Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Zawód: Terapeuta zajęciowy
Zaleca się udział w całodobowym treningu umiejętności codziennych realizowanym w mieszkaniu treningowym
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Udział dorosłego z lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej w całodobowym treningu czynności życia codziennego w mieszkaniu treningowym jest odpowiedni, ponieważ takie środowisko sprzyja adaptacji i nauce umiejętności niezbędnych do samodzielnego funkcjonowania. Programy treningowe są dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników, a ich celem jest rozwijanie kompetencji życiowych oraz zwiększanie niezależności. Przykładem może być nauka takich umiejętności jak gotowanie, zarządzanie budżetem domowym czy dbanie o higienę osobistą. Ponadto, takie treningi są zgodne z wytycznymi dotyczącymi wsparcia osób z niepełnosprawnościami, które podkreślają znaczenie uczestnictwa w zajęciach rehabilitacyjnych w środowisku, które naśladuje codzienne życie. Dzięki takiej formie wsparcia, uczestnicy mają szansę zdobyć umiejętności w realistycznych warunkach, co zwiększa szanse na ich późniejsze wykorzystanie w życiu codziennym.
Udział w całodobowym treningu czynności życia codziennego nie jest odpowiedni dla seniora z umiarkowanym stopniem choroby Alzheimera, ponieważ osoby te często mają trudności z pamięcią oraz orientacją, co ogranicza ich zdolność do samodzielnego wykonywania codziennych czynności. Programy tego typu są bardziej skuteczne dla osób, które wykazują większy potencjał do nauki i adaptacji, co w przypadku umiarkowanego stopnia demencji jest znacznie ograniczone. Ponadto, w przypadku dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, głównym celem rehabilitacji jest często rozwój fizyczny i motoryczny, a nie trening umiejętności życiowych w codziennym kontekście. Takie podejście nie uwzględnia specyficznych potrzeb dzieci, które wymagają bardziej zindywidualizowanego i skoncentrowanego na ich fizycznych i neurologicznych potrzebach wsparcia. Z kolei podopieczni w stanie paliatywnym wymagają wsparcia skoncentrowanego na jakości życia i objawach, a nie na nabywaniu umiejętności życiowych. Wybór niewłaściwego uczestnika do takiego programu, jak w przypadku podopiecznych w stanie zaawansowanej choroby, może prowadzić do frustracji i obniżonej motywacji, co jest sprzeczne z ideą wsparcia osób z ograniczeniami. Kluczowe jest zatem, aby programy były dostosowane do indywidualnych potrzeb i zdolności uczestników, co pozwala na skuteczniejsze osiąganie zamierzonych celów rehabilitacyjnych.