Kwalifikacja: GIW.03 - Eksploatacja złóż metodą odkrywkową
Pierwszym etapem rekultywacji podstawowej terenu po eksploatacji jest
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Odpowiedź wskazująca na ścięcie skarpy oraz złagodzenie nachylenia materiałem ze zwałowiska jest prawidłowa, ponieważ stanowi kluczowy etap w procesie rekultywacji podstawowej wyrobiska poeksploatacyjnego. W pierwszej fazie tego procesu istotne jest zapewnienie stabilności geotechnicznej skarp, co zapobiega erozji i osuwiskom. Zastosowanie materiału ze zwałowiska do złagodzenia nachylenia pozwala na uformowanie bardziej łagodnych skarp, co korzystnie wpływa na ich stabilność. W praktyce, nalewanie materiału na stoki może przyczynić się do poprawy warunków wodnych oraz ekologicznych, umożliwiając późniejsze zakrzewienie i obsadzenie roślinnością. W kontekście standardów branżowych, takie działania są zgodne z zasadami projektowania terenów poeksploatacyjnych, które uwzględniają zarówno aspekt ochrony środowiska, jak i praktyczne wykorzystanie tych terenów w przyszłości. Przykładem może być wykorzystanie takich metod w rekultywacji terenów górniczych, gdzie odpowiednie formowanie terenu stanowi fundament dalszych działań.
Wybór innych odpowiedzi na to pytanie wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące procesu rekultywacji wyrobisk poeksploatacyjnych. Pokrycie powierzchni skarpy warstwą uszczelniającą, choć może wydawać się rozsądne w kontekście ochrony przed erozją, nie jest pierwszym krokiem w rekultywacji. Takie działania są zazwyczaj podejmowane na późniejszych etapach, kiedy skarpa została już odpowiednio uformowana i zabezpieczona. Wysiew roślin wolnokwitnących, choć ma na celu poprawę bioróżnorodności, również następuje po pierwszych etapach rekultywacji, a nie na samym początku, kiedy kluczowe jest przede wszystkim uformowanie stabilnych skarp. Ponadto, wykonanie rowów opaskowych wzdłuż górnej krawędzi skarpy może być skuteczne w zarządzaniu wodami opadowymi, jednak nie jest to priorytetowy krok na etapie rekultywacji podstawowej. Fundamentalnym błędem jest zatem przyjęcie, że działania te mogą zastąpić niezbędne stabilizowanie skarp. Każdy z tych elementów ma swoje miejsce w procesie, ale ich stosowanie przed odpowiednim przygotowaniem terenu może prowadzić do nieefektywności i problemów w przyszłości. W kontekście dobrych praktyk, kluczowe jest przestrzeganie sekwencji działań, aby zapewnić skuteczność rekultywacji i minimalizować ryzyko degradacji terenu. Zrozumienie etapowości tych czynności jest niezbędne dla właściwego prowadzenia projektów rekultywacyjnych.