Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 16 maja 2025 11:25
Data zakończenia: 16 maja 2025 12:06

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Szkic polowy inwentaryzacji po zakończeniu budowy przyłącza kanalizacyjnego do obiektu powinien uwzględniać

A. średnicę przewodu.

B. materiał, z którego wykonano przewód.

C. kąt nachylenia przewodu.

D. rysunek instalacji wewnętrznej w budynku.

Wybierając inne odpowiedzi, można wpaść w pułapkę i myśleć, że wie się, co jest naprawdę ważne w inwentaryzacji powykonawczej przyłącza kanalizacyjnego. Nachylenie przewodu, mimo że ważne, wcale nie jest kluczową sprawą na szkicu, bo bardziej chodzi o jego rozmieszczenie w terenie i efektywne odprowadzanie ścieków. Z kolei nazwa materiału, z którego zrobiony jest przewód, jest ważna przy ocenie jakości instalacji, ale nie ma wpływu na funkcjonalność czy przepustowość całego układu, więc w kontekście inwentaryzacji jest to raczej mało efektywna informacja. Co do szkicu instalacji wewnątrz budynku – mimo że daje przydatne info o rozkładzie systemu, to w etapie inwentaryzacji zewnętrznego przyłącza nie jest to potrzebne. Z doświadczenia wiem, że wybierając złe odpowiedzi, można mieć mylne pojęcie o tym, jak działa instalacja kanalizacyjna, co w przyszłości może prowadzić do błędnych wniosków podczas projektowania czy audytów. Trzeba zrozumieć, że każda wartość w dokumentacji ma swoje miejsce, ale nie wszystkie są kluczowe do polowego szkicu, co jest niezbędne, żeby utrzymać dobre standardy w branży budowlanej.

Pytanie 2

Korzystając z danych zamieszczonych w tabeli, oblicz kąt skręcenia pomiędzy układami współrzędnych wtórnym i pierwotnym.

Numer punktu	Układ pierwotny		Układ wtórny
	X^p	Y^p	X^w	Y^w
1	100,00	100,00	400,00	400,00
2	123,00	134,00	377,00	366,00
3	145,00	162,00	355,00	338,00
4	200,00	200,00	300,00	300,00

A. 200g

B. 250g

C. 300g

D. 50g

Prawidłowa odpowiedź to 200g, co oznacza kąt skręcenia między układami współrzędnych wtórnym i pierwotnym. Aby obliczyć kąt skręcenia, ważne jest zrozumienie, jak układy współrzędnych są ze sobą powiązane. Kąt ten można określić poprzez analizę różnic między danymi w układzie pierwotnym a tymi w układzie wtórnym. W praktyce, poprawne obliczenie kąta skręcenia jest kluczowe w dziedzinach takich jak inżynieria, architektura oraz robotyka, gdzie precyzyjne określenie orientacji obiektów jest niezbędne do prawidłowego działania mechanizmów i systemów. Kiedy zmieniamy orientację układów współrzędnych, musimy uwzględnić nie tylko kąt, ale także zmiany w lokalizacji oraz ewentualne przekształcenia, które mogą wpłynąć na dalsze obliczenia. Znajomość prawidłowego obliczania kąta skręcenia jest zgodna z najlepszymi praktykami w zakresie projektowania systemów, w których precyzja ma kluczowe znaczenie dla ich funkcjonowania.

Pytanie 3

Plan zagospodarowania terenu powinien być wykonany na podstawie aktualnej mapy

A. branżowej

B. inwentaryzacyjnej

C. zasadniczej

D. topograficznej

Odpowiedź "zasadnicza" jest poprawna, ponieważ projekt zagospodarowania działki lub terenu należy sporządzić na podstawie mapy zasadniczej, która jest oficjalnym dokumentem zawierającym szczegółowe informacje o terenach, w tym granice działek, infrastrukturę oraz istniejące zagospodarowanie. Mapa zasadnicza jest kluczowym narzędziem w procesie planowania przestrzennego, ponieważ odzwierciedla aktualny stan zagospodarowania przestrzennego oraz umożliwia analizę i projektowanie nowych rozwiązań. W praktyce, architekci i planiści często korzystają z map zasadniczych w celu oceny potencjału działki, identyfikacji ograniczeń (np. strefy ochrony środowiska) oraz planowania przyszłego zagospodarowania. Dobre praktyki w zakresie sporządzania projektów uwzględniają również aktualizację mapy zasadniczej, aby zapewnić zgodność z obowiązującymi przepisami prawa budowlanego i lokalnymi planami zagospodarowania przestrzennego. Dodatkowo, znajomość mapy zasadniczej jest niezbędna w kontekście pozyskiwania pozwoleń na budowę oraz w procesach inwestycyjnych.

Pytanie 4

Jeśli odcinek o długości 1 cm na mapie odpowiada rzeczywistej odległości 50 m w terenie, to w jakiej skali została stworzona ta mapa?

A. 1:5000

B. 1:10 000

C. 1:500

D. 1:1000

Pozostałe opcje nie są dobre, bo wprowadzają w błąd. Odpowiedź 1:1000 sugeruje, że 1 cm na mapie to 10 m prawdziwego terenu, a to się nie zgadza, bo 50 m to o wiele więcej niż 10 m. Z kolei 1:10 000 sugeruje, że 1 cm to 100 m, co też nie ma sensu. Często ludzie myślą, że mniejsza liczba na mapie znaczy większa szczegółowość, ale to nie tak. Im większa liczba w mianowniku, tym mniej szczegółowa mapa. Tak naprawdę, skala 1:500 miałaby sens, tylko gdyby 1 cm odpowiadał 5 m w terenie, ale tu to też się nie zgadza. Głównym błędem jest myślenie, że skala działa w ten sposób, a w kartografii zrozumienie skali jest mega ważne, bo wpływa na to, jak używamy map do planowania czy orientacji w terenie.

Pytanie 5

Jakie jest wartość azymutu odcinka AB, jeśli współrzędne punktów A i B to: Y_A = 100,00; X_A = 100,00; Y_B = 150,00; X_B = 50,00?

A. 45°

B. 225°

C. 135°

D. 315°

Azymut to kąt między kierunkiem północnym a linią łączącą dwa punkty, mierzony w stopniach w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. Aby obliczyć azymut prostej AB, wykorzystujemy wzór na azymut: Az = arctan((Y_B - Y_A) / (X_B - X_A)). W przypadku podanych współrzędnych A(100, 100) i B(50, 150) obliczamy różnice: Y_B - Y_A = 150 - 100 = 50 oraz X_B - X_A = 50 - 100 = -50. Wstawiając wartości do wzoru, otrzymujemy: Az = arctan(50 / -50). Obliczenie daje nam wartość -45°, co po dodaniu 360° daje nam 315°. Jednak, aby uzyskać azymut w kontekście kierunku z A do B, musimy skorygować nasz wynik. Kierunek z A do B wskazuje, że poruszamy się w dół i w lewo, co implikuje, że azymut wynosi 135°. Dodatkowo w praktyce geodezyjnej azymut jest niezwykle istotny dla orientacji w terenie, planowania tras oraz w inżynierii, gdzie precyzyjne określenie kierunków jest kluczowe dla prawidłowego wykonania projektów.

Pytanie 6

Który z dokumentów jest konieczny do zlokalizowania w terenie punktu osnowy geodezyjnej?

A. Dziennik pomiaru długości boków osnowy

B. Opis topograficzny punktu

C. Dziennik pomiaru kątów osnowy

D. Szkic polowy osnowy

Opis topograficzny punktu jest kluczowym dokumentem w geodezji, ponieważ zawiera szczegółowe informacje o lokalizacji i charakterystyce punktu osnowy geodezyjnej. Zazwyczaj obejmuje takie elementy jak współrzędne geograficzne, wysokość, otoczenie punktu oraz dostępność do niego. Dzięki temu geodeta, przebywając w terenie, może szybko zlokalizować punkt osnowy, co jest istotne przy wykonywaniu pomiarów. Przykładowo, w przypadku prowadzenia pomiarów dla celów projektowych, posiadanie opisu topograficznego pozwala na efektywne planowanie prac w terenie oraz minimalizowanie ryzyk związanych z błędami lokalizacyjnymi. W branży geodezyjnej stosuje się standardy, które wymagają, aby wszystkie punkty osnowy miały odpowiednio przygotowaną dokumentację, co podnosi jakość i dokładność przeprowadzanych pomiarów.

Pytanie 7

Jaki jest błąd względny w pomiarze odcinka długości 250,00 m, jeśli jego długość zmierzono z błędem średnim ±5 cm?

A. 1/5000

B. 1/100

C. 1/500

D. 1/50

Analizując pozostałe odpowiedzi, można zauważyć, że wiele z nich opiera się na błędnych założeniach dotyczących obliczania błędu względnego. Przyjmując, że błąd pomiarowy wynosi 5 cm, niektóre odpowiedzi, takie jak 1/100 czy 1/50, mogą wydawać się na pierwszy rzut oka atrakcyjne, ale nie uwzględniają rzeczywistego kontekstu pomiaru. Odpowiedź 1/100 sugeruje, że błąd pomiarowy stanowi 1% całkowitej długości, co jest znacznie wyolbrzymione, biorąc pod uwagę, że 5 cm to tylko 0,02% z 250 m. Podobnie, odpowiedź 1/50 również jest nieprawidłowa, ponieważ wskazuje na dużo większy błąd względny, niż jest to rzeczywiście zasadne. Typowym błędem myślowym w takich przypadkach jest niewłaściwe przeliczenie jednostek lub niedocenianie wpływu skali na błąd pomiarowy. Odpowiedzi te mogą wskazywać na brak zrozumienia, jak proporcjonalnie mały błąd w stosunku do dużych wartości może wpływać na obliczenia. W praktyce inżynieryjnej i naukowej ważne jest, aby analizy były dokładne i zgodne z uznanymi standardami, takimi jak normy ISO dotyczące metrologii, które promują precyzyjne i konsekwentne podejście do pomiarów i obliczeń.

Pytanie 8

Mapy zasadniczej nie sporządza się w skali

A. 1:10000

B. 1:2000

C. 1:1000

D. 1:5000

Odpowiedź 1:10000 jest prawidłowa, ponieważ mapy zasadnicze są tworzone w skali 1:10000, co jest zgodne ze standardami określonymi w przepisach dotyczących geodezji i kartografii. Ta skala jest optymalna dla prezentacji lokalnych szczegółów w terenie, co czyni ją niezwykle przydatną w działaniach związanych z urbanistyką, planowaniem przestrzennym oraz w procesach inwestycyjnych. Właściwe odwzorowanie terenu w tej skali umożliwia dokładne pomiary i analizy, które są niezbędne w planowaniu budynków, dróg oraz infrastruktury. Mapy w tej skali są zazwyczaj wykorzystywane w projektach budowlanych, gdzie precyzyjne odwzorowanie elementów terenu, takich jak granice działek, sieci uzbrojenia terenu oraz istniejące obiekty, jest kluczowe dla skutecznego zarządzania inwestycją. Zgodność z normami, takimi jak PN-ISO 19110, podkreśla znaczenie jakości danych w procesach geoinformacyjnych, co sprawia, że skala 1:10000 jest szeroko uznawana jako standardowa w polskiej geodezji.

Pytanie 9

Jaką odległość mają punkty hektometrowe na osi trasy?

A. 150 m

B. 100 m

C. 50 m

D. 200 m

Punkty hektometrowe to standardowe punkty pomiarowe na trasie, które są oddalone od siebie o 100 m. Jest to istotne w kontekście nawigacji, planowania tras oraz w zarządzaniu ruchem drogowym. Umożliwia to precyzyjne określenie lokalizacji pojazdu lub obiektu na danej trasie. W praktyce, punkty te są wykorzystywane w różnych systemach transportowych, w tym w kolejnictwie, gdzie oznaczają konkretne odległości między stacjami. Przy ustalaniu rozkładów jazdy oraz w przypadku monitorowania postępu transportu, dokładne określenie odległości jest kluczowe. Standardy takie jak normy ISO w zakresie transportu i logistyki oraz dobre praktyki związane z oznaczaniem tras uwzględniają właśnie odległości określane w hektometrach, co ułatwia komunikację i zarządzanie procesami logistycznymi.

Pytanie 10

Określ wartość poziomu odniesienia profilu podłużnego, jeśli maksymalna wysokość zaznaczonego na tym profilu punktu wynosi 225,85 m, a minimalna 185,20 m?

A. 180,00 m

B. 225,00 m

C. 200,00 m

D. 230,00 m

Wartość poziomu porównawczego profilu podłużnego oblicza się na podstawie różnicy pomiędzy najwyższą a najniższą wysokością punktów. W tym przypadku najwyższa wysokość wynosi 225,85 m, a najniższa 185,20 m. Aby określić poziom porównawczy, należy wziąć pod uwagę dolne granice terenu, które są istotne w kontekście inżynierii lądowej i budowlanej. Poziom porównawczy powinien znajdować się poniżej najwyższej wartości, ale bliżej dolnej wartości, aby uwzględnić zmiany w terenie i ułatwić dalsze prace projektowe. Odpowiedzią 180,00 m ustalamy wartość, która zapewnia nie tylko wygodę w operacjach inżynieryjnych, ale również odpowiada praktycznym wymaganiom budowlanym, takim jak odwodnienie i wznoszenie konstrukcji. W ogólnej praktyce, ustalanie odpowiedniego poziomu porównawczego jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i efektywności projektów budowlanych, co podkreślają standardy związane z projektowaniem infrastruktury. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być projektowanie dróg, gdzie poziom porównawczy musi uwzględniać różnice w wysokościach, aby zapobiec problemom z odprowadzaniem wód opadowych oraz zapewnić stabilność konstrukcji.

Pytanie 11

W jakim rodzaju niwelacji teoretyczna całkowita różnica wysokości pomiędzy punktem startowym a końcowym wynosi 0 mm?

A. Otwartym

B. Zamkniętym

C. Wiszącym

D. Wyliczeniowym

Ciąg niwelacyjny zamknięty charakteryzuje się tym, że jego teoretyczna suma różnic wysokości między punktem końcowym a początkowym wynosi 0 mm. Oznacza to, że w takim ciągu, po wykonaniu pomiarów na zamkniętej pętli, wysokości wszystkich punktów są wyważone i nie wykazują różnicy, co jest istotne w kontekście dokładności pomiarów niwelacyjnych. Zastosowanie ciągów zamkniętych jest kluczowe w inżynierii budowlanej oraz geodezji, gdzie precyzyjne wyznaczanie wysokości ma fundamentalne znaczenie. W przypadku pomiarów niwelacyjnych, idea zamkniętej pętli pozwala na skompensowanie błędów systematycznych i losowych, co zwiększa wiarygodność wyników. Standardy takie jak PN-EN ISO 17123-2 zalecają stosowanie takich ciągów w procesach weryfikacji i kalibracji instrumentów geodezyjnych. Przykładem praktycznego zastosowania może być budowa mostów, gdzie dokładność pomiarów wysokościowych jest kluczowa dla stabilności konstrukcji.

Pytanie 12

Jakie grupy lub grupy dokładnościowe obejmują detale terenowe, których pomiar można zrealizować za pomocą limy pomiarowej, opierając się z jednej strony na narożniku budynku, a z drugiej na latarni?

A. Do I i II grupy

B. Do II i III grupy

C. Tylko do I grupy

D. Tylko do II grupy

Odpowiedź wskazująca na przynależność szczegółów terenowych do II i III grupy jest poprawna, ponieważ obie te grupy obejmują pomiary, które można wykonać za pomocą limy pomiarowej. Grupa II odnosi się do pomiarów, które wymagają większej dokładności, typowych dla prac geodezyjnych związanych z inżynierią lądową i budownictwem, gdzie precyzyjne ustalenie lokalizacji elementów budowlanych jest kluczowe. Z kolei grupa III to pomiary o niższej precyzji, jednak nadal akceptowalne w kontekście podstawowych prac terenowych. W praktyce, dokładne pomiary związane z narożnikami budynków oraz ich relacją do latarni mogą mieć zastosowanie w różnych projektach budowlanych, takich jak planowanie i kontrola robót budowlanych, a także w geodezyjnych kontrolach jakości. Standardy, takie jak normy ISO 17123 dotyczące metod pomiarów w geodezji, podkreślają znaczenie stosowania odpowiednich narzędzi, jak lima pomiarowa, w celu zapewnienia wymaganej dokładności i powtarzalności pomiarów.

Pytanie 13

Jeśli długość odcinka na mapie w skali 1:500 wynosi 20 cm, to jaka jest rzeczywista długość tego odcinka w terenie?

A. 1000m

B. 500 m

C. 50 m

D. 100 m

Odpowiedź 100 m jest poprawna, ponieważ w skali 1:500 każdy 1 cm na mapie reprezentuje 500 cm w rzeczywistości, co odpowiada 5 m. Aby obliczyć rzeczywistą długość odcinka, należy pomnożyć długość odcinka na mapie przez wartość skali. W tym przypadku: 20 cm (długość na mapie) x 500 cm (w rzeczywistości na 1 cm) = 10000 cm, co przelicza się na 100 m. Przykład zastosowania tej wiedzy można znaleźć w geodezji i kartografii, gdzie precyzyjne pomiary są niezbędne do tworzenia map i planów. Stosowanie skal w praktyce umożliwia inżynierom, architektom oraz planistom przestrzennym dokładne odwzorowywanie rzeczywistych odległości i powierzchni, co jest kluczowe dla efektywnego projektowania i realizacji inwestycji budowlanych oraz zarządzania przestrzenią. Wiedza ta jest również przydatna w czasie wędrówek czy nawigacji, gdzie umiejętność odczytywania map i przeliczania skal jest niezbędna dla bezpieczeństwa i orientacji w terenie.

Pytanie 14

Geodezyjne pomiary sytuacyjne w terenie nie mogą być realizowane za pomocą metod

A. wcięć kątowych, liniowych i kątowo-liniowych.

B. skaningu laserowego.

C. biegunowej.

D. ortogonalną (domiarów prostokątnych).

Skaning laserowy to naprawdę fajna technika pomiarowa. Działa na zasadzie zbierania danych za pomocą skanera laserowego, co sprawia, że jest bardzo efektywna, zwłaszcza w geodezyjnych pomiarach terenowych. Choć nie jest to typowa metoda, to pozwala na zbieranie ogromnej ilości punktów danych w krótkim czasie. Dzięki temu możemy stworzyć bardzo szczegółowy model 3D terenu. W projektach budowlanych to może być super przydatne, bo pozwala szybko i dokładnie dokumentować istniejące budynki czy inne obiekty. To jest mega ważne, gdy planujemy coś nowego. Ważne jest, aby pamiętać, że skanowanie laserowe powinno być robione w odpowiednich warunkach, a wyniki warto sprawdzić tradycyjnymi metodami, żeby mieć pewność co do jakości tych danych.

Pytanie 15

Jakiego przyrządu powinno się użyć do dokładnego naniesienia ramki sekcyjnej oraz siatki kwadratów w procesie tworzenia mapy analogowej?

A. Nanośnika prostokątnego

B. Koordynatografu

C. Współrzędnika

D. Nanośnika biegunowego

Wybierając nanośnik biegunowy, współrzędnik lub nanośnik prostokątny, można wprowadzić do procesu opracowywania map błędne założenia dotyczące precyzji i dokładności. Nanośnik biegunowy, mimo iż potrafi wspierać pomiar na powierzchni, nie jest narzędziem zoptymalizowanym do tworzenia ramki sekcyjnej czy siatki na mapie. Jego zastosowanie jest bardziej związane z określaniem kierunków, a nie precyzyjnym nanoszeniem detali. W przypadku współrzędnika, jego konstrukcja może wprowadzać ograniczenia w dokładności pomiaru, co jest kluczowe w kontekście opracowywania map. Z kolei nanośnik prostokątny, choć bywa używany do wyznaczania obszarów, nie oferuje tego samego poziomu wsparcia w precyzyjnym nanoszeniu siatek, co koordynatograf. Często błędem jest mylenie funkcji tych narzędzi, co może prowadzić do poważnych nieścisłości w opracowywanych mapach. Profesjonalne podejście do kartografii wymaga zrozumienia, że każdy instrument ma swoje specyficzne zastosowania, a ich niewłaściwe użycie może skutkować obniżeniem standardów jakościowych, co jest nieakceptowalne w branży, gdzie precyzja jest kluczowa.

Pytanie 16

Jeżeli rzeczywista długość odcinka wynosi 86,00 m, a jego długość na mapie to 43,00 mm, to w jakiej skali została stworzona mapa, na której ten odcinek został zobrazowany?

A. 1:1000

B. 1:500

C. 1:250

D. 1:2000

Odpowiedź 1:2000 jest prawidłowa, ponieważ skala mapy jest wyrażona jako stosunek długości w terenie do długości na mapie. W tym przypadku długość odcinka w terenie wynosi 86,00 m, co przelicza się na 86000 mm, zaś na mapie długość tego odcinka wynosi 43,00 mm. Aby obliczyć skalę, należy podzielić długość w terenie przez długość na mapie: 86000 mm / 43 mm = 2000. Oznacza to, że 1 mm na mapie odpowiada 2000 mm (czyli 2 m) w terenie. Przykładowo, w praktyce skala 1:2000 jest często stosowana w planowaniu urbanistycznym oraz w szczegółowych mapach geodezyjnych, co pozwala na precyzyjne odwzorowanie obiektów i ich lokalizacji. Dobrą praktyką jest również uwzględnianie w dokumentacji mapowej aspektów takich jak dokładność pomiarów oraz zastosowanie odpowiednich symboli i oznaczeń, co zapewnia lepsze zrozumienie prezentowanych informacji.

Pytanie 17

Jeśli długość boku kwadratu zmierzonego w terenie wynosi 10 m, to jego pole na mapie w skali 1:1000 będzie wynosić

A. 10,0 cm2

B. 1,0 cm2

C. 100,0 cm2

D. 0,1 cm2

Aby obliczyć pole powierzchni kwadratu na mapie w skali 1:1000, należy najpierw przeliczyć długość boku kwadratu z metra na centymetry. Dla boku o długości 10 m, mamy 10 m x 100 cm/m = 1000 cm. Pole powierzchni kwadratu obliczamy ze wzoru P = a², gdzie a to długość boku. Zatem, pole wynosi 1000 cm x 1000 cm = 1 000 000 cm² w rzeczywistości. Na mapie w skali 1:1000, pole to będzie reprezentowane przez 1 000 000 cm² / 1 000 000 = 1 cm². Przykład zastosowania tej wiedzy można znaleźć w geodezji, gdzie skale map używane są do przedstawiania dużych obszarów na małych powierzchniach, a dokładne obliczenia są kluczowe dla prawidłowego odwzorowania terenu. Dobra praktyka wymaga, aby geodeci i kartografowie dokładnie przeliczywali wymiary obiektów, aby zapewnić dokładność mapy oraz informacji, które ona przekazuje.

Pytanie 18

W trakcie projektowania osnów geodezyjnych nie przeprowadza się

A. wywiadu z terenu

B. stabilizacji punktów geodezyjnych

C. ustalenia lokalizacji i zabudowy poszczególnych punktów sieci

D. inwentaryzacji już istniejących punktów geodezyjnych

Podczas projektowania osnów geodezyjnych ważne jest, żeby najpierw zrobić inwentaryzację istniejących punktów. Dzięki temu wiemy, które z nich można wykorzystać w nowym projekcie i jaki mają stan. Wywiad terenowy też jest istotny, bo zbiera się dzięki niemu info o lokalnych warunkach, co jest konieczne, żeby dobrze zaplanować sieć punktów. Jeśli nie ustalimy właściwie lokalizacji punktów, to można mieć później problemy z ich funkcjonalnością. Często spotykanym błędem jest pomijanie tych kroków w projekcie. Stabilizacja punktów geodezyjnych nie powinna być pierwsza w tym procesie, bo to coś, co robimy dopiero po zaplanowaniu osnowy. Wiedza o tym, w jakiej kolejności działać, jest kluczowa, żeby projekt się udał. Jeśli nie przemyślimy wywiadu terenowego, inwentaryzacji oraz lokalizacji punktów, to mogą się pojawić problemy później, jak trudności z pomiarami czy błędy w danych. Stabilizacja punktów geodezyjnych powinna być na końcu, żeby zapewnić trwałość całej osnowy.

Pytanie 19

Na podstawie zamieszczonych w tabeli wyników pomiarów punktów kontrolowanych, oblicz kierunkowe przemieszczenia poziome dla punktu nr 32.

Nr punktu	Pomiar pierwotny		Pomiar wtórny
	X₀ [m]	Y₀ [m]	Xw [m]	Yw [m]
31	78,462	634,256	78,482	634,212
32	142,058	582,235	142,124	582,218
33	169,151	613,968	169,142	613,967

A. ΔX = 66 cm; ΔY = -44 cm

B. ΔX = 0,066 m; ΔY = -0,017 m

C. ΔX = -0,066 m; ΔY = 0,017 m

D. ΔX = -66 cm; ΔY = 44 cm

Nieprawidłowe odpowiedzi wskazują na różne typowe błędy myślowe związane z obliczeniami przemieszczeń w układach współrzędnych. Często pojawiającym się problemem jest mylenie jednostek miary, co prowadzi do niepoprawnych wyników. Przykładowo, przeliczenie centymetrów na metry bez uwzględnienia odpowiedniej konwersji skutkuje błędnymi wartościami, jak w przypadku ΔX = -66 cm, które gdyby przeliczyć na metry, stałoby się -0,66 m, co jest zdecydowanie większą różnicą niż ta uzyskana w poprawnej odpowiedzi. Dodatkowo, błąd w znaku przemieszczenia Y może wynikać z niedopatrzenia przy odejmowaniu wartości początkowej od końcowej, co prowadzi do przekroczenia granic właściwych wartości. Ważne jest, aby podczas obliczeń zawsze sprawdzać podstawowe operacje matematyczne oraz dbać o odpowiednie użycie znaków. W geodezji, błędy w obliczeniach mogą prowadzić do poważnych konsekwencji, dlatego kluczowe jest przestrzeganie standardów pomiarowych i dobrych praktyk, takich jak upewnienie się, że wartości są dokładnie odnotowywane i porównywane. W przyszłych obliczeniach, warto również korzystać z narzędzi do analizy danych, które mogą zminimalizować ryzyko błędów ludzkich.

Pytanie 20

Zmierzoną odległość 120 m określono z błędem średnim ±3 cm. Jaki jest błąd względny tej pomierzonej odległości?

A. 1/5000

B. 1/4000

C. 1/2000

D. 1/1000

Błąd względny jest miarą niepewności pomiaru, określającą jaką część pomiaru stanowi błąd. W tym przypadku mamy pomiar odległości wynoszący 120 m oraz średni błąd pomiaru wynoszący ±3 cm, co w przeliczeniu na metry daje ±0,03 m. Aby obliczyć błąd względny, należy podzielić błąd pomiaru przez wartość zmierzoną. Zatem: błąd względny = błąd / wartość zmierzona = 0,03 m / 120 m = 0,00025. W przeliczeniu na ułamek, błąd względny wynosi 1/4000. Tego rodzaju obliczenia są niezbędne w inżynierii oraz naukach przyrodniczych, gdzie precyzyjne pomiary mają kluczowe znaczenie, zwłaszcza w kontekście kalibracji urządzeń pomiarowych i zapewnienia jakości w procesach produkcyjnych. Należy pamiętać, że błąd względny pozwala na porównanie dokładności różnych pomiarów i jest szeroko stosowany w badaniach naukowych oraz w przemyśle.

Pytanie 21

Niwelacja geometryczna wymaga, aby pomiar na każdym stanowisku był wykonywany dwukrotnie z różną wysokością osi celowej. Jaka jest maksymalna dopuszczalna różnica pomiędzy tymi wynikami?

A. 0,001 m

B. 0,01 m

C. 0,004 m

D. 0,04 m

Wybór błędnych wartości maksymalnej różnicy między pomiarami niwelacyjnymi może prowadzić do znacznych problemów w praktyce geodezyjnej. Wartości takie jak 0,001 m, 0,04 m oraz 0,01 m nie odpowiadają standardom wymaganym w geodezji i mogą wskazywać na niezrozumienie kluczowych zasad dotyczących precyzji pomiarów. Zbyt mała dopuszczalna różnica, jak 0,001 m, nie uwzględnia naturalnych błędów pomiarowych, które mogą wynikać z różnych czynników, takich jak zmiany temperaturowe, niestabilność instrumentów czy błędy ludzkie. Z kolei zbyt duża różnica, jak 0,04 m, z pewnością przyczyniłaby się do istotnych nieścisłości, które mogą zagrażać dokładności wszystkich prac budowlanych, a także obniżyć jakość projektów inżynieryjnych. Typowe błędy myślowe obejmują brak zrozumienia, jak ważne jest odpowiednie dobieranie tolerancji w zależności od rodzaju terenu i specyfiki wykonywanych pomiarów. W praktyce, geodeci muszą nie tylko znać normy, ale także umieć je zastosować w odpowiednich kontekstach, co wymaga doświadczenia i wiedzy o instrumentach pomiarowych oraz metodach niwelacji. W związku z tym, zrozumienie i stosowanie odpowiednich wartości tolerancji jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości wyników oraz bezpieczeństwa projektów inżynieryjnych.

Pytanie 22

Do projekcji prostokątnej wyznaczonych punktów na linię wykorzystuje się

A. dalmiarze elektromagnetyczne

B. piony optyczne

C. łaty niwelacyjne

D. węgielnice pryzmatyczne

Dalmierze elektromagnetyczne, choć są użyteczne w pomiarach odległości, nie służą do rzutowania punktów na prostą. Ich głównym zastosowaniem jest pomiar dystansów z wykorzystaniem sygnałów elektromagnetycznych, co może być przydatne w różnych dziedzinach, ale nie zastępuje węgielnic pryzmatycznych w kontekście rzutowania. Łaty niwelacyjne, z kolei, służą do odczytywania różnic wysokości i są kluczowe w procesach niwelacji terenu. Nie są one zaprojektowane do rzutowania punktów na prostą, a ich główną funkcją jest pomiar i przeniesienie różnic wysokości. Piony optyczne, choć przydatne w ustalaniu pionu w budownictwie, nie mają zastosowania w rzutowaniu punktów na prostą, gdyż ich zadaniem jest jedynie pomoc w wyznaczaniu linii pionowej. Błędem myślowym jest założenie, że narzędzia te mogą pełnić funkcje węgielnic pryzmatycznych, podczas gdy każde z nich ma swoje specyficzne zastosowanie i ograniczenia. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi narzędziami jest kluczowe dla efektywnego planowania prac geodezyjnych i budowlanych.

Pytanie 23

Określ wysokość osi celowej danego instrumentu, jeżeli pomiar na łacie niwelacyjnej umieszczonej na punkcie o wysokości 109,50 m wynosi 1300.

A. 108,20 m

B. 109,37 m

C. 110,80 m

D. 109,63 m

Podczas rozwiązywania tego problemu, niektórzy mogą błędnie interpretować odczyt na łacie jako bezpośrednią wysokość osi celowej, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Na przykład, niektórzy mogą sądzić, że odczyt na łacie, 1300 mm, oznacza, że wysokość osi celowej jest równa wysokości punktu, co jest dużym uproszczeniem i błędem. Należy pamiętać, że odczyt na łacie odnosi się do różnicy wysokości między punktem, na którym znajduje się łata, a linią widzenia instrumentu. Kolejnym częstym błędem jest stosowanie jednostek miary w sposób niezgodny z zasadami, co może prowadzić do nieporozumień. Warto zauważyć, że w niwelacji kluczowe jest zachowanie spójności jednostek, co pozwala uniknąć pomyłek w obliczeniach. Ponadto, pomijanie kroków obliczeniowych, takich jak dodawanie wysokości punktu i odczytu na łacie, prowadzi do niepełnego zrozumienia metody niwelacji. Aby uniknąć błędów, warto zawsze stosować się do ustalonych procedur i standardów, które zapewniają prawidłowe i wiarygodne wyniki pomiarów. Praktyczne podejście do niwelacji wymaga zrozumienia nie tylko matematyki, ale również zasad działania instrumentów pomiarowych oraz ich właściwego użycia.

Pytanie 24

Jaką metodą powinno się ustalić wysokość stanowiska instrumentu w niwelacji punktów rozrzuconych?

A. Niwelacji siatkowej

B. Biegunową

C. Ortogonalną

D. Niwelacji reperów

Niwelacja reperów to metoda, która pozwala na precyzyjne wyznaczenie wysokości stanowiska instrumentu niwelacyjnego w kontekście pomiarów punktów rozproszonych. Ta technika polega na pomiarze różnic wysokości pomiędzy reperami, które są wcześniej ustalone w terenie i mają znaną wysokość. Dzięki temu, operator instrumentu może łatwo określić wysokość punktów, do których będą odniesione inne pomiary. Praktycznym przykładem zastosowania tej metody jest budowa infrastruktury, gdzie precyzyjne ustalenie poziomu terenu jest kluczowe dla dalszych prac budowlanych. W branży inżynieryjnej i geodezyjnej, zgodnie z normami ISO 17123, niwelacja reperów jest uznawana za jedno z podstawowych narzędzi do zapewnienia dokładności pomiarów. Dobre praktyki wskazują na konieczność regularnej kalibracji instrumentów oraz stosowanie sprawdzonych reperów, co podnosi wiarygodność wyników pomiarów.

Pytanie 25

W teodolicie oś rotacji instrumentu jest oznaczona

A. cc

B. vv

C. hh

D. ll

Odpowiedź 'vv' jest prawidłowa, ponieważ oznaczenie to odnosi się do osi obrotu teodolitu. Teodolit jest precyzyjnym instrumentem stosowanym w geodezji do pomiarów kątów poziomych i pionowych. Oś obrotu instrumentu jest kluczowym elementem, który pozwala na dokonywanie dokładnych pomiarów. Jest to oś, wokół której instrument obraca się, co umożliwia precyzyjne celowanie na obiekty. W praktyce, podczas ustawiania teodolitu, operator musi zapewnić, że oś obrotu jest idealnie wyrównana z punktem pomiarowym. Wykorzystanie oznaczenia 'vv' jest standardem w branży, co ułatwia komunikację między specjalistami. Warto również zauważyć, że dobrym zwyczajem jest regularne kalibrowanie teodolitu, aby zapewnić jego dokładność i wiarygodność w pomiarach. Wiedza na temat funkcji i oznaczeń elementów teodolitu jest kluczowa dla skutecznego prowadzenia prac geodezyjnych oraz inżynieryjnych, co potwierdzają międzynarodowe normy ISO dotyczące pomiarów geodezyjnych.

Pytanie 26

Wyniki przeprowadzonego wywiadu terenowego powinny być oznaczone na kopii mapy zasadniczej przy użyciu koloru

A. niebieskim

B. czerwonym

C. grafitowym

D. czarnym

Zaznaczenie wyników wywiadu terenowego na kopii mapy zasadniczej kolorem czerwonym jest zgodne z powszechnie przyjętymi standardami w dziedzinie geodezji i kartografii. Czerwony kolor jest często używany do oznaczania istotnych informacji, takich jak granice, obszary objęte analizą, a także miejsca o szczególnym znaczeniu. W praktyce, używanie czerwonego koloru pozwala na szybkie i łatwe zidentyfikowanie obszarów, które były przedmiotem badania, co jest niezbędne podczas dalszych analiz oraz planowania. Na przykład, podczas analizy wyników wywiadu terenowego dotyczącego projektów budowlanych, czerwone oznaczenie wskazuje na miejsca, które wymagają szczególnej uwagi, co może być istotne dla inżynierów i planistów. Dzięki temu, efektywnie wspiera się proces podejmowania decyzji, minimalizując ryzyko błędów w interpretacji danych. Stosowanie jednolitych kolorów w dokumentacji geodezyjnej sprzyja również lepszemu zrozumieniu i współpracy pomiędzy różnymi zespołami pracującymi nad projektem.

Pytanie 27

Jakie grupy błędów, mających wpływ na wyniki pomiarów, są wyróżniane w geodezji?

A. Błędy grube, omyłki, błędy stałe

B. Błędy osobowe, błędy systematyczne, błędy losowe

C. Błędy stałe, omyłki, błędy systematyczne

D. Błędy grube, błędy systematyczne, błędy przypadkowe

W geodezji mamy trzy główne grupy błędów, które mogą wpłynąć na to, co zmierzymy. Po pierwsze, są błędy grube, które mocno psują wyniki. Często wynikają z tego, że coś źle odczytaliśmy albo popełniliśmy błąd przy obsłudze sprzętu. Na przykład, zawsze trzeba uważać, żeby dobrze wpisać wartości do systemu, bo jeden zły krok i wszystko się sypie. Potem są błędy systematyczne. To takie błędy, które sobie powtarzają przez to, że narzędzie pomiarowe może być źle kalibrowane. Jak coś jest źle ustawione, to za każdym razem będziemy dostawać ten sam zły wynik. A na końcu mamy błędy przypadkowe. To te, które się zdarzają bez żadnego ostrzeżenia, jak zmiany pogody czy losowe wahania w wynikach. W geodezji ważne jest, żeby te błędy identyfikować i minimalizować, bo w projektach budowlanych czy geodezyjnych precyzyjne pomiary to klucz do sukcesu.

Pytanie 28

Jakie prace geodezyjno-kartograficzne nie wymagają zgłoszenia ani przekazania dokumentacji do Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego?

A. Dotyczące aktualizacji mapy w celach projektowych

B. Odniesione do pomiarów sytuacyjno-wysokościowych

C. Powiązane z inwentaryzacją powykonawczą budynków

D. Realizowane w celu określenia objętości mas ziemnych

Odpowiedź o pracach geodezyjno-kartograficznych, które mają na celu ustalenie objętości mas ziemnych, jest absolutnie trafna. Takie działania zazwyczaj nie wymagają żadnych formalności, jak zgłoszenia czy przekazywania dokumentacji do Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego. W praktyce te prace często są częścią różnych procesów budowlanych, na przykład przy ocenie, ile ziemi musimy wykopać albo nasypać. Myślę, że ustalanie objętości tych mas to naprawdę istotne zadanie, które można robić na podstawie prostych pomiarów w terenie i obliczeń matematycznych. Przy większych projektach budowlanych korzysta się też z nowoczesnych technologii, jak skanowanie 3D czy fotogrametria, co znacznie poprawia dokładność wyników. Dodatkowo, wszystkie te prace są zgodne z aktualnymi normami branżowymi, co zapewnia ich jakość i zgodność z przepisami. Co więcej, ustalanie objętości mas ziemnych jest ważne nie tylko w budownictwie, ale też w gospodarce przestrzennej oraz w ochronie środowiska, gdzie zarządzanie odpadami ziemnymi jest bardzo istotne.

Pytanie 29

W niwelacji trygonometrycznej przewyższeniem określamy różnicę wysokości między

A. punktem celowania a horyzontem instrumentu

B. reperami a punktem celowania

C. sąsiednimi reperami

D. punktem celowania a stanowiskiem instrumentu

W przypadku niwelacji trygonometrycznej nie każdy pomiar różnicy wysokości pomiędzy różnymi punktami jest traktowany jako przewyższenie. Odpowiedzi, które wskazują na różnice pomiędzy reperami a punktem celowania, pomiędzy punktem celowania a stanowiskiem instrumentu czy sąsiednimi reperami, wprowadzają w błąd, ponieważ nie oddają istoty tego, co oznacza przewyższenie. Repery są punktami o znanej wysokości, które służą jako odniesienie w pomiarach. Chociaż ważne jest określenie różnicy wysokości pomiędzy nimi, to w kontekście przewyższenia istotny jest pomiar w odniesieniu do poziomu horyzontu instrumentu. Często popełnianym błędem jest mylenie różnych punktów odniesienia, co prowadzi do nieprawidłowej interpretacji wyników pomiarów. W geodezji kluczowe jest ścisłe przestrzeganie definicji oraz terminologii, aby unikać nieporozumień, które mogą skutkować poważnymi konsekwencjami w realizowanych projektach. Zrozumienie różnicy między różnicą wysokości a przewyższeniem jest fundamentalne dla każdego geodety oraz inżyniera, który zajmuje się pomiarami terenu oraz projektowaniem, dlatego tak istotne jest przyswojenie właściwych koncepcji i pojęć. Dobre praktyki w branży zalecają ciągłe szkolenie i aktualizację wiedzy w tym zakresie.

Pytanie 30

Dokonano pomiaru kąta pionowego w dwóch ustawieniach lunety, uzyskując rezultaty: O_I= 101^g80^c70^cc, O_II= 298^g17^c00^cc. Jaki jest kąt zenitalny?

A. 298g18c15cc

B. 196g36c30cc

C. 199g98c85cc

D. 101g81c85cc

Jeżeli wybrałeś błędną odpowiedź, to pewnie było to wynikiem nieporozumienia w kwestii obliczania kątów zenitalnych. Kąt zenitalny jest powiązany z pomiarami kątów pionowych, które przeprowadza się w dwóch różnych ustawieniach lunety. Kluczowe tutaj jest, żeby zrozumieć, że przy dodawaniu kątów pionowych do obliczenia kąta zenitalnego, zawsze trzeba od sumy odjąć 200g. Wiele osób może tu popełnić błąd nie stosując tej zasady, co prowadzi do zawyżenia wyników. Czasami zdarza się, że złe odpowiedzi wynikają też z błędnego rozumienia konwencji pomiarowej, gdzie zapomina się uwzględnić konieczność konwersji jednostek kątowych. Na przykład, gdy dodasz kąty bez odpowiedniej konwersji do systemu pełnych stopni, minut i sekund, to możesz dostać fałszywe wyniki, które mogą być obecne wśród odpowiedzi. Ważne, żeby pamiętać, że kąt zenitalny musi mieścić się w konkretnym zakresie, co jest typowe dla pomiarów geodezyjnych. Przy obliczeniach z użyciem kątów pionowych, istotne jest przestrzeganie standardów pomiarowych, takich jak te ustalone przez Międzynarodową Federację Geodetów (FIG) i inne organizacje branżowe, które podkreślają znaczenie precyzyjnych i dokładnych wyników w tej dziedzinie.

Pytanie 31

Który z poniższych obiektów wymaga obowiązkowego wytyczenia geodezyjnego oraz inwentaryzacji powykonawczej?

A. Przyłącze wodociągowe

B. Sygnał drogowy.

C. Ogrodzenie stałe.

D. Plac zabaw.

Przyłącze wodociągowe podlega obowiązkowemu wytyczeniu geodezyjnemu oraz inwentaryzacji powykonawczej, ponieważ jest to element infrastruktury technicznej, który ma istotne znaczenie dla organizacji przestrzennej oraz funkcjonowania sieci wodociągowej. Wytyczenie geodezyjne pozwala na precyzyjne określenie jego lokalizacji w terenie, co jest kluczowe dla uniknięcia kolizji z innymi instalacjami, co może prowadzić do kosztownych napraw i zakłóceń w dostawie wody. Inwentaryzacja powykonawcza ma na celu dokumentację stanu przyłącza po zakończeniu prac budowlanych, co jest istotne z punktu widzenia zarządzania infrastrukturą oraz jej późniejszej eksploatacji. Przykładem może być sytuacja, w której inwestor budowlany zleca wykonanie przyłącza wodociągowego, a następnie po zakończeniu prac geodeta przeprowadza inwentaryzację, aby potwierdzić zgodność wykonanego przyłącza z projektem. Zgodnie z obowiązującymi w Polsce przepisami prawa budowlanego oraz standardami geodezyjnymi, takie działania są niezbędne w celu zapewnienia bezpieczeństwa użytkowania oraz ochrony interesów publicznych.

Pytanie 32

Jaki jest błąd wartości wyrównanej, jeśli kąt poziomy został zmierzony 4 razy, a średni błąd pojedynczego pomiaru kąta wynosi ±10^cc?

A. M = ±4cc

B. M = ±5cc

C. M = ±3cc

D. M = ±2cc

Odpowiedź M = ±5cc jest poprawna, ponieważ błąd wartości wyrównanej oblicza się na podstawie błędu pomiaru oraz liczby pomiarów. W tym przypadku, błąd średni pojedynczego pomiaru wynosi ±10cc, a kąt poziomy został zmierzony cztery razy. Aby obliczyć błąd wartości wyrównanej, stosujemy wzór: M = błąd średni pomiaru / √n, gdzie n to liczba pomiarów. W naszym przypadku: M = ±10cc / √4 = ±10cc / 2 = ±5cc. Zastosowanie tej metody pozwala na uzyskanie bardziej precyzyjnych wyników pomiarów, które są kluczowe w inżynierii i geodezji. Umożliwia to nie tylko poprawę dokładności, ale także redukcję ryzyka błędów w dalszych analizach i obliczeniach. W praktyce, znajomość błędów pomiarowych oraz ich poprawne obliczanie jest fundamentalne dla zapewnienia jakości i wiarygodności wyników w takich dziedzinach jak geodezja, inżynieria czy kartografia.

Pytanie 33

Na podstawie zamieszczonych w tabeli wyników pomiarów punktów kontrolowanych, oblicz przemieszczenie pionowe punktu nr 3.

Nr punktu	Pomiar pierwotny H_p [m]	Pomiar wtórny H_w [m]
1	521,2578	521,2480
2	521,2521	521,2410
3	521,2610	521,2554
4	521,2586	521,2533
5	521,2567	521,2458
6	521,2505	521,2412

A. +56 mm

B. +5,6 mm

C. -56 mm

D. -5,6 mm

Jeśli wybrałeś błędną odpowiedź, to może wynikać z niejasności, jak oblicza się przemieszczenie. Przemieszczenie pionowe punktu nr 3 nie może być dodatnie, bo to by znaczyło, że punkt się unosi, a my wiemy, że jest inaczej. Gdy mówimy o obniżeniu o -5,6 mm, to znaczy, że punkt jest niżej niż był. Często w analizach pomiarowych ludzie mylą znaki przy przemieszczeniach, co prowadzi do nieporozumień. Możliwe, że pomyliłeś przemieszczenie w górę z dodatnią wielkością, a to przez to mogą pojawić się błędne wnioski o stanie budowli. Niektórzy mogą też koncentrować się na wartościach bezwzględnych, nie zauważając kierunku przemieszczenia, co w inżynierii jest kluczowe. Zawsze warto mieć na oku zasady, które mówią, że ujemne wartości to obniżenie. W bardziej skomplikowanych analizach ważne jest używanie odpowiednich metod i narzędzi, żeby zrozumieć ruchy gruntów i ich wpływ na budowle.

Pytanie 34

Na mapie zasadniczej symbol literowy oznacza budynek mieszkalny jednorodzinny

A. md

B. mz

C. mt

D. mj

Odpowiedź 'mj' jest poprawna, ponieważ oznaczenie budynku mieszkalnego jednorodzinnego na mapie zasadniczej zgodne jest ze standardami określonymi w Polskiej Normie PN-ISO 19108. W tej normie przypisano symbol literowy 'mj' dla budynków mieszkalnych jednorodzinnych. W praktyce oznaczenie to jest istotne dla urbanistów, architektów i innych profesjonalistów zajmujących się planowaniem przestrzennym, ponieważ umożliwia szybkie i jednoznaczne zidentyfikowanie rodzaju obiektu na mapie. Na przykład, w dokumentacji urbanistycznej, podczas analizy terenu pod zabudowę, oznaczenie 'mj' pozwala na łatwe rozróżnienie budynków mieszkalnych jednorodzinnych od innych typów zabudowy, co jest kluczowe w procesie projektowania oraz oceny wpływu planowanej zabudowy na środowisko. Dodatkowo, znajomość tych oznaczeń jest niezbędna podczas przeglądów administracyjnych, gdzie precyzyjna interpretacja mapy zasadniczej jest wymagana do podejmowania decyzji dotyczących wydawania pozwoleń na budowę lub zmian w zagospodarowaniu przestrzennym.

Pytanie 35

Średni błąd pomiaru długości odcinka 200 m wynosi ±5 cm. Jaki jest błąd względny tego pomiaru?

A. 1:4

B. 1:4000

C. 1:40

D. 1:400

Obliczanie błędu względnego wymaga zrozumienia, na czym polega ten termin oraz jak odpowiednio zinterpretować wartości błędu. Nieprawidłowe odpowiedzi sugerują błędne podejście do obliczeń lub do zrozumienia zasadności stosowania błędu względnego. Na przykład, odpowiedzi 1:40, 1:4 i 1:400 mogą wynikać z nieprawidłowego podziału błędu na jednostki lub pomijania istotnych przeliczeń. Często błąd myślowy polega na mylnym przyjęciu, że błąd pomiaru jest bezpośrednio porównywalny z całkowitym wynikiem bez uwzględnienia, że błąd ten powinien być proporcjonalny do faktycznej wielkości mierzonych. Dodatkowo, może to być wynik nieumiejętności przekształcania jednostek lub błędnego przyjęcia, że im mniejszy błąd pomiaru, tym większy błąd względny. Prawidłowe podejście do tego zagadnienia wymaga umiejętności analizy i przemyślenia powiązań pomiędzy wartością pomiaru a jego błędem, co ma kluczowe znaczenie w kontekście praktycznych zastosowań pomiarowych. Warto zatem zwrócić uwagę na metody analizy błędów oraz ich wpływ na końcowe wyniki pomiarów w różnych dziedzinach nauki i techniki.

Pytanie 36

Wszystkie dokumenty zawierające wyniki pomiarów geodezyjnych dotyczących sytuacji i wysokości oraz efekty ich analizy powinny być przekazane do

A. Pracowni Baz Danych Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego

B. Archiwum Geodezyjnego

C. Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego

D. Banku Danych Lokalnych

Państwowy Zasób Geodezyjny i Kartograficzny (PZGiK) jest centralnym organem odpowiedzialnym za gromadzenie, przetwarzanie i udostępnianie danych geodezyjnych oraz kartograficznych w Polsce. Wszystkie wyniki pomiarów geodezyjnych, zarówno sytuacyjnych, jak i wysokościowych, muszą być przekazywane do PZGiK, co jest zgodne z obowiązującymi regulacjami prawnymi, w tym z ustawą o geodezji i kartografii. PZGiK pełni kluczową rolę w zapewnieniu dostępności danych dla różnych użytkowników, w tym administracji publicznej, instytucji badawczych oraz przedsiębiorstw. Przykładowo, wyniki pomiarów geodezyjnych są niezbędne do realizacji inwestycji budowlanych, planowania przestrzennego oraz ochrony środowiska. Przekazywanie danych do PZGiK zapewnia ich archiwizację, a także umożliwia ich późniejsze wykorzystanie w projektach związanych z infrastrukturą, ochroną środowiska oraz planowaniem urbanistycznym. Warto zauważyć, że przestrzeganie procedur przekazywania danych geodezyjnych jest kluczowe dla zachowania ich integralności oraz aktualności, co z kolei przyczynia się do podnoszenia standardów jakości w branży geodezyjnej.

Pytanie 37

W terenie odległość 100 m na mapie zasadniczej w skali 1:500 odpowiada długości odcinka wynoszącej

A. 20 mm

B. 20 cm

C. 50 mm

D. 50 cm

Odpowiedź '20 cm' jest jak najbardziej ok, bo w skali 1:500 to znaczy, że każdy 1 cm na mapie to 500 cm w rzeczywistości, czyli 5 metrów. Jak przeliczymy 100 metrów, to dzielimy przez 5, co daje 20 cm. Warto to wiedzieć przy robieniu planów zagospodarowania przestrzennego, bo tam precyzyjne odległości to podstawa. Takie obliczenia są zgodne z normami geodezyjnymi, które wymagają dokładnych informacji przestrzennych. Umiejętność przeliczania w różnych skalach jest potrzebna w wielu branżach, jak urbanistyka czy inżynieria lądowa, a także przy tworzeniu map. Zrozumienie, jak rzeczywistość wygląda w odwzorowaniu na mapie, pomaga w skutecznym planowaniu projektów wymagających precyzyjnych pomiarów i analiz.

Pytanie 38

Kontrolę numeracji pikiet na szkicu oraz w dzienniku pomiarowym wykonuje się podczas pomiarów terenowych, aby zapewnić

A. zgodność prowadzenia szkicu polowego i dziennika pomiarowego

B. poprawność prowadzenia dziennika pomiarowego

C. poprawność prowadzenia szkicu polowego

D. poprawność przy kartowaniu pikiet na mapę

Poprawność przy kartowaniu pikiet na mapę to aspekt istotny, jednak nie odnosi się bezpośrednio do głównego celu kontroli numeracji pikiet w trakcie pomiarów terenowych. Pomiar terenowy wymaga precyzyjnego dokumentowania danych, a kluczowym elementem tego procesu jest zapewnienie, że zarówno szkic polowy, jak i dziennik pomiarowy, zawierają spójne informacje. Wybór odpowiedzi dotyczącej poprawności prowadzenia dziennika pomiarowego nie uwzględnia szerszego kontekstu, jakim jest konieczność synchronizacji obu form dokumentacji. W praktyce, gdy dokumenty te są niezgodne, może to prowadzić do poważnych konsekwencji, takich jak błędne interpretacje danych lub trudności w późniejszej weryfikacji wyników. Ponadto, błędna odpowiedź sugerująca, że poprawność prowadzenia szkicu polowego jest celem samym w sobie, pomija fakt, że jego rola w procesie pomiarowym jest nierozerwalnie związana z dziennikiem pomiarowym. Nie można oddzielać tych dwóch dokumentów, gdyż każdy z nich wspiera wzajemnie swoje funkcje. Brak zgodności może prowadzić do typowych błędów myślowych, takich jak zakładanie, że najważniejsze jest prowadzenie dokumentacji w sposób poprawny, podczas gdy kluczowe jest, aby obie dokumentacje były ze sobą zgodne. Taka sytuacja może prowadzić do kompromitacji procesu pomiarowego oraz zafałszowania wyników końcowych, co w kontekście geodezyjnym jest niedopuszczalne.

Pytanie 39

Kąty pionowe nachylenia (a) mogą przyjmować wartości +/- w zakresie

A. 0g-100g

B. 0g-300g

C. 0g-400g

D. 0g-200g

Zrozumienie pojęcia kąta nachylenia pionowego jest kluczowe, aby uniknąć nieporozumień w kontekście projektów inżynieryjnych. Odpowiedzi, które sugerują szerszy zakres wartości, takie jak 0°-200°, 0°-300° czy 0°-400°, wskazują na nieprawidłowe podejście do problematyki określania kątów. Kąt nachylenia nie może przekraczać 100°, ponieważ w praktyce każdy kąt powyżej 90° wskazuje na odwrócenie orientacji obiektu, co w przypadku budowli staje się niemożliwe. Przykładowo, kąt 180° oznacza pełne obrócenie obiektu, a wartości powyżej tego są także bez sensu, ponieważ w kontekście rzeczywistych aplikacji inżynieryjnych nie można stosować takich kątów. Wiele osób może mylnie przyjąć, że większe wartości kątów są możliwe, biorąc pod uwagę różne zastosowania lub teoretyczne modele, jednakże praktyczne zastosowanie w inżynierii ogranicza kąt nachylenia do 100°. Należy również pamiętać, że w geodezji i budownictwie bezpieczeństwo oraz stabilność konstrukcji są kluczowe, a zastosowanie nieodpowiednich kątów może prowadzić do niebezpieczeństwa i awarii budynków. Dlatego warto zrozumieć, jakie są zasady i normy w tej dziedzinie, aby podejmować prawidłowe decyzje projektowe.

Pytanie 40

Który z poniższych elementów terenu zalicza się do pierwszej kategorii dokładnościowej?

A. Linia brzegowa jeziora

B. Drzewo przyuliczne

C. Budynek szkoły

D. Boisko sportowe

Budynek szkoły to coś, co możemy spokojnie wrzucić do pierwszej grupy dokładnościowej, jeśli mówimy o analizie terenowej i geodezyjnej. W tej grupie są obiekty, które mają naprawdę wysoką precyzję. To znaczy, że ich lokalizacja jest dokładnie określona i można je wykorzystać w różnych sytuacjach, jak planowanie przestrzenne czy urbanistyka. Jak to z budynkami bywa, zwłaszcza tymi publicznymi, jak szkoły, mają one duże znaczenie dla analizy przestrzennej, bo ich lokalizacja wpływa na to, jak dostępne są usługi dla ludzi w okolicy. Kiedy tworzymy mapy społeczne czy sprawdzamy dostęp do edukacji, precyzyjna lokalizacja szkół jest super ważna, żeby ocenić jakość życia i infrastruktury w danym miejscu. A wiesz, stosowanie standardów jak ISO 19115, które dotyczą metadanych geograficznych, pomaga w tym, żeby te dane były zebrane i użyte tak, jak trzeba. To naprawdę ważne dla dalszych analiz.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej