Kwalifikacja: GIW.03 - Eksploatacja złóż metodą odkrywkową
Jaką formę stabilizacji i ochrony terenów narażonych na osuwiska stanowi ścianka zrobiona z profili stalowych zwanych larsenami?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Odpowiedź mówiąca o tym, że ścianka wykonana z profili stalowych, zwana larsenami, stanowi konstrukcję oporową, jest poprawna, ponieważ larseny są projektowane w celu stabilizacji gruntów w obrębie osuwisk. Konstrukcje oporowe pełnią kluczową rolę w utrzymaniu stałej pozycji mas ziemi, co jest niezbędne w miejscach narażonych na ruchy masowe. Larseny, dzięki swojej sztywności i zdolności do przenoszenia obciążeń, skutecznie przeciwdziałają siłom działającym w głąb skarpy. Przykładem zastosowania larsenów może być budowa dróg lub budynków w obszarach o wysokim ryzyku osuwisk, gdzie ich wdrożenie zwiększa bezpieczeństwo konstrukcji oraz minimalizuje ryzyko ich uszkodzenia. Zgodnie z normami i wytycznymi budowlanymi, takie rozwiązania są często zalecane w projektach inżynieryjnych w celu zminimalizowania wpływu czynników zewnętrznych, takich jak woda gruntowa, oraz stabilizacji terenów o dużym nachyleniu. Właściwe zastosowanie larsenów w budownictwie może również przyczyniać się do przedłużenia żywotności budowli oraz zmniejszenia kosztów związanych z ich późniejszym utrzymaniem.
Wybór odpowiedzi, która wskazuje na przyporę dociążającą lub konstrukcję odwadniającą, jest błędny, ponieważ te rozwiązania nie pełnią funkcji stabilizacji gruntów osuwiskowych w sposób, w jaki robią to konstrukcje oporowe. Przypora dociążająca jest stosunkowo rzadko używana w kontekście osuwisk. Jej celem jest dociążenie skarpy, co może być skuteczne w przypadku stabilizacji, ale nie jest wystarczające w obliczu silnych sił działających w głąb skarpy. Co więcej, przypory dociążające nie są przystosowane do przenoszenia dużych obciążeń pionowych, co czyni je mniej skutecznymi w kontekście dynamicznych zmian w gruncie. Konstrukcje odwadniające natomiast mają na celu usunięcie wody z okolicy osuwiska, co może pomóc w redukcji ciśnienia porowego, lecz nie wpływają bezpośrednio na stabilność strukturalną terenu. Zastosowanie odwadniających systemów bez jednoczesnych działań stabilizacyjnych może prowadzić do wzmocnienia istniejących problemów, gdyż woda w gruncie może wciąż powodować erozję lub osunięcia. Przypora filtracyjna również nie jest odpowiednim rozwiązaniem, ponieważ jej główną funkcją jest zapewnienie odprowadzenia wody, a nie wsparcie strukturalne. Ważne jest, aby przy projektowaniu systemów stabilizacji osuwisk brać pod uwagę złożoność interakcji pomiędzy gruntami, wodą oraz mechaniką budowli, a omawiane metody często są stosowane w specyficznych kontekstach, które nie są uniwersalne dla wszystkich rodzajów osuwisk.