Kwalifikacja: SPO.03 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie podopiecznej
Podczas obracania na boki pacjentki leżącej w łóżku, która ma znaczny problem z nadwagą i jest całkowicie zależna od pomocy, w celu zapewnienia jej bezpieczeństwa powinno się użyć
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Bariery ochronne to kluczowy element zabezpieczenia pacjentów leżących w łóżku, szczególnie tych z ograniczoną mobilnością oraz nadwagą. Ich głównym celem jest zapobieganie upadkom, co ma szczególne znaczenie w kontekście zapewnienia bezpieczeństwa całkowicie niesamodzielnym osobom. Bariery te tworzą fizyczną barierę, która ogranicza możliwość przetoczenia się pacjenta z łóżka, co może prowadzić do poważnych urazów. W przypadku pacjentów z nadwagą, dodatkowe ryzyko upadków związane jest z ich większą masą ciała oraz trudnościami w samodzielnym poruszaniu się. Przy zastosowaniu barierek, personel medyczny może również czuć się pewniej podczas wykonywania czynności pielęgnacyjnych, mając na uwadze, że pacjent jest dodatkowo zabezpieczony. Zastosowanie barierek ochronnych jest zgodne z wytycznymi dotyczącymi bezpieczeństwa pacjentów oraz dobrymi praktykami w opiece nad osobami z ograniczoną mobilnością. Dobrą praktyką jest również regularne monitorowanie stanu pacjenta oraz dostosowywanie wysokości i rodzaju barierek do indywidualnych potrzeb każdego podopiecznego.
Wybór innych metod zabezpieczenia pacjenta leżącego, takich jak drabinki przyłóżkowe, krążki pod pośladki czy ruchome wezgłowie, nie jest odpowiedni w kontekście zapewnienia bezpieczeństwa całkowicie niesamodzielnej osoby z nadwagą. Drabinki przyłóżkowe, choć mogą być użyteczne do pomocy w wchodzeniu i wychodzeniu z łóżka, nie oferują odpowiedniego zabezpieczenia przed upadkiem podczas leżenia. Pacjent, który nie ma zdolności do samodzielnego poruszania się, nie powinien być narażany na ryzyko, jakie może stwarzać ich obecność. Krążki pod pośladki są stosowane głównie do poprawy komfortu leżenia oraz zmniejszenia ryzyka odleżyn, lecz nie mają funkcji zabezpieczającej przed upadkiem. Ich zastosowanie nie przyczyni się do zwiększenia bezpieczeństwa pacjenta w kontekście ruchów bocznych. Ruchome wezgłowie natomiast, chociaż oferuje możliwość regulacji pozycji pacjenta, nie chroni go przed przetoczeniem się z łóżka. Wszelkie te metody mogą być użyte w odpowiednich okolicznościach, ale nie stanowią skutecznego rozwiązania, które zapewniłoby bezpieczeństwo pacjenta w opisywanej sytuacji. Kluczowe jest zrozumienie, że każda metoda zabezpieczająca powinna być dobrana w kontekście indywidualnych potrzeb pacjenta oraz potencjalnych zagrożeń, z jakimi się boryka.