Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Zawód: Terapeuta zajęciowy
Do realizacji terapii wobec pacjenta należy dobrać sztalugę z elektrycznym mechanizmem oraz pędzle wyposażone w uchwyty do trzymania ustami
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Sztaluga z mechanizmem elektrycznym oraz pędzle z uchwytami do trzymania ustami są niezbędne w terapii pacjentów z tetraplegią, ponieważ ta grupa osób boryka się z poważnymi ograniczeniami ruchowymi w kończynach górnych i dolnych. Tetraplegia, wynikająca zazwyczaj z urazów rdzenia kręgowego, powoduje całkowitą lub częściową utratę funkcji ruchowych, co znacząco wpływa na zdolności manualne. Zastosowanie sztalugi z elektrycznym mechanizmem umożliwia pacjentowi łatwiejszą kontrolę nad narzędziami artystycznymi, co wspiera proces rehabilitacji poprzez aktywne uczestnictwo w twórczości. Użycie pędzli z uchwytami do trzymania ustami pozwala na dalsze zwiększenie niezależności i możliwości ekspresji artystycznej, co może być nie tylko formą terapii zajęciowej, ale również sposobem na poprawę samopoczucia psychicznego pacjenta. W terapii zajęciowej dąży się do włączenia pacjenta w różnorodne aktywności, które są dostosowane do jego indywidualnych potrzeb i możliwości, co jest zgodne z aktualnymi standardami rehabilitacyjnymi.
Wybór odpowiedzi dotyczący pacjenta z dysplazją, hemiparezą lub metaplazją nie jest trafny w kontekście zastosowania sztalugi elektrycznej i pędzli trzymanych ustami. Dysplazja odnosi się do nieprawidłowego rozwoju komórek lub tkanek, co nie wpływa na zdolności ruchowe pacjenta. Takie zaburzenia nie wymagają specjalnych narzędzi do rehabilitacji, jak w przypadku tetraplegii. Natomiast hemipareza, charakteryzująca się osłabieniem mięśni po jednej stronie ciała, również nie wskazuje na konieczność używania pędzli trzymanych ustami, ponieważ pacjenci z tym schorzeniem mogą wykorzystywać sprawną rękę do malowania, co pozwala na zachowanie większej kontroli nad narzędziem. Przy hemiparezach najczęściej stosuje się ćwiczenia mające na celu rehabilitację słabszej strony ciała, a nie pomoc w odtworzeniu funkcji obydwu rąk poprzez niekonwencjonalne metody. Metaplazja, jako proces adaptacyjny tkanek, nie jest zaburzeniem ruchowym ani neurologicznym, a zatem nie jest związana z potrzebą przystosowywania narzędzi do terapii. Wybór odpowiednich metod terapeutycznych powinien być ściśle związany z rodzajem schorzenia pacjenta oraz jego indywidualnymi potrzebami. Prawidłowe podejście do terapii wymaga zrozumienia specyfiki danego schorzenia oraz skutecznych metod rehabilitacyjnych, co w tym przypadku zostało zignorowane.