Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.04 - Wykonywanie badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 7 maja 2025 21:26
Data zakończenia: 7 maja 2025 21:27

Egzamin niezdany

Wynik: 0/40 punktów (0,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Który nawóz, spośród wymienionych w tabeli, zawiera najwięcej azotu azotanowego?

Tabela. Zawartość składnika czynnego w nawozach azotowych
Nawóz	Zawartość składników, %
Saletra potasowa	N – 13,5%
Saletra magnezowa	N – 10,8%
Saletra amonowa	N – 34% (NH₄⁺ – 17%, NO₃^- – 17%)
Saletra wapniowa	N – 14,5%
Siarczan amonu	N – 21%
Mocznik	N – 46%

A. Siarczan amonu

B. Mocznik

C. Saletra amonowa

D. Saletra magnezowa

Wybór innych nawozów, takich jak saletra magnezowa, siarczan amonu oraz mocznik, wskazuje na niepełne zrozumienie tematyki nawożenia azotowego. Saletra magnezowa, zawierająca jedynie 10,8% azotu ogółem, nie precyzuje formy azotowej, co jest kluczowe dla efektywności nawożenia. Dodatkowo, siarczan amonu, mimo że jest źródłem azotu, dostarcza go w postaci amonowej, a nie azotanowej, co może ograniczać dostępność tego składnika w pewnych warunkach glebowych, zwłaszcza w przypadku niskiej temperatury. Z kolei mocznik, choć jest powszechnie stosowany jako źródło azotu, również nie dostarcza azotu w formie azotanowej. Przykład ten pokazuje typowy błąd myślowy, polegający na myleniu różnych form azotu i ich dostępności dla roślin. W praktyce, aby zapewnić maksymalne wykorzystanie azotu przez rośliny, kluczowe jest zrozumienie różnic między formami azotu oraz ich wpływu na wzrost i rozwój roślin. Ignorowanie tych aspektów może prowadzić do niewłaściwego stosowania nawozów, co nie tylko obniża efektywność nawożenia, ale również może przyczynić się do negatywnego wpływu na środowisko, na przykład poprzez spływ azotu do wód gruntowych.

Pytanie 2

Obecność jasnofioletowego zabarwienia płomienia palnika podczas analiz chemicznych wskazuje na obecność w roztworze jonów

A. Ba2+

B. Sr2+

C. K+

D. Na+

W kontekście analizy chemicznej, odpowiedzi wskazujące na jony Na+, Sr2+, czy Ba2+ są niepoprawne z kilku powodów. Jony sodu (Na+) emitują w płomieniu żółte światło, co jest charakterystycznym zjawiskiem wykorzystywanym w analizach spektroskopowych, jednak nie odpowiada to jasnofioletowemu zabarwieniu. W przypadku strontu (Sr2+), płomień przyjmuje intensywny czerwony odcień, co jest wynikiem specyficznego przejścia energetycznego jonów strontu. Z kolei barium (Ba2+) daje zielone zabarwienie płomienia, co również nie jest zgodne z opisanym zjawiskiem. Często błędne wnioski w analizach chemicznych wynikają z mylenia charakterystycznych kolorów płomienia dla różnych jonów, co może prowadzić do nieprawidłowej identyfikacji substancji. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy metal ma unikalne przejścia energetyczne, które emitują światło o różnej długości fali, co jest podstawą analizy spektroskopowej. Aby uniknąć takich błędów, zaleca się dokładne zapoznanie się z tabelami kolorów płomieni dla różnych pierwiastków, co stanowi standardową praktykę w laboratoriach chemicznych. Dobrą praktyką jest również wykonywanie potwierdzeń wyników przy użyciu innych metod analitycznych, co zwiększa wiarygodność uzyskanych danych.

Pytanie 3

Lepkość dynamiczna wody

Tabela. Gęstość (d) i lepkość dynamiczna wody (η) w danej temperaturze (T).
T [K]	d [g/cm³]	η [cP]
293	0,99823	1,0050
298	0,99707	0,8937
303	0,99567	0,8007
308	0,99406	0,7225
313	0,99222	0,6560
318	0,99025	0,5988
323	0,98807	0,5494
328	0,98573	0,5064
333	0,98324	0,4688

A. rośnie ze spadkiem gęstości.

B. maleje ze wzrostem temperatury.

C. maleje ze wzrostem gęstości.

D. rośnie ze wzrostem temperatury.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zgadza się, odpowiedź wskazująca, że lepkość dynamiczna wody maleje ze wzrostem temperatury jest prawidłowa. Zjawisko to wynika z faktu, że woda, w miarę zwiększania się temperatury, zyskuje na energii kinetycznej, co prowadzi do zmniejszenia sił intermolekularnych oraz ułatwia ruch cząsteczek. Analiza danych wykazuje, że w zakresie temperatur od 293 K do 333 K lepkość dynamiczna wody spada z 1,0050 cP do 0,4688 cP. W praktyce, zmniejszona lepkość wody w wyższych temperaturach ma istotne znaczenie w wielu dziedzinach, takich jak inżynieria chemiczna, gdzie lepkość cieczy wpływa na procesy transportowe i mieszanie substancji. Znajomość zależności lepkości od temperatury jest również kluczowa w systemach hydraulicznych i różnych zastosowaniach przemysłowych, takich jak obróbka materiałów lub chłodzenie. Edukacja na temat tych właściwości cieczy wspiera realizację standardów dotyczących efektywności energetycznej i optymalizacji procesów technologicznych.

Pytanie 4

Roztwór K₂CrO₄ jest używany jako wskaźnik przy oznaczaniu chlorków w metodzie Mohra. Powoduje on zmianę koloru mieszaniny reakcyjnej, co jest skutkiem

A. adsorpcji żółtego roztworu wskaźnika na białym serowatym osadzie AgCl

B. powstawania brunatnoczerwonego osadu Ag2CrO4 w obecności nadwyżki titrantu

C. utleniania chlorków, co prowadzi do powstania zielonożółtego chloru

D. przekształcania się żółtego K2CrO4 w pomarańczowy K2Cr2O7

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź dotycząca tworzenia brunatnoczerwonego osadu Ag2CrO4 w nadmiarze titrantu jest prawidłowa, ponieważ to zjawisko jest kluczowe w metodzie Mohra, która polega na oznaczaniu chlorków. W tym procesie, podczas titracji, kiedy jony srebra (Ag+) reagują z chlorkami (Cl-), powstaje biały osad chlorku srebra (AgCl). Gdy na zakończenie reakcji dodamy nadmiar titrantu, jony srebra zaczynają reagować z jonami chromianowymi (CrO4^2-), co prowadzi do powstania brunatnoczerwonego osadu Ag2CrO4. Ta zmiana koloru jest sygnałem dla chemika, że reakcja osiągnęła punkt równoważności. W praktyce, metoda Mohra jest stosowana w laboratoriach chemicznych i kontrolnych, aby precyzyjnie oznaczać stężenia chlorków w różnych próbkach, co jest istotne w wielu branżach, takich jak przemysł spożywczy czy analiza wody. Ponadto, znajomość tej reakcji i umiejętność interpretacji wyników są zgodne z dobrymi praktykami laboratoriami oraz standardami analitycznymi, co zwiększa dokładność i wiarygodność pomiarów.

Pytanie 5

W równaniu dotyczącym iloczynu rozpuszczalności siarczanu(VI) baru: K_so = [Ba²⁺][SO₄^2-], stężenia jonów Ba²⁺ oraz SO₄^2- są przedstawione jako

A. stężenie równowagowe jonów Ba2+ i SO42- w osadzie BaSO4 po wytrąceniu

B. stężenia roztworów kwasu siarkowego(VI) i soli baru przed ich połączeniem

C. stężenia równowagowe jonów Ba2+ i SO42- w nasyconym roztworze nad osadem BaSO4

D. stężenia jonów Ba2+ i SO42- w roztworze natychmiast po połączeniu reagentów

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź, iż stężenia jonów Ba²⁺ i SO₄^2- występują jako równowagowe stężenia w roztworze nasyconym nad osadem BaSO₄, jest prawidłowa, ponieważ K_so odnosi się do stanu równowagi, w którym nie zachodzi zmiana stężenia rozpuszczonych jonów w wyniku dalszego dodawania osadu. W przypadku siarczanu(VI) baru, BaSO₄, jest on znanym przykładem substancji o niskiej rozpuszczalności. W roztworze nasyconym, ilość rozpuszczonego Ba²⁺ i SO₄^2- jest stabilna i wyważona przez procesy rozpuszczania i krystalizacji. Praktyczna aplikacja tej wiedzy znajduje się w analizie chemicznej, gdzie określenie K_so pozwala na obliczenie maksymalnych stężeń rozpuszczonych jonów, co jest istotne w kontekście środowiskowym oraz w przemysłowych zastosowaniach w produkcji i kontroli jakości substancji chemicznych. Zrozumienie tej równowagi jest kluczowe dla chemików zajmujących się badaniami substancji niskorozpuszczalnych, a także w obszarze ochrony środowiska, gdzie kontrola stężeń zanieczyszczeń jest niezbędna.

Pytanie 6

Jaką substancję oznacza się metodą Kjeldahla?

A. siarki

B. wodoru

C. żelaza

D. azotu

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Metoda Kjeldahla jest powszechnie stosowana w chemii analitycznej do oznaczania zawartości azotu w różnych substancjach, takich jak gleby, materiały organiczne, pasze czy nawozy. Proces ten polega na mineralizacji próbki poprzez jej rozkład w stężonym kwasie siarkowym, co prowadzi do uwolnienia amoniaku. Następnie amoniak można oznaczyć za pomocą różnych technik, w tym titracji. Przykładowo, w analizach żywności metoda ta umożliwia oszacowanie białka, ponieważ azot jest głównym składnikiem aminokwasów. Metoda Kjeldahla jest zgodna z międzynarodowymi standardami, takimi jak ISO 5370, co czyni ją uznaną metodą w branży analitycznej. Dzięki swojej precyzji i prostocie, jest szeroko stosowana w laboratoriach na całym świecie, co czyni ją kluczowym narzędziem w badaniach jakościowych i ilościowych.

Pytanie 7

Analiza cech ropy naftowej realizowana za pomocą wiskozymetru Englera, polegająca na pomiarze czasu wypływu 200 cm³ ropy naftowej w temperaturze 20°C oraz czasu wypływu tej samej objętości wody destylowanej, dotyczy oceny

A. lepkości dynamicznej

B. lepkości względnej

C. gęstości względnej

D. napięcia powierzchniowego

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź dotycząca lepkości względnej jest poprawna, ponieważ wiskozymetr Englera służy do pomiaru czasu wypływu płynów, co bezpośrednio odnosi się do ich lepkości. Lepkość względna jest definiowana jako stosunek lepkości badanego cieczy do lepkości referencyjnej, zazwyczaj wody w określonej temperaturze. Proces ten ma fundamentalne znaczenie w przemyśle naftowym, gdzie zrozumienie właściwości ropy naftowej jest kluczowe dla jej transportu i przetwarzania. Przykładowo, w przypadku ropy o wysokiej lepkości, transport przez rurociągi może być utrudniony, co wymaga zastosowania dodatkowych technologii, takich jak podgrzewanie lub dodawanie rozcieńczalników. Zgodnie z normami ASTM D 88, pomiar lepkości względnej pozwala na klasyfikację ropy i jej dostosowanie do odpowiednich procesów technologicznych, co jest niezwykle istotne dla optymalizacji produkcji i zapewnienia efektywności operacyjnej.

Pytanie 8

Czym jest efekt wspólnego jonu?

A. zmniejszenie rozpuszczalności osadu spowodowane obecnością jonu wspólnego z osadem.

B. osadzanie się na powierzchni osadu jonów ujemnych, które nie są częścią składu osadu.

C. wzrost rozpuszczalności osadu spowodowany obecnością jonu wspólnego z osadem.

D. osadzanie się na powierzchni osadu jonów ujemnych oraz dodatnich, które nie są częścią składu osadu.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Efekt wspólnego jonu odnosi się do zjawiska, w którym obecność jonu wspólnego zmniejsza rozpuszczalność osadu w roztworze. Dzieje się tak, ponieważ dodanie jonu, który jest już obecny w osadzie, powoduje przesunięcie równowagi reakcji chemicznej w kierunku formowania osadu, co skutkuje jego większym wydzieleniem i mniejszą ilością rozpuszczonego osadu w roztworze. Przykładem może być osad siarczanu baru (BaSO4), którego rozpuszczalność zmniejsza się w obecności jonu barium (Ba²⁺) lub jonu siarczanowego (SO4²⁻). Praktyczne zastosowanie tego zjawiska znajduje się w chemii analitycznej, gdzie kontrolowanie rozpuszczalności osadów jest kluczowe w procesach separacji i oczyszczania substancji chemicznych. W przemyśle chemicznym oraz w badaniach laboratoryjnych znajomość efektu wspólnego jonu pozwala na optymalizację procesów krystalizacji oraz filtracji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania substancjami chemicznymi.

Pytanie 9

pH wodnego roztworu gleby jest miarą kwasowości

A. wymiennej

B. czynnej

C. hydrolitycznej

D. potencjalnej

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odczyn wodnego roztworu glebowego, określany jako pH, jest kluczowym wskaźnikiem kwasowości gleby. Wartość pH wskazuje stężenie jonów wodorowych w roztworze, co bezpośrednio wpływa na dostępność składników odżywczych dla roślin. W praktyce, gleby o niskim pH (kwasowe) mogą ograniczać przyswajanie takich makroelementów, jak fosfor, podczas gdy przy wysokim pH (zasadowym) może dochodzić do ograniczenia dostępności mikroelementów, jak żelazo czy mangan. Właściwe zarządzanie pH gleby jest więc kluczowe dla zdrowia roślin i efektywności upraw. W rolnictwie stosuje się różne metody regulacji pH, na przykład wapnowanie gleb kwaśnych, aby zwiększyć ich zasadowość, czy również zastosowanie siarki w celu obniżenia pH gleb zasadowych. Przestrzeganie standardów agronomicznych dotyczących pH gleb ma na celu optymalizację plonów oraz ochronę środowiska, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zrównoważonym rolnictwie.

Pytanie 10

W literaturze chromatografię określa się skrótem GC

A. cienkowarstwową

B. bibułową

C. jonowymienną

D. gazową

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź "gazową" jest prawidłowa, ponieważ skrót GC w kontekście chromatografii odnosi się do chromatografii gazowej. Jest to technika analityczna, która wykorzystuje różnice w lotności substancji do ich separacji i identyfikacji. Chromatografia gazowa jest powszechnie stosowana w laboratoriach analitycznych, zwłaszcza w przemyśle chemicznym i farmaceutycznym, do analizy lotnych związków organicznych w próbkach. Na przykład, w badaniach środowiskowych, chromatografia gazowa może być używana do wykrywania zanieczyszczeń w wodzie lub powietrzu. Zgodnie z normami ISO i ASTM, chromatografia gazowa jest często stosowana jako metoda referencyjna, co podkreśla jej znaczenie w analizach jakościowych i ilościowych. Dobre praktyki laboratoryjne w zakresie chromatografii gazowej obejmują kalibrację sprzętu, właściwe przygotowanie próbki oraz zastosowanie odpowiednich kolumn chromatograficznych, co wpływa na dokładność i powtarzalność wyników.

Pytanie 11

W tabeli przedstawiono fragment opisu parametrów

Zakresy pomiarowe	Przewodnictwo: 0,01 µS/cm÷500 mS/cm Zasolenie: 0,0÷1999 mg/l NaCl 2.0÷50,0 g/l NaCl
Błąd pomiaru (± 1 cyfra)	Przewodnictwo ≤ 0,5%, Zasolenie ≤ 0,5%,
Temperatura odniesienia	20 lub 25°C. Ustawienie fabryczne: 25°C
Warunki otoczenia	Temperatura pracy: 0°C do 50°C, temperatura przechowywania: -15°C do 65°C, 80% wilgotności względnej (bez kondensacji)

A. nefelometru.

B. termometru.

C. pehametru.

D. konduktometru.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Poprawna odpowiedź to konduktometr, ponieważ urządzenie to jest specjalnie zaprojektowane do pomiaru przewodnictwa elektrycznego roztworów. Przewodnictwo elektryczne jest kluczowym parametrem w analityce chemicznej i środowiskowej, ponieważ pozwala na ocenę stężenia jonów w roztworze. Konduktometry wykorzystywane są w różnych dziedzinach, takich jak monitorowanie jakości wody w akwariach, w przemyśle spożywczym oraz w laboratoriach chemicznych. Przykładowo, w akwarystyce, regularne pomiary przewodnictwa pozwalają na ustalenie odpowiednich warunków życia dla organizmów wodnych, co ma bezpośredni wpływ na ich zdrowie i wzrost. Dobrą praktyką w używaniu konduktometrów jest kalibracja urządzenia przed każdym pomiarem, aby upewnić się, że wyniki są dokładne i wiarygodne. Warto również wspomnieć, że konduktometr często współpracuje z innymi urządzeniami pomiarowymi, co zwiększa jego funkcjonalność i zakres zastosowań.

Pytanie 12

Sekcja analizy objętościowej dotycząca reakcji zobojętniania nosi nazwę

A. argentometrią

B. grawimetrią

C. precypitometrią

D. alkacymetrią

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Alkacymetria jest działem analizy objętościowej, który koncentruje się na reakcjach zobojętniania, a jej głównym celem jest określenie stężenia substancji na podstawie pomiaru objętości roztworu titranta potrzebnego do całkowitego zobojętnienia analizowanej próbki. Metoda ta jest szczególnie przydatna w badaniach jakościowych i ilościowych w chemii analitycznej, gdzie dokładność i precyzja pomiarów są kluczowe. Przykładowo, alkacymetria znajduje zastosowanie w analizach chemicznych dotyczących kwasów i zasad w roztworach wodnych, co jest istotne w takich dziedzinach jak farmacja czy biochemia. Ważnym aspektem alkacymetrii jest stosowanie wskaźników pH, które pozwalają na wizualizację punktu końcowego reakcji. Dobrą praktyką jest również przeprowadzanie analiz w kontrolowanych warunkach, aby zminimalizować wpływ czynników zewnętrznych na wyniki. Standardy metodologiczne, takie jak ISO 8655, dostarczają wytycznych dotyczących dokładności pomiarów w alkacymetrii, co ma kluczowe znaczenie dla uzyskiwania wiarygodnych wyników.

Pytanie 13

Gdy pH próbki ścieków wynosi 3, to jakie jest stężenie jonów wodorowych?

A. 0,001 mol/dm3

B. 0,003 mol/dm3

C. 0,03 mol/dm3

D. 0,01 mol/dm3

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
pH to miara stężenia jonów wodorowych w roztworze, a jego wartość pH = 3 oznacza, że roztwór jest kwasowy. Wzór na obliczenie stężenia jonów wodorowych (H+) z pH to H+ = 10^(-pH). Podstawiając pH = 3, otrzymujemy H+ = 10^(-3) = 0,001 mol/dm3. Taka wiedza jest kluczowa w analizie chemicznej wody i ścieków, ponieważ pozwala na ocenę ich jakości. W praktyce, pomiar pH jest rutynowym działaniem w laboratoriach zajmujących się kontrolą jakości wody i odpadów. Zrozumienie, jak zmieniają się stężenia jonów wodorowych w zależności od pH, jest istotne dla oceny wpływu różnych substancji chemicznych na środowisko oraz dla projektowania procesów oczyszczania. Odpowiednie standardy, takie jak ISO 10523, regulują metody pomiarowe, co zwiększa ich wiarygodność i porównywalność w różnych badaniach.

Pytanie 14

Spektrofotometria w podczerwieni (IR) to technika bazująca na absorpcji promieniowania w zakresie długości fal

A. 4000 - 12500 um

B. 200 - 800 nm

C. 0,8 - 1000 urn

D. 0,8 - 1000 nm

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź '0,8 - 1000 urn' jest prawidłowa, ponieważ spektrofotometria w podczerwieni (IR) dotyczy promieniowania elektromagnetycznego o długościach fal w zakresie od około 0,8 μm (800 nm) do 1000 μm (1 mm), co odpowiada zakresowi bliskiej podczerwieni. Ta technika jest szeroko wykorzystywana w laboratoriach chemicznych, biologicznych oraz w przemyśle do analizy substancji na podstawie ich charakterystycznych pasm absorpcyjnych. Przykładem zastosowania spektrofotometrii IR może być analiza jakościowa i ilościowa związków organicznych, na przykład identyfikacja alkoholi, ketonów czy kwasów karboksylowych, które wykazują charakterystyczne pasma absorpcyjne w tym zakresie. Zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi, wykorzystanie spektrofotometrii IR pozwala na uzyskanie wyników o wysokiej dokładności i precyzji, co jest niezbędne w wielu zastosowaniach przemysłowych oraz badawczych.

Pytanie 15

Równanie iloczynu rozpuszczalności związku Ca₃(PO₄)₂, który jest trudno rozpuszczalny, opisuje się następująco:

A. Kso = [Ca2+]3·[PO43-]2

B. Kso = [Ca3+]2·[PO42-]3

C. Kso = 3[Ca2+]·2[PO43-]

D. Kso = [Ca2+]·[PO43-]

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź Kso = [Ca2+]3·[PO43-]2 jest jak najbardziej w porządku. To, co tu mamy, to iloczyn rozpuszczalności dla Ca₃(PO₄)₂. Po rozpuszczeniu tego związku w wodzie, dostajemy jony wapnia oraz jony fosforanowe. Pamiętaj, że w równaniu iloczynu rozpuszczalności stężenia tych jonów podnosimy do potęgi związanej z ich liczbą w wzorze chemicznym. Dla chemików i inżynierów, znajomość Kso jest bardzo przydatna, zwłaszcza przy projektowaniu systemów do oczyszczania wody lub przy analizie jakości wód gruntowych. To też pomaga przewidzieć, kiedy dany związek może się osadzić, co z kolei jest ważne w wielu branżach, jak przemysł czy ochrona środowiska. Zrozumienie tej kwestii ma naprawdę duże znaczenie w różnych dziedzinach nauki oraz przemysłu.

Pytanie 16

Kwasowość mleka można zmierzyć w stopniach Soxhleta-Henkla [oSH], co oznacza liczbę cm3 roztworu NaOH o stężeniu 0,25 mol/dm3 używaną do zmiareczkowania 100 cm3 próbki. Jeśli na zmiareczkowanie mleka o objętości 50 cm3 potrzeba 3,25 cm3 roztworu NaOH o stężeniu 0,25 mol/dm3, to kwasowość mleka wynosi

A. 1,63oSH

B. 3,25oSH

C. 8oSH

D. 6,5oSH

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 6,5oSH jest poprawna, ponieważ kwasowość mleka wyraża się w stopniach Soxhleta-Henkla (oSH), które są miarą ilości kwasów organicznych w produkcie. Aby obliczyć kwasowość mleka, należy wykorzystać objętość roztworu NaOH zużytą do zmiareczkowania oraz objętość próbki. W tym przypadku, na zmiareczkowanie 50 cm3 mleka zużyto 3,25 cm3 roztworu NaOH o stężeniu 0,25 mol/dm3. Aby przeliczyć tę wartość na 100 cm3 próbki, korzystamy z proporcji: (3,25 cm3 NaOH / 50 cm3 mleka) * 100 cm3 = 6,5 oSH. Taka metoda przeliczania jest istotna w praktyce, zwłaszcza w laboratoriach zajmujących się badaniem jakości produktów mleczarskich. Zrozumienie i prawidłowe wyrażenie kwasowości jest kluczowe, ponieważ niewłaściwe wartości mogą wpłynąć na dalsze procesy technologiczne, takie jak produkcja serów czy jogurtów, gdzie kontrola pH ma fundamentalne znaczenie dla uzyskania odpowiednich właściwości sensorycznych i stabilności mikrobiologicznej. Dbanie o jakość surowców oraz systematyczne monitorowanie ich właściwości to podstawowe zasady stosowane w branży mleczarskiej, co podkreśla znaczenie umiejętności obliczania kwasowości.

Pytanie 17

Jakim urządzeniem mierzy się zasolenie gleby?

A. potencjometrem

B. konduktometrem

C. pehametrem

D. refraktometrem

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zasolenie gleby jest kluczowym parametrem, który wpływa na wzrost roślin oraz jakość gleby. Mierzenie zasolenia gleby za pomocą konduktometru jest ugruntowaną praktyką w agronomii. Konduktometr działa na zasadzie pomiaru przewodnictwa elektrycznego gleby, które wzrasta wraz z ilością rozpuszczonych soli. Im wyższe zasolenie, tym lepsza przewodność elektryczna. Dzięki temu urządzeniu można szybko zdiagnozować problemy związane z zasoleniem i dostosować nawożenie oraz inne praktyki agrotechniczne. Na przykład, w przypadku gleb nawadnianych w rejonach o wysokim zasoleniu, regularne monitorowanie przewodnictwa elektrycznego pozwala na wczesne wykrycie zagrożeń dla plonów. Wiele instytucji badawczych oraz rolniczych zaleca użycie konduktometru jako standardowej metody oceny zasolenia, co wpisuje się w dobre praktyki zarządzania glebą. Posiadanie wiedzy na temat zasolenia gleby oraz umiejętność jego pomiaru jest niezbędna do efektywnego zarządzania gospodarstwem rolnym oraz zapewnienia optymalnych warunków dla upraw.

Pytanie 18

Wskaź zespół substancji, które przyczyniają się do twardości niewęglanowej wody?

A. CaSO4, CaCl2, Ca(NO3)2

B. Mg(OH)2, MgCO3, Mg(NO3)2

C. Mg(OH)2, Mg(NO3)2, MgSO4

D. Ca(OH)2, CaSO4, CaCl2

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź CaSO4, CaCl2, Ca(NO3)2 jest prawidłowa, ponieważ wszystkie te związki są solami nieorganicznych, które przyczyniają się do twardości niewęglanowej wody. Twardość niewęglanowa wody związana jest z obecnością kationów wapnia (Ca²⁺) i magnezu (Mg²⁺) oraz anionów siarczanowych (SO4²⁻) i chlorkowych (Cl⁻). CaSO4, znany jako gips, jest powszechnie występującym minerałem, który rozpuszcza się w wodzie, wpływając na jej twardość. CaCl2 i Ca(NO3)2 również przyczyniają się do twardości wody poprzez uwalnianie kationów Ca²⁺ do roztworu. Zrozumienie twardości wody jest kluczowe w wielu zastosowaniach, takich jak przemysł chemiczny, produkcja wody pitnej oraz w systemach grzewczych, gdzie twardość wody może prowadzić do odkładania się kamienia kotłowego. W kontekście dobrych praktyk, monitorowanie twardości wody jest istotne w celu zapobiegania korozji i uszkodzeniom urządzeń, co potwierdzają standardy takie jak normy ISO dotyczące jakości wody.

Pytanie 19

Dawka substancji, która powoduje pierwsze widoczne zmiany w organizmie, nazywana jest

A. lecznicza

B. progowa

C. toksyczna

D. letalna

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Dawka progowa to taka minimalna ilość substancji, która zaczyna wywoływać jakieś efekty w organizmie. W toksykologii to ma spore znaczenie, bo pozwala ocenić ryzyko związane z różnymi substancjami chemicznymi. Na przykład, w przypadku substancji rakotwórczych, znalezienie takiej dawki progowej jest ważne, żeby wiedzieć, na jakim poziomie możemy czuć się bezpiecznie. W praktyce, naukowcy podczas badań używają tych dawek, żeby wychwycić momenty, kiedy organizm zaczyna reagować. Takie podejście pasuje do zasad oceny ryzyka, które mówią, że trzeba ustalać bezpieczne poziomy narażenia. To bardzo istotne, żeby chronić zdrowie ludzi. W farmakologii też spotykamy się z dawką progową, bo tu ustalamy minimalne stężenie leku, które przynosi pożądane efekty, ale za to musimy dbać o bezpieczeństwo pacjenta. Tak więc, wiedza o dawce progowej jest naprawdę pomocna, żeby lepiej zarządzać zdrowiem i bezpieczeństwem w różnych dziedzinach.

Pytanie 20

Z opisu wynika, że do oznaczenia wapnia w glukonianie wapnia stosuje się miareczkowanie

Opis oznaczania zawartości wapnia w glukonianie wapnia
Oznaczenie polega na strąceniu jonów wapnia szczawianem amonu w postaci szczawianu wapnia CaC₂O₄ zgodnie z równaniem reakcji: Ca²⁺ + C₂O₄^2- → CaC₂O₄. Odsączony osad CaC₂O₄ rozpuszcza się w kwasie siarkowym(VI) zgodnie z równaniem reakcji: CaC₂O₄ + 2H⁺ → H₂C₂O₄ + Ca²⁺ Wydzielony kwas szczawiowy, w ilości równoważnej ilości wapnia w próbce, odmiareczkowuje się mianowanym roztworem KMnO₄.

Opis oznaczania zawartości wapnia w glukonianie wapnia

Oznaczenie polega na strąceniu jonów wapnia szczawianem amonu w postaci szczawianu wapnia CaC₂O₄ zgodnie z równaniem reakcji: Ca²⁺ + C₂O₄^2- → CaC₂O₄.
Odsączony osad CaC₂O₄ rozpuszcza się w kwasie siarkowym(VI) zgodnie z równaniem reakcji: CaC₂O₄ + 2H⁺ → H₂C₂O₄ + Ca²⁺
Wydzielony kwas szczawiowy, w ilości równoważnej ilości wapnia w próbce, odmiareczkowuje się mianowanym roztworem KMnO₄.

A. bezpośrednie.

B. pośrednie odwrotne.

C. pośrednie podstawieniowe.

D. strąceniowe.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wiesz co, odpowiedź o pośrednim miareczkowaniu to jest właściwy trop. Oznaczanie wapnia w glukonianie wapnia naprawdę wymaga zastosowania miareczkowania innego związku, czyli kwasu szczawiowego, który powstaje podczas strącania jonów wapnia. W pierwszym etapie, te jony wapnia są strącane w postaci szczawianu wapnia (CaC₂O₄) przez dodanie szczawianu amonu. Potem musimy je rozpuścić w kwasie siarkowym (VI), co prowadzi do wydzielenia kwasu szczawiowego oraz jonów wapnia. No i właśnie ten kwas szczawiowy potem miareczkujemy, co pozwala na precyzyjne określenie stężenia wapnia, używając mianowanego roztworu KMnO₄. To miareczkowanie pośrednie to naprawdę solidna metoda, która jest szeroko stosowana w laboratoriach chemicznych, zwłaszcza w analizie żywności. Takie podejście pokazuje, jak ważne jest stosowanie precyzyjnych metod analitycznych w ocenie jakości chemikaliów, co jest kluczowe w naszej pracy.

Pytanie 21

W oparciu o ilustrację analitem może być rozwiązanie

A. kwasu solnego

B. amoniaku

C. wodorotlenku sodu

D. kwasu octowego

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wodorotlenek sodu (NaOH) jest mocną zasadą, która w roztworach wodnych dysocjuje na jony sodu (Na+) i jony hydroksylowe (OH-). W kontekście analityki chemicznej, wodorotlenek sodu jest często wykorzystywany do miareczkowania kwasów, a jego stężenie można określić przy użyciu różnych metod analitycznych, takich jak miareczkowanie kwasów, titracja kolorimetryczna czy elektrochemiczne pomiary pH. Dodatkowo, wodorotlenek sodu znajduje zastosowanie w różnych procesach przemysłowych, takich jak produkcja mydeł, papieru oraz w oczyszczaniu wód. Jego właściwości chemiczne sprawiają, że jest niezbędnym odczynnikiem w laboratoriach analitycznych, szczególnie do badań dotyczących równowagi kwasowo-zasadowej. Ponadto, zgodnie z aktualnymi normami i dobrymi praktykami w laboratoriach, należy zachować szczególną ostrożność podczas pracy z NaOH, z uwagi na jego silne działanie żrące, co podkreśla znaczenie stosowania odpowiednich środków ochrony osobistej oraz przestrzegania zasad BHP.

Pytanie 22

Do kationów trzeciej grupy analitycznej, wytrącanych w formie siarczków roztworem AKT w środowisku amoniakalnym, należą:

A.	Ni²⁺, Co²⁺, Fe²⁺, Fe³⁺, Mn²⁺, Zn²⁺
B.	Mn²⁺, Cu²⁺, Cd²⁺, Cr³⁺, Ag⁺, Zn²⁺
C.	Fe²⁺, Mg²⁺, Pb²⁺, Al³⁺, Ca²⁺
D.	Ba²⁺, Ca²⁺, Sr²⁺

A. C.

B. A.

C. D.

D. B.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź A jest poprawna, ponieważ zawiera kationy trzeciej grupy analitycznej, które wytrącają się w formie siarczków w obecności amoniaku. Do kationów tych grupy należą metale takie jak żelazo(II) - Fe2+, żelazo(III) - Fe3+, kobalt - Co2+, nikiel - Ni2+, mangan - Mn2+ oraz cynk - Zn2+. W praktyce, proces ten jest istotny w analizie chemicznej, gdzie wykorzystuje się amoniak do selektywnego rozdzielania kationów w różnych środowiskach, co pozwala na ich dalsze badanie i identyfikację. Użycie amoniaku w procesie analitycznym jest zgodne z dobrymi praktykami laboratoryjnymi, które zalecają precyzyjne kontrolowanie warunków reakcji, aby uzyskać wiarygodne wyniki. Dodatkowo, zrozumienie mechanizmu wytrącania się siarczków pozwala na lepszą interpretację wyników analitycznych oraz na zastosowanie odpowiednich metod w analizie jakościowej i ilościowej kationów w próbkach.

Pytanie 23

Analizując próbkę wody powierzchniowej stwierdzono, że zawartość azotanów wynosi 4,5 mg/dm³, siarczanów 120 mg/dm³, a stężenie jonów chlorkowych 180 mg/dm³. Na podstawie danych zawartych w tabeli wskaż klasę czystości wody, z której została pobrana próbka.

Wartości graniczne wskaźników jakości wody w klasach jakości wód powierzchniowych
Wskaźnik [mg/dm³]	I klasa czystości	II klasa czystości	III klasa czystości	IV klasa czystości	V klasa czystości
Wskaźnik [mg/dm³]	Wartości dopuszczalne
azotany	5,0	15,0	25,0	50,0	>50,0
siarczany	100	150	250	300	> 300
chlorki	100	200	300	400	> 400

A. III klasa czystości.

B. II klasa czystości.

C. IV klasa czystości.

D. I klasa czystości.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź wskazująca na II klasę czystości wody jest poprawna, ponieważ wartości stężenia azotanów, siarczanów i jonów chlorkowych mieszczą się w granicach dopuszczalnych norm dla tej klasy. Zgodnie z Polskim Normą PN-EN 3902, II klasa czystości wody powierzchniowej charakteryzuje się określonymi limitami dla różnych zanieczyszczeń. Azotany nie powinny przekraczać 10 mg/dm³, siarczany 250 mg/dm³, a stężenie jonów chlorkowych 200 mg/dm³. Przykładowo, w kontekście monitorowania jakości wód w rzekach, klasyfikacja ta jest kluczowa dla oceny stanu ekosystemów wodnych oraz dla podejmowania decyzji dotyczących ochrony środowiska. Zastosowanie odpowiednich metod analitycznych, takich jak spektroskopia czy chromatografia, umożliwia dokładne określenie poziomu tych substancji, co jest niezbędne do oceny jakości wód i ich przydatności do różnych celów, od rekreacyjnych po przemysłowe.

Pytanie 24

Jakie jest zastosowanie metody Winklera?

A. manganu rozpuszczonego w wodzie

B. tlenu rozpuszczonego w wodzie

C. zasadowości wody

D. pH wody

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Metoda Winklera jest powszechnie stosowana do oznaczania stężenia tlenu rozpuszczonego w wodzie, co jest kluczowym parametrem w ocenie jakości wód, szczególnie w kontekście ochrony ekosystemów wodnych. Metoda ta opiera się na reakcjach chemicznych, w których tlen reaguje z odczynnikami, a wynik pomiaru można uzyskać poprzez titrację. Przykładowo, oznaczanie tlenu rozpuszczonego jest istotne w monitorowaniu wód w rzekach, jeziorach oraz zbiornikach wodnych, gdzie jego stężenie wpływa na organizmy żywe, a także na procesy biodegradacji. Zgodnie z normami, takimi jak PN-EN 25813, metoda Winklera umożliwia uzyskanie precyzyjnych wyników, co jest niezbędne do podejmowania decyzji dotyczących ochrony środowiska i zarządzania zasobami wodnymi. Regularne monitorowanie stężenia tlenu pozwala na szybką reakcję w przypadku zanieczyszczenia wód, co przyczynia się do zachowania bioróżnorodności i zdrowia ekosystemów.

Pytanie 25

Zgodnie z informacją zawartą w ramce zawartość jonów chlorkowych i jodkowych w roztworze można oznaczyć

Zasada oznaczenia zawartości jonów chlorkowych i jodkowych w roztworze.

Podstawą metody jest reakcja strąceniowa zachodząca między jonami Cl^- i I^- a jonami Ag⁺. Oznaczenie polega na badaniu zmian potencjału elektrody wskaźnikowej podczas dodawania do analizowanego roztworu, mianowanego roztworu AgNO₃.

A. spektrofotometrycznie.

B. potencjometrycznie.

C. polarymetrycznie.

D. refraktometrycznie.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź "potencjometrycznie" jest prawidłowa, ponieważ metoda ta jest najczęściej stosowana do oznaczania zawartości jonów chlorkowych i jodkowych w roztworach. W praktyce, podczas miareczkowania roztworu zawierającego jony Cl- lub I- dodaje się roztwór AgNO3, co prowadzi do powstania nierozpuszczalnych osadów, takich jak AgCl lub AgI. Zmiana potencjału elektrody wskaźnikowej, w zależności od stężenia jonów, pozwala na dokładne określenie ich zawartości. Metoda ta jest zgodna z normami analitycznymi, takimi jak PN-EN ISO 10304, które określają zasady miareczkowania jonów w roztworach. Warto także zauważyć, że potencjometria umożliwia uzyskanie szybkich wyników z wysoką precyzją i dokładnością, co czyni ją jedną z preferowanych metod w laboratoriach analitycznych, szczególnie w chemii analitycznej i analizie wody.

Pytanie 26

Na jakość paliwa nie ma wpływu

A. gęstość

B. zawartość propanu-butanu

C. zawartość siarki

D. liczba oktanowa

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź dotycząca zawartości propanu-butanu jako czynnika, który nie wpływa na jakość paliwa, jest poprawna. Propan i butan są gazami węglowodorowymi, które mogą być stosowane jako dodatki do paliw, ale ich zawartość nie wpływa bezpośrednio na podstawowe właściwości jakościowe paliwa, takie jak liczba oktanowa czy zawartość siarki. Liczba oktanowa jest kluczowym parametrem, który określa odporność paliwa na spalanie stukowe, co jest istotne dla wydajności silnika. Z kolei zawartość siarki ma wpływ na emisję zanieczyszczeń oraz korozję elementów silnika. Gęstość paliwa jest również istotna, ponieważ wpływa na jego kaloryczność oraz wydajność spalania. Przykładem może być stosowanie propanu-butanu w mieszankach gazowych, gdzie ich zawartość jest regulowana w celu uzyskania optymalnych właściwości energetycznych, a nie wpływa na jakość paliwa w sensie tradycyjnym. Dobre praktyki wskazują, że analiza jakości paliwa powinna koncentrować się na takich parametrach jak liczba oktanowa, gęstość czy zawartość zanieczyszczeń.

Pytanie 27

Która z podanych metod pozwala na oznaczenie stężenia kwasu solnego (HCl)?

A. Fluorymetria

B. Spektrofotometria UV-Vis

C. Chromatografia HPLC

D. Miareczkowanie potencjometryczne

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Miareczkowanie potencjometryczne to jedna z najistotniejszych metod analitycznych stosowanych do oznaczania stężenia kwasów, w tym kwasu solnego (HCl). Metoda ta polega na monitorowaniu zmiany potencjału elektrody w trakcie dodawania titranta do roztworu próbki. Dzięki zastosowaniu elektrody wskaźnikowej oraz elektrody odniesienia, można precyzyjnie określić punkt końcowy miareczkowania, co jest kluczowe dla uzyskania dokładnych wyników. Miareczkowanie potencjometryczne ma liczne zastosowania w laboratoriach chemicznych, w tym w kontroli jakości w przemyśle spożywczym, farmaceutycznym oraz w analizie środowiskowej. Metoda ta pozwala na szybkie i efektywne określenie stężenia kwasu w próbce, a także umożliwia pracę z bardzo małymi objętościami roztworów. Zgodnie z dobrymi praktykami laboratoryjnymi, przed przystąpieniem do analizy, należy przeprowadzić kalibrację elektrody, aby zapewnić wiarygodność wyników. "

Pytanie 28

Zamieszczona instrukcja dotyczy wykonania preparatu mikroskopowego

1. Materiał nanieść na szkiełko podstawowe. 2. Po wyschnięciu, preparat utrwalić przez przeciągnięcie szkiełka podstawowego nad płomieniem palnika spirytusowego. 3. Następnie nanieść na szkiełko roztwór błękitu metylenowego i pozostawić do wyschnięcia. 4. Spłukać wodą destylowaną, pozostawić preparat do wyschnięcia.

A. skrawkowego.

B. niebarwionego.

C. mokrego.

D. barwionego.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź "barwionego" jest poprawna, ponieważ proces przygotowania preparatu mikroskopowego polega na zastosowaniu technik barwienia, które pozwalają na wyraźniejsze uwidocznienie struktur komórkowych. W instrukcji opisano użycie roztworu błękitu metylenowego, który jest powszechnie stosowany w mikroskopii do kontrastowania komórek i ich organelli. Barwienie preparatów mikroskopowych jest kluczowe w diagnostyce histopatologicznej oraz w badaniach biologicznych, ponieważ umożliwia identyfikację różnych typów komórek oraz ich strukturalnych szczegółów. Przykładowo, barwienie komórek bakteryjnych może pomóc w ich klasyfikacji na podstawie barwliwości, co jest podstawą w mikrobiologii. Stosowanie technik barwienia jest zgodne z najlepszymi praktykami w laboratoriach, co zwiększa dokładność i wiarygodność wyników badań.

Pytanie 29

Aby przygotować podłoże do badań mikrobiologicznych, należy

A. zwiększyć pH składników

B. zastosować autoklawowanie

C. dodawać składniki w dowolnej kolejności

D. zmierzyć składniki przy użyciu cylindra miarowego

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Poddanie składników autoklawowaniu jest kluczowym procesem w przygotowywaniu podłoża do badań mikrobiologicznych. Autoklawowanie polega na sterylizacji materiałów za pomocą pary wodnej pod wysokim ciśnieniem, co skutecznie eliminuje wszelkie formy mikroorganizmów, w tym bakterie, wirusy oraz ich przetrwalniki. Dzięki temu zapewniamy, że podłoże nie będzie kontaminowane, co jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników badań mikrobiologicznych. Na przykład, w laboratoriach zajmujących się hodowlą bakterii, autoklawowanie podłoża, takiego jak agar czy buliony, jest standardową praktyką, a jego przeprowadzenie zgodnie z normami, takimi jak ISO 15189 dla laboratoriów medycznych, zapewnia wysoką jakość badań. Warto dodać, że skuteczność autoklawowania zależy od odpowiedniego doboru parametrów, takich jak czas, temperatura i ciśnienie, co powinno być starannie kontrolowane.

Pytanie 30

Zestaw zawierający palnik gazowy, statyw, łącznik, pierścień, trójkąt ceramiczny oraz tygiel porcelanowy z pokrywką jest stosowany w trakcie oznaczeń

A. spektrometrycznych

B. wagowych

C. miareczkowych

D. chromatograficznych

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zestaw, który widzisz, składa się z palnika gazowego, statywu, łącznika, pierścienia, trójkąta ceramicznego i tygla porcelanowego z pokrywką. To wszystko jest typowe dla technik analitycznych, szczególnie tych związanych z ważeniem. Kluczowe w tych procesach jest precyzyjne ważenie substancji chemicznych, bo tylko wtedy można uzyskać wiarygodne wyniki analizy. Tygiel porcelanowy jest naprawdę świetnym rozwiązaniem do takich pomiarów – wytrzymuje wysokie temperatury i różne chemikalia. Palnik gazowy? On robi robotę, bo pozwala na podgrzewanie tygla, co jest ważne, szczególnie gdy chcemy spalić próbki lub przekształcić je w gaz. No i trójkąt ceramiczny z pierścieniem trzymają stabilnie tygiel na statywie, co zapewnia bezpieczeństwo i dokładność podczas analizy. W praktyce oznaczanie wagowe to podstawa w laboratoriach chemicznych, bo dzięki temu możemy określić składniki substancji i ich ilość. Weźmy na przykład badanie metali ciężkich w próbkach środowiskowych – tu ważenie i analiza próbek przy użyciu tych technik mają kluczowe znaczenie.

Pytanie 31

W ramce opisano

Jest to system zapewnienia jakości badań, odnoszący się do procesów organizacyjnych i warunków w jakich niekliniczne badania z zakresu bezpieczeństwa i zdrowia człowieka i środowiska są planowane, przeprowadzane, monitorowane, zapisywane, przechowywane i sprawozdawane.

A. system akredytacji laboratoriów medycznych.

B. system akredytacji laboratoriów środowiskowych.

C. HACCP - System Zarządzania Bezpieczeństwem Żywności.

D. GLP - System Dobrej Praktyki Laboratoryjnej.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
GLP, czyli System Dobrej Praktyki Laboratoryjnej, jest kluczowym standardem dla laboratoriów zajmujących się badaniami niekliniczny. Jego celem jest zapewnienie, że wszelkie badania są przeprowadzane w sposób powtarzalny, wiarygodny i zgodny z międzynarodowymi normami jakości. W kontekście GLP, istotne są procesy takie jak planowanie badań, ich przeprowadzanie oraz monitorowanie, co pozwala na dokładne i rzetelne dokumentowanie wyników. Przykładem zastosowania GLP może być badanie toksyczności nowych substancji chemicznych, gdzie każda faza badania musi być udokumentowana i zgodna z określonymi standardami, aby wyniki mogły być uznane za wiarygodne przez organy regulacyjne. Zastosowanie GLP jest nie tylko wymogiem prawnym, ale również praktyką, która wspiera jakość i bezpieczeństwo w badaniach, przyczyniając się do ochrony zdrowia publicznego i środowiska. Dobre praktyki laboratoryjne są podstawą odpowiedzialnych działań w zakresie badań, co czyni je niezbędnymi w każdej instytucji badawczej.

Pytanie 32

Jakie jest stężenie analitu wyrażone w procentach, gdy próbka analityczna zawiera 250 ppm analitu?

A. 0,0025%

B. 0,025%

C. 2,5%

D. 0,25%

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Stężenie procentowe można obliczyć na podstawie wartości w ppm (części na milion). 1 ppm oznacza 1 mg analitu na 1 litr roztworu, co odpowiada 0,0001% stężenia. W przypadku próbki zawierającej 250 ppm, przeliczenie na stężenie procentowe wygląda następująco: 250 ppm to 250 mg/l, co można przeliczyć na % poprzez podzielenie przez 10 000 (1% = 10 000 mg/l). Wobec tego 250 mg/l = 0,025%. W praktyce znajomość przeliczeń ppm na % jest niezbędna w laboratoriach analitycznych, gdzie często spotykamy się z danymi w ppm, a potrzebujemy je przeliczyć na stężenia procentowe do dalszych obliczeń czy interpretacji wyników. Umożliwia to także porównywanie wyników z różnymi normami, które mogą być wyrażone w różnych jednostkach. Zgodnie z normami branżowymi, stosowanie jednostek zgodnych z wymaganiami analitycznymi jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników.

Pytanie 33

Jaką objętość roztworu EDTA zużyto do odmiareczkowania jonów magnezu podczas analizy przeprowadzonej zgodnie z zamieszczoną procedurą?

Procedura
Współoznaczanie wapnia i magnezu w wodach naturalnych polega na przeprowadzeniu dwóch miareczkowań mianowanym 0,0100 mol/dm³ roztworem EDTA. Pierwsze miareczkowanie przeprowadza się w środowisku buforu amoniakalnego pH = 10 wobec czerni eriochromowej T, jako wskaźnika. Objętość zużytego titranta odpowiada sumie zawartości jonów wapnia i magnezu. Drugie miareczkowanie przeprowadza się w środowisku silnie zasadowym pH=12-13 wobec mureksydu. Objętość użytego titranta zależy od ilości jonów wapnia. Podczas wykonywania oznaczenia zużyto na pierwsze miareczkowanie wobec czerni eriochromowej średnio V₁= 20,3 cm³ roztworu EDTA, na drugie oznaczenie wobec mureksydu zużyto średnio V₂= 5,4 cm³ tego samego roztworu EDTA.

A. 109,62 cm3

B. 12,85 cm3

C. 14,90 cm3

D. 25,70 cm3

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Twoja odpowiedź 14,90 cm³ jest poprawna. Obliczenia związane z zużyciem roztworu EDTA w analizach chemicznych są kluczowe dla precyzyjnego oznaczania jonów metali w roztworach. W przypadku współoznaczania wapnia i magnezu, zastosowanie odpowiednich buforów jest istotne. W pierwszym miareczkowaniu, przeprowadzonym w środowisku buforu amoniakalnego, zużyto 20,3 cm³ EDTA, natomiast w silnie zasadowym środowisku drugiego miareczkowania użyto 5,4 cm³. Różnica między tymi dwiema wartościami (20,3 cm³ - 5,4 cm³) daje nam 14,9 cm³, co jasno wskazuje na objętość zużytą do oznaczania magnezu. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami analitycznymi w chemii, w których precyzyjne obliczenia i odpowiedni wybór buforów mają kluczowe znaczenie dla uzyskania wiarygodnych wyników. W przyszłych pracach laboratoryjnych warto zwrócić uwagę na skalowanie objętości roztworu EDTA w kontekście różnych stężeń i rodzajów analizowanych próbek, co pozwala na lepsze dostosowanie warunków miareczkowania do specyficznych potrzeb eksperymentalnych.

Pytanie 34

Elektroforeza to technika wykorzystywana głównie do segregacji mieszaniny

A. tłuszczów

B. węglowodanów

C. alkoholi

D. białek

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Elektroforeza to technika rozdzielania cząsteczek na podstawie ich ładunku elektrycznego i wielkości. Jest to niezwykle przydatna metoda w biochemii i biologii molekularnej, szczególnie w analizie białek. Podczas elektroforezy białka są poddawane działaniu pola elektrycznego, co powoduje ich migrację w żelu, gdzie mniejsze cząsteczki poruszają się szybciej niż większe. Dzięki tej technice można uzyskać szczegółowe informacje na temat składników białkowych w próbkach biologicznych, co ma kluczowe znaczenie w diagnostyce, badaniach naukowych oraz w przemyśle farmaceutycznym. Na przykład, elektroforeza SDS-PAGE jest standardową metodą oceny czystości białek i ich masy cząsteczkowej, co jest niezbędne w rozwoju nowych terapii i leków. Również w proteomice, gdzie badane są całe zestawy białek, elektroforeza odgrywa fundamentalną rolę w analizie wzorców ekspresji białek w różnych stanach fizjologicznych.

Pytanie 35

Określenie stężenia jonów Fe³⁺ w wodzie pitnej powinno być zrealizowane przy użyciu metody

A. chromatograficznej

B. absorpcjometrycznej

C. polarymetrycznej

D. refraktometrycznej

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Oznaczanie zawartości jonów Fe³⁺ w wodzie pitnej metodą absorpcjometryczną jest uznawane za jedną z najskuteczniejszych technik analitycznych. Metoda ta polega na pomiarze absorbancji promieniowania świetlnego przez roztwór, co pozwala na określenie stężenia substancji absorbujących, w tym przypadku jonów żelaza. W praktyce, do oznaczenia Fe³⁺ wykorzystuje się zazwyczaj odczynniki, które tworzą z tymi jonami kompleksy o charakterystycznych długościach fal, a następnie mierzy się intensywność światła pochłanianego przez ten kompleks. Dzięki wysokiej czułości metody absorpcyjnej, można wykrywać bardzo niskie stężenia jonów żelaza, co jest kluczowe w kontekście przepisów dotyczących jakości wody pitnej, jak normy WHO czy lokalne regulacje. Dodatkowo, absorpcjometria w połączeniu z automatyzacją i systemami kalibracyjnymi umożliwia uzyskanie powtarzalnych i wiarygodnych wyników analitycznych, co jest niezwykle istotne w monitorowaniu jakości wody.

Pytanie 36

Zjawisko dzielenia się składników mieszaniny pomiędzy fazę stacjonarną a ruchomą w układzie to proces widoczny w

A. spektrofotometrii

B. chromatografii

C. konduktometrii

D. polarografii

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Chromatografia to technika analityczna, która polega na podziale składników mieszaniny pomiędzy dwie fazy: stacjonarną i ruchomą. Faza stacjonarna jest zazwyczaj stała, podczas gdy faza ruchoma to ciecz lub gaz, który przemieszcza się przez fazę stacjonarną. Kluczowym zjawiskiem w chromatografii jest różna zdolność składników do adsorpcji na fazie stacjonarnej, co prowadzi do ich separacji w czasie. Przykładem praktycznego zastosowania chromatografii może być analiza złożonych mieszanin w przemyśle farmaceutycznym, gdzie czyste substancje czynne muszą być wydzielane z pozostałych składników. W przemyśle spożywczym, chromatografia jest używana do wykrywania zanieczyszczeń oraz analizy aromatów. Standardy jakości, takie jak ISO 17025, podkreślają, jak ważne jest stosowanie odpowiednich metod chromatograficznych do uzyskiwania dokładnych i powtarzalnych wyników analitycznych. Wiedza na temat chromatografii jest niezbędna dla specjalistów zajmujących się badaniami chemicznymi oraz kontrolą jakości.

Pytanie 37

Jeżeli stężenie jonów H⁺ w analizowanej cieczy wynosi 0,001 mol/dm³, to jaką wartość ma jej pH?

A. 10-3

B. 11

C. 2

D. 3

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 3 jest poprawna, ponieważ pH cieczy można obliczyć na podstawie stężenia jonów wodorowych (H⁺). Z definicji pH jest to ujemny logarytm dziesiętny stężenia jonów wodorowych: pH = -log₁₀[H⁺]. W tym przypadku stężenie jonów wodorowych wynosi 0,001 mol/dm³, co można zapisać jako 1 x 10^-3 mol/dm³. Obliczając pH, otrzymujemy: pH = -log₁₀(1 x 10^-3) = 3. To oznacza, że ciecz jest lekko kwasowa. W praktyce obliczanie pH jest kluczowe w wielu dziedzinach, takich jak chemia analityczna, biotechnologia czy medycyna, ponieważ pH wpływa na rozpuszczalność substancji, reaktywność chemiczną oraz aktywność enzymatyczną. Zrozumienie zależności między stężeniem jonów H⁺ a pH jest fundamentalne w laboratoriach oraz przy prowadzeniu badań naukowych.

Pytanie 38

W celu oceny jakości masła wykonano oznaczenie liczby kwasowej LK, liczby zmydlania LZ i liczby nadtlenkowej LOO. Wyniki zapisano w tabeli. Wartość liczby estrowej LE w badanym maśle wynosi

Rodzaj liczby	Wartość zmierzona
LZ	196,8 mg KOH/1g
LK	1,2 mg KOH/1g
LE	?
LOO	4,25 milirównoważnika aktywnego tlenu/ kg

A. 198,0 mg KOH/1g

B. 164,0 mg KOH/1g

C. 195,6 mg KOH/1g

D. 234,7 mg KOH/1g

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Dobrze trafiłeś z odpowiedzią. Liczba estrowa (LE) jest jednym z ważniejszych wskaźników, które pokazują, jak dobre mamy tłuszcze. Mówi nam o tym, ile estrów kwasów tłuszczowych jest w danym produkcie. Żeby ją obliczyć, patrzymy na różnicę między liczbą zmydlania (LZ) a liczbą kwasową (LK). Jeśli chodzi o masło, to wartość 195,6 mg KOH/1g wskazuje, że ma ono zbalansowany skład kwasów tłuszczowych, co jest naprawdę ważne, gdy myślimy o jego użyciu w kuchni. Generalnie, wyższa liczba estrowa może oznaczać lepszą jakość, co jest kluczowe dla producentów żywności, którzy chcą dostarczyć ludziom coś wartościowego. W praktyce znajomość liczby estrowej może też pomóc stwierdzić, czy masło było dobrze przechowywane. Jak wiadomo, warunki przechowywania mają spory wpływ na trwałość i smak. W przemyśle spożywczym, sprawdzanie jakości tłuszczów, w tym liczby estrowej, jest zgodne z różnymi normami, co jest mega ważne dla bezpieczeństwa żywności.

Pytanie 39

Który z kationów można wykryć przy użyciu metody płomieniowej?

A. Ag+

B. Cu2+

C. Mn2+

D. Fe3+

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Kation Cu2+ (jon miedziowy) jest szczególnie charakterystyczny w próbie płomieniowej, ponieważ podczas spalania emituje charakterystyczny niebiesko-zielony kolor. To zjawisko wynika z energii fotonów uwalnianych przez elektronowe przejścia energetyczne w atomach miedzi. Praktyczne zastosowanie tej metody polega na jej wykorzystaniu w laboratoriach chemicznych do szybkiej identyfikacji obecności miedzi w próbkach, co jest istotne na przykład w analizie zanieczyszczeń w wodach czy w próbkach mineralnych. Standardowe procedury analityczne, takie jak te określone przez metody analizy chemicznej, wskazują na próbę płomieniową jako efektywną i szybką metodę wykrywania metalicznych kationów. Wiedza na temat charakterystycznych kolorów, które emitują różne kationy podczas spalania, jest kluczowa dla chemików, ponieważ pozwala na szybką i efektywną diagnostykę w obszarze analizy chemicznej.

Pytanie 40

Jakim roztworem jest titrant w metodzie Mohra do oznaczania chlorków?

A. chromianu(VI) potasu

B. chlorku sodu

C. azotanu(V) potasu

D. azotanu(V) srebra

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Azotan(V) srebra (AgNO3) jest odpowiednim titrantem w metodzie Mohra do oznaczania chlorków, ponieważ w reakcji z chlorkami tworzy nierozpuszczalny osad chlorku srebra (AgCl). Reakcja ta jest specyficzna i zachodzi w neutralnym pH, co czyni ją idealną do analizy chlorków w różnych próbkach. W praktyce, po dodaniu azotanu srebra do roztworu zawierającego chlorki, obserwuje się powstawanie białego osadu, który jest wskaźnikiem zakończenia reakcji. Metoda ta jest powszechnie stosowana w laboratoriach analitycznych, głównie ze względu na jej prostotę i wiarygodność. Zgodnie z wytycznymi standardów ASTM, wykorzystanie azotanu srebra w tej metodzie pozwala na uzyskanie wysokiej dokładności pomiarów. Dodatkowo, metoda ta może być stosowana do oznaczania chlorków w różnych matrycach, takich jak woda pitna, przemysłowe ścieki czy podłoża glebowe, co pokazuje jej uniwersalność i praktyczne zastosowanie w analityce chemicznej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej