Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik grafiki i poligrafii cyfrowej
Kwalifikacja: PGF.04 - Przygotowywanie oraz wykonywanie prac graficznych i publikacji cyfrowych
Data rozpoczęcia: 22 maja 2025 12:48
Data zakończenia: 22 maja 2025 12:52

Egzamin niezdany

Wynik: 12/40 punktów (30,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Podczas drukowania materiałów reklamowych o wysokiej jakości w technologii offsetowej, jaka powinna być liniatura rastra?

A. 600 lpi

B. 150 lpi

C. 115 lpi

D. 300 lpi

Przy wyborze liniatury rastra do druku offsetowego, kluczowe jest zrozumienie, jak różne wartości wpływają na jakość końcowego produktu. Liniatura 600 lpi jest zazwyczaj stosowana w druku wysokiej jakości, jednak wymaga to wyjątkowo precyzyjnych maszyn i materiałów, co czyni ją niepraktyczną dla typowych materiałów reklamowych. Zbyt wysoka liniatura może prowadzić do problemów z wyrazistością i detali, ponieważ w przypadku standardowych mediów, takich jak papier powlekany, nie ma wystarczającej zdolności do rejestrowania tak drobnych detali. Odpowiedź 300 lpi, choć teoretycznie pozwala na lepszą jakość, w praktyce jest zbędna i nieekonomiczna dla większości zastosowań marketingowych. Z kolei 115 lpi, chociaż może być użyteczne w specyficznych przypadkach, takich jak druki z dużymi plamami koloru, nie oferuje wystarczającej jakości dla bardziej złożonych projektów, gdzie detale są istotne. Niezrozumienie tych różnic może prowadzić do wyboru niewłaściwej liniatury, co z kolei wpływa na estetykę i funkcjonalność materiałów reklamowych. Ponieważ każda linia i detal mają znaczenie w druku, ważne jest, aby dostosować liniaturę do specyficznych wymagań projektu, co powinno być zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, które zalecają stosowanie 150 lpi jako optymalnego rozwiązania dla standardowych materiałów reklamowych.

Pytanie 2

Który z poniższych materiałów graficznych nie jest poddawany digitalizacji?

A. Fotografia cyfrowa

B. Odbitka fotograficzna

C. Obwoluta książki

D. Obraz negatywowy

Obraz negatywowy, odbitka fotograficzna oraz obwoluta książki to materiały graficzne, które rzeczywiście podlegają procesowi digitalizacji. Obraz negatywowy to rodzaj zdjęcia, które zostało zarejestrowane na filmie w formie negatywu, co oznacza, że wymaga dodatkowego kroku, aby przekształcić go w format cyfrowy. Proces ten polega na skanowaniu filmu, co pozwala na uchwycenie detali obrazu w postaci cyfrowej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami archiwizacji i konserwacji materiałów wizualnych. Odbitka fotograficzna to tradycyjny sposób prezentacji zdjęć, który również można zdigitalizować za pomocą skanera lub aparatu, co jest istotne w kontekście zachowania historii rodzinnych czy dokumentacji artystycznej. Obwoluta książki, mimo że nie jest bezpośrednio związana z fotografią, również może być poddana digitalizacji; często jest skanowana w celu stworzenia cyfrowych archiwów lub publikacji online. Typowym błędem myślowym jest założenie, że tylko materiały już istniejące w formacie cyfrowym są gotowe do użycia bez procesu digitalizacji. W rzeczywistości każdy analogowy obraz, aby mógł być wykorzystany w środowisku cyfrowym, musi przejść przez ten kluczowy etap, co jest zgodne z praktykami stosowanymi w różnych dziedzinach, od archiwistyki po edukację.

Pytanie 3

Jaką wartość ma koszt jednostkowy ulotki, jeśli całkowity koszt wydrukowania 1 000 sztuk wynosi 250 zł?

A. 28 gr

B. 22 gr

C. 20 gr

D. 25 gr

Koszt jednostkowy ulotki obliczamy, dzieląc całkowity koszt produkcji przez liczbę wydrukowanych egzemplarzy. W tym przypadku koszt całkowity wynosi 250 zł, a liczba ulotek to 1 000. Zatem, koszt jednostkowy obliczamy w następujący sposób: 250 zł / 1 000 = 0,25 zł, co odpowiada 25 gr. Zrozumienie pojęcia kosztu jednostkowego jest kluczowe w zarządzaniu finansami w każdym przedsięwzięciu, ponieważ pozwala na analizę rentowności oraz efektywności produkcji. Przykładowo, w branży drukarskiej, znajomość kosztów jednostkowych umożliwia lepsze ustalanie cen usług oraz podejmowanie decyzji o optymalizacji procesów produkcyjnych. Warto także zauważyć, że kalkulacja kosztów jednostkowych pomaga w porównywaniu ofert różnych dostawców, co jest istotne dla firm dążących do oszczędności i maksymalizacji zysków. W kontekście standardów branżowych, regularne przeliczanie kosztów jednostkowych jest zalecane, aby zapewnić konkurencyjność na rynku.

Pytanie 4

Ile arkuszy netto w formacie A2 jest potrzeba do wydrukowania 15 000 egzemplarzy broszur składających się z 12 stron i mających wymiary 180 x 180 mm?

A. 21 000 arkuszy

B. 18 000 arkuszy

C. 12 000 arkuszy

D. 15 000 arkuszy

Pytanie dotyczy obliczenia liczby arkuszy netto potrzebnych do wydrukowania 15 000 sztuk broszur, co wymaga zrozumienia relacji między formatem papieru a wymiarami broszury. Zastosowanie formatu A2, który ma wymiary 420 x 594 mm, powinno prowadzić do obliczenia, ile pojedynczych broszur można wydrukować na jednym arkuszu. Typowe błędy w kalkulacjach wynikają z braku uwzględnienia całkowitej powierzchni papieru oraz optymalnego układu stron. Warto zauważyć, że odpowiedzi sugerujące 12 000, 18 000 czy 21 000 arkuszy nie uwzględniają podstawowych zasad efektywności produkcji, takich jak intensywność wykorzystania papieru. Zazwyczaj przy układzie broszury można zmieścić więcej niż jedną sztukę na arkuszu A2, co oznacza, że nadmierna liczba arkuszy prowadzi do niepotrzebnego marnotrawstwa materiału. Dlatego kluczowe jest dokładne obliczenie potrzebnych arkuszy, uwzględniając zarówno format broszury, jak i optymalizację układu na arkuszu, co jest istotne nie tylko dla redukcji kosztów, ale także dla zwiększenia efektywności całego procesu drukarskiego. Ogólnie rzecz biorąc, zrozumienie tych zasad jest kluczowe w branży poligraficznej, gdzie efektywne zarządzanie zasobami i minimalizacja odpadów są centralnymi ideami.

Pytanie 5

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 6

Ile form drukarskich trzeba przygotować do wydrukowania ulotki w formacie A4 z kolorystyką 4 + 3 na maszynie drukującej w półformacie?

A. 7 form.

B. 2 formy.

C. 8 form.

D. 5 form.

Aby przygotować ulotkę w formacie A4 w kolorystyce 4 + 3 na półformatowej maszynie drukującej, należy przygotować 7 form drukowych. To oznacza, że do wydruku kolorowego wykorzystamy cztery podstawowe kolory: cyjan, magentę, żółty i czarny (CMYK), a dodatkowo dla jednej z kolorów (np. Pantone) potrzebna jest jeszcze jedna forma, co daje łącznie 5 form. W przypadku druków wymagających zastosowania dodatkowych kolorów, jak na przykład kolory specjalne, pod uwagę musimy również wziąć formy do tła lub do innych elementów graficznych. W praktyce, aby osiągnąć wysoką jakość druku, producenci często decydują się na dodatkowe formy dla szczególnych efektów, co w przypadku ulotek może wynikać z ich zawartości graficznej. Stąd też suma osiąga 7 form drukowych. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami przemysłu poligraficznego, gdzie dążenie do jak najwyższej jakości produktów końcowych wymaga precyzyjnych kalkulacji i staranności na etapie przygotowania form.

Pytanie 7

Próbny wydruk cyfrowy to

A. proof

B. ozalid

C. cromalin

D. matchprint

Ozalid to proces, który polega na wykonywaniu kopii rysunków technicznych na papierze, wykorzystując przy tym chemiczne reakcje. Choć ozalid może być użyty w kontekście przygotowywania dokumentacji technicznej, nie jest to proces związany z cyfrowym wydrukiem próbnym, który obejmuje dokładne odwzorowanie kolorów i detali wizualnych. To podejście koncentruje się głównie na czarno-białych rysunkach, dlatego jego zastosowanie w druku próbnego jest ograniczone i nieodpowiednie. Cromalin jest innym terminem, który odnosi się do tradycyjnej metody proofowania, polegającej na stosowaniu folii przezroczystej do naśladowania efektów druku. Chociaż może być użyteczna w niektórych kontekstach, jej zastosowanie w cyfrowym druku próbnego jest ograniczone, ponieważ technologia ta opiera się na procesach cyfrowych. Wreszcie, Matchprint to marka, która również oferuje rozwiązania do proofowania, jednak ich technologia i metody są różne od tych stosowanych w cyfrowych proofach. Dlatego mylenie tych terminów z pojęciem cyfrowego wydruku próbnego może prowadzić do nieporozumień w branży poligraficznej. Zrozumienie różnic i specyfiki każdego z tych procesów jest kluczowe dla skutecznej współpracy z dostawcami usług drukarskich oraz dla zapewnienia wysokiej jakości finalnych produktów.

Pytanie 8

Drukowanie arkusza z jednolitym tłem pokrywającym 100% powierzchni farbą określanym jest jako

A. siatki

B. tinty

C. apli

D. gradientu

Zastosowanie terminów takich jak 'siatki', 'tinty' i 'gradienty' w kontekście drukowania jednolitym tłem o 100% pokryciu farbą jest mylące i nieprecyzyjne. Siatki w druku odnoszą się do techniki, w której używa się różnych wzorów punktów w celu uzyskania odcieni oraz gradientów kolorów. Jest to technika, która nie zapewnia jednolitego pokrycia, co jest wymagane w przypadku zadrukowywania arkuszy apli. Terminy 'tinty' i 'gradienty' również sugerują stosowanie różnorodnych odcieni oraz przejść kolorystycznych, co jest sprzeczne z ideą uzyskania jednorodnego tła. Gradient to płynne przejście między dwoma lub więcej kolorami, co w praktyce nie odpowiada 100% pokryciu farbą, lecz tworzy efekt wielobarwności. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków często polegają na myleniu technik druku i ich zastosowania. W praktyce ważne jest, aby zrozumieć różnice między tymi pojęciami oraz ich wpływ na jakość finalnego produktu. W kontekście norm druku, takich jak ISO 12647, kluczowe jest stosowanie odpowiednich technik i standardów, co pozwala na uzyskanie wysokiej jakości druku zgodnej z oczekiwaniami klientów. Właściwe zrozumienie terminologii oraz zastosowania poszczególnych technik jest niezbędne, aby uniknąć błędów w projektach graficznych.

Pytanie 9

Oblicz wydatek na przygotowanie form drukarskich, które są niezbędne do wydrukowania jednokolorowego wkładu książkowego o objętości 160 stron w formacie A5 na maszynie półformatowej, jeśli koszt wyprodukowania jednej formy wynosi 30 zł.

