Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 18 maja 2025 22:35
Data zakończenia: 18 maja 2025 22:46

Egzamin zdany!

Wynik: 40/40 punktów (100,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Terapeuta, pracując z sześcioletnim dzieckiem, które doświadcza intensywnego napięcia emocjonalnego, wycofuje się z grupy oraz odczuwa strach przed otaczającą go rzeczywistością, powinien zastosować

A. szkolenie umiejętności praktycznych

B. bajkoterapię

C. terapię zajęciową

D. szkolenie w zakresie radzenia sobie z gniewem

Bajkoterapia jest skuteczną metodą terapeutyczną, zwłaszcza w pracy z dziećmi, które doświadczają silnego napięcia emocjonalnego, lęku i izolacji. Ta forma terapii wykorzystuje opowieści i bajki jako narzędzie do wyrażania emocji, zrozumienia trudnych sytuacji oraz rozwijania zdolności interpersonalnych. Dzieci, poprzez identyfikację z bohaterami bajek, mogą bezpiecznie eksplorować swoje uczucia i obawy. Przykładem może być opowiadanie bajki o dziecku, które zmaga się z lękiem, co pozwala małemu pacjentowi na refleksję nad własnymi odczuciami i sytuacją. Bajkoterapia wspiera rozwój wyobraźni oraz kreatywności, a także może być wykorzystywana do nauki rozwiązywania problemów i radzenia sobie z emocjami. Dodatkowo, wykorzystanie bajek w terapii jest zgodne z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, które podkreśla znaczenie podejść dostosowanych do potrzeb dzieci. Z perspektywy praktycznej, terapeuci mogą integrować bajkoterapię z innymi metodami pracy, takimi jak arteterapia czy gry terapeutyczne, co wzbogaca proces terapeutyczny i zwiększa jego efektywność.

Pytanie 2

Który sposób rozwiązywania sporów polega na częściowej rezygnacji z własnych wymagań na rzecz odpowiednich ustępstw ze strony drugiej osoby?

A. Współpraca

B. Unikanie

C. Rywalizacja

D. Kompromis

Kompromis jest stylem rozwiązywania konfliktów, który polega na osiągnięciu równowagi pomiędzy własnymi potrzebami a potrzebami drugiej strony. W sytuacji konfliktowej, każda strona dokonuje pewnych ustępstw, co prowadzi do rozwiązania, które, choć może nie w pełni zaspokajać potrzeby obu stron, jest akceptowalne dla każdego. Przykładem zastosowania kompromisu może być sytuacja, w której dwie osoby planują wspólny wyjazd i jedna chciałaby jechać w góry, a druga nad morze. Po rozmowie obie strony mogą się zgodzić na tydzień w górach i tydzień nad morzem, co jest rozwiązaniem, które uwzględnia potrzeby obu. Kompromis jest często zalecany w negocjacjach biznesowych, ponieważ pozwala na szybkie osiąganie porozumienia, co jest kluczowe w dynamicznym środowisku pracy. Warto również zauważyć, że kompromis wymaga od uczestników umiejętności słuchania i otwartości na propozycje, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu konfliktem.

Pytanie 3

Dzieląc się z podopiecznym swoimi obserwacjami w słowach: "Nie podoba mi się to, że się spóźniasz, jeśli będziesz punktualny, łatwiej będzie nam zrealizować plan zajęć", terapeuta zastosował

A. blokadę komunikacyjną

B. informację zwrotną

C. ocenianie

D. odzwierciedlanie zachowań

Odpowiedź <i>informacja zwrotna</i> jest poprawna, ponieważ terapeuta w sposób konstruktywny przekazuje swoje spostrzeżenia podopiecznemu. Użycie sformułowania: <i>Nie podoba mi się to, że się spóźniasz, jeśli będziesz punktualny, łatwiej będzie nam zrealizować plan zajęć</i>, ukazuje, że terapeuta nie tylko wyraża swoje zaniepokojenie, ale również sugeruje sposób na poprawę sytuacji. Tego rodzaju feedback jest kluczowy w pracy terapeutycznej, ponieważ pozwala na zbudowanie świadomości u podopiecznego odnośnie jego zachowań oraz ich wpływu na terapię. W praktyce, informacja zwrotna powinna być podawana w sposób jasny i nieosądzający, co sprzyja otwartości i komunikacji. Ponadto, zastosowanie techniki informowania o konsekwencjach zachowań, w tym przypadku spóźnienia, zmusza podopiecznego do refleksji nad swoim zachowaniem. W terapii i pracy z pacjentami, ważne jest, aby terapeuci posługiwali się technikami informacji zwrotnej jako częścią efektywnego procesu terapeutycznego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie psychoterapii. Przykładem efektywnego feedbacku może być również wskazanie pozytywnych aspektów zachowania pacjenta, co dodatkowo motywuje do wprowadzania zmian.

Pytanie 4

Zajęcia w pracowni obejmują czynności takie jak odpowietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie oraz szkliwienie

A. ceramicznej

B. wikliniarskiej

C. stolarskiej

D. metaloplastycznej

Odpowiedź "ceramicznej" jest poprawna, ponieważ wymienione czynności: odpietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie i szkliwienie są kluczowymi etapami w procesie produkcji ceramiki. Odpietrzanie polega na usunięciu powietrza z formy, co zapewnia lepsze przyleganie materiału do formy. Formowanie jest procesem, w którym glina przybiera zamierzony kształt, często przy użyciu różnych technik, takich jak toczenie czy lepienie. Suszenie jest niezbędne, by usunąć nadmiar wilgoci z formowanego produktu przed jego wypaleniem. Spiekanie to proces, w którym wypalana ceramika osiąga swoje finalne właściwości mechaniczne i chemiczne, co jest kluczowe dla trwałości wyrobów. Szkliwienie natomiast polega na pokryciu powierzchni ceramiki szkliwem, co nie tylko poprawia estetykę, ale także nadaje elementom funkcjonalność, taką jak wodoodporność. Wszystkie te procesy są zgodne z najlepszymi praktykami w ceramice, zapewniając wysoką jakość i trwałość wyrobów ceramicznych.

Pytanie 5

Metody angażujące uczestników zajęć, które polegają na naśladowaniu, przyjmowaniu określonych ról, improwizacji oraz tworzeniu rzeczywistości, określamy jako gry

A. towarzyskie

B. dramowe

C. symulacyjne

D. planszowe

Odpowiedź "dramowe" jest właściwa, ponieważ metody aktywizujące, o których mowa, są fundamentem dramy jako formy edukacyjnej i terapeutycznej. Gry dramowe wykorzystują naśladowanie, wchodzenie w różne role oraz improwizację, co pozwala uczestnikom na eksplorację emocji, sytuacji społecznych oraz rozwijanie umiejętności interpersonalnych. Te techniki są szeroko stosowane w edukacji, terapii, a także w treningach biznesowych, gdzie pomocne jest zrozumienie dynamiki grupowej i komunikacji. Przykłady zastosowania to scenki dramowe w klasach, które pomagają uczniom wyrażać siebie oraz rozwijać empatię poprzez odgrywanie ról. Standardy pracy z grupami w edukacji podkreślają znaczenie angażowania uczestników w aktywności, które rozwijają ich zdolności analityczne oraz kreatywne myślenie, co czyni metody dramowe niezwykle efektywnymi w rozwijaniu kompetencji uczniów.

Pytanie 6

Rejestrowanie faktów oraz zdarzeń w zgodności z rzeczywistością, niezależnie od osobistych przekonań, opinii i oczekiwań, stanowi cechę właściwej obserwacji, którą określamy jako

A. obiektywność

B. intencjonalność

C. spostrzegawczość

D. metodyczność

Obiektywność to naprawdę ważna rzecz, jeśli chodzi o obserwacje. Chodzi o to, żeby zauważyć fakty i zdarzenia takimi, jakie są, bez wpływu swoich emocji czy osobistych przekonań. W badaniach naukowych to szczególnie istotne, bo dzięki temu można uzyskać wiarygodne dane, które inni też mogą sprawdzić. Na przykład, w psychologii, jak chcemy obserwować, jak się ludzie zachowują, to musimy korzystać ze standaryzowanych metod, żeby uniknąć subiektywnych interpretacji. Dobrze jest pamiętać, że obiektywność pomaga w analizie danych, co sprawia, że wyniki są bardziej wiarygodne. Tak samo w dziennikarstwie, musimy przedstawiać fakty w sposób bezstronny, żeby ludzie mogli sami wyciągać wnioski i podejmować decyzje na podstawie przekazanych informacji.

Pytanie 7

Jakie działania zawodowe terapeuty pracującego w szpitalu psychiatrycznym wymagają uzyskania zgody ordynatora oddziału lub innych osób odpowiedzialnych za opiekę nad pacjentami?

A. Określenie listy pacjentów, którzy mogą udać się na spacer z terapeutą poza szpital

B. Przygotowanie potrzebnych środków i materiałów do działań terapeutycznych

C. Przedstawienie oraz zatwierdzenie codziennego harmonogramu pracy terapii zajęciowej

D. Zgłoszenie uwag dotyczących stosowanej farmakoterapii

Odpowiedź dotycząca ustalenia listy pacjentów mogących wyjść na spacer z terapeutą poza teren szpitala jest prawidłowa, ponieważ takie decyzje wymagają szczególnej uwagi ze strony personelu medycznego, w tym ordynatora oddziału. Wychodzenie pacjentów poza teren szpitala wiąże się z różnorodnymi aspektami bezpieczeństwa oraz monitorowania stanu psychicznego pacjentów. Terapeuta musi wziąć pod uwagę nie tylko zdrowie psychiczne pacjentów, ale także ich zdolność do funkcjonowania w społeczeństwie, a także potencjalne ryzyko związane z ich zachowaniem w sytuacjach niekontrolowanych. Z tego powodu, uzyskanie zgody ordynatora jest kluczowe, aby zapewnić, że decyzje są podejmowane zgodnie z najlepszymi praktykami klinicznymi oraz w interesie pacjentów. Przykładowo, podczas ustalania listy pacjentów, terapeuta powinien uwzględnić ich wcześniejsze zachowania, poziom współpracy oraz aktualny stan zdrowia, co pozwoli na minimalizowanie ryzyka i ułatwienie terapeutycznego działania w środowisku zewnętrznym.

Pytanie 8

Które materiały są potrzebne w technice makramy?

A. Puszki szmerowe, dzwonki melodyczne

B. Klej, drut, bejca

C. Arkusze szarego papieru, flamastry, kolorowa kreda

D. Sznurki, nici, mulina, koraliki

W technice makramy kluczowymi elementami są sznurki, nici, mulina oraz koraliki, które służą do tworzenia różnorodnych wzorów i projektów. Sznurki, najczęściej bawełniane lub syntetyczne, stanowią podstawowy materiał, z którego powstają różnorodne sploty i węzły. Nici i mulina mogą być używane do bardziej skomplikowanych detali i wykończeń, dodając estetyczne akcenty do projektów. Koraliki z kolei są wykorzystywane do ozdabiania, co pozwala na stworzenie unikalnych i efektownych prac. Makrama, jako technika rękodzielnicza, ma długą historię i jest stosowana do tworzenia ozdób do wnętrz, biżuterii oraz akcesoriów. Zastosowanie właściwych materiałów jest kluczowe dla trwałości i estetyki końcowego produktu. Warto również przestrzegać dobrych praktyk, takich jak dobór odpowiedniej grubości sznurków do planowanego projektu oraz testowanie różnych węzłów w celu osiągnięcia zamierzonego efektu wizualnego.

Pytanie 9

Która z poniższych metod jest typowo stosowana w terapii zajęciowej do poprawy zdolności manualnych?

A. Karaoke

B. Aerobik

C. Origami

D. Medytacja

Origami jest jedną z technik często stosowanych w terapii zajęciowej, szczególnie w celu poprawy zdolności manualnych i precyzji ruchów dłoni. Dzięki tej metodzie pacjenci mogą rozwijać swoje umiejętności motoryczne, koncentrację oraz wyobraźnię przestrzenną. Jest to forma sztuki, która wymaga precyzji, cierpliwości i skupienia, co czyni ją skutecznym narzędziem terapeutycznym. W terapii zajęciowej, origami pomaga w rehabilitacji pacjentów po urazach lub udarach, wspomagając odbudowę zdolności motorycznych poprzez skoordynowane ruchy palców. Co więcej, origami nie tylko rozwija umiejętności manualne, ale również wpływa pozytywnie na psychikę pacjenta – redukuje stres i poprawia samopoczucie. Wiele badań potwierdza korzyści płynące z tej metody, polecając ją jako jedną z technik wspierających procesy terapeutyczne w różnych grupach wiekowych. Warto zatem rozważyć origami jako wartościowy element w programach terapeutycznych, szczególnie dla osób wymagających pracy nad zdolnościami manualnymi oraz koordynacją ruchową.

Pytanie 10

Aby zachęcić podopiecznego do rozwijania swoich myśli oraz dzielenia się poglądami, terapeuta powinien zadawać przede wszystkim pytania

A. alternatywne

B. otwarte

C. zamknięte

D. sugerujące

Wybór pytań otwartych jest kluczowy w terapii, gdyż umożliwia podopiecznemu swobodne wyrażenie myśli, uczuć i opinii. Pytania otwarte nie ograniczają odpowiedzi do prostego 'tak' lub 'nie', co sprzyja głębszej eksploracji osobistych doświadczeń. Na przykład, zamiast pytać 'Czy czujesz się smutny?', terapeuta może zapytać 'Co czujesz, gdy myślisz o swojej sytuacji?'. Tego rodzaju pytania zachęcają do refleksji i mogą prowadzić do odkryć, które są istotne dla postępu terapeutycznego. Ponadto, zgodnie z dobrymi praktykami w psychoterapii, pytania otwarte wspierają budowanie zaufania między terapeutą a podopiecznym, co jest fundamentem skutecznej terapii. Wspierają one również rozwój umiejętności komunikacyjnych oraz samoregulacji emocjonalnej, pozwalając klientowi na większą samodzielność w procesie terapeutycznym. Użycie pytań otwartych jest zatem nie tylko techniką, ale i strategią, która wpisuje się w holistyczne podejście do zdrowia psychicznego.

Pytanie 11

Terapeuta, który poinformował swoich podopiecznych o tym, że biorą udział w badaniu, lecz nie ujawnił jego celu, przeprowadził obserwację

A. jawną

B. pośrednią

C. indywidualną

D. otwartą

Obserwacja jawna to podejście, w którym uczestnicy są informowani o tym, że biorą udział w badaniu, ale nie są szczegółowo poinformowani o jego celu. W tym przypadku terapeuta poinformował swoich podopiecznych, że są w badaniu, co oznacza, że proces obserwacji jest transparentny. Praktyczne zastosowanie obserwacji jawnej występuje w sytuacjach, gdzie etyka wymaga informowania uczestników o ich udziale, ale szczegóły dotyczące celów badania mogą być pominięte, aby nie wpływać na naturalność ich zachowań. Takie podejście jest zgodne z zasadami etyki badań, które podkreślają znaczenie uzyskania zgody uczestników, a jednocześnie pozwala na zbieranie danych w sposób, który nie zaburza ich autentyczności. W badaniach psychologicznych, na przykład w terapii grupowej, terapeuci mogą korzystać z obserwacji jawnej, aby ocenić dynamikę grupy bez wprowadzania obaw związanych z celem badania, co może zniekształcać zachowania uczestników.

Pytanie 12

Oceniając wyniki badań, które zostały przeprowadzone u mieszkańca domu pomocy społecznej w ramach całościowej oceny geriatrycznej, należy to zrobić na etapie

A. nawiązania relacji terapeutycznej z podopiecznym

B. określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego

C. ustalania celów terapeutycznych dla podopiecznego

D. zbierania informacji o podopiecznym poprzez wywiady, obserwacje oraz dostępną dokumentację

Analiza wyników badań w kontekście całościowej oceny geriatrycznej jest kluczowym etapem, który pozwala na zrozumienie indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznego. Na etapie określenia problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego, terapeuta ma za zadanie zintegrować dane z różnych źródeł, takich jak wywiady, obserwacje, oraz dostępna dokumentacja medyczna. Dokładne zdefiniowanie tych aspektów jest fundamentalne dla skutecznego zaplanowania interwencji terapeutycznych. Dobrą praktyką jest wykorzystanie narzędzi oceny geriatrystycznej, takich jak skale oceny funkcjonalnej czy narzędzia do oceny jakości życia, co umożliwia dokładniejsze zrozumienie stanu zdrowia podopiecznego. Przykładowo, analiza wyników testów oceny funkcjonalnej może ujawnić ograniczenia w codziennych aktywnościach, co z kolei pozwala na dostosowanie celów terapeutycznych do rzeczywistych potrzeb podopiecznego, a tym samym na lepsze zaplanowanie rehabilitacji oraz wsparcia społecznego. Takie podejście jest zgodne z zasadami zintegrowanej opieki geriatrycznej, która koncentruje się na holistycznym podejściu do zdrowia.

Pytanie 13

Wyposażenie pracowni powinno obejmować stół do ping-ponga, aparat fotograficzny oraz zestaw instrumentów muzycznych?

A. umiejętności interpersonalne

B. silwoterapię

C. chromoterapię

D. organizację czasu wolnego

Poprawna odpowiedź to organizacja czasu wolnego, gdyż stół do ping-ponga, aparat fotograficzny i zestaw instrumentów muzycznych są narzędziami, które przyczyniają się do rozwijania różnorodnych form aktywności w ramach wolnego czasu. Organizacja czasu wolnego odnosi się do planowania i wdrażania działań, które mają na celu efektywne wykorzystanie wolnych chwil, sprzyjające zarówno relaksacji, jak i rozwojowi osobistemu. Na przykład, gry w ping-ponga wspierają aktywność fizyczną oraz poprawiają umiejętności współpracy i rywalizacji, natomiast fotografia rozwija kreatywność oraz umiejętności techniczne. Zestaw instrumentów muzycznych może służyć nie tylko do nauki gry, ale również do wspólnego muzykowania, co sprzyja integracji i budowaniu relacji międzyludzkich. W kontekście standardów wychowania i edukacji, takie podejście do organizacji czasu wolnego sprzyja wszechstronnemu rozwojowi jednostki, uwzględniając zarówno aspekty fizyczne, jak i emocjonalne, a także społeczne.

Pytanie 14

Terapeuta zajęciowy zauważył, że jego podopieczny zmagający się z zespołem depresyjnym nie ma już leków. W takim przypadku powinien skontaktować się z

A. psychiatrą

B. coachem

C. lekarzem rodzinnym

D. psychologiem

Odpowiedź, która wskazuje na konieczność skontaktowania się z psychiatrą, jest trafna ze względu na specyfikę leczenia zespołu depresyjnego. Psychiatrzy są wyspecjalizowanymi lekarzami, którzy posiadają kompetencje do diagnozowania oraz leczenia zaburzeń psychicznych, w tym depresji. W sytuacji, gdy pacjentowi skończyły się leki, kluczowe jest, aby zapewnić mu dostęp do odpowiedniego leczenia farmakologicznego, które jest istotnym elementem terapii depresji. Psychiatrzy mają doświadczenie w doborze leków oraz monitorowaniu ich skutków ubocznych, co jest niezbędne w przypadku pacjentów z zaburzeniami psychicznymi. Przykładowo, w przypadku depresji, zmiana dawkowania lub przepisanie innego leku może znacząco wpłynąć na samopoczucie pacjenta. W praktyce terapeutycznej, jeśli terapeuta zajęciowy zauważa problemy z leczeniem farmakologicznym, powinien jak najszybciej skierować pacjenta do psychiatry, zapewniając mu tym samym kontynuację leczenia oraz wsparcie w trudnych chwilach.

Pytanie 15

Osoba chora na schizofrenię nie dba o higienę, nie stylizuje fryzury, ani nie troszczy się o prezentowanie schludnego wyglądu. Co to opisuje w kontekście deprywacji potrzeb?

A. higienicznych i estetycznych

B. poznawczych i psychologicznych

C. uznania i szacunku

D. bezpieczeństwa i afiliacji

Odpowiedź dotycząca deprywacji potrzeb higienicznych i estetycznych jest trafna, ponieważ opisane zachowania chorego na schizofrenię wskazują na brak dbałości o osobisty wygląd i higienę. W kontekście schizofrenii, pacjenci mogą doświadczać objawów negatywnych, które obejmują spadek motywacji do wykonywania codziennych czynności, w tym dbałości o siebie. Deprywacja potrzeb higienicznych oznacza, że jednostka nie tylko zaniedbuje podstawowe czynności pielęgnacyjne, ale także może odczuwać brak zainteresowania swoim wyglądem, co jest istotnym wskaźnikiem stanu zdrowia psychicznego. Praktyczne przykłady obejmują sytuacje, w których terapeuci lub opiekunowie muszą interweniować, aby pomóc pacjentom w przywracaniu codziennych nawyków higienicznych, co może być kluczowe dla ich rehabilitacji. Wspieranie pacjentów w powrocie do zdrowia często wymaga zrozumienia ich potrzeb w zakresie higieny oraz wrażliwości na ich indywidualne problemy. Standardy opieki psychologicznej podkreślają znaczenie rehabilitacji psychospołecznej, która uwzględnia takie aspekty, a także promuje działania mające na celu poprawę jakości życia osób z zaburzeniami psychicznymi.

Pytanie 16

Mieszkanka placówki wsparcia społecznego ma dużą pasję do robienia na drutach w swoim pokoju. Aby zachęcić ją do nawiązywania nowych relacji, terapeuta powinien

A. poprosić ją o stworzenie gazetki na temat zainteresowań innych mieszkańców

B. zorganizować wystawę jej dzieł w galerii ośrodka

C. zaproponować jej udział w grupowych zajęciach dziewiarskich

D. zaproponować jej udział w zajęciach tkackich w grupie

Propozycja uczestnictwa w grupowych zajęciach dziewiarskich jest trafnym rozwiązaniem, ponieważ takie zajęcia sprzyjają integracji społecznej oraz nawiązywaniu nowych znajomości wśród mieszkańców. Wspólne wykonywanie prac na drutach w grupie nie tylko pozwala na wymianę doświadczeń i technik, ale także stwarza przestrzeń do budowania relacji interpersonalnych. W kontekście terapii zajęciowej kluczowe jest, aby uczestnicy czuli się częścią społeczności, co może istotnie wpłynąć na ich samopoczucie oraz motywację do aktywności. Dodatkowo, w zajęciach grupowych uczestnicy mogą korzystać z różnorodnych pomocy terapeutycznych i technik, co wpływa na rozwój ich umiejętności. Takie podejście jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, która kładzie nacisk na rozwijanie umiejętności społecznych oraz osobistych w kontekście wspólnego działania. Wspólne zajęcia mogą również ułatwiać nawiązywanie dialogu, co jest kluczowe dla integracji w społeczności domów pomocy społecznej.

Pytanie 17

Przy opracowywaniu planu zajęć, terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć od ustalenia

A. sposobu oceny osiągnięcia celów terapeutycznych

B. celów terapeutycznych

C. formy prowadzenia zajęć

D. metod oraz technik

Odpowiedź wskazująca na cele terapeutyczne jest poprawna, ponieważ są one fundamentem każdej interwencji terapeutycznej. Cele terapeutyczne określają, co ma być osiągnięte w trakcie zajęć, a ich precyzyjne sformułowanie pozwala na dobór odpowiednich metod i technik, które będą skuteczne w dążeniu do konkretnego rezultatu. Na przykład, jeśli celem terapii zajęciowej jest poprawa zdolności motorycznych u pacjenta po udarze, terapeuta może zaplanować zajęcia, które angażują ręce w ćwiczenia wymagające precyzyjnych ruchów, takie jak układanie klocków. W praktyce zawodowej, zgodnie z wytycznymi Polskiego Stowarzyszenia Terapeutów Zajęciowych, terapeuta powinien zacząć od zdefiniowania celów, aby zapewnić, że wszystkie działania są ukierunkowane na wspieranie pacjenta w osiąganiu tych celów. Dobrze sformułowane cele powinny być SMART (Specific, Measurable, Achievable, Relevant, Time-bound), co zapewnia ich jasność i realność w realizacji.

Pytanie 18

W trakcie zajęć z hipoterapii dzieci z autyzmem zdobywają umiejętność

A. asertywności

B. okazywania złości

C. opanowania reakcji fizjologicznych

D. nawiązywania kontaktu emocjonalnego

Hipoterapia, będąca formą terapii wspomagającej, ma na celu przede wszystkim rozwijanie umiejętności społecznych i emocjonalnych dzieci z autyzmem. Nawiązywanie kontaktu emocjonalnego jest kluczowym celem tych zajęć, ponieważ dzieci z autyzmem często mają trudności w nawiązywaniu relacji interpersonalnych. Używanie koni podczas terapii pozwala na rozwój empatii i zrozumienia emocji, zarówno własnych, jak i innych osób. Dzieci uczą się rozpoznawania sygnałów emocjonalnych od koni, co przekłada się na ich umiejętność interpretacji emocji u ludzi. Na przykład, poprzez głaskanie konia, dzieci mogą doświadczyć pozytywnych reakcji, co wspiera ich zdolności do okazywania uczuć i nawiązywania relacji. W praktyce, hipoterapia dostosowuje się do indywidualnych potrzeb każdego dziecka, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii integracyjnej. Wiele badań potwierdza, że hipoterapia znacząco poprawia kompetencje społeczne dzieci z autyzmem, co jest niezbędne do ich funkcjonowania w społeczeństwie.

Pytanie 19

Terapeuta, stosując techniki takie jak: wycinanki, wydzieranki czy wyklejanki z papieru bądź tektury, prowadzi zajęcia z wykorzystaniem

A. metaloplastyki

B. dziewiarstwa

C. papieroplastyki

D. kaletnictwa

Papieroplastyka to dziedzina, która obejmuje sztukę tworzenia przedmiotów z papieru i innych materiałów papierowych poprzez różne techniki, takie jak wycinanki, wydzieranki oraz wyklejanki. Te formy artystyczne są nie tylko kreatywne, ale również mają na celu rozwijanie zdolności manualnych i wyobraźni przestrzennej uczestników zajęć. W terapii zajęciowej czy arteterapii papieroplastyka stanowi doskonałe narzędzie do wyrażania emocji, co jest istotne dla osób z trudnościami w komunikacji. Używanie gazet, tektury oraz innych materiałów do tworzenia dzieł może pomóc w redukcji stresu, poprawie koncentracji oraz zwiększeniu pewności siebie. Przykłady zastosowania papieroplastyki obejmują tworzenie kolaży, które mogą być wykorzystywane do analizy emocjonalnej oraz jako forma ekspresji artystycznej. Standardy dobrych praktyk w terapii sugerują, że angażowanie uczestników w działania kreatywne przyczynia się nie tylko do poprawy ich umiejętności manualnych, ale także do ogólnego rozwoju osobistego i społecznego."

Pytanie 20

Terapeuta, prowadząc zajęcia terapeutyczne z 20-letnią Agnieszką, która ma umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną, powinien zaproponować jej wspólne

A. przygotowanie posiłku

B. spacery

C. wyjście do kina

D. rozwiązywanie krzyżówek

Wybór przygotowania posiłku jako aktywności terapeutycznej dla Agnieszki jest niezwykle trafny. Tego rodzaju zajęcia pozwalają na rozwijanie umiejętności praktycznych, które są kluczowe dla samodzielnego życia. Przygotowanie posiłku angażuje wiele zmysłów i wymaga wykorzystania różnych umiejętności, takich jak planowanie, organizacja, a także umiejętności motoryczne. Praca w kuchni daje możliwość nauki prostych przepisów, co nie tylko rozwija zdolności kulinarne, ale także przyczynia się do zwiększenia pewności siebie w codziennych czynnościach. Zgodnie z założeniami terapii zajęciowej, aktywności takie jak gotowanie powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta, co wspiera ich rozwój na wielu płaszczyznach. Przykładowo, terapeuta może wprowadzić elementy edukacji żywieniowej, ucząc Agnieszkę o wartościach odżywczych różnych składników, co dodatkowo wzmacnia jej umiejętności w zakresie zdrowego stylu życia. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii osób z niepełnosprawnością intelektualną, które kładą nacisk na kształtowanie umiejętności przydatnych w codziennym życiu."

Pytanie 21

W trakcie rozmowy kwalifikacyjnej do warsztatów terapii zajęciowej, aby jak najdokładniej poznać podopiecznego, terapeuta powinien głównie stawiać pytania

A. sugerujące.

B. projekcyjne.

C. zamknięte.

D. otwarte.

Pytania otwarte są kluczowym narzędziem w procesie wywiadu terapeutycznego, szczególnie podczas wstępnego rozpoznawania potrzeb podopiecznego. Dają one możliwość osobie badanej na swobodne wyrażenie myśli, uczuć oraz doświadczeń, co jest istotne dla dokładnego zrozumienia jej sytuacji życiowej. Na przykład, pytanie 'Jakie są Twoje oczekiwania wobec warsztatów?' umożliwia podopiecznemu przedstawienie swoich indywidualnych potrzeb, co z kolei pozwala terapeucie lepiej dostosować program zajęć do jego oczekiwań. Praktyka terapii zajęciowej opiera się na modelu person-centered approach, w którym kluczowe znaczenie ma zrozumienie perspektywy klienta. Standardy terapeutyczne rekomendują, aby terapeuci nie tylko kierowali pytania w sposób otwarty, ale również aktywnie słuchali i reagowali na odpowiedzi, co buduje zaufanie i wspiera proces terapeutyczny. Dodatkowo, pytania otwarte są zgodne z zasadami budowania relacji opartych na empatii i zrozumieniu, co jest fundamentalne w pracy z osobami z różnorodnymi potrzebami.

Pytanie 22

Przygotowując zajęcia dla osoby słabo widzącej, głównie należy pamiętać

A. o wsparciu pod przedramię

B. o wyższym blacie stołu

C. o odpowiednim oświetleniu miejsca pracy

D. o zapewnieniu siedzenia z komfortowym oparciem

Właściwe oświetlenie stanowiska pracy jest kluczowe dla osób słabo widzących, ponieważ odpowiednie natężenie i kierunek światła wpływają na zdolność do dostrzegania detali oraz kontrastów. W przypadku osób z ograniczoną widocznością, wykorzystanie jasnego, rozproszonego oświetlenia, które minimalizuje cienie, jest niezmiernie ważne. Przykładowo, lampy LED o wysokiej mocy lub oświetlenie z regulacją jasności mogą być stosowane, aby dostosować warunki pracy do indywidualnych potrzeb podopiecznego. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę na barwę światła; światło o cieplejszej temperaturze (około 3000 K) może być bardziej komfortowe, podczas gdy chłodniejsze (około 5000 K) może pomóc w bardziej szczegółowych zadaniach. Zgodnie z rekomendacjami Polskiego Standardu Oświetlenia, miejsca pracy powinny być dostosowane tak, aby umożliwić komfortowe wykonywanie zadań bez nadmiernego obciążenia wzroku. Poza tym, warto również zainwestować w pomocne akcesoria, takie jak lupa z podświetleniem, co może dodatkowo ułatwić pracę.

Pytanie 23

Jakie materiały i narzędzia powinien zgromadzić terapeuta, przygotowując zajęcia z użyciem techniki filcowania?

A. Serwetki, pędzel, klej wikolowy, przedmioty drewniane

B. Barwniki do tkanin, tkaniny z bawełny, wosk, papier, żelazko

C. Czesanka wełniana, płatki mydlane, folia bąbelkowa, naczynie z wodą

D. Nici i igły, koraliki, drut jubilerski, szczypce do biżuterii

Czesanka wełniana, płatki mydlane, folia bąbelkowa i naczynie z wodą to kluczowe materiały, które terapeuta powinien przygotować do zajęć z techniki filcowania. Czesanka wełniana, będąca podstawowym surowcem do filcowania, pozwala na tworzenie różnorodnych form i struktur. Płatki mydlane działają jako naturalny środek emulgujący, który ułatwia proces filcowania poprzez wytwarzanie piany i zmniejszenie tarcia podczas pracy z wełną. Folia bąbelkowa jest doskonałym podłożem do filcowania na płasko, ponieważ zapewnia odpowiednią powierzchnię do pracy oraz absorbuje nadmiar wody. Naczynie z wodą jest niezbędne do nawilżania materiałów oraz aktywacji procesu filcowania, co pozwala na trwałe łączenie włókien wełnianych. Przykładowo, terapeuta może zorganizować warsztaty, podczas których uczestnicy stworzą ozdobne filcowe elementy, co pozwoli im na rozwijanie zdolności manualnych oraz wyrażanie kreatywności. Przygotowanie odpowiednich materiałów jest istotne, aby zapewnić skuteczność zajęć oraz satysfakcję uczestników.

Pytanie 24

Jakie jest główne zastosowanie programu komputerowego Canva?

A. odtwarzania plików audio podczas zajęć muzykoterapii

B. przygotowywania przez terapeutę kalkulacji wydatków na wyposażenie pracowni

C. przygotowywania plakatów, zaproszeń oraz dyplomów na wydarzenia organizowane przez terapeutę zajęciowego

D. analizowania wyników skal diagnostycznych oraz opisywania przypadków w indywidualnej dokumentacji terapeutycznej pacjenta

Program komputerowy Canva jest narzędziem skoncentrowanym na projektowaniu graficznym, które umożliwia użytkownikom łatwe i intuicyjne tworzenie różnorodnych materiałów wizualnych, takich jak plakaty, zaproszenia oraz dyplomy. Jego prosty interfejs oraz dostępność szablonów sprawiają, że jest szczególnie przydatny dla terapeutów zajęciowych chcących profesjonalnie przygotować materiały promujące wydarzenia, w których biorą udział ich podopieczni. W praktyce, terapeuci mogą za pomocą Canva szybko dostosować szablony do swoich potrzeb, dodając personalizowane teksty czy obrazy. Narzędzie to wspiera również standardy wizualnej komunikacji, przyczyniając się do atrakcyjności wizualnej przedstawianych treści. Warto zauważyć, że Canva oferuje bogaty zasób grafik i ilustracji, które mogą być używane bezpłatnie lub w ramach subskrypcji. Umożliwia to terapeucie tworzenie angażujących materiałów, które mogą zwiększyć zainteresowanie i zaangażowanie uczestników wydarzeń, co jest zgodne z dobrą praktyką w terapii zajęciowej i organizacji wydarzeń.

Pytanie 25

W kontekście zajęć terapii zajęciowej, na liście potrzebnych materiałów i narzędzi do pracy z techniką wikliny papierowej, w celu ułatwienia działań terapeuta powinien uwzględnić

A. dłuto stolarskie

B. pilnik do drewna

C. drut dziewiarski

D. igłę do haftu

Drut dziewiarski jest kluczowym narzędziem w technice wikliny papierowej, ponieważ pozwala na precyzyjne formowanie i łączenie witek wykonanych z papieru. W terapii zajęciowej drut może być wykorzystany do stabilizacji elementów konstrukcyjnych, co jest istotne dla utrzymania struktury finalnego wytworu. Przykładowo, podczas tworzenia koszyków, drut dziewiarski umożliwia bezpieczne mocowanie witek, co zwiększa trwałość i estetykę wyrobu. W terapii zajęciowej ważne jest także, aby do zajęć wykorzystywać materiały, które są przystosowane do umiejętności osób uczestniczących w terapii. Drut dziewiarski jest dostępny w różnych grubościach, co pozwala na dopasowanie go do poziomu sprawności manualnej pacjenta. Standardy pracy w terapii zajęciowej zalecają stosowanie narzędzi, które są bezpieczne i łatwe w obsłudze, co drut dziewiarski spełnia, ułatwiając jednocześnie rozwijanie motoryki małej oraz kreatywności uczestników.

Pytanie 26

Uczestnictwo pacjentów w spotkaniach społeczności terapeutycznej na oddziale psychiatrycznym stanowi realizację zasady

A. partnerstwa

B. wieloaspektowości

C. optymalnej stymulacji

D. stopniowego zwiększania trudności

Udział pacjentów w zebraniach społeczności terapeutycznej na oddziale psychiatrycznym jest istotnym wyrazem zasady partnerstwa, która odnosi się do współpracy i współdziałania między pacjentami a personelem medycznym. Partnerstwo w terapii oznacza, że pacjenci są aktywnymi uczestnikami procesu leczenia, co przyczynia się do ich lepszego samopoczucia oraz efektywności terapii. W praktyce, organizowanie takich spotkań umożliwia pacjentom wyrażenie swoich potrzeb, opinii oraz doświadczeń, a także wspieranie się nawzajem. Przykładem może być sytuacja, w której pacjenci dzielą się swoimi postępami w terapii, co nie tylko motywuje innych, ale także pozwala na wymianę cennych wskazówek dotyczących radzenia sobie z trudnościami. W ramach standardów opieki psychiatrycznej, takich jak te określone przez Światową Organizację Zdrowia, promuje się aktywne uczestnictwo pacjentów w procesie terapeutycznym, co potwierdza znaczenie zasady partnerstwa w tworzeniu wspierającego środowiska terapeutycznego.

Pytanie 27

Aby zainspirować podopiecznego do uczestnictwa w zajęciach, terapeuta powinien zastosować pozytywne wzmocnienia, kierując się zasadą, że

A. działania powinny być wzmacniane niezwłocznie po ich zrealizowaniu

B. wzmocnienie powinno przede wszystkim polegać na dobrach materialnych i konsumcyjnych

C. należy nagradzać jedynie wymierne rezultaty działań, a nie intencje i wysiłki

D. wzmocnienie powinno być opóźnione w czasie jako długoterminowy cel

Zastosowanie metody wzmocnień pozytywnych, polegającej na wzmacnianiu zachowań bezpośrednio po ich wystąpieniu, jest fundamentalnym elementem skutecznej terapii i uczenia się. Badania psychologiczne potwierdzają, że natychmiastowe wzmocnienie zwiększa prawdopodobieństwo, że dane zachowanie zostanie powtórzone w przyszłości. Przykładem może być sytuacja, w której terapeutka, widząc, że jej podopieczny aktywnie uczestniczy w zajęciach, natychmiast chwali go, co skutkuje zwiększeniem jego motywacji do dalszego angażowania się. W praktyce terapeutów oznacza to konieczność uważnego obserwowania i reagowania na pozytywne zachowania, co jest zgodne z zasadami teorii uczenia się Behawioralnego. Takie podejście jest szeroko rekomendowane w literaturze psychologicznej oraz w standardach terapii, gdzie podkreśla się znaczenie natychmiastowego wzmocnienia jako kluczowego czynnika w procesie uczenia się.

Pytanie 28

U mieszkańca ośrodka pomocy społecznej od pewnego czasu obserwuje się drżenie ręki, zwiększone napięcie mięśniowe, spowolnienie w ruchach oraz trudności w chodzeniu, polegające na zahamowaniu startu przy próbie ruszenia z miejsca. Te objawy mogą wskazywać

A. na otępienie starcze

B. na chorobę Parkinsona

C. na trudności z motoryką małą

D. na udar niedokrwienny mózgu

Objawy wskazujące na drżenie kończyny górnej, wzmożenie napięcia mięśniowego, spowolnienie ruchowe oraz trudności w inicjacji ruchu, zwane również "zahamowaniem startu", są typowe dla choroby Parkinsona. Jest to schorzenie neurodegeneracyjne, które dotyka układ dopaminergiczny mózgu, prowadząc do zaburzeń motorycznych. W praktyce, pacjenci z chorobą Parkinsona często doświadczają tzw. triady objawów: drżenia, sztywności oraz bradykinezy (spowolnienia ruchowego). Wczesne rozpoznanie choroby ma kluczowe znaczenie, ponieważ odpowiednie leczenie farmakologiczne, w tym leki takie jak lewodopa, mogą znacząco poprawić jakość życia pacjentów. Również terapie rehabilitacyjne, takie jak terapia zajęciowa czy fizjoterapia, mogą pomóc w zarządzaniu objawami oraz poprawie funkcji motorycznych. W kontekście standardów opieki w neurologii, istotne jest, aby specjaliści byli dobrze wykształceni w rozpoznawaniu objawów choroby Parkinsona, co pozwoli na wczesne interwencje i wsparcie dla pacjentów oraz ich rodzin.

Pytanie 29

Pacjent przebywający na dziennym oddziale psychiatrycznym nieustannie obawia się, że może zachorować na poważną chorobę. Zdecydowanie zwiększył częstotliwość mycia dłoni, co na krótko daje mu poczucie kontroli i zmniejsza lęk. Z biegiem czasu czynność ta stała się przymusowa. Pacjent przejawia objawy

A. zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych

B. zespołu Aspergera

C. osobowości dyssocjalnej

D. choroby afektywnej dwubiegunowej

Pacjent wykazuje objawy zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych (OCD), co jest zgodne z opisanymi symptomami. Zaburzenia te charakteryzują się obecnością obsesji, czyli niechcianych, natrętnych myśli, które wywołują lęk oraz kompulsji, czyli przymusowych czynności, które osoba wykonuje, aby złagodzić ten lęk. W tym przypadku pacjent obawia się zakażenia poważną chorobą, co prowadzi do wzmożonej potrzeby mycia rąk. Mycie rąk staje się czynnością przymusową, co jest typową cechą OCD. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje identyfikację i leczenie pacjentów z OCD, co najczęściej polega na terapii poznawczo-behawioralnej, która skupia się na modyfikacji myślenia oraz zachowań. Terapia ta jest uznawana za skuteczną w redukcji objawów OCD. Dodatkowo, leki, takie jak selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, mogą być stosowane w celu zmniejszenia objawów. Zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe dla pracy z pacjentami cierpiącymi na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne.

Pytanie 30

Które z poniższych działań terapeuta zajęciowy powinien wdrożyć w pracy z osobą po udarze mózgu?

A. Ćwiczenia koordynacji ręka-oko

B. Zajęcia z zakresu matematyki

C. Intensywne treningi wytrzymałościowe

D. Programowanie komputerowe

Ćwiczenia koordynacji ręka-oko są kluczowe w terapii zajęciowej dla osób po udarze mózgu. Udar często wpływa na kontrolę motoryczną, powodując problemy z precyzyjnymi ruchami, a zwłaszcza z koordynacją ruchów rąk i oczu. Dzięki odpowiednio dobranym ćwiczeniom, pacjenci mogą poprawić swoje umiejętności w tym zakresie, co ma bezpośrednie przełożenie na ich codzienne funkcjonowanie. Przykładowo, lepsza koordynacja ręka-oko ułatwia wykonywanie czynności takich jak pisanie, jedzenie czy ubieranie się. Ważne jest, aby ćwiczenia były dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta i stopnia jego zaawansowania, co pozwala na stopniowe zwiększanie poziomu trudności. Warto również wspomnieć, że takie ćwiczenia są zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej, gdzie kluczowe jest skupienie się na funkcjonalności i poprawie jakości życia pacjenta. Terapeuci zajęciowi często wykorzystują różnorodne narzędzia, takie jak piłki, układanki czy specjalistyczne programy komputerowe, aby maksymalizować efektywność terapii. Właściwie prowadzone ćwiczenia mogą znacznie przyspieszyć proces rehabilitacji i pomóc pacjentom w odzyskaniu sprawności.

Pytanie 31

Uczestnicy warsztatów terapii zajęciowej poinformowali o agresywnych zachowaniach jednego z uczestników. Osoba ta zaprzecza i składa skargi na innych. W tej sytuacji terapeuta powinien zastosować obserwację

A. pośrednią

B. standaryzowaną

C. kontrolowaną

D. ukrytą

Odpowiedź 'ukrytą' jest prawidłowa, ponieważ w sytuacji, gdy uczestnicy zgłaszają agresywne zachowania podopiecznego, a on sam zaprzecza tym zachowaniom, terapeuta powinien zastosować ukrytą obserwację. To podejście pozwala na neutralne zbieranie danych o zachowaniach podopiecznego w naturalnym kontekście, bez jego wiedzy o prowadzonej obserwacji. Dzięki temu można uzyskać bardziej autentystyczne informacje na temat interakcji z innymi uczestnikami warsztatu. Ukryta obserwacja jest szczególnie przydatna, gdy obawy dotyczą zachowań, które nie występują w momencie formalnej oceny. W praktyce terapeuci mogą na przykład obserwować interakcje podczas zajęć grupowych, co pozwala na identyfikację problemów, które mogą nie być widoczne w sytuacjach, gdy podopieczny jest świadomy bycia ocenianym. Dobrą praktyką jest dokumentowanie tych obserwacji w celu późniejszej analizy, co wspiera podejmowanie decyzji terapeutycznych oraz wdrażanie skutecznych strategii interwencji. Ukryta obserwacja, gdy jest stosowana etycznie, zgodnie z zasadami ochrony prywatności, stanowi ważne narzędzie w pracy z osobami z różnymi potrzebami terapeutycznymi.

Pytanie 32

Skuteczny plan terapii i rehabilitacji dla pacjenta powinien być

A. elastyczny, bezterminowy, usystematyzowany, urozmaicony

B. celowy, spójny, elastyczny, terminowy

C. stały, wykonalny, przejrzysty, uporządkowany

D. wykonalny, stały, konsekwentny, urozmaicony

Dobry plan terapii i rehabilitacji powinien być celowy, spójny, elastyczny oraz terminowy, ponieważ każdy z tych elementów odgrywa kluczową rolę w skuteczności procesu terapeutycznego. Celowość oznacza, że działania terapeutyczne są zgodne z ustalonymi celami, które powinny być jasno zdefiniowane na początku terapii. Spójność natomiast wskazuje na potrzebę harmonijnego integrowania różnych metod i technik, co pozwala na osiągnięcie synergii w leczeniu. Elastyczność jest niezbędna, aby dostosować plan do zmieniających się potrzeb pacjenta, co jest istotne zwłaszcza w długoterminowych terapiach, gdzie postępy mogą wymagać modyfikacji strategii. Terminowość odnosi się do konieczności realizacji działań w wyznaczonych ramach czasowych, co pozwala na monitorowanie efektów oraz wprowadzanie ewentualnych korekt. Praktycznym przykładem może być rehabilitacja po urazie, gdzie terapeuta może zaplanować serie ćwiczeń mających na celu odbudowę siły mięśniowej, ale także elastycznie dostosować intensywność i rodzaj ćwiczeń w zależności od reakcji pacjenta, co zwiększa efektywność wsparcia.

Pytanie 33

W domu samopomocowym, który skupia się na środowisku, oceny wyników realizacji terapii w kontekście podopiecznych przeprowadza

A. zespół wspierająco-aktywizujący

B. zespół terapeutyczno-opiekuńczy

C. rada programowa

D. zespół terapeutyczno-leczniczy

Zespół wspierająco-aktywizujący jest kluczowym elementem w ocenie osiągniętych rezultatów postępowania terapeutycznego w środowiskowym domu samopomocy. Taki zespół zajmuje się nie tylko wspieraniem podopiecznych w ich codziennych wyzwaniach, ale także monitorowaniem ich postępów oraz adaptacją planu terapeutycznego do indywidualnych potrzeb. W ramach pracy zespołu wspierająco-aktywizującego, oceny przeprowadzane są w oparciu o standardy jakości wynikające z regulacji dotyczących ochrony zdrowia psychicznego oraz niezależnych wytycznych, takich jak te opracowane przez Polskie Towarzystwo Psychiatryczne. Przykładem może być sytuacja, w której zespół wspierający ocenia wpływ terapii zajęciowej na rozwój umiejętności społecznych podopiecznego, co pozwala na dostosowanie działań terapeutycznych do jego postępów. Ważne jest, aby to podejście było elastyczne i oparte na regularnej informacji zwrotnej od podopiecznych, co znajduje odzwierciedlenie w najlepszych praktykach w zakresie wsparcia psychicznego.

Pytanie 34

Metoda radzenia sobie z konfliktami, polegająca na osiągnięciu rozwiązania poprzez częściowe ustępstwo ze swoich potrzeb na rzecz odpowiednich kompromisów ze strony drugiej osoby, nazywana jest

A. kompromisu

B. rywalizacji

C. unikaniu

D. współpracy

Kompromis jest stylem rozwiązywania konfliktów, który polega na osiągnięciu porozumienia, gdzie obie strony rezygnują częściowo ze swoich potrzeb i oczekiwań. W praktyce oznacza to, że każda ze stron może zyskać coś, ale także musi zaakceptować pewne ustępstwa. Przykładem może być sytuacja w zespole projektowym, gdzie dwóch członków ma różne wizje dotyczące podejścia do zadania. Zamiast trwać w sporze, decydują się połączyć swoje pomysły, tworząc nową, lepszą koncepcję, która w pełni zaspokaja ich obie potrzeby. Kompromis jest szczególnie efektywny w sytuacjach, gdzie czas jest ograniczony, a szybkie osiągnięcie porozumienia jest kluczowe. W literaturze przedmiotu, takim jak modele rozwiązywania konfliktów Thomasa-Kilmann, kompromis jest uznawany za jedną z pięciu głównych strategii, obok rywalizacji, unikania, współpracy i dostosowania. Dobrą praktyką w zastosowaniu kompromisu jest dążenie do zrozumienia drugiej strony, co może prowadzić do lepszych wyników i zwiększenia satysfakcji z rozwiązania konfliktu.

Pytanie 35

Na liście problemów dotyczących funkcjonowania psychicznego i społecznego uczestniczki zajęć w środowiskowym domu samopomocy typu A terapeuta zanotował: częste zakupy, zwłaszcza odzieży oraz kosmetyków, mimo braku dostępnych środków finansowych, pożyczanie pieniędzy od innych osób oraz narastające zadłużenie. Jakie w pierwszej kolejności działania powinien zaplanować terapeuta?

A. asertywności

B. mieszkaniowy

C. higieniczny

D. budżetowy

Odpowiedź budżetowy jest prawidłowa, ponieważ w opisanym przypadku uczestniczka zajęć wykazuje zachowania związane z niekontrolowanym wydawaniem pieniędzy oraz zadłużeniem. Stąd, trening budżetowy jest kluczowy, aby nauczyć ją zarządzania finansami osobistymi. Tego typu trening pomoże w zrozumieniu podstawowych zasad budżetowania, takich jak planowanie wydatków, oszczędzanie oraz umiejętność rozpoznawania potrzeb i pragnień. W praktyce, terapeuta może wprowadzić ćwiczenia polegające na tworzeniu budżetu domowego, aby uczestniczka mogła zobaczyć, jak jej wydatki wpływają na jej sytuację finansową. Dobrze zaplanowany trening budżetowy powinien również obejmować techniki zarządzania długiem i sposoby uniknięcia impulsowego zakupoholizmu. W przeszłości, wiele programów terapeutycznych skoncentrowanych na poprawie sytuacji finansowej uczestników wykazało, że edukacja w zakresie finansów osobistych znacząco poprawia ogólne samopoczucie i stabilność emocjonalną, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii społecznej.

Pytanie 36

Zajmując się pacjentem z stwardnieniem rozsianym i proponując mu pracę z materiałami oraz tworzywami o różnych strukturach, powierzchniach i kształtach, terapeuta zajęciowy przede wszystkim dąży do

A. zapewnienia odprężenia psychicznego

B. utrzymania sprawności manualnej

C. nabycia nowych technik ergoterapeutycznych

D. zachowania umiejętności rozpoznawania przedmiotów

Propozycja pracy z materiałami i tworzywami o różnej strukturze, powierzchni czy kształcie jest istotnym elementem terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście stwardnienia rozsianego. Głównym celem terapeuty zajęciowego jest podtrzymanie sprawności manualnej pacjenta, co pozwala na większą samodzielność w codziennym życiu. Ćwiczenia manualne, takie jak modelowanie gliny, szycie czy malowanie, angażują różne grupy mięśniowe i stymulują układ nerwowy, co wpływa na poprawę koordynacji i zręczności. Praktyczne zastosowanie tej metody można zobaczyć w programach rehabilitacyjnych, które są zgodne z wytycznymi Amerykańskiego Stowarzyszenia Terapeutów Zajęciowych, gdzie podkreśla się znaczenie aktywności manualnych. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują, że regularne ćwiczenia manualne mogą przyczynić się do poprawy jakości życia pacjentów poprzez zwiększenie ich zdolności do wykonywania codziennych czynności. Dodatkowo, prace manualne mają pozytywny wpływ na psychikę pacjentów, co sprzyja ich ogólnemu samopoczuciu i motywacji do aktywności.

Pytanie 37

Jakie pomoce dydaktyczne powinien przygotować terapeuta, planując zajęcia z ludoterapii?

A. Gry planszowe i stolikowe

B. Płyty z muzyką

C. Bajki oraz wiersze

D. Igły i nici

Gry planszowe i stolikowe są kluczowym narzędziem w ludoterapii, ponieważ umożliwiają rozwijanie wielu umiejętności społecznych i emocjonalnych u uczestników. Terapeuci wykorzystują te formy aktywności, aby wspierać interakcje między dziećmi, co jest niezbędne do budowania relacji oraz poprawy komunikacji. Gry te sprzyjają również rozwijaniu zdolności kognitywnych, takich jak myślenie strategiczne, podejmowanie decyzji czy rozwiązywanie problemów. Na przykład, gra w planszówki może uczyć dzieci zasad fair play, co jest fundamentem zdrowych interakcji społecznych. Warto zauważyć, że gry stolikowe często angażują uczestników w formie współpracy lub rywalizacji, co daje możliwość nauki asertywności i empatii. Zastosowanie takich pomocy dydaktycznych jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które promują aktywne uczenie się poprzez zabawę, a także wspierają rozwój emocjonalny i społeczny dzieci. W kontekście ludoterapii, dobrze dobrane gry mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, co czyni je niezwykle elastycznym narzędziem w pracy terapeutycznej.

Pytanie 38

W kontekście etapów diagnozy terapeutycznej, ostateczne określenie problemów oraz potrzeb powinno być bezpośrednio poprzedzone

A. doborem metod i technik badawczych

B. analizowaniem i interpretacją uzyskanych danych diagnostycznych

C. gromadzeniem oraz pozyskiwaniem danych diagnostycznych

D. projektowaniem narzędzi badawczych

Analizowanie i interpretacja uzyskanych danych diagnostycznych to kluczowy etap w procesie diagnozy terapeutycznej. Na tym etapie terapeuta ma za zadanie zebrać wszystkie dane, które wcześniej zostały pozyskane, i poddać je szczegółowej analizie w celu zrozumienia, jakie są konkretne problemy i potrzeby klienta. Wykorzystuje się różne metody analizy, takie jak analiza statystyczna, analiza treści lub metody jakościowe, co pozwala na głębsze zrozumienie kontekstu i przyczyn problemów. Przykładowo, w przypadku terapii psychologicznej, terapeuta może analizować wyniki kwestionariuszy, obserwacje zachowań oraz wywiady, aby zidentyfikować źródła problemów emocjonalnych klienta. W praktyce klinicznej stosuje się standardy takie jak DSM-5 (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) do interpretacji danych oraz określenia dalszego planu terapeutycznego. Zrozumienie wyników analizy pozwala na precyzyjne sformułowanie problemu i dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Pytanie 39

Zestaw właściwości takich jak: celowość, operatywność, elastyczność oraz kompletność dotyczy

A. diagnozy terapeutycznej

B. dobrego planu

C. dokładnej obserwacji

D. prawidłowego monitoringu

Grupa cech takich jak celowość, operatywność, elastyczność i kompletność rzeczywiście opisuje dobry plan. Celowość odnosi się do jasnego określenia celu, do którego dążymy, co jest kluczowe w procesie planowania. Operatywność oznacza, że plan powinien być wykonalny i praktyczny w zastosowaniu, co zapewnia efektywność działań. Elastyczność to zdolność planu do adaptacji w zmieniających się warunkach, co jest istotne w dynamicznym środowisku pracy. Kompletność z kolei wskazuje, że plan powinien obejmować wszystkie niezbędne elementy, by zapewnić pełne zrozumienie procesów. Na przykład w kontekście projektów zdrowotnych, dobry plan terapeutyczny musi uwzględniać cele zdrowotne pacjenta, dostępne zasoby, metody działania oraz mechanizmy oceny. W literaturze przedmiotu, takie podejście jest zgodne z zasadami zarządzania projektami oraz metodami planowania, które podkreślają znaczenie dobrze skonstruowanego planu dla osiągnięcia sukcesu.

Pytanie 40

Przykładem szumu psychologicznego, który utrudnia komunikację interpersonalną, jest

A. nadmierna ilość informacji zawarta w komunikacie

B. zbyt duża odległość pomiędzy rozmówcami

C. hałas w miejscu prowadzenia rozmowy

D. zbyt wysoka temperatura powietrza w pomieszczeniu

Nadmierna ilość informacji zawarta w komunikacie to przykład szumu psychologicznego, ponieważ może prowadzić do przetłoczenia odbiorcy, co w rezultacie utrudnia skuteczną komunikację. W kontekście komunikacji interpersonalnej, kluczowe jest, aby przekaz był klarowny i zrozumiały. Gdy zbyt wiele informacji jest przekazywanych jednocześnie, odbiorca może czuć się przytłoczony, co prowadzi do trudności w przetwarzaniu komunikatu. Przykładem może być sytuacja, w której podczas spotkania omawiane są różne zagadnienia jednocześnie, co może wprowadzać chaos i dezorientację. W praktyce, warto stosować zasady jasnej komunikacji, takie jak model komunikacji AIDA (Attention, Interest, Desire, Action), który pozwala na strukturyzację przekazu w sposób zrozumiały dla odbiorcy. Dobrą praktyką jest także ograniczenie liczby najważniejszych punktów do maksymalnie trzech lub czterech, co ułatwia ich zapamiętanie i zrozumienie. Ponadto, warto zwrócić uwagę na dostosowanie przekazu do poziomu wiedzy i oczekiwań słuchaczy, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej