Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Zawód: Terapeuta zajęciowy
Jakie podejście powinien wybrać terapeuta zajęciowy, pracując z osobą z zaawansowaną chorobą Alzheimera?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Techniki reminiscencyjne są skuteczne i często stosowane w pracy z osobami cierpiącymi na zaawansowaną chorobę Alzheimera. Polegają one na stymulacji pamięci poprzez przywoływanie wspomnień z przeszłości. To podejście wykorzystuje zachowane wspomnienia, które mogą być bardziej dostępne niż świeże informacje, co z kolei wspiera komunikację i interakcje społeczne. Stosowanie reminiscencji pomaga również w budowaniu poczucia tożsamości i wartości osobistej pacjenta, co pozytywnie wpływa na jego samopoczucie. W praktyce terapeuta zajęciowy może używać zdjęć, muzyki czy przedmiotów związanych z przeszłością pacjenta, aby wywołać pozytywne emocje i wspomnienia. Takie podejście sprzyja również redukcji niepokoju i dezorientacji, które często towarzyszą chorobie Alzheimera. Moim zdaniem, techniki reminiscencyjne są kluczowe, ponieważ koncentrują się na zasobach pacjenta, a nie na jego ograniczeniach, co jest zgodne z podejściem skoncentrowanym na osobie. Dobre praktyki wskazują na ich wysoką efektywność w poprawie jakości życia pacjentów z otępieniem.
Skupienie się na nauce nowych umiejętności w przypadku osób z zaawansowaną chorobą Alzheimera jest nieadekwatne, ponieważ ta choroba prowadzi do stopniowej utraty zdolności poznawczych, co czyni naukę nowych umiejętności niezwykle trudną. Zamiast tego, terapeuci powinni koncentrować się na utrzymaniu istniejących funkcji i zdolności. Planowanie ambitnych celów długoterminowych również nie jest właściwe, gdyż choroba Alzheimera charakteryzuje się postępującym przebiegiem, a stan pacjenta może się pogarszać z czasem. Dlatego ważne jest, aby cele były realistyczne i dostosowane do aktualnych możliwości pacjenta, z naciskiem na cele krótkoterminowe, które mogą być osiągane w ramach bieżących możliwości pacjenta. Wprowadzanie skomplikowanych procedur może prowadzić do frustracji i dezorientacji, co jest niekorzystne dla osób z otępieniem. Terapeuci powinni dążyć do upraszczania zadań i procedur, aby były one łatwiejsze do zrozumienia i wykonania dla pacjenta. Częstym błędem jest zakładanie, że pacjenci mogą przystosować się do nowych, złożonych procedur, jednak w praktyce może to prowadzić do zwiększenia poziomu stresu i obniżenia jakości życia pacjenta. Właściwe podejście powinno uwzględniać dostosowanie środowiska i strategii terapeutycznych do potrzeb i możliwości pacjenta, z naciskiem na jego komfort i poczucie bezpieczeństwa.