Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 8 maja 2025 13:09
Data zakończenia: 8 maja 2025 13:28

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Długość odcinka na mapie w skali 1:2 000 wynosi 3 cm. Jaka jest rzeczywista długość tego odcinka w terenie?

A. 0,6 m

B. 60 m

C. 6 m

D. 600 m

Kiedy wybierasz odpowiedzi, które są błędne, jak 6 m, 0,6 m czy 600 m, możesz zauważyć, że tu zachodzą różne błędy. W przypadku 6 m, może to być pomyłka z jednostkami lub po prostu brak zrozumienia koncepcji skali. Skracanie długości od 60 m do 6 m nie ma sensu w rzeczywistości, a 0,6 m sugeruje, że coś się bardzo zmniejszyło, a to jest w sprzeczności z tym, co mamy na mapie. Natomiast 600 m to też zła odpowiedź, bo może świadczyć o myleniu jednostek lub źle wykonanych obliczeniach. Żeby unikać takich pomyłek, ważne jest, żeby zrozumieć, jak skala działa i umieć przeliczać jednostki miary. To przydaje się w wielu dziedzinach, od geodezji po inżynierię. Pamiętaj, żeby starannie podchodzić do obliczeń, bo dokładność się liczy.

Pytanie 2

Który z poniższych elementów terenu zalicza się do pierwszej kategorii dokładnościowej?

A. Drzewo przyuliczne

B. Linia brzegowa jeziora

C. Boisko sportowe

D. Budynek szkoły

Budynek szkoły to coś, co możemy spokojnie wrzucić do pierwszej grupy dokładnościowej, jeśli mówimy o analizie terenowej i geodezyjnej. W tej grupie są obiekty, które mają naprawdę wysoką precyzję. To znaczy, że ich lokalizacja jest dokładnie określona i można je wykorzystać w różnych sytuacjach, jak planowanie przestrzenne czy urbanistyka. Jak to z budynkami bywa, zwłaszcza tymi publicznymi, jak szkoły, mają one duże znaczenie dla analizy przestrzennej, bo ich lokalizacja wpływa na to, jak dostępne są usługi dla ludzi w okolicy. Kiedy tworzymy mapy społeczne czy sprawdzamy dostęp do edukacji, precyzyjna lokalizacja szkół jest super ważna, żeby ocenić jakość życia i infrastruktury w danym miejscu. A wiesz, stosowanie standardów jak ISO 19115, które dotyczą metadanych geograficznych, pomaga w tym, żeby te dane były zebrane i użyte tak, jak trzeba. To naprawdę ważne dla dalszych analiz.

Pytanie 3

Jakiej czynności nie przeprowadza się na stanowisku przed pomiarem kątów poziomych?

A. Ustawienia ostrości obrazu

B. Centrowania teodolitu

C. Pomiaru wysokości teodolitu

D. Ustawienia ostrości krzyża kresek

Pomiar wysokości teodolitu nie jest czynnością wykonywaną przed pomiarem kątów poziomych, ponieważ jego celem jest ustalenie orientacji w przestrzeni, a nie określenie wysokości instrumentu. Przed przystąpieniem do pomiarów kątów poziomych kluczowe jest centrowanie teodolitu nad punktem pomiarowym, co zapewnia dokładność wyników. Ustawienie ostrości obrazu i krzyża kresek są również niezbędne do precyzyjnego odczytu, jednak pomiar wysokości teodolitu jest zadaniem, które zazwyczaj realizuje się w kontekście pomiaru kątów pionowych lub w celu określenia różnic wysokości między punktami. W praktyce inżynieryjnej i geodezyjnej, zgodnie z normami, przed każdym pomiarem kątów poziomych wykonuje się te czynności, aby zminimalizować błędy i uzyskać wiarygodne dane. Przykładem może być sytuacja, w której geodeta ustawia teodolit w punkcie A, centrowanie na znaku geodezyjnym, ustawienie ostrości na obiekt, który będzie mierzył, a następnie przystępuje do pomiaru kątów do punktów B i C, co pozwala na dokładne obliczenia na podstawie zmierzonych kątów.

Pytanie 4

W terenie zmierzono długość linii pomiarowej, która wynosi 164,20 m. Jaka będzie długość tej linii na mapie w skali 1:2000?

A. 164,20 mm

B. 82,10 mm

C. 41,05 mm

D. 328,40 mm

Analizując inne odpowiedzi, można dostrzec pewne błędy w rozumieniu zasad przeliczania długości w skali. W przypadku odpowiedzi 164,20 mm, można by błędnie założyć, że długość wyrażona w milimetrach jest taka sama jak w metrach, co jest podstawowym nieporozumieniem. W rzeczywistości, skala 1:2000 wskazuje, że 1 jednostka na mapie odpowiada 2000 jednostkom w terenie, co wymaga odpowiedniego przeliczenia. Z kolei odpowiedź 41,05 mm można uznać za wynik niepoprawnego dzielenia, które mogłoby wynikać z podzielenia długości w metrach przez zły współczynnik. Zastosowanie błędnego przelicznika lub zignorowanie zasady proporcji prowadzi do uzyskania wyników, które nie mają odzwierciedlenia w rzeczywistości. Odpowiedź 328,40 mm to również wynik niewłaściwego podejścia do skali, ponieważ zamiast dzielenia, błędnie zastosowano mnożenie. Takie pomyłki mogą rezultować w poważnych konsekwencjach, szczególnie w obszarach wymagających dokładnych pomiarów, jak budownictwo czy inżynieria. Kluczowe jest zrozumienie, że skala to narzędzie do przekształcania rzeczywistych odległości na mapy, a nie zamiana jednostek miary. Wiedza o prawidłowym przeliczaniu długości w kontekście skali jest niezbędna dla każdego specjalisty w dziedzinie geodezji i kartografii.

Pytanie 5

Jeśli pomiar na łacie niwelacyjnej w kierunku wstecznym wyniósł 3549, a na łacie w kierunku przednim 0506, jaka jest różnica wysokości na pozycji niwelatora?

A. +3,043 m

B. -4,055 m

C. -3,043 m

D. +4,055 m

Wybór błędnej odpowiedzi może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia podstawowych zasad pomiarów niwelacyjnych. Kluczowym błędem jest nieprawidłowa interpretacja odczytów z łaty. Odczyt wstecz (3549 mm) należy odjąć od odczytu w przód (0506 mm), a nie odwrotnie. Wiele osób może mylnie sądzić, że należy dodać oba odczyty, co prowadzi do pomyłek w obliczeniach. W przypadku odpowiedzi -3,043 m, można zauważyć, że ktoś mógł spróbować wziąć różnicę, ale pomylił kierunki, co skutkuje negatywną wartością, zamiast zrozumieć, że różnica powinna być dodatnia, jeśli odczyt wstecz jest wyższy. Osoby, które wskazały opcję +4,055 m, najprawdopodobniej popełniły błąd obliczeniowy, dodając odczyty lub myląc się w przekształceniu jednostek. Również, wybór -4,055 m sugeruje mylne założenie, że odczyt w przód był wyższy, co jest sprzeczne z podanymi wartościami. W geodezji i innych dziedzinach związanych z pomiarami, kluczowe jest zrozumienie, jak poprawnie interpretować wyniki i stosować odpowiednie procedury, aby uzyskać rzetelne dane. Prawidłowe wykonanie niwelacji przed budową czy podczas pomiarów geodezyjnych ma fundamentalne znaczenie dla późniejszej jakości i trwałości budowli.

Pytanie 6

Na rysunku osnowy pomiarowej nie należy zamieszczać

A. uśrednionych długości linii pomiarowych

B. numerów punktów osnowy

C. rzędnych oraz odciętych dotyczących szczegółów sytuacyjnych

D. wyrównanych kątów poziomych

Nieprawidłowe odpowiedzi wskazują na nieporozumienia dotyczące roli i zawartości szkicu pomiarowej osnowy sytuacyjnej. Uśrednione wartości długości linii pomiarowych oraz wyrównane wartości kątów poziomych to kluczowe elementy, które powinny być uwzględnione na szkicu, ponieważ bezpośrednio wpływają na jakość danych geodezyjnych. Uśrednianie wartości długości linii pozwala na eliminację błędów systematycznych, co jest zgodne z normami pomiarowymi, a wyrównanie kątów poziomych jest niezbędne do uzyskania dokładnego obrazu układu sytuacyjnego. Ponadto numery punktów osnowy są istotne dla identyfikacji i lokalizacji punktów, a ich uwzględnienie na szkicu jest standardową praktyką. W kontekście geodezji, pomiarowa osnowa sytuacyjna ma na celu nie tylko zbieranie danych, ale również ich wizualizację w sposób, który umożliwia analizę przestrzenną. Warto również zauważyć, że pomijanie tych informacji może prowadzić do błędów interpretacyjnych oraz utrudnienia w późniejszej weryfikacji czy aktualizacji danych. W praktyce geodezyjnej, wiedza na temat obowiązujących standardów i dobrych praktyk w zakresie dokumentacji pomiarowej jest kluczowa dla zapewnienia wysokiej jakości usług geodezyjnych oraz minimalizacji ryzyka błędów w interpretacji wyników pomiarów.

Pytanie 7

Jaką metodą powinno się ustalić wysokość stanowiska instrumentu w niwelacji punktów rozrzuconych?

A. Ortogonalną

B. Niwelacji siatkowej

C. Niwelacji reperów

D. Biegunową

Niwelacja reperów to metoda, która pozwala na precyzyjne wyznaczenie wysokości stanowiska instrumentu niwelacyjnego w kontekście pomiarów punktów rozproszonych. Ta technika polega na pomiarze różnic wysokości pomiędzy reperami, które są wcześniej ustalone w terenie i mają znaną wysokość. Dzięki temu, operator instrumentu może łatwo określić wysokość punktów, do których będą odniesione inne pomiary. Praktycznym przykładem zastosowania tej metody jest budowa infrastruktury, gdzie precyzyjne ustalenie poziomu terenu jest kluczowe dla dalszych prac budowlanych. W branży inżynieryjnej i geodezyjnej, zgodnie z normami ISO 17123, niwelacja reperów jest uznawana za jedno z podstawowych narzędzi do zapewnienia dokładności pomiarów. Dobre praktyki wskazują na konieczność regularnej kalibracji instrumentów oraz stosowanie sprawdzonych reperów, co podnosi wiarygodność wyników pomiarów.

Pytanie 8

Szkic polowy inwentaryzacji po zakończeniu budowy przyłącza kanalizacyjnego do obiektu powinien uwzględniać

A. średnicę przewodu.

B. materiał, z którego wykonano przewód.

C. rysunek instalacji wewnętrznej w budynku.

D. kąt nachylenia przewodu.

Szkic polowy inwentaryzacji powykonawczej przyłącza kanalizacyjnego powinien zawierać kilka istotnych informacji, które są kluczowe dla sprawnego działania całego systemu. Średnica przewodu to jedna z tych najważniejszych rzeczy, bo to ona decyduje o tym, ile ścieków może przejść przez instalację. Według norm, średnica rury musi być dobrana do tego, ile ścieków będzie odprowadzane oraz do specyfiki budynku. Na przykład, w domach mieszkalnych zazwyczaj używa się rur o średnicy 100 mm, co powinno wystarczyć dla typowego gospodarstwa domowego. Warto to rozumieć, szczególnie przy planowaniu przyszłych prac budowlanych czy modernizacji, bo źle dobrana średnica może spowodować zatory i inne problemy w systemie. A znajomość średnicy pomoże też w odpowiednim doborze materiałów i nasadek do przewodów – to ważne, żeby wszystko było zgodne ze standardami jakości. Z moich doświadczeń wynika, że błędne określenie średnicy może prowadzić do poważnych awarii, co z kolei zwiększa koszty późniejszych napraw.

Pytanie 9

Jakim znakiem geodezyjnym powinno się zaznaczyć punkt sytuacyjnej osnowy pomiarowej na twardej nawierzchni drogi?

A. Bolec metalowy

B. Palik drewniany

C. Słupek betonowy

D. Słupek marmurowy

Wybór niewłaściwego znaku geodezyjnego do oznaczania punktu sytuacyjnej osnowy pomiarowej na utwardzonych nawierzchniach może prowadzić do licznych problemów w kontekście precyzji pomiarów. Słupek betonowy, mimo że jest trwały, wymaga znaczącej ingerencji w nawierzchnię jezdni, co może zakłócać ruch drogowy oraz prowadzić do jego uszkodzenia w wyniku obciążeń mechanicznych. Z kolei palik drewniany jest materiałem, który wykazuje niską odporność na warunki atmosferyczne i może szybko ulegać zniszczeniu, co powoduje utratę punktów pomiarowych oraz ich stabilności. Dodatkowo, słupek marmurowy, chociaż estetyczny, również nie powinien być stosowany na jezdniach, ponieważ jego instalacja wiąże się z ryzykiem uszkodzenia nawierzchni, co jest niepraktyczne i potencjalnie niebezpieczne dla użytkowników drogi. Te błędne wybory mogą wynikać z mylnego przekonania, że trwałość materiału jest wystarczającym kryterium wyboru znaku geodezyjnego, podczas gdy w rzeczywistości kluczowe znaczenie mają także inne czynniki, takie jak łatwość montażu, odporność na uszkodzenia oraz wpływ na otoczenie. Dlatego ważne jest, aby w procesie podejmowania decyzji kierować się nie tylko właściwościami materiałów, ale również praktycznymi aspektami ich zastosowania w kontekście geodezyjnym.

Pytanie 10

Jaką precyzję graficzną można osiągnąć dla mapy o skali 1:2000, jeśli średni błąd lokalizacji elementu terenowego na tej mapie wynosi ±0,1 mm w skali mapy?

A. ±0,2 m

B. ±0,002 m

C. ±2 m

D. ±0,02 m

Wybór innych odpowiedzi może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia relacji między skalą mapy a rzeczywistymi wymiarami w terenie. Odpowiedzi takie jak ±0,002 m, ±2 m czy ±0,02 m są błędne ze względu na niewłaściwe przeliczenie błędu pomiarowego w kontekście skali. Na przykład, odpowiedź ±0,002 m mogłaby wynikać z pomylenia jednostek lub niezrozumienia, że przeliczenie dotyczy skali, a nie jedynie wartości błędu. Z kolei ±2 m to znacznie większa wartość, która nie znajduje zastosowania w kontekście mapy w skali 1:2000. Tego rodzaju oszacowania mogą prowadzić do poważnych błędów w pracach geodezyjnych, gdzie precyzja jest kluczowa. Dodatkowo, odpowiedź ±0,02 m również nie odzwierciedla właściwego przeliczenia, ponieważ jest to wartość, która nie odpowiada założonemu błędowi pomiarowemu. Problemem jest często brak umiejętności przeliczania błędów pomiarów w kontekście skali, co jest podstawą w geodezji i kartografii. Dobrze zrozumiane zasady przeliczania błędów w zależności od skali mapy są niezbędne, aby uniknąć nieporozumień i błędnych interpretacji w praktyce zawodowej.

Pytanie 11

Maksymalna różnica dwukrotnego pomiaru ΔH na jednym stanowisku, przeprowadzonego metodą niwelacji geometrycznej, powinna wynosić nie więcej niż

A. +/- 2 mm

B. +/- 5 mm

C. +/- 3 mm

D. +/- 4 mm

Różnica dwukrotnego pomiaru ΔH na pojedynczym stanowisku, wykonanego metodą niwelacji geometrycznej, nie powinna przekraczać +/- 4 mm, ponieważ taki zakres błędu jest zgodny z przyjętymi standardami branżowymi, takimi jak normy ISO dotyczące pomiarów geodezyjnych. W praktyce, podczas pomiarów inżynieryjnych, w tym budowy dróg czy mostów, precyzyjność pomiaru jest kluczowa dla zapewnienia stabilności i bezpieczeństwa konstrukcji. Metoda niwelacji geometrycznej polega na pomiarze różnic wysokości pomiędzy punktami przy użyciu teodolitu lub niwelatora, co wymaga skrupulatności i odpowiednich warunków pomiarowych. Właściwe przygotowanie stanowiska pomiarowego oraz eliminacja źródeł błędów, takich jak drgania czy zmiany atmosferyczne, wpływa na uzyskane wyniki. W kontekście praktycznym, akceptowalny poziom błędu +/- 4 mm umożliwia wykonanie niezbędnych korekt i dostarczenie wiarygodnych danych do dalszej analizy i projektowania.

Pytanie 12

Jaką czynność należy wykonać podczas przeprowadzania wywiadu terenowego, który poprzedza pomiary sytuacyjne i wysokościowe?

A. Pomiar kontrolny szczegółów terenowych

B. Zgłoszenie pracy geodezyjnej geodecie powiatowemu

C. Identyfikację w terenie punktów osnowy geodezyjnej

D. Sporządzenie szkicu polowego z mierzonego terenu

Pomiar kontrolny szczegółów terenowych, sporządzenie szkicu polowego z mierzonego terenu oraz zgłoszenie pracy geodezyjnej geodecie powiatowemu są działaniami, które choć ważne, nie stanowią kluczowego kroku w procesie przeprowadzania wywiadu terenowego przed pomiarami. Pomiar kontrolny szczegółów terenowych zazwyczaj wykonuje się w trakcie głównych pomiarów, a nie przed ich rozpoczęciem. Sporządzenie szkicu polowego to technika, która może być przydatna, ale nie jest to pierwsza czynność, gdyż najpierw należy zidentyfikować punkty osnowy, aby zapewnić dokładność i odniesienie do układu współrzędnych. Zgłoszenie pracy geodezyjnej geodecie powiatowemu to formalny krok, który powinien nastąpić po opracowaniu planu pomiarów, a nie w trakcie wywiadu terenowego. W praktyce, zrozumienie roli osnowy geodezyjnej jako punktu odniesienia dla wszystkich pomiarów jest kluczowe. Niezidentyfikowanie punktów osnowy geodezyjnej może prowadzić do poważnych błędów pomiarowych, a w konsekwencji do niewłaściwego odwzorowania terenu. Dlatego zawsze należy rozpoczynać od identyfikacji punktów osnowy geodezyjnej, aby zapewnić wiarygodność i precyzję dalszych działań geodezyjnych.

Pytanie 13

Który z wymienionych obiektów może mieć domiar przekraczający 25 m, jeżeli pomiary szczegółów terenowych są realizowane metodą ortogonalną?

A. Elementu podziemnej sieci gazowej.

B. Trwałego ogrodzenia.

C. Stabilizowanego punktu załamania granicy działki.

D. Drewnianej podpory mostowego.

W przypadku drewnianej podpory mostu, element ten powinien być bardzo precyzyjnie umiejscowiony w terenie, aby zapewnić odpowiednią stabilność i nośność konstrukcji. Odpowiednie normy budowlane, takie jak PN-EN 1991, kładą duży nacisk na dokładność pomiarów dla tego typu obiektów, ponieważ jakiekolwiek odchylenia mogą prowadzić do poważnych konsekwencji konstrukcyjnych. W związku z tym, pomiary ortogonalne dla drewnianych podpór mostów są ograniczone do domiarów nieprzekraczających ustalonych norm, co zazwyczaj nie powinno przekraczać 25 m. W przypadku trwałego ogrodzenia, które jest elementem mającym na celu wyznaczanie granic terenu, również kluczowa jest precyzja w pomiarach, aby uniknąć sporów granicznych. W standardach geodezyjnych kładzie się ogromny nacisk na dokładność pomiarów, aby granice były jednoznacznie określone. Stabilizowane punkty załamania granicy działki również powinny być umiejscowione z wysoką precyzją, aby zapobiec przyszłym nieporozumieniom oraz zapewnić dokładność w odniesieniu do istniejącej dokumentacji geodezyjnej. Wszelkie odchylenia mogą prowadzić do konfliktów prawnych oraz problemów z ustaleniem rzeczywistego przebiegu granicy. W związku z tym, wszystkie wymienione obiekty wymagają precyzyjnych pomiarów, a dopuszczenie domiarów większych niż 25 m w tych przypadkach jest niezgodne z przyjętymi praktykami w geodezji.

Pytanie 14

Do I grupy charakterystycznych detali terenowych, które można jednoznacznie zidentyfikować w terenie i które przejawiają długotrwałą stabilność, zalicza się między innymi

A. budynek szkoły

B. boisko sportowe

C. jezioro o naturalnej linii brzegowej

D. wał przeciwpowodziowy

Budynek szkoły jest przykładem obiektu, który można jednoznacznie zidentyfikować w terenie i który zachowuje długookresową niezmienność. W kontekście analizy terenowej, grupy szczegółów terenowych mogą obejmować obiekty stałe, które mają znaczenie dla planowania przestrzennego i zarządzania infrastrukturą. Budynki publiczne, takie jak szkoły, są zazwyczaj zarejestrowane w systemach GIS (Geographic Information Systems) oraz w dokumentacji urbanistycznej, co pozwala na ich skuteczną lokalizację i analizę w kontekście urbanistyki. Przykładowo, w procesie planowania przestrzennego, informacje o lokalizacji szkół są kluczowe dla ustalania stref oddziaływania, dostępności usług edukacyjnych oraz analizy ruchu uczniów. Dodatkowo, budynki takie jak szkoły są często objęte normami i regulacjami dotyczącymi bezpieczeństwa oraz dostępu, co podkreśla ich znaczenie jako stabilnych elementów infrastruktury społecznej.

Pytanie 15

Jaką kategorię szczegółów terenowych, biorąc pod uwagę wymagania precyzyjności pomiaru, reprezentują budynki mieszkalne?

A. II grupy

B. IV grupy

C. I grupy

D. III grupy

Budynki mieszkalne to ważny element w I grupie szczegółów terenowych. To zgodne z tym, co mówią różne normy i standardy w branży. W sumie, te obiekty mają naprawdę spore znaczenie dla planowania przestrzennego, architektury, no i inżynierii lądowej. Kluczowe jest, żeby dokładnie wiedzieć, gdzie te budynki stoją i jakie mają wymiary. To wpływa na to, jak projektujemy infrastrukturę i urbanizację. Na przykład, jak bierzesz pozwolenie na budowę, to wymiary i lokalizacja muszą być zgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Często w takich sytuacjach korzysta się z technologii GPS lub pomiarów geodezyjnych. Dodatkowo, by spełnić standardy budowlane, precyzyjne pomiary to podstawa, żeby wszystko było okej z ochroną środowiska i bezpieczeństwem budowli. Wiedza na temat klasyfikacji tych terenowych szczegółów, w tym budynków mieszkalnych, to naprawdę kluczowa sprawa dla każdego, kto chce pracować w geodezji czy urbanistyce.

Pytanie 16

Który z wymienionych programów nie nadaje się do tworzenia mapy zasadniczej?

A. C-Geo

B. Microstation

C. Winkalk

D. Mikro-Map

Winkalk to program, który nie jest przeznaczony do wykreślania mapy zasadniczej, ponieważ jego funkcjonalność jest ukierunkowana głównie na obliczenia inżynieryjne i kosztorysowanie, a nie na tworzenie map. Mapy zasadnicze są opracowywane na podstawie danych geodezyjnych, a ich tworzenie wymaga specjalistycznych narzędzi do analizy i wizualizacji tych danych. Programy takie jak C-Geo, Mikro-Map i Microstation są odpowiednie do takich zadań, ponieważ oferują zaawansowane funkcje geodezyjne, w tym integrację z systemami GPS, obsługę plików CAD oraz możliwość generowania map w standardach obowiązujących w geodezji. Przykładowo, C-Geo jest często stosowany przez geodetów do przygotowywania map do celów prawnych i budowlanych, co czyni go odpowiednim wyborem do wykreślania mapy zasadniczej.

Pytanie 17

W bazie danych dotyczącej obiektów topograficznych BDOT500 opisano sieć kanalizacyjną sanitarną oznaczeniami ksX300. Jakie jest źródło danych dotyczących lokalizacji tej sieci?

A. pochodzi z materiałów archiwalnych

B. jest nieokreślone

C. pochodzi z materiałów nieaktualnych

D. jest trudne do ustalenia

Wybór odpowiedzi sugerujących, że źródło danych pochodzi z materiałów archiwalnych, jest trudne do określenia lub jest nieaktualne, opiera się na błędnym rozumieniu charakterystyki i jakości danych w systemach geoinformacyjnych. Materiały archiwalne mogą zawierać wartościowe informacje, jednak ich wykorzystanie wiąże się z koniecznością krytycznej oceny ich aktualności oraz precyzyjności. W przypadku danych o sieci kanalizacyjnej, które są kluczowe dla planowania infrastruktury miejskiej, istotne jest, aby odnosić się do najnowszych i potwierdzonych zasobów. Uznanie, że źródło danych jest trudne do określenia, wskazuje na brak wiedzy na temat metod zbierania i weryfikacji danych, co jest istotnym elementem analizy przestrzennej. W kontekście praktycznym, takie podejście może prowadzić do poważnych błędów w projektowaniu i zarządzaniu sieciami, co jest niezgodne z normami branżowymi, które kładą nacisk na transparentność i weryfikowalność danych. Warto zwrócić uwagę, że w dużych projektach budowlanych, brak rzetelnych danych może prowadzić do nieprzewidzianych kosztów oraz opóźnień w realizacji, co podkreśla znaczenie dobrej praktyki w dokumentacji i aktualizacji danych geoinformacyjnych.

Pytanie 18

Jeżeli rzeczywista długość odcinka wynosi 86,00 m, a jego długość na mapie to 43,00 mm, to w jakiej skali została stworzona mapa, na której ten odcinek został zobrazowany?

A. 1:2000

B. 1:500

C. 1:250

D. 1:1000

Odpowiedź 1:2000 jest prawidłowa, ponieważ skala mapy jest wyrażona jako stosunek długości w terenie do długości na mapie. W tym przypadku długość odcinka w terenie wynosi 86,00 m, co przelicza się na 86000 mm, zaś na mapie długość tego odcinka wynosi 43,00 mm. Aby obliczyć skalę, należy podzielić długość w terenie przez długość na mapie: 86000 mm / 43 mm = 2000. Oznacza to, że 1 mm na mapie odpowiada 2000 mm (czyli 2 m) w terenie. Przykładowo, w praktyce skala 1:2000 jest często stosowana w planowaniu urbanistycznym oraz w szczegółowych mapach geodezyjnych, co pozwala na precyzyjne odwzorowanie obiektów i ich lokalizacji. Dobrą praktyką jest również uwzględnianie w dokumentacji mapowej aspektów takich jak dokładność pomiarów oraz zastosowanie odpowiednich symboli i oznaczeń, co zapewnia lepsze zrozumienie prezentowanych informacji.

Pytanie 19

W trakcie stabilizacji punktu poziomej osnowy 1 klasy, w jego otoczeniu oraz jako jego ochrona, utworzono cztery punkty

A. przeniesienia

B. podcentra

C. poboczniki

D. kierunkowe

Odpowiedzi kierunkowe, podcentra i przeniesienia nie są odpowiednie w kontekście stabilizacji punktu poziomej osnowy 1 klasy. Kierunkowe punkty pomiarowe służą do określenia kierunków, a nie stabilizacji punktów, co ogranicza ich użyteczność w kontekście, który opisuje pytanie. Punkty podcentra są stosowane w specyficznych pomiarach, ale ich rola nie obejmuje zabezpieczania punktów osnowy, co czyni je nieadekwatnymi do omawianego zagadnienia. Przeniesienia, które dotyczą przekazywania pomiarów z jednego miejsca do drugiego, również nie spełniają funkcji zabezpieczających. W praktyce, wybór właściwych punktów pomocniczych jest kluczowy i opiera się na ich charakterystyce i zastosowaniu. Niepoprawne odpowiedzi z reguły wynikają z nieporozumienia dotyczącego roli i znaczenia różnych typów punktów w systemie osnowy geodezyjnej. Warto zaznaczyć, że w geodezji istotne jest zrozumienie, że każdy typ punktu ma swoje specyficzne zastosowanie, a ich niewłaściwe zastosowanie prowadzi do błędów pomiarowych oraz obniżenia jakości wyników. W związku z tym, kluczowe jest, aby przed przystąpieniem do pomiarów dobrze zrozumieć różnice między różnymi typami punktów oraz ich przeznaczenie, aby uniknąć typowych pułapek myślowych w geodezyjnej praktyce.

Pytanie 20

Do oznaczania lokalizacji punktów sytuacyjnej osnowy geodezyjnej na twardych nawierzchniach dróg i chodników należy użyć

A. słup betonowy

B. palik drewniany

C. słup granitowy

D. bolec żelazny

Wybór błędnych odpowiedzi takich jak słup betonowy, słup granitowy czy palik drewniany wskazuje na niepełne zrozumienie wymagań dotyczących oznakowania punktów sytuacyjnej osnowy pomiarowej. Słup betonowy, mimo swojej solidności, jest zbyt masywny i niepraktyczny w kontekście oznaczania punktów pomiarowych na nawierzchniach. W przypadku geodezyjnych pomiarów, konieczne jest, aby oznaczenia były łatwe do zauważenia i jednocześnie mobilne. Słup granitowy, chociaż estetyczny i wytrzymały, również nie jest odpowiedni, ponieważ jego ciężar i rozmiar mogą utrudniać transport i instalację. Palik drewniany, z kolei, może być mało trwały i narażony na działanie szkodników oraz warunków atmosferycznych, co wpływa na jego stabilność. W praktyce, występującą tendencją jest stosowanie materiałów, które są odporniejsze na zmiany otoczenia, a także mniej podatne na uszkodzenia. Wybierając materiał do oznakowania, kluczowe jest zrozumienie, że powinien on spełniać określone normy dotyczące trwałości i widoczności w terenie. Często występują błędy myślowe, które polegają na przyjęciu, że większe i cięższe oznakowania są lepsze, co w rzeczywistości prowadzi do trudności w ich użyciu i nieefektywności w zastosowaniach geodezyjnych.

Pytanie 21

Jakiej wartości pomiaru w przód z łaty niwelacyjnej należy się spodziewać, jeśli poszukiwany punkt znajduje się w odległości 60,00 m od punktu wyjściowego niwelety drogi o nachyleniu i = -3%, a odczyt w tył z łaty ustawionej na początku niwelety wyniósł w = 1500 mm?

A. p = 1800 mm

B. p = 3000 mm

C. p = 3300 mm

D. p = 3390 mm

Odpowiedź p = 3300 mm jest prawidłowa, ponieważ przy obliczaniu wartości odczytu w przód na podstawie odczytu wstecz oraz pochylenia niwelety należy uwzględnić zarówno odległość, jak i kąt nachylenia. W przypadku, gdy odczyt wstecz wynosi 1500 mm i mamy do czynienia z pochyleniem -3%, obliczenia wykonujemy w następujący sposób: obliczamy spadek, który wynosi 3% z 60 m, co daje 1.8 m lub 1800 mm. Następnie dodajemy to do odczytu wstecz, co daje 1500 mm + 1800 mm = 3300 mm. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest projektowanie infrastruktury drogowej, gdzie precyzyjne pomiary wysokościowe są kluczowe dla zapewnienia odpowiedniego odwodnienia i bezpieczeństwa. W praktyce inżynierskiej stosuje się standardy takie jak PN-EN ISO 17123-1 do pomiarów, które zapewniają dokładność i rzetelność w realizacji tego typu obliczeń.

Pytanie 22

Punkty umieszczane na powierzchni monitorowanego obiektu, które sygnalizują zmiany lokalizacji elementów obiektu, to punkty

A. wiążące

B. kontrolowane

C. odniesienia

D. kontrolne

Wybór odpowiedzi związanej z punktami kontrolnymi może wynikać z mylnego zrozumienia roli, jaką te punkty pełnią w kontekście monitorowania obiektów. Punkty kontrolne są rzeczywiście używane w geodezji, jednak ich funkcja jest nieco inna. Służą one głównie jako odniesienie dla pomiarów, a nie jako punkty, które samodzielnie sygnalizują zmiany w położeniu obiektu. Z kolei odpowiedzi takie jak 'punkty odniesienia' i 'punkty wiążące' mogą mylnie sugerować, że chodzi o lokalizacje, które mają jedynie znaczenie orientacyjne lub są związane z innymi procesami. W praktyce, punkty odniesienia są statycznymi punktami, które służą do pomocy w lokalizacji innych obiektów, ale nie są same w sobie zaprojektowane do monitorowania zmian. Typowym błędem myślowym jest pomylenie funkcji monitorowania z funkcją lokalizacji; można uznać, że skoro punkty są używane w procesach pomiarowych, to automatycznie pełnią taką samą rolę w kontekście obserwacji zmian. W rzeczywistości, dla skutecznego monitorowania, niezbędne jest użycie punktów kontrolowanych, które są zaprojektowane do dokładnego śledzenia przemieszczeń i deformacji obiektów w określonym czasie.

Pytanie 23

Jaką maksymalną długość rzędnej można stosować przy pomiarze sytuacyjnym obrysów budynków metodą prostokątnych domiarów?

A. 30 m

B. 25 m

C. 15 m

D. 20 m

Dopuszczalna długość rzędnej wynosząca 25 m w pomiarach sytuacyjnych konturów budynków przy zastosowaniu metody domiarów prostokątnych jest zgodna z zaleceniami norm i standardów pomiarowych. Taka długość pozwala na efektywne wykonywanie pomiarów, minimalizując jednocześnie błędy związane z nieprawidłowym przenoszeniem wymiarów. Przykładowo, przy pomiarach na większych dystansach, błędy kumulacyjne mogą znacząco wpłynąć na dokładność wyników. Dlatego stosowanie rzędnych o długości 25 m jest praktycznym rozwiązaniem, które zapewnia równocześnie wysoką precyzję i efektywność pracy. W praktyce, taki wymiar pozwala na zastosowanie odpowiednich narzędzi pomiarowych, takich jak dalmierze optyczne, które są zoptymalizowane do pracy w takich odległościach. Dobrą praktyką jest także regularne kalibrowanie sprzętu, co dodatkowo zwiększa dokładność pomiarów. W kontekście przepisów budowlanych oraz norm geodezyjnych, długość rzędnej powinna być dostosowana do specyfiki terenu oraz rodzaju budowli, co czyni znajomość tego zagadnienia niezwykle istotnym elementem pracy geodety.

Pytanie 24

Południkiem centralnym odwzorowania Gaussa-Krügera w systemie współrzędnych PL-1992 jest południk

A. 15°

B. 21°

C. 19°

D. 17°

Wybór odpowiedzi 17°, 21° czy 15° wskazuje na niezrozumienie podstawowych zasad funkcjonowania układu współrzędnych PL-1992 oraz odwzorowania Gaussa-Krügera. W kontekście kartografii, południk osiowy stanowi kluczowy element, który określa orientację mapy oraz zapewnia spójność pomiarów geodezyjnych w danym regionie. Odpowiedzi te mogą wynikać z błędnych założeń dotyczących lokalizacji geograficznej Polski, a także mylnej interpretacji systemów odwzorowania. Warto zauważyć, że każdy z tych południków może być używany w różnych odwzorowaniach, ale tylko jeden z nich jest właściwy dla konkretnego regionu. Południki 17°, 21° i 15° mogą być mylone z innymi systemami odwzorowań, co prowadzi do nieporozumień w zakresie ich zastosowania. Często pojawiającym się błędem jest mylenie południków z innymi parametrami geograficznymi, takimi jak równoleżniki, co zaburza zrozumienie struktury systemów geodezyjnych. Aby skutecznie posługiwać się systemem PL-1992, ważne jest zrozumienie, że południk 19° jest optymalny dla tego obszaru, ponieważ minimalizuje zniekształcenia w odwzorowaniu, co jest niezbędne w geodezji i kartografii. Zatem, dla każdego, kto chce pracować w dziedzinie pomiarów geodezyjnych czy tworzenia map, wiedza o odpowiednim południku osiowym jest fundamentalna.

Pytanie 25

Na podstawie zamieszczonych w tabeli wyników pomiarów punktów kontrolowanych, oblicz kierunkowe przemieszczenia poziome dla punktu nr 32.

Nr punktu	Pomiar pierwotny		Pomiar wtórny
	X₀ [m]	Y₀ [m]	Xw [m]	Yw [m]
31	78,462	634,256	78,482	634,212
32	142,058	582,235	142,124	582,218
33	169,151	613,968	169,142	613,967

A. ΔX = -0,066 m; ΔY = 0,017 m

B. ΔX = 66 cm; ΔY = -44 cm

C. ΔX = 0,066 m; ΔY = -0,017 m

D. ΔX = -66 cm; ΔY = 44 cm

Nieprawidłowe odpowiedzi wskazują na różne typowe błędy myślowe związane z obliczeniami przemieszczeń w układach współrzędnych. Często pojawiającym się problemem jest mylenie jednostek miary, co prowadzi do niepoprawnych wyników. Przykładowo, przeliczenie centymetrów na metry bez uwzględnienia odpowiedniej konwersji skutkuje błędnymi wartościami, jak w przypadku ΔX = -66 cm, które gdyby przeliczyć na metry, stałoby się -0,66 m, co jest zdecydowanie większą różnicą niż ta uzyskana w poprawnej odpowiedzi. Dodatkowo, błąd w znaku przemieszczenia Y może wynikać z niedopatrzenia przy odejmowaniu wartości początkowej od końcowej, co prowadzi do przekroczenia granic właściwych wartości. Ważne jest, aby podczas obliczeń zawsze sprawdzać podstawowe operacje matematyczne oraz dbać o odpowiednie użycie znaków. W geodezji, błędy w obliczeniach mogą prowadzić do poważnych konsekwencji, dlatego kluczowe jest przestrzeganie standardów pomiarowych i dobrych praktyk, takich jak upewnienie się, że wartości są dokładnie odnotowywane i porównywane. W przyszłych obliczeniach, warto również korzystać z narzędzi do analizy danych, które mogą zminimalizować ryzyko błędów ludzkich.

Pytanie 26

Nie można użyć do trwałego oznaczania punktów osnowy poziomej

A. bolców.

B. palików drewnianych.

C. trzpieni.

D. znaków z kamienia.

Paliki drewniane, mimo że są popularnym materiałem w budownictwie oraz w transporcie geodezyjnym, nie są zalecane do trwałego zaznaczania punktów osnowy poziomej z powodu ich niskiej odporności na warunki atmosferyczne oraz degradację. W praktyce, takie paliki mogą ulegać rozkładowi, co prowadzi do zniekształcenia lub zniknięcia punktów pomiarowych. Z tego powodu, w geodezji, preferuje się stosowanie bardziej trwałych materiałów, takich jak trzpienie, znaki z kamienia czy bolce, które wykazują znacznie większą odporność na czynniki zewnętrzne. Trzpienie, na przykład, są osadzane na stałe w gruncie, a ich metalowa konstrukcja zapewnia długotrwałość i stabilność. Z kolei znaki z kamienia stanowią naturalne punkty odniesienia, które mogą przetrwać wiele lat, przy minimalnym ryzyku uszkodzenia. Zastosowanie odpowiednich materiałów do trwałego zaznaczania punktów osnowy poziomej jest kluczowe dla zapewnienia precyzji i wiarygodności pomiarów geodezyjnych, co jest zgodne z obowiązującymi normami w tej dziedzinie.

Pytanie 27

Jakiego z wymienionych przyrządów należy użyć do pomiaru przemieszczeń w kierunku pionowym przęseł mostu?

A. Tensometru

B. Niwelatora

C. Pionownika

D. Inklinometru

Niwelator jest instrumentem pomiarowym, który doskonale nadaje się do pomiaru przemieszczeń pionowych przęseł mostów. Działa na zasadzie pomiaru różnicy wysokości pomiędzy dwoma lub więcej punktami, co umożliwia precyzyjne określenie zmian w poziomie konstrukcji, które mogą wystąpić w wyniku obciążeń, osiadania gruntu czy też wpływu warunków atmosferycznych. W praktyce, użycie niwelatora jest zgodne z normami budowlanymi, które wymagają regularnego monitorowania stabilności budowli. Na przykład, w przypadku mostów, gdzie zmiany w wysokości mogą prowadzić do niebezpiecznych sytuacji, niwelator umożliwia skuteczne wykrywanie oraz analizowanie przemieszczeń. Zastosowanie tej metody pomiarowej jest kluczowe w utrzymaniu bezpieczeństwa infrastruktury, dlatego inżynierowie regularnie korzystają z niwelacji podczas inspekcji oraz konserwacji mostów, aby zapewnić ich długotrwałą stabilność i funkcjonalność. Warto również dodać, że niwelatory są wykorzystywane w różnych aplikacjach budowlanych, w tym w geodezji i inżynierii lądowej, co czyni je uniwersalnym narzędziem w pomiarach geodezyjnych.

Pytanie 28

Który z poniższych instrumentów geodezyjnych służy do pomiaru kątów poziomych i pionowych?

A. Tachimetr

B. Inklinometr

C. Niwelator

D. Teodolit

Teodolit to jedno z podstawowych narzędzi używanych w geodezji do pomiaru kątów poziomych i pionowych. Jest niezwykle precyzyjnym instrumentem, który pozwala na dokładne określenie kierunków i kątów w terenie. Dzięki swojej konstrukcji, teodolit umożliwia wykonywanie pomiarów z bardzo dużą dokładnością, co jest kluczowe w wielu pracach inżynieryjnych. W praktyce, teodolit jest często używany podczas prac związanych z wytyczaniem tras drogowych, budową mostów czy konstrukcją budynków, gdzie precyzyjne pomiary są niezbędne dla prawidłowego przebiegu całego procesu budowlanego. Warto również wspomnieć, że teodolit może być wykorzystywany w połączeniu z innymi narzędziami, takimi jak niwelatory czy tachimetry, co rozszerza jego możliwości pomiarowe. Z mojego doświadczenia wynika, że znajomość obsługi teodolitu jest nieodzowną umiejętnością każdego geodety i inżyniera budownictwa, ponieważ pozwala na skuteczne i efektywne przeprowadzenie wielu kluczowych operacji pomiarowych.

Pytanie 29

Długości boków działki o kształcie kwadratu, którego powierzchnia wynosi 1 hektar, zmierzono z przeciętnym błędem ±0,10 m. Jaką wartość ma średni błąd w obliczaniu powierzchni tej działki?

A. ±20 m2

B. ±10 m2

C. ±200 m2

D. ±100 m2

Analiza błędów pomiarowych w kontekście wyznaczania powierzchni działki wymaga znajomości podstawowych zasad geometrii oraz matematyki stosowanej w inżynierii. Wybór błędnych odpowiedzi wynika najczęściej z nieprawidłowego zastosowania wzorów dotyczących obliczeń błędów. Na przykład, odpowiedź wskazująca na ±100 m² nie uwzględnia, że błąd w pomiarze długości nie przekłada się proporcjonalnie na błędy w obliczaniu powierzchni. Rozszerzając tę myśl, warto zauważyć, że błąd w jednej jednostce długości nie jest równy błędowi w jednostce powierzchni, ponieważ działka ma dwie wymiary – długość i szerokość. Inny typowy błąd to przyjęcie, że błąd obliczenia powierzchni można uzyskać przez dodanie błędów pomiarowych, co nie jest zgodne z zasadą propagacji błędów w przypadku funkcji nieliniowych, takich jak pole powierzchni. Również niepoprawne jest myślenie, że większy błąd pomiarowy długości boku automatycznie oznacza większy błąd powierzchniowy w sposób liniowy. W rzeczywistości zmiana długości boku wpływa na pole powierzchni w sposób kwadratowy. To zrozumienie jest kluczowe dla każdej osoby pracującej w branży geodezyjnej, architektonicznej czy budowlanej, gdzie precyzyjne pomiary mają kluczowe znaczenie dla sukcesu projektów.

Pytanie 30

Zastosowanie metody niwelacji służy do pomiaru oraz zagęszczenia osnowy wysokościowej?

A. reperów

B. barometrycznej

C. profilów

D. powierzchniowej

Odpowiedź "reperów" jest prawidłowa, ponieważ pomiar i zagęszczenie osnowy wysokościowej przy użyciu metody niwelacji opiera się na wykorzystaniu reperów, które są stałymi punktami odniesienia. Repery to trwałe punkty, na których można precyzyjnie mierzyć wysokości. W procesie niwelacji, sprzęt pomiarowy, jak np. niwelator optyczny, jest ustawiany na statywie w punkcie pomiarowym, a następnie odczyty wysokości są wykonywane w stosunku do reperów. Przykładem zastosowania tej metody są prace geodezyjne, gdzie precyzyjne określenie wysokości terenowych jest kluczowe, na przykład w budownictwie lub inżynierii lądowej. Kiedy ustalamy osnowę wysokościową, stosowanie reperów jako punktów odniesienia zapewnia wysoką dokładność pomiarów. Zgodnie z normami geodezyjnymi, np. PN-EN ISO 17123, metody niwelacji powinny być realizowane zgodnie z ustalonymi procedurami, aby zapewnić wiarygodność wyników.

Pytanie 31

Osnowy geodezyjne klasyfikuje się na różne grupy na podstawie ich precyzji oraz metody zakładania, jakich używa się do ich tworzenia?

A. podstawowe fundamentalne, podstawowe bazowe, szczegółowe

B. poziome bazowe, podstawowe wysokościowe, sytuacyjne

C. podstawowe, podstawowe bazowe, pomiarowe

D. fundamentalne, podstawowe bazowe, sytuacyjne

Wybór odpowiedzi, która nie uwzględnia klasyfikacji podstawowych fundamentalnych oraz szczegółowych osnow geodezyjnych, wskazuje na niezrozumienie różnic pomiędzy poszczególnymi typami sieci oraz ich zastosowań. Osnowy fundamentalne są kluczowe w tworzeniu systemów geodezyjnych, gdyż zapewniają stabilne punkty odniesienia, które są niezbędne do precyzyjnego mapowania. Odpowiedzi sugerujące podziały na grupy, takie jak 'poziome bazowe, podstawowe wysokościowe, sytuacyjne' czy 'fundamentalne, podstawowe bazowe, sytuacyjne', mylą kategorie pojęciowe oraz ich funkcje. Poziome i wysokościowe odniesienia są jedynie różnymi wymiarami tej samej osnowy i nie stanowią odrębnych grup. Klasyfikując osnowy według kryterium dokładności, istotne jest, aby zrozumieć, że każda z nich ma określone przeznaczenie oraz różne poziomy precyzji. Typowe błędy myślowe w tej kwestii obejmują pomijanie roli osnowy fundamentalnej jako podstawy dla wszystkich innych pomiarów oraz nieumiejętność rozróżnienia między osnowami służącymi do ogólnych pomiarów a tymi dedykowanymi do bardziej szczegółowych zastosowań. W praktyce, stosowanie nieodpowiednich osnow w projektach geodezyjnych prowadzi do błędów pomiarowych, co może mieć poważne konsekwencje w inżynierii i budownictwie.

Pytanie 32

Określ wartość poziomu odniesienia profilu podłużnego, jeśli maksymalna wysokość zaznaczonego na tym profilu punktu wynosi 225,85 m, a minimalna 185,20 m?

A. 225,00 m

B. 180,00 m

C. 230,00 m

D. 200,00 m

Wartość poziomu porównawczego profilu podłużnego oblicza się na podstawie różnicy pomiędzy najwyższą a najniższą wysokością punktów. W tym przypadku najwyższa wysokość wynosi 225,85 m, a najniższa 185,20 m. Aby określić poziom porównawczy, należy wziąć pod uwagę dolne granice terenu, które są istotne w kontekście inżynierii lądowej i budowlanej. Poziom porównawczy powinien znajdować się poniżej najwyższej wartości, ale bliżej dolnej wartości, aby uwzględnić zmiany w terenie i ułatwić dalsze prace projektowe. Odpowiedzią 180,00 m ustalamy wartość, która zapewnia nie tylko wygodę w operacjach inżynieryjnych, ale również odpowiada praktycznym wymaganiom budowlanym, takim jak odwodnienie i wznoszenie konstrukcji. W ogólnej praktyce, ustalanie odpowiedniego poziomu porównawczego jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i efektywności projektów budowlanych, co podkreślają standardy związane z projektowaniem infrastruktury. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być projektowanie dróg, gdzie poziom porównawczy musi uwzględniać różnice w wysokościach, aby zapobiec problemom z odprowadzaniem wód opadowych oraz zapewnić stabilność konstrukcji.

Pytanie 33

Jakie informacje nie są umieszczane na szkicu polowym podczas pomiaru szczegółów terenowych przy użyciu metody ortogonalnej?

A. Domiary prostokątne

B. Wysokości punktów terenu

C. Sytuacyjne szczegóły terenowe

D. Numery obiektów budowlanych

Szkic polowy z pomiaru szczegółów terenowych metodą ortogonalną jest narzędziem, które ma na celu przedstawienie relacji przestrzennych pomiędzy różnymi obiektami znajdującymi się na danym terenie. W kontekście zamieszczania danych na takim szkicu warto zaznaczyć, że istnieją określone standardy dotyczące tego, co powinno być uwzględnione. Wysokości punktów terenu są danymi, które zazwyczaj są zbierane w ramach pomiarów geodezyjnych, ale nie są one konieczne do przedstawienia na szkicu polowym. Z kolei terenowe szczegóły sytuacyjne, takie jak numery budynków czy domiary prostokątne, są kluczowe dla zrozumienia kontekstu sytuacyjnego. Numery budynków umożliwiają jednoznaczną identyfikację obiektów, co jest niezbędne w dokumentacji planistycznej i urbanistycznej. Domiary prostokątne, czyli pomiary dotyczące wymiarów obiektów, pozwalają na określenie ich wielkości i kształtu, co również jest istotne w kontekście analizy przestrzennej. Często mylnie zakłada się, że wszystkie te informacje są równie istotne. W rzeczywistości, pomiar wysokości jest z reguły bardziej związany z analizą terenu i nie ma bezpośredniego wpływu na przedstawienie układu obiektów. Błędne przekonanie, że wysokości powinny być uwzględniane na szkicie, może prowadzić do nieczytelnych i zbyt skomplikowanych dokumentów, które nie spełniają swoich podstawowych funkcji. W związku z tym, warto znać różnice w danych, które mają być zamieszczane w różnych typach dokumentacji geodezyjnej, aby skutecznie posługiwać się narzędziami geoinformacyjnymi."

Pytanie 34

Aby zaktualizować część mapy zasadniczej, geodeta powinien uzyskać informacje

A. z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego

B. z urzędu wojewódzkiego

C. z urzędu miasta

D. z ewidencji gruntów oraz budynków

Odpowiedź "z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego" jest prawidłowa, ponieważ to właśnie ten zasób stanowi kompleksowe źródło aktualnych i wiarygodnych danych geodezyjnych i kartograficznych, które są niezbędne do aktualizacji mapy zasadniczej. W Polsce państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny jest gromadzony i udostępniany przez Główny Urząd Geodezji i Kartografii (GUGiK), a jego zawartość obejmuje m.in. dane o granicach nieruchomości, infrastrukturze oraz elementach zagospodarowania przestrzennego. Przykładowo, przy aktualizacji mapy zasadniczej, geodeta powinien korzystać z ortofotomap oraz modelu 3D, które są dostępne w ramach tego zasobu. Warto też zaznaczyć, że korzystanie z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego jest zgodne z obowiązującymi przepisami prawa, w tym Ustawą z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne, co zapewnia rzetelność i aktualność pozyskiwanych danych, co jest kluczowe dla precyzyjnego odwzorowania rzeczywistości na mapach.

Pytanie 35

Na jakiej nakładce tematycznej mapy zasadniczej powinien być zaznaczony włąz studzienki kanalizacyjnej?

A. Ewidencyjnej

B. Sytuacyjnej

C. Wysokościowej

D. Topograficznej

Właściwym miejscem do wykreślenia włązu studzienki kanalizacyjnej na mapie zasadniczej jest nakładka sytuacyjna. Nakładka ta ma za zadanie przedstawienie układu obiektów na danym terenie, w tym również infrastruktury technicznej, takiej jak sieci kanalizacyjne. W przypadku studzienek kanalizacyjnych, ich lokalizacja jest kluczowa, ponieważ wpływa na zarządzanie infrastrukturą miejską, w tym na prace konserwacyjne, inspekcję oraz ewentualne awarie. W praktyce, włązy studzienek powinny być oznaczone w sposób umożliwiający ich łatwe zlokalizowanie na mapach i w terenie, co jest zgodne z obowiązującymi normami, takimi jak PN-EN ISO 19110, dotycząca opisu obiektów geograficznych. Dzięki temu, pracownicy odpowiedzialni za obsługę sieci kanalizacyjnych będą mogli szybko reagować na potrzebne interwencje, co jest niezwykle istotne dla zapewnienia sprawności systemu odprowadzania ścieków i minimalizowania ryzyka związanego z ich awariami.

Pytanie 36

Podstawowym krokiem w procesie tworzenia pierwotnej mapy tradycyjną metodą jest umieszczenie na arkuszu ramki sekcyjnej oraz siatki kwadratów. Jakim narzędziem nie można przenieść siatki kwadratów na zdefiniowany arkusz?

A. Koordynatografu

B. Podziałki transwersalnej i kroczka

C. Kwadratnicy z nakłuwaczem

D. Nanosnika biegunowego

Nanosnik biegunowy jest przyrządem, który nie jest przeznaczony do nanoszenia siatki kwadratów na arkusz, lecz służy do określania kierunków i pomiarów kątowych. W tradycyjnym procesie tworzenia pierworysu mapy, kluczowe jest precyzyjne naniesienie siatki kwadratów, co umożliwia dalsze odwzorowanie i szczegółowe pomiary. Nanosnik biegunowy wprowadza pewne ograniczenia, gdyż nie ma on możliwości bezpośredniego wprowadzenia siatki; zamiast tego, zaleca się korzystanie z narzędzi takich jak koordynatograf, który precyzyjnie pozwala na ustawienie i przenoszenie punktów oraz linii na arkusz. Standardy branżowe zalecają stosowanie narzędzi, które zapewniają wysoką dokładność i precyzję, co jest kluczowe w kartografii. W praktyce, aby uzyskać dokładny pierworys, powinno się wykorzystywać sprzęt, który umożliwia bezbłędne odwzorowanie obiektów na mapie, co w przypadku nanosnika biegunowego nie jest możliwe.

Pytanie 37

Jaki typ błędu mógł wystąpić podczas pomiaru długości w kierunku powrotnym, jeśli osoba dokonująca pomiaru niepoprawnie określiła liczbę pełnych odłożeń taśmy, ponieważ zgubiła jedną szpilkę?

A. Przypadkowy

B. Systematyczny

C. Losowy

D. Gruby

Odpowiedź "gruby" jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do błędu, który wynika z nieprawidłowego określenia liczby pełnych odłożeń taśmy pomiarowej. W sytuacji, gdy pomiar wykonuje osoba, która zgubiła szpilkę, może to prowadzić do pomyłek w odczycie długości, co skutkuje błędem grubościowym. Taki błąd systematycznie wpływa na wyniki pomiaru, ponieważ nieprawidłowe zarejestrowanie jednego z odłożeń może powodować stałe zaniżenie lub zawyżenie uzyskane wyniki. Przykładowo, w branży budowlanej, dokładność pomiarów jest kluczowa do zapewnienia precyzyjnego wymiarowania materiałów, co ma bezpośredni wpływ na jakość konstrukcji. Dobre praktyki w zakresie pomiarów zalecają stosowanie kalibracji narzędzi oraz regularne sprawdzanie ich stanu technicznego, co pozwala na minimalizację występowania błędów grubościowych.

Pytanie 38

Jakiego dokumentu wymaga geodeta, aby powiadomić ODGiK o wykonanych pracach geodezyjnych?

A. Raport techniczny

B. Wniosek o uzgodnienie dokumentacji i projektowej

C. Podanie o dostęp do danych ewidencyjnych

D. Zgłoszenie pracy geodezyjnej

Zgłoszenie pracy geodezyjnej jest kluczowym dokumentem, który geodeta musi sporządzić i złożyć w organie odpowiedzialnym za geodezję, czyli w Ośrodku Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej (ODGiK). Dokument ten informuje ODGiK o rozpoczęciu prac geodezyjnych, które mają na celu zbieranie danych dotyczących terenu, pomiarów oraz innych działań geodezyjnych. Przykładowo, gdy geodeta przystępuje do przeprowadzenia pomiarów granicznych, musi złożyć takie zgłoszenie, aby organy mogły monitorować realizację prac oraz zapewnić zgodność z obowiązującymi przepisami i standardami. W ramach praktyki, zgłoszenie to musi zawierać szczegóły dotyczące lokalizacji, rodzaju prac oraz planowanego terminu ich zakończenia. Taki proces jest zgodny z ustawą Prawo geodezyjne i kartograficzne, która nakłada obowiązek informacyjny na wykonawców takich prac. Zgłoszenie pracy geodezyjnej przyczynia się do transparentności działań geodezyjnych i umożliwia lepszą koordynację między różnymi podmiotami zaangażowanymi w proces geodezyjny.

Pytanie 39

Jakie jest wartość azymutu odcinka AB, jeśli współrzędne punktów A i B to: Y_A = 100,00; X_A = 100,00; Y_B = 150,00; X_B = 50,00?

A. 225°

B. 45°

C. 135°

D. 315°

W przypadku błędnych odpowiedzi często pojawiają się mylne interpretacje dotyczące kierunków, które mogą prowadzić do nieprawidłowych obliczeń azymutu. Na przykład, wartości 45°, 315° i 225° mogą być wynikiem błędnych obliczeń lub niepoprawnej interpretacji kierunków. Azymut 45° oznaczałby kierunek północno-wschodni, co nie odpowiada rzeczywistemu położeniu punktu B w stosunku do punktu A, ponieważ punkt B leży na południowym zachodzie względem punktu A. Z kolei azymut 225° wskazuje kierunek południowo-zachodni, co również jest niezgodne z danymi współrzędnymi, gdzie B jest w rzeczywistości wyżej w osi Y, ale dalej w osi X. Azymut 315° z kolei sugeruje kierunek północno-zachodni, co jest błędne, gdyż nie uwzględnia faktu, że z punktu A do punktu B należy poruszać się w dół i w lewo. Kluczowym błędem myślowym jest niepoprawne rozumienie różnicy między azymutem a kierunkiem, co może prowadzić do pomyłek w obliczeniach. Ważne jest, aby przed przystąpieniem do obliczeń dokładnie zrozumieć, jak współrzędne wpływają na wyznaczane kierunki oraz aby stosować poprawne metody obliczania, które uwzględniają zarówno wartości X, jak i Y. W geodezji i kartografii, gdzie precyzja i poprawność kierunków są kluczowe, takie błędy mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w analizach przestrzennych.

Pytanie 40

Godło mapy zasadniczej 6.115.27.4 w systemie współrzędnych PL-2000 wskazuje na mapę stworzoną w skali

A. 1:5000

B. 1:1000

C. 1:500

D. 1:2000

Odpowiedzi, które wskazują na skale 1:1000, 1:500 oraz 1:2000, mogą prowadzić do nieporozumień w kontekście zastosowania map zasadniczych i ich oznaczeń. Skala 1:1000 jest często stosowana w przypadku map do celów budowlanych i lokalizacyjnych, co może wzbudzać mylne przekonanie, że jest odpowiednia dla mapy zasadniczej. Jednakże, w kontekście mapy oznaczonej kodem 6.115.27.4, skala 1:1000 jest zbyt szczegółowa, a tego typu mapy nie są standardowo klasyfikowane jako mapy zasadnicze. Podobnie, skala 1:500, choć przydatna dla bardzo lokalnych analiz, jest również nieodpowiednia w tym przypadku, ponieważ nie odpowiada standardowym klasyfikacjom map zasadniczych, które są bardziej skoncentrowane na ogólnym przedstawieniu obszarów. Z kolei skala 1:2000, chociaż bliska prawidłowej skali, również nie spełnia wymogów, ponieważ nie dostarcza wystarczającej szczegółowości dla typowych zastosowań map zasadniczych. Warto zauważyć, że stosowanie niewłaściwych skal w analizach przestrzennych może prowadzić do błędnych interpretacji danych, co w konsekwencji wpływa na decyzje administracyjne czy inwestycyjne. Dlatego kluczowe jest, aby zawsze odnosić się do odpowiednich norm oraz standardów branżowych, które precyzyjnie definiują zasady tworzenia i użycia map, co pozwoli uniknąć typowych błędów myślowych i nieporozumień.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej