Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Zawód: Terapeuta zajęciowy
Terapeuta zajęciowy, rozmawiając z 12-letnią Anią, która ma niepełnosprawność intelektualną oraz nadpobudliwość emocjonalną, w celu lepszego zrozumienia przez nią prezentowanych informacji, powinien zastosować
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Wybór gestów i mimiki jako towarzyszących słowom komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną oraz nadpobudliwością emocjonalną jest niezwykle istotny dla efektywności terapeutycznej. Dzieci z tego typu wyzwaniami często mają trudności z rozumieniem wyłącznie werbalnych komunikatów, dlatego wizualne wsparcie w postaci gestów i mimiki znacznie ułatwia im zrozumienie przekazywanych treści. Przykładowo, podczas opisywania prostych czynności, takich jak mycie rąk, terapeuta może użyć gestów ilustrujących każdy etap tej czynności, co nie tylko angażuje dziecko, ale również pomaga w zapamiętaniu procedury. Takie podejście jest zgodne z zasadami komunikacji wspierającej, które podkreślają znaczenie wielozmysłowego angażowania w proces dydaktyczny. Użycie mimiki, aby wyrazić emocje, oraz gesty potwierdzające lub ilustrujące daną myśl, mogą również poprawić relacje terapeutyczne, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej.
Zastosowanie wyłącznie jednego z rodzajów komunikacji, takiego jak proksemika, komunikaty werbalne czy komunikaty niewerbalne, w kontekście pracy z dzieckiem z niepełnosprawnością intelektualną, nie jest wystarczające. Proksemika, czyli badanie przestrzeni interpersonalnej, jest ważna w komunikacji, ale sama w sobie nie dostarcza dziecku klarownych wskazówek do zrozumienia przekazu. W przypadku dzieci z trudnościami w komunikacji, takich jak Ania, who może nie interpretować odległości i przestrzeni w kontekście emocjonalnym, skupienie wyłącznie na proksemice może prowadzić do nieporozumień. Z kolei użycie jedynie komunikatów werbalnych jest niewystarczające, gdyż dzieci z niepełnosprawnością intelektualną mogą mieć problemy z przetwarzaniem i rozumieniem skomplikowanych słów i zdań. Podobnie ograniczenie się do komunikatów niewerbalnych, choć może być pomocne, nie zapewnia pełnego zrozumienia przekazu, ponieważ brak kontekstu werbalnego może prowadzić do niejasności. Kluczowym błędem w myśleniu jest przekonanie, że jedno podejście wystarczy, by skutecznie komunikować się z dzieckiem wymagającym, na co wskazują liczne badania oraz standardy praktyki terapeutycznej, które zalecają integrację różnych form komunikacji. Dlatego najbardziej efektywnym podejściem jest połączenie werbalnych i niewerbalnych metod, co tworzy bardziej zrozumiałe i angażujące środowisko komunikacyjne dla dziecka.