Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik rachunkowości
Kwalifikacja: EKA.07 - Prowadzenie rachunkowości
Data rozpoczęcia: 14 maja 2025 19:50
Data zakończenia: 14 maja 2025 20:13

Egzamin niezdany

Wynik: 18/40 punktów (45,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Nabywca, będący czynnym podatnikiem VAT, otrzymał fakturę zakupu zawierającą błąd literowy w nazwie jego firmy. Jak należy postąpić w tej sytuacji?

A. notą korygującą, którą wystawia nabywca

B. duplikatem faktury, który wystawia sprzedawca

C. notą księgową, którą wystawia nabywca

D. nową fakturą, którą wystawia sprzedawca

Wystawienie noty księgowej przez nabywcę na poprawienie błędu w nazwie firmy na fakturze nie jest właściwym rozwiązaniem. Noty księgowe służą do księgowania różnorodnych zdarzeń gospodarczych, ale nie są dokumentem, który skorygowałby błędy w fakturze w kontekście VAT. Stosowanie not księgowych w takich sytuacjach może prowadzić do niejasności i trudności w późniejszym rozliczeniu podatków. Również wystawienie nowej faktury przez sprzedawcę w przypadku, gdy jedynie wystąpił błąd literowy, jest niepraktyczne. Nowa faktura w takich okolicznościach wymagałaby anulowania pierwotnej faktury, co mogłoby wprowadzić dodatkowe zamieszanie w dokumentacji zarówno nabywcy, jak i sprzedawcy. Co więcej, wystawienie duplikatu faktury w takiej sytuacji nie odpowiada na problem błędnej nazwy firmy, ponieważ duplikat odnosi się do sytuacji, w której oryginalny dokument został zgubiony lub zniszczony, a nie do jego poprawy. Samo zrozumienie, że w przypadku błędu na fakturze należy skorzystać z noty korygującej, jest kluczowe dla każdego czynnego podatnika VAT i podkreśla znaczenie prawidłowego prowadzenia dokumentacji. Ignorowanie tego aspektu może prowadzić do problemów w kontroli skarbowej oraz potencjalnych kar finansowych.

Pytanie 2

Przedstawiony fragment dokumentu to

L.p.	Nazwa konta	Salda początkowe		Obroty		Salda końcowe
L.p.	Nazwa konta	Dt	Ct	Dt	Ct	Dt	Ct
1.	Środki trwałe	30 000,00		30 000,00		30 000,00
2.	Kasa	600,00		600,00		600,00
3.	Rachunek bieżący	15 000,00		15 000,00	250,00	14 750,00
4.	Kredyty bankowe		10 600,00		10 600,00		10 600,00

A. zestawienie obrotów i sald kont syntetycznych.

B. rachunek zysków i strat.

C. zestawienie obrotów i sald kont ksiąg pomocniczych.

D. rachunek przepływów pieniężnych.

W kontekście analizy dokumentów finansowych, zrozumienie różnic między zestawieniem obrotów i sald kont syntetycznych a innymi rodzajami sprawozdań jest kluczowe. Rachunek przepływów pieniężnych, który często mylony jest z zestawieniem obrotów, koncentruje się na rzeczywistych przepływach finansowych w przedsiębiorstwie, co oznacza, że uwzględnia wpływy oraz wydatki w różnych kategoriach działalności, ale nie dostarcza informacji o saldach poszczególnych kont. Rachunek zysków i strat, z drugiej strony, prezentuje wynik finansowy firmy, ukazując przychody oraz koszty, lecz również nie dostarcza szczegółowych informacji o obrotach i saldach kont. Zestawienie obrotów i sald kont ksiąg pomocniczych dotyczy z kolei kont analitycznych, które szczegółowo rozkładają transakcje na różne kategorie, ale nie są odpowiednie do przedstawienia syntetycznych danych finansowych. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do niepoprawnych odpowiedzi, obejmują mylenie różnych raportów i ich celów, co może być wynikiem braku doświadczenia w pracy z dokumentacją finansową. Zrozumienie tych różnic jest nie tylko istotne dla prawidłowego prowadzenia ksiąg rachunkowych, ale także dla wypełniania obowiązków związanych z audytem i raportowaniem finansowym.

Pytanie 3

Zasada ograniczonego zaufania stosowana podczas inwentaryzacji ma na celu

A. udokumentowanie konkretnego składnika aktywów w materiałach inwentaryzacyjnych przez uprawnionego pracownika

B. dokładne ustalenie rzeczywistego stanu składników inwentaryzowanych poprzez identyfikację nazwy, symbolu, ceny oraz ilości w jednostkach naturalnych

C. nadzorowanie osób materialnie odpowiedzialnych, które mają krótki staż pracy i brak doświadczenia w rozliczaniu się z powierzonego mienia

D. zapewnienie, że w trakcie inwentaryzacji nie będą wprowadzane zmiany w stanie przedmiotu ewidencji

Wydaje się, że w przypadku pozostałych odpowiedzi można zauważyć pewne nieścisłości oraz błędne założenia. Wskazanie na wykazanie danego składnika zasobów majątkowych przez upoważnionego pracownika nie uwzględnia kluczowego aspektu, jakim jest odpowiedzialność i kontrola nad tymi zasobami. Dokumentacja w inwentaryzacji jest oczywiście istotna, ale sama w sobie nie wystarcza, aby zapewnić bezpieczeństwo i dokładność stanu majątkowego. Również wskazanie na uniemożliwienie ewentualnych zmian stanu przedmiotu ewidencji w trakcie inwentaryzacji nie jest wystarczające. Chociaż ograniczenie zmian jest ważne, to kluczowe wydaje się zrozumienie, że nie chodzi tylko o fizyczne zablokowanie zmian, lecz także o zapewnienie, że osoby odpowiedzialne za ten proces mają odpowiednie kompetencje i doświadczenie. Wreszcie, dokładne ustalenie stanu faktycznego poprzez identyfikację nazwy, symbolu, ceny i ilości w jednostkach naturalnych, mimo iż jest to niezmiernie istotny krok w inwentaryzacji, nie jest bezpośrednio związane z zasadą ograniczonego zaufania. Zasada ta koncentruje się głównie na aspekcie kontroli i nadzoru nad osobami odpowiedzialnymi za mienie, co oznacza, że kluczowe jest zapewnienie nie tylko poprawności dokumentacji, ale także odpowiednich procedur w zakresie zarządzania ryzykiem. Dobrze zorganizowane procesy inwentaryzacyjne muszą uwzględniać nie tylko dokumentację, ale także ludzi, którzy te dokumenty sporządzają i mienie kontrolują.

Pytanie 4

Udział procentowy różnych pozycji składników aktywów oraz pasywów w całkowitej wartości bilansowej umożliwia określenie wskaźników

A. obrotowości

B. zadłużenia

C. rentowności

D. struktury

Procentowy udział poszczególnych pozycji składników aktywów i pasywów w ogólnej sumie bilansowej jest kluczowym aspektem analizy finansowej, który odnosi się do wskaźników struktury. Wskaźniki te umożliwiają zrozumienie, jak różne elementy bilansu wpływają na całościową sytuację finansową przedsiębiorstwa. Analiza struktury aktywów pozwala na identyfikację, jakie zasoby są wykorzystywane i w jaki sposób są one finansowane. Przykładowo, jeśli przedsiębiorstwo ma wysoki udział aktywów trwałych w stosunku do aktywów obrotowych, może to sugerować długoterminową strategię inwestycyjną. Używając wskaźników struktury, takich jak wskaźnik udziału aktywów trwałych do ogółu aktywów, można lepiej ocenić stabilność finansową firmy oraz jej zdolność do przetrwania w zmieniającym się otoczeniu rynkowym. W praktyce, wysoka struktura kapitału własnego w porównaniu do kapitału obcego może wskazywać na mniejsze ryzyko finansowe, co jest pożądane przez inwestorów.

Pytanie 5

Na dzień bilansowy kapitały własne przedsiębiorstwa wycenia się według wartości

A. nominalnej

B. szacunkowej

C. godziwej

D. rynkowej

Kapitały własne jednostki gospodarczej wyceniane są na dzień bilansowy według wartości nominalnej, co oznacza, że odzwierciedlają one wartość, która została zadeklarowana w dokumentach finansowych, niezależnie od ich aktualnej wartości rynkowej. Wartość nominalna to suma, którą właściciele włożyli w firmę, przeliczana na jednostki walutowe, co jest kluczowe dla analizy sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. Przykładowo, jeśli firma wyemitowała akcje o wartości nominalnej 10 zł, to ta kwota odzwierciedla wartość kapitału własnego w bilansie. W praktyce, wycena kapitałów własnych według wartości nominalnej jest zgodna z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), które zalecają, aby kapitał został przedstawiony w wartości, po jakiej został wniesiony, co daje pełniejszy obraz sytuacji finansowej jednostki. Wartość nominalna jest istotna w kontekście rozliczeń kapitałowych i podejmowania decyzji inwestycyjnych, ponieważ pozwala na zrozumienie rzeczywistego wkładu właścicieli w działalność przedsiębiorstwa.

Pytanie 6

Jaką kwotę wyniesie zobowiązanie z tytułu podatku VAT, jeśli
- wartość zakupów netto to 2 000 zł, VAT 22% - 440 zł,
- wartość sprzedaży netto to 3 000 zł, VAT 22% - 660 zł?

A. 1 100 zł

B. 660 zł

C. 220 zł

D. 440 zł

Poprawna odpowiedź to 220 zł, co wynika z obliczenia wartości zobowiązania z tytułu podatku VAT. Zobowiązanie VAT jest obliczane poprzez różnicę między VAT naliczonym od sprzedaży a VAT naliczonym od zakupów. W naszym przypadku VAT naliczony od sprzedaży wynosi 660 zł, a VAT naliczony od zakupów to 440 zł. Obliczamy więc: 660 zł - 440 zł = 220 zł. To podejście jest zgodne z zasadami rachunkowości i przepisami prawa podatkowego, które nakładają obowiązek rozliczania VAT w taki sposób. W praktyce, prowadząc działalność gospodarczą, przedsiębiorcy często są zobowiązani do sporządzania deklaracji VAT, w których wykazują zarówno VAT naliczony, jak i VAT należny. Umożliwia to prawidłowe zarządzanie zobowiązaniami podatkowymi oraz unikanie błędów, które mogą prowadzić do nałożenia kar przez organy skarbowe. Warto pamiętać, że w przypadku gdy VAT naliczony przewyższa VAT należny, przedsiębiorca może ubiegać się o zwrot nadwyżki.

Pytanie 7

Podstawą ewidencji w księgach pomocniczych jest zasada rejestrowania

A. powtórzonego

B. syntetycznego

C. korygującego

D. podwójnego

Mówiąc, że ewidencja na kontach ksiąg pomocniczych polega na zapisie korygującym, podwójnym czy syntetycznym, można trochę pomylić, bo to nie oddaje, jak to naprawdę działa w księgowości. Zasada zapisu korygującego jest o poprawianiu wcześniejszych błędów, co jest inna sprawą niż po prostu rejestrowanie transakcji. Księgi pomocnicze służą do zbierania szczegółowych informacji, które wspierają konta syntetyczne, a nie do ich poprawiania. Zapis podwójny, chociaż ważny w księgowości, dotyczy ogólnej zasady, gdzie każda transakcja jest księgowana na dwóch kontach, ale to nie jest bezpośrednio związane z funkcją ksiąg pomocniczych. W ewidencji pomocniczej kluczowe jest, żeby każda operacja była skorelowana z odpowiednim kontem syntetycznym, a nie tylko spełniała zasady podwójnego zapisu. A zasada syntetyczna to bardziej o łączeniu danych w raporty niż o śledzeniu transakcji, co jest ważnym celem ksiąg pomocniczych. Dobrze jest zrozumieć te różnice, bo to pomaga w zarządzaniu dokumentami finansowymi i unika błędów w ewidencji.

Pytanie 8

W wyniku podziału poziomego konto Materiały zostało rozdzielone na każdy typ materiałów oddzielnie. Konta, które powstały w tym procesie, określa się jako

A. wynikowe

B. pozabilansowe

C. korygujące

D. analityczne

Odpowiedzi wskazujące na konta wynikowe, korygujące czy pozabilansowe w kontekście podziału poziomego konta Materiały są niepoprawne z kilku powodów. Konta wynikowe dotyczą przede wszystkim wyników finansowych, takich jak przychody i koszty, a nie klasyfikacji materiałów. Użycie tego terminu sugeruje, że odpowiedź dotyczy raportowania wyników, co nie ma zastosowania w omawianym kontekście, gdzie istotny jest aspekt klasyfikacji materiałów. Konta korygujące z kolei są używane do wprowadzania poprawek w zapisie księgowym, co nie jest związane z ich podziałem na różne rodzaje. W tym przypadku korygowanie nie odnosi się do podziału na materiały, a raczej do modyfikacji istniejących zapisów. Z kolei konta pozabilansowe służą do rejestracji zdarzeń, które nie wpływają na aktywa czy pasywa firmy, a więc także nie pasują do koncepcji podziału konta Materiały na różne kategorie. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków obejmują mylenie celu podziału konta z jego funkcją w systemie rachunkowości, co skutkuje wyborem kategorii, które nie są zgodne z praktykami analizy finansowej. Aby skutecznie zarządzać danymi w księgowości, niezbędna jest znajomość klasyfikacji kont oraz ich funkcji, co pozwala na uniknięcie tych powszechnych nieporozumień.

Pytanie 9

Jaką czynność należy wykonać przed zamknięciem ksiąg rachunkowych w danej jednostce?

A. realizacja archiwizacji dokumentacji księgowej

B. określenie polityki prowadzenia rachunkowości

C. uzgodnienie obrotów oraz sald kont syntetycznych i analitycznych

D. przygotowanie rocznego sprawozdania finansowego

Sporządzenie rocznego sprawozdania finansowego, archiwizacja dokumentacji księgowej oraz ustalenie polityki prowadzenia rachunkowości to tematy istotne, ale nie mogą stanowić podstawy do zamknięcia ksiąg rachunkowych. Sporządzenie rocznego sprawozdania finansowego jest wynikiem procesu zamykania ksiąg, a nie czynnością, która go poprzedza. Bez dokładnego uzgodnienia obrotów i sald, sporządzenie sprawozdania może prowadzić do poważnych błędów, zafałszowując wyniki finansowe jednostki. Archiwizacja dokumentacji księgowej to również czynność, która odbywa się po zakończeniu roku obrotowego i zamknięciu ksiąg, mająca na celu zabezpieczenie informacji dla celów audytowych lub prawnych. Ustalenie polityki prowadzenia rachunkowości, choć istotne dla zapewnienia zgodności z przepisami, nie jest bezpośrednio związane z procesem zamykania ksiąg, a raczej stanowi ramy operacyjne dla całego procesu księgowego. Te pomyłki mogą wynikać z niejasności dotyczącej kolejności działań w procesie zamykania ksiąg oraz znaczenia uzgodnień w zapewnieniu rzetelności danych. Bezpośrednie podejście do uzgodnień jest kluczowe, aby uniknąć błędów, które mogą wpływać na wiarygodność sprawozdań finansowych oraz na dalsze decyzje zarządzające.

Pytanie 10

Przedsiębiorca wydał upoważnienie dostawcy usług telekomunikacyjnych do pobierania z konta bankowego takich kwot, które wynikają z faktur za świadczone usługi telekomunikacyjne. Z jakiej metody rozliczeń pieniężnych skorzystał przedsiębiorca?

A. Polecenie zapłaty

B. Rozliczenia saldami

C. Polecenie przelewu

D. Weksel trasowany

Odpowiedzi takie jak 'Polecenie przelewu', 'Weksel trasowany' i 'Rozliczenia saldami' są nie na miejscu w tej sytuacji. Każde z tych pojęć jest inne i nie pasuje do polecenia zapłaty. Polecenie przelewu to sytuacja, w której dłużnik sam musi zainicjować płatność, co wymaga jego zaangażowania. Natomiast weksel trasowany to dokument zobowiązujący, który nie sprawia, że pieniądze są ściągane automatycznie z konta. Jeśli chodzi o rozliczenia saldami, to bardziej chodzi o zestawienie należności, a nie o mechanizm płatności. Może to wynikać z nie do końca jasnego zrozumienia tych różnych instrumentów. Ważne jest, by wiedzieć, że polecenie zapłaty buduje lepszą relację między dłużnikiem a wierzycielem, bo zapewnia regularność płatności, czego inne opcje nie oferują.

Pytanie 11

Roczne, pełne sprawozdanie finansowe podmiotów zobowiązanych do corocznego audytu i publikacji sprawozdań składa się z:

A. bilans, rachunek zysków i strat oraz informacja dodatkowa

B. bilans, rachunek zysków i strat, informacja dodatkowa, zestawienie zmian w kapitale własnym, rachunek przepływów pieniężnych

C. bilans, rachunek zysków i strat, informacja dodatkowa oraz rachunek przepływów pieniężnych

D. bilans, rachunek zysków i strat, informacja dodatkowa, zestawienie zmian w kapitale własnym, zestawienie sald i obrotów

Istnieje szereg koncepcji, które mogą prowadzić do błędnych odpowiedzi w kontekście rocznego sprawozdania finansowego. Wśród typowych błędów jest pomijanie kluczowych elementów, które są niezbędne do pełnej analizy sytuacji finansowej jednostki. Na przykład, odpowiedzi, które nie uwzględniają rachunku przepływów pieniężnych, pomijają kluczowy aspekt, jakim jest zdolność jednostki do generowania gotówki w danym okresie. Rachunek ten dostarcza informacji na temat operacji, inwestycji i finansowania, co jest niezbędne dla kompleksowej oceny stabilności finansowej. Zestawienie zmian w kapitale własnym także odgrywa istotną rolę, gdyż obrazuje dynamiczne zmiany w strukturze kapitału, które mogą być wynikiem zysków zatrzymanych, dywidend czy emisji akcji. Odpowiedzi ograniczające się jedynie do bilansu oraz rachunku zysków i strat nie są wystarczające, ponieważ nie dają pełnego obrazu finansowego jednostki. Pominięcie informacji dodatkowej jest również poważnym błędem, gdyż te informacje dostarczają kontekstu i szczegółowych wyjaśnień dotyczących poszczególnych pozycji sprawozdań. Tego rodzaju uproszczenia mogą wynikać z braku zrozumienia roli poszczególnych elementów sprawozdań finansowych oraz ich współzależności. Zrozumienie pełnego obrazu finansowego wymaga holistycznego podejścia do analizy, które uwzględnia wszystkie te elementy.

Pytanie 12

W skład aktywów trwałych wchodzą:

A. wartości niematerialne i prawne, należności długoterminowe, inwestycje długoterminowe, należności krótkoterminowe

B. wartości niematerialne i prawne, rzeczowy majątek trwały, należności długoterminowe, inwestycje długoterminowe

C. wartości niematerialne i prawne, rzeczowy majątek trwały, należności krótkoterminowe, inwestycje krótkoterminowe

D. wartości niematerialne i prawne, rzeczowy majątek trwały, należności długoterminowe, zapasy

Odpowiedź wskazująca na wartości niematerialne i prawne, rzeczowy majątek trwały, należności długoterminowe oraz inwestycje długoterminowe jest prawidłowa, ponieważ te elementy są kluczowymi składnikami aktywów trwałych w bilansie przedsiębiorstwa. Wartości niematerialne i prawne obejmują patenty, znaki towarowe oraz licencje, które nie mają formy materialnej, lecz przyczyniają się do generowania przychodów. Rzeczowy majątek trwały, obejmujący środki trwałe jak maszyny, budynki oraz grunt, jest niezbędny do prowadzenia działalności operacyjnej. Należności długoterminowe to kwoty, które przedsiębiorstwo zamierza otrzymać od klientów w okresie dłuższym niż jeden rok, natomiast inwestycje długoterminowe to aktywa, które są posiadane w celu generowania zysków w dłuższym okresie. Wszystkie te kategorie są zgodne z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), które nakazują odpowiednie klasyfikowanie i prezentowanie aktywów w bilansie.

Pytanie 13

Wartość sprzedanego środka trwałego, która nie została umorzona, jest dla jednostki

A. innym przychodem operacyjnym

B. pozostałym kosztem operacyjnym

C. kosztem związanym ze sprzedażą

D. przychodem ze sprzedaży towarów

Nieumorzona wartość sprzedanego środka trwałego rzeczywiście stanowi pozostały koszt operacyjny dla jednostki. Oznacza to, że wartość ta jest traktowana jako koszt związany z operacjami przedsiębiorstwa, który nie został jeszcze umorzony. W kontekście rachunkowości, umorzenie środków trwałych to proces, w którym wartość początkowa składnika majątku jest stopniowo zmniejszana, co odzwierciedla jego utratę wartości w miarę upływu czasu. Kiedy środek trwały jest sprzedawany, jego nieumorzona wartość (czyli wartość księgowa) stanowi odzwierciedlenie kosztu, który powstał w trakcie użytkowania tego składnika. Dla przedsiębiorstw ważne jest, aby prawidłowo klasyfikować te koszty, ponieważ mają one wpływ na wynik finansowy i obliczenia podatkowe. Przykładowo, w przypadku sprzedaży maszyny, która była używana przez kilka lat, wartość nieumorzona tej maszyny i jej sprzedaż muszą być odpowiednio uwzględnione w raportach finansowych, co wpływa na prawidłowe przedstawienie sytuacji ekonomicznej firmy.

Pytanie 14

Uczeń technikum staje przed możliwością podjęcia studiów dziennych albo rozpoczęcia pracy. Wybór ten skutkuje

A. użytecznością krańcową

B. kosztem zależnym

C. użytecznością całkowitą

D. kosztem alternatywnym

Koszt alternatywny to wartość utraconych możliwości związanych z dokonaniem wyboru. W przypadku absolwenta technikum, który stoi przed decyzją o rozpoczęciu studiów dziennych lub podjęciu pracy, koszt alternatywny odnosi się do potencjalnych korzyści, jakie mógłby osiągnąć w sytuacji, w której wybrałby drugą opcję. Na przykład, jeśli absolwent zdecyduje się na studia, koszt alternatywny to wynagrodzenie, które mógłby zarobić podczas pracy w tym samym okresie. W ekonomii, analiza kosztów alternatywnych jest kluczowa dla podejmowania racjonalnych decyzji, ponieważ pozwala ocenić nie tylko bezpośrednie koszty związane z danym wyborem, ale także potencjalne zyski, które wiążą się z alternatywnymi możliwościami. Zrozumienie koncepcji kosztu alternatywnego jest istotne dla planowania kariery i zarządzania finansami osobistymi, ponieważ pomaga w podejmowaniu wyborów, które maksymalizują wartość uzyskanych korzyści. W praktyce, umiejętność identyfikacji kosztów alternatywnych pozwala jednostkom na lepsze zrozumienie, jakie konsekwencje niosą za sobą ich decyzje.

Pytanie 15

Jakiego składnika nie zawiera rachunek księgowy?

A. Sumy bilansowej aktywów

B. Numeru dokumentu księgowego.

C. Wartości transakcji gospodarczej.

D. Dwóch przeciwnych stron.

Wszystkie wymienione odpowiedzi, z wyjątkiem 'Sumy bilansowej aktywów', są kluczowymi elementami konta księgowego. Przede wszystkim, każde konto księgowe powinno zawierać dwie przeciwstawne strony, co oznacza, że każda transakcja, niezależnie od jej charakteru, wymaga zapisania odpowiednich kwot zarówno w debecie, jak i kredycie. To fundamentalna zasada podwójnego zapisu, która zapewnia, że bilans pozostaje zrównoważony. Każda operacja gospodarcza musi być również dokumentowana kwotą, co jest niezbędne do prowadzenia rzetelnych i przejrzystych ksiąg rachunkowych. Również numer dowodu księgowego jest istotny, ponieważ pozwala na identyfikację transakcji oraz jej związku z odpowiednimi dokumentami źródłowymi, co jest zgodne z zasadami audytu i kontroli finansowej. Pominięcie tych elementów w prowadzeniu księgowości może prowadzić do nieprawidłowości, które mogą być wykryte zarówno w trakcie audytu wewnętrznego, jak i zewnętrznego. Kluczowe jest zrozumienie, że konta księgowe są narzędziem do rejestrowania operacji finansowych, a ich struktura jest ściśle określona przez zasady rachunkowości, które mają na celu zapewnienie wiarygodności i transparentności finansowej. Niezrozumienie roli, jaką odgrywają te elementy w systemie księgowym, może prowadzić do błędów w raportowaniu finansowym, co może mieć poważne konsekwencje dla przedsiębiorstwa.

Pytanie 16

Dokumenty księgowe dotyczące inwestycji długoterminowych, pożyczek oraz kredytów należy przechowywać przez minimum czas

A. 5 lat od początku roku, który następuje po roku obrotowym, w którym transakcje zostały definitywnie zakończone

B. 5 lat od początku roku następującego po roku obrotowym, w którym rozpoczęto inwestycje lub zaciągnięto pożyczki i kredyty

C. 1 rok po upływie terminu rękojmi lub po zrealizowaniu reklamacji

D. 1 rok po dacie zakończenia oraz rozliczenia transakcji

Zgodnie z przepisami prawa podatkowego oraz standardami rachunkowości, dokumenty księgowe związane z wieloletnimi inwestycjami, pożyczkami i kredytami powinny być przechowywane przez okres 5 lat od początku roku następującego po roku obrotowym, w którym operacje zostały ostatecznie zakończone. Oznacza to, że jeśli inwestycja została zrealizowana w danym roku obrotowym, to wszystkie związane z nią dokumenty muszą być dostępne do końca piątego roku po roku, w którym dokonano ostatnich rozliczeń. Przechowywanie dokumentacji przez tak długi okres jest istotne nie tylko dla celów podatkowych, ale również dla ewentualnych kontroli, które mogą być przeprowadzane przez organy skarbowe. Przykładowo, jeśli firma zainwestowała w maszyny produkcyjne w 2020 roku i zakończyła rozliczenia w 2021 roku, dokumentacja musi być dostępna do końca 2026 roku. Takie praktyki są zgodne z ogólnymi zasadami przechowywania dokumentacji oraz audytu finansowego, które mają na celu zapewnienie transparentności i odpowiedzialności finansowej.

Pytanie 17

Konto "Umorzenie środków trwałych" należy do grupy kont

A. wynikowych

B. rozliczeniowych

C. pozabilansowych

D. korygujących

Konto "Umorzenie środków trwałych" jest kontem korygującym, co oznacza, że jego główną funkcją jest korygowanie wartości początkowej środków trwałych w bilansie. Umorzenie to proces, w trakcie którego zmniejsza się wartość aktywów trwałych w wyniku ich używania, co odzwierciedla zużycie tych aktywów w czasie. Przykładem zastosowania tego konta jest sytuacja, w której firma nabyła maszyny za 100 000 zł, a w ciągu kolejnych lat dokonuje odpisów amortyzacyjnych, które redukują wartość tych maszyn. Kiedy firma dokonuje takiego odpisu, zapisuje go na koncie umorzenia, co wpływa na zmniejszenie wartości bilansowej tych aktywów. Zgodnie z Krajowym Standardem Rachunkowości (KSR) oraz Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), umorzenie środków trwałych jest kluczowym elementem przedstawiającym rzetelny obraz sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. Zrozumienie tej kategorii kont pozwala na lepsze zarządzanie aktywami oraz podejmowanie świadomych decyzji finansowych.

Pytanie 18

Wskaż odpowiednią kategorię bilansową, do której powinien być przyporządkowany zaległy podatek od nieruchomości?

A. Należności długoterminowe

B. Należności krótkoterminowe

C. Zobowiązania długoterminowe

D. Zobowiązania krótkoterminowe

Niezapłacony podatek od nieruchomości to zobowiązanie krótkoterminowe, bo trzeba go spłacić w czasie krótszym niż rok. W sprawozdaniach finansowych zobowiązania krótkoterminowe to te, które musisz uregulować w ciągu najbliższych dwunastu miesięcy. Na przykład, firma musi wpisać niezapłacony podatek w swoje księgi, co jest ważne dla jej płynności finansowej. Dobrze jest pamiętać, że odpowiednie klasyfikowanie zobowiązań jest kluczowe, bo wpływa na analizę sytuacji finansowej firmy i takie wskaźniki jak wskaźnik płynności. Różne standardy, jak MSSF, mówią o tym, jak ważne jest, żeby te klasyfikacje były prawidłowe, bo to zapewnia przejrzystość w raportach finansowych.

Pytanie 19

Początkowa wartość maszyny, która została zakupiona i wymaga montażu, to jej

A. cena nabycia

B. wartość sprawiedliwa

C. koszt produkcji

D. wartość rynkowa

Cena nabycia to w zasadzie wszystkie wydatki, jakie firma musi ponieść, żeby kupić maszynę. To znaczy, że musimy doliczyć do tego koszty transportu, montażu i inne wydatki, które mogą się pojawić przed uruchomieniem sprzętu. Takie podejście jest zgodne z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości (MSR) i pomaga określić, ile naprawdę kosztuje dany aktyw. Przykład? Jeśli firma kupuje maszynę za 100 000 zł, a za transport i montaż wydaje jeszcze 10 000 zł, to jej całkowita wartość początkowa wynosi 110 000 zł. Dzięki temu możemy lepiej zrozumieć, jakie są całkowite koszty inwestycji i jak to potem wpłynie na wyniki finansowe. Takie rzetelne ustalenie ceny nabycia jest kluczowe dla dobrego zarządzania aktywami i planowania finansowego – w końcu trzeba wiedzieć, ile to wszystko kosztuje, żeby później dobrze amortyzować i oceniać efektywność inwestycji.

Pytanie 20

Dokument księgowy KP - "Kasa przyjmie" jest dowodem

A. wyłącznie własnym zewnętrznym.

B. własnym zewnętrznym lub wewnętrznym.

C. obcym zewnętrznym.

D. wyłącznie własnym wewnętrznym.

Odpowiedź "własnym zewnętrznym lub własnym wewnętrznym" jest prawidłowa, ponieważ dowód księgowy KP (Kasa przyjmie) jest dokumentem potwierdzającym przyjęcie gotówki, który może być sporządzany zarówno na potrzeby wewnętrzne, jak i zewnętrzne. Dowody wewnętrzne to dokumenty używane w obrębie organizacji, jak np. notatki służbowe lub zestawienia kasowe, które nie są prezentowane poza firmę. Z kolei dowody zewnętrzne to dokumenty, które są uznawane przez osoby trzecie, takie jak klientów lub dostawców. Przykładem zastosowania dowodu KP może być sytuacja, w której firma otrzymuje zapłatę za sprzedany towar; w takim przypadku dokument ten będzie potwierdzał zarówno przyjęcie gotówki, jak i źródło tej transakcji. Zgodnie z zasadami rachunkowości, każdy wpływ gotówki do kasy musi być odpowiednio udokumentowany, co czyni dowód KP kluczowym elementem w procesie zarządzania finansami przedsiębiorstwa. W praktyce dobrym rozwiązaniem jest archiwizowanie tych dowodów w sposób umożliwiający łatwe ich odnalezienie w przypadku audytu.

Pytanie 21

Małe elementy zamienne do maszyny produkcyjnej używanej w działalności firmy klasyfikuje się jako

A. półprodukty

B. środki trwałe

C. środki trwałe w budowie

D. materiały

Odpowiedź "materiały" jest jak najbardziej na miejscu. To dlatego, że drobne części zamienne do maszyn produkcyjnych faktycznie są klasyfikowane jako materiały, które są kluczowe do tego, żeby produkcja mogła iść sprawnie. Bez materiałów po prostu ani rusz, bo to one napędzają cały proces. Mamy tu do czynienia nie tylko z częściami zamiennymi, ale też z różnymi surowcami i innymi drobiazgami, które mają wpływ na jakość produkcji i jej terminowość. Moim zdaniem, dobrze zarządzać tymi materiałami, bo to wpływa na efektywność firmy. Warto wspomnieć, że w kontekście takich standardów jak ISO 9001, zarządzanie materiałami to podstawowa sprawa, co pokazuje, że najlepiej je odpowiednio gromadzić, przechowywać i wykorzystywać. Pozytywne praktyki to m.in. dbanie o regularne inwentaryzacje, korzystanie z systemów ERP, żeby mieć kontrolę nad stanami magazynowymi i analizowanie kosztów związanych z materiałami.

Pytanie 22

Spółka z o.o. zakładana w trakcie roku obrotowego zobowiązana jest do otwarcia ksiąg rachunkowych na dzień rozpoczęcia działalności, który ustala się na dzień pierwszego zdarzenia wpływającego na sytuację majątkową lub finansową. Otwarcie ksiąg rachunkowych będzie miało miejsce na dzień

A. podpisania umowy o pracę z pracownikiem

B. wniesienia przez wspólników wkładów na pokrycie kapitału zakładowego

C. złożenia zamówienia u dostawcy materiałów

D. podpisania umowy spółki w formie aktu notarialnego

Zawarcie umowy spółki u notariusza, złożenie zamówienia u dostawcy materiałów czy też zawarcie umowy o pracę z pracownikiem to ważne sprawy dla spółki, ale nie są momentami, kiedy trzeba otwierać księgi rachunkowe. Zawarcie umowy to tylko formalność, która jeszcze nie robi zbyt wiele w kwestii finansów czy majątku. W tym momencie spółka jeszcze nie działa, nie przynosi przychodów i nie ma kosztów, więc otwieranie ksiąg byłoby na pewno za wcześnie. Złożenie zamówienia, mimo że może stworzyć zobowiązanie, to tylko część całego procesu, który jeszcze nie wpływa na kapitał zakładowy. Podobnie, umowa o pracę też nie ma od razu skutków majątkowych, bo pracownik wciąż nie wykonuje pracy i nie generuje kosztów. Kluczowe jest, żeby pamiętać, że księgi rachunkowe powinny być otwarte dokładnie w dniu wniesienia wkładów przez wspólników. To wtedy spółka staje się pełnoprawnym podmiotem gospodarczym i wszystkie operacje finansowe muszą być dobrze dokumentowane. Ignorowanie tego może prowadzić do różnych problemów prawnych i finansowych.

Pytanie 23

Kto odpowiada za tworzenie i modyfikowanie dokumentacji dotyczącej ustalonych przez jednostkę zasad (polityki) rachunkowości?

A. Kierownik jednostki

B. Główny księgowy

C. Kierownik działu finansowego

D. Minister Inwestycji i Rozwoju

Kierownik jednostki odpowiada za ustalanie i aktualizowanie polityki rachunkowości w danej organizacji. Zgodnie z ustawą o rachunkowości oraz krajowymi standardami, to kierownictwo jednostki ma obowiązek definiowania zasad, które regulują sposób prowadzenia ksiąg rachunkowych, sporządzania sprawozdań finansowych i ogólnego zarządzania finansami. W praktyce, polityka rachunkowości musi być zgodna z przepisami prawa oraz dostosowana do specyfiki działalności jednostki. Przykładowo, w firmie handlowej mogą obowiązywać inne zasady dotyczące ewidencji zapasów niż w jednostce produkcyjnej. Właściwe ustalenie polityki rachunkowości jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania systemu księgowego oraz zapewnienia rzetelności prezentowanych danych finansowych. Kierownik jednostki powinien również regularnie przeglądać i aktualizować politykę rachunkowości, aby dostosować ją do zmieniających się przepisów prawnych oraz praktyk rynkowych.

Pytanie 24

Koszty projektów rozwojowych, które zakończyły się pozytywnym rezultatem, wchodzą w skład

A. wartości niematerialnych i prawnych

B. aktywów obrotowych

C. kapitałów własnych

D. inwestycji krótkoterminowych

Koszty prac rozwojowych zakończonych wynikiem pozytywnym są klasyfikowane jako wartości niematerialne i prawne, zgodnie z Międzynarodowym Standardem Sprawozdawczości Finansowej (MSRF) oraz Krajowymi Zasadami Rachunkowości. Te koszty są związane z inwestycjami w innowacje i rozwój nowych produktów, które mogą przynieść przyszłe korzyści ekonomiczne. Przykładem może być firma, która zainwestowała w badania nad nowym lekiem i w wyniku tych prac uzyskała patent. Koszt tych badań, jeśli zakończyły się pozytywnym wynikiem, może być ujęty jako aktywa, co wpływa na wzrost wartości firmy. W praktyce, jeśli firma prowadzi działalność badawczo-rozwojową, powinna szczegółowo dokumentować wszystkie wydatki związane z tymi pracami, aby móc prawidłowo je zakwalifikować. Wartości niematerialne i prawne, takie jak patenty, licencje czy prawa autorskie, są istotnym elementem aktywów przedsiębiorstwa i mogą przyczyniać się do jego konkurencyjności na rynku.

Pytanie 25

23 marca 2020 r. firma produkcyjna nabyła i wprowadziła do użytku środek trwały o początkowej wartości 180 000,00 zł, który jest amortyzowany za pomocą metody liniowej zgodnie z obowiązującymi przepisami podatkowymi. Roczna stawka amortyzacji wynosi 14%. Jaką wartość odpisu amortyzacyjnego środka trwałego należy obliczyć za 2020 rok?

A. 2 100,00 zł

B. 25 200,00 zł

C. 18 900,00 zł

D. 21 000,00 zł

Fajnie, że się starasz, ale wiele osób myli się, myśląc, że roczny odpis amortyzacyjny dla środka trwałego to coś stałego, co się nie zmienia przy zakupie. Ważne jest, żeby zrozumieć, że odpis amortyzacyjny liczymy na podstawie realnego czasu, przez który dany środek był używany w danym roku. Na przykład odpowiedzi typu 25 200,00 zł czy 21 000,00 zł nie biorą pod uwagę, że środek był używany tylko część roku. 25 200,00 zł to całkowita kwota, ale dla 9 miesięcy trzeba ją zmniejszyć. Z kolei 21 000,00 zł może sugerować, że coś źle obliczyłeś albo źle zrozumiałeś stopę amortyzacyjną. Często pomijany jest kontekst zasad amortyzacyjnych w przepisach podatkowych, co może wprowadzać chaos w księgowości. Dobrze jest wiedzieć, jak działa amortyzacja, bo ma to spore znaczenie dla odpisów i dla tego, jak wygląda sytuacja w księgach rachunkowych. Firmy powinny być świadome, że amortyzacja wpływa na finanse i zobowiązania podatkowe, dlatego musi być to dokładnie obliczane.

Pytanie 26

Jednostka gospodarcza rejestruje wydatki jedynie w układzie funkcjonalnym. Transakcję gospodarczą "LP - wynagrodzenie brutto kierownika wydziału produkcji" należy zaksięgować na kontach

A. Dt "Koszty wydziałowe", Ct "Rozliczenie kosztów"

B. Dt "Wynagrodzenia", Ct "Rozrachunki z tytułu wynagrodzeń"

C. Dt "Koszty zarządu", Ct "Rozrachunki z tytułu wynagrodzeń"

D. Dt "Koszty wydziałowe", Ct "Rozrachunki z tytułu wynagrodzeń"

Wybór odpowiedzi związanych z ewidencjonowaniem wynagrodzeń jako "Dt 'Wynagrodzenia'" lub "Dt 'Koszty zarządu'" jest niewłaściwy, ponieważ nie uwzględnia specyfiki klasyfikacji kosztów w przedsiębiorstwie produkcyjnym. Wynagrodzenia pracowników, którzy są bezpośrednio zaangażowani w proces produkcji, co dotyczy kierownika wydziału produkcyjnego, powinny być klasyfikowane jako koszty wydziałowe, a nie ogólne koszty zarządu. Klasyfikacja wynagrodzeń do kosztów ogólnych prowadzi do zniekształcenia obrazu rzeczywistych kosztów produkcji, co może skutkować błędnymi decyzjami zarządczymi. Z kolei zarejestrowanie wynagrodzenia jako "Dt 'Rozliczenie kosztów'" jest mylne, ponieważ to konto służy do ewidencjonowania różnic między kosztami a przychodami, a nie do bezpośredniego przypisywania wynagrodzeń. Podstawowym błędem w rozumieniu ewidencji kosztów jest pomijanie istotnej różnicy między kosztami produkcji a kosztami ogólnymi, co skutkuje nieprawidłowym klasyfikowaniem zdarzeń gospodarczych. W praktyce, nieprawidłowe zaksięgowanie takich operacji wprowadza zamieszanie w raportowaniu finansowym i może wpływać na decyzje dotyczące alokacji zasobów czy oceny rentowności poszczególnych działów produkcyjnych.

Pytanie 27

Podstawą rejestrowania transakcji gospodarczej w księgach handlowych według ustawy o rachunkowości jest

A. instrukcja obiegu dokumentów

B. sprawozdanie finansowe

C. plan kont

D. dowód księgowy

Dowód księgowy jest kluczowym elementem w procesie księgowania operacji gospodarczych. Zgodnie z ustawą o rachunkowości, każdy zapis w księgach handlowych musi być poparty odpowiednim dokumentem, który potwierdza dokonanie transakcji. Dowód księgowy może przybierać różne formy, takie jak faktury, rachunki, umowy, czy zestawienia bankowe. Dokumenty te nie tylko zapewniają podstawę do dokonania zapisu, ale także umożliwiają weryfikację i audyt operacji. Praktyczne zastosowanie dowodów księgowych w codziennej pracy księgowego polega na ich starannym zbieraniu, przechowywaniu oraz analizowaniu w celu zapewnienia rzetelności i zgodności z przepisami prawa. Dodatkowo, w kontekście standardów rachunkowości, dowody księgowe muszą być odpowiednio klasyfikowane i chronione przed utratą, co jest zgodne z zasadami dobrej praktyki zarządzania dokumentacją. Właściwe zrozumienie roli dowodów księgowych jest niezbędne dla efektywnego prowadzenia księgowości oraz zapewnienia transparentności finansowej w organizacji.

Pytanie 28

Realizacja czeku rozrachunkowego zagranicznego w banku stanowi operację

A. aktywną i pasywną, zmniejszającą saldo bilansowe

B. aktywną

C. pasywną

D. aktywną i pasywną, zwiększającą saldo bilansowe

Wybór odpowiedzi wskazujących na operacje pasywne oraz aktywno-pasywne w kontekście realizacji czeku rozrachunkowego obcego może wynikać z nieporozumienia dotyczącego definicji tych operacji. Operacje pasywne obejmują transakcje, które wpływają na źródła finansowania, takie jak zaciąganie zobowiązań lub emisja akcji, co nie ma miejsca w przypadku realizacji czeku. Z kolei określenie operacji jako aktywno-pasywnej sugeruje, że jednocześnie następuje zmiana zarówno w aktywach, jak i pasywach, co w przypadku realizacji czeku nie jest adekwatne. Operacja ta prowadzi do zwiększenia aktywów banku poprzez przyjęcie gotówki, jednak nie wpływa na zobowiązania banku w tym samym czasie w sposób, który mógłby prowadzić do zmiany jego pasywów. Zrozumienie funkcji czeków w systemie bankowym wymaga znajomości mechanizmów płatności oraz wpływu tych mechanizmów na bilans jednostki. Typowym błędem jest mylenie operacji, które są jedynie rejestracją transferu gotówki z operacjami, które obciążają pasywa. Realizacja czeku kończy się na poziomie aktywów, co jest zgodne z klasyfikacją operacji bankowych i ich wpływem na sprawozdania finansowe. Dlatego nieprawidłowe jest myślenie, że operacja ta może być klasyfikowana jako pasywna czy aktywno-pasywna, co pokazuje, jak ważne jest precyzyjne rozumienie terminologii księgowej i finansowej.

Pytanie 29

Operacja gospodarcza "WB - wykup weksla własnego" klasyfikuje się jako

A. aktywno-pasywna zwiększająca

B. pasywna

C. aktywno-pasywna zmniejszająca

D. aktywna

Operacja gospodarcza "WB - wykup weksla własnego" jest klasyfikowana jako operacja aktywno-pasywna zmniejszająca, ponieważ dotyczy redukcji zobowiązań jednostki. Weksel własny jest dokumentem, który potwierdza zobowiązanie do zapłaty określonej kwoty. W momencie wykupu, przedsiębiorstwo spłaca swoje zobowiązanie, co prowadzi do zmniejszenia zarówno aktywów, jak i pasywów w bilansie. Przykładowo, jeśli firma posiada weksel na kwotę 10 000 zł, to jego wykup skutkuje zmniejszeniem gotówki (aktywa) oraz zobowiązań (pasywa) o tę samą kwotę. Takie działania są zgodne z zasadami rachunkowości, które nakładają obowiązek prawidłowego ujmowania aktywów i pasywów. Dobrą praktyką jest regularne monitorowanie wykupów weksli, aby zapewnić płynność finansową firmy oraz utrzymanie odpowiedniego poziomu zobowiązań, co może mieć kluczowe znaczenie dla stabilności finansowej przedsiębiorstwa.

Pytanie 30

Organizacja dysponuje środkiem trwałym, który podlega amortyzacji w sposób degresywny. Jego wartość początkowa wynosi 30 000,00 zł, roczna stawka amortyzacji to 10%, a wskaźnik podwyższający wynosi 2. Jaką kwotę wyniesie miesięczny odpis amortyzacyjny tego środka trwałego w pierwszym roku użytkowania?

A. 500,00 zł

B. 600,00 zł

C. 6000,00 zł

D. 5 000,00 zł

Podczas rozwiązywania tego typu zadań ważne jest, aby zrozumieć, jak działa metoda amortyzacji degresywnej oraz jakie są jej zasady. Wiele osób może błędnie interpretować stawkę amortyzacyjną, myśląc, że odnosi się ona jedynie do wartości początkowej bez uwzględnienia współczynnika podwyższającego. Często pojawiają się pomyłki polegające na obliczeniu rocznego odpisu na podstawie wartości początkowej i stawki amortyzacyjnej, co prowadzi do wyników takich jak 3 000,00 zł (30 000,00 zł * 10%) lub 600,00 zł (6 000,00 zł / 10 miesięcy), co jest błędne. Kluczowym elementem jest zastosowanie współczynnika, który w przypadku tej konkretnej sytuacji jest równy 2. Bez jego uwzględnienia nie osiągniemy poprawnych wyników. Warto również zauważyć, że osoby, które nie rozumieją różnicy między amortyzacją liniową a degresywną, mogą niepoprawnie obliczyć odpisy, zakładając, że każda stawka odnosi się do tej samej kwoty przez cały okres użytkowania środka trwałego. W praktyce, amortyzacja degresywna pozwala na bardziej dynamiczne odzwierciedlenie utraty wartości aktywów w pierwszych latach ich użytkowania. Dlatego istotne jest, aby dokładnie analizować każdy etap obliczeń i wykorzystać odpowiednie formuły, co pomoże uniknąć typowych pułapek myślowych.

Pytanie 31

Dokumentacja magazynowa Rw – Rozchód wewnętrzny jest klasyfikowana jako dowód księgowy

A. zewnętrznych

B. wtórnych

C. obcych

D. pierwotnych

Klasyfikacje dokumentów księgowych mogą być mylące, szczególnie jeśli nie zrozumie się podstawowych różnic między nimi. Dokumenty zewnętrzne, na przykład, są tworzone przez podmioty spoza organizacji i nie stanowią bezpośredniego zapisu operacji wewnętrznych. Dlatego nie mogą być kwalifikowane jako dokumenty pierwotne używane do ewidencjonowania rozchodów wewnętrznych. W kontekście dokumentów obcych, mówimy o dokumentach, które dotyczą transakcji z innymi podmiotami i również nie mają zastosowania do wewnętrznych rozchodów w danej jednostce. W przypadku dokumentów wtórnych, są one generowane na podstawie dokumentów pierwotnych i nie odzwierciedlają bezpośrednio operacji gospodarczych. Typowym błędem jest mylenie dokumentów wtórnych z pierwotnymi, co może prowadzić do nieprawidłowej interpretacji danych księgowych. Rachunkowość opiera się na precyzyjnej ewidencji wszystkich operacji, a niepoprawne klasyfikowanie dokumentów może skutkować błędami w sprawozdaniach finansowych oraz niezgodnościami w analizach. Dlatego tak ważne jest zrozumienie charakterystyki dokumentów i ich odpowiednie przyporządkowanie w systemie księgowym.

Pytanie 32

Zakład produkujący masowo kilka analogicznych towarów z tego samego materiału, w identycznym procesie wytwórczym, przy użyciu tych samych maszyn i urządzeń, powinien wdrożyć kalkulację

A. doliczeniową asortymentową

B. podziałową ze współczynnikami

C. podziałową prostą

D. doliczeniową zleceniową

Wybór kalkulacji doliczeniowej asortymentowej, doliczeniowej zleceniowej lub podziałowej prostej jest błędny z kilku względów. Kalkulacja doliczeniowa asortymentowa jest bardziej skomplikowana i przystosowana do sytuacji, w których przedmioty produkcji są zróżnicowane, a nie masowo wytwarzane. W takim przypadku, przypisanie kosztów do poszczególnych asortymentów staje się problematyczne i niewłaściwe w kontekście produkcji seryjnej. Z kolei kalkulacja doliczeniowa zleceniowa jest dedykowana dla jednostkowej produkcji, gdzie każdy zlecenie ma swoją specyfikę i wymaga oddzielnego podejścia do kalkulacji kosztów. Ta metoda sprawdza się, gdy produkcja jest zróżnicowana i nieokreślona, co jest sprzeczne z kontekstem zadania. Natomiast kalkulacja podziałowa prosta, choć może być zastosowana w produkcji seryjnej, nie uwzględnia złożony charakter kosztów pośrednich, co prowadzi do uproszczenia i błędnych wyników. W praktyce oznacza to, że nie oddaje precyzyjnie rzeczywistych kosztów produkcji, co może prowadzić do podejmowania błędnych decyzji zarządczych. W przemyśle, gdzie koszty są kluczowe dla rentowności, istotne jest, aby stosować metody kalkulacji, które są adekwatne do specyfiki produkcji oraz umożliwiają dokładne śledzenie i alokację kosztów.

Pytanie 33

Na kontach wynikowych firmy handlowej zanotowano następujące obroty:
− Przychody ze sprzedaży towarów wynoszą 240 000,00 zł
− Wartość sprzedanych towarów według cen zakupu to 100 000,00 zł
− Koszty handlowe wynoszą 50 000,00 zł
− Pozostałe przychody operacyjne to 8 000,00 zł
− Pozostałe koszty operacyjne wynoszą 6 000,00 zł
− Przychody finansowe to 5 000,00 zł
− Koszty finansowe wynoszą 3 000,00 zł. Oblicz wynik z działalności operacyjnej firmy handlowej.

A. 94 000,00 zł

B. 92 000,00 zł

C. 90 000,00 zł

D. 97 000,00 zł

Często ludzie mają problem z tym pytaniem, bo mylą pojęcia związane z działnością operacyjną. Na przykład, błędnie myślą, że wynik to tylko różnica między przychodami a kosztami towarów. To nie jest do końca prawda, bo trzeba też uwzględnić koszty handlowe oraz inne przychody i koszty. Ktoś może dojść do wyniku 90 000 zł, ale jeżeli pominie koszty handlowe albo źle doda inne przychody, to może wyjść mu 94 000 zł. Często zapominają o ważnych elementach. Takie zrozumienie, co się liczy w działalności operacyjnej, jest kluczowe. Każdy musi analizować swoje przychody i koszty dokładnie, żeby podejmować dobre decyzje. W praktyce korzystanie z aplikacji księgowych czy systemów ERP może pomóc w śledzeniu tych rzeczy. To jakby najlepsze praktyki w zarządzaniu finansami.

Pytanie 34

Różnica pomiędzy sumą wekslową weksla obcego a kwotą, którą uregulowano, stanowi

A. przychód finansowy

B. pozostały koszt operacyjny

C. pozostały przychód operacyjny

D. koszt finansowy

Pozostałe odpowiedzi nie mają sensu, bo opierają się na błędnym widzeniu kwestii przychodów i kosztów związanych z instrumentami finansowymi, takimi jak weksle. Mówiąc o kosztach operacyjnych, to są wydatki, które nie są bezpośrednio powiązane z przychodem, a ta nadwyżka na wekslu nie pasuje do tej kategorii, bo to nie koszt, tylko przychód. W przypadku kosztu finansowego to też nie to, bo nadwyżka na wekslu nie jest wydatkiem, lecz dochodem. Koszty finansowe to, jak wiadomo, wydatki na pozyskiwanie kapitału, np. odsetki, co ma się nijak do tego, co mamy z weksli. Na koniec, pozostały przychód operacyjny dotyczy tego, co firma zarabia z normalnej działalności, a nie z instrumentów finansowych. No i ogólnie, mylenie pojęć przychodu i kosztu to typowy błąd, do tego nie każdy rozumie mechanizmy instrumentów finansowych oraz ich wpływ na finanse firmy.

Pytanie 35

Dokument, który zawiera dokładną analizę otoczenia przedsiębiorstwa, ocenę jego atutów i niedoborów oraz szczegółowy plan inwestycji, w tym obliczenia jej kosztów, to

A. analiza SWOT

B. biznesplan

C. raport z działalności firmy

D. projekt inwestycyjny

Wybór odpowiedzi dotyczących sprawozdania z działalności jednostki, analizy SWOT oraz planu inwestycyjnego może być mylący. Sprawozdanie to raczej raport podsumowujący, skupiony na wynikach finansowych i operacyjnych w danym okresie, ale nie mówi nic o przyszłych planach, a to jest kluczowe w biznesplanie. Analiza SWOT to narzędzie do oceny mocnych i słabych stron, szans i zagrożeń, ale sama nie tworzy planu działania. Może być częścią biznesplanu, ale nie jest tym samym. A plan inwestycyjny to tylko część całej układanki, bo brakuje mu szerszego spojrzenia, jakim dysponuje cały biznesplan, czyli rynku, strategii marketingowej i prognoz finansowych. Często ludzie mylą te pojęcia i przez to mają trudności w zrozumieniu, jak różne dokumenty biznesowe funkcjonują. Musimy pamiętać, że biznesplan to kompleksowy dokument, który łączy analizę z przyszłym rozwojem firmy.

Pytanie 36

Na podstawie wybranych pozycji z rachunku zysków i strat oblicz zysk z działalności operacyjnej.

Wybrane pozycje z rachunku zysków i strat w wariancie kalkulacyjnym
Wyszczególnienie	Wartość w zł
Przychody netto ze sprzedaży produktów	250 000,00
Koszt wytworzenia sprzedanych produktów	80 000,00
Koszty sprzedaży	3 300,00
Koszty ogólnego zarządu	6 700,00
Pozostałe przychody operacyjne	2 000,00
Pozostałe koszty operacyjne	1 000,00
Przychody finansowe	500,00
Koszty finansowe	200,00

A. 170 000,00 zł

B. 161 000,00 zł

C. 160 000,00 zł

D. 161 300,00 zł

Wybór niewłaściwej odpowiedzi na pytanie o zysk z działalności operacyjnej może wynikać z kilku błędnych założeń. Przede wszystkim, istotne jest zrozumienie, że zysk z działalności operacyjnej oblicza się jako różnicę między przychodami a kosztami operacyjnymi, a nie należy mylić tego z zyskiem netto, który uwzględnia także inne przychody i koszty, takie jak odsetki czy podatki. Często zdarza się, że osoby odpowiadające na pytania tego typu nie uwzględniają wszystkich kosztów operacyjnych lub stosują błędną metodologię, co prowadzi do zawyżenia lub zaniżenia wyniku. Warto również podkreślić, że w rachunkowości ważne jest, aby przy obliczeniach używać odpowiednich danych finansowych, które powinny być precyzyjnie zdefiniowane. Zrozumienie różnicy między różnymi typami zysków oraz umiejętność analizy danych z rachunku zysków i strat jest kluczowe w zarządzaniu finansami przedsiębiorstwa. Dlatego też, dla poprawnej odpowiedzi na takie pytanie, niezbędne jest nie tylko znajomość formuły obliczeniowej, ale także głębsza wiedza na temat struktury kosztów oraz przychodów firmy.

Pytanie 37

Nabycie środka trwałego, za który zapłata będzie dokonana w późniejszym terminie, stanowi operację

A. aktywną, która nie zmienia sumy bilansowej

B. aktywno-pasywną, która zwiększa sumę bilansową

C. pasywną, która nie wpływa na sumę bilansową

D. aktywno-pasywną, która zmniejsza sumę bilansową

Zakup środka trwałego, za który zapłata nastąpi w terminie późniejszym, klasyfikuje się jako operacja aktywno-pasywna zwiększająca sumę bilansową, ponieważ nabycie środka trwałego wiąże się z jednoczesnym wzrostem aktywów firmy, jak również z powstaniem zobowiązania, które będzie spłacane w przyszłości. Z perspektywy bilansowej, aktywa tangibles (jak maszyny, budynki czy urządzenia) są dodawane do strony aktywów bilansu, co zwiększa jego wartość. W momencie zakupu środka trwałego, na przykład maszyny produkcyjnej, firma zwiększa swoje zasoby majątkowe, co jest kluczowe w kontekście dalszego rozwoju i operacyjnej działalności. Wartością dodaną tej transakcji jest również możliwość amortyzacji środka trwałego w przyszłych latach, co przynosi korzyści podatkowe. W praktyce, tego typu operacje są częścią strategii inwestycyjnej, mającej na celu zwiększenie efektywności operacyjnej oraz konkurencyjności przedsiębiorstwa. Dobrą praktyką jest dokładne planowanie finansowe takich zakupów, aby odpowiednio uwzględnić je w budżecie oraz w prognozach finansowych firmy.

Pytanie 38

Kiedy nie jest stosowana kalkulacja podziałowa z użyciem współczynników?

A. Każdy etap produkcji traktowany jest jako odrębny proces kalkulacji

B. Produkty przechodzą przez identyczne maszyny produkcyjne

C. Wyroby wytwarzane są z tego samego materiału, przy wykorzystaniu takich samych metod technologicznych

D. W firmach o mało zróżnicowanej produkcji ilościowej

Podejście, które wykorzystuje kalkulację podziałową ze współczynnikami, ma sens, gdy wyroby idą przez te same maszyny czy są robione z tych samych surowców. W takich sytuacjach fajnie można dzielić koszty, co pomaga w usprawnieniu produkcji i lepszym zarządzaniu wydatkami. W firmach, które robią masowe produkcje i nie mają zróżnicowania, często stosuje się to podejście, bo to ułatwia przypisywanie kosztów do produkcji na dużą skalę. Trzeba jednak pamiętać, że twierdzenie, iż każdy proces produkacyjny jako osobny etap nie wymaga kalkulacji podziałowej, jest trochę mylne, bo nie bierze pod uwagę, jak procesy mogą się wzajemnie wspierać. Ważne jest, żeby rozumieć, kiedy używać różnych metod kalkulacji kosztów, bo to ma wpływ na efektywność operacyjną firmy. Jak się tego nie zrozumie, można podjąć błędne decyzje przy alokacji zasobów i potem będzie nieefektywnie z analizą kosztów, co odbije się na wynikach finansowych. A tak w ogóle, dostosowywanie metod kalkulacji do specyfiki produkcji i organizacji może naprawdę robić różnicę.

Pytanie 39

Co to jest polecenie zapłaty?

A. udzielenie bankowi instrukcji przez wierzyciela obciążenia wskazaną sumą rachunku bankowego dłużnika i uznania tej kwoty na rachunku wierzyciela

B. zlecenie bankowi przez dłużnika przelania środków finansowych z jego rachunku bieżącego na rachunek bieżący wierzyciela

C. bezwarunkowe zobowiązanie do przelania wyznaczonej kwoty pieniężnej określonej osobie lub okazicielowi w ustalonym terminie przez osoby, które je podpisały

D. wydanie bankowi przez wystawcę czeku instrukcji przelewu określonej kwoty z jego konta na konto wierzyciela

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi opierają się na błędnych założeniach dotyczących mechanizmu funkcjonowania polecenia zapłaty. Przykładowo, pierwsza z nich definiuje polecenie zapłaty jako bezwarunkowe zobowiązanie, co jest mylące. Polecenie zapłaty nie jest bowiem jedynie zobowiązaniem, lecz konkretną dyspozycją do przelewu środków, która wymaga zgody wierzyciela na obciążenie konta dłużnika. Odpowiedzi te mylą również rolę banku jako pośrednika w transakcji. Na przykład, zlecenie bankowi przelewu środków z rachunku dłużnika na rachunek wierzyciela nie jest zgodne z definicją polecenia zapłaty, ponieważ to wierzyciel zleca bankowi obciążenie rachunku dłużnika, a nie dłużnik. Ponadto, wydanie bankowi dyspozycji przez wystawcę czeku wcale nie dotyczy polecenia zapłaty, co wskazuje na fundamentalne nieporozumienie dotyczące różnych instrumentów płatniczych. Często mylone są również zasady dotyczące przelewów, co prowadzi do nieporozumień w obszarze finansów. Kluczowym błędem myślowym jest nieodróżnianie różnych typów zleceń płatniczych, co może skutkować niewłaściwym zastosowaniem w praktyce.

Pytanie 40

Co należy uznać za dowód księgowy?

A. oferta handlowa

B. umowa o pracę

C. umowa kredytowa

D. wyciąg bankowy

Wyciąg bankowy jest dokumentem, który potwierdza transakcje finansowe dokonane na koncie bankowym. Stanowi on ważny dowód księgowy, ponieważ dostarcza informacji o wpływach i wydatkach, co jest kluczowe dla prawidłowego prowadzenia księgowości. W praktyce, wyciągi bankowe są używane do uzgadniania sald kont oraz do dokumentowania przychodów i kosztów w księgach rachunkowych. Zgodnie z przepisami prawa, przedsiębiorcy mają obowiązek archiwizowania wyciągów bankowych, co ułatwia ewentualne kontrole skarbowe. W kontekście dobrych praktyk księgowych, wyciągi bankowe powinny być regularnie porównywane z zapisami w systemie księgowym, aby zapewnić dokładność i rzetelność danych finansowych. To podejście sprzyja transparentności finansowej oraz minimalizuje ryzyko błędów i nieprawidłowości w księgowości, co jest kluczowe dla zdrowia finansowego organizacji.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej