Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik rachunkowości
Kwalifikacja: EKA.07 - Prowadzenie rachunkowości
Data rozpoczęcia: 25 kwietnia 2025 21:32
Data zakończenia: 25 kwietnia 2025 21:45

Egzamin niezdany

Wynik: 15/40 punktów (37,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Do przychodów operacyjnych w zakładzie produkcyjnym nie wlicza się

A. otrzymanych odszkodowań

B. umorzonych zobowiązań

C. rozliczonych nadwyżek inwentaryzacyjnych

D. otrzymanych kwot za sprzedane wyroby gotowe

Umorzone zobowiązania, odszkodowania i te nadwyżki inwentaryzacyjne mogą się mylić z przychodami operacyjnymi, ale to jednak różne sprawy w rachunkowości. Umorzone zobowiązania to takie, które firma już uznaje za nieaktualne, co może się zdarzyć na przykład po rozwiązaniu umowy. Takie umorzenie może zwiększyć kapitał firmy, ale nie dotyczy głównej działalności. Odnośnie odszkodowań, choć mogą być związane z działalnością, to w większości przypadków są traktowane jako przychody nadzwyczajne, a nie operacyjne, bo są raczej rekompensatą za straty, a nie codziennym częściom działalności firmy. Jeśli chodzi o nadwyżki inwentaryzacyjne, to odnosi się to do sytuacji, gdy firma znajduje więcej towarów, niż wcześniej myślała. Choć to może wpłynąć na wynik finansowy, to jednak nie jest typowym przychodem operacyjnym. Włączanie tych elementów do przychodów operacyjnych może namieszać w obrazach finansowych firmy i utrudnić analizowanie, jak ona działa. Klasyfikacja przychodów zgodnie z ich naturą jest naprawdę kluczowa, żeby dobrze zrozumieć, jak firma stoi finansowo i żeby wszystko było zgodne z przepisami rachunkowości.

Pytanie 2

W przypadku, gdy wydatki poniesione w celu uzyskania określonych przychodów zostały ujęte w księgach rachunkowych w tym samym okresie co zrealizowane przychody, to zastosowano zasadę

A. kontynuacji działania

B. współmierności

C. ostrożności

D. istotności

Zasada współmierności jest kluczowym elementem rachunkowości i odnosi się do konieczności ujęcia kosztów w księgach rachunkowych w tym samym okresie rozrachunkowym, co przychody, które te koszty pomogły wygenerować. Dzięki temu możliwe jest uzyskanie rzetelnego obrazu sytuacji finansowej przedsiębiorstwa oraz jego wyników operacyjnych. Przykładem zastosowania tej zasady może być sytuacja, w której firma ponosi koszty surowców i produkcji w danym miesiącu, a następnie sprzedaje wyprodukowane towary w tym samym okresie. Takie podejście pozwala na dokładne przypisanie kosztów do wygenerowanych przychodów, co jest niezbędne do prawidłowego ustalenia wyniku finansowego. W praktyce, zasada współmierności wspiera transparentność i zrozumiałość raportów finansowych, co jest zgodne z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF).

Pytanie 3

Podwójny zapis nie odnosi się do kont

A. wynikowych

B. pozabilansowych

C. syntetycznych

D. bilansowych

Odpowiedź wskazująca na konta pozabilansowe jako te, do których nie stosuje się zasad podwójnego zapisu, jest prawidłowa. Konta pozabilansowe są używane do ewidencjonowania transakcji i zdarzeń, które nie mają wpływu na bilans firmy, a ich celem jest dostarczenie informacji dodatkowych, niezaewidencjonowanych w standardowych księgach rachunkowych. Przykładem mogą być umowy leasingowe, gwarancje lub inne zewnętrzne zobowiązania. W praktyce, konta te nie wpływają na aktywa ani pasywa, więc zasady podwójnego zapisu, które koncentrują się na równowadze pomiędzy debetem a kredytem, nie mają zastosowania. Dzięki zastosowaniu kont pozabilansowych, przedsiębiorstwa mogą lepiej zarządzać ryzykiem i analizować swoje zobowiązania czy aktywa poza klasycznym ujęciem bilansowym. Warto również zauważyć, że konta pozabilansowe są regulowane przez przepisy prawa oraz standardy rachunkowości, co zapewnia ich prawidłowe stosowanie i transparentność w raportowaniu.

Pytanie 4

Księgi rachunkowe powinny być przechowywane w jednostce gospodarczej

A. trwale

B. 5 lat

C. 1 rok

D. 25 lat

Odpowiedź "5 lat" jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z polskim prawodawstwem, a w szczególności ustawą o rachunkowości, księgi rachunkowe oraz dokumenty źródłowe powinny być przechowywane przez okres pięciu lat od zakończenia roku obrotowego, którego dotyczą. Przechowywanie tych dokumentów jest kluczowe dla zapewnienia odpowiedniej kontroli finansowej oraz umożliwienia przyszłych audytów. Przykładowo, w przypadku przeprowadzania kontroli skarbowej czy audytów wewnętrznych, przedsiębiorstwa muszą mieć możliwość przedstawienia nie tylko aktualnych, ale także archiwalnych informacji finansowych. Przez pięć lat jednostki gospodarcze są zobowiązane do przechowywania dokumentacji w formie papierowej lub elektronicznej, dbając o to, aby były one dostępne i zabezpieczone przed zniszczeniem. Przestrzeganie tych zasad nie tylko wspiera transparentność finansową, ale także wpływa na wiarygodność firmy w oczach inwestorów i partnerów biznesowych.

Pytanie 5

Zakład zrealizował 100 sztuk gotowych wyrobów oraz 80 sztuk produktów w trakcie produkcji, które były przerobione w 40%. Koszty bezpośrednie wynoszą 122 000 zł, a koszty wydziałowe to 10 000 zł. Jakie są jednostkowe techniczne koszty wytworzenia gotowego produktu oraz produktu niezakończonego?

A. 1 000 zł i 400 zł

B. 1 320 zł i 528 zł

C. 1 320 zł i 1 650 zł

D. 1 220 zł i 125 zł

Poprawna odpowiedź wskazuje, że jednostkowy techniczny koszt wytworzenia produktu gotowego wynosi 1 000 zł, a jednostkowy koszt produktu niezakończonego to 400 zł. Koszt jednostkowy produktu gotowego oblicza się dzieląc całkowite koszty produkcji przez liczbę wyprodukowanych sztuk. W tym przypadku całkowite koszty produkcji wynoszą 122 000 zł (koszty bezpośrednie) + 10 000 zł (koszty wydziałowe) = 132 000 zł. Dzieląc tę kwotę przez 100 sztuk produktów gotowych, otrzymujemy 1 320 zł, co jest prawidłowym kosztem jednostkowym. Jednakże, aby obliczyć koszt jednostkowy produktów niezakończonych, musimy uwzględnić stopień zakończenia produkcji, który wynosi 40%. Oznacza to, że 80 sztuk produktów niezakończonych to tak naprawdę 32 sztuki pełnowartościowe w kontekście kosztów (80 sztuk * 40%). Dzieląc całkowite koszty przez 32 sztuki, otrzymujemy 4 125 zł. Jednakże, w kontekście kosztów, mogą wystąpić różnice ze względu na przyjęte założenia dotyczące alokacji kosztów. Dobrą praktyką jest dokładne zrozumienie, jak koszty są alokowane i które z nich są bezpośrednie w stosunku do produkcji wyrobów gotowych i w toku. W praktyce, tak precyzyjne obliczenia pozwalają firmom dokładniej ocenić efektywność produkcji oraz zrozumieć, gdzie można wprowadzać usprawnienia.

Pytanie 6

Należności od klientów, którzy prowadzą księgowość, z wyjątkiem należności spornych oraz wątpliwych, inwentaryzuje się przy użyciu metody

A. weryfikacji stanu ewidencyjnego

B. porównania danych księgowych z dokumentami źródłowymi

C. spisu z natury

D. potwierdzenia salda

Inwentaryzacja należności od odbiorców nie powinna opierać się na metodzie weryfikacji stanu ewidencyjnego, ponieważ ta metoda dotyczy bardziej ogólnej analizy zapisów w księgach, a nie bezpośredniego potwierdzania konkretnych kwot należnych od klientów. Weryfikacja stanu ewidencyjnego może prowadzić do nawyku polegania na zapisach, które mogą być nieaktualne lub zawierać błędy, co w kontekście należności jest szczególnie ryzykowne. Z kolei spis z natury, który koncentruje się na fizycznym zliczaniu aktywów, nie jest odpowiedni do inwentaryzacji należności, które są pojęciem abstrakcyjnym, odzwierciedlającym zobowiązania klientów. Metoda porównania danych księgowych z dokumentami źródłowymi, choć przydatna w innych kontekstach, nie zapewnia wystarczającej precyzji, aby jednoznacznie określić stan należności. Dokumenty źródłowe mogą nie zawsze odpowiadać aktualnemu stanowi salda, zwłaszcza w sytuacjach, gdy transakcje są złożone lub gdy występują różnice w terminach księgowania. Właściwe podejście do inwentaryzacji należności od odbiorców wymaga zatem zastosowania metody potwierdzenia salda, która jest zgodna z najlepszymi praktykami w obszarze rachunkowości i audytu, a także pozwala na efektywne zarządzanie ryzykiem błędów w księgowości.

Pytanie 7

Posiadane prawo do patentu, które jest stosowane przez firmę produkcyjną podczas procesu wytwarzania towarów, klasyfikuje się jako

A. długoterminowe inwestycje

B. aktywa trwałe rzeczowe

C. aktywa obrotowe rzeczowe

D. wartości niematerialne i prawne

Zakupione prawo do patentu jest klasyfikowane jako wartość niematerialna i prawna, ponieważ odnosi się do praw własności intelektualnej, które nie mają fizycznej postaci, lecz mają znaczną wartość ekonomiczną. Wartości niematerialne i prawne obejmują różne aktywa, takie jak patenty, znaki towarowe, prawa autorskie oraz licencje, które przedsiębiorstwa mogą wykorzystywać do generowania zysków. Przykładem może być firma farmaceutyczna, która nabyła patent na nowy lek; dzięki temu patentowi firma może zyskać wyłączność na sprzedaż leku przez określony czas, co może przynieść znaczące korzyści finansowe. W praktyce, klasyfikacja aktywów jest istotna dla raportowania finansowego i oceny wartości przedsiębiorstwa, ponieważ inwestorzy i analitycy często analizują strukturę aktywów, aby ocenić potencjał wzrostu oraz ryzyko związane z inwestycjami. Stosowanie standardów rachunkowości, takich jak IAS 38, wskazuje na konieczność prawidłowego ujmowania wartości niematerialnych w bilansie, co podkreśla istotność właściwej klasyfikacji aktywów.

Pytanie 8

Niedobory surowców, które wynikły w wyniku zdarzeń losowych, księguje się na ciężar konta

A. Koszty sprzedanych produktów gotowych

B. Pozostałe koszty operacyjne

C. Zużycie surowców

D. Wartość sprzedanych towarów według cen zakupu

Odpowiedź "Pozostałe koszty operacyjne" jest prawidłowa, ponieważ niedobory materiałów spowodowane zdarzeniami losowymi powinny być księgowane jako koszty operacyjne. Takie podejście odzwierciedla rzeczywisty wpływ tych zdarzeń na wyniki finansowe przedsiębiorstwa. W praktyce przedsiębiorstwa są zobowiązane do ujęcia wszelkich kosztów związanych z niedoborami, co może obejmować m.in. zakup materiałów zastępczych lub koszty związane z opóźnieniem w produkcji. Standardy rachunkowości, takie jak IFRS, zalecają ujmowanie tych kosztów w sposób, który najlepiej odzwierciedla ich wpływ na działalność operacyjną. Przykładem może być sytuacja, w której firma nie może zrealizować zamówienia z powodu braku surowców, co prowadzi do utraty przychodów – w takim przypadku koszty związane z naprawieniem sytuacji, na przykład poprzez przyspieszone dostawy, powinny być ujęte w kosztach operacyjnych. Dzięki temu obraz finansowy firmy w raportach jest bardziej przejrzysty i odzwierciedla rzeczywisty stan rzeczy.

Pytanie 9

W styczniu dokonano płatności za roczną prenumeratę czasopism w wysokości 240 zł netto, z VAT - stawką podstawową. Koszty związane z prenumeratą są rozliczane w czasie. Jaką kwotę powinno się ująć w kosztach zarządu w miesiącu styczniu?

A. 240,00 zł

B. 292,80 zł

C. 24,40 zł

D. 20,00 zł

Odpowiedź 20,00 zł jest prawidłowa, ponieważ koszty prenumeraty czasopism są rozliczane w czasie, a w tym przypadku mamy do czynienia z roczną prenumeratą. Całkowity koszt prenumeraty wynosi 240 zł netto. Ponieważ jest to usługa opłacona na rok, koszty te powinny być rozliczane miesięcznie. Aby obliczyć miesięczny koszt, należy podzielić całkowity koszt prenumeraty przez 12, co daje 240 zł / 12 = 20 zł. Koszty prenumeraty można zaliczać w koszty zarządu w miesiącach, w których są ponoszone, co jest zgodne z zasadą współmierności kosztów i przychodów. Ważne jest, aby zrozumieć, że w księgowości dobrze jest stosować metodę amortyzacji kosztów, aby odpowiednio przypisywać koszty do okresów, w których faktycznie były używane. Przykładami zastosowania tej zasady mogą być również inne usługi abonamentowe, takie jak subskrypcje oprogramowania czy usługi internetowe, które również powinny być rozliczane w czasie.

Pytanie 10

W firmie kapitałowej wartość Ct na koncie Rozliczenie wyniku finansowego oznacza

A. stratę za aktualny rok obrotowy

B. kwotę zysku netto do podziału

C. wysokość straty, która nie została pokryta, wykazana w pasywach

D. wynik finansowy przed opodatkowaniem

Zatrzymajmy się na innych odpowiedziach, bo pierwsza jedna, mówiąca o wyniku finansowym brutto, może być myląca. Wynik brutto to różnica między przychodami a kosztami operacyjnymi, więc nie obejmuje on żadnych odsetek ani podatków. To zupełnie inny temat niż zysk netto. Z drugiej strony, straty za bieżący rok też nie mają tu sensu, bo strata oznacza, że wydaliśmy więcej, niż zarobiliśmy. A saldo konta Rozliczenie wyniku finansowego zwykle nie dotyczy strat, które są zapisane w pasywach jako zobowiązania. I ta odpowiedź, która mówi, że saldo może pokazywać wysokość niepokrytej straty, też nie jest prawidłowa. Niepokryta strata pojawia się w pasywach jako obciążenie finansowe, a nie zysk. Takie zrozumienie bywa mylące i może wynika z braku znajomości podstaw rachunkowości. Kluczowe jest, żeby wiedzieć, że saldo konta Rozliczenie wyniku finansowego pokazuje, jak zarząd decyduje o zysku, co wpływa na strategię finansową firmy.

Pytanie 11

Wskaźnik rentowności kapitałów własnych określa ilość zysku przypadającego na jednostkę

A. aktywów obcych

B. aktywów trwałych

C. kapitałów własnych

D. kapitałów obcych

Wskaźnik rentowności kapitałów własnych (ROE) jest kluczowym narzędziem analizy finansowej, które pozwala mierzyć efektywność zarządzania przedsiębiorstwem. Oblicza się go jako stosunek zysku netto do średniego kapitału własnego. Przy czym zysk netto odnosi się do dochodu po odliczeniu wszystkich kosztów, odsetek oraz podatków. Wysoki wskaźnik ROE wskazuje, że firma efektywnie wykorzystuje kapitały własne do generowania zysków. Przykładowo, jeśli przedsiębiorstwo osiąga zysk netto w wysokości 200 000 zł przy kapitałach własnych wynoszących 1 000 000 zł, to ROE wynosi 20%. Taki wynik jest często analizowany w kontekście branży, aby ocenić, czy firma osiąga lepsze wyniki niż konkurencja. Dobre praktyki w zakresie zarządzania kapitałem własnym sugerują, że wskaźnik ten powinien być monitorowany i porównywany z innymi przedsiębiorstwami oraz z normami branżowymi, co może pomóc w podejmowaniu strategicznych decyzji inwestycyjnych.

Pytanie 12

Konto Środki trwałe w likwidacji zalicza się do rodzajów konta

A. korygującego

B. wynikowego

C. bilansowego

D. pozabilansowego

Postrzeganie konta Środki trwałe w likwidacji jako konta wynikowego to dość mylące podejście, bo konta wynikowe służą do ewidencji przychodów i kosztów, a nie zarządzania aktywami, które już nie są używane. Wyniki finansowe wynikają z działalności operacyjnej firmy, a nie z tego, co z aktywami się dzieje. Klasyfikowanie tego konta jako korygującego też jest złe, bo konta korygujące służą do dostosowywania wartości innych kont. Środki trwałe w likwidacji nie dostosowują wartości, tylko dokumentują status tych aktywów w likwidacji. Również klasyfikacja jako bilansowe jest nietrafiona, bo konta bilansowe pokazują aktywa i pasywa związane z firmą, a konto w likwidacji to już nie aktywo operacyjne, tylko rejestracja wartości, która nie wpływa na bilans aktywów. Jest typowym błędem myślowym łączenie likwidacji aktywów z ich wpływem na wyniki finansowe, bo likwidacja zmienia tylko ewidencję, a nie bilans wyniku. Takie myślenie może prowadzić do nieporozumień w raportowaniu i analizie finansowej.

Pytanie 13

Rentowność definiuje poziom produkcji, który umożliwia uzyskanie

A. maksymalnego zysku

B. zerowego zysku

C. ekonomicznego zysku

D. optymalnego zysku

Wybór odpowiedzi dotyczących maksymalnego, ekonomicznego lub optymalnego zysku wskazuje na pewne nieporozumienia związane z pojęciem progu rentowności. Maksymalny zysk jest wynikiem optymalizacji wszystkich czynników produkcji i sprzedaży, a nie punktem odniesienia w analizie rentowności. Podobnie, ekonomiczny zysk odnosi się do zysku, który przekracza koszty alternatywne – jest to koncepcja szersza, która uwzględnia również utracone możliwości, a nie tylko koszty operacyjne. Próg rentowności definiuje moment, w którym przychody pokrywają wszystkie koszty, co oznacza zerowy zysk, a nie maksymalny czy optymalny. Optymalny zysk to wynik strategii, która może być osiągana po przekroczeniu progu rentowności, a więc jego zrozumienie wymaga znajomości całego modelu biznesowego i strategii finansowej przedsiębiorstwa. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie progu rentowności z wyższymi wynikami finansowymi, co prowadzi do nieprawidłowych decyzji dotyczących cen czy inwestycji. Kluczowe zrozumienie tego pojęcia jest fundamentalne dla podejmowania świadomych decyzji biznesowych oraz dla długofalowego planowania finansowego.

Pytanie 14

Jak księgować notę odsetkową otrzymaną od kontrahenta?

A. Dt "Rozrachunki z dostawcami", Ct "Koszty finansowe"

B. Dt "Rozrachunki z odbiorcami", Ct "Przychody finansowe"

C. Dt "Koszty finansowe", Ct "Rozrachunki z dostawcami"

D. Dt "Pozostałe koszty operacyjne", Ct "Rozrachunki z dostawcami"

Analizując dostępne odpowiedzi, konieczne jest zrozumienie, dlaczego pozostałe odpowiedzi są nieprawidłowe. Ujęcie noty odsetkowej jako Dt 'Rozrachunki z dostawcami' oraz Ct 'Koszty finansowe' jest błędne, ponieważ w tej sytuacji firma nie powinna obciążać konta rozrachunkowego. Noty odsetkowe nie dotyczą bezpośrednio zobowiązań do dostawców, lecz stanowią dodatkowy koszt związany z finansowaniem. W przypadku ujmowania ich jako 'Pozostałe koszty operacyjne', błędnie klasyfikujemy te koszty, które powinny być traktowane w kontekście kosztów finansowych, a nie operacyjnych. Koszty operacyjne dotyczą bieżących wydatków związanych z działalnością firmy, natomiast odsetki są odzwierciedleniem kosztu kapitału. Również zakwalifikowanie noty do Dt 'Rozrachunki z odbiorcami' oraz Ct 'Przychody finansowe' wprowadza zamieszanie, ponieważ mówi o przychodach, podczas gdy w przypadku noty odsetkowej mamy do czynienia z wydatkiem, a nie przychodem. W każdej z tych błędnych odpowiedzi kluczowym błędem jest nieprawidłowe rozpoznanie charakteru kosztów związanych z finansowaniem, co prowadzi do niewłaściwego ujmowania transakcji w księgach rachunkowych. Rozpoznanie kosztów finansowych w odpowiednich kategoriach jest istotne dla prawidłowej analizy sytuacji finansowej firmy oraz dla przestrzegania standardów rachunkowości, co ma kluczowe znaczenie w kontekście transparentności i zgodności ze zobowiązaniami prawnymi.

Pytanie 15

Dokumentowanie przyjęcia wyprodukowanych towarów do magazynu odbywa się za pomocą dowodu księgowego

A. Pz

B. Wz

C. Pw

D. Rw

Wybór niewłaściwych odpowiedzi, takich jak Rw, Pz czy Wz, wynika z nieporozumienia dotyczącego funkcji poszczególnych dokumentów w kontekście przyjęcia towarów do magazynu. Rw (Rozchód Wewnętrzny) jest dokumentem używanym do rejestracji przemieszczeń towarów w obrębie firmy, a nie do przyjęcia wyrobów gotowych z produkcji. Oznacza to, że Rw odnosi się do sytuacji, gdy towar opuszcza magazyn, co nie ma miejsca w przypadku przyjęcia. Pz (Przyjęcie Zewnętrzne) z kolei jest stosowane do rejestracji towarów przyjmowanych z zewnątrz, co również nie ma zastosowania w przypadku wewnętrznego przyjęcia wyrobów gotowych. Natomiast Wz (Wydanie Zewnętrzne) dokumentuje wydanie towarów z magazynu do klienta lub innej lokalizacji, co również nie odpowiada na nasze pytanie. Typowym błędem jest mylenie funkcji tych dokumentów w obiegu magazynowym, co prowadzi do niedokładności w rejestracji operacji. Właściwe zrozumienie różnic pomiędzy tymi dokumentami jest kluczowe dla prawidłowego prowadzenia księgowości oraz zarządzania zapasami, co jest fundamentem efektywnego zarządzania przedsiębiorstwem.

Pytanie 16

W dniu 15.02.2023 r. przedsiębiorstwo nabyło oraz wprowadziło do użytkowania środek trwały o wartości początkowej 70 000,00 zł. Jednostka dokonuje amortyzacji środka trwałego metodą liniową zgodnie z obowiązującymi przepisami podatkowymi. Jaką wartość osiągnie amortyzacja środka trwałego w pierwszym roku jego eksploatacji, jeśli stawka amortyzacji wynosi 12%?

A. 7 000,00 zł

B. 7 700,00 zł

C. 700,00 zł

D. 8 400,00 zł

W przypadku odpowiedzi 8 400,00 zł można zauważyć, że kwota ta z pewnością odpowiada rocznej stawce amortyzacji, jednak nie uwzględnia faktu, że środek trwały został nabyty w środku miesiąca lutego. Amortyzacja w metodzie liniowej wymaga starannego przeliczenia wartości amortyzacji w zależności od czasu użytkowania środka trwałego. Wartość 700,00 zł sugeruje z kolei, że obliczenia były prowadzone z myśleniem o amortyzacji miesięcznej, jednak nie jest to poprawne w kontekście zadania, ponieważ nie uwzględnia całościowej kwoty rocznej amortyzacji. Wartość 7 700,00 zł również nie jest poprawna, ponieważ nie odpowiada żadnemu zastosowanemu wzorowi na obliczanie amortyzacji. Typowym błędem jest przyjmowanie stawki amortyzacji jako miesięcznej, co prowadzi do nieprawidłowych wyników. Amortyzacja liniowa jest standardową metodą, która polega na równomiernym rozkładzie kosztów środka trwałego na jego okres użytkowania; zatem kluczowym jest pełne zrozumienie, że amortyzacja powinna być naliczana proporcjonalnie do rzeczywistego okresu użytkowania środka trwałego w danym roku, co w tej sytuacji ma kluczowe znaczenie. W związku z tym ważne jest, aby starannie podejść do obliczeń, uwzględniając zarówno stawki, jak i długość okresu użytkowania, co pozwala uniknąć błędnych interpretacji i skutków podatkowych.

Pytanie 17

Kosztowe rozdzielniki klasyfikowane są jako dowody

A. pierwotne

B. wtórne

C. magazynowe

D. kasowe

Odpowiedzi, które wskazują na dowody pierwotne, kasowe lub magazynowe, opierają się na mylnym zrozumieniu różnicy między różnymi rodzajami dokumentacji kosztowej. Dowody pierwotne są to dokumenty, które potwierdzają konkretne transakcje, takie jak faktury lub paragony. To one stanowią podstawę do ujęcia kosztów w księgowości, a ich rola jest kluczowa w procesie rejestracji finansowej. Z kolei dowody kasowe odnoszą się do ścisłego rejestrowania operacji gotówkowych, co również nie ma związku z rozdzielnikami kosztów, które nie dokumentują transakcji, a jedynie rozdzielają już poniesione wydatki. Odpowiedzi związane z dowodami magazynowymi dotyczą dokumentacji dotyczącej przyjęć i wydań towarów oraz surowców, co również nie odpowiada charakterystyce rozdzielników kosztów. Typowym błędem myślowym jest utożsamienie dowodów wtórnych z innymi rodzajami dowodów, co wynika z braku zrozumienia ich funkcji. W praktyce, rozdzielniki kosztów są niezbędne w celu precyzyjnej analizy struktury kosztów oraz efektywnego zarządzania finansami, co jest zgodne z zasadami rachunkowości zarządczej.

Pytanie 18

Na podstawie danych zamieszczonych w tabeli oblicz wskaźnik rentowności netto aktywów ogółem.

Wybrane pozycje z bilansu i rachunku zysków i strat	Wartość w zł
Aktywa obrotowe	100 000,00
Aktywa trwałe	60 000,00
Przychody ze sprzedaży	240 000,00
Zysk netto	80 000,00

A. 33%

B. 50%

C. 80%

D. 133%

Wskaźnik rentowności netto aktywów ogółem (ROA) jest kluczowym wskaźnikiem efektywności operacyjnej przedsiębiorstwa, pokazującym, w jaki sposób firma wykorzystuje swoje aktywa do generowania zysku. W przypadku tej analizy, obliczony wskaźnik wynosi 50%. Oznacza to, że na każdą złotówkę zainwestowaną w aktywa firma generuje 50 groszy zysku netto. Taki poziom rentowności jest korzystny i może wskazywać na efektywne zarządzanie zasobami oraz na solidną strategię inwestycyjną. W praktyce, wysoki wskaźnik ROA może przyciągać inwestorów, sugerując, że przedsiębiorstwo potrafi skutecznie konwertować swoje aktywa w zyski. Warto pamiętać, że różne branże mogą mieć różne standardy w zakresie ROA, dlatego zawsze należy porównywać wyniki z podobnymi firmami w danym sektorze. Dbanie o rentowność aktywów jest jednym z kluczowych aspektów strategii finansowej, dlatego zrozumienie wskaźników takich jak ROA ma fundamentalne znaczenie dla menedżerów i analityków finansowych.

Pytanie 19

Marżę uzyskaną w handlu rejestruje się na kontach księgowych?

A. "Odchylenia od cen ewidencyjnych" Dt i "Wartość sprzedanych towarów wg cen zakupu" Ct

B. "Odchylenia od cen ewidencyjnych" Dt i "Towary" Ct

C. "Towary" Dt i "Odchylenia od cen ewidencyjnych" Ct

D. "Wartość sprzedanych towarów wg cen zakupu" Dt i "Odchylenia od cen ewidencyjnych" Ct

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi zawierają nieścisłości w zrozumieniu mechanizmu ewidencjonowania marży. Na przykład, niektóre z tych odpowiedzi sugerują, że "Towary" powinny być księgowane po stronie debetowej, co jest wątpliwe, ponieważ w kontekście sprzedaży towarów po ich wartości zakupu, istotniejsze jest ścisłe rozróżnienie między wartością sprzedanych towarów a odchyleniami od cen ewidencyjnych. "Odchylenia od cen ewidencyjnych" są instrumentem używanym do wskazywania różnic między rzeczywistą wartością sprzedaży a wartością zakupu, dlatego ich ujmowanie w debecie jest właściwe. Problemy wynikają też z błędnej interpretacji, gdzie niewłaściwie przypisuje się wartości do kont, co może prowadzić do zniekształcenia wyników finansowych. Dodatkowo, zrozumienie, jakie elementy powinny być uwzględnione w ewidencji, jest kluczowe dla poprawnego prowadzenia ksiąg rachunkowych. Błędne podejście do klasyfikacji wartości sprzedanych towarów oraz ich ewidencjonowania może skutkować nieprawidłowym obrazem sytuacji finansowej firmy, co jest sprzeczne z założeniami transparentności i rzetelności w raportowaniu finansowym. W efekcie, takie pomyłki mogą prowadzić do nieefektywnego zarządzania oraz decyzji opartych na nieadekwatnych danych finansowych.

Pytanie 20

Hurtownia ALFA korzysta z usług Przedsiębiorstwa Transportowego BETA, dokonując miesięcznych płatności w wysokości 1 400,00 zł za usługi transportowe. Po zakończeniu ustalonego okresu rozliczeniowego Hurtownia ALFA wyrównuje ewentualne różnice pomiędzy wartością zakupionych usług transportowych a zrealizowanymi wpłatami, co jest efektem zastosowania

A. polecenia zapłaty

B. akredytywy

C. rozliczeń planowych

D. rozliczeń saldami

Wybór polecenia zapłaty, akredytywy lub rozliczeń saldami nie jest adekwatny w kontekście przedstawionej sytuacji. Polecenie zapłaty jest narzędziem umożliwiającym automatyczne dokonywanie płatności na rzecz dostawcy, co nie odnosi się do mechanizmu wyrównania różnic w kosztach usług. Użycie polecenia zapłaty nie obejmuje elastyczności w dostosowywaniu kwot zapłaty w zależności od rzeczywistego zużycia usług. Akredytywa stanowi z kolei formę zabezpieczenia płatności, w której bank gwarantuje zapłatę dostawcy w określonych warunkach, co również nie znajduje zastosowania w opisanej sytuacji, gdzie hurtownia dokonuje regularnych, ustalonych płatności. Co więcej, rozliczenia saldami są wykorzystywane w kontekście uzgadniania rachunków między stronami, co nie odpowiada na potrzebę planowania wydatków na usługi transportowe. Typowe nieporozumienia dotyczące tych koncepcji wynikają z mylnego utożsamiania ich z rutynowym zarządzaniem płatnościami, które wymaga bardziej złożonego podejścia, jakim są rozliczenia planowe, umożliwiające zarówno przewidywanie wydatków, jak i odpowiednie ich dostosowywanie.

Pytanie 21

Wskaźniki służą do oceny efektywności wykorzystania zaangażowanych zasobów majątkowych w działalności

A. zadłużenia

B. płynności finansowej

C. rentowności

D. sprawności działania

Pojęcia płynności finansowej, rentowności i zadłużenia często mylone są z oceną efektywności wykorzystania zasobów majątkowych, ale w rzeczywistości dotyczą one różnych aspektów finansowych przedsiębiorstwa. Płynność finansowa koncentruje się na zdolności firmy do regulowania bieżących zobowiązań w terminie, co nie ma bezpośredniego związku z efektywnością wykorzystania aktywów. Wysoka płynność oznacza, że przedsiębiorstwo ma wystarczające środki na pokrycie swoich bieżących zobowiązań, ale nie wskazuje na to, jak dobrze zarządza swoimi zasobami majątkowymi. Rentowność odnosi się do zdolności firmy do generowania zysku w stosunku do przychodów, co również nie jest bezpośrednim wskaźnikiem efektywności wykorzystania aktywów, lecz raczej ogólną miarą sukcesu finansowego. Wreszcie, wskaźniki zadłużenia pomagają w ocenie struktury kapitałowej przedsiębiorstwa, koncentrując się na stosunku zobowiązań do aktywów, co nie dostarcza informacji na temat tego, jak efektywnie są wykorzystywane zasoby majątkowe. Podstawowym błędem w takich analizach jest mylenie różnych typów wskaźników oraz brak zrozumienia ich specyficznych zastosowań. Kluczowe jest zrozumienie, że wskaźniki efektywności działania koncentrują się na operacyjnej wydajności i bezpośrednim wykorzystaniu zasobów, a inne wskaźniki mogą dostarczyć jedynie ogólnych informacji o kondycji finansowej firmy.

Pytanie 22

Jakie elementy uznaje się za zyski nadzwyczajne w działalności przedsiębiorstwa?

A. odszkodowanie od dostawcy za nieterminowe zrealizowanie dostawy

B. otrzymane odszkodowanie za zniszczone materiały spowodowane pożarem w magazynie

C. przychód ze zbytu aktywów trwałych

D. nadwyżkę inwentaryzacyjną będącą efektem fizyko-chemicznych cech produktu

Wszystkie inne odpowiedzi nie spełniają kryteriów zysków nadzwyczajnych. Nadwyżka inwentaryzacyjna związana z właściwościami fizyko-chemicznymi towaru jest zazwyczaj traktowana jako przychód operacyjny, a nie jako zysk nadzwyczajny. Oznacza to, że jest to element regularnej działalności przedsiębiorstwa i nie odzwierciedla sytuacji nadzwyczajnej. Podobnie, przychód ze sprzedaży środków trwałych, choć może być znaczną kwotą, również nie kwalifikuje się jako zysk nadzwyczajny w rozumieniu standardów rachunkowości, ponieważ sprzedaż tych aktywów jest częścią cyklu życia przedsiębiorstwa. Z kolei odszkodowanie od dostawcy za nieterminowe wykonanie dostawy także nie jest zyskiem nadzwyczajnym, ponieważ wynika bezpośrednio z umowy handlowej i jest częścią normalnej działalności przedsiębiorstwa. Kluczowe jest zrozumienie, że zyski nadzwyczajne są wynikiem zdarzeń, które nie są regularne ani przewidywalne, a ich klasyfikacja w sprawozdaniach finansowych powinna być zgodna z najlepszymi praktykami rachunkowości. To pomaga nie tylko w właściwej ocenie sytuacji finansowej, ale także w podejmowaniu strategicznych decyzji zarządczych.

Pytanie 23

Który podmiot nie jest zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych?

A. Bank komercyjny

B. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością

C. Narodowy Bank Polski

D. Spółka akcyjna

Wszystkie inne wskazane podmioty, w tym spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, bank komercyjny oraz spółka akcyjna, mają obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych zgodnie z Ustawą o rachunkowości. Spółki akcyjne, jako jedna z form prawnych działalności gospodarczej, są zobowiązane do przestrzegania rygorystycznych norm dotyczących sprawozdawczości finansowej, aby zapewnić transparentność finansową wobec inwestorów i akcjonariuszy. Banki komercyjne, z kolei, muszą przestrzegać szczególnych regulacji nałożonych przez prawo bankowe oraz regulacje dotyczące instytucji finansowych, co czyni ich systemy rachunkowości jeszcze bardziej skomplikowanymi. W przypadku spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, obowiązek prowadzenia ksiąg wynika z chęci ochrony interesów wspólników i wierzycieli. Typowym błędem jest zakładanie, że podmioty, które nie są dużymi korporacjami, mogą uniknąć prowadzenia ksiąg, podczas gdy nawet najmniejsze firmy mają obowiązki księgowe. Praktyki te mają na celu zapewnienie, że wszystkie operacje finansowe są odpowiednio dokumentowane i mogą być weryfikowane przez odpowiednie organy, co jest kluczowe dla utrzymania zdrowia ekonomicznego oraz zgodności z prawem.

Pytanie 24

W firmie wyprodukowano 5 000 sztuk wyrobów gotowych oraz 1 000 sztuk produktów w trakcie produkcji o stopniu wykończenia 60%. Jaka jest łączna ilość jednostek umownych produkcji?

A. 6 600

B. 6 000

C. 5 600

D. 3 600

Wybór niewłaściwej odpowiedzi jest często wynikiem błędnego zrozumienia pojęcia jednostek umownych w kontekście produkcji. Niektóre z metodologii obliczania jednostek produkcyjnych mogą prowadzić do mylnych wniosków, co do ilości gotowych produktów. Na przykład, niektóre osoby mogą zignorować fakt, że produkty niezakończone muszą być przeliczone na jednostki gotowe, co jest istotnym krokiem w ocenie całkowitej produkcji. Dodatkowo, mylenie pojęcia stopnia wykończenia z pełną wartością produkcji może prowadzić do zawyżenia lub zaniżenia oczekiwanych wyników. Istotne jest zrozumienie, że w procesie produkcji nie każda jednostka niezakończona jest równoznaczna z jednostką gotową, a stopień wykończenia determinujący wartość jednostki musi być dokładnie obliczony. W praktyce, dobre praktyki w zarządzaniu produkcją sugerują, aby zawsze przeliczać produkty niezakończone na jednostki gotowe, co pozwala na precyzyjne oszacowanie całkowitych wyników produkcji. Wprowadzenie takich standardów obliczeń może znacząco poprawić efektywność operacyjną przedsiębiorstwa.

Pytanie 25

Bilansowa wartość wartości niematerialnych i prawnych to wartość początkowa,

A. zwiększona o dotychczasowe umorzenie.

B. zmniejszona o dotychczasowe umorzenie.

C. zmniejszona o różnice od cen ewidencyjnych.

D. zwiększona o różnice od cen ewidencyjnych.

Odpowiedzi, które wskazują na powiększenie wartości bilansowej WNiP o odchylenia od cen ewidencyjnych lub umorzenie, są mylące i niezgodne z zasadami rachunkowości. Powiększanie wartości bilansowej o odchylenia od cen ewidencyjnych sugeruje, że wartość aktywów wzrasta, co jest sprzeczne z zasadą, że wartość bilansowa powinna odzwierciedlać rzeczywistą wartość rynkową, po uwzględnieniu ich umorzenia. Co więcej, umorzenie jest procesem, który zmniejsza wartość tych aktywów, a nie zwiększa. W przypadku, gdy firma nie uwzględnia dotychczasowego umorzenia, może to prowadzić do przeszacowania jej aktywów oraz wprowadzenia w błąd interesariuszy. Takie podejście może skutkować niewłaściwymi decyzjami inwestycyjnymi i finansowymi, ponieważ przedsiębiorstwa mogą wydawać się bardziej stabilne, niż są w rzeczywistości. W praktyce, nieprawidłowe podejście do umorzenia oraz wartości bilansowej może narazić firmę na ryzyko audytów i negatywnej oceny przez analityków finansowych. Dlatego istotne jest, aby umorzenie odbywało się zgodnie z rzeczywistym użytkowaniem oraz zgodnie z obowiązującymi standardami rachunkowości, co zapewnia przejrzystość i rzetelność w sprawozdaniach finansowych.

Pytanie 26

Dokument notarialny dotyczący zakupu budynku administracyjnego przedsiębiorstwo klasyfikuje jako dokument kategorii

A. BE

B. B

C. A

D. B5

Wybór odpowiedzi BE, B lub B5 nie jest prawidłowy, ponieważ wynika z nieporozumienia dotyczącego klasyfikacji dokumentów w archiwizacji. Dokumenty kat. B, na przykład, zazwyczaj obejmują materiały, które są istotne, ale mają ograniczone znaczenie prawne lub finansowe i mogą być przechowywane przez krótszy okres. Z kolei dokumenty kat. BE są związane z dokumentacją operacyjną, która nie ma takiego znaczenia jak akty notarialne. To nieporozumienie często prowadzi do błędnego wnioskowania, że mniej istotne dokumenty mogą być traktowane w ten sam sposób, co kluczowe akty prawne. Niezrozumienie różnicy między tymi kategoriami dokumentów może skutkować ich niewłaściwym archiwizowaniem, co w przyszłości może pociągać za sobą konsekwencje prawne oraz finansowe dla przedsiębiorstwa. Przy archiwizacji dokumentów obowiązują konkretne normy i przepisy, które nakładają obowiązki na przedsiębiorstwa w zakresie przechowywania dokumentacji, co podkreśla znaczenie prawidłowego zrozumienia tych kategorii. Zastosowanie niewłaściwych kategorii w archiwizacji może prowadzić do zagubienia ważnych dokumentów, co w dłuższej perspektywie może wpłynąć na wiarygodność przedsiębiorstwa oraz jego zdolność do obrony swoich praw w sytuacjach spornych.

Pytanie 27

Rok obrotowy ustalony przez kierownika jednostki gospodarczej oraz okresy sprawozdawcze wchodzące w jego skład są zapisane w

A. rejestrze ksiąg rachunkowych

B. procedurze obiegu dokumentów

C. zakładowym planie kont

D. zasadach (polityce) rachunkowości

Wybór odpowiedzi 'wykaz ksiąg rachunkowych' jest błędny, ponieważ wykaz ten jest dokumentem, który zawiera spis wszystkich ksiąg rachunkowych używanych w danej jednostce, ale nie zawiera informacji o roku obrotowym ani okresach sprawozdawczych. Wykaz ksiąg rachunkowych służy jedynie do potwierdzenia, które księgi zostały wprowadzone i jak są stosowane w praktyce. Odpowiedź 'instrukcja obiegu dokumentów' również jest niewłaściwa, ponieważ dotyczy procedur dotyczących przepływu dokumentów w organizacji, a nie zasad rachunkowości. Instrukcja ta ma na celu uporządkowanie procesów administracyjnych, ale nie odnosi się bezpośrednio do kwestii księgowych i sprawozdawczych. Odpowiedź 'zakładowy plan kont' jest również myląca, ponieważ plan kont to zestaw kont, które są wykorzystywane w rachunkowości do klasyfikacji operacji gospodarczych, ale nie definiuje roku obrotowego ani okresów sprawozdawczych. Wiele osób może mylnie sądzić, że plan kont zawiera wszystkie istotne informacje dotyczące organizacji, jednak jego rola jest ograniczona do struktury kont, a nie do określania czasu, w którym dane finansowe są zbierane i raportowane. W praktyce, kluczowe jest zrozumienie różnicy między tymi dokumentami a polityką rachunkowości, która jest fundamentem dla efektywnego zarządzania finansami w jednostkach gospodarczych.

Pytanie 28

Obowiązek wobec dostawcy "X" wynosi 6 000 zt. Firma wystawiła weksel na kwotę 6 300 zł, aby zrealizować swoje zobowiązanie. Termin spłaty określono w wekslu na trzy miesiące. Spłata weksla w gotówce powinna być zaksięgowana

A. Dt "Inne środki pieniężne" 6 300 zł i Ct "Kasa" 6 300 zł

B. Dt "Kasa" 6 000 zł, Dt "Koszty finansowe" 300 i Ct "Inne środki pieniężne" 6 300 zł

C. Dt "Rozrachunki z dostawcami" 6 000 zł, Dt "Koszty finansowe" 300 zł i Ct "Kasa" 6 300 zł

D. Dt "Zobowiązania wekslowe" 6 300 zł i Ct "Kasa" Ct 6 300 zł

W przypadku zakupu weksla i jego wykupu, kluczowe jest zrozumienie, że prawidłowe księgowanie musi uwzględniać zarówno kwotę zobowiązania, jak i sposób jego regulacji. Księgowanie na koncie 'Inne środki pieniężne' sugeruje, że środki te nie zostały wydane z kasy, co jest nieprawidłowe, ponieważ wykup weksla rzeczywiście polega na wydaniu gotówki. Ponadto, zapis o 'Rozrachunkach z dostawcami' może wprowadzać w błąd, ponieważ odnosi się do ogólnego zobowiązania, a nie do konkretnej transakcji związanej z wekslem. Z kolei w przypadku księgowania 'Kosztów finansowych', można dojść do błędnego wniosku, że koszty związane z wekslem są wydatek operacyjny, a tymczasem to tylko różnica między wartością nominalną weksla a kwotą zobowiązania. Takie podejście prowadzi do zniekształcenia obrazu finansowego firmy, gdzie koszty finansowe powinny być klasyfikowane oddzielnie, a nie w kontekście regulacji zobowiązań. Zrozumienie tych elementów jest kluczowe dla prawidłowego prowadzenia księgowości i powinno być podstawą wszelkich działań związanych z rozrachunkami finansowymi.

Pytanie 29

Zarejestrowanie przyjęcia wytworzonych wyrobów gotowych z produkcji do magazynu jest potwierdzone dowodem księgowym oznaczonym symbolem

A. Wz

B. Pw

C. Rw

D. Pz

Wybranie odpowiedzi Rw, Wz lub Pz zamiast Pw wskazuje na niepełne zrozumienie różnicy między poszczególnymi rodzajami dowodów księgowych. Rw, czyli raport wydania towaru, odnosi się do sytuacji, w której towary są wydawane z magazynu, co oznacza, że dokument ten ma zastosowanie w kontekście redukcji stanów magazynowych, a nie ich przyjęcia. Wz, czyli wezwanie do zapłaty, to dokument, który jest używany w kontekście zobowiązań finansowych, a nie w procedurach magazynowych. Z kolei Pz, stosowany w kontekście przyjęć materiałów, nie dotyczy wyrobów gotowych, a raczej surowców lub komponentów. Typowym błędem myślowym jest mylenie dokumentów związanych z przyjęciami i wydaniami towarów. Niezrozumienie funkcji tych dowodów może prowadzić do problemów z ewidencjonowaniem, a tym samym do nieprawidłowości w magazynie i rozrachunkach finansowych. Właściwe zarządzanie dokumentacją magazynową jest niezbędne dla efektywności działalności gospodarczej oraz zgodności z przepisami prawa. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, kiedy i jak stosować odpowiednie dowody księgowe, aby uniknąć nieporozumień oraz strat finansowych.

Pytanie 30

Przedsiębiorstwo hurtowe, które jest podatnikiem VAT, rejestruje fakturę za sprzedane towary na koncie Przychody ze sprzedaży towarów w sposób

A. debetowej w wartości netto

B. debetowej w wartości brutto

C. kredytowej w wartości brutto

D. kredytowej w wartości netto

Odpowiedź wskazująca na ujmowanie faktury za sprzedane towary na koncie Przychody ze sprzedaży towarów w wartości netto jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z przepisami prawa podatkowego oraz zasadami rachunkowości, przychody ze sprzedaży powinny być ujmowane w kwocie netto, czyli po odliczeniu podatku VAT. W praktyce oznacza to, że kwota przychodu, którą przedsiębiorstwo ujmuje w księgach rachunkowych, nie obejmuje wartości podatku VAT, który jest zobowiązaniem wobec urzędów skarbowych. Takie podejście jest zgodne z ustawą o VAT, która definiuje zasady dokumentowania i ewidencjonowania transakcji. Ujmowanie przychodu w wartości netto pozwala na prawidłowe odwzorowanie rzeczywistych dochodów przedsiębiorstwa i jest zgodne z dobrą praktyką księgową, co jest kluczowe dla transparentności i rzetelności sprawozdań finansowych. Na przykład, jeśli przedsiębiorstwo sprzedaje towar za 1000 zł, a stawka VAT wynosi 23%, to przychód do ujęcia w księgach wynosi 1000 zł, natomiast VAT w wysokości 230 zł będzie odprowadzony do urzędów skarbowych.

Pytanie 31

Jakie dokumenty księgowe, zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, powinny być przechowywane przez okres 5 lat, licząc od początku roku, który następuje po roku obrotowym, którego dotyczą te dokumenty?

A. Dokumenty odnoszące się do rękojmi i reklamacji

B. Zatwierdzone roczne bilansy finansowe

C. Dokumenty dotyczące inwentaryzacji

D. Dokumenty księgowe związane z przychodami ze sprzedaży detalicznej

Wybór dowodów księgowych, które nie podlegają pięcioletniemu okresowi przechowywania, wskazuje na niepełne zrozumienie przepisów ustawy o rachunkowości oraz zasad dokumentacji finansowej. Dowody księgowe dotyczące wpływów ze sprzedaży detalicznej nie są klasyfikowane jako dokumenty, które muszą być archiwizowane przez tak długi okres. Zazwyczaj wpływy ze sprzedaży są rejestrowane w bieżących księgach rachunkowych i są objęte innymi krótszymi terminami przechowywania. Rękojmia i reklamacje, choć istotne z perspektywy ochrony konsumenta, również nie muszą być przechowywane przez 5 lat, ponieważ regulacje prawne określają krótsze terminy dla takich dokumentów. Zatwierdzone roczne sprawozdania finansowe, chociaż ważne, również są przedmiotem innych ustaw i zasad, które mogą wskazywać na różne terminy archiwizacji, zależnie od charakterystyki dokumentu. W praktyce, brak znajomości przepisów może prowadzić do przechowywania nieodpowiednich dokumentów przez zbyt długi czas, co z kolei generuje zbędne koszty związane z przechowywaniem oraz utrudnia zarządzanie dokumentacją. Zrozumienie specyfiki przechowywania poszczególnych typów dowodów księgowych jest kluczowe dla zachowania zgodności z obowiązującymi regulacjami oraz optymalizacji procesów księgowych.

Pytanie 32

Do kosztów zaliczanych do kategorii rodzajowych nie wlicza się

A. kosztów zakupu materiałów i energii, a także podatków i opłat

B. pozostałych wydatków operacyjnych

C. innych kosztów rodzajowych

D. kosztów wynagrodzeń oraz usług obcych

Koszty rodzajowe to takie podstawowe wydatki bezpośrednio związane z działalnością firmy, jak materiały, wynagrodzenia czy usług obcych. Jak wybierzesz pozostałe koszty operacyjne jako rodzajowe, to mija się z celem, bo to nie trzyma się zasady kategoryzacji kosztów w rachunkowości. Koszty usług i wynagrodzeń mają dużą wagę w operacjach, a ich klasyfikacja jest ważna dla analizy kosztów i rentowności. Z drugiej strony, pozostałe koszty, takie jak marketing czy administracja, są zupełnie inne, bo nie dotyczą produkcji. W praktyce, menedżerowie finansowi powinni ogarniać te różnice, żeby podejmować lepsze decyzje dotyczące budżetu. Często ludzie zakładają, że wszystkie koszty operacyjne są rodzajowe, co potem prowadzi do błędnych raportów i analiz. Ignorując tę różnicę, można załatwić szereg problemów, co może zbić w decyzjach inwestycyjnych także strategię firmy.

Pytanie 33

Nieumorzona wartość zlikwidowanego środka trwałego jest traktowana przez jednostkę jako

A. przychód ze sprzedaży produktów

B. koszt sprzedaży

C. pozostały przychód operacyjny

D. pozostały koszt operacyjny

Wybór pozostałych odpowiedzi odzwierciedla szereg nieporozumień dotyczących klasyfikacji kosztów i przychodów w kontekście likwidacji środków trwałych. Koszt sprzedaży, wskazany w jednej z odpowiedzi, odnosi się do wydatków związanych z produkcją lub zakupem towarów, które zostały sprzedane przez firmę. W przypadku likwidacji środka trwałego nie możemy mówić o kosztach związanych z jego sprzedażą, gdyż nie chodzi tutaj o transakcję handlową, lecz o usunięcie aktywa, co skutkuje jego wartością nieumorzoną jako obciążeniem. Z kolei przychód ze sprzedaży produktów dotyczy wpływów finansowych uzyskanych z działalności operacyjnej, co również nie ma zastosowania w kontekście likwidacji środka trwałego, ponieważ nie generuje on przychodu w sensie sprzedaży typowych produktów lub usług firmy. Ponadto, pozostały przychód operacyjny sugeruje, że są to zyski, które firma mogłaby uzyskać z działalności operacyjnej, a zlikwidowany środek trwały nie generuje przychodów po jego usunięciu z bilansu. Te błędne interpretacje mogą prowadzić do niepoprawnego klasyfikowania zdarzeń gospodarczych, co w konsekwencji obniża jakość raportów finansowych i ich użyteczność dla decydentów. Dobrą praktyką jest, aby jednostki dokładnie rozumieły klasyfikacje kosztów i przychodów oraz ich konsekwencje dla analizy finansowej i podejmowania decyzji zarządczych.

Pytanie 34

Jednostka ma obowiązek przeprowadzać inwentaryzację środków pieniężnych w kasie

A. nie rzadziej niż raz na 2 lata

B. na ostatni dzień roku obrotowego

C. nie rzadziej niż raz na 4 lata

D. na trzy miesiące przed zakończeniem roku obrotowego

Poprawna odpowiedź, czyli inwentaryzacja środków pieniężnych w kasie na ostatni dzień roku obrotowego, jest zgodna z ogólnymi zasadami rachunkowości i standardami audytorskimi. Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, w tym Ustawą o rachunkowości, jednostki są zobowiązane do przeprowadzania inwentaryzacji aktywów i pasywów na koniec roku obrotowego. Tego rodzaju inwentaryzacja ma na celu zapewnienie prawidłowości i rzetelności danych finansowych, co jest kluczowe dla oceny sytuacji majątkowej i finansowej jednostki. Dobrą praktyką jest stosowanie inwentaryzacji jako narzędzia do wykrywania ewentualnych nieprawidłowości w obrocie gotówką, takich jak kradzieże czy błędy w księgowości. Przykładem może być sytuacja, w której przedsiębiorstwo dokonuje porównania rzeczywistej ilości gotówki w kasie z zapisami w księgach rachunkowych, co pozwala na identyfikację rozbieżności i podjęcie działań naprawczych. Kluczowym elementem jest również dokumentowanie przeprowadzonej inwentaryzacji oraz sporządzanie raportów, które mogą być następnie wykorzystywane w analizach finansowych.

Pytanie 35

Na kontach jakiego rodzaju księguje się miesięczny koszt związany z użytkowaniem środków trwałych?

A. Wn - "Amortyzacja", Ma - "Umorzenie środków trwałych"

B. Wn - "Amortyzacja", Ma - "Środki trwałe"

C. Wn - "Środki trwałe", Wn - "Amortyzacja"

D. Wn - "Umorzenie środków trwałych", Wn - "Amortyzacja"

Poprawna odpowiedź brzmi: Wn - "Amortyzacja", Ma - "Umorzenie środków trwałych". Księgowanie amortyzacji jest kluczowym elementem zarządzania kosztami związanymi z użytkowaniem środków trwałych. Wn - "Amortyzacja" oznacza, że zapisujemy koszt, który jest rozdzielany na określony czas użytkowania danego środka trwałego. Jest to zgodne z zasadą współmierności kosztów do przychodów, co jest fundamentalnym założeniem rachunkowości. Z drugiej strony, Ma - "Umorzenie środków trwałych" wskazuje, że wartość początkowa środka trwałego jest systematycznie zmniejszana w miarę jego użytkowania. Praktycznym zastosowaniem tego zapisu jest umożliwienie przedsiębiorstwom lepszego zarządzania swoimi aktywami, co wpływa na ich rentowność. Amortyzacja jest także istotna dla obliczeń podatkowych, ponieważ wpływa na wysokość podstawy opodatkowania. Zgodnie z polskimi przepisami podatkowymi, przedsiębiorstwa mają obowiązek stosować odpowiednie stawki amortyzacyjne, co również powinno być odzwierciedlone w księgach rachunkowych. Zrozumienie tego procesu jest niezbędne dla prawidłowego prowadzenia ewidencji finansowej i przygotowywania sprawozdań finansowych.

Pytanie 36

Na fakturze sprzedaży podatnik VAT wpisał błędną cenę towarów. W celu skorygowania tego błędu należy wystawić

A. notę korygującą

B. notę księgową

C. fakturę korygującą

D. duplikat faktury

Faktura korygująca to ważny dokument, który pozwala na poprawienie błędów w fakturach sprzedaży. W Polsce, zgodnie z ustawą o VAT, to jedyny sposób na skorygowanie czegoś, co już zostało wystawione. Wyobraź sobie, że na fakturze pomyliłeś cenę towaru. W takim przypadku wystawienie faktury korygującej to najlepsze rozwiązanie – zarówno sprzedawca, jak i kupujący mogą zaktualizować swoje księgi. Wiem z doświadczenia, że ważne jest, żeby taka faktura miała wszystkie potrzebne dane, jak numer oryginalnej faktury, powód korekty i nowe kwoty. Dzięki temu masz pewność, że wszystko jest zgodne z prawem i nie ma później problemów z rozliczeniami podatkowymi.

Pytanie 37

W grudniu 2016 roku oddano do użytku środek trwały o wartości początkowej 24 000,00 zł. Stawka amortyzacyjna podstawowa wynosi 25%, a środek trwały jest poddawany amortyzacji od stycznia 2017 roku metodą degresywną z zastosowaniem współczynnika podwyższającego 2. Jakie będzie miesięczne odpisy amortyzacyjne w roku 2017?

A. 6 000,00 zł

B. 12 000,00 zł

C. 500,00 zł

D. 1 000,00 zł

Poprawna odpowiedź wynika z zastosowania metody amortyzacji degresywnej z podwyższonym współczynnikiem. Wartość początkowa środka trwałego wynosi 24 000,00 zł, a podstawowa stawka amortyzacyjna to 25%. Przy metodzie degresywnej, roczny odpis amortyzacyjny oblicza się jako wartość początkowa pomnożona przez stawkę amortyzacyjną oraz współczynnik podwyższający. Dlatego roczny odpis wynosi: 24 000,00 zł * 25% * 2 = 12 000,00 zł. Aby uzyskać miesięczny odpis amortyzacyjny, należy podzielić roczny odpis przez 12, co daje 12 000,00 zł / 12 = 1 000,00 zł miesięcznie. Warto zwrócić uwagę, że amortyzacja degresywna jest korzystna w początkowych latach eksploatacji środka trwałego, ponieważ pozwala na szybsze odzyskanie kosztów związanych z jego nabyciem. Taka metoda jest powszechnie stosowana w praktyce w celu zoptymalizowania obciążeń podatkowych oraz efektywności finansowej przedsiębiorstw.

Pytanie 38

W przedsiębiorstwie, na podstawie spisu z natury, wykryto następujące różnice inwentaryzacyjne:
- brak materiału X w ilości 5 szt. po 10 zł/szt.,
- nadwyżkę materiału Y w ilości 10 szt. po 15 zł/szt.

Została przeprowadzona kompensata braków materiału X z nadwyżką materiału Y. Jaką wartość ma ta kompensata?

A. 50 zł

B. 75 zł

C. 45 zł

D. 100 zł

Warto zauważyć, że odpowiedzi, które wskazują inne kwoty, opierają się na niepełnym zrozumieniu zasady kompensacji i wartości inwentaryzacyjnej. Na przykład, jeśli ktoś wybrał 75 zł, mógł pomyśleć, że dodaje wartość niedoboru do wartości nadwyżki, co nie jest zgodne z procedurami inwentaryzacyjnymi. W rzeczywistości, kompensacja polega na zrównoważeniu niedoborów i nadwyżek, a nie na ich sumowaniu. Podobnie, dla osoby, która wybrała 100 zł, może to wynikać z błędnej kalkulacji, gdzie osoba mogła zsumować wartość obu materiałów, a nie uwzględnić zasady offsetowania. Jest to powszechny błąd, gdyż nie uwzględnia się, że niedobór materialny i nadwyżka mają różne kierunki i ich wartości powinny się wzajemnie neutralizować. Zrozumienie, że w przypadku inwentaryzacji zazwyczaj dąży się do minimalizacji strat poprzez kompensację, jest kluczowe. Praktyczne podejście do inwentaryzacji powinno uwzględniać zasady ewidencjonowania i raportowania, które są zgodne z ustawodawstwem oraz normami rachunkowości, a także dobrą praktyką w zakresie zarządzania zasobami przedsiębiorstwa.

Pytanie 39

Do wydatków finansowych wlicza się:

A. otrzymane dywidendy, karne odsetki od udzielonych kredytów, rozwiązane rezerwy na przewidywane straty finansowe

B. zapłacone szkody, ujemne różnice kursowe, odpisy należności trudnych do ściągnięcia

C. odsetki od zaciągniętych pożyczek, odsetki za zwłokę w regulacji zobowiązań, koszty sprzedaży papierów wartościowych

D. ubezpieczenia społeczne, odsetki od wziętych kredytów, koszty utrzymania obiektów działalności społecznej

W analizowanych odpowiedziach występuje kilka koncepcji, które są mylnie interpretowane jako koszty finansowe. Zapłacone odszkodowania, które są związane z odpowiedzialnością cywilną lub umowną, nie mogą być klasyfikowane jako koszty finansowe, gdyż nie są związane z pozyskiwaniem kapitału. Ujemne różnice kursowe, choć mają związek z finansowaniem w obcych walutach, to są klasyfikowane jako koszty operacyjne lub nadzwyczajne w zależności od kontekstu, a nie jako koszty finansowe. Z kolei odpisanie nieściągalnych należności jest działaniem, które również odnosi się do kosztów operacyjnych i nie ma bezpośredniego związku z kosztami finansowymi. Otrzymane dywidendy i odsetki karne od udzielonych pożyczek to przychody, a nie koszty, co jest fundamentalnym błędem w analizie. Dodatkowo, rozwiązane rezerwy z tytułu przewidywanych strat finansowych powinny być analizowane z perspektywy zarządzania ryzykiem i rezerwami, a nie jako koszty finansowe. Takie niepoprawne podejście prowadzi do zamieszania w klasyfikacji wydatków i przychodów, co może mieć negatywne konsekwencje dla analizy finansowej i podejmowania decyzji w przedsiębiorstwie. Niezrozumienie różnicy między kosztami operacyjnymi a finansowymi jest powszechnym błędem wśród osób zajmujących się finansami, co może prowadzić do błędnych wniosków i decyzji biznesowych.

Pytanie 40

Grunty oraz środki trwałe, do których dostęp jest znacznie ograniczony, powinny być poddane inwentaryzacji w sposób

A. porównania danych z ksiąg rachunkowych z odpowiednimi dokumentami oraz weryfikacji ich rzeczywistej wartości

B. spisu ich ilości z natury

C. potwierdzenia salda przez kontrahentów

D. ustalenia stanu na podstawie ksiąg rachunkowych

Odpowiedź dotycząca porównania danych ksiąg rachunkowych z odpowiednimi dokumentami oraz weryfikacji ich realnej wartości jest prawidłowa, ponieważ jest to kluczowy proces w inwentaryzacji gruntów i środków trwałych, zwłaszcza gdy dostęp do tych zasobów jest utrudniony. Praktyka ta polega na zestawieniu zapisów księgowych z dokumentacją potwierdzającą rzeczywisty stan aktywów, co jest zgodne z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) oraz Krajowymi Standardami Rachunkowości. Weryfikacja realnej wartości aktywów pozwala na identyfikację ewentualnych rozbieżności, które mogą wynikać z błędów w księgowości lub nieaktualnych danych. Dodatkowo, takie podejście minimalizuje ryzyko oszustw oraz nieścisłości, co jest szczególnie istotne w przypadku gruntów i środków trwałych, które często mają znaczne wartości. Przykładem może być sytuacja, w której firma posiada działkę, do której nie ma łatwego dostępu. Wówczas, aby potwierdzić wartość tej działki, konieczne jest zebranie wszystkich dokumentów, takich jak akty notarialne, umowy dzierżawy oraz oceny rzeczoznawcy, co wspiera rzetelność sprawozdań finansowych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej