Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik geodeta
Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
Data rozpoczęcia: 8 maja 2025 10:00
Data zakończenia: 8 maja 2025 10:21

Egzamin niezdany

Wynik: 13/40 punktów (32,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką metodą powinno się ustalić wysokość stanowiska instrumentu w niwelacji punktów rozrzuconych?

A. Niwelacji siatkowej

B. Biegunową

C. Ortogonalną

D. Niwelacji reperów

Wybór innych metod, takich jak niwelacja siatkowa, biegunowa czy ortogonalna, w kontekście wyznaczania wysokości stanowiska instrumentu w niwelacji punktów rozproszonych, może prowadzić do wielu nieporozumień i błędów. Niwelacja siatkowa, choć użyteczna w pracach terenowych, nie koncentruje się na precyzyjnym wyznaczeniu wysokości instrumentu, lecz na rozkładzie danych pomiarowych w siatce, co nie zawsze zapewnia wymagany poziom dokładności w lokalizacji punktów. Z kolei niwelacja biegunowa skupia się na pomiarach kątów i odległości, co jest efektywne w innych aspektach geodezji, lecz nie dostarcza informacji dotyczących wysokości bezpośrednio związanych z punktem pomiarowym. Metoda ortogonalna, z kolei, polega na stosowaniu prostych kątów do ustalenia odniesienia, co w kontekście niwelacji może być zbyt uproszczonym podejściem, prowadzącym do błędów w pomiarach wysokości. W praktyce, te metody nie są przystosowane do dokładnego wyznaczania wysokości stanowiska instrumentów, co jest kluczowym krokiem w procesie niwelacji, a ich niewłaściwe zastosowanie może skutkować znacznymi różnicami w wynikach pomiarowych. Dlatego tak ważne jest stosowanie odpowiednich procedur i metod, aby zapewnić wiarygodność i precyzję wyników w geodezyjnych badaniach terenowych.

Pytanie 2

W teodolicie, okrąg lub ring z zaznaczonym podziałem kątowym określa się jako

A. limbusem

B. celownikiem

C. spodarką

D. alidadą

Często dochodzi do mylenia pojęć związanych z teodolitami oraz ich elementami. Celownik w teodolicie to nie podziałka kątowa, lecz urządzenie optyczne, które pozwala na precyzyjne celowanie w określony punkt. W związku z tym, funkcja celownika różni się od limbusa, który, jak wcześniej wspomniano, jest odpowiedzialny za pomiar kątów. Spodarka, z kolei, to element teodolitu służący do przechylania instrumentu w płaszczyźnie poziomej, co również nie ma związku z podziałką kątową. Alida to zespół elementów umożliwiających ustawienie i stabilizację teodolitu, ale nie jest bezpośrednio związana z mierzeniem kątów. Mylenie tych terminów może prowadzić do błędów w pomiarach i interpretacji wyników, co podkreśla znaczenie dokładnego zrozumienia funkcji poszczególnych elementów teodolitu. Wiedza na temat limbusa oraz jego zastosowania jest kluczowa dla geodetów, którzy muszą być świadomi, że nie tylko sama pomiarowa technika, ale również znajomość wszystkich komponentów i ich właściwości wpływa na jakość dokonywanych pomiarów.

Pytanie 3

Zmierzoną odległość 120 m określono z błędem średnim ±3 cm. Jaki jest błąd względny tej pomierzonej odległości?

A. 1/5000

B. 1/2000

C. 1/1000

D. 1/4000

Aby zrozumieć, dlaczego inne odpowiedzi są nieprawidłowe, warto przyjrzeć się, jak oblicza się błąd względny i jakie są typowe błędy w jego interpretacji. Niektórzy mogą mylnie uznawać, że błąd względny można obliczyć w inny sposób, na przykład poprzez dodanie lub pomnożenie błędu do wartości pomiarowej, co prowadzi do błędnych wyników. Inna powszechna mylna koncepcja dotyczy pomijania przeliczeń jednostek. Przykładowo, odpowiedzi, które sugerują błędne wartości, mogą wynikać z nieprawidłowego przeliczenia błędu z centymetrów na metry lub z błędnych założeń dotyczących wartości bazowej. Podczas obliczania błędu względnego kluczowe jest, aby błąd zawsze odnosił się do wartości, która jest analizowana, w tym przypadku 120 m. Każdy błąd w tym podejściu prowadzi do niepoprawnych wyników, co może mieć istotne konsekwencje w praktyce inżynieryjnej, gdzie precyzja jest kluczowa. Przykładowo, w budownictwie lub geodezji, nieprawidłowe obliczenia mogą skutkować błędnymi pomiarami, co z kolei może prowadzić do poważnych problemów w realizacji projektów.

Pytanie 4

Wyniki pomiarów należy skorygować przed ich użyciem w obliczeniach, uwzględniając poprawki związane z błędami

A. systematyczne.

B. pozorne.

C. średnie.

D. grube.

Odpowiedzi "pozorne", "średnie" i "grube" są niepoprawne, ponieważ nie odnoszą się do właściwego rodzaju błędów w kontekście analizowania wyników pomiarów. Błędy pozorne to często błędy wynikające z subiektywnej interpretacji danych, a nie z rzeczywistych odchyleń w pomiarach. Takie błędy mogą prowadzić do mylnych konkluzji, ale nie są one stałe ani systematyczne, co czyni je mniej istotnymi w kontekście usprawnień w metodyce pomiarowej. Z kolei błędy średnie, choć mogą wskazywać na statystyczne odchylenia wyników, nie odnoszą się do korygowania wyników pomiarów, a raczej do obliczeń statystycznych, które mogą pomóc w interpretacji danych, lecz nie eliminują systematycznych odchyleń. Błędy grube, występujące sporadycznie, są wynikiem niefortunnych okoliczności, takich jak awaria sprzętu lub pomyłka w odczycie, które można wykryć i wyeliminować, ale nie są to systematyczne błędy. Zrozumienie różnicy między tymi kategoriami błędów jest kluczowe dla skutecznej analizy danych i uzyskiwania wiarygodnych wyników, a ignorowanie tego podziału może prowadzić do poważnych błędów w interpretacji rezultatów pomiarów. Merytoryczne podstawy tych koncepcji są fundamentalne w naukach ścisłych i inżynierii, gdzie dokładność pomiarów jest kluczowa dla sukcesu badań i aplikacji technologicznych.

Pytanie 5

Który z podanych rodzajów pomiarów powinien być użyty do określenia lokalizacji punktów kolejowej osnowy poziomej podstawowej, korzystając z globalnych systemów nawigacji satelitarnej (GNSS)?

A. RTK GPS

B. "Stop-and-go"

C. Pomiary w czasie rzeczywistym DGPS

D. Statyczny pomiar GPS

Statyczny pomiar GPS jest uważany za najlepszą metodę wyznaczania położenia punktów kolejowej osnowy poziomej podstawowej przy użyciu globalnych systemów nawigacji satelitarnej (GNSS). W tym podejściu odbiorniki GPS są pozostawione w jednym miejscu przez dłuższy czas, co pozwala na zebranie danych z satelitów przez wiele epok pomiarowych. Dzięki temu można uzyskać bardzo wysoką precyzję pomiaru, rzędu kilku centymetrów lub nawet milimetrów. Taki styl pomiaru jest szczególnie stosowany w geodezji i inżynierii lądowej, gdzie wymagana jest dokładność danych na potrzeby projektowania, budowy i utrzymania infrastruktury. Przykładem zastosowania statycznych pomiarów GPS jest wyznaczanie punktów osnowy geodezyjnej, co jest kluczowe dla prawidłowego lokalizowania obiektów budowlanych oraz dla prowadzenia dalszych pomiarów i analiz. Ponadto, metody statyczne są zgodne z międzynarodowymi standardami, takimi jak te ustanowione przez Międzynarodową Unię Geodezyjną (FIG), co podkreśla ich uznanie w branży.

Pytanie 6

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obszary przeznaczone na sport i rekreację powinny być oznaczane symbolem literowym

A. US

B. MW

C. ZP

D. U

W miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego tereny sportu i rekreacji są oznaczane symbolem US, co oznacza "tereny usług sportowych". Jest to zgodne z przyjętymi standardami planowania przestrzennego, które mają na celu zapewnienie odpowiednich przestrzeni dla działalności sportowej i rekreacyjnej w miastach oraz na terenach wiejskich. Oznaczenie to pozwala na jednoznaczne definiowanie obszarów przeznaczonych pod różne formy działalności sportowej, takie jak stadiony, boiska, parki rekreacyjne czy obiekty sportowe. Zastosowanie symbolu US w planach zagospodarowania przestrzennego jest kluczowe dla koordynacji działań urbanistycznych i planistycznych, a także dla zapewnienia harmonijnego rozwoju infrastruktury sportowej. Przykładem praktycznego zastosowania może być projektowanie nowego kompleksu sportowego, gdzie odpowiednie oznaczenie w planie pozwala na łatwiejsze pozyskanie funduszy i wsparcia ze strony lokalnych władz oraz organizacji sportowych. Zrozumienie tego symbolu w kontekście planowania przestrzennego jest zatem istotne dla każdego specjalisty zajmującego się urbanistyką.

Pytanie 7

Osoba, która nie przekaże dokumentacji opracowanej w trakcie prac geodezyjnych lub kartograficznych do państwowego zasobu geodezyjnego oraz kartograficznego, może być ukarana

A. grzywną

B. ograniczeniem wolności

C. pozbawieniem wolności

D. odebraniem uprawnień zawodowych

Odpowiedź, że osoba, która nie przekaże materiałów powstałych w wyniku prac geodezyjnych lub kartograficznych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, może zostać ukarana grzywną, jest poprawna. Zgodnie z ustawą o geodezji i kartografii, każdy geodeta ma obowiązek dostarczenia wyników swoich prac do odpowiednich instytucji. Niezastosowanie się do tego obowiązku jest traktowane jako wykroczenie, które podlega karze grzywny. Przykładowo, jeśli geodeta wykonuje pomiary terenu i nie złoży dokumentacji w zasobie geodezyjnym, naraża się na konsekwencje prawne. Taka regulacja ma na celu zapewnienie, że dane geodezyjne będą dostępne dla innych użytkowników, co jest kluczowe dla planowania przestrzennego, ochrony środowiska oraz prowadzenia inwestycji budowlanych. Zgodność z tym obowiązkiem jest istotnym elementem dobrych praktyk w branży geodezyjnej oraz przyczynia się do transparentności i jakości danych w publicznym obiegu.

Pytanie 8

Jaką maksymalną długość rzędnej można stosować przy pomiarze sytuacyjnym obrysów budynków metodą prostokątnych domiarów?

A. 25 m

B. 30 m

C. 20 m

D. 15 m

Odpowiedzi, które sugerują inne długości rzędnej, takie jak 20 m, 30 m czy 15 m, mogą prowadzić do poważnych nieporozumień dotyczących standardów pomiarowych. Długości te są nieadekwatne do wymagań zawartych w normach geodezyjnych, które jasno określają optymalne zasięgi dla różnych metod pomiarowych. W przypadku 20 m można sądzić, że to zbyt krótka długość, która nie pozwala na uzyskanie wystarczającej precyzji przy dużych odległościach. Z kolei długość 30 m staje się problematyczna w kontekście pomiarów, gdyż może zwiększać ryzyko błędów kumulacyjnych oraz trudności związanych z precyzyjnym przenoszeniem wymiarów na większe odległości. Odpowiedź sugerująca 15 m jest nie tylko niewłaściwa, ale także w praktyce może prowadzić do istotnych trudności w realizacji pomiarów budowlanych, szczególnie na otwartych terenach, gdzie warunki atmosferyczne i uwarunkowania przestrzenne mogą wpływać na dokładność. Istotne jest, aby geodeci mieli świadomość, że stosowanie nieodpowiednich długości rzędnych może skutkować błędami, które mogą wpłynąć na całkowitą rzetelność projektu budowlanego, prowadząc do niepoprawnych danych geodezyjnych i konsekwencji w fazach realizacji inwestycji. Dlatego znajomość i stosowanie przyjętej długości rzędnej, jaką jest 25 m, jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości pomiarów.

Pytanie 9

Nieosiągnięcie warunku, który mówi o prostopadłości osi obrotu lunety "h" do pionowej osi obrotu instrumentu "v", określane jest jako błąd

A. inklinacji

B. kolimacji

C. libeli pudełkowej

D. libeli rurkowej

Odpowiedź "inklinacji" jest poprawna, ponieważ odnosi się do błędu, który występuje, gdy oś obrotu lunety nie jest prostopadła do pionowej osi obrotu instrumentu pomiarowego. W praktyce, błąd ten może prowadzić do nieprawidłowych odczytów i wpływać na dokładność pomiarów. Przykładowo, w geodezji oraz budownictwie, niewłaściwa inklinacja może skutkować błędami w pomiarach wysokości lub odległości, co może prowadzić do nieprawidłowego usytuowania budynków czy elementów infrastruktury. W celu minimalizacji błędu inklinacji, należy regularnie kalibrować instrumenty oraz upewnić się, że są one stabilnie zamocowane na odpowiednich podstawach. Ponadto, stosowanie wysokiej jakości poziomów oraz technik pomiarowych zgodnych z normami, takimi jak ISO 17123, może znacznie poprawić precyzję pomiarów oraz ograniczyć wpływ błędów inklinacji na wyniki w praktyce.

Pytanie 10

Mapy związane z regulacją stanu prawnego nieruchomości to opracowania kartograficzne określane mianem

A. do celów projektowych

B. katastralnych

C. do celów prawnych

D. uzupełniających

Odpowiedź "do celów prawnych" jest poprawna, ponieważ mapy te mają kluczowe znaczenie w regulacji stanu prawnego nieruchomości. Służą one do przedstawiania granic działek, ich powierzchni oraz wszelkich obciążeń prawnych, takich jak hipoteki czy służebności. Mapy do celów prawnych są wykorzystywane w procesach notarialnych, a także w postępowaniach sądowych, gdzie ważne jest dokładne określenie stanu prawnego nieruchomości. Przykładem zastosowania takich map może być procedura podziału działki, gdzie precyzyjne ustalenie granic jest niezbędne do prawidłowego podziału. W praktyce wykorzystuje się je w dokumentacji związanej z obrotem nieruchomościami, co jest zgodne z normami i standardami, takimi jak Ustawa o geodezji i kartografii, która reguluje kwestie związane z tworzeniem i wykorzystywaniem map w obrocie nieruchomościami.

Pytanie 11

Gdzie umieszczane są punkty odniesienia do pomiaru przemieszczeń w kierunku pionowym?

A. w obszarze wpływu monitorowanego obiektu

B. poza obszarem wpływu monitorowanego obiektu

C. w sąsiedztwie monitorowanego obiektu

D. na monitorowanym obiekcie

Wybór punktów odniesienia w strefie oddziaływania monitorowanego obiektu nie jest właściwy z kilku powodów. Umiejscowienie punktów referencyjnych w bezpośredniej bliskości obiektu naraża je na wpływ wszelkich przemieszczeń lub drgań generowanych przez obiekt, co może prowadzić do błędnych pomiarów. Istnieje ryzyko, że zmiany, które mierzysz, będą wynikiem lokalnych efektów, takich jak osiadanie podłoża czy wibracje spowodowane ruchem pojazdów, zamiast rzeczywistych przemieszczeń obiektu. Ponadto, punkty odniesienia w pobliżu mogą być również narażone na zmiany warunków otoczenia, takie jak opady deszczu, co dodatkowo wpływa na ich stabilność. Często wyniki pomiarów z takich lokalizacji są nieprzewidywalne i mogą prowadzić do błędnych wniosków. Dobrą praktyką jest stosowanie lokalizacji referencyjnych, które są dobrze zabezpieczone, nie podlegają wpływom zewnętrznym i są zgodne z obowiązującymi normami, takimi jak ISO 17123 dotyczące metod pomiarowych w geodezji. Na przykład, w monitorowaniu budowli obiektów inżynieryjnych, w zależności od specyfiki projektu, należy umieścić punkty odniesienia w miejscach, które są geologicznie stabilne i nie są narażone na ruchy związane z działalnością budowlaną.

Pytanie 12

Na jakiej nakładce tematycznej mapy zasadniczej powinien być zaznaczony włąz studzienki kanalizacyjnej?

A. Topograficznej

B. Ewidencyjnej

C. Wysokościowej

D. Sytuacyjnej

Wybór błędnych nakładek tematycznych do przedstawienia włązu studzienki kanalizacyjnej na mapie zasadniczej może wynikać z niepełnego zrozumienia ich funkcji oraz przeznaczenia. Nakładka ewidencyjna, która jest często mylona z sytuacyjną, ma na celu dokumentowanie i ewidencjonowanie obiektów w kontekście prawnym oraz administracyjnym. Nie zawiera jednak szczegółowych informacji o lokalizacji i funkcjonowaniu infrastruktury technicznej, co czyni ją nieodpowiednią do przedstawienia elementów takich jak studzienki kanalizacyjne. Nakładka wysokościowa jest stworzona do przedstawiania poziomów terenu i obiektów w kontekście wysokościowym; nie dostarcza informacji dotyczących układu infrastruktury podziemnej. Z kolei nakładka topograficzna, koncentrująca się na ogólnych ukształtowaniach terenu, również nie uwzględnia szczegółowych informacji na temat obiektów, które są kluczowe dla zarządzania infrastrukturą, takich jak studzienki. Zastosowanie niewłaściwej nakładki może prowadzić do nieefektywnego zarządzania infrastrukturą oraz utrudnienia w przeprowadzaniu niezbędnych prac konserwacyjnych, co w dłuższej perspektywie może prowadzić do poważnych problemów związanych z funkcjonowaniem systemów kanalizacyjnych. Dlatego ważne jest, aby stosować odpowiednie nakładki tematyczne zgodnie z ich przeznaczeniem, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie zarządzania danymi przestrzennymi.

Pytanie 13

Geodeta powinien wyznaczyć położenie punktów określających osie konstrukcyjne budynku jednorodzinnego na ławach ciesielskich z dokładnością do

A. 0,1 m

B. 0,01 m

C. 0,001 m

D. 1 m

Wybór innych wartości dokładności, takich jak 0,1 m, 0,01 m czy 1 m, prowadzi do istotnych błędów w procesie budowlanym. Przyjęcie zbyt dużych tolerancji pomiarowych, jak 1 m, jest nieakceptowalne w kontekście budowy budynku jednorodzinnego, gdzie precyzja jest kluczowa. Taki błąd może skutkować poważnymi konsekwencjami, w tym nieprawidłowym ułożeniem ścian i fundamentów, co z kolei prowadzi do problemów strukturalnych, a nawet zagrożenia dla bezpieczeństwa mieszkańców. Z kolei odpowiedź 0,1 m i 0,01 m, mimo że są bardziej precyzyjne niż 1 m, wciąż nie spełniają wymogów standardów budowlanych, które zazwyczaj nakładają obowiązek stosowania dokładności pomiaru na poziomie milimetra. W praktyce, geodeci i inżynierowie muszą kierować się zaleceniami zawartymi w normach, takich jak PN-ISO 9001, które nakładają obowiązek zapewnienia wysokiej jakości i precyzji pomiarów w procesie budowlanym. Tego rodzaju błędne rozumienie wymagań dotyczących precyzji pomiaru może wynikać z niewłaściwego postrzegania roli, jaką na budowie odgrywają dokładne pomiary, co w efekcie prowadzi do kosztownych błędów projektowych i wykonawczych.

Pytanie 14

Jakie oznaczenie literowe powinno znaleźć się na szkicu inwentaryzacji powykonawczej budynku, który ma być przekształcony w bibliotekę?

A. f

B. k

C. b

D. e

Znamy oznaczenie 'k', które jest super ważne, jeśli chodzi o inwentaryzację budynków, zwłaszcza takich miejsc jak biblioteki. Kiedy robimy inwentaryzację po zakończeniu budowy, musimy oznaczyć każde pomieszczenie i to, do czego ono służy, według ustalonych zasad. Oznaczenie 'k' odnosi się do miejsc, gdzie mamy do czynienia z książkami i innymi materiałami bibliotecznymi, więc jest kluczowe w dokumentacji projektowej. Dzięki tym oznaczeniom nie tylko lepiej organizujemy przestrzeń, ale też komunikacja między zespołami projektowymi staje się łatwiejsza. Na przykład, kiedy przeprowadzamy przeglądy techniczne, to znajomość tych oznaczeń pomaga szybko rozpoznać, jakie funkcje mają różne pomieszczenia i przyspiesza podejmowanie decyzji, związanych z zarządzaniem budynkiem.

Pytanie 15

Co należy zrobić, jeśli na poprawnie sporządzonym szkicu polowym błędnie zapisano odległość między dwoma punktami osnowy poziomej?

A. napisać obok błędnego wpisu 'źle' i podać właściwą odległość

B. przekreślić nieprawidłowy zapis i wpisać poprawną odległość

C. przerysować cały szkic od nowa

D. zamalować błędny zapis korektorem i wpisać na nowo właściwą odległość

Wpisanie obok błędnego zapisu słowa 'źle' i wprowadzenie nowej wartości nie jest najlepszym rozwiązaniem, ponieważ tego typu korekta może prowadzić do niejednoznaczności i mylnych interpretacji. Oznaczając błąd w ten sposób, nie dostarcza się jasnych informacji o tym, co zostało poprawione, co jest kluczowe, zwłaszcza w kontekście dokumentacji geodezyjnej. W praktyce, każdy zapis powinien być jednoznaczny i klarowny, aby zminimalizować ryzyko błędów w późniejszych analizach. Dodatkowo, przerysowanie całego szkicu to znacznie bardziej czasochłonny i nieefektywny sposób na poprawienie błędu, co może negatywnie wpłynąć na efektywność pracy. Użycie korektora do zamalowania błędnego zapisu również jest niewskazane, ponieważ maskuje pierwotny zapis, co może prowadzić do nieporozumień w przypadku, gdy konieczne będzie odwołanie się do oryginalnych danych. Tego typu działania mogą być postrzegane jako niezgodne z dobrymi praktykami w branży geodezyjnej, gdzie istotne jest, aby każdy krok pracy był dokumentowany w sposób przejrzysty i umożliwiający łatwe śledzenie zmian. Z tego powodu, stosowanie korekt zgodnych z najlepszymi standardami jest kluczowe dla utrzymania wysokiego poziomu rzetelności i jakości w pracy geodety.

Pytanie 16

Który z błędów instrumentalnych teodolitu nie jest usuwany podczas pomiaru kąta w dwóch różnych położeniach lunety?

A. Miejsca zera

B. Libelli rurkowej

C. Inklinacja

D. Kolimacja

Błędy kolimacji, inklinacji oraz miejsca zera to typowe problemy związane z precyzją pomiarów teodolitowych, które można zredukować poprzez odpowiednie metody, takie jak pomiar kąta w dwóch położeniach lunety. Kolimacja odnosi się do błędu wynikającego z niewłaściwego ustawienia osi optycznej lunety, co można skorygować przez zrównoważenie pomiarów w różnych pozycjach lunety, co pozwala na uzyskanie dokładnych wyników. Inklinacja dotyczy błędów związanych z nachyleniem lunety, które również można kompensować przez odpowiednie ustawienia podczas pomiarów. Z kolei miejsce zera to punkt, w którym rozpoczynamy pomiary, i jego błąd można zniwelować przez dodatkowe wskazania kątów w różnych pozycjach. Dążenie do eliminacji tych błędów często prowadzi do mylnego przekonania o ich bezbłędnym pomiarze, gdyż ich wpływ na wyniki może być znaczny. Dlatego ważne jest, aby geodeci stosowali najlepsze praktyki, takie jak wielokrotne pomiary i odpowiednie kalibracje, aby zredukować błędy i zwiększyć precyzję swoich prac. W kontekście teodolitu, każde pomiarowe zaniedbanie, szczególnie w zakresie kolimacji, inklinacji i miejsca zera, powinno być traktowane bardzo poważnie, aby uniknąć systematycznych błędów w pomiarach.

Pytanie 17

Plan zagospodarowania terenu powinien być wykonany na podstawie aktualnej mapy

A. topograficznej

B. branżowej

C. inwentaryzacyjnej

D. zasadniczej

Odpowiedź "zasadnicza" jest poprawna, ponieważ projekt zagospodarowania działki lub terenu należy sporządzić na podstawie mapy zasadniczej, która jest oficjalnym dokumentem zawierającym szczegółowe informacje o terenach, w tym granice działek, infrastrukturę oraz istniejące zagospodarowanie. Mapa zasadnicza jest kluczowym narzędziem w procesie planowania przestrzennego, ponieważ odzwierciedla aktualny stan zagospodarowania przestrzennego oraz umożliwia analizę i projektowanie nowych rozwiązań. W praktyce, architekci i planiści często korzystają z map zasadniczych w celu oceny potencjału działki, identyfikacji ograniczeń (np. strefy ochrony środowiska) oraz planowania przyszłego zagospodarowania. Dobre praktyki w zakresie sporządzania projektów uwzględniają również aktualizację mapy zasadniczej, aby zapewnić zgodność z obowiązującymi przepisami prawa budowlanego i lokalnymi planami zagospodarowania przestrzennego. Dodatkowo, znajomość mapy zasadniczej jest niezbędna w kontekście pozyskiwania pozwoleń na budowę oraz w procesach inwestycyjnych.

Pytanie 18

Jeśli pomiar na łacie niwelacyjnej w kierunku wstecznym wyniósł 3549, a na łacie w kierunku przednim 0506, jaka jest różnica wysokości na pozycji niwelatora?

A. +4,055 m

B. -3,043 m

C. +3,043 m

D. -4,055 m

Wybór błędnej odpowiedzi może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia podstawowych zasad pomiarów niwelacyjnych. Kluczowym błędem jest nieprawidłowa interpretacja odczytów z łaty. Odczyt wstecz (3549 mm) należy odjąć od odczytu w przód (0506 mm), a nie odwrotnie. Wiele osób może mylnie sądzić, że należy dodać oba odczyty, co prowadzi do pomyłek w obliczeniach. W przypadku odpowiedzi -3,043 m, można zauważyć, że ktoś mógł spróbować wziąć różnicę, ale pomylił kierunki, co skutkuje negatywną wartością, zamiast zrozumieć, że różnica powinna być dodatnia, jeśli odczyt wstecz jest wyższy. Osoby, które wskazały opcję +4,055 m, najprawdopodobniej popełniły błąd obliczeniowy, dodając odczyty lub myląc się w przekształceniu jednostek. Również, wybór -4,055 m sugeruje mylne założenie, że odczyt w przód był wyższy, co jest sprzeczne z podanymi wartościami. W geodezji i innych dziedzinach związanych z pomiarami, kluczowe jest zrozumienie, jak poprawnie interpretować wyniki i stosować odpowiednie procedury, aby uzyskać rzetelne dane. Prawidłowe wykonanie niwelacji przed budową czy podczas pomiarów geodezyjnych ma fundamentalne znaczenie dla późniejszej jakości i trwałości budowli.

Pytanie 19

Na podstawie zamieszczonych w tabeli wyników pomiarów punktów kontrolowanych, oblicz przemieszczenie pionowe punktu nr 3.

Nr punktu	Pomiar pierwotny H_p [m]	Pomiar wtórny H_w [m]
1	521,2578	521,2480
2	521,2521	521,2410
3	521,2610	521,2554
4	521,2586	521,2533
5	521,2567	521,2458
6	521,2505	521,2412

A. -56 mm

B. -5,6 mm

C. +5,6 mm

D. +56 mm

Jeśli wybrałeś błędną odpowiedź, to może wynikać z niejasności, jak oblicza się przemieszczenie. Przemieszczenie pionowe punktu nr 3 nie może być dodatnie, bo to by znaczyło, że punkt się unosi, a my wiemy, że jest inaczej. Gdy mówimy o obniżeniu o -5,6 mm, to znaczy, że punkt jest niżej niż był. Często w analizach pomiarowych ludzie mylą znaki przy przemieszczeniach, co prowadzi do nieporozumień. Możliwe, że pomyliłeś przemieszczenie w górę z dodatnią wielkością, a to przez to mogą pojawić się błędne wnioski o stanie budowli. Niektórzy mogą też koncentrować się na wartościach bezwzględnych, nie zauważając kierunku przemieszczenia, co w inżynierii jest kluczowe. Zawsze warto mieć na oku zasady, które mówią, że ujemne wartości to obniżenie. W bardziej skomplikowanych analizach ważne jest używanie odpowiednich metod i narzędzi, żeby zrozumieć ruchy gruntów i ich wpływ na budowle.

Pytanie 20

Jakiego typu przyrządów geodezyjnych należy użyć do przeprowadzenia pomiarów w metodzie tachimetrii klasycznej?

A. Teodolitu oraz łaty niwelacyjnej

B. Niwelatora oraz łaty niwelacyjnej

C. Niwelatora oraz tyczki

D. Teodolitu oraz tyczki

Wybór niepoprawnych zestawów przyrządów geodezyjnych często wynika z niepełnego zrozumienia metod pomiarowych. Na przykład, niwelator i tyczka są używane do pomiarów wysokości, ale nie pozwalają na precyzyjne pomiary kątów, co jest kluczowe w tachimetrii. Niwelator służy głównie do poziomowania i ustalania różnic wysokości, lecz nie może być użyty do określenia kątów poziomych. Dlatego jego użycie w kontekście tachimetrii jest niewłaściwe, gdyż nie dostarcza wszystkich niezbędnych danych do pełnej analizy geodezyjnej. Podobnie, teodolit i łata niwelacyjna, choć skutecznie współdziałają w pomiarach kątów i różnic wysokości, nie są skonfigurowane do pracy w ramach tachimetrii, która wymaga innego podejścia. Użycie teodolitu i tyczki również prowadzi do nieprawidłowych wyników, ponieważ tyczki służą do zaznaczania punktów w terenie, ale nie mają funkcji pomiarowych, które są kluczowe w tej metodzie. Przy pomiarach geodezyjnych niezwykle istotne jest zrozumienie, że każdy przyrząd geodezyjny ma swoje specyficzne zastosowanie, a ich niewłaściwe łączenie prowadzi do błędów pomiarowych oraz nieefektywności w realizacji projektów budowlanych. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla uzyskania dokładnych i wiarygodnych wyników w geodezji.

Pytanie 21

Który ze sporządzanych w terenie dokumentów geodezyjnych jest wykorzystywany m.in. do zlokalizowania trwale ustalonego punktu osnowy?

A. Opis topograficzny

B. Szkic polowy

C. Plan osnowy

D. Szkic budowlany

Analizując inne dokumenty geodezyjne, łatwo można zauważyć ich różnorodność oraz specyfikę, która nie zawsze jest zrozumiała dla osób nieobeznanych z tematem. Projekt osnowy to dokument, który ma na celu zaplanowanie rozmieszczenia punktów osnowy, jednak nie jest to dokument powstający w terenie, lecz raczej przedprojektowy. Ponadto, jego zawartość nie umożliwia odnalezienia konkretnego, zastabilizowanego punktu osnowy, ponieważ projekt ma charakter koncepcyjny, a nie operacyjny. Szkic tyczenia, z drugiej strony, jest dokumentem używanym w trakcie prac geodezyjnych do zaznaczania lokalizacji budynków czy innych obiektów, ale także nie służy bezpośrednio do identyfikacji punktów osnowy. Warto zauważyć, że szkic polowy to dokument, który jest bardziej roboczy i obejmuje zapisy dotyczące pomiarów wykonanych na ziemi, ale również nie dostarcza pełnej informacji o stałych punktach osnowy. Zrozumienie różnicy między tymi dokumentami i ich zastosowaniami jest kluczowe dla każdego geodety, a błędne przypisanie ich funkcji może prowadzić do nieporozumień oraz błędów w wykonaniu prac geodezyjnych. W branży geodezyjnej ważne jest, aby każdy dokument był wykorzystywany zgodnie z jego przeznaczeniem, co wpływa na efektywność i dokładność prowadzonych pomiarów oraz projektów.

Pytanie 22

Jakie jest przybliżone znaczenie błędu względnego dla odcinka o długości 500,00 m, który został zmierzony z błędem średnim ±10 cm?

A. 1/5000

B. 1/1000

C. 1/500

D. 1/2000

Wybór niepoprawnych odpowiedzi może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia definicji błędu względnego oraz sposobu jego obliczania. Przykładem są ułamki 1/1000 i 1/2000, które mogą wydawać się uzasadnione, jednak nie uwzględniają rzeczywistego stosunku błędu do wartości pomiaru. W przypadku błędu bezwzględnego 10 cm w odniesieniu do długości 500 m, błędy te sugerują, że niektórzy mogą mylić jednostki miary lub nieprawidłowo interpretować pojęcie błędu względnego jako małego udziału w dłuższym odcinku. Pamiętaj, że błąd względny informuje nas o tym, jak znaczący jest błąd pomiarowy w stosunku do całkowitych wymiarów obiektu. Kolejną typową pomyłką jest mylenie błędu względnego z wartością bezwzględną; błąd bezwzględny to po prostu wartość błędu, natomiast błąd względny to jego stosunek do całkowitych wymiarów. Odpowiedzi takie jak 1/500 mogą się wydawać realne, jednak nie uwzględniają rzeczywistego wpływu błędu na całkowitą długość. Przy analizowaniu wyników pomiarów warto stosować standardy metrologiczne, które pomogą w wyciąganiu poprawnych wniosków oraz w ocenie dokładności i precyzji narzędzi pomiarowych.

Pytanie 23

Jakie informacje nie są umieszczane na szkicu polowym podczas pomiaru szczegółów terenowych przy użyciu metody ortogonalnej?

A. Sytuacyjne szczegóły terenowe

B. Wysokości punktów terenu

C. Domiary prostokątne

D. Numery obiektów budowlanych

Wysokości punktów terenu nie są zamieszczane na szkicu polowym z pomiaru szczegółów terenowych metodą ortogonalną, ponieważ ten rodzaj szkicu koncentruje się głównie na przedstawieniu szczegółów sytuacyjnych oraz relacji przestrzennych między obiektami. W praktyce, szkic polowy ma na celu odwzorowanie układu budynków, dróg oraz innych istotnych elementów terenu, co pozwala na ich identyfikację i późniejsze odtworzenie w dokumentacji technicznej. Przykładem zastosowania szkicu ortogonalnego może być sporządzanie planów zagospodarowania przestrzennego, gdzie kluczowe jest przedstawienie układu funkcjonalnego terenu, a nie jego wysokości. Dodatkowo, w standardach geodezyjnych, takich jak Zasady Techniki Geodezyjnej (PTG), wskazuje się, że szkice polowe powinny być zwięzłe i zawierać tylko najistotniejsze informacje, co wyklucza konieczność umieszczania danych o wysokościach."

Pytanie 24

Dlaczego w geodezji ważna jest kalibracja przyrządów pomiarowych?

A. Aby przyspieszyć proces wykonywania pomiarów.

B. Aby ułatwić transport sprzętu na miejsce pomiaru.

C. Aby zredukować zużycie materiałów pomiarowych.

D. Aby zapewnić dokładność i wiarygodność pomiarów.

Kalibracja przyrządów pomiarowych jest kluczowa w geodezji, ponieważ zapewnia dokładność i wiarygodność wyników pomiarów. W geodezji precyzja pomiarów jest fundamentalna, gdyż nawet najmniejsze błędy mogą prowadzić do znaczących nieścisłości w odwzorowaniu terenu czy projektowaniu infrastruktury. Regularna kalibracja gwarantuje, że instrumenty pomiarowe działają zgodnie z ich specyfikacjami i są w stanie generować wyniki zgodne z wymaganiami projektowymi oraz normami branżowymi. Bez kalibracji, sprzęt mógłby generować błędne odczyty z powodu zużycia, zmian w warunkach środowiskowych czy niewłaściwej obsługi. Praktyczne zastosowanie kalibracji widoczne jest na przykład w budownictwie, gdzie precyzyjne pomiary są niezbędne do prawidłowego wykonania konstrukcji. Ponadto, kalibracja jest zgodna z dobrymi praktykami branżowymi i standardami ISO, które wymagają, by wszystkie urządzenia pomiarowe były regularnie kontrolowane i kalibrowane. Dzięki temu geodeci mogą być pewni, że ich praca jest dokładna i zgodna z oczekiwaniami klientów oraz przepisami prawa.

Pytanie 25

Niwelator to narzędzie służące do dokonania pomiaru

A. wysokości punktów

B. kątów nachylenia

C. kątów zenitalnych

D. różnic wysokości

Niwelator to dosyć specyficzne urządzenie, które służy głównie do mierzenia różnic wysokości pomiędzy punktami w terenie. Jak to działa? Wykorzystuje coś w rodzaju poziomicy, by dokładnie określić te różnice. To bardzo ważne w różnych dziedzinach, takich jak budownictwo czy geodezja, bo dobrze wykonane pomiary wysokości są kluczowe. Na przykład, kiedy budujemy fundamenty, musimy być pewni, że wszystko jest na właściwej wysokości, żeby budowla była stabilna. Niwelatory są też wykorzystywane do tworzenia map topograficznych, gdzie precyzyjne różnice w wysokościach terenu mają ogromne znaczenie. W branży mamy różne normy, jak ISO, które przypominają, jak ważne są dokładne pomiary. A co ciekawe, teraz mamy również niwelatory elektroniczne, które jeszcze bardziej podnoszą jakość pomiarów, co naprawdę ma znaczenie w dzisiejszych projektach budowlanych.

Pytanie 26

Wyznacz wysokość punktu 10, jeśli wysokość punktu RpA wynosi H_RpA = 125,500 m. Odczyt na łacie tylniej to t = 1500, a z przodu p = 0500.

A. H10 = 124,500 m

B. H10 = 126,500 m

C. H10 = 123,500 m

D. H10 = 142,500 m

Wybierając inne wysokości dla punktu 10, można wpaść w pułapki związane z nieprawidłowym rozumieniem odczytów z łaty. Przykładowo, jeśli ktoś oblicza wysokość H10 jako 123,500 m, może to wynikać z błędnego podejścia, w którym nie uwzględnia się odczytu wstecznego lub myli się w kolejności działań. Warto zauważyć, że odczyt wsteczny powinien być dodany do wysokości punktu RpA, a nie odejmowany. Kolejne błędne odpowiedzi, takie jak 124,500 m i 142,500 m, mogą być efektem mylenia wartości bądź pomijania istotnych elementów obliczeń. Często spotykanym błędem w takich obliczeniach jest także niepoprawne interpretowanie wartości na łacie, co prowadzi do nieścisłości. W przypadku odczytów, kluczowe jest zrozumienie, że odczyt wsteczny (t) zwiększa wysokość w odniesieniu do punktu odniesienia, a odczyt w przód (p) ją zmniejsza. Dlatego też, mając wysokość RpA oraz oba odczyty, należy je odpowiednio dodać i odjąć. Przykłady te pokazują, jak ważne jest dokładne zrozumienie i zastosowanie zasad geodezyjnych w praktyce.

Pytanie 27

Jakim południkiem osiowym posługuje się odwzorowanie Gaussa-Krügera w systemie współrzędnych PL-2000?

A. 21º

B. 22º

C. 19º

D. 20º

Wybór innych południków, takich jak 20º, 19º czy 22º, jest nieprawidłowy, ponieważ każdy z tych południków przypisany jest do innej strefy odwzorowania Gaussa-Krügera w układzie PL-2000. Południki te są zbyt oddalone od centralnego południka strefy 3, co sprawia, że położone na nich obszary nie są odpowiednio odwzorowane. Na przykład, południk 20º przypisany jest do strefy 2, co może prowadzić do znacznych błędów w analizie geodezyjnej i kartograficznej, gdyż dane geograficzne przetwarzane w niewłaściwej strefie mogą wprowadzać zniekształcenia. Typowe błędy myślowe związane z tymi odpowiedziami często wynikają z mylnego przeświadczenia, że wszystkie południki są w równym stopniu użyteczne dla danego obszaru. W rzeczywistości, Precyzyjne zrozumienie systemu strefowego odwzorowania jest kluczowe, gdyż każde odwzorowanie ma swoje charakterystyki i zastosowania, co jest szczególnie ważne w kontekście prac geodezyjnych, gdzie precyzja jest nieodzownym wymogiem. Nieprawidłowe przypisanie południka do strefy prowadzi do błędnych wyników pomiarów, co może mieć niekorzystne konsekwencje przy podejmowaniu decyzji opartych na danych geograficznych.

Pytanie 28

Podstawowym krokiem w procesie tworzenia pierwotnej mapy tradycyjną metodą jest umieszczenie na arkuszu ramki sekcyjnej oraz siatki kwadratów. Jakim narzędziem nie można przenieść siatki kwadratów na zdefiniowany arkusz?

A. Podziałki transwersalnej i kroczka

B. Koordynatografu

C. Nanosnika biegunowego

D. Kwadratnicy z nakłuwaczem

Koordynatograf, kwadratnica z nakłuwaczem oraz podziałka transwersalna i kroczek to narzędzia, które w różny sposób mogą być wykorzystane do nanoszenia siatki kwadratów na arkusz mapy. Koordynatograf to kluczowy instrument w kartografii, który pozwala na precyzyjne przenoszenie współrzędnych i naznaczanie punktów w siatce, co jest niezbędne przy tworzeniu dokładnych map. Jego konstrukcja umożliwia łatwe i szybkie ustawienie punktów w odpowiednich miejscach. Kwadratnica z nakłuwaczem to narzędzie, które umożliwia tworzenie siatki poprzez nakłuwanie otworów w odpowiednich odstępach, co jest przydatne, gdy chcemy uzyskać wysoce precyzyjne podziały. Z kolei podziałka transwersalna i kroczek służą do pomiarów i nanoszenia podziałów, co również wspiera proces tworzenia siatki. Warto zauważyć, że każdy z tych instrumentów ma swoje specyficzne zastosowanie i w odpowiednich warunkach może znacznie ułatwić pracę. Błędy w wyborze narzędzi do nanoszenia siatki mogą prowadzić do nieprecyzyjnych odwzorowań i w efekcie do poważnych pomyłek w późniejszych analizach geodezyjnych czy kartograficznych.

Pytanie 29

Jakie elementy powinno zawierać sprawozdanie techniczne z przeprowadzonej pracy geodezyjnej?

A. rysunek z pomiaru sytuacyjnego

B. mapę z analizy terenowej

C. wykaz zastosowanych metod pomiarowych

D. spis współrzędnych punktów

Choć każdy z wymienionych elementów może być istotny w kontekście pracy geodezyjnej, nie są one kluczowe dla sprawozdania technicznego w takim samym stopniu jak wykaz zastosowanych metod pomiarowych. Mapa z wywiadu terenowego, mimo że może dostarczyć kontekstu przestrzennego, nie jest obligatoryjna w sprawozdaniu technicznym, które powinno się koncentrować na technikach pomiarowych oraz uzyskanych danych. Szkic z pomiaru sytuacyjnego również nie stanowi głównej osi dokumentacji technicznej, ponieważ jego istnienie nie gwarantuje zrozumienia metodyki pomiarowej, a bardziej ilustruje wyniki. Wykaz współrzędnych punktów, chociaż ważny, nie oddaje pełnego obrazu procesu pomiarowego, a jedynie rezultaty. Praktyka pokazuje, że nagromadzenie danych bez kontekstu metodycznego prowadzi do mylnych interpretacji i nieprawidłowych wniosków. Nieodpowiednia analiza lub brak opisu zastosowanych metod może skutkować poważnymi błędami w dalszym wykorzystaniu danych, co jest szczególnie niebezpieczne w projektach inżynieryjnych, gdzie precyzja jest kluczowa. Warto również zauważyć, że zachowanie przejrzystości w dokumentacji nie tylko wspiera rzetelność badań, ale także umożliwia wykonanie audytów i weryfikacji przez inne osoby w branży.

Pytanie 30

Różnice wysokości oraz poprawki są zapisywane w dzienniku niwelacji z precyzją do

A. 0,0001 m

B. 0,01 m

C. 0,001 m

D. 0,1 m

Wybór innych odpowiedzi, które wskazują na różną dokładność pomiarów, może prowadzić do poważnych nieporozumień w kontekście geodezyjnych prac niwelacyjnych. Zapis różnic wysokości z dokładnością do 0,01 m, 0,0001 m czy 0,1 m nie spełnia standardów wymaganych w profesjonalnych aplikacjach niwelacyjnych. Różnica 0,01 m, choć jest stosunkowo precyzyjna, nie wystarcza w sytuacjach, gdzie nawet niewielkie zmiany wysokości mogą wpłynąć na projekt, takie jak w inżynierii lądowej czy budownictwie. Z kolei zapis z dokładnością do 0,0001 m może wydawać się atrakcyjny w teorii, jednak w praktyce jest to niepraktyczne i często niemożliwe do osiągnięcia w standardowych warunkach pomiarowych, co prowadzi do nieuzasadnionych oczekiwań co do wyników. Natomiast dokładność 0,1 m jest zbyt mała dla większości zastosowań inżynieryjnych, gdzie precyzja jest kluczowa. Użytkownicy, którzy wybierają te wartości, mogą nie zdawać sobie sprawy z istoty dokładności pomiarów w kontekście norm geodezyjnych oraz potencjalnych konsekwencji błędów pomiarowych, które mogą wpłynąć na bezpieczeństwo oraz jakość projektowanych obiektów.

Pytanie 31

Jaką wartość ma azymut przeciwny do azymutu wynoszącego 327^g12^c35^cc?

A. 527g12c35cc

B. 227g12c35cc

C. 27g12c35cc

D. 127g12c35cc

Wartość azymutu odwrotnego do azymutu wynoszącego 327°12'35'' można obliczyć poprzez dodanie 180° do pierwotnego azymutu. W przypadku azymutów, które są wyrażane w stopniach, minutach i sekundach, dodanie 180° często wymaga konwersji, jeśli suma przekracza 360°. W tym przypadku dodajemy 180° do 327°, co daje 507°. Następnie, musimy odjąć 360°, aby uzyskać wynik w odpowiednim zakresie: 507° - 360° = 147°. Teraz pozostaje nam dodać pozostałe wartości minut i sekund. Ostatecznie zatem uzyskujemy azymut 127°12'35''. W kontekście nawigacji i geodezji, umiejętność obliczania azymutów odwrotnych jest kluczowa, ponieważ pozwala na dokładne śledzenie kierunków i nawigację w terenie. Takie umiejętności są niezbędne w różnych dziedzinach, od turystyki po inżynierię i architekturę.

Pytanie 32

Punkty pomiarowe osnowy sytuacyjnej powinny być stabilizowane w sposób gwarantujący ich jednoznaczne oznakowanie w terenie, podczas

A. pracy w trakcie już rozpoczętego lub planowanego procesu inwestycyjnego

B. aktualizacji danych w bazie obiektów topograficznych

C. inwentaryzacji po zakończeniu budowy obiektu

D. inwentaryzacji po zakończeniu budowy sieci uzbrojenia terenu

Niektóre z wymienionych opcji mogą wydawać się logiczne, jednak nie odzwierciedlają one rzeczywistych potrzeb związanych ze stabilizacją punktów pomiarowych osnowy sytuacyjnej. Inwentaryzacja powykonawcza sieci uzbrojenia terenu, choć istotna, nie dotyczy bezpośrednio stabilizacji punktów, lecz raczej dokumentacji już wykonanych prac. Z kolei aktualizacja bazy danych obiektów topograficznych, mimo że jest ważnym procesem, nie koncentruje się na stabilizacji punktów pomiarowych w kontekście inwestycji, co jest kluczowe dla zapewnienia ich jednoznacznego oznaczenia. Ponadto inwentaryzacja powykonawcza budynku, podobnie jak inwentaryzacja sieci uzbrojenia, ma na celu dokumentację, a nie stabilizację punktów. Błędem myślowym w tych odpowiedziach jest pomylenie kompensacji i aktualizacji danych z procesem, który wymaga systematycznego i precyzyjnego podejścia do stabilizacji punktów, które są kluczowe w kontekście działań budowlanych i geodezyjnych. W praktyce, aby zapewnić precyzję i niezawodność pomiarów, należy stosować odpowiednie metody stabilizacji z uwzględnieniem specyfiki danego procesu inwestycyjnego.

Pytanie 33

Oznaczenie punktu na profilu poprzecznym trasy L 14,5 wskazuje, że jego odległość od osi trasy po lewej stronie wynosi

A. 1,450 m

B. 145,000 m

C. 0,145 m

D. 14,500 m

Odpowiedź 14,500 m jest właściwa, ponieważ w kontekście profilu poprzecznego trasy, oznaczenie L 14,5 wskazuje na odległość od osi trasy w metrach. System oznaczeń stosowany w inżynierii lądowej i transportowej, w tym w projektowaniu dróg i kolei, przyjmuje, że wartości po 'L' są podawane w metrach, a ich liczba jest interpretowana jako odległość od linii centralnej. Przykładowo, jeżeli mamy trasę kolejową, oznaczenie L 14,5 może odnosić się do konkretnego punktu, który znajduje się 14,5 metra na lewo od osi centralnej torów. Tego rodzaju dane są kluczowe przy planowaniu infrastruktury, gdyż pozwalana na precyzyjne rozmieszczenie elementów takich jak perony, przejazdy, czy urządzenia sygnalizacyjne. Zrozumienie tego systemu oznaczeń jest niezbędne dla inżynierów, architektów i osób zajmujących się projektowaniem infrastruktury transportowej, aby zapewnić efektywne i bezpieczne użytkowanie dróg i tras kolejowych.

Pytanie 34

Na szkicu osnowy pomiarowej nie są umieszczane

A. wyrównane wartości kątów poziomych

B. rzędne i odcięte w szczegółach sytuacyjnych

C. uśrednione długości linii pomiarowych

D. numery punktów osnowy

W szkicu pomiarowej osnowy sytuacyjnej umieszczanie wyrównanych wartości kątów poziomych, numerów punktów osnowy i średnich długości linii może się zdawać zgodne z zasadami geodezyjnymi, ale nie do końca. Wyrównane kąty są ważne, bo dzięki nim możemy lepiej zrozumieć, jak punkty są rozmieszczone, co potem ułatwia dalsze pomiary. Numery punktów to też istotna sprawa, bo pozwalają na identyfikację i późniejsze wykorzystywanie w różnych projektach. Uśrednione długości linii też dostarczają nam info o odległościach. Niemniej jednak, rzędne i odcięte do szczegółów sytuacyjnych są informacjami, które nie powinny się tam znaleźć, bo robią zamieszanie i mogą być zbędne w kontekście podstawowych pomiarów. Zbyt duża ilość detali może prowadzić do nieporozumień i utrudniać późniejsze analizy, więc ważne jest, żeby każdy dokument był jasny i funkcjonalny.

Pytanie 35

Jaki typ błędu mógł wystąpić podczas pomiaru długości w kierunku powrotnym, jeśli osoba dokonująca pomiaru niepoprawnie określiła liczbę pełnych odłożeń taśmy, ponieważ zgubiła jedną szpilkę?

A. Przypadkowy

B. Losowy

C. Gruby

D. Systematyczny

Błędy klasyfikowane jako systematyczne, przypadkowe czy losowe, choć mogą występować w pomiarach, nie są odpowiednie w tym kontekście. Błąd systematyczny to błąd, który ma stały charakter i powtarza się w każdym pomiarze, co prowadzi do systematycznego zawyżenia lub zaniżenia wyników. W przypadku zgubienia szpilki, nie można mówić o takim charakterze błędu, ponieważ skutki są bardziej losowe i zależne od konkretnej sytuacji pomiarowej. Z drugiej strony, błąd przypadkowy odnosi się do nieprzewidywalnych fluktuacji w procesie pomiarowym, które mogą być spowodowane różnorodnymi czynnikami, takimi jak zmiany temperatury czy drgania. Wreszcie, pojęcie błędu losowego nie jest adekwatne do opisanego przypadku, ponieważ odnosi się do całkowicie nieprzewidywalnych błędów, które nie są wynikiem konkretnej pomyłki pomiarowej. W praktyce pomiarowej kluczowe znaczenie ma precyzyjne określenie liczby odłożeń oraz monitorowanie używanego sprzętu, aby unikać błędów, które mogą wprowadzać nieścisłości w wynikach, a w efekcie prowadzić do znacznych kosztów w procesach produkcyjnych i budowlanych.

Pytanie 36

Wyznacz wysokość reperu końcowego H_K, jeśli wysokość reperu początkowego wynosi H_P = 325,000 m, różnica wysokości na badanym odcinku wynosi Ah_P-K = 2500 mm, a poprawka ma wartość v_∆h = -10 mm?

A. HK = 322,510 m

B. HK = 327,490 m

C. HK = 322,490 m

D. HK = 327,510 m

Wielu użytkowników może popełnić błąd podczas obliczania wysokości reperu końcowego, myląc się w dodawaniu lub odejmowaniu wartości różnicy wysokości oraz poprawki. Obliczenia takie jak wysokość H_K powinny uwzględniać wszystkie elementy, w tym wysokość początkową H_P, różnicę wysokości Ah_P-K oraz poprawkę v_∆h. Błędne odpowiedzi mogą wynikać z niepoprawnego przeliczenia jednostek miar – zmiana milimetrów na metry musi być dokładna, ponieważ 2,500 mm to 2,500 m, a nie 2.5 m. Ponadto, błąd taki jak nieuwzględnienie znaku poprawki (-10 mm) powoduje przesunięcie końcowego wyniku. Innym typowym błędem jest ignorowanie kontekstu pomiarowego; w geodezji, staranność w podejściu do pomiarów ma kluczowe znaczenie dla późniejszych analiz i weryfikacji wyników. Dlatego też, aby uniknąć takich pomyłek, kluczowa jest znajomość i praktyka stosowania wzorów oraz zasad geodezyjnych, które pomagają w dokładnym i bezbłędnym przeprowadzaniu obliczeń.

Pytanie 37

Cyfra 2 w oznaczeniu ₂/₅, użytym przy oznaczaniu w terenie punktów hektometrowych utworzonych podczas wytyczania w terenie linii profilu podłużnego, wskazuje na

A. całkowitą liczbę metrów w jednym odcinku trasy

B. kompletną liczbę kilometrów od startu trasy

C. liczbę hektometrów w danym kilometrze trasy

D. numer hektometra w konkretnej sekcji kilometra

Wybór niepoprawnej odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego systemu oznaczania. Na przykład, odpowiedź wskazująca na numer hektometra w danym kilometrze sugeruje, że cyfra 2 odnosi się do odcinka hektometrowego, co jest mylące. W rzeczywistości nie stosuje się takiego zapisu w kontekście punktów pomiarowych. Koncepcja ta może prowadzić do błędnych założeń, ponieważ punkt 2 w schemacie ₂/₅ nie odnosi się do jednostek hektometrycznych, które są używane na bardziej lokalnym poziomie. Z kolei odniesienie do pełnej liczby metrów w jednym odcinku trasy pomija kluczowy aspekt systemu, który wyraźnie definiuje pełne kilometry. Może to być mylące, zwłaszcza gdy rozważamy różnice w jednostkach pomiarowych. Trzeba również brać pod uwagę, że standardy branżowe, które regulują oznaczanie tras, jasno określają, jak powinny być przedstawiane odległości, co jeszcze bardziej podkreśla, że numeracja kilometrów jest fundamentalna dla właściwego zrozumienia struktury tras. Często popełnianym błędem jest niezweryfikowanie kontekstu, w jakim są używane konkretne oznaczenia, co skutkuje wyborem odpowiedzi, które wydają się mieć sens, ale w rzeczywistości są sprzeczne z ustalonymi normami. Ważne jest, aby zawsze odnosić się do najnowszych standardów i praktyk w branży, aby unikać nieporozumień.

Pytanie 38

Na podstawie informacji zawartych w dzienniku oblicz wysokość osi celowej na stanowisku drugim (w kolumnie 8).

A. 303,971 m

B. 303,919 m

C. 303,946 m

D. 303,387 m

Wybór innych wartości, takich jak 303,946 m, 303,387 m lub 303,971 m, może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia procesu pomiarowego oraz zasadności użycia konkretnej wysokości osi celowej. Często mylone są pojęcia związane z wysokością nad poziomem morza oraz wysokością właściwą, co prowadzi do nieprecyzyjnych oszacowań. Istotne jest, aby zrozumieć, że każda wysokość osi celowej musi być obliczana na podstawie dokładnych danych z dziennika pomiarów, który zawiera informacje o wszystkich istotnych parametrach, takich jak różnice poziomów oraz współrzędne punktów. Problemy mogą również wynikać z błędów w odczycie lub interpretacji danych. Na przykład, pomijanie istotnych szczegółów z dziennika pomiarów, takich jak aktualizacje czy korekty, może prowadzić do wyboru niewłaściwej wartości. Należy także zwrócić uwagę na techniczne aspekty, takie jak kalibracja sprzętu pomiarowego, która jest kluczowa do uzyskania wiarygodnych wyników. W praktyce, pomiar wysokości osi celowej powinien być przeprowadzany wielokrotnie, aby zminimalizować ryzyko błędów, a uzyskane wyniki powinny być weryfikowane w kontekście istniejących danych geodezyjnych oraz standardów branżowych.

Pytanie 39

W trakcie projektowania osnów geodezyjnych nie przeprowadza się

A. stabilizacji punktów geodezyjnych

B. inwentaryzacji już istniejących punktów geodezyjnych

C. ustalenia lokalizacji i zabudowy poszczególnych punktów sieci

D. wywiadu z terenu

Podczas projektowania osnów geodezyjnych ważne jest, żeby najpierw zrobić inwentaryzację istniejących punktów. Dzięki temu wiemy, które z nich można wykorzystać w nowym projekcie i jaki mają stan. Wywiad terenowy też jest istotny, bo zbiera się dzięki niemu info o lokalnych warunkach, co jest konieczne, żeby dobrze zaplanować sieć punktów. Jeśli nie ustalimy właściwie lokalizacji punktów, to można mieć później problemy z ich funkcjonalnością. Często spotykanym błędem jest pomijanie tych kroków w projekcie. Stabilizacja punktów geodezyjnych nie powinna być pierwsza w tym procesie, bo to coś, co robimy dopiero po zaplanowaniu osnowy. Wiedza o tym, w jakiej kolejności działać, jest kluczowa, żeby projekt się udał. Jeśli nie przemyślimy wywiadu terenowego, inwentaryzacji oraz lokalizacji punktów, to mogą się pojawić problemy później, jak trudności z pomiarami czy błędy w danych. Stabilizacja punktów geodezyjnych powinna być na końcu, żeby zapewnić trwałość całej osnowy.

Pytanie 40

Podczas aktualizacji mapy zasadniczej w czasie pomiarów szczegółowych terenu sporządza się szkic

A. przeglądowy

B. inwentaryzacyjny

C. polowy

D. dokumentacyjny

Odpowiedź 'polowy' jest prawidłowa, ponieważ w kontekście aktualizacji mapy zasadniczej, szkic polowy odnosi się do dokumentacji szczegółów terenowych, które są zbierane bezpośrednio w terenie. Szkic polowy to podstawowe narzędzie, które geodeta wykorzystuje do uchwycenia szczególnych cech terenu, takich jak topografia, infrastruktura czy inne istotne elementy. Podczas pomiaru, szkic polowy pozwala na szybką rejestrację danych, które później zostaną przetworzone na mapę zasadniczą. Przykładem zastosowania szkicu polowego może być sytuacja, gdy geodeta pracuje w obszarze złożonym, gdzie istnieje wiele elementów do dokumentacji, takich jak budynki, drogi i obiekty naturalne. W takim przypadku, dokładny szkic polowy umożliwia efektywne odzwierciedlenie stanu rzeczywistego w późniejszej fazie opracowywania mapy. W branży geodezyjnej, standardy związane z tworzeniem szkiców polowych są ściśle określone przez normy ISO oraz wytyczne krajowych instytucji geodezyjnych, co zapewnia jednolitość i wysoką jakość dokumentacji.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej