Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Asystent osoby niepełnosprawnej
Kwalifikacja: SPO.01 - Udzielanie pomocy i organizacja wsparcia osobie niepełnosprawnej
Data rozpoczęcia: 17 maja 2025 21:27
Data zakończenia: 17 maja 2025 21:42

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Do jakiego wieku najpóźniej można wydawać orzeczenie o niepełnosprawności dziecka, przy założeniu, że ma ono charakter czasowy?

A. 16 lat

B. 18 lat

C. 21 lat

D. 14 lat

Odpowiedzi, które wskazują na dłuższy czas obowiązywania orzeczenia o niepełnosprawności dziecka, takie jak 21 lat, 18 lat czy 14 lat, są oparte na błędnym zrozumieniu przepisów dotyczących orzecznictwa w kwestii niepełnosprawności. Dzieci i młodzież przechodzą przez różne etapy rozwoju, a ich potrzeby oraz stan zdrowia mogą ulegać zmianom. Z tego powodu prawodawca ustanowił limit czasowy na orzeczenie o niepełnosprawności, aby zarówno rodzice, jak i instytucje mogły regularnie oceniać sytuację dziecka. Ustalenie, że orzeczenie może obowiązywać do ukończenia 21. roku życia, prowadziłoby do nieadekwatnych sytuacji, w których dzieci, które mogą być zdolne do niezależnego życia, byłyby nadal traktowane jako niepełnosprawne. Z kolei przyjęcie, że orzeczenie wygaśnie w wieku 18 lub 14 lat, pomija możliwość wsparcia, które może być niezbędne dla dzieci w okresie młodzieńczym, gdy przechodzą one do dalszej edukacji lub wkraczają na rynek pracy. Dobre praktyki w zakresie wsparcia osób z niepełnosprawnościami opierają się na indywidualnym podejściu oraz regularnej weryfikacji ich stanu zdrowia, co czyni system bardziej elastycznym i dostosowanym do rzeczywistych potrzeb dzieci oraz ich rodzin. Właściwe zrozumienie przepisów prawnych i praktycznych aspektów orzecznictwa jest kluczowe dla zapewnienia odpowiedniego wsparcia oraz integracji dzieci z niepełnosprawnościami w społeczeństwie.

Pytanie 2

Z jakiego alfabetu powinien korzystać asystent pomagający osobie głuchoniewidomej w komunikacji?

A. migowego

B. dotykowego

C. Braille'a

D. palcowego

Wybór innych metod komunikacji, jak język migowy czy alfabet Braille'a, raczej nie pasuje do osób głuchoniewidomych, bo nie biorą one pod uwagę ich specyficznych potrzeb. Język migowy, chociaż jest spoko dla osób niesłyszących, wymaga wzroku, a to nie działa w przypadku osób, które mają problemy z widzeniem. Z kolei alfabet Braille'a to system pisma, ale osoby głuchoniewidome mogą mieć trudności z dotykaniem liter na papierze, a do tego jeszcze trzeba umieć czytać przy pomocy dotyku. Metoda palcowa z kolei, gdzie odczytuje się litery przez dotyk palców, też nie jest najlepsza, bo wymaga pewnych umiejętności i może wprowadzać w błąd osoby, które całkowicie nie słyszą lub nie widzą. Jeśli chodzi o pracę z osobami głuchoniewidomymi, kluczowe jest, żeby dostosować komunikację do ich indywidualnych potrzeb, więc alfabet dotykowy wydaje się być najlepszym rozwiązaniem. Dobrze też, żeby asystent był przeszkolony w komunikacji z osobami z niepełnosprawnościami, bo to na pewno poprawia interakcje i komfort tych osób.

Pytanie 3

Jakich zasad powinien przestrzegać asystent podczas mycia całego ciała osoby niesamodzielnej leżącej w łóżku?

A. najpierw mycia najbardziej brudnych miejsc

B. zakończenia pielęgnacji higieną jamy ustnej

C. zawsze mycia ciała zgodnie z życzeniami pacjenta

D. rozpoczynania mycia od najczystszych partii ciała

Rozpoczynanie mycia ciała od części najbardziej czystych jest fundamentalną zasadą w pielęgnacji osób niesamodzielnych, leżących w łóżku. Taka kolejność ma na celu nie tylko zachowanie higieny, ale także komfortu podopiecznego. Zaczynając od obszarów, które są mniej zanieczyszczone, minimalizujemy ryzyko przeniesienia bakterii i brudu na czystsze części ciała. Przykładowo, rozpoczynając mycie od rąk czy ramion, możemy uniknąć ich zanieczyszczenia podczas czyszczenia nóg czy okolic intymnych. Warto również zauważyć, że zgodnie z zasadami higieny, stosuje się technikę „mycia od góry do dołu”, co nie tylko sprzyja lepszemu przepływowi wody, ale również jest bardziej komfortowe dla osoby mytej. W praktyce asystent powinien używać osobnych ściereczek do różnych części ciała, co further zwiększa standardy higieniczne. Ta zasada jest powszechnie stosowana w instytucjach zajmujących się opieką, takich jak domy opieki czy szpitale, gdzie dbałość o higienę jest kluczowa dla zdrowia pacjentów.

Pytanie 4

W trakcie zmiany piżamy u podopiecznego z prawostronnym niedowładem, od którego rękawa asystent powinien rozpocząć zdejmowanie rozpinanej bluzy piżamy?

A. z lewej ręki, a nakładanie zacząć od włożenia do rękawa lewej ręki

B. z prawej ręki, a nakładanie zacząć od włożenia lewej ręki do rękawa

C. z lewej ręki, a nakładanie zacząć od włożenia prawej ręki do rękawa

D. z prawej ręki, a nakładanie zacząć od włożenia do rękawa prawej ręki

Rozpoczęcie zdejmowania bluzy od prawej ręki jest błędne, ponieważ pacjent z niedowładem połowiczym prawostronnym ma ograniczoną sprawność po tej stronie ciała. Zdejmowanie rękawa z prawej ręki wymagałoby od pacjenta większego wysiłku, co mogłoby prowadzić do dyskomfortu, a nawet bólu. Montując odzież w sposób nieprzemyślany, można nie tylko zaszkodzić samopoczuciu pacjenta, ale również zwiększyć ryzyko kontuzji, co jest niezgodne z zasadami bezpieczeństwa w opiece nad osobami z ograniczoną sprawnością. Ponadto, zakładanie odzieży rozpoczynając od prawej ręki, może prowadzić do sytuacji, w której pacjent czuje się bezsilny i zniechęcony, co wpływa negatywnie na jego samopoczucie psychiczne. Dlatego w przypadku pacjentów z niedowładem połowiczym, kluczowe jest, aby rozumieć i szanować ich ograniczenia oraz zapewniać wsparcie w sposób, który uwzględnia ich indywidualne potrzeby. Niezrozumienie tych zasad prowadzi do błędnych koncepcji dotyczących opieki, co może mieć długotrwałe konsekwencje dla zdrowia i komfortu pacjenta.

Pytanie 5

Według Karty Praw Osób Niepełnosprawnych, osoby niepełnosprawne mają zagwarantowane prawo do życia niezależnego, samodzielnego i aktywnego oraz w szczególności przeciwdziała

A. równouprawnieniu osób niepełnosprawnych

B. dyskryminacji osób niepełnosprawnych

C. izolacji osób niepełnosprawnych

D. nietolerancji wobec osób niepełnosprawnych

Wybór odpowiedzi dotyczących samotności, równouprawnienia oraz tolerancji osób niepełnosprawnych nie odzwierciedla istoty problemu, jakim jest dyskryminacja. Samotność osób niepełnosprawnych to problem, który może wynikać z braku społecznych interakcji, ale sama w sobie nie jest bezpośrednio związana z prawami przysługującymi tym osobom. Z kolei równouprawnienie to szersze pojęcie, które oznacza dawanie równych szans wszystkim obywatelom, jednak w kontekście osób niepełnosprawnych, kluczowym zagadnieniem pozostaje właśnie walka z dyskryminacją, jako przeszkodą w dostępie do tychże szans. Tolerancja, mimo że może być pozytywną wartością, nie rozwiązuje problemów systemowych związanych z marginalizacją osób z niepełnosprawnościami. Oparcie się na tych aspektach może prowadzić do błędnego przekonania, że wystarczy akceptacja różnic, aby zapewnić osobom niepełnosprawnym pełne uczestnictwo w społeczeństwie. W rzeczywistości, konieczne są konkretne działania legislacyjne oraz społeczne, mające na celu eliminację dyskryminacji, co jest kluczowym warunkiem dla rzeczywistego włączenia osób z niepełnosprawnościami w życie społeczne.

Pytanie 6

Jaką metodę terapii zaleca się dla dzieci i młodzieży z problemami w zachowaniu?

A. terapia zajęciowa

B. terapia fizyczna

C. terapia ruchem

D. terapia społeczna

Wybór metod terapeutycznych dla dzieci i młodzieży z zaburzeniami zachowania wymaga dokładnego rozważenia specyfiki danego podejścia. Kinezyterapia, choć korzystna w kontekście fizycznym, koncentruje się głównie na poprawie ruchomości oraz koordynacji, co nie odpowiada na psychiczne i społeczne potrzeby młodych pacjentów z zaburzeniami zachowania. Ergoterapia, z kolei, ma na celu poprawę zdolności do wykonywania codziennych zadań poprzez rozwijanie umiejętności manualnych i życiowych, jednak nie skupia się w wystarczającym stopniu na zagadnieniach emocjonalnych i społecznych, które są kluczowe w pracy z dziećmi z zachowaniami problemowymi. Fizykoterapia, używana w leczeniu schorzeń fizycznych, również nie obejmuje aspektu psychologicznego i społecznego, co jest niezbędne w przypadku zaburzeń zachowania. Te podejścia, mimo że mogą być pomocne w różnych kontekstach, nie są właściwe dla dzieci z zaburzeniami zachowania, gdyż nie dostarczają im narzędzi do radzenia sobie w sytuacjach społecznych, co jest priorytetem w procesie terapeutycznym. Zrozumienie, że zaburzenia zachowania wymagają holistycznego podejścia, uwzględniającego zarówno interwencje emocjonalne, jak i społeczne, jest kluczowe dla skutecznego wsparcia tej grupy wiekowej.

Pytanie 7

Asystent pomaga 50-letniej osobie z niedowładem połowiczym po udarze mózgu, która korzysta z kuli i ma problemy ze wzrokiem. Jakie formy aktywności może jej zaproponować?

A. Oglądanie telewizji, jazda rowerem

B. Słuchanie muzyki, spotkania towarzyskie z przyjaciółmi

C. Ćwiczenia na siłowni, uczestnictwo w porankach filmowych w kinie

D. Wędrówki piesze, granie w gry planszowe

Słuchanie muzyki oraz spotkania z przyjaciółmi to formy aktywizacji, które doskonale odpowiadają potrzebom osoby z niedowładem połowiczym po udarze mózgu. Muzyka ma udowodnione właściwości terapeutyczne, może poprawiać nastrój, stymulować pamięć oraz wspierać rehabilitację poprzez aktywację różnych obszarów mózgu. Spotkania towarzyskie z przyjaciółmi mogą natomiast pomóc w utrzymaniu więzi społecznych, co jest kluczowe dla psychicznego dobrostanu. W kontekście rehabilitacji ważne jest, aby aktywności były dostosowane do możliwości i ograniczeń pacjenta, a także aby sprzyjały poprawie jakości życia. W praktyce asystent może zorganizować wspólne słuchanie muzyki, które nie tylko angażuje zmysły, ale i sprzyja interakcji społecznej, co jest szczególnie istotne w przypadku osób mających trudności w poruszaniu się i kontaktach interpersonalnych. Warto również pamiętać, że terapia muzyczna jest zgodna z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej, co potwierdzają liczne badania naukowe.

Pytanie 8

Kiedy asystent zauważy u pacjenta z cukrzycą symptomy takie jak niepokój, drżenie rąk, ból głowy, zaburzenia widzenia, może podejrzewać hipoglikemię, jeśli pojawi się również:

A. wzmożone pragnienie

B. swędzenie skóry

C. intensywne uczucie głodu

D. częstomocz

Zwiększone pragnienie, świąd skóry i wielomocz to objawy, które nie są bezpośrednio związane z hipoglikemią. Zwiększone pragnienie często występuje przy hiperglikemii, czyli podwyższonym poziomie glukozy we krwi, co jest typowe dla stanu przedcukrzycowego lub cukrzycy. Jest to mechanizm obronny organizmu, który próbuje pozbyć się nadmiaru glukozy poprzez zwiększone wydalanie moczu, co prowadzi do odwodnienia i uczucia pragnienia. Świąd skóry, chociaż może być nieprzyjemny, nie jest bezpośrednim objawem hipoglikemii i może być wynikiem innych schorzeń, takich jak neuropatia cukrzycowa lub infekcje skórne. Wielomocz, podobnie jak zwiększone pragnienie, jest charakterystyczny dla hiperglikemii i może wskazywać na zaburzenia w metabolizmie glukozy. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie objawów związanych z hipoglikemią i hiperglikemią, co może prowadzić do niewłaściwej reakcji w przypadku zagrożenia zdrowia pacjenta. Istotne jest, aby osoby pracujące z pacjentami z cukrzycą były w pełni świadome różnic między tymi stanami oraz ich objawami, co pozwoli na skuteczniejsze zarządzanie terapią i poprawę jakości życia pacjentów.

Pytanie 9

Czy każda osoba z niepełnosprawnością ma prawo do kompleksowej rehabilitacji, specjalistycznej pomocy oraz zatrudnienia na otwartym rynku pracy zgodnie z jakim dokumentem?

A. z Kartą praw osób niepełnosprawnych

B. z Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności

C. z Ustawą o ochronie zdrowia

D. z Ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych

Wybór Karty praw osób niepełnosprawnych jako odpowiedzi jest poprawny, ponieważ dokument ten stanowi fundamentalny akt prawny, który potwierdza prawa osób z niepełnosprawnościami do pełnego uczestnictwa w życiu społecznym, w tym do wszechstronnej rehabilitacji, pomocy specjalistycznej oraz dostępu do rynku pracy. Karta określa zasady, które powinny być przestrzegane w celu zapewnienia równości szans dla osób z niepełnosprawnościami, co ma kluczowe znaczenie w kontekście ich integracji społecznej i zawodowej. Przykładem zastosowania Karty jest program wsparcia finansowego dla pracodawców, którzy zatrudniają osoby z niepełnosprawnościami, co przyczynia się do zwiększenia ich obecności na rynku pracy. Standardy branżowe oraz praktyki w dziedzinie rehabilitacji podkreślają znaczenie dostosowywania miejsc pracy oraz szkoleń zawodowych do indywidualnych potrzeb osób z niepełnosprawnościami, co jest zgodne z wytycznymi zawartymi w Karcie. Zrozumienie tych praw oraz ich implementacja w codziennym życiu jest kluczowe dla budowania społeczeństwa, które w pełni akceptuje różnorodność.

Pytanie 10

Która z poniższych opcji jest przykładem wsparcia finansowego udzielanego przez ośrodki pomocy społecznej?

A. zasiłek przyznawany na określony czas

B. świadczenie emerytalne

C. zasiłek dla osób bez pracy

D. renta z tytułu niezdolności do aktywności zawodowej

Zasiłek okresowy jest formą pomocy materialnej przyznawaną przez ośrodki pomocy społecznej osobom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej. Jest to wsparcie, które ma na celu zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych, takich jak wyżywienie, mieszkanie czy opłaty za media. Zasiłek okresowy może być przyznawany na czas określony, a jego wysokość jest uzależniona od sytuacji finansowej osoby ubiegającej się o wsparcie oraz liczby osób w jej gospodarstwie domowym. W praktyce, zasiłek ten jest często stosowany przez osoby, które straciły źródło dochodu lub znalazły się w sytuacji losowej, jak np. długotrwała choroba czy utrata pracy. Warto wiedzieć, że w celu uzyskania zasiłku okresowego, wnioskodawca musi dostarczyć odpowiednią dokumentację potwierdzającą jego sytuację materialną, co jest zgodne z obowiązującymi standardami przyznawania pomocy społecznej, mającymi na celu równe traktowanie wszystkich osób ubiegających się o wsparcie.

Pytanie 11

Jakie rozwiązanie można zastosować, aby ułatwić opuszczanie domu mężczyźnie na wózku inwalidzkim, który mieszka na parterze domu jednorodzinnego?

A. zainstalować poręcze przy stopniach

B. skorzystać z podnośnika transportowego

C. użyć podnośnika dla noszy

D. zlecić budowę podjazdu

Wykorzystanie podnośnika nosidłowego oraz podnośnika noszowego nie jest odpowiednim rozwiązaniem w przypadku mężczyzny poruszającego się na wózku inwalidzkim, który mieszka na parterze. Te urządzenia są przeznaczone do przenoszenia osób, często w sytuacjach awaryjnych lub w miejscach, gdzie dostępność jest ograniczona. Podnośniki nosidłowe wymagają wsparcia innych osób do ich obsługi, co nie zawsze jest praktyczne ani wygodne dla użytkownika. Dodatkowo, ich użycie może być niewygodne i stwarzać ryzyko kontuzji, zarówno dla osoby przenoszonej, jak i dla osoby wykonującej przeniesienie. W przypadku osób niepełnosprawnych, zwłaszcza tych poruszających się na wózkach, kluczowe jest zapewnienie im samodzielności oraz komfortu w poruszaniu się po swoim otoczeniu. Montaż poręczy przy schodach, chociaż może być pomocny w niektórych sytuacjach, nie rozwiązuje problemu dostępu do budynku na poziomie parteru. Schody stanowią barierę architektoniczną, z którą wózki inwalidzkie nie mogą sobie poradzić. Dobrą praktyką jest projektowanie przestrzeni, które eliminują takie przeszkody, co jest zgodne z zasadami dostępności według standardów ISO 21542. Niezrozumienie potrzeb osób z ograniczoną mobilnością oraz brak wiedzy na temat dostępnych rozwiązań może prowadzić do błędnych konkluzji, a co za tym idzie, do projektowania niewłaściwych udogodnień.

Pytanie 12

Jak asystent powinien przygotować posiłek mięsny dla osoby z trudnościami trawiennymi?

A. Ugotować mięso

B. Podsmażyć mięso na oliwie z oliwek

C. Podsmażyć mięso na maśle

D. Lekko podsmażyć, a następnie udusić

Ugotowanie mięsa jest najzdrowszą i najbezpieczniejszą metodą przygotowywania posiłków dla osób z problemami trawiennymi. Proces gotowania polega na poddawaniu mięsa działaniu wysokiej temperatury w wodzie, co pozwala na zachowanie jego wartości odżywczych jednocześnie eliminując potencjalne patogeny. Taki sposób przygotowania jest łatwostrawny, co jest kluczowe dla osób z wrażliwym układem pokarmowym. Dodatkowo, gotowane mięso jest mniej tłuste, ponieważ nie wymaga dodatkowych tłuszczów do smażenia. Dobre praktyki kulinarne wskazują na konieczność wykorzystania świeżych składników oraz unikania mocno przyprawionych potraw, co również przekłada się na lepsze samopoczucie podopiecznego. Przykładem może być gotowanie mięsa drobiowego w bulionie warzywnym, co nie tylko zwiększa smak, ale także zapewnia delikatną konsystencję, sprzyjającą trawieniu.

Pytanie 13

70-letnia podopieczna, która znajduje się na wczesnym etapie choroby Parkinsona, przeważnie spędza czas w domu.
Rzadko ma kontakt z innymi osobami, co powoduje uczucie samotności. Jaką formę interakcji społecznej warto jej zasugerować?

A. Uczestnictwo w spotkaniach klubu seniora na osiedlu

B. Odwiedzenie poradni zdrowia psychicznego

C. Wizyta w parku

D. Konsultację z lekarzem rodzinnym

Udział w spotkaniach osiedlowego klubu seniora jest najbardziej odpowiednią formą nawiązywania relacji społecznych dla 70-letniej podopiecznej cierpiącej na wczesne stadium choroby Parkinsona. Tego typu spotkania nie tylko umożliwiają kontakt z innymi ludźmi, co jest kluczowe dla przeciwdziałania osamotnieniu, ale również wspierają aktywność fizyczną i umysłową. Kluby seniora często organizują różnorodne zajęcia, takie jak warsztaty rękodzielnicze, gry planszowe czy spotkania towarzyskie, co sprzyja integracji i budowaniu nowych relacji. Zgodnie z zaleceniami organizacji zajmujących się zdrowiem seniorów, aktywność społeczna jest fundamentalnym elementem utrzymania zdrowia psychicznego i emocjonalnego w starszym wieku. Włączenie się w aktywności grupowe może także zwiększyć poczucie przynależności, co jest niezbędne dla poprawy jakości życia. Dodatkowo, kluby seniora często oferują wsparcie w zakresie informacji o dostępnych usługach zdrowotnych i społecznych, co jest istotne dla osób zmagających się z przewlekłymi schorzeniami, takimi jak choroba Parkinsona.

Pytanie 14

Jaki sprzęt powinien zebrać asystent, gdy przeprowadza ćwiczenia wzmacniające z obciążeniem dla górnych partii ciała z pacjentem?

A. Zestaw do ćwiczeń z użyciem dłoni

B. Hantle oraz piłka lekarska

C. Zestaw do ćwiczeń z użyciem podwieszek

D. Wałki do treningu w odciążeniu

Stanowisko do ćwiczeń na podwieszkach, rolki do ćwiczeń w odciążeniu oraz stanowisko do ćwiczeń manualnych to narzędzia, które są użyteczne w określonych kontekstach, jednak nie są odpowiednie dla ćwiczeń czynnych z obciążeniem kończyn górnych. Stanowisko do ćwiczeń na podwieszkach może być stosowane w przypadkach, gdy konieczne jest odciążenie stawów, co jest niezbędne w rehabilitacji po kontuzjach, ale nie sprzyja intensywnemu wzmacnianiu mięśni. Rolki do ćwiczeń w odciążeniu, z kolei, są używane głównie w celu redukcji obciążenia stawów, co może ograniczać rozwój siły mięśniowej i nie odpowiada na potrzeby związane z aktywnym wzmacnianiem. Stanowisko do ćwiczeń manualnych koncentruje się na precyzyjnych ruchach i rehabilitacji manualnej, a nie na ogólnym wzmocnieniu mięśni kończyn górnych. W rezultacie, wybierając te opcje, asystent może nie osiągnąć zamierzonych efektów w zakresie poprawy siły i funkcji ruchowych. Typowym błędem jest mylenie celów rehabilitacji, gdzie aktywne wzmacnianie kończyn górnych wymaga pełnego obciążenia, a nie ich odciążania. Właściwy dobór narzędzi i metod jest kluczowy dla efektywności terapeutycznej.

Pytanie 15

Jakie znaczenie ma dla asystenta wywiad jako sposób gromadzenia informacji o podopiecznym?

A. diagnostyczne

B. socjalizacyjne

C. społecznościowe

D. terapeutyczne

Odpowiedzi związane z aspektami społecznymi, socjalizacyjnymi oraz terapeutycznymi nie oddają pełnego kontekstu roli, jaką wywiad odgrywa w procesie diagnozy. Odpowiedzi te mogą sugerować, że wywiad jest jedynie narzędziem do zrozumienia interakcji społecznych lub do poprawy relacji, co jest zbyt wąskim spojrzeniem na tę metodę. Wywiad nie polega tylko na zbieraniu informacji w kontekście społecznym; ma na celu zdiagnozowanie trudności i potrzeb, co jest kluczowe dla opracowania skutecznych działań pomocowych. Również podejścia socjalizacyjne koncentrują się na integracji społecznej, ale nie dostarczają konkretnych danych potrzebnych do oceny stanu zdrowia czy zdolności funkcjonalnych podopiecznego. Z perspektywy terapeutycznej, wywiady mogą być użyteczne, lecz ich nadrzędnym celem powinno być zrozumienie potrzeb diagnostycznych, co sprawia, że aspekty terapeutyczne są jedynie uzupełnieniem, a nie głównym celem. Przez to, koncentrując się na niewłaściwych kategoriach, można przeoczyć kluczowe zmienne, które powinny być poddane analizie w procesie diagnostycznym.

Pytanie 16

Po operacji wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego, pacjentka wchodząc po schodach przy użyciu jednej kuli, powinna najpierw na wyższy stopień postawić nogę?

A. po operacji, a następnie postawić zdrową kończynę wraz z kulą po stronie zdrowej kończyny

B. po operacji, a następnie dostawić zdrową kończynę z kulą po stronie operowanej kończyny

C. zdrową, a następnie dołożyć operowaną kończynę z kulą po stronie operowanej kończyny

D. zdrową, jednocześnie kładąc kulę po stronie zdrowej kończyny, a potem dołożyć kończynę po operacji

Wybór odpowiedzi, w której podopieczna najpierw stawia zdrową nogę na schodku, a następnie dostawia kończynę operowaną wraz z kulą trzymaną po stronie operowanej, jest zgodny z zaleceniami dotyczącymi rehabilitacji po zabiegu wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego. Ta technika pozwala na optymalne rozłożenie ciężaru ciała oraz minimalizację ryzyka upadku. W praktyce, podczas wchodzenia po schodach, ważne jest, aby najpierw umieścić kończynę zdrową, co zapewnia stabilność, a następnie dostawić kończynę operowaną, co redukuje obciążenie nowego stawu. Zaleca się również, aby kula była trzymana po stronie operowanej, co umożliwia wsparcie i stabilizację w trakcie ruchu. W kontekście rehabilitacji pacjent powinien zawsze być instruowany przez specjalistów, aby dostosować techniki poruszania się do indywidualnych potrzeb i postępu w terapii, co jest kluczowe dla skutecznego powrotu do pełnej sprawności. Odpowiednie umiejętności w zakresie wchodzenia po schodach przyczyniają się do zwiększenia pewności siebie pacjenta oraz zmniejszają ryzyko kontuzji.

Pytanie 17

Opiekun zajmuje się ciężko chorą, otyłą osobą, która często ma problemy z odparzeniami w fałdach skóry. Jakie działania powinien podjąć podczas codziennych zabiegów higienicznych?

A. stosować maść z antybiotykiem na fałdy skóry

B. używać ligniny do rozdzielania fałdów skóry

C. rozdzielać fałdy skóry przy pomocy miękkiego materiału

D. nakładać na fałdy skóry gencjanę

Odpowiedź polegająca na oddzielaniu fałdów skóry miękkim materiałem jest prawidłowa, ponieważ stanowi ona skuteczną metodę zapobiegania powstawaniu odparzeń skórnych. U pacjentów z otyłością, którzy mają zwiększone ryzyko wystąpienia podrażnień w wyniku tarcia czy nadmiernej potliwości, kluczowe jest zapewnienie odpowiedniej wentylacji i ochrony delikatnych obszarów skóry. Użycie miękkiego materiału, takiego jak bawełniane pieluchy czy bielizna, pozwala na minimalizację kontaktu skóry ze sobą, co zmniejsza ryzyko powstawania otarć oraz podrażnień. Ponadto, stosowanie takich rozwiązań jest zgodne z wytycznymi w zakresie pielęgnacji pacjentów obłożnie chorych, które podkreślają znaczenie zapewnienia komfortu oraz ochrony przed powikłaniami skórnymi. W praktyce, regularne sprawdzanie stanu skóry w miejscach narażonych na otarcia oraz stosowanie odpowiednich technik pielęgnacyjnych może znacznie poprawić jakość życia pacjenta oraz ułatwić codzienną opiekę. Warto również zwrócić uwagę na znaczenie monitorowania stanu skóry i wczesnego reagowania na ewentualne zmiany, które mogą wskazywać na początek problemów dermatologicznych.

Pytanie 18

Jakie przedmioty należy przygotować do wymiany jednoczęściowego worka stomijnego u osoby z niepełnosprawnością przez asystenta?

A. miarkę oraz nożyczki

B. płytkę mocującą oraz kwas borny

C. ligninę i spirytus etylowy

D. plaster i nożyczki chirurgiczne

Wybór miarki i nożyczek jako niezbędnych narzędzi do zabiegu wymiany jednoczęściowego worka stomijnego jest w pełni uzasadniony. Miarka jest kluczowym narzędziem, które pozwala na precyzyjne dopasowanie rozmiaru worka do indywidualnych potrzeb pacjenta. Odpowiednie dopasowanie jest istotne, aby zminimalizować ryzyko przecieków oraz podrażnień skóry, które mogą wystąpić w przypadku źle dobranego sprzętu. Nożyczki są niezbędne do precyzyjnego cięcia materiałów, takich jak plastry czy taśmy mocujące, co pozwala na dostosowanie ich do kształtu i wymagań pacjenta. Przykładowo, w sytuacjach, gdy skóra wokół stomii wykazuje zmiany, asystent może z łatwością dostosować plaster bądź inny element montażowy, aby zapewnić odpowiednią ochronę. Standardy opieki stomijnej podkreślają znaczenie szczegółowego przygotowania i precyzji, co znacząco wpływa na komfort życia pacjentów oraz ich poczucie bezpieczeństwa. Właściwe wyposażenie oraz umiejętność jego użycia są kluczowe w świadomej i odpowiedzialnej opiece nad pacjentami z niepełnosprawnością.

Pytanie 19

Podopieczna nie jest w stanie samodzielnie się obsłużyć. Jaką czynność powinien wykonać asystent jako pierwszą przy zmianie koszuli nocnej podopiecznej leżącej w łóżku?

A. Od ustawienia podopiecznej na boku

B. Od umieszczenia podopiecznej na brzuchu

C. Od ułożenia podopiecznej na plecach

D. Od podniesienia podopiecznej do pozycji półsiedzącej

Wybór ułożenia podopiecznej w pozycji bocznej lub na brzuchu nie jest zalecany w przypadku zmiany odzieży, ponieważ ogranicza dostęp do górnej części ciała, co czyni tę zmianę niewygodną zarówno dla asystenta, jak i podopiecznej. Pozycja boczna może być użyteczna w innych sytuacjach, na przykład podczas podawania leków lub w przypadku konserwacji ciała, ale nie jest optymalna do zmiany koszuli, ponieważ może prowadzić do niepotrzebnego dyskomfortu. Położenie podopiecznej na brzuchu jest jeszcze mniej praktyczne, jako że znacząco utrudnia dostęp do klatki piersiowej i rąk, co jest kluczowe w kontekście zmiany odzieży. Z kolei umieszczenie podopiecznej na plecach może wydawać się sensowne, jednak bez wcześniejszego uniesienia do pozycji półwysokiej, może prowadzić do trudności w prawidłowym wykonaniu czynności samoobsługowych, a także narazić podopieczną na ryzyko odleżyn. Kluczowe jest, aby asystent przestrzegał zasad bezpieczeństwa i komfortu, co wiąże się z odpowiednim ułożeniem ciała podopiecznej przed przystąpieniem do jakichkolwiek działań. Niewłaściwe podejście do zmiany pozycji może prowadzić do zwiększonego stresu dla podopiecznej oraz do potencjalnych urazów, co jest sprzeczne z najlepszymi praktykami opiekuńczymi.

Pytanie 20

W jaki sposób asystent powinien oklepywać plecy pacjenta leżącego w łóżku, wykonując zabieg na klatce piersiowej?

A. od podstawy klatki piersiowej, wzdłuż żeber ku szczytom płuc

B. od kręgosłupa, wzdłuż żeber w kierunku mostka

C. od kręgosłupa, poziomo w stronę boków klatki piersiowej

D. od szczytów płuc, pionowo w dół do podstawy klatki piersiowej

Prawidłowa odpowiedź wskazuje, że oklepywanie powinno odbywać się od podstawy klatki piersiowej wzdłuż żeber do szczytów płuc. Metoda ta jest zgodna z zaleceniami dotyczącymi technik drenażu oskrzelowego, które mają na celu efektywne usuwanie wydzielin z dróg oddechowych. Oklepywanie powinno być wykonywane w taki sposób, aby umożliwić przemieszczenie flegmy ku górze, co ułatwia jej wykrztuszanie. Umożliwienie pacjentowi leżącemu w łóżku przyjęcia pozycji, w której ich klatka piersiowa jest nieznacznie obniżona, wspomaga ten proces. W praktyce, asystent powinien stosować dłonie w kształcie miseczki, co zapewni skuteczność uderzeń i minimalizację dyskomfortu. Dobrą praktyką jest także prowadzenie takich zabiegów w połączeniu z odpowiednimi ćwiczeniami oddechowymi, co ma na celu zwiększenie efektywności wentylacji płuc, a tym samym poprawę wydolności oddechowej pacjenta. Ta technika jest szczególnie istotna w opiece nad pacjentami z chorobami płuc, takimi jak mukowiscydoza czy przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP).

Pytanie 21

Ile dodatkowego urlopu wypoczynkowego przysługuje pracownikowi o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności w ciągu roku?

A. 20 dni roboczych

B. 26 dni roboczych

C. 16 dni roboczych

D. 10 dni roboczych

Wybór odpowiedzi innej niż 10 dni roboczych wskazuje na nieporozumienie dotyczące przepisów prawa pracy i przyznawania dodatkowego urlopu dla pracowników z niepełnosprawnościami. Odpowiedzi takie jak 16, 20 czy 26 dni roboczych są niepoprawne, ponieważ nie mają oparcia w obowiązujących regulacjach prawnych. Można spotkać się z mylnym przekonaniem, że osoby z niepełnosprawnością mają prawo do większej liczby dni urlopu, co może wynikać z błędnej interpretacji innych przepisów dotyczących urlopów ogólnych. Warto podkreślić, że Kodeks pracy jasno definiuje zasady przyznawania urlopów, a dodatkowe dni wolne są przyznawane w ściśle określonym wymiarze, który wynika z charakterystyki i stopnia niepełnosprawności. Niekiedy pracownicy mogą mylnie sądzić, że każda niepełnosprawność gwarantuje wyższy wymiar urlopu, co nie jest zgodne z zasadami prawa. Dlatego kluczowe jest, aby pracownicy i pracodawcy byli dobrze poinformowani o aktualnych przepisach, a także o tym, jakie prawa przysługują pracownikom z niepełnosprawnościami. Wiedza ta jest niezbędna do zapewnienia zgodności z prawem pracy oraz do realizacji polityki równego traktowania w zatrudnieniu.

Pytanie 22

W jaki sposób asystent zorganizuje ćwiczenia zlecone przez specjalistę, które mają na celu odciążenie kończyn dolnych?

A. na basenie

B. na rowerze

C. na siłowni

D. w plenerze z kijkami

Ćwiczenia w wodzie, takie jak te wykonywane na basenie, są znane ze swoich licznych korzyści w rehabilitacji i odciążeniu kończyn dolnych. Woda, dzięki swoim właściwościom, minimalizuje siłę grawitacji, co pozwala na wykonywanie ruchów z mniejszym obciążeniem stawów. To szczególnie ważne dla osób z problemami ortopedycznymi, które mogą odczuwać ból podczas ćwiczeń na twardym podłożu. Na basenie można przeprowadzać różnorodne formy aktywności, takie jak pływanie, ćwiczenia w wodzie czy aqua aerobik, które angażują mięśnie, poprawiając jednocześnie wydolność i równowagę. Warto dodać, że woda działa również jako naturalny opór, co sprzyja rozwojowi siły i wytrzymałości. Tego rodzaju ćwiczenia są zalecane w standardach rehabilitacyjnych dla osób po urazach kończyn dolnych oraz dla tych, którzy borykają się z przewlekłymi schorzeniami. W praktyce, odpowiednio dobrane ćwiczenia na basenie mogą przyczynić się do szybszego powrotu do pełnej sprawności oraz poprawy jakości życia pacjentów.

Pytanie 23

Jak asystent powinien ustawić osobę z krwawieniem z nosa?

A. W pozycji siedzącej, z głową odchyloną w tył

B. W pozycji siedzącej, z głową pochyloną do przodu

C. W pozycji leżącej na plecach, z nogami uniesionymi do góry

D. W pozycji leżącej na boku, z podniesioną głową

Odpowiedź 'siedząca, z głową pochyloną do przodu' jest prawidłowa, ponieważ ta pozycja umożliwia swobodny odpływ krwi z nosa, co jest kluczowe w przypadku krwotoku. Ustawienie głowy w przód pozwala uniknąć jej spływania do gardła, co mogłoby prowadzić do zadławienia lub innych poważnych komplikacji. W tej pozycji pacjent jest również w stanie lepiej kontrolować sytuację, umożliwiając łatwiejsze oddychanie i zmniejszając stres związany z krwawieniem. Dobrą praktyką jest także delikatne uciskanie skrzydełek nosa, co może pomóc w zatrzymaniu krwawienia. Warto pamiętać, że pozycjonowanie pacjenta w sposób właściwy jest zgodne z wytycznymi organizacji zajmujących się ratownictwem, jak np. American Red Cross, które podkreślają znaczenie monitorowania stanu pacjenta i dostosowywania działań w zależności od zachodzących zmian. Dodatkowo, zastosowanie tej pozycji może zmniejszyć ryzyko utraty świadomości, co jest istotne w sytuacjach nagłych.

Pytanie 24

Jakiego rodzaju trening powinien uwzględniać asystent w codziennej opiece nad osobą z chorobą Alzheimera?

A. szkolenie z zakresu asertywności

B. trening autogenny

C. ćwiczenia pamięci

D. nauka podejmowania decyzji

Trening pamięci w pracy z osobami cierpiącymi na chorobę Alzheimera jest kluczowym elementem wspierania ich funkcji poznawczych. Osoby z tą chorobą często borykają się z problemami pamięci, co wpływa na ich codzienne życie. W ramach treningu pamięci można stosować różnorodne techniki, takie jak ćwiczenia z użyciem kart pamięci, quizy słowne czy też wspólne przeglądanie zdjęć i przypominanie sobie wydarzeń. Tego typu aktywności nie tylko angażują pacjenta, ale również stymulują jego umysł, co może przyczynić się do spowolnienia postępu choroby. Zgodnie z wytycznymi organizacji zajmujących się opieką nad osobami z demencją, regularne ćwiczenia pamięciowe pomagają utrzymać umiejętności i poprawić jakość życia pacjentów. Przykładem może być codzienne przypominanie sobie imion bliskich czy wspólne odtwarzanie ulubionych wspomnień, co wspiera nie tylko pamięć, ale również emocjonalne połączenie z otoczeniem.

Pytanie 25

Asystent opiekujący się osobą z niepełnosprawnością ruchową z zaniedbanego środowiska zauważa pewne symptomy. Jakie objawy mogą wskazywać na początek gruźlicy płuc u podopiecznego?

A. Duszność przy wysiłku, świszczący oddech, osłabienie, sinica skóry twarzy

B. Wysoka temperatura ciała, nudności, brak łaknienia, bóle w mięśniach, nadmierne pocenie się

C. Bladość i chłód skóry, szybki oddech, przyspieszone tętno

D. Suchy kaszel, utrata wagi, stany podgorączkowe, poty nocne, problemy z oddychaniem

Suchy kaszel, spadek masy ciała, stany podgorączkowe, nocne poty oraz duszność są klasycznymi objawami wskazującymi na rozwój gruźlicy płuc. Gruźlica jest chorobą zakaźną, która często dotyka osoby z osłabionym układem odpornościowym, co może być szczególnie istotne w przypadku osób z niepełnosprawnością ruchową i z trudnym dostępem do opieki medycznej. Suchy kaszel jest jednym z pierwszych objawów, który może przekształcić się w kaszel z krwią, jeśli choroba postępuje. Spadek masy ciała jest wynikiem ogólnego osłabienia organizmu oraz utraty apetytu, co jest powszechne w przypadku przewlekłych chorób zakaźnych. Nocne poty i stany podgorączkowe są typowymi oznakami reakcji organizmu na infekcję, natomiast duszność może pojawić się w miarę postępu choroby, gdy uszkodzenia płuc ograniczają zdolność do prawidłowego oddychania. W przypadku pacjentów z grup ryzyka, takich jak osoby z niepełnosprawnościami, ważne jest, aby monitorować te objawy i w odpowiednim czasie wdrożyć diagnostykę oraz leczenie. Można również zastosować profilaktykę, np. szczepienia przeciwko gruźlicy, oraz edukację na temat zdrowia, aby zminimalizować ryzyko zachorowania.

Pytanie 26

Jakie wczesne symptomy hipoglikemii powinien zidentyfikować asystent u swojego podopiecznego?

A. drażliwości i nieracjonalnych działań

B. niepokojach i utracie pamięci

C. mocnym uczuciu głodu i intensywnym poceniu się

D. intensywnym pragnieniu i omdleniu

Agresja i nieracjonalne zachowanie, wzmożone pragnienie, utrata przytomności, stany lękowe oraz utrata pamięci, choć mogą być związane z różnymi stanami zdrowia, nie są typowymi objawami hipoglikemii. W przypadku agresji i nieracjonalnego zachowania, mogą one wynikać z wielu przyczyn psychologicznych lub neurologicznych, ale nie są one bezpośrednio związane z niskim poziomem glukozy. Wzmożone pragnienie jest bardziej charakterystyczne dla stanów hiperwlikemicznych, gdzie organizm, próbując usunąć nadmiar glukozy, inicjuje uczucie pragnienia. Utrata przytomności jest poważnym objawem, który może wystąpić w skrajnych przypadkach hipoglikemii, ale nie jest to symptom, który można łatwo zidentyfikować na wczesnym etapie. Stany lękowe oraz utrata pamięci mogą być efektem stresu, depresji lub innych zaburzeń, a nie bezpośrednio związane z hipoglikemią. Dobrze przeszkolony asystent powinien umieć odróżnić te objawy od rzeczywistych oznak spadku poziomu glukozy we krwi, co pozwoli na skuteczną interwencję i szybszą pomoc. Zrozumienie odpowiednich symptomów jest kluczowe dla prewencji poważnych konsekwencji zdrowotnych.

Pytanie 27

Podopieczna oblała się gorącą herbatą na rękę, co spowodowało zaczerwienienie i niewielki obrzęk. Jakie kroki powinien podjąć asystent, aby zapewnić pierwszą pomoc w tej sytuacji?

A. Założyć opatrunek na oparzoną rękę

B. Nasmarować oparzoną rękę kremem nawilżającym

C. Umyć oparzoną skórę wodą utlenioną

D. Ochłodzić oparzone miejsce wodą

Schłodzenie oparzonego miejsca wodą jest kluczowym pierwszym krokiem w przypadku oparzeń. Woda o temperaturze pokojowej lub lekko chłodna skutecznie redukuje ból i zmniejsza uszkodzenia tkanek, co jest istotne dla dalszego procesu gojenia. Zgodnie z wytycznymi organizacji zajmujących się medycyną ratunkową, schłodzenie oparzenia przez około 10-20 minut pod strumieniem bieżącej wody jest zalecane w przypadku oparzeń pierwszego i drugiego stopnia. Dzięki temu można ograniczyć uszkodzenie skóry, a także zminimalizować ryzyko powikłań, takich jak infekcje. Po schłodzeniu, ważne jest, aby nie stosować na oparzenie substancji drażniących ani nie owijać go zbyt ciasno, co mogłoby prowadzić do pogorszenia stanu. W praktyce, asystenci w placówkach opieki powinni znać te procedury, aby skutecznie reagować na sytuacje awaryjne, co pomaga w zachowaniu zdrowia i komfortu podopiecznych.

Pytanie 28

Które z poniższych objawów mogą sugerować problemy z układem trawiennym?

A. Krwiomocz, luźne stolce

B. Obrzęki, odruchy wymiotne

C. Nieobecność odruchu ssania, trudności z wypróżnianiem

D. Zgaga, nadmierne odbijanie

Zgaga oraz odbijania są objawami, które mogą wskazywać na zaburzenia układu pokarmowego, zwłaszcza na problemy związane z refluksem żołądkowo-przełykowym. Refluks to stan, w którym treść żołądkowa cofa się do przełyku, co prowadzi do odczuwania pieczenia i dyskomfortu. Zgaga jest jednym z najczęstszych objawów tego stanu. Odbijania natomiast oznaczają uwalnianie powietrza lub gazów z żołądka przez usta, co również może być związane z niewłaściwym trawieniem lub nadmiernym gromadzeniem się gazów. Dbanie o zdrową dietę, unikanie tłustych i pikantnych potraw oraz regularne posiłki mogą pomóc w złagodzeniu tych objawów. Edukacja pacjentów na temat stylu życia i diety jest kluczowa w zarządzaniu tymi dolegliwościami, a stosowanie się do zaleceń medycznych może znacznie poprawić komfort życia osób cierpiących na zaburzenia układu pokarmowego.

Pytanie 29

Młoda kobieta, która wskutek problemów zdrowotnych straciła słuch, przestała mieć wiarę w swoje możliwości rozwoju, zagubiła sens życia i brak jej perspektyw na przyszłość. Czego potrzebuje ta osoba?

A. wsparcia psychicznego

B. pomocy finansowej

C. informacji o kursie orientacji w terenie

D. wskazówek dotyczących dodatkowej pracy

Wsparcie emocjonalne jest kluczowe dla osób, które przeżywają kryzys związany z utratą zdolności słuchu, co często prowadzi do poczucia izolacji, lęku oraz obniżonej samooceny. Tego typu wsparcie, oferowane przez specjalistów, jak psychologowie czy terapeuci, może pomóc osobie odzyskać wiarę w swoje możliwości oraz przywrócić sens życia. Może ono obejmować różnorodne formy pomocy, takie jak terapia grupowa, która umożliwia wymianę doświadczeń z innymi osobami w podobnej sytuacji, czy sesje indywidualne, które koncentrują się na pracy nad emocjami i lękami. W kontekście dobrych praktyk w obszarze wsparcia psychologicznego, ważne jest, aby podejście było holistyczne, uwzględniające zarówno aspekty emocjonalne, jak i społeczne, aby pomóc osobie w przystosowaniu się do nowych okoliczności. Przykładem może być włączenie technik uważności, które mogą pomóc w redukcji stresu oraz w budowaniu pozytywnego obrazu samego siebie.

Pytanie 30

Które z poniższych działań jest kluczowe w profilaktyce odleżyn u pacjenta leżącego?

A. zmiana pozycji ciała co 2 godziny

B. korzystanie z podkładów gumowych

C. użycie dużych ilości talku, pudru i zasypki

D. umieszczenie pacjenta w pozycji półsiedzącej lub siedzącej

Zmiana pozycji ciała co 2 godziny jest kluczowym elementem w zapobieganiu odleżynom u osób obłożnie chorych. Regularne przestawianie pacjenta zmniejsza ryzyko ucisku na ciertas partie ciała, co może prowadzić do powstawania odleżyn. Długotrwałe przebywanie w jednej pozycji prowadzi do niedokrwienia tkanek, a tym samym do ich uszkodzenia. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi opieki nad pacjentami obłożnie chorymi, zaleca się nie tylko zmianę pozycji, ale także korzystanie z odpowiednich poduszek i materacy, które pomagają rozłożyć ciężar ciała. Przykładowo, ułożenie pacjenta w pozycji bocznej z użyciem poduszek do podparcia może wspierać prawidłowe krążenie krwi. Warto również monitorować stan skóry pacjenta, aby wcześnie zauważyć ewentualne oznaki początkowych odleżyn, takie jak zaczerwienienia czy zmiany w teksturze skóry. Dbanie o regularne zmiany pozycji jest zatem nie tylko praktycznym działaniem, ale także zgodnym z najlepszymi praktykami w opiece zdrowotnej.

Pytanie 31

Jakie schorzenie objawia się drżeniem rąk, spowolnieniem ruchów oraz trudnościami w inicjowaniu ruchów celowych?

A. choroba Parkinsona

B. schizofrenia

C. stwardnienie rozsiane

D. autyzm

Objawy takie jak drżenie palców i dłoni, spowolnienie ruchowe oraz trudności z rozpoczęciem ruchu celowego są charakterystyczne dla choroby Parkinsona, która jest neurodegeneracyjnym schorzeniem układu ruchowego. Choroba ta jest rezultatem degeneracji neuronów dopaminergicznych w istocie czarnej mózgu, co prowadzi do zaburzeń w koordynacji ruchowej. Drżenie, które często występuje w spoczynku, jest jednym z typowych objawów tej choroby, a spowolnienie ruchowe, znane jako bradykinezja, znacznie wpływa na codzienne funkcjonowanie pacjentów. W praktyce, aby poprawić jakość życia osób chorych na Parkinsona, stosuje się metody rehabilitacyjne, takie jak terapia ruchowa i fizjoterapia, które pomagają w poprawie koordynacji i zwiększeniu zakresu ruchu. Jednakże, kluczowym elementem leczenia jest również farmakoterapia, polegająca na stosowaniu leków dostarczających dopaminę lub jej prekursory, co przynosi ulgę w objawach. Warto także wspomnieć o znaczeniu wsparcia psychologicznego, które jest niezbędne w procesie radzenia sobie z chorobą. W kontekście opieki zdrowotnej, zgodność z aktualnymi wytycznymi dotyczącymi diagnostyki i leczenia choroby Parkinsona jest niezwykle istotna dla efektywnego zarządzania tym schorzeniem.

Pytanie 32

Jakiego rodzaju wsparcie należy zapewnić rodzicom dziecka z niepełnosprawnością intelektualną, którzy mają trudności w dotarciu do specjalistycznych instytucji?

A. współczującego

B. faktycznego

C. oceniającego

D. dostarczającego informacje

Rodzice dzieci z niepełnosprawnością intelektualną naprawdę potrzebują dobrego wsparcia informacyjnego. Bez niego mogą mieć problem z odnalezieniem się w tym całym gąszczu instytucji. Kiedy mają dostęp do wiarygodnych informacji o usługach czy programach wsparcia, łatwiej im szukać pomocy dla swoich dzieci. Z mojego doświadczenia dobrym pomysłem są różne warsztaty czy szkolenia, gdzie rodzice mogą dowiedzieć się więcej o niepełnosprawności intelektualnej. Fajnie też, jakby powstały lokalne grupy wsparcia, gdzie rodzice mogliby wymieniać się doświadczeniami i uzyskiwać fachową pomoc. Ważne, żeby rodzice czuli, że mają wszystko w rękach, znali swoje prawa i wiedzieli, gdzie mogą się zwrócić po pomoc. To naprawdę może poprawić jakość życia nie tylko dzieci, ale też całej rodziny.

Pytanie 33

Pan Jan, który porusza się na wózku inwalidzkim i mieszka sam na wysokim parterze, jakiej podstawowej formy pomocy powinien oczekiwać?

A. udostępnienie mu sprzętu do rehabilitacji

B. zalecenie uczestnictwa w zajęciach rehabilitacyjnych

C. finansowe wsparcie na zakup i instalację platformy przyschodowej

D. umieszczenie go w domu opieki społecznej

Dofinansowanie zakupu i montażu platformy przyschodowej jest kluczowe dla zapewnienia mobilności osobom z niepełnosprawnościami, w tym Panu Janowi poruszającemu się na wózku inwalidzkim. Platformy przyschodowe są zaprojektowane w taki sposób, aby umożliwić osobom z ograniczeniami ruchowymi pokonywanie schodów w sposób bezpieczny i komfortowy. Wprowadzenie takiej technologii do codziennego życia może znacząco zwiększyć niezależność użytkownika oraz poprawić jego jakość życia. Dofinansowanie jest istotne, ponieważ koszty zakupu i montażu mogą być znaczne, a dostępność takich środków finansowych może ułatwić realizację tej potrzeby. W praktyce, zastosowanie platformy przyschodowej w mieszkaniach na wysokim parterze, takich jak to Pana Jana, pozwala na swobodne poruszanie się między piętrami budynku. Zgodnie z dobrymi praktykami w obsłudze osób z niepełnosprawnościami, zapewnienie dostępu do mieszkań oraz przestrzeni publicznych jest nie tylko kwestią komfortu, ale także przestrzegania zasad równego dostępu. Warto również wspomnieć, że platformy te powinny być zgodne z normami budowlanymi oraz standardami bezpieczeństwa, co dodatkowo zwiększa ich efektywność i bezpieczeństwo użytkowania.

Pytanie 34

Który z podanych standardów nie dotyczy opieki środowiskowej?

A. Realizacja procesu terapeutycznego i definiowanie jego elementów przez asystenta

B. Monitorowanie i analizowanie osobistego planu wsparcia dla podopiecznego

C. Udział podopiecznego w programach ośrodków oferujących usługi rehabilitacyjne

D. Ocena warunków bytowych i eliminacja przeszkód dla podopiecznego

Wszystkie wymienione odpowiedzi odnoszą się do aspektów wsparcia osób w trudnych sytuacjach życiowych, jednak nie wszystkie z nich są zgodne z definicją standardów opieki środowiskowej. Diagnozowanie warunków życia oraz dążenie do usuwania barier to kluczowe elementy, które umożliwiają osobom z niepełnosprawnościami lub innymi trudnościami funkcjonowanie w społeczeństwie. Standardy opieki środowiskowej obejmują działania mające na celu poprawę warunków życia i wspieranie niezależności, co jest zgodne z zasadami równego dostępu do różnych usług. Kontrolowanie i ocenianie indywidualnego programu pomocy to również ważny aspekt, który zapewnia, że wsparcie jest dostosowane do potrzeb podopiecznego, a jego efektywność jest regularnie monitorowana. Włączenie podopiecznego w programy rehabilitacyjne ma na celu nie tylko wspieranie ich w procesie zdrowienia, ale także integrowanie ich w społeczeństwie. Dlatego też, prowadzenie procesu terapeutycznego i określenie jego składowych przez asystenta różni się od tych standardów, gdyż koncentruje się bardziej na aspektach terapeutycznych, a nie na całościowym wsparciu środowiskowym. Kluczowym błędem w myśleniu jest zrozumienie, że opieka środowiskowa to nie tylko pomoc terapeutyczna, ale także szersze działania zmierzające do poprawy jakości życia i integracji społecznej osób potrzebujących wsparcia.

Pytanie 35

Opiekun zajmuje się starszym mężczyzną mającym trudności z poruszaniem się. Jakie wyposażenie należy mu zapewnić, aby ułatwić przemieszczanie?

A. do leczenia wad zgryzu

B. do fizykoterapii

C. do kinezyterapii

D. do ortopedii

Odpowiedzi takie jak 'kinezyterapeutyczny', 'ortodontyczny' oraz 'fizykoterapeutyczny' są mylne, ponieważ nie odpowiadają na konkretną potrzebę wsparcia ruchowego osoby z niepełnosprawnością. Kinezyterapia to forma terapii ruchowej, która skupia się na rehabilitacji pacjentów poprzez ćwiczenia fizyczne, ale sama w sobie nie zapewnia sprzętu wspomagającego poruszanie się. Chociaż kinezyterapia jest ważnym elementem w rehabilitacji, nie dostarcza potrzebnych narzędzi do codziennego poruszania się. Ortodoncja, z kolei, dotyczy głównie korekcji wad zgryzu i nie ma zastosowania w kontekście pomocy osobom z niepełnosprawnościami ruchowymi. Wreszcie, fizykoterapia obejmuje różnorodne metody leczenia wykorzystujące fizyczne środki, ale również nie dostarcza konkretnego sprzętu ortopedycznego, który jest kluczowy w przypadku pacjentów z ograniczeniami motorycznymi. Typowym błędem myślowym w tym kontekście jest mylenie różnych dziedzin medycyny i rehabilitacji oraz niedostrzeganie, że każda z nich ma swoje specyficzne zastosowanie. Odpowiedni wybór sprzętu ortopedycznego jest kluczowy dla efektywności rehabilitacji i poprawy jakości życia pacjentów z problemami ruchowymi.

Pytanie 36

Kiedy osoba, która nie ma prawa do emerytury, ma możliwość otrzymania zasiłku pielęgnacyjnego?

A. Mając 60 lat i kwalifikując się do dodatku pielęgnacyjnego

B. Mając 60 lat i spełniając kryterium dochodowe

C. Mając 75 lat i będąc w środowisku domowym

D. Mając 75 lat i przebywając w domu opieki społecznej

Osoba, która ukończyła 75 lat i przebywa w środowisku domowym, ma prawo do zasiłku pielęgnacyjnego w przypadku braku uprawnień do emerytury. Ustawa o świadczeniach rodzinnych oraz ustawa o pomocy społecznej określają, że zasiłek pielęgnacyjny ma na celu wsparcie osób, które wymagają pomocy w codziennym życiu z powodu wieku lub niepełnosprawności. W praktyce oznacza to, że osoby w tym wieku, które potrzebują wsparcia w codziennych czynnościach, mogą ubiegać się o zasiłek, co jest istotne z perspektywy systemu wsparcia społecznego. Przykładowo, osoba starsza, która ma ograniczone możliwości samodzielnego funkcjonowania z powodu choroby, ma prawo do finansowego wsparcia, które może być przeznaczone na opiekę lub dostosowanie warunków życia. To podejście wpisuje się w ogólne zasady polityki społecznej, mające na celu zapewnienie godnego życia osobom starszym, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze wsparcia społecznego.

Pytanie 37

Gdy osoba pod Twoją opieką po zimowym spacerze wykazuje oznaki odmrożenia nóg i rąk, jak powinieneś postąpić, udzielając jej pierwszej pomocy?

A. natychmiast ogrzać

B. wcierać lód

C. delikatnie zwiększać temperaturę ciała

D. ugniatać dłonie

Odpowiedź "stopniowo ogrzewać" jest poprawna, ponieważ pierwsza pomoc w przypadku odmrożeń wymaga ostrożnego podejścia, aby uniknąć dalszego uszkodzenia tkanek. Stopniowe ogrzewanie pozwala na stopniowe przywracanie krążenia krwi do odmrożonych obszarów, co jest kluczowe dla regeneracji uszkodzonych komórek. W praktyce oznacza to, że należy umieścić odmrożone kończyny w ciepłej (nie gorącej) wodzie o temperaturze nieprzekraczającej 37-39 stopni Celsjusza lub owinąć je w ciepły, suchy materiał. Ważne jest, aby unikać bezpośredniego kontaktu z ogniem lub gorącymi przedmiotami, co mogłoby prowadzić do poparzeń. Ogrzewanie powinno być kontrolowane, a jeśli pacjent odczuwa ból lub dyskomfort, należy natychmiast przerwać działanie. Przykładami zastosowania tej wiedzy w praktyce mogą być sytuacje w górach, gdzie osoby są narażone na długotrwały kontakt z zimnem. W sytuacjach takich jak ta, znajomość zasad pierwszej pomocy może uratować życie i zapobiec poważnym uszkodzeniom tkanek.

Pytanie 38

Jaki stopień niepełnosprawności powinien być przypisany osobie zatrudnionej w zakładzie pracy chronionej, która potrzebuje okresowej lub częściowej pomocy w realizacji ról społecznych?

A. lekki

B. umiarkowany

C. przeciętny

D. znaczny

Wybór odpowiedzi "znaczny" nie jest właściwy, ponieważ oznacza on, że osoba z niepełnosprawnością wymaga stałej pomocy w codziennych czynnościach, co znacznie wykracza poza sytuację opisaną w pytaniu. Osoby z znacznym stopniem niepełnosprawności często doświadczają poważnych ograniczeń w zakresie mobilności lub funkcji poznawczych, co nie pasuje do opisanego przypadku, w którym pomoc jest jedynie czasowa lub częściowa. Z kolei odpowiedź "lekki" odnosi się do stopnia, w którym osoba jest w większości samowystarczalna, co również nie odpowiada potrzebom podopiecznego pracującego w zakładzie pracy chronionej, który wymaga wsparcia. Wybór "przeciętny" jest nieodpowiedni, ponieważ nie jest to uznawany stopień niepełnosprawności w polskim systemie klasyfikacji. Typowe błędy myślowe obejmują błędne założenie, że stopień niepełnosprawności można określić jedynie na podstawie widocznych objawów, ignorując szerszy kontekst funkcjonowania osoby w społeczeństwie. Kluczowe jest rozpoznawanie indywidualnych potrzeb oraz poziomu wsparcia, jakie wymagają osoby z różnymi stopniami niepełnosprawności, a także znajomość standardów klasyfikacyjnych, które pozwalają na właściwe określenie stopnia niepełnosprawności.

Pytanie 39

Jaki jest właściwy czas na mycie protezy zębowej podopiecznego przez asystenta podczas wykonywania zabiegów higienicznych?

A. przed rozpoczęciem porannej toalety

B. po każdym spożytym posiłku

C. przed każdym spożytym posiłkiem

D. po zakończeniu porannej toalety

Odpowiedź 'po każdym posiłku' jest prawidłowa, ponieważ regularne czyszczenie protezy zębowej po posiłkach ma na celu usunięcie resztek pokarmowych oraz zapobieganie rozwojowi bakterii i kamienia nazębnego. W praktyce, nieczyszczenie protezy zębowej po każdym posiłku może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, takich jak zapalenie dziąseł czy infekcje jamy ustnej. Dbanie o higienę protez zębowych jest nie tylko istotne dla komfortu podopiecznego, ale także dla jego zdrowia ogólnego. Dlatego istotne jest, aby asystent regularnie mył protezę zębową, korzystając z odpowiednich środków czyszczących, które są bezpieczne dla materiałów, z których wykonana jest proteza. Standardy opieki zdrowotnej zalecają również, aby osoby zajmujące się pacjentami z protezami były dobrze przeszkolone w zakresie ich czyszczenia i pielęgnacji, co wpływa na jakość świadczonej opieki.

Pytanie 40

Pacjentka cierpi na reumatoidalne zapalenie stawów, które objawia się zmianami w kończynach górnych. W jakich czynnościach możemy przewidywać największe trudności w samodzielnym wykonaniu przez pacjentkę?

A. Wstawanie z krzesła, przemieszczanie się, prasowanie ubrań

B. Czytanie, poruszanie się, branie prysznica

C. Jedzenie posiłków, ubieranie się, wykonywanie makijażu

D. Siadanie, wydalanie, czesanie włosów

Odpowiedź dotycząca ograniczeń w zakresie spożywania posiłków, ubierania się i malowania jest prawidłowa, ponieważ reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) wpływa na stawy, szczególnie w kończynach górnych. Osoby z RZS często doświadczają bólu, obrzęku i sztywności, co znacznie utrudnia wykonywanie precyzyjnych ruchów wymaganych przy codziennych czynnościach. Na przykład, podczas jedzenia, chwytanie sztućców czy podnoszenie naczyń staje się trudne z powodu bólu i ograniczonego zakresu ruchu w dłoniach. Podobnie, ubieranie się wymaga złożonych ruchów, takich jak zakładanie odzieży przez głowę czy zapięcie guzików, co może być niewykonalne dla osoby z ograniczoną sprawnością stawów. Malowanie, które wymaga precyzyjnych ruchów ręką, również staje się wyzwaniem. Dobre praktyki w opiece nad osobami z RZS obejmują dostosowanie otoczenia, aby ułatwić im wykonywanie tych czynności, na przykład stosując przyrządy do chwytania lub odzież zapinaną na rzepy.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej