Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Zawód: Terapeuta zajęciowy
Terapeuta powiedział do swojego podopiecznego: Czuję się nieprzyjemnie, gdy Pan przeklina podczas moich zajęć. Proszę, aby Pan zaniechał tego. Jaką postawę wyraził terapeuta w swoim komunikacie?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Terapeuta wykazał postawę asertywną, co oznacza, że wyraża swoje emocje i oczekiwania w sposób bezpośredni, jednocześnie szanując uczucia i granice drugiej osoby. W tym przypadku terapeuta jasno i otwarcie określił, że czuje się niekomfortowo z powodu używania przekleństw na zajęciach. Asertywność polega na umiejętności komunikowania swoich potrzeb i granic bez agresji czy uległości. W praktyce oznacza to, że terapeuta nie unika trudnych tematów ani nie pozwala, by jego granice były naruszane. W kontekście terapii, asertywność pozwala na stworzenie zdrowej relacji między terapeutą a podopiecznym, w której obie strony czują się słyszane i szanowane. Warto przypomnieć, że asertywna komunikacja opiera się na jasnych i szczerych komunikatach, co przyczynia się do lepszego zrozumienia i efektywności terapii. W standardach etyki zawodowej w psychoterapii asertywność jest zalecana jako sposób na utrzymanie profesjonalnych granic oraz zdrowej atmosfery w relacji terapeutycznej.
Postawy uległej, agresywnej i unikającej w kontekście komunikacji terapeutycznej są nieodpowiednie i nieefektywne, co może prowadzić do wielu problemów w relacji terapeutycznej. Uległość charakteryzuje się brakiem asertywności oraz skłonnością do podporządkowywania się innym, co w tym przypadku oznaczałoby, że terapeuta nie wyrażałby swoich odczuć i pozwalał na dalsze przeklinanie, co może prowadzić do naruszenia jego granic. Taka postawa może skutkować brakiem szacunku do samego siebie i do podopiecznego, co ostatecznie osłabia relację terapeutyczną. Z kolei postawa agresywna to sposób komunikacji, w którym jedna osoba narzuca swoje zdanie lub emocje kosztem innych, często poprzez wyzwiska lub dominację, co w sytuacji terapeutycznej jest absolutnie nieakceptowalne, ponieważ może stworzyć atmosferę strachu lub oporu. Jeśli terapeuta byłby agresywny, podopieczny mógłby czuć się zniechęcony do szczerej rozmowy. Postawa unikająca oznaczałaby, że terapeuta unikałby konfrontacji z problematycznymi zachowaniami, co nie prowadziłoby do konstruktywnej zmiany ani rozwoju w terapii. Takie podejście nie buduje zaufania ani nie wspiera procesu terapeutycznego. W dobrze zorganizowanej praktyce terapeutycznej kluczowe jest stosowanie asertywnej komunikacji, która sprzyja zdrowym interakcjom, a także wspiera efektywność i bezpieczeństwo w relacji terapeutycznej.