A. 150 zł

B. 900 zł

C. 300 zł

D. 600 zł

Wybór błędnej odpowiedzi może wynikać z kilku nieporozumień dotyczących obliczeń związanych z kosztami druku. Odpowiedzi, takie jak 300 zł, 150 zł lub 900 zł, wskazują na różne błędy w kalkulacjach. Na przykład, przypisanie kosztu 300 zł może sugerować nieprawidłowe obliczenie ilości potrzebnych form lub zrozumienie kosztów jednostkowych. Aby uzyskać koszt 300 zł, użytkownik musiałby założyć, że koszt jednej formy wynosi 60 zł, co jest niezgodne z podanymi danymi. Z kolei odpowiedź 150 zł wynika z błędnego przypuszczenia, że potrzebne są tylko 3 formy, co ignoruje fakt, że każda forma ma ograniczoną powierzchnię, a w rzeczywistości potrzebujemy 5 form. Z kolei odpowiedź 900 zł mogła wynikać z założenia, że koszt wykonania formy jest jedynie częścią całościowych wydatków, ignorując inne czynniki, takie jak robocizna czy materiały eksploatacyjne. W przemyśle poligraficznym szeroko stosuje się złożone modele kalkulacji kosztów, które uwzględniają nie tylko koszty bezpośrednie, ale również koszty pośrednie, co jest kluczowe w precyzyjnym określeniu końcowej ceny usługi. Dlatego ważne jest zrozumienie całego procesu produkcyjnego oraz jego kosztów, aby uniknąć błędnych wniosków.

Pytanie 10

W trakcie realizacji wysokiej jakości druku na podłożach powlekanych, wartość liniatury rastra na formie drukowej powinna wynosić

A. 900 lpi

B. 100 lpi

C. 170 lpi

D. 600 lpi

Wybór liniatury rastra w druku musi być starannie przemyślany, ponieważ niewłaściwie dobrana wartość może znacząco wpłynąć na jakość końcowego produktu. Na przykład, liniatura 900 lpi jest ekstremalnie wysoka i w większości zastosowań przekracza wymogi detali, prowadząc do zjawiska zwanego moiré, które jest niepożądane w druku. Wysoka liniatura nie zawsze przekłada się na wyższą jakość, zwłaszcza na papierach powlekanych, gdzie zbyt gęsty rastr może ograniczać przepuszczalność atramentu, co z kolei prowadzi do nieestetycznych efektów. Z kolei liniatura 100 lpi, będąca zbyt niską, może skutkować utratą detali oraz niewyraźnym obrazem, szczególnie w przypadku bardziej skomplikowanych grafiki. Ostatnia z proponowanych wartości, 600 lpi, podczas gdy może być użyteczna w wyspecjalizowanych zastosowaniach, również nie jest odpowiednia dla większości standardowych prac drukarskich, gdzie 170 lpi stanowi uniwersalne rozwiązanie. Wybór niewłaściwej liniatury często wynika z nieporozumień dotyczących technologii druku oraz efektywności zastosowanych materiałów, co prowadzi do błędnych założeń o ich wydajności czy jakości. Dlatego kluczowe jest zrozumienie specyfiki danego projektu oraz technologii druku, aby dokonać najlepszego wyboru w kontekście uzyskania optymalnego efektu wizualnego.

Pytanie 11

Jakie narzędzie jest najczęściej używane do wycinania obiektów w programach graficznych?

A. Gumka

B. Lasso

C. Gradient

D. Pędzel

Pędzel jest narzędziem przede wszystkim używanym do rysowania i malowania na obrazach, a nie do wycinania obiektów. Chociaż można nim modyfikować krawędzie selekcji poprzez malowanie maski, nie jest to główna funkcja tego narzędzia. Pędzel pozwala na kreatywne dodawanie elementów do grafiki, ale nie służy do jej precyzyjnego wycinania. Gumka, z kolei, jest narzędziem służącym do usuwania pikseli z warstwy, co może symulować efekt wycinania, ale jest to destrukcyjna metoda edycji. Użycie gumki nie pozwala na łatwe cofnięcie zmian i nie zapewnia precyzji selekcji, co czyni ją nieefektywną w porównaniu z narzędziem Lasso, które pozwala na nieniszczącą edycję dzięki maskom warstwowym. Gradient to narzędzie służące do tworzenia płynnych przejść kolorystycznych, które jest używane do tworzenia tła czy efektów kolorystycznych, a nie do wycinania obiektów. Często błędnie zakłada się, że każde narzędzie edytujące grafikę może być używane do wycinania, ale tylko niektóre są do tego odpowiednie. Właściwe narzędzie do wycinania musi oferować precyzję i elastyczność, czego ani gumka, ani gradient nie zapewniają. Zrozumienie tego, jakie narzędzie jest odpowiednie do konkretnego zadania, jest kluczowe dla skutecznej pracy nad grafiką.

Pytanie 12

Ile oraz jakiego rodzaju arkuszy należy zastosować do wydrukowania 10 000 okładek w formacie B4, przy założeniu, że drukowanie odbywa się na maszynie cyfrowej w formacie B2?

A. 625 arkuszy formatu B1

B. 1 250 arkuszy formatu B2

C. 5 000 arkuszy formatu B1

D. 2 500 arkuszy formatu B2

Wybór niewłaściwej ilości arkuszy do druku okładek może wynikać z różnych nieporozumień dotyczących formatów i wydajności druku. Często mylone są pojęcia związane z arkuszami, co prowadzi do błędnych obliczeń. Na przykład, odpowiedzi wskazujące na 1 250 arkuszy formatu B2 mogą wynikać z błędnego założenia, że z jednego arkusza można uzyskać więcej okładek B4, niż jest to w rzeczywistości. Istotne jest zrozumienie, że arkusz B2 pozwala na wydruk jedynie czterech okładek B4, a nie więcej. Podobnie, wybór 625 arkuszy formatu B1 lub 5 000 arkuszy formatu B1 jest niewłaściwy, ponieważ wymagałoby to błędnego założenia dotyczącego wydajności druku oraz obliczeń związanych z wielkością arkuszy. Arkusz B1, mimo większego formatu, nie byłby w stanie efektywnie wykorzystać powierzchni do wydruku okładek B4 w sposób, który odpowiadałby zapotrzebowaniu na 10 000 sztuk. W rzeczywistości, kluczowym elementem jest zrozumienie, jak przekładają się różne formaty arkuszy na liczbę wydruków, co jest fundamentalne w planowaniu produkcji w poligrafii. Obliczanie potrzebnych materiałów musi być oparte na precyzyjnych danych dotyczących wymiarów oraz wydajności, co pozwoli uniknąć kosztownych błędów produkcyjnych.

Pytanie 13

Dokument tekstowy zawierający 120 000 znaków typograficznych oraz 6 000 cm2 powierzchni obrazów odpowiada

A. 3 arkuszom wydawniczym

B. 5 arkuszom wydawniczym

C. 4 arkuszom wydawniczym

D. 6 arkuszom wydawniczym

Odpowiedź 5 arkuszom wydawniczym jest prawidłowa, ponieważ obliczenia oparte na standardowych normach typograficznych oraz wymogach dotyczących wydawnictw pomagają określić, ile arkuszy będzie potrzebnych do publikacji danego tekstu. Standardowo, jeden arkusz wydawniczy ma powierzchnię 1 m2, co odpowiada 10000 cm2. Przy powierzchni ilustracji wynoszącej 6000 cm2, co oznacza 0,6 arkusza, oraz 120000 znaków typograficznych, które odpowiadają około 240 stronom (przy założeniu 500 znaków na stronę), otrzymujemy 4 arkusze tekstu. W sumie, 0,6 arkusza ilustracji plus 4 arkusze tekstu daje razem 4,6, co w praktyce zaokrągla się do 5 arkuszy. Ta zasada jest stosowana w branży wydawniczej, aby prawidłowo oszacować ilość materiału potrzebnego do druku, co ma kluczowe znaczenie dla kosztów produkcji oraz czasu realizacji projektu. Wydawcy powinni zawsze brać pod uwagę zarówno tekst, jak i materiały graficzne przy planowaniu nakładów, aby uniknąć błędów w produkcji i zapewnić efektywność procesu wydawniczego.

Pytanie 14

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 15

Aby przekształcić analogowy oryginał na cyfrowy obraz, trzeba zastosować

A. laminator rolowy

B. drukarkę sublimacyjną

C. skaner płaski

D. ploter tnący

Laminator rolowy, ploter tnący oraz drukarka sublimacyjna to urządzenia, które mają inne zastosowania niż skanowanie oryginałów analogowych. Laminator rolowy służy głównie do zabezpieczania dokumentów poprzez pokrywanie ich folią, co nie wiąże się z przekształceniem obrazu analogowego na cyfrowy. Jego właściwości pozwalają na przedłużenie trwałości materiałów, ale nie umożliwiają rejestracji ich zawartości w formie cyfrowej. Ploter tnący jest narzędziem wykorzystywanym do cięcia materiałów, takich jak papier, folia czy tekstylia, na określone kształty. Choć może być użyteczny w procesie produkcji graficznej, nie ma zdolności do zczytywania analogowych obrazów. Z kolei drukarka sublimacyjna działa na zasadzie przenoszenia atramentu na materiał przy pomocy ciepła, co jest procesem odwrotnym do skanowania, a jej zastosowanie koncentruje się na produkcji wydruków, a nie na digitalizacji oryginałów. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich niepoprawnych wniosków, obejmują mylenie funkcji tych urządzeń oraz niewłaściwe rozumienie procesu digitalizacji, który wymaga użycia odpowiedniego sprzętu, takiego jak skanery płaskie, do zamiany obrazów analogowych na ich cyfrowe odpowiedniki.

Pytanie 16

Jakie technologie mogą być zastosowane do wykonania odbitek próbnych?

A. polimerowej i tradycyjnej

B. fotopolimerowej oraz cyfrowej

C. fotochemicznej oraz cyfrowej

D. fotoutwardzalnej i mechanicznej

Wybór niepoprawnych technologii, takich jak "polimerowa i klasyczna" czy "fotoutwardzalna i mechaniczna", nie oddaje rzeczywistości współczesnych procesów produkcji odbitek próbnych. Technologia polimerowa, choć jest stosowana w niektórych procesach druku, nie jest typowo używana do odbitek próbnych. W kontekście druku, polimery są bardziej związane z metodami takimi jak druk fleksograficzny, gdzie wykorzystuje się elastyczne formy drukarskie, a nie bezpośrednio do wywoływania obrazów na bazie światłoczułych materiałów. Klasyczna technologia daje nam do czynienia z tradycyjnymi metodami, jak sitodruk czy offset, które mogą mieć ograniczenia w zakresie szybkości i elastyczności w porównaniu do nowoczesnych technik. Odpowiedzi takie jak "fotochemiczna" są bliskie, jednak nie uwzględniają pełnego spektrum dostępnych rozwiązań. Ostatecznie stosowanie technologii fotoutwardzalnej i mechanicznej odzwierciedla przestarzałe podejścia, które są mniej efektywne w porównaniu do metod cyfrowych, które pozwalają na szybsze prototypowanie i testowanie projektów. Kluczowym błędem myślowym jest zatem utożsamianie tych technologii z nowoczesnym podejściem do produkcji odbitek, co prowadzi do nieadekwatnych wniosków na temat ich zastosowania w praktyce.

Pytanie 17

Na co wpływa wielkość wcięcia akapitowego?

A. na typ pisma oraz wysokość łamu.

B. na stopień pisma oraz szerokość łamu.

C. na liczbę akapitów w dokumencie.

D. na ilość kolumn w układzie.

Właściwy wybór odpowiedzi dotyczącej wielkości wcięcia akapitowego jako zależnej od stopnia pisma i szerokości łamu opiera się na fundamentalnych zasadach typografii. Stopień pisma, czyli jego wielkość wyrażona w punktach, wpływa na to, jak tekst jest postrzegany przez czytelnika. Większe czcionki wymagają często większych wcięć, aby zachować estetykę i czytelność. Szerokość łamu, czyli szerokość kolumny tekstu, ma również kluczowe znaczenie. W szerszych łamach wcięcia mogą być większe, aby zrównoważyć przestrzeń białą, co sprawia, że tekst jest bardziej przejrzysty i nie przytłacza czytelnika. Praktyczne zastosowanie tej zasady można zaobserwować w publikacjach drukowanych oraz online, gdzie projektanci i redaktorzy muszą dbać o harmonijną kompozycję tekstu. W dobrych praktykach typograficznych stosuje się również zasady dotyczące proporcji wcięć w kontekście ogólnej estetyki strony oraz interakcji z innymi elementami layoutu, co zwiększa komfort czytania i pozwala zachować spójność wizualną.

Pytanie 18

Jaką ilość papieru formatu B1 o gramaturze 200 g/m² należy użyć do wydrukowania 16 000 egzemplarzy formatu B5?

A. 100 kg

B. 120 kg

C. 140 kg

D. 80 kg

Obliczanie potrzebnej ilości papieru do drukowania jest skomplikowanym procesem, który wymaga precyzyjnych danych dotyczących formatów oraz gramatury papieru. W przypadku błędnych odpowiedzi często pojawiają się nieporozumienia związane z konwersją jednostek, co prowadzi do mylnych wniosków. Na przykład, przy obliczeniach często pomija się fakt, że wymiary papieru muszą być uwzględnione zarówno w metrach kwadratowych, jak i w gramaturze. Wiele osób może pomylić totalną powierzchnię, co skutkuje błędnym oszacowaniem liczby arkuszy potrzebnych do druku. Ponadto, nie wszyscy rozumieją, jak gramatura papieru wpływa na jego wagę; 200 g/m² oznacza, że każdy metr kwadratowy waży 200 gramów, co wymaga przeliczenia na dokładny format papieru, który jest używany. Typowe błędy myślowe obejmują także zakładanie, że większa gramatura zawsze przekłada się na mniejszą ilość potrzebnego papieru, co jest nieprawdziwe. W praktyce, niezrozumienie tych zasad może prowadzić do nieprawidłowych obliczeń dotyczących kosztów materiałów, co ma bezpośredni wpływ na efektywność procesu drukowania. Dlatego istotne jest, aby przed przystąpieniem do realizacji projektu, dobrze zrozumieć wszystkie wymogi związane z wyborem papieru oraz właściwymi obliczeniami.

Pytanie 19

Jakie jest znaczenie skrótu CMS w kontekście cyfrowego przygotowania produktów poligraficznych?

A. Urządzenie do cyfrowej symulacji wydruku offsetowego

B. Pakiet programów firmy Microsoft do projektowania publikacji

C. Cyfrowy druk solwentowy

D. Zarządzanie kolorem

Niepoprawne odpowiedzi często wynikają z mylenia pojęć związanych z technologią druku z terminologią zarządzania kolorem. Na przykład, opcja dotycząca 'cyfrowego druku solwentowego' odnosi się do konkretnego procesu druku, który wykorzystuje atramenty solwentowe, co jest zupełnie inną kategorią niż zarządzanie kolorem. Druk solwentowy jest stosowany głównie w produkcji grafiki wielkoformatowej, natomiast CMS dotyczy szerokiego zakresu technik zapewniających spójność kolorystyczną w różnych urządzeniach. Z kolei urządzenie do cyfrowej symulacji wydruku offsetowego to narzędzie służące do symulacji efektów druku offsetowego, co również nie ma bezpośredniego związku z zarządzaniem kolorem w kontekście cyfrowych procesów. Wreszcie, pakiet programów firmy Microsoft do projektowania publikacji, choć użyteczny w kontekście tworzenia treści, nie odnosi się do zarządzania kolorem, które jest bardziej skomplikowanym i technicznym procesem wymagającym znajomości specyfikacji kolorów oraz ich reprodukcji w różnych mediach. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich niepoprawnych odpowiedzi, to zbytnie uproszczenie tematów związanych z grafiką, co skutkuje brakiem zrozumienia kluczowych pojęć związanych z jakością druku i reprodukcją kolorów.

Pytanie 20

Jakiego urządzenia pomiarowo-kontrolnego należy użyć do sprawdzenia zgodności kolorów podczas drukowania prac w wielu barwach?

A. Kalibratora

B. Lupki poligraficznej

C. Densytometru refleksyjnego

D. Densytometru transmisyjnego

Lupka poligraficzna jest kluczowym narzędziem w ocenie spasowania kolorów w procesie drukowania prac wielobarwnych. Umożliwia ona szczegółowe obserwacje i analizę kolorów oraz detali, co jest niezbędne do zapewnienia wysokiej jakości wydruków. Dzięki powiększeniu, lupka pozwala na dokładne sprawdzenie, czy kolory na wydruku odpowiadają tym na wzorze, co jest szczególnie istotne w przypadku prac, które wymagają dużej precyzji kolorystycznej, jak np. projekty graficzne czy reprodukcje dzieł sztuki. Użytkownicy mogą stosować lupki w celu oceny zgodności kolorów z paletami barw, co jest zgodne z metodami kontroli jakości w branży poligraficznej. W praktyce, standardy takie jak ISO 12647-2 wskazują na potrzebę stosowania narzędzi optycznych, w tym lup poligraficznych, do monitorowania reprodukcji kolorów, co potwierdza ich znaczenie w codziennej pracy drukarni.

Pytanie 21

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 22

Jaki format plików jest domyślnie przypisany do aplikacji Adobe InDesign?

A. INDD

B. DOC

C. CDR

D. AI

Wybór odpowiedzi CDR, AI lub DOC nie jest poprawny, ponieważ żaden z tych formatów nie jest domyślnie skojarzony z Adobe InDesign. Format CDR jest związany z programem CorelDRAW, który jest stosowany głównie do grafiki wektorowej. Chociaż może być użyteczny w projektach graficznych, nie ma on bezpośredniego zastosowania w kontekście składu publikacji, jak to ma miejsce w InDesign. Z kolei format AI jest natywnym formatem Adobe Illustrator, który, mimo że może być importowany do InDesign, nie jest używany do tworzenia ani edytowania dokumentów InDesign. Format ten skupia się na grafice wektorowej, a nie na całościowym składzie dokumentów. Ostatecznie, format DOC jest związany z edytorami tekstu, takimi jak Microsoft Word, i służy głównie do tekstu, a nie do projektowania wizualnego. Użytkownicy mogą błędnie zakładać, że te formaty są kompatybilne z InDesign, co wynika z niepełnego zrozumienia funkcji poszczególnych programów. Kluczowe jest zrozumienie, że InDesign jest dedykowany do kompleksowego układania stron, co czyni go unikalnym w porównaniu do narzędzi skoncentrowanych na grafice wektorowej lub edycji tekstu.

Pytanie 23

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 24

Wskaż poprawną kolejność etapów przygotowania pliku do druku:

A. Konwersja kolorów, eksport do PNG, projektowanie, ustawienie spadów

B. Eksport do PDF, projektowanie, ustawienie spadów, konwersja kolorów

C. Projektowanie, eksport do JPG, konwersja kolorów, ustawienie marginesów

D. Projektowanie, ustawienie spadów, konwersja kolorów, eksport do PDF

Poprawna kolejność przygotowania pliku do druku wynika bezpośrednio z praktyki poligraficznej i standardów branżowych, takich jak wytyczne FOGRA czy zalecenia Adobe. Najpierw projektuje się publikację, ponieważ to na tym etapie decyduje się o układzie, typografii, kolorystyce i wszystkich elementach graficznych. Kolejny krok to ustawienie spadów, czyli marginesów bezpieczeństwa poza obszarem cięcia – to kluczowe, żeby uniknąć białych krawędzi po docięciu arkusza. Następnie konwertuje się kolory do przestrzeni CMYK, która jest standardem w druku offsetowym i cyfrowym. Pozwala to uniknąć niepożądanych niespodzianek kolorystycznych, które często wychodzą przy nieprzekształconych grafikach RGB. Na końcu cały projekt eksportuje się do PDF, najlepiej w wersji zgodnej ze standardem PDF/X (np. PDF/X-1a), który gwarantuje zgodność z maszynami drukarskimi i zachowanie wszystkich elementów projektu. Ta sekwencja maksymalizuje kontrolę nad jakością oraz minimalizuje ryzyko błędów na etapie druku. W praktyce, jeśli pominiemy którykolwiek z tych kroków lub zrobimy je w złej kolejności, drukarnia może zwrócić plik do poprawy lub wydrukować go z błędami. Moim zdaniem to taki must-have workflow dla każdego grafika przygotowującego materiały do druku – daje spokój i przewidywalność efektów.

Pytanie 25

Jaką kwotę należy zapłacić za złamanie jednego arkusza w formacie A1 na składkę 32-stronicową, jeśli cena za złamanie wynosi 1 grosz?

A. 6 gr

B. 5 gr

C. 4 gr

D. 3 gr

W odpowiedziach, które wskazują na 5 groszy, 3 grosze czy 6 groszy, pojawiają się błędne założenia dotyczące kosztu złamania arkusza formatu A1. Kluczowym zagadnieniem jest błędne zrozumienie, jak liczy się całkowity koszt złamania w kontekście liczby stron. Koszt złamania arkusza A1 jest ustalany na podstawie ilości złamań potrzebnych do podziału na mniejsze składki, a nie na podstawie samej liczby stron. Każde złamanie arkusza A1 kosztuje 1 grosz, a dla 32-stronicowej publikacji, która zazwyczaj wymaga 4 złamań, całkowity koszt wynosi 4 grosze. W przypadku odpowiedzi sugerujących, że koszt wynosi 5 lub 6 groszy, mylone są podstawowe zasady dotyczące wyceny złamań, co prowadzi do zawyżenia kosztów. Warto również zwrócić uwagę na typowe błędy myślowe, takie jak niewłaściwe mnożenie lub dodawanie kosztów, co może wyniknąć z braku zrozumienia samego procesu złamania i jego wpływu na finalny koszt druku. Prawidłowe podejście do kalkulacji kosztów w branży poligraficznej powinno opierać się na precyzyjnych danych, które umożliwiają zrozumienie zależności między strukturą publikacji a kosztami produkcji.

Pytanie 26

Jak określa się niepożądany skutek w postaci regularnych kropek lub wzorów, który powstaje podczas reprodukcji na skutek nakładania się rastrów?

A. Blik

B. Spad

C. Rozeta

D. Mora

Wybór błędnych odpowiedzi, takich jak spad, blik czy rozeta, może wynikać z nieporozumienia dotyczącego terminologii w obszarze projektowania graficznego i druku. Spad to obszar wydruku, który jest poza krawędzią projektu, a jego celem jest zapewnienie, że po przycięciu materiału nie pojawią się białe krawędzie. To zupełnie inny temat niż problematyka mory, ponieważ spad dotyczy techniki przygotowania plików do druku, a nie efektów wizualnych związanych z nakładaniem wzorów. Blik, z kolei, odnosi się do niepożądanych refleksów świetlnych, które mogą wystąpić na błyszczących powierzchniach, co jest problemem zupełnie innym, związanym z oświetleniem i materiałami, a nie z samym procesem rastracji. Rozeta jest zjawiskiem wizualnym, które występuje w kontekście niepoprawnego odwzorowania kolorów w druku, ale również nie jest bezpośrednio związana z efektem mory, który wynika z nałożenia rastrów. Często mylenie tych pojęć jest wynikiem braku zrozumienia różnic między różnymi technikami graficznymi i ich wpływem na ostateczny produkt. Znajomość i umiejętność rozróżniania tych terminów jest kluczowa dla skutecznego projektowania oraz produkcji materiałów graficznych i reklamowych.

Pytanie 27

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 28

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 29

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 30

Arkusz do druku to dwustronnie zadrukowany arkusz o wymiarach

A. A2 lub B2

B. A1 lub B1

C. A4 lub B4

D. A3 lub B3

Odpowiedzi A4 lub B4, A3 lub B3 oraz A1 lub B1 są nieprawidłowe, ponieważ odnoszą się do formatów, które nie są standardowymi arkuszami drukarskimi używanymi do obustronnego druku w kontekście profesjonalnej poligrafii. Format A4 (210 mm x 297 mm) jest zbyt mały, aby mógł być uznawany za arkusz drukarski, który zazwyczaj odnosi się do większych rozmiarów, które umożliwiają zadruk większej powierzchni. Z kolei A3 (297 mm x 420 mm) i B3 (353 mm x 500 mm) są również mniejsze niż A2 i B2, co ogranicza ich zastosowanie w większych projektach drukarskich. Arkusz A1 (594 mm x 841 mm) z kolei, mimo że jest większy, nie jest szeroko stosowany w kontekście obustronnego druku na dużą skalę. Wydaje się, że mylenie tych formatów wynika z niepełnego zrozumienia znaczenia zastosowania odpowiednich rozmiarów arkuszy w profesjonalnej produkcji. W poligrafii kluczowym jest, aby wybrać format, który najlepiej odpowiada wymogom projektu, a arkusze A2 i B2 dają znacznie większe możliwości w tym zakresie. Prawidłowy dobór formatu arkuszy ma znaczenie nie tylko dla jakości druku, ale także dla efektywności kosztowej całego procesu produkcji.

Pytanie 31

Funkcja automatycznego ustawiania użytków na arkuszu drukowania pozwala na

A. Audacity

B. Blender

C. Impozycjoner

D. Artioscad

Wyboru błędnych odpowiedzi można dokonać z błędnym zrozumieniem roli poszczególnych narzędzi w procesie przygotowania do druku. Audacity to program do edycji dźwięku, który nie ma związku z obróbką graficzną ani z procesem druku. Zastosowanie go w kontekście rozmieszczenia użytków jest nieadekwatne, ponieważ jego funkcje skupiają się na audio, a nie na wizualnych aspektach produkcji drukowanej. Blender, z kolei, to program do modelowania i renderowania grafiki 3D, który również nie ma zastosowania w kontekście drukowania użytków. Choć oferuje zaawansowane możliwości wizualizacji, jego narzędzia nie są przystosowane do efektywnego zarządzania arkuszami papieru. Artioscad to program służący do projektowania opakowań i tektur, który może wspierać procesy produkcyjne, ale nie jest bezpośrednio narzędziem do impozycjonowania. W przypadku wyboru tej opcji można pomylić jego funkcje projektowe z procesem rozmieszczania użytków. Kluczowym błędem jest niezrozumienie, że skuteczne rozmieszczenie użytków wymaga specjalistycznych narzędzi, które automatyzują i optymalizują ten proces, a nie narzędzi ogólnych, które skupiają się na innych aspektach produkcji graficznej. Właściwe zrozumienie tej różnicy jest kluczowe dla efektywnej pracy w branży poligraficznej i zajmowania się przygotowaniem do druku.

Pytanie 32

Jakie są wymiary netto ulotki, jeśli wymiar brutto wynosi 216 x 303 mm przy spadach 3 milimetrowych?

A. 210 x 300 mm

B. 212 x 300 mm

C. 210 x 297 mm

D. 214 x 297 mm

Wybór błędnych odpowiedzi wynika z niedostatecznego zrozumienia koncepcji spadów i wymiarów netto w kontekście druku. Odpowiedzi sugerujące wymiary 214 x 297 mm oraz 212 x 300 mm nie uwzględniają pełnego odjęcia spadów, co prowadzi do nieprawidłowych wartości netto. Na przykład, odpowiedź 214 x 297 mm zakłada, że od szerokości 216 mm należy odjąć zaledwie 2 mm, co jest zaledwie połową wymaganej wartości. To podejście pomija zasadniczy aspekt projektowania, którym jest zapewnienie, że wszystkie istotne elementy projektu, takie jak tło czy grafika, sięgają krawędzi papieru po przycięciu. W przypadku odpowiedzi 212 x 300 mm, z kolei, całkowicie ignoruje się wysokość papieru, co jest niezgodne z rzeczywistymi wymiarami brutto. Przykładem typowego błędu myślowego jest założenie, że spady można pominąć lub zmniejszyć, co prowadzi do problemów z wizualizacją i jakością druku. W praktyce, nieprzestrzeganie wymagań dotyczących wymiarów netto może skutkować tym, że po przycięciu na krawędziach pojawią się białe fragmenty, co jest nieakceptowalne w profesjonalnym druku. Dlatego kluczowe jest, aby przed przygotowaniem materiałów do druku zawsze dokładnie kontrolować wymiary netto, aby mieć pewność, że projekt będzie zgodny z zamierzonym wyglądem.

Pytanie 33

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 34

Jaka metoda druku będzie najodpowiedniejsza do wyprodukowania 100 kolorowych wizytówek?

A. Cyfrowa

B. Rotograwiurowa

C. Offsetowa

D. Tampondrukowa

Wybór technologii druku do produkcji wizytówek zależy od wielu czynników, jednak niektóre metody, takie jak rotograwiura, offset czy tampondruk, mają swoje ograniczenia przy realizacji mniejszych nakładów. Rotograwiura jest techniką wykorzystywaną głównie w produkcji masowej, gdzie wysokie nakłady pozwalają na opłacalne przygotowanie cylindrów drukarskich. Dla zaledwie 100 wizytówek koszty związane z tym procesem mogą przewyższać wartość samego zamówienia. Z kolei druk offsetowy, mimo że oferuje doskonałą jakość druku, również wiąże się z koniecznością stworzenia matryc, co czyni go mniej efektywnym w przypadku małych serii. Dodatkowo, technika ta może generować dłuższe czasy realizacji, co jest niewskazane, gdy ważne jest szybkie dostarczenie produktu. Tampondruk, choć użyteczny w niektórych zastosowaniach, takich jak druk na niestandardowych powierzchniach, nie jest typowo stosowany do produkcji wizytówek. Metoda ta jest bardziej skomplikowana w kontekście reprodukcji wielobarwnych projektów, co czyni ją mniej praktyczną w przypadku wizytówek wymagających złożonej grafiki. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla dokonania właściwego wyboru i unikania błędnych założeń co do efektywności i kosztów różnych technik drukarskich.

Pytanie 35

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 36

Opracowany projekt drukowanego akcydensu powinien zostać przekształcony do formatu pliku kompozytowego?

A. PDF

B. EPS

C. INDD

D. TIFF

Wybór formatów EPS, INDD lub TIFF do przygotowania pliku kompozytowego do druku może wydawać się atrakcyjny, jednak każdy z tych formatów ma swoje ograniczenia, które mogą wpłynąć na jakość i efektywność procesu drukowania. EPS (Encapsulated PostScript) to format, który jest często wykorzystywany do wymiany grafiki wektorowej, ale nie jest optymalny dla dokumentów wielostronicowych ani do zachowywania pełnego układu strony, co czyni go mniej odpowiednim do przygotowań drukarskich. INDD, będący natywnym formatem programu Adobe InDesign, jest doskonały do tworzenia i edycji dokumentów, jednak w przypadku finalizacji projektu do druku wymaga konwersji do formatu PDF, co wprowadza dodatkowy krok w procesie. TIFF (Tagged Image File Format) jest z kolei formatem rastrowym, który jest idealny do przechowywania obrazów, ale jego użycie w kontekście projektów drukarskich może prowadzić do problemów z zarządzaniem jakością, szczególnie jeśli chodzi o skalowanie obrazów. Użytkownicy mogą więc błędnie sądzić, że te formaty są wystarczające na każdym etapie produkcji, co prowadzi do potencjalnych problemów z jakością druku i zgodnością z wymaganiami technicznymi drukarni. Dlatego kluczowe jest, aby na etapie finalizacji projektu do druku korzystać z PDF, który jest standardem w branży i zapewnia kompleksowe wsparcie dla wszystkich elementów projektu, eliminując ryzyko niezgodności czy utraty jakości.

Pytanie 37

Jakie są wymiary brutto plakatu, jeśli spady wynoszą 3 mm, a wymiar netto to A1?

A. 597 x 844 mm

B. 600 x 847 mm

C. 423 x 597 mm

D. 426 x 600 mm

Wybierając inne opcje odpowiedzi, można zauważyć pewne błędy wynikające z niepoprawnych obliczeń wymiarów brutto plakatu. Na przykład, odpowiedzi takie jak 426 x 600 mm czy 423 x 597 mm nie uwzględniają wymiaru netto A1, co jest kluczowe w obliczeniach. W przypadku plakatu o wymiarach A1, które wynoszą 594 mm x 841 mm, jakiekolwiek inne wymiary sugerują błędne założenie co do wymiarów netto. Ponadto, niektóre odpowiedzi oferują nieprawidłowe dodawanie spadów, co prowadzi do wymiarów, które są znacznie mniejsze niż wymagane. Kluczowym czynnikiem przy ustalaniu wymiaru brutto jest zrozumienie, że spady zawsze muszą być dodawane do każdej strony, co jest zgodne z zaleceniami przyjętymi w branży poligraficznej. Często spotykaną pomyłką jest pominięcie spadów całkowicie lub ich błędne obliczenie, co skutkuje powstawaniem nieestetycznych białych krawędzi po przycięciu. Wydaje się, że niektóre odpowiedzi, które podają mniejsze wymiary, mogą pochodzić z błędnego założenia, że wymiar netto jest już wymiarem brutto, co jest fundamentalnym nieporozumieniem w kontekście przygotowania materiałów do druku.

Pytanie 38

Jakiego typu obiektyw powinno się zastosować do fotografowania małego owada z bliska?

A. Teleobiektywu

B. Szerokokątnego

C. Makroobiektywu

D. Długoogniskowego

Wybór niewłaściwego obiektywu do fotografowania małych owadów w zbliżeniu może prowadzić do wielu problemów z jakością zdjęć. Długoogniskowe obiektywy, choć doskonałe do fotografowania z dużych odległości, są niewłaściwe w przypadku zbliżeń. Ich konstrukcja nie pozwala na dostateczne zbliżenie się do obiektu, co skutkuje utratą detali i nieostrością. Ponadto, długoogniskowe obiektywy mają tendencję do kompresji perspektywy, co może zniekształcać proporcje małych owadów. Z drugiej strony, szerokokątne obiektywy, mimo że mogą uchwycić dużą ilość sceny, nie nadają się do uchwycenia małych detali w bliskim zasięgu. Ich minimalna odległość ostrzenia jest zwykle większa, co uniemożliwia uzyskanie wyraźnych zdjęć owadów. Teleobiektywy, które są używane do portretów czy fotografii sportowej, również nie nadają się do tego celu, ponieważ ich właściwości optyczne nie pozwalają na wykonanie zdjęć w bliskim zbliżeniu. Stosowanie niewłaściwych obiektywów prowadzi do frustracji i niezadowolenia z efektów pracy, dlatego kluczowe jest zrozumienie specyfiki używanego sprzętu oraz dopasowanie go do zamierzonych celów fotograficznych.

Pytanie 39

Jaką metodą można zadrukować powierzchnię kuli?

A. offsetową

B. tampodrukową

C. fleksograficzną

D. rotograwiurową

Offsetowa technika druku polega na przenoszeniu obrazu z matrycy na podłoże za pomocą cylindra, co czyni ją nieodpowiednią do zadrukowywania trójwymiarowych obiektów. Przeznaczona jest głównie do druku płaskiego, takich jak ulotki, książki czy opakowania. W związku z tym, zadruk kuli w ten sposób nie tylko byłby trudny, ale również mógłby prowadzić do wielu defektów, takich jak nierównomierne pokrycie farbą. Fleksografia to kolejna technika, która jest bardziej odpowiednia dla druku na materiałach elastycznych, takich jak folie czy tektura, jednak również koncentruje się na powierzchniach płaskich. Jej zastosowanie w kontekście kuli byłoby niepraktyczne, ponieważ wymaga cienkowarstwowego nałożenia farby, co w przypadku zaokrąglonych powierzchni może być nieefektywne. Rotograwiura, z kolei, jest techniką charakteryzująca się wysoką jakością druku, lecz głównie stosowaną w druku masowym, np. w produkcji opakowań. Jej potrzeba stosowania płaskich, dużych powierzchni sprawia, że nie nadaje się do kuli. Typowym błędem jest niewłaściwe zrozumienie możliwości technik druku, co prowadzi do wyboru metod nieodpowiednich dla specyfiki zadrukowywanych obiektów. W branży druku istnieją clearly defined best practices, które podkreślają znaczenie doboru techniki do charakterystyki zadrukowywanego przedmiotu.

Pytanie 40

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej