Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.03 - Przygotowywanie sprzętu, odczynników chemicznych i próbek do badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 3 maja 2025 13:00
Data zakończenia: 3 maja 2025 13:29

Egzamin niezdany

Wynik: 16/40 punktów (40,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Woda używana w laboratorium chemicznym, uzyskana poprzez filtrację przez wymieniacz jonowy, jest określana mianem wody

A. demineralizowanej

B. destylowanej

C. redestylowanej

D. mineralizowanej

Woda mineralizowana to woda, która zawiera rozpuszczone minerały, takie jak wapń, magnez czy potas. Jej stosowanie w laboratoriach chemicznych jest nieodpowiednie, ponieważ te minerały mogą wprowadzać zakłócenia w reakcjach chemicznych oraz analizach, prowadząc do błędnych wyników. Woda redestylowana nie jest powszechnie używana jako termin w laboratoriach; destylacja jest procesem polegającym na odparowaniu cieczy i skropleniu jej pary, co może usunąć zanieczyszczenia, ale nie jest to proces wymiany jonów, który koncentruje się na eliminacji soli. Destylowana woda, choć czysta, może nie spełniać norm jakości demineralizowanej, ponieważ nie do końca eliminuje wszystkie rozpuszczone substancje chemiczne. Typowym błędem jest mylenie procesu destylacji z demineralizacją, co prowadzi do niewłaściwego doboru wody do eksperymentów. W laboratorium kluczowe jest stosowanie wody o odpowiednim stopniu czystości, a demineralizowana woda jest standardem, który zapewnia powtarzalność i precyzję wyników, co jest niezbędne w badaniach naukowych.

Pytanie 2

Próbkę laboratoryjną dzieli się na dwie części, ponieważ

A. jedna część jest przeznaczona do potencjalnego przeprowadzenia analizy rozjemczej

B. analizę produktu zawsze realizuje się dwiema różnymi metodami

C. przeprowadza się dwie analizy badanego produktu i przyjmuje wartość średnią z wyników

D. jedna część jest skierowana do dostawcy, a druga do odbiorcy produktu

Podział średniej próbki na dwie części to coś, na co trzeba zwrócić uwagę w analizie laboratoryjnej. Odpowiedzi, które mówią, że jedna próbka idzie dla dostawcy, a druga dla odbiorcy, mogą wprowadzać w błąd, bo nie bierze się pod uwagę celu analizy rozjemczej, która jest do rozstrzygania sporów. Dwie różne metody analizy mogą być fajne, ale to nie tłumaczy podziału próbki. Taki sposób robienia rzeczy może zamieszać i prowadzić do kiepskich wniosków o wynikach. Co więcej, robienie dwóch analiz i branie z tego średniej to nie jest standard w takich sprawach jak jakość, bo nie wyklucza błędów systematycznych. Trzeba też pamiętać, że analiza rozjemcza to nie to samo co kontrola jakości; jedno ma na celu rozwiązywanie sporów, a drugie to rutynowe sprawdzanie produkcji. Dobrze jest zrozumieć znaczenie właściwego podejścia do podziału próbki, bo to kluczowe dla obiektywności i przejrzystości w analizach.

Pytanie 3

Roztwór amoniaku o stężeniu 25% nie powinien być trzymany

A. w pobliżu otwartego ognia.

B. pod sprawnie działającym wyciągiem.

C. w butelce z ciemnego szkła.

D. z dala od źródeł ciepła i promieni słonecznych.

Roztwór amoniaku o stężeniu 25% jest substancją chemiczną, która może być niebezpieczna, zwłaszcza w przypadku kontaktu z wysoką temperaturą lub otwartym ogniem. Amoniak ma niską temperaturę zapłonu i może łatwo ulegać zapłonowi w obecności źródeł ciepła, co prowadzi do ryzyka pożaru czy nawet wybuchu. Dlatego przechowywanie go w pobliżu otwartego ognia jest wysoce niewłaściwe i niezgodne z zasadami BHP. W laboratoriach, w których stosuje się substancje chemiczne, istotne jest przestrzeganie norm bezpieczeństwa, takich jak OSHA (Occupational Safety and Health Administration) czy EU REACH, które podkreślają konieczność przechowywania substancji chemicznych w odpowiednich warunkach, z dala od niebezpiecznych źródeł. Przykładowo, amoniak powinien być przechowywany w chłodnym, dobrze wentylowanym pomieszczeniu, w szczelnych pojemnikach, a nie w miejscach, gdzie mogą występować źródła zapłonu. Zrozumienie i przestrzeganie tych zasad nie tylko zwiększa bezpieczeństwo w laboratorium, ale także przyczynia się do ochrony zdrowia pracowników oraz środowiska.

Pytanie 4

Zestaw do filtracji pod obniżonym ciśnieniem powinien obejmować między innymi

A. kolbę ssawkową, lejek Büchnera, płuczkę bezpieczeństwa

B. kolbę okrągłodenną, lejek szklany z sączkiem, płuczkę bezpieczeństwa

C. kolbę stożkową, lejek szklany z sączkiem, pompę próżniową

D. kolbę miarową, lejek Büchnera, pompę próżniową

Wybór kolby miarowej, lejka Büchnera i pompy próżniowej nie jest właściwy w kontekście zestawu do sączenia pod zmniejszonym ciśnieniem. Kolba miarowa, mimo że jest istotnym narzędziem w laboratoriach chemicznych, nie jest przeznaczona do pracy pod próżnią i nie wytrzyma negatywnego ciśnienia, co może prowadzić do jej pęknięcia i wypadku. Zamiast tego, kolba ssawkowa, która jest zaprojektowana specjalnie do pracy w warunkach podciśnienia, jest odpowiedniejsza. Z kolei pompa próżniowa to element, który rzeczywiście jest niezbędny do generowania próżni, jednak w kontekście tego zestawu, najważniejszym elementem jest kolba ssawkowa. W przypadku drugiej odpowiedzi, kolba ssawkowa zastąpiona jest kolbą ssawkową, co również nie jest zgodne z najlepszymi praktykami, ponieważ kolba przypisana do sączenia musi być odporna na ciśnienie. Lejek szklany z sączkiem, chociaż powszechnie stosowany, nie oferuje efektywności sączenia, jaką zapewnia lejek Büchnera. Natomiast płuczka bezpieczeństwa, mimo że jest ważnym elementem w kontekście bezpieczeństwa laboratoryjnego, nie odnosi się bezpośrednio do procesu sączenia. W związku z tym, kluczowym błędem w tych odpowiedziach jest niezrozumienie funkcji i zastosowania odpowiednich narzędzi w kontekście operacji pod zmniejszonym ciśnieniem.

Pytanie 5

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 6

Ropa naftowa stanowi mieszankę węglowodorów. Jaką metodę wykorzystuje się do jej rozdzielania na składniki?

A. destylację frakcyjną

B. krystalizację

C. destylację prostą

D. sedymentację

Krystalizacja jako metoda separacji opiera się na różnicach w tym, jak dobrze składniki się rozpuszczają w danym rozpuszczalniku. To działa najlepiej dla substancji stałych, a nie dla cieczy, jak ropa naftowa. W przypadku ropy różnice w temperaturach wrzenia są znacznie ważniejsze niż różnice w rozpuszczalności, przez co krystalizacja to nie najlepszy wybór. Sedymentacja to już inna sprawa, bo polega na oddzielaniu stałych cząstek od cieczy przez grawitację. To jest efektywna metoda dla zawiesin, ale nie nadaje się do oddzielania cieczy na podstawie punktów wrzenia. Użycie sedymentacji w przemyśle naftowym byłoby po prostu błędne, bo ropa to jednorodny płyn, a nie zawiesina. Destylacja prosta może działać, ale w przypadku ropy to za mało, bo ma ona tak skomplikowany skład i wiele frakcji. Destylacja prosta pozwala na separację tylko jednego składnika na raz, co jest mało efektywne, gdy mamy tyle różnych i cennych produktów z ropy. Błędny wybór metody może prowadzić do kiepskiej efektywności produkcji i marnowania surowców.

Pytanie 7

Z analizy wykresu wynika, że substancją o najniższej rozpuszczalności w wodzie w temperaturze 100°C jest

A. sól kamienna

B. cukier

C. siarczan(VI) miedzi(II)

D. saletra potasowa

Cukier, siarczan(VI) miedzi(II) i saletra potasowa to substancje, które w sumie dobrze się rozpuszczają w wodzie, ale nie są odpowiedzią na pytanie, której substancji rozpuszczalność jest najsłabsza. Cukier, czyli sacharoza, jest znany z tego, że łatwo się rozpuszcza – w 100°C potrafi się rozpuścić nawet do 2000 g/l, co naprawdę przewyższa sól kamienną. Siarczan(VI) miedzi(II) ma też dobrą rozpuszczalność, bo przy 20°C dochodzi do około 70 g/l, więc również nie pasuje do tego pytania. Saletra potasowa, czyli azotan potasu, rozpuszcza się w wodzie do około 350 g/l przy 20°C. Czasami ludzie mylą, co to znaczy, że coś dobrze się rozpuszcza, bo na przykład myślą, że jak cukier się łatwo rozpuszcza w herbacie, to musi być słabiej rozpuszczalny. W rzeczywistości jednak, żeby zrozumieć rozpuszczalność substancji, warto sięgnąć po konkretne dane naukowe i zrozumieć, jakie właściwości chemiczne decydują o ich zachowaniu w roztworach.

Pytanie 8

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 9

Przedstawiony piktogram powinien być zamieszczony na butelce zawierającej

A. azotan(V) rtęci.

B. siarczan(VI) sodu.

C. chlorek baru.

D. perhydrol.

Chociaż chlorek baru, azotan(V) rtęci oraz siarczan(VI) sodu są związkami chemicznymi, które również mogą być używane w różnych procesach przemysłowych i laboratoryjnych, nie są one klasyfikowane jako substancje żrące w standardowych warunkach. Chlorek baru, używany często w przemyśle chemicznym, ma swoje zastosowania, jednak jego oznakowanie nie wymaga piktogramu korozji, ponieważ nie wywołuje poważnych uszkodzeń tkanek. Z kolei azotan(V) rtęci, mimo że jest substancją niebezpieczną, nie należy do grupy substancji żrących, ale raczej toksycznych i mutagenicznych, co może prowadzić do mylnej interpretacji jego zagrożeń. Siarczan(VI) sodu jest uznawany za substancję stosunkowo bezpieczną, zazwyczaj oznaczaną jako niegroźną. Typowym błędem myślowym jest pomylenie różnych kategorii zagrożeń chemicznych oraz nieodpowiednie przypisanie piktogramów do substancji, które ich nie wymagają. Właściwe zrozumienie klasyfikacji substancji chemicznych jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa w laboratoriach oraz w przemyśle. Użytkownicy powinni być dobrze poinformowani o tym, jakie oznakowanie jest wymagane i zgodne z międzynarodowymi standardami, aby uniknąć niebezpiecznych sytuacji i wypadków.

Pytanie 10

Podstawowy zestaw do filtracji, oprócz statywu i sączka, obejmuje

A. lejka, 2 kolb stożkowych, bagietki

B. lejka, 2 zlewki, bagietki

C. lejka, kolby stożkowej, zlewki

D. lejka, zlewki, 2 bagietek

Odpowiedź 'z lejka, 2 zlewek, bagietki' jest prawidłowa, ponieważ podstawowy zestaw do sączenia rzeczywiście obejmuje te elementy. Lejek jest niezbędny do precyzyjnego kierowania cieczy do naczynia, co zapobiega rozlaniu i zapewnia czystość eksperymentu. Zlewki są kluczowe, gdyż jedna jest używana do przechwytywania cieczy podczas sączenia, a druga do gromadzenia płynów, które mogą być użyte w dalszym etapie analizy. Bagietki, znane również jako pipety, są używane do precyzyjnego przenoszenia niewielkich objętości substancji, co jest niezwykle ważne w laboratoriach chemicznych i biologicznych. Poprawne wykorzystanie tego zestawu zapewnia zgodność z dobrymi praktykami laboratoryjnymi, a także ułatwia zrozumienie procesów chemicznych i biologicznych. Przykładem może być ich zastosowanie w filtracji, gdzie odpady są usuwane, a czysta ciecz zbierana do zlewki, co jest kluczowe w wielu procedurach analitycznych.

Pytanie 11

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 12

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 13

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 14

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 15

Jakie jest stężenie molowe roztworu, jeśli w 100 cm³ roztworu znajduje się 5,6 g KOH?
M_K = 39 g/mol, M_O = 16 g/mol, M_H = 1 g/mol

A. 0,1 mol/dm3

B. 100 mol/dm3

C. 10 mol/dm3

D. 1 mol/dm3

Obliczanie stężenia molowego roztworu to kluczowa umiejętność w chemii, ale niektóre odpowiedzi mogą wynikać z typowych błędów konceptualnych. Na przykład, jeżeli ktoś wybrałby 0,1 mol/dm³, może to wynikać z niewłaściwego podzielenia liczby moli przez objętość, nie uwzględniając, że trzeba obliczać stężenie w dm³, a nie w cm³. Stężenie 10 mol/dm³ lub 100 mol/dm³ sugeruje, że wykonano obliczenia zakładając zbyt dużą ilość moli w roztworze, co wskazuje na zrozumienie pojęcia molarności, ale z błędnym przeliczeniem. Przy takich dużych stężeniach wiele substancji nie byłoby rozpuszczalnych w wodzie, co jest niezgodne z rzeczywistością dla KOH w tym przypadku. Często zdarza się, że błędy te są wynikiem nieprawidłowego przeliczenia jednostek lub nieuznawania mas molowych substancji. Aby poprawnie obliczyć stężenie molowe, zawsze należy zacząć od dokładnego przeliczenia moli oraz upewnić się, że objętość jest wyrażona w odpowiednich jednostkach, czyli dm³. Zrozumienie mocy rozpuszczalności oraz zasad mas molowych jest niezbędne, by unikać tych powszechnych pułapek w obliczeniach chemicznych.

Pytanie 16

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 17

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 18

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 19

Jakie środki ochronne należy zastosować podczas sporządzania 1M roztworu zasady sodowej ze stężonego roztworu NaOH, na opakowaniu którego widnieje oznaczenie S/36/37/39?

Numer zwrotu S	Warunki bezpiecznego stosowania
S36	Używać odpowiedniej odzieży ochronnej
S37	Używać odpowiednich rękawic
S38	W przypadku niewystarczającej wentylacji używać sprzętu do oddychania
S39	Używać okularów lub maski ochronnej

A. Odzież ochronną, rękawice i okulary ochronne.

B. Odzież ochronną i maskę tlenową.

C. Gumowe rękawice i maskę ochronną.

D. Fartuch ochronny, rękawice i maskę tlenową.

Odpowiedź 'Odzież ochronną, rękawice i okulary ochronne.' jest poprawna, ponieważ zgodnie z oznaczeniami S/36/37/39 na opakowaniu NaOH, wymagane są wymienione środki ochrony osobistej. Oznaczenie S36 wskazuje na obowiązek noszenia odzieży ochronnej, co ma na celu minimalizację kontaktu skóry z substancją chemiczną, która może być silnie żrąca. S37 sugeruje stosowanie rękawic ochronnych, które chronią dłonie przed skutkami kontaktu z niebezpiecznymi substancjami, a S39 odnosi się do konieczności używania okularów ochronnych lub maski, aby zapobiec dostaniu się substancji do oczu. W praktyce, stosowanie tych środków ochrony jest kluczowe podczas pracy z chemikaliami, aby zminimalizować ryzyko urazów i zapewnić bezpieczeństwo w laboratorium. Przykładowo, w laboratoriach chemicznych zaleca się także regularne szkolenia z zakresu BHP, które podkreślają znaczenie odpowiednich środków ochrony osobistej.

Pytanie 20

Jaką masę NaCl uzyskuje się poprzez odparowanie do sucha 250 g roztworu 10%?

A. 0,25 g

B. 250 g

C. 25 g

D. 2,5 g

Aby obliczyć ilość NaCl w 250 g 10% roztworu, należy zastosować wzór na stężenie procentowe. Stężenie 10% oznacza, że w 100 g roztworu znajduje się 10 g substancji rozpuszczonej. Dla 250 g roztworu, proporcja ta jest taka sama, co można obliczyć, stosując przeliczenie: (10 g / 100 g) * 250 g = 25 g NaCl. W praktyce, takie obliczenia są niezwykle istotne w laboratoriach chemicznych oraz w przemyśle farmaceutycznym, gdzie precyzyjne przygotowanie roztworów jest kluczowe dla uzyskania odpowiednich reakcji chemicznych. Zrozumienie stężenia roztworów pozwala na ich prawidłowe stosowanie w różnych procedurach, takich jak przygotowanie leków, analiza chemiczna czy też wytwarzanie materiałów. Warto również znać zasady dotyczące przechowywania oraz rozcieńczania roztworów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami laboratoryjnymi.

Pytanie 21

Skalę wzorców do oznaczenia barwy przygotowano w cylindrach Nesslera o pojemności 100 cm3. Barwa oznaczona w tabeli jako X wynosi

Skala wzorców do barwy
Ilość wzorcowego roztworu podstawowego cm³ (c=500 mg Pt/dm³)	0	1,0	2,0	3,0
Barwa w stopniach mg Pt/dm³	0	5	X	15

A. 7

B. 20

C. 10

D. 5,5

Wybór odpowiedzi 10 mg Pt/dm³ jest poprawny, ponieważ oparty jest na założeniach dotyczących liniowej skali wzorców stosowanej do oznaczania barwy. Dla 1,0 cm³ roztworu podstawowego wartość wynosi 5 mg Pt/dm³. Zgodnie z zasadami chemii analitycznej, jeśli zwiększamy objętość roztworu podstawowego, to również proporcjonalnie wzrasta stężenie substancji, co jest zgodne z zasadą zachowania masy. W tym przypadku, dla 2,0 cm³ roztworu podstawowego, barwa będzie podwójna, co prowadzi do uzyskania wartości 10 mg Pt/dm³. Tego rodzaju podejście jest powszechnie stosowane w laboratoriach analitycznych, gdzie precyzyjne oznaczanie stężeń ma kluczowe znaczenie dla wiarygodności wyników. Zastosowanie tej metody w praktyce jest istotne dla analizy chemicznej w różnych dziedzinach, takich jak badania środowiskowe czy kontrola jakości w przemyśle chemicznym.

Pytanie 22

Ustalanie miana roztworu polega na

A. zważeniu substancji i rozpuszczeniu jej w wodzie

B. określaniu przybliżonego stężenia roztworu

C. miareczkowaniu próbki roztworu o dokładnie znanym stężeniu przy pomocy roztworu nastawianego

D. miareczkowaniu przy użyciu roztworu o precyzyjnie znanym stężeniu roztworu oznaczanej próbki

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi bazują na niepełnych lub błędnych zrozumieniach procesu nastawiania miana roztworu. Odpowiedzi, które sugerują jedynie odważenie substancji i rozpuszczenie jej w wodzie, pomijają kluczowy aspekt miareczkowania, który jest istotny dla uzyskania precyzyjnych wyników analitycznych. Odważenie substancji jest rzeczywiście pierwszym krokiem w przygotowywaniu roztworu, ale sama procedura nastawiania miana opiera się na bardziej zaawansowanej metodzie analitycznej, która wymaga znajomości reakcji chemicznej i umiejętności rozpoznawania punktów końcowych miareczkowania. Kolejna niepoprawna koncepcja dotyczy określania przybliżonego stężenia roztworu. Proces ten nie powinien być mylony z miareczkowaniem, które ma na celu uzyskanie dokładnych wartości stężenia. Ostatecznie, miareczkowanie roztworem o znanym stężeniu substancji oznaczanej jest procedurą, która nie ma zastosowania w kontekście nastawiania miana, ponieważ cała zasada opiera się na wykorzystaniu roztworu wzorcowego do analizy próbki. W praktyce, błędne podejścia do miareczkowania mogą prowadzić do znaczących pomyłek w wynikach, co podkreśla wagę stosowania odpowiednich metod i procedur analitycznych w laboratoriach chemicznych.

Pytanie 23

Aby uzyskać sole sodowe fenoli, należy stopić dany fenol z sodą (M = 106 g/mol), stosując 10% nadmiar w porównaniu do ilości stechiometrycznej, według równania:
2 ArOH + Na₂CO₃ → 2 ArONa + H₂O + CO₂ Ile sody jest wymagane do reakcji z 7,2 g 2-naftolu (M = 144 g/mol)?

A. 2,65 g

B. 5,30 g

C. 5,83 g

D. 2,92 g

Podczas rozwiązywania zadania, można się łatwo pomylić w obliczeniach dotyczących reagentów. Często się zdarza, że ktoś po prostu przyjmuje masę sody potrzebną do reakcji z 2-naftolem na podstawie masy 2-naftolu, nie patrząc na stechiometrię reakcji. Z równania to wiadomo, że na każdy 2 mole 2-naftolu potrzeba 1 mol Na2CO3. Jak się to ignoruje, to może się to skończyć błędami w obliczeniach. Często też pomijany jest nadmiar reagentu, co jest dość powszechnym błędem. W praktyce dodanie nadmiaru zapewnia, że reakcja przebiegnie do końca i zmniejsza ryzyko zostawienia nieprzereagowanych reagentów. Również niektórzy mogą się pomylić przy wyliczaniu masy molowej Na2CO3, co też prowadzi do złych wyników. Ważne, żeby dokładnie obliczyć masę molową i użyć odpowiednich wzorów chemicznych, bo nawet małe błędy tu mogą dać duże różnice w wynikach. W końcu, żeby dobrze to rozwiązać, trzeba aplikować zasady chemiczne i stechiometrię oraz skrupulatnie robić obliczenia.

Pytanie 24

Substancje chemiczne, które zazwyczaj wykorzystuje się w eksperymentach preparatywnych oraz w jakościowych analizach, charakteryzujące się czystością w przedziale 99-99,9%, nazywa się

A. czystymi spektralnie

B. czystymi do badań

C. czystymi

D. czystymi chemicznie

Odpowiedź 'czyste' jest poprawna, ponieważ odnosi się do odczynników chemicznych o wysokiej czystości, które są powszechnie stosowane w laboratoriach do prac preparatywnych i analitycznych. Odczynniki te charakteryzują się czystością wynoszącą od 99% do 99,9%, co czyni je odpowiednimi do wykonywania precyzyjnych pomiarów i analiz chemicznych. Przykładem zastosowania takich odczynników może być ich użycie w chromatografii czy spektroskopii, gdzie zanieczyszczenia mogą znacząco wpłynąć na wyniki eksperymentu. W laboratoriach analitycznych przestrzega się standardów takich jak ISO lub ASTM, które nakładają obowiązek stosowania odczynników o określonej czystości, aby zminimalizować ryzyko błędów w analizach. Czystość odczynników jest kluczowa w kontekście reprodukowalności wyników oraz zgodności z procedurami badawczymi, co jest niezbędne dla uzyskania wiarygodnych danych.

Pytanie 25

Po przeprowadzeniu krystalizacji z 120 g kwasu szczawiowego uzyskano 105 g produktu o wysokiej czystości. Jaki był poziom zanieczyszczeń w kwasie szczawiowym?

A. 12,5%

B. 15%

C. 20%

D. 87,5%

Aby zrozumieć, dlaczego pozostałe odpowiedzi są błędne, należy przyjrzeć się podstawowym zasadom obliczeń związanych z zawartością zanieczyszczeń. Odpowiedzi takie jak 20%, 15% i 87,5% opierają się na nieprawidłowych wyliczeniach lub błędnych założeniach. Przykładowo, jeśli ktoś wyliczałby 20%, mógłby mylnie pomyśleć, że zanieczyszczenia stanowią znacznie większy udział masy początkowej. Może to wynikać z pomyłki w obliczeniach lub braku zrozumienia, że zanieczyszczenia są obliczane na podstawie masy uzyskanego czystego produktu, a nie samej masy początkowej. Odpowiedź 15% również jest wynikiem nieprawidłowego obliczenia. Osoba udzielająca takiej odpowiedzi mogła pomylić się, przyjmując, że zanieczyszczenia to po prostu 15 g z 120 g, co nie uwzględnia odpowiedniego podziału przez masę początkową i pomnożenia przez 100%. Z kolei odpowiedź 87,5% jest szczególnie myląca, ponieważ sugeruje, że niemal cała masa kwasu szczawiowego była zanieczyszczona, co jest niezgodne z danymi przedstawionymi w pytaniu. Takie podejście może prowadzić do dramatycznych nieporozumień w analizie danych chemicznych i w przemyśle, gdzie dokładność pomiarów jest kluczowa. Dlatego ważne jest, aby stosować jednoznaczne metody obliczeń oraz zrozumieć, jakie wartości są istotne w kontekście danej analizy chemicznej.

Pytanie 26

W wyniku analizy sitowej próbki stałej otrzymano frakcję o średnicy ziaren 12 – 30 mm. Jaką masę powinna mieć prawidłowo pobrana próbka pierwotna?

Tabela. Wielkość próbki pierwotnej w zależności od wielkości ziarna
Średnica ziaren lub kawałków [mm]	do 1	1 - 10	11 - 50	ponad 50
Pierwotna próbka (minimum) [g]	100	200	1000	2500

A. 1000 g

B. 2500 g

C. 200 g

D. 100 g

Odpowiedź '1000 g' jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z normami analizy sitowej, dla ziaren o średnicy od 11 do 50 mm minimalna masa próbki pierwotnej powinna wynosić 1000 g. W przypadku analizy sitowej, w której badana jest frakcja ziaren, odpowiednia masa próbki jest kluczowa dla uzyskania wiarygodnych wyników. Zbyt mała próbka może prowadzić do błędnych wyników, zniekształcając charakterystykę frakcji ziarna. W praktyce, przy analizach takich jak ocena uziarnienia materiałów budowlanych czy surowców mineralnych, stosowanie się do odpowiednich standardów jest istotne dla zapewnienia jakości wyników. Przykładowo, w laboratoriach stosuje się normy PN-EN ISO 17892 dla gruntów, które również wskazują na konieczność stosowania odpowiednich mas próbki w zależności od rodzaju analizowanego materiału. Dlatego, jeśli analizowana frakcja mieści się w określonym przedziale średnic ziaren, należy zawsze upewnić się, że masa próbki odpowiada wymaganiom, aby uniknąć błędów w analizie.

Pytanie 27

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 28

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 29

Przykładem piany stałej jest

faza rozproszona	faza rozpraszająca
faza rozproszona	gaz	ciecz	ciało stałe
gaz	-	piana	piana stała
ciecz	aerozol ciekły	emulsja	emulsja stała
ciało stałe	aerozol stały	zol	zol stały

A. mgła.

B. pumeks.

C. bite białko.

D. masło.

Pumeks jest doskonałym przykładem piany stałej, co wynika z jego unikalnej struktury porowatej. W tej strukturze pęcherze gazu są uwięzione w ciele stałym, co tworzy materiał o niskiej gęstości i wysokiej wytrzymałości. Pumeks, jako skała wulkaniczna, powstaje w wyniku szybkiego schłodzenia lawy, co prowadzi do powstawania licznych pęcherzyków gazu. Zastosowanie pumeksu jest szerokie. W budownictwie wykorzystuje się go jako materiał izolacyjny oraz lekki agregat do betonu. Dodatkowo, pumeks jest stosowany w kosmetykach jako naturalny środek peelingujący oraz w przemyśle rekreacyjnym, w produkcji akcesoriów do pielęgnacji stóp. Zrozumienie właściwości pumeksu jako piany stałej pozwala na lepsze dobieranie materiałów do odpowiednich zastosowań, co jest zgodne z najlepszymi praktykami inżynieryjnymi. W kontekście naukowym, klasyfikacja materiałów na podstawie ich struktury i właściwości jest kluczowa, co potwierdzają standardy dotyczące materiałoznawstwa.

Pytanie 30

W laboratorium chemicznym przewody instalacji rurowych są oznaczane różnymi kolorami, zgodnie z obowiązującymi normami. Polska Norma PN-70 N-01270/30 określa kolor dla wody jako

A. zielony

B. czerwony

C. niebieski

D. żółty

Kolory oznaczeń przewodów w instalacjach rurowych mają kluczowe znaczenie dla zachowania bezpieczeństwa w laboratoriach oraz innych obiektach przemysłowych. Zastosowanie niewłaściwych barw prowadzi do potencjalnych niebezpieczeństw, które mogą wynikać z błędnego zrozumienia, jakie medium płynie w danej rurze. Odpowiedzi, takie jak "niebieski", "żółty" czy "czerwony", nie są zgodne z normą PN-70 N-01270/30, co może prowadzić do poważnych konsekwencji. Kolor niebieski zwykle stosuje się do oznaczania instalacji z wodą pitną, co może być mylące w kontekście wody technicznej czy roboczej. Z kolei kolor żółty często używany jest do oznaczania substancji toksycznych lub niebezpiecznych, co stwarza ryzyko nieprawidłowego rozpoznania instalacji. Kolor czerwony z kolei zazwyczaj kojarzy się z substancjami łatwopalnymi lub instalacjami związanymi z ogniem, co w kontekście wody byłoby skrajnie mylące. Warto zauważyć, że typowe błędy w interpretacji kolorów wynikają często z niedostatecznej znajomości standardów oraz norm, jak również z niewłaściwego podejścia do kwestii bezpieczeństwa w laboratoriach. Zrozumienie jakie kolory identyfikują konkretne substancje jest fundamentalne dla zachowania wysokich standardów bezpieczeństwa i minimalizacji ryzyka wypadków.

Pytanie 31

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 32

Aby przygotować miano kwasu solnego, konieczne jest odważenie węglanu sodu o masie wynoszącej około 400 mg. Jaką precyzję powinna mieć waga używana do odważenia węglanu sodu?

A. 0,001 g

B. 0,01 g

C. 1 g

D. 0,1 g

Wybór wagi o dokładności 0,001 g (1 mg) jest uzasadniony, gdyż do przygotowania miany kwasu solnego potrzebna jest odważka węglanu sodu o masie około 400 mg. Wymagana dokładność przy ważeniu substanacji chemicznych jest kluczowa dla uzyskania precyzyjnych wyników analitycznych. W analityce chemicznej, zwłaszcza w titracji, precyzyjne ważenie reagentów jest niezbędne, aby uniknąć błędów pomiarowych, które mogą prowadzić do fałszywych wniosków. Przyjęcie dokładności na poziomie 0,001 g pozwala na dokładniejsze przygotowanie roztworu, co jest istotne w kontekście późniejszych obliczeń i analiz. Stosowanie wag analitycznych jest standardem w laboratoriach chemicznych, ponieważ umożliwiają one kontrolowanie jakości analizowanego materiału i zapewniają zgodność z zasadami dobrej praktyki laboratoryjnej (GLP). Przykładowo, w przypadku przygotowywania roztworów wzorcowych, dokładność ważenia jest kluczowa dla uzyskania odpowiednich stężeń, co jest niezbędne w dalszych etapach analizy.

Pytanie 33

Próbka, którą analizujemy, to bardzo rozcieńczony wodny roztwór soli nieorganicznych, który ma być poddany analizie. Proces, który można zastosować do zagęszczenia tego roztworu, to

A. sublimacji

B. destylacji

C. ekstrakcji

D. krystalizacji

Ekstrakcja to technika, która polega na wydobywaniu substancji z jednego medium do innego, zwykle wykorzystując różnice w rozpuszczalności. Choć jest to proces użyteczny w analizie chemicznej, nie jest on skuteczny dla zatężania roztworów soli. Nie pomaga on w uzyskaniu większego stężenia roztworu, co jest kluczowe w tym kontekście. Sublimacja to proces, w którym substancja przechodzi ze stanu stałego bezpośrednio w gazowy. Ta metoda jest stosowana do oddzielania substancji, które łatwo sublimują, ale nie ma zastosowania w zatężaniu roztworów wodnych. Krystalizacja polega na wytrącaniu substancji w postaci kryształów, co może prowadzić do uzyskania czystszych substancji, jednak nie jest to proces, który efektywnie redukuje objętość roztworu. Typowym błędem myślowym przy wyborze tych metod jest mylenie procesu separacji z procesem zatężania. Należy pamiętać, że skuteczne zatężanie wymaga zastosowania metod, które pozwalają na usunięcie rozpuszczalnika, co jest charakterystyczne dla destylacji. W związku z tym, odpowiednie zrozumienie i zastosowanie metod separacji lub zatężania jest kluczowe w pracy laboratoryjnej.

Pytanie 34

Na etykiecie kwasu siarkowego(VI) znajduje się zapis:
Określ gęstość kwasu siarkowego(VI).

KWAS SIARKOWY MIN. 95%

CZ.D.A.

H₂SO₄

M = 98,08 g/mol 1 l – 1,84 kg

A. 1,84 g/dm3

B. 0,184 g/dm3

C. 1,84 g/cm3

D. 0,184 g/cm3

Poprawna odpowiedź to 1,84 g/cm3, co wynika z bezpośredniego przeliczenia danych z etykiety kwasu siarkowego(VI). Etykieta informuje, że 1 litr kwasu waży 1,84 kg, co przelicza się na 1840 g. Gęstość substancji definiuje się jako stosunek masy do objętości. W tym przypadku, masa 1840 g umieszczona w objętości 1000 cm3 daje wynik 1,84 g/cm3. W praktyce gęstość kwasu siarkowego(VI) jest istotna w wielu zastosowaniach przemysłowych, zwłaszcza w chemii i procesach produkcyjnych. Dobrą praktyką jest zawsze zapoznanie się z danymi na etykietach substancji chemicznych, zwłaszcza gdy są one używane w laboratoriach lub w przemyśle, aby uniknąć błędnych obliczeń i zapewnić bezpieczeństwo pracy. Gęstość kwasu siarkowego(VI) ma także znaczenie przy obliczeniach dotyczących stężenia roztworów oraz w przypadku ich transportu i przechowywania.

Pytanie 35

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 36

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 37

Zbiór próbek pierwotnych tworzy próbkę

A. laboratoryjną

B. analityczną

C. ogólną

D. jednostkową

Wybór odpowiedzi analitycznej, laboratoryjnej lub jednostkowej wynika z niepełnego zrozumienia podstawowego pojęcia próbki ogólnej. Próbka analityczna odnosi się do próbki, która jest poddawana szczegółowej analizie w laboratorium, jednak nie jest to tożsame z próbą ogólną, jako że próbka analityczna może być wybrana w sposób subiektywny, co potrafi prowadzić do zniekształcenia wyników. Z kolei próbka laboratoryjna odnosi się do dowolnego materiału, który jest badany w laboratorium; może ona być fragmentem próbki ogólnej, ale nie definiuje całości. Typowe błędne podejście to założenie, że próbka jednostkowa, pobierana z pojedynczego źródła, wystarczająco reprezentuje całość populacji; jednak jest to mylące, gdyż próbka jednostkowa może nie oddać zmienności w szerszym kontekście. Niezrozumienie roli próbek ogólnych w badaniach statystycznych i jakościowych prowadzi do nieefektywnych praktyk. Aby skutecznie ocenić jakość, należy stosować procedury zgodne z wytycznymi branżowymi, które podkreślają znaczenie reprezentatywności próbek. Kluczowym błędem jest także ignorowanie zasady losowości w pobieraniu próbek, co może istotnie wpłynąć na wyniki badań i ich interpretację.

Pytanie 38

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 39

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 40

Dokonano pomiaru pH dwóch roztworów, uzyskując wartości pH= 2 oraz pH= 5. Wskaźnij poprawnie sformułowany wniosek.

A. Stężenie jonów [H+] w roztworze o pH= 5 jest większe o 3 mol/dm3 niż w roztworze o pH = 2

B. Stężenie jonów [H+] w roztworze o pH= 5 jest trzykrotnie mniejsze niż w roztworze o pH = 2

C. Stężenie jonów [H+] w roztworze o pH= 5 jest 1000 razy wyższe niż w roztworze o pH = 2

D. Stężenie jonów [H+] w roztworze o pH= 5 jest 1000 razy mniejsze niż w roztworze o pH = 2

Niezrozumienie konsekwencji skali pH prowadzi do błędnych wniosków. W przypadku stwierdzenia, że stężenie jonów [H+] w roztworze o pH=5 jest 3 razy mniejsze niż w roztworze o pH=2, pomija się kluczowy fakt o logarytmicznej naturze skali pH. Zmiana pH o jednostkę oznacza dziesięciokrotną różnicę w stężeniu jonów, co tworzy mylne przekonanie, że różnice są liniowe. W konsekwencji, jeśli pH zmienia się z 2 na 5, stężenie [H+] nie zmniejsza się o 3, ale o 1000 razy. Twierdzenie, że stężenie w roztworze pH=5 jest 1000 razy większe niż w pH=2, także jest błędne, ponieważ ignoruje właściwości pH jako miary stężenia jonów. Odpowiedź sugerująca, że stężenie w roztworze o pH=5 jest większe o 3 mol/dm3 niż w pH=2, wskazuje na brak zrozumienia skali i jednostek. W rzeczywistości różnice te nie są mierzone w molach, ale w proporcjach logarytmicznych. Błędem jest również myślenie, że takie zmiany można analizować w sposób prosty, liniowy, co jest sprzeczne z podstawowymi zasadami chemii kwasowo-zasadowej. Aby unikać takich nieporozumień, należy stosować dokładne obliczenia oparte na logarytmach oraz zrozumienie, jak pH wpływa na różne procesy chemiczne i biologiczne.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej