Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 18 maja 2025 22:08
Data zakończenia: 18 maja 2025 22:34

Egzamin zdany!

Wynik: 37/40 punktów (92,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Co jest głównym celem terapii zajęciowej w rehabilitacji po udarze mózgu?

A. Przywrócenie samodzielności w życiu codziennym

B. Nauczanie języka migowego

C. Zwiększenie masy mięśniowej

D. Poprawa zdolności do biegów długodystansowych

Głównym celem terapii zajęciowej w rehabilitacji po udarze mózgu jest przywrócenie samodzielności w życiu codziennym. Udar mózgu może prowadzić do poważnych deficytów funkcjonalnych, które utrudniają pacjentom wykonywanie codziennych czynności, takich jak ubieranie się, jedzenie czy higiena osobista. Terapeuci zajęciowi skupiają się na rozwijaniu umiejętności potrzebnych do tych zadań, często poprzez adaptację środowiska, użycie specjalistycznego sprzętu lub naukę alternatywnych metod ich wykonywania. Stosują różnorodne techniki, które mają na celu poprawę koordynacji, siły, zakresu ruchu i zdolności poznawczych pacjentów. Moim zdaniem, skuteczna terapia zajęciowa nie tylko przywraca samodzielność, ale również buduje pewność siebie u pacjenta. To ważne, ponieważ niezależność w codziennym życiu znacząco wpływa na jakość życia i poczucie własnej wartości. Standardy branżowe podkreślają, że terapia zajęciowa powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta, co czyni ją niezwykle efektywnym narzędziem w procesie rehabilitacji po udarze.

Pytanie 2

W początkowej fazie terapii zajęciowej, aby właściwie zaplanować działania terapeutyczne dla nowo przyjętego uczestnika, należy

A. zachęcić go do podejmowania samodzielnych decyzji

B. nawiązać relację między nim a terapeutą

C. ocenić umiejętności, którymi dysponuje

D. obiektywnie przedstawić mu jego trudności

Wytworzenie więzi między terapeutą a uczestnikiem terapii zajęciowej jest kluczowym elementem pierwszej fazy procesu terapeutycznego. Zbudowanie zaufania pozwala uczestnikowi otworzyć się na terapeutyczne interwencje oraz wyrazić swoje potrzeby i obawy. Z perspektywy psychologii, relacja terapeutyczna jest fundamentalnym czynnikiem wpływającym na efektywność terapii. Badania pokazują, że silna więź między terapeutą a klientem znacząco zwiększa zaangażowanie uczestnika oraz poprawia wyniki terapeutyczne. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien wykazywać empatię, aktywne słuchanie oraz autentyczne zainteresowanie uczestnikiem. Przykładem zastosowania tej zasady może być technika 'otwartych pytań', która pozwala uczestnikowi na swobodne wyrażanie myśli i uczuć, co sprzyja lepszemu zrozumieniu jego sytuacji. Wspieranie uczestnika w odkrywaniu jego mocnych stron oraz akceptowanie jego emocji to również istotne elementy budowania tej relacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 3

Gdy terapeuta zajęciowy zauważy, że jego podopieczny z cyklofrenią afektywną dwubiegunową nie ma już leków, powinien nawiązać kontakt z

A. psychiatrą

B. coachem

C. opiekunem medycznym

D. psychologiem

Odpowiedź 'z psychiatrą' jest prawidłowa, ponieważ psychiatrzy są lekarzami specjalizującymi się w diagnostyce i leczeniu zaburzeń psychicznych, w tym cyklofrenii afektywnej dwubiegunowej. W przypadku pacjenta, który nie ma dostępu do leków, bardzo ważne jest, aby szybko skontaktować go z psychiatrą, który oceni stan zdrowia psychicznego podopiecznego oraz podejmie decyzję o dalszym leczeniu. Przykładem może być sytuacja, w której pacjent nie tylko potrzebuje recepty na leki, ale także może potrzebować dostosowania dawkowania lub zmiany leków w zależności od jego aktualnego stanu. Psychiatrzy często współpracują z terapeutami zajęciowymi, psychologami oraz innymi profesjonalistami, aby zapewnić kompleksową opiekę. Ponadto zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) dotyczącymi opieki zdrowotnej w przypadku zaburzeń psychicznych, kluczowe jest, aby pacjenci mieli stały dostęp do specjalistycznej opieki medycznej, co w tym przypadku oznacza kontakt z psychiatrą.

Pytanie 4

Która z metod graficznych jest niedopuszczalna dla osoby z poważnym ograniczeniem siły mięśni rąk oraz niskim poziomem precyzji w motoryce małej?

A. Monotypia

B. Dekalkomania

C. Druk strukturalny

D. Linoryt

Linoryt to technika graficzna, która wymaga znacznej sprawności manualnej i precyzyjnego operowania narzędziami, takimi jak burin czy dłuto, co czyni ją nieodpowiednią dla osób z ograniczeniami w zakresie siły mięśni rąk oraz niskim poziomem precyzji motorycznej. Proces tworzenia linorytu polega na wycinaniu wzoru w linoleum, co wymaga nie tylko siły, ale również umiejętności kontrolowania narzędzi w sposób precyzyjny. Z tego względu, techniki takie jak monotypia, druk strukturalny czy dekalkomania mogą być bardziej przystosowane do potrzeb podopiecznych z ograniczeniami motorycznymi, ponieważ oferują większą elastyczność w zakresie technik aplikacji i nie wymagają tak dużej precyzji. Dla osób ze znacznym ograniczeniem siły mięśni rąk, techniki te mogą być dostosowane do ich możliwości, co pozwala im na kreatywne wyrażanie siebie bez zbędnego stresu wynikającego z trudności w operowaniu skomplikowanymi narzędziami.

Pytanie 5

W regulaminie pracowni krawieckiej nie powinny znajdować się zapisy dotyczące

A. zachowania dyscypliny pracy oraz odpowiedzialności za sprzęt

B. opisu przeprowadzania czynności kroju i szycia

C. przestrzegania reguł współpracy i komunikacji w grupie

D. przestrzegania zasad bezpieczeństwa oraz higieny pracy

Przy analizie regulaminu pracowni krawieckiej warto zauważyć, że każdy z wymienionych aspektów, z wyjątkiem opisu wykonywania czynności kroju i szycia, jest kluczowy dla funkcjonowania takiego miejsca. Przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy to fundament, na którym opiera się każda działalność związana z rzemiosłem, w tym krawiectwem. Niezastosowanie się do tych standardów może prowadzić do poważnych wypadków, co czyni ich zapis w regulaminie absolutnie niezbędnym. Kolejny istotny element to zasady współpracy i komunikacji w grupie. W zakładzie krawieckim, gdzie wiele osób może pracować nad jednym projektem, umiejętność efektywnej komunikacji jest kluczowa dla jego powodzenia. Dyscyplina pracy i odpowiedzialność za sprzęt również są fundamentem prawidłowego funkcjonowania pracowni, ponieważ odpowiednie zachowanie pracowników wpływa na jakość wykonywanej pracy oraz na trwałość używanego sprzętu. Zatem, mylne może być przekonanie, że szczegóły dotyczące czynności kroju i szycia powinny być częścią regulaminu. W rzeczywistości powinny one być przekazywane w formie szkoleń, które pozwolą pracownikom na praktyczne zapoznanie się z technikami, co jest zgodne z podejściem opartym na ciągłym doskonaleniu umiejętności. W ten sposób można uniknąć przypadków, w których regulamin staje się zbyt obszerny i nieczytelny, co prowadzi do nieporozumień i błędów w pracy.

Pytanie 6

Podczas przeprowadzania treningu terapeuta zajęciowy powinien wykorzystać metodę zegarową (identyfikowania przedmiotów w przestrzeni) oraz techniki: ręce na ręce, ręce pod ręce

A. samodzielnego spożywania posiłków przez osobę niewidomą

B. mycia rąk dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną

C. ubierania dziecka z autyzmem

D. prania odzieży dla osoby z problemami psychicznymi

Odpowiedź dotycząca samodzielnego spożywania posiłku dla osoby niewidomej jest prawidłowa, ponieważ zastosowanie metody zegarowej oraz technik 'ręce na ręce' i 'ręce pod ręce' jest kluczowe w przypadku pracy z osobami z dysfunkcjami wzrokowymi. Metoda zegarowa pozwala na precyzyjne określenie lokalizacji jedzenia na talerzu, co jest istotne dla osób niewidomych, które nie mają możliwości zobaczenia, gdzie znajduje się jedzenie. Techniki 'ręce na ręce' oraz 'ręce pod ręce' umożliwiają terapeucie bezpośrednie prowadzenie pacjenta w procesie jedzenia, poprawiając jego samodzielność oraz pewność siebie. Przykładem praktycznego zastosowania jest nauczanie pacjenta lokalizacji jedzenia oraz prawidłowego posługiwania się sztućcami, co znacząco wpływa na jakość jego życia oraz poziom niezależności. W kontekście standardów branżowych, ważne jest, aby terapeuci dostosowywali metody pracy do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjentów, co jest zgodne z podejściem person-centered, które kładzie nacisk na aktywne uczestnictwo pacjenta w procesie terapeutycznym.

Pytanie 7

Jakie schorzenia stanowią bezwzględne przeciwwskazania do uczestnictwa w zajęciach w warsztacie stolarskim?

A. Stan po amputacji nogi lub jej niedowład.

B. Stan po urazie mózgu z afazją motoryczną.

C. Przykurcze dłoni oraz ograniczona ruchomość w stawach barkowych.

D. Uczulenie na kleje i problemy z równowagą.

Odpowiedź wskazująca na uczulenie na kleje i zaburzenia równowagi jest poprawna, ponieważ stanowi bezwzględne przeciwwskazanie do uczestnictwa w zajęciach w pracowni stolarskiej. Uczulenie na kleje, które często zawierają substancje chemiczne, może prowadzić do poważnych reakcji alergicznych, w tym obrzęków, trudności w oddychaniu czy wysypek skórnych. Pracownia stolarska generuje wiele pyłów oraz wydzielin chemicznych, co w połączeniu z uczuleniem może stwarzać poważne zagrożenie dla zdrowia. Z drugiej strony, zaburzenia równowagi mogą prowadzić do niebezpieczeństwa w pracy z narzędziami oraz maszynami, które wymagają precyzyjnych ruchów i stabilności. Przykładowo, praca z piłą czy wiertarką elektryczną wymaga pełnej kontroli nad ciałem i zdolności do utrzymania równowagi, co w przypadku zaburzeń równowagi może prowadzić do wypadków. Standardy BHP w miejscu pracy nakładają na pracowników obowiązek posiadania zdolności do bezpiecznego wykonywania swoich zadań, co w tym przypadku nie jest spełnione.

Pytanie 8

Terapeuta, który z opanowaniem przyjmuje krytykę, zgadza się z faktami w niej zawartymi oraz możliwymi skutkami swojego działania, słucha uważnie i nie interpretuje słów krytykującego, stosuje technikę asertywnego podejścia, nazywaną jako

A. zdarta płyta

B. otwarte drzwi

C. jestem słoniem

D. jujitsu

Technika asertywnego zachowania określana jako "otwarte drzwi" polega na otwartości na krytykę i zdolności do konstruktywnego reagowania na nią. Terapeuta, który stosuje tę metodę, nie tylko akceptuje zewnętrzną opinię, ale również aktywnie słucha jej treści bez natychmiastowego osądzania. Przykładowo, w sytuacji, gdy klient zgłasza zastrzeżenia do metod terapeutycznych, terapeuta może przyjąć krytykę, pytając o konkretne przykłady i wyjaśniając, jak pewne decyzje terapeutyczne zostały podjęte. Takie podejście nie tylko buduje zaufanie w relacji terapeutycznej, ale także umożliwia lepsze zrozumienie potrzeb klienta. Otwarte drzwi to umiejętność, która sprzyja efektywnej komunikacji oraz rozwoju osobistemu zarówno terapeuty, jak i jego klienta. W praktyce, terapeuci są zachęcani do regularnego reflektowania nad swoimi metodami pracy, co pozwala na wprowadzenie odpowiednich korekt w podejściu do klientów, a tym samym na polepszenie jakości usług.

Pytanie 9

Dwa tygodnie temu do domu pomocy społecznej trafiła 73-letnia pani Zofia, która przez całe życie mieszkała na wsi i miała dużą pasję do typowych prac w gospodarstwie rolnym. Podopieczna zmaga się z trudnościami w przystosowaniu się do nowych warunków życia w domu pomocy społecznej. Najbardziej odpowiednia forma zaproponowanej aktywności w ramach organizacji czasu wolnego to

A. wspólne oglądanie telewizji

B. czynności krawieckie

C. drobne prace w ogrodzie

D. czytanie książek oraz prasy

Drobną pracą w ogrodzie można wspierać proces adaptacji pani Zofii do nowego środowiska. Prace te pozwalają na aktywne zaangażowanie się w zajęcia, które przypominają jej wcześniejsze, codzienne czynności z życia na wsi. Tego rodzaju aktywności mogą przynieść korzyści zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Ogrodnictwo to forma terapii, znana jako hortiterapia, która ma na celu poprawę samopoczucia i jakości życia osób starszych. Umożliwia ona nie tylko kontakt z naturą, ale również stymuluje zmysły, poprawia sprawność manualną oraz może być doskonałą okazją do nawiązywania nowych relacji społecznych z innymi mieszkańcami domu. Dobrze zorganizowane zajęcia ogrodnicze mogą obejmować różnorodne czynności, takie jak sadzenie roślin, pielęgnacja kwiatów czy zbieranie plonów, co nie tylko dostarcza satysfakcji, ale także poczucia sensu i przynależności do społeczności. Warto zauważyć, że włączenie takiej aktywności w codzienny harmonogram mieszkańców domu pomocy jest zgodne z zasadami indywidualizacji opieki i wsparcia, co jest kluczowe w pracy z osobami starszymi.

Pytanie 10

Aby skuteczniej komunikować się z pacjentem cierpiącym na afazję, terapeuta powinien

A. podpowiadać wyrazy podczas, gdy rozważa ich wybór

B. korygować w czasie wypowiedzi źle dobrane oraz niepoprawne gramatycznie słowa

C. nie przyspieszać go, zwracać uwagę na jego mimikę, gesty oraz wskazywane obiekty

D. wypowiadać się w imieniu pacjenta i kończyć zdania, które on zaczął

Zalecenie, aby nie ponaglać osoby z afazją oraz zwracać uwagę na mimikę, gesty i wskazywane przedmioty, jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii mowy. Afazja, będąca zaburzeniem komunikacyjnym, często prowadzi do frustracji i poczucia bezsilności u pacjentów. Terapeuta powinien stworzyć atmosferę wsparcia, która umożliwia pacjentowi swobodne wyrażanie myśli bez dodatkowego stresu związanego z czasem. Użycie mimiki i gestów jako narzędzi komunikacji jest nie tylko efektywne, ale również sprzyja aktywizacji innych obszarów mózgu odpowiedzialnych za mówienie. Na przykład, wskazywanie na przedmioty może pomóc pacjentowi w przypomnieniu sobie odpowiednich słów. Badania pokazują, że wspierające podejście terapeutyczne, które obejmuje cierpliwość i zrozumienie, prowadzi do lepszych wyników terapeutycznych i większej satysfakcji pacjenta.

Pytanie 11

W kontekście etapów procesu terapeutycznego, określenie celów terapeutycznych wynika bezpośrednio

A. z dobranych metod i technik terapii zajęciowej

B. ze sformułowanej diagnozy funkcjonalnej

C. z ustalonego planu działań

D. z opracowanych programów zajęć

Sprecyzowanie celów terapeutycznych jest kluczowym etapem procesu terapeutycznego, który w dużej mierze opiera się na postawionej diagnozie funkcjonalnej. Diagnoza ta analizuje aktualny stan pacjenta, jego potrzeby oraz trudności, co pozwala na zidentyfikowanie obszarów wymagających wsparcia. Na przykład, jeśli diagnostyka ujawnia problemy z motoryką dużą, cele terapeutyczne mogą obejmować rozwijanie zdolności do chwytania i manipulacji przedmiotami. W praktyce, terapeuci często korzystają z narzędzi oceny funkcjonalnej, które pomagają precyzyjnie określić, jakie umiejętności wymagają poprawy. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), ustalanie celów powinno być oparte na indywidualnych potrzebach pacjenta, co zwiększa efektywność terapii i wspiera osiąganie satysfakcji z postępów. Ostatecznie, dobrze sprecyzowane cele terapeutyczne są fundamentem dalszych działań, które powinny być konsekwentnie dostosowywane do ewoluujących potrzeb pacjenta.

Pytanie 12

Który z poniższych elementów stanowi zewnętrzną barierę w komunikacji?

A. Hałas.

B. Podejmowanie decyzji za innych.

C. Osądzenie.

D. Bariera językowa.

Hałas jako bariera komunikacyjna zewnętrzna odnosi się do wszelkich dźwięków z otoczenia, które mogą zakłócać proces wymiany informacji między nadawcą a odbiorcą. W kontekście komunikacji interpersonalnej, hałas może przyjmować różne formy, takie jak głośne rozmowy, dźwięki ulicy, muzyka czy nawet zakłócenia techniczne, które mogą utrudnić zrozumienie przekazu. Przykładowo, w miejscu pracy, podczas spotkań, hałas generowany przez maszyny lub ruch uliczny może prowadzić do nieporozumień i błędów w komunikacji. Dobrą praktyką w sytuacjach, gdzie hałas jest nieunikniony, jest stosowanie zewnętrznych rozwiązań, jak np. słuchawki z funkcją redukcji hałasu lub organizowanie spotkań w bardziej cichych miejscach. Zgodnie z zasadami ergonomii oraz efektywnej komunikacji, eliminowanie zewnętrznych zakłóceń sprzyja zwiększeniu koncentracji oraz skuteczności interakcji międzyludzkich. Stąd, redukcja hałasu w miejscach pracy jest kluczowym elementem strategii poprawy efektywności zespołów.

Pytanie 13

Metoda mokre w mokrym polega na malowaniu na wilgotnym papierze?

A. pastelami olejnymi

B. farbami olejnymi

C. pastelami suchymi

D. farbami akwarelowymi

Technika mokre w mokrym odnosi się do malowania na wilgotnym papierze, co jest szczególnie charakterystyczne dla farb akwarelowych. Ta metoda umożliwia artystom uzyskanie płynnych przejść kolorystycznych i delikatnych efektów, które są trudne do osiągnięcia przy użyciu innych mediów. Gdy papier jest nawilżony, farby akwarelowe rozprzestrzeniają się w sposób bardziej swobodny, co pozwala na tworzenie efektów gradientów i mieszania kolorów na powierzchni. Przykładowo, artysta może nanieść niebieski kolor na mokry papier, a następnie dodać żółty, co spowoduje, że oba kolory połączą się w piękny odcień zieleni. Technika ta jest szeroko stosowana w pejzażach, portretach oraz w ilustracjach, gdzie subtelność i przejrzystość kolorów odgrywają kluczową rolę. Dodatkowo, w praktykach artystycznych uznaje się, że wykorzystanie techniki mokre w mokrym w połączeniu z różnymi narzędziami, takimi jak pędzle, gąbki czy nawet palce, może przynieść niespotykane efekty. W związku z tym, aby w pełni wykorzystać potencjał tej techniki, zaleca się eksperymentowanie z różnymi poziomami nawilżenia papieru i intensywności kolorów, co pozwoli na rozwijanie umiejętności malarskich zgodnie z najlepszymi praktykami w dziedzinie sztuki.

Pytanie 14

Jaki dokument jest tworzony w warsztatach terapii zajęciowej dla każdego uczestnika?

A. Indywidualny program rehabilitacji

B. Program rewalidacji

C. Indywidualny plan działania wspierającego

D. Indywidualny plan opieki

Odpowiedzi wskazujące na indywidualny plan postępowania wspierającego, indywidualny plan opieki oraz program rewalidacji nie są właściwe w kontekście warsztatów terapii zajęciowej. Indywidualny plan postępowania wspierającego, chociaż istotny, ma szerszy charakter i niekoniecznie koncentruje się na aspektach rehabilitacyjnych oraz rozwojowych uczestnika. Z kolei indywidualny plan opieki odnosi się głównie do aspektów medycznych i pielęgnacyjnych, koncentrując się na codziennej opiece nad osobami, co nie pokrywa się z celami terapeutycznymi warsztatów. Na uwagę zasługuje również program rewalidacji, który dotyczy edukacji oraz wsparcia dzieci i młodzieży z niepełnosprawnościami, a nie jest bezpośrednio powiązany z dorosłymi uczestnikami terapii zajęciowej. Uczestnicy mogą mylić te dokumenty, ponieważ każdy z nich ma swoje specyficzne cele i zastosowania, co może prowadzić do nieporozumień w zakresie wsparcia, jakie powinni otrzymać. Zrozumienie różnic między tymi planami jest kluczowe dla skutecznej terapii, dlatego ważne jest, aby osoby zaangażowane w proces terapeutyczny potrafiły prawidłowo identyfikować odpowiednie dokumenty i ich zastosowanie w praktyce.

Pytanie 15

Czym jest przeciwwskazanie do uczestnictwa w hipoterapii?

A. mózgowe porażenie dziecięce

B. niepełnosprawność intelektualna

C. zespół Downa

D. zwichnięcie stawu biodrowego

Zwichnięcie stawu biodrowego jest przeciwwskazaniem do udziału w hipoterapii, ponieważ może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych związanych z mobilnością pacjenta oraz stabilnością podczas zajęć. Hipoterapia, wykorzystująca konie do terapii, wymaga od uczestników odpowiedniej sprawności fizycznej. Zwichnięcie stawu biodrowego może powodować ból, ograniczenie ruchomości oraz niestabilność, co stwarza ryzyko kontuzji zarówno dla pacjenta, jak i dla konia. W przypadku osób z urazami stawu biodrowego należy wziąć pod uwagę ich zdolność do utrzymywania równowagi i angażowania się w interakcję z koniem. W praktyce terapeutycznej, standardy bezpieczeństwa oraz oceny ryzyka są kluczowe w doborze odpowiednich form terapii. Zawodowi terapeuci oceniają stan zdrowia pacjenta, aby zidentyfikować potencjalne zagrożenia. W przypadku zwichnięcia stawu biodrowego, zaleca się unikanie hipoterapii na rzecz innych form rehabilitacji, które będą bardziej odpowiednie i bezpieczne dla danej osoby.

Pytanie 16

Uczestnicy warsztatów terapii zajęciowej poinformowali o agresywnych zachowaniach jednego z uczestników. Osoba ta zaprzecza i składa skargi na innych. W tej sytuacji terapeuta powinien zastosować obserwację

A. ukrytą

B. pośrednią

C. standaryzowaną

D. kontrolowaną

Odpowiedź 'ukrytą' jest prawidłowa, ponieważ w sytuacji, gdy uczestnicy zgłaszają agresywne zachowania podopiecznego, a on sam zaprzecza tym zachowaniom, terapeuta powinien zastosować ukrytą obserwację. To podejście pozwala na neutralne zbieranie danych o zachowaniach podopiecznego w naturalnym kontekście, bez jego wiedzy o prowadzonej obserwacji. Dzięki temu można uzyskać bardziej autentystyczne informacje na temat interakcji z innymi uczestnikami warsztatu. Ukryta obserwacja jest szczególnie przydatna, gdy obawy dotyczą zachowań, które nie występują w momencie formalnej oceny. W praktyce terapeuci mogą na przykład obserwować interakcje podczas zajęć grupowych, co pozwala na identyfikację problemów, które mogą nie być widoczne w sytuacjach, gdy podopieczny jest świadomy bycia ocenianym. Dobrą praktyką jest dokumentowanie tych obserwacji w celu późniejszej analizy, co wspiera podejmowanie decyzji terapeutycznych oraz wdrażanie skutecznych strategii interwencji. Ukryta obserwacja, gdy jest stosowana etycznie, zgodnie z zasadami ochrony prywatności, stanowi ważne narzędzie w pracy z osobami z różnymi potrzebami terapeutycznymi.

Pytanie 17

Terapeuta, zwracając się do podopiecznej, mówi: Nie podoba mi się, że psujesz tę książkę, ponieważ również inni chcieliby z niej skorzystać, użył

A. naganę z ostrzeżeniem.

B. informacji zwrotnej.

C. aktywnego słuchania.

D. komentarza.

W sytuacji przedstawionej w pytaniu terapeuta zastosował informację zwrotną, co jest kluczowym elementem efektywnej komunikacji w terapii. Informacja zwrotna polega na przekazywaniu podopiecznemu konkretnych spostrzeżeń dotyczących jego zachowania, co ma na celu wspieranie jego rozwoju oraz korygowanie niepożądanych działań. W tym przypadku terapeuta zwraca uwagę na niszczenie książki, co negatywnie wpływa na innych użytkowników. Wskazanie, że inne osoby chcą korzystać z tej samej książki, nadaje kontekst temu zachowaniu, co może skłonić podopieczną do refleksji nad konsekwencjami swoich działań. W praktyce informacja zwrotna powinna być konkretna, oparta na obserwacjach oraz związana z emocjami i potrzebami zarówno terapeuty, jak i podopiecznego. Daje to możliwość budowania zaufania oraz otwartości w relacji terapeutycznej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z klientem.

Pytanie 18

Aby wspierać podopiecznego środowiskowego domu samopomocy w rozwijaniu zainteresowań literackich oraz internetowych, terapeuta powinien zaplanować serię treningów

A. funkcjonowania w życiu codziennym

B. radzenia sobie w trudnych okolicznościach

C. umiejętności organizacji czasu wolnego

D. zdolności interpersonalnych

Planowanie treningów umiejętności organizacji czasu wolnego jest kluczowym elementem w pracy z osobami, które potrzebują wsparcia w rozwijaniu swoich zainteresowań, takich jak literatura czy internet. Umiejętność efektywnego zarządzania czasem pozwala podopiecznemu na mądre planowanie aktywności oraz wykorzystanie dostępnych zasobów w sposób, który sprzyja ich rozwojowi osobistemu i społecznemu. Przykładowo, terapeuta może zorganizować warsztaty, w których uczestnicy nauczą się, jak tworzyć harmonogramy czy kalendarze, aby skutecznie łączyć czas na czytanie, korzystanie z internetu i inne pasje. Zgodnie z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, umiejętność organizacji czasu wolnego może także wspierać rozwój samodzielności, co jest szczególnie istotne w kontekście funkcjonowania w domach samopomocy. Umożliwienie podopiecznym efektywnego planowania swoich działań jest także zgodne z wytycznymi dotyczącymi promocji zdrowia psychicznego, które podkreślają znaczenie zrównoważonego stylu życia i aktywnego uczestnictwa w społeczeństwie.

Pytanie 19

Osoba chora na schizofrenię nie dba o higienę, nie stylizuje fryzury, ani nie troszczy się o prezentowanie schludnego wyglądu. Co to opisuje w kontekście deprywacji potrzeb?

A. poznawczych i psychologicznych

B. higienicznych i estetycznych

C. uznania i szacunku

D. bezpieczeństwa i afiliacji

Odpowiedź dotycząca deprywacji potrzeb higienicznych i estetycznych jest trafna, ponieważ opisane zachowania chorego na schizofrenię wskazują na brak dbałości o osobisty wygląd i higienę. W kontekście schizofrenii, pacjenci mogą doświadczać objawów negatywnych, które obejmują spadek motywacji do wykonywania codziennych czynności, w tym dbałości o siebie. Deprywacja potrzeb higienicznych oznacza, że jednostka nie tylko zaniedbuje podstawowe czynności pielęgnacyjne, ale także może odczuwać brak zainteresowania swoim wyglądem, co jest istotnym wskaźnikiem stanu zdrowia psychicznego. Praktyczne przykłady obejmują sytuacje, w których terapeuci lub opiekunowie muszą interweniować, aby pomóc pacjentom w przywracaniu codziennych nawyków higienicznych, co może być kluczowe dla ich rehabilitacji. Wspieranie pacjentów w powrocie do zdrowia często wymaga zrozumienia ich potrzeb w zakresie higieny oraz wrażliwości na ich indywidualne problemy. Standardy opieki psychologicznej podkreślają znaczenie rehabilitacji psychospołecznej, która uwzględnia takie aspekty, a także promuje działania mające na celu poprawę jakości życia osób z zaburzeniami psychicznymi.

Pytanie 20

Które z poniższych zajęć najlepiej wspierają rozwój umiejętności społecznych u osób z autyzmem?

A. Zajęcia grupowe z komunikacji

B. Szkolenia zawodowe

C. Indywidualne lekcje matematyki

D. Kursy informatyczne

Zajęcia grupowe z komunikacji są kluczowe dla wspierania rozwoju umiejętności społecznych u osób z autyzmem. W kontekście terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest niezwykle istotne, ponieważ pozwala na lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie. Zajęcia grupowe umożliwiają uczestnikom praktyczne ćwiczenie interakcji z innymi, co jest nieocenione w kontekście rozumienia i interpretowania mowy ciała, tonu głosu oraz innych niewerbalnych sygnałów. Takie zajęcia często obejmują symulacje codziennych sytuacji, co pozwala na naukę poprzez doświadczenie. Osoby z autyzmem mogą również pracować nad rozwijaniem empatii, co jest kluczowym elementem efektywnej komunikacji. Dodatkowo, grupowe środowisko sprzyja nawiązywaniu relacji, co może być wyzwaniem dla osób z tego spektrum. Poprzez uczestnictwo w zajęciach grupowych, osoby z autyzmem mogą stopniowo budować pewność siebie w interakcjach społecznych, co jest ważnym krokiem ku większej samodzielności i integracji społecznej.

Pytanie 21

W terapii osób z zaburzeniami psychicznymi można wyróżnić dwa etapy: terapię

A. czynnościową i spoczynkową

B. aktywującą i resocjalizującą

C. dyrektywną i niedyrektywną

D. relaksacyjną i usprawniającą

Odpowiedź "aktywizmująca i resocjalizująca" jest poprawna, ponieważ te dwa etapy odzwierciedlają kluczowe elementy pracy terapeutycznej z osobami cierpiącymi na zaburzenia psychiczne. Terapia aktywizująca skupia się na wspieraniu pacjentów w odkrywaniu i rozwijaniu ich potencjału, co jest niezbędne do poprawy jakości życia oraz zwiększenia samodzielności. W praktyce terapeutycznej może to obejmować różnorodne techniki, takie jak terapia zajęciowa, grupowa oraz metody motywacyjne, które składają się na aktywne uczestnictwo pacjenta w procesie leczenia. Z kolei terapia resocjalizująca ma na celu reintegrację osób z zaburzeniami psychicznymi ze społeczeństwem, co jest niesamowicie istotne w kontekście zapobiegania nawrotom i poprawy funkcjonowania społecznego. Warto odwołać się do standardów, takich jak te zawarte w dokumentach WHO dotyczących zdrowia psychicznego, które podkreślają znaczenie holistycznego podejścia oraz współpracy z pacjentami, aby zidentyfikować ich potrzeby i cele. Wspólna praca terapeuty i pacjenta w tych dwóch etapach stanowi fundament skutecznego procesu terapeutycznego, który prowadzi do realnych zmian w życiu pacjentów.

Pytanie 22

Który sposób rozwiązywania sporów polega na częściowej rezygnacji z własnych wymagań na rzecz odpowiednich ustępstw ze strony drugiej osoby?

A. Rywalizacja

B. Unikanie

C. Współpraca

D. Kompromis

Kompromis jest stylem rozwiązywania konfliktów, który polega na osiągnięciu równowagi pomiędzy własnymi potrzebami a potrzebami drugiej strony. W sytuacji konfliktowej, każda strona dokonuje pewnych ustępstw, co prowadzi do rozwiązania, które, choć może nie w pełni zaspokajać potrzeby obu stron, jest akceptowalne dla każdego. Przykładem zastosowania kompromisu może być sytuacja, w której dwie osoby planują wspólny wyjazd i jedna chciałaby jechać w góry, a druga nad morze. Po rozmowie obie strony mogą się zgodzić na tydzień w górach i tydzień nad morzem, co jest rozwiązaniem, które uwzględnia potrzeby obu. Kompromis jest często zalecany w negocjacjach biznesowych, ponieważ pozwala na szybkie osiąganie porozumienia, co jest kluczowe w dynamicznym środowisku pracy. Warto również zauważyć, że kompromis wymaga od uczestników umiejętności słuchania i otwartości na propozycje, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu konfliktem.

Pytanie 23

Terapeuta dostrzegający u swojego podopiecznego świetną koordynację ruchową oraz wysokie zaangażowanie w trakcie gier i zabaw, powinien w planie uwzględnić zajęcia

A. z ludoterapii

B. z logoterapii

C. z felinoterapii

D. z silwoterapii

Ludoterapia to super forma terapii, bo łączy zabawę z nauką i rozwojem osobistym. Jak ktoś ma dobrą koordynację i chętnie się angażuje w zabawy, to ludoterapia może być naprawdę skuteczna. Przez zabawę terapeuta wspiera rozwój umiejętności społecznych, emocjonalnych i poznawczych. Na przykład w zajęciach z ludoterapii używa się różnych gier ruchowych, które nie tylko bawią, ale też pomagają w rozwijaniu zdolności motorycznych i lepszej współpracy w grupie. W literaturze można znaleźć sporo informacji, że ludoterapia pomaga też w redukcji stresu i zwiększa chęć do ruchu. Fajnie jest dostosować gry do umiejętności dzieciaka, bo wtedy można wprowadzać coraz trudniejsze zadania, co z czasem rozwija umiejętności i buduje poczucie kompetencji. Specjaliści od terapii zajęciowej zdecydowanie polecają ludoterapię w pracy z dziećmi i młodzieżą i wiele badań to potwierdza.

Pytanie 24

Zaburzenia takie jak osłupienie, hiperbulia oraz zahamowanie klasyfikowane są jako

A. orientacji

B. spostrzegania

C. napędu psychoruchowego

D. myślenia

Osłupienie, hiperbulia i zahamowanie to zaburzenia, które są klasyfikowane jako problemy napędu psychoruchowego. Napęd psychoruchowy odnosi się do poziomu energii psychicznej i motywacji, które wpływają na aktywność jednostki. Osłupienie może prowadzić do znacznego ograniczenia aktywności oraz trudności w podejmowaniu decyzji, co jest charakterystyczne dla stanów depresyjnych lub psychotycznych. Hiperbulia, z drugiej strony, oznacza nadmierną aktywność psychoruchową, co może objawiać się w postaci niekontrolowanego działania, nadpobudliwości czy impulsywności. Zahamowanie może się manifestować jako depresyjny spadek aktywności, obniżenie motywacji oraz trudności w wykonywaniu codziennych czynności. W praktyce, zrozumienie tych zaburzeń jest kluczowe w psychologii i psychiatrii, ponieważ pozwala na właściwą diagnozę oraz dobór skutecznych metod terapeutycznych, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, leczenie farmakologiczne czy psychoterapia. W kontekście medycyny opartej na dowodach, kluczowe jest przeanalizowanie, w jaki sposób te objawy wpływają na funkcjonowanie pacjenta i jakie interwencje mogą przynieść ulgę w objawach oraz poprawić jakość życia.

Pytanie 25

Zasada wykorzystywana w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi, której kluczowym założeniem jest równoczesne oddziaływanie na różne aspekty życia pacjenta, nosi nazwę

A. wielostronności oddziaływań

B. optymalnej stymulacji

C. powtarzalności oddziaływań

D. stopniowania trudności

Odpowiedź "wielostronności oddziaływań" jest prawidłowa, ponieważ w terapii osób z zaburzeniami psychicznymi istotne jest, aby podejście terapeutyczne obejmowało różne aspekty życia pacjenta. Zasada ta zakłada, że skuteczna terapia powinna działać nie tylko na poziomie psychologicznym, ale także brać pod uwagę inne sfery, takie jak fizyczna, społeczna, czy emocjonalna. Na przykład, w przypadku terapii poznawczo-behawioralnej, terapeuta może równocześnie pracować z pacjentem nad zmianą negatywnych wzorców myślenia, a także zachęcać do aktywności fizycznej oraz angażowania się w interakcje społeczne. Takie holistyczne podejście prowadzi do bardziej złożonego i efektywnego wsparcia, co w praktyce jest zgodne z zaleceniami WHO w zakresie zdrowia psychicznego, które podkreślają potrzebę integracji różnych form wsparcia w leczeniu. Działa to również na zasadzie wzajemnego wspierania się różnych sfer życia, co przyczynia się do lepszej jakości życia pacjenta.

Pytanie 26

Z jakim specjalistą terapeuta zajęciowy powinien podjąć współpracę, aby rozszerzyć sieć wsparcia społecznego uczestnika środowiskowego domu samopomocy oraz ułatwić mu samodzielne załatwianie spraw urzędowych?

A. Z pedagogiem specjalnym

B. Z fizjoterapeutą

C. Z logopedą

D. Z pracownikiem socjalnym

Współpraca terapeuty zajęciowego z pracownikiem socjalnym jest kluczowa, ponieważ obydwie te profesje mają na celu wspieranie osób w ich codziennym funkcjonowaniu oraz w procesie usamodzielnienia się. Pracownik socjalny dysponuje wiedzą na temat dostępnych zasobów społecznych, programów wsparcia i instytucji, które mogą pomóc uczestnikom w załatwianiu spraw urzędowych. Na przykład, pracownik socjalny może pomóc w uzyskaniu zasiłków, mieszkań czy pomocy w sytuacjach kryzysowych, co jest niezwykle ważne dla osób korzystających z usług środowiskowego domu samopomocy. Dzięki współpracy terapeuta może zyskać dostęp do istotnych informacji oraz narzędzi, które ułatwią uczestnikom budowanie ich własnej sieci wsparcia społecznego. Tego typu podejście jest zgodne z zasadami holistycznego wsparcia, gdzie uwzględnia się różne aspekty życia klienta i dąży do jego pełnej integracji w społeczności lokalnej. Dobrą praktyką jest także organizowanie wspólnych spotkań i warsztatów, które umożliwiają wymianę doświadczeń i lepsze zrozumienie potrzeb uczestników.

Pytanie 27

Podopieczny podczas zajęć oznajmił terapeucie, że słyszy jak za oknem detonują bomby. U niego wystąpiły zakłócenia w obszarze

A. fizycznym

B. psychicznym

C. biologicznym

D. społecznym

Odpowiedź psychiczna jest poprawna, ponieważ objawy opisane przez podopiecznego, takie jak słyszenie wybuchów bomb, wskazują na zaburzenia percepcji, które są typowe dla problemów w sferze zdrowia psychicznego. W takich sytuacjach może występować zjawisko halucynacji, które jest często związane z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak schizofrenia czy zaburzenia afektywne. Terapeuci i specjaliści w dziedzinie zdrowia psychicznego muszą być w stanie zidentyfikować tego typu objawy, aby właściwie zareagować i dostarczyć odpowiednią pomoc. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wykorzystanie technik terapeutycznych, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, która może pomóc pacjentom zrozumieć i zarządzać swoimi objawami. Dodatkowo, w kontekście zdrowia psychicznego, istotne jest, aby terapeuta dbał o stworzenie bezpiecznej przestrzeni dla pacjenta, w której może on otwarcie dzielić się swoimi doświadczeniami, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii.

Pytanie 28

W planie zajęć terapeutycznych powinny się znaleźć etapy:

A. wstępna, zasadnicza, końcowa

B. wstępna, kluczowa, końcowa

C. początkowa, centralna, końcowa

D. pierwsza, środkowa, końcowa

Odpowiedź 'wstępna, zasadnicza, końcowa' jest poprawna, ponieważ odzwierciedla standardowy model struktury zajęć terapeutycznych. Faza wstępna ma na celu wprowadzenie uczestników w temat, ustalenie celów oraz stworzenie bezpiecznej i komfortowej atmosfery, co jest kluczowe dla efektywnej interakcji. Faza zasadnicza to moment, w którym odbywają się główne działania terapeutyczne, takie jak praktykowanie umiejętności czy rozwiązywanie problemów, co wymaga umiejętnego prowadzenia przez terapeutę, aby utrzymać zaangażowanie uczestników. Na końcu, w fazie końcowej, następuje podsumowanie zajęć, refleksja nad osiągniętymi rezultatami oraz przygotowanie do przyszłych działań. Przykładowo, w terapii grupowej, w fazie wstępnej można zaaranżować krótką rundę wprowadzającą, w fazie zasadniczej zrealizować ćwiczenia interakcyjne, a w fazie końcowej przeprowadzić dyskusję, co pomaga w utrwaleniu nabytej wiedzy i umiejętności. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii oraz edukacji dorosłych.

Pytanie 29

Dane dotyczące umiejętności obsługi telefonu przez podopiecznego są zapisane w dokumentacji badania przeprowadzonego przy użyciu skali oceny

A. stanu psychicznego Mini-mental state examination

B. podstawowych czynności życia codziennego Barthel

C. podstawowych czynności życia codziennego Katza

D. złożonych czynności życia codziennego Lawtona

Odpowiedź, którą wybrałeś, jest całkiem na miejscu. Skala Lawtona rzeczywiście została zaprojektowana, żeby oceniać, jak ktoś radzi sobie w codziennym życiu, a korzystanie z telefonu to jedna z rzeczy, które są brane pod uwagę. To obejmuje różne umiejętności, takie jak planowanie czy podejmowanie decyzji, które są naprawdę istotne, zwłaszcza w dzisiejszym świecie. Na przykład, ocena umiejętności korzystania z telefonu uwzględnia nie tylko dzwonienie, ale też używanie różnych aplikacji – co ma ogromne znaczenie dla osób starszych czy z niepełnosprawnościami. Dzięki zastosowaniu tej skali można dokładnie ocenić, jakiej pomocy potrzebuje dana osoba, co jest naprawdę ważne w kontekście opieki nad seniorami.

Pytanie 30

Terapeuta zauważył u pacjenta w domu pomocy społecznej trudności w zapinaniu guzików, wynikające z dołokciowego skrzywienia palców oraz ich deformacji w formie łabędziej szyi, co sugeruje zmiany charakterystyczne dla

A. reumatoidalnego zapalenia stawów

B. dystrofii mięśniowej Duchenne'a

C. stwardnienia rozsianego

D. choroby Parkinsona

Stwardnienie rozsiane to zupełnie inna bajka niż reumatoidalne zapalenie stawów. Mówiąc krótko – to choroba, która dotyka układ nerwowy, a objawy związane są głównie z koordynacją, mową i widzeniem, a nie ze stawami. W dodatku dystrofia mięśniowa Duchenne'a skupia się na osłabieniu mięśni, co daje inne problemy, ale też nie wpływa na stawy tak, jak RZS. Nawet choroba Parkinsona, choć objawia się sztywnością i drżeniem, nie zmienia stawów w sposób, o którym mówiliśmy. Odpowiedzi, które podałeś, mogły wyniknąć z mylenia symptomów neuro i mięśniowych z ortopedycznymi. Ważne, żeby rozumieć, że każdy z tych stanów ma swoje unikalne cechy i nie można wszystkiego wrzucać do jednego worka.

Pytanie 31

Rehabilitant zasugerował pacjentowi po urazie mózgu ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, tj. prawa dłoń do lewego ucha i odwrotnie. Mają one na celu głównie rozwijanie oraz wzmacnianie

A. współpracy półkul mózgowych

B. poczucia równowagi

C. ogólnej wydolności fizycznej

D. zmysłu propriocepcji

Ruchy naprzemienne z przekroczeniem osi długiej ciała, takie jak przesuwanie prawej dłoni do lewego ucha, są istotnym elementem rehabilitacji neurologicznej, szczególnie po urazach mózgu. Tego typu ćwiczenia mają na celu rozwijanie współpracy między półkulami mózgowymi, co jest kluczowe dla poprawy funkcji motorycznych i kognitywnych. Przekraczanie osi ciała stymuluje połączenia nerwowe oraz integrację sensoryczno-motoryczną, co przyczynia się do lepszego przetwarzania informacji w mózgu. Przykładowo, podczas takich ćwiczeń pacjent musi koordynować ruchy obu rąk, co angażuje obie półkule mózgowe – lewa półkula odpowiada za ruchy prawostronne, a prawa za lewostronne. To zjawisko jest zgodne z teorią lateralizacji mózgu, która podkreśla różnice w funkcjonowaniu obu półkul. Regularne wykonywanie tego typu ćwiczeń może przynieść znaczące korzyści w rehabilitacji, prowadząc do lepszej koordynacji, równowagi oraz zdolności wykonywania codziennych czynności.

Pytanie 32

Jakie cechy powinien posiadać dobrze zaplanowany program terapii zajęciowej?

A. Kompletność, niezmienność, praktyczność, ambitność

B. Funkcjonalność, wykonalność, stabilność, celowość

C. Celowość, racjonalność, wykonalność, elastyczność

D. Przejrzystość, wieloznaczność, stałość, racjonalność

Plan terapii zajęciowej powinien charakteryzować się cechami takimi jak celowość, racjonalność, wykonalność oraz elastyczność. Celowość oznacza, że każdy aspekt planu ma jasno określony cel, który jest zgodny z potrzebami i możliwościami pacjenta. Na przykład, jeśli celem terapii jest poprawa zdolności manualnych, plan powinien skupiać się na ćwiczeniach, które rozwijają te umiejętności. Racjonalność odnosi się do logiki i uzasadnienia działań podejmowanych w ramach terapii; każdy element powinien być wsparty dowodami naukowymi oraz doświadczeniem praktyków w dziedzinie terapii zajęciowej. Wykonalność to zdolność do realizacji planu w rzeczywistych warunkach, uwzględniająca dostępne zasoby oraz umiejętności terapeuty i pacjenta. Elastyczność pozwala na dostosowywanie planu w zależności od postępów pacjenta oraz zmieniających się okoliczności, co jest kluczowe w pracy z osobami o zróżnicowanych potrzebach. Dobrze skonstruowany plan jest zatem integralnym elementem skutecznej terapii zajęciowej, co znajduje potwierdzenie w standardach takich jak OTPF (Occupational Therapy Practice Framework).

Pytanie 33

Czym jest chromoterapia?

A. tańcem oraz ekspresyjnym ruchem przy muzyce

B. świadomymi i nieświadomymi oddziaływaniami opartymi na śmiechu

C. kontaktem osoby uczestniczącej w terapii z kotem

D. ekspozycją zmysłu wzroku na odpowiednie barwy

Chromoterapia, znana również jako terapia kolorami, polega na wykorzystaniu zmysłu wzroku poprzez eksponowanie pacjenta na różne kolory, co ma na celu wspieranie leczenia różnych schorzeń fizycznych i psychicznych. Kolory mają różne właściwości i mogą wpływać na nastrój oraz samopoczucie osoby. Na przykład, kolor niebieski jest często kojarzony z uspokojeniem i relaksem, podczas gdy czerwony może być stymulujący i energizujący. W praktyce chromoterapia może być stosowana w różnych formach, takich jak oświetlenie w pomieszczeniach terapeutycznych, stosowanie kolorowych filtrów czy barwne kąpiele. Współczesne podejście do terapii kolorami często łączy się z psychologią oraz terapią sztuką, co daje terapeucie dodatkowe narzędzie do pracy z pacjentem. Badania naukowe sugerują, że chromoterapia może mieć pozytywny wpływ na redukcję stresu i poprawę samopoczucia, co czyni ją wartościowym uzupełnieniem terapii konwencjonalnych w różnych dziedzinach zdrowia. Warto zaznaczyć, że chromoterapia powinna być stosowana jako wspomagająca metoda w terapii, a nie jako jedyne rozwiązanie w leczeniu chorób.

Pytanie 34

Warsztat, w którym będą wykonywane witraże metodą Tiffaniego, musi być zaopatrzony w poniższy zestaw narzędzi:

A. nożyce do blachy, szczypce, młotek, klepadła, modelatory

B. dłuta, ścisk żelazny, kątownik, wiertarkę, przyrżnie

C. szlifierkę, lutownicę, noże olejowe, taśmę miedzianą, topnik

D. dziurkacze obrotowe, kostkę ołowianą, szydła, przycinaki, modelarki

Wybór szlifierki, lutownicy, noży olejowych, taśmy miedzianej oraz topnika jako zestawu sprzętów do pracowni witraży techniką Tiffaniego jest właściwy z kilku powodów. Szlifierka jest niezbędna do precyzyjnego wygładzania krawędzi szklanych elementów, co zapewnia ich idealne dopasowanie oraz estetyczny wygląd. Lutownica jest kluczowym narzędziem, które umożliwia trwałe łączenie miedzianych taśm, na które nakładane są szklane płytki. Taśma miedziana odgrywa fundamentalną rolę w technice Tiffaniego, gdyż jest używana do obklejania krawędzi szklanych elementów przed lutowaniem, a topnik jest niezbędny do zapewnienia dobrego przewodnictwa i trwałości lutowania. Noże olejowe natomiast służą do precyzyjnego cięcia miedzianych taśm. Wykorzystanie tych narzędzi zgodnie z obowiązującymi standardami branżowymi zapewnia nie tylko wysoką jakość finalnych produktów, ale też bezpieczeństwo pracy. Przykładem zastosowania tej technologii może być tworzenie witraży o skomplikowanych wzorach, gdzie precyzyjne cięcie i łączenie elementów jest kluczowe dla końcowego efektu wizualnego.

Pytanie 35

Zwolnienie aktywności ruchowej, chodzenie szurając małymi krokami, pochylona postawa ciała, drżenie w spoczynku, są to symptomy świadczące o występowaniu jakiej choroby?

A. niedokrwiennej serca

B. zwyrodnieniowej stawów

C. Parkinsona

D. Alzheimera

Objawy takie jak spowolnienie ruchowe, chód szurający drobnymi kroczkami, pochylenie sylwetki ku przodowi oraz drżenie spoczynkowe są typowe dla choroby Parkinsona. Choroba ta jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które wpływa na układ ruchowy, a jej przyczyną jest degeneracja komórek nerwowych w obszarze mózgu odpowiedzialnym za kontrolę ruchów. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wczesne rozpoznanie objawów Parkinsona, co może prowadzić do szybszego wdrożenia terapii, w tym farmakologicznej oraz rehabilitacyjnej. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), wczesna interwencja ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia pacjentów. Dodatkowo, aktualne badania wskazują na korzyści z terapii zajęciowej, która może pomóc w radzeniu sobie z codziennymi wyzwaniami, jakie stawia ta choroba. Dlatego znajomość symptomów jest fundamentalna dla każdego, kto zajmuje się opieką nad osobami starszymi lub z chorobami neurodegeneracyjnymi.

Pytanie 36

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osoby z zaburzeniami poznawczymi, terapeuta powinien wziąć pod uwagę

A. preferencje terapeuty, które nie powinny dominować nad potrzebami pacjenta

B. dostępność sprzętu w placówce, ale w miarę możliwości dostosować terapię do potrzeb pacjenta

C. indywidualne możliwości i potrzeby pacjenta

D. aktualne trendy w terapii, ale tylko jeśli są zgodne z celami pacjenta

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osób z zaburzeniami poznawczymi kluczowe jest dostosowanie działań do indywidualnych możliwości i potrzeb pacjenta. Tylko wtedy terapia ma szansę przynieść zamierzone efekty. Każda osoba jest inna i ma unikalne potrzeby, które wynikają z jej stanu zdrowia, poziomu funkcjonowania i osobistych preferencji. Uwzględnienie tych aspektów pozwala terapeucie na opracowanie planu, który będzie nie tylko efektywny, ale także akceptowany przez pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien przeprowadzić szczegółową ocenę pacjenta, uwzględniając jego historię choroby, aktualne objawy oraz cele terapeutyczne. Dzięki temu możliwe jest zaprojektowanie działań, które nie tylko wspomagają poprawę funkcji poznawczych, ale także zwiększają motywację pacjenta do uczestnictwa w terapii. Dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej i stanowi podstawę skutecznej interwencji terapeutycznej.

Pytanie 37

Jaką zasadę zastosował terapeuta zajęciowy podczas zajęć związanych z pielęgnacją roślin doniczkowych, umożliwiając uczestnikom bezpośrednie odkrywanie ich struktury oraz wykonywanie ćwiczeń związanych z ich przesadzaniem z użyciem narzędzi ogrodniczych?

A. Przystępności

B. Systematyczności

C. Trwałości

D. Poglądowości

Odpowiedź 'Poglądowości' jest poprawna, ponieważ zasada ta zakłada umożliwienie uczestnikom terapii zajęciowej bezpośredniego zapoznania się z obiektami, co w przypadku pielęgnacji roślin doniczkowych przekłada się na realne doświadczenie. Dzięki tej metodzie terapeuta może ułatwić zrozumienie budowy roślin oraz ich potrzeb, co jest kluczowe dla skutecznego przesadzania. Przykładowo, uczestnicy mogą osobiście obserwować system korzeniowy, co pozwala im na lepsze zrozumienie, jak ważne jest odpowiednie podłoże i technika przesadzania. W kontekście dobrych praktyk, zasada poglądowości jest zgodna z podejściem do nauczania przez doświadczanie, co potwierdzają badania pokazujące, że uczniowie najlepiej przyswajają wiedzę poprzez praktykę. Dodatkowo, zastosowanie narzędzi ogrodniczych w zajęciach nie tylko wspiera rozwój umiejętności manualnych, ale także zwiększa motywację i zaangażowanie uczestników, co jest istotne w terapii zajęciowej.

Pytanie 38

Afonia to brak

A. celowości ruchów.

B. dźwięczności głosu.

C. napięcia mięśniowego.

D. umiejętności mówienia.

Afonia to stan charakteryzujący się całkowitą utratą dźwięczności głosu, co może być wynikiem różnych czynników, takich jak infekcje, nadmierne napięcie strun głosowych, alergie czy urazy. Jest to istotny problem, który może znacząco wpłynąć na jakość życia pacjenta, w szczególności w kontekście codziennych interakcji i komunikacji. W przypadku osób pracujących w zawodach wymagających intensywnego użycia głosu, takich jak nauczyciele, aktorzy czy śpiewacy, a także w sytuacjach zawodowych, gdzie komunikacja ustna jest kluczowa, afonia może prowadzić do poważnych trudności. W takiej sytuacji zaleca się konsultację z laryngologiem oraz specjalistą od terapii mowy, którzy mogą pomóc w diagnostyce i wdrożeniu odpowiedniego leczenia. Ważne jest również, aby stosować techniki ochrony głosu, takie jak unikanie krzyku, dbanie o odpowiednie nawilżenie i unikanie substancji drażniących. W kontekście rehabilitacji głosu, terapie logopedyczne mogą okazać się niezbędne do przywrócenia dźwięczności i funkcji mowy.

Pytanie 39

Pacjent oddziału ortopedycznego po wypadku drogowym uczy się poruszać na wózku inwalidzkim. Jaką grupę przeszkód powinno się jako pierwszą usunąć z jego otoczenia, aby ułatwić mu niezależność w codziennych czynnościach?

A. Edukacyjnych

B. Społecznych

C. Kulturowych

D. Architektonicznych

Odpowiedź na to pytanie wskazuje na kluczową rolę barier architektonicznych w procesie rehabilitacji osób z ograniczeniami ruchowymi, szczególnie w kontekście przystosowania się do korzystania z wózka inwalidzkiego. Barierami architektonicznymi są przeszkody fizyczne w otoczeniu, takie jak schody, wąskie przejścia czy brak ramp, które utrudniają lub uniemożliwiają osobom z niepełnosprawnościami poruszanie się. Usunięcie tych barier powinno być priorytetem, ponieważ zapewnia to możliwość samodzielnego przemieszczania się i wykonywania codziennych czynności. Na przykład, montaż ramp, szerokich drzwi oraz wind w budynkach użyteczności publicznej znacząco poprawia dostępność. Zgodnie z normami budowlanymi, takimi jak PN-EN 16584, zaprojektowane przestrzenie muszą być dostosowane do potrzeb osób z ograniczeniami ruchowymi. Dobrą praktyką jest także angażowanie osób z niepełnosprawnościami w proces projektowania, co pozwala lepiej zrozumieć ich potrzeby i ograniczenia.

Pytanie 40

Pierwszym krokiem w procesie tworzenia diagnozy terapeutycznej jest

A. nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

B. zidentyfikowanie problemów, potrzeb oraz możliwości podopiecznego

C. zbieranie danych o podopiecznym z wywiadów, obserwacji oraz dostępnej dokumentacji

D. ustalenie celów terapeutycznych dla podopiecznego

Nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym stanowi fundamentalny krok w procesie formułowania diagnozy terapeutycznej. Umożliwia to stworzenie bezpiecznej i wspierającej atmosfery, w której podopieczny czuje się komfortowo, dzieląc swoje myśli i uczucia. Bez tego etapu, cała reszta procesu terapeutycznego może być znacznie mniej skuteczna, ponieważ zaufanie jest kluczowym elementem każdej relacji terapeutycznej. Dobrym przykładem zastosowania tej praktyki jest użycie aktywnego słuchania, które pozwala terapeutom lepiej zrozumieć potrzeby i emocje podopiecznego. Ponadto, nawiązanie kontaktu to nie tylko interakcja werbalna, ale także umiejętność odczytywania niewerbalnych sygnałów, co może znacząco wpłynąć na jakość relacji. Standardy etyczne w pracy terapeutycznej podkreślają znaczenie budowania relacji opartej na zaufaniu, co jest niezbędne do efektywnego przeprowadzania diagnozy i dalszej terapii.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej