Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Zawód: Terapeuta zajęciowy
Aby poprawić proces komunikacji z podopiecznym z afazją ruchową, terapeuta zajęciowy powinien kierować do niego swoje słowa
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Właściwe jest mówienie do osoby z afazją ruchową powoli i wyraźnie oraz zadawanie pytań zamkniętych, ponieważ takie podejście uwzględnia specyfikę komunikacyjną tych pacjentów. Mówienie powoli pozwala podopiecznemu na lepsze przetwarzanie informacji, a wyraźne artykułowanie słów sprzyja ich zrozumieniu. Zastosowanie pytań zamkniętych, które zazwyczaj wymagają odpowiedzi typu "tak" lub "nie", uproszcza proces komunikacji, co jest szczególnie ważne w przypadku osób z trudnościami w mówieniu i rozumieniu. Przykładem może być pytanie: "Czy chcesz pić wodę?" zamiast bardziej złożonego pytania otwartego, które może być trudne do zrozumienia. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Logopedycznego, które podkreśla znaczenie dostosowania sposobu komunikacji do możliwości pacjenta, a także z praktykami terapii zajęciowej, które uwzględniają indywidualne potrzeby osoby z afazją. Warto również dodać, że cierpliwość terapeuty oraz tworzenie komfortowej atmosfery komunikacyjnej pomagają w budowaniu zaufania i zwiększają efektywność interakcji.
Wybór tonu jednostajnego i powolnego w komunikacji z osobą z afazją ruchową, choć może wydawać się odpowiedni, nie uwzględnia istotnych aspektów skutecznej komunikacji. Zastosowanie monotonii w tonie mowy może prowadzić do zubożenia procesu interakcji, ponieważ brakuje w nim emocjonalnego zaangażowania, co jest kluczowe dla budowania relacji. Osoby z afazją często potrzebują nie tylko jasnych słów, ale także wskazówek w postaci ekspresji werbalnej i niewerbalnej. Głośne i stanowcze mówienie również nie jest optymalnym podejściem, ponieważ może być postrzegane jako agresywne lub przytłaczające, co w efekcie może wywołać u pacjenta dodatkowy stres lub lęk. Z kolei szybkie mówienie jest niewłaściwe, ponieważ osoby z afazją mają trudności z przetwarzaniem informacji w szybkim tempie, co dodatkowo pogłębia ich frustrację i może prowadzić do uników w komunikacji. Takie podejścia nie tylko nie wspierają osób z afazją, ale mogą także powodować pogorszenie ich stanu psychicznego i emocjonalnego, co jest sprzeczne z zasadami empatycznej i skoncentrowanej na pacjencie terapii. Zgodnie z wytycznymi dla terapeutów zajęciowych, kluczowe jest dostosowanie komunikacji do indywidualnych potrzeb pacjenta, co powinno być realizowane poprzez odpowiednie tempo, jasność oraz formę zadawanych pytań.