Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Zawód: Terapeuta zajęciowy
Podczas przeprowadzania treningu terapeuta zajęciowy powinien wykorzystać metodę zegarową (identyfikowania przedmiotów w przestrzeni) oraz techniki: ręce na ręce, ręce pod ręce
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Odpowiedź dotycząca samodzielnego spożywania posiłku dla osoby niewidomej jest prawidłowa, ponieważ zastosowanie metody zegarowej oraz technik 'ręce na ręce' i 'ręce pod ręce' jest kluczowe w przypadku pracy z osobami z dysfunkcjami wzrokowymi. Metoda zegarowa pozwala na precyzyjne określenie lokalizacji jedzenia na talerzu, co jest istotne dla osób niewidomych, które nie mają możliwości zobaczenia, gdzie znajduje się jedzenie. Techniki 'ręce na ręce' oraz 'ręce pod ręce' umożliwiają terapeucie bezpośrednie prowadzenie pacjenta w procesie jedzenia, poprawiając jego samodzielność oraz pewność siebie. Przykładem praktycznego zastosowania jest nauczanie pacjenta lokalizacji jedzenia oraz prawidłowego posługiwania się sztućcami, co znacząco wpływa na jakość jego życia oraz poziom niezależności. W kontekście standardów branżowych, ważne jest, aby terapeuci dostosowywali metody pracy do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjentów, co jest zgodne z podejściem person-centered, które kładzie nacisk na aktywne uczestnictwo pacjenta w procesie terapeutycznym.
Przyjrzyjmy się innym odpowiedziom, które nie są zgodne z założeniami terapii zajęciowej i zastosowaniem metod terapeutycznych w kontekście osób z różnymi potrzebami. W przypadku prania odzieży dla podopiecznej z zaburzeniami psychicznymi, warto zauważyć, że chociaż może to być istotna umiejętność, to nie wymaga ona specyficznych technik orientacyjnych w przestrzeni, jak w przypadku osób niewidomych. Podobnie, ubieranie dla dziecka z autyzmem, choć również istotne, nie korzysta z metody zegarowej w sposób tak bezpośredni, jak podczas spożywania posiłków, gdzie precyzyjna lokalizacja jest kluczowa. W przypadku mycia rąk dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną, również nie mamy do czynienia z koniecznością zastosowania technik określających przestrzeń, gdyż czynności te mogą być mniej skomplikowane i nie wymagają stałej orientacji w przestrzeni. Błędne przypisanie tych czynności do metod terapeutycznych świadczy o zrozumieniu ich kontekstu oraz o niedostatecznym uwzględnieniu specyficznych potrzeb osób z dysfunkcjami wzrokowymi. Zrozumienie koncepcji związanych z orientacją w przestrzeni oraz odpowiednim wsparciem w nauce samodzielnych czynności życia codziennego jest kluczowe dla skuteczności terapii zajęciowej.