Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 18 maja 2025 23:22
Data zakończenia: 19 maja 2025 00:01

Egzamin zdany!

Wynik: 35/40 punktów (87,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Osobie o dużej precyzji w pracach manualnych, umiejącej posługiwać się nożem introligatorskim, która pragnie stworzyć album ze zdjęciami z wakacji, terapeuta powinien zasugerować technikę

A. origami

B. quillingu

C. decoupage’u

D. scrapbookingu

Scrapbooking to technika, która idealnie pasuje do opisanego przypadku. Pozwala na tworzenie unikalnych albumów, w których fotografie są artystycznie umieszczone z dodatkowymi dekoracjami, co sprawia, że każdy album staje się osobistym dziełem sztuki. W scrapbooking można wykorzystać różne materiały, takie jak papier ozdobny, wstążki, naklejki oraz inne dodatki, co daje możliwość pełnej ekspresji twórczej. Dla podopiecznej o wysokim poziomie precyzji, umiejętności posługiwania się nożem introligatorskim są kluczowe, ponieważ dokładne wycinanie i dopasowywanie elementów graficznych jest istotnym aspektem tej techniki. Scrapbooking nie tylko rozwija umiejętności manualne, ale również sprzyja terapii poprzez refleksję nad wspomnieniami, co może przynieść emocjonalne korzyści. Standardy branżowe w tej technice podkreślają wykorzystanie materiałów wysokiej jakości, aby stworzone prace były trwałe i estetyczne, co jest istotne w kontekście tworzenia albumów na dłużej.

Pytanie 2

Osoba z urazem kręgosłupa w wyniku wypadku drogowego pragnie nauczyć się efektywnie poruszać przy użyciu wózka inwalidzkiego. W związku z tym, na początku, terapeuta zajęciowy powinien nawiązać kontakt z

A. protetykiem

B. fizjoterapeutą

C. pedagogiem specjalnym

D. pracownikiem socjalnym

Fizjoterapeuta odgrywa kluczową rolę w procesie rehabilitacji osób z urazami kręgosłupa, ponieważ przeprowadza ocenę funkcjonalną i projektuje indywidualny program terapeutyczny, uwzględniając potrzeby pacjenta. W przypadku podopiecznego, który chce nauczyć się poruszać się za pomocą wózka inwalidzkiego, fizjoterapeuta dostosuje ćwiczenia i techniki, które pomogą wzmocnić mięśnie, poprawić koordynację oraz zwiększyć mobilność. Przykładowo, fizjoterapeuta może nauczyć pacjenta, jak prawidłowo wsiadać i wysiadać z wózka, jak manewrować w różnych warunkach oraz jak unikać urazów. W pracy z pacjentami z urazami kręgosłupa ważne jest również kształtowanie odpowiednich nawyków posturalnych i technik transportowych. Współpraca z fizjoterapeutą jest zgodna z wytycznymi zawartymi w standardach rehabilitacji, które podkreślają znaczenie wielodyscyplinarnego podejścia w usprawnianiu pacjentów. Dodatkowo, fizjoterapeuta może współpracować z innymi specjalistami, takimi jak protetycy, aby zapewnić najlepiej dopasowany sprzęt rehabilitacyjny.

Pytanie 3

Rytowanie, trawienie, grawerowanie, tuszowanie oraz odciskanie to zestaw działań wykonywanych podczas zajęć w pracowni

A. kaletniczej

B. stolarskiej

C. ceramicznej

D. graficznej

Rytowanie, trawienie, grawerowanie, tuszowanie i odciskanie są technikami związanymi z pracą w pracowni graficznej, gdzie tworzenie różnorodnych form graficznych oraz reprodukcja obrazów na papierze lub innych materiałach jest kluczowym aspektem. W pracowni graficznej, rytowanie i grawerowanie polegają na tworzeniu wzorów i tekstów na powierzchniach takich jak metal, drewno czy linoleum, co pozwala na uzyskanie unikalnych odbitek. Techniki te są wykorzystywane w druku wypukłym oraz w procesach produkcji materiałów reklamowych. Tuszowanie to kolejny ważny krok, polegający na aplikacji tuszu na przygotowane formy, co umożliwia przeniesienie obrazu na papier. Odciskanie, w zależności od techniki, może obejmować zarówno zastosowania ręczne, jak i maszynowe, pozwalając na produkcję większej liczby kopii. Zastosowanie tych technik w projektowaniu graficznym, w tym tworzeniu plakatów, albumów artystycznych czy książek, jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie sztuki oraz designu, co podkreśla ich znaczenie w dzisiejszym przemyśle kreatywnym.

Pytanie 4

W trakcie procesu terapeutycznego, wybór grupy terapeutycznej oraz wskazanie odpowiedniej pracowni dla uczestnika realizowane są na etapie

A. prowadzenia zorganizowanych zajęć

B. ustalania celów terapii

C. planowania działań terapeutycznych

D. diagnozy terapeutycznej

Wybór grupy terapeutycznej oraz pracowni tematycznej dla podopiecznego nie powinien odbywać się na etapie prowadzenia planowych zajęć. W tym czasie terapeuta realizuje już zaplanowane działania, a dostosowywanie grupy do potrzeb pacjenta staje się znacznie trudniejsze. Ponadto, wybór w fazie diagnozy terapeutycznej, chociaż może wydawać się logiczny, jest nieodpowiedni, ponieważ diagnoza powinna koncentrować się na identyfikacji problemów oraz potrzeb pacjenta, a nie na konkretnej interwencji. Z kolei określenie celów terapii, mimo że jest kluczowym krokiem w procesie terapeutycznym, nie uwzględnia jeszcze technicznych aspektów doboru grupy czy pracowni, które powinny być omówione na wcześniejszym etapie planowania. Niezrozumienie tych etapów może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania zasobów terapeutycznych oraz obniżenia jakości wsparcia, które pacjent otrzymuje. Kluczowe jest, aby terapeuci kierowali się zasadą, że planowanie działań terapeutycznych powinno być oparte na przemyślanej analizy potrzeb i możliwości pacjenta, co może wpłynąć na ich motywację oraz efektywność terapii.

Pytanie 5

Terapeuta dostrzegł, że uczestniczka środowiskowego domu samopomocy typu A nabywa wiele zbędnych przedmiotów, a następnie prosi innych o pożyczki, ponieważ nie ma wystarczająco pieniędzy na podstawowe artykuły spożywcze. W tej sytuacji terapeuta powinien zorganizować dla niej zajęcia

A. umiejętności interpersonalnych

B. budżetowy

C. asertywności

D. umiejętności praktycznych

Odpowiedź "budżetowy" jest prawidłowa, ponieważ w opisanej sytuacji terapeuta powinien skupić się na nauce umiejętności zarządzania finansami osobistymi. Uczestniczka środowiskowego domu samopomocy typu A wykazuje zachowania związane z impulsywnym zakupem, co może prowadzić do poważnych problemów finansowych oraz braku dostępu do niezbędnych dóbr, jakimi są artykuły żywnościowe. Trening umiejętności budżetowych obejmuje naukę planowania wydatków, tworzenia budżetów oraz oszczędzania. Przykładowo, terapeuta może przeprowadzić warsztaty, w których uczestnicy uczą się, jak sporządzać miesięczny budżet, analizować swoje wydatki i identyfikować obszary, gdzie można zaoszczędzić. Dobre praktyki w pracy z osobami potrzebującymi wsparcia finansowego obejmują także korzystanie z narzędzi, takich jak arkusze kalkulacyjne, które pomagają wizualizować wydatki, a także techniki motywacyjne, które zachęcają do świadomego podejmowania decyzji finansowych. Dbanie o umiejętności budżetowe jest kluczowe dla poprawy jakości życia uczestniczki, a także dla jej niezależności finansowej.

Pytanie 6

Stosowanie przez terapeutę terminologii, która jest niezrozumiała dla pacjenta, w trakcie rozmowy na temat zdrowego stylu życia, stanowi barierę komunikacyjną?

A. kulturową

B. psychologiczną

C. semantyczną

D. fizyczną

Podejście do problemu komunikacji w kontekście zdrowego trybu życia często prowadzi do nieporozumień, jeżeli nie uwzględnimy specyficznych typów barier. Użycie terminologii, która jest niezrozumiała dla podopiecznego, nie odnosi się do barier fizycznych, które dotyczą aspektów materialnych lub środowiskowych, takich jak dostęp do miejsca spotkania czy zasobów. Bariera kulturowa również nie jest właściwa w tym kontekście, ponieważ odnosi się do różnic w wartościach, normach i przekonaniach między różnymi grupami kulturowymi, które mogą wpływać na interpretację komunikacji, ale niekoniecznie na zrozumienie terminologii. Z drugiej strony, bariera psychologiczna dotyczy czynników emocjonalnych, które mogą wpływać na zdolność jednostki do przetwarzania informacji, takich jak stres czy lęk, co również nie jest w pełni opisane przez ten przypadek. Właściwe rozpoznanie barier semantycznych jest kluczowe, ponieważ umożliwia terapeutom dostosowanie swojego języka i podejścia, co może prowadzić do lepszej interakcji i zrozumienia ze strony pacjenta. Ignorowanie tego aspektu może prowadzić do nieefektywnej komunikacji oraz obniżenia jakości usług terapeutycznych.

Pytanie 7

Terapeuta, chcąc zapewnić warunki do uwolnienia napięć psychicznych, powinien zorganizować zajęcia z muzykoterapii aktywnej oraz receptywnej dla osób

A. z epilepsją dźwiękogenną

B. o głębokim stopniu niepełnosprawności intelektualnej

C. w ostrych stanach psychotycznych

D. ze znaczną nadwrażliwością słuchową na dźwięki i odgłosy akustyczne

Odpowiedź o głębokim stopniu niepełnosprawności intelektualnej jest poprawna, ponieważ osoby z takim stopniem niepełnosprawności często doświadczają trudności w komunikacji werbalnej i emocjonalnej. Muzykoterapia, zarówno aktywna, jak i receptywna, stwarza warunki do wyrażania emocji poprzez dźwięk, co może być kluczowe dla ich rozwoju i odreagowania napięć psychicznych. Praktyczne przykłady zastosowania muzykoterapii obejmują wykorzystanie instrumentów muzycznych, improwizację dźwiękową czy słuchanie muzyki w celu zwiększenia poczucia bezpieczeństwa i relaksacji. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, muzykoterapia jest uznawana za skuteczną metodę wspomagającą rehabilitację osób z niepełnosprawnością intelektualną, co potwierdzają badania kliniczne. Tego typu terapie powinny być prowadzone przez wykwalifikowanych terapeutów, którzy potrafią dostosować metody do indywidualnych potrzeb pacjentów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapeutycznej.

Pytanie 8

Aby utrwalić efekty pracy wykonanej podczas plenerowych zajęć rysunkowych z użyciem pasteli suchych, terapeuta powinien zastosować

A. terpentynę

B. fiksatywę

C. grunt malarski

D. medium suszące

Fiksatywa to specjalny środek ochronny, który pozwala na utrwalenie rysunków wykonanych pastelami suchymi. Działa poprzez tworzenie cienkiej, przezroczystej powłoki, która wiąże cząsteczki pigmentu, chroniąc je przed ścieraniem oraz działaniem wilgoci. Użycie fiksatywy jest szczególnie istotne w przypadku prac artystycznych, gdzie zabezpieczenie efektów pracy ma kluczowe znaczenie dla ich trwałości. Przykładowo, po zakończeniu rysunku, artysta może delikatnie spryskać pracę fiksatywą z odległości około 30 cm, co zapobiega rozmazywaniu i pozwala na zachowanie intensywności kolorów. W praktyce jednak ważne jest, aby stosować fiksatywę w dobrze wentylowanym pomieszczeniu, aby uniknąć wdychania oparów. Ponadto, w zależności od producenta, różne fiksatywy mogą mieć różne właściwości – niektóre są matowe, inne połyskujące, co daje artystom możliwość wyboru odpowiedniego środka do ich stylu pracy. Zgodnie z dobrymi praktykami, warto także przeprowadzić test na niewielkim fragmencie pracy, aby upewnić się, że fiksatywa nie zmienia koloru lub nie wpływa negatywnie na efekt końcowy.

Pytanie 9

Wyrażanie swoich poglądów i ocen na określony temat w sposób wolny, z jednoczesnym poszanowaniem potrzeb i praw innych, to inaczej

A. egoizm

B. allocentryzm

C. altruizm

D. asertywność

Asertywność to umiejętność swobodnego wyrażania swoich opinii, potrzeb i emocji przy jednoczesnym szanowaniu praw i uczuć innych. Oznacza to, że osoba asertywna potrafi komunikować się w sposób jasny i bezpośredni, unikając zarówno agresji, jak i biernej postawy. Asertywność jest kluczowym elementem zdrowej komunikacji interpersonalnej, ponieważ pozwala na budowanie relacji opartych na wzajemnym szacunku. Przykładem asertywnego zachowania może być sytuacja, w której pracownik wyraża swoją opinię na temat projektu, jednocześnie słuchając i uwzględniając perspektywę kolegów. W kontekście standardów komunikacji w zespołach, asertywność przyczynia się do otwartości na feedback oraz sprzyja tworzeniu atmosfery współpracy. W praktyce asertywność można rozwijać poprzez techniki takie jak „ja komunikaty”, które pozwalają na wyrażanie swoich potrzeb bez oskarżania innych. Dobrze rozwinięta asertywność prowadzi do większej satysfakcji z relacji osobistych i zawodowych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania konfliktem i negocjacji.

Pytanie 10

W której z poniższych sytuacji terapeuta zajęciowy użył komunikacji pionowej skierowanej w dół?

A. Zbierając sugestie od podopiecznych dotyczące planowanej wycieczki

B. Rozmawiając z uczestnikami podczas integracyjnego pikniku

C. Informując podopiecznych o zasadach obowiązujących w pracowni

D. Słuchając relacji podopiecznych na temat wakacji

Poprawna odpowiedź to informowanie podopiecznych o regulaminie pracowni, co ilustruje podejście komunikacji pionowej skierowanej w dół. W tym przypadku terapeuta zajęciowy, przyjmując rolę lidera, przekazuje ważne informacje dotyczące zasad i norm panujących w danym środowisku. Tego rodzaju komunikacja jest niezbędna do zapewnienia bezpieczeństwa oraz efektywności działań w pracowni. Na przykład, podczas informowania o regulaminie terapeuta może wskazać na zasady korzystania z narzędzi, co bezpośrednio wpływa na bezpieczeństwo podopiecznych, a także na organizację pracy. W sytuacjach, gdzie regulacje są kluczowe, jak w pracowniach terapeutycznych, komunikacja w dół jest kluczowa, ponieważ pozwala na jednoznaczne ustalenie oczekiwań oraz norm postępowania. Standardy w obszarze terapii zajęciowej nakładają na terapeutów obowiązek jasnego i zrozumiałego komunikowania zasad, aby zapewnić komfort i bezpieczeństwo podopiecznych oraz skuteczność prowadzonych działań.

Pytanie 11

Fakt, że plan terapii zajęciowej jest realny, oznacza, że

A. wykonanie zaplanowanych zadań jest możliwe w ustalonych terminach za pomocą planowanych środków w określonych warunkach

B. plan uwzględnia niezbędne zmiany, które wynikają z okoliczności pojawiających się podczas jego realizacji

C. plan precyzuje ramy czasowe realizacji poszczególnych zadań lub ich składników

D. poszczególne elementy planu oraz etapy działania są ze sobą skoordynowane z uwagi na miejsce, czas trwania, terminy oraz potrzeby uczestników zajęć

Nieprawidłowe odpowiedzi wskazują na szersze nieporozumienia dotyczące planowania terapii zajęciowej. Odniesienia do modyfikacji w trakcie realizacji planu, harmonizacji części planu oraz określania granic czasowych realizacji zadań są ważne, jednak nie odzwierciedlają one kluczowego elementu, jakim jest realność wykonania zadań. W praktyce, jeśli plan nie uwzględnia rzeczywistych warunków, w których będzie realizowany, to nawet najlepsze modyfikacje będą miały ograniczone zastosowanie. Na przykład, nawet najbardziej szczegółowe harmonogramy i terminy mogą być bezużyteczne, jeżeli nie da się ich zrealizować z powodu braku odpowiednich zasobów lub wsparcia. Często terapie zajęciowe są planowane na podstawie idealnych scenariuszy, co prowadzi do trudności w ich realizacji. Ponadto, zbytnia koncentracja na strukturze i zharmonizowaniu działań może powodować, że terapeuci nie dostrzegają, jak ważne jest dostosowanie planu do realnych możliwości uczestników, co jest kluczowe dla skuteczności terapii. Niezrozumienie, że plan musi być nie tylko dobrze zorganizowany, ale także wykonalny w praktyce, jest typowym błędem, który może prowadzić do frustracji zarówno po stronie terapeutów, jak i uczestników zajęć. Dlatego kluczowe jest, aby proces planowania był oparty na realistycznej ocenie możliwości wykonania zadań w określonych warunkach.

Pytanie 12

W terapii osób z zaburzeniami psychicznymi można wyróżnić dwa etapy: terapię

A. relaksacyjną i usprawniającą

B. aktywującą i resocjalizującą

C. dyrektywną i niedyrektywną

D. czynnościową i spoczynkową

Odpowiedź "aktywizmująca i resocjalizująca" jest poprawna, ponieważ te dwa etapy odzwierciedlają kluczowe elementy pracy terapeutycznej z osobami cierpiącymi na zaburzenia psychiczne. Terapia aktywizująca skupia się na wspieraniu pacjentów w odkrywaniu i rozwijaniu ich potencjału, co jest niezbędne do poprawy jakości życia oraz zwiększenia samodzielności. W praktyce terapeutycznej może to obejmować różnorodne techniki, takie jak terapia zajęciowa, grupowa oraz metody motywacyjne, które składają się na aktywne uczestnictwo pacjenta w procesie leczenia. Z kolei terapia resocjalizująca ma na celu reintegrację osób z zaburzeniami psychicznymi ze społeczeństwem, co jest niesamowicie istotne w kontekście zapobiegania nawrotom i poprawy funkcjonowania społecznego. Warto odwołać się do standardów, takich jak te zawarte w dokumentach WHO dotyczących zdrowia psychicznego, które podkreślają znaczenie holistycznego podejścia oraz współpracy z pacjentami, aby zidentyfikować ich potrzeby i cele. Wspólna praca terapeuty i pacjenta w tych dwóch etapach stanowi fundament skutecznego procesu terapeutycznego, który prowadzi do realnych zmian w życiu pacjentów.

Pytanie 13

Na liście wyzwań związanych z funkcjonowaniem psychicznym i społecznym uczestniczki zajęć w środowiskowym domu samopomocy typu A, terapeuta odnotował: częste zakupy, w szczególności odzieży oraz kosmetyków, mimo braku funduszy, zaciąganie pożyczek od innych osób oraz rosnące długi. Jakie działania terapeuta powinien najpierw zaplanować dla niej?

A. mieszkaniowy

B. budżetowy

C. higieniczny

D. asertywności

Odpowiedź "budżetowy" jest poprawna, ponieważ uczestniczka zajęć wykazuje cechy typowe dla problemów z zarządzaniem finansami, co manifestuje się w częstym kupowaniu rzeczy, mimo braku dostępnych środków finansowych. Tego rodzaju zachowanie może być symptomem zaburzeń kontroli impulsów lub kompulsywnych zakupów. Warto w takim przypadku przeprowadzić trening budżetowy, który pozwoli uczestniczce lepiej zrozumieć zasady zarządzania osobistymi finansami, w tym planowania wydatków, oszczędzania oraz racjonalnego podejścia do zakupów. Przykładowe ćwiczenia mogą obejmować prowadzenie dziennika wydatków, tworzenie miesięcznego budżetu oraz analizę potrzeb i pragnień. Dobrą praktyką jest również wprowadzenie elementów edukacji finansowej, które uczą uczestników podejmowania świadomych decyzji oraz unikania zadłużenia, co jest istotnym elementem zdrowia psychicznego i stabilności społecznej. Takie podejście wpisuje się w ogólne standardy pracy terapeutycznej, które kładą nacisk na rozwijanie umiejętności życiowych oraz wspieranie samodzielności uczestników.

Pytanie 14

Kiedy zaleca się przeprowadzanie ćwiczeń grafomotorycznych, które mają na celu poprawę zdolności manualnych dłoni?

A. uszkodzenie widzenia peryferyjnego

B. stan po udarze mózgowym

C. gastrostomia

D. depresja

Stan po udarze mózgowym często prowadzi do osłabienia zdolności manipulacyjnych ręki, co może znacznie utrudniać codzienne funkcjonowanie pacjenta. Ćwiczenia grafomotoryczne, które obejmują różnorodne działania związane z pisaniem, rysowaniem czy manipulowaniem przedmiotami, są kluczowe w procesie rehabilitacji. Takie ćwiczenia pomagają w poprawie koordynacji wzrokowo-ruchowej, co jest niezbędne do odzyskania sprawności manualnej. W terapii często stosuje się różne przybory, takie jak specjalne długopisy, kolorowe pisaki czy nawet materiały o różnej teksturze, aby zachęcić pacjenta do ćwiczeń. Dobre praktyki rehabilitacyjne wskazują na systematyczność i progresywność tych ćwiczeń, co pozwala na stopniowe zwiększanie ich trudności, a tym samym efektywności. Warto również uwzględnić w ćwiczeniach elementy zabawy oraz motywacji, aby pacjent miał większą chęć do aktywności, co jest niezbędne dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów w terapii.

Pytanie 15

Fizjoterapeuta zasugerował pacjentowi po urazie mózgu ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, takich jak prawa dłoń do lewego ucha i odwrotnie. Ich głównym celem jest przede wszystkim rozwijanie i wzmacnianie

A. zmysłu propriocepcji

B. ogólnej wydolności fizycznej

C. współpracy półkul mózgowych

D. poczucia równowagi

Ćwiczenia kinezyterapeutyczne, które polegają na wykonywaniu ruchów naprzemiennych z przekroczeniem osi długiej ciała, mają na celu przede wszystkim rozwijanie i wzmacnianie współpracy półkul mózgowych. Ruchy te angażują zarówno lewą, jak i prawą półkulę mózgu, co jest kluczowe w rehabilitacji pacjentów po urazach mózgu, ponieważ pomaga w odbudowie połączeń neuronalnych oraz integracji funkcji motorycznych. Przykładem praktycznego zastosowania tych ćwiczeń jest ich użycie w terapii pacjentów z uszkodzeniami neurologicznymi, gdzie istotne jest wspieranie plastyczności mózgu. Współpraca półkul mózgowych jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania w codziennym życiu, ponieważ pozwala na skoordynowane działania, takie jak chwytanie przedmiotów, czy precyzyjne ruchy rąk. Zgodnie z wytycznymi terapeutycznymi, takie podejście jest częściowo oparte na neurorehabilitacji, gdzie harmonijna interakcja między półkulami jest kluczowym celem terapeutycznym.

Pytanie 16

Jakie instrumenty wchodzą w skład tzw. instrumentarium Orffa?

A. Skrzypce, pianino, trójkąty

B. Fortepian, tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne

C. Kołatki, kastaniety, fortepian, dzwonki melodyczne

D. Tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne

Instrumentarium Orffa to zestaw instrumentów muzycznych opracowanych przez Carla Orffa, które mają na celu wspieranie muzycznej edukacji dzieci. Obejmuje ono instrumenty perkusyjne, takie jak tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty oraz dzwonki melodyczne, które są wykorzystywane do rozwijania poczucia rytmu, melodii i harmonii. Dzięki swojej prostocie i dostępności, instrumenty te są idealne dla dzieci, umożliwiając im aktywne uczestnictwo w zajęciach muzycznych. Praktycznym przykładem zastosowania tych instrumentów może być prowadzenie zajęć w przedszkolach, gdzie dzieci mogą uczyć się podstawowych zasad muzyki poprzez zabawę. Instrumenty te wspierają również rozwój koordynacji ruchowej oraz współpracy w grupie, co jest niezwykle wartościowe w edukacji wczesnoszkolnej. Standardy edukacji muzycznej, takie jak te opracowane przez National Association for Music Education, podkreślają znaczenie aktywnego zaangażowania uczniów w procesie nauki, co instrumentarium Orffa doskonale umożliwia.

Pytanie 17

Przed rozpoczęciem pracy z uczestnikami w kuchni, która została wyposażona w nową zmywarkę, terapeuta zajęciowy powinien w pierwszej kolejności

A. przekazać kierownikowi instrukcję obsługi urządzenia

B. zaktualizować regulamin kuchni

C. przygotować harmonogram użytkowania sprzętu

D. przebudować przestrzeń roboczą

Zaktualizowanie regulaminu pracowni jest kluczowym krokiem przed rozpoczęciem zajęć z podopiecznymi, szczególnie w kontekście nowego sprzętu, jakim jest zmywarka do naczyń. Regulamin powinien zawierać szczegółowe informacje na temat zasad korzystania z nowego urządzenia, jego obsługi oraz wymagań dotyczących bezpieczeństwa. Przykładowo, regulamin mógłby określać, kto jest odpowiedzialny za uruchamianie zmywarki oraz jakie procedury należy stosować, aby uniknąć uszkodzeń sprzętu. W praktyce, aktualizacja regulaminu zapewnia jasność i bezpieczeństwo, a także ułatwia naukę i współpracę w zespole. Dobrze sformułowany regulamin powinien również odzwierciedlać zmiany w przepisach BHP oraz zasady ochrony środowiska, co jest ważne w kontekście nowoczesnych praktyk kulinarnych. Ustanowienie odpowiednich zasad korzystania z nowego sprzętu wpływa na efektywność pracy oraz komfort uczestników zajęć, co jest niezaprzeczalnie korzystne w pracy terapeutycznej.

Pytanie 18

Najważniejszym objawem choroby Alzheimera jest

A. afonia

B. ataksja

C. amnezja

D. alalia

Choroba Alzheimera jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które najczęściej prowadzi do postępującej utraty pamięci. Amnezja, czyli zaburzenie pamięci, jest jednym z dominujących objawów tej choroby. W początkowych stadiach pacjenci mogą doświadczać problemów z zapamiętywaniem niedawno uzyskanych informacji, co w miarę postępu choroby prowadzi do znacznego ograniczenia zdolności do przypominania sobie kluczowych zdarzeń z życia osobistego. Zauważalne są również trudności w uczeniu się nowych rzeczy oraz dezorientacja w codziennych sytuacjach. W praktyce potwierdzono, że wczesna diagnoza i wprowadzenie odpowiednich strategii terapeutycznych mogą wpłynąć na poprawę jakości życia pacjentów. Przykładem może być terapia poznawcza, która wspiera pacjentów w radzeniu sobie z ubytkami pamięci. Standardy opieki nad osobami z demencją podkreślają znaczenie wsparcia psychologicznego oraz angażowania pacjentów w aktywności stymulujące pamięć, co może opóźnić progresję objawów.

Pytanie 19

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego zdanie: Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Streszczenie

B. Parafrazowanie

C. Wyjaśnienie

D. Odbicie

Klaryfikacja to technika aktywnego słuchania, która polega na zadawaniu pytań mających na celu wyjaśnienie lub zrozumienie wypowiedzi drugiej osoby. W kontekście pytania, terapeuta zajęciowy zwraca się do podopiecznego z pytaniem: 'Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?'. To pytanie wskazuje na potrzebę uzyskania dodatkowych informacji, co jest kluczowe w procesu terapeutycznym. Klaryfikacja pomaga w zrozumieniu emocji i myśli podopiecznego, umożliwiając mu lepsze wyrażenie swoich odczuć. W praktyce, terapeuci często stosują tę technikę, aby upewnić się, że są na tej samej stronie z podopiecznymi, co prowadzi do efektywniejszej terapii. Poprzez klaryfikację terapeuta może również zidentyfikować konkretne obszary, gdzie podopieczny może potrzebować wsparcia, a także zbudować zaufanie, co jest niezbędne w relacjach terapeutycznych. Dobrą praktyką jest stosowanie klaryfikacji zarówno w sytuacjach indywidualnych jak i grupowych, co może znacząco wpłynąć na dynamikę grupy i poprawić skuteczność interwencji.

Pytanie 20

Jakie jest główne zadanie terapeuty zajęciowego w pracy z osobami starszymi?

A. Wsparcie w codziennych czynnościach

B. Nauczanie nowych umiejętności manualnych

C. Utrzymanie i poprawa funkcji poznawczych

D. Organizacja zajęć rekreacyjnych

Główne zadanie terapeuty zajęciowego w pracy z osobami starszymi to utrzymanie i poprawa funkcji poznawczych. W kontekście starzenia się, funkcje poznawcze, takie jak pamięć, koncentracja i zdolność planowania, mogą ulegać pogorszeniu. Terapeuta zajęciowy wykorzystuje różnorodne techniki i ćwiczenia, aby stymulować mózg i spowolnić ten proces. Może to obejmować gry umysłowe, ćwiczenia pamięciowe czy techniki relaksacyjne, które pomagają starszym osobom zachować aktywność umysłową. Ważnym aspektem jest również indywidualne podejście do pacjenta, uwzględniające jego potrzeby i możliwości. Celem jest nie tylko utrzymanie zdolności poznawczych, ale także poprawa jakości życia seniorów poprzez zwiększenie ich samodzielności i pewności siebie. Profesjonalista w tej dziedzinie musi być na bieżąco z najnowszymi badaniami naukowymi i praktykami, co pozwala mu skutecznie wspierać swoich podopiecznych w dążeniu do jak najdłuższego zachowania niezależności.

Pytanie 21

Terapeuta zajęciowy zauważył, że jego podopieczny zmagający się z zespołem depresyjnym nie ma już leków. W takim przypadku powinien skontaktować się z

A. lekarzem rodzinnym

B. psychiatrą

C. coachem

D. psychologiem

Odpowiedź, która wskazuje na konieczność skontaktowania się z psychiatrą, jest trafna ze względu na specyfikę leczenia zespołu depresyjnego. Psychiatrzy są wyspecjalizowanymi lekarzami, którzy posiadają kompetencje do diagnozowania oraz leczenia zaburzeń psychicznych, w tym depresji. W sytuacji, gdy pacjentowi skończyły się leki, kluczowe jest, aby zapewnić mu dostęp do odpowiedniego leczenia farmakologicznego, które jest istotnym elementem terapii depresji. Psychiatrzy mają doświadczenie w doborze leków oraz monitorowaniu ich skutków ubocznych, co jest niezbędne w przypadku pacjentów z zaburzeniami psychicznymi. Przykładowo, w przypadku depresji, zmiana dawkowania lub przepisanie innego leku może znacząco wpłynąć na samopoczucie pacjenta. W praktyce terapeutycznej, jeśli terapeuta zajęciowy zauważa problemy z leczeniem farmakologicznym, powinien jak najszybciej skierować pacjenta do psychiatry, zapewniając mu tym samym kontynuację leczenia oraz wsparcie w trudnych chwilach.

Pytanie 22

Jaką technikę aktywnego słuchania wykorzystuje terapeuta zajęciowy, gdy mówi do podopiecznego "Z tego co mówisz, rozumiem, że chodziło o ..."?

A. Sugestia

B. Parafrazowanie

C. Moralizowanie

D. Motywowanie

Techniki aktywnego słuchania są mega ważne w terapii zajęciowej, bo pomagają w komunikacji i budowaniu relacji z podopiecznymi. Zachęcanie to sposób, żeby nakłonić kogoś do mówienia dalej, używając odpowiednich pytań czy zdań. Chociaż to ważne w terapii, to nie jest to samo co parafrazowanie, bo to wymaga dokładniejszego oddania wypowiedzi. Podpowiadanie to w ogóle inna historia, bo daje rozwiązania i może zniechęcić podopiecznego do mówienia samodzielnie. W terapii kluczowe, żeby to podopieczny był na pierwszym planie, a terapeuta tylko mu pomagał. Moralizowanie to już w ogóle nie to, bo wprowadza ocenę, które mogą zblokować komunikację. Takie podejście sprawia, że podopieczny może się czuć niekomfortowo w wyrażaniu swoich uczuć i myśli, a to nie jest cel terapii. Warto znać te różnice, bo każda technika ma swoje miejsce i wpływa na relację terapeutyczną.

Pytanie 23

Terapeuta zajęciowy opracowuje program aktywności fizycznej dla grupy osób starszych w początkowym etapie choroby Parkinsona. Która z poniższych aktywności będzie dla nich stosowna?

A. Jogging

B. Nordic walking

C. Fitness

D. Biegi przełajowe

Nordic walking jest jedną z najbardziej odpowiednich form aktywności fizycznej dla seniorów we wczesnym stadium choroby Parkinsona. Ta forma marszu z użyciem specjalnych kijków wspiera równowagę, stabilność oraz koordynację ruchową, co jest kluczowe dla osób z tą chorobą. Dzięki aktywności w postaci Nordic walking, seniorzy mogą wzmocnić mięśnie górnych i dolnych partii ciała, co przekłada się na poprawę funkcji motorycznych. Zastosowanie kijków nie tylko odciąża stawy, ale także angażuje większą ilość grup mięśniowych, co zwiększa efektywność ćwiczeń. Dodatkowo, Nordic walking jest aktywnością o niskim poziomie intensywności, co czyni ją dostępną i bezpieczną dla seniorów. Przykładowe zajęcia mogą obejmować spacery w parkach lub na terenach zielonych, co sprzyja również poprawie samopoczucia psychicznego i socjalizacji poprzez wspólne treningi. Warto również zauważyć, że organizacja takich grupowych zajęć może być zgodna z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, która promuje regularną aktywność fizyczną jako kluczowy element zdrowego stylu życia, szczególnie w starszym wieku.

Pytanie 24

Zajmujący się terapią zajęciową, który ma do czynienia z pacjentką chorującą na stwardnienie rozsiane, w celu poprawy jej motoryki małej powinien zastosować

A. ćwiczenia na równoważni, papieroplastykę

B. techniki relaksacyjne, muzykoterapię receptywną

C. ćwiczenia manipulacyjne, prace z użyciem mas plastycznych

D. choreoterapię, zabawy z taśmą i piłką

Ćwiczenia manipulacyjne oraz prace z użyciem mas plastycznych są kluczowymi metodami w terapii zajęciowej dla osób z stwardnieniem rozsianym. Te techniki wspierają rozwój motoryki małej, co jest niezwykle istotne w kontekście poprawy codziennych funkcji życiowych pacjentów. Ćwiczenia manipulacyjne, takie jak chwytanie, przekładanie czy układanie przedmiotów, angażują małe grupy mięśniowe i rozwijają precyzję ruchów. Prace z masami plastycznymi, takimi jak glina czy ciasto, nie tylko stymulują zdolności manualne, ale również mają działanie terapeutyczne poprzez relaksację i wyrażanie siebie. W praktyce stosuje się te metody w terapii zajęciowej, aby zwiększyć samodzielność pacjentów oraz poprawić ich jakość życia, zgodnie z wytycznymi American Occupational Therapy Association, które promują aktywne uczestnictwo w codziennych czynnościach. Dzięki tym ćwiczeniom pacjenci mogą lepiej radzić sobie z zadaniami wymagającymi precyzyjnych ruchów, co jest kluczowe w ich rehabilitacji.

Pytanie 25

Terapeuta organizuje zajęcia w ramach scenariusza w systemie stacyjnym (obwodowym). Co to oznacza?

A. każdy z uczestników wykonuje odrębne zadanie w asyście terapeuty na przypisanym stanowisku

B. uczestnicy przechodzą kolejno od stanowiska do stanowiska i wykonują po kolei różne czynności

C. każdy z członków grupy realizuje indywidualnie różne zadanie na przypisanym stanowisku

D. wszyscy uczestnicy równocześnie wykonują tę samą czynność w wielostanowiskowej pracowni

System stacyjny, znany również jako obwodowy, polega na tym, że uczestnicy zajęć przechodzą od jednego stanowiska do drugiego, wykonując różne czynności w ustalonej kolejności. Taki model zajęć sprzyja wszechstronnemu rozwojowi umiejętności uczestników, umożliwiając im zdobywanie doświadczenia w różnych obszarach. Przykładowo, w terapii zajęciowej, uczestnicy mogą pracować nad umiejętnościami manualnymi, społecznymi oraz poznawczymi w poszczególnych stacjach, co pozwala na holistyczne podejście do terapii. Dobrze zaplanowane stacje powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników oraz celów terapeutycznych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej. Dzięki takiemu podejściu, terapeuta ma możliwość zróżnicowanego monitorowania postępów uczestników oraz dostosowywania zajęć w zależności od ich rozwoju.

Pytanie 26

Zgodnie z regulacją Ministra Gospodarki, Pracy oraz Polityki Społecznej dotyczącą warsztatów terapii zajęciowej, dokumentacja odnosząca się do uczestnika warsztatu powinna zawierać dane dotyczące

A. historii leczenia psychiatrycznego

B. współpracy z rodziną uczestnika

C. współpracy z pracownikiem socjalnym

D. osiągniętego wykształcenia

W odpowiedzi na pytanie dotyczące dokumentacji uczestnika warsztatów terapii zajęciowej, prawidłowym wyborem jest współpraca z rodziną uczestnika. Ta kwestia jest kluczowa, ponieważ rodzina odgrywa istotną rolę w procesie terapii i rehabilitacji. Współpraca z rodziną umożliwia lepsze zrozumienie potrzeb uczestnika, jego historii oraz specyfiki problemów, z którymi się zmaga. Praktyczne zastosowanie tego podejścia można dostrzec w organizowaniu spotkań między terapeutami a członkami rodziny, co sprzyja wymianie informacji i budowaniu wsparcia emocjonalnego. W dobrych praktykach branżowych, takich jak te określone przez Polskie Towarzystwo Terapii Zajęciowej, kładzie się duży nacisk na uwzględnienie perspektywy rodziny w planowaniu i przeprowadzaniu terapii. Dzięki temu można stworzyć spersonalizowane programy wsparcia, które odpowiadają na konkretne potrzeby uczestników. Dodatkowo, dokumentacja powinna uwzględniać informacje o sposobach angażowania rodziny w proces terapeutyczny, co ma na celu zwiększenie efektywności wsparcia oraz poprawę jakości życia uczestników.

Pytanie 27

Społeczność środowiskowego domu samopomocy ma podjąć decyzję o przeznaczeniu środków pieniężnych z wygranej w konkursie. W którym wierszu prawidłowo opisano etapy podejmowania decyzji, stosując burzę mózgów?

	Etap I	Etap II	Etap III	Etap IV
A.	Przedstawienie sytuacji do rozwiązania	Przedstawienie kandydatów do zespołu zadaniowego	Wybór członków zespołu zadaniowego	Liczenie głosów i ogłoszenie wyników
B.	Analiza wszystkich za i przeciw	Zaproponowanie możliwych rozwiązań	Głosowanie nad najlepszym rozwiązaniem	Ogłoszenie wyniku głosowania
C.	Przedstawienie sytuacji problemowej	Generowanie jak największej liczby pomysłów	Ocena zaproponowanych rozwiązań	Wybór najlepszego rozwiązania
D.	Ustalenie przeznaczenia środków pieniężnych	Otwarcie dyskusji nad podjętą decyzją	Zaopiniowanie przedsięwzięcia, podpisanie się	Dopuszczenie do udziału w planowanym przedsięwzięciu

A. C.

B. D.

C. B.

D. A.

Podejmując błąd w wyborze odpowiedzi, można zauważyć kilka typowych pułapek myślowych, które mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków w kontekście burzy mózgów. Wiele osób myli burzę mózgów z prostym spotkaniem, gdzie pomysły są generowane w sposób chaotyczny, bez struktury i jasno określonych etapów. W rzeczywistości, kluczowym elementem efektywnej burzy mózgów jest ścisłe przestrzeganie ustalonych etapów, co pozwala na systematyczne podejście do rozwiązywania problemów. Istotnym błędem jest także przekonanie, że najlepsze pomysły powinny być oceniane natychmiast po ich przedstawieniu. Taki sposób działania może zniechęcać uczestników do dzielenia się swoimi myślami, jakie mogłyby być nietypowe, ale cenne. Ponadto, niektóre odpowiedzi mogą sugerować, że burza mózgów powinna być prowadzona w atmosferze rywalizacji, co jest sprzeczne z zasadami tej techniki. Burza mózgów ma na celu współpracę, a nie konkurencję; uczestnicy powinni czuć się swobodnie w dzieleniu się swoimi pomysłami. Zrozumienie tych niuansów jest kluczowe dla skutecznego wdrożenia burzy mózgów w praktyce, co przyczynia się do lepszego podejmowania decyzji i większej satysfakcji z pracy zespołowej.

Pytanie 28

Aby wspierać podopiecznego środowiskowego domu samopomocy w rozwijaniu zainteresowań literackich oraz internetowych, terapeuta powinien zaplanować serię treningów

A. funkcjonowania w życiu codziennym

B. umiejętności organizacji czasu wolnego

C. radzenia sobie w trudnych okolicznościach

D. zdolności interpersonalnych

Planowanie treningów umiejętności organizacji czasu wolnego jest kluczowym elementem w pracy z osobami, które potrzebują wsparcia w rozwijaniu swoich zainteresowań, takich jak literatura czy internet. Umiejętność efektywnego zarządzania czasem pozwala podopiecznemu na mądre planowanie aktywności oraz wykorzystanie dostępnych zasobów w sposób, który sprzyja ich rozwojowi osobistemu i społecznemu. Przykładowo, terapeuta może zorganizować warsztaty, w których uczestnicy nauczą się, jak tworzyć harmonogramy czy kalendarze, aby skutecznie łączyć czas na czytanie, korzystanie z internetu i inne pasje. Zgodnie z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, umiejętność organizacji czasu wolnego może także wspierać rozwój samodzielności, co jest szczególnie istotne w kontekście funkcjonowania w domach samopomocy. Umożliwienie podopiecznym efektywnego planowania swoich działań jest także zgodne z wytycznymi dotyczącymi promocji zdrowia psychicznego, które podkreślają znaczenie zrównoważonego stylu życia i aktywnego uczestnictwa w społeczeństwie.

Pytanie 29

Felinoterapia to terapia z udziałem jakiego zwierzęcia?

A. kota

B. osła

C. psa

D. konia

Felinoterapia, to jest coś super, bo głównym bohaterem w tej terapii jest kot. Te zwierzaki mają w sobie coś wyjątkowego, co sprawia, że ludzie czują się lepiej. Wiesz, koty potrafią w niesamowity sposób wpływać na nasze emocje, co jest mega ważne dla osób, które borykają się z różnymi problemami, jak depresja lub lęki. Kiedy ludzie spędzają czas z kotem, często czują ulgę i radość, co naprawdę może poprawić ich samopoczucie psychiczne. I fajnie, że koty są dużo łatwiejsze w opiece niż inne zwierzęta, więc idealnie nadają się do miejsc, takich jak domy opieki czy szpitale. Felinoterapia jest zgodna z najlepszymi praktykami w wykorzystaniu zwierząt w terapii, bo wiadomo, że kontakt ze zwierzętami wpływa pozytywnie na nasz stan zdrowia psychicznego i fizycznego. Co więcej, badania pokazują, że koty mogą pomóc obniżyć stres i ciśnienie krwi, więc naprawdę mają terapeutyczne właściwości.

Pytanie 30

Terapeuta zajęciowy, udzielając informacji zwrotnej swojemu podopiecznemu na temat jego negatywnego zachowania wobec innych, powinien

A. stosować komunikaty zaczynające się od 'ty zawsze'.

B. formułować swoje wypowiedzi w bardzo ogólny sposób.

C. ocenić konkretne działanie, a nie podopiecznego.

D. ocenić osobę podopiecznego, a nie jego postawę.

Ocena konkretnego zachowania, a nie podopiecznego, jest kluczowym elementem konstruktywnej informacji zwrotnej w terapii zajęciowej. Taka strategia minimalizuje ryzyko wywołania defensywnej reakcji u podopiecznego i zamiast tego skupia się na poprawie zachowań, które mogą być niepożądane. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta zauważa, że podopieczny jest często nieuprzejmy w stosunku do rówieśników. Zamiast mówić: 'Jesteś niegrzeczny', co może wywołać opór, lepiej jest powiedzieć: 'Zauważyłem, że wczoraj rozmawiając z innymi, używałeś tonu, który mógł być odebrany jako nieuprzejmy'. Tego typu podejście nie tylko utrzymuje pozytywną relację między terapeutą a podopiecznym, ale także koncentruje się na możliwościach rozwoju i wprowadzenia zmian. W praktyce stosowanie takiej strategii jest zgodne z zasadami empatii i zrozumienia, które są fundamentem skutecznej terapii zajęciowej, promując rozwój umiejętności interpersonalnych i samoświadomości podopiecznych.

Pytanie 31

Mieszkanka domu opieki społecznej cierpiąca na chorobę Alzheimera ma zaburzony rytm snu. Czy to wskazuje na zakłócenie potrzeb?

A. fizjologicznych

B. samorealizacji

C. bezpieczeństwa

D. prestżu i uznania

Odpowiedź "fizjologicznych" jest prawidłowa, ponieważ zaburzenia rytmu dobowego snu u osób z chorobą Alzheimera są bezpośrednio związane z ich podstawowymi potrzebami fizjologicznymi. Rytm dobowy snu i czuwania jest kluczowym elementem zdrowego funkcjonowania organizmu, a jego zaburzenia mogą prowadzić do wielu negatywnych konsekwencji, takich jak zwiększone ryzyko wypadków, zaburzenia poznawcze czy pogorszenie ogólnego stanu zdrowia. U osób z chorobą Alzheimera, zmiany w cyklu snu mogą być wywołane przez czynniki neurodegeneracyjne, które wpływają na zentrale mechanizmy regulujące sen. W pracy z pacjentami, ważne jest stosowanie dobrych praktyk, takich jak tworzenie stabilnego środowiska do snu, ograniczanie bodźców w godzinach wieczornych oraz regularne wprowadzanie rutyny. Warto także zwrócić uwagę na zastosowanie strategii behawioralnych, które mogą pomóc w poprawie jakości snu, jak np. terapia światłem czy techniki relaksacyjne. Zachowanie zdrowego rytmu dobowego jest kluczowe dla poprawy jakości życia i samopoczucia pacjentów z demencją, co wpisuje się w standardy opieki nad osobami starszymi.

Pytanie 32

Podczas rozmowy z agresywnym mieszkańcem domu opieki terapeuta zajęciowy nie przedstawił dodatkowych wyjaśnień ani nie uzasadnił swojego stanowiska. Wypowiedział jedynie zdanie: Być może ma Pan rację. Jaką technikę asertywnego zachowania zastosował terapeuta?

A. Zdarcie płyty.

B. Asertywne odroczenie

C. Otwieranie drzwi.

D. Zasłona dymna.

Odpowiedź "zasłona dymna" jest słuszna, ponieważ technika ta polega na unikanie konfrontacji oraz nieudostępnianiu dodatkowych informacji, co może pomóc w deeskalacji sytuacji. Używając komunikatu "Być może ma Pan rację", terapeuta zastosował strategię, która pozwoliła mu na zachowanie dystansu wobec emocji agresywnego mieszkańca, jednocześnie nie przyjmując na siebie odpowiedzialności za jego uczucia. Zasłona dymna jest szczególnie przydatna w sytuacjach, w których konfrontacja mogłaby zaostrzyć sytuację, a terapeuta pragnie wyrazić empatię bez angażowania się w konflikt. Przykładem może być sytuacja, w której pacjent wyraża silne niezadowolenie z postępowania personelu. Terapeuta, stosując tę technikę, może stwierdzić, że rozumie frustrację pacjenta, co pozwala na dalszą rozmowę bez eskalacji emocji. W praktyce, zasłona dymna znajduje zastosowanie w pracy z osobami z zaburzeniami emocjonalnymi, gdzie unikanie bezpośredniej konfrontacji wspiera proces terapeutyczny i pozwala na budowanie zaufania. W standardach pracy terapeutów zajęciowych, takie podejście jest zgodne z zasadami deeskalacji konfliktów i skutecznej komunikacji interpersonalnej.

Pytanie 33

Jakie podejście powinien wybrać terapeuta zajęciowy, pracując z osobą z zaawansowaną chorobą Alzheimera?

A. Skupić się na nauce nowych umiejętności

B. Zastosować techniki reminiscencyjne

C. Planować ambitne cele długoterminowe

D. Wprowadzać skomplikowane procedury

Techniki reminiscencyjne są skuteczne i często stosowane w pracy z osobami cierpiącymi na zaawansowaną chorobę Alzheimera. Polegają one na stymulacji pamięci poprzez przywoływanie wspomnień z przeszłości. To podejście wykorzystuje zachowane wspomnienia, które mogą być bardziej dostępne niż świeże informacje, co z kolei wspiera komunikację i interakcje społeczne. Stosowanie reminiscencji pomaga również w budowaniu poczucia tożsamości i wartości osobistej pacjenta, co pozytywnie wpływa na jego samopoczucie. W praktyce terapeuta zajęciowy może używać zdjęć, muzyki czy przedmiotów związanych z przeszłością pacjenta, aby wywołać pozytywne emocje i wspomnienia. Takie podejście sprzyja również redukcji niepokoju i dezorientacji, które często towarzyszą chorobie Alzheimera. Moim zdaniem, techniki reminiscencyjne są kluczowe, ponieważ koncentrują się na zasobach pacjenta, a nie na jego ograniczeniach, co jest zgodne z podejściem skoncentrowanym na osobie. Dobre praktyki wskazują na ich wysoką efektywność w poprawie jakości życia pacjentów z otępieniem.

Pytanie 34

Ludoterapia to aktywności, w których wykorzystuje się w terapii

A. gry i zabawy

B. kontakt z przyrodą

C. kulturę i tradycje ludowe

D. relaksujące działanie śmiechu

Ludoterapia jest formą terapii, która wykorzystuje elementy gier i zabaw jako podstawowe narzędzie w procesie terapeutycznym. Jest to podejście szczególnie efektywne w pracy z dziećmi, ale także z młodzieżą i dorosłymi. Gry i zabawy stają się medium, przez które uczestnicy mogą wyrażać swoje emocje, uczyć się nowych umiejętności społecznych oraz radzić sobie z trudnościami. Przykłady zastosowania ludoterapii obejmują użycie gier planszowych do nauki współpracy oraz gier ruchowych do rozwijania umiejętności motorycznych i komunikacyjnych. W kontekście standardów branżowych, ludoterapia często jest integrowana w programach rehabilitacyjnych oraz terapii zajęciowej, co podkreśla jej znaczenie w holistycznym podejściu do zdrowia psychicznego. Badania wykazują, że gry mogą wspierać rozwój osobowy i emocjonalny, a także ułatwiać nawiązywanie relacji interpersonalnych. Korzystanie z tej formy terapii powinno być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest kluczowe w praktyce terapeutycznej.

Pytanie 35

Zaleca się pacjentom z chorobą Parkinsona korzystanie z odpowiednio obciążonych sztućców z szerokim trzonkiem w celu

A. zapobiegania deformacjom oraz bólom stawów w rejonie dłoni

B. kształtowania właściwych chwytów precyzyjnych

C. poprawy koordynacji oraz siły mięśni w obrębie barków

D. zwiększenia powierzchni chwytu i redukcji drżenia rąk

Używanie specjalnie dociążonych sztućców z pogrubionym trzonkiem jest zalecane dla pacjentów z chorobą Parkinsona ze względu na ich specyfikę ruchową. Dociążone sztućce zwiększają powierzchnię chwytu, co jest kluczowe w kontekście zmniejszenia drżenia rąk. Dzięki większej objętości i lepszemu kształtowi, pacjenci mogą łatwiej i pewniej trzymać sztućce, co wpływa na ich samodzielność w codziennym życiu. Przykładem zastosowania jest sytuacja, gdy pacjent z problemami motorycznymi ma trudności z jedzeniem; dociążone sztućce pozwalają na bardziej stabilny chwyt, co może zredukować frustrację i poprawić jakość życia. Dobrą praktyką w rehabilitacji pacjentów z chorobą Parkinsona jest wprowadzanie takich rozwiązań, które ułatwiają wykonywanie codziennych czynności oraz wspierają samodzielność. Warto także zauważyć, że dociążone sztućce pozwalają na utrzymanie prawidłowej postawy ciała podczas posiłków, co może wpływać na ogólne samopoczucie pacjenta oraz jego interakcje społeczne.

Pytanie 36

W przypadku dysfunkcji czucia w obrębie rąk, terapeuta nie powinien sugerować pacjentowi

A. malowania na podobraziu

B. modelowania w masie solnej

C. zwijania włóczki w kłębek

D. klejenia pistoletem na gorąco

Klejenie pistoletem na gorąco jest działaniem, które może stwarzać poważne zagrożenia dla pacjentów z zaburzeniami czucia w obrębie kończyn górnych. U osób z takimi zaburzeniami, brak odczuwania bólu lub wysokiej temperatury może prowadzić do poparzeń, skaleczeń lub innych urazów, które nie będą dostrzegane aż do momentu, gdy będą wymagały interwencji medycznej. W terapiach zajęciowych ważne jest, aby wybierać aktywności, które są bezpieczne i adekwatne do poziomu funkcjonowania pacjenta. Modelowanie w masie solnej, zwijanie włóczki w kłębek oraz malowanie na podobraziu to techniki, które mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, sprzyjają poprawie motoryki małej i dają możliwość ćwiczenia czucia. Przy odpowiednim nadzorze i dostosowaniu, te metody mogą wspierać rehabilitację oraz rozwój umiejętności manualnych, co jest istotne w powrocie do pełnej sprawności.

Pytanie 37

Terapeuta w trakcie zajęć z dziećmi zasugerował budowanie konstrukcji z klocków. Jakiego rodzaju zabawę zastosował?

A. Manipulacyjną

B. Konstrukcyjną

C. Dydaktyczną

D. Tematyczną

Zabawa konstrukcyjna to jedna z kluczowych form aktywności dziecięcej, w której uczestnicy wykorzystują różnorodne materiały, takie jak klocki, do tworzenia i budowania obiektów. Wznoszenie budowli z klocków pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności motorycznych, koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz zdolności przestrzennych. Z perspektywy pedagogiki, zabawa konstrukcyjna jest nie tylko formą rozrywki, ale także istotnym elementem procesu edukacyjnego, który wspiera rozwój kreatywności oraz logicznego myślenia. Dzieci, angażując się w tego typu aktywności, uczą się planować, eksperymentować oraz rozwiązywać problemy. W kontekście teorii uczenia się, zabawy konstrukcyjne są zgodne z zasadami aktywnego uczenia, w którym dzieci uczą się poprzez doświadczenie. Przykłady zastosowania tej formy zabawy obejmują projektowanie własnych budowli, co może prowadzić do dyskusji na temat architektury, inżynierii, a także matematyki, przez co staje się ona doskonałym narzędziem do nauki interdyscyplinarnej.

Pytanie 38

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić w swoim wyposażeniu terapeuta, który organizuje zajęcia z techniki patchwork?

A. Medium do spękań, klej wikolowy, farbę akrylową

B. Cynę, szlifierkę, fragmenty kolorowego szkła

C. Maszynę do szycia, kawałki tkanin, wykrój

D. Wosk ceramiczny, zaprawiacz, angoby

Wybór odpowiedzi, która obejmuje maszynę do szycia, kawałki tkanin oraz wykrój, jest jak najbardziej trafny w kontekście przygotowania pracowni terapeutycznej do zajęć z techniki patchwork. Technika ta, polegająca na łączeniu różnych kawałków materiałów w celu stworzenia nowego, estetycznego dzieła, wymaga odpowiednich narzędzi, które umożliwiają precyzyjne szycie. Maszyna do szycia jest podstawowym narzędziem w tym procesie, umożliwiającym szybkie i efektywne łączenie tkanin. Kawałki tkanin są niezbędne, jako że to właśnie z nich powstaje finalny projekt, a ich różnorodność kolorystyczna i teksturalna wpływa na ostateczny efekt wizualny. Wykrój, z kolei, stanowi plan działania, który ułatwia precyzyjne cięcie i szycie, co jest kluczowe dla uzyskania pożądanych wymiarów i kształtów. Na zajęciach terapeutycznych, wykorzystanie techniki patchwork może wspierać rozwój umiejętności manualnych, kreatywności oraz koordynacji ruchowej uczestników, co jest zgodne z aktualnymi standardami w terapii zajęciowej. Przykładowe zastosowanie tej techniki to tworzenie poduszek, narzut czy torebek, które nie tylko pełnią funkcję użytkową, ale także są nośnikami emocji i osobistych historii ich twórców.

Pytanie 39

Podopieczny stwierdził: Nie chcę brać udziału w tej wycieczce, gdyż ostatnio czuję się gorzej i nie mam siły na zbyt dużo chodzenia. Która z wypowiedzi terapeuty stanowi parafrazę tego, co powiedział podopieczny?

A. Proszę się nie obawiać, podczas tej wycieczki nie będzie potrzeby dużo chodzić

B. Proszę mi wyjaśnić, jakie trudności odczuwa Pan w trakcie chodzenia

C. Rozumiem, że nie chce Pan uczestniczyć w wycieczce z powodu obniżonej kondycji

D. Dlaczego Pan narzeka? Z Pana kondycją nie jest tak źle, a ruch jest korzystny dla zdrowia

Odpowiedź "Rozumiem, że nie chce Pan jechać na wycieczkę z powodu spadku kondycji" jest poprawna, ponieważ w sposób trafny parafrazuje główną myśl podopiecznego. Wskazuje na zrozumienie sytuacji, w której podopieczny odczuwa ograniczenia związane z kondycją fizyczną, co jest kluczowe w pracy terapeutycznej. Parafraza pozwala na potwierdzenie, że terapeuta aktywnie słucha i stara się zrozumieć uczucia oraz zmartwienia podopiecznego. To podejście jest zgodne z zasadami komunikacji empatycznej, która jest istotnym elementem terapii. W praktyce, terapeuci często wykorzystują parafrazowanie jako technikę, aby zbudować zaufanie i otwartość w relacji z podopiecznym. Przykładem może być sytuacja, w której osoba boryka się z lękiem przed nowymi wyzwaniami, a terapeuta, parafrazując, może pomóc jej dostrzec swoje obawy, co sprzyja dalszej pracy nad ich przezwyciężeniem.

Pytanie 40

Aby zachęcić podopiecznego do rozwijania swoich myśli oraz dzielenia się poglądami, terapeuta powinien zadawać przede wszystkim pytania

A. alternatywne

B. otwarte

C. sugerujące

D. zamknięte

Wybór pytań otwartych jest kluczowy w terapii, gdyż umożliwia podopiecznemu swobodne wyrażenie myśli, uczuć i opinii. Pytania otwarte nie ograniczają odpowiedzi do prostego 'tak' lub 'nie', co sprzyja głębszej eksploracji osobistych doświadczeń. Na przykład, zamiast pytać 'Czy czujesz się smutny?', terapeuta może zapytać 'Co czujesz, gdy myślisz o swojej sytuacji?'. Tego rodzaju pytania zachęcają do refleksji i mogą prowadzić do odkryć, które są istotne dla postępu terapeutycznego. Ponadto, zgodnie z dobrymi praktykami w psychoterapii, pytania otwarte wspierają budowanie zaufania między terapeutą a podopiecznym, co jest fundamentem skutecznej terapii. Wspierają one również rozwój umiejętności komunikacyjnych oraz samoregulacji emocjonalnej, pozwalając klientowi na większą samodzielność w procesie terapeutycznym. Użycie pytań otwartych jest zatem nie tylko techniką, ale i strategią, która wpisuje się w holistyczne podejście do zdrowia psychicznego.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej