Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik programista
  • Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
  • Data rozpoczęcia: 10 stycznia 2025 20:07
  • Data zakończenia: 10 stycznia 2025 20:25

Egzamin zdany!

Wynik: 27/40 punktów (67,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Który komponent systemu komputerowego zajmuje się transferem danych pomiędzy procesorem a pamięcią RAM?

A. Karta graficzna
B. Zasilacz
C. Mostek północny (Northbridge)
D. Kontroler DMA
Mostek północny, znany również jako Northbridge, jest kluczowym elementem architektury komputerowej, który odpowiada za komunikację pomiędzy procesorem a pamięcią RAM. Jego głównym zadaniem jest koordynowanie przepływu danych w systemie oraz zapewnienie szybkiego dostępu do pamięci, co jest niezbędne dla wydajności całego systemu. Mostek północny jest odpowiedzialny za zarządzanie magistralami danych, a także interfejsami, takimi jak PCI Express, które łączą różne komponenty. Dzięki zastosowaniu standardów, takich jak DDR (Double Data Rate), mostek północny umożliwia efektywne przesyłanie danych w wysokiej prędkości. Praktycznym przykładem działania mostka północnego jest sytuacja, kiedy procesor potrzebuje załadować dane z pamięci RAM do rejestrów – mostek północny zarządza tym procesem, minimalizując opóźnienia i maksymalizując wydajność. W nowoczesnych systemach komputerowych mostek północny jest często zintegrowany z procesorem, co dodatkowo zwiększa efektywność komunikacji oraz zmniejsza czas dostępu do danych.
Pytanie 2

Tworząc aplikację opartą na obiektach, należy założyć, że program będzie zarządzany przez

A. pętlę dyspozytora, która w zależności od zdarzenia wywoła właściwą funkcję
B. zbiór instancji klas współpracujących ze sobą
C. moduły zawierające funkcje oraz zmienne globalne
D. definicję warunków końcowego rozwiązania
Często spotykam się z przekonaniem, że budowanie programów opartych na modułach z funkcjami i zmiennymi globalnymi jest wystarczające, zwłaszcza w mniejszych projektach. Jednak takie podejście prowadzi do dużej trudności w utrzymaniu i rozwoju aplikacji, szczególnie gdy program zaczyna rosnąć. Globalne zmienne powodują tzw. efekt uboczny – nie wiadomo gdzie i kiedy ich stan się zmienia, co niesamowicie utrudnia debugowanie i wprowadzanie nowych funkcjonalności. Pętle dyspozytora i reakcja na zdarzenia to raczej domena programowania proceduralnego lub prostych systemów sterowania, ale nie oddają istoty programowania obiektowego – tu nie chodzi o centralne zarządzanie funkcjami, tylko o to, żeby obiekty same wiedziały, jak mają na siebie reagować. Zdarza mi się widzieć takie podejście w starszych aplikacjach, gdzie cała logika mieści się w jednym dużym pliku z wielką pętlą i masą instrukcji warunkowych – naprawdę trudno takie rozwiązania rozwijać bez wpadania w spaghetti code. Co do definicji warunków końcowych jako sposobu zarządzania programem, to jest to raczej element algorytmiki, a nie struktury aplikacji obiektowej. Moim zdaniem takie myślenie wynika z braku zrozumienia, jak ważna jest modularność i enkapsulacja w programowaniu obiektowym. Branżowe standardy (np. SOLID, DRY) podkreślają, że kod dobrze podzielony na obiekty i odpowiedzialności minimalizuje błędy i pozwala łatwo rozbudowywać aplikacje. Wspólna praca wielu instancji klas, każdej z jasno zdefiniowaną rolą, pozwala na tworzenie dużo bardziej elastycznych i odpornych na zmiany systemów. Jeśli ktoś nadal opiera projekt na globalnych zmiennych czy centralnej pętli, to prędzej czy później napotka na ścianę komplikacji, której można łatwo uniknąć, stosując paradygmat obiektowy.
Pytanie 3

Metodyka zwinna (ang. agile) opiera się na

A. podzieleniu projektu na kolejne etapy: planowanie, programowanie, testowanie, z ciągłym oszacowaniem ryzyka projektu
B. zaplanowaniu całej aplikacji na początku projektu i jej tworzeniu na przemian z testowaniem
C. dekompozycji przedsięwzięcia na elementy, które są niezależnie projektowane, wytwarzane i testowane w krótkich iteracjach
D. przygotowaniu testów dla całego projektu, a następnie wprowadzaniu kolejnych jego fragmentów
Podejście kaskadowe (waterfall) zakłada podział projektu na kolejne etapy (projekt, programowanie, testy), ale nie dopuszcza powrotu do wcześniejszych faz, co czyni je mniej elastycznym niż agile. Projektowanie całej aplikacji na początku jest charakterystyczne dla tradycyjnych metodyk, takich jak V-model, ale nie odzwierciedla idei iteracyjnego rozwoju stosowanego w agile. Implementowanie testów po zakończeniu całości projektu ogranicza możliwość szybkiego reagowania na błędy i jest sprzeczne z filozofią agile, gdzie testy są integralną częścią każdego etapu iteracji.
Pytanie 4

Który system operacyjny jest podstawowym środowiskiem do tworzenia aplikacji mobilnych w języku Swift?

A. Android
B. Windows UWP
C. iOS
D. LG UX
Chociaż może się wydawać, że język programowania taki jak Swift da się wykorzystać na wielu różnych platformach mobilnych, to jednak jego projektowanie i rozwój były bardzo mocno związane z ekosystemem Apple. Android, choć jest największym systemem mobilnym na świecie, korzysta z innych technologii – głównie języka Java i Kotlin. Próbując pisać aplikacje mobilne na Androida w Swifcie, natrafiamy na całą masę problemów technicznych: brak oficjalnych narzędzi, wsparcia społeczności i integracji z Android SDK. Z moich obserwacji wynika, że są jakieś eksperymentalne mosty, ale to bardziej ciekawostka niż coś, co można używać w produkcji. Z kolei LG UX nie jest nawet osobnym systemem operacyjnym, tylko nakładką na Androida wykorzystywaną przez wybrane telefony LG – tu w ogóle nie ma mowy o natywnym wykorzystaniu Swifta, zresztą praktycznie nikt go tam nie używa. Jeśli chodzi o Windows UWP – ta platforma służy budowaniu uniwersalnych aplikacji na Windowsa, ale używa się tam innych technologii, głównie C#, czasami C++, czy nawet JavaScript. Swift na tej platformie to raczej egzotyczny temat i nie ma oficjalnego wsparcia. Myślę, że sporo osób myli dostępność języka (bo Swift jest open source) z możliwościami praktycznego wdrożenia. W branży przyjęło się, że wybierając środowisko do budowy aplikacji mobilnych w Swifcie, wybieramy przede wszystkim iOS, bo tylko tam mamy pełnię wsparcia, narzędzi i zgodność z wytycznymi Apple. Warto o tym pamiętać, żeby nie tracić czasu na próby wdrażania Swifta tam, gdzie po prostu nie jest to przewidziane przez producentów platform.
Pytanie 5

Który z wymienionych algorytmów sortujących posiada średnią złożoność obliczeniową równą O(n log n)?

A. Sortowanie szybkie (QuickSort)
B. Sortowanie przez wstawianie
C. Sortowanie bąbelkowe
D. Sortowanie przez wybór
QuickSort to naprawdę jeden z najlepszych sposobów na sortowanie. W zasadzie chodzi o to, że dzielimy naszą tablicę na dwie części, z pomocą takiego specjalnego elementu, który nazywamy pivotem. W praktyce działa to tak, że mamy część mniejszą i większą od tego pivota, a potem każdą z tych części sortujemy jeszcze raz, tak jakbyśmy powtarzali cały proces. Myślę, że to działa super, szczególnie na dużych zbiorach danych, i dlatego QuickSort jest naprawdę popularny w różnych programach i aplikacjach.
Pytanie 6

Który z poniższych składników NIE jest konieczny do stworzenia klasy w C++?

A. Zastosowanie słowa kluczowego class
B. Definicja funkcji członkowskich klasy
C. Definicja destruktora
D. Deklaracja atrybutów klasy
Do utworzenia klasy w C++ nie jest wymagana definicja destruktora. Destruktor to specjalna metoda klasy, która jest wywoływana automatycznie w momencie zniszczenia obiektu, ale jego obecność jest opcjonalna. Klasy, które nie operują bezpośrednio na zasobach zewnętrznych, takich jak dynamiczna pamięć lub pliki, często nie potrzebują destruktora, ponieważ domyślny destruktor generowany przez kompilator jest wystarczający. Aby utworzyć klasę, wystarczy deklaracja pól i metod oraz użycie słowa kluczowego 'class'. To sprawia, że C++ pozwala na szybkie definiowanie prostych klas, które można później rozwijać w miarę potrzeby.
Pytanie 7

Jak zrealizować definiowanie własnego wyjątku w języku C++?

A. Skorzystać z domyślnej metody obsługi błędów
B. Wykorzystać blok try z pustym blokiem catch
C. Utworzyć klasę, która dziedziczy po std::exception
D. Automatycznie wywołać funkcję throw
Aby zdefiniować własny wyjątek w języku C++, należy stworzyć klasę dziedziczącą po standardowej klasie 'std::exception' lub jednej z jej pochodnych. Klasa ta może zawierać własne metody i pola, dostosowując obsługę błędów do specyficznych potrzeb aplikacji. Dziedziczenie z 'std::exception' umożliwia korzystanie z funkcji takich jak 'what()', która zwraca opis błędu. Dzięki temu programista może precyzyjnie określić typ i przyczynę wyjątku, co prowadzi do bardziej czytelnego i łatwiejszego w utrzymaniu kodu. Tworzenie własnych wyjątków jest szczególnie przydatne w dużych projektach, gdzie występuje potrzeba kategoryzacji i obsługi różnych typów błędów w zależności od ich źródła.
Pytanie 8

Jaka jest składnia komentarza jednoliniowego w języku Python?

A. #
B. ""
C. //
D. !
Komentarz jednoliniowy w Pythonie zaczynamy od znaku hash, czyli #. To jest taki uniwersalny sposób na szybkie dodanie uwagi lub wyjaśnienia bez wpływu na działanie kodu. Moim zdaniem to bardzo praktyczne – wystarczy po prostu wpisać # i reszta linii jest ignorowana przez interpreter. W dużych projektach często spotyka się krótkie komentarze obok wyrażeń, np. x += 1 # inkrementacja liczby porządkowej. Co ciekawe, Python nie posiada stricte blokowych komentarzy, jak niektóre inne języki (np. /* ... */ w C lub Java), więc hashe naprawdę często się stosuje. To niesamowicie pomaga przy czytelności kodu, szczególnie gdy wracamy do własnych plików po kilku tygodniach albo pracujemy w zespole. PEP 8, czyli oficjalny przewodnik stylu Pythona, zaleca wręcz regularne używanie komentarzy do wyjaśniania „dlaczego” coś robimy, nie tylko „co” robimy. Dobrze napisany komentarz może skrócić czas szukania błędów albo tłumaczenia rozwiązań innym. Z mojego doświadczenia, warto pilnować, by komentarze nie były przestarzałe – łatwo zapomnieć o ich aktualizacji po zmianach w kodzie. Jeśli kiedyś napotkasz kod bez #, a z innymi znakami, to od razu czerwona lampka: to raczej nie jest Python.
Pytanie 9

Kod zaprezentowany w filmie w języku C++ nie przechodzi kompilacji. Co należy zmodyfikować w tym kodzie, aby kompilacja odbyła się bez błędów?

A. naprawić błąd w funkcji sprawdz, który polega na braku nawiasów {} w pętli for
B. zadeklarować zmienną sprawdz przed jej wykorzystaniem w linii 11
C. dodać deklarację funkcji sprawdz przed funkcją main
D. poprawnie zapisać warunek w instrukcji if w linii 11, np. sprawdz(x)==true
Odpowiedź jest trafna, bo w języku C++ kompilator musi wiedzieć o istnieniu funkcji zanim zostanie ona użyta w kodzie, np. w funkcji main. Bez wcześniejszej deklaracji, kompilator nie zna sygnatury funkcji i nie potrafi zweryfikować wywołania, co skutkuje błędem typu 'implicit declaration of function'. Deklaracja funkcji to taki sygnał informujący kompilator „hej, taka funkcja będzie i będzie przyjmować takie argumenty, a zwracać taki typ”. Praktycznie rzecz biorąc, przed funkcją main wystarczy wpisać np. 'bool sprawdz(int x);', żeby wszystko grało. To szczególnie ważne przy większych projektach czy pracy w zespołach, gdzie pliki nagłówkowe z deklaracjami funkcji są standardem. Pozwala to na lepszą czytelność i porządek w kodzie – kompilator wie, czego się spodziewać, a Ty unikasz dziwnych, trudnych do znalezienia błędów. Moim zdaniem taka organizacja kodu to podstawa, szczególnie jeśli kiedyś będziesz korzystać z bibliotek lub cudzych funkcji – deklaracje są wtedy wręcz obowiązkowe. To zasada, której trzyma się większość zespołów programistycznych i, szczerze mówiąc, sam kilka razy w młodości zapomniałem o deklaracji, przez co debugowanie trwało wieki. Warto od razu wyrobić sobie taki nawyk, bo to oszczędza sporo nerwów i czasu, a kod staje się solidniejszy i bardziej profesjonalny.
Pytanie 10

Jakiego rodzaju zmiennej użyjesz w C++, aby przechować wartość "true"?

A. liczba całkowita
B. tekst
C. liczba zmiennoprzecinkowa
D. bool
Typ danych 'bool' w języku C++ jest przeznaczony do przechowywania wartości 'true' lub 'false'. Deklaracja 'bool isReady = true;' to przykład poprawnego przypisania wartości logicznej do zmiennej. Typ boolean jest kluczowy w warunkach decyzyjnych, pętlach i operacjach porównawczych. W programowaniu typ 'bool' jest wykorzystywany do kontroli przepływu programu, obsługi wyjątków oraz sprawdzania poprawności danych. Użycie booleanów w kodzie zwiększa jego czytelność i pozwala na bardziej przejrzyste budowanie logiki aplikacji.
Pytanie 11

Jaką wartość przyjmie etykieta label po wykonaniu poniższego kodu, gdy zostanie on uruchomiony po naciśnięciu przycisku w aplikacji?

private void Button_click(object sender, routedEventArgs e) {
    int tmp = 0;
    for (int i=0; i<=100; i+=2) {
        tmp += i;
    }
    label.Content = tmp;
}
A. suma liczb z przedziału od 0 do 100
B. liczby z przedziału od 0 do 100
C. liczby parzyste z przedziału od 0 do 100
D. suma liczb parzystych z przedziału od 0 do 100
Kod, który został podany w pytaniu, wykorzystuje pętlę for do obliczenia sumy wszystkich liczb parzystych z przedziału od 0 do 100 włącznie. Zmienna tmp pełni tutaj rolę akumulatora, który z każdą iteracją powiększa swoją wartość o kolejną liczbę parzystą. Startujemy od zera, a dzięki i+=2 pętla przechodzi tylko przez liczby parzyste (0, 2, 4, ..., 100). To bardzo typowy sposób, żeby wyliczyć sumę konkretnego zbioru liczb – w tym przypadku parzystych z określonego zakresu. Moim zdaniem warto zauważyć, że takie podejście świetnie sprawdza się w prostych kalkulatorach, prostych analizach danych czy nawet w grach, gdzie czasem trzeba sumować tylko wybrane wartości. W praktyce, szczególnie w większych projektach, lepiej opakować takie operacje w osobne metody lub korzystać np. z funkcji agregujących LINQ w C#. Ale zasada jest ta sama – najpierw określamy, co konkretnie chcemy sumować (tutaj: liczby parzyste), a potem realizujemy to w pętli. Ten fragment kodu jest też niezłym przykładem, jak optymalnie można przechodzić przez dane, jeśli nie musimy analizować wszystkich możliwych wartości (tutaj: wystarczy co drugi krok). Takie sumowanie przydaje się w pracy z raportami, zestawieniami i w miejscach, gdzie liczy się wydajność przetwarzania danych.
Pytanie 12

Jakie jest przeznaczenie komentarzy w kodzie źródłowym programu?

A. Do uruchamiania kodu w trybie debugowania
B. Do definiowania zmiennych globalnych
C. Do optymalizacji wydajności kodu
D. Do dokumentowania działania kodu i ułatwienia jego zrozumienia
Komentarze w kodzie źródłowym programu pełnią kluczową rolę w dokumentowaniu działania aplikacji. Dzięki nim programiści mogą opisywać, co robią poszczególne fragmenty kodu, jakie funkcje realizują oraz jakie są zależności między modułami. Komentarze nie wpływają na działanie programu, ale znacząco ułatwiają pracę nad nim w przyszłości, zwłaszcza gdy projekt jest rozwijany przez wielu programistów lub po dłuższej przerwie. Komentarze poprawiają czytelność kodu, minimalizując ryzyko błędów wynikających z niejasności lub złej interpretacji działania aplikacji. W dobrze napisanym kodzie komentarze są używane strategicznie – opisują kluczowe algorytmy, niestandardowe rozwiązania oraz obszary wymagające szczególnej uwagi. Przejrzysty i dobrze udokumentowany kod to fundament skalowalnych i łatwych w utrzymaniu aplikacji.
Pytanie 13

Diagram Gantta, który został zaprezentowany, odnosi się do projektu IT. Przyjmując, że każdy członek zespołu posiada odpowiednie kompetencje do realizacji każdego z zadań, a każde zadanie może być przypisane tylko jednej osobie, która poświęca na nie pełen dzień pracy, to minimalna liczba osób w zespole wynosi

Ilustracja do pytania
A. 1 osobę
B. 2 osoby
C. 5 osób
D. 4 osoby
Diagram Gantta to narzędzie wizualne używane do planowania i zarządzania projektami. Pokazuje harmonogram zadań w czasie. Na przedstawionym diagramie mamy pięć zadań projektowych: Projekt aplikacji Grafika Strona WWW Aplikacja front-end i Aplikacja back-end. Aby określić minimalną liczbę osób potrzebnych do realizacji projektu należy zidentyfikować które zadania mogą być realizowane równocześnie. Z diagramu wynika że w pierwszym tygodniu (1.02 - 7.02) realizowane są zadania Projekt aplikacji i Grafika które wymagają dwóch osób. W kolejnych tygodniach zadania są ułożone tak by unikać nakładania się co oznacza że w każdej kolejnej fazie projektu można kontynuować prace przydzielając jedną osobę do każdego zadania. Dlatego minimalna liczba osób wymagana do realizacji tego projektu to dwie. Taki sposób planowania jest zgodny z zasadami efektywnego zarządzania zasobami w projektach informatycznych co pozwala na optymalne wykorzystanie czasu i umiejętności zespołu. Zastosowanie metody diagramu Gantta jest powszechną praktyką w branży IT pozwalającą na lepsze zobrazowanie zależności i potrzeb kadrowych w projektach.
Pytanie 14

Jaką funkcję pełni operator "|" w języku C++?

A. Operację przesunięcia bitów w prawo
B. Bitowe "lub"
C. Logiczne "lub"
D. Bitowe "xor"
Operator `|` w języku C++ jest operatorem bitowym `OR`, który porównuje bity dwóch liczb i zwraca `1` w pozycji bitu, jeśli przynajmniej jeden z odpowiadających sobie bitów jest `1`. Przykład: `5 | 3` (w notacji binarnej `0101 | 0011`) zwróci `0111`, co odpowiada liczbie `7`. Operatory bitowe są często używane w programowaniu systemowym, kryptografii oraz manipulacji danymi na poziomie bitowym.
Pytanie 15

Jaki jest zasadniczy cel ataku phishingowego?

A. Uniemożliwienie dostępu do usług internetowych
B. Kradzież haseł z pamięci operacyjnej urządzenia
C. Zakłócanie pracy sieci przez nadmiarowe zapytania
D. Zbieranie danych osobowych za pomocą podszywających się stron lub wiadomości
Atak phishingowy różni się od innych form cyberataków, które również mogą mieć na celu uzyskanie danych, lecz realizowane są w inny sposób. Zakłócenie działania sieci poprzez nadmiar zapytań, znane jako atak DDoS, polega na przesyłaniu ogromnej ilości zapytań do serwera, co skutkuje jego przeciążeniem i niedostępnością dla użytkowników. Tego typu ataki są ukierunkowane na infrastrukturę, a nie na pojedyncze dane osobowe użytkowników. W przypadku wykradania haseł z pamięci operacyjnej urządzenia, technika ta wymaga stosowania złośliwego oprogramowania, które potrafi skanować pamięć RAM i wyłuskiwać informacje. Jest to bardziej złożony proces, który wymaga bezpośredniego dostępu do systemu ofiary, co różni się od prostoty i zasięgu ataku phishingowego. Ostatnia z wymienionych możliwości, blokowanie dostępu do usług online, często jest związana z ransomware, które szyfruje pliki użytkownika i żąda okupu za ich odblokowanie. W przeciwieństwie do phishingu, tego typu ataki są bardziej destrukcyjne i mają na celu zaszkodzenie systemowi, a nie kradzież danych osobowych przez oszustwa. Dlatego też, mimo że wszystkie wymienione metody są niebezpieczne, to jednak ich mechanizmy i cele są zupełnie inne niż w przypadku ataku phishingowego.
Pytanie 16

W jakim modelu Cyklu Życia Projektu Informatycznego znajduje się etap analizy ryzyka?

A. W spiralnym
B. W kaskadowym
C. W modelu Fry’ego
D. W modelu z prototypem
Model spiralny to taki nietypowy sposób prowadzenia projektów informatycznych, gdzie ryzyko traktuje się całkiem poważnie i systemowo. Główna różnica, moim zdaniem, w porównaniu do klasycznego modelu kaskadowego czy prototypowego, polega na tym, że każda pętla spirali zaczyna się właśnie od identyfikacji i analizy ryzyka. To nie jest tylko jakaś teoria – w praktyce, na przykład w dużych projektach bankowych czy medycznych, zanim zespół zabierze się za kodowanie czy projektowanie, musi rozpoznać potencjalne zagrożenia, np. możliwe opóźnienia, niedoszacowanie kosztów, czy brak interoperacyjności systemów. Model ten mocno wpisuje się w dobre praktyki zarządzania projektami IT, bo umożliwia adaptację w trakcie realizacji, a nie dopiero na samym końcu, gdy czasami już za późno na zmiany. Według Boehma, twórcy tego modelu, analiza ryzyka jest krytyczna, bo pozwala wcześnie wykryć błędy i unikać kosztownych pomyłek. To też łączy się z zasadą iteracyjności – każda nowa faza bazuje na wnioskach z poprzedniej, co zwiększa szansę na sukces projektu. Z mojego doświadczenia wynika, że tam, gdzie analiza ryzyka jest na poważnie traktowana, projekty rzadziej zaliczają spektakularne wpadki, a zespoły są lepiej przygotowane na niespodzianki. No i szczerze mówiąc, sam model spiralny jest często bardziej przyjazny, bo pozwala na eksperymentowanie przy jednoczesnym zabezpieczeniu projektu przed katastrofą.
Pytanie 17

Która z poniższych struktur danych jest najbardziej odpowiednia do przechowywania unikalnych elementów?

A. Tablica
B. Sekwencja
C. Kolejka priorytetowa
D. Zbiór (Set)
Lista pozwala na dodawanie powtarzających się elementów, więc nie daje ci unikalności. Tablica działa podobnie, bo też trzyma duplikaty, bez jakiegoś mechanizmu, który by je automatycznie usuwał. Kolejka priorytetowa przechowuje rzeczy według określonej kolejności, ale tu znowu nie jest mowa o unikalności. Każda z tych struktur ma swoje zadania, ale żadna nie jest tak dobra jak zbiór, jeśli chodzi o trzymanie unikalnych danych. Dziwne, nie?
Pytanie 18

Z analizy złożoności obliczeniowej różnych algorytmów sortowania na dużych zbiorach danych (przekraczających 100 elementów) wynika, że najefektywniejszą metodą jest algorytm sortowania

sortowanie bąbelkoweO(n²)
sortowanie przez wstawianieO(n²)
sortowanie przez scalanieO(n log n)
sortowanie przez zliczanieO(n)
sortowanie kubełkoweO(n²)
A. przez scalanie
B. bąbelkowego
C. przez zliczanie
D. kubełkowego
Sortowanie przez zliczanie jest jedną z najszybszych metod sortowania w przypadku określonych typów danych wejściowych. W szczególności działa ono efektywnie, gdy znamy ograniczenia co do zakresu wartości w zbiorze danych, ponieważ jego złożoność obliczeniowa wynosi O(n+k), gdzie n to liczba elementów do posortowania, a k to zakres wartości. Dzięki temu, w przeciwieństwie do metod sortowania porównawczego, takich jak sortowanie przez scalanie czy bąbelkowe, sortowanie przez zliczanie może osiągnąć liniową złożoność czasową, jeśli k jest stosunkowo małe w porównaniu do n. Algorytm ten działa poprzez zliczanie wystąpień każdego elementu, co pozwala na szybkie umieszczenie go w odpowiedniej pozycji w posortowanej tablicy. Przykładowe zastosowania sortowania przez zliczanie to sortowanie wyników egzaminów czy organizacja danych liczbowych w określonym przedziale, co jest często spotykane w analizach statystycznych. Standardy branżowe często korzystają z tej metody, gdy operujemy na dużych zbiorach danych o ograniczonym zakresie, co jest zgodne z najlepszymi praktykami efektywnego przetwarzania danych.
Pytanie 19

Jakie jest źródło błędu w podanym kodzie przez programistę?

class Dokument {
    public string nazwa;
    protected string autor;
}
// .... w kodzie funkcji main
Dokument doc = new Dokument();
Console.WriteLine(doc.autor);
A. Inicjalizacja obiektu została błędnie zapisana.
B. Brak konstruktora w definicji klasy.
C. Pole autor jest niedostępne z tego poziomu.
D. Argumenty konstruktora powinny być przekazane podczas inicjalizacji obiektu.
Błąd związany z polem 'autor' wynika z problemu dostępu do pól prywatnych w klasie. W programowaniu obiektowym, pola prywatne (oznaczone jako private) są dostępne tylko wewnątrz danej klasy i nie mogą być bezpośrednio modyfikowane lub odczytywane z zewnątrz. Aby umożliwić dostęp do takich pól, programista powinien utworzyć odpowiednie metody dostępowe – tzw. gettery i settery. Jest to przykład hermetyzacji (encapsulation), jednego z filarów programowania obiektowego, który pozwala na kontrolę nad tym, jak dane są przechowywane i modyfikowane. Hermetyzacja zwiększa bezpieczeństwo aplikacji i zapobiega przypadkowym zmianom wartości pól obiektu.
Pytanie 20

Diagramem, który służy do śledzenia realizacji zadań przez członków zespołu projektowego, może być

A. aktywnosci UML
B. związków encji
C. Venna
D. Gantta
Wydaje się, że niektóre z tych diagramów brzmią technicznie znajomo, ale niestety nie są właściwym wyborem, jeśli chodzi o monitorowanie realizacji zadań przez członków zespołu projektowego. Diagram Venna, choć rzeczywiście przydatny do ukazywania części wspólnych i relacji między zbiorami, raczej nie nadaje się do śledzenia postępu prac czy rozkładu zadań w projekcie. To narzędzie typowo matematyczne, można go spotkać w analizie danych czy prezentowaniu wspólnych cech, ale nie w harmonogramowaniu projektów. Diagram związków encji kojarzy się mocno z bazami danych, bo służy do wizualizacji relacji między encjami w systemach informatycznych. Tego typu diagramy są świetne przy projektowaniu struktur danych, ale zupełnie nie pokazują kto, kiedy i co ma zrobić – czyli nie odpowiadają na potrzeby zarządzania zespołem projektowym. Z kolei diagram aktywności UML, używany do opisu przepływu pracy czy procesów w systemach informatycznych, pozwala zobrazować, jak dane czynności następują po sobie i jakie warunki muszą być spełnione, by przejść do kolejnych etapów. To jednak nadal nie jest narzędzie, które pozwala na efektywne śledzenie postępu zadań przypisanych konkretnym osobom oraz zarządzanie realizacją elementów projektu w czasie. Częstym błędem jest mylenie narzędzi do modelowania procesów z narzędziami do zarządzania projektem – to, że diagram coś dobrze pokazuje, nie znaczy jeszcze, że jest uniwersalny. Moim zdaniem kluczem jest tu rozumienie, że w zarządzaniu projektami liczy się nie tylko wizualizacja procesu, ale też kontrola czasu, odpowiedzialności i zależności między zadaniami, co właśnie zapewnia dobrze zrobiony diagram Gantta.
Pytanie 21

Jakie są kluczowe etapy resuscytacji krążeniowo-oddechowej?

A. 30 uciśnięć klatki piersiowej na przemian z 2 wdechami ratowniczymi
B. 20 uciśnięć klatki piersiowej na przemian z 5 wdechami ratowniczymi
C. 10 uciśnięć klatki piersiowej bez wdechów
D. 30 wdechów ratowniczych bez uciśnięć
30 uciśnięć klatki piersiowej na przemian z 2 wdechami ratowniczymi to standardowy protokół resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO) zgodny z wytycznymi Europejskiej Rady Resuscytacji (ERC). Uciśnięcia wykonywane są na głębokość około 5-6 cm w tempie 100-120 uciśnięć na minutę. Po 30 uciśnięciach wykonuje się 2 wdechy ratownicze, które powinny być wykonywane z odpowiednią siłą, aby unieść klatkę piersiową poszkodowanego. Taka sekwencja jest podstawą pierwszej pomocy i może uratować życie osoby, u której doszło do zatrzymania akcji serca. Resuscytację należy kontynuować do momentu przybycia służb ratunkowych lub odzyskania przytomności przez poszkodowanego.
Pytanie 22

Ile gigabajtów (GB) mieści się w 1 terabajcie (TB)?

A. 512
B. 2048
C. 1024
D. 1000
Odpowiedzi 1000, 2048 i 512 są błędne z różnych powodów. Zaczynając od 1000 – często spotykana w reklamach, zwłaszcza w kontekście dysków twardych, odnosi się do systemu dziesiętnego, gdzie 1 TB to 1 000 GB. Ale w informatyce to tak nie działa, bo 1 TB to 1024 GB, co może nieco mylić. Odpowiedź 2048 to też nie to, bo tu mamy do czynienia z pomyleniem jednostek – 2048 wynika z 2^11 i nie pasuje do terabajtów i gigabajtów. Na koniec, 512, to w ogóle nie gra, bo 512 MB to tylko 0,5 GB, co w porównaniu do 1 TB jest po prostu za małe. Dlatego warto ogarnąć te różnice między systemami binarnym i dziesiętnym, żeby dobrze wiedzieć, jak przeliczać jednostki pamięci.
Pytanie 23

W sekcji, która odpowiada za obsługę wyjątku wygenerowanego przez aplikację, należy to zdefiniować

A. throw
B. try
C. catch
D. finally
Sekcja catch jest dokładnie tą częścią bloku obsługi wyjątków, która przechwytuje wyjątki wygenerowane w sekcji try. Moim zdaniem to podstawowa rzecz, którą musi znać każdy programista, bo obsługa wyjątków to codzienność, zwłaszcza jak pracuje się z zewnętrznymi bibliotekami czy systemami operacyjnymi. W praktyce catch pozwala nam napisać kod, który zareaguje na konkretne typy błędów, np. wyświetli komunikat użytkownikowi albo zapisze log do pliku. Warto też pamiętać o dobrych praktykach – nie łap wszystkich wyjątków jednym ogólnym catch, bo łatwo wtedy ukryć poważniejsze błędy. Lepiej tworzyć osobne sekcje catch dla różnych typów wyjątków. Przykład z życia: kiedy czytasz plik z dysku, może wystąpić FileNotFoundException lub IOException – można wtedy każdy z tych przypadków obsłużyć osobno. Standardy programowania, zwłaszcza w językach takich jak Java czy C#, wyraźnie zalecają stosowanie catch do obsługi określonych i przewidywalnych wyjątków, a nie do łapania wszystkiego na ślepo. Fajnie też podkreślić, że w niektórych językach catch może przyjmować różne formy, np. except w Pythonie, ale logika pozostaje podobna. Cały blok try-catch sprawia, że program jest bardziej odporny na nieoczekiwane sytuacje – dla mnie to podstawa solidnego kodu.
Pytanie 24

Który z komponentów interfejsu użytkownika umożliwia użytkownikowi wprowadzanie danych tekstowych?

A. Przycisk
B. Dialog wyboru pliku
C. Pole tekstowe
D. Pasek narzędziowy
Pole tekstowe to element interfejsu użytkownika, który pozwala użytkownikowi na wprowadzanie danych tekstowych. Jest to jeden z najczęściej używanych komponentów UI w aplikacjach desktopowych, mobilnych i webowych. Pole tekstowe umożliwia wprowadzanie haseł, adresów e-mail, wiadomości i innych danych. W nowoczesnych aplikacjach często zawiera walidację, która sprawdza poprawność wpisywanych danych w czasie rzeczywistym. Dzięki swojej elastyczności, pola tekstowe mogą być wykorzystywane w różnorodnych formularzach, ankietach i systemach rejestracji użytkowników, co czyni je nieodzownym elementem aplikacji o dowolnym przeznaczeniu.
Pytanie 25

Jaką rolę pełni instrukcja throw w języku C++?

A. Przerywa działanie programu, gdy wystąpi wyjątek
B. Inicjuje nowy wyjątek podczas działania aplikacji
C. Ogranicza zasięg zmiennych w bloku try
D. Zgłasza wyjątek, który można przechwycić za pomocą bloku catch
Instrukcja 'throw' w C++ służy do zgłaszania wyjątków, które mogą być następnie przechwycone i obsłużone przez blok 'catch'. Mechanizm ten pozwala na przerwanie normalnego przepływu programu w przypadku wystąpienia błędu i skierowanie sterowania do odpowiedniego miejsca obsługi wyjątków. 'Throw' jest kluczowym elementem obsługi błędów i umożliwia propagowanie informacji o błędach na wyższe poziomy programu, co pozwala na ich efektywną obsługę. Używanie wyjątków poprawia czytelność kodu, umożliwiając oddzielenie logiki biznesowej od logiki obsługi błędów.
Pytanie 26

Liczba A4 w zapisie heksadecymalnym ma odpowiadający jej zapis binarny

A. 1010100
B. 10100010
C. 10100100
D. 1011100
Temat zamiany liczb z systemu szesnastkowego na binarny wraca na różnych etapach nauki elektroniki czy informatyki i z mojego doświadczenia właśnie tutaj pojawia się sporo zamieszania. Problem najczęściej polega na tym, że próbując zamienić liczbę A4 na binarną, niektórzy traktują całość jako liczbę dziesiętną (np. 1010100 to 84 dziesiętnie), nie wiedząc, że każdy znak heksadecymalny to dokładnie cztery bity. Taka pomyłka prowadzi do niepoprawnych wyników – w efekcie powstają binarne reprezentacje za krótkie lub za długie, nieodzwierciedlające rzeczywistego układu bitów. Zdarza się też, że przeliczając ręcznie, ktoś zamienia jedynie ostatnią cyfrę (np. 4 na 100), zapominając, że litery A-F mają swoje konkretne wartości (A=1010). To bardzo częsty błąd, szczególnie na początku nauki, bo intuicyjnie łatwiej pracować tylko z cyframi 0-9. Można też spotkać się z sytuacją, gdy ktoś próbuje połączyć bity w niewłaściwej kolejności, przez co uzyskuje np. 10100010 – to połączenie 1010 (A) i 0010 (2), a nie 0100 (4). Z punktu widzenia profesjonalisty, każda taka pomyłka może skutkować bardzo poważnymi konsekwencjami w praktyce – wystarczy źle zinterpretować adres czy wartości rejestru i cały algorytm się wywraca. Dlatego warto wyrobić nawyk dzielenia każdej cyfry heksadecymalnej na osobne grupy czterech bitów i dopiero potem sklejać całość. Standardy branżowe, np. w dokumentacji układów cyfrowych czy protokołach komunikacyjnych, zawsze prezentują dane w jednym z tych systemów, dlatego bez tej umiejętności trudno przejść na wyższy poziom. Sam kiedyś parę razy na tym poległem i teraz wiem, że warto się zatrzymać i dokładnie przemyśleć każdy krok zamiany.
Pytanie 27

Jakie narzędzie może zostać wykorzystane do automatyzacji testów aplikacji internetowych?

A. Selenium
B. Blender
C. Visual Studio Code
D. Postman
Postman to narzędzie do testowania API, umożliwiające wysyłanie zapytań HTTP i analizowanie odpowiedzi serwera, ale nie jest narzędziem do testowania interfejsów użytkownika w przeglądarce. Blender to narzędzie do modelowania 3D i animacji, które nie ma zastosowania w testowaniu aplikacji webowych. Visual Studio Code to edytor kodu źródłowego, który może być używany do pisania i debugowania kodu, ale samo w sobie nie jest narzędziem do automatycznego testowania aplikacji webowych, jak Selenium.
Pytanie 28

W zaprezentowanym fragmencie kodu występuje błąd logiczny. Na czym on polega?

int x = 0;
while (x != 0 || x != 5) {
  std::cout << x << " ";
  x++;
}
A. Braku zainicjowania zmiennej x, co powoduje, że zmienna nie ma wartości początkowej.
B. Nieprawidłowym warunku pętli, który sprawia, że pętla jest nieskończona.
C. Niewłaściwym warunku pętli, co powoduje, że pętla nigdy się nie wykona.
D. Niepoprawnym użyciu funkcji cout, co skutkuje tym, że zmienna jest wczytywana w pętli.
W programowaniu istotne jest zrozumienie inicjalizacji zmiennych, poprawnego użycia funkcji oraz logicznych warunków sterujących. Brak inicjalizacji zmiennej może prowadzić do nieprzewidywalnego zachowania programu, jednak w tym przypadku zmienna x jest prawidłowo zainicjalizowana wartością 0, co eliminuje ten problem. Błędne zastosowanie funkcji cout mogłoby wskazywać na niepoprawne wywołanie tej funkcji, ale w przedstawionym kodzie funkcja cout jest użyta w sposób poprawny, służąc do wyświetlania wartości zmiennej x w pętli. Ważne jest, aby zrozumieć, że cout jest funkcją wyjściową, a nie wejściową, więc nie ma wpływu na logikę pętli w kontekście wczytywania danych. Co więcej, jednym z częstych błędów jest nieprawidłowy warunek pętli, który może prowadzić do jej nieoczekiwanego zakończenia lub nieskończoności. Warunki pętli powinny być precyzyjnie określone, aby mogły ulec zmianie do wartości fałszywej w pewnym momencie, co pozwala na zakończenie iteracji. Warto również zwrócić uwagę na typowe błędy myślowe, takie jak niewłaściwe operatory logiczne, które mogą prowadzić do błędnych założeń co do działania kodu. Dbałość o te aspekty jest kluczowa w praktyce programistycznej, a znajomość typowych problemów i ich rozwiązań zwiększa jakość i niezawodność oprogramowania.
Pytanie 29

Do implementacji w aplikacji jednokierunkowej funkcji skrótu, zwanej funkcją haszującą, można wykorzystać algorytm

A. DES
B. MD5
C. AES
D. RSA
MD5 to przykład klasycznej funkcji skrótu, czyli właśnie tej funkcji, która generuje z dowolnie długych danych wejściowych stałej długości skrót (hash). Funkcje haszujące są szeroko stosowane w informatyce, szczególnie tam, gdzie potrzebna jest szybka weryfikacja integralności danych albo przechowywanie haseł w bazie danych w sposób bezpieczny (chociaż MD5 dziś już nie poleca się do haseł przez znane luki bezpieczeństwa – lepsze są SHA-256 czy bcrypt). To, co wyróżnia funkcje skrótu jak MD5, to ich jednokierunkowość: znając wynik, praktycznie nie jesteśmy w stanie odtworzyć oryginalnych danych wejściowych, a nawet minimalnie różniące się dane dają zupełnie inne hashe. Przykład praktyczny? Sprawdzenie sumy kontrolnej pliku po pobraniu z internetu – porównujemy hash MD5 z podanym na stronie wydawcy i mamy pewność, że plik nie został podmieniony. W praktyce branżowej, zgodnie z normami bezpieczeństwa jak np. ISO/IEC 27001, funkcje haszujące są podstawą wielu procesów kryptograficznych. Moim zdaniem, znajomość takich algorytmów jak MD5, nawet jeśli już nie jest zalecany w nowych systemach, to podstawa do zrozumienia ogólnego działania funkcji skrótu i różnicy między nimi a szyfrowaniem. Często spotykałem się z myleniem tych pojęć, więc warto to dobrze rozumieć.
Pytanie 30

Wzorzec projektowy "Metoda szablonowa" (Template method) stosuje się do:

A. organizowania obiektów w hierarchiczne struktury drzewiaste
B. określenia szkieletu algorytmu i pozostawienia szczegółów implementacji dla podklas
C. gromadzenia obiektów w jednorodnej kolekcji
D. centralizacji zarządzania wieloma instancjami obiektów
Wzorzec projektowy 'Metoda szablonowa' to naprawdę sprytna sprawa, szczególnie w programowaniu obiektowym. Ten wzorzec pozwala zdefiniować ogólną strukturę algorytmu w klasie bazowej, a szczegóły implementacji przekazać do podklas. Brzmi jak coś z teorii, ale w praktyce często się przydaje, bo daje kontrolę nad przepływem działania algorytmu, nie tracąc elastyczności. To taki kompromis: masz szkielet (np. metoda w klasie abstrakcyjnej), ale nie zamykasz drogi na własne pomysły w podklasach. Typowym przykładem może być system obsługi płatności: cała procedura (np. przetwarzanie zamówienia) jest ustalona, ale poszczególne kroki typu 'autoryzuj', 'zrealizuj' czy 'zatwierdź' można nadpisywać. Daje to porządek i spójność kodu, a przy okazji nie zamyka na zmiany. Moim zdaniem, jeśli w projekcie pojawia się powtarzalny schemat postępowania, który tylko w detalach się różni, to Metoda szablonowa jest jednym z najczystszych rozwiązań. Warto pamiętać, że to podejście zgodne z zasadą Hollywood: „Don’t call us, we’ll call you” – to szkielet decyduje, kiedy wywołać szczegóły. Wielu seniorów poleca ten wzorzec, bo upraszcza utrzymanie i rozwijanie kodu, a IDE typu IntelliJ czy Visual Studio świetnie ogarniają takie abstrakcyjne klasy. Szczerze – w wielu firmach to po prostu standard.
Pytanie 31

Jaką rolę odgrywa interpreter w kontekście programowania?

A. Przekłada kod źródłowy na język maszynowy w trakcie działania programu
B. Łączy kod źródłowy z zewnętrznymi bibliotekami
C. Zoptymalizowuje wydajność aplikacji w środowisku produkcyjnym
D. Generuje plik wykonywalny dla systemu operacyjnego
Tworzenie pliku wykonywalnego jest cechą kompilatora, który generuje gotowy program działający niezależnie od kodu źródłowego. Łączenie kodu z bibliotekami zewnętrznymi to zadanie linkera, który przygotowuje aplikację do uruchomienia, a nie interpretera. Optymalizacja działania aplikacji w środowisku produkcyjnym to rola profilerów i narzędzi do monitorowania wydajności, a nie interpretera, który nie ingeruje w działanie programu po jego uruchomieniu.
Pytanie 32

Która metoda wyszukiwania potrzebuje posortowanej listy do prawidłowego działania?

A. Wyszukiwanie sekwencyjne
B. Wyszukiwanie binarne
C. Wyszukiwanie liniowe
D. Wyszukiwanie z hashem
Wyszukiwanie liniowe (sekwencyjne) działa niezależnie od tego, czy tablica jest posortowana, ale ma złożoność O(n), co czyni je mniej efektywnym dla dużych zbiorów danych. Wyszukiwanie z hashem (hashing) nie wymaga posortowania tablicy, ponieważ działa na zasadzie mapowania kluczy do wartości i ma złożoność O(1) w najlepszym przypadku. Przeszukiwanie sekwencyjne (Linear Search) działa liniowo i nie wykorzystuje sortowania, co sprawia, że jest mniej wydajne dla dużych tablic.
Pytanie 33

Jakie narzędzie programowe jest odpowiedzialne za konwersję kodu źródłowego na formę zrozumiałą dla maszyny, weryfikuje wszystkie polecenia pod kątem ewentualnych błędów, a następnie generuje moduł do wykonania?

A. debugger
B. interpreter
C. dekompilator
D. kompilator
Kompilator to właśnie to narzędzie, które przekształca cały kod źródłowy na raz, zamieniając go na plik wykonywalny lub tzw. kod maszynowy. W praktyce to działa tak: piszesz program w języku wysokiego poziomu, np. C++ czy Java, uruchamiasz kompilator i on sprawdza, czy wszystko w kodzie jest poprawne – od prostych literówek po bardziej złożone błędy składniowe i semantyczne. Jeśli są jakieś błędy, kompilator się na nich zatrzyma i wyświetli Ci komunikaty – nie ruszy dalej, dopóki nie poprawisz. Dopiero potem generuje plik wynikowy, np. .exe na Windowsie albo .class w Javie, który potem może być uruchamiany przez system operacyjny (lub maszynę wirtualną). To cała magia – kod jest gotowy do działania bez ponownego tłumaczenia za każdym razem. Moim zdaniem to ogromne przyspieszenie, szczególnie jak tworzysz większe projekty, bo wiesz, że raz skompilowany program nie wymaga już kompilatora, żeby działać u użytkownika. Kompilatory są kluczowe np. w dużych systemach informatycznych albo wbudowanych (embedded), gdzie liczy się wydajność, przewidywalność i bezpieczeństwo. Nie można też zapomnieć, że kompilatory bardzo często wdrażają różne techniki optymalizacji, dzięki czemu kod wynikowy działa szybciej i sprawniej – przykładem są optymalizacje GCC albo Clang. Z mojego doświadczenia dobra praktyka to zawsze przeprowadzać kompilację w trybie ostrzeżeń, żeby wychwycić nawet najmniejsze nieścisłości. To się naprawdę opłaca – mniej błędów na produkcji!
Pytanie 34

Podczas programowania kontrolki stepper przedstawionej na ilustracji w aplikacji mobilnej, należy zarządzać zmienną, która zawsze przechowuje jej bieżącą wartość. Jakie zdarzenie można wykorzystać do osiągnięcia tej funkcjonalności?

Ilustracja do pytania
A. Unfocused
B. ValueChanged
C. DescendantAdded
D. SizeChanged
Zdarzenie ValueChanged jest kluczowe w kontekście programowania kontrolek takich jak stepper w aplikacjach mobilnych. To zdarzenie jest wywoływane zawsze, gdy wartość kontrolki zostaje zmieniona przez użytkownika, co umożliwia natychmiastowe przetwarzanie tej zmiany i aktualizację interfejsu użytkownika lub innych powiązanych komponentów. W praktyce, użycie zdarzenia ValueChanged to dobry przykład reaktywnego programowania, gdzie aplikacja reaguje na akcje użytkownika w czasie rzeczywistym. Przy implementacji takiego zdarzenia należy zadbać o poprawne sprawdzanie zakresu wartości, aby uniknąć błędów logicznych. Warto również pamiętać o optymalizacji wydajności takiej obsługi, zwłaszcza w aplikacjach złożonych z wielu komponentów zależnych od wartości steppera. Praktyczne zastosowanie tego zdarzenia można znaleźć w aplikacjach e-commerce, gdzie steppery mogą być używane do wyboru ilości produktów w koszyku, a zmiana wartości natychmiast wpływa na obliczenie ceny całkowitej. Używanie zdarzeń takich jak ValueChanged jest zgodne z dobrymi praktykami projektowania interfejsów użytkownika, poprawiając ich responsywność i interaktywność.
Pytanie 35

Jakie z wymienionych narzędzi służy do emulacji mobilnych urządzeń podczas developowania aplikacji?

A. Postman
B. TensorFlow
C. Numpy
D. Genymotion
Genymotion to jedno z najbardziej zaawansowanych narzędzi do emulacji urządzeń mobilnych podczas tworzenia aplikacji na system Android. Umożliwia symulowanie działania aplikacji na różnych urządzeniach i wersjach systemu Android, co pozwala programistom na testowanie kompatybilności i wydajności aplikacji w różnych warunkach. Genymotion oferuje szybkie emulowanie, obsługę GPS, kamery oraz czujników, co czyni go niezwykle przydatnym narzędziem w procesie rozwoju aplikacji mobilnych. Dzięki wsparciu dla integracji z Android Studio, Genymotion jest popularnym wyborem wśród deweloperów tworzących aplikacje na platformę Android.
Pytanie 36

Wartość liczby 1AF, zapisana w systemie szesnastkowym, po przeliczeniu na system dziesiętny wynosi

A. 6890
B. 257
C. 26
D. 431
No, tutaj coś poszło nie tak. Wartość 6890 to chyba wynik jakiegoś błędnego przeliczenia, bo z potęgami szesnastkowymi coś się nie zgadza. Jeśli chodzi o 26, to pewnie źle poskładałeś te cyfry w liczbie szesnastkowej. A 257 to w ogóle nie to, co powinno wyjść, bo brakuje tam jakiejś cyfry w tej liczbie szesnastkowej.
Pytanie 37

Jakie są główne cechy architektury klient-serwer?

A. Komunikacja odbywa się bezpośrednio między urządzeniami klienckimi
B. Dane są przechowywane i przetwarzane na serwerze, a klient wysyła żądania i odbiera odpowiedzi
C. Serwer pełni rolę pasywnego odbiorcy danych od klientów
D. Każdy klient funkcjonuje niezależnie od pozostałych
Architektura klient-serwer to model, w którym dane są przechowywane i przetwarzane na serwerze, a klient wysyła żądania i odbiera odpowiedzi. Model ten umożliwia centralizację zasobów, co prowadzi do łatwiejszego zarządzania aplikacjami i zwiększonego bezpieczeństwa. Klient-serwer jest podstawą działania aplikacji webowych, usług sieciowych oraz baz danych. Dzięki temu architektura ta umożliwia wielu użytkownikom jednoczesny dostęp do tych samych danych, co czyni ją wydajnym rozwiązaniem dla rozproszonych systemów informatycznych. Serwery mogą obsługiwać różne rodzaje klientów, takie jak przeglądarki, aplikacje mobilne czy urządzenia IoT, co sprawia, że jest to wszechstronny model stosowany w wielu branżach.
Pytanie 38

Jaki kod może być związany z treścią wygenerowaną w trakcie działania programu Java?

Exception in thread "main" java.lang.ArithmeticException: / by zero
A. x = tablica[6];
B. x = 0;
C. x = x % y;
D. if (x > y) ...
Kod x = x % y; jest klasycznym przykładem operacji, która może prowadzić do wystąpienia wyjątku ArithmeticException w Javie, szczególnie gdy zmienna y przyjmuje wartość zero. Operator modulo (%) w języku Java nie toleruje dzielenia przez zero – w przeciwieństwie do niektórych innych języków, które mogą zwracać np. NaN lub Infinity, tutaj od razu zostanie zgłoszony wyjątek. Taki wyjątek jest dość powszechny w pracy programisty, zwłaszcza w aplikacjach, gdzie dane wejściowe nie są do końca kontrolowane. Moim zdaniem dobrze jest od razu przyzwyczaić się do zabezpieczania wszystkich operacji dzielenia i modulo poprzez wcześniejsze sprawdzenie wartości dzielnika. Rekomenduje się stosowanie warunków typu if (y != 0) przed wykonaniem takiej instrukcji, co jest zgodne z dobrymi praktykami defensywnego programowania. Dodatkowo, w środowiskach produkcyjnych często otacza się te fragmenty kodu blokiem try-catch, aby elegancko obsłużyć wyjątek i np. wyświetlić użytkownikowi zrozumiały komunikat. Warto pamiętać, że ArithmeticException dziedziczy po RuntimeException, a więc nie musimy jej jawnie obsługiwać, ale nie oznacza to, że powinniśmy ją ignorować – w dobrze napisanym kodzie zawsze należy przewidywać takie sytuacje. Z mojego doświadczenia wynika, że najwięcej błędów z tym związanych pojawia się w aplikacjach przetwarzających dane liczbowe, gdzie nawet niepozorna operacja modulo może „wywalić” cały proces, jeśli nie zostanie odpowiednio zaopiekowana.
Pytanie 39

Który z wymienionych typów danych należy do typu logicznego?

A. int
B. bool
C. float
D. char
Typ danych 'bool' (boolean) jest typem logicznym, który przechowuje jedną z dwóch wartości: 'true' lub 'false'. Typy logiczne są nieodłącznym elementem programowania, ponieważ umożliwiają implementację warunków i pętli sterujących przepływem programu. Typ 'bool' znajduje zastosowanie w praktycznie każdym języku programowania, w tym C++, Java, Python i C#. Operacje logiczne, takie jak 'AND', 'OR' i 'NOT', opierają się na wartościach typu 'bool', co czyni je podstawą dla algorytmów decyzyjnych i strukturalnych. Zastosowanie typów logicznych zwiększa czytelność kodu i pozwala na efektywne zarządzanie warunkami logicznymi.
Pytanie 40

Jakie są kluczowe etapy realizacji projektu programistycznego?

A. Planowanie, projektowanie, debugowanie, konserwacja
B. Projektowanie, testowanie, aktualizacja, implementacja
C. Analiza, implementacja, testowanie, aktualizacja
D. Planowanie, analiza, implementacja, wdrożenie
Wybrałeś poprawną sekwencję etapów realizacji projektu programistycznego – to naprawdę ma kluczowe znaczenie w praktyce. Planowanie jest absolutnym fundamentem, bo pozwala zdefiniować cele, wymagania i zakres projektu. Bez porządnego planu łatwo się pogubić już na starcie, a potem robi się tylko drożej i trudniej. Następnie analiza – tutaj wchodzi się głębiej w temat: zbiera się szczegółowe wymagania, analizuje ryzyka i szuka ewentualnych problemów, które mogą pojawić się później. Implementacja to etap, gdzie programiści faktycznie piszą kod, ale – i to warto podkreślić – bez wcześniejszego solidnego planowania i analizy, ten etap bardzo często kończy się chaosem i ciągłymi poprawkami. Wdrożenie oznacza przekazanie gotowego produktu użytkownikom czy klientowi, często połączone z testami akceptacyjnymi i dokumentacją. Takie podejście jest zgodne z klasycznymi metodologiami typu waterfall, ale też w metodykach zwinnych te fazy się pojawiają, choć czasem są bardziej rozmyte – moim zdaniem, nawet w agile trzeba mieć minimum planowania i analizy, żeby nie robić rzeczy na ślepo. W prawdziwych projektach to jest właśnie ten główny szkielet pracy, do którego wszystko się sprowadza – znam sporo przykładów z branży, gdzie pominięcie choćby jednego z tych kroków kończyło się katastrofą. Dobrze jest mieć ten schemat w głowie, bo pomaga zarówno na etapie małych aplikacji, jak i dużych, wieloosobowych przedsięwzięć. Warto też pamiętać, że każdemu z tych etapów towarzyszą różne narzędzia i techniki – np. przy planowaniu często robi się diagramy Gantta, w analizie korzysta się z UML, a podczas wdrożenia dobrze mieć plan migracji i dokumentację użytkownika. Tak po prostu robi się to dobrze w świecie IT.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej