Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik weterynarii
  • Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt
  • Data rozpoczęcia: 11 kwietnia 2025 12:02
  • Data zakończenia: 11 kwietnia 2025 12:19

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Która z ras świń nie jest polecana do hodowli ekologicznej z powodu wysokiej wrażliwości na warunki środowiskowe oraz znacznych wymagań dotyczących utrzymania?

A. Pietrain
B. Duroc
C. Złotnicka biała
D. Złotnicka pstra
Odpowiedzi Duroc, Złotnicka pstra oraz Złotnicka biała nie są zalecane jako niewłaściwe w kontekście chowu ekologicznego, co jest mylne. Rasa Duroc, choć nieco mniej wrażliwa na czynniki środowiskowe, nie jest w pełni przystosowana do zasad ekologicznych. Duroc, w porównaniu do Pietrain, ma lepszą zdolność do adaptacji, ale wciąż wymaga intensywnej produkcji pasz, co w przypadku chowu ekologicznego mogłoby naruszyć zasady zrównoważonego rozwoju. Złotnicka pstra i Złotnicka biała, obie rasy rodzime, wyróżniają się większą odpornością i zdolnością do przystosowania się do lokalnych warunków oraz mniejszymi wymaganiami dotyczącymi utrzymania. W procesie chowu ekologicznego, kluczowe jest wybieranie ras, które nie tylko są w stanie dobrze funkcjonować w naturalnych warunkach, ale także przyczyniają się do minimalizacji wpływu na środowisko. Wybór nieodpowiednich ras, takich jak Duroc, może prowadzić do dalszej degradacji zasobów naturalnych oraz nieefektywnego wykorzystania paszy, co jest sprzeczne z zasadami ekologicznej produkcji zwierzęcej. Z tego względu istotne jest zrozumienie, że wybór rasy ma kluczowe znaczenie dla sukcesu chowu ekologicznego i długoterminowej zrównoważonej produkcji rolniczej.

Pytanie 2

Brak witaminy w diecie może prowadzić do zahamowania wzrostu młodych zwierząt oraz obniżenia jakości ich widzenia

A. K (fitochinon)
B. D (kalcyferol)
C. A (akseroftol, retinol)
D. E (tokoferol)
Witamina A, znana też jako akseroftol, jest mega ważna, szczególnie jeśli chodzi o rozwój młodych zwierząt. Jej brak może naprawdę spowodować sporo problemów, takich jak wolniejszy wzrost czy problemy ze wzrokiem. Jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania siatkówki oka, bo bierze udział w tworzeniu rodopsyny, barwnika, który pozwala nam widzieć w słabym świetle. W praktyce, to stosowanie suplementów diety dla zwierząt hodowlanych ma sens, szczególnie gdy rosną szybko lub jak jest ich za mało, a to może się zdarzyć. Dobrą praktyką żywieniową jest zadbanie o to, żeby w diecie zwierząt była odpowiednia ilość witaminy A, bo wtedy mogą być zdrowsze i lepiej rosnąć. Na przykład w przypadku bydła, odpowiednia ilość witaminy A zmniejsza ryzyko chorób oczu, co przekłada się na lepsze wyniki produkcyjne. Nie można zapominać, że witamina A wspiera też układ immunologiczny, co ogólnie wpływa na zdrowie zwierząt.

Pytanie 3

Po przeprowadzeniu uboju gospodarczego tucznika przed jego sprzedażą, mięso musi być koniecznie zbadane na obecność

A. nicieni.
B. włośni.
C. salmonelli.
D. owsików.
Odpowiedź "włośni" jest prawidłowa, ponieważ przed sprzedażą mięsa wieprzowego, szczególnie tucznika, konieczne jest badanie na obecność włośni (Trichinella spiralis). Włośnica to poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego, związane z konsumpcją niedogotowanego mięsa zarażonych zwierząt. Badania na obecność włośni są standardem w branży mięsnej, co wynika z przepisów prawa oraz zasad dobrej praktyki w produkcji żywności. W instytucjach zajmujących się kontrolą jakości żywności, takich jak sanepid, przeprowadza się rygorystyczne analizy mięsa, aby zapewnić, że nie stanowi ono zagrożenia dla konsumentów. W przypadku pozytywnego wyniku badania na włośnie, mięso nie może być sprzedawane, co podkreśla znaczenie prewencji w zapobieganiu chorobom. Praktycznym przykładem może być wprowadzenie procedur kontrolnych w rzeźniach, które zapewniają regularne badania próbek mięsa na obecność włośni, co jest nie tylko wymogiem prawnym, ale również działania na rzecz ochrony zdrowia publicznego.

Pytanie 4

Oblicz zapotrzebowanie na sianokiszonkę dla gospodarstwa, które posiada 65 krów. Dzienna ilość sianokiszonki wynosi 15 kg na sztukę. Czas karmienia paszą trwa 200 dni. Rezerwa na pasze objętościowe stanowi 20%

A. 195 t
B. 975 kg
C. 234 t
D. 3 t
Obliczenia dotyczące zapotrzebowania na sianokiszonkę mogą wydawać się proste, lecz łatwo jest popełnić błąd w rozumieniu potrzeby uwzględnienia rezerwy paszy. Na przykład, odpowiedź sugerująca 195 ton ignoruje istotny element, jakim jest rezerwa na pasze objętościowe. W praktyce, nieprzewidywalność dostępności paszy wymaga, aby hodowcy zawsze planowali dodatkowe zapasy, aby zminimalizować ryzyko związane z niewłaściwym żywieniem. Odpowiedzi o niskich wartościach, takich jak 975 kg lub 3 t, mogą wynikać z błędnego zrozumienia jednostek miary lub pomijania ważnych kroków w obliczeniach. Na przykład, niektórzy mogą błędnie obliczyć, ile paszy potrzebują, obliczając jedynie dzienne zapotrzebowanie bez uwzględnienia całego okresu żywienia. Tego rodzaju uproszczenie prowadzi do poważnych niedoszacowań, które mogą wpłynąć na dobrostan zwierząt. Kluczowym elementem w zarządzaniu paszą jest nie tylko samo obliczenie ilości, ale także uwzględnienie zmiennych takich jak sezonowość, jakość paszy oraz zdrowie zwierząt, co podkreśla znaczenie podejścia opartego na danych i dobrych praktykach hodowlanych.

Pytanie 5

Wartość naturalnego oświetlenia w obiektach inwentarskich ustala się jako proporcję powierzchni okien do powierzchni

A. podłogi
B. ścian
C. legowisk
D. sufitu
Poprawna odpowiedź to stosunek powierzchni okien do powierzchni podłogi. Zgodnie z normami budowlanymi i wymaganiami dotyczącymi oświetlenia naturalnego, kluczowym czynnikiem jest zapewnienie odpowiedniego poziomu oświetlenia, który jest niezbędny dla zdrowia i dobrostanu zwierząt. W budynkach inwentarskich, takim jak obory czy chlewnie, odpowiednia ilość światła dziennego ma zasadnicze znaczenie dla poprawy warunków życia zwierząt, co z kolei wpływa na ich wydajność i zdrowie. Wartości te są często regulowane przez normy, takie jak PN-EN 12464-1, które wskazują na minimalny poziom oświetlenia dla różnych typów pomieszczeń. Obliczenie powierzchni okien w stosunku do powierzchni podłogi umożliwia oszacowanie, czy dane pomieszczenie spełnia te normy. W praktyce, na przykład w oborach, zaleca się, aby powierzchnia okien wynosiła co najmniej 10% powierzchni podłogi, co pozwala na efektywne doświetlenie pomieszczenia przy jednoczesnym minimalizowaniu kosztów energii.

Pytanie 6

Dawkę pokarmową bydła, które jest żywione świeżą zielonką, należy wzbogacić paszą obfitującą

A. w witaminy
B. w białko
C. w węglowodany
D. w tłuszcze
Dostarczanie bydłu paszy bogatej w tłuszcz, witaminy czy białko zamiast węglowodany może prowadzić do wielu problemów żywieniowych i zdrowotnych. Istnieje powszechne przekonanie, że tłuszcze są najlepszym źródłem energii, jednak w przypadku bydła, nadmiar tłuszczu w diecie może skutkować niepożądanymi efektami, takimi jak problemy z wątrobą czy obniżenie wydajności mlecznej. W przypadku witamin, chociaż są one niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu, ich rola nie dotyczy bezpośrednio dostarczania energii. Wiele hodowli stosuje suplementację witamin, ale nie mogą one zastąpić podstawowych składników energetycznych w diecie. Podobnie, białko jest kluczowym składnikiem, natomiast jego nadmiar w stosunku do energii może prowadzić do zaburzeń metabolicznych oraz niewłaściwego wykorzystania energii. Właściwe bilansowanie diety bydła, z naciskiem na odpowiedni stosunek węglowodanów i białka, jest kluczowe dla zapewnienia zdrowia zwierząt oraz efektywności produkcji. Ignorowanie tych zasad może prowadzić do ograniczenia wzrostu, spadku produkcji mleka oraz zwiększenia ryzyka chorób metabolicznych, co jest często wynikiem braku zrozumienia ról poszczególnych składników odżywczych.

Pytanie 7

W rzepaku największa zawartość witaminy E występuje

A. w korzeniach
B. w łodygach
C. w nasionach
D. w liściach
Odpowiedzi sugerujące obecność witaminy E w łodygach, liściach czy korzeniach rzepaku nie są poprawne, gdyż witamina E w rzepaku koncentruje się głównie w nasionach. Łodygi rzepaku mają zastosowanie w paszach, ale nie są znane z wysokiej zawartości witamin, w tym witaminy E. Mogą one dostarczać błonnika, ale ich wartość odżywcza w kontekście witamin jest ograniczona. Liście rzepaku, chociaż zawierają pewne składniki odżywcze, takie jak witaminy A i K, również nie są znaczącym źródłem witaminy E. W przypadku korzeni, najczęściej ich rola ogranicza się do absorpcji wody i składników mineralnych z gleby, a nie do magazynowania witamin. Typowym błędem myślowym jest założenie, że wszystkie części rośliny są równie bogate w składniki odżywcze; w rzeczywistości, to nasiona rzepaku są tym elementem, który dostarcza najwięcej witaminy E. Aby poprawić zrozumienie tematu, warto zwrócić uwagę na rolę poszczególnych części roślin w ich ogólnej wartości odżywczej oraz znać sposoby, w jakie można efektywnie wykorzystać nasiona rzepaku w diecie, co podkreśla znaczenie edukacji żywieniowej.

Pytanie 8

Jaka jest optymalna temperatura dla pistoletu inseminacyjnego przygotowanego do przeprowadzenia zabiegu?

A. 35°C
B. 45°C
C. 40°C
D. 10°C
Optymalna temperatura pistoletu inseminacyjnego wynosząca 35°C jest kluczowa dla zapewnienia skuteczności zabiegu inseminacji. W tej temperaturze plemniki są w stanie zachować swoją motorykę i zdolność do zapłodnienia komórki jajowej. Zbyt niska temperatura, jak 10°C, może prowadzić do znacznego osłabienia plemników, co obniża szanse na skuteczną inseminację. Z kolei zbyt wysoka temperatura, jak 40°C czy 45°C, może powodować ich uszkodzenie, co jest nieodwracalne i prowadzi do całkowitej utraty ich funkcji biologicznej. W praktyce, przed przystąpieniem do zabiegu, warto używać podgrzewanych pistoletów inseminacyjnych, aby osiągnąć tę optymalną temperaturę. Dodatkowo, standardy branżowe, takie jak wytyczne Światowej Organizacji Zdrowia, podkreślają znaczenie odpowiednich warunków przechowywania i transportu nasienia, które powinny być dostosowane do zachowania jego jakości. Wiedza na temat optymalnych warunków przeprowadzania inseminacji ma istotne znaczenie dla hodowli zwierząt i zwiększenia efektywności reprodukcji w gospodarstwach rolnych.

Pytanie 9

Kiedy krowy mogą zostać ponownie poddane inseminacji po wycieleniu?

A. w pierwszej rui
B. w trzeciej rui
C. w drugiej rui
D. gdy wykazują słabe objawy rui
Wybór pierwszej rui, trzeciej rui lub momentu słabych objawów rui jako optymalnych terminów do inseminacji po wycieleniu krów jest nieuzasadniony i może prowadzić do poważnych problemów reprodukcyjnych. Inseminowanie krów w pierwszej rui po wycieleniu może wydawać się korzystne, jednak w praktyce wiąże się z wysokim ryzykiem niepowodzenia zapłodnienia, ponieważ organizm krowy nie jest w pełni gotowy do podjęcia ciąży. W tym czasie cykle hormonalne mogą być jeszcze nieregularne, co ogranicza możliwość prawidłowej owulacji. Z kolei inseminacja w trzeciej rui opóźnia czas między wycieleniami, co negatywnie wpływa na wydajność mleczną stada oraz zyski ekonomiczne gospodarstwa. Ponadto, czekanie na moment, gdy krowa wykazuje słabe objawy rui, może być mylące; w rzeczywistości słabe objawy mogą wskazywać na problemy zdrowotne, które mogą wpłynąć na zdolność do zapłodnienia. Takie podejście wprowadza ryzyko powstawania niepotrzebnych opóźnień w inseminacji, a także może prowadzić do niskiej płodności stada, co jest sprzeczne z najlepszymi praktykami w hodowli bydła.

Pytanie 10

Wpis do księgi hodowlanej loch następuje na podstawie wniosku

A. osoby upoważnionej przez prowadzącego księgi
B. zootechnika
C. pracownika ARiMR
D. hodowcy
Odpowiedź "hodowcy" jest poprawna, ponieważ zgodnie z przepisami dotyczącymi hodowli zwierząt, to hodowca jest osobą odpowiedzialną za zgłaszanie lochy do księgi hodowlanej. W praktyce oznacza to, że hodowca musi dostarczyć odpowiednie dokumenty oraz informacje dotyczące zwierzęcia, takie jak jego pochodzenie, status zdrowotny oraz dane dotyczące użytkowania w hodowli. Księga hodowlana jest kluczowym elementem w systemie zarządzania hodowlą, ponieważ pozwala na monitorowanie cech genetycznych zwierząt oraz prowadzenie odpowiednich działań selekcyjnych. Przykładem może być hodowla świń, gdzie właściwe prowadzenie księgi hodowlanej wpływa na jakość produkcji mięsnej oraz zdrowotność populacji. Warto również zaznaczyć, że zgodność z normami prowadzenia ksiąg hodowlanych jest istotna dla uzyskania certyfikatów jakości oraz wsparcia finansowego w ramach funduszy unijnych.

Pytanie 11

Zjawisko heterozji (wzrost wydajności mieszańców) jest wynikiem krzyżowania

A. uszlachetniającego
B. wypierającego
C. towarowego
D. w czystości rasy
Heterozja, znana również jako wybujałość mieszańców, jest efektem krzyżowania towarowego, które polega na łączeniu osobników o różnych cechach genetycznych w celu uzyskania potomstwa o lepszych właściwościach. Zjawisko to jest szczególnie istotne w rolnictwie i hodowli zwierząt, gdzie celowym krzyżowaniem uzyskuje się rośliny i zwierzęta o wyższej wydajności, lepszej odporności na choroby oraz bardziej pożądanych cechach morfologicznych. Na przykład w przypadku kukurydzy, krzyżowanie różnych odmian prowadzi do uzyskania hybryd, które są znacznie bardziej plenne i odporniejsze na niekorzystne warunki atmosferyczne. Praktyka krzyżowania towarowego opiera się na wykorzystaniu genotypów, które różnią się pod względem cech fenotypowych, co sprzyja powstawaniu heterozji. Zrozumienie tego zjawiska jest kluczowe dla wdrażania skutecznych strategii w produkcji rolniczej oraz w tworzeniu nowych odmian roślin o wysokiej wartości użytkowej, co jest zgodne z dobrą praktyką w biotechnologii rolniczej i hodowli.

Pytanie 12

Jakie jest przeznaczenie stosowania ziarna owsa w żywieniu tryków w okresie przed stanówką?

A. Poprawienia jakości ich wełny
B. Zwiększenia jakości ich nasienia
C. Pomoc w trawieniu pokarmów
D. Zagwarantowania im poczucia sytości
Odpowiedź dotycząca poprawy jakości nasienia tryków jest właściwa, ponieważ owies jest źródłem cennych składników odżywczych, które mają kluczowe znaczenie dla jakości spermy. Zawiera on białka, tłuszcze i węglowodany, a także witaminy i minerały, które wspierają procesy metaboliczne w organizmach zwierząt. Owies dostarcza również kwasów tłuszczowych omega-3, które są niezbędne do produkcji hormonów płciowych, a ich odpowiedni poziom wpływa na jakość nasienia. W praktyce, hodowcy tryków często wprowadzają owies do diety na kilka miesięcy przed planowanym okresem krycia, co pozwala na optymalizację kondycji zwierząt oraz poprawę ich zdolności rozrodczych. Zastosowanie owsa zgodnie z zaleceniami weterynaryjnymi oraz normami żywieniowymi może przynieść korzyści nie tylko w kontekście zwiększenia jakości nasienia, ale także ogólnej zdrowotności tryków, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w hodowli zwierząt.

Pytanie 13

Przy kryciu naturalnym z udziałem człowieka

A. możliwe jest zdefiniowanie terminu krycia oraz brak znajomości ojcostwa nowonarodzonych zwierząt
B. brak wiedzy na temat terminu pokrycia oraz brak znajomości ojcostwa nowonarodzonych zwierząt
C. brak wiedzy na temat terminu pokrycia oraz znajomość ojcostwa nowonarodzonych zwierząt
D. możliwe jest zdefiniowanie terminu krycia i znajomość ojcostwa nowonarodzonych zwierząt
Odpowiedź wskazująca na możliwość określenia terminu krycia oraz znajomość ojcostwa rodzących się zwierząt jest prawidłowa, ponieważ w procesie krycia naturalnego kluczowe jest zrozumienie cyklu rozrodczego zwierząt oraz odpowiednia identyfikacja osobników. Właściwe określenie terminu krycia pozwala na optymalizację czasu inseminacji, co z kolei zwiększa efektywność hodowli. W praktyce, hodowcy stosują różne metody monitorowania cyklu płciowego, takie jak obserwacja zachowań zwierząt, analizy hormonalne czy badania ultrasonograficzne. Dodatkowo, znajomość ojcostwa rodzących się zwierząt może pomóc w prowadzeniu programu hodowlanego, który uwzględnia pożądane cechy genetyczne. W kontekście standardów branżowych, organizacje hodowlane często wymagają dokumentowania rodziców zwierząt, co sprzyja lepszemu zarządzaniu populacją oraz unika problemów z inbredingiem. Przykłady dobrych praktyk obejmują prowadzenie dokładnych rejestrów kryć oraz regularne konsultacje z weterynarzami w celu zapewnienia najwyższej jakości hodowli.

Pytanie 14

Jakie składniki powinny stanowić 2/3 diety dorosłego kota?

A. produkty zbożowe oraz mięsne
B. kasze oraz warzywa
C. mięso i ryby
D. mleko i jego przetwory
Odpowiedź, że 2/3 pożywienia dorosłego kota powinny stanowić mięso i ryby, jest zgodna z zaleceniami dotyczącego żywienia kociego. Koty są obligatoryjnie mięsożerne, co oznacza, że ich organizmy wymagają białka zwierzęcego, aby prawidłowo funkcjonować. Mięso i ryby dostarczają nie tylko wysokiej jakości białka, ale również niezbędnych kwasów tłuszczowych, witamin (jak witamina A i niektóre witaminy z grupy B) oraz minerałów (jak tauryna, niezbędna dla zdrowia serca i oczu). Praktycznym przykładem jest podawanie kotom surowego mięsa, które jest zbliżone do ich naturalnej diety, lub wysokiej jakości karmy mokrej, w której składzie dominują składniki pochodzenia zwierzęcego. Warto również zwrócić uwagę na etykiety karm dla kotów, które powinny wskazywać, że głównym składnikiem są mięso lub ryby, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w żywieniu kotów.

Pytanie 15

Jak dokonuje się pomiaru wilgotności w pomieszczeniach inwentarskich?

A. higrometrem
B. barometrem
C. anemometrem
D. manometrem
Pomiar wilgotności w pomieszczeniach inwentarskich nie może być przeprowadzany za pomocą manometru, barometru ani anemometru, gdyż każde z tych urządzeń ma swoją specyfikę i przeznaczenie. Manometr służy do pomiaru ciśnienia gazów, co nie ma związku z wilgotnością powietrza. Użycie manometru w kontekście pomiaru wilgotności może prowadzić do mylnych wniosków, ponieważ nie jest on w stanie określić zawartości wody w powietrzu. Barometr, z kolei, mierzy ciśnienie atmosferyczne, które również nie jest bezpośrednio związane z wilgotnością. W sytuacjach, gdy barometr jest stosowany jako wskaźnik zmian pogody, może jedynie pośrednio sugerować zmiany wilgotności, ale nie dostarcza precyzyjnych danych wymaganych w pomieszczeniach inwentarskich. Anemometr jest narzędziem do pomiaru prędkości wiatru, co czyni go nieodpowiednim do analizy warunków wilgotnościowych. Stosowanie niewłaściwych urządzeń do pomiaru wilgotności może prowadzić do niewłaściwych decyzji dotyczących zarządzania mikroklimatem w pomieszczeniach inwentarskich, co z kolei może wpływać na zdrowie zwierząt oraz jakość przechowywanych pasz. Dlatego kluczowe jest zrozumienie specyfiki każdego z tych narzędzi i stosowanie ich zgodnie z ich przeznaczeniem, co jest zgodne z dobrą praktyką w zarządzaniu środowiskiem hodowlanym.

Pytanie 16

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 17

Nie wolno podawać zwierzętom pasz, które zawierają

A. karotenoidy
B. ligniny
C. hemicelulozy
D. mykotoksyny
Karotenoidy, hemicelulozy i ligniny są naturalnymi składnikami pasz i nie wykazują toksycznych właściwości w kontekście ich stosowania u zwierząt. Karotenoidy to barwniki roślinne, które pełnią istotną rolę w diecie, ponieważ są prekursorem witaminy A, korzystnie wpływają na zdrowie skóry i wzrok. Hemicelulozy to frakcje błonnika, które wspierają prawidłowe funkcjonowanie układu pokarmowego oraz przyczyniają się do zdrowia jelit. Ligniny są związkami, które wchodzą w skład ścian komórkowych roślin i mogą mieć korzystny wpływ na perystaltykę jelit, a ich obecność sprzyja poprawie jakości paszy. Zrozumienie funkcji tych składników jest kluczowe dla zapewnienia zdrowej diety zwierząt, jednak mykotoksyny są zupełnie innym zagadnieniem. Często błędne przekonania wynikają z niskiej świadomości o szkodliwości mykotoksyn, które są wynikiem zanieczyszczenia pasz przez pleśnie. Właściwie zarządzana dieta powinna unikać wszelkich toksycznych substancji, a mykotoksyny są jednym z najważniejszych zagrożeń, które należy eliminować z pasz, aby chronić zdrowie zwierząt i jakość produktów odzwierzęcych. W związku z tym, ignorowanie mykotoksyn i mylenie ich z innymi składnikami pasz jest poważnym błędem, który może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych.

Pytanie 18

Jak długo należy utrzymywać cielęta na ściółce po ich narodzinach?

A. 1 miesiąc
B. 2 miesiące
C. 2 tygodnie
D. 1 tydzień
Minimalny okres, przez jaki cielęta powinny pozostawać na ściółce, wynoszący 2 tygodnie, jest zgodny z zaleceniami wynikającymi z dobrych praktyk hodowlanych. Taki czas pozwala na zbudowanie odporności immunologicznej u cieląt, co jest kluczowe dla ich zdrowia i dalszego rozwoju. W ciągu pierwszych dni życia cielęta są szczególnie wrażliwe i wymagają odpowiedniej opieki oraz ochrony przed chorobami. W tym okresie ich organizm zaczyna produkować przeciwciała, które są niezbędne do walki z infekcjami. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy polega na zapewnieniu cielakom odpowiednich warunków bytowych, takich jak czysta i komfortowa ściółka oraz odpowiednia temperatura otoczenia, co przekłada się na ich prawidłowy rozwój. Przestrzeganie tego minimum czasu na ściółce jest również istotne w kontekście przestrzegania standardów dobrostanu zwierząt, które regulują m.in. kwestie związane z hodowlą bydła. Z tego powodu, odpowiedni czas przebywania cieląt na ściółce jest kluczowy dla ich zdrowia oraz efektywności późniejszej produkcji mleka lub mięsa.

Pytanie 19

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 20

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 21

W składzie wysokiej jakości siana łąkowego nie powinno być

A. skrzyp polny
B. rajgras wyniosły
C. tymotka łąkowa
D. wiechlina łąkowa
Skrzyp polny (Equisetum arvense) jest rośliną, która nie powinna znajdować się w składzie dobrego siana łąkowego, ponieważ jest to gatunek, który może negatywnie wpływać na zdrowie zwierząt. Zawiera substancje chemiczne, które w nadmiarze mogą prowadzić do toksyczności i zaburzeń metabolicznych u bydła i innych zwierząt przeżuwających. Zamiast tego, dobre siano łąkowe powinno być bogate w trawy i rośliny motylkowe, takie jak wiechlina łąkowa i tymotka łąkowa, które dostarczają niezbędnych składników odżywczych i mają korzystny wpływ na zdrowie zwierząt. Zastosowanie siana bez dodatków takich jak skrzyp polny jest zgodne z najlepszymi praktykami w hodowli zwierząt, które zalecają unikanie wszelkich roślin potencjalnie toksycznych. Wysokiej jakości siano łąkowe powinno być zróżnicowane pod względem gatunkowym, co przyczynia się do lepszego odżywiania i zdrowia zwierząt hodowlanych.

Pytanie 22

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 23

Profilaktyczne podawanie preparatu z żelazem prosiętom w wieku 2-4 dni ma na celu zapobieganie

A. kanibalizmowi
B. anemii
C. krzywicy
D. parakeratozie
Podanie preparatu z żelazem prosiętom w wieku 2-4 dni ma na celu zapobieganie anemii, co jest szczególnie istotne w przypadku ras świń, które mogą mieć zwiększone zapotrzebowanie na ten pierwiastek. Żelazo jest kluczowym elementem hemoglobiny, odpowiedzialnej za transport tlenu we krwi. Prosięta, po urodzeniu, posiadają ograniczone zapasy żelaza, które mogą szybko się wyczerpać, zwłaszcza w intensywnie hodowanych gospodarstwach, gdzie nie mają możliwości pobierania go z naturalnego źródła, jakim jest gleba. Wdrożenie profilaktycznego podawania żelaza jest zgodne z zaleceniami organizacji zajmujących się zdrowiem zwierząt, co potwierdza jego rolę w prewencji anemii, a tym samym w poprawie ogólnego stanu zdrowia i przyrostu masy ciała prosiąt. Przykładem zastosowania takiej praktyki jest szczepienie prosiąt oraz ich regularne monitorowanie pod kątem objawów anemii, takich jak bladość błon śluzowych czy osłabienie. Właściwe zarządzanie żywieniem w początkowej fazie życia prosiąt przyczynia się do lepszego rozwoju zwierząt oraz efektywności produkcji.

Pytanie 24

Związki azotowe niebiałkowe są wykorzystywane w żywieniu

A. bydło
B. drób
C. konie
D. świnie
Wykorzystanie azotowych związków niebiałkowych w żywieniu zwierząt jest kwestią, która wymaga głębszej analizy, aby uniknąć błędnych wniosków. Na przykład, zastosowanie tych związków w żywieniu świń nie jest powszechne ani zalecane, ponieważ ich metabolizm różni się znacznie od metabolizmu bydła. Świnie, jako zwierzęta monogastryczne, potrzebują bardziej złożonych źródeł białka, a nadmiar azotowych związków niebiałkowych może prowadzić do problemów zdrowotnych, takich jak toksyczność amoniaku. Podobnie, w przypadku koni, dieta powinna być zbilansowana w oparciu o źródła białka roślinnego, ponieważ ich układ pokarmowy nie jest przystosowany do efektywnego przetwarzania azotowych związków niebiałkowych. Drobiu również nie zaleca się suplementacji tymi związkami, ponieważ może to wpłynąć negatywnie na jakość mięsa oraz jaj, a także na zdrowie ptaków. Kluczowym błędem, który może prowadzić do mylnych przekonań, jest uproszczenie zasad żywienia zwierząt poprzez uniwersalne zastosowanie azotowych związków niebiałkowych. Każda grupa zwierząt ma swoje unikalne potrzeby żywieniowe, które powinny być brane pod uwagę przy formułowaniu diety. Dlatego ważne jest, aby kierować się sprawdzonymi standardami i praktykami hodowlanymi, dostosowując skład diety do specyfiki danego gatunku zwierząt.

Pytanie 25

Na jakie części dzieli się księga hodowlana?

A. rejestry oraz główną część
B. część wstępną oraz główną
C. rejestry oraz część wstępną
D. rozdziały oraz rejestry
Każda odpowiedź, która nie wskazuje na podział księgi hodowlanej na część wstępną i część główną, jest niepoprawna, ponieważ nie uwzględnia fundamentalnej struktury tego dokumentu. Część wstępna pełni rolę informacyjną, zbierając kluczowe dane o hodowli, co nie zostało uwzględnione w sugestiach dotyczących rejestrów. Przykładowe odpowiedzi, które wskazują na rejestry jako kluczowy element podziału, pomijają istotność kontekstu i ogólnego zarysu hodowli. W praktyce, rejestry są subelementami, które mogą występować w ramach części głównej, ale nie stanowią one głównych kategorii podziału. Odpowiedzi wskazujące na rozdziały również nie uwzględniają rzeczywistej struktury księgi hodowlanej, która wymaga szczegółowego rozróżnienia pomiędzy wprowadzeniem a danymi zwierząt. Typowym błędem myślowym jest założenie, że elementy takie jak rejestry mogą pełnić tę samą funkcję co główne części księgi. W rzeczywistości, ich rola jest znacznie bardziej złożona i związana z organizacją informacji, a nie z ich podstawowym podziałem. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że księga hodowlana jako dokument ma ściśle określoną strukturę, która jest zgodna ze standardami hodowlanymi i zasadami organizacji zabezpieczającymi integralność danych w hodowli.

Pytanie 26

Wyczuwalne pod skórą żebra oraz inne kości, przykryte niewielką ilością tłuszczu. Z widoku bocznego widoczne podkasanie brzucha, a z góry doły przylędźwiowe nie są zapadnięte. W skali 9 punktowej, jaką kondycję kota przedstawia ten opis?

A. oceną 9
B. oceną 5
C. oceną 1
D. oceną 7
Opis kondycji kota przedstawiony w pytaniu wskazuje na normalny stan zdrowia zwierzęcia, co jest zgodne z oceną 5 w skali 9-punktowej. Żebra i inne kości, które są wyczuwalne pod skórą, sugerują, że kot ma odpowiednią ilość tkanki tłuszczowej, co jest typowe dla zdrowego zwierzęcia. Podkasanie brzucha oraz niezapadnięte doły przylędźwiowe są również oznakami prawidłowej kondycji, co wskazuje na brak otyłości i nadwagi. Ważne jest, aby ocena kondycji ciała była przeprowadzana w kontekście ogólnego stanu zdrowia oraz diety kota. W praktyce, weterynarze i hodowcy zalecają regularne monitorowanie kondycji ciała zwierząt poprzez badanie ich sylwetki oraz wyczuwalność kości, co pozwala na wcześniejsze wykrycie problemów zdrowotnych, takich jak otyłość czy niedożywienie. Rekomendacje dotyczące diety i aktywności fizycznej powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb zwierzęcia, aby zapewnić mu optymalne zdrowie i samopoczucie.

Pytanie 27

Jak określa się system żywieniowy dla krów o wysokiej produkcji mleka, który polega na podawaniu mieszanki paszy pełnoporcjowej, w której składniki są starannie odmierzone i dokładnie wymieszane?

A. TMR
B. DLG
C. PMR
D. INRA
PMR, INRA i DLG to terminy związane z żywieniem bydła, ale nie są one związane z systemem TMR. PMR, czyli Posiłki Mieszane Równoważone, to metoda żywienia, która opiera się na podawaniu paszy w oddzielnych posiłkach, co może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania składników pokarmowych. W przeciwieństwie do TMR, PMR nie gwarantuje, że krowy będą miały stały dostęp do wszystkich niezbędnych składników odżywczych w optymalnych proporcjach, co może negatywnie wpłynąć na wydajność mleczną oraz zdrowie zwierząt. Z kolei INRA, czyli Instytut Narodowy Badań Rolniczych we Francji, prowadzi badania dotyczące żywienia bydła, ale nie jest systemem żywieniowym samym w sobie. Pomimo że publikacje INRA dostarczają cennych informacji i zaleceń dotyczących żywienia krów, stosowanie ich badań wymaga adaptacji do indywidualnych warunków gospodarstwa. DLG, czyli Niemiecka Spółka Rolnicza, promuje różne metody żywienia, ale również nie odnosi się bezpośrednio do systemu TMR. Przy wyborze systemu żywienia, ważne jest, aby unikać uproszczeń i dobrze zrozumieć zasady działania różnych metod, aby zapewnić optymalne wyniki produkcyjne.

Pytanie 28

Czynności związane z sztucznym unasiennianiem w ramach świadczenia usług mogą być przeprowadzane przez

A. pracownika stacji inseminacji
B. lekarza weterynarii
C. zootechnika
D. technika weterynarii
Lekarz weterynarii jest jedynym profesjonalistą uprawnionym do przeprowadzania zabiegów sztucznego unasienniania w ramach wykonywania usług, ponieważ posiada odpowiednie wykształcenie oraz licencję do wykonywania tego typu procedur. Sztuczne unasiennianie wymaga nie tylko umiejętności technicznych, ale także znajomości biologii reprodukcji zwierząt, a także umiejętności oceny stanu zdrowia samic i samców, co jest kluczowe dla sukcesu zabiegu. Lekarze weterynarii są także zazwyczaj odpowiedzialni za diagnostykę oraz leczenie potencjalnych problemów zdrowotnych związanych z reprodukcją. Dobrze przeprowadzone sztuczne unasiennianie ma ogromne znaczenie w hodowli zwierząt gospodarskich, gdyż pozwala na kontrolowanie i poprawę cech genetycznych populacji, minimalizując ryzyko chorób oraz zwiększając wydajność produkcji zwierzęcej. Zgodnie z aktualnymi standardami branżowymi, lekarze weterynarii są zobowiązani do ciągłego doskonalenia swoich umiejętności w tej dziedzinie poprzez regularne uczestnictwo w szkoleniach oraz konferencjach, co dodatkowo podkreśla ich rolę jako ekspertów w zakresie reprodukcji zwierząt.

Pytanie 29

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 30

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 31

Najwcześniej stosowanym zabiegiem zootechnicznym u prosiąt jest

A. kastracja knurków
B. kurtyzowanie
C. znakowanie prosiąt
D. przycinanie kiełków
Kastracja knurków, choć istotna w zarządzaniu stadem, nie jest najwcześniej wykonywanym zabiegiem. Kastracja zwykle odbywa się kilka tygodni po urodzeniu, co jest związane z potrzebą pozwolenia na naturalny rozwój zwierząt przed podjęciem tak drastycznego działania. W przypadku kastracji niezbędne jest także zapewnienie odpowiedniego znieczulenia oraz przestrzeganie przepisów dotyczących dobrostanu zwierząt, co dodatkowo wpływa na późniejszy termin przeprowadzania zabiegu. Kurtyzowanie natomiast, definiowane jako usuwanie nadmiaru skóry, nie jest standardowym działaniem w hodowli prosiąt, a jego zastosowanie ogranicza się do wyjątkowych przypadków, które nie są powszechnie praktykowane. Znakowanie prosiąt, chociaż istotne dla identyfikacji i zarządzania stadem, również nie jest pierwszym zabiegiem, który wykonuje się na nowo narodzonych prosiętach. Takie zabiegi są zazwyczaj realizowane po kilku dniach od narodzin, a ich celem jest przede wszystkim monitorowanie i zarządzanie stadem, co jest ważnym aspektem w kontekście bioasekuracji oraz efektywności produkcji. Często błędnym podejściem jest postrzeganie tych zabiegów jako równorzędnych, podczas gdy ich kolejność i cel różnią się znacznie, co może prowadzić do nieprawidłowego zrozumienia procesów związanych z hodowlą trzody chlewnej.

Pytanie 32

Kto jest odpowiedzialny za wydanie duplikatu zaświadczenia unasienniania krowy w przypadku jego zgubienia?

A. podmiot, który dostarczył nasienie do przeprowadzenia zabiegu
B. osoba prowadząca księgę hodowlaną krowy
C. podmiot, który wykonał zabieg unasienniania
D. osoba prowadząca księgę hodowlaną buhaja
Podmiot, który wykonał zabieg unasienniania, jest odpowiedzialny za wydawanie duplikatów zaświadczeń unasienniania, ponieważ to on ma pełną kontrolę nad dokumentacją oraz historią zabiegów przeprowadzonych na danym zwierzęciu. W kontekście hodowli bydła, zaświadczenie to jest kluczowym dokumentem potwierdzającym przeprowadzenie inseminacji, a tym samym, jaką linię genetyczną nasienia zastosowano. W praktyce, jeżeli oryginalne zaświadczenie zostanie zgubione lub zniszczone, hodowca powinien zgłosić się bezpośrednio do podmiotu, który przeprowadził zabieg, aby uzyskać duplikat. Taki proces jest zgodny z najlepszymi praktykami w branży, które zalecają, aby dokumentacja dotycząca inseminacji była prowadzona w sposób przejrzysty i dostępny dla hodowców. Oprócz tego, posiadanie aktualnych i dokładnych dokumentów jest niezbędne w kontekście ewentualnych kontroli oraz w przypadku sprzedaży zwierząt, gdzie takie zaświadczenia mogą stanowić istotny element wartości genetycznej zwierzęcia.

Pytanie 33

Substancje wydzielane przez zwierzęta do ich środowiska, które powodują specyficzne reakcje organizmów innych przedstawicieli tego samego gatunku, to

A. gestageny
B. hormony
C. estrogeny
D. feromony
Feromony są to chemiczne substancje wydzielane przez organizmy, które mają na celu wywołanie specyficznych reakcji u innych osobników tego samego gatunku. Ich podstawowa rola polega na komunikacji między osobnikami, co jest kluczowe dla wielu aspektów życia społecznego zwierząt, takich jak zachowania związane z rozmnażaniem, obroną terytoriów czy ostrzeganiem przed zagrożeniami. Przykładem mogą być feromony seksualne, które przyciągają osobniki płci przeciwnej w celu rozmnażania. Feromony odgrywają także ważną rolę w ekosystemach, wpływając na dynamikę populacji i interakcje międzygatunkowe. W praktyce ich badanie ma zastosowanie m.in. w rolnictwie, gdzie stosuje się feromony do zwalczania szkodników poprzez wprowadzanie pułapek feromonowych, co jest bardziej ekologiczne niż tradycyjne pestycydy. Zrozumienie działania feromonów jest zatem kluczowe dla biologii, zoologii oraz ekologii, a ich zastosowanie w różnych dziedzinach może przynieść korzyści w ochronie środowiska.

Pytanie 34

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 35

Przy ustalaniu potrzeb żywieniowych lochy w okresie laktacji bierze się pod uwagę

A. wiek oraz wagę ciała
B. czas trwania karmienia
C. liczbę młodych
D. rasę oraz wagę ciała
Liczebność miotu jest kluczowym czynnikiem wpływającym na zapotrzebowanie pokarmowe lochy karmiącej, ponieważ ilość młodych, które locha ma w miocie, bezpośrednio przekłada się na jej potrzeby żywieniowe. Każde prosię potrzebuje odpowiedniej ilości składników odżywczych, które są dostarczane przez mleko matki. Im większy miot, tym więcej energii oraz białka musi dostarczyć locha, aby zaspokoić potrzeby rozwojowe prosiąt. Dlatego też, przy ustalaniu diety lochy, należy uwzględnić nie tylko jej masę ciała, ale przede wszystkim liczebność miotu, co pozwoli na optymalne wsparcie zarówno lochy, jak i jej potomstwa. Przykładowo, w praktyce hodowlanej, zaleca się dostosowanie diety lochy, aby zapewnić, że dostarczane składniki odżywcze są odpowiednie dla liczby prosiąt, co przyczynia się do ich zdrowego wzrostu oraz dobrego stanu zdrowia lochy. W praktyce można wykorzystywać specjalne mieszanki paszowe, które są wzbogacone w białko i energię w okresach intensywnego laktacji, co jest zgodne z zaleceniami zawartymi w normach żywieniowych dla loch karmiących.

Pytanie 36

Buhaje mające mniej niż 12 miesięcy życia powinny być prowadzone

A. w kagańcu oraz w obecności dwóch dorosłych osób
B. za pomocą tyczki o długości nie mniejszej niż 140 cm
C. za pomocą tyczki przymocowanej do kółka nosowego
D. na uwięzi i w towarzystwie drugiej osoby
Prowadzenie buhajów poniżej 12. miesiąca życia w kagańcu i w obecności dwóch dorosłych osób może wydawać się logiczne, jednak to podejście jest niewłaściwe i może prowadzić do niepożądanych skutków. Kagańce są stosowane w celu ograniczenia możliwości gryzienia, ale w przypadku młodych zwierząt mogą one powodować dodatkowy stres i dyskomfort, co jest przeciwne zasadom dobrostanu zwierząt. Zamiast zwiększać bezpieczeństwo, mogą one wywoływać niepokój oraz agresywne reakcje, co w konsekwencji stwarza większe ryzyko dla osób w otoczeniu. Prowadzenie buhaja za pomocą tyczki przymocowanej do kółka nosowego jest również problematyczne, ponieważ może to prowadzić do kontuzji zwierzęcia i nie służy dobremu traktowaniu bydła. Techniki takie są często stosowane w hodowli, ale powinny być używane tylko przez doświadczonych osób w ściśle kontrolowanych warunkach. Użycie tyczki o długości co najmniej 140 cm, sugerującej większą odległość pomiędzy zwierzęciem a osobą prowadzącą, również jest nieodpowiednie, ponieważ w przypadku młodego buhaja, bliskość opiekuna jest kluczowa dla zapewnienia poczucia bezpieczeństwa i komfortu. W praktyce, młode zwierzęta powinny być obsługiwane w sposób, który sprzyja ich rozwojowi oraz zdrowiu psychicznemu, co można osiągnąć jedynie poprzez stosowanie odpowiednich i akceptowanych praktyk hodowlanych.

Pytanie 37

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.


Pytanie 38

Łodygi roślin zbożowych lub strączkowych, które zostały po omłocie i wyschnięciu to

A. słoma
B. siano
C. plewy
D. ściernisko
Siano, plewy i ściernisko to terminy, które często mylone są ze słomą, jednak mają różne znaczenia i zastosowania w agronomii. Siano to wysuszone trawy lub inne rośliny zielone, które są zbierane przed kwitnieniem i przeznaczone głównie jako pasza dla zwierząt. Jest ono bogate w składniki odżywcze i ma inną strukturę niż słoma, co sprawia, że ma inne zastosowanie w hodowli zwierząt. Z kolei plewy to resztki ziarna, które są usuwane podczas mielenia zbóż. Ich obecność w obiegu rolniczym jest niezbędna, ale nie są one materiałem budowlanym, ani paszowym jak słoma. Ściernisko to pozostałości po zbiorze roślin, które pozostają na polu, a nie przetworzone w żaden sposób. Jego funkcja jest głównie związana z ochroną gleby przed erozją, ale nie jest materiałem, który można by używać do produkcji paszy czy struktur organicznych. Typowym błędem jest mylenie tych terminów z powodu ich podobieństw w kontekście pozyskiwania materiałów rolniczych. Zrozumienie różnic między tymi pojęciami jest kluczowe dla prawidłowego zarządzania gospodarstwem rolnym oraz dla stosowania odpowiednich praktyk w produkcji rolniczej.

Pytanie 39

Częstotliwość rui u owiec wynosi średnio co ile dni?

A. 17 dni
B. 10 dni
C. 21 dni
D. 28 dni
Ruja u owiec to złożony proces biologiczny, który obejmuje szereg zmian hormonalnych, prowadzących do gotowości samicy do zapłodnienia. Odpowiedzi sugerujące, że ruja powtarza się co 10, 21 lub 28 dni, wynikają z niepełnego zrozumienia tego cyklu. W przypadku cyklu 10-dniowego, warto zauważyć, że jest to zbyt krótki okres, by umożliwić właściwe przygotowanie organizmu samicy do zapłodnienia, co może prowadzić do problemów z płodnością. Z kolei 21 dni, choć może wydawać się logiczne, jest często mylone z cyklem owczym w innych gatunkach zwierząt, takich jak bydło, gdzie rzeczywiście cykl ten trwa dłużej. Natomiast 28 dni również przekracza typowy czas ruji u owiec, co może prowadzić do błędnych założeń w zakresie planowania rozrodu. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych nieprawidłowych odpowiedzi często związane są z porównywaniem cykli różnych zwierząt bez uwzględnienia specyfiki danego gatunku. Dlatego kluczowe jest posiadanie wiedzy o biologii i cyklu życiowym owiec, co wpływa na prawidłowe zarządzanie hodowlą oraz umożliwia poprawne podejmowanie decyzji związanych z reprodukcją.

Pytanie 40

Aby uzupełnić wapń w diecie kur niosek, należy zastosować

A. kredę pastewną
B. probiotyki
C. karotenoidy
D. sól pastewną
Kreda pastewna jest naturalnym źródłem wapnia, które jest niezbędne dla zdrowia kur niosek, szczególnie w okresie intensywnego znoszenia jaj. Wapń odgrywa kluczową rolę w procesie mineralizacji skorupy jaja, co wpływa na jej jakość i wytrzymałość. Uzupełnianie diety kur o kredę pastewną zapewnia optymalny poziom wapnia, co jest zgodne z zaleceniami dotyczącymi żywienia drobiu. W praktyce, stosowanie kredy pastewnej jako suplementu diety jest powszechną praktyką, której celem jest zapobieganie problemom zdrowotnym takim jak kruchość skorupy jaj, co może prowadzić do strat ekonomicznych. Dobrze zbilansowana dieta, wzbogacona w minerały, jest kluczowa dla efektywnej produkcji jaj, a kreda pastewna jest jednym z najważniejszych składników, które powinny znajdować się w diecie kur niosek. Warto również pamiętać, że odpowiedni poziom wapnia wpływa nie tylko na jakość jaj, ale również na ogólny stan zdrowia ptaków, co podkreśla znaczenie stosowania kredy w hodowli drobiu.