Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Stolarz
Kwalifikacja: DRM.04 - Wytwarzanie wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych
Data rozpoczęcia: 22 maja 2025 10:04
Data zakończenia: 22 maja 2025 10:07

Egzamin niezdany

Wynik: 9/40 punktów (22,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Aby wzmocnić uszkodzoną przez owady strukturę drewnianych elementów konstrukcyjnych kuchennego stołu oraz uzupełnić wydrążone otwory, najlepszym rozwiązaniem będzie użycie

A. oleju lnianego

B. fal elektromagnetycznych

C. środka owadobójczego

D. żywicy epoksydowej

Żywica epoksydowa jest idealnym materiałem do wzmocnienia uszkodzonej struktury drewnianych elementów konstrukcyjnych, takich jak stół kuchenny. Jej właściwości, takie jak wysoka przyczepność, odporność na wodę oraz chemikalia, sprawiają, że jest to skuteczne rozwiązanie do naprawy i wzmocnienia drewna. Żywica epoksydowa penetruje uszkodzone miejsca, wypełniając wydrążone otwory oraz tworząc trwałą, mocną strukturę. Jest często stosowana w przemyśle budowlanym i meblarskim, gdzie standardy jakości wymagają użycia materiałów o wysokiej wytrzymałości. Przykładem zastosowania żywicy epoksydowej może być restauracja starych mebli, gdzie istotne jest przywrócenie ich pierwotnych właściwości mechanicznych i estetycznych. Przy aplikacji żywicy zaleca się stosowanie odpowiednich technik, takich jak szlifowanie i czyszczenie powierzchni, aby zapewnić optymalną adhezję. Standardy branżowe, takie jak ISO 9001, podkreślają znaczenie użycia wysokiej jakości materiałów, co w przypadku żywic epoksydowych jest kluczowe dla zapewnienia długotrwałych efektów naprawczych.

Pytanie 2

Jaką metodę należy wykorzystać do renowacji uszkodzonego zdobienia mebla przy użyciu wklęsłych lub wypukłych form rzeźbiarskich?

A. Snycerkę

B. Fladrowanie

C. Inkrustację

D. Intarsję

Intarsja to technika zdobienia powierzchni mebli, która polega na wklejaniu w drewno elementów z innych materiałów, takich jak różne gatunki drewna, kość słoniowa czy metal. Choć intarsja jest piękną metodą dekoracyjną, nie jest odpowiednia do naprawy uszkodzonych rzeźbiarskich form, ponieważ nie przywraca oryginalnych kształtów ani detali. Fladrowanie, z drugiej strony, to technika polegająca na nakładaniu cienkich warstw drewna lub forniru w celu odtworzenia powierzchni, ale nie jest to metoda rzeźbiarska i nie nadaje się do rekonstrukcji wypukłych lub wklęsłych zdobień. Inkrustacja dotyczy natomiast osadzania w drewnie elementów dekoracyjnych, co również nie jest skuteczną metodą naprawy uszkodzonych rzeźb. Użycie tych technik w kontekście rzeźbiarskich detali może prowadzić do błędnych interpretacji i nieodwracalnych zmian w oryginalnej formie mebla. Kluczowe znaczenie ma zrozumienie, że do naprawy rzeźbionych zdobień niezbędna jest technika, która umożliwia precyzyjne odwzorowanie kształtów, co w tym przypadku jest możliwe tylko dzięki snycerce. Wybierając niewłaściwą metodę, można nie tylko pogorszyć stan mebla, ale również zniweczyć jego historyczną wartość.

Pytanie 3

Na czym polega przygotowanie złożonych mebli do przewozu za pomocą meblowozu?

A. Przykryciu ich powierzchni papierem

B. Umieszczeniu ich w skrzynię

C. Unieruchomieniu części ruchomych

D. Owinięciu ich folią

Odpowiedzi o umieszczaniu mebli w skrzyni, zakrywaniu ich powierzchni papierem i owijaniu folią sugerują podejścia, które mogą być mylące w kontekście prawidłowego przygotowania mebli do transportu. Umieszczanie mebli w skrzyni, chociaż może dawać pewne poczucie bezpieczeństwa, nie zabezpiecza samego mebla przed uszkodzeniem podczas transportu, szczególnie gdy części ruchome nie są stabilizowane. Jeśli meble są luźne w skrzyni, mogą ulegać przesunięciom, co stwarza ryzyko zarysowań czy uszkodzeń. Zakrywanie powierzchni papierem, choć może chronić przed kurzem, nie jest wystarczającą metodą zabezpieczenia przed mechanicznymi uszkodzeniami. Taki materiał nie zapewnia odpowiedniej amortyzacji ani stabilności dla delikatnych elementów mebla. Owinięcie mebli folią ma swoje zastosowanie, jednak bez unieruchomienia ruchomych części, folia nie zrealizuje swojego celu. W transporcie mebli kluczowe jest unikanie błędów w zabezpieczeniu, które mogą prowadzić do uszkodzeń. Wiele osób popełnia błąd, myśląc, że wystarczy jedynie owinąć mebel materiałem, a nie bierze pod uwagę, że ruchome elementy wymagają specjalistycznych technik zabezpieczających. Właściwe przygotowanie do transportu wymaga kompleksowego podejścia, które uwzględnia wszystkie aspekty związane z stabilizacją, ochroną i bezpieczeństwem mebli.

Pytanie 4

Jaką kategorię wad drewna reprezentują pęcherze żywiczne?

A. Wady budowy

B. Zgnilizny

C. Wady kształtu

D. Pęknięcia

Wady drewna dzielą się na kilka grup, a wśród nich pęknięcia, które są wynikiem niejednorodnego skurczu drewna, a także zgnilizny, związane z procesami rozkładu wskutek działania grzybów lub owadów. Pęcherze żywiczne często mylone są z tymi wadami, co prowadzi do nieporozumień w ocenie jakości materiałów. Pęknięcia, które mogą występować na powierzchni drewna, są wynikiem zmian wilgotności lub nagłych zmian temperatury, a zgnilizny wpływają na wytrzymałość drewna, prowadząc do jego osłabienia. Niezrozumienie, że pęcherze żywiczne są specyficzną wadą budowy, może prowadzić do błędnych ocen drewna. W rzeczywistości pęcherze żywiczne są formą gromadzenia się żywicy, która może być wynikiem reakcji obronnej rośliny na dawne uszkodzenia. W praktyce budowlanej lub meblarskiej, ważne jest, aby rozróżniać te wady, ponieważ mają różne implikacje dla trwałości i funkcjonalności produktów drewnianych. Warto zwrócić uwagę, że wadliwe drewno, niezależnie od rodzaju wady, może prowadzić do poważnych problemów strukturalnych, dlatego tak ważne jest, aby świadomie podejść do wyboru materiałów oraz ich oceny w kontekście norm i standardów branżowych, które precyzują, jak należy postępować z drewna o określonych wadach.

Pytanie 5

Aby wykonać imitację hebanu barwionego na czarno do naprawy inkrustacji, jakiego materiału należy użyć?

A. brzozy

B. dębu

C. sosny

D. gruszy

Brzoza, będąca popularnym materiałem w stolarstwie, posiada jasną barwę oraz wyraźne usłojenie, które nie przypomina hebanu. Podczas gdy brzoza jest często stosowana do produkcji mebli czy sklejki, jej właściwości wizualne i tekstura nie nadają się do precyzyjnych imitacji ciemniejszych gatunków drewna. Tak samo sosna, chociaż łatwa do obróbki i ogólnie dostępna, ma znacznie mniej pożądany wygląd do imitacji hebanu, ze względu na swoją jasną barwę i wyraźne słoje. Dąb, z kolei, to drewno o dużej twardości i trwałości, ale również nie nadaje się do naśladowania hebanu z powodu swojej naturalnej jasności oraz charakterystycznych wzorów słojów. Wybór niewłaściwego materiału do inkrustacji może prowadzić do rozczarowujących efektów wizualnych oraz obniżenia jakości końcowego produktu. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich wyborów, to niewłaściwe rozumienie właściwości drewna oraz nieodpowiednia analiza jego zastosowania w kontekście zamierzonych efektów estetycznych. Aby uniknąć tych pułapek, ważne jest, aby znać cechy różnych gatunków drewna oraz ich zdolność do przyjmowania barwników, co jest niezbędne w profesjonalnym stolarstwie.

Pytanie 6

Drewno okrągłe, którego średnica bez kory w cieńszym końcu wynosi 15 cm, klasyfikowane jest jako drewno

A. wielkowymiarowe

B. rezonansowe

C. średniowymiarowe

D. małowymiarowe

Drewno małowymiarowe, średniowymiarowe i rezonansowe to terminy, które odnoszą się do różnych kategorii drewna, jednak żaden z nich nie pasuje do opisanego przypadku. Drewno małowymiarowe, definiowane jako drewno o średnicy nieprzekraczającej 10 cm, jest stosunkowo niewielkie i używane głównie w projektach, gdzie istotna jest oszczędność materiału. Typowym błędem myślowym jest mylenie wymiarów, co prowadzi do niewłaściwej klasyfikacji. Drewno średniowymiarowe, z drugiej strony, obejmuje drewno o średnicy od 10 cm do 12 cm, co również nie odnosi się do rozmiarów podanych w pytaniu. Warto zwrócić uwagę na definicje i normy branżowe, które jasno wskazują granice między tymi kategoriami. Drewno rezonansowe to zupełnie inna klasa materiałów, charakteryzująca się specyficznymi właściwościami akustycznymi, które nie są związane z jego wymiarami, lecz z zastosowaniem w instrumentach muzycznych, takich jak fortepiany czy skrzypce. Zrozumienie klasyfikacji drewna oraz specyfiki jego zastosowania jest kluczowe dla prawidłowego wyboru materiału w przemyśle drzewnym. Wnioskując, niepoprawne odpowiedzi są wynikiem nieznajomości standardów oraz mylenia różnych kategorii drewna, co może prowadzić do błędnych decyzji w projektach budowlanych i produkcyjnych.

Pytanie 7

Aby rozmontować połączenia stolarskie wzmocnione klejem glutynowym, co należy zastosować?

A. alkohol izopropylowy

B. benzynę ekstrakcyjną

C. ocet spirytusowy

D. parę wodną

Ocet spirytusowy, mimo że jest powszechnie znany jako środek czyszczący, nie jest skuteczną substancją do demontażu połączeń stolarskich z klejem glutynowym. Jego działanie opiera się na właściwościach kwasowych, które mogą prowadzić do uszkodzenia niektórych typów drewna, zwłaszcza w przypadku długotrwałego kontaktu. Użycie octu do demontażu może z czasem osłabić strukturę drewna, co jest szczególnie niebezpieczne w przypadku elementów nośnych. Benzyna ekstrakcyjna jest substancją chemiczną, która nie tylko nie rozpuszcza kleju glutynowego, ale również może wpłynąć negatywnie na wykończenia drewniane oraz zdrowie osób pracujących z tymi chemikaliami, co czyni ją nieodpowiednim wyborem. Alkohol izopropylowy z kolei, choć ma zastosowanie w czyszczeniu, nie ma właściwości, które umożliwiają skuteczne rozpuszczenie kleju białkowego, co prowadzi do błędnych założeń w jego użyciu. Często osoby niedoświadczone mogą przyjąć, że substancje chemiczne są uniwersalnym rozwiązaniem, co może skutkować nieefektywnym demontażem oraz uszkodzeniem materiałów. Dlatego kluczowe jest zrozumienie rodzaju zastosowanego kleju oraz odpowiednich metod demontażu, aby uniknąć kosztownych błędów i uszkodzeń w procesie pracy.

Pytanie 8

Ile mąki żytniej należy użyć do przygotowania 30 kg kleju mocznikowego zgodnie z instrukcją technologiczną?

Instrukcja technologiczna:
przygotowanie kleju mocnikowego do klejenia na gorąco
składnik	ilość
Żywica klejowa	100 cz. w.
Mąka żytnia	40 cz. w.
Utwardzacz	10 cz. w.

A. 16 kg

B. 8 kg

C. 10 kg

D. 20 kg

Niewłaściwy wybór ilości mąki żytniej do przygotowania kleju mocznikowego może prowadzić do poważnych konsekwencji w końcowym produkcie. Odpowiedzi, które sugerują użycie większej ilości mąki, takie jak 10 kg, 16 kg czy 20 kg, opierają się na błędnych założeniach dotyczących proporcji składników. Częstym błędem jest mylenie całkowitych ilości składników z ich właściwym udziałem w mieszance. W przypadku kleju mocznikowego, kluczowe jest zrozumienie, że mąka żytnia nie stanowi jedynego składnika – jej proporcja w stosunku do innych komponentów decyduje o ostatecznych właściwościach kleju. Użycie nadmiaru mąki może skutkować osłabieniem właściwości adhezyjnych i zwiększeniem lepkości, co może utrudnić aplikację. Również, zbyt mała ilość mąki prowadzi do niestabilności kleju, co jest nieakceptowalne w praktyce produkcyjnej. Zrozumienie właściwych proporcji tworzy fundament dla jakości i efektywności procesów technologicznych i jest niezbędne w każdej branży, która korzysta z technologii klejenia. W związku z tym, istotne jest zwracanie uwagi na szczegóły i stosowanie się do wytycznych, aby uniknąć kosztownych błędów i zapewnić wysoką jakość końcowego produktu.

Pytanie 9

Jakie narzędzia powinno się użyć do zamocowania obrabianych elementów na strugnicy?

A. Prowadnice

B. Podpieraki

C. Imaki

D. Podstawki

Podstawki, podpórki i prowadnice to narzędzia, które czasem mogą być pomocne w obróbce, ale w przypadku strugania to już nie to. Podstawki stabilizują materiały, ale nie trzymają ich wystarczająco mocno, więc mogą się przesuwać, co na pewno nie poprawi jakości obróbki. A podpórki? Używamy ich zwykle do dłuższych elementów, ale z precyzyjnym trzymaniem podczas skomplikowanej obróbki nie za wiele mają wspólnego. Prowadnice, chociaż przydatne do kierowania narzędziami, nie służą do mocowania i nie pomogą w stabilizacji obrabianych przedmiotów. Czasami można się pomylić, myląc wsparcie z mocowaniem. Ludzie mogą myśleć, że jakiekolwiek narzędzie, które wspiera materiał, będzie wystarczające, ale do precyzyjnej obróbki potrzebujemy hitowych narzędzi, jak imaki, które dają nam pewność i bezpieczeństwo podczas pracy.

Pytanie 10

Która kolejność czynności jest właściwa dla wykonywania montażu wyrobu stolarskiego?

zaciśnięcie w urządzeniu montażowym	kontrola wymiarów elementów łączonych	kontrola wymiarów elementów łączonych	dobór elementów według struktury i koloru drewna
usunięcie kleju wyciśniętego ze złącza	zaciśnięcie w urządzeniu montażowym	dobór elementów według struktury i koloru drewna	kontrola wymiarów elementów łączonych
dobór elementów według struktury i koloru drewna	usunięcie kleju wyciśniętego ze złącza	zaciśnięcie w urządzeniu montażowym	usunięcie kleju wyciśniętego ze złącza
kontrola wymiarów elementów łączonych	dobór elementów według struktury i koloru drewna	usunięcie kleju wyciśniętego ze złącza	zaciśnięcie w urządzeniu montażowym
A	B	C	D

A. D.

B. C.

C. A.

D. B.

Odpowiedź C jest poprawna, ponieważ przedstawia właściwą sekwencję czynności niezbędnych do prawidłowego montażu wyrobu stolarskiego. Zaczynamy od doboru elementów według struktury i koloru drewna, co jest kluczowe dla estetyki i wytrzymałości finalnego produktu. Użycie odpowiednich materiałów zapewnia, że elementy pasują do siebie pod względem kolorystycznym i teksturalnym, co ma znaczenie zarówno wizualne, jak i funkcjonalne. Następnie usuwamy nadmiar kleju wyciśniętego ze złącza, co jest istotne dla uzyskania czystych i estetycznych połączeń, a także zapobiega osłabieniu spoiny. Kolejnym krokiem jest zaciśnięcie elementów w urządzeniu montażowym, co zapewnia odpowiednie połączenie oraz stabilność konstrukcji podczas schnięcia kleju. Ostatnim krokiem jest kontrola wymiarów elementów łączonych, co pozwala upewnić się, że wszystkie części są prawidłowo dopasowane, co jest zgodne z zasadami jakości w obróbce drewna. Takie postępowanie odpowiada standardom branżowym, dzięki czemu finalny wyrób jest trwały i estetyczny.

Pytanie 11

Podaj właściwą sekwencję działań technologicznych potrzebnych do przeprowadzenia kompleksowej renowacji biurka?

A. Kitowanie defektów, odnawianie powierzchni, demontaż, naprawa lub wytworzenie uszkodzonych elementów, montaż

B. Naprawa lub wytworzenie uszkodzonych elementów, demontaż, kitowanie defektów, montaż, odnawianie powierzchni

C. Demontaż, naprawa lub wytworzenie uszkodzonych elementów, kitowanie defektów, odnawianie powierzchni, montaż

D. Naprawa lub wytworzenie uszkodzonych elementów, kitowanie defektów, demontaż, montaż, odnawianie powierzchni

Z kolei inne podejścia, takie jak rozpoczęcie od kitowania uszkodzeń czy odnawiania powłoki przed demontażem, są niewłaściwe i mogą prowadzić do niewłaściwych efektów. Kitowanie przed demontażem uniemożliwia dokładne zbadanie uszkodzeń, co może skutkować niepełnym lub błędnym uzupełnieniem ubytków. Odnawianie powłoki na uszkodzonych elementach to działanie, które nie tylko nie poprawi estetyki, ale może także pogorszyć stan mebla, ponieważ uszkodzenia mogą stać się bardziej widoczne po nałożeniu nowej warstwy lakieru. Naprawa uszkodzonych części powinna następować przed wszelkimi działaniami związanymi z estetyką, aby zapewnić, że wszystkie elementy są w należytym stanie. Osoby próbujące przeprowadzić renowację bez przestrzegania ustalonej kolejności mogą napotkać poważne problemy, takie jak dalsze uszkodzenia mebla, co z kolei zwiększa koszty i czas potrzebny na renowację. Ponadto, brak odpowiedniej sekwencji czynności może prowadzić do frustracji i niezadowolenia z końcowego efektu, co w branży renowacji mebli jest nie do przyjęcia. Zrozumienie właściwej kolejności działań jest kluczowe dla zachowania zarówno funkcjonalności, jak i estetyki mebli.

Pytanie 12

Ile litrów rozcieńczalnika powinno się dodać do 10 litrów lakieru, który ma być użyty do malowania podłogi, jeżeli według receptury lakieru zaleca się rozcieńczanie w stosunku 1:20?

A. 0,7 litra

B. 0,6 litra

C. 0,8 litra

D. 0,5 litra

W przypadku wybierania błędnych odpowiedzi, jak 0,6 litra, 0,7 litra, 0,8 litra, można wskazać na kilka typowych błędów myślowych związanych z obliczeniami. Często przyczyną takich nieprawidłowych odpowiedzi jest nieprawidłowe zrozumienie proporcji. W przypadku proporcji 1:20 oznacza to, że na każdą jednostkę lakieru przypada 20 jednostek rozcieńczalnika, a więc proporcje muszą być stosowane z zachowaniem ścisłych relacji. Niepoprawne odpowiedzi mogą wynikać z błędnego zaokrąglania lub nieprawidłowego podziału. W praktyce, aby obliczyć ilość rozcieńczalnika, należy podzielić całkowitą ilość lakieru przez współczynnik, który w tym przypadku wynosi 20. Warto również zauważyć, że niedostateczne rozcieńczenie może prowadzić do zbyt gęstej konsystencji, co utrudnia aplikację, a z kolei zbyt duża ilość rozcieńczalnika może spowodować utratę jakości powłoki. Kluczowe jest, aby przed rozpoczęciem pracy zapoznać się z instrukcjami producenta i stosować się do nich, co pozwala uniknąć błędów i osiągnąć wysoką jakość wykończenia powierzchni. Właściwe rozcieńczenie jest niezbędne do zapewnienia optymalnej aplikacji i trwałości powłok lakierniczych.

Pytanie 13

Aby przygotować do transportu takie same elementy mebli po demontażu, należy je zorganizować w paczki, owinąć tekturą falistą oraz

A. umieścić w szczelnej skrzyni

B. połączyć długimi śrubami

C. owinąć cienkimi listwami

D. ścisnąć taśmą stalową

Wybór innych metod zabezpieczania zdemontowanych elementów mebli przed transportem, takich jak użycie szczelnej skrzyni, cienkich listew, czy długich śrub, nie jest optymalnym rozwiązaniem. Włożenie zdemontowanych mebli do szczelnej skrzyni może wydawać się logiczne, jednak w praktyce prowadzi do konieczności posiadania odpowiednich rozmiarów skrzyń, co nie zawsze jest możliwe. Oprócz tego, takie podejście może nie zapewnić wystarczającej stabilności elementów, które podczas transportu mogą się przesuwać, co zwiększa ryzyko uszkodzeń. Obicie cienkimi listwami również nie jest skuteczną metodą, ponieważ nie tylko wymaga dodatkowego wysiłku przy montażu, ale także może nie zapewnić odpowiedniej ochrony przed wstrząsami. Ponadto, użycie długich śrub do skręcania elementów w paczki może prowadzić do uszkodzeń powierzchni mebli oraz ich strukturalnej integralności, co z kolei może obniżyć jakość transportowanych produktów. Typowe błędy w myśleniu polegają na założeniu, że wszelkie metody zabezpieczające są równorzędne, podczas gdy w rzeczywistości każda z nich ma swoje ograniczenia i może nie spełniać standardów wymaganych do właściwego transportu. Dlatego kluczowe jest, aby kierować się sprawdzonymi praktykami branżowymi oraz zrozumieniem, że odpowiednia technika pakowania może znacząco wpłynąć na bezpieczeństwo i integralność transportowanych towarów.

Pytanie 14

Jaką kolejność działań należy zastosować przy wymianie uszkodzonej łączyny w taborecie?

A. Formatowanie, demontaż łączyny, szlifowanie, dobór materiału, montaż łączyny

B. Demontaż łączyny, dobór materiału, formatowanie, szlifowanie, montaż łączyny

C. Dobór materiału, szlifowanie, formatowanie, demontaż łączyny, montaż łączyny

D. Demontaż łączyny, formatowanie, dobór materiału, szlifowanie, montaż łączyny

Zastosowanie nieodpowiedniej kolejności czynności przy wymianie uszkodzonej łączyny taboretu może prowadzić do poważnych problemów związanych z jakością wykonania oraz trwałością naprawy. W przypadku pierwszej błędnej koncepcji, dobór materiału na samym początku jest niewłaściwy, ponieważ nie wiemy jeszcze, jakie dokładnie wymiary i parametry ma mieć nowa łączyna, co może skutkować zakupem niewłaściwego materiału, który nie pasuje do projektu. Szlifowanie przed demontażem łączyny nie tylko jest bezsensowne, ale również może prowadzić do powstawania zarysowań na istniejących elementach mebla, co obniża jego estetykę. Z kolei formatowanie przed demontażem to kolejny błąd, który uniemożliwia precyzyjne dopasowanie nowego elementu do pozostałych części taboretu. Należy również pamiętać, że demontaż powinien być przeprowadzony ostrożnie, aby uniknąć uszkodzeń innych części mebla, co jest niemożliwe, jeśli wcześniej zajmiemy się obróbką materiału. Wreszcie, nienależyty montaż łączyny bez wcześniejszego przygotowania i dokładnego dobrania materiałów może skutkować nie tylko brakiem stabilności, ale również bezpieczeństwa użytkowania taboretu. Proces wymiany łączyny powinien być zawsze przeprowadzany zgodnie z ustalonymi standardami oraz dobrymi praktykami rzemieślniczymi, co zapewni długotrwałe i estetyczne efekty.

Pytanie 15

W jaki sposób można uniknąć przebicia kleju podczas okleinowania?

A. Wywierając większe ciśnienie na klejone powierzchnie

B. Używając dłuższego czasu otwartego

C. Okleinując drewno o wyższej wilgotności

D. Korzystając z krótszego czasu otwartego

Wybieranie krótkiego czasu otwartego przy okleinowaniu to niezbyt dobry pomysł, bo może prowadzić do wielu problemów, a jednym z najgorszych jest ryzyko przebicia klejowego. Krótszy czas oznacza, że klej nie rozprowadza się równomiernie, co powoduje, że gorzej klei do powierzchni, a to może prowadzić do powstawania bąbelków powietrza, które z czasem mogą sprawić, że okleina będzie odpryskiwać. Jak oklejamy drewno, które jest bardziej wilgotne, to klej może nie złapać odpowiednio, co jeszcze bardziej zwiększa ryzyko defektów. Wywieranie dużego nacisku na sklejane powierzchnie to często błędne zrozumienie całej techniki — zbyt mocno można uszkodzić materiał albo wprowadzić mikropęknięcia, co tylko pogarsza trwałość połączenia. Wydaje mi się, że to, że niektórzy myślą, że wystarczy zwiększyć siłę, a wszystko będzie ok, jest dużym błędem. Żeby osiągnąć fajny efekt, warto stosować sprawdzone metody, które zapewnią dobre połączenie kleju z powierzchnią. Lepiej zainwestować czas w naukę tego procesu, żeby później nie mieć problemów.

Pytanie 16

Jaką kategorię uszkodzeń wyrobów stolarskich można przypisać ubytkowi okleiny na elemencie?

A. Uszkodzeń powierzchni elementów

B. Uszkodzeń połączeń konstrukcyjnych

C. Odkształceń elementu lub zespołu

D. Złamań i pęknięć elementów

Ubytek okleiny na elemencie stolarskim klasyfikowany jest jako uszkodzenie powierzchni elementów, co oznacza, że jest to naruszenie warstwy wykończeniowej, które nie wpływa na integralność strukturalną samego elementu. Uszkodzenie powierzchniowe może wystąpić w wyniku kilku czynników, takich jak uderzenia, zarysowania czy działanie wysokich temperatur. W praktyce, aby zminimalizować ryzyko takich uszkodzeń, zaleca się stosowanie odpowiednich osłon oraz regularną konserwację. Na przykład, w przypadku mebli, warto używać podkładek pod przedmioty, które mogą rysować powierzchnię, a także unikać stosowania silnych chemikaliów do czyszczenia, które mogą osłabić okleinę. W kontekście produkcji stolarskiej, ważne jest również przestrzeganie norm jakościowych, takich jak ISO 9001, które nakładają obowiązek na producentów, aby zapewniali odpowiednią jakość powierzchni, co przyczyni się do zmniejszenia ryzyka uszkodzeń. Dlatego zrozumienie i klasyfikacja uszkodzeń powierzchniowych jest kluczowe dla utrzymania wysokiej jakości produktów stolarskich.

Pytanie 17

Szuflada komody, której komponenty zostały prawidłowo wykonane z litego drewna, po pewnym czasie użytkowania zaczęła stawiać opór na całej długości przy wysuwaniu. Najprawdopodobniejszą przyczyną tego uszkodzenia jest

A. wybór zbyt długich boków szuflady

B. pęcznienie komponentów szuflady

C. wybór zbyt krótkich boków szuflady

D. użycie prowadnic o niewłaściwej długości

Dobór zbyt krótkich elementów na boki szuflady mógłby teoretycznie prowadzić do problemów z ich montażem, jednak w praktyce nie jest to bezpośrednia przyczyna oporu podczas wysuwania. Krótkie boki szuflady nie blokują jej ruchu, a raczej mogą powodować, że szuflada nie będzie stabilna, co w skrajnych przypadkach może prowadzić do jej wypadania, a nie do oporu. Zastosowanie prowadnic niewłaściwej długości również nie odnosi się bezpośrednio do problemu oporu – w przypadku zbyt krótkich prowadnic szuflada mogłaby po prostu nie wysuwać się całkowicie, zamiast stawiać opór podczas ruchu. Dobór zbyt długich elementów na boki szuflady mógłby wprowadzić niepożądane naprężenia, ale najczęściej prowadziłoby to do problemów z montażem, a nie do oporu. Zjawisko spęcznienia drewna, które jest naturalnym i powszechnym zjawiskiem, jest jedynym faktem, który rzeczywiście odpowiada za opisany problem. Wielu użytkowników mebli, nie znając specyfiki materiałów, z jakich są one wykonane, może błędnie przypisać winę innym elementom konstrukcyjnym, co prowadzi do nieefektywnej diagnostyki i usuwania usterek. Dlatego tak ważne jest zrozumienie właściwości drewna oraz innych materiałów używanych w meblarstwie, aby skutecznie radzić sobie z problemami powstającymi podczas użytkowania.

Pytanie 18

Która kolejność operacji jest charakterystyczna dla procesu technologicznego wykonania mebla skrzyniowego z płyty wiórowej laminowanej?

A.	B.	C.	D.
oklejanie wąskich powierzchni	dobór i trasowanie materiału	dobór i trasowanie materiału	dobór i trasowanie materiału
formatowanie elementów	wykonywanie wręgów	formatowanie elementów	wiercenie gniazd pod kołki
dobór i trasowanie materiału	oklejanie wąskich powierzchni	oklejanie wąskich powierzchni	oklejanie wąskich powierzchni
wiercenie gniazd pod kołki	wiercenie gniazd pod kołki	wiercenie gniazd pod kołki	formatowanie elementów
wykonywanie wręgów	montaż elementów	wykonywanie wręgów	wykonywanie wręgów

A. C.

B. B.

C. A.

D. D.

Wybór odpowiedzi inne niż C wskazuje na niedostateczne zrozumienie kluczowych etapów produkcji mebli skrzyniowych z płyty wiórowej laminowanej. W procesie technologicznym nie można pominąć znaczenia precyzyjnego doboru materiału oraz jego trasowania, co ma fundamentalne znaczenie dla dalszych etapów produkcji. Nieprawidłowości w kolejności operacji, takie jak pominięcie oklejania powierzchni przed montażem, mogą prowadzić do obniżenia jakości finalnego produktu, zwiększając ryzyko uszkodzeń i wpływając na estetykę mebli. Niejednokrotnie zdarza się też, że osoby wybierające inne odpowiedzi nie dostrzegają potrzeby przeprowadzenia wiercenia gniazd przed montażem, co jest kluczowe dla uzyskania stabilnych połączeń. Kolejnym błędem myślowym jest zrozumienie, że formowanie elementów można wykonać w dowolnym momencie; w rzeczywistości jest to jeden z pierwszych kroków, który bezpośrednio wpływa na jakość i precyzję całego procesu. Właściwa kolejność operacji nie tylko podnosi standardy produkcyjne, ale również wpływa na efektywność procesów logistycznych i organizacyjnych w zakładzie produkcyjnym, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży meblarskiej.

Pytanie 19

Główne gatunki twardego drewna to:

A. buk, brzoza, dąb, sosna

B. buk, olcha, topola, jesion

C. dąb, jesion, grab, orzech

D. dąb, brzoza, olcha, orzech

Warto wiedzieć, które gatunki drewna są twarde, bo to przydaje się w różnych dziedzinach jak stolarstwo czy budownictwo. Jak wybierzesz niewłaściwe drewno, na przykład buk, brzozę, sosnę czy topolę, to może to prowadzić do kłopotów. Buk co prawda jest dość twardy, ale nie jest tak odporny jak dąb czy jesion. Brzoza, mimo że ładna, nie nadaje się za bardzo do intensywnego użytkowania, bo nie jest twarda. Sosna to drewno miękkie i łatwo je zarysować, co może prowadzić do frustracji z jakością wyrobów. A topola? Jest niska gęstość, przez co używa się jej głównie tam, gdzie nie trzeba dużej trwałości. Często ludzie myślą, że wszystkie gatunki drewna są uniwersalne, ale to błąd. Dobrze jest kierować się właściwościami drewna i jego przeznaczeniem, co jest zgodne z normami takimi jak EN 13183 dotyczące wilgotności drewna.

Pytanie 20

Łaty giętarskie wyjęte z autoklawu parzelnianego powinny być natychmiast

A. przycięte na wymiar

B. poddane gięciu

C. nawilżone

D. ogrzane

Nawilżanie łaty giętarskiej, choć może być użyteczne w niektórych kontekstach, nie jest konieczne ani zalecane bezpośrednio po wyjęciu z autoklawu. W rzeczywistości, nawilżenie materiału, który już przeszedł proces autoklawowania, może prowadzić do niepożądanych skutków, takich jak osłabienie struktury materiału czy jego degradacja. Podobnie, przycinanie na wymiar przed gięciem jest nieefektywne, ponieważ może prowadzić do marnotrawstwa materiału – operację przycinania powinno się przeprowadzać dopiero po uformowaniu kształtu, aby upewnić się, że wymiary są zgodne z wymaganiami finalnego projektu. Ogrzewanie łaty giętarskiej w sytuacji, gdy materiał został już poddany autoklawowaniu, również nie jest zalecane, ponieważ zbyt wysoka temperatura może prowadzić do uszkodzenia struktury materiału lub jego deformacji. Z tych powodów, kluczowe jest, aby operatorzy i technicy rozumieli, że właściwe podejście do obróbki łaty giętarskiej polega na natychmiastowym gięciu, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży i zapewnia najwyższą jakość i wydajność produkcji.

Pytanie 21

Jakiej piły powinno się użyć do wykonania cięcia krzywoliniowego w elemencie?

A. Płatnicy

B. Otwornicy

C. Grzbietnicy

D. Krawężnicy

Wybór niewłaściwych narzędzi do wypiłowywania krzywoliniowych kształtów może prowadzić do wielu problemów, takich jak niedokładność cięcia czy zniszczenie materiału. Płatnica, zazwyczaj stosowana do wygładzania powierzchni drewna, nie jest przeznaczona do formowania skomplikowanych kształtów, lecz raczej do ich obróbki wzdłużnych, co czyni ją nieodpowiednią w tym kontekście. Użycie grzbietnicy, która jest narzędziem służącym do wykonywania prostych cięć wzdłużnych, także nie pozwoli na uzyskanie krzywoliniowych krawędzi, przez co efekt będzie daleki od zamierzonego. Krawężnica, z kolei, to narzędzie przeznaczone do cięcia krawędzi i przycinania, ale nie sprawdzi się przy bardziej skomplikowanych formach, które wymagają precyzyjnych łuków i krzywych. Często, gdy użytkownicy zastanawiają się nad doborem narzędzi, nie uwzględniają specyfiki zadania oraz wymagań dotyczących precyzji, co prowadzi do wyborów nieadekwatnych do oczekiwanego rezultatu. Takie błędne podejście może skutkować odrzuceniem materiałów lub koniecznością ich ponownej obróbki, co generuje dodatkowe koszty oraz czasochłonność procesu produkcyjnego. Dlatego kluczowe jest zrozumienie funkcji i przeznaczenia każdego narzędzia w kontekście konkretnego zadania.

Pytanie 22

Do ostatecznego wyrównania powierzchni drewnianych elementów dębowych, zgodnie z danymi zawartymi w tabeli należy wybrać papier ścierny oznaczony symbolem

Materiał	Szlifowanie zgrubne	Szlifowanie wykończające
Sklejka Drewno twarde Drewno miękkie Forniry	P 50 – P 60 P 50 – P 60 P 30 – P 60 P 100 – P 120	P 60 – P 120 P 80 – P 120 P 60 – P 120 P 120 – P 240

A. P 100

B. P 30

C. P 60

D. P 180

Wybór papieru ściernego oznaczonego symbolem P 100 jest prawidłowy w kontekście ostatecznego wyrównania powierzchni drewnianych elementów dębowych. Zgodnie z przyjętymi standardami, do szlifowania wykończeniowego drewna twardego, takiego jak dąb, zaleca się stosowanie papierów ściernych w zakresie od P 80 do P 120. Papier oznaczony P 100 idealnie mieści się w tym zakresie, co sprawia, że jest odpowiedni do uzyskania gładkiej i równej powierzchni. Użycie papieru o tej granulacji pozwala na skuteczne usunięcie wszelkich niedoskonałości bez ryzyka nadmiernego zdzierania materiału, co mogłoby prowadzić do zniekształcenia kształtu elementów drewnianych. Przykładem zastosowania P 100 może być szlifowanie mebli wykonanych z dębu, gdzie ostateczne wygładzenie powierzchni jest kluczowe dla estetyki i trwałości wykończenia. Przy stosowaniu tego papieru warto również pamiętać o technice szlifowania – szlifowanie wzdłuż słojów drewna minimalizuje ryzyko powstawania rys oraz zapewnia lepsze rezultaty wykończeniowe.

Pytanie 23

Aby odnowić powierzchnię mebla pokrytą politurą na wysoki połysk, należy zastosować

A. olej lniany

B. roztwór alkoholu z szelakiem

C. wosk pszczeli

D. lakier olejno-żywiczny

Roztwór alkoholu z szelakiem jest najodpowiedniejszym środkiem do renowacji powierzchni mebli wykończonych politurą na wysoki połysk, ponieważ szelak działa jako naturalny film utwardzający. Jego zastosowanie pozwala na uzyskanie gładkiej, lustrzanej powłoki, która efektownie odbija światło. Szelak, będący żywicą naturalną, jest rozpuszczany w alkoholu, co umożliwia łatwe nakładanie na powierzchnię mebla. Dzięki temu procesowi, możemy skutecznie usunąć drobne rysy i zmatowienia, przywracając blask mebla. W praktyce, przed nałożeniem roztworu, należy dokładnie oczyścić powierzchnię z kurzu i zanieczyszczeń, a następnie, przy użyciu pędzla lub ściereczki, równomiernie nanieść preparat. Po wyschnięciu, co zwykle zajmuje około pół godziny, można przeszlifować powłokę drobnoziarnistym papierem ściernym, a następnie nałożyć kolejną warstwę, jeśli to konieczne. Taki zabieg nie tylko poprawia estetykę, ale również zabezpiecza drewno przed działaniem wilgoci i innych szkodliwych czynników. Warto dodać, że stosowanie roztworu alkoholu z szelakiem jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży meblarskiej, co czyni go zalecanym rozwiązaniem w przypadku renowacji mebli.

Pytanie 24

Aby wykonać nacięcie okleiny o grubości 0,8 mm w celu naprawy fragmentu intarsji, jakie narzędzie należy wykorzystać?

A. piłę

B. skalpel

C. dłuto

D. nóż

Wybór piły, dłuta czy noża do nacięcia okleiny o grubości 0,8 mm wskazuje na brak zrozumienia właściwości i zastosowania tych narzędzi w kontekście precyzyjnych prac stolarskich. Piła, mimo że jest skuteczna w cięciu grubych materiałów, w przypadku cienkiej okleiny może prowadzić do szarpania i uszkodzenia struktury, co jest niepożądane w delikatnych operacjach naprawczych. Dłuto, natomiast, jest narzędziem zaprojektowanym głównie do wykuwania i usuwania materiału, co znacznie przekracza potrzeby związane z nacięciem okleiny. Użycie dłuta w tej sytuacji mogłoby skutkować poważnymi uszkodzeniami, zwłaszcza przy nieodpowiednim kącie natarcia. Nóż, choć może wydawać się odpowiednim wyborem, często nie zapewnia takiej precyzji jak skalpel; jego ostrze może być zbyt grube, co uniemożliwia dokładne cięcie w obrębie cienkich warstw materiału. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do wybierania tych narzędzi, to przekonanie, że większa siła cięcia jest równoznaczna z lepszymi rezultatami, co w rzeczywistości prowadzi do zniszczenia detali i obniżenia jakości naprawy. W kontekście prac renowacyjnych i konserwatorskich, kluczowe jest stosowanie narzędzi, które pozwalają na jak najdokładniejsze i najmniej inwazyjne operacje, a skalpel zdecydowanie spełnia te kryteria.

Pytanie 25

Aby chronić powierzchnię mebla przed wgnieceniem podczas wyciągania gwoździ, co należy zrobić?

A. pod narzędziem umieścić cienką stalową płytkę

B. nałożyć na powierzchnię wosk

C. osłonić powierzchnię fornirem

D. pod narzędzie podłożyć deseczkę z drewna lipowego

Zabezpieczanie powierzchni fornirem nie jest skuteczną metodą ochrony przed wgnieceniem podczas pracy z narzędziami. Fornir to cienka warstwa drewna, która ma na celu estetyczne wykończenie mebla, ale nie zapewnia odpowiedniej ochrony przed siłami mechanicznymi. Szkoła myślenia, która sugeruje wykorzystanie fornira, często bazuje na błędnym przekonaniu, że każdy materiał drewniany będzie odpowiedni do ochrony powierzchni. W rzeczywistości, w przypadku wyciągania gwoździ, fornir może ulec uszkodzeniu samodzielnie, co prowadzi do poważnych defektów estetycznych oraz strukturalnych. Wosk, choć może w pewien sposób chronić powierzchnię przed wilgocią, nie zabezpiecza jej przed wgnieceniami, ponieważ nie tworzy twardej bariery między narzędziem a meblem. Przeciwnie, nałożenie wosku może wręcz zwiększyć ryzyko uszkodzenia, ponieważ mógłby on wprowadzać dodatkowe tarcie, co w połączeniu z uderzeniem narzędzia powoduje większe uszkodzenia. Podkładanie deseczki z drewna lipowego również nie jest optymalnym rozwiązaniem, ponieważ drewno, mimo iż jest miększe, może łatwo ulec uszkodzeniu i nie rozprasza siły tak efektywnie jak stalowa płytka. Istnieje również praktyka, która zaleca stosowanie odpowiednich narzędzi i akcesoriów, które są dedykowane do takich zadań, co z kolei zwiększa bezpieczeństwo i skuteczność działań. Kluczowym błędem w podejściu do zabezpieczania mebli jest zatem niedocenianie znaczenia wyboru odpowiednich materiałów i technik, które powinny opierać się na zasadach fizyki oraz ergonomii pracy.

Pytanie 26

Do renowacji powierzchni pokrytych politurą nie powinno się używać

A. alkoholu etylowego

B. żywicy szelakowej

C. wody

D. oleju lnianego

Stosowanie wody do naprawy powierzchni politurowanych wydaje się być atrakcyjną opcją z perspektywy prostoty i dostępności, jednak jest to podejście, które może prowadzić do poważnych uszkodzeń. Woda, będąca rozpuszczalnikiem polarnym, ma zdolność wnikania w mikroskopijne pory powierzchni drewna, co skutkuje rozszerzaniem się i kurczeniem materiału. Takie zmiany mogą powodować deformacje politury, a nawet jej odspajanie, co jest trudne i kosztowne do naprawienia. W kontekście stosowania alkoholu etylowego, należy pamiętać, że jest on rozpuszczalnikiem, który może skutecznie usuwać zanieczyszczenia z powierzchni politurowanych, jednocześnie nie wpływając negatywnie na ich właściwości. Warto również podkreślić, że żywica szelakowa jest szeroko stosowana w konserwacji mebli, ponieważ tworzy trwałą, odporną na uszkodzenia powłokę. Olej lniany z kolei nawilża i wzmacnia drewno, co przyczynia się do jego dłuższej żywotności. Podstawowym błędem, który prowadzi do nieprawidłowych wniosków, jest przekonanie, że proste i powszechnie dostępne substancje, takie jak woda, mogą być stosowane w miejscach, gdzie wymagane są specjalistyczne środki. Właściwe zrozumienie charakterystyki materiałów oraz ich reakcji na różne substancje chemiczne jest kluczem do skutecznej konserwacji i renowacji powierzchni politurowanych.

Pytanie 27

Po zakończeniu używania brzeszczotów w piłach ręcznych należy je wyczyścić oraz

A. zanurzyć w wodzie

B. zanurzyć w rozpuszczalniku

C. przetrzeć wilgotną ściereczką

D. przetrzeć naoliwioną ściereczką

Zanurzenie brzeszczotów w rozpuszczalniku, nawilżenie ściereczką czy wrzucenie ich do wody to podejścia, które mogą wydawać się na pierwszy rzut oka praktyczne, jednak w rzeczywistości są one nieodpowiednie i mogą prowadzić do uszkodzenia narzędzi. Rozpuszczalniki są substancjami chemicznymi, które mogą usunąć nie tylko zanieczyszczenia, ale także smar oraz powłokę ochronną, co w dłuższym czasie prowadzi do korozji i osłabienia struktury metalowej. Z kolei zanurzenie brzeszczotów w wodzie powoduje, że metal staje się podatny na rdzewienie, co z kolei skraca jego żywotność. Podobnie, przetarcie nawilżoną ściereczką nie dostarcza odpowiedniego poziomu smarowania, co może skutkować zwiększonym tarciem podczas użytkowania i w efekcie szybszym zużyciem narzędzi. Typowe błędy myślowe związane z tymi odpowiedziami to brak zrozumienia, jak ważna jest ochrona narzędzi tnących oraz niewłaściwe postrzeganie wpływu różnych substancji na ich trwałość. Właściwe podejście do konserwacji narzędzi, w tym regularne oliwienie, jest kluczowe dla ich wydajności i bezpieczeństwa użytkowania. Utrzymanie brzeszczotów w dobrym stanie technicznym powinno być priorytetem dla każdego, kto korzysta z pił ręcznych.

Pytanie 28

Proces wykonania widlicy obejmuje trasowanie złącza na elemencie, piłowanie wzdłuż linii traserskich, a następnie

A. struganiu widlicy na szerokość

B. skróceniu widlicy

C. dłutowaniu widlicy

D. struganiu widlicy na grubość

Wykonanie widlicy to proces, który wymaga sporej precyzji i odpowiedniej sekwencji działań. Odpowiedzi, które mówią o skracaniu, struganiu na grubość czy szerokość, zupełnie nie biorą pod uwagę dłutowania - a to kluczowy etap, żeby uzyskać odpowiednie kształty i wymiary. Skracanie może być mylone z dopasowaniem, ale tak naprawdę nie wpływa na formę i precyzję, co jest bardzo ważne w inżynierii i produkcji. Struganie na grubość i szerokość też nie ma nic wspólnego z tym procesem wysokiej precyzji, bo to dłutowanie jest tym, co naprawdę liczy się w wykończeniu widlicy. Te inne techniki mogą być fajne w obróbce drewna czy metalu, ale nie nadają się do złącza widlicy, które potrzebuje bardziej skomplikowanej obróbki. Z mojego doświadczenia, zbyt często mylimy dłutowanie z prostszymi metodami, a to kończy się kiepskim wykończeniem i problemami przy użytkowaniu. W branży warto wiedzieć, że każde z tych działań ma swoją rolę, ale to dłutowanie jest kluczowe, żeby wszystko działało jak należy.

Pytanie 29

Drewniana okleina uzyskiwana jest dzięki technice obróbczej

A. łupaniem

B. rozwarstwianiem

C. korowaniem

D. skrawaniem

Okleina drewniana to fajny materiał, który uzyskuje się dzięki skrawaniu drewna. To jedna z kluczowych metod w przemyśle drzewnym. Skrawanie polega na ścinaniu cienkich warstw drewna, co daje gładkie i ładne elementy. Do tego używa się różnych maszyn, jak piły taśmowe czy strugnice, które precyzyjnie robią swoje, nie psując naturalnych właściwości drewna. Okleiny drewniane są super do robienia mebli, podłóg czy dekoracji, bo wygląd i jakość to naprawdę ważne sprawy. W przemyśle meblarskim okleiny są bardzo cenione, bo pozwalają dobrze wykorzystać surowiec i zmniejszyć odpady. Dobrze wykonane skrawanie nie tylko ładnie wygląda, ale też gwarantuje, że okleiny będą miały stabilne wymiary, co jest istotne, gdy przychodzi czas na dalszą obróbkę i montaż. Warto też przypomnieć sobie o standardach ISO, które mówią o jakości drewna i wyrobów, bo to wpływa na trwałość i zastosowanie oklein.

Pytanie 30

Do łączenia fryzów z drewna iglastego o zwiększonej wilgotności powinno się zastosować klej

A. topliwy

B. poliuretanowy

C. neoprenowy

D. mocznikowy

Kleje mocznikowe, neoprenowe oraz topliwe, choć mogą być stosowane w różnych zastosowaniach, nie są odpowiednie do klejenia drewna iglastego o podwyższonej wilgotności. Kleje mocznikowe, będące często wykorzystywanymi w przemyśle meblarskim, charakteryzują się ograniczoną odpornością na wilgoć, co czyni je niewłaściwym wyborem w przypadku sytuacji, gdzie obecna jest podwyższona wilgotność. W przypadku drewna iglastego, które ma tendencję do pęcznienia lub kurczenia się pod wpływem zmiany wilgotności, kleje te nie zapewnią trwałego połączenia. Kleje neoprenowe, mimo że oferują dobrą przyczepność do różnych materiałów, również nie są zalecane do zastosowań w wilgotnych warunkach, gdyż ich elastyczność oraz odporność na wodę są ograniczone. Kleje topliwe, z kolei, są stosowane głównie w procesach produkcyjnych, ale ich właściwości mechaniczne i odporność na wilgoć są niewystarczające do trwałego łączenia drewna w zmiennych warunkach. Typowym błędem myślowym w tym kontekście jest założenie, że wszelkie kleje mogą być stosowane zamiennie, co prowadzi do nieodpowiednich wyborów materiałowych i potencjalnych problemów z trwałością połączeń.

Pytanie 31

Podaj właściwą sekwencję czynności technologicznych wymaganych do przygotowania elementu do toczenia?

A. Struganie bazowe, wyznaczenie środka, rozrzynanie, manipulacja i przerzynanie, struganie grubościowe, ścinanie krawędzi

B. Manipulacja i przerzynanie, rozrzynanie, struganie bazowe, struganie grubościowe, wyznaczenie środka, ścinanie krawędzi

C. Manipulacja i przerzynanie, rozrzynanie, struganie grubościowe, struganie bazowe, wyznaczenie środka, ścinanie krawędzi

D. Rozrzynanie, manipulacja i przerzynanie, struganie bazowe, struganie grubościowe, wyznaczenie środka, ścinanie krawędzi

Kolejność operacji technologicznych jest kluczowym elementem procesu obróbczo-technologicznego, a jej zrozumienie jest niezbędne dla uzyskania wysokiej jakości elementów obrabianych. Wiele zaproponowanych odpowiedzi nie uwzględnia logiki technologicznej lub praktycznych aspektów obróbczych. Na przykład, umieszczenie strugania grubościowego przed rozrzynaniem może prowadzić do utraty materiału i niewłaściwego kształtu, ponieważ nie zapewnia to odpowiedniej płaskiej powierzchni do dalszej obróbki. Z kolei wyznaczanie środka przed zakończeniem pierwszych operacji może skutkować nieprecyzyjnym umiejscowieniem w obrabiarce, co może prowadzić do znacznych błędów w obróbce. Ponadto, sugerowanie rozpoczęcia procesu od ścinania krawędzi jest niewłaściwe, ponieważ ta operacja powinna być realizowana na końcu, aby zapewnić estetyczny i funkcjonalny kształt gotowego wyrobu. Typowym błędem w myśleniu jest brak zrozumienia, że wiele operacji wymaga wcześniejszego ustalenia punktów odniesienia i geometrii, co jest kluczowe dla dalszej obróbki. W praktyce, zastosowanie niewłaściwej kolejności operacji może prowadzić do znacznych strat surowca i wydłużenia czasu produkcji, co jest niepożądanym efektem w nowoczesnych procesach wytwórczych, gdzie efektywność i precyzja są na wagę złota.

Pytanie 32

W strugarce wyrównawczej zazwyczaj konieczne jest smarowanie smarem maszynowym

A. łożyska toczne wału nożowego

B. łożyska silnika

C. mechanizm regulacji stołu tylnego

D. układ dźwigni do regulacji stołu przedniego

Omawiając niepoprawne odpowiedzi, warto zauważyć, że mechanizm nastawiania stołu tylnego, łożyska silnika oraz łożyska toczne wału nożowego mają różne funkcje i wymagają odmiennego podejścia do konserwacji i smarowania. Mechanizm nastawiania stołu tylnego odpowiada za precyzyjne ustawienie stołu roboczego, jednak jego smarowanie nie jest tak krytyczne jak w przypadku układu dźwigni do nastawiania stołu przedniego. Zastosowanie smaru maszynowego w tym miejscu może być niewłaściwe, co prowadzi do nieefektywnego smarowania, a w konsekwencji do zjawiska nadmiernego zużycia lub zacięcia. Łożyska silnika są kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania napędu maszyny, ale wymagają smarów o specyficznych właściwościach, często smarów elektrycznych, które mają zdolność do pracy w wyższych temperaturach. Dlatego stosowanie smaru maszynowego w tych elementach może skutkować ich uszkodzeniem. Z kolei łożyska toczne wału nożowego również wymagają szczególnej uwagi w zakresie smarowania, co jest związane z dużymi obciążeniami mechanicznymi, które na nie działają. Używanie niewłaściwych typów smarów w tych krytycznych elementach może prowadzić do poważnych uszkodzeń, co z kolei skutkuje przestojami produkcyjnymi oraz zwiększonymi kosztami napraw. Dlatego zrozumienie specyfiki każdego z podzespołów jest kluczowe w zakresie konserwacji maszyn i ich właściwego smarowania, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży.

Pytanie 33

Jakim kolorem identyfikuje się pierwszą klasę jakości tarcicy iglastej przeznaczonej do ogólnego użycia?

A. Czerwonym

B. Niebieskim

C. Żółtym

D. Zielonym

Oznaczenia kolorystyczne tarcicy są istotnym elementem klasyfikacji drewna, jednak nie wszystkie zaproponowane kolory odnoszą się do pierwszej klasy jakości. Czerwony, zielony i żółty to kolory, które w różnych standardach mogą oznaczać inne klasy jakości, co może wprowadzać w błąd. Czerwony kolor często kojarzy się z materiałami o niższej jakości, które mogą zawierać więcej wad, takich jak sęki czy pęknięcia. Użycie drewna o takiej klasyfikacji do konstrukcji nośnych mogłoby skutkować poważnymi problemami strukturalnymi. Zielony kolor w kontekście jakości tarcicy rzadko jest używany i może być mylony z tarcicą przeznaczoną do zastosowań zewnętrznych, co nie zawsze oznacza wysoką jakość. Żółty kolor również nie jest związany z pierwszą klasą jakości, a jego zastosowanie może być związane z tarcicą, która ma pewne ograniczenia w zakresie wytrzymałości. W branży budowlanej niezwykle ważne jest, aby dokładnie rozumieć systemy oznaczania, ponieważ nieprawidłowy wybór materiału może prowadzić do poważnych konsekwencji bezpieczeństwa oraz dodatkowych kosztów związanych z naprawami lub wymianą wadliwych elementów. Dlatego kluczowe jest posługiwanie się aktualnymi normami i standardami, aby zapewnić odpowiednią jakość materiałów budowlanych.

Pytanie 34

Jak wygląda proces przygotowania kleju glutynowego do łączenia elementów meblowych?

A. Dodaniu utwardzacza do masy klejowej

B. Wymieszaniu masy klejowej z żywicą mocznikową

C. Podgrzaniu masy klejowej

D. Wprowadzeniu rozcieńczalnika organicznego do masy klejowej

Dodanie utwardzacza do masy klejowej nie jest odpowiednią metodą w kontekście klejenia złączy meblowych przy użyciu kleju glutynowego. Kleje te opierają się na procesie fizycznym, a nie chemicznym utwardzaniu, co oznacza, że ich właściwości klejące są zależne od podgrzewania i odpowiedniej aplikacji, a nie od modyfikacji chemicznych. Utwardzacze są stosowane w przypadku klejów epoksydowych lub poliuretanowych, gdzie reakcje chemiczne są istotne dla uzyskania wysokiej wytrzymałości połączenia. Dodanie rozcieńczalnika organicznego do masy klejowej również nie jest stosowane w przypadku kleju glutynowego, ponieważ może to obniżyć jego skuteczność klejącą i wprowadzić zanieczyszczenia, które wpłyną na trwałość połączenia. Rozcieńczalniki są używane do zmiany lepkości klejów na bazie rozpuszczalników, co nie ma zastosowania w przypadku klejów stawianych na wodnej bazie. Wymieszanie masy klejowej z żywicą mocznikową jest także nieprawidłowe, ponieważ takie działanie mogłoby zaburzyć właściwości kleju, co prowadzi do nieodpowiednich połączeń i osłabienia struktury mebli. Zrozumienie różnorodności dostępnych klejów i ich właściwości jest kluczowe dla skutecznego klejenia, a stosowanie niewłaściwych metod czy dodatków może prowadzić do poważnych problemów w dalszej eksploatacji mebli.

Pytanie 35

Aby usunąć uszkodzoną powłokę wykończeniową z elementu meblowego o wymiarach 1200 x 600 mm, należy wykorzystać

A. szlifowanie profilowe

B. struganie profilowe

C. szlifowanie płaszczyznowe

D. struganie płaszczyznowe

Struganie płaszczyznowe to technika, która polega na usuwaniu materiału z powierzchni przy pomocy struga. Ale w przypadku usuwania wykończeń z płyty meblowej, to nie jest najlepszy wybór. Struganie daje dokładne wykończenie, ale zazwyczaj używa się go do masywnych kawałków drewna, a nie do materiałów kompozytowych jak płyty wiórowe czy MDF. Poza tym, użycie struga może uszkodzić strukturę materiału, a to pogorszy jakość powierzchni. Mówiąc o szlifowaniu profilowym, to technika, która sprawdza się przy bardziej skomplikowanych kształtach, ale do płaskich powierzchni mebli się nie nadaje. Rzeczywiście, szlifowanie profilowe może prowadzić do nierównomiernego zużycia, więc przy dużych płaskich obszarach nie jest optymalne. Struganie profilowe z kolei jest bardziej skomplikowane i może uszkodzić krawędzie materiału. W praktyce skuteczne usuwanie powłok wymaga narzędzi, które równomiernie obrobią płaskie powierzchnie, więc szlifowanie płaszczyznowe jest najlepszym rozwiązaniem w tej sytuacji.

Pytanie 36

W bocznej ściance szafki kuchennej doszło do uszkodzenia płyty wiórowej w rejonie montażu zawiasów puszkowych. Proces naprawy ściany bocznej będzie obejmował

A. wydłutowanie obszaru uszkodzenia, wykonanie wstawki z drewna litego oraz jej wklejenie

B. sklejenie płyty, a potem jej wzmocnienie listwami ustawionymi prostopadle do pęknięcia

C. sklejenie płyty oraz wzmocnienie przez nawiercenie i wklejenie kołków

D. zaklejenie ubytku po wyłamaniu szpachlą do malowania

Zaprawienie ubytku wyłupania szpachlą malarską wydaje się prostym rozwiązaniem, jednak nie zapewnia ono wystarczającej wytrzymałości. Szpachle malarskie są zazwyczaj stosowane do wypełniania drobnych ubytków i mogą nie przetrwać obciążeń, które wynikają z normalnego użytkowania zawiasów puszkowych. Dodatkowo, w przypadku większych uszkodzeń, szpachla może nie przylegać do materiału, co z czasem prowadzi do ponownego uszkodzenia. Sklejenie płyty i wzmocnienie poprzez nawiercenie i wklejenie kołków także jest problematyczne, ponieważ nie rozwiązuje fundamentalnego problemu z uszkodzoną strukturą wiórową. Kołki mogą jedynie stabilizować nienaruszone fragmenty, ale nie naprawiają wyłamania, co może skutkować ponownym uszkodzeniem. Sklejenie płyty i wzmocnienie listwami biegnącymi prostopadle do pęknięcia również nie jest wystarczające, ponieważ nie przywraca integralności materiału w miejscu wyłamania. Kluczowe jest zrozumienie, że metody te mogą przynieść jedynie tymczasowe efekty i w dłuższej perspektywie prowadzić do dalszych uszkodzeń mebla. Dlatego, aby zapewnić trwałość naprawy, konieczne jest zastosowanie bardziej solidnych metod, takich jak wstawka z drewna litego.

Pytanie 37

Jaką technikę należy zastosować, aby wygiąć drewnianą deskę bez jej uszkodzenia?

A. Chłodzenie w zamrażarce

B. Lakierowanie na mokro

C. Cięcie wzdłuż słojów

D. Gięcie na gorąco

Gięcie na gorąco to technika, która pozwala na kontrolowane wyginanie drewna, bez ryzyka jego uszkodzenia. Proces polega na podgrzewaniu drewna, co zwiększa jego plastyczność, umożliwiając formowanie w pożądane kształty. Podgrzewanie może odbywać się za pomocą pary wodnej, co jest jednym z najczęściej stosowanych rozwiązań. Para wodna nie tylko podnosi temperaturę drewna, ale także wprowadza wilgoć, co jest kluczowe dla zachowania elastyczności. Jest to bardzo popularna metoda w meblarstwie, gdzie często wymaga się uzyskania krzywizn o dużym promieniu. Warto pamiętać, że po wygięciu drewna, należy je schłodzić i wysuszyć w odpowiednim kształcie, aby utrwalić uzyskany efekt. Ten sposób gięcia jest zgodny z dobrą praktyką przemysłową, ponieważ nie niszczy struktury drewna, a jednocześnie pozwala na tworzenie skomplikowanych form.

Pytanie 38

Jaką wilgotność powinny mieć sklejane elementy krzeseł biurowych wykonanych z drewna?

A. od 6 do 12%

B. od 2 do 4%

C. od 18 do 20%

D. od 14 do 16%

Wilgotność sklejanych elementów krzeseł biurowych z drewna powinna wynosić od 6 do 12% ze względu na wpływ wilgotności na właściwości mechaniczne i trwałość drewna. W tej kategorii wilgotności materiał jest wystarczająco suchy, aby zapewnić odpowiednią stabilność i minimalizować ryzyko deformacji. Przykładowo, w warunkach biurowych, gdzie zmiany temperatury i wilgotności są częste, utrzymanie wilgotności w tym zakresie zapobiega pękaniu, odkształcaniu się oraz innym uszkodzeniom mechanicznym. W praktyce, producenci mebli biurowych i stolarze stosują urządzenia do pomiaru wilgotności drewna, aby upewnić się, że materiał desek i sklejonych elementów spełnia normy branżowe, takie jak PN-EN 16139:2013 dotycząca mebli. Utrzymanie właściwej wilgotności jest również zalecane przez organizacje zajmujące się jakością mebli, co przekłada się na dłuższą żywotność produktów oraz zadowolenie użytkowników.

Pytanie 39

Jak należy ocenić zakres renowacji i naprawy mebla?

A. po ustaleniu liczby ubytków

B. po oczyszczeniu poszczególnych elementów

C. po demontażu okuć oraz elementów w warsztacie

D. po poskładaniu elementów mebla u klienta przed jego transportem do warsztatu

Podejścia do oszacowania naprawy i renowacji mebla poprzez określenie ilości ubytków, demontaż okuć i elementów w warsztacie lub oczyszczenie elementów są niewłaściwe z kilku powodów. Przede wszystkim ocena naprawy mebla powinna mieć miejsce w jego pełnym stanie, a nie na podstawie fragmentarycznych informacji. Określenie ilości ubytków bez montażu mebla nie zapewnia pełnego obrazu jego stanu – mogą występować ukryte wady, które ujawniają się dopiero po złożeniu wszystkich części. Demontaż okuć i elementów w warsztacie polega na rozłożeniu mebla, co w istocie utrudnia oszacowanie, gdyż nie można ocenić, jak poszczególne elementy współpracują ze sobą w całości. Dodatkowo, oczyszczenie elementów ma na celu jedynie przygotowanie ich do renowacji, a nie ocenę stanu mebla. W praktyce, dobrym standardem jest przeprowadzenie pełnej analizy w miejscu użytkowania mebla, co pozwala na uchwycenie jego funkcjonalności i ewentualnych problemów, które występują podczas codziennego użytkowania. Tego rodzaju podejście zmniejsza ryzyko pominięcia krytycznych aspektów, które mogą wpływać na ostateczny wynik naprawy.

Pytanie 40

Wymień czynności, które należy wykonać przy finalizacji powierzchni drewna iglastego z zakrytą strukturą?

A. Wybielanie, szlifowanie, szpachlowanie, malowanie

B. Wybielanie, odżywiczanie, szpachlowanie, malowanie

C. Odżywiczanie, szpachlowanie, szlifowanie, malowanie

D. Odżywiczanie, wybielanie, malowanie, szlifowanie

Odpowiedź 'Odżywiczanie, szpachlowanie, szlifowanie, malowanie' jest prawidłowa, ponieważ przedstawia kompleksowy proces przygotowania i wykończenia powierzchni drewna iglastego z zakrytą strukturą. Odżywiczanie, czyli aplikacja specjalnych preparatów, ma na celu zabezpieczenie drewna przed wilgocią i szkodnikami, a także wzmocnienie jego naturalnego wyglądu. W przypadku drewna iglastego, które często zawiera żywicę, odżywiczanie może również pomóc w usunięciu nadmiaru żywicy, co jest istotne dla dalszych etapów. Szpachlowanie jest krokiem, który pozwala na wypełnienie ewentualnych ubytków czy pęknięć, co jest szczególnie istotne przy zachowaniu estetyki wykończenia. Szlifowanie zapewnia gładkość powierzchni, co jest kluczowe przed nałożeniem farby czy lakieru, a także wpływa na lepszą przyczepność powłok malarskich. W końcu, malowanie nadaje drewno ochronę oraz pożądany wygląd estetyczny. Przykładem zastosowania tej metody może być wykończenie mebli ogrodowych wykonanych z drewna iglastego, które muszą być odporne na warunki atmosferyczne.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej