Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Zawód: Terapeuta zajęciowy
W terapii zajęciowej zaplanowanej dla osoby z chorobą afektywną dwubiegunową, dobór aktywności zależy głównie od
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Wybór odpowiednich zajęć w terapii zajęciowej dla osób z chorobą afektywną dwubiegunową powinien być ściśle związany z fazą choroby oraz zainteresowaniami uczestnika. W fazie manii, osoba może wykazywać wysoki poziom energii i kreatywności, co może wpływać na dobór aktywności bardziej stymulujących, takich jak sztuka czy zajęcia ruchowe. Z kolei w fazie depresyjnej, kluczowe może być wprowadzenie zadań, które wspierają motywację i stopniowo zwiększają aktywność, jak czytanie czy proste zadania manualne. Zainteresowania uczestnika są równie istotne, ponieważ angażujące zajęcia mogą zwiększyć poczucie satysfakcji, co pozytywnie wpływa na samopoczucie i może prowadzić do lepszych wyników terapeutycznych. Warto również pamiętać o zastosowaniu podejścia opartego na zasobach, które skupia się na mocnych stronach uczestnika oraz ich doświadczeniach życiowych. Przykładowo, jeśli uczestnik interesuje się muzyką, włączenie terapii muzycznej w plan zajęć może przynieść wymierne korzyści. Ustalenie indywidualnego planu terapeutycznego, który uwzględnia te aspekty, jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i psychologii klinicznej.
Podczas planowania terapii zajęciowej dla uczestnika z chorobą afektywną dwubiegunową istotne jest zrozumienie, że wybór aktywności nie powinien być oparty wyłącznie na poziomie sprawności intelektualnej, fizycznej lub wsparcia społecznego. Poziom sprawności intelektualnej, mimo że ważny, nie jest kluczowym czynnikiem decyzyjnym w kontekście terapii zajęciowej. Uczestnik z chorobą afektywną dwubiegunową może mieć różne epizody, które wpływają na jego zdolności poznawcze w danym momencie. W związku z tym, skupianie się na intelekcie może prowadzić do zniekształcenia percepcji potrzeb uczestnika i ograniczyć jego zaangażowanie w terapię. Podobnie, poziom sprawności fizycznej, chociaż ważny, nie jest wystarczający do określenia, jakie zajęcia będą najbardziej efektywne. Osoba może być w stanie fizycznym umożliwiającym wykonywanie różnorodnych zadań, ale jej stan emocjonalny może tego nie wspierać. Sieć wsparcia społecznego również odgrywa pewną rolę, lecz to, co najważniejsze, to indywidualne potrzeby i preferencje uczestnika. Zbytnie poleganie na zewnętrznych czynnikach, jak sieć wsparcia, może prowadzić do utraty indywidualnego podejścia w terapii. Kluczowe jest zrozumienie dynamiki fazy choroby oraz personalizacja planu terapeutycznego, co w praktyce oznacza, że terapeuta powinien dostosować plan zajęć nie tylko do stanu fizycznego czy intelektualnego, ale przede wszystkim do emocji i pasji uczestnika.