Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 15 maja 2025 22:34
Data zakończenia: 15 maja 2025 22:40

Egzamin zdany!

Wynik: 37/40 punktów (92,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Co należy zrobić, jeśli na poprawnie sporządzonym szkicu polowym błędnie zapisano odległość między dwoma punktami osnowy poziomej?

A. przerysować cały szkic od nowa

B. przekreślić nieprawidłowy zapis i wpisać poprawną odległość

C. zamalować błędny zapis korektorem i wpisać na nowo właściwą odległość

D. napisać obok błędnego wpisu 'źle' i podać właściwą odległość

Przekreślenie błędnego zapisu i wpisanie właściwej odległości jest najwłaściwszym podejściem w przypadku korekty szkicu polowego. Taka praktyka jest zgodna z zasadami prowadzenia dokumentacji geodezyjnej, gdzie kluczowe jest zachowanie przejrzystości i czytelności zapisów. Przekreślenie błędnego zapisu umożliwia zachowanie oryginalnych danych, co jest istotne w przypadku weryfikacji lub audytu realizacji prac geodezyjnych. Poprawny zapis powinien być wyraźnie zaznaczony, co minimalizuje ryzyko pomyłek w dalszych etapach analizy danych. Dobrą praktyką jest także stosowanie jasnych kolorów i odpowiednich narzędzi do korekty, aby każdy, kto będzie korzystał ze szkicu, mógł szybko zidentyfikować dokonane zmiany. Przykładem może być sytuacja, w której geodeta przyjmuje nowe pomiary w terenie, a korekta zapisu odległości między punktami osnowy nie tylko zwiększa precyzję, ale także wspiera zachowanie rzetelności dokumentacji. Zastosowanie takiej metody korekty jest zgodne z normami branżowymi, które zalecają, aby wszelkie zmiany były dokonywane w sposób przejrzysty, co jest kluczowe dla zachowania wysokich standardów pracy w geodezji.

Pytanie 2

Dysponując informacjami: wysokość miejsca pomiarowego H_st = 200,66 m, wysokość urządzenia i = 1,55 m, odczyt kreski centralnej na łacie s = 1150, oblicz wysokość punktu H_P.

A. HP = 197,96 m

B. HP = 203,36 m

C. HP = 200,26 m

D. HP = 201,06 m

Aby obliczyć wysokość punktu H_P, należy skorzystać z poniższej formuły: H_P = H_st + i - s. Zastosowane dane to: wysokość stanowiska pomiarowego H_st = 200,66 m, wysokość instrumentu i = 1,55 m oraz odczyt kreski środkowej na łacie s = 1150 mm (czyli 1,15 m). Po podstawieniu wartości do wzoru otrzymujemy: H_P = 200,66 m + 1,55 m - 1,15 m = 201,06 m. Takie podejście jest zgodne z zasadami pomiarów geodezyjnych, gdzie kluczowe jest precyzyjne uwzględnienie wszystkich elementów wpływających na wynik. Przykładowo, takie obliczenia są niezbędne w inżynierii lądowej do określenia wysokości punktów referencyjnych, co ma kluczowe znaczenie w kontekście budowy i planowania przestrzennego. Zrozumienie tego procesu jest fundamentalne dla profesjonalnych geodetów oraz inżynierów, ponieważ umożliwia uzyskanie dokładnych i niezawodnych danych pomiarowych.

Pytanie 3

Długości boków działki o kształcie kwadratu, którego powierzchnia wynosi 1 hektar, zmierzono z przeciętnym błędem ±0,10 m. Jaką wartość ma średni błąd w obliczaniu powierzchni tej działki?

A. ±10 m2

B. ±20 m2

C. ±200 m2

D. ±100 m2

Aby obliczyć średni błąd wyznaczenia powierzchni działki w kształcie kwadratu, należy najpierw zrozumieć, że powierzchnia kwadratu obliczana jest jako A = a², gdzie a to długość boku. W przypadku, gdy błąd pomiaru długości boku wynosi ±0,10 m, będziemy mieć wpływ na obliczenie powierzchni. Błąd w obliczeniu powierzchni można wyrazić matematycznie jako: ΔA = 2aΔa, gdzie Δa to błąd pomiarowy długości boku. Dla kwadratu o powierzchni 1 hektara, czyli 10 000 m², długość boku wynosi a = √10 000 m² = 100 m. Podstawiając do wzoru, mamy ΔA = 2 * 100 m * 0,10 m = 20 m². W praktyce oznacza to, że każdy pomiar długości boku działki z takim błędem średnim wpływa na wyznaczoną powierzchnię, co jest istotne w kontekście planowania przestrzennego i obliczeń dla celów podatkowych czy inwestycyjnych. W branży geodezyjnej kluczowe jest zrozumienie, jak błędy pomiarowe mogą wpłynąć na końcowe wyniki, co pozwala na podjęcie odpowiednich działań w celu ich minimalizacji.

Pytanie 4

Południkiem centralnym odwzorowania Gaussa-Krügera w systemie współrzędnych PL-1992 jest południk

A. 21°

B. 15°

C. 17°

D. 19°

Odpowiedź 19° jest prawidłowa, ponieważ w układzie współrzędnych PL-1992, który jest polskim systemem odwzorowania kartograficznego, południkiem osiowym dla obszaru Polski jest właśnie południk 19°. To odwzorowanie jest oparte na elipsoidzie GRS80 i ma na celu precyzyjne przedstawienie geometrii powierzchni Ziemi na płaszczyźnie. W praktyce oznacza to, że wszelkie mapy i dane geograficzne w Polsce używają tego południka jako punktu odniesienia, co jest niezbędne dla nawigacji, planowania przestrzennego oraz analizy geograficznej. Współrzędne geograficzne, które są określane w tym systemie, mają zastosowanie w wielu dziedzinach, takich jak geodezja, kartografia, a także w inżynierii lądowej. Przykładem zastosowania jest wyznaczanie granic działek, które wymagają precyzyjnych pomiarów z użyciem współrzędnych geograficznych. Dodatkowo, znajomość południka osiowego jest kluczowa przy pracy z systemami informacji geograficznej (GIS), gdzie dokładne odwzorowanie terenu ma zasadnicze znaczenie dla podejmowania decyzji.

Pytanie 5

Osoba, która nie przekaże dokumentacji opracowanej w trakcie prac geodezyjnych lub kartograficznych do państwowego zasobu geodezyjnego oraz kartograficznego, może być ukarana

A. grzywną

B. odebraniem uprawnień zawodowych

C. ograniczeniem wolności

D. pozbawieniem wolności

Odpowiedź, że osoba, która nie przekaże materiałów powstałych w wyniku prac geodezyjnych lub kartograficznych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, może zostać ukarana grzywną, jest poprawna. Zgodnie z ustawą o geodezji i kartografii, każdy geodeta ma obowiązek dostarczenia wyników swoich prac do odpowiednich instytucji. Niezastosowanie się do tego obowiązku jest traktowane jako wykroczenie, które podlega karze grzywny. Przykładowo, jeśli geodeta wykonuje pomiary terenu i nie złoży dokumentacji w zasobie geodezyjnym, naraża się na konsekwencje prawne. Taka regulacja ma na celu zapewnienie, że dane geodezyjne będą dostępne dla innych użytkowników, co jest kluczowe dla planowania przestrzennego, ochrony środowiska oraz prowadzenia inwestycji budowlanych. Zgodność z tym obowiązkiem jest istotnym elementem dobrych praktyk w branży geodezyjnej oraz przyczynia się do transparentności i jakości danych w publicznym obiegu.

Pytanie 6

W niwelacji geometrycznej podczas pomiarów przyjmuje się, że wagi są

A. odwrotnie proporcjonalne do różnic wysokości ciągów

B. wprost proporcjonalne do długości ciągów

C. wprost proporcjonalne do różnic wysokości ciągów

D. odwrotnie proporcjonalne do długości ciągów

Wagi stosowane w niwelacji geometrycznej nie są wprost proporcjonalne do różnic wysokości ciągów ani długości ciągów. Założenie, że wagi powinny być wprost proporcjonalne do różnic wysokości, prowadzi do nieporozumienia w kontekście pomiarów geodezyjnych. W rzeczywistości różnice wysokości są jedynie jednym z czynników wpływających na dokładność pomiaru, a ich wpływ nie jest bezpośrednio proporcjonalny do długości ciągu. Dłuższe ciągi mogą generować większe błędy systematyczne z powodu wpływu warunków atmosferycznych oraz nierówności terenu, co sprawia, że ich waga musi być mniejsza, aby zrekompensować potencjalne błędy. Ponadto, waga wprost proporcjonalna do długości ciągów wprowadzałaby niepotrzebne złożoności w obliczeniach, co mogłoby prowadzić do błędnych wyników. Należy pamiętać, że zasady stosowane w niwelacji geometrycznej mają na celu zapewnienie wysokiej precyzji i dokładności pomiarów, co jest kluczowe w praktyce inżynieryjnej i geodezyjnej. Kluczowe jest, aby stosować odpowiednie metody i normy branżowe, które uwzględniają wszystkie istotne czynniki, a nie tylko różnice wysokości czy długości ciągów, co pozwala na precyzyjne i wiarygodne wyniki.

Pytanie 7

Jakiej z poniższych czynności nie przeprowadza się podczas wywiadu terenowego?

A. Uzyskania informacji o terenie, który ma być poddany pomiarom

B. Stabilizacji znaków punktów osnowy geodezyjnej

C. Zestawienia treści materiałów PZG i K ze stanem rzeczywistym

D. Rozpoznania w terenie punktów osnowy geodezyjnej

Odpowiedź 'Stabilizacji znaków punktów osnowy geodezyjnej' jest prawidłowa, ponieważ stabilizacja znaków odbywa się w ramach prac geodezyjnych, które są realizowane po przeprowadzeniu wywiadu terenowego. Wywiad terenowy ma na celu zebranie niezbędnych informacji o terenie, a nie bezpośrednią stabilizację punktów. Stabilizacja znaków polega na ich odpowiednim umiejscowieniu oraz zapewnieniu długotrwałej, niezmiennej lokalizacji, co jest kluczowe dla późniejszych pomiarów i obliczeń. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest sytuacja, gdy na obszarze planowanej budowy konieczne jest ustalenie punktów osnowy geodezyjnej, aby zapewnić dokładne pomiary i dokumentację geodezyjną. Takie działania są zgodne z normami i standardami, które określają procedury związane z geodezyjnym pozyskiwaniem danych i ich weryfikacją w terenie. W praktyce, po przeprowadzeniu wywiadu, geodeci mogą planować stabilizację punktów, co pozwala na długoterminowe i precyzyjne monitorowanie zmian w terenie.

Pytanie 8

Kąt zmierzony w terenie o wartości 40°00'00'' po przeliczeniu na miarę stopniową wynosi

A. 36°00'00''

B. 30°00'00''

C. 44°00'00''

D. 40°00'00''

Odpowiedź 36°00'00'' jest poprawna, ponieważ kąt 40°00'00'' wyrażony w miarze stopniowej jest równy 36°00'00'' w miarze kątów używanej w geodezji. W geodezji i nawigacji kąt o wartości 40°00'00'' można zamienić na radiany, co można obliczyć za pomocą wzoru: kąt w radianach = kąt w stopniach * (π/180). Jednak w kontekście granic, w których wartości są przyjmowane w stopniach, kluczowe jest zrozumienie, że miara stopniowa odnosi się do systemu dziesiętnego, w którym każdy stopień dzieli się na 60 minut, a każda minuta na 60 sekund. Praktycznym przykładem zastosowania może być pomiar kątów w terenie, gdzie zastosowanie odpowiedniej konwersji kątów jest kluczowe dla dokładności i precyzji w pomiarach geodezyjnych. Używanie właściwych jednostek jest niezbędne dla zgodności z międzynarodowymi standardami, takimi jak ISO 19111 dotyczące systemów odniesienia."

Pytanie 9

Który z wymienionych obiektów może mieć domiar przekraczający 25 m, jeżeli pomiary szczegółów terenowych są realizowane metodą ortogonalną?

A. Trwałego ogrodzenia.

B. Elementu podziemnej sieci gazowej.

C. Stabilizowanego punktu załamania granicy działki.

D. Drewnianej podpory mostowego.

Elementy podziemnych sieci gazowych są specyficznymi obiektami, dla których dopuszczalne są większe domiary, co ma swoje uzasadnienie w bezpieczeństwie oraz w praktykach inżynieryjnych. W przypadku sieci gazowych, ze względu na ich charakter, kluczowe jest precyzyjne określenie lokalizacji, co może wymagać większych tolerancji w pomiarach. Standardy branżowe, takie jak norma PN-EN 1610, określają zasady wykonywania robót budowlanych związanych z budową i remontem sieci gazowych, które uwzględniają te specyfikacje. Przykładowo, w sytuacjach, gdy przy budowie infrastruktury gazowej zachodzi konieczność wykonania prac w strefach o dużym ryzyku, zachowanie odpowiednich odległości oraz precyzyjne wskazanie lokalizacji instalacji pozwala uniknąć niebezpieczeństw związanych z wyciekami gazu. Z tego względu, stosując metodę ortogonalną, można zastosować domiar większy niż 25 m, aby zapewnić odpowiedni poziom bezpieczeństwa i zgodności z obowiązującymi przepisami. W praktyce oznacza to, że takie podejście jest akceptowane i rekomendowane w celu skutecznego zabezpieczenia infrastruktury.

Pytanie 10

Wykonano pomiar kąta: w pierwszym położeniu lunety KP = 299,8850^g oraz w drugim położeniu lunety KL = 100,1130^g. Oblicz wartość m_o

A. +0,0020g

B. -0,0010g

C. +0,0010g

D. -0,0020g

Odpowiedź -0,0010g jest poprawna, ponieważ aby obliczyć wartość m_o, należy skorzystać z różnicy kątów odczytanych w dwóch położeniach lunety. W pierwszym położeniu lunety KP wynosi 299,8850^g, a w drugim KL wynosi 100,1130^g. Obliczamy różnicę: m_o = KL - KP = 100,1130^g - 299,8850^g = -199,7720^g. Aby uzyskać wartość m_o w kontekście pomiarów, należy dostosować wynik do standardowych wartości przyjętych w geodezji. W praktyce, w przypadku pomiarów kątów, wartości te są często przekształcane z uwagi na różnorodne czynniki, takie jak korekcje na atmosferę, ukształtowanie terenu, czy użycie różnorodnych instrumentów. Dlatego ważne jest posługiwanie się poprawnymi obliczeniami i standardami, które pozwalają na uzyskanie precyzyjnych wyników. Warto również zwrócić uwagę na różnicę w jednostkach miary, co może wpływać na interpretację wyników w różnych kontekstach geodezyjnych.

Pytanie 11

Do projekcji prostokątnej wyznaczonych punktów na linię wykorzystuje się

A. piony optyczne

B. łaty niwelacyjne

C. dalmiarze elektromagnetyczne

D. węgielnice pryzmatyczne

Węgielnice pryzmatyczne to narzędzia wykorzystywane w geodezji i budownictwie do precyzyjnego rzutowania punktów na określoną prostą. Działają one na zasadzie wykorzystania właściwości optycznych pryzmatu, co pozwala na dokładne odwzorowanie zdefiniowanej linii na terenie. Dzięki swojej konstrukcji, węgielnice te umożliwiają wytyczanie osi budynków oraz elementów infrastruktury, co jest kluczowe w procesie budowlanym. W praktyce, węgielnice pryzmatyczne są często używane w połączeniu z dalmierzami, co zwiększa dokładność pomiarów. Standardy branżowe, takie jak normy geodezyjne, zalecają stosowanie węgielnic pryzmatycznych w pracach wymagających dużej precyzji. Ich właściwe użycie pozwala na minimalizację błędów rzutowania, co jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania całego projektu budowlanego.

Pytanie 12

Jakiej czynności nie przeprowadza się na stanowisku przed zrealizowaniem pomiaru kątów poziomych?

A. Centrowania teodolitu

B. Dokonania pomiaru wysokości teodolitu

C. Regulacji ostrości obrazu

D. Regulacji ostrości krzyża kresek

Pomiar wysokości teodolitu przed rozpoczęciem pomiarów kątów poziomych nie jest czynnością standardowo wykonywaną na stanowisku. W rzeczywistości, pomiar wysokości teodolitu stosuje się w kontekście pomiarów wysokościowych, które są oddzielnym procesem. W praktyce, przed pomiarem kątów poziomych, kluczowymi działaniami są ustawienie teodolitu w odpowiedniej pozycji, centrowanie instrumentu nad punktem pomiarowym, ustawienie ostrości obrazu oraz ostrości krzyża kresek. Te czynności zapewniają dokładność i precyzję pomiarów kątowych, co jest szczególnie istotne w pracach geodezyjnych i inżynieryjnych, gdzie niewielkie błędy mogą prowadzić do istotnych nieprawidłowości. W dobrych praktykach geodezyjnych zawsze należy upewnić się, że instrument jest prawidłowo wypoziomowany i ustawiony, zanim przystąpi się do właściwych pomiarów. Przykładem może być pomiar kątów w celu ustalenia lokalizacji punktów w terenie, gdzie każda nieprecyzyjność może skutkować błędami w projekcie.

Pytanie 13

Jakie jest nachylenie linii łączącej dwa punkty, które znajdują się na sąsiednich warstwicach oddalonych o 50 m, jeśli wysokość cięcia warstwicowego wynosi 0,5 m?

A. 5%

B. 1%

C. 10%

D. 0,5%

Prawidłowa odpowiedź wynika z zastosowania wzoru na obliczenie nachylenia (pochylenia) linii łączącej dwa punkty w terenie, które jest definiowane jako stosunek zmiany wysokości do poziomej odległości. W tym przypadku, mamy różnicę wysokości równą cięciu warstwicowemu, które wynosi 0,5 m, oraz poziomą odległość między punktami równą 50 m. Obliczamy pochylenie, dzieląc różnicę wysokości przez poziomą odległość, a następnie mnożąc wynik przez 100, aby otrzymać wartość procentową. Pochylenie = (0,5 m / 50 m) * 100 = 1%. Tego rodzaju obliczenia są niezbędne w inżynierii lądowej, geotechnice oraz planowaniu przestrzennym, gdzie ważne jest zrozumienie ukształtowania terenu. Używanie takich narzędzi pomagających w analizie pochylenia terenu przyczynia się do lepszego zaplanowania dróg, budynków czy innych inwestycji budowlanych, co z kolei wpływa na bezpieczeństwo i funkcjonalność tych obiektów. Standardy branżowe, takie jak normy geodezyjne, często opierają się na dokładnych obliczeniach nachyleń, co potwierdza znaczenie tej wiedzy.

Pytanie 14

Jaką literą geodeta oznaczył na szkicu studzienkę wodociągową po dokonaniu jej pomiaru?

A. k

B. w

C. z

D. s

Odpowiedź 'w' to strzał w dziesiątkę. W geodezji studzienka wodociągowa ma oznaczenie 'w' na szkicach. To ważne, bo dzięki temu w dokumentach geodezyjnych łatwiej zidentyfikować różne obiekty. Na przykład, gdy geodeta robi mapę sytuacyjną dla gminy, musi oznaczyć studzienki, hydranty i inne miejsca związane z wodą. Dobre oznaczenia to podstawa, żeby różne działy, które zajmują się infrastrukturą wodociągową, dobrze działały razem. Jak coś jest źle oznaczone, to może być chaos i nieporozumienia, co wpływa na to, jak dobrze zarządzamy infrastrukturą. W skrócie, trzymanie się reguł jest kluczowe w tej branży.

Pytanie 15

W jakiej skali w systemie PL-2000 wykonany jest dokument mapy zasadniczej o godle 7.125.30.10.3.4?

A. 1:2000

B. 1:5000

C. 1:1000

D. 1:500

Odpowiedź 1:500 jest poprawna, ponieważ arkusz mapy zasadniczej o godle 7.125.30.10.3.4 w systemie PL-2000 jest sporządzony w skali 1:500, co jest zgodne z normami dotyczącymi szczegółowości map oraz ich zastosowania w projektowaniu urbanistycznym. W skali 1:500, każdy centymetr na mapie odpowiada 5 metrom w terenie, co pozwala na precyzyjne odwzorowanie szczegółów terenowych, takich jak granice działek, układ dróg czy lokalizacja budynków. Tego rodzaju szczegółowość jest niezbędna w procesie planowania przestrzennego, projektowania infrastruktury oraz w działaniach związanych z zarządzaniem nieruchomościami. W praktyce, architekci i urbaniści wykorzystują mapy w tej skali do analizy przestrzennej, co pozwala na lepsze podejmowanie decyzji. Zrozumienie skali mapy i jej zastosowania jest kluczowe dla każdego specjalisty w dziedzinie geodezji i kartografii, a znajomość standardów PL-2000 ułatwia realizację projektów zgodnie z obowiązującymi przepisami prawymi i technicznymi.

Pytanie 16

Na mapie zasadniczej symbol literowy oznacza budynek mieszkalny jednorodzinny

A. mz

B. mj

C. md

D. mt

Odpowiedź 'mj' jest poprawna, ponieważ oznaczenie budynku mieszkalnego jednorodzinnego na mapie zasadniczej zgodne jest ze standardami określonymi w Polskiej Normie PN-ISO 19108. W tej normie przypisano symbol literowy 'mj' dla budynków mieszkalnych jednorodzinnych. W praktyce oznaczenie to jest istotne dla urbanistów, architektów i innych profesjonalistów zajmujących się planowaniem przestrzennym, ponieważ umożliwia szybkie i jednoznaczne zidentyfikowanie rodzaju obiektu na mapie. Na przykład, w dokumentacji urbanistycznej, podczas analizy terenu pod zabudowę, oznaczenie 'mj' pozwala na łatwe rozróżnienie budynków mieszkalnych jednorodzinnych od innych typów zabudowy, co jest kluczowe w procesie projektowania oraz oceny wpływu planowanej zabudowy na środowisko. Dodatkowo, znajomość tych oznaczeń jest niezbędna podczas przeglądów administracyjnych, gdzie precyzyjna interpretacja mapy zasadniczej jest wymagana do podejmowania decyzji dotyczących wydawania pozwoleń na budowę lub zmian w zagospodarowaniu przestrzennym.

Pytanie 17

Która z metod niwelacji opiera się na określaniu różnic w wysokości pomiędzy punktami terenu za pomocą zmierzonych kątów pionowych oraz odległości poziomych między tymi punktami?

A. Trygonometryczna

B. Punktów rozproszonych

C. Reperów

D. Geometryczna

Metoda niwelacji trygonometrycznej opiera się na wyznaczaniu różnic wysokości pomiędzy punktami terenowymi przy użyciu pomiarów kątów pionowych oraz odległości poziomych. Ta technika jest szczególnie przydatna w sytuacjach, gdzie bezpośredni dostęp do punktów jest utrudniony lub niemożliwy. W praktyce, inżynierowie często wykorzystują niwelację trygonometryczną do tworzenia bardziej skomplikowanych projektów budowlanych, takich jak mosty czy drogi, gdzie precyzyjne określenie różnic wysokości jest kluczowe. Zastosowanie tej metody pozwala na obliczenia przy użyciu wzorów trygonometrycznych, co zwiększa efektywność pomiarów. Standardy branżowe, takie jak normy ISO dotyczące geodezji, wskazują na niwelację trygonometryczną jako jedną z zalecanych metod w skomplikowanych projektach geodezyjnych, co świadczy o jej uznawanej wartości i praktyczności w dziedzinie inżynierii i geodezji.

Pytanie 18

W przypadku wykonania pomiaru niwelacyjnego, jeżeli wartość odczytu z łaty niwelacyjnej kreską górną wynosi g = 2000 mm, a kreską dolną d = 1500 mm, to odczyt z łaty kreską środkową powinien być równy

A. s = 1750 mm

B. s = 1500 mm

C. s = 2000 mm

D. s = 1250 mm

Aby obliczyć wartość odczytu z łaty niwelacyjnej kreską środkową, należy skorzystać z zasady, że odczyt kreską środkową jest średnią arytmetyczną odczytów kreską górną i dolną. W tym przypadku mamy odczyt górny g = 2000 mm oraz odczyt dolny d = 1500 mm. Możemy zatem obliczyć s jako: s = (g + d) / 2 = (2000 mm + 1500 mm) / 2 = 1750 mm. Taki sposób obliczania odczytów jest standardową praktyką w pomiarach niwelacyjnych, ponieważ pozwala na uzyskanie precyzyjnych wyników poprzez eliminację błędów związanych z odczytem z jednego punktu. W praktyce stosowane są różne metody niwelacji, a dobrym przykładem są pomiary geodezyjne, w których precyzja i dokładność są kluczowe. Dzięki temu można zapewnić rzetelność danych, co jest istotne w inżynierii budowlanej czy topografii. Poprawne interpretowanie odczytów z łaty jest więc nie tylko zadaniem teoretycznym, ale także praktycznym, wymagającym znajomości zasad niwelacji i umiejętności ich zastosowania w rzeczywistych pomiarach.

Pytanie 19

Jak geodeta oznaczy na szkicu przyłącze energetyczne niskiego napięcia do budynku mieszkalnego, jeśli wykonał inwentaryzację powykonawczą za pomocą lokalizatora?

A. eNA

B. eA

C. eN

D. e

Oznaczenie eNA dla przyłącza energetycznego niskiego napięcia do budynku mieszkalnego jest zgodne z aktualnymi standardami oraz praktykami branżowymi. Skrót ten oznacza, że przyłącze jest zasilane napięciem niższym niż 1 kV i jest przeznaczone do budynków mieszkalnych. W praktyce, geodeci oraz inżynierowie zajmujący się projektowaniem sieci elektroenergetycznych korzystają z tej konwencji, aby jasno komunikować typ i przeznaczenie przyłącza. W dokumentacji powykonawczej, szczególnie w przypadkach związanych z inwentaryzacją, jasne oznaczenie przyłącza jest kluczowe dla późniejszej analizy oraz oceny stanu technicznego instalacji. Przykładem zastosowania może być sytuacja, w której różne typy przyłączy są oznaczane w sposób ujednolicony na mapach oraz szkicach, co umożliwia sprawniejszą identyfikację i zarządzanie siecią elektroenergetyczną. Oznaczenie eNA jest również zgodne z wytycznymi Komisji Europejskiej oraz krajowymi normami, co pomaga w zapewnieniu bezpieczeństwa oraz efektywności energetycznej w budynkach mieszkalnych.

Pytanie 20

Jakie urządzenie umożliwia przeprowadzenie odczytu szacunkowego z dokładnością do 0,1 najmniejszej działki limbusa?

A. Mikroskop wskaźnikowy

B. Mikroskop skalowy

C. Noniusz

D. Mikrometr

Noniusz jest urządzeniem pomiarowym, które pozwala na dokonywanie precyzyjnych odczytów, ale nie osiąga takiej dokładności jak mikroskop wskaźnikowy. Najczęściej stosowany jest w połączeniu z suwmiarkami lub innymi narzędziami, co umożliwia pomiar długości z dokładnością do 0,1 mm, a nie 0,1 najmniejszej działki limbusa, co jest wymagane w tym przypadku. Mikrometr, z kolei, to narzędzie skonstruowane do precyzyjnych pomiarów grubości i średnic, jednak jego dokładność, choć wysoka, nie jest wystarczająca do zadania związanego z szacunkowym odczytem najmniejszej działki limbusa. Mikroskop skalowy, choć również użyteczny w precyzyjnych pomiarach, to w praktyce nie ma takiej samej funkcjonalności jak mikroskop wskaźnikowy i często nie jest wykorzystywany do oceny szacunkowej. Typowym błędem myślowym przy wyborze narzędzia pomiarowego jest skupianie się na ogólnej precyzji zamiast na specyficznych parametrach wymaganych w danym zastosowaniu. Użytkownicy często nie zdają sobie sprawy, że różne urządzenia mają swoje specyficzne obszary zastosowania, co prowadzi do wyboru narzędzi, które są nieodpowiednie do wymaganej dokładności pomiarów.

Pytanie 21

Jakie informacje nie są uwzględniane w szkicu polowym przy pomiarze szczegółów terenowych metodą ortogonalną?

A. Domiary prostokątne

B. Numery obiektów

C. Wysokości punktów terenu

D. Sytuacyjne szczegóły terenowe

Wysokości punktów terenu nie są zazwyczaj umieszczane na szkicu polowym z pomiaru szczegółów terenowych metodą ortogonalną, ponieważ ten typ szkicu koncentruje się głównie na przedstawieniu układu przestrzennego obiektów oraz ich relacji do siebie. Metoda ortogonalna zazwyczaj wykorzystywana jest do pomiaru szczegółów sytuacyjnych i domiarów prostokątnych, które są kluczowe dla dokładnego odwzorowania terenu na mapie. Wysokości punktów terenu, mimo że są ważnym aspektem w geodezji, są zazwyczaj dokumentowane oddzielnie, na przykład w postaci profili wysokościowych lub na innych rodzajach dokumentów, które bardziej skupiają się na aspektach terenowych. W praktyce oznacza to, że inżynierowie i geodeci muszą być świadomi, jakie informacje są dla nich kluczowe na różnych etapach projektowania, aby odpowiednio dobierać metody pomiarowe i dokumentacyjne.

Pytanie 22

Długość boku kwadratowej działki zmierzona w terenie wynosi 10 m. Jaka jest powierzchnia tej działki na mapie w skali 1:500?

A. 4,0 cm2

B. 400,0 cm2

C. 40,0 cm2

D. 0,4 cm2

Poprawna odpowiedź to 4,0 cm², ponieważ aby obliczyć powierzchnię działki kwadratowej w skali 1:500, musimy najpierw przeliczyć rzeczywiste wymiary działki. Długość boku działki wynosi 10 m, co w skali 1:500 przekłada się na 10 m / 500 = 0,02 m, czyli 2 cm na mapie. Powierzchnia kwadratu obliczana jest jako długość boku podniesiona do kwadratu, zatem 2 cm * 2 cm = 4 cm². Przykładowo, w planowaniu przestrzennym i geodezji, ważne jest, aby stosować odpowiednie skale, aby uzyskać dokładne odwzorowanie wymiarów rzeczywistych na mapach, co ma kluczowe znaczenie w procesach takich jak podział gruntów czy przygotowanie projektów budowlanych. Zastosowanie skal pozwala na precyzyjne przedstawienie dużych obszarów na małej powierzchni, co jest niezbędne w dokumentacji geodezyjnej oraz urbanistycznej.

Pytanie 23

Na podstawie pomiarów niwelacyjnych uzyskano wysokości punktów 1, 2, 3, 4, 5 oraz 6:

H₁ = 214,34 m; H₂ = 215,32 m; H₃ = 213,78 m; H₄ = 217,09 m; H₅ = 216,11 m; H₆ = 212,96 m.

Jaką z wymienionych wysokości należy uznać jako poziom odniesienia przy rysowaniu profilu terenu, który biegnie wzdłuż tych punktów?

A. 211,00 m

B. 217,00 m

C. 213,00 m

D. 215,00 m

Wybór 211,00 m jako poziomu porównawczego przy wykreślaniu profilu terenu jest właściwą decyzją, gdyż jest to wartość, która pozwala na uzyskanie stabilnej bazy odniesienia dla analizy wysokości punktów. W pomiarach niwelacyjnych, istotne jest, aby wybrać poziom, który odzwierciedla najniższy z punktów w badanym obszarze. W tym przypadku, 211,00 m jest wartością poniżej wszystkich zarejestrowanych wysokości punktów, co umożliwia łatwe odczytywanie różnic wysokości. Przykładowo, jeśli będziemy porównywać wysokości punktów 1-6 w kontekście ich lokalizacji na profilu, odniesienie do 211,00 m będzie sprzyjać większej przejrzystości analiz i wizualizacji. W praktyce, wybór takiego poziomu porównawczego jest zgodny z zasadą, że wszelkie wymiary i różnice powinny być przedstawiane względem wspólnej, stabilnej bazy, co jest kluczowe w inżynierii lądowej i geodezji. Dodatkowo, zapewnia to zgodność z normami branżowymi dotyczącymi precyzyjnych pomiarów i analiz terenowych, co wpływa na efektywność dalszych prac projektowych.

Pytanie 24

W której ćwiartce geodezyjnego układu współrzędnych prostokątnych ma miejsce azymut o wartości 375^g55^c60^cc?

A. III

B. II

C. I

D. IV

Azymut o wartości 375°55'60'' oznacza kąt mierzony w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara od północy. Aby określić, w której ćwiartce geodezyjnego układu współrzędnych prostokątnych znajduje się ten azymut, należy zauważyć, że wartości azymutu powyżej 360° są często interpretowane poprzez odjęcie 360°. W naszym przypadku 375°55'60'' - 360° = 15°55'60''. Kąt ten jest zatem mierzony w kierunku wschodnim, co wskazuje na to, że znajduje się w pierwszej ćwiartce. Jednakże, z uwagi, że oszacowaliśmy to już na podstawie wartości kątowej i zrozumienia ćwiartek, 375°57'60'' przywraca nas do wartości, która jest w IV ćwiartce. Dlatego prawidłowa odpowiedź to IV. W praktyce azymut jest kluczowym elementem w nawigacji, geodezji oraz kartografii, gdzie precyzyjne określenie kierunku ma fundamentalne znaczenie dla dokładności pomiarów i analiz przestrzennych. Standardy takie jak ISO 19111 definiują metody pomiaru i reprezentacji azymutów w kontekście systemów informacji geograficznej.

Pytanie 25

Znaki geodezyjne, które nie są objęte ochroną, to

A. repety robocze

B. budowle triangulacyjne

C. punkty osnowy geodezyjnej

D. kamienie graniczne

Repety robocze, znane również jako punkty robocze lub odniesienia robocze, to elementy wykorzystywane do wykonywania pomiarów geodezyjnych i nie podlegają ochronie zgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi ochrony znaków geodezyjnych. Ochronie podlegają jedynie punkty osnowy geodezyjnej oraz inne trwałe znaki, które są kluczowe dla zapewnienia dokładności i stabilności pomiarów geodezyjnych w dłuższym okresie czasu. Przykładami chronionych punktów są kamienie graniczne, które wyznaczają granice nieruchomości oraz budowle triangulacyjne, stanowiące trwałe elementy osnowy geodezyjnej. Zrozumienie różnic między tymi rodzajami punktów jest istotne, szczególnie w praktyce geodezyjnej, gdzie precyzyjne stosowanie standardów i dobrych praktyk jest kluczowe dla realizacji projektów budowlanych i inżynieryjnych. Wyjątkowe traktowanie repety roboczych wynika z ich tymczasowego charakteru, gdyż są one tworzone i wykorzystywane w ramach konkretnych prac geodezyjnych, a ich lokalizacja może ulegać zmianie.

Pytanie 26

W terenie zmierzono długość linii pomiarowej, która wynosi 164,20 m. Jaka będzie długość tej linii na mapie w skali 1:2000?

A. 82,10 mm

B. 41,05 mm

C. 164,20 mm

D. 328,40 mm

Prawidłowa odpowiedź to 82,10 mm, co wynika z zastosowania zasady przeliczeń w skali. Aby obliczyć rzeczywistą długość linii na mapie w skali 1:2000, należy podzielić rzeczywistą długość linii w metrach przez wartość skali. W tym przypadku: 164,20 m / 2000 = 0,0821 m, co po przeliczeniu na milimetry (1 m = 1000 mm) daje 82,10 mm. W praktyce, taka operacja jest niezbędna w geodezji i kartografii, gdzie precyzyjny pomiar i przedstawienie danych w różnych skalach są kluczowe. W projektowaniu map, geodeci muszą znać skale, aby poprawnie odzwierciedlić rzeczywiste odległości i umożliwić łatwe interpretowanie danych przez użytkowników. Zgodnie z normami, ważne jest, aby przy przeliczaniu długości w skali zachować odpowiednią dokładność, co wpływa na jakość finalnych produktów, takich jak mapy topograficzne czy plany zagospodarowania przestrzennego.

Pytanie 27

Rezultaty pomiarów kątów i kierunków dotyczące geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych oraz wysokościowych zapisuje się z dokładnością

A. 0,0100g

B. 0,0010g

C. 0,1000g

D. 0,0001g

Pomiar kierunków i kątów w geodezyjnych pomiarach sytuacyjnych i wysokościowych wymaga bardzo wysokiej precyzji, co znajduje odzwierciedlenie w poprawnej odpowiedzi 0,0001g. Taka dokładność jest niezbędna w wielu zastosowaniach geodezyjnych, szczególnie w projektach wymagających precyzyjnego określenia pozycji i wysokości. Standardy takie jak ISO 17123 określają metody oraz wymagania dla pomiarów geodezyjnych, w tym dokładność sprzętu pomiarowego. Przykładem zastosowania precyzyjnych pomiarów jest budownictwo, gdzie nawet najmniejsze odchylenia mogą prowadzić do poważnych błędów w konstrukcji. Geodeci często używają poziomów optycznych i tachimetrów, które umożliwiają uzyskanie wyników z dokładnością do dziesiątych części milimetry. W praktyce, inwestycje w sprzęt o wysokiej precyzji oraz stosowanie normatywnych procedur pomiarowych zwiększa jakość i niezawodność danych geodezyjnych, co jest kluczowe dla sukcesu projektów budowlanych oraz inżynieryjnych.

Pytanie 28

Jakie jest zwiększenie współrzędnej ∆y_1-2, jeśli zmierzona długość d_1-2 = 100,00 m, a sinA_1-2 = 0,8910 oraz cosA_1-2 = 0,4540?

A. 4,54 m

B. 89,10 m

C. 8,91 m

D. 45,40 m

Poprawna odpowiedź to 89,10 m, co wynika z zastosowania podstawowych zasad trygonometrii w kontekście obliczeń inżynieryjnych. Przyrost współrzędnej ∆y_1-2 można obliczyć, stosując wzór: ∆y = d_1-2 * sin(A_1-2), gdzie d_1-2 to długość między dwoma punktami, a A_1-2 to kąt, pod jakim ta długość jest zmierzona. W tym przypadku, mając d_1-2 równą 100,00 m oraz sinA_1-2 wynoszący 0,8910, obliczenie przyrostu współrzędnej wygląda następująco: ∆y = 100,00 m * 0,8910 = 89,10 m. W praktyce, taka metodologia obliczeń jest kluczowa w geodezji oraz budownictwie, gdzie precyzyjne pomiary i obliczenia są fundamentem dla prawidłowego prowadzenia prac budowlanych czy projektowych. Zrozumienie, jak wykorzystać funkcje trygonometryczne do obliczeń w przestrzeni, ma również zastosowanie w systemach nawigacyjnych oraz w analizie danych przestrzennych, co czyni tę wiedzę niezwykle przydatną w wielu branżach.

Pytanie 29

Błąd w osi celowej niwelatora o charakterze niepoziomym zalicza się do kategorii błędów

A. średnich

B. pozornych

C. przypadkowych

D. systematycznych

Błąd niepoziomości osi celowej niwelatora klasyfikowany jest jako błąd systematyczny, ponieważ jego źródło leży w wadach konstrukcyjnych lub niewłaściwej kalibracji instrumentu. Tego rodzaju błąd ma stały charakter i może wpływać na wyniki pomiarów w sposób przewidywalny. Przykładem może być niwelator, który nie został dostatecznie wypoziomowany przed rozpoczęciem pracy, co powoduje, że wszystkie pomiary w danej sesji będą systematycznie błędne. Zgodnie z normami branżowymi, jak ISO 17123, ważne jest, aby regularnie kalibrować sprzęt pomiarowy oraz przeprowadzać kontrole stanu technicznego urządzeń. Praktyczne stosowanie tej wiedzy polega na systematycznej weryfikacji i kalibracji sprzętu przed jego użyciem, co pozwala na minimalizowanie ryzyka wystąpienia błędów systematycznych. Wiedza o tym, jak identyfikować i korygować błędy systematyczne, jest kluczowa dla zapewnienia dokładności i wiarygodności pomiarów w geodezji oraz innych dziedzinach wymagających precyzyjnych danych.

Pytanie 30

Wysokość anteny odbiorczej przed oraz po zakończeniu sesji pomiarowej przy użyciu metody precyzyjnego pozycjonowania z zastosowaniem GNSS powinna być określona z dokładnością wynoszącą

A. 0,02 m

B. 0,001 m

C. 0,01 m

D. 0,004 m

Odpowiedź 0,01 m jest prawidłowa, ponieważ w kontekście precyzyjnego pozycjonowania GNSS, precyzja ustaleń dotyczących wysokości anteny odbiornika jest kluczowa dla uzyskania dokładnych wyników. Standardy pomiarowe, takie jak te określone przez IGS (International GNSS Service), wskazują, że dokładność pomiarów wysokości powinna wynosić co najmniej 0,01 m w przypadku dokładnych aplikacji, takich jak geodezja czy monitoring deformacji terenu. Przykładowo, w projektach budowlanych, gdzie precyzyjne pomiary wysokości mają kluczowe znaczenie dla stabilności konstrukcji, ustalanie wysokości anteny z dokładnością 0,01 m pozwala na minimalizację błędów, co przekłada się na wyższą jakość wykonania oraz bezpieczeństwo obiektów. Tego typu precyzja jest również kluczowa w aplikacjach związanych z systemami nawigacyjnymi oraz w badaniach geofizycznych, gdzie nawet najdrobniejsze różnice w wysokości mogą wpływać na wyniki analiz. Zatem, 0,01 m jest standardem, który zapewnia wystarczającą dokładność dla większości zastosowań związanych z GNSS.

Pytanie 31

Która z podanych prac geodezyjnych nie wymaga zgłoszenia do Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej?

A. Pomiar ilości mas ziemnych

B. Podział działki

C. Inwentaryzacja po zakończeniu budowy

D. Zaktualizowanie mapy zasadniczej

Pomiar objętości mas ziemnych to proces, który nie wymaga zgłoszenia do Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej (ODGiK), ponieważ nie jest to praca geodezyjna, która zmienia stan nieruchomości w sposób wymagający aktualizacji dokumentacji publicznej. W praktyce, taki pomiar ma zastosowanie głównie w budownictwie i inżynierii lądowej, gdzie wykonuje się go w celu określenia ilości ziemi do wykopania lub nasypania podczas budowy. Przykładem może być budowa drogi, gdzie dokładne oszacowanie mas ziemnych jest kluczowe dla kosztorysowania oraz planowania dalszych prac. Warto podkreślić, że takie pomiary często są wykonywane zgodnie z normami PN-EN 1991-1-1 i są integralną częścią procesu projektowego, ale nie wymagają formalnego zgłoszenia do organów administracyjnych, co upraszcza procedury dla wykonawców.

Pytanie 32

W jakiej Bazie Danych są przechowywane dane dotyczące wysokości studzienek kanalizacyjnych?

A. Ewidencji Gruntów i Budynków

B. Obiektów Topograficznych

C. Szczegółowych Osnów Geodezyjnych

D. Geodezyjnej Ewidencji Sieci Uzbrojenia Terenu

Geodezyjna Ewidencja Sieci Uzbrojenia Terenu (GESUT) to baza danych, w której gromadzone są istotne informacje na temat infrastruktury technicznej, w tym również rzędnych studzienek kanalizacyjnych. GESUT ma na celu systematyzację i ułatwienie dostępu do danych o sieciach uzbrojenia terenu, co jest kluczowe dla planowania przestrzennego oraz prowadzenia działań związanych z zarządzaniem infrastrukturą. Zbierane w niej informacje są nie tylko istotne dla geodetów, ale także dla projektantów, inżynierów oraz służb odpowiedzialnych za utrzymanie infrastruktury. Przykładowo, podczas projektowania nowego osiedla, inżynierowie mogą korzystać z GESUT, aby uzyskać dostęp do rzędnych studzienek kanalizacyjnych, co pozwala na prawidłowe zaplanowanie systemu odwadniającego. Ponadto, dane zawarte w GESUT są także wykorzystywane w procesach inwestycyjnych oraz podczas przeprowadzania prac modernizacyjnych, co podkreśla ich praktyczne znaczenie w codziennym zarządzaniu infrastrukturą.

Pytanie 33

Pierwszy rysunek mapy zasadniczej wykonuje się w kolorze

A. niebieskim

B. żółtym

C. czarnym

D. brązowym

Wykreślanie pierworysu mapy zasadniczej kolorem czarnym jest zgodne z ustalonymi standardami kartograficznymi. Kolor czarny jest używany do przedstawiania elementów trwałych, takich jak granice działek, budynki oraz drogi. Użycie czerni w tym kontekście zapewnia klarowność i czytelność mapy, co jest kluczowe dla jej użytkowników. Przykładem zastosowania tej zasady może być przygotowanie mapy do celów planowania przestrzennego, gdzie precyzyjne oznaczenie granic działek jest niezbędne do podejmowania decyzji inwestycyjnych. W praktyce oznacza to, że podczas tworzenia mapy zasadniczej należy stosować się do wytycznych zawartych w normach PN-EN ISO 19115 dotyczących metadanych i PN-EN ISO 19117 dotyczących wizualizacji geografii. Zastosowanie odpowiednich kolorów oraz symboli ma kluczowe znaczenie w kontekście komunikacji przestrzennej oraz interpretacji danych geograficznych przez różne grupy odbiorców.

Pytanie 34

Jaką maksymalną liczbę boków może mieć jednostronnie nawiązany wielokąt?

A. 5 boków

B. 2 boki

C. 4 boki

D. 3 boki

Odpowiedź 2 boki jest prawidłowa, ponieważ w kontekście poligonów jednostronnie nawiązanych rozumiemy, że taki poligon to figura geometryczna, która jest zbudowana z segmentów prostych, gdzie każdy z wierzchołków łączy się tylko z dwoma innymi wierzchołkami. W praktyce oznacza to, że maksymalna liczba boków, jaką może mieć taki poligon, wynosi dwa. Dwa boki tworzą jedną linię prostą, a w przypadku poligonów wielokątnych, jak trójkąty czy czworokąty, liczba boków jest większa niż dwa, co nie ma zastosowania w kontekście jednostronnie nawiązanego poligonu. W geometrii klasycznej, zrozumienie założeń dotyczących jednostronnych poligonów jest kluczowe przy projektowaniu różnorodnych struktur, takich jak mosty czy budynki, gdzie optymalizacja kształtów i ich właściwości statycznych odgrywa istotną rolę. Takie znajomości są niezbędne dla inżynierów i architektów, aby zapewnić stabilność i efektywność konstrukcji.

Pytanie 35

Wyniki przeprowadzonego wywiadu terenowego powinny być oznaczone na kopii mapy zasadniczej przy użyciu koloru

A. czerwonym

B. czarnym

C. grafitowym

D. niebieskim

Zaznaczenie wyników wywiadu terenowego na kopii mapy zasadniczej kolorem czerwonym jest zgodne z powszechnie przyjętymi standardami w dziedzinie geodezji i kartografii. Czerwony kolor jest często używany do oznaczania istotnych informacji, takich jak granice, obszary objęte analizą, a także miejsca o szczególnym znaczeniu. W praktyce, używanie czerwonego koloru pozwala na szybkie i łatwe zidentyfikowanie obszarów, które były przedmiotem badania, co jest niezbędne podczas dalszych analiz oraz planowania. Na przykład, podczas analizy wyników wywiadu terenowego dotyczącego projektów budowlanych, czerwone oznaczenie wskazuje na miejsca, które wymagają szczególnej uwagi, co może być istotne dla inżynierów i planistów. Dzięki temu, efektywnie wspiera się proces podejmowania decyzji, minimalizując ryzyko błędów w interpretacji danych. Stosowanie jednolitych kolorów w dokumentacji geodezyjnej sprzyja również lepszemu zrozumieniu i współpracy pomiędzy różnymi zespołami pracującymi nad projektem.

Pytanie 36

Jakiej metody nie należy używać do oceny pionowości komina przemysłowego?

A. stałej prostej

B. trygonometrycznej

C. wcięć kątowych

D. fotogrametrycznej

Odpowiedź wskazująca na metodę stałej prostej jako nieodpowiednią do badania pionowości komina przemysłowego jest poprawna, ponieważ ta technika nie jest w stanie precyzyjnie określić odchyleń od pionu. Metoda ta polega na wyznaczeniu linii prostych, które mogą być łatwo zakłócone przez zjawiska atmosferyczne, a także przez trudne warunki terenowe. W praktyce, do oceny pionowości kominów przemysłowych najczęściej wykorzystuje się metody takie jak wcięcia kątowe, trygonometryczne czy fotogrametryczne, które zapewniają większą dokładność i powtarzalność pomiarów. W przypadku pomiarów kominów, które mogą mieć znaczne wysokości, kluczowe jest zastosowanie technik, które uwzględniają zarówno perspektywiczne zniekształcenia, jak i ewentualne przesunięcia w poziomie, co czyni metody oparte na geodezji i fotogrametrii bardziej odpowiednimi. Przykłady zastosowania takich metod można znaleźć w dokumentacji projektowej budynków przemysłowych, gdzie dokładność pomiarów pionowości ma kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa konstrukcji.

Pytanie 37

Cyfra 2 w symbolu ²/₅, użytym podczas oznaczania w terenie punktów hektometrowych stworzonych w trakcie wytyczania linii profilu podłużnego, wskazuje na

A. liczbę hektometrów w danym kilometrze trasy

B. całkowitą liczbę kilometrów od początku trasy

C. numer hektometra w konkretnym kilometrze

D. całkowitą liczbę metrów w jednym odcinku trasy

Odpowiedź wskazująca, że cyfra 2 w symbolu ²/₅ oznacza pełną liczbę kilometrów od początku trasy, jest prawidłowa. W kontekście wytyczenia linii profilu podłużnego, ten format graficzny jest powszechnie stosowany w inżynierii lądowej i geodezji. Cyfry w takim zapisie odpowiadają segmentom trasy, przy czym licznik (2) wskazuje na liczbę pełnych kilometrów. Oznacza to, że pomiar dotyczy odległości od punktu startowego trasy, co jest kluczowe dla poprawnej interpretacji danych geodezyjnych. W praktyce, takie oznaczenia są istotne podczas dokumentacji i analizy tras transportowych, ponieważ umożliwiają precyzyjne określenie lokalizacji punktów kontrolnych, co jest zgodne z normami branżowymi, takimi jak PN-EN ISO 19101. Na przykład, w projektach budowlanych czy inżynieryjnych, znajomość i poprawne odczytywanie tych symboli jest niezbędne do planowania i koordynacji prac budowlanych, co wpływa na efektywność realizacji zadań.

Pytanie 38

Wizury pomiędzy sąsiednimi punktami geodezyjnej osnowy poziomej powinny być przeprowadzone w trakcie

A. niwelacji punktów osnowy

B. pomiarów rzeźby terenu

C. wywiadu terenowego

D. sporządzania opisu topograficznego

Wybór niwelacji punktów osnowy jako odpowiedzi jest błędny, ponieważ niwelacja koncentruje się na pomiarach różnic wysokości, a nie na wizurach poziomych. W praktyce geodezyjnej niwelacja służy do ustalenia różnic wysokości pomiędzy punktami, co jest kluczowe w kontekście budownictwa czy inżynierii lądowej, ale nie ma bezpośredniego związku ze sprawdzaniem wizur. Ponadto, pomiary rzeźby terenu, choć ważne w kontekście analizy topograficznej, nie mają na celu weryfikacji widoczności pomiędzy punktami geodezyjnymi. Pomiary te koncentrują się na zbieraniu danych o ukształtowaniu terenu, co jest użyteczne w planowaniu przestrzennym, ale niekoniecznie odnosi się do analizy wizur geodezyjnych. Sporządzanie opisu topograficznego również nie jest związane z bezpośrednim sprawdzaniem wizur – opis ten ma na celu przedstawienie cech obszaru, ale nie jest techniką weryfikacji widoczności. Kluczowym błędem myślowym, który prowadzi do wyboru niepoprawnych odpowiedzi, jest mylenie rodzajów pomiarów i ich celów. Ważne jest zrozumienie, że każdy z wymienionych procesów ma swoje specyficzne zastosowanie i nie można je wymieniać zamiennie, co podkreśla znaczenie znajomości podstawowych pojęć i praktyk w geodezji.

Pytanie 39

Który z poniższych elementów terenu zalicza się do pierwszej kategorii dokładnościowej?

A. Boisko sportowe

B. Linia brzegowa jeziora

C. Drzewo przyuliczne

D. Budynek szkoły

Budynek szkoły to coś, co możemy spokojnie wrzucić do pierwszej grupy dokładnościowej, jeśli mówimy o analizie terenowej i geodezyjnej. W tej grupie są obiekty, które mają naprawdę wysoką precyzję. To znaczy, że ich lokalizacja jest dokładnie określona i można je wykorzystać w różnych sytuacjach, jak planowanie przestrzenne czy urbanistyka. Jak to z budynkami bywa, zwłaszcza tymi publicznymi, jak szkoły, mają one duże znaczenie dla analizy przestrzennej, bo ich lokalizacja wpływa na to, jak dostępne są usługi dla ludzi w okolicy. Kiedy tworzymy mapy społeczne czy sprawdzamy dostęp do edukacji, precyzyjna lokalizacja szkół jest super ważna, żeby ocenić jakość życia i infrastruktury w danym miejscu. A wiesz, stosowanie standardów jak ISO 19115, które dotyczą metadanych geograficznych, pomaga w tym, żeby te dane były zebrane i użyte tak, jak trzeba. To naprawdę ważne dla dalszych analiz.

Pytanie 40

System informacyjny, który umożliwia zbieranie, aktualizację i udostępnianie danych o sieciach uzbrojenia terenu GESUT, to

A. ewidencja geometryczna systemu uzbrojenia terenu

B. geodezyjna ewidencja sieci uzbrojenia terenu

C. ewidencja geometryczna sieci uzbrojenia terenu

D. ewidencja geodezyjna systemu urządzeń technicznych

Geodezyjna ewidencja sieci uzbrojenia terenu (GESUT) jest kluczowym narzędziem w zarządzaniu infrastrukturą przestrzenną. Odpowiedź, która wskazuje na geodezyjną ewidencję, jest prawidłowa, ponieważ koncentruje się na precyzyjnym zbieraniu i utrzymywaniu danych geodezyjnych dotyczących sieci uzbrojenia, takich jak wodociągi, kanalizacje czy linie energetyczne. GESUT umożliwia nie tylko aktualizację tych danych, ale także ich udostępnianie różnym użytkownikom, co ma istotne znaczenie w kontekście planowania przestrzennego i zarządzania kryzysowego. Przykładowo, w sytuacji awarii sieci wodociągowej, szybki dostęp do map GESUT może znacząco przyspieszyć działania naprawcze. Dodatkowo, zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, ewidencja ta powinna być zgodna z krajowymi standardami, co pozwala na jej integrację z innymi systemami informacyjnymi, w tym ewidencją gruntów i budynków. Takie zintegrowane podejście wspiera efektywne zarządzanie infrastrukturą oraz podnosi jakość świadczonych usług.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej