Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Zawód: Terapeuta zajęciowy
Terapeuta zajęciowy, który w trakcie rozmowy z podopiecznym oraz jego bliskimi stara się unikać oceniania, wydawania poleceń i nie narzuca swojego punktu widzenia, posługuje się stylem komunikacji
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Właściwą odpowiedzią jest egocentryczny styl komunikacji, gdyż charakteryzuje się on brakiem narzucania własnego punktu widzenia przez terapeutę. W takim podejściu terapeuta skoncentrowany jest na podopiecznym i jego rodzinie, co sprzyja tworzeniu atmosfery szacunku i zrozumienia. Unikanie oceniania oraz formułowania nakazów pozwala uczestnikom komunikacji na swobodę w wyrażaniu swoich myśli i emocji, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Praktyczne zastosowanie tego stylu można zobaczyć w sesjach terapeutycznych, gdzie terapeuta prowadzi otwarte pytania, aby wspierać pacjenta w odkrywaniu własnych potrzeb i możliwości. Dobrym przykładem mogą być techniki aktywnego słuchania, które są zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej. Stosując egocentryczną komunikację, terapeuta staje się bardziej dostępnym partnerem w procesie, co może prowadzić do lepszych rezultatów terapeutycznych i większego zaangażowania ze strony pacjenta.
Wybór niewłaściwego stylu komunikacji może prowadzić do licznych problemów w pracy terapeutycznej. Na przykład, allocentryczny styl komunikacji, w którym terapeuta koncentruje się głównie na potrzebach innych, może prowadzić do zaniedbania własnych potrzeb pacjenta. Taki styl może wytwarzać presję na podopiecznego, aby spełniał oczekiwania zewnętrzne, co nie sprzyja jego samodzielności i rozwojowi. Niepartnerski styl, w którym terapeuta dominującą rolę przypisuje sobie i narzuca swoje zdanie, może z kolei zniechęcać pacjenta do wyrażania własnych opinii. Taka komunikacja bywa nieefektywna, ponieważ pacjent może czuć się niedoceniany i niechciany, co ogranicza jego chęć do współpracy. Egocentryczny styl, który zakłada, że terapeuta stawia własne potrzeby na pierwszym miejscu, sprawia, że pacjent nie otrzymuje odpowiedniego wsparcia. Tego rodzaju podejście jest sprzeczne z zasadami etyki w terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie indywidualizacji procesu terapeutycznego. Kluczowe jest, aby terapeuta był świadomy nie tylko swojego stanowiska, ale także potrzeb i punktów widzenia swoich pacjentów, co jest podstawą skutecznej terapii. Dlatego ważne jest, aby unikać stylów, które mogą zniekształcać relację terapeutyczną i hamować rozwój pacjenta.