Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik programista
  • Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
  • Data rozpoczęcia: 9 stycznia 2025 08:23
  • Data zakończenia: 9 stycznia 2025 08:43

Egzamin zdany!

Wynik: 23/40 punktów (57,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Wskaż uproszczoną wersję kodu XAML dla elementów w pokazanym oknie dialogowym?

Ilustracja do pytania
A. Kod 2
B. Kod 4
C. Kod 3
D. Kod 1
Dobrze jest znać podstawowe różnice pomiędzy ListBox, ComboBox, CheckBox, RadioButton oraz Label w XAML. W tym oknie dialogowym widać wyraźnie, że po lewej stronie użytkownik ma możliwość wyboru gatunku zwierzęcia spośród kilku opcji wyświetlonych jednocześnie. Takie zadanie najlepiej spełnia ListBox, bo umożliwia wygodną selekcję z widocznej listy. U góry po prawej jest pole tekstowe do wpisania imienia zwierzaka, więc TextBox jak najbardziej pasuje. Poniżej mamy dwa pola wyboru – „Zaszczepiony?” i „Na diecie?” – to są typowe przypadki na CheckBoxy: można zaznaczyć dowolne lub oba naraz. Kluczowe jest to, że CheckBox pozwala użytkownikowi wybrać dowolną kombinację, a nie tylko jedną opcję jak RadioButton. Z mojego doświadczenia często początkujący mylą ComboBox z ListBoxem, ale tu akurat lista jest zawsze widoczna, co jest typowe dla ListBoxa. Stosowanie CheckBoxów dla takich dwustanowych opcji też jest zgodne z dobrymi praktykami UX i standardami opisu formularzy w XAML. W pracy zawodowej często się to wykorzystuje, bo kod jest czytelny i łatwo go rozszerzać. Właśnie taki zestaw – ListBox, TextBox, CheckBox – jest najbardziej przejrzysty i zgodny z zamysłem projektanta interfejsów. Fajnie jest to zapamiętać, bo ta kombinacja pojawia się w wielu firmowych projektach.

Pytanie 2

Do form komunikacji werbalnej zalicza się

A. gestykulacja
B. mówienie
C. wyraz twarzy
D. pozycja ciała
Mówienie to podstawowa forma komunikacji werbalnej – bez tego ciężko byłoby przekazać bardziej złożone treści, polecenia czy po prostu podzielić się informacjami w jasny i jednoznaczny sposób. Właśnie dlatego w większości branż technicznych, niezależnie czy rozmawiamy o pracy na budowie, czy w biurze projektowym, umiejętność jasnego i zrozumiałego mówienia jest często kluczowa. W praktyce komunikacja werbalna opiera się na słowach, które przekazujemy ustnie. Moim zdaniem najważniejsze jest to, że pozwala uniknąć nieporozumień i usprawnia współpracę w zespole – szczególnie gdy pracujemy przy dużych projektach, gdzie każdy detal ma znaczenie. W codziennych sytuacjach, takich jak prowadzenie spotkań, omawianie problemów technicznych czy instruowanie nowych pracowników, mówienie okazuje się nieocenione. Dodatkowo, standardy komunikacji interpersonalnej podkreślają, że skuteczny przekaz werbalny wymaga nie tylko odpowiedniego doboru słów, ale też umiejętności dostosowania tonu głosu i tempa mówienia do sytuacji. Warto też pamiętać, że mowa ludzka jest najdokładniejszym narzędziem do przekazywania informacji, bo daje możliwość dopytania, wyjaśnienia i natychmiastowej korekty, czego raczej nie da się osiągnąć tylko poprzez gesty czy mimikę. Z mojego doświadczenia wynika, że inwestowanie w rozwój umiejętności werbalnych zwraca się bardzo szybko w pracy technika czy specjalisty.

Pytanie 3

Jaki z wymienionych komponentów jest kluczowy do inicjalizacji pola klasy podczas tworzenia instancji obiektu?

A. Instrukcja warunkowa
B. Konstruktor
C. Funkcja zaprzyjaźniona
D. Metoda statyczna
Metoda statyczna działa na poziomie klasy, a nie obiektu, i nie jest używana do inicjalizacji pól instancji. Funkcja zaprzyjaźniona może mieć dostęp do prywatnych pól klasy, ale jej głównym celem nie jest inicjalizacja obiektu – służy do wykonywania operacji na istniejących obiektach. Instrukcja warunkowa kontroluje przepływ programu, ale nie jest odpowiedzialna za inicjalizację pól klasy – jest to zadanie konstruktora, który działa automatycznie przy tworzeniu obiektu.

Pytanie 4

Jaką rolę pełni debugger w trakcie programowania?

A. Do automatycznego generowania dokumentacji projektu
B. Do kontrolowania wersji kodu źródłowego
C. Do konwersji kodu źródłowego na język maszynowy
D. Do wykrywania błędów w czasie działania programu
Debugger to takie narzędzie, które pomaga programistom w znajdowaniu błędów i śledzeniu, co się dzieje z programem, kiedy go uruchamiamy. Można go zatrzymać w dowolnym momencie, co nazywamy breakpoints, i wtedy można zobaczyć, jakie zmienne mają jakie wartości. Dzięki temu można łatwiej dostrzegać błędy logiczne czy składniowe. Wydaje mi się, że to naprawdę ważne narzędzie w pracy każdego programisty, bo ułatwia życie!

Pytanie 5

Który z wymienionych mechanizmów umożliwia ograniczenie dostępu do wybranych sekcji aplikacji webowej?

A. System logowania i kontroli dostępu
B. Pliki CSS statyczne
C. Mechanizm renderowania treści
D. Formularze dynamiczne
System logowania i kontroli dostępu to kluczowy mechanizm, który pozwala na ograniczenie dostępu do niektórych części aplikacji webowej. Logowanie umożliwia uwierzytelnienie użytkowników i przypisanie im odpowiednich ról, co definiuje poziom dostępu do zasobów. Dzięki mechanizmom autoryzacji możliwe jest kontrolowanie, które funkcje lub sekcje aplikacji są dostępne dla poszczególnych użytkowników. Kontrola dostępu może być realizowana za pomocą tokenów JWT (JSON Web Token), sesji lub kluczy API, co zapewnia dodatkowe warstwy zabezpieczeń. Wdrożenie takich systemów jest nieodzowne w aplikacjach webowych oferujących różne poziomy funkcjonalności, takich jak panele administracyjne, portale użytkowników czy aplikacje bankowe. Odpowiednie zarządzanie uprawnieniami jest fundamentem bezpieczeństwa aplikacji.

Pytanie 6

Jakie ma znaczenie operator "==" w języku C++?

A. Zwiększenie wartości zmiennej o 1
B. Negacja logiczna
C. Przypisanie wartości do zmiennej
D. Porównanie dwóch wartości
Operator `==` w języku C++ oraz w wielu innych językach programowania, takich jak Java, Python czy JavaScript, jest używany do porównywania dwóch wartości. Jeśli wartości są równe, zwracana jest wartość logiczna `true`, w przeciwnym razie `false`. Operator ten jest niezbędny w instrukcjach warunkowych i pętlach, umożliwiając programowi podejmowanie decyzji na podstawie porównań. Przykładem użycia jest `if (a == b)`, co oznacza: jeśli zmienna `a` jest równa zmiennej `b`, wykonaj określony blok kodu.

Pytanie 7

W jakich sytuacjach zastosowanie rekurencji może być bardziej korzystne niż użycie iteracji?

A. Gdy kod źródłowy ma być zoptymalizowany dla starszych kompilatorów
B. Kiedy liczba iteracji przewyższa maksymalny zakres zmiennej licznikowej
C. Gdy algorytm wymaga naturalnego podziału na mniejsze podproblemy
D. Kiedy program jest uruchamiany w środowisku wielowątkowym
Przekroczenie zakresu zmiennej licznikowej nie jest powodem, dla którego rekurencja jest bardziej efektywna. Problemy z zakresami zmiennych licznikowych można rozwiązać poprzez odpowiedni dobór typów danych, a nie przez zastosowanie rekurencji. Programowanie wielowątkowe nie jest bezpośrednio związane z rekurencją – chociaż niektóre algorytmy rekurencyjne mogą być implementowane w środowisku wielowątkowym, nie jest to ich główne zastosowanie. Optymalizacja kodu dla starszych kompilatorów nie ma związku z rekurencją, ponieważ starsze kompilatory mogą mieć ograniczoną obsługę rekurencji lub generować mniej efektywny kod rekurencyjny.

Pytanie 8

Wskaż fragment kodu, który stanowi realizację przedstawionego algorytmu w języku C++.

Kod 1
do {
  suma = suma + i;
} while (suma <= liczba);
cout << suma;
Kod 2
if (suma <= liczba) {
  suma = suma + i;
  i++;
}
else
  cout << suma;
Kod 3
for (i = suma; i <= liczba; i++)
  suma = suma + i;
else
  cout << suma;
Kod 4
while (suma <= liczba) {
  suma = suma + i;
  i++;
}
cout << suma;
Ilustracja do pytania
A. kod 3
B. kod 1
C. kod 2
D. kod 4
W niepoprawnych fragmentach kodu problemem nie jest sam język C plus plus, tylko sposób odwzorowania algorytmu z rysunku. Schemat blokowy jasno mówi, że dopóki suma jest mniejsza lub równa liczba, mamy wielokrotnie dodawać kolejne wartości i oraz zwiększać licznik, a dopiero po wyjściu z tego cyklu jednorazowo wypisać wartość suma. Konstrukcja z pętlą do while wykonuje ciało przynajmniej raz bez wcześniejszego sprawdzenia warunku, czyli najpierw dodaje i do sumy, a dopiero później porównuje suma <= liczba. To subtelne przesunięcie powoduje, że kod może wykonać jedną iterację za dużo w stosunku do schematu. W praktyce bywa to bardzo groźne, na przykład przy obsłudze buforów w systemach wbudowanych czy przy obliczeniach finansowych. Fragment oparty wyłącznie na instrukcji if z else nie tworzy żadnej pętli, więc kod wykona maksymalnie jedno dodanie i, a to jest całkowicie sprzeczne z ideą powtarzania z diagramu. To typowy błąd uczniów, którzy mylą pojedyncze rozgałęzienie z cyklicznym przetwarzaniem danych. Z kolei użycie pętli for z else wygląda na pierwszy rzut oka efektownie, ale również nie odpowiada schematowi. Po pierwsze, zakres iteracji jest na sztywno powiązany z warunkiem i <= liczba, a algorytm operuje na warunku suma <= liczba. Po drugie, else po pętli for nie jest standardową konstrukcją w C plus plus i w praktyce taki kod nawet się nie skompiluje. Z mojego doświadczenia wynika, że źródłem większości takich pomyłek jest próba zbyt kreatywnego kombinowania zamiast trzymania się prostego tłumaczenia: warunek na rombie przekładamy na warunek w pętli, strzałka oznacza powrót na początek, a blok pisz suma to pojedyncza instrukcja po zakończeniu pętli. Dopiero jak to rozumiemy, można zaczynać optymalizacje czy inne fajerwerki składniowe.

Pytanie 9

Jakie znaczenie ma przystosowanie interfejsu użytkownika do różnych platform?

A. Usuwa konieczność testowania na różnych platformach
B. Umożliwia skoncentrowanie się wyłącznie na funkcjonalności aplikacji
C. Pozwala na unifikację kodu niezależnie od używanej platformy
D. Gwarantuje optymalne korzystanie z aplikacji na każdym urządzeniu
Dostosowanie interfejsu do różnych urządzeń to naprawdę ważna sprawa, żeby wszystko działało jak należy. Aplikacje, które dobrze się przystosowują do różnych ekranów czy systemów, dają lepsze doświadczenie użytkownikom. Użycie takich technik jak responsywny design czy elastyczne układy, jak flexbox czy grid, to super pomysł. Dzięki temu elementy interfejsu same się skalują, a aplikacja wygląda spójnie na telefonach, tabletach i komputerach. Nie ma nic gorszego niż chaotyczny interfejs na różnych urządzeniach, więc to naprawdę kluczowa kwestia.

Pytanie 10

Który z komponentów interfejsu użytkownika umożliwia użytkownikowi wprowadzanie danych tekstowych?

A. Pole tekstowe
B. Pasek narzędziowy
C. Dialog wyboru pliku
D. Przycisk
Pole tekstowe to element interfejsu użytkownika, który pozwala użytkownikowi na wprowadzanie danych tekstowych. Jest to jeden z najczęściej używanych komponentów UI w aplikacjach desktopowych, mobilnych i webowych. Pole tekstowe umożliwia wprowadzanie haseł, adresów e-mail, wiadomości i innych danych. W nowoczesnych aplikacjach często zawiera walidację, która sprawdza poprawność wpisywanych danych w czasie rzeczywistym. Dzięki swojej elastyczności, pola tekstowe mogą być wykorzystywane w różnorodnych formularzach, ankietach i systemach rejestracji użytkowników, co czyni je nieodzownym elementem aplikacji o dowolnym przeznaczeniu.

Pytanie 11

Który system informatyczny powinien być zastosowany do zarządzania sprzedażą w e-sklepie?

A. System ERP
B. System e-commerce
C. System CRM
D. System CMS
System e-commerce to takie fajne rozwiązanie, które naprawdę ułatwia sprzedaż przez internet. Znajdziesz w nim wszystko, co potrzebne do zarządzania produktami, zamówieniami, a nawet płatnościami. Dzięki temu przedsiębiorcy mogą szybko zakładać i prowadzić sklepy online, co daje super doświadczenie dla klientów. Warto wspomnieć o popularnych systemach, jak Shopify czy WooCommerce – z nich korzystają tysiące sklepów na całym świecie. Te systemy mają też fajne narzędzia, dzięki którym można monitorować sprzedaż czy analizować, co klienci lubią. A bezpieczeństwo? To też ważna sprawa, bo standardy, takie jak PCI DSS, dbają o to, żeby dane klientów były dobrze chronione. W czasach rosnącej konkurencji w internecie, wybór odpowiedniego systemu e-commerce to klucz do sukcesu.

Pytanie 12

Błędy w interpretacji kodu stworzonego za pomocą React.js lub Angular można wykryć dzięki

A. konsoli przeglądarki internetowej
B. kompilatorowi języka JavaScript
C. narzędziom zainstalowanym po stronie serwera aplikacji
D. wbudowanemu debuggerowi w danym środowisku
Wbudowany debugger w IDE jest całkiem pomocny, zwłaszcza w debugowaniu, ale czasami może nie zauważać błędów, które wybuchają później, jak działasz w przeglądarce. Narzędzia serwerowe są bardziej nastawione na błędy backendu, a więc nie pomogą, gdy zamierzasz analizować, co się dzieje w frontendzie. No i tak, JavaScript jest interpretowany, nie kompilowany, więc nie ma tradycyjnego kompilatora.

Pytanie 13

Na ilustracji pokazany jest fragment diagramu blokowego pewnego algorytmu. Ile razy warunek n<7 będzie badany?

Ilustracja do pytania
A. 6
B. 8
C. 5
D. 7
Odpowiedź 4 jest prawidłowa ponieważ algorytm rozpoczyna od n równego 1 i zwiększa tę wartość o jeden w każdej iteracji aż do momentu gdy n stanie się równe 7 Wtedy warunek n mniejsze od 7 przestaje być spełniony co oznacza że warunek ten jest sprawdzany łącznie 6 razy tj dla n równych 1 2 3 4 5 i 6 Jest to typowa pętla kontrolna często spotykana w programowaniu gdzie warunek pętli decyduje o jej zakończeniu W praktyce takie podejście pozwala na efektywne zarządzanie liczbą iteracji i zapewnia klarowność kodu Co więcej użycie pętli z warunkiem końcowym jest zgodne z dobrymi praktykami projektowania algorytmów gdyż minimalizuje ryzyko błędów logicznych poprzez jawne określenie końca pętli Ponadto zrozumienie mechanizmu działania pętli i jej warunków jest kluczowe dla optymalizacji algorytmów i efektywnego zarządzania zasobami co ma bezpośrednie przełożenie na wydajność aplikacji szczególnie w środowiskach wymagających dużej mocy obliczeniowej

Pytanie 14

Aby zdefiniować zmienną, która będzie działała jako licznik instancji danej klasy, należy wprowadzenie takiego zmiennej poprzedzić słowem kluczowym

A. static
B. virtual
C. register
D. operator
Pojęcia takie jak register, operator czy virtual bywają mylące, zwłaszcza na początku nauki programowania obiektowego. Słowo kluczowe register bardziej kojarzy się z próbą optymalizacji przechowywania zmiennej – zasugerowanie kompilatorowi, by trzymał ją w rejestrze procesora, co dziś i tak jest rzadko praktykowane i nie dotyczy współdzielonych zmiennych klasowych. Operator z kolei służy do przeciążania operatorów w językach takich jak C++ – czyli np. nadawania własnego znaczenia znakom typu + czy == dla obiektów konkretnej klasy. To narzędzie bardzo użyteczne, ale kompletnie niezwiązane z mechanizmem liczników czy zmiennych wspólnych. Z kolei virtual dotyczy metod, a konkretnie polimorfizmu, czyli możliwości nadpisywania funkcji w klasach pochodnych. Umożliwia to dynamiczne wiązanie wywołań funkcji, co jest kluczowe przy projektowaniu hierarchii klas, ale nie ma przełożenia na definiowanie pól klasowych jako współdzielonych. Moim zdaniem sporym problemem jest tu mylenie zakresu działania tych słów kluczowych – każdemu przypisuje się inne zadanie w języku. Typowym błędem jest myślenie, że wszystko co brzmi "technicznie" może pasować do każdej sytuacji, a tymczasem każde z tych słów ma bardzo konkretne zastosowania. Licznik instancji musi być jeden dla całej klasy, a do tego właśnie static jest stworzone. Reszta pojęć, choć brzmi oficjalnie, nie zapewni takiej funkcjonalności i lepiej nie używać ich w tym kontekście, bo potem kod staje się niezrozumiały i pełen dziwnych błędów.

Pytanie 15

Jak najlepiej przełożyć oczekiwania klienta na dokumentację techniczną dla programistów?

A. Rozmawiając wyłącznie z zespołem programistów
B. Pomijając szczegółowe wymagania techniczne
C. Opracowując wizualne makiety bez dokładnych opisów
D. Tworząc szczegółowy dokument z funkcjami oraz wymaganiami technicznymi
Sporządzenie szczegółowego dokumentu z funkcjami i wymaganiami technicznymi to najlepszy sposób na przełożenie wymagań klienta na specyfikację techniczną. Dokumentacja techniczna jest podstawą do stworzenia aplikacji zgodnej z oczekiwaniami klienta i pozwala na precyzyjne określenie zakresu prac. Zawiera ona opisy funkcjonalności, diagramy architektury, wymagania dotyczące wydajności oraz harmonogram wdrożenia, co minimalizuje ryzyko błędów i nieporozumień podczas realizacji projektu.

Pytanie 16

Na podstawie zamieszczonego fragmentu kodu można stwierdzić, że element o nazwie rysunek jest

MojaKlasa obj1 = new MojaKlasa();
obj1.rysunek();
A. konstruktorem
B. metodą w klasie
C. obiektem
D. polem w klasie
Wielu początkujących programistów myli pojęcia takie jak pole, metoda, konstruktor czy obiekt – to całkiem powszechny błąd. Spójrzmy na ten fragment kodu: obj1.rysunek(). Najczęstsza pomyłka to uznanie rysunek za pole lub obiekt, bo wszystko wydaje się „należeć” do obj1. Jednak w językach takich jak Java czy C#, wywołanie z nawiasami okrągłymi oznacza jednoznacznie wywołanie metody, a nie dostęp do pola. Pola to najczęściej dane, które nie wymagają nawiasów do odczytu czy zapisu – np. obj1.wysokosc. Konstruktor to zupełnie inna sprawa: służy do inicjowania nowej instancji klasy, wywoływany jest tylko raz przy tworzeniu obiektu (czyli MojaKlasa obj1 = new MojaKlasa();), a nie przez notację kropkową na obiekcie. Kolejnym typowym problemem jest utożsamianie metody z obiektem, bo skoro działa na obiekcie, to może też nim być – ale to nie tak. Obiektem jest obj1, czyli konkretna instancja MojaKlasa, natomiast rysunek jest „czynnością”, którą ten obiekt może wykonać. To bardzo ważne rozróżnienie, bo mylenie tych pojęć prowadzi do chaotycznego kodu i trudności z utrzymaniem projektu. W nowoczesnych językach OOP przyjęło się, by metody nazywać czasownikami („narysuj”, „oblicz”), a pola rzeczownikami („kolor”, „wysokosc”). Takie podejście sprawia, że kod jest bardziej czytelny i łatwiej go rozwijać w zespole. Dlatego praktycy zawsze zwracają uwagę na właściwe rozróżnianie tych elementów, bo to podstawa dobrej architektury kodu.

Pytanie 17

Pętla przedstawiona w zadaniu działa na zmiennej typu string o nazwie ciag. Jej celem jest:

int i = 0;
while (ciag[i] != 0)  {
    if (ciag[i] > 96 && ciag[i] < 123)  {
        ciag[i] = (ciag[i] - 32);
    }
    i++;
}
A. Od każdego znaku w ciągu, który nie jest równy 0, odjąć kod 32.
B. Od każdego znaku w ciągu odjąć kod 32.
C. Zamienić w ciągu wielkie litery na małe.
D. Zamienić w ciągu małe litery na wielkie.
Odejmowanie 32 od wszystkich znaków w napisie to trochę kiepski pomysł, bo to nie zawsze działa. Nie wszystkie znaki, takie jak cyfry czy symbole, mają swoje wielkie odpowiedniki, więc ich kod ASCII nie powinien być zmieniany. Kabel od wielkich liter na małe to zupełnie inna bajka – tutaj dodajemy 32 do kodu. Odejmowanie kodu tylko dla znaków różniących się od 0 pomija istotę operacji na literach, co może skutkować dziwnymi rezultatami. Z mojego doświadczenia wynika, że lepiej to przemyśleć przed wprowadzeniem w życie.

Pytanie 18

Który z poniższych aspektów najdokładniej określa cel realizacji projektu?

A. Stworzenie harmonogramu działań
B. Określenie problemu i metody jego rozwiązania
C. Ocena postępów w czasie realizacji projektu
D. Zidentyfikowanie technologii, które mogą być zastosowane
Przygotowanie harmonogramu działań jest istotne, ale to tylko jeden z elementów planowania projektu, a nie jego główny cel. Zidentyfikowanie technologii to krok wspierający, który pomaga w realizacji projektu, ale nie rozwiązuje bezpośrednio problemu użytkownika. Analiza postępów pracy to narzędzie monitorujące, które służy do oceny efektywności działań, jednak nie stanowi podstawowego celu projektu, lecz jest częścią zarządzania nim.

Pytanie 19

Który z języków programowania jest powszechnie stosowany do tworzenia interfejsów użytkownika przy użyciu XAML?

A. C#
B. C++
C. Objective-C
D. Java
C++ jest często używany do tworzenia aplikacji desktopowych, ale w przypadku interfejsów użytkownika XAML jest bardziej związany z C#. Java jest językiem wykorzystywanym głównie do tworzenia aplikacji na Androida oraz aplikacji webowych i backendowych, ale nie jest typowo używany do programowania interfejsów w XAML. Objective-C to starszy język programowania dla systemów Apple i nie jest związany z XAML, który jest specyficzny dla technologii Microsoftu.

Pytanie 20

Jakie są kluczowe zasady WCAG 2.0?

A. Percepcyjna, operacyjna, zrozumiała, solidna
B. Ewolucyjna, interaktywna, efektywna
C. Dostosowana, błyskawiczna, mobilna, dostępna
D. Elastyczna, prosta, przejrzysta, trwała
Zasady WCAG 2.0, czyli Wytycznych dotyczących dostępności treści internetowych, skupiają się na zapewnieniu, że strony internetowe są dostępne dla wszystkich użytkowników, niezależnie od ich zdolności. Główne zasady to percepcyjna, operacyjna, zrozumiała i solidna. Percepcyjna oznacza, że ​​wszystkie elementy na stronie muszą być przedstawione w sposób, który umożliwia ich percepcję przez różne zmysły, takie jak wzrok i słuch. Na przykład, tekst alternatywny dla obrazów pozwala osobom niewidomym zrozumieć zawartość wizualną. Operacyjna dotyczy interakcji użytkownika z treścią; nawigacja powinna być intuicyjna, a elementy interaktywne łatwo osiągalne. Zrozumiała oznacza, że ​​treść powinna być zrozumiała dla wszystkich użytkowników, co można osiągnąć poprzez prosty język i jasne instrukcje. Solidna koncentruje się na tym, aby treść była wystarczająco elastyczna, aby działała w różnych przeglądarkach i urządzeniach, co jest kluczowe w dobie różnorodności technologii. Przykładem wdrożenia tych zasad może być wykorzystanie ARIA (Accessible Rich Internet Applications), które wspomagają dostępność dynamicznych treści w aplikacjach internetowych.

Pytanie 21

Jakie jest główne zadanie debuggera w środowisku programowania?

A. Generowanie plików wykonywalnych
B. Analiza i usuwanie błędów w kodzie
C. Kompilowanie kodu źródłowego
D. Tworzenie kodu źródłowego
Debugger to narzędzie programistyczne służące do analizy i usuwania błędów w kodzie źródłowym. Pozwala na krokowe wykonywanie programu, śledzenie wartości zmiennych i identyfikowanie miejsc, w których występują błędy logiczne lub składniowe. Debugger umożliwia zatrzymanie wykonania programu w dowolnym miejscu, ustawienie tzw. breakpointów (punktów przerwania) i monitorowanie przepływu sterowania. Dzięki temu programista może dokładnie przeanalizować, dlaczego program nie działa zgodnie z oczekiwaniami i szybko znaleźć przyczynę problemu. Debuggery są dostępne w większości zintegrowanych środowisk programistycznych (IDE), takich jak Visual Studio, PyCharm czy IntelliJ IDEA.

Pytanie 22

W przypadku przedstawionego fragmentu kodu Java, wyjątek zostanie zgłoszony, gdy wartość zmiennej index wyniesie:

try {
    int[] liczby = {1, 2, 3, 4, 5, 6};
    System.out.println(liczby[index]);
}
catch (Exception e) {
    System.out.println("wystąpił błąd.");
}
A. 1
B. 0
C. 7
D. 5
W sytuacjach gdy analizujemy dostęp do elementów tablicy w języku Java istotne jest zrozumienie jak działają indeksy tablicowe. Tablica o długości n posiada indeksy od 0 do n-1. W tym kontekście tablica liczby ma sześć elementów co oznacza że poprawne indeksy to 0 do 5. Wyjątkowa sytuacja jak ArrayIndexOutOfBoundsException pojawia się gdy próbujemy uzyskać dostęp do indeksu większego niż największy dostępny indeks lub mniejszego niż zero. W przypadku indeksu 0 lub 1 dostęp jest poprawny i nie spowoduje wyjątku ponieważ te indeksy mieszczą się w zakresie długości tablicy. Częsty błąd myślowy polega na myleniu długości tablicy z maksymalnym indeksem co jest przyczyną błędów logicznych w programach. Podobnie indeks 5 jest również poprawny ponieważ odnosi się do ostatniego elementu tablicy o długości sześciu elementów. Aby unikać takich błędów ważne jest nie tylko znać teorię ale również stosować ją w praktyce. Regularne pisanie testów jednostkowych oraz walidacja danych wejściowych mogą pomóc w minimalizacji ryzyka wystąpienia takich wyjątków w aplikacjach komercyjnych. Stosowanie dobrej obsługi wyjątków i odpowiedni debugging są kluczowe w procesie tworzenia oprogramowania zwłaszcza w dużych projektach gdzie stabilność i niezawodność aplikacji są priorytetowe dla użytkowników końcowych.

Pytanie 23

Który z języków programowania jest najczęściej wykorzystywany do budowania aplikacji internetowych po stronie serwera?

A. HTML
B. JavaScript
C. CSS
D. PHP
JavaScript jest językiem działającym głównie po stronie klienta (przeglądarki), chociaż dzięki Node.js może być używany także po stronie serwera, jednak tradycyjnie nie jest językiem stricte backendowym. HTML to język znaczników służący do strukturalnego tworzenia treści na stronach internetowych, ale sam w sobie nie może obsługiwać logiki serwera. CSS to język odpowiedzialny za stylizację stron internetowych i nie pełni roli języka programowania po stronie serwera.

Pytanie 24

Jakie jest wyjście działania kompilatora?

A. Plik maszynowy gotowy do uruchomienia
B. Kolekcja instrukcji w języku pośrednim
C. Plik źródłowy w języku o wyższym poziomie
D. Zestaw błędów występujących w kodzie
Plik maszynowy gotowy do uruchomienia jest wynikiem działania kompilatora. Po przekształceniu kodu źródłowego na język maszynowy tworzony jest plik binarny, który może być uruchomiony na komputerze bez konieczności ponownej kompilacji. Pliki te są szybkie i efektywne, ponieważ kod został wcześniej zoptymalizowany i przetworzony na instrukcje rozumiane przez procesor. Przykłady takich plików to .exe w systemie Windows lub pliki binarne w systemach Linux. Plik maszynowy to ostateczna forma programu, gotowa do dystrybucji i użytkowania.

Pytanie 25

Kod XAML zaprezentowany powyżej zostanie wyświetlony jako:

Ilustracja do pytania
A. D
B. C
C. B
D. A
Wybrałeś dokładnie taką odpowiedź, jaką powinien wskazać każdy, kto dobrze rozumie XAML i układ StackLayout. Zobacz, co tu się dzieje: dwa pola Entry wyświetlają się jedno pod drugim, co daje klasyczną strukturę formularza – najpierw pole "Imię", potem "Nazwisko". Dalej mamy StackLayout z orientacją poziomą (Horizontal), więc etykieta "Zgoda RODO" oraz przełącznik Switch pojawiają się obok siebie – to bardzo typowy sposób na prezentację zgody na coś w aplikacjach, bo nie ma sensu rozdzielać tego na dwie linie. Po nich pojawia się Slider z ustawionym Value na 0.5 i kolorami MinimumTrackColor oraz MaximumTrackColor, czyli dokładnie tak jak widać na obrazku – jeden kolor po lewej, drugi po prawej i kółko pośrodku. Na końcu jest Button "Zapisz". Moim zdaniem, taki układ to wręcz klasyka budowy prostych formularzy w aplikacjach mobilnych opartych na XAML. Swoją drogą, to świetny przykład, jak StackLayout pozwala na szybkie i czytelne układanie elementów na ekranie, bez zbędnego komplikowania interfejsu. W praktyce warto jeszcze pamiętać, że oddzielenie pól Entry podnosi czytelność, a stosowanie układów poziomych sprawdza się wtedy, gdy chcesz, żeby użytkownik od razu widział etykietę i jej kontrolkę. Widać tu też dbałość o kolory i spójność wizualną. Według mnie, warto od razu testować takie formularze na różnych urządzeniach, bo StackLayout zachowuje się przewidywalnie, ale warto mieć na uwadze responsywność – no i nie zapomnij, że Slider i Switch mają swoje domyślne wartości, które można łatwo sterować z kodu.

Pytanie 26

Jaką rolę odgrywa destruktor w definicji klasy?

A. Realizuje testy jednostkowe klasy
B. Ustawia wartości pól klasy
C. Generuje nowe instancje klasy
D. Usuwa instancje i zwalnia pamięć
Destruktor to specjalna metoda klasy, która jest automatycznie wywoływana w momencie, gdy obiekt przestaje być używany. Jego zadaniem jest zwalnianie zasobów, takich jak pamięć dynamiczna, uchwyty do plików lub połączenia sieciowe. Destruktor ma tę samą nazwę co klasa, poprzedzoną symbolem `~` w C++ (`~Samochod()`). Destruktor zapobiega wyciekom pamięci i zapewnia, że wszystkie zasoby są poprawnie zwalniane po zakończeniu pracy obiektu. Jest to kluczowy element zarządzania cyklem życia obiektu w językach takich jak C++.

Pytanie 27

Co to jest choroba związana z wykonywaniem zawodu?

A. Choroba występująca tylko w sektorze przemysłowym
B. Choroba wynikająca z warunków pracy lub związanych z nimi czynników
C. Każda choroba, która występuje w czasie pracy
D. Stan zdrowia, który uniemożliwia pracę przez okres krótszy niż tydzień
Choroba zawodowa to stan zdrowotny spowodowany warunkami pracy lub czynnikami związanymi z wykonywaną profesją. Najczęściej wynika z długotrwałego narażenia na szkodliwe substancje, hałas, promieniowanie, pyły lub wykonywanie powtarzalnych czynności. Przykładem chorób zawodowych są pylica płuc, głuchota zawodowa czy zespół cieśni nadgarstka. Kluczowym elementem w zapobieganiu chorobom zawodowym jest odpowiednia profilaktyka, szkolenia BHP oraz dostosowanie środowiska pracy do zasad ergonomii. Pracodawcy są zobowiązani do monitorowania warunków pracy i wdrażania rozwiązań minimalizujących ryzyko wystąpienia chorób zawodowych.

Pytanie 28

Jakie są różnice pomiędzy środowiskiem RAD a klasycznym IDE w kontekście aplikacji webowych?

A. RAD funkcjonuje tylko w systemach Windows
B. RAD umożliwia szybsze prototypowanie i rozwój aplikacji dzięki narzędziom wizualnym
C. RAD koncentruje się wyłącznie na budowie frontendu aplikacji
D. RAD nie wspiera żadnych języków backendowych
RAD nie ogranicza się jedynie do tworzenia frontendu aplikacji – obejmuje cały proces budowy aplikacji, zarówno frontend, jak i backend. Twierdzenie, że RAD działa tylko w systemach Windows, jest błędne, ponieważ wiele narzędzi RAD (np. OutSystems, Mendix) działa w środowisku wieloplatformowym. RAD obsługuje języki backendowe i umożliwia pełną integrację z serwerami, bazami danych oraz API, co czyni go kompleksowym rozwiązaniem do tworzenia aplikacji webowych.

Pytanie 29

Jakie elementy powinny być zawarte w instrukcji dla użytkownika danej aplikacji?

A. Wyjaśnienie struktur danych wykorzystywanych w kodzie
B. Informacje o narzędziach programistycznych zastosowanych w procesie tworzenia aplikacji
C. Opis instalacji, konfiguracji oraz obsługi oprogramowania
D. Harmonogram realizacji projektu
W instrukcji użytkownika aplikacji warto, żeby był opis tego, jak zainstalować, skonfigurować i korzystać z programu. Taka dokumentacja, pisana krok po kroku, pomaga użytkownikowi przejść przez wszystkie etapy, od pobrania oprogramowania, przez instalację, aż po to, żeby w pełni wykorzystać wszystkie funkcje. Dobrze, żeby były tam też info o wymaganiach systemowych, sposobach radzenia sobie z problemami czy aktualizacjach oprogramowania. Moim zdaniem, taka dokładna instrukcja jest mega ważna, bo zmniejsza szanse na napotkanie kłopotów podczas korzystania z aplikacji i sprawia, że łatwiej jest wdrożyć ją w pracy. Jak użytkownicy mają porządnie napisaną instrukcję, to są bardziej zadowoleni i szybciej przyzwyczajają się do nowego narzędzia.

Pytanie 30

W zaprezentowanym fragmencie kodu występuje błąd logiczny. Na czym on polega?

int x = 0;
while (x != 0 || x != 5) {
  std::cout << x << " ";
  x++;
}
A. Nieprawidłowym warunku pętli, który sprawia, że pętla jest nieskończona.
B. Niewłaściwym warunku pętli, co powoduje, że pętla nigdy się nie wykona.
C. Braku zainicjowania zmiennej x, co powoduje, że zmienna nie ma wartości początkowej.
D. Niepoprawnym użyciu funkcji cout, co skutkuje tym, że zmienna jest wczytywana w pętli.
W programowaniu istotne jest zrozumienie inicjalizacji zmiennych, poprawnego użycia funkcji oraz logicznych warunków sterujących. Brak inicjalizacji zmiennej może prowadzić do nieprzewidywalnego zachowania programu, jednak w tym przypadku zmienna x jest prawidłowo zainicjalizowana wartością 0, co eliminuje ten problem. Błędne zastosowanie funkcji cout mogłoby wskazywać na niepoprawne wywołanie tej funkcji, ale w przedstawionym kodzie funkcja cout jest użyta w sposób poprawny, służąc do wyświetlania wartości zmiennej x w pętli. Ważne jest, aby zrozumieć, że cout jest funkcją wyjściową, a nie wejściową, więc nie ma wpływu na logikę pętli w kontekście wczytywania danych. Co więcej, jednym z częstych błędów jest nieprawidłowy warunek pętli, który może prowadzić do jej nieoczekiwanego zakończenia lub nieskończoności. Warunki pętli powinny być precyzyjnie określone, aby mogły ulec zmianie do wartości fałszywej w pewnym momencie, co pozwala na zakończenie iteracji. Warto również zwrócić uwagę na typowe błędy myślowe, takie jak niewłaściwe operatory logiczne, które mogą prowadzić do błędnych założeń co do działania kodu. Dbałość o te aspekty jest kluczowa w praktyce programistycznej, a znajomość typowych problemów i ich rozwiązań zwiększa jakość i niezawodność oprogramowania.

Pytanie 31

Jakie jest podstawowe środowisko do tworzenia aplikacji desktopowych przy użyciu języka C#?

A. NetBeans
B. MS Visual Studio
C. PyCharm
D. Eclipse
MS Visual Studio to potężne zintegrowane środowisko programistyczne (IDE) zaprojektowane przez firmę Microsoft, które oferuje pełne wsparcie dla języka C#. Dzięki bogatym funkcjom, takim jak IntelliSense, które ułatwia pisanie kodu poprzez podpowiadanie składni oraz dostępność narzędzi do debugowania, programiści mogą efektywnie rozwijać aplikacje desktopowe. MS Visual Studio obsługuje różne frameworki, takie jak .NET Framework oraz .NET Core, co pozwala na budowanie aplikacji o różnej architekturze. W praktyce, programiści mogą tworzyć aplikacje w oparciu o Windows Presentation Foundation (WPF) lub Windows Forms, co umożliwia tworzenie rozbudowanych interfejsów użytkownika. Dodatkowo, MS Visual Studio oferuje szereg narzędzi do współpracy zespołowej, integracji z systemami kontroli wersji oraz wsparcie dla testowania jednostkowego. Jako standard w branży, MS Visual Studio jest często preferowanym wyborem w projektach komercyjnych i korporacyjnych, z uwagi na jego wszechstronność oraz wsparcie ze strony społeczności programistycznej.

Pytanie 32

Aplikacje funkcjonujące w systemach Android do komunikacji z użytkownikiem wykorzystują klasę

A. Fragments
B. Screens
C. Windows
D. Activity
W pytaniu pojawiły się również odpowiedzi, które teoretycznie brzmią znajomo z programowania aplikacji mobilnych, jednak nie do końca trafiają w sedno tego, jak Android faktycznie działa. Przykładowo, klasa Screens nie występuje w oficjalnym API Androida – to raczej potoczne określenie na ekrany aplikacji, ale technicznie taka klasa po prostu nie istnieje. Bardzo łatwo można się tu pomylić, zwłaszcza jeśli ktoś myśli o strukturze interfejsu tylko przez pryzmat tego, co widzi użytkownik. Fragments to z kolei bardzo ważny element w architekturze Androida, ale fragmenty nie są samodzielnymi ekranami – zawsze muszą być powiązane z jakąś Activity, bo to ona jest tym nadrzędnym komponentem. Fragmenty pomagają lepiej zarządzać złożonymi interfejsami i umożliwiają np. dzielenie ekranu na części, ale nie funkcjonują niezależnie poza Activity. Jeśli chodzi o Windows, można się spotkać z takim określeniem w kontekście platformy desktopowej, a w Androidzie „Window” to raczej wewnętrzny mechanizm zarządzania wyświetlaniem widoku, z którym większość programistów nie ma bezpośrednio do czynienia. Często spotykany błąd to mylenie fragmentów lub okien z Activity, bo na pierwszy rzut oka wszystko to są jakieś elementy interfejsu. Jednak zgodnie ze standardami projektowania aplikacji na Androida, to właśnie Activity jest najważniejszą klasą do obsługi komunikacji z użytkownikiem. Warto wyrobić sobie nawyk odróżniania tych pojęć, bo to potem mocno ułatwia pracę i pozwala pisać kod zgodny z dobrymi praktykami Google. W sumie, dopiero jak się zaczyna coś więcej dłubać w Androidzie, wychodzi na jaw, jak istotne są poprawne wyobrażenia o tych podstawowych klasach systemowych.

Pytanie 33

Gdzie są przechowywane informacje w sytuacji korzystania z chmury obliczeniowej?

A. Na dysku twardym użytkownika
B. Na lokalnym serwerze użytkownika
C. Na nośnikach optycznych użytkownika
D. Na zdalnych serwerach dostawcy usług
Dane w chmurze obliczeniowej są przechowywane przede wszystkim na zdalnych serwerach dostawcy usług chmurowych. Tego rodzaju przechowywanie danych ma na celu zapewnienie wysokiej dostępności, skalowalności oraz bezpieczeństwa. Dostawcy usług chmurowych, tacy jak Amazon Web Services, Microsoft Azure czy Google Cloud Platform, inwestują w infrastrukturę, która obejmuje centra danych rozmieszczone na całym świecie. Te centra danych są wyposażone w zaawansowane systemy zabezpieczeń, takie jak firewall'e, szyfrowanie danych i systemy detekcji intruzów. Dzięki temu użytkownicy mogą mieć pewność, że ich dane są bezpieczne. Dodatkowo, zdalne serwery oferują elastyczność w zakresie przydzielania zasobów obliczeniowych, co pozwala na dynamiczne reagowanie na zmieniające się potrzeby biznesowe. Warto również wspomnieć o standardach bezpieczeństwa, takich jak ISO 27001 czy SOC 2, które regulują sposób przechowywania i zarządzania danymi w chmurze, zapewniając zgodność z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 34

Jakie informacje można uzyskać na temat metod w klasie Point?

public class Point {
    public void Move(int x, int y) {...}
    public void Move(int x, int y, int z) {...}
    public void Move(Point newPt) {...}
}
A. Są przeciążone.
B. Zawierają przeciążenie operatora.
C. Zawierają błąd, ponieważ nazwy metod powinny być różne.
D. Służą jako konstruktory w zależności od liczby argumentów.
Metody klasy Point są przeciążone, co oznacza, że mogą mieć tę samą nazwę, ale różnią się liczbą lub typem parametrów. Przeciążenie metod to jedna z podstawowych technik programowania obiektowego, która pozwala na bardziej elastyczne projektowanie kodu. Dzięki temu programista może tworzyć metody dostosowane do różnych sytuacji, zachowując spójność nazw i intuicyjność użycia. To zwiększa czytelność i utrzymanie kodu, ponieważ wywołania metod o tej samej nazwie, ale różnych parametrach, są łatwe do zrozumienia i odnalezienia.

Pytanie 35

Wskaż kod, który jest funkcjonalnie równoważny zaprezentowanemu poniżej:

switch(nrTel) {
    case 999: opis = "Pogotowie"; break;
    case 998: opis = "Straż"; break;
    case 997: opis = "Policja"; break;
    default: opis = "Inny numer";
}
Kod 1.
with nrTel {
    if (999) opis = "Pogotowie";
    if (998) opis = "Straż";
    if (997) opis = "Policja";
    else opis = "Inny numer";
}
Kod 2.
if (nrTel == 999)
    opis = "Pogotowie";
else if (nrTel == 998)
    opis = "Straż";
else if (nrTel == 997)
    opis = "Policja";
else opis = "Inny numer";
Kod 3.
if (nrTel == 999)
    opis = "Pogotowie";
if (nrTel == 998)
    opis = "Straż";
if (nrTel == 997)
    opis = "Policja";
else
    opis = "Inny numer";
Kod 4.
Opis =
    if (nrTel == 999) => "Pogotowie";
    else if (nrTel == 998) => "Straż";
    else if (nrTel == 997) => "Policja";
    else => "Inny numer";
A. Kod 1.
B. Kod 2.
C. Kod 3.
D. Kod 4.
Zamiana instrukcji switch na inne konstrukcje warunkowe wymaga bardzo uważnego odwzorowania zasad działania, zwłaszcza tego, że switch działa wyłącznie na porównaniu wartości (nie warunków logicznych) i wykonuje tylko jeden z przypadków lub blok domyślny. Zauważyłem, że często błędne odpowiedzi biorą się z niepełnego zrozumienia, jak działają instrukcje if-else oraz kiedy wykonywana jest dana gałąź kodu. Przykładowo, Kod 1 i Kod 3 stosują osobne instrukcje if, przez co mogą prowadzić do przypisywania wartości "opis" wiele razy podczas jednego przebiegu – co zupełnie odbiega od pierwotnej logiki switcha. Dla przykładu: jeśli nrTel będzie równe 997, to w Kodzie 3 pierwsze dwa warunki będą fałszywe, ale trzeci będzie prawdziwy i wykona się, a jednocześnie else zostanie potraktowany jako związany tylko z ostatnim if, co jest nieintuicyjne i łatwo o błąd. Jeszcze większe zamieszanie wprowadza Kod 1, gdzie składnia nie odpowiada żadnemu znanemu językowi – takie rzeczy pojawiają się raczej w pseudokodzie i nie nadają się do prawdziwych projektów. Kod 4 natomiast prezentuje nietypową, niepoprawną składnię (np. "if (...) => 'cos';"), która nie jest zgodna z żadnym głównym językiem programowania – to bardziej skrót myślowy lub pseudokod. W praktyce, poprawną zamianą switch na instrukcje warunkowe jest dokładne odwzorowanie logiki wyłączności wyboru, czyli właśnie użycie połączonych bloków if – else if – else, jak w Kodzie 2. Moim zdaniem takie błędne podejścia często wynikają z chęci uproszczenia kodu bez zwrócenia uwagi na to, jak mechanizmy sterowania naprawdę działają. Warto zapamiętać, że właściwe odwzorowanie switcha to zawsze jedna ścieżka wykonania dla danej wartości, bez powtarzania czy nadpisywania wyniku w kolejnych warunkach – i tego właśnie brakuje w niepoprawnych kodach.

Pytanie 36

Jakie działania należy podjąć, aby uniknąć nieskończonej rekurencji w danej funkcji?

A. Dodać warunek zakończenia w funkcji
B. Zastosować iterację zamiast rekurencji
C. Rozszerzyć zakres zmiennych globalnych
D. Wykorzystać automatyczny debugger w kompilatorze
Warunek stopu to taki kluczowy element w rekurencji, który właściwie mówi, kiedy funkcja powinna przestać się wywoływać. Jak masz ten warunek, to funkcja wraca z wynikiem zamiast kręcić się w kółko, co mogłoby prowadzić do jakiegoś szaleństwa, tzn. przepełnienia stosu. Myślę, że warto zwrócić uwagę, że dodanie tego warunku to naprawdę podstawowa sprawa w programowaniu, bo bez niego wszystko może się posypać i przestanie działać tak, jak powinno.

Pytanie 37

Jaką kategorię własności intelektualnej reprezentują znaki towarowe?

A. Prawa pokrewne
B. Własność przemysłowa
C. Autorskie prawa majątkowe
D. Dobra niematerialne
Dobra niematerialne to szersza kategoria obejmująca różne aspekty własności intelektualnej, ale znaki towarowe są formalnie klasyfikowane jako własność przemysłowa. Autorskie prawa majątkowe dotyczą utworów literackich, muzycznych i filmowych, ale nie obejmują znaków towarowych. Prawa pokrewne chronią wykonawców i producentów nagrań, lecz nie odnoszą się do znaków towarowych i brandingu firm.

Pytanie 38

Na schemacie widoczny jest fragment diagramu blokowego pewnego algorytmu. Ile razy zostanie zweryfikowany warunek n<7?

Ilustracja do pytania
A. 7
B. 6
C. 5
D. 8
Warunek 'n < 7' będzie sprawdzany dokładnie 6 razy. To dlatego, że w klasycznej pętli for czy while liczba powtórzeń jest zawsze o jeden mniejsza niż wartość graniczna. Jak widzisz, w takich schematach liczba porównań idzie w parze z liczbą iteracji, a pętla zatrzymuje się, jak tylko warunek zostanie spełniony.

Pytanie 39

Jakie sformułowanie najlepiej oddaje złożoność obliczeniową algorytmu quicksort?

A. jest różna w zależności od wyboru elementu dzielącego
B. jest zawsze mniejsza niż złożoność jakiegokolwiek innego algorytmu sortowania
C. jest większa niż O(n2)
D. jest większa niż złożoność sortowania bąbelkowego
Twierdzenie, że złożoność quicksort jest wyższa niż sortowania bąbelkowego, jest błędne – bubble sort ma złożoność O(n²) niezależnie od danych wejściowych, co czyni go jednym z najwolniejszych algorytmów. Quicksort nigdy nie ma złożoności wyższej niż O(n²) w najgorszym przypadku, co oznacza, że jest zawsze bardziej efektywny niż bubble sort. Twierdzenie, że quicksort zawsze jest szybszy niż jakikolwiek inny algorytm, jest nieprawdziwe – algorytmy takie jak counting sort lub radix sort mogą działać szybciej w określonych przypadkach. Ostateczna wydajność quicksort zależy od implementacji oraz charakterystyki danych wejściowych.

Pytanie 40

Które z wymienionych praw autorskich nie wygasa po pewnym czasie?

A. Autorskie prawa osobiste
B. Licencje wolnego oprogramowania
C. Prawa pokrewne
D. Autorskie prawa majątkowe
Autorskie prawa osobiste to rodzaj praw autorskich, które nie wygasają po upływie określonego czasu i są bezterminowe. Obejmują one prawo do autorstwa, oznaczania dzieła swoim nazwiskiem oraz sprzeciwiania się wszelkim zmianom, które mogłyby naruszać reputację twórcy. Prawa osobiste są niezbywalne, co oznacza, że nie można ich przenieść na inną osobę ani sprzedać. Nawet po śmierci twórcy, prawo do ochrony integralności jego dzieła jest respektowane. W praktyce oznacza to, że choć prawa majątkowe mogą wygasnąć (np. po 70 latach od śmierci autora), prawo do bycia uznanym za twórcę trwa wiecznie.