Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Higienistka stomatologiczna
Kwalifikacja: MED.02 - Wykonywanie świadczeń stomatologicznych z zakresu profilaktyki i promocji zdrowia jamy ustnej oraz współuczestniczenie w procesie leczenia
Data rozpoczęcia: 14 maja 2025 12:27
Data zakończenia: 14 maja 2025 12:54

Egzamin zdany!

Wynik: 27/40 punktów (67,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Do przeprowadzenia badania głębokości kieszonek dziąsłowych wykorzystywana jest sonda WHO, która posiada oznaczenia na poziomach:

A. 2,5; 5,5; 8,5; 11,5 mm

B. 2,5; 4,5; 7,5; 11,5 mm

C. 3,5; 4,5; 7,5; 11,5 mm

D. 3,5; 5,5; 8,5; 11,5 mm

Sonda WHO do badania głębokości kieszonek dziąsłowych jest standardowym narzędziem wykorzystywanym w periodontologii. Prawidłowe oznaczenie głębokości kieszonek dziąsłowych ma kluczowe znaczenie dla oceny stanu zdrowia przyzębia oraz planowania leczenia. Odpowiedź wskazuje na prawidłowe wartości: 3,5; 5,5; 8,5; 11,5 mm, co odpowiada standardom zalecanym przez Światową Organizację Zdrowia. Te pomiary pozwalają na ocenę stopnia zaawansowania choroby przyzębia oraz monitorowanie jej postępu w czasie. Na przykład, wartości głębokości kieszonek powyżej 5 mm mogą wskazywać na potrzebę bardziej intensywnego leczenia, w tym zabiegów chirurgicznych. Praktyczne zastosowanie sondy WHO polega również na systematycznej kontroli podczas wizyt kontrolnych, co pozwala na wczesne wykrywanie problemów stomatologicznych. Użycie tych wartości jest zgodne z najlepszymi praktykami w stomatologii, co gwarantuje, że diagnozy są oparte na solidnych podstawach naukowych oraz zgodne z aktualnymi wytycznymi branżowymi.

Pytanie 2

Największą korzyścią z mycia zębów techniką Bassa jest

A. możliwość stosowania u dzieci w wieku przedszkolnym

B. usuwanie płytki bakteryjnej z kieszonek dziąsłowych

C. skuteczne oczyszczanie przestrzeni międzyzębowych

D. dokładne polerowanie uzupełnień protetycznych

Metoda Bassa to jedna z najbardziej skutecznych technik szczotkowania zębów, szczególnie w kontekście usuwania płytki bakteryjnej z kieszonek dziąsłowych. Technika ta polega na delikatnym szczotkowaniu zębów pod kątem 45 stopni w stosunku do linii dziąseł, co umożliwia dotarcie do trudno dostępnych miejsc, gdzie może gromadzić się płytka bakteryjna. Dobrze przeprowadzone szczotkowanie w tej metodzie skutkuje zmniejszeniem ryzyka wystąpienia chorób przyzębia, takich jak zapalenie dziąseł czy paradontoza. Przykładowo, pacjenci z istniejącymi problemami w obrębie dziąseł mogą zyskać na poprawie stanu zdrowia jamy ustnej, stosując tę technikę w codziennej higienie. Warto również dodać, że metoda Bassa jest zgodna z zaleceniami wielu organizacji zdrowotnych, takich jak Amerykańska Akademia Stomatologii, co świadczy o jej uznaniu i skuteczności w praktyce stomatologicznej.

Pytanie 3

Czynność polegająca na aplikowaniu roztworu azotanu srebra na tkanki zęba to

A. terapia laserowa

B. lapisowanie

C. nakładanie lakieru

D. jonizacja

Lapisowanie to zabieg stomatologiczny, który polega na wcieraniu roztworu azotanu srebra w tkanki zęba, co prowadzi do ich mineralizacji i zatrzymania procesu próchnicowego. Działanie azotanu srebra opiera się na jego właściwościach antybakteryjnych oraz zdolności do tworzenia warstwy ochronnej na zębie, co jest szczególnie istotne w przypadku zębów mlecznych, które są bardziej podatne na próchnicę. Lapisowanie jest stosowane w praktyce stomatologicznej jako metoda zachowawcza, dająca szansę na uratowanie zęba przed daleko posuniętymi zmianami. Warto zaznaczyć, że procedura ta jest zgodna z zaleceniami Amerykańskiej Akademii Stomatologicznej, która promuje zachowawcze podejście do leczenia próchnicy. Przykładem zastosowania lapisowania może być leczenie wczesnych stadiów próchnicy u dzieci, gdzie zęby mleczne kończą swoją rolę w kształtowaniu uzębienia stałego. Zabieg ten, w odpowiednich warunkach i ze wskazaniami, może przynieść długotrwałe efekty, a także zmniejszyć potrzebę bardziej inwazyjnych zabiegów w przyszłości.

Pytanie 4

Próchnicę, która dotyczy zębów pozbawionych żywej miazgi, nazywa się

A. wtórną

B. okrężną

C. podminowującą

D. nietypową

W przypadku próchnicy, która występuje w zębach, w których miazga jest obecna, można spotkać się z określeniami takimi jak wtórna, okrężna czy podminowująca. Wtórna próchnica odnosi się do zmian, które występują w obrębie wypełnień, a nie w zębie naturalnym, co oznacza, że dotyczy już zębów uprzednio leczonych. Okrężna próchnica to termin, który nie jest powszechnie używany w kontekście medycyny dentystycznej; może on sugerować jedynie zmiany obejmujące całą powierzchnię zęba, co nie jest precyzyjnym opisem stanu patologicznego. Z kolei podminowująca próchnica odnosi się do zjawiska, w którym zmiany próchnicowe rozwijają się pod powierzchnią szkliwa, co prowadzi do osłabienia struktury zęba. Błędne przypisanie tych terminów do próchnicy w zębach bez żywej miazgi wynika często z nieporozumienia w zakresie klasyfikacji zmian próchnicowych. Istotnym fundamentem, na którym opierają się te koncepcje, jest zrozumienie, jak różne czynniki wpływają na rozwój i przebieg próchnicy, co w praktyce klinicznej przekłada się na strategię leczenia. Udzielając poprawnych informacji dotyczących różnych typów próchnicy, możemy lepiej zrozumieć mechanizmy ich występowania i skutecznie reagować w praktyce stomatologicznej.

Pytanie 5

Jak powinno się postąpić z elektrodą bierną w formie haczyka podczas badania elektropobudliwości miazgi zębowej?

A. Chłodzić wodą

B. Trzymać w lewej ręce pacjenta

C. Umieścić w przedsionku jamy ustnej pacjenta

D. Przyłożyć do badanego zęba

Umieszczenie elektrody biernej w przedsionku jamy ustnej pacjenta jest kluczowym krokiem w badaniu elektropobudliwości miazgi zęba. Ta technika zapewnia optymalne warunki do przeprowadzenia pomiarów, ponieważ elektrodę umieszcza się w bliskiej odległości od badanego zęba, co minimalizuje potencjalne zakłócenia w przepływie prądu. Umieszczenie elektrody w tym miejscu pozwala na uzyskanie dokładnych informacji dotyczących stanu miazgi zęba, które są niezbędne do diagnostyki. W praktyce, najczęściej stosuje się elektrody w kształcie haczyka, które są zaprojektowane z myślą o efektywnym kontakcie z tkankami. Zgodnie z wytycznymi American Dental Association, kluczowe jest, aby elektroda była stabilnie umieszczona, co wspiera wiarygodność uzyskanych wyników. Przykładem zastosowania tego podejścia może być diagnostyka w przypadkach bólu zęba, gdzie odpowiednie umiejscowienie elektrody przyczynia się do precyzyjnego zbadania reakcji miazgi na bodźce elektryczne, co jest nieocenione w ustalaniu dalszego leczenia.

Pytanie 6

Podczas usuwania osadów nazębnych z powierzchni żujączej zęba należy używać końcówki skalera ultradźwiękowego

A. o kształcie łopatki

B. trójkątnej zakończonej ostrym końcem

C. wąskiej trójkątnej zakończonej ostrym końcem

D. zakończonej kulką

Zastosowanie końcówki skalera ultradźwiękowego w kształcie łopatki do usuwania złogów nazębnych na powierzchni żującej zębów jest zgodne z najlepszymi praktykami w stomatologii. Końcówka ta została zaprojektowana w taki sposób, aby efektywnie penetrować i usuwać osady oraz kamień nazębny z powierzchni zęba, a jej płaska, szeroka forma umożliwia równomierne rozłożenie siły działania. Dzięki temu możliwe jest skuteczne oczyszczenie dużych powierzchni zębowych, co jest kluczowe w profilaktyce próchnicy i chorób przyzębia. W praktyce klinicznej, zastosowanie końcówki łopatkowej pozwala na precyzyjne i bezpieczne usuwanie złogów, minimalizując jednocześnie ryzyko uszkodzenia szkliwa czy tkanki dziąsłowej. Dobrą praktyką jest również dostosowanie wymagań technicznych, takich jak ciśnienie i częstotliwość ultradźwięków, do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz stanu jego uzębienia, co dodatkowo zwiększa efektywność zabiegu.

Pytanie 7

Materiałami stomatologicznymi znanymi jako sealery są

A. pasty endodontyczne uszczelniające

B. cementy lecznicze oparte na wodorotlenku wapnia

C. chemoutwardzalne cementy typu glassjonomerowego

D. substancje do dewitalizacji patologicznie zmienionej miazgi

Pasty endodotyczne uszczelniające, znane jako sealery, odgrywają kluczową rolę w procedurach leczenia kanałowego. Ich główną funkcją jest zapewnienie szczelności w obrębie systemu kanałowego zęba, co jest niezbędne do zapobiegania reinfekcji oraz do osiągnięcia długotrwałych efektów terapeutycznych. Sealery są zazwyczaj stosowane w połączeniu z gutaperką, materiałem wypełniającym kanały korzeniowe, co pozwala na uzyskanie hermetycznego uszczelnienia. Współczesne sealery endodontyczne są projektowane tak, aby miały dobre właściwości adaptacyjne oraz biokompatybilność, co oznacza, że nie wywołują reakcji zapalnych w tkankach otaczających. Przykłady stosowanych pastew to sealery na bazie silanów, które łączą się chemicznie z tkankami zęba, oraz materiały na bazie epoxy, które charakteryzują się wysoką szczelnością. W standardach leczenia endodontycznego, jak te zalecane przez American Association of Endodontists, zwraca się uwagę na konieczność odpowiedniego wyboru sealera w zależności od specyfiki przypadku, co podkreśla znaczenie wiedzy praktycznej w tej dziedzinie.

Pytanie 8

Endogenna profilaktyka fluorkowa polega na używaniu

A. pianek z fluorem

B. tabletek z fluorem

C. płukanek z fluorem

D. żeli zawierających fluor

Profilaktyka fluorkowa endogenna polega na stosowaniu tabletek fluorkowych, które są kluczowym elementem w zapobieganiu próchnicy w zębach, szczególnie u dzieci. Tabletki te dostarczają fluor, który jest składnikiem mineralnym wspierającym remineralizację szkliwa zębowego oraz obniżającym ryzyko powstawania ubytków. W przypadku dzieci, które są narażone na niedobory fluoru, suplementacja w postaci tabletek może być niezbędna, zwłaszcza w regionach, gdzie woda pitna nie zawiera wystarczających ilości tego minerału. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego, fluoryzacja powinna być wprowadzana w odpowiednich dawkach, indywidualnie dostosowanych do potrzeb pacjenta. Przykładem może być wprowadzenie tabletek fluorkowych dla dzieci w wieku przedszkolnym, które są bardziej podatne na rozwój próchnicy. Oprócz suplementacji, ważne jest również wdrożenie innych metod profilaktyki, takich jak regularne wizyty u stomatologa oraz odpowiednia higiena jamy ustnej.

Pytanie 9

W klinice dentystycznej dokumenty dotyczące procesu sterylizacji powinny być zachowywane przez co najmniej

A. 20 lat

B. 5 lat

C. 10 lat

D. 15 lat

Dokumentacja procesu sterylizacji w gabinecie stomatologicznym powinna być przechowywana przez co najmniej 10 lat, co jest zgodne z obowiązującymi regulacjami oraz standardami branżowymi, takimi jak te określone przez Ministerstwo Zdrowia. Utrzymywanie szczegółowych zapisów o sterylizacji narzędzi i sprzętu medycznego jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa pacjentów oraz zgodności z normami prawnymi. W przypadku audytów lub kontroli, dokumentacja ta stanowi dowód na przestrzeganie procedur sterylizacyjnych. Przykładowo, w sytuacji, gdy występuje podejrzenie zakażenia, łatwy dostęp do tych informacji pozwala na szybkie podjęcie działań oraz przeprowadzenie niezbędnych dochodzeń. Zachowanie dokumentacji przez 10 lat także pozwala na analizę ewentualnych nieprawidłowości w procesie sterylizacji oraz wdrażanie działań poprawczych, co jest kluczowe dla ciągłego doskonalenia jakości świadczonych usług medycznych.

Pytanie 10

Urządzenie wykorzystujące system chłodzenia solą fizjologiczną, stosowane w implantologii oraz chirurgii, które służy m.in. do przygotowania podłoża kostnego dla implantu, to

A. endometr

B. skaler

C. fizjodyspenser

D. kompresor

Fizjodyspenser to naprawdę fajne urządzenie, które używa się przy implantach i w chirurgii. Jego głównym zadaniem jest przygotowanie dobrze nawodnionego podłoża kostnego pod implanty. Działa to tak, że podaje się roztwór soli fizjologicznej, co sprawia, że można precyzyjnie nawilżyć i oczyścić miejsce operacji. W praktyce można go też używać do płukania i chłodzenia narzędzi chirurgicznych, co zmniejsza ryzyko uszkodzenia tkanek i wspiera gojenie. Wiem, że to ważne, bo w zabiegach wymagających dużej precyzji, jak wszczepienie implantu, spełnianie standardów sterylności i efektywności jest kluczowe. Przy implantacji zęba odpowiednie przygotowanie podłoża kostnego to podstawa sukcesu całego zabiegu i późniejszej integracji implantu z kością.

Pytanie 11

Pacjent z nieprawidłowym zgryzem został skierowany do ćwiczeń mających na celu zwiększenie napięcia mięśnia okrężnego ust poprzez formowanie warg do gwizdania. W tej sytuacji zastosowano rehabilitację w formie ćwiczeń mięśniowych

A. realizowanych

B. luźnych

C. izometrycznych

D. biernych

Izometryczne ćwiczenia mięśniowe, takie jak układanie warg do gwizdania, polegają na napięciu mięśni bez zmiany ich długości. W praktyce oznacza to, że pacjent aktywuje mięsień okrężny ust, pracując nad jego siłą i kontrolą, co jest kluczowe w rehabilitacji wad zgryzu. Takie ćwiczenia są zalecane, ponieważ pomagają w poprawie funkcji mięśni, co jest niezbędne dla prawidłowego zgryzu. W kontekście terapii, rehabilitacja mięśniowa powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, a izometryczne ćwiczenia mogą być realizowane na różnych poziomach trudności. Dodatkowo, izometria znajduje zastosowanie w wielu dziedzinach medycyny, takich jak ortodoncja oraz fizjoterapia, gdzie wzmacnia się specyficzne grupy mięśniowe. Warto również zwrócić uwagę na to, że regularne wykonywanie takich ćwiczeń przyczynia się do lepszej stabilizacji zgryzu i ogólnej poprawy estetyki twarzy.

Pytanie 12

Najbardziej podstawowym aparatem ortopedycznym szczęk, który stosuje się w zapobieganiu i terapii problemów zgryzowych u dzieci w wieku żłobkowym, przedszkolnym, a czasami także w szkolnym, jest

A. płytka Schwarza

B. aparat blokowy

C. płytka podniebienna

D. płytka przedsionkowa

Aparaty blokowe, płytki Schwarza oraz płytki podniebienna, mimo że są znane w ortodoncji, nie są najprostszymi rozwiązaniami dla dzieci w wieku żłobkowym czy przedszkolnym. Aparaty blokowe, charakteryzujące się rigidną konstrukcją, są przeznaczone do bardziej skomplikowanych przypadków i wymagają większej precyzji w dostosowywaniu oraz dłuższego czasu noszenia. W związku z tym mogą zniechęcać młodszych pacjentów, co jest sprzeczne z ideą użycia prostych i komfortowych aparatów w tak wczesnym etapie leczenia. Płytka Schwarza, będąca bardziej skomplikowanym aparatem, wykorzystuje elementy aktywne i pasywne, co nie czyni jej odpowiednią dla dzieci, które dopiero zaczynają leczenie ortodontyczne. Z kolei płytka podniebienna, stosowana do korekcji anomalii w obrębie szczęki, jest bardziej zaawansowanym narzędziem, które może być stosowane w późniejszym etapie rozwoju, gdy zęby stałe są już w pełni wykształcone. Podejmując decyzję o wyborze odpowiedniego aparatu, istotne jest, aby wziąć pod uwagę wiek pacjenta oraz stopień zaawansowania występujących wad. Błędem jest więc przypisanie bardziej skomplikowanych urządzeń do wczesnych etapów leczenia, co może prowadzić do frustracji pacjenta oraz rodziców i nie przynosić oczekiwanych rezultatów.

Pytanie 13

Aby przeprowadzić oczyszczanie "końcowe" złogów nazębnych, jakie narzędzie należy zastosować?

A. motyczkę

B. zrywacz

C. sierp

D. kiretę Columbia

Kireta Columbia to narzędzie stomatologiczne specjalnie zaprojektowane do usuwania złogów nazębnych w procesie oczyszczania wykończeniowego. Jej charakterystyczna, zakrzywiona końcówka umożliwia precyzyjne dotarcie do trudno dostępnych miejsc, co jest kluczowe w eliminacji biofilmu i kamienia nazębnego, które mogą prowadzić do chorób przyzębia. W praktyce, kireta ta jest wykorzystywana przez dentystów i higienistki stomatologiczne w celu zapewnienia skutecznego oczyszczania zębów oraz zapobiegania próchnicy i innym schorzeniom jamy ustnej. Ponadto, jej użycie jest zgodne z zaleceniami American Dental Association, która podkreśla znaczenie profesjonalnej higieny stomatologicznej. Regularne stosowanie kirety Columbia w gabinetach stomatologicznych wpływa na poprawę zdrowia jamy ustnej pacjentów, redukując ryzyko wystąpienia chorób przyzębia oraz innych problemów dentystycznych. Warto również dodać, że kireta ta jest preferowana w terapii pacjentów z problemami periodontalnymi, co potwierdza jej wysoką skuteczność i przydatność w praktyce klinicznej.

Pytanie 14

W technice współpracy na cztery ręce podczas przekazywania narzędzi metodą 'podaj-przejmij', funkcję przejmującą pełnią palce

A. kciuk, wskazujący i środkowy lewej ręki

B. kciuk, wskazujący i środkowy prawej ręki

C. serdeczny i mały lewej ręki

D. serdeczny i mały prawej ręki

Wybór innych palców do przejmowania instrumentu w technice 'podaj-przejmij' prowadzi do błędnych praktyk, które mogą zagrażać zarówno technice gry, jak i bezpieczeństwu instrumentu. Palce serdeczny i mały lewej ręki są kluczowe dla zapewnienia odpowiedniej kontroli oraz precyzji podczas przekazywania. Stosowanie kciuka, wskazującego i środkowego ręki prawej lub lewej nie tylko zmienia dynamikę chwytu, ale również wprowadza ryzyko niewłaściwego podania instrumentu. Kciuk jest zbyt silny i mniej precyzyjny do takich zadań, a wskazujący i środkowy palec są z reguły używane do gry, a nie do przejmowania, co może prowadzić do niepożądanych ruchów. Takie podejście może skutkować nie tylko niedbałością w przekazywaniu, ale także zakłóceniem rytmu i płynności pracy zespołowej. Ponadto, w kontekście standardów branżowych, zachowanie odpowiednich technik przekazywania jest istotne nie tylko dla bezpieczeństwa instrumentu, ale także dla utrzymania profesjonalizmu w pracy z innymi muzykami. Każda nieprawidłowość w tym procesie może wpływać na ogólną jakość wykonania, co jest szczególnie ważne w wystąpieniach publicznych oraz nagraniach.

Pytanie 15

Dokumentację medyczną osób, które zmarły w wyniku zatrucia, przechowuje się – licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce zgon, przez

A. 15 lat

B. 10 lat

C. 30 lat

D. 20 lat

Przechowywanie dokumentacji medycznej pacjentów, którzy zmarli na skutek zatrucia, przez 20, 15 lub 10 lat jest niezgodne z aktualnymi przepisami prawnymi oraz najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania dokumentacją medyczną. Odpowiedzi te wynikają z nieprawidłowego zrozumienia wymogów dotyczących długości przechowywania dokumentacji. Przykładowo, przechowywanie dokumentacji przez 15 lat nie uwzględnia potrzeb związanych z długoterminowym monitorowaniem skutków zdrowotnych oraz koniecznością analizy danych epidemiologicznych, które mogą ujawniać trendy i wzorce w zachorowalności. Odpowiedź sugerująca 20-letni okres przechowywania również pomija znaczenie długofalowych badań nad toksycznością substancji i ich wpływem na zdrowie publiczne, co jest kluczowe dla zapobiegania przyszłym zatruciom. Natomiast 10-letni okres może być niewystarczający dla wielu przypadków, zwłaszcza gdy dochodzi do opóźnionych reakcji zdrowotnych na działanie toksyn. Te nieprawidłowe podejścia mogą prowadzić do sytuacji, w której cenne dane medyczne ulegną zatarciu zanim zostaną w pełni wykorzystane do celów badawczych i profilaktycznych. Dlatego tak istotne jest przestrzeganie wytycznych dotyczących minimalnych okresów przechowywania dokumentacji, które w przypadku zgonów na skutek zatrucia wynoszą 30 lat, co jest nie tylko zgodne z prawem, ale także wspiera działania na rzecz poprawy zdrowia publicznego.

Pytanie 16

Najmniej efektywnym sposobem na motywowanie dzieci w wieku 7-12 lat do dbania o codzienną higienę jamy ustnej będzie podarowanie im

A. płynu wybarwiającego płytkę nazębną

B. elektrycznej szczoteczki do zębów

C. manualnej szczoteczki do zębów z imieniem na wodoodpornej naklejce

D. naklejki "Superpacjent"

W kontekście motywacji do przestrzegania codziennej higieny jamy ustnej, elektryczna szczoteczka do zębów, płyn wybarwiający płytkę nazębną oraz manualna szczoteczka z imieniem mogą wydawać się atrakcyjnymi opcjami, jednak w rzeczywistości nie są one najskuteczniejsze w odniesieniu do dzieci w wieku 7-12 lat. Elektryczne szczoteczki, choć technicznie zaawansowane, mogą być postrzegane jako narzędzie zbyt skomplikowane dla dzieci, które potrzebują prostych i bezpośrednich bodźców do działania. Płyn wybarwiający, który ma na celu ułatwienie dzieciom dostrzegania resztek płytki nazębnej, może być zbyt techniczny i nieatrakcyjny, co często prowadzi do zniechęcenia. Z kolei manualna szczoteczka z imieniem, choć personalizowana, nie dostarcza wystarczającej motywacji do regularnego mycia zębów, gdyż nie angażuje dzieci w sposób emocjonalny i zabawny. Wszystkie te podejścia pomijają kluczowy element, jakim jest motywacja wewnętrzna oraz zabawa, co powinno być fundamentem strategii edukacyjnych w zakresie higieny jamy ustnej dla dzieci. Zastosowanie bardziej interaktywnych i nagradzających metod, jak na przykład wspomniane naklejki, jest znacznie bardziej skuteczne w kształtowaniu pozytywnych nawyków higienicznych u dzieci. W związku z tym, nie wszystkie metody są sobie równe, a ich skuteczność w dużej mierze zależy od sposobu, w jaki są one dostosowane do potrzeb i preferencji dzieci.

Pytanie 17

W jakim celu stosuje się skaling nadziąsłowy?

A. Przywrócenie naturalnego koloru zębów

B. Usunięcie kamienia nazębnego powyżej linii dziąseł

C. Leczenie próchnicy

D. Wzmocnienie szkliwa zębów

Skaling nadziąsłowy to zabieg stomatologiczny, który ma na celu usunięcie kamienia nazębnego znajdującego się powyżej linii dziąseł. Kamień nazębny to zmineralizowana płytka nazębna, która powstaje na skutek odkładania się związków mineralnych z śliny i resztek pokarmowych. Regularne usuwanie kamienia jest kluczowe dla zachowania zdrowia jamy ustnej, ponieważ jego obecność może prowadzić do stanów zapalnych dziąseł, a w dłuższej perspektywie do chorób przyzębia. Skaling nadziąsłowy jest standardowym zabiegiem profilaktycznym, który pomaga zapobiegać rozwojowi chorób dziąseł i przyzębia. Zabieg ten wykonywany jest za pomocą specjalnych narzędzi, takich jak skalery ultradźwiękowe, które efektywnie usuwają twarde złogi nazębne. Usunięcie kamienia nazębnego przyczynia się do redukcji zapalenia dziąseł i poprawy ogólnego stanu zdrowia jamy ustnej. Moim zdaniem, regularne wizyty u higienistki stomatologicznej i wykonywanie skalingu to podstawowy krok w profilaktyce chorób przyzębia.

Pytanie 18

Przygotowując pierwszą warstwę silikonowego wycisku o dwóch warstwach w sposób ręczny, należy

A. zagnieść palcami pastę bazową z katalizatorem, aż uzyska się masę o jednolitej konsystencji

B. połączyć w pistolecie do mas silikonowych masę o konsystencji light body

C. zmieszać składniki masy w gumowej misce przy użyciu plastikowego mieszadła

D. zmieszać łopatką na papierowym bloczku odcinki pasty i katalizatora o równej długości

Mieszanie pasty bazowej z katalizatorem palcami to super ważny krok, jeśli chcesz, żeby masa silikonowa miała odpowiednią konsystencję. Ręczne zagniecenie obu składników sprawia, że dobrze się łączą, a to jest kluczowe, żeby później wszystko działało jak należy. W stomatologii i protetyce szczególnie ważne jest, żeby detale w wycisku były odwzorowane jak najwierniej. Z mojego doświadczenia wynika, że jak coś jest źle wymieszane, to może być problem z utwardzeniem, a to prowadzi do uszkodzeń wycisku. Na przykład, jak przygotowujesz wycisk pod korony, to musisz dokładnie odwzorować kształt zęba, żeby potem było dobrze. Dobrze też znać chemię reakcji między tymi dwoma masami, bo to pomaga kontrolować, jak utwardza się silikon. To wszystko jest ważne, żeby produkty były trwałe i dobrze działały.

Pytanie 19

Pacjentowi z całkowitym tyłozgryzem powinno się zalecić ćwiczenie

A. ze szpatułką drewnianą

B. z procą bródkową

C. Skalouda

D. Rogersa

W kontekście tyłozgryzu całkowitego, wykorzystanie proc bródkowych, skaloudów lub szpatułek drewnianych nie stanowi skutecznej metody terapeutycznej. Proca bródkowa, choć może być stosowana w niektórych przypadkach, nie odpowiada na specyficzne potrzeby pacjentów z tyłozgryzem, ponieważ nie wpływa na prawidłowe ustawienie żuchwy. Jej zastosowanie może prowadzić do dodatkowego napięcia w obrębie stawów skroniowo-żuchwowych, co jest niepożądane w terapiach ortodontycznych. Skaloudy, z kolei, są narzędziem używanym do pomiaru i analizy zgryzu, ale ich stosowanie jako ćwiczeń nie przynosi pożądanych rezultatów w kontekście aktywnego leczenia tyłozgryzu. Użycie szpatułek drewnianych w ćwiczeniach ortodontycznych nie jest zgodne z aktualnymi standardami leczenia, a ich efektywność w korekcji wad zgryzu jest znacznie ograniczona. Te podejścia mogą prowadzić do błędnych przekonań o skuteczności, a także do zaniedbania bardziej efektywnych metod, takich jak ćwiczenia funkcjonalne, które są kluczowe w pracy z pacjentami z tyłozgryzem. Właściwa diagnoza oraz wybór odpowiednich metod terapeutycznych są kluczowe dla skutecznego leczenia i zapobiegania problemom związanym z zgryzem.

Pytanie 20

Zabieg, który polega na impregnacji zębiny zmienionej próchnicowo, przy użyciu roztworu azotanu srebra oraz strącalnika w postaci 20% roztworu glukozy, to

A. lakierowanie

B. jonizacja

C. jonoforeza

D. lapisowanie

Lapisowanie to proces, w którym używa się roztworu azotanu srebra do impregnacji próchniczo zmienionej zębiny. Jest to skuteczna metoda, która polega na nałożeniu tego roztworu na zainfekowane tkanki zęba, co pozwala na zatrzymanie postępu próchnicy i ochronę reszty zęba przed dalszymi uszkodzeniami. W praktyce stomatologicznej lapisowanie jest stosowane szczególnie w przypadkach zębów mlecznych, gdzie ze względu na ich strukturalne cechy oraz czas funkcjonowania przed wymianą na zęby stałe, nie zawsze wskazane jest stosowanie bardziej inwazyjnych procedur. Roztwór azotanu srebra działa bakteriobójczo, a dodatkowo strącalnik w postaci roztworu glukozy o stężeniu 20% wspomaga proces wnikania składników aktywnych, co przyczynia się do efektywności całego zabiegu. Zgodnie z aktualnymi standardami klinicznymi, lapisowanie jest uznawane za bezpieczne i skuteczne, jeśli jest stosowane zgodnie z zaleceniami i po odpowiedniej diagnostyce. Dobrze przeprowadzone lapisowanie może uratować zęby przed ekstrakcją i pozwolić na ich dalsze funkcjonowanie.

Pytanie 21

Klasa relacji położenia górnego pierwszego trzonowca stałego w stosunku do dolnego łuku zębowego, przydatna w diagnozowaniu przednio-tylnych wad zgryzu, jest określana jako

A. Angleʹa

B. Ellisa

C. Blacka

D. Bauma

Klasa Angleʹa odnosi się do relacji położenia górnych pierwszych trzonowców stałych względem dolnych łuków zębowych, co jest kluczowe w diagnozowaniu i klasyfikowaniu wad zgryzu. W klasyfikacji Angle'a, zgryz jest klasyfikowany w trzech głównych klasach: klasa I, klasa II i klasa III, w zależności od pozycji górnych i dolnych zębów. Klasa I oznacza prawidłowe położenie górnych trzonowców w stosunku do dolnych, co jest idealnym stanem. Klasa II wskazuje na tyłozgryz, w którym górne zęby są przesunięte do przodu względem dolnych, a klasa III oznacza przodozgryz, gdzie dolne zęby są bardziej wysunięte do przodu. Praktyczne wykorzystanie tej klasyfikacji znajduje zastosowanie nie tylko w diagnostyce, ale również w planowaniu leczenia ortodontycznego, co przekłada się na dobór odpowiednich aparatów ortodontycznych i technik korekcji zgryzu. Klasyfikacja Angle'a jest szeroko uznawana w stomatologii i ortodoncji, co czyni ją istotnym narzędziem w pracy każdego specjalisty."

Pytanie 22

Wczesna utrata mlecznych trzonowców może prowadzić do powstania zgryzu

A. głębokiego rzekomego

B. otwartego częściowego

C. krzyżowego całkowitego

D. przodozgryzu częściowego

Odpowiedzi, które wybierają otwarty częściowy zgryz, krzyżowy całkowity lub przodozgryz częściowy, nie uwzględniają właściwych związków między przedwczesną utratą trzonowców mlecznych a zmianami w układzie zgryzu. Otwarty częściowy zgryz jest konsekwencją braku kontaktu między zębami w określonych obszarach jamy ustnej, co może wynikać z różnych przyczyn, takich jak nieprawidłowe ułożenie zębów lub zmiany w rozwoju kości szczęk. Utrata trzonowców mlecznych niekoniecznie prowadzi do tego typu zgryzu, ponieważ zęby stałe mogą wciąż prawidłowo wypełniać lukę. Krzyżowy całkowity zgryz jest sytuacją, w której zęby dolne są zbyt wysunięte do przodu w stosunku do górnych, co nie jest bezpośrednio związane z przedwczesną utratą zębów mlecznych. Taki zgryz jest zazwyczaj wynikiem genetycznym lub anatomicznym, a nie efektem utraty zębów. Przodozgryz częściowy natomiast odnosi się do sytuacji, w której jedynie część zębów dolnych jest wyraźnie wysunięta do przodu w stosunku do górnych, co także nie jest typowe dla skutków utraty trzonowców mlecznych. Dobrze jest pamiętać, że problemy zgryzu wymagają wszechstronnej analizy i diagnostyki, aby zrozumieć ich przyczyny i odpowiednio je leczyć.

Pytanie 23

Zgodnie z klasyfikacją próchnicy, gdzie kryterium podziału stanowi stopień zaawansowania zmian w twardych tkankach zęba, oznaczenie D2 informuje o zmianie

A. w szkliwie z niewielkim ubytkiem

B. w szkliwie, bez naruszenia jego powierzchni

C. w obrębie zębiny z ubytkiem tkanek lub bez ubytku

D. w zakresie wszystkich tkanek zęba, dochodzącej do miazgi

Odpowiedź oznaczona jako D2 wskazuje na zmiany w szkliwie, które są na tyle zaawansowane, że mogą prowadzić do niewielkiego ubytku. Zgodnie z klasyfikacją próchnicy, D2 oznacza proces, w którym zmiany w szkliwie zaczynają wpływać na wewnętrzne struktury zęba, jednak nie sięgają jeszcze do zębiny. Praktycznie oznacza to, że w diagnostyce stomatologicznej lekarze powinni zwracać szczególną uwagę na te zmiany, ponieważ mogą one prowadzić do dalszego rozwoju próchnicy, jeśli nie zostaną odpowiednio zaopatrzone. W przypadku D2 zaleca się przeprowadzenie zabiegów profilaktycznych oraz wczesnych interwencji, takich jak remineralizacja szkliwa lub zastosowanie specjalnych laków. Dobre praktyki stomatologiczne sugerują, że edukacja pacjentów na temat higieny jamy ustnej oraz regularne wizyty kontrolne u dentysty mogą znacząco zmniejszyć ryzyko progresji zmian próchnicowych.

Pytanie 24

Jakie etapy występują w procesie rozwoju próchnicy zębów?

A. Kariogenne pożywienie, biofilm, demineralizacja, kwas, próchnica

B. Biofilm, kariogenne pożywienie, kwas, caries incipiens

C. Biofilm, osłonka nabyta, kariogenne pożywienie, caries incipiens

D. Kariogenne pożywienie, kwas, biofilm, demineralizacja, próchnica

Niektóre z zaproponowanych odpowiedzi nie odzwierciedlają właściwej sekwencji rozwoju próchnicy zębów. Przykładowo, kariogenne pożywienie, kwas, biofilm i demineralizacja to zrozumiałe pojęcia, jednak ich zestawienie nie oddaje rzeczywistych interakcji, które zachodzą w jamie ustnej. Proces rozwoju próchnicy zaczyna się od utworzenia biofilmu, gdzie bakterie formują płytkę nazębną, która jest kluczowym czynnikiem w rozwoju choroby. Właściwy ciąg zdarzeń powinien zaczynać się od biofilmu, a następnie przechodzić do kolejnych etapów, takich jak eksponowanie na kariogenne pożywienie, co prowadzi do produkcji kwasów. Kwas przyczynia się do demineralizacji szkliwa, a w końcu prowadzi do caries incipiens. Wiele odpowiedzi pomija ten kluczowy pierwszy etap, co jest częstym błędem myślowym, ponieważ może sugerować, że inne elementy są bardziej podstawowe niż w rzeczywistości. W praktyce stomatologicznej, kluczowe jest zrozumienie, że profilaktyka zaczyna się od zapobiegania tworzeniu biofilmu, a następnie zrozumienia, jak dieta wpływa na zdrowie jamy ustnej.

Pytanie 25

Materiałami dentystycznymi, które nazywamy sealery, są

A. substancje do dewitalizacji zmienionej przez chorobę miazgi

B. pasty endodotyczne uszczelniające

C. cementy terapeutyczne na bazie wodorotlenku wapnia

D. chemoutwardzalne cementy glassjonomerowe

Pasty endodotyczne uszczelniające, znane również jako sealery, są substancjami stosowanymi w endodoncji do wypełniania przestrzeni w kanałach korzeniowych zęba. Ich głównym celem jest zapewnienie szczelności, co jest kluczowe dla ochrony przed reinfekcją oraz wspomagania procesu gojenia. Pasty te charakteryzują się odpowiednimi właściwościami fizycznymi, takimi jak elastyczność, odporność na działanie płynów oraz biokompatybilność. Do popularnych materiałów stosowanych jako sealery zalicza się pasty na bazie gutaperki oraz różne kompozyty. W praktyce stomatologicznej, po dokładnym oczyszczeniu i przygotowaniu kanałów, stosuje się sealery w celu uszczelnienia miejsca wypełnionego gutaperką, co minimalizuje ryzyko mikroinfiltracji. Standardy i wytyczne, takie jak te określone przez American Association of Endodontists, zalecają stosowanie tych materiałów w celu zapewnienia trwałych rezultatów leczenia endodontycznego. Dobre praktyki obejmują również odpowiednie przygotowanie i technikę aplikacji, co ma kluczowe znaczenie dla skuteczności leczenia endodontycznego.

Pytanie 26

Czas przechowywania odpadów medycznych zakaźnych o kodzie 18 01 03 w temperaturze nieprzekraczającej 10°C nie powinien być dłuższy niż

A. 72 godzin

B. 14 dni

C. 24 godzin

D. 30 dni

Podawanie krótszych czasów magazynowania, jak 72 godziny, 24 godziny czy 14 dni, nie uwzględnia rzeczywistych wymagań dotyczących transportu i przechowywania odpadów medycznych zakaźnych. Czas 72 godzin, proponowany przez niektóre źródła, może być mylący i stosowany w kontekście odpadów, które nie są zakaźne, co nie ma zastosowania w przypadku odpadu o kodzie 18 01 03. Zgodnie z przepisami, odpady medyczne zakaźne wymagają dłuższego czasu przechowywania ze względu na ich specyfikę, a nieprzestrzeganie tych zasad może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych oraz prawnych. Odpady przechowywane krócej niż przepisowe 30 dni mogą się na przykład rozkładać, co zwiększa ryzyko wydzielania toksycznych substancji. Ponadto, zbyt krótki czas przechowywania może prowadzić do chaosu w logistyce, kiedy odpady nie są odpowiednio segregowane i transportowane do miejsca unieszkodliwienia. Wiele instytucji zdrowotnych oraz firm zajmujących się odpadami medycznymi opracowuje wewnętrzne procedury, które uwzględniają dłuższe czasy magazynowania w celu zapewnienia zgodności z przepisami oraz bezpieczeństwa. Ostatecznie, kluczem do prawidłowego zarządzania odpadami medycznymi jest znajomość regulacji oraz ich właściwe stosowanie w praktyce, co w przypadku podania błędnych informacji może prowadzić do poważnych konsekwencji.

Pytanie 27

Ilość testów biologicznych umieszczanych w autoklawie zależy od

A. pojemności komory sterylizatora

B. typu wsadu

C. typy sterylizatora

D. wielkości wsadu

Pojemność komory w sterylizatorze to naprawdę ważna sprawa, jeśli chodzi o robienie testów biologicznych. Gdy komora ma odpowiednią pojemność, można lepiej przeprowadzić sterylizację, bo każdy element dostaje odpowiednią dawkę wysokiej temperatury i ciśnienia, co jest kluczowe, żeby zabić mikroorganizmy. Z mojego doświadczenia wiem, że większa pojemność komory to więcej testów na raz, co oszczędza czas i pieniądze. Warto też pamiętać o standardach, takich jak normy ISO, które mówią o tym, jak ważny jest dobry załadunek komory, żeby wszystko działało jak należy. Na przykład, jeżeli w małej komorze wrzucimy za dużo testów, może się okazać, że temperatura nie rozchodzi się równomiernie i nie wszystkie testy będą dobrze wysterylizowane. Dlatego tak ważne jest, żeby dobrze zarządzać pojemnością komory, bo to przekłada się na jakość pracy w laboratoriach i szpitalach.

Pytanie 28

Skierowanie na rentgen zęba, które zostało wydane przez dentystę, stanowi dokumentację

A. indywidualną zewnętrzną

B. terapeutyczną

C. indywidualną wewnętrzną

D. diagnostyczną

Wszystkie inne odpowiedzi nieprawidłowo interpretują charakter skierowania na zdjęcie rentgenowskie. Dokumentacja lecznicza odnosi się do wszelkich zapisów dotyczących zrealizowanej terapii lub leczenia pacjenta, co w przypadku skierowania nie ma miejsca, ponieważ skierowanie ma charakter diagnostyczny, a nie leczniczy. Konsultacyjna dokumentacja dotyczy sytuacji, w których pacjent jest kierowany do innego specjalisty w celu uzyskania opinii lub dodatkowej oceny, co również nie jest adekwatne w kontekście skierowania na zdjęcie rentgenowskie, które jest bardziej bezpośrednim narzędziem diagnostycznym. Z kolei określenie 'indywidualna wewnętrzna' sugeruje, że dokumentacja jest przeznaczona do użytku wewnętrznego w ramach jednej placówki medycznej, co nie oddaje rzeczywistej natury skierowania, które ma na celu współpracę z zewnętrznymi jednostkami diagnostycznymi. Typowym błędem myślowym jest mylenie dokumentów dotyczących diagnostyki z dokumentacją dotyczącą leczenia, co prowadzi do nieporozumień w zakresie zarządzania dokumentacją medyczną. Właściwe zrozumienie i klasyfikacja dokumentacji medycznej są kluczowe dla efektywnej komunikacji między specjalistami oraz dla zapewnienia pacjentom odpowiedniej opieki zdrowotnej.

Pytanie 29

Jakie jest określenie wady zgryzu w odniesieniu do płaszczyzny poziomej?

A. przodożuchwie czynnościowe

B. zgryz otwarty

C. zgryz przewieszony

D. tyłożuchwie czynnościowe

Zgryz otwarty jest wadą zgryzu, która charakteryzuje się brakiem kontaktu pomiędzy zębami szczęki górnej a dolnej podczas zgryzu. W praktyce oznacza to, że zęby w jednej z tych szczęk pozostają odsunięte od siebie, co może prowadzić do problemów z funkcją żucia, mowy oraz estetyką. Warto zauważyć, że zgryz otwarty może być wynikiem różnych czynników, takich jak nawyki ortodontyczne (np. ssanie kciuka) czy nieprawidłowy rozwój szczęk. W leczeniu zgryzu otwartego stosuje się różnorodne metody, w tym aparaty ortodontyczne, które mają na celu korekcję pozycji zębów i szczęk. Dobrą praktyką w ortodoncji jest wczesne rozpoznanie i podjęcie działań terapeutycznych, aby zapobiegać dalszym komplikacjom, takim jak wady w obrębie stawów skroniowo-żuchwowych oraz asocjowane bóle głowy. W przypadku stwierdzenia zgryzu otwartego istotne jest także przeprowadzenie analizy zgryzu, co pozwoli na zaplanowanie skutecznej interwencji ortodontycznej.

Pytanie 30

W amerykańskim systemie oznaczenie 24 odnosi się do zęba stałego

A. przedtrzonowiec przyśrodkowy górny lewy

B. siekacz boczny dolny prawy

C. siekacz przyśrodkowy dolny lewy

D. przedtrzonowiec boczny górny lewy

Odpowiedź "siekacz przyśrodkowy dolny lewy" jest prawidłowa, ponieważ w systemie numeracji zębów według Amerykańskiej Akademii Stomatologii, ząb oznaczony numerem 24 odpowiada właśnie temu ząbkowi. Siekacze przyśrodkowe dolne lewy i prawy są pierwszymi zębami w dolnej części łuku zębowego, a ich numeracja w tym systemie zaczyna się od 17 dla siekacza przyśrodkowego górnego prawego i kończy na 32 dla trzeciego trzonowca górnego prawego. Zrozumienie tej numeracji jest kluczowe w praktyce stomatologicznej, ponieważ umożliwia szybkie i jednoznaczne identyfikowanie zębów podczas diagnozy, planowania leczenia oraz prowadzenia dokumentacji. W kontekście praktycznym, wiedza na temat numerów zębów jest niezbędna do komunikacji w zespołach stomatologicznych oraz między specjalistami, co zwiększa efektywność i bezpieczeństwo leczenia. Dodatkowo, stosowanie standardowych systemów numeracji, takich jak system FDI czy system Palmer, podkreśla znaczenie zrozumienia różnorodnych systemów w praktyce stomatologicznej.

Pytanie 31

Jaki składnik znajduje się w uszczelniającej maści endodontycznej Endomethasone N?

A. Alkohol etylowy

B. Evicrol

C. Endosal

D. Eugenol

Wybór niewłaściwych składników, takich jak etanol, evicrol czy endosal, może prowadzić do nieefektywnego leczenia endodontycznego. Etanol jest substancją, która ze względu na swoje właściwości rozpuszczające, nie jest odpowiedni jako składnik uszczelniający. Choć może być używany do dezynfekcji, jego zastosowanie w pastach endodontycznych jest wątpliwe, ponieważ nie oferuje właściwości uszczelniających ani terapeutycznych, jak eugenol. Evicrol, z kolei, to substancja chemiczna, która nie jest powszechnie uznawana w kontekście endodoncji. Jego działanie może być ograniczone, a brak solidnych dowodów na efektywność w praktyce stomatologicznej stawia pod znakiem zapytania jego zastosowanie. Endosal, mimo że wskazuje na posiadanie składników wspomagających terapię, nie jest bezpośrednio związany z właściwościami, które są kluczowe dla skutecznego uszczelniania. Wybierając składniki do past endodontycznych, istotna jest ich zdolność do tworzenia trwałej bariery, a także ich działanie przeciwzapalne i antyseptyczne. Dlatego zrozumienie właściwości każdego składnika oraz ich zastosowania w praktyce jest kluczowe dla skuteczności leczenia endodontycznego.

Pytanie 32

Które zęby najprędzej tracą mineralizację podczas leczenia aparatami ortodontycznymi w przypadku niewystarczającej higieny jamy ustnej?

A. Dolne siekacze centralne oraz górne pierwsze przedtrzonowce.

B. Górne i dolne pierwsze trzonowce.

C. Górne i dolne drugie trzonowce.

D. Górne siekacze boczne oraz dolne pierwsze przedtrzonowce.

Siekacze boczne górne oraz pierwsze przedtrzonowce dolne są szczególnie narażone na odwapnienie podczas leczenia ortodontycznego przy niedostatecznej higienie jamy ustnej. To zjawisko związane jest z ich anatomiczną lokalizacją oraz funkcją. Siekacze boczne górne znajdują się w obszarze, gdzie często gromadzi się płytka nazębna, a ich kształt sprzyja zatrzymywaniu resztek pokarmowych. Ponadto, ich bliskość do zębów trzonowych, które są obciążane podczas żucia, może prowadzić do trudności w utrzymaniu odpowiedniej higieny. W przypadku aparatów stałych, metalowe zamki i druty mogą dodatkowo ograniczać dostęp do tych zębów podczas szczotkowania. Z tego powodu, kluczowe jest uświadomienie pacjentów o znaczeniu prawidłowej higieny jamy ustnej, szczególnie w czasie leczenia ortodontycznego. Standardy branżowe zalecają stosowanie dodatkowych narzędzi, takich jak szczoteczki międzyzębowe, nici dentystyczne czy irygatory, aby efektywnie ograniczyć ryzyko odwapnienia. Znajomość tych aspektów jest istotna dla każdego pacjenta korzystającego z aparatów ortodontycznych.

Pytanie 33

Jakie jest zalecenie dotyczące postępowania po wykonaniu impregnacji zębiny?

A. Dokładnie umyć zęby szczoteczką

B. Płukać usta 0,02% roztworem chlorheksydyny

C. Nie spożywać przez 24 godziny pokarmów, które mogą zabarwić zęby

D. Powstrzymać się od jedzenia i picia przez 2 godziny

Nie jedzenie i nie picie przez 2 godziny po zabiegu impregnacji zębiny jest kluczowym zaleceniem, które ma na celu zapewnienie skuteczności zastosowanego materiału oraz ochronę wrażliwej zębiny. Impregnacja zębiny polega na wprowadzeniu substancji chemicznych, które mają na celu zamknięcie kanalików zębinowych i zabezpieczenie miazgi zęba przed bodźcami termicznymi oraz chemicznymi. Bezpośrednio po zabiegu, zęby mogą być bardziej podatne na działanie różnorodnych substancji, co może prowadzić do ich osłabienia lub podrażnień. Dobrą praktyką jest również unikanie produktów zawierających kwasy oraz cukry, które mogą wpływać na integrację materiału zębodołowego. W przypadku stosowania preparatów na bazie żywic, ich skuteczność może być ograniczona przez obecność jedzenia i picia w jamie ustnej. Dlatego też, zgodnie z zaleceniami stomatologów, przestrzeganie okresu abstynencji pokarmowej po zabiegu jest niezbędne dla osiągnięcia najlepszych efektów terapeutycznych.

Pytanie 34

Jakie są relacje między temperaturą wody i proszku a okresem wiązania masy wyciskowej alginatowej?

A. Przy wyższej temperaturze okres wiązania masy jest krótszy

B. Przy niższej temperaturze okres wiązania masy jest krótszy

C. Przy wyższej temperaturze okres wiązania masy się wydłuża

D. Temperatura wody i proszku nie ma wpływu na okres wiązania masy

Zgadza się, w wyższej temperaturze czas wiązania masy wyciskowej alginatowej ulega skróceniu. Proces ten jest związany z kinetyką reakcji chemicznych, które zachodzą podczas wiązania alginatu. Wzrost temperatury przyspiesza ruch cząsteczek, co zwiększa częstotliwość zderzeń między nimi. W praktyce oznacza to, że alginat, który jest polisacharydem pozyskiwanym z alg, szybciej tworzy żel w wyższych temperaturach. Czas wiązania można dostosować do potrzeb danego zastosowania, na przykład w stomatologii do szybkiego uzyskania odlewów z użyciem mas wyciskowych. Właściwa kontrola temperatury jest szczególnie istotna w laboratoriach, gdzie precyzyjne parametry są kluczowe dla uzyskania pożądanej jakości i charakterystyki produktu. Przykładowo, w produkcji żywności i farmaceutycznej, gdzie alginat może być wykorzystywany jako składnik stabilizujący czy emulgujący, odpowiednia temperatura wiązania zapewnia optymalną strukturę i funkcjonalność gotowego produktu.

Pytanie 35

Podczas opracowywania kanału korzeniowego zęba, lekarz prosi o przygotowanie pilników K na długość roboczą 22 mm (ISO 8-30). Jakiego zestawu narzędzi należy użyć od koloru?

A. szarego do niebieskiego z nałożonymi endostopami

B. różowego do niebieskiego z nałożonymi endostopami

C. różowego do niebieskiego z nałożonymi endogripami

D. szarego do niebieskiego z nałożonymi endogripami

Odpowiedzi "szarego do niebieskiego z nałożonymi endogripami", "różowego do niebieskiego z nałożonymi endostopami" oraz "różowego do niebieskiego z nałożonymi endogripami" wskazują na błędne zrozumienie zasad doboru narzędzi endodontycznych. W przypadku opracowywania kanału korzeniowego kluczowe jest stosowanie narzędzi odpowiednich do konkretnego rozmiaru kanału oraz długości roboczej, co ma fundamentalne znaczenie dla efektywności leczenia. Endogripy, choć mogą być użyteczne w innych kontekstach, nie służą do precyzyjnego ograniczenia głębokości narzędzia w taki sposób, jak endostopy, co może prowadzić do niepożądanych skutków, takich jak perforacje lub nieodpowiednie opracowanie kanału. Ponadto, wybór różowego koloru, który odpowiada rozmiarowi pilnika 06, nie jest zgodny ze standardami dla długości roboczej 22 mm, co czyni tę odpowiedź niewłaściwą. W praktyce, dobór adekwatnych narzędzi powinien być oparty na dogłębnym zrozumieniu anatomicznych i klinicznych aspektów endodoncji, a także na doświadczeniu klinicznym. Stosowanie narzędzi zgodnych z normami ISO pozwala na optymalizację procesu leczenia, co jest kluczowe dla uzyskania pozytywnych wyników klinicznych.

Pytanie 36

Jaki jest prawidłowy sposób oznaczania zębów w systemie Viohla dla "lewego górnego drugiego mlecznego siekacza"?

A. 42

B. 62

C. 22

D. 82

Zapis 62 w systemie Viohla oznacza lewy górny drugi siekacz mleczny, co jest zgodne z zasadami numeracji zębów u dzieci. System Viohla jest powszechnie stosowany w stomatologii dziecięcej, a jego struktura opiera się na podziale zębów na cztery ćwiartki. W tej numeracji, zęby mleczne identyfikowane są jako 51-85, gdzie cyfry 5-8 reprezentują różne zęby mleczne, a pierwsza cyfra odnosi się do ćwiartki. W przypadku zęba "lewego górnego drugiego siekacza mlecznego" mamy do czynienia z zębem w górnej lewej ćwiartce, co odpowiada numeracji 61 (pierwszy siekacz) oraz 62 (drugi siekacz). Zrozumienie tego systemu jest kluczowe w praktyce klinicznej, szczególnie w kontekście diagnozowania, planowania leczenia oraz dokumentacji stomatologicznej. Przykładowo, znajomość poprawnego oznaczenia zębów mlecznych pozwala na skuteczniejszą komunikację między specjalistami oraz lepsze zarządzanie leczeniem dzieci, które mogą wymagać interwencji stomatologicznych."

Pytanie 37

W ocenie stanu higieny jamy ustnej wskaźnikiem OHI, kryterium 3 definiuje się jako

A. ząb wolny od nalotu i przebarwień

B. znaczne nagromadzenie miękkich złogów w kieszonkach dziąsłowych

C. przebarwienie obejmujące maksymalnie 2/3 powierzchni korony zęba

D. pokrycie nalotem przekraczające 2/3 korony zęba

Wybór odpowiedzi, która odnosi się do zęba bez nalotu i zabarwienia, jest nieprawidłowy, ponieważ nie uwzględnia realiów oceny stanu higieny jamy ustnej w kontekście wskaźnika OHI. W przypadku kryterium 3, istotne jest stwierdzenie obecności nalotu oraz jego rozległości na zębach pacjenta. Ocena stanu higieny jamy ustnej wymaga dokładnej analizy nagromadzenia miękkich złogów, które są głównym czynnikiem prowadzącym do chorób przyzębia oraz próchnicy. Z kolei zabarwienie, które obejmuje do 2/3 powierzchni korony zęba, także nie spełnia kryteriów dla wskazania OHI, gdyż nie odnosi się bezpośrednio do oceny ilości nagromadzonego nalotu, ale bardziej do estetycznych aspektów stanu zębów. W praktyce, koncentrowanie się na ilości nalotu pozwala na bardziej obiektywną ocenę stanu higieny i niezbędnych działań edukacyjnych wobec pacjentów. Typowym błędem w ocenie stanu higieny jamy ustnej jest skupianie się na aspektach wizualnych, takich jak zabarwienie zęba, nie biorąc pod uwagę kluczowego wskaźnika obecności i rozległości nalotu, co może prowadzić do niedoszacowania potrzebnych interwencji zdrowotnych.

Pytanie 38

Jakie narzędzie jest wykorzystywane do badania ran?

A. zgłębnik chirurgiczny

B. dłuto chirurgiczne

C. perioluks

D. łyżeczka zębodołowa

Zgłębnik chirurgiczny to narzędzie medyczne używane w celu sondowania ran, co pozwala na dokładne ocenienie głębokości oraz charakterystyki uszkodzenia tkanek. Jego budowa, często z cienką, elastyczną końcówką, umożliwia precyzyjne dotarcie do trudno dostępnych miejsc w obrębie rany. Użycie zgłębnika chirurgicznego jest kluczowe w wielu procedurach chirurgicznych, jako że pozwala lekarzom na ocenę obrażeń oraz na odpowiedni dobór dalszego leczenia. Przykładowo, w przypadku ran pooperacyjnych, zgłębnik może pomóc w ocenie stanu tkanki i ewentualnych infekcji. W praktyce klinicznej, stosowanie zgłębników jest zgodne z wytycznymi American College of Surgeons, które podkreślają znaczenie dobrze przeprowadzanych badań i oceny ran w kontekście jakości opieki zdrowotnej. Dzięki swojej funkcjonalności, zgłębnik chirurgiczny stał się podstawowym narzędziem w chirurgii i medycynie ratunkowej, co czyni go niezastąpionym w procesie diagnostyki i leczenia urazów.

Pytanie 39

Podczas pomocy w zabiegu zakupu wypełnienia kompozytowego, do etapu wytrawiania szkliwa należy zastosować

A. 10% kwas cytrynowy

B. 37% kwas ortofosforowy

C. 0,2% chlorheksydynę

D. 30% nadtlenek wodoru

37% kwas ortofosforowy jest standardowym środkiem do wytrawiania szkliwa w stomatologii. Jego zastosowanie polega na usunięciu warstwy organicznej i wygładzeniu powierzchni szkliwa, co zwiększa adhezję materiałów kompozytowych. Kwas ortofosforowy działa poprzez demineralizację szkliwa, co prowadzi do utworzenia mikroskopijnych porów. Te struktury pozwalają na lepsze wnikanie żywicy kompozytowej, co z kolei przekłada się na wyższą trwałość i estetykę wypełnienia. W praktyce, po zastosowaniu kwasu, należy dokładnie przepłukać ząb wodą, aby usunąć resztki kwasu przed nałożeniem materiału kompozytowego. Użycie odpowiedniego stężenia kwasu jest kluczowe; 37% stężenie jest optymalne dla efektywnej demineralizacji. W przypadku niższych stężeń, takich jak 10% kwas cytrynowy, efektywność wytrawiania jest znacznie ograniczona, co może prowadzić do słabszej adhezji. W związku z tym, stosowanie 37% kwasu ortofosforowego jest zgodne z najlepszymi praktykami i standardami, które zalecają jego użycie w procedurach związanych z wypełnieniami kompozytowymi.

Pytanie 40

Jakie jest zębowy wskaźnik intensywności próchnicy, jeśli u 10 pacjentów z próchnicą odnotowano łącznie 34 uszkodzone zęby?

A. 34%

B. 3,4%

C. 34

D. 3,4

Zębowy wskaźnik intensywności próchnicy (ICD) oblicza się, dzieląc całkowitą liczbę chorych zębów przez liczbę osób badanych, a następnie mnożąc przez 100, aby uzyskać wartość procentową. W tym przypadku, u 10 osób stwierdzono 34 chore zęby, co daje wynik: (34 / 10) = 3,4. Odpowiedź 3,4 to zatem prawidłowy zębowy wskaźnik intensywności próchnicy, który informuje nas o średniej liczbie chorych zębów na osobę. Tego typu wskaźniki są kluczowe w ocenie stanu zdrowia jamy ustnej w populacji, ponieważ pozwalają na monitorowanie i porównywanie poziomu próchnicy w różnych grupach demograficznych. W praktyce, wiedza na temat ICD umożliwia specjalistom ds. zdrowia publicznego opracowywanie skutecznych programów profilaktycznych oraz interwencyjnych, które mogą skutecznie redukować występowanie próchnicy. Badania nad tym wskaźnikiem są również zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) dotyczącymi zdrowia jamy ustnej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej