Kwalifikacja: LES.02 - Gospodarowanie zasobami leśnymi
Zawód: Technik leśnik
Podczas jesiennych działań związanych z wykrywaniem pierwotnych szkodników sosny, bada się glebę oraz ściółkę w obrębie ramki, a także (w przypadku prób o nieparzystych numerach) na pniu drzewa do wysokości
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Odpowiedź 1,5 m jest poprawna, ponieważ podczas jesiennych poszukiwań szkodników pierwotnych sosny, zgodnie z przyjętymi standardami badawczymi, istotne jest przeszukiwanie gleby i ściółki w obrębie ramki, a także na odziomku drzewa do wysokości 1,5 m. Taki zakres badań pozwala na dokładną identyfikację i ocenę obecności szkodników, które mogą występować na tym etapie wzrostu drzew. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy obejmuje zarówno monitorowanie populacji szkodników, jak i podejmowanie działań ochronnych w celu zapobiegania ich rozprzestrzenieniu się. Warto zauważyć, że standardy dotyczące badań nad szkodnikami lasów opracowywane są przez różne instytucje, takie jak Instytut Badawczy Leśnictwa, który zaleca przeprowadzanie takich analiz na wysokości nie przekraczającej 1,5 m, co jest uzasadnione behawioralnymi cechami wielu szkodników, które mają tendencję do żerowania w dolnych partiach drzew.
Wybór wysokości 0,5 m, 1,0 m lub 2,0 m jako granicy dla przeszukiwania odziomka drzewa jest błędny z perspektywy praktyki entomologicznej i fitopatologicznej. Niska wartość 0,5 m jest niewystarczająca, ponieważ nie obejmuje całego zakresu potencjalnych siedlisk dla szkodników, które mogą żerować w wyższych partiach drzewa. Szkodniki takie jak korniki czy inne owady, które atakują sosny, często penetrują drzewa na większej wysokości, co czyni niskie przeszukiwanie mało efektywnym. Z kolei wysokość 1,0 m, choć nieco bliższa odpowiedzi właściwej, również nie jest zgodna z zaleceniami, ponieważ wielu szkodników może występować w górnych częściach korony drzewa, gdzie mamy do czynienia z bardziej sprzyjającymi warunkami dla ich rozwoju. Natomiast wybór wysokości 2,0 m jest nadmierny i nieprzystosowany do rzeczywistych warunków badawczych. Tak wysoka granica może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania zasobów w badaniach terenowych, ponieważ większość szkodników preferuje dolne partie drzew. W związku z tym, nieprawidłowe jest przyjmowanie tych wartości jako granic dla skutecznego przeszukiwania, co może prowadzić do błędnych wniosków oraz niewłaściwych działań w zakresie ochrony drzewostanów.