Kwalifikacja: GIW.03 - Eksploatacja złóż metodą odkrywkową
Jaką formą zabezpieczenia i stabilizacji obszarów narażonych na osuwiska jest nasyp kamienny lub piaszczysty na istniejącej skarpie?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Przypora dociążająca jest metodą stosowaną w stabilizacji skarp i terenów narażonych na osuwiska, polegającą na zastosowaniu materiałów takich jak narzut kamienny lub piaszczysty. Działa ona na zasadzie zwiększenia masy na zboczu, co pozwala na zminimalizowanie sił działających na skarpę. Zwiększenie dociążenia powoduje, że siły grawitacyjne są częściowo równoważone, co zmniejsza ryzyko osunięcia. W praktyce, przypora dociążająca jest często wykorzystywana w budownictwie drogowym i kolejowym, gdzie stabilność skarp jest kluczowym czynnikiem bezpieczeństwa. Na przykład, przy budowie dróg w rejonach górskich, gdzie naturalne skarpy mogą być narażone na osuwiska, inżynierowie mogą zastosować narzut kamienny, aby wzmocnić strukturę zbocza. Dobrze zaprojektowana przypora dociążająca powinna również uwzględniać aspekty hydrauliczne, takie jak odprowadzenie wód gruntowych, co w połączeniu z odpowiednim dobraniem materiału zapewnia trwałość i efektywność tej metody.
Inne odpowiedzi, takie jak przypora filtracyjna, hydrauliczna czy gwoździowanie, nie są właściwymi metodami stabilizacji skarp w kontekście opisanego pytania. Przypora filtracyjna ma na celu głównie kontrolowanie wód gruntowych oraz ich przepływu w obrębie gruntu, co może pomóc w zmniejszeniu ciśnienia wodnego, ale nie dociąża skarpy w sposób, który mógłby skutecznie przeciwdziałać osuwiskom. Z kolei metoda hydrauliczną, choć istotna w wielu zastosowaniach inżynieryjnych, zwykle odnosi się do wzmacniania gruntów poprzez zastosowanie ciśnienia wody, co w kontekście stabilizacji skarp nie jest bezpośrednio związane z dociążeniem. Gwoździowanie, z drugiej strony, polega na wprowadzaniu elementów gwoździ do gruntu w celu poprawy jego wytrzymałości, jednak nie ma na celu dociążania skarpy, co czyni tę metodę niewłaściwą w odniesieniu do pytania. W praktyce, typowe błędy myślowe przy wyborze odpowiednich metod stabilizacji wynikają z niepełnego zrozumienia mechanizmów sił działających na skarpy oraz z pomijania aspektów związanych z geotechniką, co jest kluczowe dla efektywnego projektowania rozwiązań inżynieryjnych.