Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.04 - Wykonywanie badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 17 maja 2025 19:31
Data zakończenia: 17 maja 2025 20:05

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W celu preparatywnego rozdzielania aminokwasów wykorzystuje się metodę elektroforezy, która bazuje na

A. różnicach w szybkości przemieszczania się naładowanych elektrycznie cząstek w polu elektrycznym

B. wartościach skręcalności właściwej [α]D w wodzie wielu aminokwasów, w szczególności alifatycznych

C. wartości współczynnika podziału substancji pomiędzy wodę a mniej polarną fazę ruchomą

D. różnicy powinowactwa cząsteczek analitu oraz rozpuszczalnika do miejsc aktywnych

Analizując niepoprawne odpowiedzi, można zauważyć, że większość z nich opiera się na mylnym zrozumieniu zasad elektroforezy. Odpowiedzi dotyczące różnicy powinowactwa cząsteczek analitu i rozpuszczalnika do miejsc aktywnych oraz wartości współczynnika podziału substancji pomiędzy wodę a mniej polarną fazę ruchomą odnoszą się do innych technik chromatograficznych, takich jak chromatografia cieczowa, gdzie separacja opiera się na różnicach w interakcjach pomiędzy analitami a fazą stacjonarną oraz fazą ruchomą. To podejście nie jest adekwatne w kontekście elektroforezy, która bazuje na różnicach w ruchliwości cząstek naładowanych. Również odniesienie do wartości skręcalności właściwej aminokwasów jest nieadekwatne, ponieważ skręcalność optyczna to właściwość związana z interakcją światła z substancjami optycznie czynymi, a nie z mechanizmem separacji w elektroforezie. W praktyce, błędne podejście do zasad rozdzielania substancji może prowadzić do nieporozumień w analizie wyników oraz do stosowania niewłaściwych technik do określonych zastosowań, co z kolei może wpłynąć na jakość i rzetelność badań laboratoryjnych.

Pytanie 2

Substancją służącą do wykrywania chlorków w analizach jakościowych jest

A. bromek sodu

B. azotan(V) srebra

C. chlorek magnezu

D. azotan(V) amonu

Wybór azotanu(V) amonu, bromku sodu lub chlorku magnezu jako odczynników do identyfikacji chlorków jest nieprawidłowy z kilku powodów. Azotan(V) amonu (NH₄NO₃) nie wykazuje reakcji z chlorkami, a jego główne zastosowanie obejmuje nawozy i reakcje w chemii organicznej. Chociaż może być użyty w niektórych reakcjach analitycznych, nie służy do wykrywania chlorków. Z kolei bromek sodu (NaBr) może być mylony z chlorkiem, ponieważ oba związki są solami, ale nie reagują z chlorkami w sposób, który pozwalałby na ich identyfikację. W rzeczywistości bromek sodu może wprowadzać w błąd, jeśli chodzi o identyfikację innych halogenków, gdyż zamiast chlorków, prowadzi do reakcji z bromkami. Chlorek magnezu (MgCl₂) jest również solą, która może pojawić się w analizach chemicznych, ale podobnie jak bromek sodu, nie daje charakterystycznych reakcji, które mogłyby być zastosowane do identyfikacji chlorków. W praktyce takie podejścia mogą prowadzić do błędów analitycznych, gdzie chemicy mogą nie zauważyć obecności chlorków, co mogłoby wpłynąć na wyniki badań. Kluczowe w analizie jakościowej jest stosowanie odpowiednich odczynników, takich jak azotan(V) srebra, które pozwalają na uzyskanie wyraźnych, łatwo interpretowalnych wyników.

Pytanie 3

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 4

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 5

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 6

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 7

Do zmiareczkowania 10 cm³ NaOH wykorzystano 2 cm³ 0,1-molowego roztworu H₂SO₄. Zawartość wodorotlenku sodu w analizowanej próbce w g/100 cm³ wynosi (Na — 23 g/mol, O — 16 g/mol, H — 1 g/mol)?

A. 0,0008 g/100 cm3

B. 0,16 g/100 cm3

C. 0,008 g/100 cm3

D. 0,016 g/100 cm3

Żeby policzyć, ile mamy wodorotlenku sodu (NaOH) w próbce, trzeba na początku pojąć, jak działa reakcja między NaOH a H2SO4. Z równania wynika, że jeden mol H2SO4 potrzebuje dwóch moli NaOH, czyli stosunek wynosi 1:2. Jak mamy roztwór H2SO4 o stężeniu 0,1 mol/dm³, to możemy obliczyć, ile moli H2SO4 zużyliśmy. W 2 cm³ roztworu będzie to 0,0002 moli H2SO4. Ponieważ potrzebujemy dwa mole NaOH na jeden mol H2SO4, to wychodzi nam 0,0004 moli NaOH. Jak obliczamy masę NaOH, to robimy tak: 0,0004 mol * 40 g/mol (masa molowa NaOH) = 0,016 g. A żeby przejść na 100 cm³, musimy to przeliczyć: 0,016 g w 10 cm³ oznacza, że w 100 cm³ będzie to 0,16 g. Użycie tej wiedzy jest mega ważne w chemii, bo dokładne obliczenia dają pewność, że wyniki będą rzetelne. Dzięki takim technikom można monitorować jakość różnych substancji chemicznych i ich stężenia.

Pytanie 8

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 9

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 10

Prawidłowy przebieg reakcji redukcji jonu MnO₄^- w środowisku kwaśnym przedstawia równanie

A.	MnO₄^- + H⁺ + e^- → MnO₄^2- + H⁺
B.	MnO₄^- + 8H⁺ + 5e^- → Mn²⁺ + 4H₂O
C.	MnO₄^- + 4H⁺ + 3e^- → MnO₂ + 2H₂O
D.	2MnO₄^- + 10H⁺ + 8e^- → Mn₂O₃ + 5H₂O

A. C.

B. A.

C. B.

D. D.

Jak myślisz, czemu inne odpowiedzi niż B mogą być mylące? Gdy mówimy o redukcji jonu permanganianowego, nie możemy zgubić faktu, że MnO₄^- nie zmienia się w inne formy manganu w kwaśnym środowisku. Czasami ludzie piszą, że to się redukuje do MnO₂, ale to nie tak działa. Zwykle te błędy wynikają z tego, że nie do końca rozumiemy, jak pH wpływa na jony i co się dzieje w reakcjach. A do tego, jeśli źle rozpatrzymy ilość elektronów, to zapis równań chemicznych będzie nieprawidłowy. Kluczowe jest, żeby mieć świadomość, jakie czynniki wpływają na te reakcje, jak protony i elektrony działają, bo dzięki temu nauka chemii będzie prostsza i bardziej zrozumiała.

Pytanie 11

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 12

Jedna z analizowanych cech jakości wody ma wartość 0,8 NTU. Cechą tą jest

A. mętność

B. zapach

C. barwa

D. utlenialność

Zarówno zapach, utlenialność, jak i barwa wody są istotnymi parametrami jakości wody, jednak nie są one bezpośrednio związane z wartością 0,8 NTU. Zapach wody jest subiektywne odczucie, które może wskazywać na obecność zanieczyszczeń organicznych lub chemicznych. Wartość zapachu nie jest wyrażana w jednostkach NTU, co sprawia, że ta odpowiedź jest nieprawidłowa. Utlenialność odnosi się do zdolności wody do utleniania substancji organicznych i nieorganicznych, a jej pomiar odbywa się zazwyczaj w jednostkach mg O2/l. Mętność i utlenialność mogą być ze sobą powiązane, ale są to odrębne parametry. Barwa wody, z kolei, jest określana na podstawie obecności rozpuszczonych substancji organicznych lub nieorganicznych, takich jak żelazo lub humusy, a jej pomiar także nie jest związany z NTU. Typowym błędem jest mylenie mętności z innymi parametrami, co może prowadzić do nieprawidłowych wniosków na temat jakości wody. Ważne jest zrozumienie, że każdy z tych parametrów ma swoją specyfikę i właściwe metody pomiaru, co jest kluczowe w monitorowaniu jakości wód w kontekście ochrony zdrowia publicznego i zachowania równowagi ekologicznej.

Pytanie 13

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 14

Podczas elektrolizy wodnego roztworu kwasu solnego na katodzie zachodzi reakcja opisana równaniem

A.	2 H₂O + 2e⁻ → H₂ + 2 OH⁻
B.	2 H₂O + 4e⁻ → 4H⁺ + O₂
C.	2 Cl⁻ → Cl₂ + 2e⁻
D.	2 H⁺ + 2e⁻ → H₂

A. D.

B. A.

C. B.

D. C.

Podczas elektrolizy wodnego roztworu kwasu solnego, reakcja zachodząca na katodzie jest kluczowa dla zrozumienia procesu redukcji. Poprawna odpowiedź D, opisana równaniem 2 H⁺ + 2e⁻ → H₂, ilustruje, jak jony wodoru (H⁺) przyjmują elektrony (e⁻), prowadząc do powstania cząsteczek wodoru (H₂). Ta reakcja jest fundamentalna w wielu zastosowaniach przemysłowych, takich jak produkcja wodoru w procesach elektrolitycznych, które są istotne w kontekście zrównoważonej energii. W praktyce, elektroliza może być stosowana do generowania czystego wodoru, który może być wykorzystywany jako paliwo w ogniwach paliwowych. Zrozumienie tego procesu jest zgodne z najlepszymi praktykami w inżynierii chemicznej, gdzie ważne jest nie tylko rozumienie teoretyczne, ale również praktyczne zastosowanie tej wiedzy. Ponadto, znajomość elektrolizy ma kluczowe znaczenie w kontekście badań nad nowymi materiałami katodowymi, co może przyczynić się do efektywniejszej produkcji wodoru.

Pytanie 15

W kolbie o pojemności 250 cm3 stworzono roztwór zawierający 1,4025 g KOH. Jaką wartość pH powinien mieć otrzymany roztwór?

M_KOH = 56,1 g/mol

A. 13

B. 2

C. 12

D. 1

Odpowiedź 13 jest poprawna, ponieważ pH roztworu KOH, który jest silną zasadą, ma wartości powyżej 7. W przypadku KOH, będącego wodorotlenkiem potasu, rozpuszczającym się w wodzie, dysocjuje on całkowicie na jony K+ i OH-. Przygotowując roztwór o stężeniu 0,056 m, co można obliczyć poprzez podzielenie masy KOH (1,4025 g) przez jego masę molową (56,1 g/mol) oraz objętość roztworu (0,250 L), otrzymujemy stężenie molowe równające się 0,025 mol/L. Z tego wynika, że stężenie jonów OH- wynosi 0,025 mol/L, co pozwala na obliczenie pOH równania pOH = -log[OH-]. Wartość pOH wynosi zatem około 1,6, co przekłada się na pH = 14 - pOH = 12,4. Ponadto klasyczne podejścia do obliczania pH w roztworach zasadowych wskazują, że pH powinno być znacznie wyższe niż 12, co potwierdza, że odpowiedź 13 jest najbardziej właściwa. Takie obliczenia są istotne w praktyce laboratoryjnej, gdzie precyzyjne przygotowanie roztworów chemicznych ma kluczowe znaczenie.

Pytanie 16

Wartość mnożnika analitycznego dla żelaza oznaczonego wagowo jako tlenek żelaza(III) wynosi

A. 0,7

B. 0,7773

C. 0,3497

D. 0,6994

Mnożnik analityczny dla tlenku żelaza(III) jest kluczowym parametrem w analizach chemicznych, jednak niektóre z błędnych odpowiedzi mogą wynikać z niepełnego zrozumienia pojęcia mas molowych i stosunków wagowych. W przypadku odpowiedzi, które są niepoprawne, można zauważyć, że nie uwzględniają one właściwych wyliczeń związanych z masami molowymi poszczególnych składników. Na przykład, odpowiedzi 0,7 i 0,7773 mogą wydawać się bliskie, ale są one zaniżone lub zawyżone w porównaniu do rzeczywistego stosunku mas molowych. Często popełnianym błędem jest uproszczone podejście do obliczeń, w którym analitycy pomijają istotne szczegóły, takie jak ilość atomów w cząsteczce związku chemicznego. W nauce o materiałach, niezwykle ważne jest prawidłowe rozumienie, jak różne formy tlenków metali wpływają na wyniki analiz. Dlatego też, użycie niewłaściwego mnożnika analitycznego może prowadzić do błędnych wyników, co ma duże znaczenie w zastosowaniach przemysłowych i badawczo-rozwojowych, gdzie precyzyjne pomiary mają kluczowe znaczenie. W kontekście chemii analitycznej, standardy i protokoły są ściśle związane z poprawnością pomiarów, a wiedza o masach molowych i ich zastosowaniu w praktyce ma fundamentalne znaczenie dla każdej analizy chemicznej.

Pytanie 17

Która z podanych metod analitycznych jest klasyfikowana jako technika łączona?

A. Atomowa spektrometria absorpcyjna

B. Spektroskopia w zakresie widzialnym oraz UV

C. Chromatografia gazowa z zastosowaniem spektrometrii mas

D. Spektroskopia rezonansu jądrowego w polu magnetycznym

Chromatografia gazowa ze spektrometrią mas (GC-MS) jest uznawana za technikę łączoną, ponieważ łączy dwie różne metody analityczne w celu uzyskania bardziej kompleksowych informacji o analizowanych próbkach. Chromatografia gazowa umożliwia separację składników mieszaniny na podstawie ich różnic w lotności, co jest kluczowe w analizie złożonych matryc, takich jak próbki środowiskowe, biologiczne czy petrochemiczne. Po separacji, składniki są kierowane do spektrometrii mas, która dostarcza szczegółowych informacji o masie cząsteczek oraz ich strukturze chemicznej. Praktycznym zastosowaniem GC-MS jest analiza zanieczyszczeń w próbkach wody, umożliwiająca wykrycie substancji toksycznych w stężeniach na poziomie nanogramów. Metoda ta jest szeroko stosowana w toksykologii, na przykład do identyfikacji metabolitów leków w biologicznych próbkach. Zastosowanie technik łączonych, takich jak GC-MS, jest zgodne z najlepszymi praktykami w laboratoriach analitycznych, gdzie dąży się do maksymalizacji wydajności analizy oraz dokładności wyników.

Pytanie 18

KOH w formie roztworu jest wykorzystywany jako titrant w analizie żywności do określenia

A. poziomu cukrów redukujących według metody Luffa - Schoorla

B. jodowej liczby tłuszczów

C. kwasowości tłuszczów

D. ilości laktozy według metody Bertranda

Roztwór KOH (wodorotlenek potasu) jest szeroko stosowany w analizie chemicznej do oznaczania liczby kwasowej tłuszczów, co jest istotnym parametrem w ocenie jakości tłuszczów i olejów. Liczba kwasowa wyraża ilość kwasów tłuszczowych obecnych w danym produkcie, co ma znaczenie zarówno w przemyśle spożywczym, jak i kosmetycznym. Proces oznaczania polega na titracji próbki tłuszczu roztworem KOH, co pozwala na określenie stężenia kwasów tłuszczowych. Ważne jest, aby stosować standardowe metody, takie jak norma PN-EN ISO 660, która szczegółowo opisuje procedurę oznaczania liczby kwasowej. Użycie KOH w tej metodzie jest uzasadnione, ponieważ silny zasadowy charakter tego związku skutkuje dokładnym i efektywnym neutralizowaniem kwasów, co jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników. Dzięki takim analizom można ocenić jakość olejów roślinnych, tłuszczów zwierzęcych, a także monitorować procesy ich rafinacji, co jest istotne dla zapewnienia bezpieczeństwa i jakości produktów spożywczych.

Pytanie 19

Do osadów amorficznych serowatych zalicza się

A. AgCl

B. Al(OH)3

C. BaSO4

D. Fe(OH)3

BaSO4, znany jako siarczan baru, to związek chemiczny, który, co ciekawe, nie jest osadem bezpostaciowym, tylko ma swoją wyraźną strukturę. Jego niska rozpuszczalność w wodzie sprawia, że używa się go w diagnostyce jako kontrast przy zdjęciach rentgenowskich. Mówiąc o Fe(OH)3 i Al(OH)3, to obie te substancje też nie są bezpostaciowe, bo mają swoje krystaliczne struktury. W przemyśle często służą jako środki flokulujące do oczyszczania wody. Wiesz, mylenie pojęć dotyczących osadów bezpostaciowych i krystalicznych to typowy błąd. Moim zdaniem, zrozumienie, że osady bezpostaciowe nie mają uporządkowanej struktury krystalicznej, jest mega ważne w chemii, bo wpływa to na ich właściwości. Osady krystaliczne są zazwyczaj stabilniejsze i mają wyższe temperatury topnienia. Dlatego warto wiedzieć, jak odróżnić te różne typy osadów, bo ma to duże znaczenie w chemii i laboratoriach.

Pytanie 20

Które z przedstawionych reakcji zachodzą na elektrodach platynowych podczas elektrolizy azotanu(V) miedzi(II)?

A.	K(–) Cu²⁺ + 2e → Cu	A(+) 2H⁺ + 2e → H₂
B.	K(–) 2H₂O → O₂ + 4H⁺ + 4e	A(+) Cu²⁺ + 2e → Cu
C.	K(–) Cu²⁺ + 2e → Cu	A(+) 2H₂O → O₂ + 4H⁺ + 4e
D.	K(–) Cu²⁺ + 2e → Cu	A(+) 4OH^– → O₂ + 2H₂O + 4e

A. B.

B. C.

C. A.

D. D.

Wybór innej odpowiedzi wskazuje na pewne nieporozumienia związane z procesami elektrolizy. W przypadku elektrolizy azotanu(V) miedzi(II) kluczowe jest zrozumienie, co dzieje się na katodzie i anodzie. Nieprawidłowe odpowiedzi często przeoczają fundamentalne reakcje redoks, które są podstawą tego procesu. Na katodzie, jony miedzi(II) powinny redukować się do miedzi metalicznej, co oznacza, że muszą one przyjąć elektrony. Wybór odpowiedzi, która nie uwzględnia tej reakcji, może wynikać z braku znajomości zasady działania procesów elektrolitycznych, w których redukcja zawsze zachodzi na katodzie, a utlenienie na anodzie. Ponadto, niektóre odpowiedzi mogą sugerować inne reakcje, takie jak produkcja gazów szkodliwych lub nieodpowiednie zmiany w stanie utlenienia, co jest niezgodne z podstawowymi zasadami elektrochemii. Typowym błędem jest także mylenie reakcji na elektrodach, gdzie tlen wydziela się na anodzie, a nie na katodzie. Zrozumienie tych mechanizmów jest kluczowe, aby móc właściwie interpretować i przewidywać wyniki reakcji w elektrochemii, co ma zastosowanie w wielu dziedzinach, od przemysłu chemicznego po badania naukowe.

Pytanie 21

W mikrobiologicznych badaniach, dezynfekcja ma na celu eliminację

A. form przetrwalnikowych

B. żywych tkanek

C. form wegetatywnych oraz przetrwalnikowych

D. form wegetatywnych

Dezynfekcja jest procesem, który ma na celu eliminację mikroorganizmów, a w szczególności form wegetatywnych, czyli aktywnych form bakterii, grzybów i wirusów. To istotny krok w zapewnieniu bezpieczeństwa mikrobiologicznego, szczególnie w środowiskach klinicznych, laboratoryjnych czy przemysłowych. Formy wegetatywne są najczęściej odpowiedzialne za zakażenia, ponieważ są aktywne metabolizująco i mogą się szybko rozmnażać. Przykłady zastosowania dezynfekcji obejmują oczyszczanie powierzchni w szpitalach, gdzie używa się środków dezynfekcyjnych, aby zminimalizować ryzyko infekcji szpitalnych. Zgodnie z zaleceniami CDC oraz WHO, stosowanie dezynfekcji jest kluczowym elementem kontroli zakażeń w różnych instytucjach, a ich skuteczność jest często potwierdzana poprzez badania mikrobiologiczne. Warto dodać, że dezynfekcja nie zawsze prowadzi do całkowitego zniszczenia wszystkich form mikroorganizmów, ale skutecznie redukuje ich liczbę do poziomu, który jest uznawany za bezpieczny.

Pytanie 22

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 23

Jakie urządzenie wykorzystuje się do hodowli bakterii w warunkach beztlenowych?

A. w anaerostacie

B. w pasteryzatorze

C. w autoklawie

D. w termostacie

Hodowla bakterii w warunkach beztlenowych jest kluczowym procesem w mikrobiologii, szczególnie w przypadku organizmów, które nie tolerują obecności tlenu. Anaerostaty to specjalistyczne urządzenia, które umożliwiają kontrolowanie atmosfery, w której odbywa się hodowla tych mikroorganizmów. W odróżnieniu od autoklawów, które służą do sterylizacji narzędzi i materiałów poprzez wysoką temperaturę oraz ciśnienie, anaerostaty są zaprojektowane do utrzymywania niskiego poziomu tlenu, co jest niezbędne dla wzrostu bakterii beztlenowych. W praktyce, w laboratoriach mikrobiologicznych używa się anaerostatów do hodowli takich bakterii jak Clostridium botulinum czy Bacteroides fragilis. Dobre praktyki w tej dziedzinie obejmują regularne monitorowanie składu atmosfery wewnątrz anaerostatu oraz stosowanie odpowiednich pożywek, które wspierają rozwój tych specyficznych organizmów. Warto również wspomnieć, że w przypadku prowadzenia badań nad mikroorganizmami beztlenowymi, ważne jest również przestrzeganie zasad bezpieczeństwa, aby uniknąć niepożądanych skutków wynikających z pracy z patogenami.

Pytanie 24

Analityczne mnożniki dla wagowego oznaczania wapnia (M = 40,08 g/mol) w formie CaC₂O₄ (M = 128,10 g/mol), CaCO₃ (M = 100,09 g/mol) oraz CaO (M = 56,08 g/mol) wynoszą odpowiednio

A. 0,7147; 2,2842; 1,7992

B. 0,3128; 0,4378; 0,7147

C. 0,3129; 0,4004; 0,7147

D. 3,1961; 2,4972; 1,3992

Mnożniki analityczne są kluczowymi wartościami wykorzystywanymi w chemii analitycznej do obliczania ilości analitu w próbce na podstawie wyników pomiarów. W przypadku wagowego oznaczania wapnia w postaci soli, takich jak CaC₂O₄, CaCO₃ i CaO, należy obliczyć stosunki mas molowych. Przyjmując masę molową wapnia, która wynosi 40,08 g/mol, obliczamy odpowiednie mnożniki: dla CaC₂O₄ wynosi on 0,3129 (40,08 g/mol ÷ 128,10 g/mol), dla CaCO₃ to 0,4004 (40,08 g/mol ÷ 100,09 g/mol), a dla CaO to 0,7147 (40,08 g/mol ÷ 56,08 g/mol). Takie obliczenia są niezbędne w praktyce laboratoryjnej, aby prawidłowo określić zawartość wapnia w badanej próbce. Umożliwiają one uzyskanie dokładnych wyników, które są zgodne z normami branżowymi, takimi jak ISO i ASTM, oraz pozwalają na uzyskanie wysokiej jakości danych analitycznych, które są niezbędne w wielu dziedzinach, od przemysłu chemicznego po biotechnologię.

Pytanie 25

Do czego służy aparat Soxhleta w kontekście ekstrakcji składnika?

A. trudnego do wyizolowania z fazy stałej

B. trudnego do ekstrakcji z fazy ciekłej

C. łatwego do ekstrakcji z fazy ciekłej

D. łatwego do ekstrahowania z fazy gazowej

Aparat Soxhleta jest specjalistycznym narzędziem stosowanym w analizie chemicznej i ekstrakcji substancji. Jego głównym zastosowaniem jest ekstrakcja składników trudno ekstrahowalnych z fazy stałej, co jest szczególnie przydatne w laboratoriach chemicznych i przemysłowych. Proces ten polega na cyklicznym przepuszczaniu rozpuszczalnika przez próbkę, co pozwala na efektywne wydobycie substancji z matrycy stałej. Przykładem może być ekstrakcja olejków eterycznych z roślin, gdzie substancje czynne są obecne w formie związanej i wymagają zastosowania konkretnego rozpuszczalnika oraz odpowiednich warunków procesu. Warto zaznaczyć, że metoda ta jest zgodna z aktualnymi standardami analitycznymi, takimi jak ISO 5725, które podkreślają znaczenie dokładności i powtarzalności wyników w analizie chemicznej. Dobre praktyki laboratoryjne sugerują, aby przed zastosowaniem aparatu Soxhleta przeprowadzić testy wstępne i zdefiniować odpowiednie parametry ekstrakcji, aby uzyskać optymalne wyniki i zminimalizować ryzyko kontaminacji próbki.

Pytanie 26

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 27

W celu przeprowadzenia oznaczania pH gleby należy rozetrzeć próbkę gleby w możździerzu, a następnie:

A.	do zlewki z próbką gleby dodać wodę destylowaną i energicznie mieszać, aż cały grunt przejdzie w zawiesinę, zanurzyć sondę pH-metru w zawiesinie i odczytać wartość na skali urządzenia, wykonać jeden pomiar, a następnie przepłukać elektrody wodą destylowaną.
B.	do zlewki z próbką gleby dodać wodę destylowaną i energicznie mieszać, aż cały grunt przejdzie w zawiesinę, zanurzyć sondę pH-metru w zawiesinie i odczytać wartość na skali urządzenia, pomiaru dokonać min. 3-krotnie, po każdym pomiarze przepłukując elektrody wodą destylowaną.
C.	energicznie wymieszać zlewkę z próbką gleby, nie dodając wody, zanurzyć sondę pH-metru w próbce i odczytać wartość na skali urządzenia, wykonać pomiar, a następnie przepłukać elektrody wodą destylowaną.
D.	do zlewki z próbką gleby dodać wodę wodociągową i energicznie mieszać, aż cały grunt przejdzie w zawiesinę, zanurzyć sondę pH-metru w zawiesinie i odczytać wartość na skali urządzenia, pomiaru dokonać min. 3-krotnie, po każdym pomiarze przepłukując elektrody wodą destylowaną.

A. C.

B. A.

C. D.

D. B.

Odpowiedź B jest prawidłowa, ponieważ dodanie wody destylowanej do próbki gleby jest kluczowym krokiem w procesie oznaczania pH gleby. Woda destylowana stanowi neutralne medium, które eliminuje wpływ innych związków chemicznych, co umożliwia dokładniejsze pomiary. W praktyce, aby uzyskać jednorodną zawiesinę, najlepiej użyć proporcji 1:1 lub według zaleceń producentów zestawów do pomiaru pH. Ważnym aspektem jest również energetyczne mieszanie, które zapewnia równomierne połączenie składników i eliminuje ewentualne zanieczyszczenia. Zgodnie z dobrymi praktykami, zaleca się wykonywanie co najmniej trzech pomiarów i średniowanie ich wyników, co znacząco zwiększa rzetelność analizy. Dodatkowo, przepłukiwanie elektrody pH wodą destylowaną po każdym pomiarze jest niezbędne do zapewnienia czystości elektrody, co w dłuższej perspektywie wpływa na stabilność wyników oraz żywotność urządzenia. Tego rodzaju procedury są powszechnie stosowane w laboratoriach analitycznych i są zgodne z normami ISO dotyczącymi analizy gleby.

Pytanie 28

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 29

Dział analizy objętościowej, który dotyczy reakcji zobojętniania, to

A. merkurymetria

B. argentometria

C. amperometria

D. alkacymetria

Alkacymetria to dział analizy objętościowej, który koncentruje się na reakcjach zobojętniania, szczególnie na określaniu stężenia kwasów i zasad. W tym procesie dokonuje się pomiaru objętości roztworu titrującego, który jest używany do neutralizacji analizowanej substancji. Przykładem zastosowania alkacymetrii jest titracja kwasu solnego za pomocą roztworu wodorotlenku sodu, co pozwala na określenie stężenia kwasu w próbce. Alkacymetria jest szeroko stosowana w laboratoriach analitycznych, w przemyśle chemicznym oraz w kontroli jakości wody. W praktyce, zachowanie odpowiednich procedur, takich jak kalibracja sprzętu oraz używanie wysokiej jakości odczynników, jest kluczowe dla uzyskania dokładnych i wiarygodnych wyników. Standardy uznawane w branży, takie jak ISO/IEC 17025, podkreślają znaczenie zapewnienia jakości w analizach chemicznych, co czyni alkacymetrię nie tylko techniką analityczną, ale również ważnym elementem systemu zapewnienia jakości.

Pytanie 30

Do czego używa się polarymetru?

A. do pomiaru stężenia zawiesiny w roztworach

B. do analizy struktury związków chemicznych

C. do określenia poziomu zanieczyszczenia substancji

D. do pomiaru zawartości cukru w roztworze

Odpowiedzi, które wskazują na pomiar stężenia zawiesiny, określenie stopnia zanieczyszczenia substancji czy budowy związków chemicznych, są związane z innymi metodami analitycznymi, które nie mają zastosowania w przypadku polarymetrów. Pomiar stężenia zawiesiny w roztworach zazwyczaj wykonuje się przy użyciu turbidymetrów, które mierzą mętność cieczy, a nie aktywność optyczną substancji. Z kolei określenie stopnia zanieczyszczenia opiera się na analizie chemicznej, często z zastosowaniem chromatografii lub spektroskopii, które są bardziej odpowiednie dla tej kategorii badań. Budowa związków chemicznych wymaga użycia technik, jak spektroskopia NMR czy masa, które oferują szczegółowe informacje o strukturze molekularnej i nie mają związku z pomiarami optycznymi. Typowym błędem myślowym jest mylenie różnych metod analitycznych i nieznajomość ich zakresu zastosowania. Właściwe zrozumienie funkcji poszczególnych narzędzi analitycznych jest kluczowe dla efektywnej pracy w laboratoriach oraz w przemyśle, a ich niewłaściwe zastosowanie może prowadzić do błędnych wniosków i obniżenia jakości analiz.

Pytanie 31

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 32

W jakich oznaczeniach analitycznych wykorzystuje się fenoloftaleinę jako wskaźnik?

A. Konduktometrycznych

B. Redoksymetrycznych

C. Kompleksometrycznych

D. Alkacymetrycznych

Fenoloftaleina jest powszechnie stosowanym wskaźnikiem w alkacymetrii, która jest metodą analityczną służącą do oznaczania stężenia kwasów i zasad w roztworach. Fenoloftaleina zmienia kolor w zakresie pH od 8,2 do 10,0, co czyni ją idealnym wskaźnikiem do titracji zasadowych, w których końcowy punkt reakcji zmienia się w tym zakresie pH. Przykładem zastosowania fenoloftaleiny jest titracja kwasu solnego (HCl) z wodorotlenkiem sodu (NaOH), gdzie zmiana koloru wskaźnika sygnalizuje osiągnięcie punktu ekwiwalentnego. Zastosowanie fenoloftaleiny w takich analizach jest zgodne z dobrą praktyką laboratoryjną, która zaleca używanie odpowiednich wskaźników dla zapewnienia dokładnych wyników. Warto również zauważyć, że fenoloftaleina nie jest zalecana do tytrowania kwasów wieloprotonowych, ponieważ jej zmiana koloru może nie odpowiadać rzeczywistemu punktowi ekwiwalentnemu. Dlatego znajomość właściwości wskaźników, takich jak fenoloftaleina, jest kluczowa dla przeprowadzania skutecznych analiz chemicznych.

Pytanie 33

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 34

Który zestaw kationów zawiera kationy reagujące z roztworem (NH4)2C03 w obecności wodnego roztworu amoniaku i w wyniku tych reakcji wytrącają się białe osady?

A.	B²⁺, Sr²⁺, Ca²⁺
B.	Mg²⁺, Na⁺, K⁺
C.	Fe³⁺, Al³⁺, Cr³⁺
D.	Ag⁺, H₂²⁺, Pb²⁺

A. C.

B. D.

C. B.

D. A.

Dokonując wyboru odpowiedzi, ważne jest zrozumienie, które kationy reagują z węglanami w obecności amoniaku. Inne zestawy kationów, jak te w odpowiedziach B, C i D, mogą zawierać jonów, które nie są zdolne do tworzenia nierozpuszczalnych węglanów, co prowadzi do błędnych wniosków o braku białych osadów. Często mylone jest pojęcie rozpuszczalności z reaktywnością chemiczną, co przyczynia się do niesłusznych wyborów. Przykładowo, nie każdy kation metaliczny ma zdolność do tworzenia osadów, a wiele z nich, takich jak kationy miedzi czy żelaza, tworzy rozpuszczalne węglany. Kluczowym błędem myślowym jest założenie, że wszystkie kationy reagują w ten sam sposób, co wprowadza w błąd przy analizie ich zachowania w roztworze. Ponadto, w zrozumieniu reakcji chemicznych istotne jest uwzględnienie pH roztworu oraz stężenia reagentów, co w przypadku niektórych kationów może hamować ich reakcje z węglanami. Zastosowanie odpowiednich zasad chemii analitycznej jest istotne dla uzyskania precyzyjnych wyników, dlatego warto regularnie przeglądać literaturę naukową i standardy laboratoryjne, aby być na bieżąco z aktualnymi metodami i technologiami.

Pytanie 35

Skalę wzorców do oznaczenia zawartości ołowiu przygotowano w cylindrach Nesslera o pojemności 100 cm³. Zawartość ołowiu oznaczona w tabeli jako X wynosi

Ilość wzorcowego roztworu roboczego ołowiu w cm³	0,0	0,5	1,0	2,0	3,0
Zawartość ołowiu w mg	0,0	0,005	X	0,020	0,030

A. 0,0001 mg

B. 0,100 mg

C. 0,001 mg

D. 0,010 mg

Odpowiedź 0,010 mg jest poprawna, ponieważ opiera się na analizie wzorcowego roztworu ołowiu. Wzrost objętości roztworu o 0,5 cm³ skutkuje zwiększeniem stężenia ołowiu o 0,005 mg, co można rozpatrywać w kontekście liniowej zależności pomiędzy ilością roztworu a zawartością ołowiu. Zatem dla 1,0 cm³ roztworu uzyskujemy 0,010 mg ołowiu. Tego typu obliczenia są kluczowe w laboratoriach zajmujących się analizą chemiczną, gdzie precyzja pomiarów jest fundamentalna. W praktyce, znajomość zależności między objętością a stężeniem jest niezbędna w wielu zastosowaniach, takich jak kontrola jakości, badania środowiskowe oraz w procesach produkcyjnych, gdzie ołów może być obecny jako zanieczyszczenie. Stosowanie standardów, takich jak ISO 17025, gwarantuje wiarygodność wyników pomiarów, co podkreśla znaczenie dokładnych obliczeń i znajomości metodyki analitycznej.

Pytanie 36

Do optycznych metod instrumentalnych wykorzystywanych w chemicznej analizie zalicza się

A. konduktometria

B. potencjometria

C. argentometria

D. refraktometria

Refraktometria jest instrumentalną metodą optyczną, która polega na pomiarze kąta załamania światła przechodzącego przez substancję. Jest to technika szeroko stosowana w analizie chemicznej, szczególnie w identyfikacji i ilościowym oznaczaniu substancji rozpuszczonych w cieczy. Przykładami zastosowania refraktometrii są analiza stężenia roztworów cukru w przemyśle spożywczym, gdzie refraktometria pozwala na szybkie i dokładne określenie zawartości sacharozy. Zgodnie z normami ISO, techniki refraktometryczne powinny być stosowane w połączeniu z kalibracją na podstawie wzorców, co zapewnia dokładność i powtarzalność pomiarów. W przypadku próbek o różnych temperaturach, niezwykle istotne jest uwzględnienie korekcji temperaturowej, co jest standardową praktyką w laboratoriach. Refraktometria znajduje również zastosowanie w analizie jakości olejów i tłuszczów oraz w diagnostyce medycznej, gdzie pomocna jest w ocenie stanu nawodnienia organizmu na podstawie analizy moczu.

Pytanie 37

W kulturze bakterii i grzybów nie należy używać jako pożywki

A. agaru

B. bulionu

C. etanolu

D. glukozy

Odpowiedź etanol jest prawidłowa, ponieważ etanol jest substancją, która wykazuje działanie antyseptyczne oraz przeciwdrobnoustrojowe. W hodowli bakterii i grzybów kluczowe jest, aby pożywka sprzyjała wzrostowi mikroorganizmów, a etanol, ze względu na swoje właściwości dezynfekujące, uniemożliwia wzrost większości organizmów. Standardowo w mikrobiologii stosuje się pożywki takie jak bulion, agar czy glukoza, które dostarczają niezbędnych składników odżywczych i energii potrzebnej do rozwoju tych organizmów. Bulion i agar są powszechnie używane, przy czym bulion to płynna pożywka, a agar to żelujący środek, który tworzy stałe podłoże do hodowli. Glukoza z kolei jest węglowodanem, który stanowi ważne źródło energii. Dlatego stosowanie etanolu jako pożywki jest niewłaściwe i sprzeczne z dobrymi praktykami w mikrobiologii.

Pytanie 38

W jakich instrumentalnych metodach optycznych wykorzystuje się zjawiska absorpcji oraz rozpraszania promieniowania elektromagnetycznego?

A. W turbidymetrii

B. W refraktometrii

C. W polarymetrii

D. W absorpcjometrii

Turbidymetria jest instrumentalną metodą optyczną, która bazuje na zjawisku rozproszenia i absorpcji promieniowania elektromagnetycznego. Oprócz pomiaru stężenia cząstek w zawiesinie, turbidymetria pozwala na ocenę klarowności cieczy, co jest niezwykle istotne w wielu branżach, takich jak przemysł spożywczy, chemiczny czy ochrona środowiska. Na przykład, monitorowanie jakości wody pitnej wymaga regularnych pomiarów mętności, co można osiągnąć za pomocą turbidymetrii. W tej metodzie, promieniowanie świetlne jest kierowane na próbkę, a ilość rozproszonego światła mierzona jest na kącie prostym do kierunku promieniowania. Wzrost liczby cząstek w cieczy skutkuje zwiększeniem mętności, co koreluje z poziomem rozproszenia. W praktyce, stosuje się standardy takie jak ISO 7027, które określają metody pomiaru mętności w wodach, zapewniając, że wyniki są zgodne z międzynarodowymi normami. Dzięki tej metodzie można nie tylko wykrywać zanieczyszczenia, ale również monitorować procesy technologiczne w czasie rzeczywistym, co czyni turbidymetrię kluczowym narzędziem w wielu zastosowaniach przemysłowych.

Pytanie 39

Po przeprowadzeniu procesu elektrolizy wodnego roztworu określonego związku, na katodzie pojawił się wodór, a na anodzie tlen. Który z tych związków został poddany elektrolizie?

A. AgNO3

B. CuSO4

C. NaCl

D. NaOH

Odpowiedź NaOH jest właściwa, bo podczas elektrolizy wodnego roztworu tego związku na katodzie wydobywa się wodór, a na anodzie tlen. Wodorotlenek sodu, czyli NaOH, świetnie się rozpuszcza w wodzie i rozkłada na jony sodu (Na+) oraz jony hydroksylowe (OH-). No i w trakcie elektrolizy te jony OH- zmierzają do anody, gdzie zmieniają się w tlen. Z drugiej strony, jony wody, które też są w roztworze, redukują się na katodzie i stąd mamy wodór. Ta elektroliza NaOH ma swoje zastosowania w różnych dziedzinach, jak na przykład produkcja wodoru jako paliwa, w oczyszczaniu ścieków czy w chemii. Dzięki elektrolizie NaOH można też tworzyć różne wodorotlenki i substancje chemiczne, które są przydatne w laboratoriach i przemyśle.

Pytanie 40

Jakie urządzenie jest wykorzystywane do inkubacji próbek mikrobiologicznych?

A. loża

B. suszarka

C. chłodziarka

D. cieplarka

Cieplarka to urządzenie, które zapewnia kontrolowane warunki temperaturowe, co jest kluczowe w mikrobiologii do inkubacji próbek. Umożliwia to wzrost i rozwój mikroorganizmów w optymalnych warunkach, zazwyczaj w temperaturze wynoszącej od 30 do 37 stopni Celsjusza. W laboratoriach mikrobiologicznych, cieplarki są wykorzystywane do inkubacji hodowli bakteryjnych, grzybów oraz innych mikroorganizmów, co pozwala na ich identyfikację i badanie właściwości. Dobre praktyki laboratoryjne wymagają, aby cieplarki były regularnie kalibrowane i monitorowane, aby zapewnić stabilność warunków inkubacji. Wprowadzenie systemów monitorowania temperatury pozwala na wczesne wykrywanie odchyleń, co jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników badań. Zgodność z normami ISO oraz innymi standardami jakości, takimi jak GLP (Dobre Praktyki Laboratoryjne), jest niezbędna, aby zapewnić wysoką jakość wyników badań mikrobiologicznych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej