Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik programista
  • Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
  • Data rozpoczęcia: 13 stycznia 2025 05:59
  • Data zakończenia: 13 stycznia 2025 06:14

Egzamin zdany!

Wynik: 36/40 punktów (90,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jak najlepiej przełożyć oczekiwania klienta na dokumentację techniczną dla programistów?

A. Tworząc szczegółowy dokument z funkcjami oraz wymaganiami technicznymi
B. Rozmawiając wyłącznie z zespołem programistów
C. Pomijając szczegółowe wymagania techniczne
D. Opracowując wizualne makiety bez dokładnych opisów
Sporządzenie szczegółowego dokumentu z funkcjami i wymaganiami technicznymi to najlepszy sposób na przełożenie wymagań klienta na specyfikację techniczną. Dokumentacja techniczna jest podstawą do stworzenia aplikacji zgodnej z oczekiwaniami klienta i pozwala na precyzyjne określenie zakresu prac. Zawiera ona opisy funkcjonalności, diagramy architektury, wymagania dotyczące wydajności oraz harmonogram wdrożenia, co minimalizuje ryzyko błędów i nieporozumień podczas realizacji projektu.
Pytanie 2

Jakie narzędzie umożliwia testowanie API w aplikacjach internetowych?

A. Blender
B. Postman
C. Microsoft Excel
D. Node.js
Postman to jedno z najczęściej wykorzystywanych narzędzi do testowania API aplikacji webowych. Umożliwia wysyłanie żądań HTTP, testowanie endpointów oraz monitorowanie odpowiedzi serwera. Dzięki Postmanowi programiści mogą w łatwy sposób analizować dane przesyłane między frontendem a backendem, co jest kluczowe w trakcie budowania nowoczesnych aplikacji opartych na architekturze REST lub GraphQL. Narzędzie oferuje możliwość automatyzacji testów, co przyspiesza proces wykrywania błędów i zwiększa jakość dostarczanych aplikacji. Postman pozwala także na tworzenie skryptów pre-request i testowych, umożliwiając weryfikację poprawności danych oraz sprawdzanie integralności aplikacji na różnych etapach jej rozwoju.
Pytanie 3

Jaki tekst zostanie wyświetlony po uruchomieniu jednego z poniższych fragmentów kodu?
Kod w React:

<h2>{2+2}</h2>
Kod w Angular: 
<h2>{{2+2}}</h2>
A. {{2+2}}
B. {2+2}
C. 4
D. {4}
Wiele osób trafia na problem, bo te klamry i podwójne klamry wyglądają trochę tajemniczo, zwłaszcza przy pierwszym kontakcie z Reactem albo Angularem. Często pojawia się myślenie, że skoro w szablonie wpisano {2+2} albo {{2+2}}, to właśnie taki tekst zostanie wyświetlony na stronie, dosłownie z klamrami. W praktyce jednak i React (JSX), i Angular traktują klamry jako specjalną składnię do osadzania dynamicznych wartości z JavaScript — to nie jest zwykła dekoracja, tylko wyraźny sygnał dla silnika, że w tym miejscu należy wykonać kod i podstawić wynik. To powoduje, że nie wyświetli się ani „{2+2}”, ani „{{2+2}}”, tylko właśnie wynik tego wyrażenia. Co ciekawe, odpowiedź „{4}” też jest błędna, bo React i Angular nie wyświetlają już klamer w efekcie końcowym — klamry są tylko częścią składni, nie wyniku. Człowiek łatwo może się pomylić, bo w zwykłym HTML czegoś takiego nie ma i klamry są po prostu tekstem. Moim zdaniem często wynika to z niezrozumienia, jak działa tzw. data binding w frameworkach frontendowych. Warto wyrobić sobie nawyk myślenia o klamrach jako narzędziu do „wstrzykiwania” wartości, nie jako części tekstu. To też pokazuje, jak ważne jest czytanie dokumentacji — oficjalne materiały Reacta i Angulara bardzo wyraźnie podkreślają, że klamry służą do oceny JavaScriptu. Jeśli więc widzimy {2+2} w szablonie, przeglądarka zobaczy tylko „4”, bo wszystko, co w klamrach, jest oceniane przed wyświetleniem. Jeśli wpiszemy tam zmienną lub nawet funkcję, efekt będzie podobny — zawsze podstawiona zostanie końcowa wartość, a nie kod czy same klamry. Takie mechanizmy bardzo upraszczają pracę, bo pozwalają łatwo aktualizować widok w zależności od stanu aplikacji.
Pytanie 4

Wskaż język programowania, który pozwala na stworzenie aplikacji mobilnej w środowisku Android Studio?

A. Java
B. Swift
C. Objective-C
D. C++
Java to jeden z podstawowych języków programowania używanych do tworzenia aplikacji mobilnych na platformę Android. Jest to język, który został stworzony przez firmę Sun Microsystems, a jego pierwsza wersja została wydana w 1995 roku. Java charakteryzuje się silnym typowaniem, obiektowością oraz wsparciem dla programowania wielowątkowego, co czyni go idealnym do tworzenia wydajnych aplikacji mobilnych. Android Studio, oficjalne zintegrowane środowisko programistyczne (IDE) dla Androida, oferuje pełne wsparcie dla Javy, w tym możliwość korzystania z bibliotek Android SDK. Dzięki temu programiści mogą łatwo tworzyć interfejsy użytkownika, zarządzać zasobami oraz implementować logikę aplikacji. Przykładowo, pisząc aplikację do zarządzania zadaniami, programista może użyć Javy do stworzenia klas modelujących zadania oraz do obsługi interfejsu graficznego z wykorzystaniem XML i Java. Ponadto, Java jest zgodna z zasadami programowania obiektowego, co pozwala na łatwe zarządzanie kodem i jego ponowne wykorzystanie. Warto również zaznaczyć, że Java jest wspierana przez dużą społeczność, co zapewnia bogaty ekosystem bibliotek oraz narzędzi, ułatwiających rozwój aplikacji na Androida.
Pytanie 5

Z jakiego obiektu można skorzystać, aby stworzyć kontrolkę wskazaną strzałką na ilustracji?

Ilustracja do pytania
A. Text - dla biblioteki WPF; JText - dla biblioteki Swing
B. TextBox - dla biblioteki WPF; JTextField - dla biblioteki Swing
C. Box - dla biblioteki WPF; JField - dla biblioteki Swing
D. Windows - dla biblioteki WPF; JFrame - dla biblioteki Swing
Wybrałeś dokładnie to, co w praktyce programisty jest najważniejsze, czyli TextBox dla WPF i JTextField dla Swinga. Te dwa komponenty to absolutna podstawa, jeśli chodzi o pola do wprowadzania tekstu, zarówno w aplikacjach .NET, jak i Java. W WPF TextBox pozwala na przyjmowanie danych od użytkownika, obsługę zdarzeń, walidację, formatowanie tekstu – ogólnie wszystko, co potrzeba do pracy z tekstem w GUI. W Swingu JTextField jest odpowiednikiem, bardzo intuicyjnym i prostym w użyciu, świetnie się sprawdza przy prostych formularzach czy interfejsach użytkownika. Co ciekawe, oba te komponenty są bardzo elastyczne, można je stylizować, podłączać do systemów walidacji czy nawet rozbudowywać o własne mechanizmy autouzupełniania. Spotkałem się wielokrotnie z sytuacją, gdzie poprawne zastosowanie TextBoxa lub JTextFielda znacząco podnosiło jakość aplikacji – bo jednak wygoda użytkownika i poprawność danych są kluczowe. Takie wybory są zgodne z dokumentacją Microsoftu oraz Oracla, więc trzymasz się dobrych praktyk. Z mojej perspektywy, jeśli chcesz pisać nowoczesne, użytkowe aplikacje desktopowe, znajomość tych kontrolek to absolutny must-have.
Pytanie 6

Kiedy w programie występuje problem z działaniem, a programista musi zweryfikować wartości znajdujące się w zmiennych w momencie działania aplikacji, to w tym celu należy zastosować

A. analizator składni
B. debugger
C. wirtualną maszynę
D. interpreter
Debugger to jedno z podstawowych narzędzi, bez którego praktycznie żaden programista nie wyobraża sobie efektywnej pracy przy diagnozowaniu usterek w kodzie. Pozwala on na zatrzymanie wykonania programu w wybranym miejscu (tzw. breakpoint), podgląd wartości zmiennych, śledzenie stosu wywołań i krokowe przechodzenie przez kod. Praca z debuggerem znacznie skraca czas poszukiwania przyczyn błędów, pozwalając od razu zobaczyć, co dokładnie dzieje się „pod maską” aplikacji w konkretnym momencie jej działania. W mojej opinii – i myślę, że większość osób z branży się tu zgodzi – opanowanie obsługi debuggera to absolutna podstawa, jeśli ktoś myśli poważnie o programowaniu. Narzędzia te są dostępne w praktycznie każdym środowisku IDE, zarówno do języków kompilowanych jak i interpretowanych. Można dzięki nim sprawdzać nawet bardzo złożone przypadki, które trudno byłoby wychwycić samym czytaniem kodu albo przez dodawanie tymczasowych printów. Debugger umożliwia też dynamiczne modyfikowanie wartości w trakcie działania programu, co czasem bardzo się przydaje przy testowaniu różnych scenariuszy. Branżowe dobre praktyki wręcz zalecają regularne wykorzystywanie debuggera podczas pracy z większymi projektami, bo to po prostu ogromna oszczędność czasu i nerwów.
Pytanie 7

Jakie znaczenie ma krajowa normalizacja dla produktów i usług?

A. Ogranicza liczbę dostępnych towarów
B. Usuwa konieczność przeprowadzania kontroli jakości
C. Gwarantuje lepszą zgodność oraz jakość
D. Restrukcjonuje innowacje technologiczne
Normalizacja krajowa to świetny sposób na to, żeby produkty i usługi były bardziej spójne i lepszej jakości. Kiedy mamy standardy, to producenci mogą robić rzeczy, które są zgodne z wymaganiami technicznymi. To z kolei sprawia, że konsumenci mogą bardziej ufać produktom, a ryzyko, że coś będzie wadliwe, spada. Dzięki normalizacji zwiększa się bezpieczeństwo, poprawia interoperacyjność, a to wszystko wspiera rozwój technologiczny. No i jest jeszcze to, że łatwiej jest wymieniać produkty między różnymi rynkami, co ma pozytywny wpływ na całą gospodarkę.
Pytanie 8

Programista aplikacji mobilnych pragnie zmienić swoją ścieżkę kariery na Full-Stack Developera. Wskaż kurs, który powinien wybrać, żeby to osiągnąć?

A. Ultimate C# Serier from Beginner to Advanced
B. Mastering Cross-platform Developping
C. Raster and Vector Graphics with Adobe
D. Complete JavaScript React, SQL, Node.js Cource
Analizując pozostałe propozycje kursów, łatwo zauważyć, że żadna z nich nie daje pełnego zestawu kompetencji wymaganych od pełnoprawnego Full-Stack Developera. Kurs "Mastering Cross-platform Developing" sugeruje skupienie się na tworzeniu aplikacji działających na wielu platformach – najczęściej chodzi tu o frameworki typu React Native, Flutter czy Xamarin. Chociaż brzmi to kusząco, w rzeczywistości skupia się bardziej na rozwoju aplikacji mobilnych niż na pełnym stacku webowym. Z mojego doświadczenia, wybierając tę ścieżkę, często zostaje się ekspertem od warstwy prezentacji, a backend czy bazy danych nadal pozostają poza zasięgiem. "Ultimate C# Series from Beginner to Advanced" to typowy kurs nastawiony na jeden język, w tym przypadku C#. Owszem, C# jest bardzo mocny w środowisku .NET i często wykorzystywany do budowy backendu aplikacji webowych, ale bez znajomości JavaScriptu, frontendu (czyli np. Reacta, Vue, Angular) oraz baz danych, trudno mówić o prawdziwym full-stacku. W dodatku, firmy wymagające full-stacków z reguły wolą osoby, które potrafią łączyć technologie webowe typu JavaScript/Node.js z nowoczesnymi frontendami, bo to jest obecnie standard branżowy. Z kolei "Raster and Vector Graphics with Adobe" to kurs zupełnie z innej bajki – omówienie grafiki rastrowej i wektorowej przydaje się grafikom lub UX/UI designerom, a nie programistom pełnego stosu. To typowy błąd myślowy: wychodzić z założenia, że wystarczą umiejętności graficzne, by być full-stackiem. W praktyce, nawet najbardziej estetyczny interfejs nie znaczy nic bez solidnego backendu i umiejętności pracy z bazami danych. Na rynku pracy szuka się osób, które potrafią obsłużyć całą ścieżkę przepływu danych i logiki, a nie tylko jedną wybraną dziedzinę. Moim zdaniem, wybierając którąkolwiek z tych opcji, nie zdobędzie się pełnego, wszechstronnego portfolio, które pozwoli z powodzeniem konkurować na rynku IT jako full-stack.
Pytanie 9

Podejście obiektowe w rozwiązywaniu problemów obejmuje między innymi:

A. pola, metody, rekurencję oraz kwerendy
B. zmienne, procedury oraz funkcje
C. wyzwalacze i polimorfizm
D. klasy, obiekty oraz hermetyzację
Podejście obiektowe, zwane też programowaniem obiektowym (OOP), naprawdę opiera się na takich pojęciach jak klasy, obiekty i hermetyzacja. Klasa to taki szablon, z którego tworzy się obiekty – czyli konkretne instancje tej klasy działające w pamięci komputera. Hermetyzacja polega na tym, że ukrywamy szczegóły implementacji i wystawiamy na zewnątrz tylko niezbędne interfejsy. Moim zdaniem to jest jeden z najważniejszych aspektów OOP, bo pozwala nam lepiej zarządzać złożonością dużych systemów. Przykładowo, w językach takich jak Java czy C#, klasa samochód może mieć prywatne pola (np. numer VIN), a dostęp do nich uzyskujemy tylko przez określone publiczne metody (gettery i settery). To bardzo pomaga, gdy w zespole kilka osób pracuje nad tym samym kodem – nie trzeba wiedzieć wszystkiego o wnętrzu klasy, by z niej korzystać. W praktyce, modelowanie problemów za pomocą obiektów i klas pozwala odwzorować realne byty z rzeczywistego świata w oprogramowaniu. Standardy branżowe, jak SOLID czy zasada pojedynczej odpowiedzialności, podkreślają konieczność stosowania hermetyzacji, bo to przekłada się na elastyczność i łatwość utrzymania kodu. Z mojego doświadczenia, jeśli dobrze opanujesz te podstawy OOP, dużo szybciej zrozumiesz bardziej zaawansowane koncepty, jak dziedziczenie czy polimorfizm. To naprawdę solidny fundament, z którego korzysta praktycznie każdy nowoczesny język programowania.
Pytanie 10

Który z wymienionych frameworków jest charakterystyczny dla aplikacji komputerowych pisanych w C#?

A. React
B. Qt
C. WPF (Windows Presentation Foundation)
D. Spring
WPF (Windows Presentation Foundation) to framework firmy Microsoft, który jest powszechnie wykorzystywany do tworzenia aplikacji desktopowych w języku C#. WPF pozwala na projektowanie zaawansowanych interfejsów użytkownika (UI) z wykorzystaniem XAML (Extensible Application Markup Language), co umożliwia oddzielenie logiki aplikacji od warstwy prezentacyjnej. WPF wspiera grafikę wektorową, animacje oraz różne efekty wizualne, co czyni go idealnym narzędziem do budowy nowoczesnych, estetycznych aplikacji dla systemu Windows. Integracja z .NET i Visual Studio umożliwia szybkie tworzenie aplikacji oraz korzystanie z bogatych bibliotek i gotowych komponentów UI. WPF jest szczególnie ceniony za elastyczność, obsługę danych i możliwość tworzenia aplikacji responsywnych.
Pytanie 11

Co to jest choroba związana z wykonywaniem zawodu?

A. Choroba wynikająca z warunków pracy lub związanych z nimi czynników
B. Choroba występująca tylko w sektorze przemysłowym
C. Każda choroba, która występuje w czasie pracy
D. Stan zdrowia, który uniemożliwia pracę przez okres krótszy niż tydzień
Choroba zawodowa to stan zdrowotny spowodowany warunkami pracy lub czynnikami związanymi z wykonywaną profesją. Najczęściej wynika z długotrwałego narażenia na szkodliwe substancje, hałas, promieniowanie, pyły lub wykonywanie powtarzalnych czynności. Przykładem chorób zawodowych są pylica płuc, głuchota zawodowa czy zespół cieśni nadgarstka. Kluczowym elementem w zapobieganiu chorobom zawodowym jest odpowiednia profilaktyka, szkolenia BHP oraz dostosowanie środowiska pracy do zasad ergonomii. Pracodawcy są zobowiązani do monitorowania warunków pracy i wdrażania rozwiązań minimalizujących ryzyko wystąpienia chorób zawodowych.
Pytanie 12

Które z wymienionych pól klasy można zainicjalizować przed stworzeniem obiektu?

A. Chronione pole
B. Prywatne pole
C. Static pole
D. Publiczne pole
Pola prywatne i chronione są związane z konkretnymi instancjami klasy, co oznacza, że nie mogą być inicjalizowane przed utworzeniem obiektu. Inicjalizacja takich pól następuje w konstruktorze klasy lub w trakcie tworzenia instancji. Publiczne pola, choć dostępne z dowolnego miejsca w programie, także wymagają istnienia konkretnej instancji obiektu, aby mogły zostać zainicjowane i użyte. Statyczność jest kluczowym czynnikiem pozwalającym na inicjalizację pola niezależnie od istnienia obiektu.
Pytanie 13

Jakie narzędzie jest najbardziej odpowiednie do identyfikacji błędów w trakcie działania programu?

A. Kompilator
B. Interpreter
C. Debugger
D. Linker
Debugger to narzędzie przeznaczone do wyszukiwania błędów w czasie wykonywania programu. Pozwala na zatrzymywanie aplikacji w wybranych miejscach, analizowanie wartości zmiennych i śledzenie przepływu sterowania, co umożliwia szybkie wykrywanie błędów logicznych i błędów czasu wykonania. Debugger jest niezbędny w procesie rozwoju oprogramowania, ponieważ pomaga programistom w zrozumieniu, jak ich kod działa w rzeczywistości i jak różne warunki wpływają na jego funkcjonowanie.
Pytanie 14

Jaką wartość jest w stanie przechować tablica jednowymiarowa?

A. Wiele wartości pod różnymi indeksami
B. Jedną wartość
C. Wartość logiczną true lub false
D. Wiele wartości pod tym samym indeksem
Tablica jednowymiarowa przechowuje wiele wartości pod różnymi indeksami. Każdy element tablicy jest dostępny za pomocą indeksu, co pozwala na szybkie i efektywne przechowywanie oraz przetwarzanie danych. W programowaniu tablice jednowymiarowe są podstawą do implementacji algorytmów sortowania, wyszukiwania oraz przechowywania sekwencji danych. Tego rodzaju tablice są niezwykle użyteczne w organizowaniu danych o powtarzalnej strukturze, takich jak listy imion, wyniki testów czy współrzędne.
Pytanie 15

Jakie działania mogą przyczynić się do ochrony swojego cyfrowego wizerunku w sieci?

A. Dzieleni się swoimi danymi dostępowymi z przyjaciółmi
B. Zamieszczanie wszystkich szczegółów dotyczących swojego życia prywatnego
C. Niepotwierdzanie źródeł publikowanych informacji
D. Weryfikacja ustawień prywatności na platformach społecznościowych
Sprawdzanie ustawień prywatności na portalach społecznościowych jest kluczowe dla ochrony cyfrowego wizerunku. Regularne aktualizowanie ustawień prywatności pozwala na kontrolowanie, kto ma dostęp do publikowanych treści, co chroni przed nieuprawnionym wykorzystaniem zdjęć, filmów i informacji osobistych. Dostosowanie widoczności postów oraz ograniczenie udostępniania danych osobowych minimalizuje ryzyko kradzieży tożsamości i cyberprzemocy. To proste działanie znacząco podnosi poziom bezpieczeństwa w sieci i pozwala utrzymać pozytywny wizerunek w internecie.
Pytanie 16

Modyfikator dostępu, który znajduje się przed definicją metody Dodaj() w klasie Kalkulator, powoduje, że

protected void Dodaj() {}
A. jest ona dostępna w programie głównym i może być wywoływana na rzecz instancji klasy Kalkulator
B. nie jest ona dostępna z poziomu klas zaprzyjaźnionych z klasą Kalkulator
C. jest ona dostępna zarówno wewnątrz klasy, jak i w klasach dziedziczących po klasie Kalkulator
D. nie jest ona dostępna w klasach, które dziedziczą po klasie Kalkulator
Modyfikator dostępu protected jest kluczowym elementem programowania obiektowego, umożliwiającym kontrolę nad widocznością i dostępem do składników klasy. Gdy metoda jest oznaczona jako protected, jak w przypadku metody Dodaj() w klasie Kalkulator, oznacza to, że jest ona dostępna nie tylko w ramach tej klasy, ale również w dowolnych klasach, które dziedziczą po klasie Kalkulator. To podejście wspiera koncepcję dziedziczenia, umożliwiając klasom potomnym korzystanie z funkcjonalności klasy bazowej bez konieczności ponownego definiowania metod. Na przykład, jeśli stworzymy klasę DziecięcyKalkulator dziedziczącą po Kalkulator, metoda Dodaj() będzie dostępna w tej klasie potomnej. Takie rozwiązanie jest często stosowane w projektach, gdzie istnieje potrzeba rozszerzania funkcjonalności bazowych klas bez naruszania ich enkapsulacji. Dobre praktyki programistyczne sugerują stosowanie protected tam, gdzie chcemy umożliwić dziedziczenie oraz uniknąć nadmiernego udostępniania elementów klasy zewnętrznym użytkownikom. Dzięki temu kod staje się bardziej modularny i elastyczny, co jest istotne w dużych projektach programistycznych. Zrozumienie roli modyfikatorów dostępu, takich jak protected, jest kluczowe dla efektywnego projektowania i implementacji systemów obiektowych.
Pytanie 17

Który z komponentów interfejsu użytkownika umożliwia użytkownikowi wprowadzanie danych tekstowych?

A. Dialog wyboru pliku
B. Pole tekstowe
C. Pasek narzędziowy
D. Przycisk
Pole tekstowe to element interfejsu użytkownika, który pozwala użytkownikowi na wprowadzanie danych tekstowych. Jest to jeden z najczęściej używanych komponentów UI w aplikacjach desktopowych, mobilnych i webowych. Pole tekstowe umożliwia wprowadzanie haseł, adresów e-mail, wiadomości i innych danych. W nowoczesnych aplikacjach często zawiera walidację, która sprawdza poprawność wpisywanych danych w czasie rzeczywistym. Dzięki swojej elastyczności, pola tekstowe mogą być wykorzystywane w różnorodnych formularzach, ankietach i systemach rejestracji użytkowników, co czyni je nieodzownym elementem aplikacji o dowolnym przeznaczeniu.
Pytanie 18

Jakie jest zastosowanie iteratora w zbiorach?

A. Do iterowania po elementach zbioru
B. Do zmiany rodzaju zbioru w trakcie działania aplikacji
C. Do usuwania elementów ze zbioru
D. Do generowania kopii zbiorów
Iterator w kolekcjach umożliwia przechodzenie przez elementy kolekcji w określonym porządku. Jest to abstrakcyjny obiekt, który pozwala na iterowanie po różnych strukturach danych, takich jak listy, wektory czy zbiory, bez konieczności znajomości ich wewnętrznej implementacji. Iteratory umożliwiają wykonywanie operacji na elementach kolekcji, takich jak odczyt, modyfikacja lub usuwanie, co czyni je niezwykle użytecznymi w programowaniu obiektowym. Dzięki iteratorom kod staje się bardziej czytelny i mniej podatny na błędy.
Pytanie 19

Jak zostanie przedstawiony poniższy kod XAML?

Ilustracja do pytania
A. Rysunek 1
B. Rysunek 2
C. Rysunek 4
D. Rysunek 3
W przedstawionym kodzie XAML widoczna jest struktura składająca się z kilku elementów UI ułożonych w pionowym StackLayout co skutkuje wyświetleniem ich w pionowej kolejności. Pierwszym elementem jest Entry z placeholderem Imię a kolejnym Entry z placeholderem Nazwisko co determinuje obecność dwóch pól tekstowych tak jak w Rysunku 4. Następnie w kodzie znajduje się poziomy StackLayout z etykietą Zgoda RODO i przełącznikiem ustawionym na wartość true co oznacza że przełącznik jest domyślnie włączony. To również odpowiada widokowi na Rysunku 4. Kolejny element to Slider z ustawionymi kolorami MinimumTrackColor i MaximumTrackColor co pozwala na zmianę koloru paska suwaka co również jest widoczne w Rysunku 4. Na końcu znajduje się Button z tekstem Zapisz i jest to jedyny przycisk w całym układzie co także zgadza się z Rysunkiem 4. Rozumienie kodu XAML i jego renderowania jest kluczowe w tworzeniu aplikacji mobilnych ponieważ pozwala na precyzyjne określenie wyglądu i funkcjonalności interfejsu użytkownika i jest zgodne z najlepszymi praktykami w projektowaniu UI.
Pytanie 20

Która z dokumentacji funkcji odpowiada przedstawionemu kodowi źródłowemu?

static int Abs(int liczba)
{
    if (liczba < 0)
        liczba *= -1;
    return liczba;
}
Dokumentacja 1:
/*******************
* nazwa: Abs
* opis: liczy wartość bezwzględną
* zwracana: brak
* argumenty: liczba całkowita
*******************/
Dokumentacja 2:
/*******************
* nazwa: Abs
* opis: liczy wartość bezwzględną
* zwracana: wartość bezwzględna z liczby całkowitej
* argumenty: liczba całkowita
*******************/
Dokumentacja 3:
/*******************
* nazwa: Abs
* opis: liczy potęgę liczby
* zwracana: potęga z liczby całkowitej
* argumenty: dwie liczby całkowite
*******************/
Dokumentacja 4:
/*******************
* nazwa: Abs
* opis: liczy potęgę liczby
* zwracana: potęga z liczby całkowitej
* argumenty: liczba całkowita
*******************/
A. Dokumentacja 1
B. Dokumentacja 3
C. Dokumentacja 2
D. Dokumentacja 4
Dokumentacja 2 zdecydowanie najlepiej pasuje do przedstawionej funkcji. Zwróć uwagę, że sama definicja funkcji „Abs” w kodzie przyjmuje jeden argument typu całkowitego (int) i zwraca także liczbę całkowitą. Jej zadaniem jest zwrócenie wartości bezwzględnej tej liczby, co dokładnie opisuje fragment: „zwracana: wartość bezwzględna z liczby całkowitej”. To bardzo ważne, bo w programowaniu – a szczególnie w językach takich jak C# czy C++ – jasna i kompletna dokumentacja pozwala potem innym korzystać z funkcji bez konieczności zaglądania do jej wnętrza. W praktyce, takie szczegółowe opisywanie co zwraca dana funkcja i jakie przyjmuje argumenty, znacznie przyspiesza pracę w większych zespołach. Standardem branżowym jest właśnie precyzyjne określanie typu zwracanego i opisu działania, a nie tylko suchy komentarz typu „zwraca: brak” (co byłoby niezgodne z kodem!). Co ciekawe, w wielu firmach stosuje się rozbudowane systemy dokumentacji (np. Doxygen czy XML doc w .NET), które niejako wymuszają takie dokładne opisy. Osobiście uważam, że przyzwyczajenie się do dobrych praktyk dokumentowania funkcji już na etapie nauki procentuje w przyszłości – mniej pytań w zespole, mniej nieporozumień. Ta konkretna dokumentacja spełnia wszystkie kluczowe kryteria: podaje nazwę, precyzyjny opis, prawidłowy typ zwracanej wartości oraz właściwy typ i opis argumentu. Idealnie odzwierciedla, co robi ten fragment kodu, a to podstawa w pisaniu czytelnych i bezpiecznych aplikacji.
Pytanie 21

W jakiej sytuacji należy umieścić poszkodowanego w bezpiecznej pozycji bocznej?

A. gdy osoba omdleje, ale oddycha
B. gdy wystąpi uszkodzenie kręgosłupa
C. w sytuacji omdlenia i braku tętna
D. w przypadku urazu pleców, gdy osoba jest przytomna
Umieszczenie poszkodowanego w pozycji bocznej bezpiecznej jest jedną z podstawowych czynności, których uczą ratownicy zarówno na kursach pierwszej pomocy, jak i w szkołach. Ta pozycja ma na celu przede wszystkim zabezpieczenie dróg oddechowych osoby, która jest nieprzytomna, ale wciąż oddycha samodzielnie. Chodzi o to, że w takiej sytuacji język i ewentualne płyny nie zablokują tchawicy – pozycja boczna zapobiega zadławieniu czy zakrztuszeniu. Moim zdaniem to jedna z najbardziej praktycznych procedur, bo życie pokazuje, że właśnie omdlenia oraz krótkotrwałe utraty przytomności bez zatrzymania oddechu są dość częste, czy to na ulicy, czy w pracy. Przepisy i dobre praktyki (np. wytyczne Europejskiej Rady Resuscytacji) jasno wskazują, że jeśli osoba nie reaguje, ale oddycha, to nie zostawiamy jej na plecach – groziłoby to zapadnięciem języka albo zachłyśnięciem wymiocinami. W praktyce najpierw oczywiście sprawdzasz oddech, potem delikatnie układasz człowieka na boku, zginając odpowiednio kończyny, żeby się nie przewrócił. Sam widziałem, jak taka szybka reakcja potrafi uratować komuś zdrowie albo i życie. Warto też pamiętać, że taka pozycja daje Ci czas na wezwanie pomocy i monitorowanie stanu poszkodowanego do przyjazdu ratowników.
Pytanie 22

Jedną z zasad standardu WCAG 2.0 jest

A. używanie jednego, odpowiednio dużego rozmiaru czcionki
B. ograniczanie treści na stronie przez rezygnację z używania alternatywnych tekstów dla obrazów i filmów
C. stosowanie różnych palet kolorystycznych, w tym o wysokim kontraście
D. unikanie przedstawiania informacji w formie uproszczonej
Stosowanie różnych palet kolorystycznych, zwłaszcza takich z wysokim kontrastem, to naprawdę kluczowa sprawa w dostępności cyfrowej. Tak mówi standard WCAG 2.0, dokładniej zasada 1 – Postrzegalność. Chodzi tu głównie o kryterium sukcesu 1.4.3 (Kontrast – minimum), które wyraźnie określa, że tekst i treść graficzna muszą być czytelne dla osób z różnymi potrzebami, np. słabszym wzrokiem albo daltonizmem. Moim zdaniem warto sobie uświadomić, jak wielka to różnica. Przykładowo, jeśli tekst na stronie jest szary na białym tle, osoby starsze lub z wadami wzroku mogą po prostu nie być w stanie nic przeczytać. W praktyce, wysokokontrastowe kombinacje, np. biały tekst na czarnym tle lub na żółtym, bardzo poprawiają dostępność strony. Widać to choćby w trybach "high contrast" w systemach Windows – często osoby pracujące długo przy komputerze z tego korzystają, bo wzrok się mniej męczy. Branżowe dobre praktyki zalecają również nie polegać wyłącznie na kolorze podczas przekazywania informacji – przykładowo, jeśli błąd w formularzu jest oznaczony tylko na czerwono, osoba z daltonizmem tego nie zauważy. To wszystko pokazuje, że kolory i kontrast to nie tylko estetyka, ale klucz do równego dostępu. Z mojego doświadczenia, gdy projektuje się strony zgodnie z WCAG, dobrze jest testować różne ustawienia kontrastu albo korzystać z narzędzi jak Colour Contrast Analyser, żeby mieć pewność, że wszyscy użytkownicy skorzystają ze strony bez problemów.
Pytanie 23

Który z poniższych kodów realizuje przedstawiony fragment algorytmu?

Ilustracja do pytania
A. Kod 4
B. Kod 1
C. Kod 2
D. Kod 3
Bardzo dobrze wychwycone! Kod 3 idealnie odwzorowuje logikę algorytmu przedstawioną na schemacie blokowym. Pętla while sprawdza warunek y != 100 i dopóki jest spełniony, wykonuje instrukcję y = a + b. Zarówno przebieg pętli, jak i wyjście z niej odpowiadają dokładnie temu, co prezentuje ten diagram blokowy – czyli wykonujemy przypisanie y = a + b, jeśli warunek jest prawdziwy, a gdy przestaje być, wychodzimy z pętli. Takie podejście jest bardzo typowe w programowaniu, nie tylko w szkolnych zadaniach, ale też w praktyce, gdy musimy powtarzać akcję do momentu spełnienia konkretnego warunku. Moim zdaniem, dobrze jest tutaj zauważyć, że pętle while są preferowane, gdy nie znamy z góry liczby powtórzeń, a warunek wejścia ma być sprawdzany przed każdym przebiegiem – to klasyczna konstrukcja w językach takich jak C, Java czy Python. Tego typu algorytmy można spotkać choćby podczas obsługi wejścia użytkownika (np. powtarzaj pytanie, aż użytkownik poda poprawną wartość) albo w sterowaniu urządzeniami, gdy czekamy na określony sygnał wejściowy. Warto też pamiętać, że w profesjonalnym kodzie dobrze jest dbać o czytelność i jednoznaczność takich fragmentów – a ten kod właśnie taki jest. Swoją drogą, czasem warto dodać jeszcze zabezpieczenia, by uniknąć tzw. nieskończonej pętli, ale tutaj, jak widać, intencja jest jasna i zgodna ze standardami branżowymi.
Pytanie 24

Jakie określenie w programowaniu obiektowym odnosi się do "zmiennej klasy"?

A. Metoda
B. Obiekt
C. Pole
D. Konstruktor
Pole (ang. field) to zmienna należąca do klasy, która przechowuje dane opisujące stan obiektu. Jest to integralna część definicji klasy, a każde wystąpienie klasy (obiekt) ma swoje własne kopie pól. Przykład w C++: `class Osoba { public: string imie; int wiek; }`. W tym przypadku `imie` i `wiek` to pola klasy `Osoba`, które opisują właściwości każdej osoby. Pola mogą mieć różne poziomy dostępu (`public`, `private`, `protected`), co umożliwia kontrolowanie, które części programu mają do nich dostęp. Dzięki polom obiekty przechowują swój stan i mogą zmieniać go podczas działania programu.
Pytanie 25

Który z wymienionych algorytmów najczęściej wykorzystuje rekurencję?

A. Wyszukiwanie liniowe
B. Sortowanie bąbelkowe
C. Obliczanie liczb Fibonacciego
D. Sortowanie przez wstawianie
Algorytmy obliczania liczb Fibonacciego są jednym z najbardziej klasycznych przykładów rekurencji. Algorytm ten polega na wywoływaniu funkcji, która sama odwołuje się do siebie, aby obliczyć kolejne liczby w sekwencji. Rekurencyjna natura obliczeń Fibonacciego sprawia, że algorytm jest prosty i intuicyjny w implementacji, choć może być mniej wydajny niż wersje iteracyjne. Rekurencja jest szeroko stosowana w problemach matematycznych i algorytmicznych, gdzie rozwiązanie większego problemu można uzyskać poprzez rozwiązywanie mniejszych, podobnych podproblemów.
Pytanie 26

Celem zastosowania wzorca Obserwator w tworzeniu aplikacji WEB jest

A. dostosowanie interfejsu użytkownika do różnych typów odbiorców
B. zarządzanie funkcjami synchronicznymi w kodzie aplikacji
C. monitorowanie interakcji użytkownika i wysyłanie wyjątków
D. informowanie obiektów o modyfikacji stanu innych obiektów
Wzorzec Obserwator, znany również jako Observer, jest fundamentem programowania związanego z aplikacjami webowymi, szczególnie w kontekście architektury MVC (Model-View-Controller). Jego głównym celem jest umożliwienie obiektom (zwanym obserwatorami) subskrybowania zmian stanu innych obiektów (zwanych obserwowanymi). Kiedy stan obiektu obserwowanego ulega zmianie, wszystkie powiązane obiekty obserwujące są automatycznie powiadamiane o tej zmianie. Takie podejście jest szczególnie użyteczne w aplikacjach, gdzie interfejs użytkownika musi być dynamicznie aktualizowany w odpowiedzi na zmiany danych, na przykład w przypadku aplikacji do zarządzania danymi w czasie rzeczywistym. Przykładem może być aplikacja czatu, w której nowe wiadomości są automatycznie wyświetlane użytkownikom, gdy tylko są dodawane przez innych. Wzorzec ten jest również zgodny z zasadami SOLID, zwłaszcza z zasadą otwarte-zamknięte, umożliwiając rozwijanie aplikacji bez konieczności modyfikowania istniejących klas. W różnych technologiach webowych, takich jak JavaScript z użyciem frameworków takich jak React czy Angular, wzorzec Obserwator jest implementowany przez mechanizmy takie jak stany komponentów, co przyczynia się do lepszej organizacji kodu i zachowania jego czytelności.
Pytanie 27

Jaką jednostkę zaleca się stosować przy projektowaniu interfejsu aplikacji?

A. dp
B. mm
C. px
D. pt
No i właśnie, dp (density-independent pixels) to taki trochę złoty standard przy projektowaniu interfejsów na Androida. W praktyce chodzi o to, żeby elementy UI wyglądały podobnie na różnych urządzeniach – niezależnie czy ktoś ma ekran gęsty jak sito, czy telefon z bardzo dużymi pikselami. Używanie dp pozwala unikać sytuacji, gdzie tekst albo przyciski na jednym urządzeniu są czytelne i wygodne w obsłudze, a na innym są mikroskopijne lub przeciwnie – przesadnie wielkie. Oczywiście, wszystko to wynika z tego, że piksele na różnych ekranach mają inną fizyczną wielkość – tzw. density. Stosując dp, projektanci mogą być pewni, że rozmiary będą proporcjonalnie takie same niezależnie od sprzętu. Sam system Android automatycznie przelicza dp na odpowiednią liczbę pikseli na danym urządzeniu. To bardzo wygodne! Moim zdaniem każdy, kto zaczyna projektować aplikacje mobilne, powinien od razu przyzwyczajać się do pracy z dp, bo to po prostu ułatwia życie i ogranicza potem poprawki. To też zgodne z oficjalnymi wytycznymi Google – praktycznie każda dokumentacja do Material Design kładzie na to nacisk. Warto jeszcze pamiętać, że inne jednostki jak px, pt czy mm mogą się sprawdzić w wyjątkowych sytuacjach, ale raczej tylko wtedy, gdy faktycznie zależy nam na absolutnych rozmiarach – a to w UI mobilnym prawie się nie zdarza.
Pytanie 28

Jaką wartość zwróci funkcja napisana w języku C++, jeżeli jej argumentem wejściowym jest tablica stworzona w następujący sposób:

int tablica[6] = {3,4,2,4,10,0};

int fun1(int tab[]) {
    int wynik = 0;

    for(int i = 0; i < 6; i++)
        wynik += tab[i];
    return wynik;
}
A. 10
B. 23
C. 0
D. 20
Rozwiązując takie zadania, warto nauczyć się dokładnie patrzeć na strukturę kodu. Funkcja fun1 przyjmuje tablicę intów i sumuje jej elementy. Tu pętla for przechodzi po wszystkich sześciu indeksach – od 0 do 5. Gdy podmienisz na liczby z zadania: 3, 4, 2, 4, 10 oraz 0 – po prostu dodajesz te wartości do siebie. Suma wychodzi 23. Czyli wynik funkcji to właśnie 23. To taki bardzo typowy przykład sumowania elementów tablicy – nie tylko na lekcjach, ale praktycznie wszędzie, np. jak liczysz sumę zamówień w sklepie internetowym albo punkty gracza w grze. Jeśli chodzi o dobre praktyki w C++, to warto wiedzieć, że lepiej przekazywać tablicę z dodatkowym parametrem długości, żeby nie robić magicznych liczb jak to '6' w pętli – można się wtedy łatwo pomylić przy zmianie rozmiaru. Moim zdaniem dobrze jest od razu przyswoić sobie nawyk wykorzystywania std::vector zamiast „gołych” tablic, bo są bezpieczniejsze i elastyczniejsze. To już taki krok w stronę kodu produkcyjnego. Ale podsumowując – jeśli widzisz tak napisany kod, to zawsze patrz, ile razy pętla się wykona i jakie są wartości w tablicy. Tylko tyle i aż tyle. W praktyce ta umiejętność przekłada się na szybkie debugowanie i pisanie niezawodnych programów.
Pytanie 29

Pętla przedstawiona w zadaniu działa na zmiennej typu string o nazwie ciag. Jej celem jest:

int i = 0;
while (ciag[i] != 0)  {
    if (ciag[i] > 96 && ciag[i] < 123)  {
        ciag[i] = (ciag[i] - 32);
    }
    i++;
}
A. Od każdego znaku w ciągu, który nie jest równy 0, odjąć kod 32.
B. Zamienić w ciągu małe litery na wielkie.
C. Zamienić w ciągu wielkie litery na małe.
D. Od każdego znaku w ciągu odjąć kod 32.
Pętla, która zamienia małe litery na wielkie, to naprawdę fajny przykład tego, jak można operować na tekstach. W zasadzie każdy znak w napisie jest przeszukiwany, a jeśli to litera, to modyfikujemy jej kod ASCII. W praktyce dodajemy lub odejmujemy 32, żeby uzyskać odpowiednią wielką literę. Tego typu operacje wykorzystuje się w wielu miejscach, jak na przykład przy filtrowaniu danych czy normalizacji tekstu. No i oczywiście w systemach wyszukujących, gdzie wielkość liter ma znaczenie. Warto umieć zaimplementować taką pętlę, bo przydaje się w różnych aplikacjach, szczególnie tam, gdzie tekst jest kluczowy.
Pytanie 30

Zaprezentowany wykres ilustruje wyniki przeprowadzonych testów

Ilustracja do pytania
A. ochrony
B. funkcjonalności
C. wydajności
D. użyteczności
Wykres przedstawia czasy odpowiedzi strony internetowej co jest kluczowe w kontekście testów wydajnościowych. Testy wydajnościowe mają na celu zmierzenie jak system radzi sobie pod określonym obciążeniem i jak szybko potrafi odpowiedzieć na zapytania użytkowników. Tego typu analiza pomaga zidentyfikować potencjalne wąskie gardła w infrastrukturze IT. Przykładowo jeżeli czasy odpowiedzi DNS lub połączenia są zbyt długie może to wskazywać na potrzebę optymalizacji serwerów DNS lub infrastruktury sieciowej. Testy te są nieodłącznym elementem zapewnienia jakości oprogramowania a ich prawidłowe wykonanie wpływa na doświadczenia użytkowników końcowych. Dobra praktyka w branży IT zakłada regularne przeprowadzanie testów wydajnościowych w celu monitorowania stabilności systemu w warunkach zbliżonych do rzeczywistych. Warto również zauważyć że narzędzia takie jak JMeter czy LoadRunner są powszechnie używane do przeprowadzania takich testów co umożliwia symulację różnorodnych scenariuszy obciążenia i analizę wyników w czasie rzeczywistym.
Pytanie 31

W zamieszczonej ramce znajdują się notatki testera dotyczące przeprowadzanych testów aplikacji. Jakiego typu testy planuje przeprowadzić tester?

  • zmierzyć czas zalogowania się użytkownika
  • ustalić domyślną liczbę produktów na stronie, dla której renderowanie jest akceptowalne czasowo
  • czy wizualizacja danych na mapie przebiega bez opóźnień?
  • czy czas logowania wzrasta znacznie przy logowaniu 10 użytkowników, 100, 1000?
  • jaka minimalna prędkość pobierania jest wymagana, aby aplikacja była zaakceptowana przez klienta?
A. Jednostkowe
B. Interfejsu
C. Wydajnościowe
D. Bezpieczeństwa
Testy wydajnościowe są kluczowe dla zapewnienia, że system działa sprawnie pod różnym obciążeniem. Są one wykonywane, aby zrozumieć, jak aplikacja zachowuje się w warunkach rzeczywistych, kiedy wiele użytkowników korzysta z niej jednocześnie. W pytaniu wymienione zostały zadania takie jak mierzenie czasu logowania się użytkowników oraz sprawdzanie, czy czas ten wzrasta wraz ze wzrostem liczby użytkowników. To typowe aspekty testów wydajnościowych. Takie testy pomagają określić limity skalowalności i zapewniają, że aplikacja może obsługiwać oczekiwaną liczbę użytkowników bez spadku wydajności. Standardy branżowe, takie jak ISO/IEC 25010, zwracają uwagę na konieczność testowania wydajności, by zidentyfikować potencjalne wąskie gardła i zapewnić satysfakcjonujące doświadczenia użytkownikom. Dobrymi praktykami są używanie narzędzi takich jak JMeter czy LoadRunner, które umożliwiają symulację obciążenia i analizę wyników w celu optymalizacji kodu i infrastruktury. Tego typu testy są nieodzowne przed wdrożeniem aplikacji produkcyjnej, aby zapewnić jej niezawodne działanie.
Pytanie 32

Która z poniższych struktur danych jest najbardziej odpowiednia do przechowywania unikalnych elementów?

A. Zbiór (Set)
B. Kolejka priorytetowa
C. Sekwencja
D. Tablica
Zbiór, czyli Set, to taki specjalny rodzaj struktury danych, który trzyma tylko unikalne elementy. To znaczy, że nie znajdziesz tam powtórzeń – jak masz listę użytkowników czy tagów, to świetnie, bo zbiór to idealnie rozwiązuje. Jest przy tym bardzo szybki w operacjach jak dodawanie, usuwanie czy wyszukiwanie. To dlatego zbory są używane w różnych algorytmach, zwłaszcza gdy chodzi o przetwarzanie dużych ilości danych i zarządzanie unikalnymi zasobami. Fajna sprawa, nie?
Pytanie 33

Co następuje, gdy błąd nie zostanie uchwycony przez blok catch?

A. Instrukcja throw zostanie automatycznie wykreślona
B. Program kontynuuje działanie, pomijając błąd
C. Błąd zostanie zignorowany przez kompilator
D. Program zakończy działanie z błędem
Jeśli wyjątek nie zostanie przechwycony przez blok 'catch', program zakończy działanie z błędem i wygeneruje komunikat o nieobsłużonym wyjątku. Jest to domyślne zachowanie w C++ i innych językach obsługujących wyjątki, co ma na celu zapobieganie dalszemu wykonywaniu kodu, który mógłby prowadzić do nieprzewidywalnych rezultatów. Obsługa wyjątków jest kluczowym elementem zapewniania stabilności i bezpieczeństwa aplikacji – brak jej implementacji może prowadzić do awarii programu. Dlatego zaleca się, aby zawsze stosować odpowiednie bloki 'try-catch' wokół kodu, który może generować wyjątki.
Pytanie 34

Jakie jest oznaczenie normy międzynarodowej?

A. EN
B. CE
C. ISO
D. PN
PN (Polska Norma) to krajowy odpowiednik norm, który dotyczy produktów i usług w Polsce – nie jest to oznaczenie międzynarodowe. EN (European Norm) to europejskie standardy, które są stosowane na poziomie Unii Europejskiej i nie mają statusu globalnego. Oznaczenie CE (Conformité Européenne) wskazuje, że produkt spełnia wymagania dyrektyw unijnych dotyczących bezpieczeństwa, zdrowia i ochrony środowiska, jednak nie jest to norma międzynarodowa, lecz certyfikat obowiązujący na terenie UE.
Pytanie 35

Które z wymienionych działań stanowi zagrożenie dla emocjonalnego dobrostanu człowieka w sieci?

A. Zła postawa podczas pracy przy komputerze
B. Przesyłanie niezaszyfrowanych plików
C. Nadmierne korzystanie z mediów społecznościowych
D. Cyberstalking
Cyberstalking to groźne zjawisko polegające na uporczywym prześladowaniu, nękaniu lub groźbach w przestrzeni internetowej. Może prowadzić do poważnych problemów emocjonalnych, takich jak lęki, depresja, a nawet zespół stresu pourazowego (PTSD). Cyberstalking narusza prywatność ofiary, wywołując poczucie zagrożenia i bezradności. Walka z tym zjawiskiem obejmuje zgłaszanie przypadków organom ścigania, blokowanie prześladowców i korzystanie z narzędzi ochrony prywatności.
Pytanie 36

Jaka jest składnia komentarza jednoliniowego w języku Python?

A. ""
B. #
C. !
D. //
Komentarz jednoliniowy w Pythonie zaczynamy od znaku hash, czyli #. To jest taki uniwersalny sposób na szybkie dodanie uwagi lub wyjaśnienia bez wpływu na działanie kodu. Moim zdaniem to bardzo praktyczne – wystarczy po prostu wpisać # i reszta linii jest ignorowana przez interpreter. W dużych projektach często spotyka się krótkie komentarze obok wyrażeń, np. x += 1 # inkrementacja liczby porządkowej. Co ciekawe, Python nie posiada stricte blokowych komentarzy, jak niektóre inne języki (np. /* ... */ w C lub Java), więc hashe naprawdę często się stosuje. To niesamowicie pomaga przy czytelności kodu, szczególnie gdy wracamy do własnych plików po kilku tygodniach albo pracujemy w zespole. PEP 8, czyli oficjalny przewodnik stylu Pythona, zaleca wręcz regularne używanie komentarzy do wyjaśniania „dlaczego” coś robimy, nie tylko „co” robimy. Dobrze napisany komentarz może skrócić czas szukania błędów albo tłumaczenia rozwiązań innym. Z mojego doświadczenia, warto pilnować, by komentarze nie były przestarzałe – łatwo zapomnieć o ich aktualizacji po zmianach w kodzie. Jeśli kiedyś napotkasz kod bez #, a z innymi znakami, to od razu czerwona lampka: to raczej nie jest Python.
Pytanie 37

Jaką cechą charakteryzuje się sieć asynchroniczna?

A. Dane są przesyłane w sposób nieciągły, bez synchronizacji zegarów
B. Wymaga synchronizacji zegarów
C. Jest bardziej niezawodna od sieci synchronicznej
D. Dane są przesyłane jedynie w określonych przedziałach czasowych
Sieci asynchroniczne to rodzaj systemów komunikacyjnych, w których dane są przesyłane w sposób nieciągły, co oznacza, że nie wymagają one synchronizacji zegarów pomiędzy urządzeniami. W takich sieciach, każda jednostka przesyła dane w dowolnym momencie, co zwiększa elastyczność i efektywność komunikacji. Przykładem zastosowania sieci asynchronicznych są systemy oparte na protokołach, takich jak UART (Universal Asynchronous Receiver-Transmitter), które są powszechnie używane w mikrokomputerach oraz różnych urządzeniach elektronicznych. W kontekście standardów, sieci asynchroniczne są często stosowane w komunikacji szeregowej, gdzie dane są przesyłane bez ustalonych ram czasowych, co pozwala na redukcję opóźnień i zwiększenie przepustowości. W praktyce, taki model komunikacji jest idealny w sytuacjach, gdzie ciągłość przesyłu danych nie jest kluczowa, jak w przypadku transmisji danych z czujników czy urządzeń IoT, gdzie urządzenia mogą nadawać dane, gdy są gotowe, a nie w ustalonych interwałach czasowych.
Pytanie 38

Wskaż typy numeryczne o stałej precyzji

A. float, double
B. int, short, long
C. long long, long double
D. bool char, string
Typy numeryczne o stałej precyzji (czyli tzw. typy całkowite) to na przykład int, short, long – dokładnie te, które wskazałeś. Działają one trochę jak liczniki – przechowują liczby całkowite w określonym zakresie, bez przecinka. Moim zdaniem to podstawa, jeśli chodzi o reprezentowanie wartości typu liczba sztuk, indeks, identyfikator – wszędzie tam, gdzie nie potrzebujemy części ułamkowej. Ich precyzja wynika z tego, że są zdefiniowane w standardzie (np. w C++ czy Javie) jako liczby całkowite reprezentowane przez określoną liczbę bitów. Dla przykładu, 32-bitowy int zawsze pomieści wartości od -2 147 483 648 do 2 147 483 647 i każdy bit jest tu ważny. W praktyce, programując mikrokontrolery albo systemy wbudowane, właściwy wybór typu o stałej precyzji potrafi decydować o stabilności i wydajności całego programu. Warto też wiedzieć, że typy te – int, short, long – nie mają błędu zaokrągleń, co często zdarza się przy operacjach na liczbach zmiennoprzecinkowych. No i jeszcze takie małe spostrzeżenie: dobrym zwyczajem jest wybieranie najmniejszego typu całkowitego, który pokryje wymagany zakres, żeby zoptymalizować zużycie pamięci. Takie podejście mocno się przydaje, zwłaszcza jak się pracuje nad większym projektem, gdzie każda optymalizacja jest na wagę złota.
Pytanie 39

Która z wymienionych kart graficznych oferuje lepszą wydajność w grach komputerowych?

A. AMD Radeon RX 580 - 8GB GDDR5, 256-bit
B. AMD Radeon R7 240 - 2GB GDDR5, 64-bit
C. NVIDIA GeForce GTX 1050 Ti - 4GB GDDR5, 128-bit
D. Intel UHD Graphics 630 - zintegrowana
AMD Radeon RX 580 to karta graficzna, która zapewnia wyższą wydajność w grach komputerowych w porównaniu do innych wymienionych opcji. Wyposażona w 8GB pamięci GDDR5 oraz 256-bitową szynę danych, karta ta jest w stanie obsługiwać bardziej złożone tekstury oraz większe rozdzielczości. Jej architektura Polaris pozwala na lepsze zarządzanie energią oraz wydajność w grach, co czyni ją idealnym wyborem dla graczy. Dzięki obsłudze technologii DirectX 12 i Vulkan, RX 580 jest w stanie wykorzystać najnowsze osiągnięcia w dziedzinie grafiki, co przekłada się na wyższą jakość obrazu oraz płynność animacji. Przykłady gier, w których RX 580 sprawdza się najlepiej to 'Far Cry 5' czy 'Shadow of the Tomb Raider', gdzie karta umożliwia granie w wysokich ustawieniach graficznych z zachowaniem wysokiej liczby klatek na sekundę. Standardy, takie jak PCIe 3.0, zapewniają pełną kompatybilność z nowoczesnymi płytami głównymi, co czyni tę kartę doskonałym wyborem dla entuzjastów gier komputerowych.
Pytanie 40

Zgodnie z dokumentacją dotyczącą menu Navbar z biblioteki Bootstrap 4, w celu stworzenia menu należy zdefiniować listę

A standard navigation bar is created with the .navbar class, followed by a responsive collapsing class:
.navbar-expand-xl|lg|md|sm (stacks the navbar vertically on extra large, large, medium or small screens).
To add links inside the navbar, use a <ul> element with class="navbar-nav". Then add <li> elements with a
.nav-item class followed by a <a> element with a .nav-link class...
Use any of the .bg-color classes to change the background color of the navbar (.bg-primary, .bg-success,
.bg-info, .bg-warning, .bg-danger, .bg-secondary, .bg-dark and .bg-light)
Tip: Add a white text color to all links in the navbar with the .navbar-dark class, or use the .navbar-light
class to add a black text color.
Źródło: https://www.w3schools.com/bootstrap4
A. < ol class="navbar-nav" > ... < /ol>
B. < ul class="a, .nav-item" > ... < /ul>
C. < ul class="navbar-nav" > ... < /ul>
D. < ol class="a, .nav-item" > ... < /ol>
Wybrałeś dokładnie taki kod, jaki zaleca oficjalna dokumentacja Bootstrapa 4. Użycie <ul class="navbar-nav"> … </ul> jest podstawą do tworzenia nawigacji w tym frameworku. Cała magia polega na tym, że Bootstrap styluje właśnie elementy listy nieuporządkowanej (ul) z klasą "navbar-nav". To pozwala prawidłowo wyświetlić menu poziomo, z zachowaniem responsywności i spójności z resztą interfejsu. Wewnątrz każdej listy dodaje się <li class="nav-item">, a w nich <a class="nav-link"> z linkami – wtedy całość zachowuje się zgodnie z założeniami Bootstrapa. W praktyce widać to na prawie każdej stronie korzystającej z tego frameworka – niezależnie czy robisz prostą wizytówkę, czy rozbudowaną aplikację webową. Takie podejście zapewnia nie tylko poprawne style, ale też dobre wsparcie dla dostępności (a11y), bo listy są dla czytników ekranu czytelniejsze niż np. <div>. Moim zdaniem, trzymanie się tej struktury jest kluczowe, jeśli chcesz, żeby twoje menu działało dobrze na różnych przeglądarkach i urządzeniach. Z moich doświadczeń wynika, że próby modyfikowania tej struktury kończą się często problemami ze stylami, a nawet łamaniem responsywności. Lepiej nie kombinować i stosować to, co już sprawdzone – oszczędza to mnóstwo nerwów przy późniejszym rozwijaniu projektu.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej