Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 14 maja 2025 19:07
Data zakończenia: 14 maja 2025 19:24

Egzamin zdany!

Wynik: 36/40 punktów (90,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jakie schorzenia stanowią bezwzględne przeciwwskazania do uczestnictwa w zajęciach w warsztacie stolarskim?

A. Stan po amputacji nogi lub jej niedowład.

B. Uczulenie na kleje i problemy z równowagą.

C. Stan po urazie mózgu z afazją motoryczną.

D. Przykurcze dłoni oraz ograniczona ruchomość w stawach barkowych.

Odpowiedź wskazująca na uczulenie na kleje i zaburzenia równowagi jest poprawna, ponieważ stanowi bezwzględne przeciwwskazanie do uczestnictwa w zajęciach w pracowni stolarskiej. Uczulenie na kleje, które często zawierają substancje chemiczne, może prowadzić do poważnych reakcji alergicznych, w tym obrzęków, trudności w oddychaniu czy wysypek skórnych. Pracownia stolarska generuje wiele pyłów oraz wydzielin chemicznych, co w połączeniu z uczuleniem może stwarzać poważne zagrożenie dla zdrowia. Z drugiej strony, zaburzenia równowagi mogą prowadzić do niebezpieczeństwa w pracy z narzędziami oraz maszynami, które wymagają precyzyjnych ruchów i stabilności. Przykładowo, praca z piłą czy wiertarką elektryczną wymaga pełnej kontroli nad ciałem i zdolności do utrzymania równowagi, co w przypadku zaburzeń równowagi może prowadzić do wypadków. Standardy BHP w miejscu pracy nakładają na pracowników obowiązek posiadania zdolności do bezpiecznego wykonywania swoich zadań, co w tym przypadku nie jest spełnione.

Pytanie 2

Jakie oprogramowanie powinien zastosować terapeuta do zorganizowania spotkania online z uczestnikiem warsztatu terapii zajęciowej?

A. Canva

B. Microsoft Power Point

C. Google Meet

D. Windows Media Player

Google Meet to super platforma do spotkań online, szczególnie jeśli chodzi o sesje terapeutyczne. Można tam nie tylko gadać przez wideo, ale też udostępniać ekran, co jest mega przydatne w terapii zajęciowej. Dzięki temu terapeuta może pokazywać różne materiały wizualne lub prezentacje. Co ważne, Google Meet działa na wielu urządzeniach, więc każdy może dołączyć z właściwie każdego miejsca, używając różnych technologii. To zwiększa dostępność terapii, co moim zdaniem jest kluczowe. A to jeszcze nie wszystko! Platforma umożliwia nagrywanie sesji, co może być świetnym pomysłem, żeby potem przeanalizować postępy uczestników warsztatu. Poza tym, Google Meet dba o bezpieczeństwo i prywatność, co w terapii, gdzie często poruszają się wrażliwe tematy, jest istotne. A jeśli chodzi o planowanie spotkań, terapeuci mogą z łatwością korzystać z kalendarza Google, co bardzo ułatwia organizację. Dlatego Google Meet to naprawdę świetne narzędzie do prowadzenia zdalnych sesji terapeutycznych.

Pytanie 3

Zwiększenie autonomii w codziennych czynnościach, zdobycie umiejętności przestrzegania odpowiednich norm społecznych oraz kształtowanie zachowań dostosowanych do płci i wieku osoby podopiecznej, to cele usprawniania

A. fizycznego

B. zawodowego

C. społecznego

D. psychicznego

Wzrost samodzielności w czynnościach życia codziennego, nabycie umiejętności przestrzegania norm obyczajowych oraz odpowiednich zachowań do płci i wieku podopiecznego są kluczowymi elementami usprawniania społecznego. Usprawnianie społeczne koncentruje się na integracji jednostek z otoczeniem społecznym oraz rozwijaniu umiejętności, które pozwalają na funkcjonowanie w grupach społecznych. Przykładem tego może być praca z osobami z niepełnosprawnościami, gdzie istotne jest, aby nabyły one umiejętności komunikacyjne i społeczne, które umożliwią im nawiązywanie relacji oraz uczestnictwo w życiu społecznym. W kontekście standardów branżowych, korzysta się z podejścia opartego na zindywidualizowanych planach wsparcia, które uwzględniają normy kulturowe i kontekst społeczny podopiecznego. Usprawnianie społeczne ma na celu nie tylko poprawę jakości życia jednostki, ale także zwiększenie jej niezależności i pewności siebie w interakcji z innymi.

Pytanie 4

Jakie elementy wchodzą w skład dokumentacji rehabilitacyjno-terapeutycznej uczestnika warsztatów terapii zajęciowej?

A. indywidualny plan terapii, dane osobowe uczestnika, sposoby kontaktu z opiekunami.

B. dziennik zajęć, dane osobowe, sposób transportu uczestnika.

C. wniosek o przyjęcie, orzeczenie o niepełnosprawności, lista uczestników.

D. wywiad środowiskowy, rejestr zużycia materiałów, plan zajęć.

Dokumentacja rehabilitacyjno-terapeutyczna jest kluczowa dla efektywności terapii zajęciowej, a wybór odpowiednich elementów dokumentacji jest istotny. Podanie o przyjęcie i orzeczenie o niepełnosprawności, chociaż ważne, nie są wystarczające do stworzenia kompleksowego obrazu uczestnika terapii. Podanie o przyjęcie jest formalnością administracyjną, która nie wpływa na proces terapeutyczny, a orzeczenie o niepełnosprawności podejmuje jedynie kwestię stanu zdrowia uczestnika, ale nie dostarcza informacji o osobistych potrzebach terapeutycznych. Lista obecności ma zastosowanie w kontekście organizacyjnym, jednak nie jest to element związany z samą rehabilitacją. Koncentrowanie się na tych dokumentach może prowadzić do niepełnego zrozumienia potrzeb uczestników terapii oraz ograniczyć możliwość dostosowania działań terapeutycznych do ich rzeczywistych wymagań. W przypadku wywiadu środowiskowego, ewidencji zużycia materiałów czy harmonogramu zajęć, chociaż są to ważne aspekty organizacyjne, nie spełniają one roli kluczowych elementów dokumentacji terapeutycznej. Wywiad środowiskowy dostarcza informacji o warunkach życia uczestnika, ale nie określa bezpośrednio planu działania. Ewidencja zużycia materiałów i harmonogram zajęć są bardziej związane z zarządzaniem i logistyką, a nie z indywidualnym podejściem terapeutycznym, co jest fundamentalne w rehabilitacji. Często mylnie interpretowane podejścia do dokumentacji mogą prowadzić do nieefektywnej terapii oraz zaniedbań w zakresie indywidualnych potrzeb pacjentów.

Pytanie 5

Warsztat, w którym będą wykonywane witraże metodą Tiffaniego, musi być zaopatrzony w poniższy zestaw narzędzi:

A. szlifierkę, lutownicę, noże olejowe, taśmę miedzianą, topnik

B. dłuta, ścisk żelazny, kątownik, wiertarkę, przyrżnie

C. dziurkacze obrotowe, kostkę ołowianą, szydła, przycinaki, modelarki

D. nożyce do blachy, szczypce, młotek, klepadła, modelatory

Wybór szlifierki, lutownicy, noży olejowych, taśmy miedzianej oraz topnika jako zestawu sprzętów do pracowni witraży techniką Tiffaniego jest właściwy z kilku powodów. Szlifierka jest niezbędna do precyzyjnego wygładzania krawędzi szklanych elementów, co zapewnia ich idealne dopasowanie oraz estetyczny wygląd. Lutownica jest kluczowym narzędziem, które umożliwia trwałe łączenie miedzianych taśm, na które nakładane są szklane płytki. Taśma miedziana odgrywa fundamentalną rolę w technice Tiffaniego, gdyż jest używana do obklejania krawędzi szklanych elementów przed lutowaniem, a topnik jest niezbędny do zapewnienia dobrego przewodnictwa i trwałości lutowania. Noże olejowe natomiast służą do precyzyjnego cięcia miedzianych taśm. Wykorzystanie tych narzędzi zgodnie z obowiązującymi standardami branżowymi zapewnia nie tylko wysoką jakość finalnych produktów, ale też bezpieczeństwo pracy. Przykładem zastosowania tej technologii może być tworzenie witraży o skomplikowanych wzorach, gdzie precyzyjne cięcie i łączenie elementów jest kluczowe dla końcowego efektu wizualnego.

Pytanie 6

Jakie kroki podjął terapeuta, aby uzyskać dane od respondenta na podstawie przygotowanego kwestionariusza?

A. Przeprowadził obserwację

B. Wykonał eksperyment

C. Dokonał analizy dokumentacji medycznej

D. Zrealizował wywiad

Przeprowadzenie wywiadu jest kluczowym krokiem w procesie terapeutycznym, ponieważ pozwala terapeucie uzyskać szczegółowe i zindywidualizowane informacje o pacjencie. Wywiad to strukturalna rozmowa, która pozwala terapeutom na analizę historycznych i aktualnych problemów pacjenta, ich emocji oraz zachowań. Terapeuci mogą stosować różne techniki wywiadu, takie jak pytania otwarte, aby zachęcić respondenta do dzielenia się swoimi doświadczeniami, co z kolei pozwala na lepsze zrozumienie sytuacji jednostki. Przykładem zastosowania wywiadu w praktyce może być wstępna ocena pacjenta w terapii poznawczo-behawioralnej, gdzie terapeuta może pytać o myśli i uczucia związane z konkretnymi sytuacjami, co pozwala na identyfikację wzorców myślowych oraz na późniejsze wprowadzenie skutecznych interwencji. Wywiad jest zgodny z najlepszymi praktykami w psychoterapii, które podkreślają znaczenie nawiązywania relacji terapeutycznej oraz uzyskiwania informacji w sposób empatyczny i wspierający.

Pytanie 7

Dzieląc się z podopiecznym swoimi obserwacjami w słowach: "Nie podoba mi się to, że się spóźniasz, jeśli będziesz punktualny, łatwiej będzie nam zrealizować plan zajęć", terapeuta zastosował

A. blokadę komunikacyjną

B. informację zwrotną

C. ocenianie

D. odzwierciedlanie zachowań

Odpowiedź informacja zwrotna jest poprawna, ponieważ terapeuta w sposób konstruktywny przekazuje swoje spostrzeżenia podopiecznemu. Użycie sformułowania: Nie podoba mi się to, że się spóźniasz, jeśli będziesz punktualny, łatwiej będzie nam zrealizować plan zajęć, ukazuje, że terapeuta nie tylko wyraża swoje zaniepokojenie, ale również sugeruje sposób na poprawę sytuacji. Tego rodzaju feedback jest kluczowy w pracy terapeutycznej, ponieważ pozwala na zbudowanie świadomości u podopiecznego odnośnie jego zachowań oraz ich wpływu na terapię. W praktyce, informacja zwrotna powinna być podawana w sposób jasny i nieosądzający, co sprzyja otwartości i komunikacji. Ponadto, zastosowanie techniki informowania o konsekwencjach zachowań, w tym przypadku spóźnienia, zmusza podopiecznego do refleksji nad swoim zachowaniem. W terapii i pracy z pacjentami, ważne jest, aby terapeuci posługiwali się technikami informacji zwrotnej jako częścią efektywnego procesu terapeutycznego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie psychoterapii. Przykładem efektywnego feedbacku może być również wskazanie pozytywnych aspektów zachowania pacjenta, co dodatkowo motywuje do wprowadzania zmian.

Pytanie 8

Podczas komunikacji z pacjentem w zaawansowanym stadium choroby Alzheimera, terapeutę należy

A. formułować krótkie i jasne zdania

B. gestykulować jak najwięcej oraz mówić głośno

C. wykorzystać metodę Blissa

D. nawiązywać do wspomnień z młodości pacjenta

Właściwe komunikowanie się z podopiecznym w zaawansowanym stadium choroby Alzheimera polega na używaniu krótkich i jednoznacznych zdań. Osoby z tą chorobą często mają trudności ze zrozumieniem skomplikowanych struktur językowych oraz nadmiaru informacji. Używając prostego i klarownego języka, terapeuta ułatwia podopiecznemu zrozumienie przekazu, co jest kluczowe dla wzmocnienia poczucia bezpieczeństwa i komfortu. Przykładem może być stwierdzenie "Chodźmy na spacer" zamiast "Czy chciałbyś wyjść na świeżym powietrzu i popatrzeć na drzewa?". Takie podejście jest zgodne z zaleceniami Stowarzyszenia Alzheimer’s Association, które sugeruje stosowanie prostego języka oraz unikanie wielokrotnych pytań. Dodatkowo, terapeuci powinni być cierpliwi, dając podopiecznemu czas na zrozumienie i odpowiedź, co wspiera jego samodzielność i aktywność.

Pytanie 9

W kontekście etapów procesu terapeutycznego, określenie celów terapeutycznych wynika bezpośrednio

A. ze sformułowanej diagnozy funkcjonalnej

B. z dobranych metod i technik terapii zajęciowej

C. z ustalonego planu działań

D. z opracowanych programów zajęć

Sprecyzowanie celów terapeutycznych jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który w dużej mierze opiera się na postawionej diagnozie funkcjonalnej. Diagnoza ta analizuje aktualny stan pacjenta, jego potrzeby oraz trudności, co pozwala na zidentyfikowanie obszarów wymagających wsparcia. Na przykład, jeśli diagnostyka ujawnia problemy z motoryką dużą, cele terapeutyczne mogą obejmować rozwijanie zdolności do chwytania i manipulacji przedmiotami. W praktyce, terapeuci często korzystają z narzędzi oceny funkcjonalnej, które pomagają precyzyjnie określić, jakie umiejętności wymagają poprawy. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), ustalanie celów powinno być oparte na indywidualnych potrzebach pacjenta, co zwiększa efektywność terapii i wspiera osiąganie satysfakcji z postępów. Ostatecznie, dobrze sprecyzowane cele terapeutyczne są fundamentem dalszych działań, które powinny być konsekwentnie dostosowywane do ewoluujących potrzeb pacjenta.

Pytanie 10

26-letnia pacjentka zdiagnozowana z schizofrenią paranoidalną ma problemy z werbalną komunikacją. Jakiego rodzaju aktywność terapeuta zajęciowy powinien zaplanować, aby umożliwić jej wyrażenie swoich emocji?

A. Kinezyterapia

B. Malarstwo

C. Ćwiczenie umiejętności praktycznych

D. Animaloterapia

Wybieranie innych metod terapii nie jest za bardzo dobre w przypadku osoby z schizofrenią paranoidalną, zwłaszcza jeśli chodzi o trudności w komunikacji. Trening umiejętności praktycznych, mimo że ważny w rehabilitacji, skupia się głównie na codziennych czynnościach, a to nie zawsze pomaga w wyrażaniu emocji. Często osoby z problemami psychicznymi mają kłopoty z interakcjami, a taki trening nie daje im narzędzi do pokazywania bardziej złożonych emocji. Kinezyterapia, mimo że poprawia kondycję fizyczną, nie angażuje emocjonalnie, więc to też nie jest najlepsza opcja. Animaloterapia, chociaż może pomóc w redukcji lęku, nie daje możliwości emocjonalnej komunikacji. To przecież interakcja ze zwierzętami, a to nie spełnia potrzeby wyrażenia się słowami czy przez sztukę. Dla osób, które mają problem z mówieniem, ważne jest, żeby stworzyć im warunki do wyrażenia siebie w inny sposób. Dlatego przy wyborze terapii, dobrze jest kierować się tym, jak bardzo metoda pozwala na ekspresję emocji, co w przypadku schizofrenii paranoidalnej jest szczególnie ważne.

Pytanie 11

Aby ocenić postępy podopiecznego na podstawie standaryzowanej obserwacji, terapeuta powinien skorzystać z narzędzia, którym jest

A. zeszytu obserwacyjnego

B. plan obserwacyjny

C. arkusza obserwacyjnego

D. formularza obserwacyjnego

Stosowanie planu obserwacji, dzienniczka obserwacyjnego czy karty obserwacyjnej może wydawać się użyteczne, jednak każdy z tych dokumentów ma swoje ograniczenia, które mogą negatywnie wpłynąć na jakość oceny postępów podopiecznego. Plan obserwacji często przyjmuje formę ogólnego zarysu działań, co może prowadzić do subiektywnej interpretacji sytuacji, a tym samym do zniekształcenia wyników. Dzienniczek obserwacyjny, chociaż przydatny w codziennym rejestrowaniu działań, nie zapewnia standaryzacji, co w efekcie może skutkować niespójnością w rejestrowaniu postępów. Karta obserwacyjna również może być ograniczona w kontekście szczegółowości i elastyczności potrzebnej do dokładnego uchwycenia zmieniających się dynamik w terapiach. Te narzędzia nie uwzględniają również aspektu analizy danych w szerszym kontekście, co jest kluczowe w profesjonalnej ocenie postępów. Właściwe podejście do dokumentacji i oceny postępów powinno opierać się na narzędziach, które są przeznaczone do tego celu, jak arkusze obserwacyjne, które promują obiektywność i systematyczność w gromadzeniu i analizowaniu danych terapeutycznych.

Pytanie 12

Terapeuta zajęciowy, który docenił podopiecznego za wsparcie kolegi przed całą grupą, zastosował nagrodę

A. uznaniową

B. społeczną

C. rzeczową

D. pieniężną

Odpowiedź społeczna jest poprawna, ponieważ terapeuta zajęciowy zastosował formę nagrody, która opiera się na uznaniu i wsparciu społecznym. Pochwała w obecności całej grupy nie tylko wzmacnia pozytywne zachowania podopiecznego, ale także buduje jego poczucie wartości i przynależności do grupy. Praktyki takie są zgodne z zasadami pozytywnego wzmocnienia, które są kluczowe w terapiach zajęciowych. Działania tego typu przyczyniają się do poprawy motywacji i zaangażowania uczestników terapii. Przykładem może być sytuacja, kiedy terapeuta organizuje grupowe sesje, w których podopieczni dzielą się swoimi osiągnięciami, a terapeuta pochwali ich za pomoc innym, co może inspirować do dalszej współpracy i wzajemnego wsparcia. Dobre praktyki w terapii zajęciowej podkreślają znaczenie relacji interpersonalnych i budowania pozytywnej atmosfery, co jest kluczowe dla skutecznego wsparcia rozwoju społecznego podopiecznych.

Pytanie 13

W indywidualnym planie terapii dla dorosłego pacjenta z mózgowym porażeniem dziecięcym i trudnościami w realizacji precyzyjnych czynności manualnych, terapeuta zapisał: Zwiększenie umiejętności wykonywania działań samoobsługowych. Jaką czynność powinien zaplanować dla podopiecznego, aby zrealizować ten cel?

A. Spacer po lesie w towarzystwie asystenta

B. Wspólne czytanie książek oraz dyskusja na ich temat

C. Malowanie przy użyciu metody dziesięciu palców

D. Konsumowanie posiłku łyżką z pogrubionym trzonkiem

Odpowiedź 'Spożywanie posiłku łyżką o pogrubionym trzonku' jest trafna, ponieważ koncentruje się na rozwijaniu umiejętności samoobsługowych, które są kluczowe dla niezależności osoby z mózgowym porażeniem dziecięcym. Umiejętność samodzielnego jedzenia przy użyciu łyżki ma fundamentalne znaczenie dla codziennego funkcjonowania. W przypadku osób z ograniczeniami manualnymi, łyżka o pogrubionym trzonku ułatwia chwyt i stabilizację, co sprzyja nauce i doskonaleniu tej umiejętności. Terapeuci często stosują takie narzędzia, aby zwiększyć komfort i pewność siebie pacjentów. Dodatkowo, trening funkcji motorycznych poprzez spożywanie posiłków może być łączony z innymi aktywnościami, takimi jak rozmowy podczas posiłku, co poprawia nie tylko umiejętności manualne, ale także aspekty społeczne. Warto również zaznaczyć, że rozwijanie umiejętności samoobsługowych jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, która podkreśla znaczenie niezależności w codziennym życiu osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 14

Zaburzenia takie jak osłupienie, hiperbulia oraz zahamowanie klasyfikowane są jako

A. spostrzegania

B. napędu psychoruchowego

C. myślenia

D. orientacji

Osłupienie, hiperbulia i zahamowanie to zaburzenia, które są klasyfikowane jako problemy napędu psychoruchowego. Napęd psychoruchowy odnosi się do poziomu energii psychicznej i motywacji, które wpływają na aktywność jednostki. Osłupienie może prowadzić do znacznego ograniczenia aktywności oraz trudności w podejmowaniu decyzji, co jest charakterystyczne dla stanów depresyjnych lub psychotycznych. Hiperbulia, z drugiej strony, oznacza nadmierną aktywność psychoruchową, co może objawiać się w postaci niekontrolowanego działania, nadpobudliwości czy impulsywności. Zahamowanie może się manifestować jako depresyjny spadek aktywności, obniżenie motywacji oraz trudności w wykonywaniu codziennych czynności. W praktyce, zrozumienie tych zaburzeń jest kluczowe w psychologii i psychiatrii, ponieważ pozwala na właściwą diagnozę oraz dobór skutecznych metod terapeutycznych, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, leczenie farmakologiczne czy psychoterapia. W kontekście medycyny opartej na dowodach, kluczowe jest przeanalizowanie, w jaki sposób te objawy wpływają na funkcjonowanie pacjenta i jakie interwencje mogą przynieść ulgę w objawach oraz poprawić jakość życia.

Pytanie 15

Kiedy zaleca się przeprowadzanie ćwiczeń grafomotorycznych, które mają na celu poprawę zdolności manualnych dłoni?

A. depresja

B. gastrostomia

C. stan po udarze mózgowym

D. uszkodzenie widzenia peryferyjnego

Stan po udarze mózgowym często prowadzi do osłabienia zdolności manipulacyjnych ręki, co może znacznie utrudniać codzienne funkcjonowanie pacjenta. Ćwiczenia grafomotoryczne, które obejmują różnorodne działania związane z pisaniem, rysowaniem czy manipulowaniem przedmiotami, są kluczowe w procesie rehabilitacji. Takie ćwiczenia pomagają w poprawie koordynacji wzrokowo-ruchowej, co jest niezbędne do odzyskania sprawności manualnej. W terapii często stosuje się różne przybory, takie jak specjalne długopisy, kolorowe pisaki czy nawet materiały o różnej teksturze, aby zachęcić pacjenta do ćwiczeń. Dobre praktyki rehabilitacyjne wskazują na systematyczność i progresywność tych ćwiczeń, co pozwala na stopniowe zwiększanie ich trudności, a tym samym efektywności. Warto również uwzględnić w ćwiczeniach elementy zabawy oraz motywacji, aby pacjent miał większą chęć do aktywności, co jest niezbędne dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów w terapii.

Pytanie 16

Metoda radzenia sobie z konfliktem, w której jedna strona stara się zdominować przeciwnika, wykorzystując wszelkie możliwe środki do wzmocnienia swojej pozycji, określana jest mianem

A. unikania

B. ulegania

C. walki

D. współpracy

Strategia walki w kontekście rozwiązywania konfliktów odnosi się do sytuacji, w której jedna ze stron dąży do osiągnięcia swoich celów kosztem przeciwnika, starając się zyskać przewagę za pomocą różnych środków. Tego rodzaju podejście jest często stosowane w sytuacjach, gdzie interesy są sprzeczne, a zasoby ograniczone. Na przykład, w negocjacjach handlowych, jedna strona może przyjąć strategię walki, aby wynegocjować bardziej korzystne warunki umowy, co może obejmować stanowcze domaganie się lepszej ceny lub warunków dostawy. W ramach dobrych praktyk zarządzania konfliktami, strategia ta jest wskazana w sytuacjach, gdy nie ma możliwości kompromisu, jednak jej stosowanie wymaga ostrożności, aby nie pogłębiać negatywnych relacji. Warto również zaznaczyć, że nadmierne poleganie na strategii walki może prowadzić do eskalacji konfliktów oraz utraty zaufania pomiędzy stronami. Dlatego w wielu przypadkach wskazane jest równoważenie walki z innymi strategiami, takimi jak współpraca, aby osiągnąć długoterminowe korzyści.

Pytanie 17

Propozycja uczestnictwa w treningach umiejętności praktycznych, które rozwijają kompetencje oraz umiejętności społeczne, powinna dotyczyć w szczególności osób z chorobą

A. psychiczną

B. kardiologiczną

C. onkologiczną

D. immunologiczną

Udział w treningach umiejętności praktycznych jest szczególnie istotny w przypadku osób z zaburzeniami psychicznymi. Tego typu treningi pomagają w rozwijaniu kompetencji interpersonalnych, co jest kluczowe dla poprawy funkcjonowania społecznego oraz codziennego życia podopiecznych. Osoby z problemami psychicznymi, takimi jak depresja, lęki czy schizofrenia, często borykają się z trudnościami w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji społecznych. Treningi te mogą obejmować różnorodne aspekty, takie jak umiejętności komunikacyjne, rozwiązywanie konfliktów, asertywność oraz współpracę w grupie. Przykładowo, w programach terapeutycznych stosuje się techniki takie jak role-play, które pozwalają uczestnikom na praktyczne ćwiczenie zachowań w kontrolowanym środowisku. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz standardami terapii zajęciowej, takie podejście ma na celu nie tylko poprawę umiejętności praktycznych, ale także zwiększenie samooceny i poczucia własnej wartości uczestników, co jest niezbędne dla ich dalszego rozwoju.

Pytanie 18

Które materiały są potrzebne w technice makramy?

A. Arkusze szarego papieru, flamastry, kolorowa kreda

B. Klej, drut, bejca

C. Sznurki, nici, mulina, koraliki

D. Puszki szmerowe, dzwonki melodyczne

W technice makramy kluczowymi elementami są sznurki, nici, mulina oraz koraliki, które służą do tworzenia różnorodnych wzorów i projektów. Sznurki, najczęściej bawełniane lub syntetyczne, stanowią podstawowy materiał, z którego powstają różnorodne sploty i węzły. Nici i mulina mogą być używane do bardziej skomplikowanych detali i wykończeń, dodając estetyczne akcenty do projektów. Koraliki z kolei są wykorzystywane do ozdabiania, co pozwala na stworzenie unikalnych i efektownych prac. Makrama, jako technika rękodzielnicza, ma długą historię i jest stosowana do tworzenia ozdób do wnętrz, biżuterii oraz akcesoriów. Zastosowanie właściwych materiałów jest kluczowe dla trwałości i estetyki końcowego produktu. Warto również przestrzegać dobrych praktyk, takich jak dobór odpowiedniej grubości sznurków do planowanego projektu oraz testowanie różnych węzłów w celu osiągnięcia zamierzonego efektu wizualnego.

Pytanie 19

W początkowej fazie terapii zajęciowej, aby właściwie zaplanować działania terapeutyczne dla nowo przyjętego uczestnika, należy

A. nawiązać relację między nim a terapeutą

B. ocenić umiejętności, którymi dysponuje

C. zachęcić go do podejmowania samodzielnych decyzji

D. obiektywnie przedstawić mu jego trudności

Wytworzenie więzi między terapeutą a uczestnikiem terapii zajęciowej jest kluczowym elementem pierwszej fazy procesu terapeutycznego. Zbudowanie zaufania pozwala uczestnikowi otworzyć się na terapeutyczne interwencje oraz wyrazić swoje potrzeby i obawy. Z perspektywy psychologii, relacja terapeutyczna jest fundamentalnym czynnikiem wpływającym na efektywność terapii. Badania pokazują, że silna więź między terapeutą a klientem znacząco zwiększa zaangażowanie uczestnika oraz poprawia wyniki terapeutyczne. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien wykazywać empatię, aktywne słuchanie oraz autentyczne zainteresowanie uczestnikiem. Przykładem zastosowania tej zasady może być technika 'otwartych pytań', która pozwala uczestnikowi na swobodne wyrażanie myśli i uczuć, co sprzyja lepszemu zrozumieniu jego sytuacji. Wspieranie uczestnika w odkrywaniu jego mocnych stron oraz akceptowanie jego emocji to również istotne elementy budowania tej relacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 20

W kontekście interpersonalnej wymiany informacji, proksemika odnosi się do

A. społecznego postrzegania relacji przestrzennych pomiędzy osobami prowadzącymi rozmowę

B. zależności pomiędzy mimiką a rodzajem przekazywanego komunikatu

C. znaczenia tempa wypowiedzi oraz intonacji dla zrozumiałości komunikatu

D. oddziaływania temperamentu osoby nadającej na interpretację komunikatu przez odbiorcę

Proksemika, jako element teorii komunikacji interpersonalnej, odnosi się do sposobu, w jaki ludzie postrzegają i wykorzystują przestrzeń w relacjach międzyludzkich. Oznacza to, że różne odległości w interakcjach mogą wpływać na komfort, zrozumienie i efektywność komunikacji. Na przykład, w kulturach zachodnich, odległość twarzą w twarz wynosząca około półtora metra jest często postrzegana jako odpowiednia w sytuacjach formalnych, natomiast w sytuacjach nieformalnych może być mniejsza. Stosowanie odpowiedniej proksemiki nie tylko poprawia jakość komunikacji, ale także wpływa na postrzeganie relacji społecznych. Przykładem może być sytuacja w biurze, gdzie otwarte przestrzenie mogą sprzyjać współpracy, podczas gdy zamknięte biura mogą tworzyć wrażenie dystansu i hierarchii. Warto znać te zasady, aby efektywnie poruszać się w różnych kontekstach społecznych i zawodowych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie komunikacji międzykulturowej.

Pytanie 21

Aby utrwalić efekty pracy wykonanej podczas plenerowych zajęć rysunkowych z użyciem pasteli suchych, terapeuta powinien zastosować

A. grunt malarski

B. fiksatywę

C. terpentynę

D. medium suszące

Fiksatywa to specjalny środek ochronny, który pozwala na utrwalenie rysunków wykonanych pastelami suchymi. Działa poprzez tworzenie cienkiej, przezroczystej powłoki, która wiąże cząsteczki pigmentu, chroniąc je przed ścieraniem oraz działaniem wilgoci. Użycie fiksatywy jest szczególnie istotne w przypadku prac artystycznych, gdzie zabezpieczenie efektów pracy ma kluczowe znaczenie dla ich trwałości. Przykładowo, po zakończeniu rysunku, artysta może delikatnie spryskać pracę fiksatywą z odległości około 30 cm, co zapobiega rozmazywaniu i pozwala na zachowanie intensywności kolorów. W praktyce jednak ważne jest, aby stosować fiksatywę w dobrze wentylowanym pomieszczeniu, aby uniknąć wdychania oparów. Ponadto, w zależności od producenta, różne fiksatywy mogą mieć różne właściwości – niektóre są matowe, inne połyskujące, co daje artystom możliwość wyboru odpowiedniego środka do ich stylu pracy. Zgodnie z dobrymi praktykami, warto także przeprowadzić test na niewielkim fragmencie pracy, aby upewnić się, że fiksatywa nie zmienia koloru lub nie wpływa negatywnie na efekt końcowy.

Pytanie 22

Terapeuta zajęciowy, organizując serię warsztatów o zdrowym stylu życia, na początku każdego spotkania krótko podsumowuje treść wcześniejszych zajęć i sprawdza, czy uczestnicy zapamiętali kluczowe zagadnienia. W tej sytuacji terapeuta kieruje się zasadą

A. ilustracyjności

B. praktyczności

C. systematyczności

D. łatwości zrozumienia

Odpowiedź 'systematyczności' jest prawidłowa, ponieważ terapeuta zajęciowy, przypominając treści z poprzednich zajęć, działa w sposób zorganizowany i konsekwentny. Systematyczność w edukacji i terapii polega na regularnym przeglądaniu i utrwalaniu materiału, co sprzyja lepszemu przyswajaniu wiedzy i umiejętności przez uczestników. Przykładem zastosowania tej zasady może być wprowadzenie krótkich quizów lub sesji refleksyjnych na początku każdego spotkania, które pozwalają uczestnikom na przypomnienie sobie kluczowych zagadnień i ugruntowanie nabytej wiedzy. Dobrą praktyką w terapii zajęciowej jest także planowanie zajęć w taki sposób, aby każdy nowy temat był połączony z wcześniej omówionymi kwestiami, co tworzy spójną całość i ułatwia uczestnikom zrozumienie związku między poszczególnymi zagadnieniami. Systematyczność wspiera rozwój umiejętności krytycznego myślenia oraz odpowiedzialności za własny proces uczenia się, co jest niezwykle istotne w kontekście zdrowego trybu życia.

Pytanie 23

Skuteczny plan terapii i rehabilitacji dla pacjenta powinien być

A. celowy, spójny, elastyczny, terminowy

B. stały, wykonalny, przejrzysty, uporządkowany

C. elastyczny, bezterminowy, usystematyzowany, urozmaicony

D. wykonalny, stały, konsekwentny, urozmaicony

Dobry plan terapii i rehabilitacji powinien być celowy, spójny, elastyczny oraz terminowy, ponieważ każdy z tych elementów odgrywa kluczową rolę w skuteczności procesu terapeutycznego. Celowość oznacza, że działania terapeutyczne są zgodne z ustalonymi celami, które powinny być jasno zdefiniowane na początku terapii. Spójność natomiast wskazuje na potrzebę harmonijnego integrowania różnych metod i technik, co pozwala na osiągnięcie synergii w leczeniu. Elastyczność jest niezbędna, aby dostosować plan do zmieniających się potrzeb pacjenta, co jest istotne zwłaszcza w długoterminowych terapiach, gdzie postępy mogą wymagać modyfikacji strategii. Terminowość odnosi się do konieczności realizacji działań w wyznaczonych ramach czasowych, co pozwala na monitorowanie efektów oraz wprowadzanie ewentualnych korekt. Praktycznym przykładem może być rehabilitacja po urazie, gdzie terapeuta może zaplanować serie ćwiczeń mających na celu odbudowę siły mięśniowej, ale także elastycznie dostosować intensywność i rodzaj ćwiczeń w zależności od reakcji pacjenta, co zwiększa efektywność wsparcia.

Pytanie 24

Terapeutka planuje zajęcia dla grupy seniorów z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi. Zajęcia te powinny skoncentrować się na

A. zajęciach fizycznych wysokiej intensywności

B. zaawansowanych technikach relaksacyjnych

C. naukach ścisłych i matematyce

D. ćwiczeniach pamięciowych i koncentracyjnych

Ćwiczenia pamięciowe i koncentracyjne są kluczowe dla seniorów z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi, ponieważ pomagają w utrzymaniu i poprawie funkcji poznawczych. W terapii zajęciowej, takie ćwiczenia mogą obejmować zadania związane z pamięcią krótkotrwałą, jak przypominanie sobie list zakupów lub wykonywanie prostych zadań matematycznych w pamięci. Często wykorzystuje się także gry pamięciowe, układanki lub zadania związane z rozpoznawaniem wzorców. Praktyka pokazuje, że systematyczne angażowanie się w takie aktywności może prowadzić do poprawy koncentracji i pamięci operacyjnej, co w efekcie przekłada się na lepszą jakość życia codziennego seniorów. Terapeuci zajęciowi często łączą te ćwiczenia z innymi formami aktywności, aby zapewnić holistyczne podejście do zdrowia poznawczego. Ważne jest, aby dostosować poziom trudności ćwiczeń do możliwości uczestników, co zwiększa ich skuteczność i satysfakcję z udziału w zajęciach.

Pytanie 25

Do realizacji terapii wobec pacjenta należy dobrać sztalugę z elektrycznym mechanizmem oraz pędzle wyposażone w uchwyty do trzymania ustami

A. z hemiparezą

B. z tetraplegią

C. z metaplazją

D. z dysplazją

Sztaluga z mechanizmem elektrycznym oraz pędzle z uchwytami do trzymania ustami są niezbędne w terapii pacjentów z tetraplegią, ponieważ ta grupa osób boryka się z poważnymi ograniczeniami ruchowymi w kończynach górnych i dolnych. Tetraplegia, wynikająca zazwyczaj z urazów rdzenia kręgowego, powoduje całkowitą lub częściową utratę funkcji ruchowych, co znacząco wpływa na zdolności manualne. Zastosowanie sztalugi z elektrycznym mechanizmem umożliwia pacjentowi łatwiejszą kontrolę nad narzędziami artystycznymi, co wspiera proces rehabilitacji poprzez aktywne uczestnictwo w twórczości. Użycie pędzli z uchwytami do trzymania ustami pozwala na dalsze zwiększenie niezależności i możliwości ekspresji artystycznej, co może być nie tylko formą terapii zajęciowej, ale również sposobem na poprawę samopoczucia psychicznego pacjenta. W terapii zajęciowej dąży się do włączenia pacjenta w różnorodne aktywności, które są dostosowane do jego indywidualnych potrzeb i możliwości, co jest zgodne z aktualnymi standardami rehabilitacyjnymi.

Pytanie 26

Według zasady progresji trudności, terapeuta powinien zacząć pracę z osobą z niepełnosprawnością intelektualną w witrażowni w warsztacie terapii zajęciowej od nauki

A. nałożenia cyny na taśmę miedzianą

B. cięcia szkła

C. gładzenia taśmy miedzianej

D. szlifowania szkła

Gładzenie taśmy miedzianej to kluczowy pierwszy krok w procesie tworzenia witrażu, szczególnie w pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Ta technika ma na celu przygotowanie taśmy do dalszego etapu, którym jest lutowanie szkła. Gładzenie taśmy miedzianej zapewnia, że nie ma na niej żadnych ostrych krawędzi ani nierówności, co zmniejsza ryzyko urazów podczas pracy. W kontekście terapii zajęciowej, ważne jest, aby terapeuta skupiał się na zadaniach, które są zarówno bezpieczne, jak i dostosowane do umiejętności uczestników. Gładzenie taśmy pozwala na rozwijanie zdolności manualnych oraz koordynacji wzrokowo-ruchowej, a także daje poczucie osiągnięcia w miarę postępu w pracy. Standardy dotyczące pracy z osobami z niepełnosprawnościami zalecają rozpoczynanie od prostszych zadań, które budują pewność siebie i motywację do dalszej pracy, a gładzenie taśmy jest doskonałym przykładem takiego podejścia.

Pytanie 27

Zajęcia w pracowni obejmują czynności takie jak odpowietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie oraz szkliwienie

A. stolarskiej

B. metaloplastycznej

C. ceramicznej

D. wikliniarskiej

Odpowiedź "ceramicznej" jest poprawna, ponieważ wymienione czynności: odpietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie i szkliwienie są kluczowymi etapami w procesie produkcji ceramiki. Odpietrzanie polega na usunięciu powietrza z formy, co zapewnia lepsze przyleganie materiału do formy. Formowanie jest procesem, w którym glina przybiera zamierzony kształt, często przy użyciu różnych technik, takich jak toczenie czy lepienie. Suszenie jest niezbędne, by usunąć nadmiar wilgoci z formowanego produktu przed jego wypaleniem. Spiekanie to proces, w którym wypalana ceramika osiąga swoje finalne właściwości mechaniczne i chemiczne, co jest kluczowe dla trwałości wyrobów. Szkliwienie natomiast polega na pokryciu powierzchni ceramiki szkliwem, co nie tylko poprawia estetykę, ale także nadaje elementom funkcjonalność, taką jak wodoodporność. Wszystkie te procesy są zgodne z najlepszymi praktykami w ceramice, zapewniając wysoką jakość i trwałość wyrobów ceramicznych.

Pytanie 28

Pacjent na oddziale psychiatrycznym od dwóch tygodni codziennie informuje terapeutę o odczuwaniu ulatniającego się gazu. W budynku nie ma żadnej instalacji gazowej. U pacjenta występuje zaburzenie o charakterze

A. halucynacji

B. urojeń

C. amnezji

D. konfabulacji

Halucynacje to zjawiska percepcyjne, które występują bez rzeczywistego bodźca zewnętrznego. W przypadku pacjenta zgłaszającego odczucie ulatniającego się gazu, mamy do czynienia z halucynacją węchową. Osoby doświadczające halucynacji mogą czuć zapachy, które nie są obecne w rzeczywistości, co może prowadzić do znacznego dyskomfortu i lęku. Halucynacje węchowe są często związane z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak schizofrenia, ale mogą też występować w innych stanach, jak depresja czy zaburzenia afektywne. W praktyce klinicznej ważne jest, aby terapeuci rozpoznawali i rozumieli te zjawiska, co pozwala na lepsze ukierunkowanie terapii oraz interwencji. Przykładowo, terapia farmakologiczna może być rozważana w przypadku intensywnych halucynacji, a techniki terapeutyczne, takie jak terapia poznawczo-behawioralna, mogą pomóc pacjentom w radzeniu sobie z tymi objawami oraz ich interpretacją.

Pytanie 29

Terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć trening umiejętności społecznych z pacjentami oddziału psychiatrycznego od

A. powitania i ustalenia zasad funkcjonowania grupy

B. przywitania i zaplanowania przez uczestników działań na zajęciach

C. przygotowania materiałów edukacyjnych i stanowiska do pracy

D. wywietrzenia pomieszczenia oraz pozbycia się odpadków

Prawidłowa odpowiedź, czyli powitanie i ustalenie zasad grupowych, jest kluczowym elementem przygotowania do treningu umiejętności społecznych w psychiatrii. Powitanie uczestników nie tylko buduje relację terapeutyczną, ale również tworzy atmosferę akceptacji i bezpieczeństwa, co jest niezbędne w pracy z osobami zmagającymi się z problemami psychicznymi. Ustalenie zasad grupowych pozwala na wyznaczenie ram, w których odbywać się będą zajęcia, co z kolei sprzyja wzajemnemu szacunkowi i efektywnej komunikacji. W praktyce terapeuta zajęciowy powinien omawiać zasady dotyczące m.in. aktywnego słuchania, dzielenia się przestrzenią, a także współpracy i wsparcia w grupie. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii grupowej, które wskazują, że jasno określone zasady zwiększają zaangażowanie uczestników oraz efektywność sesji. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta wprowadza zasadę, że każdy uczestnik ma prawo do wypowiedzi bez przerywania, co pozwala na rozwijanie umiejętności komunikacyjnych i empatii w grupie.

Pytanie 30

Zasada, która wskazuje, by w sytuacji odrzucania prośby mówić wolniej, głębiej oddychać, parafrazować i zadawać pytania, gdy coś jest niejasne, nie unikać kontaktu wzrokowego, lecz patrzeć rozmówcy w oczy oraz dać sobie czas na namysł, to

A. zdarta płyta

B. jujitsu

C. jestem słoniem

D. zasłona z mgły

Zasady komunikacji asertywnej powinny być stosowane w każdej interakcji, jednak niektóre zaproponowane opcje, takie jak "zasłona z mgły", "zdarta płyta" i "jujitsu", nie oddają istoty skutecznej komunikacji. Po pierwsze, "zasłona z mgły" odnosi się do techniki, w której jednostka unika jasnego wyrażenia swoich myśli i uczuć, co w rzeczywistości może prowadzić do nieporozumień i frustracji w relacjach. Tego podejścia unikamy, ponieważ skuteczna komunikacja wymaga przejrzystości, a nie ukrywania intencji. Z kolei termin "zdarta płyta" implikuje powtarzanie tych samych argumentów bez względu na kontekst, co może być postrzegane jako monotonne i nieefektywne w rozmowie. W sytuacji, gdy pojawiają się nieporozumienia, kluczowe jest, aby zadawać pytania i wyjaśniać, a nie tkwić w powtarzaniu tych samych fraz. Wreszcie, "jujitsu" w kontekście komunikacyjnym może sugerować manipulację lub wykorzystywanie strategii defensywnych, co również stoi w sprzeczności z zasadami asertywności, które promują otwartość i szacunek w rozmowie. Całościowo, te podejścia mogą prowadzić do błędnych wniosków i szkodliwych efektów w relacjach międzyludzkich, ponieważ nie sprzyjają dialogowi opartemu na zrozumieniu i empatii.

Pytanie 31

Jaką metodę alternatywnej komunikacji powinien zasugerować terapeuta zajęciowy rodzinie do porozumiewania się z dzieckiem niewidomym i słabosłyszącym?

A. Znaki daktylograficzne

B. Fonogesty

C. Piktogramy

D. Alfabet Lorma

Alfabet Lorma to metoda komunikacji alternatywnej opracowana specjalnie dla osób z zaburzeniami wzroku i słuchu. W tej metodzie każdy znak reprezentuje określoną literę, a dotykowe odczucia pozwalają na skuteczne przekazywanie informacji osobom niewidomym i słabosłyszącym. Przykładem zastosowania Alfabetu Lorma jest nauka liter w formie dotykowej, gdzie terapeuta może wykorzystać różne materiały, takie jak piasek, aby stworzyć litery, które dziecko może dotykać i poznawać. Zastosowanie tej metody wspiera rozwój umiejętności komunikacyjnych i językowych, a także integrację sensoryczną, co jest zgodne z najlepszymi praktykami terapeutycznymi dla dzieci z takimi potrzebami. Alfabet Lorma jest ceniony w pedagogice specjalnej i rehabilitacji, ponieważ umożliwia osobom z niepełnosprawnościami aktywny udział w społeczeństwie oraz poprawia jakość ich życia poprzez efektywną komunikację.

Pytanie 32

Zaburzenia i zniekształcenia, które występują w trakcie przekazywania informacji pomiędzy terapeutą a jego podopiecznymi, spowodowane hałasami dochodzącymi z ruchliwej drogi, to

A. dekodowanie

B. zakłócenia emocjonalne

C. szumy informacyjne

D. sprzężenia zwrotne

Szumy informacyjne to pojęcie odnoszące się do wszelkich zakłóceń, które mogą wpłynąć na proces komunikacji, w tym przypadku między terapeutą a podopiecznym. W kontekście terapii, szumy informacyjne mogą obejmować nie tylko dźwięki z zewnątrz, jak hałas uliczny, ale także inne czynniki, które mogą rozpraszać uwagę, takie jak emocjonalne zawirowania, stres czy niewłaściwe warunki otoczenia. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być stworzenie odpowiednich warunków do terapii, takich jak wybór cichego pomieszczenia z minimalnym zakłóceniem dźwiękowym. Dobre praktyki wskazują, że terapeuci powinni być świadomi wpływu szumów informacyjnych na jakość komunikacji i starać się je eliminować, co jest niezbędne do efektywnej pracy terapeutycznej. Szumy informacyjne mają również znaczenie w szerszej perspektywie komunikacji interpersonalnej, co podkreślają standardy etyczne w zawodach związanych z pomocą psychologiczną.

Pytanie 33

Osobie, która z powodu urazu czaszkowo-mózgowego ma problemy z zapamiętywaniem i przywoływaniem informacji, powinno się zorganizować udział w treningu

A. mowy

B. pamięci

C. myślenia

D. uwagi

Udział w treningu pamięci jest kluczowy dla podopiecznego, który doświadcza trudności w przechowywaniu i odtwarzaniu informacji w wyniku urazu czaszkowo-mózgowego. Trening pamięci ma na celu poprawę zdolności zapamiętywania, co jest niezbędne w codziennym funkcjonowaniu oraz w rehabilitacji. W praktyce, techniki takie jak mnemotechniki, ćwiczenia związane z przypominaniem sobie informacji oraz strategie organizacyjne (np. tworzenie list, używanie kalendarzy) mogą znacząco wspierać procesy pamięciowe. Dobre praktyki w terapii pamięci obejmują również dostosowanie ćwiczeń do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz systematyczne monitorowanie postępów. W kontekście neurorehabilitacji, istotne jest również włączenie elementów multisensorycznych, co może zwiększać zaangażowanie pacjenta oraz efektywność treningu. Warto również podkreślić, że wiele badań wskazuje na pozytywne efekty neuroplastyczności w treningu pamięci, co oznacza, że odpowiednie podejście może prowadzić do rzeczywistych zmian w strukturze i funkcji mózgu.

Pytanie 34

Przy opracowywaniu planu zajęć, terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć od ustalenia

A. sposobu oceny osiągnięcia celów terapeutycznych

B. formy prowadzenia zajęć

C. celów terapeutycznych

D. metod oraz technik

Odpowiedź wskazująca na cele terapeutyczne jest poprawna, ponieważ są one fundamentem każdej interwencji terapeutycznej. Cele terapeutyczne określają, co ma być osiągnięte w trakcie zajęć, a ich precyzyjne sformułowanie pozwala na dobór odpowiednich metod i technik, które będą skuteczne w dążeniu do konkretnego rezultatu. Na przykład, jeśli celem terapii zajęciowej jest poprawa zdolności motorycznych u pacjenta po udarze, terapeuta może zaplanować zajęcia, które angażują ręce w ćwiczenia wymagające precyzyjnych ruchów, takie jak układanie klocków. W praktyce zawodowej, zgodnie z wytycznymi Polskiego Stowarzyszenia Terapeutów Zajęciowych, terapeuta powinien zacząć od zdefiniowania celów, aby zapewnić, że wszystkie działania są ukierunkowane na wspieranie pacjenta w osiąganiu tych celów. Dobrze sformułowane cele powinny być SMART (Specific, Measurable, Achievable, Relevant, Time-bound), co zapewnia ich jasność i realność w realizacji.

Pytanie 35

W regulaminie pracowni krawieckiej nie powinny znajdować się zapisy dotyczące

A. przestrzegania reguł współpracy i komunikacji w grupie

B. zachowania dyscypliny pracy oraz odpowiedzialności za sprzęt

C. opisu przeprowadzania czynności kroju i szycia

D. przestrzegania zasad bezpieczeństwa oraz higieny pracy

Opis wykonywania czynności kroju i szycia nie jest odpowiednim zapisem w regulaminie pracowni krawieckiej, ponieważ takie szczegóły powinny być umieszczone w odrębnych dokumentach, takich jak instrukcje robocze czy podręczniki technologiczne. Regulamin powinien koncentrować się na ogólnych zasadach funkcjonowania pracowni, w tym na normach bezpieczeństwa, które są kluczowe w kontekście ochrony zdrowia pracowników. Przykładem dobrych praktyk branżowych jest stosowanie regulaminów, które jasno określają zasady dotyczące BHP, współpracy w zespole oraz odpowiedzialności za powierzony sprzęt. Tego rodzaju zapisy są niezbędne, aby zminimalizować ryzyko wypadków oraz stworzyć harmonijną atmosferę pracy. W praktyce, regulamin powinien być łatwo dostępny dla wszystkich pracowników, a jego przestrzeganie powinno być regularnie monitorowane poprzez szkolenia i audyty. Wprowadzenie tego rodzaju standardów nie tylko podnosi bezpieczeństwo, ale także efektywność pracy w zespole. Każdy pracownik powinien znać zasady zawarte w regulaminie, co przyczynia się do lepszego zrozumienia ról i odpowiedzialności w grupie.

Pytanie 36

Na początku zajęć, terapeuta zachęcił grupę uczestników do wyrażenia swoich emocji dnia poprzez spontaniczny ruch w rytm muzyki, wzbogacając to klaskaniem, tupaniem i uderzaniem dłońmi o uda. Wykorzystał przy tym ćwiczenie typowe dla metody

A. Klanzy

B. Orffa

C. Dennisona

D. Sherborne

Metoda Orffa, stworzona przez niemieckiego kompozytora Carla Orffa, koncentruje się na integracji muzyki, ruchu, dramy i słowa w procesie edukacji muzycznej. W kontekście terapii, wykorzystanie rytmicznych elementów, takich jak klaskanie, tupanie i uderzanie dłońmi o uda, jest kluczowe dla wyrażania emocji oraz rozwijania umiejętności motorycznych i społecznych uczestników. Poprzez spontaniczny ruch uczestnicy mogą lepiej zrozumieć swoje emocje, a także nauczyć się ich wyrażania w bezpieczny i kreatywny sposób. Przykładem praktycznego zastosowania metody Orffa może być organizacja warsztatów muzycznych, gdzie uczestnicy, poprzez improwizację, uczą się komunikacji i współpracy w grupie. Metoda ta jest zgodna z aktualnymi standardami edukacji muzycznej, które promują aktywne uczestnictwo uczniów i rozwijanie ich kreatywności oraz poczucia wspólnoty.

Pytanie 37

Na liście problemów dotyczących funkcjonowania psychicznego i społecznego uczestniczki zajęć w środowiskowym domu samopomocy typu A terapeuta zanotował: częste zakupy, zwłaszcza odzieży oraz kosmetyków, mimo braku dostępnych środków finansowych, pożyczanie pieniędzy od innych osób oraz narastające zadłużenie. Jakie w pierwszej kolejności działania powinien zaplanować terapeuta?

A. higieniczny

B. mieszkaniowy

C. asertywności

D. budżetowy

Odpowiedź budżetowy jest prawidłowa, ponieważ w opisanym przypadku uczestniczka zajęć wykazuje zachowania związane z niekontrolowanym wydawaniem pieniędzy oraz zadłużeniem. Stąd, trening budżetowy jest kluczowy, aby nauczyć ją zarządzania finansami osobistymi. Tego typu trening pomoże w zrozumieniu podstawowych zasad budżetowania, takich jak planowanie wydatków, oszczędzanie oraz umiejętność rozpoznawania potrzeb i pragnień. W praktyce, terapeuta może wprowadzić ćwiczenia polegające na tworzeniu budżetu domowego, aby uczestniczka mogła zobaczyć, jak jej wydatki wpływają na jej sytuację finansową. Dobrze zaplanowany trening budżetowy powinien również obejmować techniki zarządzania długiem i sposoby uniknięcia impulsowego zakupoholizmu. W przeszłości, wiele programów terapeutycznych skoncentrowanych na poprawie sytuacji finansowej uczestników wykazało, że edukacja w zakresie finansów osobistych znacząco poprawia ogólne samopoczucie i stabilność emocjonalną, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii społecznej.

Pytanie 38

Ataksja móżdżkowa jest zdecydowanym przeciwwskazaniem do uczestniczenia w zajęciach

A. kształtowania gliny ręcznie metodą wężyków

B. malowania na sztalugach w pozycji siedzącej

C. wyplatania kosza z wikliny naturalnej

D. wykonania witrażu z użyciem szlifierki

Ataksja móżdżkowa to zaburzenie koordynacji ruchowej spowodowane uszkodzeniem móżdżku, co czyni wykonywanie precyzyjnych zadań, takich jak witrażowanie z użyciem szlifierki, potencjalnie niebezpiecznym. Osoby z ataksją mogą mieć problemy z utrzymaniem równowagi oraz kontrolowaniem ruchów, co w przypadku pracy z narzędziami elektrycznymi, jak szlifierka, stwarza ryzyko urazów. Praca z tego typu narzędziami wymaga nie tylko precyzji, ale również pewności w ruchach, co jest trudne do osiągnięcia w przypadku ataksji. W praktyce, osoby z takimi schorzeniami powinny unikać zajęć, które mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, a w przypadku witrażu, zaleca się korzystanie z technik, które są bardziej bezpieczne i mniej wymagające pod względem koordynacji, jak np. malowanie na szkle bez użycia szlifierki. Zgodnie z standardami BHP oraz zasadami ergonomii, wszelkie prace z narzędziami powinny być dostosowane do możliwości fizycznych wykonawcy, co jest szczególnie istotne w przypadku osób z dysfunkcjami ruchowymi.

Pytanie 39

Podczas pracy nad pamięcią oraz poczuciem tożsamości u osoby na początku choroby Alzheimera, terapeuta powinien przede wszystkim wykorzystać

A. przeglądanie gazet, czytanie książek i publikacji naukowych

B. oglądanie programów informacyjnych i codziennych wydarzeń

C. pisanie dziennika oraz oglądanie ulubionych filmów z młodzieńczych lat

D. przypominanie imienia, przeglądanie fotografii oraz pamiątek osobistych

Odpowiedź dotycząca przypominania imienia, oglądania zdjęć i pamiątek osobistych jest szczególnie trafna w kontekście terapii osób w pierwszym stadium choroby Alzheimera. W tym okresie pacjenci często borykają się z problemami z pamięcią, ale ich zdolności do przypominania sobie emocjonalnych doświadczeń, nazwisk bliskich oraz wspomnień związanych z osobistymi przedmiotami mogą być zachowane. Prowadzenie działań, które angażują pacjentów do przypominania swoich bliskich, ich imion oraz związanych z nimi wspomnień, może znacząco wpłynąć na ich poczucie tożsamości i komfort psychiczny. W praktyce terapeuci często wykorzystują fotografie rodzinne oraz pamiątki, aby wywołać wspomnienia, co zwiększa zaangażowanie pacjentów i pobudza ich pamięć autobiograficzną. Umożliwienie pacjentom dzielenia się swoimi historiami wzmacnia ich relacje z otoczeniem oraz wspiera utrzymanie ich tożsamości osobistej, co jest kluczowe w terapii osób z demencją. Takie metody są zgodne z zaleceniami w zakresie terapii zajęciowej oraz rehabilitacji w chorobach neurodegeneracyjnych.

Pytanie 40

W pracy z osobą starszą, która ma trudności z pamięcią, terapeuta zajęciowy powinien skupić się na:

A. intensywnych ćwiczeniach fizycznych

B. nauczaniu nowych umiejętności

C. ćwiczeniach przypominających i ukierunkowanych na wspomnienia

D. kompleksowych testach pamięciowych

W pracy z osobą starszą, która ma trudności z pamięcią, terapia zajęciowa koncentruje się na ćwiczeniach przypominających i ukierunkowanych na wspomnienia, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w tej dziedzinie. Tego typu podejście, znane jako reminiscencja, polega na wspieraniu pacjenta w przypominaniu sobie przeszłych wydarzeń i doświadczeń, co może pomóc w poprawie samopoczucia i wzmacnianiu tożsamości. Jest to szczególnie ważne dla osób starszych, ponieważ wspomnienia mogą stanowić istotny aspekt ich życia, wpływając na poczucie wartości i przynależności. Praktyczne zastosowanie tej metody może obejmować użycie zdjęć, muzyki, a nawet zapachów, które są powiązane z ważnymi momentami w życiu pacjenta. Wspieranie takiego procesu może prowadzić do poprawy jakości życia i zapewnienia pacjentowi poczucia komfortu i bezpieczeństwa. Dodatkowo, angażowanie się w takie ćwiczenia może także stymulować relacje społeczne, gdyż często wspomnienia są dzielone z innymi osobami, co jest istotne w kontekście integracji społecznej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej