIV/AIDS. Przykładem jest stosowanie prezerwatyw podczas stosunków seksualnych oraz programy wymiany igieł dla osób stosujących narkotyki, które mają na celu zminimalizowanie ryzyka zakażenia. Właściwe zrozumienie i edukacja na temat tych mechanizmów są niezbędne do ograniczenia rozprzestrzeniania się wirusa HIV.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej