Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Zawód: Terapeuta zajęciowy
Do metod neurofizjologicznych używanych w kinezyterapii, które umożliwiają przyswajanie nowych wzorców ruchowych, zaliczają się
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Metody Vojty i NDT Bobath są uznawane w rehabilitacji za kluczowe podejścia neurofizjologiczne, które koncentrują się na przywracaniu prawidłowych wzorców ruchowych u pacjentów z uszkodzeniami układu nerwowego. Metoda Vojty opiera się na stymulacji odruchów ruchowych poprzez odpowiednie pozycjonowanie ciała oraz zastosowanie bodźców, co umożliwia aktywację głębokich wzorców ruchowych, które są podstawą ruchu. Z kolei NDT Bobath koncentruje się na poprawie funkcji motorycznych przez wyeliminowanie patologicznych wzorców ruchowych oraz stymulację naturalnego rozwoju motorycznego. Te metody są szeroko wykorzystywane w praktyce klinicznej, szczególnie w terapii dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym. Przykładowo, terapeuci często wykorzystują te techniki, aby wspierać rozwój umiejętności takich jak siedzenie, chodzenie czy chwytanie, co stanowi fundamentalny element rehabilitacji funkcjonalnej. Rekomendacje dotyczące tych metod są zgodne z aktualnymi standardami w kinezyterapii, co potwierdza ich skuteczność i znaczenie w pracy z pacjentami po udarach mózgu czy urazach rdzenia kręgowego.
Wybór metod Klappa, Tomatisa, Domana, Pilatesa oraz Sherborne i Silvy nie jest zgodny z wymaganiami neurofizjologicznych podejść do kinezyterapii, które koncentrują się na nauce nowych wzorców ruchowych. Metody Klappa i Tomatisa są związane z terapią słuchową oraz neurofizjologią, jednak ich głównym celem nie jest bezpośrednie kształtowanie wzorców ruchowych, a raczej stymulacja sensoryczna i percepcyjna. Podobnie, metoda Domana, oparta na stymulacji intelektualnej i rozwoju kognitywnym dzieci, nie ma na celu przywracania funkcji ruchowych. Natomiast Pilates, choć skuteczny w poprawie ogólnej sprawności fizycznej i postawy, nie jest podejściem neurofizjologicznym, a jego głównym celem jest wzmocnienie mięśni oraz zwiększenie elastyczności, a nie korekcja patologicznych wzorców ruchowych. W kontekście metod Sherborne i Silvy, są one z kolei ukierunkowane na wspieranie rozwoju społecznego i emocjonalnego przez ruch, a nie na rehabilitację neurologiczną. Warto zwrócić uwagę, że wybór odpowiedniej metody terapeutycznej powinien opierać się na solidnych podstawach merytorycznych oraz aktualnych standardach branżowych, co pozwala uniknąć typowych błędów myślowych związanych z dezorientacją w zakresie stosowanych technik rehabilitacyjnych, które mogą nie odpowiadać rzeczywistym potrzebom pacjentów z zaburzeniami ruchowymi.