Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Zawód: Terapeuta zajęciowy
Podstawowym celem terapii zajęciowej dla osoby z niepełnosprawnością intelektualną w znacznym stopniu jest
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Uczenie samodzielnego funkcjonowania w życiu codziennym jest kluczowym celem terapii zajęciowej dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym. Terapeuci zajęciowi koncentrują się na rozwijaniu umiejętności, które umożliwiają osobom z takimi wyzwaniami pełniejsze uczestnictwo w społeczeństwie i codziennym życiu. Przykłady działań obejmują naukę podstawowych czynności, takich jak higiena osobista, przygotowywanie posiłków, czy zarządzanie czasem. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz krajowymi standardami w terapii zajęciowej, takie umiejętności są fundamentem dla budowania niezależności. W praktyce terapeuci często wykorzystują metody oparte na analizie zadań, co pozwala dostosować intensywność i zakres nauki do indywidualnych możliwości uczestników. Dobrą praktyką jest również włączanie rodziny w proces terapeutyczny, co wspiera rozwój umiejętności w naturalnym środowisku.
Wybór przygotowania do podjęcia pracy zawodowej jako głównego celu terapii zajęciowej dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym jest nieadekwatny i nie uwzględnia specyfiki tej grupy. Osoby z takim stopniem niepełnosprawności często borykają się z poważnymi ograniczeniami w zakresie samodzielności, co sprawia, że kluczowym elementem ich terapii powinno być rozwijanie umiejętności życiowych, a nie przygotowanie do pracy zawodowej. Praca zawodowa może być celem długoterminowym, jednak najpierw należy skupić się na podstawowych umiejętnościach funkcjonowania w codziennym życiu. Ponadto, rozwijanie zdolności plastycznych, chociaż może być formą terapii, nie stanowi głównego celu w kontekście osób z istotnymi ograniczeniami intelektualnymi. Usprawnianie manualne, podobnie jak aktywności plastyczne, są ważnymi komponentami terapii, lecz są narzędziami wspierającymi główny cel, którym jest zwiększenie autonomii i umiejętności przetrwania. Błędem jest zatem szukanie celów, które nie odpowiadają rzeczywistym potrzebom uczestników terapii, co może prowadzić do frustracji oraz braku postępów w terapii.