Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 25 kwietnia 2025 21:47
Data zakończenia: 25 kwietnia 2025 22:06

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W przypadku nawiązania kontaktu z rodziną uczestnika warsztatów terapii zajęciowej, terapeuta zajęciowy powinien zanotować ten fakt

A. w dzienniku współpracy z rodziną

B. w indywidualnym planie pomocy

C. w kartotece zachowania podopiecznego

D. w formularzu wywiadu z rodziną

Zeszyt współpracy z rodziną to naprawdę ważne narzędzie podczas terapii zajęciowej. Dzięki niemu można na bieżąco zapisywać wszystko, co się dzieje pomiędzy terapeutą a rodziną uczestnika. Taki zapis bardzo ułatwia komunikację i współpracę, bo przecież chodzi o to, żeby wszyscy byli w tym razem, a podejście zorientowane na rodzinę to podstawa dzisiejszych praktyk terapeutycznych. W tym zeszycie można notować nie tylko kontakty, ale też różne uwagi o postępach uczestnika, sugestie od rodziny czy cele, które wszyscy chcą osiągnąć. Na przykład, jeżeli podczas rozmowy uda się ustalić nowe cele terapeutyczne, to zapis ich w zeszycie pomoże monitorować, jak wszystko idzie. To jest ważne, żeby mieć na oku postępy w terapii. Z tego, co pamiętam z wytycznych Polskiego Towarzystwa Terapii Zajęciowej, dokumentacja powinna być jasna i dostępna, co wspiera rodziny i pomaga w terapii.

Pytanie 2

Osoba z lekką niepełnosprawnością intelektualną, ze względu na swoje zdolności w obszarze myślenia i podejmowania decyzji

A. korzysta jedynie z systemu edukacji specjalnej

B. jest niezdolna do samodzielnego życia

C. może zamieszkiwać samodzielnie tylko w systemie mieszkań chronionych

D. jest w stanie znaleźć zatrudnienie na otwartym rynku pracy

Osoba z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim ma zazwyczaj zdolności do samodzielnego funkcjonowania i podejmowania decyzji w codziennym życiu, co umożliwia jej pracę na otwartym rynku pracy. Osoby te są często w stanie zdobyć kwalifikacje i umiejętności, które pozwalają im na aktywność zawodową, co jest zgodne z zasadami integracji społecznej oraz polityką zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami. Przykłady udanych integracji obejmują zatrudnienie w sektorze gastronomicznym, usługowym czy w handlu, gdzie mogą wykazać się swoimi umiejętnościami i przyczynić się do wartościowych wyników dla pracodawcy. Dobrą praktyką jest stosowanie dostosowań w miejscu pracy oraz programów wsparcia, które ułatwiają adaptację i integrację. Wiele organizacji stosuje model zatrudnienia wspieranego, który skupia się na indywidualnych potrzebach pracowników, co dodatkowo potwierdza, że osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim mogą i powinny być aktywne zawodowo.

Pytanie 3

W początkowej fazie terapii zajęciowej, aby właściwie zaplanować działania terapeutyczne dla nowo przyjętego uczestnika, należy

A. zachęcić go do podejmowania samodzielnych decyzji

B. ocenić umiejętności, którymi dysponuje

C. obiektywnie przedstawić mu jego trudności

D. nawiązać relację między nim a terapeutą

Wytworzenie więzi między terapeutą a uczestnikiem terapii zajęciowej jest kluczowym elementem pierwszej fazy procesu terapeutycznego. Zbudowanie zaufania pozwala uczestnikowi otworzyć się na terapeutyczne interwencje oraz wyrazić swoje potrzeby i obawy. Z perspektywy psychologii, relacja terapeutyczna jest fundamentalnym czynnikiem wpływającym na efektywność terapii. Badania pokazują, że silna więź między terapeutą a klientem znacząco zwiększa zaangażowanie uczestnika oraz poprawia wyniki terapeutyczne. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien wykazywać empatię, aktywne słuchanie oraz autentyczne zainteresowanie uczestnikiem. Przykładem zastosowania tej zasady może być technika 'otwartych pytań', która pozwala uczestnikowi na swobodne wyrażanie myśli i uczuć, co sprzyja lepszemu zrozumieniu jego sytuacji. Wspieranie uczestnika w odkrywaniu jego mocnych stron oraz akceptowanie jego emocji to również istotne elementy budowania tej relacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 4

W terapii skoncentrowanej na poprawie małej motoryki 7-letniego chłopca z MPD, powinno się uwzględnić

A. wyjścia do kina, teatru, filharmonii, opery

B. spacer do parku, bieganie, skakanie

C. dmuchanie balonów, puszczanie baniek

D. malowanie palcami, pędzelkiem, wypełnianie konturów

Malowanie palcami, pędzelkiem oraz wypełnianie konturów to techniki, które znacząco wspierają rozwój małej motoryki u dzieci, szczególnie tych z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD). Te aktywności wymagają precyzyjnych ruchów palców i dłoni, co sprzyja wzmacnianiu mięśni odpowiedzialnych za chwyt oraz koordynację ręka-oko. Dzieci uczą się kontrolować siłę nacisku oraz precyzję ruchów, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Przykładowo, korzystając z farb, dzieci mogą rozwijać umiejętności manualne poprzez malowanie na dużych powierzchniach, co pozwala na swobodne eksplorowanie ruchów oraz kreatywności. Takie działania są zgodne z zasadami terapii zajęciowej, gdzie ważne jest zaangażowanie dziecka w aktywności dostosowane do jego możliwości. Dodatkowo, tworzenie sztuki może mieć pozytywny wpływ na samopoczucie emocjonalne dziecka, co jest nieodłącznym elementem holistycznego podejścia do terapii.

Pytanie 5

Podopieczny cieszy się oglądaniem programów telewizyjnych. Jak terapeuta może wpłynąć na polepszenie jego umiejętności społecznych?

A. zorganizowanie grupowych spotkań telewizyjno-dyskusyjnych

B. okazanie wartości programów telewizyjnych

C. zaproszenie do udziału w projekcjach filmowych

D. wspólne przeglądanie oferty programowej telewizji

Zorganizowanie grupowych spotkań telewizyjno-dyskusyjnych jest skutecznym podejściem do poprawy uspołecznienia podopiecznego, ponieważ umożliwia on aktywne uczestnictwo w interakcji z innymi osobami, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Wspólne oglądanie programów telewizyjnych oraz dyskusje na ich temat sprzyjają wymianie myśli i doświadczeń, co może wzmacniać poczucie przynależności do grupy. Takie podejście jest zgodne z zasadami terapii grupowej, które kładą nacisk na współpracę i wzajemne wsparcie. Dodatkowo, grupowe dyskusje mogą pomóc w rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych, krytycznego myślenia oraz empatii. Przykładami takich spotkań mogą być regularne sesje, podczas których omawiane są różne aspekty poruszane w oglądanych programach, co dodatkowo motywuje uczestników do aktywności i dzielenia się własnymi spostrzeżeniami. Takie wydarzenia mogą być doskonałą okazją do nauki współpracy w zespole oraz budowania relacji interpersonalnych, co ma ogromne znaczenie w kontekście rehabilitacji społecznej.

Pytanie 6

Podopieczna z nadwagą często nie uczestniczy w zajęciach z gimnastyki ogólnej, pomimo że zaakceptowała je w swoim indywidualnym planie wsparcia i aktywizacji. Terapeuta nie zmusza jej do brania w nich udziału, a jednocześnie nakłada na nią obowiązek częstszego uczestnictwa w warsztatach choreoterapii. Proponuje podejście do rozwiązania konfliktu określone jako

A. rywalizacja

B. unikanie

C. kompromis

D. uleganie

Odpowiedź 'kompromisem' jest prawidłowa, ponieważ w sytuacji opisanej w pytaniu terapeuta stara się znaleźć rozwiązanie, które będzie satysfakcjonujące dla obu stron - podopiecznej oraz samego terapeuty. Kompromis w kontekście terapii i pracy z osobami z otyłością polega na tym, że terapeuta w pełni akceptuje decyzję podopiecznej o rezygnacji z zajęć gimnastyki ogólnej, jednocześnie proponując jej alternatywne formy aktywności, takie jak warsztaty choreoterapii. Tego rodzaju podejście jest zgodne z filozofią person-centered care, która kładzie nacisk na dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien efektywnie komunikować się z podopiecznym i być otwarty na jego pomysły oraz obawy, co sprzyja zaangażowaniu i motywacji do aktywności fizycznej. Przykładem może być wprowadzenie do programu terapeutycznego elementów, które są dla podopiecznej bardziej akceptowalne, a jednocześnie rozwijają jej umiejętności i sprzyjają poprawie kondycji fizycznej.

Pytanie 7

Zdolność interpretacji komunikatów niewerbalnych u pacjenta jest kluczowa dla

A. identyfikacji stanu emocjonalnego

B. postawienia diagnozy

C. ustalenia etapu choroby

D. nawiązania interakcji wzrokowej

Umiejętność odczytywania komunikatów niewerbalnych jest kluczowa w kontekście rozpoznawania stanu emocjonalnego podopiecznego, ponieważ większość naszego wyrażania emocji odbywa się poprzez gesty, mimikę i postawę ciała. Niewerbalne sygnały, takie jak sposób, w jaki osoba trzyma ciało, jej wyraz twarzy czy kontakt wzrokowy, mogą dostarczyć nieocenionych informacji na temat jej samopoczucia. Na przykład, osoba z opuszczonymi ramionami i smutną mimiką może doświadczać depresji, podczas gdy osoba z energicznym krokiem i uśmiechem może być radosna. W praktyce, obserwacja tych sygnałów pozwala specjalistom na szybką ocenę stanu psychicznego podopiecznego, co jest niezbędne w opiece zdrowotnej, psychologii czy terapii. Standardy opieki zdrowotnej, takie jak te określone przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne, podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta, w którym uwzględnia się zarówno aspekty werbalne, jak i niewerbalne komunikacji. Wiedza ta jest szczególnie ważna w kontekście osób, które mogą mieć trudności w wyrażaniu swoich emocji słowami, co jest częste w przypadku dzieci, osób starszych lub pacjentów z zaburzeniami psychicznymi.

Pytanie 8

Osoba z urazem kręgosłupa w wyniku wypadku drogowego pragnie nauczyć się efektywnie poruszać przy użyciu wózka inwalidzkiego. W związku z tym, na początku, terapeuta zajęciowy powinien nawiązać kontakt z

A. pedagogiem specjalnym

B. protetykiem

C. pracownikiem socjalnym

D. fizjoterapeutą

Fizjoterapeuta odgrywa kluczową rolę w procesie rehabilitacji osób z urazami kręgosłupa, ponieważ przeprowadza ocenę funkcjonalną i projektuje indywidualny program terapeutyczny, uwzględniając potrzeby pacjenta. W przypadku podopiecznego, który chce nauczyć się poruszać się za pomocą wózka inwalidzkiego, fizjoterapeuta dostosuje ćwiczenia i techniki, które pomogą wzmocnić mięśnie, poprawić koordynację oraz zwiększyć mobilność. Przykładowo, fizjoterapeuta może nauczyć pacjenta, jak prawidłowo wsiadać i wysiadać z wózka, jak manewrować w różnych warunkach oraz jak unikać urazów. W pracy z pacjentami z urazami kręgosłupa ważne jest również kształtowanie odpowiednich nawyków posturalnych i technik transportowych. Współpraca z fizjoterapeutą jest zgodna z wytycznymi zawartymi w standardach rehabilitacji, które podkreślają znaczenie wielodyscyplinarnego podejścia w usprawnianiu pacjentów. Dodatkowo, fizjoterapeuta może współpracować z innymi specjalistami, takimi jak protetycy, aby zapewnić najlepiej dopasowany sprzęt rehabilitacyjny.

Pytanie 9

Jaki styl komunikacji opiera się na wspólnej współpracy oraz szacunku dla opinii, potrzeb i oczekiwań pomiędzy terapeutą, podopiecznym a jego rodziną?

A. Partnerski

B. Paternalistyczny

C. Uległy

D. Autorytarny

Styl komunikacji partnerskiej opiera się na wzajemnej współpracy, otwartości i poszanowaniu dla wszystkich stron zaangażowanych w proces terapeutyczny. W tym modelu terapeuta traktuje podopiecznego oraz jego rodzinę jako równorzędnych partnerów, co sprzyja budowaniu zaufania i efektywnej współpracy. Przykładem może być wspólne ustalanie celów terapeutycznych, gdzie każdy członek zespołu ma możliwość wyrażenia swoich opinii i potrzeb. W praktyce terapeuci stosują różne techniki, takie jak aktywne słuchanie czy techniki wspierające, aby zaangażować podopiecznego w proces decyzyjny. Współpraca w zespole interdyscyplinarnym, w skład którego wchodzą specjaliści z różnych dziedzin, również jest kluczowa i opiera się na zasadzie partnerskiego podejścia. Takie działania są zgodne z wytycznymi organizacji zajmujących się zdrowiem psychicznym, które podkreślają znaczenie holistycznego i zindywidualizowanego podejścia do terapii, uwzględniającego cały kontekst życia pacjenta.

Pytanie 10

Główny cel terapii zajęciowej to

A. poprawa jakości życia pacjenta

B. osiągnięcie maksymalnej liczby uczestników zajęć

C. minimalizacja kosztów terapii

D. zwiększenie liczby sesji terapeutycznych

Terapia zajęciowa jest kluczowym elementem procesu rehabilitacji, której głównym celem jest poprawa jakości życia pacjenta. Dzięki terapii zajęciowej pacjenci mogą lepiej radzić sobie z codziennymi wyzwaniami, które wynikają z ich ograniczeń zdrowotnych. Poprawa jakości życia jest osiągana poprzez rozwijanie umiejętności niezbędnych do samodzielnego funkcjonowania, zwiększanie zdolności do uczestnictwa w życiu społecznym oraz wspieranie pacjentów w osiąganiu ich osobistych celów. Terapia zajęciowa obejmuje różnorodne działania i techniki, które są dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, co może obejmować zarówno działania artystyczne, jak i ćwiczenia fizyczne. Standardy profesjonalne w tej dziedzinie koncentrują się na holistycznym podejściu do pacjenta, uwzględniając jego potrzeby fizyczne, emocjonalne i społeczne. W praktyce oznacza to, że terapeuci zajęciowi starają się nie tylko poprawić zdolności fizyczne pacjenta, ale także wspierać jego rozwój emocjonalny i społeczny, co w konsekwencji prowadzi do ogólnej poprawy jakości życia.

Pytanie 11

Czynności realizowane w zakresie ergoterapii obejmują

A. organizowanie aktywności rekreacyjnych i wycieczek

B. dobieraniu odpowiednich parametrów mebli do zdolności i ograniczeń osoby podopiecznej

C. spędzanie czasu na takich pracach jak pielęgnacja roślin czy porządkowanie przestrzeni

D. tworzeniu obrazów z użyciem różnych technik malarskich

Ergoterapia jest dziedziną, która koncentruje się na wspieraniu osób w uczestnictwie w codziennych czynnościach, które są dla nich ważne. Jednym z podstawowych elementów ergoterapii jest wykonywanie różnorodnych prac manualnych, w tym pielęgnowanie roślin czy sprzątanie. Te aktywności nie tylko rozwijają umiejętności motoryczne podopiecznego, ale także wpływają na jego samodzielność i poczucie wartości. W terapii ergoterapeutycznej szczególnie ważne jest dostosowanie zajęć do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjenta, co jest zgodne z zasadami terapii skoncentrowanej na kliencie. Przykłady praktyczne mogą obejmować organizowanie zajęć związanych z ogrodnictwem, które nie tylko angażują w codzienne czynności, ale również sprzyjają relaksacji i poprawie samopoczucia psychicznego. Ergoterapeuci stosują takie techniki, aby wspierać pacjentów w osiąganiu ich celów życiowych i ułatwianiu im powrotu do niezależności. Stosowanie takich prac jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie zdrowia, które podkreślają znaczenie aktywnego udziału w życiu społecznym i osobistym.

Pytanie 12

U pacjenta skierowanego na oddział psychiatryczny w celu oceny zaburzeń nastroju terapeuta zauważył mimowolne ruchy pląsawicze. Co one sugerują?

A. motoryki małej w chorobie Parkinsona

B. rozwojowe w zespole Retta

C. motoryki dużej w rozwoju choroby Huntingtona

D. neurologiczne właściwe dla zespołu Tourette'a

Ruchy pląsawicze są często mylone z objawami innych zaburzeń neurologicznych, takich jak zespół Tourette'a, zespół Retta czy choroba Parkinsona, co może prowadzić do błędnych diagnoz. Zespół Tourette'a jest zaburzeniem charakteryzującym się tikami ruchowymi i wokalnymi, które nie mają charakteru pląsawiczego. Ruchy te są bardziej stereotypowe i nie są wynikiem degeneracji neuronów, co odróżnia je od pląsawicy. W kontekście zespołu Retta, jest to zaburzenie rozwojowe, które dotyka głównie dziewczynki, a jego objawy obejmują regresję rozwoju psychomotorycznego, co również nie jest związane z pląsawicą. Choroba Parkinsona, na którą często wskazuje się w kontekście zaburzeń motoryki małej, objawia się głównie drżeniem spoczynkowym i sztywnością, jednak nie ma ona bezpośredniego związku z pląsawicą. Błędem myślowym w tych interpretacjach jest nieodróżnianie charakterystyki objawów i ich powiązań z konkretnymi schorzeniami. Dlatego kluczowe jest, aby w diagnozowaniu zaburzeń nastroju i objawów ruchowych wykorzystywać dokładną wiedzę na temat różnicowania chorób, co pozwala na skuteczną interwencję terapeutyczną oraz odpowiednie kierowanie pacjentów na dalsze badania.

Pytanie 13

Warsztaty terapii zajęciowej prowadzą działania w zakresie rehabilitacji społecznej oraz zawodowej, mające na celu osiągnięcie przez uczestnika przede wszystkim

A. umiejętności związanych z różnymi technikami

B. jak największej sprawności fizycznej

C. swobody w komunikacji

D. możliwie niezależnego i samodzielnego życia

Warsztaty terapii zajęciowej (WTZ) mają na celu wsparcie osób z niepełnosprawnościami w dążeniu do maksymalnej niezależności życiowej. Odpowiedź, która wskazuje na dążenie do możliwie niezależnego i samodzielnego życia, jest zgodna z przyjętymi standardami rehabilitacji społecznej. W ramach WTZ uczestnicy uczą się nie tylko umiejętności praktycznych, ale także społecznych i emocjonalnych, które są niezbędne do funkcjonowania w społeczeństwie. Przykłady takich umiejętności to zarządzanie finansami, gotowanie, czy umiejętności interpersonalne. Takie wsparcie pozwala na integrowanie się z otoczeniem oraz nawiązywanie relacji międzyludzkich, co jest kluczowe dla poprawy jakości życia. Dążenie do samodzielności jest również zgodne z zasadami Konwencji o prawach osób z niepełnosprawnościami, która podkreśla znaczenie zapewnienia dostępności i wsparcia dla osób z ograniczeniami. W ten sposób, WTZ działają jako platforma, która umożliwia osobom z niepełnosprawnościami rozwój i aktywizację, co przekłada się na ich większe zaangażowanie w życie społeczne.

Pytanie 14

Styl, w którym jedna strona ustępuje drugiej i rezygnuje z własnych potrzeb, aby zachować dobre relacje z partnerem, nazywany jest

A. rzeczowy

B. miękki

C. unikający

D. twardy

Styl miękki w negocjacjach odnosi się do podejścia, które skupia się na utrzymaniu dobrych relacji interpersonalnych oraz szacunku dla drugiej strony. Osoby stosujące ten styl często ustępują w kwestiach mniej istotnych, aby zaspokoić potrzeby partnera i zbudować zaufanie. Przykładem mogą być negocjacje między dostawcą a klientem, gdzie dostawca może zgodzić się na obniżenie ceny na mniejsze zamówienia, aby zbudować długoterminową współpracę. Ważne jest, aby podczas negocjacji używać technik aktywnego słuchania, co pozwala na lepsze zrozumienie oczekiwań drugiej strony. W praktyce styl miękki może być skuteczny w sytuacjach, gdzie priorytetem jest dalsza współpraca i relacje, co jest zgodne z podejściem opartym na win-win, promowanym w wielu standardach negocjacyjnych takich jak principled negotiation. Warto również pamiętać, że chociaż ustępowanie jest korzystne w wielu sytuacjach, kluczowe jest utrzymanie równowagi między własnymi potrzebami a potrzebami partnera, aby uniknąć sytuacji niekorzystnych w przyszłości.

Pytanie 15

Jaką metodę rozwiązania konfliktów wykorzystał terapeuta, zmieniając temat dyskusji i przechodząc do analizy problemu, w którym łatwiej można uzyskać porozumienie z uczestnikiem zajęć, aby odroczyć rozwiązanie konkretnego zagadnienia?

A. Kompromis

B. Uleganie

C. Unikanie

D. Dominację

Styl dominacji, który często jest mylony z innymi metodami rozwiązywania konfliktów, polega na narzuceniu swojego punktu widzenia innym. Osoba, która stosuje dominację, chce mieć pełną kontrolę nad sytuacją, co zazwyczaj prowadzi do większych napięć i może zepsuć relacje. Uleganie z kolei to jakby skłonność do podporządkowania się potrzebom innych. Może to przynieść chwilowe korzyści, ale na dłuższą metę rodzi frustrację i brak zadowolenia z relacji. Kompromis, który jest zbliżoną metodą, polega na tym, że obie strony rezygnują z części swoich żądań. To może być korzystne, ale nie zawsze daje pełne zadowolenie obu stron. Wybierając dominację, uleganie lub kompromis, ludzie często myślą, że można rozwiązać konflikt bez trudnych rozmów. Jednak unikanie konfliktu może być czasami bardziej skuteczne, gdy chwilowo odciąga nas od emocji, a nie kiedy ciągle omijamy problem. Długotrwałe stosowanie dominacji, ulegania czy kompromisu może zniechęcić do współpracy i nie rozwiązać ważnych spraw, co prowadzi do powracających konfliktów.

Pytanie 16

Osoba, która doznała urazu w wyniku wypadku drogowego, uczy się poruszać na wózku inwalidzkim. Jaką grupę przeszkód powinno się najpierw usunąć z jej otoczenia, aby zapewnić jej niezależność w działaniach związanych z samoobsługą?

A. Edukacyjnych

B. Architektonicznych

C. Kulturowych

D. Społecznych

Wybór grupy barier architektonicznych jako pierwszej do usunięcia jest kluczowy dla zapewnienia osobom poruszającym się na wózkach inwalidzkich samodzielności w codziennych czynnościach. Barierami architektonicznymi są wszelkie przeszkody w budynkach i przestrzeniach publicznych, które utrudniają lub uniemożliwiają dostęp do tych miejsc. Przykłady obejmują schody, wąskie drzwi, brak podjazdów czy niewłaściwe oznakowanie przestrzeni. Usunięcie tych barier jest zgodne z zasadami projektowania uniwersalnego, które promuje dostępność dla wszystkich użytkowników, niezależnie od ich potrzeb. W praktyce, wprowadzenie takich udogodnień jak rampy, windy i odpowiednio szerokie przejścia znacząco poprawia komfort życia osób z niepełnosprawnościami. Standardy budowlane w wielu krajach, w tym normy dostępności, wskazują na konieczność eliminacji barier architektonicznych, co jest nie tylko wymogiem prawnym, ale także moralnym, aby zapewnić równość w dostępie do przestrzeni publicznych. W związku z tym, koncentrując się na usuwaniu barier architektonicznych, możemy znacznie przyczynić się do poprawy jakości życia osób z ograniczeniami mobilności.

Pytanie 17

Cechą charakterystyczną osób z zespołem Downa jest

A. niższa niż w całym społeczeństwie częstość występowania wrodzonych wad serca

B. mniejsze niż w całym społeczeństwie ryzyko zachorowania na choroby tarczycy

C. wyższe niż w całym społeczeństwie zdolności poznawcze określone testem IQ

D. wyższe niż w całym społeczeństwie ryzyko wystąpienia choroby Alzheimera w młodszym wieku

Osoby z zespołem Downa charakteryzują się wyższym ryzykiem wystąpienia choroby Alzheimera o wczesnym początku, co jest wynikiem dodatkowego chromosomu 21. Badania wykazują, że około 30-50% osób z zespołem Downa rozwija demencję w wieku 50 lat lub młodszym, co znacznie wykracza poza ryzyko w populacji ogólnej. Istotnym aspektem jest, że zaburzenia neurodegeneracyjne, takie jak choroba Alzheimera, wiążą się z akumulacją białek beta-amyloidowych i tau, które są również obserwowane u pacjentów z zespołem Downa. W praktyce oznacza to, że opiekunowie oraz specjaliści z zakresu zdrowia psychicznego powinni być świadomi tego ryzyka i monitorować osoby z zespołem Downa pod kątem wczesnych objawów demencji. Wczesna diagnoza i interwencja mogą znacznie poprawić jakość życia tych ludzi. Dobrze jest także wprowadzać terapie wspierające funkcje poznawcze, takie jak stymulacja intelektualna i terapia zajęciowa, by łagodzić objawy i spowalniać postęp choroby.

Pytanie 18

Jaką metodę zasugerował terapeuta, rekomendując podopiecznej po mastektomii uczestnictwo w terapii poprzez pracę, aby przywrócić sprawność funkcjonalną ramienia oraz stawu barkowego?

A. Socjoterapię

B. Arteterapię

C. Ergoterapię

D. Ludoterapię

Arteterapia, socjoterapia oraz ludoterapia, mimo że są to wartościowe metody terapeutyczne, nie są odpowiednie w kontekście rehabilitacji fizycznej po mastektomii. Arteterapia polega na wykorzystaniu sztuki jako narzędzia do ekspresji emocji i rozwijania kreatywności. Choć może wspierać zdrowie psychiczne, nie koncentruje się na fizycznym przywracaniu sprawności ruchowej, co jest kluczowe w przypadku pacjentów po operacjach onkologicznych. Socjoterapia, z drugiej strony, skupia się na interakcjach społecznych i wsparciu emocjonalnym, co również ma swoje miejsce w procesie rehabilitacji, ale nie dostarcza bezpośrednich narzędzi do poprawy funkcji fizycznych ramienia i barku. Ludoterapia, która odnosi się do zabaw i aktywności mających na celu integrację społeczną i rozwój emocjonalny, nie jest skoncentrowana na aspektach rehabilitacji fizycznej. Te metody mogą być uzupełniające, ale nie zastępują konkretnego celu, jakim jest przywracanie sprawności funkcjonalnej. Warto zrozumieć, że proces rehabilitacji po mastektomii wymaga specjalistycznego podejścia, które łączy ze sobą różne formy terapii, ale kluczowym elementem jest ergoterapia, która dostarcza pacjentom narzędzi do odzyskania sprawności fizycznej.

Pytanie 19

Osoba z chorobą Parkinsona ma trudności z przełykaniem jedzenia. Często zdarza jej się dławić i krztusić. Jakie potrzeby są u niej zaburzone?

A. Afiliacji i bezpieczeństwa

B. Afiliacji i uznania

C. Fizjologiczne i bezpieczeństwa

D. Fizjologiczne i samorealizacji

Podopieczny z chorobą Parkinsona, który ma trudności w połykaniu pokarmów, cierpi na zaburzenia związane z potrzebami fizjologicznymi i bezpieczeństwa. Potrzeby fizjologiczne obejmują podstawowe funkcje życiowe, takie jak prawidłowe odżywianie i zdolność do połykania. Dławienie się i krztuszenie przy jedzeniu wskazują na zaburzenia w tym zakresie, co może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, takich jak niedożywienie czy aspiracja pokarmów do dróg oddechowych. Potrzeba bezpieczeństwa natomiast dotyczy poczucia braku zagrożenia i stabilności. Osoba z trudnościami w połykaniu może doświadczać lęku i niepokoju związanych z jedzeniem, co potęguje uczucie zagrożenia. W kontekście opieki nad osobami z chorobą Parkinsona, kluczowe jest stosowanie strategii, które zwiększają bezpieczeństwo podczas posiłków, takie jak: podawanie pokarmów w odpowiedniej konsystencji, odpowiednia pozycja ciała podczas jedzenia i zapewnienie wsparcia psychologicznego. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi opieki nad pacjentami neurologicznymi, ważne jest ciągłe monitorowanie zdolności pacjenta do połykani i dostosowywanie diety do jego możliwości.

Pytanie 20

Podopieczna z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, która niedawno zaczęła być kłótliwa, oddała swoją biżuterię w lombardzie i wzięła kredyt w banku. Śpi zaledwie 2-3 godziny każdej nocy, a w godzinach nocnych przegląda portale społecznościowe, uruchomiła również internetowy biznes "Kobieta sukcesu". Przedstawione zachowania mogą sugerować, że doszło do

A. dysforii

B. paratymii

C. dystymii

D. manii

Zachowania opisanej podopiecznej są charakterystyczne dla manii, która jest jednym z epizodów w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Mania objawia się podwyższonym nastrojem, zwiększoną aktywnością, impulsywnością oraz obniżoną potrzebą snu, co jest doskonale widoczne w przypadku tej pacjentki, która śpi jedynie 2-3 godziny na dobę oraz intensywnie angażuje się w działania takie jak otwieranie nowego biznesu. Zwiększone wydatki, jak oddanie biżuterii pod zastaw oraz zaciągnięcie kredytu, mogą świadczyć o braku rozsądku i myśleniu o wysokim ryzyku, co jest typowe dla fazy manii. W praktyce klinicznej, istotne jest monitorowanie takich objawów, aby wdrożyć odpowiednią interwencję terapeutyczną, która może obejmować farmakoterapię i psychoterapię. Efektywne leczenie manii polega na stabilizacji nastroju i przywróceniu pacjenta do funkcjonowania w codziennym życiu, co może zostać osiągnięte m.in. poprzez leki stabilizujące nastrój oraz wsparcie psychologiczne.

Pytanie 21

Zmęczenie jest przyczyną zakłóceń w komunikacji o typie

A. wewnętrznym

B. zewnętrznym

C. społecznym

D. kulturowym

Zmęczenie, które często występuje w kontekście komunikacji, jest źródłem zakłóceń o charakterze wewnętrznym. Oznacza to, że wpływa na sposób, w jaki jednostka przetwarza informacje, interpretuje komunikaty oraz reaguje na nie. W kontekście psychologii komunikacji, zrozumienie wpływu zmęczenia na zdolność koncentracji i pamięci jest kluczowe. Na przykład, pracownik zmęczony po długim dniu ma trudności z przetwarzaniem skomplikowanych informacji, co może prowadzić do nieporozumień podczas spotkań lub rozmów. Dobre praktyki w środowisku zawodowym sugerują, aby zapewnić regularne przerwy oraz stosować techniki zarządzania stresem, co może pomóc w minimalizacji negatywnych efektów zmęczenia. Warto także zwrócić uwagę na ergonomię miejsca pracy oraz na organizację zadań, aby zminimalizować zmęczenie i poprawić efektywność komunikacji.

Pytanie 22

Osoba ta bierze udział w zajęciach skoncentrowanych na realizacji złożonych, ale opanowanych 1 rutynowych czynności ruchowych, które wymagają zapamiętania prostych umiejętności oraz kolejności ich wykonania, takich jak zakładanie odzieży. Terapeuta powinien zorganizować te zajęcia w kontekście problemu

A. atoni

B. apraksji

C. afazji

D. aleksji

Apraksja to zaburzenie, które dotyczy zdolności do wykonywania zaplanowanych, złożonych ruchów, mimo że nie ma problemów z siłą czy koordynacją. Osoby z apraksją mogą mieć trudności w wykonywaniu codziennych czynności, takich jak ubieranie się, co wymaga pamięci o sekwencji działań. Zajęcia ukierunkowane na naukę i utrwalanie prostych umiejętności oraz ich kolejności są kluczowe w rehabilitacji osób z tym zaburzeniem. Terapeuta powinien zastosować techniki, takie jak modelowanie, powtarzanie oraz użycie wizualnych wskazówek, aby wspierać pacjenta w nauce. Przykładowo, wykorzystanie obrazków przedstawiających poszczególne etapy ubierania się może pomóc w ułatwieniu zapamiętywania kolejności czynności. Ważne jest również dostosowanie ćwiczeń do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest zgodne z zasadami person-centered therapy, które zakładają, że terapie powinny być skrojone na miarę potrzeb i możliwości pacjenta.

Pytanie 23

Jaki dokument jest tworzony w warsztatach terapii zajęciowej dla każdego uczestnika?

A. Indywidualny plan działania wspierającego

B. Program rewalidacji

C. Indywidualny program rehabilitacji

D. Indywidualny plan opieki

Odpowiedzi wskazujące na indywidualny plan postępowania wspierającego, indywidualny plan opieki oraz program rewalidacji nie są właściwe w kontekście warsztatów terapii zajęciowej. Indywidualny plan postępowania wspierającego, chociaż istotny, ma szerszy charakter i niekoniecznie koncentruje się na aspektach rehabilitacyjnych oraz rozwojowych uczestnika. Z kolei indywidualny plan opieki odnosi się głównie do aspektów medycznych i pielęgnacyjnych, koncentrując się na codziennej opiece nad osobami, co nie pokrywa się z celami terapeutycznymi warsztatów. Na uwagę zasługuje również program rewalidacji, który dotyczy edukacji oraz wsparcia dzieci i młodzieży z niepełnosprawnościami, a nie jest bezpośrednio powiązany z dorosłymi uczestnikami terapii zajęciowej. Uczestnicy mogą mylić te dokumenty, ponieważ każdy z nich ma swoje specyficzne cele i zastosowania, co może prowadzić do nieporozumień w zakresie wsparcia, jakie powinni otrzymać. Zrozumienie różnic między tymi planami jest kluczowe dla skutecznej terapii, dlatego ważne jest, aby osoby zaangażowane w proces terapeutyczny potrafiły prawidłowo identyfikować odpowiednie dokumenty i ich zastosowanie w praktyce.

Pytanie 24

Przygotowując formularz karty informacyjnej dla osób ubiegających się o uczestnictwo w zajęciach ośrodka wsparcia, należy koniecznie uwzględnić w nim

A. klauzulę wyrażającą zgodę na przetwarzanie danych osobowych zawartych w formularzu

B. wskazania do terapii zgodnie z orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności

C. informację o historii hospitalizacji z ostatnich lat oraz dawkowanie stosowanych leków

D. szczegółowe dane na temat struktury rodziny uczestnika

Klauzula zgody na przetwarzanie danych osobowych jest kluczowym elementem kwestionariusza karty informacyjnej dla kandydatów do uczestnictwa w zajęciach ośrodka wsparcia. Zgodnie z Rozporządzeniem o Ochronie Danych Osobowych (RODO), przetwarzanie danych osobowych wymaga uzyskania wyraźnej zgody osoby, której dane dotyczą. Bez tej klauzuli, wszelkie informacje zawarte w kwestionariuszu nie mogą być legalnie przetwarzane ani przechowywane, co może prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych dla ośrodka. Przykładowo, w sytuacji, gdy osoba przekaże swoje dane w celu skorzystania z terapii, a ośrodek nie uzyska zgody na ich przetwarzanie, może to skutkować naruszeniem jej prywatności. Oprócz samej zgody, klauzula powinna zawierać informacje o celu przetwarzania danych, sposobie ich wykorzystania oraz prawie dostępu do danych osobowych. Taka praktyka jest również zgodna z najlepszymi standardami w zakresie ochrony danych, co sprzyja budowaniu zaufania między ośrodkiem a jego uczestnikami.

Pytanie 25

Wynik 7 punktów w skali Norton, odnotowany w dokumentacji pacjenta w ośrodku pomocy społecznej dla osób z przewlekłymi schorzeniami somatycznymi, wskazuje, że podopieczny

A. jest w dużym stopniu niesprawny w zakresie codziennych czynności

B. jest w znacznym stopniu narażony na odleżyny

C. może samodzielnie poruszać się poza miejscem zamieszkania

D. ma problemy z niedożywieniem oraz niedowagą

Wynik 7 punktów w skali Norton wskazuje na znaczne ryzyko wystąpienia odleżyn, co jest kluczowe w opiece nad osobami z przewlekłymi schorzeniami somatycznymi. Skala Norton służy do oceny ryzyka wystąpienia odleżyn, uwzględniając czynniki takie jak ogólny stan zdrowia pacjenta, poziom aktywności, mobilność oraz stan skóry. Przykładowo, pacjenci z ograniczoną mobilnością, którzy spędzają długie godziny w jednej pozycji, są szczególnie narażeni na powstawanie odleżyn. W praktyce, personel medyczny powinien regularnie monitorować stan pacjenta, stosować odpowiednie techniki pielęgnacji skóry oraz wprowadzać programy aktywizacji, aby zmniejszyć ryzyko. Zgodnie z wytycznymi European Pressure Ulcer Advisory Panel (EPUAP), istotne jest również stosowanie odpowiednich materacy przeciwodleżynowych oraz edukacja pacjentów i ich rodzin na temat zapobiegania odleżynom. Takie podejście nie tylko poprawia jakość życia podopiecznych, ale również zmniejsza obciążenie systemu opieki zdrowotnej poprzez prewencję komplikacji zdrowotnych.

Pytanie 26

Skuteczny plan terapii i rehabilitacji dla pacjenta powinien być

A. celowy, spójny, elastyczny, terminowy

B. elastyczny, bezterminowy, usystematyzowany, urozmaicony

C. wykonalny, stały, konsekwentny, urozmaicony

D. stały, wykonalny, przejrzysty, uporządkowany

Dobry plan terapii i rehabilitacji powinien być celowy, spójny, elastyczny oraz terminowy, ponieważ każdy z tych elementów odgrywa kluczową rolę w skuteczności procesu terapeutycznego. Celowość oznacza, że działania terapeutyczne są zgodne z ustalonymi celami, które powinny być jasno zdefiniowane na początku terapii. Spójność natomiast wskazuje na potrzebę harmonijnego integrowania różnych metod i technik, co pozwala na osiągnięcie synergii w leczeniu. Elastyczność jest niezbędna, aby dostosować plan do zmieniających się potrzeb pacjenta, co jest istotne zwłaszcza w długoterminowych terapiach, gdzie postępy mogą wymagać modyfikacji strategii. Terminowość odnosi się do konieczności realizacji działań w wyznaczonych ramach czasowych, co pozwala na monitorowanie efektów oraz wprowadzanie ewentualnych korekt. Praktycznym przykładem może być rehabilitacja po urazie, gdzie terapeuta może zaplanować serie ćwiczeń mających na celu odbudowę siły mięśniowej, ale także elastycznie dostosować intensywność i rodzaj ćwiczeń w zależności od reakcji pacjenta, co zwiększa efektywność wsparcia.

Pytanie 27

Osoba z nadmiernym napięciem w mięśniach oraz trudnościami w koordynacji ruchowej interesuje się zwierzętami i pragnie się nimi zajmować. Jaką metodę powinien wybrać terapeuta zajęciowy w celu wspierania jego aktywności fizycznej?

A. Ludoterapię

B. Silwoterapię

C. Hilaroterapię

D. Hipoterapię

Hipoterapia jest metodą terapeutyczną, w której wykorzystuje się konie w celu poprawy stanu zdrowia psychofizycznego pacjentów. W kontekście podopiecznego z nadmiernym napięciem mięśniowym oraz zaburzeniami w zakresie koordynacji ruchowej, hipoterapia stanowi doskonały wybór. Dzięki kontaktowi z koniem, pacjent angażuje się w różnorodne formy aktywności fizycznej, co przyczynia się do redukcji napięcia mięśniowego oraz rozwijania umiejętności motorycznych. Konie poruszają się w sposób dynamiczny, co wymusza na jeźdźcu dostosowanie swojego ciała do ruchów zwierzęcia, co znacząco wpływa na poprawę równowagi, koordynacji oraz propriocepcji. Ponadto, hipoterapia ma również walory psychiczne – kontakt ze zwierzęciem może przynieść ulgę w stresie oraz poprawić samopoczucie emocjonalne pacjenta. W praktyce terapeuci zajęciowi często łączą hipoterapię z innymi formami terapii, co potęguje efekty terapeutyczne i wspiera szerokie spektrum rozwoju podopiecznego. Warto również zaznaczyć, że hipoterapia jest zgodna z zaleceniami medycznymi oraz standardami terapii zajęciowej, co potwierdza jej skuteczność w pracy z osobami z różnymi niepełnosprawnościami.

Pytanie 28

Koniecznym warunkiem dla werbalnej komunikacji interpersonalnej jest

A. możliwość obserwacji mimiki twarzy nadawcy przez odbiorcę

B. bezpośredni osobisty kontakt pomiędzy nadawcą a odbiorcą

C. rozumienie przez odbiorcę dźwięków lub symboli nadawanych

D. intonacja oraz gesty odpowiadające treści przekazu

W kontekście komunikacji interpersonalnej werbalnej, pominięcie kluczowej roli rozumienia nadawanych dźwięków lub symboli przez odbiorcę prowadzi do błędnych wniosków. Intonacja i gestykulacja, mimo że są istotnymi dodatkowymi elementami, nie są fundamentalne dla samego procesu wymiany informacji. Ich rola polega na wzbogaceniu komunikatu, ale bez zrozumienia słów, nawet najbardziej wyrazista intonacja czy gesty nie będą miały znaczenia. Również śledzenie mimiki twarzy może wspierać komunikację, jednak nie jest warunkiem koniecznym, ponieważ wiele interakcji odbywa się na odległość lub za pośrednictwem technologii. Podobnie, bezpośredni osobisty kontakt może ułatwić proces, ale nie jest absolutnie niezbędny, szczególnie w erze komunikacji cyfrowej, gdzie rozmowy telefoniczne czy wideokonferencje stają się coraz powszechniejsze. W rzeczywistości, kluczowy błąd polega na przyjęciu, że tylko fizyczna obecność lub dodatkowe sygnały niewerbalne zapewniają skuteczną komunikację. Dlatego ćwiczenie umiejętności słuchania, krytycznego myślenia i interpretacji treści jest niezbędne, aby unikać nieporozumień i skutecznie przekazywać swoje myśli i emocje. Warto zwrócić uwagę na te aspekty, aby doskonalić swoje zdolności komunikacyjne w różnych kontekstach.

Pytanie 29

Przygotowując zajęcia dla osoby słabo widzącej, głównie należy pamiętać

A. o wyższym blacie stołu

B. o wsparciu pod przedramię

C. o zapewnieniu siedzenia z komfortowym oparciem

D. o odpowiednim oświetleniu miejsca pracy

Właściwe oświetlenie stanowiska pracy jest kluczowe dla osób słabo widzących, ponieważ odpowiednie natężenie i kierunek światła wpływają na zdolność do dostrzegania detali oraz kontrastów. W przypadku osób z ograniczoną widocznością, wykorzystanie jasnego, rozproszonego oświetlenia, które minimalizuje cienie, jest niezmiernie ważne. Przykładowo, lampy LED o wysokiej mocy lub oświetlenie z regulacją jasności mogą być stosowane, aby dostosować warunki pracy do indywidualnych potrzeb podopiecznego. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę na barwę światła; światło o cieplejszej temperaturze (około 3000 K) może być bardziej komfortowe, podczas gdy chłodniejsze (około 5000 K) może pomóc w bardziej szczegółowych zadaniach. Zgodnie z rekomendacjami Polskiego Standardu Oświetlenia, miejsca pracy powinny być dostosowane tak, aby umożliwić komfortowe wykonywanie zadań bez nadmiernego obciążenia wzroku. Poza tym, warto również zainwestować w pomocne akcesoria, takie jak lupa z podświetleniem, co może dodatkowo ułatwić pracę.

Pytanie 30

W jaki sposób można wyrażać empatię w formie werbalnej i niewerbalnej wobec bliskich pacjenta znajdującego się w hospicjum, stosując odpowiednią technikę?

A. parafrazowania

B. dowartościowania

C. potakiwania

D. odzwierciedlania

Odpowiedź 'odzwierciedlania' jest prawidłowa, ponieważ technika ta polega na aktywnym słuchaniu i odwzorowywaniu emocji oraz myśli pacjenta i jego rodziny. W kontekście hospicjum, gdzie pacjenci i ich bliscy często przeżywają intensywne emocje związane z chorobą i zbliżającą się utratą, odzwierciedlanie staje się kluczowym narzędziem w budowaniu relacji opartych na zrozumieniu i wsparciu. Przykładem może być sytuacja, w której rodzina wyraża lęk i smutek związany z chorobą bliskiego. Opiekun, używając techniki odzwierciedlania, może odpowiedzieć: 'Rozumiem, że czujecie się zaniepokojeni i smutni w tej sytuacji'. Takie podejście nie tylko potwierdza przeżywane uczucia, ale także tworzy przestrzeń do dalszej rozmowy i wsparcia. W standardach opieki paliatywnej, odzwierciedlanie jest zalecane jako metoda wspierająca proces komunikacji oraz budowanie zaufania, co jest niezmiernie istotne w kontekście opieki nad osobami w terminalnym stadium choroby.

Pytanie 31

Aby poprawić umiejętności istotne w relacjach międzyludzkich, terapeuta zajęciowy powinien przeprowadzić trening w zakresie

A. lekowym

B. budżetowym

C. umiejętności interpersonalnych

D. umiejętności wychowawczych

Umiejętności interpersonalne są kluczowym elementem w pracy terapeuty zajęciowego z podopiecznymi, szczególnie tymi z zaburzeniami psychicznymi. Terapeuta powinien dążyć do rozwijania umiejętności komunikacji, empatii i współpracy, co umożliwia mieszkańcom skuteczniejsze interakcje z innymi. Trening umiejętności interpersonalnych obejmuje różnorodne techniki, takie jak odgrywanie ról, ćwiczenia w grupach oraz symulacje sytuacji codziennych, co wspiera rozwój społeczny i emocjonalny uczestników. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta organizuje sesje grupowe, gdzie podopieczni uczą się wyrażania swoich uczuć i myśli w bezpiecznym środowisku. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest niezbędne dla poprawy jakości życia osób z zaburzeniami psychicznymi. Takie podejście nie tylko poprawia ich zdolności do nawiązywania relacji, ale także zwiększa ich niezależność oraz integrację społeczną.

Pytanie 32

Terapeuta, pracując z sześcioletnim dzieckiem, które doświadcza intensywnego napięcia emocjonalnego, wycofuje się z grupy oraz odczuwa strach przed otaczającą go rzeczywistością, powinien zastosować

A. szkolenie w zakresie radzenia sobie z gniewem

B. szkolenie umiejętności praktycznych

C. bajkoterapię

D. terapię zajęciową

Bajkoterapia jest skuteczną metodą terapeutyczną, zwłaszcza w pracy z dziećmi, które doświadczają silnego napięcia emocjonalnego, lęku i izolacji. Ta forma terapii wykorzystuje opowieści i bajki jako narzędzie do wyrażania emocji, zrozumienia trudnych sytuacji oraz rozwijania zdolności interpersonalnych. Dzieci, poprzez identyfikację z bohaterami bajek, mogą bezpiecznie eksplorować swoje uczucia i obawy. Przykładem może być opowiadanie bajki o dziecku, które zmaga się z lękiem, co pozwala małemu pacjentowi na refleksję nad własnymi odczuciami i sytuacją. Bajkoterapia wspiera rozwój wyobraźni oraz kreatywności, a także może być wykorzystywana do nauki rozwiązywania problemów i radzenia sobie z emocjami. Dodatkowo, wykorzystanie bajek w terapii jest zgodne z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, które podkreśla znaczenie podejść dostosowanych do potrzeb dzieci. Z perspektywy praktycznej, terapeuci mogą integrować bajkoterapię z innymi metodami pracy, takimi jak arteterapia czy gry terapeutyczne, co wzbogaca proces terapeutyczny i zwiększa jego efektywność.

Pytanie 33

Terapeuta, sugerując uczestnikom warsztatów rękodzielniczych wykonanie kwiatów z satynowych tasiemek i koralików, przy wykorzystaniu kleju na gorąco, płomienia świecy, pęsety, igły oraz nici, zastosował technikę

A. decoupage

B. origami

C. sutaszu

D. kanzashi

Kanzashi to tradycyjna japońska technika tworzenia dekoracji do włosów, która wykorzystuje różnorodne materiały, w tym satynowe wstążki i koralik, co idealnie wpisuje się w opisane w pytaniu zajęcia. W procesie tworzenia kwiatów kanzashi kluczowym elementem jest precyzyjne formowanie wstążek w odpowiednie kształty, co wymaga umiejętności manualnych oraz znajomości różnorodnych technik związanych z ich wiązaniem i zszywaniem. Użycie kleju na gorąco oraz narzędzi takich jak pęseta, igła i nić, jest zgodne z praktykami wytwarzania ozdób kanzashi, gdzie detale i precyzja mają ogromne znaczenie. Sztuka kanzashi ma długą historię i jest integralnym elementem japońskiej kultury, często towarzysząc różnym ceremoniałom. Współcześnie kanzashi zyskuje na popularności jako forma rękodzieła, a uczestnictwo w warsztatach pozwala na nabycie nie tylko umiejętności manualnych, ale również zrozumienia estetyki i kultury japońskiej. Przykładem zastosowania tej techniki jest przygotowywanie ozdób do tradycyjnych strojów japońskich, takich jak kimona, ale również nowoczesne akcesoria na różne okazje, co czyni tę technikę uniwersalną i dostępną dla szerokiego grona odbiorców.

Pytanie 34

Jakie materiały mogą wspierać realizację zajęć z wykorzystaniem metody komunikacji alternatywnej?

A. Piktogramy

B. Książki naukowe

C. Instrumenty muzyczne

D. Aparat fotograficzny

Piktogramy są istotnym narzędziem w zakresie komunikacji alternatywnej, ponieważ stanowią wizualne reprezentacje pojęć, które ułatwiają zrozumienie i współpracę. Używanie piktogramów w zajęciach edukacyjnych wspiera osoby, które mają trudności z werbalnym wyrażaniem swoich myśli, co jest kluczowe w kontekście edukacji specjalnej. Piktogramy mogą być stosowane do przedstawiania codziennych czynności, emocji czy wcześniejszych doświadczeń, co umożliwia uczniom lepsze zrozumienie i przyswajanie informacji. W praktyce, nauczyciele mogą używać piktogramów podczas prezentacji materiału, aby zwiększyć zaangażowanie uczniów oraz ułatwić im interakcję z otoczeniem. Zgodnie z zasadami komunikacji alternatywnej, piktogramy powinny być jasno zdefiniowane i powszechnie zrozumiałe, co sprzyja ich skuteczności. Ponadto, ich integracja z innymi metodami, takimi jak AAC (Augmentative and Alternative Communication), może znacząco poprawić jakość nauczania oraz umożliwić bardziej zindywidualizowane podejście do potrzeb uczniów. Warto zauważyć, że piktogramy są szeroko stosowane w różnych środowiskach edukacyjnych i terapeutycznych, co potwierdza ich użyteczność i efektywność w praktyce.

Pytanie 35

Ewaluacja w pracy terapeuty zajęciowego oznacza

A. ustalenie własnych zdolności zawodowych w kontekście podopiecznych

B. regularne uzupełnianie wyposażenia pracowni w odpowiedzi na zużycie materiałów

C. ciągłe aktywizowanie zawodowe podopiecznych

D. modyfikację planów terapeutycznych w zależności od ich wyników

Odpowiedź dotycząca aktualizacji planów terapeutycznych w zależności od ich efektów jest kluczowa w pracy terapeuty zajęciowego. Ewaluacja jest nieodłącznym elementem procesu terapeutycznego, który pozwala na monitorowanie postępów podopiecznych oraz dostosowywanie metod i celów terapeutycznych. Regularna analiza efektów terapii umożliwia identyfikację skutecznych działań oraz wprowadzenie niezbędnych korekt, co jest zgodne z zasadami zindywidualizowanego podejścia do pacjenta. Przykładowo, jeśli w terapii zajęciowej zauważymy, że dany rodzaj aktywności przynosi pozytywne rezultaty w zakresie motywacji i umiejętności społecznych, możemy zwiększyć jego częstotliwość lub zintensyfikować. Dobre praktyki wskazują na konieczność dokumentowania postępów oraz regularnych spotkań interdyscyplinarnych, w których terapeuta może wymieniać się doświadczeniami z innymi specjalistami, co również wspiera proces ewaluacji. W ten sposób każdy plan terapeutyczny staje się dynamiczny, co zwiększa jego efektywność.

Pytanie 36

Terapeuta zajęciowy powinien opracować program poprawy sprawności manualnej ręki dla

A. osób z cukrzycą

B. podopiecznych po udarach mózgowych

C. pacjentów z schizofrenią

D. podopiecznych z uszkodzeniem widzenia obwodowego

Odpowiedź dotycząca podopiecznych po udarach mózgowych jest poprawna, ponieważ osoby te często doświadczają osłabienia zdolności manipulacyjnych w wyniku uszkodzenia struktur mózgowych odpowiedzialnych za ruchy rąk. Terapeuta zajęciowy powinien skoncentrować się na programach rehabilitacyjnych, które wspierają przywracanie sprawności manualnej poprzez ćwiczenia ukierunkowane na poprawę siły, koordynacji oraz precyzji ruchów. Przykładowe działania to zastosowanie terapii zajęciowej w formie zabaw manualnych, takich jak układanie puzzli, malowanie czy korzystanie z narzędzi do rysowania. Kluczowym elementem pracy z tymi podopiecznymi jest także stosowanie technik neurorehabilitacyjnych, które uwzględniają plastyczność mózgu oraz indywidualne potrzeby pacjenta. Warto również odwołać się do zasad evidence-based practice, które wskazują na skuteczność terapii zajęciowej w poprawie zdolności manualnych u osób po udarze mózgu, co z kolei przekłada się na ich jakość życia oraz zdolność do samodzielnego funkcjonowania.

Pytanie 37

Osłabienie ruchu, chód z drobnymi krokami, skłonność postawy do przodu oraz drżenie w stanie spoczynku to symptomy, które mogą wskazywać na obecność schorzenia

A. nowotworowego

B. Parkinsona

C. metabolicznego

D. Alzheimera

Objawy takie jak spowolnienie ruchowe, chód szorujący drobnymi krokami, pochylenie sylwetki ku przodowi oraz drżenie spoczynkowe są charakterystyczne dla choroby Parkinsona, która jest jednym z najczęstszych zaburzeń neurologicznych. Parkinsonizm związany jest z degeneracją neuronów dopaminergicznych w mózgu, co prowadzi do zakłócenia równowagi neuroprzekaźników. Kluczowe jest zrozumienie, że te objawy wpływają na jakość życia pacjenta, a ich wczesne rozpoznanie ma ogromne znaczenie dla wdrożenia odpowiedniego leczenia, które może obejmować leki, rehabilitację oraz terapie wspomagające. W praktyce, do diagnostyki choroby Parkinsona stosuje się zarówno badania neurologiczne, jak i obrazowe, a także testy oceniające sprawność ruchową pacjenta. Zrozumienie symptomów i ich związku z patofizjologią choroby Parkinsona jest kluczowe dla skutecznego zarządzania terapią i poprawy jakości życia chorych, co jest zgodne z aktualnymi standardami opieki neurologicznej.

Pytanie 38

W trakcie terapii zajęciowej realizowanej z osobą dotkniętą reumatoidalnym zapaleniem stawów, wybór zajęć dla podopiecznego zależy głównie od

A. zdolności podopiecznego i możliwości finansowych terapeuty

B. etapu choroby i miejsca zamieszkania podopiecznego

C. stopnia zaawansowania choroby i pasji podopiecznego

D. etapu choroby i wykonywanego przez podopiecznego zawodu

Wybór odpowiednich zajęć w terapii zajęciowej dla podopiecznych z reumatoidalnym zapaleniem stawów powinien być uzależniony od zaawansowania choroby oraz indywidualnych zainteresowań pacjenta. Zaawansowanie choroby ma kluczowe znaczenie, ponieważ różne etapy reumatoidalnego zapalenia stawów wiążą się z różnym poziomem sprawności fizycznej i zdolności do wykonywania codziennych aktywności. Na przykład, w początkowej fazie choroby pacjenci mogą bardziej angażować się w aktywności wymagające większej sprawności, natomiast w późniejszych etapach, kiedy ból i sztywność stawów są bardziej nasilone, zajęcia muszą być dostosowane do ich ograniczeń. Zainteresowania podopiecznego również odgrywają znaczącą rolę, ponieważ terapia, która jest zgodna z ich pasjami, zwiększa motywację i zaangażowanie. Przykładem może być organizacja warsztatów plastycznych dla osób, które czerpią radość z malowania, co może także przynieść ulgę w bólu poprzez zachętę do ruchu i poprawę nastroju. W praktyce terapeuci zajęciowi stosują zindywidualizowane plany działania, które uwzględniają profile funkcjonalne pacjentów oraz ich życiowe cele, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji.

Pytanie 39

Terapeuta, pomagając pacjentowi unieruchomionemu z powodu złamań kończyn dolnych, wybrał literaturę przyrodniczą oraz przygodową, aby zastępczo zaspokoić jego potrzebę

A. bezpieczeństwa

B. afiliacji

C. uznania

D. aktywnosci

Wybór odpowiedzi dotyczących uznania, afiliacji lub bezpieczeństwa w tej sytuacji może wynikać z mylących założeń dotyczących potrzeb pacjenta. Uznanie zazwyczaj odnosi się do potrzeby bycia docenianym i zauważanym przez innych, co nie jest głównym celem w kontekście unieruchomienia. Osoby z ograniczoną mobilnością mogą bardziej skupiać się na zaspokajaniu swoich potrzeb poprzez aktywności intelektualne niż na poszukiwaniu uznania społecznego. Afiliacja z kolei dotyczy potrzeby przynależności do grupy i nawiązywania relacji interpersonalnych. Dla pacjenta unieruchomionego, który może mieć ograniczone możliwości interakcji społecznych, literatura stanowi alternatywę, ale nie jest to główne zaspokojenie potrzeby afiliacji, gdyż nie dostarcza bezpośrednich kontaktów z innymi. Bezpieczeństwo, choć ważne, odnosi się do potrzeby stabilności fizycznej i emocjonalnej. W kontekście pacjenta unieruchomionego, literatura niekoniecznie spełnia tę potrzebę, a wręcz może ją wzmacniać, gdyż pozwala na ucieczkę w świat fikcji. Typowe błędy myślowe polegają na nieodróżnianiu potrzeb psychicznych od fizycznych oraz na nieadekwatnym przypisywaniu roli literaturze w kontekście potrzeb emocjonalnych pacjenta.

Pytanie 40

Zajmując się pacjentem z stwardnieniem rozsianym i proponując mu pracę z materiałami oraz tworzywami o różnych strukturach, powierzchniach i kształtach, terapeuta zajęciowy przede wszystkim dąży do

A. zachowania umiejętności rozpoznawania przedmiotów

B. utrzymania sprawności manualnej

C. nabycia nowych technik ergoterapeutycznych

D. zapewnienia odprężenia psychicznego

Propozycja pracy z materiałami i tworzywami o różnej strukturze, powierzchni czy kształcie jest istotnym elementem terapii zajęciowej, szczególnie w kontekście stwardnienia rozsianego. Głównym celem terapeuty zajęciowego jest podtrzymanie sprawności manualnej pacjenta, co pozwala na większą samodzielność w codziennym życiu. Ćwiczenia manualne, takie jak modelowanie gliny, szycie czy malowanie, angażują różne grupy mięśniowe i stymulują układ nerwowy, co wpływa na poprawę koordynacji i zręczności. Praktyczne zastosowanie tej metody można zobaczyć w programach rehabilitacyjnych, które są zgodne z wytycznymi Amerykańskiego Stowarzyszenia Terapeutów Zajęciowych, gdzie podkreśla się znaczenie aktywności manualnych. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują, że regularne ćwiczenia manualne mogą przyczynić się do poprawy jakości życia pacjentów poprzez zwiększenie ich zdolności do wykonywania codziennych czynności. Dodatkowo, prace manualne mają pozytywny wpływ na psychikę pacjentów, co sprzyja ich ogólnemu samopoczuciu i motywacji do aktywności.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej